Η "Μάνια Τέκου" «έφυγε» απρόσμενα...

Πριν λίγες μέρες μια ανακοίνωση στον «τοίχο» της “Μάνιας” Τέκου στο Facebook προκάλεσε "θλίψη και σάστισμα" στους «φίλους» και ακολούθους της. Η ιδιοκτήτρια του λογαριασμού είχε "πεθάνει" απρόσμενα. Λίγο αργότερα όμως ακολούθησε μια δεύτερη ανακοίνωση, ότι η Μάνια Τέκου δεν υπήρξε ποτέ. Ήταν δηλαδή ένας ακόμα ψευδεπίγραφος λογαριασμός σε αυτό το Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ).
Αν δοκιμάσετε να δείτε τη συνέχεια, δεν θα το μπορέσετε γιατί -προς το παρόν, το προφίλ «κατέβηκε» (διαγράφηκε από το φατσοβιβλίο).

Για να εξηγούμαστε: Το πρόβλημα -κατά τη γνώμη μας δεν είναι πως το όνομά της δεν ήταν "Μάνια" (που μπορεί και νάταν) , αλλά (πχ) Δήμητρα Παπαμπουρδοπούλου...
Το ψευδεπίγραφο έχει να κάνει με την απάτη της πολιτικο-κοινωνικής αναφοράς, της συγκεκριμένης(-ου;) περσόνας, να το παίζει «κάπως» -χαμαιλέων του δήθεν μεσαίου χώρου, ψαρεύοντας στα θολά νερά.
Και με προφίλ 100% δημόσιο -την (τον) παρακολουθούσαμε και εμείς, χωρίς να γίνουμε ποτέ "φίλοι".

Η ανακοίνωση αυτή εξόργισε πολλούς, ιδίως αυτούς που είχαν αφιερώσει πολύ χρόνο σε συζητήσεις με την Τέκου και είχαν συνδεθεί "συναισθηματικά" με το ανύπαρκτο πρόσωπο. Πέρα απ' αυτούς, όμως, το όλο περιστατικό δεν επηρέασε ούτε τον ...«ρουν της Ιστορίας», ούτε κάτι λιγότερο σημαντικό στο ευρύ κοινωνικό πλαίσιο.
Αναζωπύρωσε όμως τη συζήτηση για τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, με μια ευρεία αρθρογραφία στον Τύπο για τις «παγίδες», την «ηθική» και τα «όρια», για τους «κανόνες που πρέπει να μπουν».

Συνομιλώντας με το ...τίποτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης

Ο λογαριασμός «Μάνια Τέκου» δεν ήταν απ' αυτούς τους ευκαιριακούς, ή από εκείνους που λειτουργούν αυτόματα - ρομποτικά και που συχνά διαγράφει κατά εκατομμύρια το Facebook, προσπαθώντας να δώσει μια ψευδαίσθηση «γνησιότητας» στο περιεχόμενό του.
Ήταν καλοδουλεμένος, το προφίλ του ήταν εμπλουτισμένο με διάφορα στοιχεία που έδιναν την αίσθηση ότι ανήκει σε πραγματικό πρόσωπο, με συχνές αναρτήσεις, διάλογο με τους «φίλους» του λογαριασμού και όλα τα στοιχεία που θα έκαναν κάποιον να «ανοιχτεί» στην επικοινωνία μαζί της, ιδίως αν ένιωθε ότι «ταίριαζαν τα χνώτα τους» ή αν ήθελε να συναγελάζεται με πρόσωπα που εμφανίζονται να έχουν πολλές ικανότητες και επιτυχίες στη ζωή τους.
Η περσόνα Μάνια Τέκου με βάση τις αναρτήσεις της είχε μεσοαστικά κοινωνικά χαρακτηριστικά και, παρά τα κάπως υπερβολικά στοιχεία της προσωπικότητάς της, κατάφερνε να δίνει την εντύπωση ότι και πραγματικό άτομο ήταν και αυτά που έγραφε για τον εαυτό της ήταν αληθή.

Πειραματόζωα;

Επρόκειτο για κάποιο κοινωνικό πείραμα, με πειραματόζωα τους χρήστες του Facebook που έγιναν «φίλοι» της ανύπαρκτης γυναίκας, ή μήπως για μέθοδο συλλογής υλικού με σκοπό τη συγγραφή κάποιου βιβλίου; Ποιος ή ποιοι βρίσκονταν από πίσω και για ποιον λόγο αφιέρωσαν τόσο χρόνο και μεθοδική δουλειά; Τι αποκόμισαν λειτουργώντας τον λογαριασμό αυτόν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο; Μπορεί να ήταν απλώς προϊόν της πρόθεσης κάποιου με πολύ διαθέσιμο χρόνο να περιπαίξει άλλους χρήστες του ΜΚΔ;
Τι αποκόμισαν όσοι έκαναν διάλογο με την Μάνια Τέκου; Παρότι έδωσαν πολλά, εισέπραξαν «αέρα κοπανιστό», θα έλεγε κανείς. Εκτός αν ισχύει η άποψη που γράφηκε σε αστικά ΜΜΕ, ότι είτε υπήρξε είτε δεν υπήρξε το συγκεκριμένο πρόσωπο, αυτό είναι αδιάφορο για το πιστό κοινό της - κάτι που βέβαια είναι τραγικό, αν πράγματι είναι έτσι.
Το σίγουρο είναι ότι αφιέρωσαν και οι ίδιοι πολύ χρόνο για να μιλάνε με το τίποτα, ένα ανύπαρκτο, ψεύτικο πρόσωπο, κλέβοντας τον χρόνο αυτόν από την πραγματική συναναστροφή. Αποκάλυψαν επίσης πληροφορίες για τη ζωή και την προσωπικότητά τους, τις οποίες μάλλον θα προφύλασσαν καλύτερα αν ήξεραν ότι μιλούν με κάποια ή κάποιον άγνωστο, που κρύβεται πίσω από μια ψεύτικη περσόνα.
Σύμφωνα με έρευνα του 2020, το 74% των χρηστών του Facebook στις ΗΠΑ δεν αντιλαμβάνονται ότι η πλατφόρμα συλλέγει δεδομένα για τα ενδιαφέροντα και τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους.

Απέναντι στην ψευδαίσθηση της ελευθερίας στο διαδίκτυο, υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα: Κουμάντο και εδώ κάνουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι που έχουν την ιδιοκτησία.
Για τους χρήστες η εργασία, η ενημέρωση και η διασκέδαση σημαίνουν, άθελα ή εν αγνοία τους, αυτοφακέλωμα.
Τα προσωπικά δεδομένα τους, η πολιτική τους στάση και τα ενδιαφέροντά τους καταγράφονται και συγκεντρώνονται. Γίνονται εμπόρευμα, αντικείμενο επεξεργασίας από μυστικές υπηρεσίες και κρατικούς οργανισμούς, με στόχο την παρακολούθηση, το φακέλωμα, τον επηρεασμό πεποιθήσεων και πολιτικών τάσεων, ακόμα και την καταστολή.
Αποτελούν ταυτόχρονα πεδίο σκληρού ανταγωνισμού για το ποιος όμιλος θα τα ελέγξει, θησαυρίζοντας και εκτοπίζοντας τους ανταγωνιστές του. Μόνο το τελευταίο τρίμηνο του 2019, το Facebook είχε έσοδα 17,65 δισεκατομμύρια δολάρια.

Φίλοι και "φίλοι"

Ποια είναι η έννοια του εικονικού φίλου στα ΜΚΔ; Δεν θα τσουγκρίσεις μ' αυτόν το ποτήρι την ώρα του γλεντιού. Δεν θα σε βοηθήσει στη μετακόμιση. Δεν θα σε ακουμπήσει στον ώμο και δεν θα σε αγκαλιάσει τη δύσκολη ώρα. Εικονικοί φίλοι σημαίνει εικονικές κοινωνικές σχέσεις.

«Εγώ μιλάω μόνο με υπαρκτά πρόσωπα που τα γνώριζα κι από πριν» στον πραγματικό κόσμο, θα υποστηρίξουν μερικοί. Οι πάμπολλοι ψευδεπίγραφοι λογαριασμοί διάσημων αλλά και μη, όπως αποδεικνύει η περίπτωση «Μάνια Τέκου», δείχνουν ότι στα ΜΚΔ δεν ξέρεις στην πραγματικότητα με ποιον μιλάς, ιδίως αν δεν έχεις στενές σχέσεις με αυτό το άτομο στην πραγματική ζωή, ώστε να μπορείς να διασταυρώνεις λεγόμενα και γεγονότα.
Είναι άλλωστε ομολογημένο και εξακριβωμένο ότι η πλειοψηφία των πιο «διάσημων» λογαριασμών έχουν από πίσω τους ολόκληρους μηχανισμούς και επιτελεία που τους διαχειρίζονται, με τον χρήστη που εμφανίζεται στο προφίλ να μην ξέρει τις περισσότερες φορές τι ανεβάζουν οι συνεργάτες του και πότε.
«Image makers» και σύμβουλοι επικοινωνίας φροντίζουν με στοχευμένες αναρτήσεις να διαμορφώνουν το προφίλ που «πουλάει» περισσότερο.
Και αν η περσόνα Μάνια Τέκου κατάφερε να εξαπατήσει τόσους ενήλικους και μορφωμένους ανθρώπους, πόσο πιο εύκολο είναι να εξαπατηθούν τα παιδιά, που οι δημοσκοπήσεις αποκαλύπτουν ότι όλο και περισσότερο αφήνονται βορά στα δόντια του καθενός, ακόμα και από την ηλικία των 5 ετών.

Έρευνα του 2016 έδειξε ότι αν και ο μέσος χρήστης του Facebook έχει περίπου 150 φίλους στο ΜΚΔ, μόνο 15 απ' αυτούς θα τον στηρίξουν συναισθηματικά σε δύσκολες στιγμές και μόνο 5 μπορούν να θεωρηθούν στενοί φίλοι. Οι περισσότεροι από αυτούς που φέρονται πραγματικά φιλικά, είναι φίλοι του και στην πραγματική ζωή.

Η «φιλία» πολλών εκατοντάδων, ή και χιλιάδων, είναι απλώς αδύνατη, καθώς οι άνθρωποι δύσκολα μπορούν να διατηρήσουν περισσότερες από 150 σταθερές κοινωνικές σχέσεις. Διαπιστώθηκε επίσης ότι οι νέοι έχουν περισσότερους φίλους στο Facebook, αλλά οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι έχουν περισσότερους φίλους στην πραγματική ζωή, καθώς η χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο «φιλία» δίνει και παίρνει μεταξύ των νέων στα ΜΚΔ.

Οι περιπτώσεις τύπου «Μάνια Τέκου» αποκαλύπτουν μόνο μία πλευρά των ΜΚΔ. Το Facebook και τα άλλα ΜΚΔ δεν παύουν να δίνουν δείγματα του γενικότερου ρόλου τους και της «ελευθερίας επικοινωνίας» που πρεσβεύουν. Οι περιπτώσεις λογοκρισίας πληθαίνουν, με τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες να αποφασίζουν τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται να λέει κανείς στο μέσο ...ακριβώς επειδή αυτό αποτελεί ιδιοκτησία τους.
Ολο και συχνότερα γίνονται στόχος της λογοκρισίας αναρτήσεις με αποκαλυπτικά στοιχεία για τον φασισμό, αλλά και για τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού ενάντια σε λαούς τις περιόδους που φοράει το δημοκρατικό προσωπείο του, για τα εγκλήματα της καθημερινότητας του καπιταλισμού στον χώρο δουλειάς, φωνές αμφισβήτησης του συστήματος και γενικά οτιδήποτε μπορεί να διαταράξει τη δυνατότητα διατήρησης της «κότας που γεννάει τα χρυσά αυγά» για τη συγκεκριμένη μερίδα του κεφαλαίου και για το κεφάλαιο συνολικότερα. Γενικότερα οτιδήποτε θα μπορούσε να κάνει την «πελατεία» να αμφισβητήσει, να σκεφτεί και να δράσει «έξω από το κουτί».

Σε ανακοίνωσή του τον περασμένο Μάρτη, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωνε:
«Το Facebook "παγώνει" λογαριασμούς, λογοκρίνει αναρτήσεις χρηστών, ακόμα και αναρτήσεις ειδησεογραφικού περιεχομένου, όπως φωτορεπορτάζ από κινητοποιήσεις, με την αιτιολογία ότι αυτές οι αναρτήσεις "παραβιάζουν τους όρους σε ό,τι αφορά τα επικίνδυνα άτομα και τις επικίνδυνες οργανώσεις".
Αυτό το μπαράζ λογοκρισίας έρχεται να προστεθεί σε άλλα παρόμοια περιστατικά και κυρίως στο αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο φίμωσης που διαμορφώνουν ευρωενωσιακές Οδηγίες και νόμοι των ελληνικών κυβερνήσεων, όπως ο πρόσφατος νόμος της κυβέρνησης της ΝΔ που αφορά την εφαρμογή λογοκρισίας για αναρτήσεις στο διαδίκτυο και στα social media, μέσα από διατυπώσεις και έννοιες "λάστιχο". Είναι το ίδιο πλαίσιο που σε άλλες χώρες έχει οδηγήσει ακόμη και σε φυλάκιση καλλιτεχνών για το περιεχόμενο του έργου τους.
Αυτές οι εξελίξεις διαψεύδουν τις μεγαλοστομίες περί "ελευθερίας των social media", επιβεβαιώνουν ότι τα social media είναι πολυπλόκαμοι μηχανισμοί και ανήκουν σε επιχειρηματικούς κολοσσούς, που καθορίζουν το περιεχόμενό τους, ειδικά για κρίσιμα ζητήματα, με βάση τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα των ιδιοκτητών τους.
Τελικός αποδέκτης αυτού του πλαισίου και των πρακτικών είναι το δικαίωμα του λαού στην ενημέρωση και η δράση του οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος».

Δε μασάμε!

Η διαδικτυακή γειτονιά έγραψε τα συλλυπητήριά της, το προφίλ «κατέβηκε» από την πλατφόρμα και, λίγο αργότερα, οι φίλοι της, που θρηνούσαν τον χαμό της, συνειδητοποίησαν (ή, με κάποιο τρόπο, έμαθαν) πως η Μάνια Τέκου που χάθηκε, στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ. Μάνια Τέκου, η περσόνα: ένα διαδικτυακό προφίλ που περιέγραφε μια εξωπραγματική, αλλά σύνθετη ζωή, μπλέκοντας την καθημερινότητα, την πολιτική και τη σύγχρονη ιστορία. Ποιος την εμπνεύστηκε; Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το δημιούργημά του δεν πέρασε απαρατήρητο.

Πείραμα ή τρολιά;

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πίστευαν, μέχρι και την τελευταία στιγμή, πως το πρόσωπο πίσω από το πληκτρολόγιο που υπέγραφε ως Μάνια Τέκου ήταν πραγματικό. Ξαφνιάστηκαν, ακόμα και ενοχλήθηκαν, που έπεσαν στην παγίδα - μα, είναι δυνατόν να μην είχαν πάρει χαμπάρι τι συνέβαινε; Η διαδικτυακή παρουσία της Μάνιας Τέκου ήταν πολύ τέλεια για να είναι αληθινή.
Το ψηφιακό της αποτύπωμα ωστόσο δεν είχε κανένα ψεγάδι, από αυτά που συνήθως σου επιτρέπουν να διακρίνεις έναν αληθινό λογαριασμό από έναν ψεύτικο.
Η Μάνια Τέκου έκανε αυτά που κάνει κάθε κανονικός άνθρωπος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Απαντούσε στα προσωπικά μηνύματα, ξεκινούσε η ίδια συζητήσεις, αντιδρούσε με like στις αναρτήσεις των φίλων της και είχε φροντίσει να αναπτύξει έναν διαδικτυακό κύκλο τέτοιο (γεμάτο εκπροσώπους της «κοινωνίας των πολιτών») που ταίριαζε απόλυτα με την αστική τάξη που εκπροσωπούσε, αλλά και με την οικογενειακή της παράδοση.

Μυθιστορηματική "ηρωίδα"

Πολύ προσεκτικά, ο εμπνευστής της είχε στήσει μια μυθιστορηματική ηρωίδα που κυκλοφορούσε διαδικτυακά, αλλά ανάμεσά μας: μια γυναίκα άνω των 50, παντρεμένη με τον υπέρμαχο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Bruno, φιλελεύθερη οικονομολόγο που ταξίδευε ανά τον κόσμο.
Καταγόταν από οικογένεια με διαδρομή στην ανανεωτική Αριστερά, έτρεχε πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα και δεν δίσταζε να σχολιάσει την επικαιρότητα, είτε αυτή αφορούσε την καραντίνα είτε τους άνδρες «παλαιάς κοπής». Το έκανε πάντα μέσα από μια βιωματική ιστορία: μιλούσε, για παράδειγμα, για τον θαυμασμό των νεαρών συνεργατών της στο Γιοχάνεσμπουργκ για την αρχαία ελληνική κουλτούρα, για τις μαγειρικές δεξιότητες του συζύγου της, για τον πατέρα της που εμβολιάστηκε από τους πρώτους και έτρεξε να του αγοράσει νέα παπούτσια - αν ήταν πραγματικό πρόσωπο, θα ήταν από εκείνους που τίποτα δεν τους ξαφνιάζει, γιατί το έχουν περάσει και οι ίδιοι, στην καλύτερη και φοβερότερή του εκδοχή.
Ο «θάνατός» της ήρθε σχεδόν ξαφνικά, απότομα, παρότι στο παρελθόν είχε αναφέρει πως διαγνώστηκε με καρκίνο και έγραφε από το νοσοκομείο. Η ανακοίνωση ήταν γραμμένη σε τέλεια αγγλικά, όπως θα την έγραφε ο Bruno για τη σύζυγό του. «Λίγο πιο έξυπνο να ήταν το τέλος», έγραψε κάποιος από όσους την ακολουθούσαν, «και θα ήμουν βέβαιος πως από πίσω κρύβεται ένας εξαιρετικός συγγραφέας».

Τα σενάρια: Η πιθανότητα έκδοσης ενός βιβλίου είναι μία από τις θεωρίες που κυκλοφορούν περισσότερο τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Με βάση αυτή, η «γοητευτική» και «μυστηριώδης» Μάνια Τέκου ήταν αποκύημα της φαντασίας ενός πολύ καλού γραφιά και το προφίλ της στο Facebook αποτέλεσε ένα κοινωνικό πείραμα που ενδεχομένως να εκδοθεί το επόμενο διάστημα. Οι «εξαπατημένοι», ωστόσο, αυτοί που ακόμα και τώρα δεν μπορούν να πιστέψουν πως το προφίλ δεν ήταν πραγματικό, θεωρούν απλά πως κάποιος τους έκανε πλάκα - ακόμα κι αν τελικά έχουν δίκιο, αυτός ο κάποιος είχε πολύ ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή του, μιας και η Μάνια Τέκου ήταν μια πολύ ενεργή περσόνα.
Ποιος την έφτιαξε, γιατί την έφτιαξε; Μπορεί να μην το μάθουμε ποτέ, οι πρώτες διαψεύσεις έχουν έρθει ήδη. Μπορεί και να μην έχει σημασία, γιατί ούτε ο ίδιος ο δημιουργός ενδεχομένως να μην την πήρε τόσο στα σοβαρά όσο την πήραν οι διαδικτυακοί φίλοι της. Το μόνο βέβαιο είναι πως στην ψηφιακή ζωή, στην οποία τον τελευταίο χρόνο έχει εναποτεθεί η κοινωνικότητά μας, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Είτε μιλάμε για την ψεύτικη εικόνα ευτυχίας στο Instagram, είτε για μια πνευματική κατασκευή που μπορεί να περάσει για άνθρωπος με εξαιρετική ευκολία.

Απέναντι σ’ όλ’ αυτά…

Μήνυμα της ΚΕ του ΚΚΕ για την Πρωτομαγιά 2021

 

• Στο δρόμο των εργατών του Σικάγο του 1886.
• Στο δρόμο των εργατών της Θεσσαλονίκης το Μάη του 1936.
• Στο δρόμο των 200 κομμουνιστών που εκτελέστηκαν στην Καισαριανή από τους ναζί την Πρωτομαγιά του 1944.

Το ΚΚΕ δίνει το χέρι του στους εργάτες και τις εργάτριες, ιδιαίτερα στους εργαζόμενους στο χώρο της Υγείας, στους νέους εργαζόμενους και εργαζόμενες, στους μετανάστες και πρόσφυγες, στους ανέργους.

Η Πρωτομαγιά είναι μέρα αγώνα και μνήμης, μέρα τιμής για την εργατική τάξη, για την προσφορά της στην κοινωνική πρόοδο, στην πάλη για μια νέα κοινωνία, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική.

Η διαχείριση της πανδημίας και οι συνέπειές της στους εργαζόμενους προσέθεσαν ένα ακόμη έγκλημα στη μακάβρια λίστα με τα εγκλήματα του καπιταλισμού. Αποδείχτηκε ότι οι αντιθέσεις σε μία άδικη, ταξική κοινωνία όχι μόνο δεν γεφυρώνονται σε περιόδους, όπως αυτές της πανδημίας, αλλά αντίθετα οξύνονται περισσότερο.

• Την ίδια στιγμή που συνάνθρωποί μας πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ στα αθωράκιστα δημόσια νοσοκομεία, ο ιδιωτικός τομέας όχι απλά δεν επιτάσσεται αλλά θησαυρίζει πάνω στις ελλείψεις του δημόσιου τομέα.
• Την ίδια στιγμή που η ανάπτυξη της επιστήμης και της ανθρώπινης εργασίας προσέφερε αποτελεσματικά εμβόλια και φάρμακα για την αντιμετώπιση της πανδημίας, το εμβόλιο παραμένει χρυσοφόρο εμπόρευμα. Αντί να εξασφαλιστεί η πρόσβαση σε αυτά, κυριαρχούν το κυνήγι του κέρδους και οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί πάνω στα εκατομμύρια των νεκρών της πανδημίας.
• Η πανδημία αποδεικνύεται «χρυσή ευκαιρία» για τη μεγάλη εργοδοσία για να εφαρμόσει σε γενικευμένη κλίμακα πιο εξελιγμένες μορφές εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, όπως οι απλήρωτες υπερωρίες και η τηλεργασία, που καθιστά δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ εργασιακής και προσωπικής ζωής.

Τα παραπάνω αποτελούν τον κανόνα της διαχείρισης της πανδημίας στην ΕΕ και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Αυτήν την πολιτική ακολούθησε και η κυβέρνηση της ΝΔ, έχοντας σταθερά σαν προτεραιότητα τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων και όχι τα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας και των δικαιωμάτων του λαού.

Το γεγονός ότι τα ίδια τραγικά αποτελέσματα αντιμετωπίζουν οι λαοί σε όλες τις χώρες, ακόμα και σε αυτές των κατ' όνομα «προοδευτικών» κυβερνήσεων, δεν δικαιώνει την οικονομική κυριαρχία και εξουσία του κεφαλαίου. Αντίθετα αποδεικνύουν ότι η διέξοδος για το λαό δεν βρίσκεται σε κάποια μορφή διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αλλά στην ανατροπή της, για μία νέα κοινωνική οργάνωση που στο επίκεντρο της οικονομίας θα έχει την ικανοποίηση των αναγκών των πολλών, με την εξουσία στα χέρια του εργαζόμενου λαού.

Μόνο σε αυτόν το δρόμο τα σύγχρονα επιτεύγματα της επιστήμης και τεχνολογίας μπορούν να υπηρετήσουν τον εργαζόμενο άνθρωπο, εξασφαλίζοντας ένα ανώτερο επίπεδο ζωής και δικαιωμάτων.

Η ανάκαμψη των κερδών των λίγων σημαίνει εφιαλτική ζωή για τους πολλούς

Χωρίς να έχει ξεπεραστεί η πανδημία, τα κράτη και οι κυβερνήσεις προετοιμάζονται για την επόμενη μέρα. Ο στόχος της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας από την κρίση δεν θα φέρει την αποκατάσταση του εισοδήματος και των δικαιωμάτων που έγιναν θρύψαλα την περίοδο της πανδημίας. Αφορά μόνο την ανάκαμψη των κερδών των λίγων. Το ίδιο άλλωστε συνέβη και με την προηγούμενη καπιταλιστική κρίση της περιόδου 2008 - 2016. Αποδεικνύεται ότι ο φαύλος κύκλος της καπιταλιστικής οικονομίας, «κρίση - ανάπτυξη», προσθέτει μόνο νέα βάρη στους εργαζόμενους.

Αυτό επιβεβαιώνει και το «Σχέδιο Ανάκαμψης» της κυβέρνησης, που από τη μία περιέχει νέα προνόμια για το κεφάλαιο και από την άλλη νέα αντεργατικά μέτρα, προαπαιτούμενα για την ένταξη στο Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ. Η ίδρυση του Ταμείου Ανάκαμψης, που χαιρέτισαν όλα τα κόμματα, πλην ΚΚΕ, είναι η αφορμή για ένα νέο κύμα παραπλάνησης του ελληνικού λαού και εξωραϊσμού της ΕΕ. Ομως, η ιστορία έχει δείξει ότι ούτε η ΕΕ μπορεί να έχει φιλολαϊκό πρόσημο, ούτε η καπιταλιστική ανάκαμψη μπορεί να συναντηθεί με τις ανάγκες του λαού.

Τι δεν λένε:

• Για κάθε εκταμίευση από το Ταμείο Ανάκαμψης θα πρέπει να νομοθετούνται δρομολογημένα, αντεργατικά μέτρα, ώστε να διασφαλιστούν τα κέρδη των νέων επενδύσεων με το ξεζούμισμα των εργαζομένων, ενώ την «πράσινη» ανάπτυξη θα την διπλοπληρώνει ο λαός και με «πράσινους» φόρους, πανάκριβη Ενέργεια, καταστροφή του περιβάλλοντος.
• Οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ προέρχονται από τους λαούς και θα κατευθυνθούν στους μεγάλους ομίλους της λεγόμενης «πράσινης» και «ψηφιακής» ανάπτυξης.
• Ο πακτωλός των δισεκατομμυρίων ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ δεν θα πάει στη δημόσια Υγεία, στην Εκπαίδευση, στους μισθούς, στις συντάξεις, στη βελτίωση των κοινωνικών υπηρεσιών, σε έργα ζωτικής σημασίας για την προστασία του λαού από φυσικές καταστροφές, σε στήριξη των μικρών επαγγελματιών.

Το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ είναι μία νέα, βαριά αλυσίδα για όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Δεν είναι ένα «ουδέτερο» αναπτυξιακό εργαλείο, αλλά εργαλείο για τους ομίλους της Ευρώπης για να βγουν από τη νέα καπιταλιστική κρίση και να διατηρήσουν τη θέση τους στον διεθνή ανταγωνισμό που δυναμώνει.

Δουλεύουμε για να ζούμε! Δεν ζούμε για να δουλεύουμε!

Κάθε βήμα προς τα μπρος για το καπιταλιστικό σύστημα σημαίνει πολλά βήματα πίσω για τη ζωή και τα δικαιώματα του λαού.

Κυβέρνηση, ΕΕ, μεγάλη εργοδοσία ετοιμάζουν τη νομοθέτηση της 10ωρης δουλειάς.
Για πρώτη φορά μετά την κατάργηση του 10ωρου το 1920, η κυβέρνηση επαναφέρει το 10ωρο παρουσιάζοντάς το ως «πρόοδο»!

Το νομοσχέδιο βάζει μπουρλότο στη ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων. Με το νομοσχέδιο πλέον το πόσο δουλεύουν, αμείβονται, ξεκουράζονται οι εργαζόμενοι θα καθορίζεται από την ατομική συμφωνία κάθε μεμονωμένου εργαζόμενου με την εργοδοσία. Παράλληλα επιχειρείται να δοθεί πλήγμα στα εργατικά συνδικάτα, θέτοντας ασφυκτικούς περιορισμούς στο απεργιακό δικαίωμα και συνολικά στη συνδικαλιστική δράση για να έχει λυμένα τα χέρια η εργοδοσία να ξεσαλώνει στις πλάτες των εργαζομένων.

Το γεγονός ότι όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις έβαζαν και από ένα λιθαράκι στην ενσωμάτωση των Οδηγιών της ΕΕ για τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» δεν καθιστά λιγότερο ένοχη την κυβέρνηση της ΝΔ. Καθιστά εξίσου εγκληματικές όλες τις κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ. Διατήρησαν και χειροτέρευαν διαρκώς το νομοθετικό πλαίσιο της ευελιξίας και του χτυπήματος στον σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, κάνοντας πράξη τις απαιτήσεις των μεγάλων ομίλων και της ΕΕ.

Την ίδια στιγμή ο στόχος της καπιταλιστικής κερδοφορίας δεν υπηρετείται μόνο με την ένταση της εκμετάλλευσης, αλλά και με τους ανταγωνισμούς για το μοίρασμα των αγορών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων μεταφοράς.

Η χώρα μας είναι βουτηγμένη «ως το λαιμό» στα επικίνδυνα, πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ που στόχο έχουν να ανακόψουν την επιρροή των ανταγωνιστών τους, της Κίνας, της Ρωσίας κ.ά. Ολη η περιοχή μυρίζει μπαρούτι. Το ενδεχόμενο ακόμα και μίας γενικευμένης πολεμικής σύρραξης ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και Ρωσία είναι ορατό. Η χώρα μας, αποτελώντας ορμητήριο του ΝΑΤΟ, έχει μετατραπεί σε στόχο.

Στο φόντο αυτών των επικίνδυνων ανταγωνισμών στην περιοχή, το «παζάρι» ανάμεσα στις αστικές τάξεις και τις κυβερνήσεις Ελλάδας - Τουρκίας αναβαθμίζεται και προετοιμάζεται συμβιβασμός για τη συνεκμετάλλευση στην Ανατ. Μεσόγειο και το Αιγαίο, νέα διχοτομικά σχέδια στην Κύπρο, με μεσολαβητές τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Αυτές οι εξελίξεις είναι η κύρια απειλή για την ειρήνη και τα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού.

Ο αγώνας για την αποδέσμευση της Ελλάδας από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τα σχέδιά τους, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου είναι ζήτημα ζωής!

Πριν ένα χρόνο η Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση των εργατικών συνδικάτων στο Σύνταγμα έδωσε «σήμα» ανάτασης, έμπνευσης και δύναμης, εν μέσω πανδημίας και απαγορεύσεων.

Η «οργανωμένη απειθαρχία» άνοιξε δρόμο στο εργατικό - λαϊκό κίνημα να αχρηστεύσει άδικες απαγορεύσεις, συκοφαντίες και πάνω απ' όλα την επιχείρηση της κυβέρνησης και της μεγάλης εργοδοσίας να βάλουν στον γύψο τους αγώνες. Ηταν απάντηση στην κρατική καταστολή που αποτελεί συστατικό της πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου, της ΕΕ και των κυβερνήσεων που τους υπηρετούν.

Ανοίχτηκε ένας σπουδαίος δρόμος ώστε και μέσα στην περίοδο των lockdown να βρουν τρόπο να εκφραστούν οι δίκαιες διεκδικήσεις του λαού και της νεολαίας.

Σήμερα, με μεγαλύτερη ορμή υπερασπιζόμαστε τις ζωές μας και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, προβάλλοντας τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες.

Είναι η ώρα η εργατική τάξη, ο λαός να αξιοποιήσουν τα δικά τους «όπλα» στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου!

• Η πάλη μπορεί να είναι αποτελεσματική όταν στοχεύει την εξουσία του κεφαλαίου και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και δεν εγκλωβίζεται στα εναλλακτικά σενάρια της αστικής διαχείρισης, στις διαφορετικές πολιτικές των αστικών κομμάτων. Μόνο αυτός ο αγώνας μπορεί να στήσει εμπόδια στις «ανατροπές του αιώνα».
• Να δυναμώσει η οργάνωση στα ταξικά εργατικά συνδικάτα, στους Αγροτικούς Συλλόγους, στις μαζικές οργανώσεις των αυτοαπασχολούμενων, των γυναικών και της νεολαίας των λαϊκών στρωμάτων. Απέναντι στη δύναμη του κεφαλαίου αντιπαραθέτουμε τη δύναμη της οργανωμένης δράσης και της κοινωνικής συμμαχίας, για τις σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας.
• Ολη η πείρα στη χώρα μας δείχνει πως ό,τι κέρδισε ο λαός μας το κέρδισε με τους δικούς του αγώνες και σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Ο τροχός της Ιστορίας δεν έχει σταματήσει. Σήμερα, παρά τον αρνητικό συσχετισμό στην Ελλάδα και παγκόσμια, προβάλλει πιο επιτακτικά η ανάγκη για μια νέα ανώτερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, για την εργατική εξουσία.

Το σημερινό σύστημα μπορεί μόνο να ανατραπεί και να αντικατασταθεί από ένα ανώτερο κοινωνικό σύστημα, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, όπου η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, ο εργατικός έλεγχος και η συμμετοχή σε όλα τα όργανα εξουσίας, από κάτω προς τα πάνω, μπορεί να οδηγήσουν στην ευημερία του λαού, στην ειρήνη και την πρόοδο της ανθρωπότητας.

Η 1η Μάη έρχεται από το παρελθόν αλλά δείχνει το δρόμο για το μέλλον!
Το βαρύ της φορτίο βρίσκει δικαίωση στις καθημερινές μάχες των εργαζομένων και του λαού για το δικό τους δίκιο, στη μεγάλη υπόθεση του αγώνα για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς.

Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ
ΣΤΙΣ 6 ΜΑΗ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!

 

Να μην ξεγελαστεί ο λαός από τις «αγωνιστικές» κορώνες του Συριζα

Η σημερινή ΑΥΓΗ βγήκε με φουλ πρωτοσέλιδο «Συστράτευση, για το 8ωρο τις ΣΣΕ …» κλπ. ενώ στα Συριζέικα ΜΚΔ υπάρχει ένα πηχιαίο «6η Μαΐου | Αποφασισμένοι, ενωτικά, για την απεργία», «Αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα στην εργασία και στη ζωή, για ένα δημοκρατικό και κοινωνικά δίκαιο μέλλον» κλπ.

Μια από τα ίδια σε πρώτη ματιά, απλά εν όψει της Πρωτομαγιάς με μια «επαναστατική» φρασεολογία - «στο κλαρί» αποκρύπτοντας προσεκτικά αυτό που πραγματικά συμβάινει στα πλαίσια του «εφικτού» και της συναίνεσης.
Αλέξης Τσίπρας - twitter. Όταν η αυθαιρεσία και η αδικία γίνεται νόμος, τότε η  αντίσταση της πλειοψηφίας γίνεται καθήκον. Σας καλώ να πράξουμε το καθήκον μας. Σας καλώ σε αγώνα ενωτικό και αποφασιστικό, μέχρι τη νίκη.

Αποκαλυπτική και η σημερινή συνέντευξη Τσίπρα στον Παπαδάκη (εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα», ΑΝΤ1), η προβολή του Ν. Φωτόπουλου της ΓΣΕΕ για να περιγράψει τη «σκοτεινή, σκληρή εικόνα» που επικρατεί μεταξύ των εργαζομένων, το «Αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα στην εργασία και στη ζωή, για ένα δημοκρατικό και κοινωνικά δίκαιο μέλλον» που διαμήνυσε η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και «άσκησε δριμεία κριτική στην κυβέρνηση» κλπ. ακόμη και ο Στέφανος Μάνος –«να πούμε την αλήθεια στον ελληνικό λαό» επιστρατεύτηκε σαν απόδειξη του Όλοι_Μαζί_Μπορούμε.

Στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία «προδιαθέτοντας για σημαντικές μάχες με πρώτο σταθμό την 6η Μαΐου, όταν θα τιμηθεί η Εργατική Πρωτομαγιά» η Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ ζήτησε «όλα τα σφυριά να βαρέσουν στο ίδιο αμόνι ταυτόχρονα» και να υπάρξει συντονισμός δράσης των συνδικάτων ενάντια στη μετατροπή των εργαζομένων σε «σύγχρονους δούλους».

Η κούφια αντιπαράθεση ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος «στοχοποιεί τη μεσαία τάξη» και ποιος «αποκαθιστά τις αδικίες σε βάρος της» μόνο σαν πρόκληση ακούγεται στα αυτιά των χιλιάδων μικρομεσαίων βιοπαλαιστών, που «δουλεύουν για να ζήσουν και ζουν για να δουλεύουν».
Ολων αυτών που είτε με κυβέρνηση ΝΔ, είτε με ΣΥΡΙΖΑ, είτε με ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ παλιότερα, βλέπουν διαχρονικά το εισόδημά τους να συρρικνώνεται, τα χρέη να μεγαλώνουν και την επιβίωση να γίνεται όλο και πιο δύσκολη.
Οι βιοπαλαιστές ΕΒΕ, οι μικροεπαγγελματίες που μοχθούν να επιβιώσουν και έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τις ίδιες αγωνίες που ζουν οι εργαζόμενοι, για την υγεία και τη ζωή, για τα χρέη και το εισόδημά τους, δεν έχουν κανέναν λόγο να ακουμπήσουν τις προσδοκίες και τις ελπίδες στους στη μία ή στην άλλη παραλλαγή της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, που τους κρατάει στριμωγμένους στη γωνία.

Τα αστικά κόμματα σκόπιμα ανακατεύουν μήλα και πορτοκάλια κάτω από τον αυθαίρετο τίτλο «μεσαία τάξη», για να ξεγελάσουν τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ ότι η πολιτική «στήριξης της επιχειρηματικότητας» που υπηρετούν μπορεί να ωφελεί εξίσου τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις μικρές.
Κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Η νέα οικονομική κρίση και τα μέτρα για τη διαχείριση της πανδημίας, τα παρατεταμένα lockdowns, έβαλαν το κερασάκι στην τούρτα των δυσκολιών που προϋπήρχαν για όλους αυτούς.
Η άρση των περιορισμών σε λίγες μέρες και η απόσυρση ακόμα και αυτών των υποτυπωδών «διευκολύνσεων» στην πληρωμή των υποχρεώσεων προς τα ταμεία, την εφορία, τις τράπεζες, θα φανερώσουν έναν νέο Γολγοθά.
Τα προεόρτια της «επόμενης μέρας» έχουν ήδη ξεκινήσει: Η κυβέρνηση ανακοινώνει νέα πακέτα για τις μεγάλες επιχειρήσεις, αξιοποιώντας τα δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης.
Η «στοχευμένη» διοχέτευση κονδυλίων και «διευκολύνσεων» στις λεγόμενες «βιώσιμες» μικρομεσαίες και πολύ μικρές επιχειρήσεις, σε συγκεκριμένους κλάδους και πεδία, η πολιτική διευκόλυνσης των μεγεθύνσεων και των συνεργατικών σχημάτων, αντικειμενικά ανοίγει το δρόμο για να καθαρίσει «η ήρα από το στάρι» στην αγορά.
Θα αποτελέσει «αγγελτήριο θανάτου» για χιλιάδες μικροεπαγγελματίες που παλεύουν καθημερινά για το μεροκάματο σε δύσκολες συνθήκες και οι οποίοι αντικειμενικά, παρά τις ατελείωτες ώρες εργασίας τους, δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στον ανταγωνισμό που θα οξύνεται.

Ο κουρνιαχτός που σηκώνει ο ΣΥΡΙΖΑ με την αντιπαράθεση στην κυβέρνηση και τις προτάσεις του, που κινούνται σε παραπλήσια λογική, δεν πρέπει να ξεγελάσει κανέναν.
Είναι προσπάθεια να οικειοποιηθεί την ανασφάλεια και την αγανάκτηση χιλιάδων μικρών ΕΒΕ, να την τοκίσει στο ταμείο της κυβερνητικής εναλλαγής. Μέχρι εκεί φτάνει το «ενδιαφέρον» του για τους βιοπαλαιστές ΕΒΕ.

Υπάρχει άλλωστε πλούσια πείρα από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που εμφανίζεται ξανά σαν τον «μάγο με τα δώρα» και προσπαθεί να ξεγελάσει τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς επαγγελματίες ότι είναι δυνατόν η δική τους ουσιαστική ανακούφιση από τα βάρη να συνυπάρξει με την «εξυγίανση» των τραπεζών από τα «κόκκινα» δάνεια, ως «προαπαιτούμενο» της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
'Η με τη γενναία χρηματοδότηση των μονοπωλίων από τον κρατικό προϋπολογισμό και τα ευρωπαϊκά κονδύλια…

 

Milva «la Rossa» – Η «κόκκινη» Μίλβα

 
Την είπαν «κόκκινη», από το χρώμα των μαλλιών της; από τη σχέση με τον Giorgio Strehler (το σκηνοθέτη με Σ κεφαλαίο) ; από τη σπονδή του Enzo Jannacci; με το «La Rossa» τραγούδι κομμένο και ραμμένο για τη μεγάλη ιταλίδα τραγουδίστρια, που έφυγε στα 81 της χρόνια.
Κάποιοι στην πατρίδα της έγραψαν «μένει πλέον μόνο η ένα χρόνο μικρότερη Mina για να κλείσει μια μοναδική εποχή του ιταλικού τραγουδιού που –προς το παρόν παραμένει χωρίς κληρονόμους…» -ανόμοιες συγκρίσεις κατά τη γνώμη μας.

Τη Milva, σχεδόν άγνωστη στις νεότερες γενιές τη θυμόμαστε, τη 10ετία του 1960, εκκολαπτόμενη πρωταγωνίστρια της πολιτιστικής ζωής του Μιλάνου, όταν ο Paolo Grassi την κάλεσε στο ιστορικό Piccolo Teatro (=Μικρό Θέατρο) για να ερμηνεύσει τα "Canti della libertà" –«τραγούδια της ελευθερίας», αρχή μιας τριάντα ετών εταιρικής σχέσης (μέχρι το θάνατο του) με τον Giorgio Strehler.

55 χρόνια αργότερα -ακριβώς εκεί κοντά μικρό θέατρο θα γίνει η κηδεία της σε κλειστό κύκλο.

Ο Jannacci της αφιέρωσε το τραγούδι "La Rossa"

Ο Enzo Jannacci, (δε ζει πλέον –έφυγε από τη ζωή το 2013) άλλος μεγάλος μιλανέζος, της αφιέρωσε το διάσημο τραγούδι "Η Κόκκινη", το οποίο έγινε το δεύτερο ψευδώνυμό της και «είναι» της μετά το "La Pantera di Goro" (η πάνθηρας του Γκόρο), ένα χωριό της Ferrarese όπου γεννήθηκε η Μίλβα το 1939.
70 χρόνια μετά έκλαψε τη μεγάλη της φίλη ποιήτρια και τραγουδίστρια Alda Merini με την οποία το 2006 είχαν πρωταγωνιστήσει με το ποίημα του σταυρού Poema della Croce μπροστά στο Duomo.
Η αδιαμφισβήτητη κόκκινη σκιά της πέρασε πασαρέλες της μόδας, έκανε παρέα με τον Dario Fo και την Franca Rame, στις κινητοποιήσεις της Fai για την πολιτιστική κληρονομιά  και σε άπειρες πολιτικές εκδηλώσεις.

Πιστή στο ψευδώνυμο, η "Κόκκινη Μίλβα" δεν έχει προδώσει ποτέ τα αριστερά ιδανικά της (στο θολό τοπίο της Ιταλίας).
Και δεν είναι τυχαίο ότι μεταξύ των πρώτων που την θυμήθηκαν ήταν ο Roberto Cenati, πρόεδρος της τοπικής ANPI (Παρτιζάνοι Μιλάνου): «Χάσαμε τη Milva, πρωταγωνίστρια της μουσικής μας, μια μεγάλη καλλιτέχνιδα, καλλιεργημένη και ευαίσθητη, άρρηκτα δεμένη με τις αξίες του αντιφασιστικού αγώνα».
Στη μακρά της καριέρα πέρασε από τον Franco Battiato, από τον Ennio Morricone, στα τραγούδια των μεγάλων Ελλήνων, Γάλλων, Γερμανικών συνθετών. Το καλλιτεχνικό της μείγμα αναγνωρίστηκε επίσημα διεθνώς με πολλές διακρίσεις και βραβεύσεις.

Δεν είναι εύκολο να παρουσιάσουμε τα μονοπάτια της πάντα ανήσυχης πως «δεν κάνει αρκετά» και ίχνη της παρουσίας της στην ιστορία του μαχόμενου τραγουδιού – αλλά σαν τέτοια παραμένει στη μνήμη μας.
Όπως και σαν θεατρίνα με τις πιο καρποφόρες αναζητήσεις –μορφή του σύγχρονου μουσικού θεάτρου πρωταγωνίστρια ή συμμετέχοντας σε κορυφαίες παραστάσεις Kurt Weill, Berio, Tutino.
Το ότι αποτραβήχτηκε, σε ένα συγκεκριμένο σημείο της καριέρας, είναι μια χειρονομία ταπεινότητας που πολύ λίγοι καλλιτέχνες ξέρουν πώς να κάνουν.
Αυτή, η Maria Ilva Biolcati, το έκανε κι αυτό και το άφησε παρακαταθήκη -πριν από 10 χρόνια, όταν ήταν ακόμα σχετικά νέα.

Το 2010 στη σελίδα της στο Facebook είχε γράψει μια απλή επιστολή:
«Μετά από πενήντα δύο χρόνια αδιάλειπτης δραστηριότητας, χιλιάδες συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις στον μισό πλανήτη, μετά από εκατό άλμπουμ χαραγμένα σε τουλάχιστον επτά διαφορετικές γλώσσες, αποφάσισα να βάλω μια βελονιά (punto fermo) στην καριέρα μου
(. ..) που εισπράττω σαν υπέροχη και μοναδική, όχι μόνο ως τραγουδίστρια αλλά ως ηθοποιός και μουσικός και θεατρίνα
(...). Αποφάσισα να εγκαταλείψω μόνιμα τις σκηνές και να κάνω ένα βήμα πίσω».

Από τότε λίγο ή τίποτα έγινε γνωστό: μόνο πως έζησε αυτά τα 11 χρόνια στο κέντρο του Μιλάνου με την οικονόμο της και την κόρη Martina Corgnati,  κριτικό τέχνης.
Στιγμές-στιγμές υπέφερε από απώλεια συνείδησης του χρόνου και της μνήμης και δεν μπορούσε πλέον να περπατήσει κανονικά.
Αλλά έμεινε η «έξοδος» που έκανε με τη μέγιστη αξιοπρέπεια, ίσως και με προφητικό τρόπο.
Για τον φίλο της Enzo Jannacci είχε αφιερώσει ένα όμορφο τραγούδι μέσα σε ένα άλμπουμ στο οποίο η Μίλβα είχε χαραγμένο μόνο τα δικά του κομμάτια, τα οποία της καθόρισαν το κόκκινο - των μαλλιών της και των πολιτικών της πιστεύω.

Καταχωρήθηκε το 1980, ατενίζοντας το σήμερα…
Η άνοιξη έχει περάσει πια
Η σπάνια βροχή έχει φύγει ...
Καημένη κόκκινη προσποίηση χαράς
Στο δίσκο πριν από δέκα χρόνια
Ναι, αλλά ένα βροχερό πρωινό
Ένα πρωί που βρέχει, βρέχει...

(...)
Εξαφανίστηκαν όλα
Τότε εκείνη χλώμιασε
Κι ύστερα της ήρθε να πεθάνει
Και τότε σα να βρέθηκα στο βυθό της θάλασσας

Έως ότου το χειροκρότημα τέλειωσε
Και τότε ήταν σαν να πηγαίνω κάτω από τη θάλασσα
Μέχρι το χειροκρότημα εξαφανιστεί

Η άνοιξη πέρασε
Η βροχή κατά περίεργο τρόπο σταμάτησε
Όμορφη κόκκινη δωσ΄ μου τη χαρά
Του δίσκου εκείνου πριν από δέκα χρόνια

Από τις balere (σσ. μαγαζάκια που χόρευαν –συνήθως ανοιχτά, καλοκαιρινά τυπικά της περιφέρειας των μεγαλουπόλων) στις πίστες όλου του κόσμου, η Milva χάραξε βαθιά μια μοναδική εποχή του ιταλικού τραγουδιού, παράλληλα με τα ιερά τέρατα όπως η Mina και η Ornella Vanoni, που ξεχωρίζει για τη σεμνότητα και τη συστολή της.
Η «pantera di Goro», δεν κέρδισε ποτέ φεστιβάλ Sanremo, αν και με Totò-Cotugno και Peppino di Capri, είχε τις περισσότερες συμμετοχές -14, αλλά αυτός δεν ήταν ο κόσμος της.
Σπίτι της ήταν το teatro Piccolo di Streheler, όπου τραγούδησε τα τραγούδια της αντίστασης και Bertolt Brecht (ο σχετικός δίσκος της στα ιταλικά έκανε μεγάλο σουξέ στη ίδια τη Γερμανία).

Μεγαλώνοντας στην ακραία φτώχεια, που την ανάγκασε να εγκαταλείψει ακόμη και το σχολείο, θα είναι μια ζωή πεινασμένη για την τέχνη, τον πολιτισμό και την πολιτική: «100% από αυτά που ξέρω τα έμαθα από τον Strehler … κατάφερε να πάρει το καλύτερο από μένα, χωρίς ποτέ να μου ζητήσει ή να μου επιβάλει κάτι. Το μεγαλείο του ήταν η ταπεινοφροσύνη του», θα πει.

Πέρασε τη δεκαετία του '60 μια συναρπαστική εποχή της μεταπολεμικής περιόδου στο βιομηχανικό Μιλάνο στις τέχνες και στην πολιτική, που την έκαναν παγκόσμια γνωστή.
Στη δεκαετία του '80 οι θαρραλέες συνεργασίες με τον Franco Battiato, η αηδία για τους πολιτικούς «η έλευση Craxi οδήγησε στην καταστροφή του Σοσιαλιστικού Κόμματος και όλους πίστευαν σ’ αυτό, για παράδειγμα ο Strehler …όσο για εμάς οδηγηθήκαμε στο αναγκαίο κακό, αποφασίζοντας να ψηφίσουμε PCI».

Οι ταλαιπωρίες που την είχαν πλακώσει την κάνουν να αντιδράσει σα λυσσασμένο σκυλί: λάθος γάμοι, αιμορραγικές σχέσεις, όπως εκείνη με τον τρίτο σύντροφό της τον ηθοποιό Flavio Pistilli ο οποίος αυτοκτόνησε εν μέσω κατάθλιψης το 1996, αφήνοντας την θήραμα ψυχασθένειας που πάλεψε παλληκαρήσια.
Μοναδικοί χρόνοι, για μια μοναδική γυναίκα του καιρού της.

ΚΚΕ: Αποχαιρετούμε μια κορυφαία προσωπικότητα του θεάτρου και του τραγουδιού

 «H ζωή μου είναι να τραγουδάω, να μελετάω, να ενημερώνομαι, να προσπαθώ να κατανοήσω τον κόσμο»... Η «κόκκινη» Μίλβα στη μακρά δημιουργική της πορεία ευτύχησε να διακριθεί σε πολλά μουσικά είδη, που απέχουν το ένα από το άλλο, χάρη στο μοναδικό ταλέντο της. Ηχογράφησε 173 δίσκους σε εφτά γλώσσες και έδωσε χιλιάδες συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις σε πολλές χώρες του κόσμου. Συνεργάστηκε με μεγάλους δημιουργούς, ανάμεσά τους οι Αστορ Πιατσόλα, Ενιο Μορικόνε, Φράνκο Μπατιάτο, Τζόρτζιο Στρέλερ, Μίκης Θεοδωράκης, Θάνος Μικρούτσικος και Βαγγέλης Παπαθανασίου. Κατάφερε να αναδειχθεί σε μια από τις ιδανικές ερμηνεύτριες σε έργα των Μπ. Μπρεχτ, Κουρτ Βάιλ και Χανς Αϊσλερ.
Γεννήθηκε στις 17 Ιούλη 1939 στο χωριό Γκόρο της επαρχίας Εμίλια Ρομάνια στη Βόρεια Ιταλία. Το ταξίδι της στη μουσική ξεκίνησε, όταν στα 20 της χρόνια αναδείχθηκε πρώτη ανάμεσα σε 7.600 διαγωνιζόμενους σε έναν διαγωνισμό νέων φωνών της RAI και ηχογράφησε τον πρώτο της δίσκο. Το 1961 εμφανίζεται στη σκηνή του Φεστιβάλ Σαν Ρέμο και το 1962 εμφανίζεται στο Παρίσι ερμηνεύοντας τραγούδια της Εντίθ Πιάφ.

Κομβικό σημείο στην καριέρα της στάθηκε η γνωριμία της, στα 26 της χρόνια, με τον μεγάλο σκηνοθέτη Τζ. Στρέλερ και η απόφασή της να θητεύσει στο πλευρό του στο Piccolo Teatro.
Οπως έχει αναφέρει ο Θ. Μικρούτσικος σε πολλές παραστάσεις, «έκανε το "κοντάρι", δηλαδή έπαιζε δευτερεύοντες ρόλους με εμφανίσεις που διαρκούσαν ελάχιστα λεπτά. Ομως έτσι διδάχτηκε πλήρως τη χειρονομία του Piccolo Teatro». Το 1972 επέστρεψε στο τραγούδι και εμφανίστηκε στην Οπερα του Παρισιού στην παράσταση «Milva canta Brecht». Μνημειώδης είναι και η συμμετοχή της στην «Οπερα της πεντάρας». Εκπληκτική είναι και η ερμηνεία της σε τραγούδια της ιταλικής Αντίστασης.
Το 1978 η Μίλβα ξεκίνησε τη συνεργασία της με τον Μίκη Θεοδωράκη, με αποτέλεσμα την κυκλοφορία του δίσκου «Von Tag zu Tag» στη Γερμανία και την Αυστρία, το οποίο έγινε ένα άλμπουμ με τις καλύτερες πωλήσεις στη Γερμανία, ενώ το 1980 κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ στα Γαλλικά με τραγούδια του Μίκη. Ξεχωριστή είναι και η συνεργασία της με τον Θάνο Μικρούτσικο με τον δίσκο «Volpe d' amore» (1994), που περιέχει και την πολυτραγουδισμένη «Θάλασσα».

Σε ανακοίνωσή του, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει:

«Αποχαιρετούμε μια κορυφαία προσωπικότητα του θεάτρου και του τραγουδιού, τη διάσημη Μίλβα, που για χρόνια θριάμβευε στις διεθνείς σκηνές, ειδικά στην Ιταλία και τη Γερμανία, έχοντας παράλληλα εκδώσει δίσκους σε πολλές χώρες, καθώς και στην Ελλάδα.
Συνεργάστηκε με κορυφαίους δημιουργούς, όπως ο Ενιο Μορικόνε, ο Αστορ Πιατσόλα, ο Τζιόρτζιο Στρέλερ, ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Θάνος Μικρούτσικος από τη χώρα μας, όντας εκλεκτική στις επιλογές των έργων που ερμήνευε, συνήθως έξω από τους εμπορικούς κανόνες.

Το όνομά της συνδέεται άρρηκτα με τη σκηνική κυριαρχία, την ποικιλία, τη φλόγα και τη φινέτσα στο τραγούδι της. Υπήρξε πολυεδρική καλλιτέχνιδα, με ικανότητα να περνά από το ελαφρό τραγούδι στη λυρική όπερα και από το ελαφρό θέατρο στο πιο απαιτητικό. Θρυλικές ήταν οι ερμηνείες της σε έργα του Μπρεχτ. Για την καλλιτεχνική προσφορά της, σε πολλές χώρες τής έχουν απονεμηθεί τιμητικοί τίτλοι.

Ηταν γνωστή και ως "La Rossa" (Η κόκκινη), όχι μόνο για το χρώμα των μαλλιών της, αλλά και για τις πολιτικές της πεποιθήσεις και επιδόσεις στο πολιτικό τραγούδι.

Παλιότερα υπήρξε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Kόμματος».

Το δικό του «αντίο» είπε με μια ανάρτησή του στο twitter και την ερμηνεία της στο πολυαγαπημένο τραγούδι «Lungo la strada» (Κατά Μήκος του Δρόμου) το ΠΑΜΕ, γράφοντας:«"La Rossa". Η φωνή της Μίλβα θα μας συντροφεύει στους σεισμούς του μέλλοντος. Lungo la strada».