Η Μεγάλη 🎈 Χώρα 💥 που χάσαμε...

Στο δρόμο, δύο αγόρια με σταμάτησαν ξαφνικά και με ρώτησαν: «Θείε, ζούσες στη Σοβιετική Ένωση; Πες μας πώς ήταν η ζωή σου; Στο σχολείο μας λένε ότι τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα τότε, αλλά οι ενήλικες φίλοι μας λένε ότι η ζωή ήταν καλή. Και δεν ξέρουμε ποιον να πιστέψουμε;» Κάλεσα τα παιδιά να καθίσουν σε ένα παγκάκι και πέρασα περίπου δύο ώρες μιλώντας για τη Σοβιετική Ένωση. Σχετικά με μεγάλες φάμπρικες και μικρά εργοστάσια που λειτουργούσαν ασταμάτητα, για τα συλλογικά αγροκτήματα _τα κολχόζ και τα σοβχόζ, όπου μεγάλωνε κυματίζοντας στον αέρα το σιτάρι και η σίκαλη. Σχετικά με τα τελείως δωρεάν για όλα τα παιδιά σχολεία και ινστιτούτα, δωρεάν νοσοκομεία και διαμερίσματα. Σχετικά με τις κατασκηνώσεις των πιονιέρων, όπου οι μαθητές περνούσαν τον χρόνο των διακοπών τους με έναν διασκεδαστικό και υγιεινό τρόπο. Μίλησε επίσης για τα δωρεάν αθλητικά τμήματα που λειτουργούσαν σε κάθε περιοχή.

Τα παιδιά με άκουγαν με κομμένη την ανάσα. «Θείε, αν η Σοβιετική Ένωση ήταν τόσο καλή χώρα, πώς επέτρεψες να καταστραφεί;» - ρώτησαν. «Ο λαός εξαπατήθηκε», απάντησα με πικρία και πόνο. - Μας υποσχέθηκαν μια ακόμη καλύτερη ζωή από αυτήν που είχαμε, αλλά λόγω της απληστίας και της ηλιθιότητας πιστέψαμε ψεύτες και προδότες. Τώρα δαγκώνουμε τους αγκώνες μας...» (σσ. "Мы кусаем локти" _κατά λέξη μετάφραση "δαγκώνουμε τους αγκώνες μας" μια ειρωνική φρασεολογική ενότητα που αντανακλά ένα αίσθημα τύψεων και λύπης, είναι μια έκφραση σαν τη δική μας "τραβάμε τα μαλλιά μας" που σημαίνει ότι μετανιώνεις βαθιά, ενοχλείσαι, ειδικά για κάτι που δεν μπορεί να διορθωθεί, για κάποια αποτυχία, όταν είναι πολύ αργά για να κάνεις οτιδήποτε. .

Λοχαγός K. Ya. Samsonov _λοχίας M. V. Kantaria _
λοχαγός S. A. Neustroev _λοχίας M. A. Egorov _ λοχίας I. Ya. Syanov
με το λάβαρο της νίκης πριν σταλούν στη Μόσχα -1945.

Ένα από τα αγόρια είπε: "Δεν μπορώ καν να πιστέψω ότι εσύ, ένας συνηθισμένος άνθρωπος, μπορούσες να πετάξεις στη Μόσχα τη σοβιετική εποχή για να δεις μια θεατρική παράσταση! Και οι γονείς μου εργάζονται σκληρά από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά ποτέ δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα στην οικογένεια. Δεν έχουμε πετάξει ποτέ στη Μόσχα και θέατρο πήγαμε τελευταία φορά, πριν από περίπου πέντε χρόνια... ".

Τα παλιά μαντεία και οι προφήτες έχουν εξαφανιστεί

Και οι αναμνήσεις με κατέκλυσαν, και είπα στα αγόρια πώς όλοι οι λαοί ζούσαν μαζί αρμονικά… πώς στις καντίνες υπήρχαν δωρεάν πιάτα με καλούδια – πάρε όσο θέλεις και φάε όσο θέλεις! Και πόσο ενδιαφέροντα περνάγαμε τις διακοπές μας! Κάποτε ήταν έτσι: πρώτα πηγαίνεις να ξεκουραστείς στα Καρπάθια, μετά από εκεί πετάς για τον Καύκασο, στο δρόμο για το σπίτι σταματάς δίπλα στη Μαύρη Θάλασσα και μόνο τότε επιστρέφεις σπίτι. Και ο μισθός _αυτός που ήταν, μου επέτρεπε να χαλαρώσω έτσι, και η χώρα ήταν διαφορετική - μεγάλη και φιλική.

Είναι αξιοσημείωτο ότι τα σπουδαία πράγματα μπορούν να παρατηρηθούν από απόσταση. Έχουν περάσει χρόνια από τότε που η Πατρίδα μας, η ΕΣΣΔ, έπαψε να υπάρχει, αλλά η χώρα που χάσαμε εμφανίζεται μπροστά μας όλο και πιο καθαρά και μεγαλοπρεπώς. Σαν μια γκρίζα μητέρα, την οποία ο γιος της σκότωσε σε ένα μεθύσι για άγνωστο λόγο. Τώρα, το πρωί, με ένα σοβαρό hangover, αυτός ο γιος αρχίζει να κατανοεί το τρομερό νόημα αυτού που έκανε. Και μέχρι το τέλος των άδειων ημερών του, η εικόνα της μητέρας του θα του εμφανίζεται με μια σιωπηλή μομφή - τι έκανες, γιε μου;

K.Ya.Samsonov_M.V.Kantaria_
M.A.Egorov_I.Ya.Syanov_
S.A.Neustroev _Πανό της Νίκης

Τα παλιά μαντεία και οι προφήτες έχουν εξαφανιστεί, βρίσκοντας τους εαυτούς τους άσεμνα γυμνούς μπροστά στο χλευαστικό βλέμμα της ιστορίας. Και όπως λένε, δεν υπάρχουν καινούργιοι και ούτε θα υπάρξουν. Για έναν πολύ απλό λόγο. Κανείς δεν θα μπορέσει να οικοδομήσει ένα τόσο σύνθετο πολυεθνικό κράτος όπως η ΕΣΣΔ τόσο αποτελεσματικά όσο το έκαναν οι Μπολσεβίκοι, και χωρίς άλλες αρχές, ακόμη και σε σχέση με τον περικομμένο "διάδοχό" της - τη Ρωσική Ομοσπονδία. Όσους αετούς κι αν χρυσώσουν και όσα περίπλοκα λάβαρα κι αν επινοήσουν. Όχι στο ίδιο επίπεδο, όχι στον ουρανό, όχι στην ίδια ελίτ... Πού είναι όλοι αυτοί οι ρήτορες και οι ομιλητές, οι "ειδικοί" στην οικονομία και στις διεθνικές σχέσεις, οι κυρίαρχοι της σκέψης και οι ταραχοποιοί, όλοι αυτοί οι Σολζενίτσιν και οι Ζαχάρωφ, οι Σταροβοΐτοφ και οι Σμέλεφ, οι Νούικινς και οι Πιγιάσεφ; Κάποιοι δεν υπάρχουν πια, και άλλοι είναι μακριά... Φαίνεται ότι οι ίδιοι δεν θα είχαν αντίρρηση να διαγράψουν εκείνη την λεκτική τους δημιουργία _περεστρόικα, η οποία σιδέρωσε τη δημόσια συνείδηση σε εκατομμύρια αντίτυπα. Κάποτε ήθελα να βρω στο Διαδίκτυο έστω και κάτι από τη δημοσιογραφία εκείνης της εποχής, αλλά χωρίς επιτυχία. Τα "Προκαταβολές και Χρέη" του Σμέλεφ, " Όπου οι Πίτες Είναι Λαμπρές" της Λάρισα Πιγιάσεβα και άλλα έργα σειρήνων και τροβαδούρων της περεστρόικα έχουν εξαφανιστεί χωρίς να αφήσουν ίχνος. (σσ. "Авансы и долги" _"Προκαταβολές και χρέη": στο τεύχος 6 _1987του περιοδικού Новый Мир _Novy Mir >|νέος κόσμος|<  δημοσιεύτηκε το άρθρο του Nikolai Petrovich Shmelev με αυτόν τον τίτλο που βασίστηκε σε απόρρητο αναλυτικό υλικό που ο Σμέλεφ ετοίμασε για τον Γκορμπατσόφ _"Μόνο για επίσημη χρήση". Το άρθρο έγινε παντιέρα της απατηλής Περεστρόικα όπου, η οικονομία μιας ανεπτυγμένης σοσιαλιστικής κοινωνίας υποβλήθηκε σε σκληρή κριτική και στην πραγματικότητα, "δικαιολόγησε την ανάγκη για μετάβαση σε οικονομία της αγοράς. Όλο το άρθρο εδώ)

Η αποτίμηση της πείρας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, απαραίτητο όπλο στη σύγχρονη πάλη για τον σοσιαλισμό
Σοσιαλισμός, η απάντηση για τον 21^ο αιώνα
Η κατάληξη της “θεραπείας” του σοσιαλισμού με τον καπιταλισμό
Η στάση του KKE στον αντίποδα των αστικών κομμάτων μπροστά στις ανατροπές την περίοδο 1990 - 1991
Ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα
Πιο αναγκαίο και επίκαιρο από ποτέ το χτίσιμο μιας κοινωνίας απελευθερωμένης από τα δεσμά του κεφαλαίου

“Κι ύστερα οι λαοί
αποκτήσανε Στάλινγκραντ”

Ο συγκεκριμένος στίχος του Φώτη Αγγουλέ, γραμμένος το 1943, αποδίδει ήδη από τότε το μεγαλείο, τη σημασία της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών και τη συμβολή της συνολικότερα στην ταξική πάλη _που συνιστούν πάντα ένα σοβαρό πεδίο αντιπαράθεσης με την αστική και οπορτουνιστική ιστοριογραφία και, στο βάθος, με την ίδια την αστική τάξη και το σύστημά της.

Διαδικασία αποσύνθεσης
της κομματικής καθοδηγητικής ελίτ

Το δικαίωμά της πατρίδας μας να υπάρχει πληρώθηκε με τις ζωές εκατομμυρίων από τους καλύτερους γιους και κόρες της, του Κόκκινου Στρατού και του μεγάλου Σοβιετικού λαού _θέμα που δεν υπόκειτο σε καμία αμφιβολία από κανέναν. Το να το προσεγγίζει κανείς με τα πρότυπα του αστικού δικαίου σημαίνει να καταδείξει τον απελπιστικό τοπικιστικό επαρχιωτισμό του και την πλήρη παρανόηση της ουσίας του. Και το ειδικό καθεστώς αναγνωρίστηκε σιωπηρά από τη διεθνή κοινότητα. Ακόμη και στον ΟΗΕ, η Σοβιετική Ένωση ήταν η μόνη χώρα με τρεις έδρες, η οποία, εκτός από την ίδια την ΕΣΣΔ, εκπροσωπούνταν επίσης από την Ουκρανία και τη Λευκορωσία. Το κύριο επιχείρημα των λεγόμενων «δημοκρατών» ήταν ο ισχυρισμός ότι η ΕΣΣΔ είναι μια αυτοκρατορία και, όπως κάθε άλλη αυτοκρατορία, είναι ιστορικά καταδικασμένη να εξαφανιστεί. Αυτό είναι ένα ψέμα, μια σκόπιμη εξαπάτηση του λαού από μια ομάδα αυτοαποκαλούμενων και, συχνά, ιδιοτελών "ειδικών". Η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν ποτέ αυτοκρατορία! Χτίστηκε πάνω σε εντελώς διαφορετικές ιδεολογικές αρχές. Στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού. Και όσο κι αν αυτό μπορεί να παραμορφώνει τα αυτιά κάποιων, η Σοβιετική Ένωση ήταν ένα κράτος εργατών και αγροτών. Αυτό αντικατοπτριζόταν στα κρατικά σύμβολα με τη μορφή σφυροδρέπανου, στο Σύνταγμα, στη νομοθεσία και στην επικρατούσα δημόσια ηθική. Η κομματική και οικονομική γραφειοκρατία, με όλη της την αδράνεια, αναγκάστηκε να καθοδηγείται από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης _και μετά η καπιταλιστική παλινόρθωση.

Ελλείψει ανατροφοδότησης μέσω του λαού και των οργανώσεών του, η διαδικασία αποσύνθεσης της κομματικής καθοδηγητικής ελίτ ξεκίνησε. Και αυτό δεν άργησε να επηρεάσει την κοινωνία. Ένας μετασχηματισμός της δημόσιας συνείδησης άρχισε να λαμβάνει χώρα προς τον ατομικισμό, τον καταναλωτισμό και την προσωπική επιτυχία. Και σε αυτό το σύστημα συντεταγμένων, όπου το χρήμα και η υλική ευημερία γίνονται το μέτρο των πάντων, το σοβιετικό σύστημα ήταν σαφώς "κατώτερο" από τις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης. Αν και, για να είμαστε ακριβείς, δεν ήταν κατώτερο από όλους, και όχι σε όλα...

Όταν υπάρχει πρακτικά δωρεάν κρύο και ζεστό νερό στις βρύσες, το αέριο είναι 20 καπίκια το μήνα, ζεστή στέγαση, ηλεκτρικό ρεύμα στην πρίζα, δωρεάν εκπαίδευση, μπορείτε ακόμη και να φαντασιώνεστε στην κουζίνα για τη "μέτρια γοητεία της αστικής τάξης" (σσ. πιθανά η αναφορά αφορά την "κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας" του Luis Buñuel), τον πλουραλισμό και τις σχέσεις της αγοράς. Οι στοχαστές της κουζίνας δεν συνειδητοποίησαν ότι ζούσαν ήδη στην πιο ελεύθερη και ευημερούσα χώρα του κόσμου. Με όλες τις ουρές και τις ελλείψεις. Ήταν μια ελευθερία που δεν ήταν διαθέσιμη στον μέσο Δυτικό. Ελευθερία από την απελπισία, από την έλλειψη δικαιωμάτων, από την πείνα, από την εξαντλητική εργασία, από την εκμετάλλευση, από τη φτώχεια, από τον φόβο για το μέλλον. Προηγουμένως, όλα αυτά φαίνονταν αυτονόητα, μια ακλόνητη τάξη πραγμάτων.

Η "νίκη της δημοκρατίας"

Η σημερινή νεολαία δυσκολεύεται να πιστέψει όλα αυτά. Το σύστημα δεν ήταν πιο ικανοποιητικό για την "κορυφή" παρά για τον "κάτω" (σσ. όπως λέει το ΚΚΕ "οι ανατροπές έγιναν από τα μέσα και από τα πάνω") Ας παραδεχτούμε ότι η πλειοψηφία της κομματικής ελίτ ήθελε ειλικρινά αλλαγές προς το καλύτερο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι Γερμανοί έριχναν φυλλάδια από αεροπλάνα πάνω από τις τοποθεσίες των μονάδων του Κόκκινου Στρατού, με κάλεσμα για παράδοση. Πιθανότατα περιέγραψαν τα πλεονεκτήματα μιας καλοταϊσμένης και χαρούμενης ζωής σε ένα στρατόπεδο με σναπς, ως εναλλακτική λύση στον αναπόφευκτο θάνατο κάτω από τις γερμανικές βόμβες στο μέτωπο. Αλλά είναι ένα πράγμα όταν μια τέτοια εχθρική προπαγάνδα πάει σε έναν όχι και τόσο διαβασμένο πολιτικά στρατιώτη, και άλλο όταν αυτό το φυλλάδιο κρατείται στα χέρια ενός στρατηγού. Και όχι μόνο το πιστεύει, αλλά πιστεύει και ό,τι είναι γραμμένο ειδικά γι αυτόν. Και όχι μόνο πιστεύει, αλλά οργανώνει και την παράδοση του στρατού που του εμπιστεύτηκε ο λαός του στον εχθρό. Έτσι, η κορυφαία ηγεσία της ΕΣΣΔ, λόγω άγνοιας; Ανικανότητάς;  κραυγαλέου ερασιτεχνισμού της; αντίθετα με τη βούληση του λαού της, που εκφράστηκε στο δημοψήφισμα του Μαρτίου, παρέδωσε την Πατρίδα μας _ (το ερώτημα ρητορικό)

Μετά τη "νίκη της δημοκρατίας" τον Αύγουστο του 1991, το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι οι υστερικές κραυγές στην τηλεόραση για τους κομμουνιστές που διέσχιζαν τον ποταμό Αμούρ κατά χιλιάδες προς την Κίνα. Αυτή δεν είναι απλώς μια τεχνική προπαγάνδας, αλλά ένας σκόπιμος πόλεμος πληροφοριών που χρησιμοποιείται για να αναισθητοποιήσει και να αποπροσανατολίσει τον εχθρό στο πεδίο της μάχης. Αυτή είναι η διαμόρφωση μιας νέας πραγματικότητας με τη βοήθεια των πληροφοριακών όπλων. Μια παρόμοια τεχνική επαναλήφθηκε όταν, μετά την εξέγερση του Γέλτσιν τον Οκτώβριο του 1993, αναφέρθηκε ότι τα συλληφθέντα μέλη της αντίστασης "οδηγούνταν στο στάδιο κατά χιλιάδες", προσπαθώντας σαφώς να προκαλέσουν συσχετισμούς με το πραξικόπημα του Πινοσέτ το 1973 και να δώσουν τον τόνο για την επιθυμητή περαιτέρω εξέλιξη των γεγονότων. Αυτό το είδος "δημοσιογραφίας" είναι αρκετά χαρακτηριστικό των πολεμικών επιχειρήσεων του αμερικανικού στρατού, ιδιαίτερα στο Ιράκ. Έτσι, η αναλογία με το γερμανικό φυλλάδιο δεν είναι και τόσο φανταστική. Στον πόλεμο, όπως ακριβώς στον πόλεμο...

Και που σέρναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα

Μερικές φορές μπορεί να ακούσεις ότι, στη σοβιετική εποχή υπήρχαν ουρές 20, 30 ατόμων για λουκάνικα, αλλά τώρα δεν υπάρχουν ουρές. Ναι, ήταν. Υπήρχε λόγος να σταθεί κανείς όρθιος. Ναι, αν βάλετε τώρα αυτό το σοβιετικό λουκάνικο στον πάγκο, θα υπάρχει μια ουρά 200 και 300 ατόμων, ή και περισσότερων. Δεν υπάρχουν ουρές τώρα. Επειδή δεν υπάρχει λουκάνικο. Είναι λουκάνικο αν δεν έχει κρέας μέσα; Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για άλλα τρέχοντα "δημοκρατικά" προϊόντα, αν μπορούν να χαρακτηριστούν ως προϊόντα και όχι ως παγκόσμιο δηλητήριο.

Η Σοβιετική Ένωση έθετε τους πολίτες της μπροστά σε φυσικά προϊόντα, αν και συχνά σε έλλειψη. Οι Σοβιετικοί ζούσαν με νόμους όπου τα συμφέροντά τους δεν διασταυρώνονταν ποτέ και πουθενά με το χρήμα και το κέρδος. Τα είδωλά τους δεν ήταν τραπεζίτες και έμποροι, ούτε μεσίτες και τα συναφή. Οι ήρωές τους ήταν θαρραλέοι και δυνατοί άνθρωποι από τη γενιά των πατέρων τους, από τις δεκαετίες του '20 και του '40. Θαύμαζαν εκείνους που έχτισαν τον Ηλεκτροπαραγωγό Σταθμό Βόλχοφ και τον Υδροηλεκτρικό Σταθμό Δνείπερου, τη Μαγκνίτκα, το Κομσομόλσκ επί του Αμούρ, το Νοβοκουζνέτσκ, εκείνους που ανέπτυξαν τη Σιβηρία και την Άπω Ανατολή, έχτισαν εργοστάσια και σπίτια, εκείνους που κέρδισαν τον τρομερό πόλεμο και απελευθέρωσαν την Ευρώπη από τον φασισμό.

Φυσικά, όλες αυτές είναι αυταπόδεικτες αλήθειες, αλλά, δυστυχώς, έχουν πλέον ξεχαστεί εντελώς. Εβδομήντα χρόνια έχουν σβηστεί από την ιστορία της χώρας μας, εβδομήντα χρόνια από τη ζωή των σοβιετικών ανθρώπων, που τώρα μπορούν να συγκριθούν με "σκόνη" και να αποκαλούνται "σοβιετικοί άνθρωποι", αν και η Ρωσία και όλοι μας εξακολουθούμε να ζούμε με βάση αυτό που δημιούργησαν γενιές των δεκαετιών του '20 αλλά και του '70.

Είναι ντροπή και τρομακτικό το γεγονός ότι όσοι κλωτσούν το παρελθόν της Πατρίδας μας έχουν ξεχάσει ότι όλοι προέρχονται από την ΕΣΣΔ, ότι όλοι είναι πρώην, αλλά σοβιετικοί άνθρωποι, ότι η ιστορία της ΕΣΣΔ είναι η ιστορία της Πατρίδας τους, η οποία δεν είναι ποτέ πρώην, ότι οι "Σοβιετικοί" είναι οι παππούδες και οι πατέρες τους, που δεν τα ξεπούλησαν και δεν πρόδωσαν, αλλά ήταν άνθρωποι τιμής και καθήκοντος.

Είναι κρίμα για τον λαό μας που επιτρέπει σιωπηλά να φτύνουν το παρελθόν του. Είμαστε σιωπηλοί, σαν να μην υπήρχαν 70 χρόνια νικών και κατασκευαστικών έργων, όμορφα τραγούδια και ποιήματα, αξιοσημείωτοι αθλητές και λαμπροί επιστήμονες στη ζωή μας, σαν να μην υπήρχε η Πατρίδα μας - η Σοβιετική Ένωση. Έχουμε ξεχάσει ότι όλα όσα έχουμε και χρησιμοποιούμε προέρχονται από τη Σοβιετική Ένωση: οι κατοικίες μας, τα νοσοκομεία, οι κλινικές, τα νηπιαγωγεία, τα σχολεία, σανατόρια, εξοχικές κατοικίες, στρατόπεδα πρωτοπόρων, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ηλεκτρικό ρεύμα... Και παρακολουθούμε σιωπηλά τον Αμπράμοβιτς και άλλους να σπαταλούν με θράσος την κληρονομιά μας, τον πλούτο της χώρας μας, που δημιουργήθηκε από την εργασία γενεών επτά δεκαετιών.

Τώρα το δολάριο είναι πάνω απ' όλα για εμάς, είναι στις καρδιές μας και στα μάτια μας, όλα πωλούνται και πωλούνται χονδρικά και λιανικά. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι οι ξένοι μιλούν για την ιστορία μας: οι Βρετανοί, οι Αμερικανοί, οι Γερμανοί _με την ταινία " Εχθρός στις Πύλες" παραφράζοντας την πραγματική Μάχη του Στάλινγκραντ, η εγκυκλοπαίδεια "Άσσοι του Στάλιν" για τους πιλότους μας που υπερασπίστηκαν τους ουρανούς της Πατρίδας. Μια βαθιά υπόκλιση σε αυτούς τους ανθρώπους για τη μνήμη και το ενδιαφέρον τους για τη σοβιετική ιστορία. Και ιδιαίτερες ευχαριστίες στους Άγγλους δημοσιογράφους Thomas Polak και Christopher Shores, τους συντάκτες της εγκυκλοπαίδειας", για το τεράστιο έργο τους (η εγκυκλοπαίδεια περιέχει περισσότερα από χίλια ονόματα σοβιετικών πιλότων). Σε αυτήν την εγκυκλοπαίδεια βρήκα πληροφορίες μέχρι για το 127^ο Σύνταγμα (σσ. μοίρα) Μαχητικής Αεροπορίας του Μετώπου του Λένινγκραντ, όπου πολέμησε και πέθανε ένας δικός μου. Εννέα ονόματα ξεχωρίζουν από αυτό το σύνταγμα. Κατά τους πρώτους τέσσερις μήνες του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, έξι από αυτά τα 9 κατέρριψαν 38 αεροσκάφη, τα 2 με εμβολισμό _38 φασιστικά αεροπλάνα δεν έφτασαν στο Λένινγκραντ. Και αυτό είναι μόνο ένα σύνταγμα και μόνο 6 πιλότοι μαχητικών, των οποίων το θάρρος και η δεξιοτεχνία αποτίνονται φόρος τιμής από Άγγλους δημοσιογράφους.
Και τι γίνεται με τους συγγραφείς, τους ιστορικούς, τους δημοσιογράφους μας; Είναι σιωπηλοί. Ταμπού για όλα τα 70 χρόνια της σοβιετικής ιστορίας _είτε τίποτα είτε απλώς κακό.

Με πληγώνει που η πατρίδα μου, η Σοβιετική Ένωση, έχει εξαφανιστεί, και αυτό δεν είναι νοσταλγία για φθηνό λουκάνικο, όπως είναι πλέον της μόδας να ορίζουμε την ουσία του παρελθόντος. Αυτή είναι η νοσταλγία για μια ζωή όπου η αστυνομία δεν είχε γκλομπς και μαύρες μάσκες, όπου δεν υπήρχαν σιδερένιες πόρτες με ματάκι και δέκα κλειδαριές και κάγκελα στα παράθυρα, όπου μπορούσες να περπατάς τη νύχτα χωρίς φόβο μήπως σε ληστέψουν ή σε ξυλοκοπήσουν, όπου η ζωή ενός ανθρώπου, ακόμα κι αν ήταν ένα "γρανάζι", άξιζε κάτι. Εκεί, σε εκείνη τη ζωή, δεν πυροβολούσαν οι αστυνομικοί στο κέντρο της πρωτεύουσας και δεν βομβάρδιζαν τις ίδιες μας τις πόλεις, δεν ανατίναζαν ανθρώπους σε θέατρα και στο μετρό, σε προαστιακά τρένα και στα ίδια τους τα σπίτια. Υπήρχε εμπιστοσύνη στο μέλλον και στο μέλλον των παιδιών, εκεί οι άνθρωποι γέλαγαν πολύ, διαφωνούσαν, ονειρεύονταν και δεν χωρίζονταν σε ανθρώπους Καυκάσιας, Ασιατικής και άλλων εθνικοτήτων, εκεί οι πόρτες του σπιτιού ήταν ανοιχτές σε όλους.

Αλλά... Αλλά εμείς διαλέξαμε τον δικό μας δρόμο, απαρνηθήκαμε το παρελθόν και προδώσαμε τους πατέρες μας. Αλλά η ιστορία και η ζωή δεν συγχωρούν τέτοια πράγματα. Χωρίς το παρελθόν δεν υπάρχει μέλλον. Έχουμε ζήσει την καλή μας ζωή ως άνθρωποι! Και για τους ανθρώπους!

Τώρα, ακόμη και η κορυφαία ηγεσία της Ρωσίας παραδέχεται ότι η καταστροφή της ΕΣΣΔ ήταν η μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή. Ο αριθμός των ανθρώπων που τους αρέσει να επιδεικνύουν τη δόξα που θυμίζει τον Ηρόστρατο λόγω της συμμετοχής τους στη Συνωμοσία Μπελοβέζσκαγια έχει μειωθεί (σσ. 12-Δεκ-1991, η ατμόσφαιρα στην αίθουσα της συνεδρίασης του Ανώτατου Σοβιέτ χαρακτηρίζονταν από μια γενική φρενίτιδα _γράφει ο ρεπόρτερ. Λίγοι άνθρωποι διατηρούσαν νηφάλια την ψυχραιμία τους. Ακόμη και η σύζυγός μου, που είναι ομοϊδεάτης μου σε όλα, δεν άντεξε αυτή τη φορά: "είστε πάντα εναντίον όλων" _ Για μένα ήταν ξεκάθαρο από τη στιγμή που δημοσιοποιήθηκε η συνωμοσία της Μπελοβέζσκαγια ότι επρόκειτο για μια καταστροφή, γι’ αυτό και απάντησα: "θα είναι ένα λουτρό αίματος για τα παιδιά μας". Εκείνες τις ημέρες η εφημερίδα "Ατμόντα" της Ρίγας δημοσίευσε τη δήλωση: “Η βίαιη κατάρρευση της ΕΣΣΔ απειλεί να μετατρέψει το ένα έκτο της γης σε μια μαύρη τρύπα της ανθρωπότητας, στις άκρες της οποίας δεν θα μπορέσουν να καθίσουν ούτε οι μικρές χώρες της Βαλτικής, ούτε η κοντινή Ευρώπη, ούτε η μακρινή Αμερική”__)

Κάτι σαν επίλογος

Αυτό που φοβάται όλο αυτό το _ετερόκλητο πλήθος δεν είναι η αποκατάσταση της Ένωσης. Φοβάται θανάσιμα την αναπόφευκτη τιμωρία για τα κρατικά εγκλήματα που διαπράττονται. Το στοιχειώνει ο φόβος να εμφανιστεί ενώπιον της σκληρής κρίσης των λαών και να αναλάβει την ευθύνη ανάλογη με τις πράξεις του. Η Δαμόκλειος σπάθη που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους παρεμβαίνει στην κανονική, αδρανή ζωή των συνταξιούχων προδοτών. Που προεδρεύουν σε ιδρύματα, δίνουν "διαλέξεις" σε πανεπιστήμια,  επιδεικνύονται σε ευρωπαϊκά σαλόνια, βάζουν τα παιδιά τους σε ταΐστρες. Δεν ξέρω για το μυαλό ή την καρδιά, αλλά μπορώ σίγουρα να πω κάτι για τη συνείδηση. Δεν υπάρχει σε ανθρώπους που, μετά την καταστροφή της χώρας του, δεν στοιχειώνονται από εκείνα τα μάτια μιας γκρίζας μητέρας που δέχτηκε έναν μαρτυρικό θάνατο στα χέρια του αγαπημένου της γιου, με τη σιωπηλή ερώτηση - τι έκανες, γιε μου;

Υπογραφή __Sergkei Maltsev
Για σας παιδιά!

Viktor Saneyev: Ο ιπτάμενος Σοβιετικός από τη Μαύρη Θάλασσα

1945 _σαν σήμερα: Γεννιέται ο μεγάλος Σοβιετικός αθλητής του τριπλούν Βίκτωρ Ντανίλοβιτς Σανέγιεφ (Виктор Данилович Санеев, ვიქტორ სანეევი), από τους κορυφαίους στην ιστορία του αγωνίσματος και ένας από τους πιο διακεκριμένους αθλητές της σύγχρονης εποχής. Κέρδισε τέσσερα ολυμπιακά μετάλλια: τρία χρυσά (1968, 1972 και 1976) και ένα αργυρό (1980) _μέλος του Hall of Fame της IAAF από το 2013. Μέλος της Κομσομόλ από τα 17 του και του ΚΚΣΕ, μέχρι τη διάλυση της ΕΣΣΔ.

Ο Σανέγιεφ _πέρα από τα έμφυτα και καλλιεργημένα προσόντα του, υπήρξε γέννημα θρέμμα μια κοινωνίας με τους λαούς της να έχουν πλήρη και δωρεάν πρόσβαση στις υποδομές, που ήταν δικαίωμα και όχι εμπόρευμα _όπως και η υγεία, η παιδεία, η πρόνοια. Με τα όποια προβλήματα, αρκετά χρόνια πριν τις ανατροπές και την καπιταλιστική παλινόρθωση ο αθλητισμός ήταν μέσο παιδείας και όχι πλουτισμού ενώ δεν είχε σχέση με επαγγελματισμό. Κανένας αθλητής, καμία ομάδα δεν ήταν τέτοια, κανένας είτε “τελευταίος τροχός” είτε πρωταθλητής δεν αγωνιούσε για την επαγγελματική του αποκατάσταση ή για την επιβίωσή του. Όλοι τους είχαν ή θα είχαν με την ενηλικίωσή τους ή την ολοκλήρωση των σπουδών τους ένα κύριο επάγγελμα, από το οποίο θα ζούσαν.

Όχι μόνο στην Ε.Σ.Σ.Δ. αλλά και στις άλλες χώρες του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε: βλ DDR _βλ “φαινόμενο” Marita Koch _1985 στο παγκόσμιο κύπελλο τερματίζει στα 400μ με την “διαστημική” επίδοση των 47”+⁶⁰/¹⁰⁰ άπιαστο ακόμη σήμερα., Πολωνία, Ρουμανία κά. 1983 _Ελσίνκι παγκόσμιο πρωτάθλημα: Στην εκκίνηση για τον τελικό των 800 μέτρων, έχει πάρει θέση και η διάσημη, Γιαρμίλα Κρατοτσβίλοβα, από τις κορυφαίες δρομείς της εποχής. Η πρωταθλήτρια Τσεχοσλοβακίας, κάνει μία απίστευτη κούρσα και όταν τερματίζει, ο ηλεκτρονικός πίνακας αναγράφει 1:53.28! Πρόκειται για ένα απίστευτο, ένα εκπληκτικό παγκόσμιο ρεκόρ, που μέχρι σήμερα καμία αθλήτρια δεν κατάφερε να βελτιώσει. Στον ζωντανό θρύλο της DDR Heike Drechsler (Χάικε Ντρέσλερ) δύο φορές χρυσή ολυμπιονίκη και παγκόσμια πρωταθλήτρια στον ανοιχτό στίβο στο άλμα εις μήκος, αλλά και δρομέα -γαζέλα στη σκυταλοδρομία (ισοφάρισε δύο φορές το παγκόσμιο ρεκόρ της επίσης θρυλικής Μαρίτα Κοχ) με 19 μετάλλια, εκ των οποίων τα δύο χρυσά ολυμπιακά.

 

 

Η φυσική αγωγή και ο αθλητισμός χρηματοδοτούνταν αποκλειστικά από τους προϋπολογισμούς του κράτους, των συνδικάτων και των μαζικών οργανώσεων, από τα κονδύλια των συνεταιρισμών και από τα ειδικά έσοδα των αθλητικών οργανώσεων και των αθλητικών παραστάσεων, τα οποία μάλιστα δεν φορολογούνταν από το κράτος.
Άγνωστοι οι χορηγοί για την επιβίωση αθλητή -έρμαιου στις ορέξεις τους. Επίκεντρο ο μαζικός αθλητισμός _υποχρεωτικός μαζί με τη φυσική αγωγή για όλους τους μαθητές των σχολείων, των επαγγελματικών και τεχνικών σχολών, των μέσων ειδικών και των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Στην DDR μάλιστα έριχναν στην πισίνα τα μωρά _επομένως οι δεκάδες πρωταθλητές και πρωταθλήτριες στο κολύμπι ήταν φυσική συνέπεια (εδώ στην Ελλάδα παρατηρούμε τον παραγκωνισμό του μαθήματος της Φυσικής αγωγής μέσω της μείωσης των ωρών σε εβδομαδιαία βάση). Επίσης είχαν σχηματίσει αθλητικές λέσχες σε εργοστάσια, γήπεδα, στον αγροτικό συνεταιρισμό στη γειτονιά κ.ά. που συνέβαλαν στην ανάπτυξη ενός αθλητικού κινήματος. Είναι άξιο αναφοράς πως υπήρχε αθλητικό διάλειμμα στις επιχειρήσεις, στις υπηρεσίες και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα που υπολογίζονταν στον εργάσιμο χρόνο.

Το 1976, με τον καπιταλισμό ante portas και την οικονομία της αγοράς να “σκάει μύτη”, στην ΕΣΣΔ υπήρχαν πάνω από 3.200 στάδια και 61.000 αθλητικές αίθουσες (γυμναστήρια κλπ), πάνω από 1.200 κολυμβητήρια, 446.000 αθλητικά γήπεδα, 98.000 γήπεδα ποδοσφαίρου, 60 αυτοκινητοδρόμια_πίστες και εκατοντάδες κάρτ, πάνω από 19.000 σκοπευτήρια, 6.600 βάσεις για σκι, 1.300 στάδια για παγοδρομίες κ.ά. 

Κάτι που σε μικρογραφία γίνεται σήμερα στην σοσιαλιστική Κούβα:  Θυμίζοντας και πάλι, τον Χούλιο Λα Κρουζ, που μετά από κάθε αγώνα του αφιερώνει τις νίκες του στην επανάσταση και τον κουβανικό λαό, συνεχίζοντας τη μεγάλη παράδοση της Κούβας στην πυγμαχία και με τις επιδόσεις του θυμίζει τους θρυλικούς πυγμάχους, όπως ο Teófilo Stevenson -Lawrence και ο Félix Savón-Fabre, που κατά το παρελθόν τίμησαν τη σημαία της Κούβας και έκαναν το άθλημα να αγαπηθεί από το λαό της, με τα δικά τους «Venceremos»

Ο Στίβενσον - "γιος της επανάστασης", είχε δηλώσει: «Δεν εγκαταλείπω τη χώρα μου για ένα εκατομμύριο δολάρια ή και περισσότερα χρήματα ακόμα. Τι αξία έχουν ένα εκατομμύριο δολάρια μπροστά σε οκτώ εκατομμύρια Κουβανούς που με λατρεύουν με όλη τη σημασία της λέξης»...