Il “Medico-Dottore della peste”: Ο γιατρός της πανούκλας

Όλες οι αποκριάτικες / καρναβαλίστικες μάσκες έχουν τη δική τους ιστορία, στις λαϊκές παραδόσεις κάθε χώρας, που μερικές φορές χάνεται σε χρόνο αιώνων.

Πέθαν΄ ο Κρέος, πέθανε, ψυχομαχάει ο Τύρος |
σηκώνει ο Πράσος την ουρά κι ο Κρέμμυδος τα γένια…

Για τους Ιταλούς η περίφημη μάσκα του «γιατρού της πανούκλας», προτού γίνει “τουριστική” (σσ. πουλιούνται εκατοντάδες χιλιάδες ‑οι περισσότερες κιτς της δεκάρας, αλλά και αρκετές πραγματικά έργα τέχνης) αποτελούσε εργαλείο καθημερινής χρήσης

ℹ️ Η χρήση προστατευτικών μασκών χρονολογείται από τον 14^ο αιώνα, όταν ορισμένοι γιατροί άρχισαν να τις φορούν και μάλιστα σε σχήμα ράμφους, για να παραμείνουν άνοσοι στη μόλυνση. Το 1619 ο Charles de Lorme, ο γιατρός του Λουδοβίκου XIII, πρότεινε την ιδέα ενός ενιαίου ρούχου, παρόμοιου με την πανοπλία των στρατιωτών. Ο Lorme επινόησε έναν υδατοαπωθητικό χιτώνα που περιλάμβανε γάντια, παπούτσια και καπέλο ‑η μάσκα ήταν ήδη σε χρήση στη Ρώμη και τη Βενετία.

ℹ️ Πως ήταν η μάσκα του γιατρού της πανώλης αρχικά;

Είχε δύο οπές για τα μάτια, που καλύπτονταν από γυάλινους φακούς, δύο τρύπες για τα ρινικά στόμια και ένα μεγάλο κυρτό ράμφος πουλιού στο οποίο τοποθετούνταν διάφορες αρωματικές ουσίες και βότανα, συχνά με εμποτισμένη σε ξύδι και αιθέρια έλαια γάζα. Ένας βαρύς μανδύας εμπόδιζε ‑μεταξύ άλλων τις επιδρομές των ψύλλων.
Τα μέτρα ήταν σημαντικά για να αποφευχθεί η μυρωδιά των ασθενών, η οποία κατά την εποχή εκείνη θεωρήθηκε η αιτία της ασθένειας, μερικοί μάλιστα χρησιμοποίησαν και ένα ραβδί για να αποφύγουν την άμεση επαφή με τους ασθενείς όταν χρειαζόταν να τους επισκεφτούν, να τους γδύσουν κλπ, μακριά γάντια, μπότες και ένα χιτώνα μέχρι χαμηλά στα πόδια.

Μια εικονογραφημένη γραφή του 1600 αναφέρει:
“…Όπως μπορείτε να δείτε στην εικόνα, όταν καλούνται στους ασθενείς τους στους χώρους που πλήττονται από την πανώλη ‑στη Ρώμη, οι γιατροί εμφανίζονται με τα καπέλα τους και, μανδύες, νέου σχήματος, σε μαύρο μουσαμά, οι μάσκες τους έχουν γυάλινους φακούς, τα ράμφη τους είναι γεμισμένα με αντίδοτα. Ο ανθυγιεινός αέρας δεν μπορεί να τους προκαλέσει καμιά βλάβη, ούτε τους θέτει σε συναγερμό, το ραβδί, στο χέρι που τους συνοδεύει όπου κι αν πηγαίνουν ‑πέρα από τη χρήση του, δείχνει το αριστοκρατικό του επαγγέλματος”.

ℹ️  Πότε πρωτοχρησιμοποιήθηκε η μάσκα;

Ο Jean-Jacques Manget, το 1721, στη «Συνθήκη περί πανώλης» (Traité de la peste recueilli des meilleurs auteurs anciens et modernes), αναφέρει ότι το φόρεμα φορέθηκε από τους γιατρούς του Ναϊμέχεν Nijmegen (1636–1637) για την εκεί επιδημία πανώλης και επίσης στη Βενετία (1630–1631).
Αποτελεί κομβικό σημείο στο γνωστό ρομάντζο «I promessi sposi» (οι λογοδοσμένοι) του Alessandro Manzoni ‑το θέμα έγινε και λιμπρέττο όπερας δυο φορές (Amilcare Ponchielli [1856 & 1872] και Errico Petrella [1869]).
Το 1636 14.500 άτομα στη Ρώμη και 300.000 στη Νάπολη πέθαναν από πανούκλα.
Προφανώς, αυτή τη φορεσιά, ο πολύς κόσμος δεν την έβλεπε με καλό μάτι αφού τη συνέδεε με το θάνατο. Χρησιμοποιήθηκε μέχρι τον δέκατο όγδοο αιώνα, όταν άρχισε να εξαφανίζεται.
Η μάσκα έγινε διάσημη στην Commedia dell’Arte και σήμερα είναι ένα από τα πιο χρησιμοποιημένα κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού της Βενετίας.

σσ.
Η Commedia dell’Arte, που κυριάρχησε στην Ευρώπη (16^ο-17^ο αιώνα) με επιρροές σε συγγραφείς και καλλιτέχνες ως τις μέρες μας, από τον Μολιέρο με την Comédie Italienne και τον Σαίξπηρ, μέχρι το σύγχρονο ιερό τέρας και τελευταίο Αρλεκίνο τον Ντάριο Φο (που «έφυγε» το 2016) ‑με τα grammelot του, δεν είναι όπως πιστεύεται ένα είδος εύθυμου θεάτρου «του σώματος» — απλά σε διάκριση από την επιτηδευμένη (λόγια) «Commedia Erudita», αλλά ένα μείγμα μαστοριάς και δεξιοτεχνίας όπου συνυπήρχαν οι ιστορικοί χαρακτήρες του λαϊκού θεάτρου, με τις φορεσιές και τις μάσκες τους, τα περίτεχνα ακροβατικά, η μίμηση και ο αυτοσχεδιασμός, με τύπους που έμειναν στην ιστορία …Pantalone, Dottore, Capitano, Tartaglia, Brighella, Arlecchino, Colombina και Pulcinella (που αντίθετα με ότι πιστεύεται δεν είναι «η» αλλά «ο» ‑κράμα ανοησίας, εξυπνάδας, κακοήθειας και οξύνοιας, με τεράστια γαμψή μύτη, καμπούρα και μυτερό καπέλο,  χοντροκομμένος και δύσμορφος)

ℹ️  Ήταν η μαύρη μάσκα του γιατρού πανώλης;

Στην πραγματικότητα, η μάσκα δεν ήταν μαύρη, αν και πολλοί την μπερδεύουν με την Peste Nera (Μαύρη Πανούκλα) στην Ευρώπη το 14^ο αιώνα

σσ.
Πρόκειται για πανδημία, που ξεκίνησε το 1346, από τη βόρεια Κίνα και, μέσω Συρίας, εξαπλώθηκε διαδοχικά στην Ασιατική και Ευρωπαϊκή Τουρκία και στη συνέχεια έφτασε σε Ελλάδα, Αίγυπτο, Βαλκανική χερσόνησο, το 1347 μεταδόθηκε στη Σικελία και από εκεί στη Γένοβα, το 1348 στην Ελβετία (εκτός από το καντόνι των Grisons!) και σ’ ολόκληρη την ιταλική χερσόνησο, («τη γλύτωσε» κάπως το Μιλάνο).
Από την Ελβετία επεκτάθηκε στη Γαλλία και την Ισπανία, το 1349 έφτασε στην Αγγλία, τη Σκωτία και την Ιρλανδία και το 1353, αφού μολύνθηκε όλη η Ευρώπη, τα κρούσματα μειώθηκαν μέχρι να εξαφανιστούν. Σύμφωνα με σύγχρονες μελέτες, σκότωσε τουλάχιστον το ένα τρίτο του πληθυσμού της ηπείρου, σχεδόν 20 εκατομμύρια θύματα.

ℹ️  Η μάσκα του γιατρού ήταν κυρίως λευκή

ℹ️  Οι γιατροί πανώλης εργάστηκαν επίσης ως δημόσιοι υπάλληλοι σε περιόδους επιδημίας στη Βενετία, με κύριο καθήκον εκτός από τη φροντίδα των θυμάτων να καταγράφουν τον αριθμό των νεκρών στα κιτάπια, ενώ στην Περούτζια και τη Φλωρεντία, ζητήθηκε εκτελούσαν νεκροψίες για να προσδιορίσουν τον λόγο του θανάτου
Ένα από τα καθήκοντα ήταν επίσης να δοθούν στον ασθενή όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες και συμβουλές σχετικά με τον τρόπο συμπεριφοράς πριν από το θάνατο.

Ο γιατρός Paul Fürst Der Doctor Schnabel von Rom

 

“Καυτές Μέρες” το ηθικό θρίλερ western με πινελιές Chinatown του Emin Alper

Burning Days: Μέρες που καίγονται, ή που καίνε; (τουρκικός τίτλος “Kurak Günler” = “Ξηρές μέρες”) Με πολλαπλές αλληγορίες και μηνύματα μικρών κοινωνιών με κυρίαρχη τη διαφθορά των ισχυρών του καπιταλισμού. Ο Εμρέ, ένας νέος _ apolitique και προσηλωμένος στους αστικούς κανόνες εισαγγελέας έχει μόλις διοριστεί σε μια μικρή τουρκική πόλη, όπου η έντονη ξηρασία έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία ρηγμάτων (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στην περιοχή, όπως χαρακτηριστικά απεικονίζει η πρώτη σκηνή της ταινίας

Αυτό το όμορφο, γεμάτο κόμπους ηθικό θρίλερ με πινελιές Chinatown έδωσε στον Τούρκο σκηνοθέτη Emin Alper την ευρύτερη αναγνώριση μέχρι σήμερα. Στα πρώτα κιόλας λεπτά _και μετά από ένα κυνήγι αγριόχοιρου στο χωριό (το Γιανικλάρ _ένα φανταστικό μέρος που επινοήθηκε για την ταινία), συνειδητοποιεί πως η έλλειψη νερού δεν είναι το μόνο πρόβλημα, εντύπωση που εντείνεται ακόμα περισσότερο την επόμενη μέρα, όταν ο Σαχίν, γιος του δημάρχου της πόλης, και ο οδοντίατρος φίλος του, τον επισκέπτονται στο γραφείο του. Η συμπεριφορά τους κυμαίνεται από «δουλική» έως απειλητική, αλλά ο σκοπός τους, να τον πάρουν με το μέρος τους, είναι προφανής

Τον έχουμε ήδη γνωρίσει στο Alef (τηλεοπτική σειρά του 2020 και νωρίτερα στο Τρεις αδερφές (2019), στο Υποψίες (2015) και στο Πέρα απ' το λόφο (2012 _ σκηνοθετικό του ντεμπούτο) _περισσότερα για τον Emin Alper στο τέλος

Το αίσθημα συμπόνιας στο Μέρες Ξηρασίας είναι λιγότερο κι από το νερό στο σαρδόνιο αυτό μικρό διαμάντι με κάποια προοπτική να αχνοφαίνεται στην ασφυκτική πατριαρχική αγροτική Τουρκία. Ξεκινώντας και τελειώνοντας στο χείλος μιας τεράστιας καταβόθρας στα περίχωρα του χωριού, με ένα ανθρωποκυνηγητό που απηχεί ένα κυνήγι αγριόχοιρου και μια λίμνη που μοιάζει με αντικατοπτρισμό της οποίας τα νερά μπορεί να είναι ή να μην είναι τοξικά, η “ανάλαφρη” έχει ήδη τις πρώτες μεταφορικές έννοιες. Χρονικά συμπίπτει, με τις μαζικές συλλήψεις κατά τη διάρκεια των εορτασμών Τουρκικής Υπερηφάνειας, όσον αφορά την ομοφοβία, τον μισογυνισμό, την αντρική κρίση και τις άλλες συνακόλουθες σκληρότητες αυτής της κοινωνίας υπό την ηγεσία των ισχυρών της αστικής τάξης

Μια ταινία με περισσότερο ύφος από τον τίτλο του διαγωνισμού της Μπερλινάλε του Alper “Kiz Kardesler” (“αδερφές” _A Tale of Three Sisters), που την καθιστά επίσης πιο προσιτή από την απροκάλυπτα τσεχοβική θεατρικότητα του άλλου αγαπημένου της Τουρκίας στις Κάννες, Nuri Bilge Ceylan), το Μέρες Ξηρασίας έχει τα συν των ξεθωριασμένων πλάνων του Alper, το στεγνό σενάριο και την ανέμελη καταστροφική φωτογραφία ευρείας οθόνης του  Χρήστου Καραμάνη. Σε ένα εμβληματικά σαρωτικό πλάνο, κάτω από τους υπαινιγμούς μιας εξαιρετικής παρτιτούρας του Stefan Will, μας συστήνεται ο Emre (Selahattin Paşali), ο φιλόδοξος νεαρός εισαγγελέας που πρόσφατα τοποθετήθηκε σε αυτό το τέλμα της ξηρασίας, καθώς κοιτάζει έξω τον κρατήρα, δίπλα στον τοπικό δικαστή Zeynep (Seli̇n Yeninci).

Το εάν η καταβόθρα μπορούσε να αποτραπεί - και αν η γεώτρηση υπόγειων υδάτων που μπορεί να την προκάλεσε θα συνεχιστεί - είναι μια από τις περιπτώσεις που θα διερευνήσει το γραφείο του. Αυτό θα τον βάλει σε διαμάχη με την τοπική εξουσία ενόψει και της εκστρατείας επανεκλογής δημάρχου βασίζεται _για μια ακόμη φορά, σε υποσχέσεις επίλυσης της δημοτικής κρίσης νερού, που ο λαός παίρνει με το σταγονόμετρο από βυτία _που με μεγάφωνα διαλαλούν το “δώρο”. Ο Εμρέ ξεχωρίζει ανάμεσα στους τσαλακωμένους κώδικες αντρικής συμπεριφοράς που κυβερνούν αυτό το βασίλειο, όσο οι μανσέτες των πεντακάθαρα σιδερωμένων πουκάμισών του στο βρώμικο περιβάλλον. Όταν εκφράζει τις επιφυλάξεις του για δείπνο στο σπίτι του δημάρχου _ως αδέκαστος,  η ομορφούλα αστή του “προοδευτικού” κατεστημένου Ζεϊνέπ απαντά με ένα σήκωμα των ώμων και ένα πονηρό, ιδιωτικό χαμόγελο: τέτοιες συγκρούσεις συμφερόντων είναι απλώς ο τρόπος με τον οποίο γίνονται τα πράγματα εδώ.

Ο γιος του δημάρχου Σαχίν (Ερόλ Μπαμπάογλου) και ο χαμογελαστός, έμμονος κολλητός του Κεμάλ (Ερντέμ Σενοτσάκ) εμφανίζονται σχεδόν αμέσως στο γραφείο του Εμρέ, φαινομενικά για να τον καλωσορίσουν, αλλά πραγματικά για να τον προειδοποιήσουν. Τα μελαγχολικά τους αστεία πέφτουν στο κενό: ο Εμρέ δεν σταματάει την αστική περιφρόνηση για αυτούς τους ντόπιους λάτρεις της  κουβεντούλας για τους οίκους ανοχής και τις εκδρομές για κυνήγι κάπρου. Ωστόσο, παρά την κρυφή προειδοποίηση του Μουράτ, ενός όμορφου συντάκτη αντιπολιτευόμενης εφημερίδας, ο Εμρέ πηγαίνει σε εκείνο το μοιραίο δείπνο με τον δήμαρχο. Ξυπνάει την επόμενη μέρα με ένα hangout συσκότισης από ρακή και με μουντές ημιτελείς αναμνήσεις από το βράδυ, που κορυφώθηκε με τον πολλαπλό βιασμό της Peknez (Eylul Ersoz), μιας βραδυκίνητης κοπέλας Ρομά _που μοιάζει με σκιάχτρο και που είχε εμφανιστεί για να χορέψει για τους άντρες αργά τη νύχτα.

Αυτό που κάνει το "Burning Days" ένα τόσο ασυνήθιστα συναρπαστικό θρίλερ εγκλήματος από εδώ και στο εξής είναι ο τρόπος που λειτουργεί σε παράλληλες πίστες, με τον Emre να θέλει ταυτόχρονα να φέρει τον/τους βιαστή/ές ενώπιον της δικαιοσύνης, ενώ ταυτόχρονα καταστέλλει οποιαδήποτε αναδυόμενη απόδειξη της δικής του πιθανής εμπλοκής σε το έγκλημα. Η αμφίθυμη ερμηνεία του Paşali είναι το κλειδί για να κάνει την αναταραχή του Εμρέ τόσο συναρπαστική καθώς μεταβαίνει από σταυροφορικό, αν και άκαμπτο, αουτσάιντερ ενός είδους γουέστερν στον προσωπικά συμβιβασμένο αντιήρωα ενός φιλμ νουάρ. Το ότι όλα αυτά διαδραματίζονται με φόντο τη δύσκολα παραδεχόμενη ομοφυλοφιλία του, σε μια πόλη όπου ακόμη και η φήμη για έλξη μεταξύ του ίδιου φύλου είναι αρκετή για να προσδώσει καθεστώς παρίας, προσθέτει μόνο περαιτέρω επίπεδα προσωπικής και επαγγελματικής σύγχυσης στη μεθυστική μίξη.

Με γραφικούς όρους, ο Alper υποβαθμίζει αποφασιστικά τα queer θέματα της ιστορίας, υποδηλώνοντας την αναπτυσσόμενη έλξη μεταξύ Emre και Murat με λίγα περισσότερα από μερικά κλεμμένα βλέμματα και μια παράνομη συνεδρία χορού υπό την επήρεια μέθης. Αυτό δείχνει μια έξυπνη επίγνωση του τι ακριβώς θα συγκεντρωθεί στις οθόνες στην πατρίδα του σκηνοθέτη, αλλά αφήνει στις “καμένες μέρες”  μια αίσθηση λίγο πιο ήμερη από όση χρειάζεται το διεθνές κοινό που είναι προετοιμασμένο για πιο σαφείς συγχωνεύσεις. Ομοίως, το ότι η πατριαρχική πολιτική της Τουρκίας προωθεί μια βαθιά ριζωμένη μισογυνία είναι ένα σημείο εύγλωττο και από τον παραγκωνισμό της ιστορίας των γυναικείων χαρακτήρων της. Η Peknez, το θύμα βιασμού, προέρχεται από μια περιθωριοποιημένη κοινότητα και έχει εσκεμμένα κωδικοποιηθεί με διανοητικά προβλήματα, γεγονός που εξηγεί πόσο επιπόλαια αγνοείται η προσωπικότητά της από τους ισχυρούς άνδρες του αστικού κατεστημένου στο χωριό. Αλλά την κάνει επίσης έναν αφηγηματικά βολικό τρόπο για τον Alper να δημιουργήσει ένταση, δεδομένου ότι ο Emre δεν θυμάται το βράδυ και ο Peknez είναι στην καλύτερη περίπτωση ένας αναξιόπιστος μάρτυρας.

Ως γυναίκα που έχει ανέβει σε μια θέση εξέχουσας σημασίας σε αυτή την σκληρά σοβινιστική πόλη, η Zeynep έχει δυνητικά την πιο ενδιαφέρουσα ιστορία εδώ, αλλά είναι επίσης υπανάπτυκτη ως χαρακτήρας. Τέτοιες επιλογές αφήγησης κάνουν την ταινία ένα περίεργο διπλωματικό τεχνούργημα των ίδιων των πτυχών της σύγχρονης τουρκικής κουλτούρας που κριτικάρει πιο έντονα. Ωστόσο, αυτές οι παραλείψεις είναι μικρές χαμένες ευκαιρίες σε ένα κατά τα άλλα έξυπνο, εξαιρετικά φτιαγμένο θρίλερ, στο οποίο η ηθική είναι θολή από ζέστη, αλλά οι πραγματικές γραμμές που διχάζουν την κοινωνία είναι ξεκάθαρα καθορισμένες: Εδώ έξω, είσαι είτε διεφθαρμένος είτε συνένοχος, ή κολασμένος ή εξασφαλισμένος παρίας. Η ανάμειξη της τοπικής ελίτ της τουρκικής αστικής τάξης στη σεξουαλική παράνομη διακίνηση υπαινίσσεται ανατριχιαστικά, με (απλοϊκές) αναφορές στη σύγχρονη πολιτική παρακμή _σαπίλα ουσιαστικά του καπιταλισμού και ευρηματική χρήση εικόνων smartphone και διαρροών βίντεο ως πηγή απειλής και εκβιασμού, σε μια κοινωνία με ταξικές αντιθέσεις στο ζενίθ.

·        Παραγωγή: Τουρκία-Γαλλία-Γερμανία-Ολλανδία-Ελλάδα_129λ

·        Σκηνοθεσία, σενάριο: Emin Alper.

·        Κάμερα: Χρήστος Καραμάνης.

·        Μουσική: Stefan Will.

·        Με τους: Selahattin Pasali, Ekin Koç, Erol Babaoglu, Erdem Senocak, Selin Yeninci, Si̇nan Demirer.

Χρήστος Καραμάνης

                           Emin Alper

Ο Emin Alper (γεννημένος το 1974 στο Karaman) είναι Τούρκος σκηνοθέτης και ιστορικός. Το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, Beyond the Hill κέρδισε το Βραβείο Κινηματογράφου Καλιγκάρι στην 62^η Μπερλινάλε και Καλύτερης Ταινίας σε πολλές διοργανώσεις. Η δεύτερη μεγάλου μήκους Frenzy κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής μετά την πρεμιέρα του στο διαγωνιστικό πλαίσιο στο 72^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Golden Orange στον Εθνικό Διαγωνισμός Κινηματογράφου SİYAD Βραβείο Καλύτερης Ταινίας για τις Μέρες ξηρασίας, Μέγα Βραβείο του Φεστιβάλ της Βενετίας για το “Υποψίες” βραβείο Projects για το Φόρουμ Κινηματογράφου της Αττάλειας, Silver Simorgh Καλύτερης Σκηνοθεσίας - Cinema Salvation κά

"Τρεις αδερφές"

Κατά τα πανεπιστημιακά του χρόνια, ο Emin Alper ήταν ενεργό μέλος της κινηματογραφικής λέσχης στο Πανεπιστήμιο Bogaziçi, περνώντας τον περισσότερο χρόνο του με φίλους συζητώντας για τον κινηματογράφο. Οργάνωσαν σεμινάρια με τους εξέχοντες κινηματογραφιστές της εποχής τους, τον Nuri Bilge Ceylan και τον Zeki Demirkubuz και άρχισε να γράφει σενάρια και κριτικές ταινιών. Μαζί με τους φίλους του εξέδωσε το κινηματογραφικό περιοδικό «Görüntü». Κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών του χρόνων διαμορφώθηκε η δια βίου αγάπη του για τον κινηματογράφο, που τον έπεισε να ακολουθήσει την κινηματογραφική καριέρα ως επάγγελμα. Μετά την αποφοίτησή του από το πανεπιστήμιο με πτυχίο στα Οικονομικά, ο Alper συνέχισε το ακαδημαϊκό του έργο, λαμβάνοντας το διδακτορικό του στη Σύγχρονη Τουρκική Ιστορία και άρχισε στη συνέχεια να διδάσκει στο Τμήμα Κοινωνικών Επιστημών του Τεχνικού Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης. Έγραψε για τον κινηματογράφο και την πολιτική σε πολλά περιοδικά όπως τα Tarih ve Toplum, Birikim, Mesele και Altyazi.

Αποκτώντας εμπειρία παρακολουθώντας άλλους σκηνοθέτες και παίρνοντας ρόλο στις ταινίες μικρού μήκους τους, ο Emin Alper συνέχισε να κάνει τις πρώτες του ανεξάρτητες μικρού μήκους ταινίες, Tο Γράμμα το 2005 και Rifat το 2006 (το τελευταίο κέρδισε βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βουκουρεστίου _2008) και το Ειδικό Βραβείο Κοινού στο διεθνες φεστιβάλ της Κωνσταντινούπολης). Η ανακάλυψη του έγινε το 2012, με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, το “Πέρα από το Λόφο”, σχετικά με την καταπιεσμένη βία σε μιας τουρκική οικογένεια σε διακοπές.

Μετά την πρώτη του μεγάλου μήκους, ο Alper έκανε τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, Frenzy (2014), ένα ψυχοκοινωνικό δράμα/θρίλερ για μια κοινωνία που κατακλύζεται από τον φόβο της για την τρομοκρατία στο οποίο δύο αδέρφια - ο ένας ήταν κατάδικος που στρατολογήθηκε κρυφά και δραπέτευσε. Οι τρομοκράτες ρουφούνται σε μια δίνη δυσπιστίας που επιχορηγείται από το αστικό κράτος, απηχώντας δυνατά την τρέχουσα πολιτικής στην Τουρκία και τη Μέση Ανατολή. Ο Alper λέει για το Frenzy: Δείχνει πώς το πολιτικό σύστημα μετατρέπει τα «μικρά ανθρωπάκια» στα γρανάζια του βίαιου μηχανισμού του παρέχοντάς τους εξουσία και όργανα βίας, τα οποία στο τέλος στρέφονται εναντίον τους και οδηγούν στην καταστροφή τους».

“Έφυγε” o ταλαντούχος Ηλίας Λογοθέτης του θεάτρου, του κινηματογράφου 🎥 και της τηλεόρασης,

Πέθανε σε ηλικία 85 ετών ο σπουδαίος ηθοποιός Ηλίας Λογοθέτης. Η είδηση έγινε γνωστή με ανάρτησή του στο Facebook ο γιος του Αλέξανδρος Λογοθέτης, επίσης ηθοποιός, ο οποίος έγραψε σε μια μαύρη σελίδα _”Αντίο γαλάζια μάτια” _“So long blue eyes”.

Ανακοίνωση του ΚΚΕ
για το θάνατο του Ηλία Λογοθέτη

“Αποχαιρετούμε με θλίψη έναν αγαπημένο, ταλαντούχο και εξαιρετικά εκφραστικό ηθοποιό” αναφέρει σε ανακοίνωσή του για το θάνατο του 85χρονου καλλιτέχνη το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ.
Και συμπληρώνει: “Ο Ηλίας Λογοθέτης ήταν λάτρης της όπερας και είχε εξαιρετικό ταλέντο στο κλασικό τραγούδι, αφιερώθηκε όμως τελικά στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, όπου η κωμική του στόφα ως ηθοποιού συναγωνιζόταν επάξια την εξαιρετική ερμηνεία δραματικών ρόλων”.

Γεννήθηκε στη Λευκάδα. Δεν σκεφτόταν να ακολουθήσει την υποκριτική, καθώς ελκυόταν περισσότερο από την όπερα,  ενώ ήταν κι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικών Επιστημών της Παντείου. Με το θέατρο ήρθε σε επαφή μέσω του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, από το οποίο αποφοίτησε το 1967, και πήρε μέρος σε πολλές θεατρικές παραστάσεις. Από τις πιο γνωστές ήταν η συμμετοχή του στην παράσταση «Το αμάρτημα της μητρός μου», στην οποία πρωταγωνίστησε μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του, Μαρία Ζαχαρή, επί 7 χρόνια (νωρίτερα υπήρξε παντρεμένος με τη ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέα Ευτυχία Καλλιτεράκη, με την οποία απέκτησαν έναν γιο, τον ηθοποιό Αλέξανδρο) _πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο το 1970, στο έργο “Βαβυλωνία”.

Θέατρο “ΣΤΟΑ”: O Θανάσης Παπαγεωργίου
στο “επάγγελμα της μητρός μου” _πόρνη

 

Έγινε γνωστός κυρίως σε κωμικούς ρόλους από συμμετοχές στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Το 2000 δέχτηκε τα θετικά σχόλια του Χάρολντ Πίντερ για την ερμηνεία του στο θεατρικό έργο “Νεκρή Ζώνη”. Συνεργάστηκε με τους θιάσους Γιάννη Φέρτη-Ξένιας Καλογεροπούλου, Κάκιας Αναλυτή-Κώστα Ρηγόπουλου, Νίκου Ξανθόπουλου, Θανάση Βέγγου, Άγγελου Αντωνόπουλου-Μιράντας Κουνελάκη, με το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου κά. Συμμετείχε σε πολλά θεατρικά έργα στην τηλεόραση στο γνωστό “Θέατρο της Δευτέρας” (ΕΡΤ1) και έλαβε μέρος σε μουσικές παραστάσεις, όπως το αφιέρωμα στον Μιχάλη Σουγιούλ.

                                  Κινηματογράφος

§  1970    Βαβυλωνία _Γεώργιος Φάντες

§  1971    Παπαφλέσσας _παπάς

§  1972    Θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι εμείς      

§  1974    Εσμέ, η Τουρκοπούλα       

§  1975    Μεταμορφώσεις     

§  1976    Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας _διευθυντής τσίρκου

§  1979    Περιπλάνηση         

§  1980    Θανάση, σφίξε κι άλλο το ζωνάρι _Θόδωρος

§  1981    Ο σεξοκυνηγός _σεξολόγος

§  Γκαρσονιέρα για δέκα _ανθυπαστυνόμος Μουντρέας

§  Το αίμα των αγαλμάτων   

§  Πολίτες β' κατηγορίας _σκηνοθέτης

§  1982    Άρπα Colla _Αλεξίου

§  Ο ρεπόρτερ

§  1983    Ζητείται δράκος _Λεωνίδας

§  Δάσκαλε, τι δίδασκες; _διευθυντής ορφανοτροφείου

§  Δώσε την τσόντα στο λαό _σκηνοθέτης

§  Μια παπαδιά στα μπουζούκια        

§  1984    Ροκάκιας την ημέρα, το βράδυ καμαριέρα _ιδιοκτήτης ξενοδοχείου

§  1985    Μια γυναικάρα στα μπουζούκια _Ηλίας

§  Μπορούμε και κάτω απ' τα θρανία _Κίτσος

§  1986 Γέλιο με δόσεις      

§  Εθελουσία έξοδος _υπάλληλος

§  Ο Γιάννης που έγινε Τζώνης _Γιάννης

§  1987    Made in Greece     

§  Τα παιδιά της χελιδόνας      Πάνος

§  1988    Ο Αυτάκιας _Αυτάκιας

§  Τοπίο στην ομίχλη _Γλάρος

§  1990    Βιοτεχνία ονείρων   Γιούρι

§  1991    Το μετέωρο βήμα του πελαργού     συνταγματάρχης

§  1993    Γυναίκες δηλητήριο _Κωνσταντίνος

§  1994    Terra Incognita      

§  Ύποπτος πολίτης  

§  1995    Ελεύθερη κατάδυση _Γιώργος

§  Ο τσαλαπετεινός του Γουαϊόμινγκ   Γιάννης

§  1996    Σαπουνόπετρα: Το χρήμα στον λαιμό σας

§  1998    Το αίνιγμα   Ανέστης Μαντζαβίνος / Παύλος Χατζησταύρος

§  Οι αριθμημένοι _Τσέμπος

§  2001    Η φούσκα _ Σπάρτακος

§  Μια μέρα τη νύχτα   Μίμης

§  Το μόνον της ζωής του ταξείδιον _Γεώργιος Βιζυηνός

§  2003    Λόγια μιας ταινίας _παπάς

§  2005    Ο φωτογράφος των Τρικάλων       

§  2010    Οι ιππείς της Πύλου _Μύρων

Τηλεόραση

§  1971 Δόκτωρ Τικ

·        Γραφείο συνοικεσίων

§  1972 Το σπίτι των ξένων

·        Μπολσόι Ιβάν και Μπιγκ Τζων

§  1973 Χωρίς ανάσα

·        Βίβα Κατερίνα

·        Ένα υπέροχο ζευγάρι

§  Ποινικό μητρώο της Αθήνας

§  1974 Το παλιό το κατοστάρι

§  1976 Ένας ιππότης μεταξύ μας

§  1979 Ημερολόγιο ενός θυρωρού

§  1980 Κόντρα στον άνεμο

§  1981 Ο ανθρωπάκος

§  1982 Κομμωτήριο, ιστορίες του σεσουάρ

§  1983 Μινόρε της αυγής

§  1985 Χαίρε Τάσο Καρατάσο

§  1987 Έξωση

·        Φιλαράκια

·        Η συμμορία της Μαίρης

§  1989 Δίκη του μεσημεριού

§  1990 Πλεκτάνη

·        Κίτρινος φάκελος

§  1992 Βαμμένα κόκκινα μαλλιά

§  1994 Cherchez la femme

§  Το γελοίον του πράγματος

§  1995 Ο πρίγκιπας

·        Σαν παραμύθι

·        Ψάθινα καπέλα

§  1996 Ιός του πατέρα

§  1998 Υπεράνω όλων η πατρίς

§  2000 Φωνή

§  2001 Μυστικές διαδρομές

§  2003 Σχεδόν ποτέ

·        Λευκός οίκος

·        Καλά να πάθεις

§  2004 Βοήθεια γειτόνοι

§  2005 Θησαυρός της Αγγελίνας

§  2006 Γάμος με τα όλα του : ομφάλιος λώρος

§  2008 Αμόρε μίο

§  2009 Καρυωτάκης

§  2023 Έτερος Εγώ Νέμεσις

Θέατρο

·        Νεφέλες

·        Όρνιθες

·        Πλούτος

·        Λυσιστράτη

·        Το Καλοκαίρι

·        Με το ίδιο μέτρο

·        Οιδίπους Τύραννος

·        Το τέλος του παιχνιδιού

·        Ο Επιθεωρητής

·        Σύστημα Φαμπρίτζι

·        Ένας τέλειος τζέντλεμαν

·        Οδός ευκαιρίας

·        Ερωτόκριτος

·        Βάτραχοι

·        Εφτά χρόνια φαγούρα

·        Η γυναίκα της χρονιάς

·        Έγκλημα και τιμωρία

·        Ένας ασήμαντος πόνος

·        Το νου σου στην Αμέλια

·        Ξενοδοχείο ο Παράδεισος

·        Νεκρή ζώνη

·        Ο Επιστάτης

·        Το Μάθημα

·        Η Φαλακρή Τραγουδίστρια

·        Τίτος Ανδρόνικος

·        Οθέλλος

·        Βικτόρ ή Τα παιδιά στην εξουσία

·        Ξανθιά φράουλα

·        Παράξενο αρσενικό

·        Ρούμι, λεμόνι και λευκό κρασί

·        Λες κι ήταν χτες (μουσική παράσταση)

·        Μαγεμένος Ύφαλος (ψηφιακή παράσταση κινουμένων σχεδίων)