Βαλέρι Μπρούμελ: Ο Σοβιετικός άλτης που “πέταξε” αφήνοντας εποχή

Σαν σήμερα _το 2003 Πέθανε ο Βαλέρι Μπρούμελ (Валерий Николаевич Брумель, γεννήθηκε 14-Απρ-1942), σοβιετικός αθλητής από τη Ρωσία του άλματος εις ύψος, που κατέρριψε 6 φορές το παγκόσμιο ρεκόρ και κατέκτησε ένα χρυσό κι ένα αργυρό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

 Γέννημα – θρέμμα του μαζικού αθλητισμού για το λαό της Σοβιετικής Ένωσης, ξεκίνησε την ενασχόληση με το άλμα εις ύψος 12χρονος στο Λουχάνσκ και σε ηλικία 16 ετών έκανε άλματα πάνω από 2 μέτρα, χρησιμοποιώντας την τότε κυρίαρχη τεχνική δρασκελισμού (straddle technique) με ίσια τα πόδια μπροστά και κοιλιά προς τα κάτω (αργότερα αντικαταστάθηκε από το Fosbury Flop «ανάσκελα» –πρώτα κεφάλη πλάτη, αλλά ο Μπρούμελ συνέχισε με το δικό του στυλ). Βελτιώνοντας συνεχώς τις δεξιότητές του υπό την καθοδήγηση το 1960 έσπασε το ρεκόρ της ΕΣΣΔ, με 2,17 μ. και επιλέχθηκε στην ολυμπιακή ομάδα της ΕΣΣΔ. Στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960, έκανε άλμα στο ίδιο ύψος με τον νικητή, Ρόμπερτ Σαβλακάντζε, αλλά έκανε περισσότερες προσπάθειες και έτσι του απονεμήθηκε το αργυρό μετάλλιο.

Το διάστημα 1961–63 κατέρριψε 6 φορές το παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα εις ύψος, βελτιώνοντάς το από τα 2,23 μ. έως τα 2,28 μ. _κέρδισε επίσης στο άλμα εις ύψος στην Πανεπιστημιάδα του 1961 και του 1963, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1962, στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964 και στο Πρωτάθλημα ΕΣΣΔ 1961–63.

Αφού έμεινε αήττητος κατά τη διάρκεια της σεζόν 1965, ο Μπρούμελ υπέστη πολλαπλά κατάγματα στο δεξί πόδι του σε ατύχημα με μοτοσικλέτα και αντιμετώπισε ακρωτηριασμό. Χειρουργήθηκε επιτυχώς με μία νέα τότε διαδικασία επιμήκυνσης ποδιών χρησιμοποιώντας τον εξωτερικό του σταθεροποιητή (συσκευή Ιλιζάροφ), ωστόσο, ακόμη και μετά από 29 χειρουργικές επεμβάσεις δεν μπόρεσε να αναρρώσει πλήρως και αποσύρθηκε το 1970 αφού πήδηξε 2,06 μ. σε τοπικούς αγώνες

Ήταν 1942 στο Τολμπούζινο της Σιβηρίας μια εξαιρετικά ευχάριστη ημέρα για την οικογένεια του ανθρακωρύχου Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μπρούμελ, επικεφαλής των γεωλογικών ερευνών στην περιοχή.

Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν σε εξέλιξη, κόκκινος στρατός και λαός της ΕΣΣΔ εφάρμοζε κατά γράμμα το «Ни шагу назад! «Ούτε βήμα πίσω» του Στάλιν και η μεγάλη σοσιαλιστική χώρα ετοίμαζε την αντεπίθεσή της απέναντι στο φασιστικό \ ναζιστικό τέρας, ο Νικολάι και η σύζυγός του μηχανικός Λουντμίλα Γιακόβλεβνα Κολκούνοβα κρατούσαν στα χέρια τους τον νεογέννητο, Βαλέρι Νικολάεβιτς Μπρούμελ.

Στο τέλος του καλοκαιριού του 1962, με τον ψυχρό πόλεμο στο αποκορύφωμα του, πάνω από 80.000 θεατές μαζεύτηκαν στο Stanford Stadium στο Palo Alto της Καλιφόρνια προκειμένου να στηρίξουν στους Αμερικανούς αθλητές στον πολυδιαφημισμένο ετήσιο αγώνα -μίσους - ενάντια στους αθλητές της τότε Σοβιετικής Ένωσης.

Η ατμόσφαιρα ήταν… πυρετώδης όσο η πολιτική αντιπαλότητα μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων. Ένας νεαρός Ρώσος κατάφερε να κλέψει την παράσταση. Ο Valery Brumel ήταν τότε 20 ετών και έκανε τους θεατές να υποκλιθούν στο μεγαλείο του. Ήταν ο μεγάλος νικητής καθώς κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ -που είχε ο Τόμας- με ένα άλμα 2,26 μέτρων. Όρθιοι, οι φίλαθλοι που βρέθηκαν στο γήπεδο, παραμέρισαν το πολιτικό κλίμα της εποχής με ένα χειροκρότημα αποδοχής στον Μπρουμέλ που κράτησε πάνω πέντε λεπτά.

 Ο… κοντός Μπρούμελ και η μπασκέτα

Ο Μπρούμελ με ύψος μόλις 1,85 -όχι ικανοποιητικό για το άθλημα- πηδούσε με τον ξεπερασμένο παλμό «στραντλ» -«καβαλούσε» τον πήχη- καθώς το πέρασμα με την πλάτη –όπως είπαμε καθιερώθηκε αργότερα (1968) από τον Αμερικανό Ντικ Φόσμπερι. Ήταν πολύ γρήγορος με φοβερό επιτόπιο άλμα. Ο θρύλος έλεγε ότι μπορούσε να κλοτσήσει το στεφάνι μιας μπασκέτας –χωρίς φόρα, στεκάμενος από κάτω.

Τον Ιούνιο του 1961 κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ του Τόμας στο Στάδιο Λένιν της Μόσχας με 2,23 μέτρων. Μέσα σε ένα μήνα είχε προσθέσει ένα ακόμα εκατοστό και στα τέλη Αυγούστου ένα ακόμα. Την επόμενη σεζόν ήρθε η νίκη επί του Τόμας και των άλλων Αμερικανών στο Στάνφορντ με ένα ακόμα εκατοστό, και ακολούθησε μια άλλη στη Μόσχα στα τέλη Σεπτεμβρίου (μεσολάβησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Βελιγράδι). Το 1963 σημείωσε το τελευταίο του παγκόσμιο ρεκόρ και έφτασε σε ένα ύψος που θα παρέμενε ακατάρριπτο για επτά χρόνια, με επίδοση στα 2,28 μέτρα.

Το 1964 πήγε ως φαβορί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Μόλις και μετά βίας πέρασε στον τελικό κι εκεί βρήκε μπροστά του τον Τόμας. Ένας αγώνας τεσσάρων ωρών, έφερε μόνο τους δύο τους να παλεύουν για το χρυσό. Πήδηξαν και οι δύο 2,18 μέτρα, με καλύτερες προσπάθειες, ο Μπρούμελ ήταν πρώτος.

 Το τροχαίο με την Ταμάρα

Ένα χρόνο αργότερα η καριέρα του ουσιαστικά τελείωσε. Ένα βράδυ, ήταν συνεπιβάτης στη μοτοσικλέτα που οδηγούσε στους βροχερούς δρόμους της Μόσχας η Ρωσίδα φίλη του πρωταθλήτρια μοτοσικλέτας γυναικών Ταμάρα Γκολίκοβα. Ένα τροχαίο, ο Μπρούμελ πετάχτηκε στο έδαφος και χτύπησε σε έναν τσιμεντένιο φανοστάτη. Το πόδι του σώθηκε μόνο μετά από 29 επεμβάσεις… τρία χρόνια, θεραπείες (ΕΣΣΔ γαρ) το πάλεψε με νύχια και με δόντια επέστρεψε στους αγώνες και το 1970 πήδηξε 2,15 μέτρα, δηλώνοντας: «σήμερα κάθε εκατοστό είναι μια νίκη για μένα».

Να πώς το θυμήθηκε αργότερα:

«Η πρωταθλήτρια Tamara Golikova έκανε κύκλους με τη μοτοσικλέτα της, σπουδάζαμε μαζί στο τελευταίο έτος του ινστιτούτου. Είχε μια ολοκαίνουργια "Java", ήθελα πολύ να οδηγήσω - Θα είμαι τυχερός οπουδήποτε! Κάθισα πίσω, …δεν ταξίδεψα ποτέ ως επιβάτης. Και αυτή, ορμώντας με τέρμα τα γκάζια, με ταχύτητα πάνω από 100 χιλιόμετρα την ώρα, έβρεχε, λάδια στο δρόμο, βράδιαζε ήταν 8 βράδυ.. Κρατούσα την τσάντα με το ένα χέρι, την Ταμάρα με το άλλο. Κάτι σαν γαργαλητό κάποια στιγμή _"Μάλλον, ο φύλακας άγγελός μου, αποσπάστηκε για μια στιγμή και πέσαμε σε έναν στύλο. Το "Запорожец" (μάρκα λαϊκού σοβιετικού αυτοκινήτου της εποχής –πολλαπλής χρήσης, ασθενοφόρο στη συγκεκριμένη περίπτωση) κατέφθασε πάραυτα (σσ. ΕΣΣΔ γαρ) κι εγώ ήταν φορτωμένος, κρατώντας το διαλυμένο πόδι μου, που λίγο πριν ξεκουραζόταν στην άσφαλτο σαν εκκρεμές και το αίμα ανάβλυζε σαν ρυάκι... Μόνο μια σκέψη υπήρχε: μόνο να μείνουμε ζωντανοί, _τότε συνειδητοποίησα - τα πάντα, την αρχή του τέλους...».

 Δεν υπήρχε δυνατότητα επιστροφής _ως πρωταθλητής στο μεγάλο άθλημα, παρά την απρόβλεπτη φύση αυτής της κυρίας - της μοίρας, που αποφάσισε να συγκεντρώσει δύο εξαιρετικούς ανθρώπους – δίπλα στον αθλητή έναν πραγματικά μοναδικό γιατρό Гавриил Илизаров (Γκαβριίλ Αμπράμοβιτς Ιλιζάροφ Σοβιετικός ορθοπεδικός χειρουργός, γνωστός για την εφεύρεση της συσκευής Ιλιζάροφ για την επιμήκυνση των οστών των άκρων και για τη μέθοδο χειρουργικής που πήρε το όνομά του).

Αργότερα ο Μπρούμελ έγινε προπονητής, συνέχισε τις σπουδές του και πήρε διδακτορικό στην αθλητική ψυχολογία, έγραψε ένα μυθιστόρημα, ένα θεατρικό έργο και ένα λιμπρέτο όπερας, παντρεύτηκε τρεις φορές -πέθανε σαν σήμερα 26_Ιαν_2003, στα 61 του, χτυπημένος από τον καρκίνο.

Βραβεύσεις Βαλέρι Μπρούμελ: Τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου της Εργασίας | Μετάλλιο για την αξία της εργασίας | Τιμητικό Δίπλωμα Αθλητισμού της ΕΣΣΔ κλπ.

60 χρόνια πριν Κώστας Τσικλιτήρας +1912_Platt_Adams

Гавриил Илизаров _Γκαβριίλ Αμπράμοβιτς Ιλιζάροφ

Аэрофлот _ προς τιμή του
Βαλέρι Μπρούμελ _Валерий Николаевич Брумель

 

Η μοναρχία στην Ελλάδα σύμβολο της ξενοκρατίας και της συντήρησης _Εμείς δε θέλουμε παιδιά το βασιλιά…

Εμείς τον θέλουμε παιδιά τον κερατά…
να τον πάμε στο Παγκράτι να πουλάει Ριζοσπάστη
κι ό,τι άλλο διατάξει ο ΕΛΑΣ.

Γιούπι για για γιούπι γιούπι για
γιούπι για για γιούπι γιούπι για
γιούπι για για γιούπι γιούπι για για…

Σχετικά με την περίφημη φωτο, που ανέβηκε σήμερα κατά 10άδες_100άδες στα ΜΜΕ και ΜΚΔ  -ελέω και αριστερών sites που ουσιαστικά σκεπάζει την ουσία της μοναρχίας, ρίχνοντάς το στην πλάκα _  με τον Μάνεκεν Πις _Manneken Pis -“ο μικρός που κατουράει”, που καμιά σχέση δεν έχει με βασιλιάδες και Κοκούς

Για την ιστορία πρόκειται για μικρό μπρούτζινο άγαλμα (61cm) που βρίσκεται στις Βρυξέλλες (αποτελεί σύμβολο της πόλης), σχεδιάστηκε από τον Ζερόμ Ντυκενουά και τοποθετήθηκε το 1618 ή το 1619 κοντά στην Γκραντ Πλας, δύο τετράγωνα πίσω από το δημαρχείο.
Αρχικά υπήρχε ένα πέτρινο, που αποφασίστηκε λόγω της φθοράς να αντικατασταθεί με μπρούτζινο. Το άγαλμα έχει κλαπεί αρκετές φορές, η πρώτη φορά το 1745 (από τους συνήθεις ύποπτους Άγγλους), δύο χρόνια μετά από ένα Γάλλο στρατιώτη κλπ., ενώ το 1817 το άγαλμα κλάπηκε ξανά από ένα φυλακισμένο και βρέθηκε σπασμένο. Τα κομμάτια χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή του σημερινού.

Δεν είναι γνωστό γιατί κατασκευάστηκε αυτό το άγαλμα, αλλά υπάρχουν διάφοροι λαϊκοί μύθοι… αυτά μπορείτε να τα βρείτε στο διαδίκτυο (ο πιο ωραίος αφορά …ένα αγόρι κατάσκοπο, που είδε κατά τη διάρκεια μιας πολιορκίας ότι κάποιοι επιχείρησαν να ανατινάξουν τα τείχη της πόλης, κάτι το οποίο προσπάθησε να αποτρέψει …κατουρώντας το φυτίλι, με αποτέλεσμα να το σβήσει).

Το άγαλμα συχνά ντύνεται με ρούχα (το πρώτο ρούχο παρουσιάστηκε το 1698 και από τότε περισσότερα από 900 κοστούμια ενώ στο μουσείο της πόλης εκτίθενται περισσότερα από 100). Άκρως εμπορευματοποιημένο …το άγαλμα αντί για νερό ουρεί μπύρα σε σχετικές γιορτές.

Εμείς τον θέλουμε παιδιά τον κερατά…
να τον πάμε στο Παγκράτι να πουλάει Ριζοσπάστη

Ο λαός γκρέμισε με την ψήφο και τον αγώνα του τη μοναρχία και βγήκε στους δρόμους να πανηγυρίσει τη νίκη του -ενάντια στην… ουδετερότητα της τότε_ εκλεγμένης κυβέρνησής του.

Τα επόμενα χρόνια θα διαπίστωνε από την πείρα του πως ο εχθρός αλλάζει απλώς πιόνια και αξιωματικούς, παραμένοντας κραταιός και φορώντας ακόμα και το πράσινο χρώμα της ελπίδας, με κόκκινα συνθήματα, για ξεγελάσει και να ενσωματώσει κάθε ριζοσπαστική διάθεση.

Κρατάμε το…
Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο.
Μη λες πως θάν΄ καλύτερος ο νυν από τον τέως
Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ΄ τον λύκο.
Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος.

8 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1974
Ο λαός καταργεί τη μοναρχία

«Να μείνετε, ως διέταξεν απ' αρχής τοπροσωρινόν πολιτικόν σας σύνταγμα, αβασίλευτοι... Αβασίλευτοι, διότι η σημερινή πτωχή της Ελλάδος κατάστασις, δεν είναι ικανή να υποφέρη βασιλείαν, πράγμα και καθ' εαυτό, βαρυδάπανον, και μέλλον όχι μόνον να σας καταστήσει πτωχότερους, αλλά και να αμαυρώσει όλους σας τους υπέρ της ελευθερίας λαμπρούς αγώνας και να σας βυθίσει εις τον έσχατον βαθμόν της ατιμίας».
            Αδαμάντιος Κοραής¹

Στις 8 Δεκέμβρη του 1974, 22 ημέρες μετά τις πρώτες μεταπολιτευτικές βουλευτικές εκλογές, ο ελληνικός λαός κλήθηκε και πάλι στις κάλπες για να αποφασίσει, αυτή τη φορά, τη μορφή του πολιτεύματος. Τα ψηφοδέλτια με τα οποία θα έκφραζε τη θέλησή του ήταν δύο: το ένα, χρώματος καφέ, που έγραφε πάνω «Βασιλευομένη Δημοκρατία» και το άλλο, χρώματος πράσινου, με την ένδειξη «Αβασίλευτη Δημοκρατία».

Η επιλογή των χρωμάτων προκάλεσε τη διαμαρτυρία των φιλομοναρχικών που τη θεώρησαν δυσμενή γι' αυτούς, δεδομένου ότι το πράσινο θεωρείται πως είναι το χρώμα της ελπίδας². Διαμαρτυρίες, όμως υπήρχαν και ως προς το περιεχόμενο των ψηφοδελτίων, αυτή τη φορά, από μέρους των αντιμοναρχικών. Και τα δύο ψηφοδέλτια είχαν τη λέξη Δημοκρατία κι έτσι διοχετευόταν το μήνυμα στην κοινωνία πως στη χώρα, είτε με βασιλιά είτε χωρίς βασιλιά, το πολίτευμα θα ήταν δημοκρατικό. Αυτό κανείς δημοκρατικός πολίτης δεν μπορούσε να το δεχτεί αναλογιζόμενος τα δεινά που είχε επιφέρει στον τόπο το Παλάτι, τουλάχιστον στο κοντινό για την εποχή χρονικό διάστημα, ανεβοκατεβάζοντας κυβερνήσεις με πραξικοπηματικό τρόπο, προπαρασκευάζοντας μια παλατιανή δικτατορία κι ακόμη, ευλογώντας τη χούντα των συνταγματαρχών. Γι' αυτό και το ΚΚΕ, στο μήνυμά του προς τον ελληνικό λαό, λίγες ημέρες πριν το δημοψήφισμα υπογράμμιζε³: «Καλούμε το λαό να μην κάνει σύγχυση ανάμεσα στις όχι σαφείς διατυπώσεις των ψηφοδελτίων για Βασιλευομένη και Αβασίλευτη Δημοκρατία. Να προσέξει. Και να ρίξει στις κάλπες μόνο το ΠΡΑΣΙΝΟ ψηφοδέλτιο».

Όντως έτσι συνέβηκε. Το εκλογικό σώμα δεν παρασύρθηκε και στη συντριπτική του πλειοψηφία ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των δημοκρατικών. Το ψηφοδέλτιο της δημοκρατίας προτιμήθηκε από 3.245.111 ψηφοφόρους, που αντιστοιχεί σε ποσοστό 69,18% ενώ υπέρ της μοναρχίας ψήφισαν 1.445.875 ψηφοφόροι ή το 30,82%⁴. Η Ελλάδα μέσα από μια, πανθομολογουμένως αδιάβλητη εκλογική διαδικασία, που ολοκληρώθηκε με υποδειγματικό τρόπο, απαλλασσόταν από τη μάστιγα του μοναρχικού θεσμού για τον οποίον τόσα είχε υποφέρει στη νεότερη ιστορία της. Ας δούμε όμως με κάπως περισσότερες λεπτομέρειες το χαρακτήρα αυτού του θεσμού.

Η μοναρχία σύμβολο
της ξενοκρατίας
και της συντήρησης

Η κληρονομική μοναρχία επιβλήθηκε στην Ελλάδα, λίγο μετά την απελευθέρωσή της από τον Οθωμανικό ζυγό (1832), από τις ισχυρές δυνάμεις της Ευρώπης, τη Μ. Βρετανία, τη Γαλλία και τη Ρωσία. Επρόκειτο για ένα θεσμό ξενόφερτο, όπως άλλωστε ξένος υπήρξε και ο εκάστοτε μονάρχης είτε μιλάμε για το βαυαρό Οθωνα είτε για τη δυναστεία των Γλύξμπουργκ, για ένα θεσμό εντελώς αντίθετο και εχθρικό προς τις αρχές και την ιδεολογία της ελληνικής επανάστασης του 1821. Γι' αυτό, όπως πολύ σωστά σημειώνει και ο καθηγητής Ν. Σβορώνος^5, «ούτε η απόλυτος ελέω θεού μοναρχία, που επιβλήθηκε ως πολιτικό καθεστώς στο νεοδημιούργητο ελληνικό κράτος, ούτε η εξέλιξή της σε συνταγματική μοναρχία ύστερα από πολλούς αγώνες του ελληνικού λαού, κατάφεραν να αποκτήσουν βαθιές ρίζες στην Ελλάδα».

Αντιμοναρχικά συνθήματα επικράτησαν
στη μεγάλη πορεία για την επέτειο της σφαγής του Πολυτεχνείου
στις 24 Νοέμβρη του '74

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως ο θεσμός της μοναρχίας υπήρξε ο στυλοβάτης της εξάρτησης, καθώς και των ξενικών επεμβάσεων που γνώρισε ο τόπος κατά καιρούς, πράγμα καθόλου αφύσικο, αφού επρόκειτο για έναν πολιτικό θεσμό που είχε ως αποστολή του να υπηρετήσει με κάθε τρόπο την ντόπια ολιγαρχία και τα συμφέροντα που αυτή επένδυε, τόσο στη χώρα όσο και διεθνώς, στις σχέσεις της με το ξένο κεφάλαιο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που το παλάτι λειτούργησε ως ο πλέον συντηρητικός θεσμός στη νεότερη ελληνική ιστορία ούτε ότι υπήρξε πάντοτε αντίθετο σε κάθε προοδευτικό κίνημα που εμφανίστηκε στον τόπο, ακόμη και σε κείνα τα κινήματα που δεν εξέφραζαν τίποτα περισσότερο από την ανάγκη υιοθέτησης υπερώριμων αστικών μεταρρυθμίσεων. Τι να πρωτοσημειώσει κανείς. Τη στάση του Οθωνα απέναντι στο αίτημα του ελληνικού λαού να αποκτήσει Σύνταγμα, την πολιτεία των Γλύξμπουργκ κατά την περίοδο 1915-1922, τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο στη μεταξική δικτατορία κι αργότερα στον εμφύλιο πόλεμο; Τις επεμβάσεις τους στην πολιτική ζωή της μετεμφυλιακής περιόδου ή την καθοριστική συμβολή τους στην προετοιμασία της 7χρονης δικτατορίας; Ειδικά για την τελευταία φάση της μοναρχίας στην Ελλάδα, δηλαδή την περίοδο μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο αξίζει μια επιπλέον αναφορά:

«Εν ονόματι του βασιλέως - έγραφαν τα προπαγανδιστικά φυλλάδια του αντιμοναρχικού κινήματος πριν το δημοψήφισμα του 1974 - έγιναν πάνω από 8 χιλιάδες εκτελέσεις των αγωνιστών τη Λαϊκής Αντίστασης και της Δημοκρατίας. Βγήκαν χιλιάδες καταδικαστικές αποφάσεις για πολύχρονη φυλάκιση πατριωτών. Δρούσαν συμμορίες δολοφόνων σ' όλη τη χώρα. Στερήθηκαν την ελληνική ιθαγένεια και πριν από τη χούντα 22 χιλιάδες Ελληνες. Δεκάδες χιλιάδες δημοκράτες πετάχτηκαν από το στρατό, τα σώματα ασφαλείας, τις δημόσιες υπηρεσίες, απ' τις εργασίες τους. Εν ονόματι του βασιλέως υπογράφτηκαν οι αποικιακές συμβάσεις με τα ξένα μονοπώλια, πνιγηρή θηλιά στο λαό και στη χώρα. Εν ονόματι του βασιλέως κλείστηκαν υποδουλωτικές συμφωνίες με τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ για τις βάσεις και το ξεπούλημα της πατρίδας»⁶...

Αυτός ήταν ο θεσμός της μοναρχίας στην Ελλάδα. Ας επανέλθουμε όμως στο δημοψήφισμα του '74 κι ας παρακολουθήσουμε πώς φτάσαμε στη νίκη της δημοκρατίας.

Τρικ του ΚΚΕ κατά της μοναρχίας

Ο δρόμος
προς την οριστική κατάργηση
της μοναρχίας

Το δημοψήφισμα του '74 ήταν μια αναγκαιότητα που δεν μπορούσε να την αποφύγει η ντόπια ολιγαρχία, στην προσπάθειά της να διατηρήσει ανέπαφη την οικονομική και πολιτική της κυριαρχία. Ο μοναρχικός θεσμός είχε φθαρεί ανεπανόρθωτα στη συνείδηση του ελληνικού λαού, τόσο με το παλατιανό πραξικόπημα του 1965 όσο και με τη δικτατορία των συνταγματαρχών, που εντέλει ευλόγησε. Αλλωστε δεν είναι τυχαίο που η χούντα στην προσπάθειά της να παρατείνει το χρονικό όριο ζωής της, αλλά και να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση του εκδημοκρατισμού, ένα περίπου χρόνο πριν, τον Ιούλη του '73, κατάργησε τη μοναρχία μέσα από ένα «δημοψήφισμα» που η ίδια διοργάνωσε.

Δε χωράει αμφιβολία πως το δημοψήφισμα εκείνο της χούντας κάθε άλλο παρά μπορούσε να θεωρηθεί δεσμευτικό στη μεταπολιτευτική πραγματικότητα της Ελλάδας. Συνεπώς το πολιτειακό παρέμενε ανοιχτό, κι ακριβώς γι' αυτό το λόγο οι Συντακτικές Πράξεις της 1ης Αυγούστου και της 4ης Σεπτέμβρη του 1974 όριζαν με σαφήνεια πως η μορφή του πολιτεύματος θα καθοριζόταν αποκλειστικά μέσα από δημοψήφισμα, η διεξαγωγή του οποίου έπρεπε να πραγματοποιηθεί το πολύ σε 45 ημέρες από την ημέρα διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών. Ετσι, στις 13 Νοέμβρη η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή συγκεκριμενοποίησε ακόμη περισσότερο το ζήτημα, ξεκαθαρίζοντας ότι το δημοψήφισμα θα γινόταν στις 8 Δεκέμβρη⁷.

Αν και τα πολιτικά κόμματα μιλούσαν στα προεκλογικά τους προγράμματα για το πολιτειακό, η ουσιαστική μάχη του δημοψηφίσματος άρχισε αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές, που διεξήχθησαν στις 17/11/1974. Σ' ολόκληρη τη χώρα συγκροτήθηκαν πλήθος επιτροπών αντιμοναρχικού αγώνα, ενώ η φιλομοναρχική πλευρά συσπειρώθηκε γύρω από την «Πανελλήνια Κίνηση Βασιλευομένης Δημοκρατίας» που είχε γενικό γραμματέα τον αντιστράτηγο ε.α. Σοφ. Τζανετή.

Από τα πολιτικά κόμματα μόνο η «Εθνική Δημοκρατική Ενωσις» του Πέτρου Γαρουφαλιά τάχθηκε υπέρ της μοναρχίας, ενώ η ΝΔ και η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή τήρησαν επισήμως στάση ουδετερότητας. Ο ίδιος ο Καραμανλής μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του, στις 23/11/1974, είχε επιχειρηματολογήσει υπέρ της ουδετερότητας ως εξής⁸: «Βέβαια, ο καθένας μας σαν άτομο θα ψηφίσει στο δημοψήφισμα αδέσμευτος και σύμφωνα με τη συνείδησή του. Αλλά δεν είναι πρέπον να εμφανίζεται δημόσια υπό την ιδιότητα του βουλευτού προπαγανδίζων υπέρ της μιας ή επικρίνων άλλην μορφήν πολιτεύματος. Γιατί μια μεγάλη παράταξις, ως η ιδική μας, είναι φυσικόν να περιλαμβάνει οπαδούς και των δύο μορφών του πολιτεύματος». Είναι φανερό πως για το κόμμα της ΝΔ και τον ιδρυτή του προεξέχουσα σημασία είχε το κομματικό συμφέρον, που σ' εκείνη τη φάση ταυτιζόταν με την κομματική ενότητα, η οποία κινδύνευε να διαταραχτεί, χωρίς την τήρηση αυτής της στάσης ουδετερότητας. Σε κάθε πάντως περίπτωση - κι από του αποτελέσματος κρινόμενη - εκείνη η στάση της ΝΔ δεν εμπόδισε τον ελληνικό λαό να εκφράσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τα αντιμοναρχικά του αισθήματα.

Η καθολική αναγνώριση

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν αμφισβητήθηκε από κανέναν, ούτε από τον Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ ο οποίος αρκέστηκε να δηλώσει⁹: «Πιστός εις τη διακήρυξίν μου επαναλαμβάνω ότι προέχει η Εθνική Ενότης χάριν της ομαλότητος, προόδου και ευημερίας της χώρας και εύχομαι ολοψύχως αι εξελίξεις να δικαιώσουν το αποτέλεσμα που προέκυψε από την χθεσινή ψηφοφορίαν».

Ο Κ. Καραμανλής στο δικό του μήνυμα κάλεσε όλους να αναγνωρίσουν «ότι ετερματίσθη οριστικώς η εκκρεμότης του πολιτειακού», ενώ οι υπόλοιποι αρχηγοί του αντιμοναρχικού χώρου μίλησαν για νίκη του ελληνικού λαού. Ο Α. Παπανδρέου, για παράδειγμα, τόνισε πως «με την ψήφο του ο ελληνικός λαός κέρδισε τον πρώτο μεγάλο σταθμό στον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία». Πρόσθεσε μάλιστα με τη γνωστή του μεγαλοστομία πως «άνοιξαν επιτέλους οι λεωφόροι που θα οδηγήσουν σε μια Ελλάδα που ν' ανήκει στους Ελληνες»¹⁰.

Αντίθετα από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ είδε στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος μόνο την «ελπιδοφόρα αφετηρία των νέων αγώνων του λαού»¹¹ (σσ. να δεις τι σού ’χω για μετά….) ενώ ο ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Χ. Φλωράκης, σημείωσε για το χαρακτήρα της αντιμοναρχικής νίκης¹²: «Ο ελληνικός λαός με την κατηγορηματική ετυμηγορία του καταδίκασε οριστικά και αμετάκλητα τη λαομίσητη μοναρχία. Πρόκειται για ιστορική πράξη. Πρόκειται για κατάλυση ενός από τα πιο αντιδραστικά στηρίγματα της ντόπιας ολιγαρχίας και του διεθνούς ιμπεριαλισμού - άντρο όπου κατά κανόνα εξυφαίνονταν κάθε αντιλαϊκή, αντεθνική και αντιδημοκρατική συνωμοσία».

1. Αδ. Κοραής: «Παράκλησις ομογενούς γέροντος προς τους ελευθέρους Ελληνας - 1831»
2. Εφημερίδες 23/11/1974
3. «Οχι στη Βασιλεία - ψηφίστε Δημοκρατία: έκκληση της ΚΕ του ΚΚΕ, 27/11/1974», στον τόμο: «Από το 9ο στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ - Ντοκουμέντα», έκδοση ΚΕ του ΚΚΕ, σελ. 56
4. Γ. Αναστασιάδη: «Σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας 1974 - 1992», εκδόσεις ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ- ΠΑΙΔΕΙΑ, σελ. 39
5. Ν. Σβορώνου: «Δυναστεία Γλύξμπουργκ: Ισχύς της η αγάπη... των ξένων», «ΤΑ ΝΕΑ» 9/12/1986
6. «ΟΧΙ - Η εικονογραφία του αντιμοναρχικού αγώνα», Αθήνα 1975, σελ. 95
7. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»: «Ιστορικό Λεύκωμα 1974», σελ. 100
8. Εφημερίδες 24/11/1974
9. «ΟΧΙ - Η εικονογραφία του αντιμοναρχικού αγώνα», Αθήνα 1975, σελ. 123
10. «ΟΧΙ - Η εικονογραφία του αντιμοναρχικού αγώνα», Αθήνα 1975, σελ. 119
11. «Από το 9ο στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ - Ντοκουμέντα», έκδοση ΚΕ του ΚΚΕ, σελ. 59
12. «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 10/12/1974.

Ριζοσπάστης 10-Δεκ-1974

Πέθανε ο Γλίξμπουργκ

(Ριζοσπάστης 11-Γενάρη)
Σε ηλικία 83 ετών πέθανε χτες ο Κωνσταντίνος Γλίξμπουργκ, τέως βασιλιάς της Ελλάδας, μετά από νοσηλεία σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Ηταν γιος του βασιλιά Παύλου και της βασίλισσας Φρειδερίκης.
Στο θρόνο υπήρξε από το 1964 μέχρι το 1973, σε μια περίοδο που το παλάτι, ως θεσμός της αστικής εξουσίας, έπαιζε κρίσιμο ρόλο στις εξελίξεις και η βασιλεία συνδέθηκε με αντιδραστικά αντιλαϊκά σενάρια, πυλώνας του αντικομμουνισμού.
Το 1967, με την επιβολή της δικτατορίας, ήρθε αρχικά σε συμφωνία μαζί τους, αν και προσκείμενοι σε αυτόν στρατηγοί ετοίμαζαν δικό τους πραξικόπημα. Στη συνέχεια ήρθε σε αντιπαράθεση μαζί τους και έφυγε από τη χώρα. Με το Δημοψήφισμα του 1974 και την καθιέρωση της αβασίλευτης δημοκρατίας, είχε εκπέσει οριστικά του αξιώματός του. Τα τελευταία χρόνια είχε εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα.

 

 

 

“Παιδουπόλεις”

Μία απ’ τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας του τόπου είναι η δημιουργία των «αναμορφωτηρίων» από την Φρειδερίκη και ο εγκλεισμός εκεί χιλιάδων παιδιών, που τα ξερίζωσαν απ’ τον τόπο τους, για να τα κλείσουν στις περιβόητες «παιδουπόλεις».
Πρόκειται για ένα εγκληματικό σχέδιο αρπαγής παιδιών, στην πιο τρυφερή τους ηλικία (από 5-6 χρόνων μέχρι 16-17), που καταστρώθηκε και οργανώθηκε υπό την προσωπική εποπτεία της βασίλισσας Φρειδερίκης και είχε την πλήρη στήριξη των τότε κυβερνήσεων και φυσικά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ε, αυτό ακριβώς το παιδομάζωμα η αστική τάξη έχει επιχειρήσει ξανά και ξανά να το καθαγιάσει και αντίστροφα επιχειρεί να καταγγείλει το ΚΚΕ παρουσιάζοντας την επιχείρηση σωτηρίας των παιδιών που οργάνωσε η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, το 1948, ως παιδομάζωμα.
Μια τέτοια ωμή διαστρέβλωση της Ιστορίας επιχείρησε ξανά την προηγούμενη Κυριακή η «Καθημερινή» στο πλαίσιο μιας συνολικότερης προσπάθειας που κάνει εδώ και μήνες να ενισχύσει το ξαναγράψιμο της ιστορίας του Εμφυλίου στα μέτρα της αστικής τάξης.

Τι ακριβώς, όμως, είχε συμβεί;

Στα χρόνια του Εμφυλίου πολέμου, με την καθοδήγηση των Αμερικανών και με βάση τη στρατηγική της κυβέρνησης της Αθήνας για την εκκένωση της υπαίθρου ώστε να χάσει ο Δημοκρατικός Στρατός κάθε δυνατότητα στήριξης στο ντόπιο πληθυσμό, οργανώθηκε παράλληλα η μαζική συγκέντρωση και μεταφορά στα μεγάλα αστικά κέντρα των παιδιών απ’ τα χωριά της Ηπείρου, της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας και της Θράκης.

Η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση υπολόγισε σε 150.000 τα παιδιά που εκτοπίστηκαν από τις περιοχές τους κι από τα οποία ένα μέρος ακολούθησε τους γονείς στις πόλεις ενώ τα υπόλοιπα κλείστηκαν στα «ιδρύματα» της Φρειδερίκης.

75 χρόνια μετά την άθλια αντικομμουνιστική προπαγάνδα
περί "παιδομαζώματος", ομολογείται ότι
το πραγματικό παιδομάζωμα
διεπράχθη από τους "αναμορφωτές του έθνους"

"Εκ των κομμουνιστικών θρανίων επέρασαν μέχρι σήμερον ουχί μόνον οι 28.000 αρπαγέντες Ελληνόπαιδες, αλλά και έτεροι ...νεαροί συμμορίται, οίτινες εξεπαιδεύθησαν συστηματικώς εις τα κομμουνιστικά σχολεία, σύνολο δηλαδή 50.000 και άνω προσώπων, τα οποία ετράφησαν και τρέφονται και θα τρέφονται με το μαρξιστικόν γάλα και θα δέχονται το κομμουνιστικόν εμβόλιον"!! (απόσπασμα από το βιβλίο του "μεταμεληθέντα" - χαφιέ Γ. Χ. Μανούκα με τίτλο "Παιδομάζωμα" που εκδόθηκε το "χουντικό" έτος 1969).

Πρόκειται για δείγμα της προπαγάνδας του μετεμφυλιακού κράτους, που έστησαν στη χώρα οι Αγγλοαμερικάνοι, οι χίτες, το παλάτι και τα φερέφωνά τους, του αστικού πολιτικού κόσμου. Της προπαγάνδας περί "παιδομαζώματος",που, επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, διατεινόταν ότι οι κομμουνιστές "έκλεβαν" κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου τα παιδιά της Ελλάδας και τα "φυλάκιζαν στο σιδηρούν παραπέτασμα" για να τα κάνουν "γενίτσαρους"...

Ομολογίες παλιανθρωπιάς

Η υπόθεση του παιδομαζώματος επανήλθε στην επικαιρότητα, αλλά με τη μορφή, πλέον, της ομολογίας.Της ομολογίας εκείνων, που υπήρξαν στηρίγματα των αποβρασμάτων, που, μετά την ήττα του ελληνικού λαού στον Εμφύλιο, στιγμάτισαν τη ζωή αυτού του τόπου. Μέχρι και οι "Νιου Γιορκ Τάιμς" ανακάλυψαν, πριν μια βδομάδα, ότι πράγματι υπήρξε στην Ελλάδα παιδομάζωμα. Μόνο που αυτό ήταν το τερατώδες έργο εκείνων που κατηγορούσαν τους κομμουνιστές για πράγματα που οι ίδιοι έκαναν, ενεργώντας κατά το πρότυπο "φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης"!

Το πραγματικό παιδομάζωμα γινόταν από τη Φρειδερίκη και τους "φιλέλληνες" Αμερικανούς "μπίσνεσμαν", σε συνεργασία με τους μηχανισμούς του αστικού ελληνικού κράτους και την "ευλογία" υψηλά ισταμένων της Εκκλησίας. Γινόταν από τα όργανα της "βασιλομήτορος", που, αφού στη δίνη του Εμφυλίου άρπαζαν βρέφη και παιδιά, τα στοίβαζαν στα "αναμορφωτήρια" της εθνικοφροσύνης, αναμένοντας αγοραστές για να τα πουλήσουν! Μεταξύ των λόγων που αναφέρονταν στην ανάγκη απόσπασης των παιδιών από τις ρίζες τους ήταν η "μόλυνσή τους" από "κομμουνιστικά γονίδια"! Χώρος υποδοχής για την "αποστείρωση" των "συμμοριτόπληκτων" παιδιών αποτέλεσαν οι ΗΠΑ και άλλες χώρες του δυτικού πολιτισμού...

Εκεί, μέσω του υπερωκεανίου "Φρειδερίκη" και με την εποπτεία του Ελληνοαμερικανού Σ. Σπανός (θαμώνας του παλατιού και πρόεδρος της ΑΧΕΠΑ τη δεκαετία του '50), περίπου 15.000 "παιδιά - εμπορεύματα",παραδόθηκαν για υιοθεσία από τα "ευαγή" ιδρύματα, έναντι 4.000 δολαρίων το κεφάλι! Οσο για τους γονείς τους, όταν μετεμφυλιακά τα αναζητούσαν, εισέπρατταν την απάντηση ότι πέθαναν...

Απόφαση διάσωσης των Ελληνόπουλων

Την ίδια ώρα που οι έμποροι λευκής σάρκας επιδίδονταν στην ...εφαρμογή των "αρχών" τους περί "Πατρίδος - Θρησκείας - Οικογένειας", κατηγορούσαν τους κομμουνιστές για "παιδομάζωμα"! Πρόθεση των "δημίων κομμουνιστών" - σύμφωνα με το ασφαλίτικο έντυπο που προαναφέρθηκε - ήταν "να σαρώσουν μια γενεά Ελληνοπαίδων, να τη σύρουν εις το παραπέτασμα... να τη βομβαρδίσουν με "μαρξιστικάς βόμβας" διά να εξαληφθή η θρησκεία των, να διαστραφούν τα εθνικά των ιδανικά, να αχρηστευθή η μητρική των γλώσσα, να αντικατασταθούν αι ιστορικαί, πνευματικαί και ηθικαί παραδόσεις των, να εκλείψουν όλα τα φυλετικά και εθνικά γνωρίσματά των... ". Και το ερώτημα που έθετε το σκυλολόι του μοναρχοφασισμού ήταν εύληπτο: "Ποιος διαβεβαιώνει ότι οι απαχθέντες Ελληνόπαιδες, οίτινες υπέστησαν τον πνευματικόν και ηθικόν θάνατον εκ της αγωγής και διδασκαλίας του κομμουνισμού... δε θα προβούν και εις τον φυσικόν θάνατον των γονέων των;"! Τόσο εύληπτο, ώστε η "μη αποκήρυξη του παιδομαζώματος" να αποτελεί "έγκλημα" ισότιμο της "μη αποκήρυξης του κομμουνισμού", επισείοντας την ποινή του θανάτου από τα μετεμφυλιακά στρατοδικεία...

Αυτή ήταν η γκεμπελική αντίδραση της εθελόδουλης αστικής τάξης της Ελλάδας από τη στιγμή που η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ) και ο ΔΣΕ αποφάσισαν να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των κατοίκων των ελεύθερων περιοχών, προχωρώντας από το Μάρτη του 1948 (μετά τη θετική ανταπόκριση των σοσιαλιστικών χωρών) στη φυγάδευση των παιδιών που αποτελούσαν μαζικά θύματα των βομβαρδισμών με αμερικανικές βόμβες "Ναπάλμ", που εκτόξευε η "Βασιλική Αεροπορία" κατά του αγωνιζόμενου λαού. Παιδιά, που αποτελούσαν υποψήφια θύματα της πείνας και της αρρώστιας, λόγω του αποκλεισμού που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές στις ελεύθερες περιοχές της χώρας. Παιδιά - εμπόρευμα στα παραρτήματα δουλεμπορίας της Φρειδερίκης, στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στη Λέρο και τις 50 περίπου "βασιλικές παιδουπόλεις"...

Άθλια προπαγάνδα

Όλοι οι μηχανισμοί του μετεμφυλιακού κράτους υπήρξαν αρωγοί της σχετικής προπαγάνδας. Σύμφωνα με αυτήν, τα παιδιά "αρπάχθηκαν", παρά τη θέληση τη δική τους και των γονιών τους, λιμοκτονούσαν στις σοσιαλιστικές χώρες, έπεφταν θύματα μαρτυρικής εκμετάλλευσης, υπέστησαν πλύση εγκεφάλου για να γίνουν "κομμουνιστές γενίτσαροι"... Εκδηλώθηκε δε και πλήθος ενεργειών για "διεθνή καταδίκη της γενοκτονίας"...

• Από τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδας Σπυρίδωνα (αλλά και την Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής μέχρι τον πάπα!), που από άμβωνος τα Χριστούγεννα του '49 κατακεραύνωνε τους "άπιστους" για το "έγκλημα, το οποίον έχει διαπραχθή εις βάρος της Ελλάδος, με δήμιους κράτη τινά του σιδηρού παραπετάσματος και μάρτυρας χιλιάδες αθώα παιδιά"
• Από την Αμερικανική Πρεσβεία, που διατεινόταν ότι "η υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών απαγωγή 28.000 Ελληνοπαίδων, αντιπροσωπεύει εν εκ των μεγαλύτερων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας"
• Από την Ακαδημία Αθηνών, που τελούσε "μετέχουσα της οδύνης και της αγανακτήσεως του ελληνικού λαού διά τη μισηράν αρπαγήν χιλιάδων Ελληνοπαίδων... και τη βίαιαν τούτων αποκόμισιν εις ξένας κομμουνιστικάς χώρας προς τον ανίερον σκοπόν της εκριζώσεως του τε εθνικού φρονήματος..."
• Μέχρι, βεβαίως, από τη Φρειδερίκη που προσέφυγε στον ΟΗΕ (!) για να ζητήσει, διά στόματος του υπουργού Εξωτερικών Τσαλδάρη,στις 28/9/48, την επιστροφή των "χιλιάδων παιδιών απαχθέντων από τους γονείς των, (που) έχουν ήδη εκτοπισθεί υπό των ορδών αναρχικών... και... εξωθούμενα να μισήσουν τη χώρα των, ταύτα θα αποτελέσουν μια ημέρα ομάδα νέων γενιτσάρων"...

Η αλήθεια ήταν από τότε γνωστή

Η αλήθεια, φυσικά, ήταν διαφορετική. Ας σημειωθεί ότι η ΠΔΚ, μέσω του υπουργού Παιδείας, καθηγητή Ιατρικής Πέτρου Κόκκαλη, δήλωνε τη συμφωνία της για τη διεξαγωγή έρευνας εκ μέρους του "Διεθνή Ερυθρού Σταυρού" για την κατάσταση των παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες, εφόσον η έρευνα αυτή γινόταν και στα στρατόπεδα της μοναρχοφασιστικής Ελλάδας (Γ. Ζωίδης). Η Φρειδερίκη βέβαια ποτέ δε δέχτηκε τέτοια έρευνα...

Ας δούμε, όμως, μερικά στοιχεία της ..."κομμουνιστικής θηριωδίας". Από το σύνολο των 25.000 περίπου Ελληνόπουλων που κατέφυγαν στις σοσιαλιστικές χώρες, το 90% έπασχαν από πνευμονικές παθήσεις, βρογχικά, νευρικές παθήσεις, ψώρα, ρευματικά κλπ. Στις 30/1/52 και ενώ η μοναρχοφασιστική προπαγάνδα περί λιμοκτονίας των παιδιών στο "σιδηρούν παραπέτασμα" οργιάζει, η κ. Κόλμπι,παρατηρήτρια του ΟΗΕ - μέλος της Διεθνούς Ενωσης για την Προστασία του Παιδιού, δηλώνει μετά από επίσκεψη στην Τσεχοσλοβακία: "Τα Ελληνόπουλα είναι τόσο λαμπρά από άποψη υγείας και γενικά δείχνουν τόσο ευτυχισμένα, ώστε θα ήταν ευτύχημα αν τα παιδιά σ' όλον τον κόσμο είχαν τέτοια όψη".Στις 22/8/49 ο Ρ. Γκασλοπέν,γενικός διευθυντής του "Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού", γράφει στον Πέτρο Κόκκαλη για τα Ελληνόπουλα: "Οι συνθήκες διαβίωσης είναι πολύ ικανοποιητικές". Από το σύνολο δε των παιδιών, το 60% ήταν εντελώς αγράμματα, ενώ μόλις το 4% είχε μόρφωση πάνω από τη Γ τάξη. Με βάση τα στοιχεία του 1979 και έπειτα από 30 χρόνια πολιτικής προσφυγιάς, 13.786 παιδιά είχαν αποφοιτήσει ή φοιτούσαν σε Πανεπιστήμια και άλλα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (στοιχεία από το βιβλίο "Μείναμε Ελληνες", Θ. Μητσόπουλου).

Σήμερα, τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά του "παιδομαζώματος" βρίσκονται και πάλι στις ρίζες τους. Στους δικούς τους ανθρώπους, με την πατρίδα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και τις συνήθειες, άσβεστες.

Από τα παιδιά του πραγματικού παιδομαζώματος, ο συντριπτικός τους αριθμός δε γνωρίζει ακόμα ότι υπήρξε θύμα αρπαγής και αγοραπωλησίας. Όσοι ανακάλυψαν την αλήθεια, ανακάλυψαν - για πρώτη, ίσως, φορά - και την Ελλάδα! Το λιγότερο που υποχρεούται προς αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους το σημερινό κράτος είναι να ρίξει άπλετο φως στην απίστευτη αυτή υπόθεση, να ανοίξει τα αρχεία των παράνομων υιοθεσιών από τα κολαστήρια της Φρειδερίκης, ώστε να μπορέσουν - όσα από τα θύματα της "εθνικοφροσύνης" μπορέσουν - να ξαναενώσουν το νήμα της ζωής τους.

Το "περίφημο"_Manneken
Γκραβούρα το1697 + Original (Μουσείο Βρυξελλών)