Anora _Σον Μπέικερ ΝΑΙ ή ΟΧΙ βραβεία + Χρυσοί Φοίνικες;

Η Anora, μία νεαρή «σεξεργάτρια» από το Μπρούκλιν, αρπάζει την ευκαιρία να ζήσει το παραμύθι της Σταχτοπούτας όταν συναντά και παντρεύεται αυθόρμητα τον γιο ενός Ρώσου ολιγάρχη. Τα νέα μαθαίνονται στη Ρωσία και το παραμύθι της απειλείται καθώς οι γονείς του καταφθάνουν στη Νέα Υόρκη για να ακυρώσουν τον γάμο.

Anora \ Σον Μπέικερ

Η πλειοψηφία των κριτικών …imdb 8.3\10 Rotten Tomatoes, 99% (MO 9.0/10) την εκθειάζει ως απολαυστική με πολλούς, άνισους αλλά και επιμέρους πετυχημένους τρόπους ταινία, όπου ο Sean Baker υπενθυμίζει το (απαραίτητο;) σινεμά του, καθ' όμοίωση της ηρωίδας του: ενός κοριτσιού με γκλίτερ στα μαλλιά και θλίψη στο βλέμμα που συνεχίζει να πιστεύει στα παραμύθια. Και κερδίζει τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες.

Ας σοβαρευτούμε: ο Σον Μπέικερ γυρίζει ταινίες που στη βάση τους είναι παραμύθια: γνωστά και μπανάλ, από αυτά πάνω στα οποία χτίστηκε η αυτοκρατορία της Disney και των μεγάλων μονοπωλίων του σινεμά και από αυτά που συνεχίζουν να διαμορφώνουν το συλλογικό φαντασιακό των παιδιών και μεγάλων, για μια πραγματικότητα που κάπου στο τέλος της κάθε, όσο πικρής, σκοτεινής και ιστορίας κρύβεται ένα “και ζήσαν αυτοί καλά…”.  Δλδ η “Anora” είναι μια πριγκίπισσα της Disney; Περίπου ναι, περίπου όχι, γενικώς περίπου. Οι ήρωες του Σον Μπέικερ - τα παιδιά του _για να είναι συμπονετικά, βρίσκονται πάντα στο περιθώριο της κοινωνίας: ζουν στα κακόφημα προάστια, είναι μετανάστες, είναι στάρλετ του πορνοβιομηχανίας, είναι τρανς πόρνες και hustlers. Είναι στρίπερς σαν την Ανι του “Anora”, της νέας του ταινίας που τον βρίσκει να επιστρέφει - για όποιον γνωρίζει περισσότερο το υποτιμημένο και άγνωστο γενικά έργο του - στα χρόνια του “Tangerine” και του “Starlet” διατηρώντας ως παρακαταθήκη αλλά για για δική του χρήση την ψυχή του σίγουρα ανώτερου The Florida Project _δείτε και εδώ _Flix   και το μελαγχολικό σινεμασκόπ του “Red Rocket”.
Η νέα του ταινία είναι κάτι σαν “Pretty Woman” γραμμένη πάνω σε κουλτούρες που συγκρούονται πάνω σε μια Αμερική που συνεχίζει παραδοσιακά να ανταλλάσσει «αμερικάνικα» όνειρα με «παγκόσμιους» εφιάλτες.

Περισσότερο βέβαια από οτιδήποτε είναι μια ιστορία αγάπης. Χωρίς αγάπη: Η Ανι δουλεύει ως στρίπερ σε ένα μεγάλο κλαμπ στη Νέα Υόρκη. Ανώνυμη έξω από αυτό, εργάζεται σκληρά, με την ενέργεια ενός παιδιού για να διατηρήσει ισχυρό το όνομά της μέσα σε αυτό. Ένα βράδυ το αφεντικό θα ζητήσει μια κοπέλα για να ικανοποιήσει τις ορέξεις ενός πλούσιου νεαρού γόνου από τη Ρωσία. Και η Ανι θα είναι η τυχερή. Ο νεαρός Ιβάν θα της ζητήσει να συναντηθούν και ιδιωτικά στην έπαυλη των γονιών του και γρήγορα θα την πληρώσει για να μείνει μαζί του για μια τρελή εβδομάδα απολαύσεων, καταχρήσεων, σεξ, video games που θα καταλήξει σε μια εκδρομή στο Λας Βέγκας και σε ένα γάμο με δαχτυλίδι πολλών καρατίων.

Αυτά είναι τα πρώτα 45 λεπτά μιας ταινίας που ο Σον Μπέικερ ολοκληρώνει σαν ένα tour de force του τι σημαίνει αυθεντικότητα, απενοχοποιημένος ρεαλισμός και ένα παιδικό βλέμμα πάνω σε πράξεις ενηλίκων που λειτουργεί αφοπλιστικά, σου κλέβει την καρδιά και μοιάζει να δικαιώνει όλες τις girl meets boy ιστορίες που δεν μπήκαν ποτέ μέσα σε κανένα mainstream και πολιτικά ορθό καλούπι. Η Ανι κάνει τη δουλειά ως αυστηρή επαγγελματίας, μόνο για τα χρήματα, αλλά το νιώθεις πως η λάμψη από το γκλίτερ στα μαλλιά της είναι ικανή να φωτίσει τον κόσμο και o μήνας του μέλιτος που ονειρεύεται στην Disney World είναι το πραγματικό της όνειρο. Ο Ιβάν, ένα χαμένο στον μεγαλοαστικό πλούτο αγόρι, επιβιώνει μόνο τραβώντας στα άκρα την καλοπέραση που εξασφαλίζει με τα χρήματα των γονιών του - ένας εν τη γενέσει μεγαλοκαπιταλιστής (από αυτούς που τους λένε “ολιγάρχες”) που όμως το νιώθεις πως μέσα στα αναψοκοκκινσμένα μάγουλά του η ανάγκη του να περνάει καλά κρύβει μια απόδραση από ένα κόσμο πιο σκοτεινό από όσο αναλογεί σε οποιοδήποτε «παιδί».

Ο γάμος τους θα γίνει η αρχή ενός παραμυθιού και, νομοτελειακά, ενός εφιάλτη, αφού οι γονείς του Ιβάν - και κυρίως η τυραννική μητέρα του - θα ενεργοποιήσει τους μαφιόζους έμπιστούς της, με επικεφαλής έναν ιερέα μιας ορθόδοξης ρωσικής εκκλησίας στη Νέα Υόρκη και βοηθούς δύο Ρώσους μικρογκάνγκστερ της κακιάς ώρας προκειμένου να ακυρώσουν το γάμο και να φέρουν τον Ιβάν πίσω στη Μόσχα.

Το πάρτι (μόλις) τελείωσε;

Όπως αναφέρει πολύ εύστοχα το “flix”…
Ναι για την Ανι και τον Ιβάν, αλλά όχι για τον θεατή που σε αυτό το δεύτερο μέρος, όπου ομολογουμένως ο Σον Μπέικερ φλυαρεί περισσότερο και από τους Ρώσους γκάνγκστερ της ταινίας του, βλέπει μια άλλη ταινία, υπό συνθήκες το ίδιο πετυχημένη με την πρώτη. Το αντί rom-com του πρώτου μέρους δίνει τη θέση του σε μια τρελή κωμωδία με γκαγκς, σπαρταριστούς διαλόγους και δράση, σαν μια ταινία που αναπνέει τη στουντιακή απελευθέρωση των '70s μαζί με λίγο από την ευφυΐα του “Μερικοί το Προτιμούν Καυτό”, τόσο σε αισθητική όσο και σε αντιμετώπιση, αφού, βαθιά ανθρωποκεντρικός, ο Σον Μπέικερ δίνει ψυχή και σώμα στους κακούς της ιστορίας, φτιάχοντας περισσότερο ένα θίασο από ανθρώπους ξένους χαμένους μέσα στο κρύο της Νέας Υόρκης, παρά μια γκαγκστερική ταινία με τους συμβατικούς σκληρούς «αρσενικούς» όρους. Η διάβρωση παραμονεύει και έρχεται (όπως πάντα στις ταινίες του) με τη μορφή ενός αθεράπευτου ρομαντισμού και μιας βαθιάς πίστης στο παραμύθι που θα κλείσει την ταινία σε ένα αβάσταχτα λυτρωτικό φινάλε, που όχι μόνο βάζει μια τελεία στην κωμωδία, αλλά βρίσκει ένα μικρό χώρο μέσα σε ένα παλιό αυτοκίνητο της γιαγιάς για να ξεκινήσει το όνειρο από την αρχή. Αν οι εντάσεις ανάμεσα στα δύο αυτά διακριτά μέρη της ταινίας μπορούσαν να εξισορροπήσουν με οδηγό την σαρωτική ερμηνεία της Μάικι Μάντισον που έρχεται μετά από ρόλους στο “Κάποτε στο Χόλιγουντ” και στο “Scream” του 2022 να γίνει εδώ η Σταχτοπούτα που κανείς δεν είχε ποτέ φανταστεί, το “Anora” θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στις καλές στιγμές του δημιουργού του. Απαραίτητου σε κάθε περίπτωση σε ένα σύγχρονο αμερικάνικο σινεμά που επενδύει στον κυνισμό, την επί τούτου παραδοξότητα και την επικίνδυνη απόσταση του από τον άνθρωπο.

Σημειώνει εύστοχα ο Ριζοσπάστης
Έχουμε κουραστεί να ακούμε τον όρο “σεξεργάτρια” κι ακόμα πιο πολύ έχουμε κουραστεί αντί να βλέπουμε τι ωθεί μια γυναίκα να καταλήξει σε μια τέτοια δυστυχία, να τη βλέπουμε να ζει το παραμύθι της στα μάτια ενός γόνου της αστικής τάξης. Ναι, ο Μπέικερ έχει κάνει πολύ καλή “πλανοθεσία” αλλά σεναριακά δεν είναι και η “Ωραία της ημέρας” του Λουίς Μπουνιουέλ... Δυστυχώς ο σύγχρονος κινηματογράφος όχι μόνο αποστερεί την ουσία και τη βάση της πορνείας από την έννοιά της αλλά καταφέρνει να τη δείξει και ως δρόμο διαφυγής και καριέρας. Δεν βαριέσαι, επέλεξα να γίνω «σεξεργάτρια» και τώρα παντρεύτηκα και τον γιο του ολιγάρχη να πιάσω την καλή. Η προσωπικότητά μου ξεκινά και τελειώνει στο πόσο αγωνίζομαι να ξεφύγω από το σιδερόφρακτο κλουβί και να μεταβώ στο χρυσό κλουβί. Τι κρίμα που το μαθαίνουν οι γονείς του και κάνουν ό,τι μπορούν για να υπογράψω το διαζύγιο, με απειλές και ξύλο στον υπόκοσμο... Όχι άλλη ωραιοποίηση της πορνείας. Γκώσαμε. Όχι άλλοι Χρυσοί Φοίνικες σε τέτοιες ιστορίες, δήθεν προοδευτικές, δήθεν διασκεδαστικές, δήθεν βγαλμένες μέσα από τη ζωή, δήθεν, δήθεν, δήθεν. Κανείς δεν γελάει με το πώς παζαρεύει μια πόρνη το ψωμί της. Τελεία.

Προσυπογράφουμε!
Εξάλλου τα βραβεία, ειδικά των “μεγάλων” βλ. Cannes δίνονται με κριτήρια κάθε άλλο 7^ης (και όχι μόνο) τέχνης

Και δεν θα συμφωνήσουμε με την επιδερμική παρουσίαση του Χάρη Αναγνωστάκη (βλ συνδρομητική σελίδα του ΑΠΕ-ΜΠΕ) που “Φέρνοντας στις αποσκευές της τον βαρύτιμο Χρυσό Φοίνικα, η “Anora” έρχεται να βάλει φωτιά στα πάθη, με τη ζωντάνια της, το βέβηλο χιούμορ της, τη λοξή ματιά του Σον Μπέικερ αποφεύγοντας τις λαμπερές και γλυκερές συνταγές του Χόλιγουντ. Ο Σον Μπέικερ _ συνεχίζει ΑΠΕ-ΜΠΕ αναγνωρισμένος εκπρόσωπος του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά (βλ. The Florida Project), έχοντας ένα φρέσκο, γεμάτο ενέργεια και ταιριαστό πρωταγωνιστικό ζευγάρι, θα βάλει σε πρώτο πλάνο τους αριστοτεχνικά μελετημένους και χειροπιαστούς χαρακτήρες του, ακουμπώντας στον κινηματογράφο του Κασαβέτη!! (σώωωω.πα!) και την παράταιρη σχέση του κοινωνικού περιθωρίου με το αμερικάνικο όνειρο. Αυθεντικά και ανυπόκριτα ερωτικός, σκληρός και ταυτόχρονα ευαίσθητος, με διαπεραστικό χιούμορ και απρόβλεπτος, θα μας βάλει στο σύμπαν του…

Sean Baker

Μια εύθυμη ταπεινή σεξεργάτρια δουλεύει σε ένα στριπτιτζάδικο, όπου θα γνωρίσει τον πρίγκηπα των ονείρων της, στο φωτεινό πρόσωπο ενός κακομαθημένου 20χρονου γόνου ενός Ρώσου ολιγάρχη, που στη σύντομη παραμονή του στις ΗΠΑ, θέλει να το ρίξει έξω με τα λεφτά της οικογένειάς του. Ο νεαρός θα τη φιλοξενήσει στην πολυτελή έπαυλή του, εκτονώνοντας πάνω στην κοπέλα όλες τις ερωτικές ορμές του, παρέα με άφθονο αλκοόλ και πάνω στην τρέλα της στιγμής θα την παντρευτεί στο Λας Βέγκας.
(…)
Το love story, που ταιριάζει με τις τρέλες και το τυφλό τζογάρισμα του Λας Βέγκας, χάνει τη λάμψη του και μετατρέπεται σε μία οδυνηρή εμπειρία αυτογνωσίας και ένα σκληρό μάθημα για μια κοπέλα, που ήθελε να πιστέψει στην τύχη της και στα αγνά αισθήματα ενός άντρα. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, όταν έρθει κατάφατσα και με τους μπράβους του Ρώσου μεγιστάνα, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ο πρίγκηπάς της είναι η το αντίθετο της κολοκύθας του διάσημου παραμυθιού.
Παρά ταύτα, ο Μπέικερ, δεν θα χάσει στιγμή τη σπιρτόζικη ματιά του, αν και η συναισθηματική διάβρωση παραμονεύει, τα ξεκαρδιστικά αστεία, βρίσκουν απέναντί τους, το θλιμμένο βλέμμα της ηρωίδας, που θα βρει το κουράγιο να ξαναξεκινήσει τη ζωή της από το μηδέν, αφού έχει κερδίσει μία επώδυνη, αλλά τόσο χρήσιμη πραγματική ενηλικίωση.
Και όμως ο Μπέικερ, δεν ξεπέφτει ούτε στιγμή σε μελοδραματισμούς, καθώς από το πρώτο μέρος, μίας πειραγμένης ρομαντικής κωμωδίας, περνά στο δεύτερο σαν μια τρελή κωμωδία, με γκαγκς, σπαρταριστούς διαλόγους, δίνει σάρκα και οστά στους Ρώσους γκάνγκστερ, θυμίζοντας κάτι από το κλασικό σκρούμπολ, σε συνδυασμό με τις παρατηρήσεις του για τις κοινωνικές ανισότητες και τα όνειρα, που πρέπει να κομματιαστούν από την πραγματικότητα.
Αν ο Μπέικερ, απέφευγε και τη βολική ευκολία (ή την αμερικάνικη σύμβαση;), για τους αρνητικούς χαρακτήρες εκ Ρωσίας, μπορεί να έχανε το εξ ανατολών πιπεράτο, αλλά θα ήταν πιο ουσιαστικός και αδυσώπητος έναντι των νόμων της αγοράς, την αμερικάνικη πραγματικότητα (να μια διαφορά με τον Κασσαβέτη _σσ. πάλι καλά, που υπάρχει έστω μία διαφορά) και με τους μεγάλους ανεξάρτητους δημιουργούς του παρελθόντος).

Όμως, ας του χαρίσουμε αυτή την παρασπονδία _άρα σσ. παρωνυχίδα, καθώς μας αποζημιώνει με την επιλογή της σαρωτικής Μάικι Μάντισον στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μία αξιαγάπητη ηρωίδα, που η μέσα από την μπριόζα ερμηνεία της, καταφέρνει να αναδείξει τη μελαγχολία για έναν αντιφατικό κόσμο, φτιαγμένο για να διαλύει τα όνειρα των καταφρονημένων.

Νίκος Αντωνάκος, ο σύντροφος, ο καλλιτέχνης, ο άνθρωπος

Σαν κεραυνός έπεσε, αργά το βράδυ, της 3^ης Απρίλη 2009 η είδηση του θανάτου από ανακοπή καρδιάς του συντρόφου μας σκηνοθέτη και κριτικού κινηματογράφου Νίκου Αντωνάκου, συνεργάτη του Ριζοσπάστη, ανταποκριτή του στη Μ. Βρετανία από τα “μαύρα” χρόνια και μέχρι την τελευταία στιγμή. Κείμενά του, κριτικές, διηγήματα δημοσιεύονταν σε περιοδικά και εφημερίδες, έγραψε και σκηνοθέτησε την τηλεοπτική εκπομπή «Τέχνη και Πολιτισμός», καθώς και τη θεατροποιημένη τριλογία «Η ζωή, ο Έρωτας και ο Θάνατος», σκηνοθέτησε δύο ταινίες μεγάλου μήκους, «Το Ράλι του Θανάτου» και «Δεξιότερα της δεξιάς», έγραψε το 2004 την “ακτή του Ραζλίφ” (εξαντλήθηκε και επανακυκλοφόρησε το 2021). Στον κινηματογράφο ξεκίνησε το 1968 _“Ο τάφος των εραστών” και συνέχισε με τα “Απολογία” (μικρού μήκους 1972), “η ζωή και το έργο των αδελφών Μανάκια” (1988) και “Δεξιότερα της δεξιάς” (1989)

Διατέλεσε Γενικός Γραμματέας της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και μέλος του ΔΣ για περισσότερο από 10 χρόνια. Μέλος της Διοίκησης και της Εκτελεστικής Γραμματείας της Ομοσπονδίας Ευρωπαίων Σκηνοθετών «FERA». Μέλος της Διοίκησης και του Εκτελεστικού Γραφείου της Διοίκησης της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Εργαζομένων στα Οπτικοακουστικά Μέσα «FISTAV». Μέλος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Κινηματογραφίας (2 θητείες), μέλος του ΔΣ του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (2 θητείες). Άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες: Αντιπρόεδρος της Κίνησης των Διανοουμένων και καλλιτεχνών για την Ειρήνη και τον Πολιτισμό, Μέλος του ΔΣ του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου της Αθήνας, Συντονιστής της «Παν-καλλιτεχνικής Κίνησης».

Για το θέατρο έγραψε τα κείμενα και σκηνοθέτησε: «Η ζωή, ο Έρωτας, ο Θάνατος», τριλογία με τα μπαλέτα της Κένυα. Αφηγητής ο Μάνος Κατράκης. Εικαστικό Δρώμενο «Θεατρικός Λόγος και εικαστική παρέμβαση». Για την τηλεόραση: «Η ΕΡΤ στη Βόρεια Ελλάδα», «Η Έρευνα», «Πορτρέτα Ασήμων Ανθρώπων», «Άνθρωποι και Επαγγέλματα», τα σήριαλ «Ντόκτορ τικ», «Ο Δεύτερος άνθρωπος», κ.ά. Συμμετοχές σε φεστιβάλ: Βερολίνο, Βαλέντσια, Κωνσταντινούπολη, Κάιρο, Μόσχα, Βανκούβερ κ.ά. Βραβεία: Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Φεστιβάλ Μεσογειακού κινηματογράφου της Βαλέντσια. Σενάρια για τον κινηματογράφο: «Δεξιότερα της Δεξιάς», «Αγωνία», «Ο Σταύρος είναι πονηρός», «Το Τελευταίο Αντίο», «Μείνε Κοντά μου αγαπημένε», «Μάρα η Τσιγγάνα», «Η Θυρωρίνα», «Ερασιτεχνικό Θέατρο», «Αδελφοί Μανάκια», «Απολογία» κ.ά.

Το χιούμορ του ήταν δύσκολο να το καταλάβεις
και πολύ εύκολα μπορούσες να τον παρεξηγήσεις, αλλά…

Αν όμως έμπαινες στον κόπο να διερευνήσεις το λόγο του τότε διασκέδαζες μαζί του. Αυτό ήθελε και αυτός: να μελετά ο συνομιλητής του το Νίκο Αντωνάκο σα μια ξεχωριστή περίπτωση και όχι σα μια συνηθισμένη κοινωνική επαφή, όπως ακριβώς έκανε και ο ίδιος σε όλα του τα έργα. Κατά συνέπεια όσοι είχαμε την τύχη να μιλούμε μαζί του, είτε στις δημοσιογραφικές προβολές είτε στα Φεστιβάλ, τρέφαμε για αυτόν σεβασμό και συμπάθεια, έχοντας την αίσθηση ότι τον ξέραμε για χρόνια, από την παιδική μας ηλικία.

Το πιο δύσκολο ήταν να τσακωθείς με το Νίκο. Να του κρατήσεις κακία. Αν συνέβαινε αυτό, τότε θα έπρεπε να σκοτώσεις το παιδί που υπήρχε μέσα του, να πνίξεις το διανοούμενο που είχες απέναντί σου. Το πιο γόνιμο ήταν να μιλάς και να αντιπαραθέτεις απόψεις, να συγκρούεσαι και να αναπτύξεις, τελικά, τις δικές σου ιδέες. Έτσι έμπαινες σε ένα όμορφο ταξίδι στο πεδίο του πολιτισμού και της διανόησης και έβγαινες νικητής, καταρρίπτοντας το παλιό, δημιουργώντας με βάση αυτό το καινούργιο. Πάντα είχα το δικό μου προσωπικό χώρο όταν μίλαγα μαζί του. Αυτό το χώρο που μου προσέφερε στη συζήτηση, αφού τα «πρέπει» είχαν ελαχιστοποιηθεί, κρατούσε μόνο όσα ήταν απολύτως αναγκαία για τη λειτουργία του σαν κομματικό στέλεχος του ΚΚΕ, επί σειρά ετών, μέχρι τον ξαφνικό θάνατό του, είχε γράψει ο Γιάννης Φραγκούλης.

Ο καημός και  ανακοπή

Ο Νίκος Αντωνάκος έφυγε με τον καημό ότι δεν μπόρεσε να πάρει έγκριση από το Κέντρο Κινηματογράφου για μια καινούρια ταινία, με τίτλο “Για πιάνο και ορχήστρα” και έτσι διερευνούσε την αγορά και τις δυνατότητες, σε Ελλάδα και εξωτερικό, για να την βγάλει, ενώ παράλληλα, επιμελούνταν την έκδοση του τρίτου βιβλίου του “Ιστορίες της Κυριακής” (πολιτικά κείμενα – 2 τόμοι), με τα άρθρα του στον Κυριακάτικο Ρίζο, καθώς και το μυθιστόρημα που ήταν ομότιτλο με την ταινία που ετοίμαζε.

Την Πέμπτη 2 Απριλίου 2009 είχε αισθανθεί μια αδιαθεσία και δύσπνοια. Είχε κάνει παλιότερα μια εγχείρηση bypass στη καρδιά, στην Αμερική. Πρόσεχε τον εαυτό του, ήταν απρόσεχτος όταν ήθελε να προσφέρει.

Ο θάνατος τον βρήκε πρόωρα, μόλις δύο μήνες πριν κλείσει τα 67 του χρόνια, ενώ μιλούσε σε μια εκδήλωση της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών, σε ένα αφιέρωμα για το Γιάννη Ρίτσο. Ενώ βρισκόταν στο βήμα και διάβαζε την ομιλία του, αισθάνθηκε ξαφνική αδιαθεσία και κάθισε σε μια καρέκλα, ενώ ζήτησε από τη σύντροφό του να συνεχίσει εκείνη την ανάγνωση από το κείμενο. Η δυσφορία όμως εντάθηκε και τελικά εξέπνευσε στο ασθενοφόρο, από ανακοπή καρδιάς, κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο.

Η κεντρική αίθουσα της ΕΕΣ φέρει πλέον το όνομά του και μια καλαίσθητη πλακέτα προς τιμήν του. Ενώ η Ιωάννα Καρατζαφέρη _βλ και στο τέλος της ανάρτησης, έγραψε για αυτόν: «Ήθελε να μείνει αμόλυντος. Όχι καθαρός για τον άλλον κόσμο. Αλλά γι’ αυτόν, τον επίγειο που μέσα του ζούσε και συναναστρεφότανε με τους ανθρώπους (…) για τον Νίκο ο διασκεδαστικός κινηματογράφος ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που εκείνος είχε σαν προορισμό αυτής της τέχνης: την προτιμούσε σαν σκαπτικό εργαλείο που φτάνει ως τα θεμέλια της κοινωνίας»…

Η πολιτική του κηδεία έγινε στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας με την παρουσία συντρόφων, ομοϊδεατών, συναδέλφων, αναγνωστών, φίλων και άλλων με τη συνοδεία μουσικής Μπετόβεν. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται η φράση “άφησε δυσαναπλήρωτο κενό”, στην περίπτωσή του ίσχυε απόλυτα. Εξάλλου ο ίδιος απεχθανόταν τα κλισέ και φρόντιζε να το αποδεικνύει με τον ιδιαίτερο κι αντισυμβατικό λόγο του…

Γράφει ο Ριζοσπάστης
Ο Νίκος Αντωνάκος μιλούσε χτες στην εκδήλωση της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών στο αφιέρωμα για τον Γιάννη Ρίτσο. Τη στιγμή που διάβαζε την ομιλία του αισθάνθηκε αδιαθεσία και ζήτησε από τη σύντροφό του να συνεχίσει εκείνη τη γραπτή του ομιλία και κάθισε σε μια καρέκλα. Δεν πέρασαν πολλά λεπτά και ο Νίκος Αντωνάκος ένιωσε πιο έντονη δυσφορία. Κατά τη μεταφορά του με ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα», εξέπνευσε.

Ο Νίκος Αντωνάκος σε λιγότερο από δύο μήνες θα γιόρταζε τα 67 του γενέθλια (γενν. 25 Μαΐου 1942). Γεννήθηκε στο Αγρίνιο. Εξέδωσε την ποιητική συλλογή «Τ΄ αστέρια δεν φάνηκαν» και το μυθιστόρημα «Δεξιότερα της δεξιάς», το οποίο έγινε κινηματογραφική ταινία και «Η Ακτή του Ραζλίφ». Εγραψε πολλά σενάρια για τον κινηματογράφο, για ντοκιμαντέρ και για την τηλεόραση. Συνεργάστηκε ως πολιτικός συντάκτης σε εφημερίδες του Λονδίνου. Υπήρξε ανταποκριτής του «Ριζοσπάστη» στη Μ. Βρετανία και συνέχισε ως αρθρογράφος στην ίδια εφημερίδα. Κείμενά του, κριτικές, διηγήματα δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες. Εγραψε και σκηνοθέτησε την τηλεοπτική εκπομπή «Τέχνη και Πολιτισμός», καθώς και τη θεατροποιημένη τριλογία «Η ζωή, ο Ερωτας και ο Θάνατος». Σκηνοθέτησε δύο ταινίες μεγάλου μήκους, «Το Ράλι του Θανάτου» και «Δεξιότερα της δεξιάς».

Για το θέατρο έγραψε τα κείμενα και σκηνοθέτησε: «Η ζωή, ο Έρωτας, ο Θάνατος», τριλογία με τα μπαλέτα της Κένυα. Αφηγητής ο Μάνος Κατράκης. Εικαστικό Δρώμενο «Θεατρικός Λόγος και εικαστική παρέμβαση». Για την τηλεόραση: «Η ΕΡΤ στη Βόρεια Ελλάδα», «Η Ερευνα», «Πορτρέτα Ασήμων Ανθρώπων», «Ανθρωποι και Επαγγέλματα», τα σήριαλ «Ντόκτορ τικ», «Ο Δεύτερος άνθρωπος», κ.ά. Συμμετοχές σε φεστιβάλ: Βερολίνο, Βαλέντσια, Κωνσταντινούπολη, Κάιρο, Μόσχα, Βανκούβερ κ.ά. Βραβεία: Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Φεστιβάλ Μεσογειακού κινηματογράφου της Βαλέντσια. Σενάρια για τον κινηματογράφο: «Δεξιότερα της Δεξιάς», «Αγωνία», «Ο Σταύρος είναι πονηρός», «Το Τελευταίο Αντίο», «Μείνε Κοντά μου αγαπημένε», «Μάρα η Τσιγγάνα», «Η Θυρωρίνα», «Ερασιτεχνικό Θέατρο», «Αδελφοί Μανάκια», «Απολογία» κ.ά

Διατέλεσε Γενικός Γραμματέας της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και μέλος του ΔΣ για περισσότερο από 10 χρόνια. Μέλος της Διοίκησης και της Εκτελεστικής Γραμματείας της Ομοσπονδίας Ευρωπαίων Σκηνοθετών «FERA». Μέλος της Διοίκησης και του Εκτελεστικού Γραφείου της Διοίκησης της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Εργαζομένων στα Οπτικοακουστικά Μέσα «FISTAV». Μέλος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Κινηματογραφίας (2 θητείες), μέλος του ΔΣ του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (2 θητείες). Αλλες πολιτιστικές δραστηριότητες: Αντιπρόεδρος της Κίνησης των Διανοουμένων και καλλιτεχνών για την Ειρήνη και τον Πολιτισμό, Μέλος του ΔΣ του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου της Αθήνας, Συντονιστής της «Παν-καλλιτεχνικής Κίνησης».

Δυστυχώς χρόνια τώρα προσπαθούσε να κάνει μια καινούρια ταινία αλλά δεν την ενέκριναν από το Κέντρο Κινηματογράφου. Τον τελευταίο καιρό βρισκόταν στη διαδικασία της «διερεύνησης της αγοράς», στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Αυστρία, Βουλγαρία, Ισλανδία), για τη νέα του ταινία με το τίτλο «Για πιάνο και ορχήστρα». Παράλληλα, φρόντιζε την έκδοση του τρίτου βιβλίου του «Ιστορίες της Κυριακής» (πολιτικά κείμενα - 2 τόμοι), και το καινούριο του μυθιστόρημα «Για Πιάνο και Ορχήστρα».

Στερνό «αντίο» σ' έναν ξεχωριστό άνθρωπο
Με πολιτική κηδεία κηδεύτηκε ο Νίκος Αντωνάκος στο Α' Νεκροταφείο

Ήταν ξεχωριστός, για την αιχμηρότητα, τη φλόγα, το συναίσθημα, την εκφραστικότητα και τη σπάνια αισθητική του πολυδιάστατου έργου του, σκηνοθετικού, συγγραφικού, δημοσιογραφικού. Ο Νίκος Αντωνάκος, ο αγαπημένος μας σύντροφος, ο αγαπημένος των συναδέλφων του σκηνοθετών, αν μπορούσε να δει τη χτεσινή συνάθροιση του αποχαιρετισμού, θα ήταν κι εκείνος συγκινημένος, όπως όλοι όσοι παραβρέθηκαν χτες στο Α' Νεκροταφείο, στην πολιτική του κηδεία. Σκεπασμένος με κόκκινα γαρίφαλα, με τη σημαία του ΚΚΕ, του Κόμματος που υπερασπίστηκε σ' όλη του τη ζωή, ο Νίκος Αντωνάκος όδευε προς την τελευταία του κατοικία. Κάτω από τον ήχο της μουσικής του Χρήστου Λεοντή, γραμμένη για την ταινία του Νίκου Αντωνάκου «Δεξιότερα της δεξιάς», οι καρδιές συναντιούνταν για το τελευταίο «αντίο». Η συγκίνηση όλων ήταν έκδηλη, τα μάτια πολλών βουρκωμένα, οι ματιές ξαφνιασμένες από το αναπάντεχο που περίμενε τον Νίκο Αντωνάκο. Η σύντροφος της ζωής του, Ελένη, συντετριμμένη.

Η τελετή αποχαιρετισμού ξεκίνησε με την ανάγνωση από τον ανιψιό του, Αντώνη Αντωνάκο, της ομιλίας του Νίκου Αντωνάκου για τον Ρίτσο, που δεν πρόλαβε να την ολοκληρώσει εκείνο το μαύρο βράδυ της περασμένης Παρασκευής, που τον βρήκε το αναπάντεχο τέλος. Στην εκδήλωση παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής την Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ.

«Τίμησες στο ακέραιο την αποστολή του σύγχρονου ανθρώπου» - σημείωσε αποχαιρετώντας τον σύντροφο η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνη του Πολιτιστικού Τμήματος, σημειώνοντας ανάμεσα σε άλλα: «Την τίμησες από τα πρώτα νεανικά σου χρόνια με την ένταξή σου στο ΚΚΕ μέχρι την τελευταία σου πνοή που κι αυτή έφυγε μέσα στη μάχη, σαν προσφορά, σαν σπονδή στον αγώνα για έναν ανώτερο πολιτισμό, για τη νέα, τη δίκαιη, την αταξική κοινωνία του μέλλοντος... Ησουν ξεχωριστός, σύντροφε, γιατί μπροστά στις βιοποριστικές δυσκολίες που βασανίζουν τη ζωή κάθε γνήσιου καλλιτέχνη στην εκμεταλλευτική κοινωνία, μπροστά στα αμείλικτα διλήμματα "να υποκύψω ή να εξαφανιστώ", ποτέ δε γονάτισες. Ησουν ξεχωριστός, σύντροφε, για την τόλμη και την επιμονή που πάλευες τη γνώμη και το δίκιο του αγώνα μας. Πίστευες με πάθος και σε βάθος στο Κόμμα και την ιδεολογία του, για αυτό σε όλες τις καταιγίδες των τελευταίων χρόνων και παρά τα ισχυρά χτυπήματα που δέχθηκαν οι δυνάμεις μας στο χώρο των καλλιτεχνών κράτησες σταθερά και αταλάντευτα το τιμόνι».

Για τον συνεπή αγωνιστή και την πολύπλευρη προσωπικότητα, για τη συνεργασία του με τον «Ριζοσπάστη», μίλησε η βουλευτής του ΚΚΕ, εκ μέρους της Αχτίδας Καλλιτεχνών, Λίλα Καφαντάρη.

Εκ μέρους της Ομοσπονδίας Θεάματος Ακροάματος, τον Νίκο Αντωνάκο αποχαιρέτησε ο Λεωνίδας Βαρδαρός, ενώ εκ μέρους της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών ο Τόνης Λυκουρέσης, που σημείωσε για τον εκλιπόντα: «Ο γενικός γραμματέας των Ελλήνων σκηνοθετών, το μέλος του ΔΣ μας, ο εκπρόσωπός μας τόσα χρόνια σε ντόπιους και ξένους φορείς και οργανισμούς, πνευματικός άνθρωπος, εμπνευσμένος καλλιτέχνης πρόλαβε όλα αυτά τα χρόνια να διδάξει σε μας και στη νεότερη γενιά ότι ο καλλιτέχνης - πριν αρχίσει να δημιουργεί - πρέπει να οργανώνει και να στηρίζει τις ιδέες του και τα οράματά του, αρχές που ο Νίκος τήρησε σταθερά σε όλη του τη ζωή... Ενας σκεπτόμενος άνθρωπος πριν απ΄ όλα, μαχητής μετά, δημιουργός πάντα».

Εκτίμηση από όλους

Στεφάνια απέστειλαν η ΚΕ του ΚΚΕ, η ΚΟΑ του ΚΚΕ, ο Τομέας Καλλιτεχνών της ΚΝΕ, η ΚΟΒ Οπτικοακουστικών. Εκ μέρους του «Ριζοσπάστη» παραβρέθηκε αντιπροσωπεία, με επικεφαλής το μέλος της Συντακτικής Επιτροπής, Γ. Ζαγγανά.

Ο σεβασμός και το κύρος που ενέπνεε ο Νίκος Αντωνάκος στο χώρο του εκφράστηκε από την παρουσία του συνόλου των φορέων του κινηματογράφου και των οπτικοακουστικών καθώς και πολλών συναδέλφων του. Στεφάνια απέστειλαν οι φορείς: Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος, Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Ενωση Τεχνικών Κινηματογράφου Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ), Σωματείο Εργαζομένων ΕΚΚ, Εθνικό Συμβούλιο Κατά των Ναρκωτικών, Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, αιθουσάρχες κινηματογράφου, κινηματογραφικές εταιρείες κλπ.

Παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων αντιπροσωπείες της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, του σωματείου διάδοσης της μικρού μήκους ταινίας - «μικρό» και πλήθος συναδέλφων του, συνεργατών και φίλων.

Κυριακή

Για δεκαετίες, το πρώτο πλήρες σώμα που αγκάλιαζα κάθε πρωί, δίπλα από το φλιτζάνι με το τσάι μου - τώρα έχει αλλάξει η εμφάνιση του σε ηλεκτρονική - ήταν ο έντυπος «Ριζοσπάστης».

Από την αρχή κάθε εβδομάδας περίμενα την Κυριακή, η ύλη του πολλαπλασιαζόταν, κυρίως, για τη στήλη «Η άλλη Διάσταση» του Νίκου Αντωνάκου. Η γραφή του ήταν αυτός ο ίδιος, οι διαστάσεις του πολλαπλές: Η ιδεολογία του, η εργατικότητά του, η συνέπειά του, ο πραγματισμός του. Οι λέξεις του ανταποκρίνονταν σε κάτι σταθερό, που αντικατόπτριζαν την κινηματογραφική του πρόσληψη χωρίς να τους αφαιρεί την πνευματικότητά τους. Οι συμβολισμοί, οι αναφορές, τα ρητά του ήταν ξεκάθαρα.

Τα κείμενά του γίνονταν, μεταξύ μας, θέμα για πολιτική ανάλυση και προώθηση των ιδεών που εξέφραζαν. Στις 2 Απριλίου 2009, η αδελφή μου κι εγώ πήγαμε στην Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, στην οποία είχε υπάρξει Γενικός Γραμματέας (πάντα εκλεγμένος σε διάφορους πολιτισμικούς φορείς), σε μια εκδήλωση για τον Γιάννη Ρίτσο, στην οποία θα ήταν ομιλητής και ο Νίκος Αντωνάκος. Καθίσαμε στην πρώτη σειρά της αίθουσας, για να νιώθουμε ακόμα πιο κοντά του. Οταν ανέβηκε στο βήμα, μου έκανε εντύπωση που είχε αναρριχτό στους ώμους του το παλτό του. Μου έσβησε την απορία, λέγοντας ότι ήταν κρυωμένος. Αφού διάβασε μια σελίδα ζήτησε συγνώμη και παρακάλεσε την σύντροφό του Ελένη Ζαφειρίου να ανέβει στο βήμα και να συνεχίσει την ομιλία του.

Εκείνος κατέβηκε και κάθισε δίπλα στην αδελφή μου, στο κάθισμα του διαδρόμου, με τον αριστερό του ώμο στο δεξί δικό της. Εκεί τελείωσε αθόρυβα τη ζωή του ο Νίκος Αντωνάκος. Η πολιτική του κηδεία έγινε στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας με την παρουσία συντρόφων, ομοϊδεατών, συναδέλφων, αναγνωστών, φίλων και άλλων με τη συνοδεία μουσικής Μπετόβεν.

Σήμερα, Κυριακή, 27 Μαρτίου 2016, τον αναζήτησα στις κυριακάτικες επιφυλλίδες του στον «Ριζοσπάστη» και διάβασα, για μια φορά ακόμα, το κείμενό του με τίτλο «Σε τούτα δω τα μάρμαρα, καμιά σκουριά δεν πιάνει», την τελευταία του «Αλλη διάσταση» με ημερομηνία 29-3-09, που υπήρξε η τελευταία της ζωής του. «Η προσπάθεια εξομοίωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό δεν αφορά μόνο τους κομμουνιστές. Για την ακρίβεια, δεν αφορά καθόλου τους κομμουνιστές! Κανένα ψήφισμα και καμία απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δε θα λυγίσει, έστω και στο ελάχιστο, τη θέλησή μας.
Ξέρουμε τη γνώμη τους για εμάς, η οποία μάς είναι παντελώς αδιάφορη. Το αντίθετο μάλιστα! Αν είχαν άλλη άποψη και άλλες σκέψεις για εμάς, θα ψαχνόμασταν. Οι όποιες αποφάσεις, λοιπόν, παρθούν, οι οποίες θα είναι ταξικές, αφού τέτοια είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση και το κοινοβούλιό της, θα στρέφονται σε βάρος των ευρωπαϊκών λαών στο σύνολό τους. Των ευρωπαϊκών λαών που σήμερα βρίσκονται σε χειρότερη περίοδο από κάθε άλλη φορά.

Ο καθένας, λοιπόν, ας αναλάβει τις ευθύνες του! Υπερασπιζόμενος τον κομμουνισμό, υπερασπίζεται το οκτάωρο... το δικαίωμα στην εργασία, στη σύνταξη, στη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στην ελεύθερη και δωρεάν Παιδεία...».

Αύριο, Κυριακή 3 Απριλίου δεν θα υπάρχει γραπτός λόγος από τον Νίκο Αντωνάκο, αλλά οι σκέψεις του, οι ιδέες του, οι προτροπές του προς την ανάληψη των ευθυνών μας ως εργαζομένων όντων θα ισχύουν και τώρα και στο μέλλον.
                                       Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ

 

 

Κάλεσμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές

Εργάτες και εργάτριες, υπάλληλοι, βιοπαλαιστές αγρότες, αυτοαπασχολούµενοι επαγγελµατίες, επιστήµονες, καλλιτέχνες, συνταξιούχοι, γυναίκες, νέοι και νέες των εργατικών-λαϊκών οικογενειών,

Το ΚΚΕ σας καλεί να δώσουµε µαζί τη µάχη των Ευρωεκλογών στις 9 Ιούνη! Για να δυναµώσει η αγωνιστική συµπόρευση µε το ΚΚΕ, στις κάλπες και τους δρόµους της διεκδίκησης!
Με ΚΚΕ πολύ πιο δυνατό για πανευρωπαϊκή αντεπίθεση.
Σπάµε τα δεσµά της ΕΕ!
Για την Ελλάδα και την Ευρώπη του Σοσιαλισµού,
την Ευρώπη των εργατών, των αγροτών, των λαών!

Στην ΕΕ της βαρβαρότητας
στέλνουµε το κατάλληλο µήνυµα:
Πιο δυνατό ΚΚΕ πιο µαζικοί αγώνες
αντεπίθεσης για το δίκιο των λαών!

Να καταδικάσουµε µαζικά την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ, της κυβέρνησης της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των άλλων κοµµάτων που υπηρετούν το µεγάλο κεφάλαιο και τσακίζουν τα εργατικά-λαϊκά δικαιώµατα!

Η δικαιολογηµένη λαϊκή δυσαρέσκεια δυναµώνει. Εκφράζεται στις µεγάλες εργατικές -λαϊκές κινητοποιήσεις και µπορεί να γίνει ορµή για νέους µαχητικούς αγώνες, να συναντηθεί µε την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ και να µη σκορπίσει «δεξιά» και «αριστερά»: είτε στη λογική της υπεράσπισης δήθεν των «δηµοσιονοµικών αντοχών» είτε σε νέες σοσιαλδηµοκρατικές αυταπάτες εξανθρωπισµού του συστήµατος είτε σε ανορθολογικές, ακροδεξιές εκδοχές της κυρίαρχης πολιτικής και ιδεολογίας.

Τη δύναµη που πήρε το ΚΚΕ στις πρόσφατες εκλογές, την καταθέτει εκεί που δεσµεύτηκε: στην πάλη για την υπεράσπιση των λαϊκών συµφερόντων, στην πραγµατική λαϊκή αντιπολίτευση ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ, τα σχέδια του κεφαλαίου και την πολιτική της ΕΕ!

Το ΚΚΕ µπορεί να κοιτάει στα µάτια τον λαό. Δεν έχει δεσµεύσεις στα µεγάλα συµφέροντα. Γι’ αυτό είναι µπροστά στους αγώνες της εργατικής τάξης, της µαχόµενης αγροτιάς, των αυτοαπασχολουµένων, των φοιτητών, της νεολαίας, ανδρών και γυναικών, για τα δικαιώµατά τους.

Από τις προηγούµενες Ευρωεκλογές, το 2019, στην Ελλάδα και σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη αναπτύχθηκαν µεγάλες εργατικές-λαϊκές κινητοποιήσεις σε σύγκρουση µε την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων, φιλελεύθερων και σοσιαλδηµοκρατικών.

▶ Οι εργαζόµενοι βγήκαν στον δρόµο του αγώνα, διεκδίκησαν τα δικαιώµατά τους.

▶ Οι αγρότες µε τα τρακτέρ έστησαν αγωνιστικά µπλόκα σε µεγαλουπόλεις, αντιτάχθηκαν στην Κοινή Αγροτική Πολιτική των Βρυξελλών και απαίτησαν µείωση του κόστους παραγωγής που προέρχεται από τις ενεργειακές ύλες και τα βιοµηχανικά προϊόντα, τους εµπορικούς µεσάζοντες.

▶ Εκατοντάδες χιλιάδες λαού διαδήλωσαν στην Ελλάδα και καταδίκασαν το προδιαγεγραµµένο έγκληµα των Τεµπών που έχει την υπογραφή της πολιτικής της ΕΕ, της κυβέρνησης της ΝΔ και όλων των αστικών κυβερνήσεων των προηγούµενων δεκαετιών που εµπορευµατοποίησαν τις σιδηροδροµικές µεταφορές!

▶ Φοιτητές και µαθητές πάλεψαν για το δικαίωµα στη µόρφωση και στη δουλειά.

▶ Εκατοµµύρια λαού και νεολαίας εκφράσανε την αλληλεγγύη τους στον δοκιµαζόµενο παλαιστινιακό λαό, καταδίκασαν το κράτος του Ισραήλ, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ που το στηρίζουν.

Οι αγώνες συνεχίζονται!
Οι λαοί δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη!

Το ρεύµα αµφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής να γίνει πιο ισχυρό! Να ανοίξει ο δρόµος της ανατροπής, να πάρει ο λαός τη ζωή του στα χέρια του. Το ΚΚΕ µπορεί να κοιτάει στα µάτια τον λαό γιατί από την πρώτη στιγµή είπε την αλήθεια για την ΕΕ! Γιατί οργανώνει την πάλη ενάντια στη στρατηγική της!

Η ΕΕ αποδείχτηκε φυλακή των λαών.

Η ΕΕ είναι «µια µεγάλη οικογένεια» µεγάλων µονοπωλίων, αστικών κυβερνήσεων και κοµµάτων ενάντια στα δικαιώµατα των λαών.

Αυτό αποδεικνύει όλη η πορεία της εδώ και 3 δεκαετίες!

Από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), που καταψήφισε µόνο το ΚΚΕ στην ελληνική Βουλή, την ΟΝΕ-Ευρωζώνη και τη Συνθήκη της Λισαβόνας µέχρι το συνολικό αντιλαϊκό οπλοστάσιο, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου σε βάρος των λαών.

Αποδείχτηκε παραµύθι ότι η ενιαία ευρωενωσιακή αγορά και ο ανταγωνισµός θα έφερναν οικονοµική ανάπτυξη για όλους, ευηµερία, καλούς µισθούς στους εργαζοµένους, χαµηλές τιµές για τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.

Αποδείχτηκε ότι η λεγόµενη «πράσινη ανάπτυξη» σηµαίνει πανάκριβη ενέργεια για τον λαό, απαξίωση ενεργειακών πόρων, διεύρυνση της ενεργειακής φτώχειας και καταστροφή του περιβάλλοντος προς όφελος των κερδών των πράσινων κολοσσών.

Η ΕΕ είναι συµµαχία των µονοπωλίων,
διακρατική ιµπεριαλιστική ένωση,
αντίπαλος των λαών και
δεν µπορεί να αλλάξει προς όφελός τους!

Γίνεται µόνο χειρότερη!

O λαός πληρώνει ακριβά την καπιταλιστική ανάπτυξη για τα κέρδη των λίγων και τη στρατηγική της ΕΕ:

▶ Με αβάσταχτη ακρίβεια, που τροφοδοτεί τα τεράστια κέρδη των βιοµηχάνων, των εφοπλιστών, των άλλων µεταφορικών κολοσσών, των µεγαλεµπόρων, των ιδιοκτητών των σούπερ µάρκετ, µε υψηλή έµµεση φορολογία στα τρόφιµα και τα άλλα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, τον ειδικό φόρο στην ενέργεια και τα καύσιµα. Η απελευθέρωση και το χρηµατιστήριο της ενέργειας, τα χαράτσια της «πράσινης» οικονοµίας, ο ανταγωνισµός για το ενεργειακό µείγµα, τις πηγές και τους δρόµους µεταφοράς της ενέργειας οδήγησαν στην εκτίναξη των τιµών και την ενεργειακή φτώχεια. Τα πακέτα του Ταµείου Ανάκαµψης που τσεπώνουν οι επιχειρηµατικοί όµιλοι τροφοδότησαν τον πληθωρισµό, ενώ η κυβέρνηση της ΝΔ εµπαίζει τον λαό µε τα «pass» της εξαθλίωσης.

▶ Με µείωση της σταθερής εργασίας και την επέκταση των ελαστικών µορφών απασχόλησης, τις ατοµικές συµβάσεις, τη διευθέτηση και αύξηση του εργάσιµου χρόνου, την εντατικοποίηση, τη δουλειά πάνω από 13 ώρες που οδηγεί σε εργατικά ατυχήµατα -εγκλήµατα της εργοδοσίας, την κατάργηση της Κυριακής Αργίας, την τηλεργασία, τη δουλειά σε πλατφόρµες χωρίς εργασιακά δικαιώµατα. Με την υπονόµευση ή και την κατάργηση των Συλλογικών Συµβάσεων Εργασίας, τη µείωση των πραγµατικών µισθών, τη φοροληστεία των εργαζοµένων, των επαγγελµατιών και συνολικά των λαϊκών οικογενειών και τα µατωµένα πρωτογενή πλεονάσµατα. Με την παραπέρα επιδείνωση των µέτρων προστασίας της µητρότητας στο όνοµα της «ισότητας των φύλων», που εξυπηρετεί την ένταση της εκµετάλλευσης, ιδιαίτερα του γυναικείου µισθωτού, εργατικού και επιστηµονικού δυναµικού.

▶ Με καταστολή, δραστικό περιορισµό των λαϊκών ελευθεριών, των διαδηλώσεων και των απεργιών. Ένα γιγαντιαίο µηχανισµό ευρω-φακελώµατος και παρακολούθησης των πάντων, όπως έγινε και στην Ελλάδα από την κυβέρνηση της ΝΔ, που βασίστηκε στο σκοτεινό ευρωενωσιακό θεσµικό πλαίσιο που ψήφισαν από κοινού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ (όσοι µείνανε στον ΣΥΡΙΖΑ και όσοι εντάχτηκαν στην Νέα Αριστερά) και την ψηφιακή αγορά που εµπορεύεται και τα προσωπικά δεδοµένα. Αξία της ΕΕ είναι η δικτατορία των µονοπωλίων. Η ΕΕ, την οποία ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κ.ά. την προβάλλουν σαν προστάτη των λαϊκών ελευθερίων, καλεί τις κυβερνήσεις να επιτρέπουν την εξαγωγή και την εµπορία κατασκοπευτικών λογισµικών.

▶ Με κατεδάφιση και ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης, τη δραµατική µείωση των συντάξεων και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67, ακόµα και στα 70 χρόνια, σπρώχνοντας τους συνταξιούχους να παραµείνουν και µετά τη σύνταξη στη δουλειά, µε λεηλατηµένα από το κεφάλαιο ταµεία κι ενταγµένα στον τζόγο του «ατοµικού ρίσκου» µε µόνους χαµένους τους συνταξιούχους και τους σηµερινούς εργαζόµενους.

▶ Με υποχρηµατοδότηση, εµπορευµατοποίηση και υποστελέχωση της Υγείας-Πρόνοιας, των Νοσοκοµείων και των Κέντρων Υγείας, των δοµών για ΑΜΕΑ, ειδικής αγωγής και αποκατάστασης, που οδήγησε σε τραγωδίες σε όλα τα κράτη-µέλη της ΕΕ στη διάρκεια της πανδηµίας Covid-19 και βασανίζει τον λαό καθηµερινά, την ώρα που πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους οι καπιταλιστές της ιδιωτικής υγείας, ενισχύονται τα ιδιωτικά κριτήρια στα δηµόσια νοσοκοµεία, νοµιµοποιείται το “φακελάκι” µε τα απογευµατινά χειρουργεία.

▶ Με εµπορευµατοποίηση της παιδείας, όξυνση των ταξικών φραγµών, υποβάθµιση της µόρφωσης που έχουν δροµολογηθεί από τους αλλεπάλληλους αντιδραστικούς νόµους των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα της ΝΔ, όπως η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστηµίων κ.ά. Η µετατροπή των πτυχίων σε ακόµα ένα προσόν στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, που η ίδια η ΕΕ προωθεί, και πάει χέρι-χέρι µε τη µετατροπή του σχολείου σε χώρο παροχής στεγνών δεξιοτήτων και σκόρπιων γνώσεων. Τα λεγόµενα «ευρωπαϊκά πρότυπα» της ενιαίας αγοράς πτυχίων της ΕΕ οδηγούν σε πτυχία που έχουν τιµή, αλλά όχι αξία... Οι «πελάτες- φοιτητές» θα αποφοιτούν από το σχολείο της αγοράς, της πριµοδότησης της κατάρτισης και των δεξιοτήτων και οι έµποροι των ιδιωτικών πανεπιστηµίων θα µετρούν τα κέρδη τους.

▶ Με την παντελή έλλειψη µέτρων και σχεδιασµού προστασίας της ζωής και της περιουσίας του λαού. Η ΕΕ υπολογίζει ως “κόστος” αυτά τα µέτρα γιατί υπολογίζει ως “όφελος” την ικανοποίηση των συµφερόντων του µεγάλου κεφαλαίου. Αυτό αποδεικνύεται από τα τραγικά αποτελέσµατα της πληµµύρας στη Θεσσαλία, την Εύβοια, τον Έβρο και άλλες περιοχές, τις καταστροφές από τις πυρκαγιές και τους σεισµούς σε πολλές περιοχές της χώρας. Η πολιτική της απελευθέρωσης των µεταφορών και του “κόστους- οφέλους” της ΕΕ οδήγησε στο προδιαγεγραµµένο έγκληµα των Τεµπών και τους 57 αδικοχαµένους νεκρούς, που συγκλόνισε τη χώρα. Η υλοποίηση των κατευθύνσεων της ΕΕ, των αστικών κυβερνήσεων και κοµµάτων σηµαίνει περικοπές και εγκατάλειψη κρίσιµων υποδοµών πολιτικής προστασίας, ανακύκλωση του ελάχιστου προσωπικού και µέσων από χώρα σε χώρα µέσω του µηχανισµού RescEU.

▶ Με την εφαρµογή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) που εντείνει την καταλήστευση των βιοπαλαιστών αγροτών. Η “πράσινη” ΚΑΠ, που θα έφερνε δήθεν προσιτά και ποιοτικά αγροτικά προϊόντα και εισόδηµα στους αγρότες, τελικά επιβάλλει δυσβάσταχτες πράσινες υποχρεώσεις στις αγροτικές οικογένειες. Παρέχει περαιτέρω “διευκολύνσεις” στους επιχειρηµατικούς οµίλους για τιµές κάτω του κόστους στο στάβλο και το χωράφι και πολλαπλασιασµό τους στο ράφι, για αθρόες εισαγωγές αγροτικών προϊόντων. Εκτινάσσει το κόστος παραγωγής προκαλώντας µεγάλη αγανάκτηση στους αγρότες, που βγήκαν στον δρόµο του αγώνα µε τα τρακτέρ στην Ελλάδα, αλλά και στις πρωτεύουσες της Ισπανίας και της Γερµανίας, σε πολλές ακόµα χώρες της Ευρώπης.

▶ Με την επιβολή νέων βαρών στους αυτοαπασχολούµενους, επαγγελµατοβιοτέχνες και επιστήµονες, που σε αρκετούς κλάδους ωθούνται είτε στη χρεοκοπία είτε στη διατήρηση του επαγγέλµατος φυτοζωώντας από τα χρέη, για τη συγκέντρωση της δραστηριότητας στους µεγάλους οµίλους και τους “δορυφόρους” τους. Εκεί οδηγεί ο πρόσφατος νόµος που απογειώνει τη φορολογία και αποτελεί προαπαιτούµενο για εκταµίευση δόσεων του Ταµείου Ανάκαµψης της ΕΕ. Αυτοί οι πόροι κατευθύνονται κατά κόρον στα µονοπώλια.

Την πολιτική της ΕΕ:

▶ Συνδιαµορφώνουν και εφαρµόζουν οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του

ΣΥΡΙΖΑ.

▶ Ψηφίζουν όλα τα αστικά κόµµατα, σοσιαλδηµοκρατικά, φιλελεύθερα και ακροδεξιά, στο ευρωκοινοβούλιο και την ελληνική Βουλή.

Το δίληµµα είναι ίδιο παντού:

Τα κέρδη τους ή οι ζωές µας!

Η ΕΕ υπάρχει και λειτουργεί για τα κέρδη των καπιταλιστών.

Στην ΕΕ καταγράφονται:

·       16 εκατοµµύρια άνεργοι.

·       95 εκατοµµύρια ζουν στο όριο της φτώχειας εκ των οποίων:

§  το 25% είναι παιδιά κάτω των 18 ετών.

§  το 16% είναι άτοµα ηλικίας άνω των 65 ετών.

·       Σε τουλάχιστον 14 κράτη-µέλη της ΕΕ, 50% των εργαζοµένων εργάζονται χωρίς συλλογική σύµβαση εργασίας.

·       Σε 10 κράτη - µέλη της ΕΕ απαγορεύεται ο συνδικαλισµός.

·       Σε περισσότερα από 15 κράτη ισχύουν µέτρα απαγόρευσης, παραβίασης του δικαιώµατος στην απεργία.

Στον 21^ο αιώνα, το 2024, στην εποχή της τεχνητής νοηµοσύνης και των άλλων µεγάλων επιστηµονικών επιτευγµάτων -αντί να δουλεύουµε όλο και λιγότερο µέσα στη µέρα, αντί ο άνθρωπος να απαλλάσσεται από µονότονες και κουραστικές δουλειές και να αυξάνεται ο ελεύθερος χρόνος, αντί να µειώνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, αντί να αξιοποιούνται για την ενίσχυση της δηµόσιας και δωρεάν υγείας- συµβαίνουν ακριβώς τα αντίθετα, γιατί ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόµενοι και όλα αυτά τα επιτεύγµατα βρίσκονται σήµερα στα χέρια των καπιταλιστών, που τα αξιοποιούν µε αποκλειστικό κριτήριο την αύξηση της κερδοφορίας τους.

Η ΕΕ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ
ΣΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥΣ
ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

H Ευρωπαϊκή Ένωση, µαζί µε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, είναι πρωταγωνίστρια των ιµπεριαλιστικών πολέµων κι επεµβάσεων. Υποστηρίζει το Ισραήλ, το κράτος-κατακτητή, που οδηγεί στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού. Το χρηµατοδοτεί αδρά, όπως και το εξοπλίζει, προκειµένου να αιµατοκυλά τον Παλαιστινιακό λαό. Υποστηρίζει τον ιµπεριαλιστικό πόλεµο της Σαουδικής Αραβίας κατά της Υεµένης και στο όνοµα της αντιµετώπισης των Χούθι, µε το πρόσχηµα της προστασίας της ναυσιπλοΐας, έστησε την ιµπεριαλιστική επιχείρηση «Ασπίδα» δίπλα στην αµερικανοβρετανική επιχείρηση «Φρουρός της Ευηµερίας». Όλοι µαζί βάζουν φωτιά στην περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας πολλαπλασιάζοντας τον κίνδυνο γενικότερης ανάφλεξης.

Η ΕΕ πρωτοστατεί στον ιµπεριαλιστικό πόλεµο στην Ουκρανία, δε σέρνεται σε αυτόν από τις ΗΠΑ, αλλά συνεργάζεται στενά µε την αστική τάξη της Ουκρανίας, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στη σύγκρουση, που διεξάγεται µε την καπιταλιστική Ρωσία και τους συµµάχους της. Προκύπτουν τραγικές συνέπειες για τους λαούς και για πρώτη φορά τα τελευταία 70 χρόνια εµφανίζεται τόσο το ενδεχόµενο µεγάλης έκτασης ιµπεριαλιστικού πολέµου στα εδάφη της Ευρώπης, όσο και της χρήσης πυρηνικών όπλων. Οι δύο πλευρές της αντιλαϊκής σύγκρουσης, που εκφράζουν τα συµφέροντα των µονοπωλίων, που συγκρούονται για τις πρώτες ύλες, τους δρόµους µεταφοράς, τα γεωπολιτικά στηρίγµατα, τα µερίδια των αγορών, δε διστάζουν να αξιοποιήσουν για τους στόχους τους µισθοφορικές, εθνικιστικές και φασιστικές οργανώσεις. Έτσι, η ΕΕ στηρίζει τις φασιστικές συµµορίες τύπου Αζόφ και έχει δώσει στον Ζελένσκι 78 δισεκατοµµύρια ευρώ, από τον µόχθο και τη φορολογία των λαών, για όπλα, πυροµαχικά, βάσεις, ενώ παίρνει ήδη θέση στο µεγάλο φαγοπότι της «ανοικοδόµησης» της κατεστραµµένης Ουκρανίας. Η ΕΕ, όπως και άλλα ιµπεριαλιστικά κράτη, διαρκώς επιδιώκουν την παραπέρα οικονοµική, πολιτική, στρατιωτική διείσδυση σε άλλες περιοχές, σε βάρος των λαών.

Την ώρα που εντείνεται ο ανταγωνισµός ανάµεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές καπιταλιστικό σύστηµα, η ΕΕ συντασσόµενη γενικά µε το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, έχει ταυτόχρονα τη λεγόµενη «στρατηγική αυτονοµία» της απέναντι στις ΗΠΑ και στο στρατιωτικό επίπεδο. Επιδιώκει την ενίσχυση και των δικών της στρατιωτικών δυνάµεων, σύµφωνα µε τη λεγόµενη «Στρατηγική Πυξίδα», αναπτύσσοντας «ευρωστρατό» ως και 5.000 στρατιωτών, που θα στέλνει σε αποστολές όπου γης. Έτσι, η ΕΕ επιδιώκει να επωφεληθούν οι δικοί της πολεµικοί, βιοµηχανικοί όµιλοι και η κερδοφορία τους, ανοίγοντας χρυσοφόρους ενεργειακούς κι εµπορικούς διαδρόµους κόντρα στους ανταγωνιστές της.

Η ελληνική αστική τάξη επιδιώκει να πάρει µερίδιο αυτής της λείας. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση της ΝΔ µε τη συναίνεση των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ελληνική Λύση, Νέα Αριστερά και του φασιστικού µορφώµατος των Σπαρτιατών, εµπλέκει τη χώρα ακόµα πιο βαθιά στους ιµπεριαλιστικούς πολέµους και τις αποστολές δίνοντας γη και ύδωρ στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, µε φρεγάτες, όπως η “Ύδρα”, που στάλθηκε στον πόλεµο στην Ερυθρά Θάλασσα, βάζοντας σε τεράστιους κινδύνους τη ζωή των αξιωµατικών, των υπαξιωµατικών και των ναυτών, όπλα και πυροµαχικά για να σκορπούν τον θάνατο στους λαούς στη Γάζα, την Υεµένη, την Ουκρανία. Παραχωρεί ελληνικό έδαφος για τις αµερικάνικες στρατιωτικές βάσεις µετατρέποντας τη χώρα σε ευρωατλαντικό ορµητήριο και στόχο αντιποίνων, ρίχνοντας τον λαό µας σε µεγάλες περιπέτειες.

Η ΕΕ αντιµετωπίζει την Τουρκία «ως στρατηγικής σηµασίας εταίρο», επιδιώκοντας την πιο σταθερή πρόσδεσή της στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο στην αντιπαράθεση µε τη Ρωσία και την Κίνα. Η ΕΕ, µαζί µε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, ενθαρρύνει τις τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωµάτων της χώρας, στρώνοντας µαζί µε την αστική τάξη της Ελλάδας το τραπέζι της συνεκµετάλλευσης του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου, τη διχοτοµική «λύση» του Κυπριακού µε ευρωΝΑΤΟϊκή σφραγίδα σε βάρος των συµφερόντων του κυπριακού λαού.

Η ΕΕ είναι ο παράδεισος των λόµπι

Η ΕΕ διαχρονικά λειτουργεί ως κέντρο των λόµπι, της χρηµατικής διαφθοράς κι εξαγοράς πρώην και εν ενεργεία ευρωβουλευτών, Επιτρόπων κ.λπ. Χαρακτηριστική γι’ αυτόν τον χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η κυνική οµολογία σε ψήφισµα του ευρωκοινοβουλίου -που, σε σύνολο 705, µόνο οι δύο ευρωβουλευτές του ΚΚΕ καταψήφισαν- ότι «η ικανότητα των λόµπι να επηρεάζουν τη λήψη αποφάσεων στο κοινοβούλιο αποτελεί ζωτικό στοιχείο της ευρωπαϊκής δηµοκρατίας»!

Το ευρωκοινοβούλιο, καθώς και όλα τα όργανα της ΕΕ, γεννούν υπόγεια διαπλοκή µε επιχειρηµατικούς οµίλους, χρηµατισµό και διαφθορά, γιατί η ίδια η αποστολή τους είναι να προωθούν νόµους, κανονισµούς και οδηγίες για την καπιταλιστική κερδοφορία σε βάρος των λαών.

ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

ΜΟΝΟ Η ΨΗΦΟΣ ΣΤΟ ΚΚΕ

ΕΙΝΑΙ ΨΗΦΟΣ
ΓΙΑ ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Το ΚΚΕ ήταν το µοναδικό κόµµα που µε ευθύνη προειδοποίησε έγκαιρα τον λαό για τον αµετάκλητα αντιλαϊκό, αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ. Πρωταγωνιστεί στους αγώνες για να αποκρουστεί η καταιγίδα των αντεργατικών και αντιλαϊκών µέτρων που διαχρονικά τα όργανα της ΕΕ από κοινού µε τις αστικές κυβερνήσεις επεξεργάζονται και προωθούν.

Στις ευρωεκλογές, στις 9 Ιούνη, η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ θα αποτελέσει ελπίδα κι αποκούµπι των εργατικών – λαϊκών δυνάµεων.

Η ψήφος στο ΚΚΕ δεν αφορά µόνο τα λαϊκά συµφέροντα και τον αγώνα µέσα στην Ελλάδα, αλλά και τον συντονισµό-κοινή δράση των κινηµάτων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ιδιαίτερα σήµερα, σε µία περίοδο που ένα µεγαλύτερο τµήµα των εργαζοµένων, αγροτών, νεολαίας, των λαών της ΕΕ συνειδητοποιεί τον ρόλο της ΕΕ και των κυβερνήσεών τους στην επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου, στον πόλεµο, την καταστολή, τον αυταρχισµό. Η ευρωπαϊκή συνεισφορά του ΚΚΕ θα είναι µοναδική και πολύτιµη για την Ευρώπη των λαϊκών κινηµάτων, της αντίστασης και της αντεπίθεσης των λαών, την Ευρώπη του σοσιαλισµού.

Το ΚΚΕ είναι το µοναδικό κόµµα που παλεύει για την αποδέσµευση της χώρας από την ΕΕ, µε τους εργαζόµενους, τον λαό στην εξουσία, µε κοινωνική ιδιοκτησία στην οικονοµία.

Το ΚΚΕ µε την Ευρωκοινοβουλευτική Οµάδα του υπερασπίστηκε τα εργατικά λαϊκά δικαιώµατα. Το ΚΚΕ στην πράξη απέδειξε πως είναι η φωνή του λαού, γιατί δεν έχει δεσµεύσεις από τους οµίλους και τα συµφέροντα του κεφαλαίου. Ξεχωρίζει από τον σωρό των χειροκροτητών, των απολογητών και των “διορθωτών” της ΕΕ.

Τα κόµµατα και οι ευρωβουλευτές της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ (συµπεριλαµβανοµένων όσων στηρίζουν πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ 2, τη «Νέα Αριστερά») και του ΠΑΣΟΚ, της Ελληνικής Λύσης υπερψήφισαν το αντιλαϊκό οπλοστάσιο της ΕΕ. Αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν!

Η Ευρωκοινοβουλευτική Οµάδα του ΚΚΕ αντιµετωπίζει µαχητικά και τεκµηριωµένα την προπαγάνδα των εκπροσώπων και απολογητών του ευρωενωσιακού κεφαλαίου και της συµµαχίας τους, της ΕΕ. Αποκαλύπτει, ενηµερώνει, προειδοποιεί έγκαιρα και προετοιµάζει τον εργαζόµενο λαό για κάθε επίθεση που οργανώνουν σε βάρος του, τον προφυλάσσει από τον αιφνιδιασµό, του δίνει τη δυνατότητα να αντισταθεί, να διεκδικήσει και να οργανώσει την αντεπίθεσή του για την ανατροπή του βάρβαρου εκµεταλλευτικού συστήµατος, για την αποδέσµευση από την ευρωπαϊκή λυκοσυµµαχία και το ΝΑΤΟ.

Η στρατηγική σύµπλευση
ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και στην Ευρωβουλή

Όλα τα αστικά κόµµατα στο ευρωκοινοβούλιο ψήφισαν τις αντιλαϊκές αποφάσεις της ΕΕ. Αν στο ελληνικό κοινοβούλιο ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε το 50% και το ΠΑΣΟΚ το 70% των αντιλαϊκών νοµοσχεδίων της κυβέρνησης της ΝΔ, στο ευρωκοινοβούλιο η σύµπλευσή τους απογειώνεται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ (µαζί µε τον ΣΥΡΙΖΑ 2, τη «Νέα Αριστερά») ψήφισε το ίδιο µε τη ΝΔ στο 81,9% και το ΠΑΣΟΚ µε τη ΝΔ στο 94,7% των ψηφοφοριών! Δεν υπήρξε αντιλαϊκός νόµος της ΕΕ, ψηφίσµατα και κατευθυντήριες γραµµές που τα τρία αυτά αστικά κόµµατα να µην ταυτίστηκαν σε πάνω από 80%!

Ενώ η στρατηγική τους σύµπλευση είναι απόλυτη, προσπαθούν απελπισµένα να εφεύρουν µεταξύ τους διαφορές, µε στόχο να εγκλωβίσουν εργατικές λαϊκές δυνάµεις που βασανίζονται και υποφέρουν απ’ όσα όλοι τους µαζί ψήφισαν σε βάρος τους.

Δεν µπορούν να κρυφτούν µε προσχήµατα. ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ αλληλοκατηγορούνται ότι “ο ένας κλέβει τις προτάσεις του άλλου” γιατί όλοι τους συγκλίνουν στα κεντρικά ζητήµατα. Γι’ αυτό ψηφίζουν ευλαβικά όσα άρθρα αναφέρονται σε ευρωπαϊκές οδηγίες, που είναι ασφαλώς ο πυρήνας των επιλογών των µεγάλων οµίλων. Κανένας τους, πλην ΚΚΕ, δεν αντιτίθεται στην υπεροχή του ευρωενωσιακού δικαίου σε βάρος του δικαίου της κάθε χώρας, που άνοιξε τον δρόµο κι επιτάχυνε τα σκληρά αντεργατικά µέτρα ως και τα ιδιωτικά πανεπιστήµια.

 

Νέος γύρος
αντεργατικής -αντιλαϊκής επίθεσης
στο έδαφος της “πράσινης” &
“ψηφιακής” µετάβασης

Την ώρα που τα σύννεφα νέας καπιταλιστικής κρίσης πυκνώνουν µε την ύφεση στην οικονοµία της Γερµανίας και της Ευρωζώνης, η ΕΕ προωθεί πακτωλό χρηµάτων στα µονοπώλια για τη διατήρηση της κερδοφορίας τους µε το Ταµείο Ανάκαµψης κι άλλους ευρωενωσιακούς µηχανισµούς ύψους συνολικά 1.8 τρις. Όλα τους είναι «ιδρώτας» του λαού µας και των άλλων λαών.

Ο λαός καλείται να ζει µε «τα ελάχιστα» και να πληρώσει πολλαπλά τον λογαριασµό του Υπερµνηµονίου -του Ταµείου Ανάκαµψης- ως το 2058!

Το Ταµείο Ανάκαµψης δεν είναι ένας κουµπαράς για τους λαούς αλλά:

§  ταµείο που δεσµεύει χρήµατα των λαών για να τα κατευθύνει στοχευµένα σε επιχειρηµατικούς οµίλους της πράσινης και ψηφιακής µετάβασης.

§  κάθε ευρώ που εκταµιεύεται συνοδεύεται µε αντιλαϊκούς νόµους και µέτρα. 331 προγραµµατισµένα αντιλαϊκά µέτρα πάνε πακέτο µε το Ταµείο Ανάκαµψης!

Το γεγονός ότι όλα τα υπόλοιπα κόµµατα στηρίζουν το Ταµείο Ανάκαµψης της ΕΕ αποδεικνύει ότι στα καθοριστικά ζητήµατα είναι στοιχισµένα όλα τα κόµµατα, πλην του ΚΚΕ, που παλεύει µε κριτήριο τα εργατικά-λαϊκά συµφέροντα.

Το Ταµείο Ανάκαµψης είναι κουµπαράς για τα µεγάλα συµφέροντα τη στιγµή που στην πλάτη του λαού φορτώνονται το δηµόσιο χρέος, το Σύµφωνο Σταθερότητας και η δηµοσιονοµική πειθαρχία, το διαρκές µνηµόνιο των “Ευρωπαϊκών Εξαµήνων”.

Η “πράσινη µετάβαση” αποδείχτηκε “µαύρη”

Η “Πράσινη Μετάβαση” της ΕΕ και οι διακηρύξεις της περί προστασίας τάχα του περιβάλλοντος αποδείχθηκαν ευρωοδηγίες για την καταπάτηση και την καταστροφή περιοχών φυσικής ισορροπίας και οµορφιάς από τους ενεργειακούς οµίλους και την εγκατάσταση ΑΠΕ µε κριτήριο τα κέρδη τους και άγρια καταστολή σε όσους τα αντιπαλεύουν. Οι φόροι, που τάχα θα µειώνονταν, εκτοξεύτηκαν µε την προσθήκη των «πράσινων» χαρατσιών, την ψηφιακή φορολεηλασία των αυτοαπασχολουµένων, την ώρα που οι µεγάλοι όµιλοι απολαµβάνουν φοροασυλία κι επιδοτήσεις.

Η τεράστια αύξηση των επιτοκίων από την ΕΚΤ έσφιξε κι άλλο τη θηλιά στα καταχρεωµένα λαϊκά νοικοκυριά τη στιγµή που τα ενοίκια εκτοξεύτηκαν. Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις, µε την πολιτική τους, έχουν κάνει άπιαστο όνειρο το σπίτι για τα νέα ζευγάρια. Το ευρωενωσιακό πλαίσιο, που ενσωµάτωσε µε νόµο η κυβέρνηση της ΝΔ, κατοχυρώνει τράπεζες και funds και οδηγεί σε νέο γύρο µαζικών πλειστηριασµών λαϊκών σπιτιών µε ένταση της καταστολής σε βάρος του λαού που τα υπερασπίζεται.

Υγρός τάφος για τους ξεριζωµένους
των ιµπεριαλιστικών επεµβάσεων,
στρατόπεδα συγκέντρωσης
και εκµετάλλευσης των προσφύγων

Οι 27.000 νεκροί πρόσφυγες από τα πολύνεκρα ναυάγια στο Αιγαίο, στη Μεσόγειο (την τελευταία δεκαετία) είναι η τραγική συνέπεια της πολιτικής της άγριας καταστολής στα σύνορα και έχει ως αναπόσπαστο κοµµάτι της τον Frontex, τις απελάσεις, τις επαναπροωθήσεις, τους «φράχτες», τον εγκλωβισµό στις υπερδοµές-φυλακές. Το «νέο» απαράδεκτο «Σύµφωνο της ΕΕ για τη Μετανάστευση και το Άσυλο» ενισχύει την καταστολή σε βάρος των ξεριζωµένων και ενταφιάζει τη Συνθήκη της Γενεύης για τους πρόσφυγες. Προωθεί το άθλιο παζάρι ανάµεσα στα κράτη-µέλη, που θα πληρώνουν 20.000 ευρώ για κάθε πρόσφυγα, προκειµένου να τον εξοβελίσουν σε χώρες εκτός της ΕΕ, ενώ την ίδια ώρα, µε συµφωνίες και ευρωµηχανισµούς εξασφάλισης, θα στέλνουν στη µεγαλοεργοδοσία φθηνό εργατικό δυναµικό χωρίς δικαιώµατα, µε «δικαίωµα παραµονής» µόνο για όσο αυτή τον χρειάζεται για ξεζούµισµα.

Οργανωµένη επιχείρηση εξαπάτησης
των Ελλήνων µεταναστών κι αποδήµων
µε την επιστολική ψήφο

Η προκλητική µεταχείριση των αποδήµων ως «κουκιά» για ψηφοθηρία από την κυβέρνηση της ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύει ότι εναγωνίως αναζητούν ψηφοφόρους που δεν υφίστανται καµία απολύτως συνέπεια από την σκληρή και βάρβαρη πολιτική τους, που οδήγησε στο αδιέξοδο κι ανάγκασε όλα τα προηγούµενα χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες να µεταναστεύσουν.

Οι Έλληνες µετανάστες ξέρουν από πρώτο χέρι την υποκρισία των αστικών κοµµάτων. Οι ίδιες κυβερνήσεις, που έχουν εγκαταλείψει τα ελληνόφωνα σχολεία, που έχουν αποψιλώσει τα προξενεία, που έχουν µετατρέψει σε πολύµηνη οδύσσεια και πανάκριβη υπόθεση ακόµα και την έκδοση ενός πιστοποιητικού, είναι αυτές που αντιµετωπίζουν τους Έλληνες µετανάστες ως κουκιά!

Οι Έλληνες µετανάστες, οι απόδηµοι όπου γης να τιµωρήσουν µε την ψήφο τους τα κόµµατα που τους έδιωξαν από τον τόπο τους.

Στο στόχαστρο της ΕΕ
τα δικαιώµατα των παιδιών
µε ψευδεπίγραφα συνθήµατα
περί προστασίας

Με ευρωπαϊκό κανονισµό, που προωθείται αυτήν την περίοδο, θεσπίζεται σε όλα τα κράτη-µέλη η αναγνώριση του «γονέα 1», «γονέα 2», «γονέα 3» κ.λπ. έως και κάποιου «που ισχυρίζεται ότι είναι γονέας». Όλοι τους θα µπορούν να λαµβάνουν ευρωπαϊκό πιστοποιητικό γονικής σχέσης ανεξάρτητα από το τι προβλέπει ο νόµος για τον πολιτικό γάµο των οµόφυλων ζευγαριών που ψήφισε η κυβέρνηση της ΝΔ, µε τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ 2 (Νέα Αριστερά) και της “Πλεύσης Ελευθερίας”, οδηγώντας: Στην γενίκευση της εµπορευµατοποίησης της τεκνοποίησης και της τεκνοθεσίας, στην επέκταση της εµπορικής παρένθετης µητρότητας, της ακραίας αυτής µορφής εκµετάλλευσης της γυναίκας, τους σώµατός της και της αναπαραγωγικής διαδικασίας µέσω και των τραπεζών σπέρµατος και ωαρίων, στην υπονόµευση της ανάγκης και του δικαιώµατος του παιδιού στην πατρότητα και τη µητρότητα.

Η ΕΕ της παιδικής φτώχειας, των ανεπαρκών κρατικών δοµών βρεφικής και νηπιακής φροντίδας, προσχολικής αγωγής, η ΕΕ των ιδιωτικοποιηµένων συστηµάτων υγείας, η ΕΕ των πολέµων και των πνιγµένων στα βάθη της Μεσογείου και του Αιγαίου, δεν έχει καµία πραγµατική έγνοια για την προστασία των παιδιών!

Το Ευρωκοινοβούλιο
“βαριά βιοµηχανία”
αντιλαϊκών αποφάσεων

Στο Ευρωκοινοβούλιο κυριαρχεί ο µεγάλος αντιλαϊκός συνασπισµός των αστικών δυνάµεων: Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόµµα, Σοσιαλδηµοκράτες, Φιλελεύθεροι, Πράσινοι και η σοσιαλδηµοκρατική οµάδα της «Αριστεράς». Από κοινού µε τις κυβερνήσεις διαµορφώνουν τις αποφάσεις, τις κατευθύνσεις και τα ψηφίσµατά του, την οδυνηρή πραγµατικότητα που βιώνουν οι εργαζόµενοι σε όλες τις χώρες της ΕΕ.

Όσο περισσότερο αποδυναµώνεται η πεποίθηση ότι η πορεία της EE θα συνεχιστεί ανεµπόδιστα, χωρίς συγκρούσεις, ενδοϊµπεριαλιστικές ή ταξικές, τόσο ενισχύεται η ιδεολογική παρέµβασή της για τη χειραγώγηση των λαϊκών στρωµάτων.

Προτεραιότητα της ιδεολογικής της παρέµβασης είναι η διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής, η συµφιλίωση δηλαδή της εργατικής τάξης µε το κεφάλαιο και η στοίχισή της πίσω από τους στόχους και τα συµφέροντά του. Έτσι, αποθεώνεται η έννοια της επιχειρηµατικότητας, για να µαθαίνουν οι εργαζόµενοι να κατανοούν τις ανάγκες των εργοδοτών και της καπιταλιστικής οικονοµίας. Αξιοποιείται ο «ατοµικός δικαιωµατισµός», προβάλλεται η λογική της «διαφορετικότητας» και της «συµπερίληψης» ως απόδειξη «προοδευτικότητας» της ΕΕ, µε στόχο να συγκαλυφθούν οι ουσιαστικές ταξικές διαφορές στην κοινωνία. Διαµορφώνεται µια «µαγική εικόνα» περί ΕΕ δηµοκρατίας, πλουραλισµού, ανθρωπίνων δικαιωµάτων, την ίδια στιγµή που υπονοµεύονται εργατικά-λαϊκά δικαιώµατα, ενισχύονται µέτρα καταστολής και αυταρχισµού. Την ίδια ώρα που παίρνονται όλο και περισσότερα µέτρα για την απαγόρευση κάθε προοδευτικής, ριζοσπαστικής φωνής, όπως ο εκπορευόµενος από την ΕΕ νόµος της κυβέρνησης της ΝΔ για τα ΜΜΕ, µε τον οποίο συγκεκριµενοποιείται και εµπλουτίζεται η εφαρµογή του «τροµονόµου» στην τέχνη. Και ενώ η ΕΕ κόπτεται για την καταπολέµηση της παραπληροφόρησης στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο, ο πλουραλισµός και η δηµοκρατία της εξαφανίζονται όταν πρόκειται για τα αίσχη του ιµπεριαλισµού απέναντι στους λαούς, όπως τα στυγερά εγκλήµατα του Ισραήλ απέναντι στον παλαιστινιακό λαό.

Προεκλογικά όλες οι αστικές δυνάµεις επιχειρούν να εξαπατήσουν τους λαούς καλώντας σε «αποτροπή της ανόδου της ακροδεξιάς», ενώ αποτελούν τον µεγάλο χορηγό της:

§  ▶ ξεπλένουν ο καθένας µε τον τρόπο του τη βάρβαρη πολιτική καταστολής της ΕΕ σε βάρος των προσφύγων,

§  ▶ συγκαλύπτουν τις ξενοφοβικές θέσεις της,

§  ▶ ψηφίζουν από κοινού και καταδικάζουν κάθε λαό που αντιστέκεται στις ιµπεριαλιστικές επεµβάσεις,

§  ▶ υιοθετούν τις αντικοµµουνιστικές αθλιότητες, την ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων»,

§  ▶ απαιτούν διώξεις εναντίον της κοµµουνιστικής ιδεολογίας και των ΚΚ σε πολλές χώρες, αθωώνοντας τη φασιστική δράση και ιδεολογία!

Συστηµατικά η ΕΕ και τα κράτη-µέλη προβάλλουν τον “ακροδεξιό κίνδυνο”, ενώ αυτοί οι ίδιοι είναι που στηρίζουν το σύστηµα που γεννάει την ακροδεξιά, τον φασισµό. Στόχος τους να δηµιουργήσουν κάλπικες διαχωριστικές γραµµές, δήθεν «προοδευτικά µέτωπα». Επιδιώκουν να τσουβαλιάσουν στην «ακροδεξιά» όσους αµφισβητούν βασικές κατευθύνσεις της πολιτικής της ΕΕ (πόλεµος στην Ουκρανία, ενεργειακά, ΚΑΠ, πολιτική «ατοµικού δικαιωµατισµού» κ.ά.). Η “άνοδος της ακροδεξιάς” αναδεικνύεται ως ο βολικός αντίπαλος για να περνάει η πολιτική της ΕΕ ως «προοδευτική» σε πλατύτερα λαϊκά στρώµατα. Την ακροδεξιά δεν µπορούν να την αντιπαλέψουν τα αστικά και οπορτουνιστικά κόµµατα φιλελεύθερης ή σοσιαλδηµοκρατικής κατεύθυνσης, δεν µπορεί να την πολεµήσει η ΕΕ, γιατί η ακροδεξιά είναι “δικό τους παιδί”. Εξάλλου, ο αντικοµµουνισµός και η αναθεώρηση της ιστορίας, που είναι επίσηµη πολιτική της ΕΕ, τροφοδοτούν αντικειµενικά την ακροδεξιά και αντιδραστικές δυνάµεις. Μόνο τα εργατικά-λαϊκά κινήµατα, τα ριζοσπαστικά ταξικά κινήµατα µπορούν να βάλουν µαχαίρι στην καρδιά της ακροδεξιάς και του φασισµού.

Είναι συνειδητή απάτη σε βάρος του λαού το κάλεσµα των αστικών κοµµάτων της σοσιαλδηµοκρατίας όλων των εκδοχών (οµάδα των «Σοσιαλιστών και Δηµοκρατών» και της λεγόµενης «Αριστεράς»), πολύ περισσότερο του ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις εκδόσεις του (όσων έµειναν και όσων έφυγαν), για ενίσχυσή τους στις ευρωεκλογές, ώστε να προωθηθούν δήθεν «προοδευτικές εξελίξεις» στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η επιχείρηση ανακαίνισης της σοσιαλδηµοκρατίας θα έχει τα ίδια αποτελέσµατα µε κάθε προηγούµενη αντίστοιχη προσπάθεια: θα διαψεύσει όποιες λαϊκές προσδοκίες, θα αξιοποιηθεί για εκ νέου µείωση των απαιτήσεων του λαού, θα στηρίζει και θα δίνει άλλοθι στο σύστηµα της βαρβαρότητας.

Οι δήθεν «προοδευτικές κυβερνήσεις» που διαφηµίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ (π.χ. σε Πορτογαλία, Ισπανία) εφάρµοσαν την ίδια σκληρή αντιλαϊκή πολιτική µε τη σηµερινή της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ προηγούµενα. Επιδιώκουν καθένας για λογαριασµό του να υφαρπάξουν τη λαϊκή ψήφο και να ξανασερβίρουν την ξινισµένη σούπα της κυβέρνησης «των προοδευτικών δυνάµεων», για να ξανατσακίσουν τον λαό παίρνοντας τη σκυτάλη από τη ΝΔ µε βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ που από κοινού στηρίζουν.

ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Η ΠΑΛΗ
ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ

Δεν είναι µονόδροµος η Ευρωπαϊκή Ένωση του κεφαλαίου, της εκµετάλλευσης, της ακρίβειας, της φτώχειας, των ιµπεριαλιστικών πολέµων.

Υπάρχει ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ: Αυτός της τεράστιας πλειοψηφίας των καταπιεσµένων, όπου αυτοί που παράγουν τον πλούτο, µε αποδέσµευση από την ΕΕ και κάθε ένωση του κεφαλαίου, θα έχουν την εξουσία και την οικονοµία στα δικά τους χέρια, για να οικοδοµήσουν την Ευρώπη της αλληλεγγύης, της φιλίας, της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, της ευηµερίας και του σοσιαλισµού.

Η πλούσια πείρα του λαού µας και όλων των λαών επιβεβαιώνει ότι δεν έχουν τίποτε να περιµένουν από την ΕΕ κι οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση, από τις αστικές πολιτικές δυνάµεις, κυβερνητικές και αντιπολιτευόµενες. Οι όλο και µαζικότερες απεργίες, οι τεράστιες κινητοποιήσεις στις µεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης, στη Γαλλία, τη Γερµανία κ.α., παρά τον αρνητικό συσχετισµό και την κυριαρχία του εργοδοτικού συνδικαλισµού, δείχνουν τον δρόµο κι αποτελούν τεκµήριο:

Οι λαοί έχουν αστείρευτη δύναµη και
δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη

Η Ευρωπαϊκή Ένωση µόνο χειρότερη γίνεται για τα λαϊκά συµφέροντα. Επιβεβαιώνεται η θέση του ΚΚΕ ότι µόνο ο λαός θα σώσει τον λαό, αποφασίζοντας να απαλλαγεί από τα δεσµά της εξουσίας του κεφαλαίου και των ενώσεών του. Να ξεφορτωθεί όλους αυτούς που κάθονται στο σβέρκο του, παίρνοντας στα δικά του χέρια τα κλειδιά της εξουσίας και της οικονοµίας.

Η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ
ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ
ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ
ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΔΥΝΑΜΗ
ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ

§  Γιατί θα δυναµώσει το ελπιδοφόρο ρεύµα αµφισβήτησης της κυρίαρχης αστικής πολιτικής – που έγινε διακριτό στις προηγούµενες εκλογικές µάχες – που µπορεί να συναντηθεί µε την ανατρεπτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ.

§  Γιατί θα δώσει δύναµη σε κάθε εργατικό – λαϊκό αγώνα και διεκδίκηση, στις οποίες πρωτοστατεί το ΚΚΕ µε όλες τις δυνάµεις του και θα αποδυναµώσει τις αυταπάτες ότι µια αστική κυβέρνηση στο πλαίσιο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας µπορεί να αποτελεί διέξοδο για τον λαό.

§  Γιατί θα ενισχύσει την µοναδική, οργανωµένη, αξιόµαχη, αγωνιστική δύναµη, που καθηµερινά συµβάλλει ώστε να ενισχυθεί η ανασυγκρότηση και αντεπίθεση του εργατικού-λαϊκού κινήµατος, που µπορεί να βάλει εµπόδια, να καθυστερήσει αντιλαϊκά µέτρα και να έχει κατακτήσεις.

§  Γιατί θα ηττηθούν όλα τα αστικά κόµµατα που επί δεκαετίες τώρα καλλιεργούν την ουτοπική αυταπάτη ότι η ΕΕ µπορεί να γίνει «παράγοντας εκσυγχρονισµού», όπως λέει η ΝΔ, ή «προοδευτικών µετασχηµατισµών», όπως κοροϊδεύουν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, ή «ένωση κυρίαρχων κρατών», όπως πρόσφατα ανακάλυψαν τα πάλαι ποτέ «ευρωσκεπτικιστικά» ακροδεξιά και φασιστικά κόµµατα και µορφώµατα µετά τη συµµετοχή τους σε πολλές αστικές κυβερνήσεις κρατών-µελών της ιµπεριαλιστικής λυκοσυµµαχίας (Ιταλία, Σουηδία, Αυστρία κ.λπ.) τσακίζοντας κι αυτοί τα εργατικά-λαϊκά δικαιώµατα.

§  Γιατί θα δυναµώσει η αντίθεση και η απαίτηση για τον τερµατισµό των άδικων ιµπεριαλιστικών πολέµων. Για να ακουστεί στεντόρεια η φωνή ενάντια στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, η απαίτηση για Λευτεριά στην Παλαιστίνη και παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967, µε πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήµ, απελευθέρωση όλων των κρατουµένων Παλαιστινίων και επιστροφή των προσφύγων.

§  Γιατί θα δυναµώσει ο αγώνας των λαών για να µπουν εµπόδια στους επικίνδυνους ευρωατλαντικούς ιµπεριαλιστικούς σχεδιασµούς σε Βαλκάνια και Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή κι Ερυθρά Θάλασσα, στις επικίνδυνες “διευθετήσεις” στο Αιγαίο για τη διατήρηση της ΝΑΤΟϊκής συνοχής, που δίνουν αέρα στα πανιά της επιθετικότητας της αστικής τάξης της Τουρκίας σε βάρος της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωµάτων της χώρας.

§  Γιατί η ενίσχυση του ΚΚΕ θα σηµατοδοτήσει αγωνιστικό µήνυµα µαχητικής αισιοδοξίας στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, για να ενισχυθεί η πάλη για ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήµατος.

§  Γιατί θα αποτελέσει απόδειξη ότι οι Έλληνες µετανάστες κι απόδηµοι δεν τσιµπάνε στα ψηφοθηρικά καλέσµατα των κοµµάτων του κεφαλαίου κι ενισχύουν τη δύναµή τους, το ΚΚΕ, που είναι και θα είναι αγωνιστικά στο πλευρό τους και στην ξενιτιά, στα συνδικάτα, στις ελληνικές κοινότητες, παντού.

Γιατί µόνο η ψήφος στο ΚΚΕ σηµαίνει:

▶ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΕ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ
▶ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΛΑΩΝ ΓΙΑ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΗΣ ΕΕ, ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
▶ ΕΛΠΙΔΑ ΓIA ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΕΥΡΩΠΗ
ΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΤΟ ΠΛΟΥΤΟ, ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ, ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ!

Η ΚΕ TOY ΚΚΕ
1/3/2024