Η ταλαντούχα ✨Diane Keaton 👉Ντάιαν _Νταιάν Κίτον

Abstract
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών η διάσημη αμερικανίδα ηθοποιός Diane Keaton (Ντάιαν Νταιάν _ Κίτον) βραβευμένη με Όσκαρ (Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία «Νευρικός Εραστής» _1977), με σημαντικές ταινίες στο ενεργητικό της κυρίως τις δεκαετίες του ΄70 και ΄80, αλλά και αργότερα. Έγινε γνωστή από τους ρόλους της στις κωμωδίες του Γούντι Άλεν τη δεκαετία του ‘70, ενώ στη συνέχεια κέρδισε τον γενικό σεβασμό ως δραματική ηθοποιός. Η Κίτον έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο το 1970 στη ρομαντική κωμωδία "Ερωτικά ζευγάρια και άλλοι τόσοι γύρω τους" _ "Lovers and Other Strangers", που βασιζόταν σε θεατρικό έργο. Αν και έπαιξε στα διάσημα γκανγκστερικά δράματα του Φράνσις Φορντ Κόπολα "Ο Νονός" _"The Godfather", 1972) και "Ο Νονός, Μέρος 2^o" _"The Godfather, Part II" (1974), η Κίτον έφτιαξε το όνομά της κυρίως στις κωμωδίες του Γούντι Άλεν "ο Υπναράς" _"Sleeper", 1973, "Ο Ειρηνοποιός" _" Love and Death", 1975, "Εσωτερικές Σχέσεις" _" Interiors", 1978 και φυσικά "Μανχάταν" _Manhattan", 1979). Το 1977 ήταν η χρονιά που την καθιέρωσε ως σταρ πρώτου μεγέθους με το ρόλο της στην κομεντί του Γούντι Άλεν "Ο Νευρικός Εραστής" _"Annie Hall", για τον οποίο απέσπασε το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου. Βασισμένη στη σχέση της με τον Γούντι Άλεν, η ταινία εξιστορεί τη μεταμόρφωση της Άννι από ένα ντροπαλό και αδέξιο κοριτσόπουλο σε μία ώριμη και με αυτοπεποίθηση γυναίκα.

• Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στο σκοτεινό και βίαιο φιλμ του Ρίτσαρντ Μπρουκς "Αναζητώντας τον κύριο Γκούντμπαρ" _"Looking for Mr Goodbar". Συνέχισε στο ίδιο μήκος κύματος με το ρόλο της δημοσιογράφου Λουίζ Μπράιαντ στο ιστορικό δράμα "οι Κόκκινοι" _"Reds", 1981) του Γουόρεν Μπίτι, ο οποίος διαδέχτηκε στην καρδιά της τον Γούντι Άλεν. Η ερμηνεία της, της χάρισε δεύτερη υποψηφιότητά της για Όσκαρ. Η Κίτον συνέχισε τις επιτυχημένες εμφανίσεις της με ταινίες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, όπως το δράμα του Άλαν Πάρκερ "Διάσταση", "Shoot the Moon", 1982, το πολιτικό θρίλερ του Τζορτζ Ρόι Χιλ "η Μικρή Τυμπανίστρια" _"The Little Drummer Girl", 1984, τη δραμεντί του Μπρους Μπέρεσφορντ "Εγκλήματα Καρδιάς" _"Crimes of the Heart", 1986 και την κωμωδία του Ρίτσαρντ Σάιερ "Μπέιμπι Μπουμ" _"Baby Boom", 1987.
• Συνεργάστηκε ξανά με τον Γούντι Άλεν στις ταινίες του "Μέρες Ραδιοφώνου" _"Radio Days", 1987 και "Μυστηριώδεις φόνοι στο Μανχάταν" _" Manhattan Murder Mystery", 1993). Στη διάρκεια της δεκαετίας του ‘90 εμφανίστηκε σε ταινίες με ευρεία απήχηση, όπως " Ο Νονός 3" _"The Godfather, Part III", 1990, η ρομαντική φάρσα " ο Μπαμπάς της νύφης" _" Father of the Bride", 1991 και το μελόδραμα "Σταγόνες Αγάπης" _"Marvin’s Room", 1996, όπου κέρδισε την τρίτη υποψηφιότητα για Όσκαρ.
• Μετά το 2000, η Κίτον πρωταγωνίστησε σε μία σειρά από ανάλαφρες κωμωδίες, όπως το "Κάλλιο αργά… παρά αργότερα" _"Something’s Gotta Give", 2003 της Νάνσι Μάγιερς – με συμπρωταγωνιστή τον Τζακ Νίκολσον και την τέταρτη υποψηφιότητα της για Όσκαρ – "Η πέτρα του σκανδάλου _"The Family Stone", 2005, "Η μάνα έχει πάντα δίκιο" _"Because I Said So", 2007 και "Πρωινό ξύπνημα_ "Morning Glory", 2010, στην οποία η Κίτον και ο Χάρισον Φορντ παίζουν δύο τηλεπαρουσιαστές με αντικρουόμενες προσωπικότητες.
• Επέστρεψε στο δράμα με την ταινία του Λόρενς Κάσνταν "Ατίθαση Συντροφιά" _"Darling Companion", 2012 προτού πρωταγωνιστήσει στη φάρσα "Ο γάμος της χρονιάς" _The Big Wedding", 2013 και τις κωμωδίες " Και όμως γίνεται" _" And So It Goes", 2014 και "Μια φορά τον χρόνο" _"Love the Coopers», 2015. Το 2016 υποδύθηκε μία καλόγρια στην εξαιρετική τηλεοπτική σειρά του Πάολο Σορεντίνο "Ο Νεαρός Πάπας" _"The Young Pope" και τα επόμενα χρόνια πρωταγωνίστησε στις κωμωδίες "Απροσδόκητος Έρωτας" _"Hampstead", 2017, "Book Club" (2018) και "Poms" (2019). Η Κίτον πέρασε και πίσω από την κάμερα, με πιο γνωστή σκηνοθετική της δημιουργία την κομεντί "Η κλήση σας προωθείται" _"Hanging Up", 2000).
• Στο συγγραφικό της έργο περιλαμβάνεται η αυτοβιογραφία της "Then Again" (2011), το αυτοβιογραφικό "Let’s Just Say It Wasn’t Pretty" (2014) και η σειρά οδηγών για το σπίτι "House" (2012) και "The House That Pinterest Built" (2017). Η μακρά καριέρα της περιελάμβανε, πολλαπλές συνεργασίες με τη σκηνοθέτη Νάνσι Μέγιερς και το franchise "Book Club".

Η ηθοποιός γεννήθηκε στο Λος Άντζελες το 1946 ως Νταϊάν Χολ και ήταν η μεγαλύτερη από τέσσερα παιδιά_ο πατέρας της ήταν πολιτικός μηχανικός, ενώ η μητέρα της έμενε στο σπίτι. Σε νεαρή ηλικία έπαιζε σε θεατρικά έργα στο λύκειο και, αφού αποφοίτησε το 1964, ακολούθησε θεατρικές σπουδές στο κολέγιο. Σύντομα όμως τα παράτησε και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να προσπαθήσει να βρει τον δρόμο της στο θέατρο, κρατώντας το πατρικό όνομα της μητέρας της, Κίτον. Αν και ομορφογυναίκα δεν παντρεύτηκε ποτέ. "Σήμερα σκεφτόμουν ότι είμαι η μόνη στη γενιά των ηθοποιών μου που ήταν μόνη σε όλη της τη ζωή", εξήγησε στο PEOPLE το 2019. «Χαίρομαι πολύ που δεν παντρεύτηκα. Είμαι περίεργη. Θυμάμαι στο λύκειο, ένας τύπος ήρθε και μου είπε: "Μια μέρα θα γίνεις καλή σύζυγος". Και σκέφτηκα: "Δεν θέλω να είμαι σύζυγος. Όχι"». Δεν παντρεύτηκε αλλά είχε εραστές κατά τη διάρκεια όλης της ζωής της (με τον Γουόρεν Μπίτι, από το 1979, με τον Woody Allen, τον Al Pacino κλπ)

Η αναγνώριση με την ταινία ο «Νονός»: Το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο έγινε στην ταινία «Εραστές και Άλλοι Ξένοι » της δεκαετίας του 1970, αλλά η μεγάλη της επιτυχία ήρθε όταν ο Φράνσις Φορντ Κόπολα της επέλεξε τον ρόλο της Κέι Άνταμς, της κοπέλας του Μάικλ Κορλεόνε, του πρωταγωνιστή του Αλ Πατσίνο, στην ταινία «Ο Νονός», που κυκλοφόρησε το 1972. Η ταινία βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Μάριο Πούζο, αλλά ο Κίτον δεν είχε διαβάσει το μπεστ σέλερ πριν από την οντισιόν της και δεν ήξερε πραγματικά περί τίνος επρόκειτο. «Νομίζω ότι το πιο ευγενικό πράγμα που έχει κάνει ποτέ κάποιος για μένα... είναι ότι με επέλεξαν για τον ρόλο στον «Νονό» και δεν το είχα καν διαβάσει. Δεν ήξερα τίποτα», είπε στο PEOPLE το 2022. «Απλώς πήγαινα σε οντισιόν. Νομίζω ότι αυτό ήταν καταπληκτικό για μένα. Και μετά έπρεπε να διαβάσω το βιβλίο». Η ταινία σημείωσε τεράστια επιτυχία και κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Η Κίτον επανέλαβε τον ρόλο της στην ταινία "Ο Νονός II" του 1974 , η οποία ήταν επίσης θριαμβευτική (Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας). Επέστρεψε για την ταινία "Ο Νονός III" του 1990 , την τελευταία της τριλογίας.

Το 1977, η Κίτον πρωταγωνίστησε στην ταινία του Άλεν, "Νευρικός Εραστής" με την οποία τιμήθηκε με το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για τον ρόλο της Ανι. Η γκαρνταρόμπα της Άνι μιμούνταν τη δική της Κίτον, γεμάτη ανδρικά ρούχα, γιλέκα και παντελόνια με καμπύλες, και η ταινία εδραίωσε τη θέση της ηθοποιού ως είδωλο του στυλ. Πολλοί υπέθεσαν ότι η ταινία βασιζόταν στη σχέση του Κίτον και του Άλεν. "Δεν είναι αλήθεια, αλλά υπάρχουν στοιχεία αλήθειας σε αυτό", δήλωσε στους New York Times το 1977.

H περίπλοκη backhand Diane
ηθοποιός και παραγωγός είδωλο & περσόνα
θεούσα και αγνωστικίστρια
κωμική & δραματική μιούζικαλ, φωτογραφίας
και "ρομαντικών" σχέσεων

Νταϊάν Κίτον

Η Diane Keaton (Νταϊάν_ Ντάιαν Κίτον το γένος Hall _Χολ) 5-Ιαν-1946_11-Οκτ- 2025) ήταν αμερικανίδα ηθοποιός, με πολλές διακρίσεις κατά τη διάρκεια της καριέρας της, η οποία εκτείνεται σε πάνω από πέντε δεκαετίες, συμπεριλαμβανομένων ενός Όσκαρ, ενός BAFTA και δύο Χρυσών Σφαιρών, καθώς και υποψηφιότητες για δύο Emmy και ένα Tony. Τιμήθηκε με το Film Society of Lincoln Center Gala Tribute (γκαλά _φόρο τιμής της Κινηματογραφικής Εταιρείας του Κέντρου Λίνκολν) το 2007 και με το βραβείο AFI Life Achievement Award το 2017.

• Η καριέρα της ξεκίνησε στη σκηνή όταν εμφανίστηκε στην αρχική παραγωγή του μιούζικαλ Hair στο Μπρόντγουεϊ το 1968. Την επόμενη χρονιά προτάθηκε για βραβείο Tony Καλύτερης Ηθοποιού σε Θεατρικό Έργο για την ερμηνεία της στο κωμικό έργο του Γούντι Άλεν, PlayItAgain, Sam. Στη συνέχεια έκανε το ντεμπούτο της στην οθόνη με έναν μικρό ρόλο στην ταινία LoversandOtherStrangers (1970), προτού γίνει γνωστή με τον πρώτο της μεγάλο κινηματογραφικό ρόλο ως KayAdams-Corleone στην ταινία του FrancisFordCoppola, TheGodfather (1972), έναν ρόλο που επανέλαβε στις συνέχειες PartII (1974) και PartIII (1990).
• Συνεργάστηκε συχνά με τον Allen, ξεκινώντας με την κινηματογραφική μεταφορά του PlayItAgain, Sam (1972). Οι δύο επόμενες ταινίες της μαζί του, Sleeper (1973) και LoveandDeath (1975), την καθιέρωσαν ως κωμική ηθοποιό, ενώ η τέταρτη, AnnieHall (1977), της χάρισε το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.

Η Keaton ήταν περαιτέρω υποψήφια για Όσκαρ για τους ρόλους της ως ακτιβίστρια Louise Bryant στο Reds (1981), ως ασθενής με λευχαιμία στο Marvin's Room (1996) και ως δραματουργός στο Something's Gotta Give (2003). Ήταν γνωστή για τους ρόλους της σε δραματικές ταινίες όπως οι ταινίες Looking for Mr. Goodbar (1977), Interiors (1978) και Crimes of the Heart (1986), καθώς και για τους κωμικούς ρόλους της στις ταινίες Manhattan (1979), Baby Boom (1987), Father of the Bride (1991), τη συνέχεια του 1995, Manhattan Murder Mystery (1993), The First Wives Club (1996), The Family Stone (2005), Finding Dory (2016) και Book Club (2018).

Πρώτα χρόνια και εκπαίδευση

Η Diane Hall γεννήθηκε 5-Ιαν-1946 στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια. Η μητέρα της, Dorothy Deanne (το γένος Keaton), ήταν ομορφογυναίκα νοικοκυρά και ερασιτέχνης φωτογράφος, ο πατέρας της, John Newton Ignatius "Jack" Hall, πολιτικός μηχανικός και μεσίτης ακινήτων, του οποίου η μητέρα είχε έρθει από την Ιρλανδία. Η Κίτον ανατράφηκε ως Ελεύθερη Μεθοδίστρια από τη μητέρα της, η οποία νωρίτερα κέρδισε τον διαγωνισμό ομορφιάς "Mrs. Los Angeles" (για νοικοκυρές). Η Κίτον είπε ότι η θεατρικότητα του γεγονότος ενέπνευσε την πρώτη της παρόρμηση να γίνει ηθοποιός και τελικά την επιθυμία της να εργαστεί στη σκηνή, επίσης, απέδωσε την Κάθριν Χέπμπορν, την οποία θαύμαζε για τον ρόλο δυναμικών και ανεξάρτητων γυναικών, ως μία από τις εμπνεύσεις της.

Αποφοίτησε το 1963 από το Λύκειο Σάντα Άνα της Καλιφόρνια. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της εκεί, συμμετείχε σε λέσχες τραγουδιού και υποκριτικής και πρωταγωνίστησε ως Μπλανς Ντυμπουά σε μια σχολική παραγωγή του "A Streetcar Named Desire" (Λεωφορείον ο πόθος με χιλιάδες θεατρικές παραστάσεις σε όλο τον κόσμο βασισμένη στο ομώνυμο δράμα του Τένεσι Ουίλιαμς, που έγινε και δραματική ταινία το 1951 σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν_ταινία έλαβε 12 υποψηφιότητες και βραβεύτηκε με 4 Όσκαρ).
Μετά την αποφοίτησή της, η Keaton φοίτησε στο Santa Ana College και αργότερα στο Orange Coast College ως φοιτήτρια υποκριτικής, αλλά τα παράτησε μετά από ένα χρόνο για να ακολουθήσει μια καριέρα στον χώρο του θεάματος (Μανχάταν). Όταν έγινε μέλος του Actors' Equity Association, άλλαξε το επώνυμό της σε Κίτον _ το πατρικό της μητέρας της, καθώς υπήρχε ήδη μια ηθοποιός εγγεγραμμένη με το όνομα Νταϊάν Χολ. Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, εργάστηκε επίσης σε νυχτερινά κέντρα ως τραγουδίστρια. Επανέλαβε την εμφάνισή της σε νυχτερινά κέντρα στις ταινίες Annie Hall (1977), And So It Goes (2014), και έκανε μια σύντομη εμφάνιση στο Radio Days (1987).

Η Κίτον ξεκίνησε να σπουδάζει υποκριτική στο Neighborhood Playhouse στη Νέα Υόρκη. Αρχικά με την τεχνική Meisner, μια τεχνική υποκριτικής συνόλου που αναπτύχθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1930 από τον Sanford Meisner, έναν θεατρικό ηθοποιό/δάσκαλο υποκριτικής/σκηνοθέτη από τη Νέα Υόρκη, ο οποίος ήταν μέλος του The Group Theater (1931–1940). Περιέγραψε την τεχνική της στην υποκριτική ως εξής: "_να είσαι_ τόσο καλή όσο το άτομο με το οποίο υποδύεσαι... Σε αντίθεση με το να το κάνω μόνη μου και να χαράξω το μονοπάτι μου για να δημιουργήσω μια υπέροχη ερμηνεία χωρίς τη βοήθεια κανενός. Χρειάζομαι πάντα τη βοήθεια όλων! " Σύμφωνα με τον Τζακ Νίκολσον, "Προσεγγίζει ένα σενάριο σαν θεατρικό έργο, καθώς το έχει αποστηθίσει ολόκληρο πριν ξεκινήσει να κάνει την ταινία, κάτι που δεν γνωρίζω άλλους ηθοποιούς να το κάνουν ".

Καριέρα

1968–1979: Οι ταινίες του Νονού και η φήμη με την Άνι Χολ

Το 1968, η Κίτον έγινε αναπληρωματική για τον ρόλο της Σίλα στην αρχική παραγωγή του Μπρόντγουεϊ, Hair. Απέκτησε κάποια φήμη για την άρνησή της να γδυθεί στο τέλος της Πρώτης Πράξης όταν το καστ ερμήνευε γυμνό, παρόλο που το γυμνό στην παραγωγή ήταν προαιρετικό για τους ηθοποιούς (όσοι ερμήνευαν γυμνοί λάμβαναν ένα μπόνους 50$) Αφού έπαιξε στην ταινία Hair για εννέα μήνες, πέρασε από οντισιόν για έναν ρόλο στην παραγωγή του "ιστορικού" πια, "Play It Again, Sam" του Woody Allen (σε εμάς έγινε γνωστή ως Ο νευρικός εραστής) Αφού παραλίγο να την απορρίψουν επειδή ήταν πολύ ψηλή (1,73εκ., 5εκ ψηλότερη από τον Allen), κέρδισε τον ρόλο και στη συνέχεια, έλαβε υποψηφιότητα για βραβείο Tony ως  καλύτερη ηθοποιός για την ερμηνεία της.

• Την επόμενη χρονιά, η Κίτον έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία Lovers and Other Strangers. Ακολούθησαν guest ρόλοι στις τηλεοπτικές σειρές Love, American Style, Night Gallery και Mannix. Μεταξύ των ταινιών, εμφανίστηκε και σε μια σειρά διαφημίσεων αποσμητικών.
• Ο πρωτοποριακός ρόλος της ήρθε δύο χρόνια αργότερα, όταν επιλέχθηκε ως η Κέι Άνταμς, η κοπέλα και τελικά σύζυγος του Μάικλ Κορλεόνε (τον οποίο υποδύθηκε ο Αλ Πατσίνο) στην ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα το 1972, Ο Νονός. Ο Κόπολα σημείωσε ότι παρατήρησε για πρώτη φορά την Κίτον στην ταινία Lovers and Other Strangers και την επέλεξε λόγω της φήμης της για την εκκεντρικότητά της, την οποία ήθελε να προσδώσει στον ρόλο (η Κίτον ισχυρίστηκε ότι εκείνη την εποχή ήταν συνήθως γνωστή ως "η εκκεντρική ηθοποιός" της κινηματογραφικής βιομηχανίας). Η ερμηνεία της στην ταινία βασίστηκε χαλαρά στην πραγματική της εμπειρία από τα γυρίσματα της ταινίας, την οποία περιέγραψε ως " γυναίκα σε έναν κόσμο ανδρών". Ο "Νονός" σημείωσε απαράμιλλη κριτική και οικονομική επιτυχία, καθιστώντας την ταινία με τα υψηλότερα έσοδα της χρονιάς και κερδίζοντας το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 1972.
• Δύο χρόνια αργότερα, επανέλαβε τον ρόλο της ως Κέι Άνταμς στο "Νονός Μέρος II" _Αρχικά ήταν διστακτική, λέγοντας: "Στην αρχή, ήμουν επιφυλακτική για το να υποδυθώ ξανά την Κέι στη συνέχεια του Νονού. Αλλά όταν διάβασα το σενάριο, ο χαρακτήρας φαινόταν πολύ πιο ουσιαστικός από ό,τι στην πρώτη ταινία ". Στο Μέρος II, ο χαρακτήρας της άλλαξε δραματικά, "πικραίνοντάς τον" περισσότερο για την εγκληματική αυτοκρατορία του συζύγου της. Παρόλο που η Κίτον έλαβε ευρεία προβολή από τις ταινίες, ορισμένοι κριτικοί θεώρησαν ότι η σημασία του χαρακτήρα της ήταν ελάχιστη. Το περιοδικό Time έγραψε ότι ήταν "αόρατη στον Νονό και χλωμή στον Ν^ο II", αλλά σύμφωνα με το περιοδικό Empire, η Κίτον "αποδεικνύει τον ήσυχο κεντρικό άξονα, κάτι που δεν είναι καθόλου μικρό κατόρθωμα στις ταινίες που κυριαρχούνται απαραίτητα από άνδρες".

Άλλες αξιοσημείωτες ταινίες της δεκαετίας του 1970 περιλάμβαναν πολλές συνεργασίες με τον Γούντι Άλεν. Έπαιξε πολλούς εκκεντρικούς χαρακτήρες σε αρκετές από τις κωμικές και δραματικές ταινίες του, όπως οι "Sleeper ", "Love and Death", "Interiors", "Manhattan", "Manhattan Murder Mystery" και στην κινηματογραφική εκδοχή του "Play It Again, Sam", σε σκηνοθεσία Herbert Ross. Ο Άλεν απέδωσε τον Κίτον ως τη μούσα του κατά την πρώιμη κινηματογραφική του καριέρα.

Το 1977, η Κίτον κέρδισε το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ρομαντική κωμωδία-δράμα του Άλεν, "Annie Hall", έναν από τους πιο διάσημους ρόλους της. Η "Annie Hall", γραμμένη από τους Άλεν -Μάρσαλ Μπρίκμαν και σκηνοθετημένη από τον Άλεν, θεωρήθηκε από πολλούς ως μια αυτοβιογραφική εξερεύνηση της σχέσης του με τον Κίτον. Ο Άλεν βασίστηκε χαλαρά στην Κίτον _"Annie" ήταν ένα ψευδώνυμό της και το "Χολ" το αρχικό της επώνυμο). Πολλοί από τους τρόπους και την αυτοσαρκαστική αίσθηση του χιούμορ της προστέθηκαν στον ρόλο από τον Άλεν _η σκηνοθέτης Νάνσι Μέγιερς ισχυρίστηκε: "η Νταϊάν είναι το πιο αυτοσαρκαστικό άτομο στον κόσμο". Η Κίτον είπε επίσης ότι ο Άλεν έγραψε τον χαρακτήρα ως μια "εξιδανικευμένη εκδοχή" του εαυτού της. Οι δυο τους πρωταγωνίστησαν ως ένα ζευγάρι που συχνά γυρίζει και φεύγει από τη ζωή στη Νέα Υόρκη. Η ερμηνεία της αργότερα συνοψίστηκε από το CNN ως "αμήχανη, αυτοσαρκαστική, που μιλάει με τρυφερούς μικρούς ανεμοστρόβιλους ημι-λογικής", και από τον Άλεν ως "νευρική κρίση σε αργή κίνηση". Η Άνι Χολ αναδείχθηκε σε μεγάλη κριτική και εμπορική επιτυχία και κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Για την ερμηνεία Κίτον, η φεμινίστρια κριτικός κινηματογράφου Μόλι Χάσκελ έγραψε: "η Κίτον με εξέπληξε με την Άνι Χολ. Εδώ άνθισε σε κάτι περισσότερο από μια απλή, τρελή κυρία—έβαλε τις τελευταίες πινελιές σε έναν τύπο, την αντιθεά, τη χρυσή σίκσα από την επαρχία που φαίνεται κουλ και συγκροτημένη, που μοιάζει σαν να πρέπει να έχει ραντεβού το Σάββατο βράδυ, αλλά το μόνο που χρειάζεται είναι να ανοίξει το στόμα της ή να καταπιεί ή να κάνει σπαστικό άλμα στο πλάι για να αποκαλυφθεί ως η ανασφαλής χαζομάρα που είναι, τόσο ολοκληρωτική κοινωνική καταστροφή με τον δικό της τρόπο όσο είναι η καυτή διανοούμενη του Άλεν από τη Δυτική Πλευρά με τον δικό του". Το 2006, το περιοδικό Premiere κατέταξε την Κίτον ως  Άνι Χολ στην 60ή θέση στη λίστα του με τις "100 Μεγαλύτερες Ερμηνείες Όλων των Εποχών" και σημείωσε: "Είναι δύσκολο να το παίξεις χαζό. ... Η ιδιοφυΐα της Άνι έγκειται στο ότι παρά το τρελό backhand της, το απαίσιο οδήγημα και τα νευρικά τικ, είναι επίσης μια περίπλοκη, έξυπνη γυναίκα. Η Κίτον δείχνει έξοχα αυτή τη διχοτομία του χαρακτήρα της, ειδικά όταν φωνάζει σε ένα πρώτο ραντεβού με τον Άλβι (Γούντι Άλεν), ενώ ο υπότιτλος λέει, ^#Πιθανότατα νομίζει ότι είμαι γιογιό#^. Γιογιό; Δύσκολα".

Η εκκεντρική γκαρνταρόμπα της Κίτον στην Άνι Χολ, η οποία αποτελούνταν κυρίως από vintage ανδρικά ρούχα, όπως γραβάτες, γιλέκα, φαρδιά παντελόνια και καπέλα fedora, την έκανε ένα απίθανο fashion icon στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Ένα μικρό μέρος των ρούχων που παρουσιάστηκαν στην ταινία προερχόταν από την ίδια την Κίτον, η οποία ήταν ήδη γνωστή για το αγοροκόριτσο στυλ ένδυσής της χρόνια πριν από την Άνι Χολ (η Ρουθ Μόρλεϊ σχεδίασε τα κοστούμια της ταινίας). Λίγο μετά την κυκλοφορία της, τα ανδρικά ρούχα και οι φόρμες έγιναν δημοφιλής ενδυμασία για τις γυναίκες. Ήταν γνωστή για την προτίμησή της στα vintage ανδρικά ρούχα και συνήθως εμφανιζόταν δημόσια φορώντας γάντια και συντηρητική ενδυμασία. Ένα προφίλ του 2005 στην San Francisco Chronicle την περιέγραφε ως "εύκολη στην εύρεση" αναζητήστε τη μόνη γυναίκα που φαίνεται ντυμένη με ζιβάγκο. Σε ένα απόγευμα 36^οC μοιρών στην Pasadena Πασαντίνα" (σσ. πόλη στην Καλιφόρνια).

Η φωτογραφία της από τον Ντάγκλας Κίρκλαντ εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του Time (1977), με το άρθρο να την χαρακτηρίζει "την πιο αστεία γυναίκα που εργάζεται αυτό τον καιρό". Αργότερα την ίδια χρονιά, εγκατέλειψε τους συνηθισμένους ανάλαφρους κωμικούς της ρόλους όταν κέρδισε τον ιδιαίτερα περιζήτητο πρωταγωνιστικό ρόλο στο δράμα Looking for Mr. Goodbar, βασισμένο στο μυθιστόρημα της Τζούντιθ Ρόσνερ. Στην ταινία, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ρίτσαρντ Μπρουκς, υποδύθηκε μια καθολική δασκάλα για κωφά παιδιά που ζει μια διπλή ζωή, περνώντας νύχτες συχνάζοντας σε μπαρ για εργένηδες και κάνοντας άσωτο σεξ. Η Κίτον ενδιαφέρθηκε για τον ρόλο αφού τον είδε ως "ψυχολογικό ιστορικό". Το ίδιο τεύχος του Time επαίνεσε την επιλογή του ρόλου της και επέκρινε τους περιορισμένους ρόλους που ήταν διαθέσιμοι για γυναίκες ηθοποιούς σε αμερικανικές ταινίες: "Ένας άνδρας ηθοποιός μπορεί να πετάξει αεροπλάνο, να πολεμήσει σε πόλεμο, να πυροβολήσει έναν κακό, να κάνει ένα τσίμπημα, να υποδυθεί ένα μεγάλο τυρί στις επιχειρήσεις ή την πολιτική. Οι άνδρες θεωρούνται ενδιαφέροντες. Μια γυναίκα μπορεί να παίξει μια σύζυγο, να παίξει μια πόρνη, να μείνει έγκυος, να χάσει το μωρό της και, εεε, ας δούμε... Οι γυναίκες θεωρούνται βαρετές.... Τώρα, ένας αποφασισμένος παρατηρητής τάσεων μπορεί να υποδείξει μια χούφτα νέες ταινίες των οποίων οι δημιουργοί πιστεύουν ότι οι γυναίκες μπορούν να αντέξουν το δραματικό βάρος μιας παραγωγής μόνες τους, ή σχεδόν". Έπειτα, υπάρχει η Νταϊάν Κίτον στο "Ψάχνοντας τον κύριο Γκούντμπαρ"… "Ως Τερέζα Νταν, η Κίτον κυριαρχεί σε αυτή την πρόστυχη, επικίνδυνη, βίαιη δραματοποίηση του μυθιστορήματος της Τζούντιθ Ρόσνερ του 1975 για μια δασκάλα που κάνει κρουαζιέρες σε μπαρ για ελεύθερους".

Εκτός από την υποκριτική, η Κίτον είπε ότι "είχε μια δια βίου φιλοδοξία να γίνει τραγουδίστρια". Είχε μια σύντομη, ανεκπλήρωτη καριέρα ως ηχογράφος τη δεκαετία του 1970. Ο πρώτος της δίσκος ήταν μια ηχογράφηση του Hair με πρωτότυπο καστ, το 1971. Το 1977 άρχισε να ηχογραφεί κομμάτια για ένα σόλο άλμπουμ, αλλά ολοκληρωμένος δίσκος δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Η Κίτον γνώρισε μεγαλύτερη επιτυχία στο μέσο της φωτογραφίας. Όπως και ο χαρακτήρας της στην ταινία Annie Hall, η Κίτον απολάμβανε εδώ και καιρό τη φωτογραφία ως αγαπημένο χόμπι, ένα ενδιαφέρον που απέκτησε ως έφηβη από τη μητέρα της. Ενώ ταξίδευε στα τέλη της δεκαετίας του 1970, άρχισε να εξερευνά το άξιό της πιο σοβαρά. "Το Rolling Stone μου ζήτησε να τραβήξω φωτογραφίες για αυτούς και σκέφτηκα: "Περίμενε ένα λεπτό, αυτό που πραγματικά με ενδιαφέρει είναι αυτά τα λόμπι και αυτές οι παράξενες αίθουσες χορού σε αυτά τα παλιά ξενοδοχεία". έτσι άρχισα να τα φωτογραφίζω", θυμήθηκε το 2003. "Αυτά τα μέρη ήταν έρημα και μπορούσα να μπω κρυφά οποιαδήποτε στιγμή και κανείς δεν έδινε σημασία. Ήταν τόσο εύκολο και μπορούσα να το κάνω μόνη μου. Ήταν μια περιπέτεια για μένα". Η συλλογή φωτογραφιών της από εσωτερικούς χώρους ξενοδοχείων, Reservations, εκδόθηκε σε μορφή βιβλίου το 1980.

1980–1989:
Καταξιωμένη ηθοποιός ___
συνεχής αναγνώριση

Με την ταινία Manhattan (1979), η Keaton και ο Woody Allen τερμάτισαν τη μακροχρόνια εργασιακή τους σχέση. Ήταν η τελευταία μεγάλη συνεργασία τους μέχρι το 1993. Το 1978, συνδέθηκε "ρομαντικά" με τον Warren Beatty και δύο χρόνια αργότερα την επέλεξε απέναντί του στο επικό ιστορικό δράμα Reds _ Οι κόκκινοι  1981. Στην ταινία, υποδύθηκε τη Louise Bryant, δημοσιογράφο και φεμινίστρια, η οποία εγκαταλείπει τον σύζυγό της για να συνεργαστεί με τον ριζοσπαστικό δημοσιογράφο John Reed (Beatty) και αργότερα εισέρχεται στην ΕΣΣΔ για να τον βρει καθώς καταγράφει τον Εμφύλιο. Ο Μπίτι επέλεξε την Κίτον αφού την είδε στον ρόλο της Άνι Χολ, καθώς ήθελε να φέρει στον ρόλο τη φυσική της νευρικότητα και την ανασφαλή της στάση. Η παραγωγή του Reds καθυστέρησε αρκετές φορές μετά τη σύλληψη της το 1977, και η Κίτον παραλίγο να εγκαταλείψει το πρότζεκτ επειδή πίστευε ότι δεν θα γινόταν ποτέ. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν τελικά δύο χρόνια αργότερα.

Σε ένα άρθρο του Vanity Fair το 2006, η Κίτον περιέγραψε τον ρόλο της ως "την καθημερινότητα αυτού του έργου, ως κάποια που ήθελε να είναι εξαιρετική αλλά πιθανότατα πιο συνηθισμένη... Ήξερα πώς είναι να είσαι εξαιρετικά ανασφαλής". Ο βοηθός σκηνοθέτη Σάιμον Ρελφ δήλωσε αργότερα ότι η Λουίζ Μπράιαντ ήταν ένας από τους πιο δύσκολους ρόλους της Κίτον και ότι "παραλίγο να σπάσει". Το Reds ξεκίνησε με ευρεία αναγνώριση από τους κριτικούς, και η ερμηνεία της Κίτον επαινέθηκε ιδιαίτερα. Οι New York Times έγραψαν ότι η Κίτον ήταν "τίποτα λιγότερο από υπέροχη ως Λουίζ Μπράιαντ - όμορφη, εγωίστρια, αστεία και δυναμική. Είναι η καλύτερη δουλειά που έχει κάνει μέχρι σήμερα". Ο Ρότζερ Έμπερτ χαρακτήρισε την Κίτον "ιδιαίτερη έκπληξη. Είχα κατά κάποιο τρόπο αποκτήσει τη συνήθεια να περιμένω να είναι μια ευαίσθητη Νεοϋορκέζα, γλυκιά, φοβισμένη και διανοούμενη. Εδώ, είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται: θαρραλέα, υγιής, εξοργισμένη, πιστή και αστεία". Η Κίτον έλαβε τη δεύτερη υποψηφιότητά της για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της.

Την επόμενη χρονιά, πρωταγωνίστησε στο εγχώριο δράμα Shoot the Moon δίπλα στον Άλμπερτ Φίνεϊ. Η ταινία ακολουθεί τον Τζορτζ (Φίνεϊ) και τη Φέιθ Ντάνλαπ (Κίτον), των οποίων ο επιδεινούμενος γάμος, ο χωρισμός και οι ερωτικές σχέσεις καταστρέφουν τα τέσσερα παιδιά τους. Η ταινία Shoot the Moon έλαβε ως επί το πλείστον θετικές κριτικές από τους κριτικούς και η ερμηνεία της Κίτον ήταν και πάλι διθυραμβική. Στο The New Yorker, η Pauline Kael έγραψε ότι η ταινία ήταν "ίσως η πιο αποκαλυπτική αμερικανική ταινία της εποχής" και ότι η Keaton "μπορεί να είναι μια σταρ χωρίς ματαιοδοξία: ο ρόλος της Faith την προκαλεί τόσο πολύ που το μόνο που την νοιάζει είναι να βρει τον σωστό χαρακτήρα. Πολύ λίγες νεαρές Αμερικανίδες ηθοποιοί του κινηματογράφου έχουν τη δύναμη και το ένστικτο για τους πιο δύσκολους δραματικούς ρόλους - έξυπνες, εκλεπτυσμένες ηρωίδες. Η Jane Fonda είχε, περίπου την εποχή που εμφανίστηκε στο Klute και στο They Shoot Horses, Don't They?, αλλά αυτό ήταν πριν από περισσότερα από δέκα χρόνια. Δεν υπήρξε καμία άλλη μέχρι τώρα. Η Diane Keaton παίζει σε διαφορετικό επίπεδο από αυτό των προηγούμενων κινηματογραφικών της ρόλων. Προσφέρει στον χαρακτήρα μια πλήρη δόση τρόμου και επίγνωσης και το κάνει με έναν ιδιαίτερο, διαισθητικό τρόπο που είναι κατάλληλος για την κινηματογραφική υποκριτική". Ο David Denby του περιοδικού New York αποκάλεσε την Keaton "απόλυτα χαλαρή και γεμάτη αυτοπεποίθηση", προσθέτοντας: "η Keaton πάντα έβρισκε αρκετά εύκολο να βγάλει τον θυμό που κρύβεται κάτω από την απαλή διστακτικότητα του επιφανειακού της τρόπου, αλλά ποτέ δεν την έχει καταπιέσει και είχε βιώσει τόσο πόνο πριν" Η ερμηνεία της εξασφάλισε μια δεύτερη συνεχόμενη υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα για Καλύτερη Ηθοποιό σε Δράμα, μετά το Reds.

Το 1984 έφερε την ταινία The Little Drummer Girl _"η Μικρή Τυμπανίστρια", την πρώτη της εκδρομή στο είδος θρίλερ και δράσης. Το φιλμ ήταν μια οικονομική και κριτική αποτυχία, με τους κριτικούς να ισχυρίζονται ότι η Κίτον είχε λάθος επιλογή για το είδος, όπως μια κριτική του The New Republic: ισχυρίστηκε ότι "ο ομώνυμος ρόλος, ο κεντρικός ρόλος, παίζεται από την Νταϊάν Κίτον, και γύρω της η ταινία καταρρέει. Είναι τόσο αδύναμη, τόσο ακατάλληλη". Αλλά την ίδια χρονιά, έλαβε θετικές κριτικές για την ερμηνεία της στην ταινία "Mrs. Soffel _Κυρία Σόφελ", μια ταινία βασισμένη στην αληθινή ιστορία της συζύγου ενός καταπιεσμένου δεσμοφύλακα, η οποία ερωτεύεται έναν καταδικασμένο δολοφόνο και κανονίζει την απόδρασή του. Δύο χρόνια αργότερα, πρωταγωνίστησε μαζί με την Τζέσικα Λανγκ και τη Σίσι Σπέισεκ στα " Crimes of the Heart _εγκλήματα Καρδιάς", διασκευασμένη από το βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό έργο της Μπεθ Χένλεϊ σε μια μέτριας επιτυχίας κωμωδία. Η ερμηνεία της έτυχε θερμής υποδοχής από τους κριτικούς, και η Ρίτα Κέμπλεϊ της The Washington Post έγραψε: "Ως  άθλια Λένι, η Κίτον μετατρέπεται ομαλά από νευρωτική της Νέας Υόρκης σε εκκεντρική του Νότου, μια απρόθυμη άστεγη που εμποδίζεται, από όλα τα πράγματα, από την συρρικνωμένη ωοθήκη της",

Το 1987, πρωταγωνίστησε στην ταινία "Baby Boom", την πρώτη από τις τέσσερις συνεργασίες της με τη συγγραφέα-παραγωγό Νάνσι Μέγιερς. Έπαιξε μια γυναίκα καριέρας από το Μανχάταν που ξαφνικά αναγκάζεται να φροντίσει ένα νήπιο. Μια μέτρια επιτυχία στο box-office, η ερμηνεία του Κίτον ξεχώρισε από τον Kael, ο οποίος την περιέγραψε ως "μια ένδοξη κωμική ερμηνεία που ξεπερνά πολλές από τις ανοησίες σε αυτή την ταινία. Η Keaton είναι καταπληκτική: το γεγονός ότι η Κυρία Τίγρη έχει όλη αυτή την ορμή παίζεται για φάρσα σε κρατά σε εγρήγορση για κάθε απόχρωση υπερηφάνειας και πανικού που νιώθει ο χαρακτήρας". Είναι μια εξαιρετικά θηλυκή διευθύντρια, μια γοητευτική γυναίκα με μεγάλα μάτια, με μια λαχανιασμένη ζάλη που μπορεί να σας θυμίσει την Τζιν Άρθουρ στο The More The Merrier. Την ίδια χρονιά, έκανε μια σύντομη εμφάνιση στην ταινία του Άλεν Radio Days ως τραγουδίστρια νυχτερινού κέντρου. Η ταινία The Good Mother του 1988 ήταν μια οικονομική απογοήτευση (σύμφωνα με την Κίτον, ήταν "μια Μεγάλη Αποτυχία. Σαν, ΜΕΓΑΛΗ αποτυχία"), και ορισμένοι κριτικοί επέκριναν την ερμηνεία της. Σύμφωνα με την Washington Post, "η υποκριτική της εκφυλίζεται σε διαφημιστική εκστρατεία - σαν να προσπαθεί να πουλήσει μια ιδέα στην οποία δεν μπορεί να πιστέψει πλήρως".

Το 1987, σκηνοθέτησε και μοντάρισε την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία, Heaven, ένα ντοκιμαντέρ για την πιθανότητα μιας μετά θάνατον ζωής. Συνάντησε ανάμεικτες κριτικές αντιδράσεις, με τους New York Times να την παρομοιάζουν με "μια ιδέα που επιβάλλεται στα θέματά της". Κατά τα επόμενα τέσσερα χρόνια, σκηνοθέτησε μουσικά βίντεο για καλλιτέχνες όπως η Μπελίντα Καρλάιλ, συμπεριλαμβανομένου του βίντεο "Heaven Is a Place on Earth", δύο τηλεοπτικές ταινίες με πρωταγωνίστρια την Πατρίσια Αρκέτ, επεισόδια των σειρών China Beach και Twin Peaks κά.

1990–1999:
Ώριμοι ρόλοι και επανένωση
με τον Γούντι Άλεν

Μέχρι τη δεκαετία του 1990, είχε καθιερωθεί ως μια από τις πιο δημοφιλείς και ευέλικτες ηθοποιούς στο Χόλιγουντ. Στράφηκε σε πιο ώριμους ρόλους, συχνά υποδυόμενη μητριάρχη οικογενειών της μεσαίας τάξης. Για τις επιλογές ρόλων της και την αποφυγή της τυποποίησης, είπε: "Τις περισσότερες φορές ένας συγκεκριμένος ρόλος σου κάνει καλό και ^#Μπαμ!#^ Έχεις πολλές προσφορές, όλες για παρόμοιους ρόλους... Έχω προσπαθήσει να ξεφύγω από τους συνηθισμένους ρόλους και έχω δοκιμάσει τις δυνάμεις μου σε πολλά πράγματα".

Η Κίτον ξεκίνησε τη δεκαετία με το The Lemon Sisters, μια κωμωδία-δράμα που δεν είχε καλές κριτικές(την οποία πρωταγωνίστησε και παρήγαγε), η οποία αναβλήθηκε για ένα χρόνο μετά την ολοκλήρωσή της. Το 1991 πρωταγωνίστησε με τον Στιβ Μάρτιν στην οικογενειακή κωμωδία Father of the Bride. Παραλίγο να μην επιλεγεί για την ταινία, καθώς η εμπορική αποτυχία της ταινίας The Good Mother είχε εντείνει τη σχέση της με την Walt Disney Pictures, το στούντιο και των δύο ταινιών. Το Father of the Bride ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία της μετά από τέσσερα χρόνια εμπορικών απογοητεύσεων. Επανέλαβε τον ρόλο της τέσσερα χρόνια αργότερα στη συνέχεια, ως μια γυναίκα που μένει έγκυος στη μέση ηλικία ταυτόχρονα με την κόρη της. Μια κριτική της ταινίας στο San Francisco Examiner ήταν μία από τις πολλές στις οποίες η Κίτον συγκρίθηκε για άλλη μια φορά με την Κάθριν Χέπμπορν: "Μη βασιζόμενη πλέον σε αυτή την τραυλιστική αβεβαιότητα που διαπερνούσε όλους τους χαρακτηρισμούς της της δεκαετίας του 1970, έχει κατά κάποιο τρόπο γίνει η Κάθριν Χέπμπορν με ένα βαθύ μητρικό ένστικτο, δηλαδή, είναι μια καλή και έξυπνη ηθοποιός που δεν χρειάζεται να είναι σκληρή και αιχμηρή για να αποδείξει τον φεμινισμό της".

Η Κίτον επανέλαβε τον ρόλο της Κέι Άνταμς στην ταινία του 1990 The Godfather Part III, που διαδραματίζεται 20 χρόνια μετά το τέλος του The Godfather, Part II. Το 1993 πρωταγωνίστησε στην μαύρη κωμωδία μυστηρίου Manhattan Murder Mystery, τον πρώτο μεγάλο κινηματογραφικό της ρόλο σε ταινία του Γούντι Άλεν από το 1979. Ο ρόλος της προοριζόταν αρχικά για τη Μία Φάροου, αλλά η Φάροου αποχώρησε από το έργο αφού χώρισε με τον Άλεν. Ο Τοντ ΜακΚάρθι του Variety επαίνεσε την ερμηνεία της, γράφοντας ότι "χειρίζεται ωραία τον μερικές φορές γελοίο κεντρικό κωμικό ρόλο της", ενώ ο Ντέιβιντ Άνσεν του Newsweek έγραψε: "Στην οθόνη, ο Κίτον και ο Άλεν ήταν πάντα φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον: εξακολουθούν να βγάζουν υπέροχα αστείες σπίθες". Για την ερμηνεία της, προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού - Κωμωδία ή Μιούζικαλ.

Το 1995, σκηνοθέτησε το Unstrung Heroes, την πρώτη της κινηματογραφική ταινία αφήγησης. Η ταινία, διασκευασμένη από τα απομνημονεύματα του Φραντς Λιντς, είχε πρωταγωνιστή τον Νάθαν Γουάτ ως αγόρι της δεκαετίας του 1960, του οποίου η μητέρα (Άντι ΜακΝτάουελ) διαγιγνώσκεται με καρκίνο. Καθώς η ασθένειά της επιδεινώνεται και ο εφευρέτης πατέρας του (Τζον Τορτούρο) απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο, το αγόρι στέλνεται να ζήσει με τους δύο εκκεντρικούς θείους του (Μώρι Τσάικιν και Μάικλ Ρίτσαρντς). Η Κίτον άλλαξε το σκηνικό της ιστορίας από τη Νέα Υόρκη του βιβλίου της Λιντς στη Νότια Καλιφόρνια των παιδικών της χρόνων, και οι τέσσερις τρελοί θείοι περιορίστηκαν σε ένα ιδιότροπο, παράξενο ζευγάρι. Σε ένα δοκίμιο για τους New York Times, η Λιντς είπε ότι η κινηματογραφική Σέλμα δεν πέθανε από καρκίνο, αλλά από την "Ασθένεια του Παλιού Κινηματογράφου _Κάποια μέρα κάποιος μπορεί να βρει μια θεραπεία για τον καρκίνο, αλλά η τελική ωμότητα των ταινιών για τον καρκίνο είναι πιθανώς ανεπανόρθωτη" Το UnStrung Heroes έπαιξε σε σχετικά περιορισμένη κυκλοφορία και άφησε μικρή εντύπωση στο box office, αλλά η ταινία και η σκηνοθεσία της έτυχαν γενικά θετικής υποδοχής από τους κριτικούς.

Η πιο επιτυχημένη ταινία της Κίτον της 10ετίας ήταν η κωμωδία του 1996 The First Wives Club. Πρωταγωνίστησε μαζί με την Γκόλντι Χον και την Μπέτι Μίντλερ ως τρεις "πρώτες σύζυγοι": μεσήλικες γυναίκες που είχαν χωρίσει από τους συζύγους τους υπέρ νεότερων. Η Κίτον ισχυρίστηκε ότι η δημιουργία της ταινίας "της έσωσε τη ζωή". Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία, αποφέροντας 105 εκατομ$ στο αμερικανικό box office και άλλα τόσα στον υπόλοιπο κόσμο αναπτύσσοντας λατρεία μεταξύ των μεσήλικων γυναικών. Οι κριτικές της ήταν γενικά θετικές για την Κίτον και τις συμπρωταγωνίστριές της, και η εφημερίδα The San Francisco Chronicle την αποκάλεσε "πιθανώς _μία από_ τις καλύτερες εν ζωή ηθοποιούς κωμικών ταινιών". Το 1997, η Κίτον, η Χον και η Μίντλερ έλαβαν το βραβείο Women in Film Crystal Award, το οποίο τιμά "εξαιρετικές γυναίκες που, μέσω της αντοχής τους και της αριστείας της δουλειάς τους, έχουν βοηθήσει στην επέκταση του ρόλου των γυναικών στη βιομηχανία του θεάματος".

Επίσης, το 1996, η Κίτον πρωταγωνίστησε ως Μπέσι, μια γυναίκα με λευχαιμία, στο Marvin's Room, μια διασκευή του έργου του Σκοτ ​​ΜακΦέρσον. Η Μέριλ Στριπ έπαιξε την αποξενωμένη αδερφή της, Λι, και είχε αρχικά ληφθεί υπόψη και για τον ρόλο της Μπέσι. Στην ταινία πρωταγωνίστησε επίσης ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο ως ο επαναστάτης γιος. Ο Ρότζερ Έμπερτ έγραψε: "Στριπ και Κίτον, με τα διαφορετικά τους στυλ, βρίσκουν τρόπους να μετατρέψουν τον Λι και την Μπέσι σε κάτι πολύ περισσότερο από την έκφραση των προβλημάτων τους". Η Κίτον κέρδισε μια τρίτη υποψηφιότητα για Όσκαρ για την ταινία, η οποία έτυχε θετικών κριτικών. Είπε ότι η μεγαλύτερη πρόκληση του ρόλου ήταν η κατανόηση της νοοτροπίας ενός ατόμου με ανίατη ασθένεια. Πρωταγωνίστησε στη συνέχεια στην ταινία The Only Thrill (1997) δίπλα στους Baby Boom, Σαμ Σέπαρντ, και είχε έναν δευτερεύοντα ρόλο στην ταινία The Other Sister (1999).

Το 1999, αφηγήθηκε το ωριαίο ντοκιμαντέρ δημόσιας ραδιοφωνίας "If I Get Out Alive", το πρώτο που επικεντρώθηκε στις συνθήκες και τη βαρβαρότητα που αντιμετωπίζουν οι νέοι στο σωφρονιστικό σύστημα ενηλίκων. Η εκπομπή, που παρήχθη από την Lichtenstein Creative Media, προβλήθηκε σε δημόσιους ραδιοφωνικούς σταθμούς σε όλη τη χώρα και τιμήθηκε με το βραβείο First Place National Headliner Award και το μετάλλιο Casey για την αξιέπαινη δημοσιογραφία.

2000–2009:
Κωμικές ταινίες και αναβίωση

Η πρώτη ταινία της για το 2000 ήταν το Hanging Up, με τη Μεγκ Ράιαν και τη Λίζα Κούντροου. Η ίδια σκηνοθέτησε την ταινία, παρά το γεγονός ότι σε μια συνέντευξη του 1996 ισχυρίστηκε ότι δεν θα σκηνοθετούσε ποτέ τον εαυτό της, λέγοντας "ως σκηνοθέτης, έχεις αυτόματα διαφορετικούς στόχους. Δεν μπορώ να σκεφτώ τη σκηνοθεσία όταν παίζω". Ένα δράμα για τρεις αδερφές που αντιμετωπίζουν την άνοια και τον τελικό θάνατο του ηλικιωμένου πατέρα τους (Γουόλτερ Ματάου), το Hanging Up έλαβε κακή βαθμολογία από τους κριτικούς και απέφερε "μόλις" 36 εκατομ$ στο box office ΗΠΑ

Το 2001, ο Κίτον συμπρωταγωνίστησε με τον Warren Beatty (+ Goldie Hawn, Garry Shandling, Andie MacDowell, Jenna Elfman, Nastassja Kinski, Charlton Hestont και Josh) στην ταινία Town & Country, ένα κριτικό και οικονομικό φιάσκο. Ο Πίτερ Τράβερς του Rolling Stone έγραψε ότι η ταινία Town & Country " ξιζε λιγότερο κριτική από ό,τι μια νεκρολογία... Το πτώμα πήρε μαζί του τη φήμη του αστέρα καστ της, συμπεριλαμβανομένων των Beatty και Keaton". Το 2001 και το 2002, πρωταγωνίστησε σε τέσσερις τηλεοπτικές ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού. Υποδύθηκε μια φανατική καλόγρια στο θρησκευτικό δράμα Sister Mary Explains It All, μια φτωχή μητέρα στο δράμα On Thin Ice και μια λογίστρια στην κωμωδία για τη μαφία Plan B. Στο Crossed Over υποδύθηκε την Μπέβερλι Λόουρι, που δημιουργεί μια ασυνήθιστη φιλία με τη μόνη γυναίκα που εκτελέστηκε ενώ βρισκόταν σε πτέρυγα μελλοθανάτων στο Τέξας, την Κάρλα Φέι Τάκερ. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία της από το 1996 ήρθε με την ρομαντική κωμωδία του 2003, Something's Gotta Give, σε σκηνοθεσία Νάνσι Μέγιερς και συμπρωταγωνιστή τον Τζακ Νίκολσον. Ο Νίκολσον και η Κίτον, ηλικίας 65 και 56 ετών αντίστοιχα, θεωρήθηκαν ως τολμηρές επιλογές καστ για τους πρωταγωνιστές και η Twentieth Century Fox, το αρχικό στούντιο της ταινίας, φέρεται να αρνήθηκε να κάνει την παραγωγή της, φοβούμενη ότι οι πρωταγωνιστές ήταν πολύ μεγάλοι για να είναι κερδοφόροι. Η Κίτον δήλωσε στο Ladies' Home Journal: "Ας το παραδεχτούμε, οι άνθρωποι στην ηλικία μου και του Τζακ είναι πολύ πιο βαθυστόχαστοι, πολύ πιο ψυχωμένοι, επειδή έχουν δει πολλή ζωή. Έχουν πολύ πάθος και ελπίδα - γιατί να μην ερωτευτούν; Γιατί να μην το δείχνουν αυτό οι ταινίες; " Υποδύθηκε μια μεσήλικη θεατρική συγγραφέα που ερωτεύεται τον πολύ μεγαλύτερο σε ηλικία φίλο της κόρης της. Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία στο box office, αποφέροντας πάνω από 125 εκατομ$ μόνο στις ΗΠΑ. Ο Ρότζερ Έμπερτ έγραψε: "Κίτον και Νίκολσον φέρνουν τόση εμπειρία, γνώση και χιούμορ στους χαρακτήρες τους που η ταινία λειτουργεί με τρόπους που το σενάριο μπορεί να μην είχε καν ελπίσει". Η Κίτον έλαβε την τέταρτη υποψηφιότητά της για Όσκαρ για την ερμηνεία της.

Η μόνη ταινία της Κίτον μεταξύ 2004 και 2006 ήταν η κωμωδία The Family Stone (2005), με "πρωταγωνιστή"  ένα ensemble cast καστ. Στην ταινία, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Τόμας Μπεζούτσα, η Κίτον υποδύθηκε μια επιζήσασα του καρκίνου του μαστού και μητριάρχισσα μιας μεγάλης οικογένειας της Νέας Αγγλίας που επανενώνεται στο σπίτι των γονιών της για τις ετήσιες χριστουγεννιάτικες διακοπές της. Η ταινία γνώρισε μέτρια κριτική και εμπορική επιτυχία _κέρδισε πάντως 92,2 εκατομ$ παγκοσμίως. Η Κίτον έλαβε τη δεύτερη υποψηφιότητά της για το βραβείο Satellite για την ερμηνεία της, για την οποία ο Πίτερ Τράβερς του Rolling Stone έγραψε: "η Κίτον, μια μάγισσα που συνδυάζει το χιούμορ με την ερωτική απογοήτευση, τιμά την ταινία με μια χάρη που την κάνει να μένει στη μνήμη".

Το 2007, πρωταγωνίστησε τόσο στις ταινίες Because I Said So και Mama's Boy. Στη ρομαντική κωμωδία Because I Said So, σε σκηνοθεσία Μάικλ Λέμαν, υποδύθηκε μια διαζευγμένη μητέρα τριών κορών, αποφασισμένη να ζευγαρώσει τη μοναχοκόρη της, Μίλι (Μάντι Μουρ). Με πρωταγωνιστές επίσης τους Στίβεν Κόλινς και Γκάμπριελ Μαχτ, το έργο έλαβε συντριπτικά αρνητικές κριτικές, με τον Γουέσλι Μόρις του The Boston Globe να το αποκαλεί "ένα πρόχειρα φτιαγμένο μπολ με ξαναζεσταμένα κλισέ και  γκόμενες" _κατατάχθηκε ανάμεσα στις ταινίες με τις χειρότερες κριτικές της χρονιάς. Το 2008, η Κίτον έλαβε την πρώτη και μοναδική της υποψηφιότητα για το βραβείο Χρυσό Βατόμουρο. Στην ταινία Mama's Boy "Το Αγόρι της Μαμάς"_ ντεμπούτο μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη Τιμ Χάμιλτον, η Κίτον πρωταγωνίστησε ως η μητέρα ενός εγωκεντρικού 29χρονου (Τζον Χέντερ), του οποίου ο κόσμος ανατρέπεται όταν αρχίζει να βγαίνει ραντεβού και σκέφτεται να τον διώξει από το σπίτι. Διανεμημένη για περιορισμένη κυκλοφορία μόνο σε ορισμένα μέρη των ΗΠΑ, η ανεξάρτητη κωμωδία συγκέντρωσε σε μεγάλο βαθμό αρνητικές κριτικές.

Το 2008, πρωταγωνίστησε μαζί με τους Νταξ Σέπαρντ και Λιβ Τάιλερ στην δραμεντί "Smother" του Vince Di Meglio (Βινς Ντι Μέλιο), υποδυόμενη την αυταρχική μητέρα ενός άνεργου θεραπευτή, ο οποίος αποφασίζει να μετακομίσει μαζί του και την κοπέλα του μετά τον χωρισμό του με τον σύζυγό της (Κεν Χάουαρντ). Όπως και με το "Το Αγόρι της Μαμάς", η ταινία έλαβε μόνο περιορισμένη κυκλοφορία, με αποτέλεσμα τα συνολικά έσοδα να ανέλθουν στα 1,8 εκατομ$ παγκοσμίως, με την κριτική αντίδραση γενικά δυσμενή. Επίσης, το 2008, εμφανίστηκε μαζί με την Κέιτι Χολμς και την Κουίν Λατίφα στην αστυνομική κωμωδία Mad Money, σε σκηνοθεσία Κάλι Χούρι. Βασισμένη στο βρετανικό τηλεοπτικό δράμα Hot Money (2001), η ταινία περιστρέφεται γύρω από τρεις γυναίκες υπαλλήλους της Ομοσπονδιακής Τράπεζας που σχεδιάζουν να κλέψουν χρήματα που πρόκειται να καταστραφούν.

2010–2024:
Συνέχεια κωμικών ρόλων
& φωνητικής δουλειάς

Το 2010, πρωταγωνίστησε με τη Ρέιτσελ ΜακΆνταμς και τον Χάρισον Φορντ στην κωμωδία του Ρότζερ Μίτσελ Morning Glory, υποδυόμενος την βετεράνο τηλεοπτική παρουσιάστρια μιας φανταστικής πρωινής εκπομπής που χρειάζεται απεγνωσμένα να αυξήσει τα χαμηλά ποσοστά τηλεθέασης. Υποδυόμενη έναν ναρκισσιστικό χαρακτήρα που θα κάνει τα πάντα για να ευχαριστήσει το κοινό, η Κίτον περιέγραψε τον ρόλο της ως "το είδος της γυναίκας που λατρεύεις να μισείς". Εμπνευσμένη από το θεατρικό έργο του Νιλ Σάιμον στο Μπρόντγουεϊ του 1972, The Sunshine Boys, σημείωσε μέτρια επιτυχία στο box office, συγκεντρώνοντας πάντως πάνω από 59 εκατομ$ παγκοσμίως. Η ίδια γενικά επαινέθηκε για την ερμηνεία της, με τον James Berardinelli του ReelViews να γράφει: "Η Κίτον είναι τόσο καλή στον ρόλο της που μπορεί κανείς να τη δει να γλιστράει αβίαστα στην καρέκλα του παρουσιαστή σε μια πραγματική πρωινή εκπομπή". Το φθινόπωρο του 2010, συμμετείχε στην παραγωγή της κωμωδίας-δράματος Darling Companion του Λόρενς Κάσνταν, η οποία κυκλοφόρησε το 2012. Με συμπρωταγωνιστές τους Κέβιν Κλάιν και Νταϊάν Γουίστ και διαδραματίζεται στο Τελουράιντ του Κολοράντο, η ταινία ακολουθεί μια γυναίκα, την οποία υποδύεται η Κίτον, της οποίας ο σύζυγος χάνει τον αγαπημένο της σκύλο σε έναν γάμο που πραγματοποιήθηκε στο εξοχικό τους στα Βραχώδη Όρη, με αποτέλεσμα μια ομάδα αναζήτησης για να βρεθεί το κατοικίδιο. Η πρώτη ταινία του Κάσνταν μετά από εννέα χρόνια, η ταινία πάτωσε στο αμερικανικό box office (με κάτω από 790.000$ σε όλη την προβολή της στις αίθουσες). Οι κριτικοί απέρριψαν την ταινία ως "ένα αντιγραμμένο, υποτιμημένο ματαιοδοξικό έργο", αλλά χειροκρότησαν την ερμηνεία της Κίτον.Ο Ty Burr του The Boston Globe έγραψε ότι η ταινία "θα ήταν αμέσως ξεχασμένη χωρίς την ο Κίτον, που  προσδίδει στον ρόλο της μια θλίψη, ζεστασιά, σοφία και οργή νιώθοντας κερδισμένη ... Η ερμηνεία της εδώ είναι μια προέκταση της φθαρμένης, ανθεκτικής της χάρης".

Επίσης, το 2011, η Κίτον ξεκίνησε την παραγωγή _ανέβηκε 2013, της οικογενειακής κωμωδίας του Τζάστιν Ζάκαμ The Big Wedding, μιας νέας έκδοσης της γαλλικής ταινίας του 2006 Mon frère se marie, στην οποία, μαζί με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, υποδύθηκαν ένα ζευγάρι που είχε χωρίσει εδώ και καιρό και, για χάρη του γάμου του υιοθετημένου γιου τους και της πολύ θρησκευόμενης βιολογικής μητέρας του, προσποιούνται ότι είναι ακόμα παντρεμένοι (Justin Zackham  αμερικανο-βρετανού σεναριογράφου, σκηνοθέτη και παραγωγού _ταινίες The Bucket List, One Chance, The Big Wedding Second Act κά) και δημιούργησε επίσης την τηλεοπτική σειρά FX Lights Out, όλα με  αρνητικές κριτικές σε μεγάλο βαθμό.

Το 2014, πρωταγωνίστησε στις ταινίες And So It Goes και 5 Flights Up. Στη ρομαντική δραμεντί του Ρομπ Ράινερ And So It Goes, υποδύθηκε μια χήρα τραγουδίστρια που βρίσκει τον φθινοπωρινό έρωτα με ένα bad boy (Μάικλ Ντάγκλας) –και αυτή σε μεγάλο βαθμό με αρνητικές κριτικές. Κάποιος  έγραψε ότι το And So It Goes "στοχεύει στην κωμωδία, αλλά με δύο ταλαντούχους ηθοποιούς που έχουν κολλήσει σε μια μισοκαρδή προσπάθεια ενός κάποτε ισχυρού σκηνοθέτη, καταλήγει σε μια ακούσια τραγωδία". Την ίδια χρονιά η Κίτον συμπρωταγωνίστησε με τον Μόργκαν Φρίμαν στην κωμωδία-δράμα του Ρίτσαρντ Λόνκρεϊν, 5 Flights Up, βασισμένη στο μυθιστόρημα Heroic Measures της Τζιλ Σίμεντ. Υποδύονται ένα ζευγάρι που είναι παντρεμένο εδώ και καιρό και περνάει ένα γεμάτο περιστατικά Σαββατοκύριακο, αφού αναγκάζονται να σκεφτούν να πουλήσουν το αγαπημένο τους διαμέρισμα στο Μπρούκλιν. Γυρισμένη στη Νέα Υόρκη, η ταινία έκανε πρεμιέρα, με το προηγούμενο όνομά της Ruth & Alex, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο το 2014. Την ίδια χρονιά, ο Κίτον έγινε η πρώτη γυναίκα που έλαβε το βραβείο Χρυσού Λέοντα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ζυρίχης.

Η μόνη ταινία του Κίτον για το 2015 ήταν το Love the Coopers, μια κωμωδία για μια προβληματική οικογένεια που συγκεντρώνεται τα Χριστούγεννα, για την οποία επανενώθηκε με τη συγγραφέα του Because I Said So, Τζέσι Νέλσον. Με πρωταγωνιστές Τζον Γκούντμαν, Εντ Χελμς και Μαρίσα Τομέι, η Κίτον ήταν προσκολλημένη για αρκετά χρόνια πριν η ταινία βγει στην παραγωγή. Το casting της έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη χρηματοδότηση και την πρόσληψη των περισσότερων ηθοποιών, γεγονός που την οδήγησε σε θέση εκτελεστικού παραγωγού. Το Love the Coopers έλαβε σε μεγάλο βαθμό αρνητικές κριτικές _την χαρακτήρισαν ως ένα "γλυκόπικρο μείγμα εορταστικής χαράς", και σημείωσε "μέτρια" εμπορική επιτυχία με (συνολικά 41,1 εκατομ$ παγκοσμίως έναντι προϋπολογισμού 17 εκατομ$). Επίσης, το 2015, το Netflix ανακοίνωσε την κωμωδία Divanation, για την οποία η Κίτον αναμενόταν να επανενωθεί με τους συμπρωταγωνιστές της στο First Wives Club, Μίντλερ και Χον, για να υποδυθούν μια πρώην τραγουδίστρια, αλλά το έργο δεν υλοποιήθηκε.

Η Κίτον χάρισε τη φωνή της στη μητέρα της Ντόρι, η οποία έπασχε από αμνησία, στην ταινία Finding Dory (2016) _Disney+Pixar, τη συνέχεια της ταινίας κινουμένων σχεδίων Finding Nemo του 2003 της Pixar. Η ταινία σημείωσε κριτική και εμπορική επιτυχία, με έσοδα άνω του 1 δισεκατομ$ παγκοσμίως, η δεύτερη ταινία της Pixar που ξεπέρασε αυτό το όριο μετά το Toy Story. 3 (2010). Επίσης, σημείωσε πολλά ρεκόρ, συμπεριλαμβανομένου του μεγαλύτερου ανοίγματος κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών στις ΗΠΑ αναδεικνύοντάς την ως πιο επιτυχημένη ταινία κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών (στις ΗΠΑ). Το άλλο έργο της Κίτον για το 2016 ήταν η οκταμερής σειρά του HBO, The Young Pope, στην οποία υποδύεται μια καλόγρια που μεγάλωσε τον νεοεκλεγέντα πάπα (Τζουντ Λο) και τον βοήθησε να φτάσει να γίνει ποντίφηκας. Η μίνι σειρά έλαβε δύο υποψηφιότητες για τα 69^α Βραβεία Primetime Creative Arts Emmy, καθιστώντας την την πρώτη ιταλική τηλεοπτική σειρά που προτάθηκε για Βραβεία Primetime Emmy.

Το 2017, η Κίτον εμφανίστηκε απέναντι από τον Μπρένταν Γκλίσον (Ιρλανδός ηθοποιός και σκηνοθέτης, αποδέκτης τριών βραβείων IFTA, δύο Βρετανικών Ανεξάρτητων Βραβείων κινηματογράφου και ενός βραβείου Primetime Emmy _ έχει προταθεί δύο φορές για BAFTA και δύο για Χρυσής Σφαίρας) στη βρετανική δραμεντί ταινία Hampstead. Βασισμένη στη ζωή του Χάρι Χάλοους, απεικονίζει μια Αμερικανίδα χήρα (Κίτον) που βοηθά έναν ντόπιο να υπερασπιστεί την ετοιμόρροπη καλύβα του και τη ζωή που ζει στο Χάμπστεντ Χιθ εδώ και 17 χρόνια. Η ειδική κυκλοφορία είχε ανάμεικτες αντιδράσεις από τους κριτικούς, οι οποίοι δεν εντυπωσιάστηκαν από την " βαθιά μέτρια ιστορία" της ταινίας, αλλά σημείωσε εμπορική επιτυχία. Το μόνο έργο της Κίτον για το 2018 ήταν το Book Club, στο οποίο αυτή +Jane Fonda, Candice Bergen, και Mary Steenburgen υποδύονται τέσσερις φίλες που διαβάζουν ως μέλη της μηνιαίας λέσχης βιβλίου το Fifty Shades of Grey (πενήντα αποχρώσεις του γκρι ερωτική, αισθηματική, ψυχολογική δραματική ταινία παραγωγής 2015 _σκηνοθεσία Σαμ Τέιλορ-Τζόνσον σενάριο Κέλι Μαρσέλ, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα). Διαβάζουν και στη συνέχεια αρχίζουν να αλλάζουν τον τρόπο που βλέπουν τις προσωπικές τους σχέσεις. Η ρομαντική αυτή κωμωδία έλαβε ανάμεικτες κριτικές, οι οποίοι θεώρησαν ότι το Book Club "ανεβαίνει κατά διαστήματα στο επίπεδο του εντυπωσιακού βετεράνου καστ της", αλλά με παγκόσμια εισπράξεις άνω των 100 εκατομ$, έγινε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του Κίτον σε ρόλο χωρίς φωνή μετά την ταινία Something's Gotta Give του 2003. Το 2019, πρωταγωνίστησε στην κωμωδία Poms ως μια γυναίκα που πεθαίνει από καρκίνο και δημιουργεί μια ομάδα μαζορετών με άλλες γυναίκες ενοίκους ενός οίκου ευγηρίας. Η ταινία ήταν μια απογοήτευση στο box office έγινε και αρνητικά δεκτή από τους κριτικούς. Η τελευταία εμφάνιση της Κίτον ήταν στην ταινία μάλλον αδιάφορη Summer Camp του 2024.

Στυλ υποκριτικής και κληρονομιά

Η Κίτον χαρακτηρίστηκε ως "μία από τις σπουδαίες Αμερικανίδες ηθοποιούς της ακμής της δεκαετίας του 1970", ένα είδωλο στυλ και ένας "θησαυρός" με προσωπικό και επαγγελματικό στυλ που είναι "δύσκολο να εξηγηθεί και αδύνατο να αντιγραφεί". Πολλοί κριτικοί έχουν επισημάνει την ευελιξία της ως πρωταγωνίστρια τόσο σε ελαφριές κωμωδίες όσο και σε αναγνωρισμένα δράματα. Οι New York Times περιέγραψαν την Κίτον ως "εξαιρετικά επιδέξια" στην απεικόνιση της "αγαπημένης, ταραγμένης μούσας" του Γούντι Άλεν στις κωμωδίες του, καθώς και "ντροπαλών, αμήχανων γυναικών που κατακλύζονται από τη δύναμη του δικού τους αφυπνισμένου ερωτισμού" σε δραματικές ταινίες όπως το Looking for Mr. Goodbar, το Reds, το Shoot the Moon και το Mrs. Soffel. Σημειώθηκε επίσης η ικανότητα της Κίτον να επανεφευρίσκει και να προκαλεί τον εαυτό της στην οθόνη, έχοντας μεταβεί από το "χαζό foil του Άλεν" σε μια "χαρισματική και ερωτικά εκλεπτυσμένη ηθοποιό" και αργότερα σε "μια ελκυστική μητρική φιγούρα... μια γυναικεία γυναίκα με μια σέξι χροιά".

Η κριτικός λογοτεχνίας Daphne Merkin (Ντάφνι Μέρκιν) υποστήριξε ότι η Κίτον παρέμεινε πιο δημοφιλής στο κοινό από τους συγχρόνους της λόγω της "φιλικής προσβασιμότητας" και της "γοητευτικά αυτοσεβαστικής" περσόνας της, αποκαλώντας το πιο "σταθερά λαμπερό" ατού της Κίτον "μεγαβάτ προσωπικότητά της, που ξεχύνεται από μέσα της σαν μια ανεξέλεγκτη δύναμη της φύσης, ένα θερμοπίδακα ιδιόμορφα διασκεδαστικών χαρακτηριστικών που πέφτουν στον αέρα και προσδίδουν σε όλα γύρω της μια στιγμιαία λάμψη". Στο περιοδικό New York, ο Πίτερ Ράινερ έγραψε: "Στις μέρες της ως Άνι Χολ, _η Κίτον, ήταν φημισμένη για την αίσθηση της μόδας που συνδυάζεται με τον τρόπο της, και η προσέγγισή της στην υποκριτική είναι, με τον καλύτερο τρόπο, συνδυάζεται επίσης. Το κοινό την αγαπάει επειδή ταυτίζεται με τις γυναίκες. Υποδύεται, οι οποίοι δεν είναι ποτέ ολόκληροι. Κανείς δεν μπορεί να είναι σοβαρός και αστείος ταυτόχρονα όπως η Νταϊάν Κίτον. Σε αυτούς τους ταραγμένους καιρούς, είναι ο τέλειος συνδυασμός για μια σύγχρονη ηρωίδα. Για την αυτοσαρκαστική της συμπεριφορά, η Κίτον ήταν γνωστή για την ^#ειρωνική αίσθηση του χιούμορ#^ και το εκκεντρικό στυλ της που αλλάζει τα φύλα".

Αναλύοντας την περσόνα της στην οθόνη, η Ντέμπορα Κ. Μίτσελ έγραψε ότι η Κίτον συχνά υποδυόταν "μια σύνθετη, σύγχρονη Αμερικανίδα γυναίκα, ένα παράδοξο αυτοαμφισβήτησης και σιγουριάς", το οποίο έγινε το σήμα κατατεθέν της. Η Μίτσελ υποστηρίζει ότι η Κίτον έκανε την Άνι Χολ "κρίσιμη καμπή για τις γυναίκες στην αμερικανική κουλτούρα. Σε αυτή την εποχή που είχε μολυνθεί από τους ισλαμισμούς, ο Κίτον δεν έγινε απλώς ένα αστέρι αλλά ένα είδωλο. Η Άνι Χολ, και μαζί με την Νταϊάν Κίτον, παρουσίαζαν όλη την αβεβαιότητα και την αμφιθυμία της νέας γενιάς γυναικών". Ομοίως, ο Μπρους Βέμπερ (σσ. Bruce Weber αμερικανός φωτογράφος μόδας και σκηνοθέτης, γνωστός για τη δουλειά του με μάρκες μόδας και περιοδικά _έχει σκηνοθετήσει πολλές ταινίες, όπως το Let's Get Lost, ντοκιμαντέρ για τον μουσικό της τζαζ Τσετ Μπέικερ και τον Τσοπ Σούι, πορτρέτο ενός παλαιστή κά). θεώρησε ότι η εκκεντρικότητα του Κίτον - "ένα αμάλγαμα σιωπής και ανασφάλειας" και μια "νότα κωμικής απελπισίας... η δροσιά της σαν την Άνι Χολ με τα στρογγυλά μάγουλα" - ήταν το χάρισμά της ως κωμικός οθόνης. Η Άνι Χολ, που υποδύεται ο Κίτον, αναφέρεται συχνά ανάμεσα στις σπουδαιότερες ερμηνείες που έχουν βραβευτεί με Όσκαρ στην ιστορία: Το Entertainment Weekly την κατέταξε 7^η στη λίστα του με τις "25 μεγαλύτερες νικήτριες Καλύτερης Ηθοποιού", επαινώντας τους "χαλαρούς τρόπους της, τις σερενάτες τζαζ κλαμπ και την ατελείωτα μιμητική αίσθηση της μόδας". Αφού είδε την ερμηνεία της στην ταινία "Ψάχνοντας τον Κύριο Γκούντμπαρ", ο Άντριου Σάρις σχολίασε: "Η Κίτον είναι σαφώς η πιο δυναμική γυναίκα σταρ σε ταινίες. Και κάθε ηθοποιός που μπορεί να φέρει πνεύμα και χιούμορ στο σεξ σε μια αμερικανική ταινία πρέπει να είναι ευλογημένη με την πιο νικηφόρα μαγεία"

Όταν ρωτήθηκε τι έκανε την Κίτον αστεία, ο Άλεν είπε: "Η γνώμη μου είναι ότι με εξαίρεση την Τζούντι Χόλιντεϊ, είναι η καλύτερη κωμικός της οθόνης που έχουμε δει ποτέ. Είναι στον τόνο της φωνής της. δεν μπορείς να το ποσοτικοποιήσεις εύκολα. Όταν ο Γκράουτσο Μαρξ ή η Γ.Κ. Φιλντς ή η Χόλιντεϊ έλεγαν κάτι, είναι στο ύφος της φωνής τους, και αυτό το έχει. Δεν είναι ποτέ κωμωδία μαζί της. Είναι όλα θέμα χαρακτήρα. κωμωδία." Ο Charles Shyer, ο οποίος τη σκηνοθέτησε στην ταινία Baby Boom, είπε ότι η Keaton ήταν "στο πρότυπο των εμβληματικών κωμικών ηθοποιών Carole Lombard, Irene Dunne και Rosalind Russell." Το 2017, επιλέχθηκε από το διοικητικό συμβούλιο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου για να λάβει το Βραβείο AFI Life Achievement, το οποίο απένειμε ο Woody Allen

Προσωπική ζωή
Σχέσεις και οικογένεια

Η Κίτον είχε "ρομαντικές" _έτσι τις λένε σχέσεις με αρκετές υψηλού προφίλ προσωπικότητες της βιομηχανίας ψυχαγωγίας, ξεκινώντας με τον Άλεν όταν έπαιξε στην παραγωγή Μπρόντγουεϊ του 1969 του Play It Again, Sam (αναφερθήκαμε παραπάνω). Η σχέση τους έγινε "ρομαντική" _σαρκική μέχρι πρωίας, μετά από ένα δείπνο ύστερα από μια πρόβα αργά το βράδυ. Η αίσθηση του χιούμορ της τον προσέλκυσε ιδιαίτερα. Έζησαν για αρκετό διάστημα μαζί κατά τη διάρκεια της παραγωγής, αλλά μέχρι την κυκλοφορία της ταινίας, το 1972, η συμβίωσή τους είχε γίνει πιο άτυπη. Δούλεψαν μετά παρέα σε οκτώ ταινίες μεταξύ 1971 και 1993, και η Κίτον είπε ότι "ο Άλεν παρέμεινε ένας από τους πιο στενούς φίλους μου ". (??)

Είχε επίσης σχέση "ρομαντική" επίσης με τον συμπρωταγωνιστή της στην τριλογία του Νονού, Πατσίνο. Η σχέση τους, που διακόπτονταν συνεχώς, έληξε μετά τα γυρίσματα του The Godfather Part III. Η Κίτον είπε για τον Πατσίνο: "ο Αλ ήταν απλώς ο πιο διασκεδαστικός άντρας... Για μένα, αυτό είναι το πιο όμορφο πρόσωπο. Νομίζω ότι ο Warren Beatty ήταν πανέμορφος, πολύ όμορφος, αλλά το πρόσωπο του Αλ είναι σαν ουάου. Δολοφονικό, δολοφονικό πρόσωπο" _όπως αναφέραμε έβγαινε ήδη με "ρομαντικά" με τον Μπίτι το 1979, όταν συμπρωταγωνίστησαν στην ταινία Reds (1981). Ο Μπίτι ήταν ένα τακτικό θέμα κάλυψης των ταμπλόιντ και άλλων μέσων ενημέρωσης. Το 1985, το Vanity Fair την αποκάλεσε "την πιο μοναχική σταρ από την εποχή της Γκάρμπο". Αυτή η σχέση έληξε λίγο μετά το τέλος των "κόκκινων". Τα προβλήματα με την παραγωγή πιστεύεται ότι ενόχλησαν τη σχέση, συμπεριλαμβανομένων πολλών οικονομικών προβλημάτων και προγραμματισμού. Η Κίτον πάντως παρέμεινε δια ζωής φίλη με του Μπίτι.

Στα 50 της, υιοθέτησε δύο παιδιά - μια κόρη το 1996 και έναν γιο το 2001. Αργότερα δήλωσε: "Η μητρότητα με άλλαξε εντελώς. Είναι απλώς η πιο ταπεινωτική εμπειρία που είχα ποτέ".

Θρησκευτικές πεποιθήσεις

Η Κίτον είπε ότι έκανε την παραγωγή του ντοκιμαντέρ της του 1987, Heaven, επειδή "ήμουν πάντα αρκετά θρησκευόμενη ως παιδί... Με ενδιέφερε κυρίως η θρησκεία επειδή ήθελα να πάω στον παράδεισο" _"όταν μεγάλωσα, έγινα αγνωστικίστρια"

"_Άλλα"

Ασχολείται ανελλιπώς με τη φωτογραφία. Το 1987, δήλωσε στο Vanity Fair: "_Έχω συγκεντρώσει μια τεράστια βιβλιοθήκη εικόνων - σκηνές φιλιών από ταινίες, εικόνες που μου αρέσουν. Τα οπτικά πράγματα είναι πραγματικά το κλειδί για μένα". Δημοσίευσε αρκετές συλλογές φωτογραφιών της και διετέλεσε συντάκτρια συλλογών vintage φωτογραφίας. Έργα που επιμελήθηκε περιλαμβάνουν βιβλίο φωτογραφιών του παπαράτσι Ρον Γκαλέλα, ανθολογία αναπαραγωγών πινάκων ζωγραφικής κλόουν,συλλογή φωτογραφιών από σπίτια ισπανικού αποικιακού στιλ της Καλιφόρνια κά.

• Η Κίτον διετέλεσε παραγωγός σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Παρήγαγε τη σειρά Pasadena του Fox, η οποία ακυρώθηκε αφού προβλήθηκαν μόνο τέσσερα επεισόδια το 2001, αλλά ολοκλήρωσε την προβολή της στο καλωδιακό δίκτυο το 2005. Το 2003, παρήγαγε το δράμα Elephant του Gus Van Sant, για έναν πυροβολισμό σε σχολείο. Σχετικά με τον λόγο για τον οποίο παρήγαγε την ταινία, είπε: "με κάνει πραγματικά να σκεφτώ τις ευθύνες μου ως ενήλικας να προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει με τους νέους".
• Από το 2005, η Κίτον ήταν συνεργαζόμενη blogger στην εφημερίδα The Huffington Post και από το 2006, ήταν το πρόσωπο της L'Oréal.Το 2007, έλαβε φόρο τιμής _γκαλά της Κινηματογραφικής Εταιρείας του Κέντρου Λίνκολν. Αντιτάχθηκε πάντα στην πλαστική χειρουργική. Δήλωσε στο περιοδικό More το 2004: "Έχω κολλήσει σε αυτή την ιδέα ότι πρέπει να είμαι αυθεντική... Το πρόσωπό μου πρέπει να δείχνει όπως νιώθω".
• Η Κίτον συμμετείχε ενεργά σε εκστρατείες με το Los Angeles Conservancy για τη διάσωση και την αποκατάσταση ιστορικών κτιρίων, ιδιαίτερα στην περιοχή του Λος Άντζελες. Μεταξύ των κτιρίων στην αποκατάσταση των οποίων συμμετείχε ενεργά είναι το Ennis House στους λόφους του Χόλιγουντ, σχεδιασμένο από τον Φρανκ Λόιντ Ράιτ, συμμετείχε επίσης ενεργά στην αποτυχημένη εκστρατεία για τη διάσωση του ξενοδοχείου Ambassador στο Λος Άντζελες (ένα ξενοδοχείο που παρουσιάστηκε στο Reservations), όπου δολοφονήθηκε ο Ρόμπερτ Φ. Κένεντι. Ήταν λάτρης της αρχιτεκτονικής της Ισπανικής Αποικιακής Αναβίωσης.
• Η Κίτον ήταν επίσης κατασκευαστής ακινήτων. Μεταπώλησε αρκετές επαύλεις στη Νότια Καλιφόρνια, αφού τις ανακαίνισε και τις επανασχεδίασε η ίδια. Μία από τις πελάτισσές της ήταν η Μαντόνα, η οποία αγόρασε μια έπαυλη στο Μπέβερλι Χιλς αξίας 6,5 εκατομ$ από τον Κίτον το 2003.

Η Keaton έγραψε τα πρώτα της απομνημονεύματα, Then Again, για τον εκδοτικό οίκο Random House τον Νοέμβριο του 2011. Πολλά από αυτά βασίζονται στα ιδιωτικά ημερολόγια της μητέρας της, τα οποία περιλαμβάνουν τη φράση "Η Νταϊάν... είναι ένα μυστήριο... Κατά καιρούς, είναι τόσο απλή, κατά καιρούς τόσο σοφή, που με τρομάζει". Το 2012, η ​​ηχογράφηση της Keaton για το έργο της Joan Didion "Slouching Towards Bethlehem" σε ηχητικό βιβλίο κυκλοφόρησε στο Audible.com. Η ερμηνεία της ήταν υποψήφια για βραβείο Audie 2013 στην κατηγορία Μικρές Ιστορίες Συλλογές.
Yπήρξε _αν αυτό έχει κάποια σημασία, χορτοφάγος (από το 1995)

Είπε κατά καιρούς μπλα…μπλα

👉 Για τα ερωτικά ραντεβού …Αυτές οι μέρες τελείωσαν.___
(στην ερώτηση  αν οι άντρες της ζητούν να "βγουν"_περιοδικό InStyle, 2019) Ποτέ. Εντάξει; Ας το ξεκαθαρίσουμε είναι σημαντικό. Δεν έχω βγει ραντεβού εδώ και, θα έλεγα, 35 χρόνια. Κανένα ραντεβού!! Έχω πολλούς άντρες φίλους. Πολλούς φίλους, αλλά κανένα ερωτικό ραντεβού. Κανένα σκαστό mwah-mwah μουα-μουα (έκφραση που χρησιμοποιείται για να αναπαραστήσει τον ήχο του φιλικού φιλιού, στο μάγουλο ή κοντά στο μάγουλο, σε αντίθεση με το ερωτικό).
👉 Όταν ήμουν νεότερη, είχα αυτές τις τεράστιες ματαιοδοξίες για το τι περίμενα από τον εαυτό μου. Χαίρομαι που έχω μια άνετη και συναρπαστική ζωή, αλλά τώρα τη βλέπω όπως είναι, ώστε να μπορώ να είμαι πιο γενναία και πιο αυθόρμητη και να λέω στον εαυτό μου: "Ω, διάολε, απλώς βγες εκεί έξω και κάν' το _κάνε τρέλες γαμώτο" (που δεν κάνω ποτέ).

👉 Μην εγκαταλείπεις τον εαυτό σου. Έτσι κάνεις ένα λάθος πού και πού. Κάνεις πάρα πολλά ή πολύ λίγα. Απλώς διασκέδασε. Χαμογέλασε. Και συνέχισε να βάζεις κραγιόν πολύ κραγιόν.
👉 Δεν νομίζω ότι επειδή δεν είμαι παντρεμένη έχει γίνει η ζωή μου λιγότερο καλή. Αυτός ο μύθος της ηλικιωμένης κοπέλας είναι αηδίες, σκουπίδια.
👉 Νομίζω ότι οι διάσημοι τείνουν να μην έχουν αναπτύξει επαρκώς τις ανθρώπινες _ανθρωπιστικές τους δεξιότητες.

👉 Αναφορά στη "γυμνή" της σκηνή στην ταινία Κάλλιο αργά παρά αργότερα (2003) Σε αυτό το σημείο, έχει πραγματικά σημασία; Κανείς δεν με κοιτάζει όπως φανταζόμουν κάποτε ότι θα με κοιτούσαν οι άνθρωποι, δηλαδή με αποκλίνουσες σκέψεις. Νομίζω ότι απλώς λένε, "Ε… Να το _το υποτιθέμενο "παρθενάκι"
👉 Βρίσκω το ίδιο πράγμα σέξι _περισσότερο από ποτέ, σε έναν άντρα τώρα όπως πάντα: το χιούμορ. Μου αρέσει όταν είναι αστείοι. Είναι απίστευτο.

Φυσικά και αναγνώρισα τον εαυτό μου στους ρόλους που έγραψε ο Γούντι (Άλεν). Δλδ, ιδιαίτερα στον "Ο νευρικός εραστής" (1977). Ήμουν αυτό το είδος αρχάριου που είχε πολλά συναισθήματα αλλά δεν ήξερε πώς να εκφραστεί, και το βλέπω αυτό στην Άνι. Νομίζω ότι ο Γούντι χρησιμοποίησε ένα είδος ουσιαστικής ποιότητας που βρήκε σε μένα εκείνη την εποχή, και χαίρομαι που το έκανε γιατί λειτούργησε πολύ καλά στην ταινία.

👉 Απλώς πρέπει να συνεχίσω να επιστρέφω στον πυρήνα και να σκέφτομαι ότι όλοι το φοβόμαστε και όταν το φοβόμαστε, τρέχεις σε κάτι πολύ πιο εύκολο, κάτι που μοιάζει με καραμέλα (σχετικά με τις ενέσεις ναρκωτικών πριν από κάθε παράσταση του ροκ μιούζικαλ του 1968, "Hair") Εκείνη την εποχή ήταν εκπληκτικό να έχεις δουλειά. Ήταν περίεργο. Πριν ξεκινήσει η παράσταση, μας έκανε μια ένεση ένας γιατρός, ο Bishop. Μια ένεση βιταμινών, μόνο που δεν ήταν βιταμίνες. Ήταν σαν μεθαμφεταμίνες. Πετούσες. Πολλοί άνθρωποι εθίστηκαν _εγώ όχι, είμαι από άλλη πάστα.
👉 Χτίζω έναν τοίχο γύρω μου. Είναι δύσκολο να με γνωρίσεις. Οποιοδήποτε χαρακτηριστικό έχεις, χειροτερεύει καθώς προχωράς.

👉 Σκέφτομαι τον θάνατο κάθε μέρα. Έχω χάσει πολλούς φίλους, που πεθαίνουν με τους πιο παράξενους τρόπους. Είναι σαν …"Αυτό δεν γίνεται! Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό;" Και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι, "θα μπορούσα να ήμουν εγώ".
👉 Είναι κάπως αλήθεια, εξαφανίζεσαι από τον πλανήτη αν είσαι μεσήλικη γυναίκα, αλλά αυτό έχει και κάποια πλεονεκτήματα. Επειδή πέρασα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου περιμένοντας να με δουν__ελπίζοντας να με δουν, ελπίζοντας να με διαλέξουν. Μόλις συνειδητοποιήσεις ότι δεν σε κοιτάζουν πια έτσι, αρχίζουν να συμβαίνουν άλλα πράγματα και πρέπει να εξαρτάσαι από άλλα για να τα βγάλεις πέρα.
👉 Είχα καριέρα και έγινα μάνα αργά, δεν είμαι παντρεμένη και δεν είχα ποτέ μια τόσο εμπιστευτική σχέση με έναν άντρα - και η εμπιστοσύνη είναι το σημείο από το οποίο πηγάζει η πραγματική δύναμη της αγάπης.

Είμαι περιορισμένη, οπότε ξέρω κάπως πού ταιριάζω ως ηθοποιός. Το καταλαβαίνω τώρα, επιτέλους, μετά από όλα αυτά τα χρόνια που προσπαθούσα να γίνω δραματική. Νομίζω ότι θα ήθελα να συνεχίσω να αντιμετωπίζω αυτά τα πράγματα _ τα δραματική με ένα αστείο, ανάλαφρο ύφος, αλλά και όσο πιο ειλικρινά γίνεται.

👉 Η ιδέα να λες τις σκέψεις σου δυνατά είναι τόσο σημαντική. Έχει υποβαθμιστεί τελευταία επειδή τώρα έχουμε φάρμακα για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους. Αλλά νομίζω ότι είναι σημαντικό να λες τις σκέψεις σου δυνατά, γιατί δεν τις έχεις πραγματικά στην κατοχή σου μέχρι να το κάνεις πράξη.
👉 Όταν γνώρισα για πρώτη φορά τον Γούντι και έβγαινα μαζί του, παρατήρησα ότι οι άνθρωποι δεν ήθελαν ποτέ να ακούσουν τίποτα από αυτά που είχα να πω. Ήθελαν απλώς να βρίσκονται στη σκιά του φωτός του και θυμάμαι ότι δυσκολεύτηκα πολύ.
👉 Πήγαινα σε οντισιόν για το talent show όταν ήμουν στο γυμνάσιο και επρόκειτο να τραγουδήσω το "All I Want For Christmas Is My Two Front Teeth". Ήταν ιδέα της μητέρας μου να μαυρίσω κάποια δόντια μου στις δοκιμαστικές εκδηλώσεις, και αυτό μου εξασφάλισε τη θέση στη λίστα με τα άτομα που θα συμμετείχαν στο talent show.
👉 Όταν ήμουν μικρή, μπαίναμε στο station wagon και πηγαίναμε σε όλη την Καλιφόρνια. Οι παιδικές αναμνήσεις μπορούν πραγματικά να κυριαρχήσουν στη ζωή σου.

Όταν βρίσκομαι στην παράλογη θέση να κάθομαι στην καρέκλα του σκηνοθέτη, προσπαθώ να κάθομαι ήσυχα. Προσπαθώ να αφήνω τους ηθοποιούς ήσυχους όσο το δυνατόν περισσότερο. Προσπαθώ να μην επιβαρύνω την ατμόσφαιρα με πολλές κουβέντες. Οι κουβέντες είναι φτηνές. Όπως είπε η Shirley Chisholm, "Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άνθρωποι. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι τι κάνουν". Μερικές φορές η γλώσσα χρησιμοποιείται τόσο από τους ηθοποιούς όσο και από τους σκηνοθέτες για να αποφύγουν τη στιγμή της αλήθειας: τη δράση. Η χρήση της γλώσσας για την αποφυγή της υποκριτικής περιπλέκεται περαιτέρω από τον λαβύρινθο των ψεμάτων που δεν αναγνωρίζουμε ως ψέματα, κρύβοντας τους κρυφούς φόβους και τις ανασφάλειές μας. Για μένα, η ατελείωτη εγωκεντρική συζήτηση σκοτώνει την παρόρμηση. Μου αρέσει να πιστεύω ότι ως σκηνοθέτης δημιουργώ μια ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης και, το πιο σημαντικό, παιχνιδιού, προκειμένου να διευκολύνω τους ηθοποιούς να μπουν στην τρομακτική βουτιά της υποκριτικής.

👉 Δεν είμαι γεννημένη σκηνοθέτης. Τώρα που το κάνω πραγματικά, αναρωτιέμαι γιατί όλοι θέλουν να το κάνουν εξαρχής. Πρέπει να σκεφτείς τα πάντα.
👉 Για λίγο σκέφτεσαι: "Ω, πρέπει να έχεις κάποιον στη ζωή σου για να είσαι ολοκληρωμένος". Τώρα δεν νιώθω έτσι ούτε για ένα δευτερόλεπτο.

👉 Δεν γνώριζα τον πατέρα μου τόσο καλά όσο τη μητέρα μου. Ωστόσο, ένιωθα μια τεράστια οικειότητα μαζί του όσον αφορά την ερμηνεία. Ο πατέρας μου ήταν εξαιρετικός, σαν φως, όταν ερχόταν στα παρασκήνια. Είχα την προσοχή του, ναι, ω Θεέ μου, με έναν μεγάλο τρόπο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά - αυτή είναι τόσο ηλίθια. Έκανα το "Little Mary Sunshine" στο λύκειο (σσ. ένα μιούζικαλ που παρωδεί παλιομοδίτικα οπερέτες και μιούζικαλ). Ο πατέρας μου έλαμπε. Ήμουν σοκαρισμένη. Δεν ήξερα τι είχα κάνει που τον έκανε τόσο ενθουσιασμένο.
👉 Πιστεύω ότι η δουλειά μου ως σκηνοθέτης είναι να ακούω, να γελάω, να συμπάσχω, να ενθαρρύνω και να συγκινούμαι βαθιά από αυτό που ελπίζω ότι θα είναι βαθιά συγκινητικές ερμηνείες. Η δουλειά μου είναι να ξέρω πότε οι ηθοποιοί λένε την αλήθεια, νιώθουν την αλήθεια, ζουν την αλήθεια - την αλήθεια τους. Είναι να ξεκαθαρίσω πόσο πολύ τους υποστηρίζω στην προσπάθειά τους να βρουν έναν τρόπο, μια διαδικασία, μια δεξιότητα, που τους ξεκλειδώνει και τους απελευθερώνει ώστε να προσφέρουν στο κοινό όλες τις συσσωρευμένες εμπειρίες, γνώσεις και συναισθήματα στην υπηρεσία του σεναρίου _αυτά για την αρχική της επαφή με τη φήμη ως μέλος του καστ της αρχικής παραγωγής του Μπρόντγουεϊ "Hair". Το καστ τρελάθηκε από την προσοχή - ο κόσμος απλά δεν ήξερε πώς να το χειριστεί. Θυμάμαι ότι κάποιος έκανε ένα μωρό ενώ ήταν υπό την επήρεια LSD στο καμαρίνι. Πάντα ένιωθα κάπως σαν να ήμουν έξω από τη Φυλή (όπως ονομαζόταν το καστ). Είναι στη φύση μου να είμαι προσεκτική και λίγο... καχύποπτη.

👉 Οι ηθοποιοί προσπαθούν συνεχώς να ευχαριστήσουν τους πάντες, ή τουλάχιστον εμένα. Αλλά δεν νομίζω ότι η πλαστική χειρουργική λύνει το πρόβλημά σου. Σίγουρα δεν επρόκειτο να κάνω σεξ πριν παντρευτώ και αυτό έφυγε από το παράθυρο! Ποιος ξέρει λοιπόν;
👉 Πώς θα μπορούσα να αγανακτήσω με τον νευρικό εραστή (1977), αυτό που μου έδινε όλα όσα έχω; Θα έπρεπε να είμαι ανόητη, ηλίθια. Άλλωστε, τα καλά πράγματα δεν έρχονται χωρίς προβλήματα: Ναι, ναι, έχασα την ιδιωτικότητά μου -- αλλά Θεέ μου, δώσ' μου ξανά αυτό!

Θάνατος

Η υγεία της Keaton επιδεινώθηκε τους τελευταίους μήνες της ζωής της, αν και δεν αποκάλυψε ποτέ τίποτα για την κατάστασή της. 

          ⬆️ 35-34-33- …1 ⬇️

Έχοντας δει όλες τις ταινίες της Νταϊάν Κίτον παραθέτουμε ένα ενδεικτικό κατάλογο με τις 35 καλύτερες (αρχίζοντας από την “χειρότερη” και φτάνοντας στην κορυφαία κατά τη γνώμη μας __οι φωτο έχουν όνομα, χρονιά και ταξινόμηση 1-35

·        35. Because I Said So (2007)

·        34. Smother (2008)

·        33. The Other Sister (1999)

·        32. Mad Money (2008)

·        31. Poms (2019)

·        30. Mrs. Soffel (1984)

·        29. Harry and Walter go to New York (1976)

·        28. Hampstead (2017)

·        27. The Good Mother (1988)

·        26. Father of the Bride II (1995)

·        25. 5 Flights Up (2014)

·        24. Book Club (2018)

·        23. The Family Stone (2005)

·        22. The First Wives Club (1996)

·        21. Morning Glory (2010)

·        20. Baby Boom (1987)

·        19. Father of the Bride (1991)

·        18. Looking for Mr. Goodbar (1977)

·        17. The Little Drummer Girl (1984)

·        16. Crimes of the Heart (1986)

·        15. Something's Gotta Give (2003)

·        14. Marvin's Room (1996)

·        13. Interiors (1978)

·        12. The Godfather, Part III (1990)

·        11. Shoot the Moon (1982)

·        10. Manhattan Murder Mystery (1993)

·        9. Reds (1981)

·        8. The Godfather (1972)

·        7. The Godfather, Part II (1974)

·        6. Lovers and Other Strangers (1970)

·        5. Sleeper (1973)

·        4. Play It Again, Sam (1972)

·        3. Manhattan (1979)

·        2. Love and Death (1975)
·      1. Annie Hall Νευρικός εραστής ⬇️

 

Annie Hall Νευρικός εραστής (1977) ⬇️

Η ταινία “Άνι Χολ” επικεντρώνεται στον Άλβι Σίνγκερ (Γούντι Άλεν), έναν κωμικό που δυσκολεύεται με τις σχέσεις. Η ταινία αναλύει τη σχέση του με την τραγουδίστρια νυχτερινών κέντρων Άνι Χολ (Νταϊάν Κίτον) και πώς ο χρόνος που πέρασαν μαζί είχε κορυφές και κοιλάδες. Ο Άλβι αφηγείται την ιστορία σπάζοντας τον τέταρτο τοίχο και απευθυνόμενος απευθείας στο κοινό. Περιγράφει λεπτομερώς τη ζωή του πριν γνωρίσει την Άνι, αλλά καταλήγει στην ιστορία του πώς γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλον και πλοηγήθηκαν στο περίπλοκο μονοπάτι ενός σύγχρονου ρομαντισμού. Ενώ είναι κυρίως βασισμένη, υπάρχουν στιγμές σε όλη την ταινία που αγκαλιάζουν τις φαντασιώσεις του Άλβι για το πώς εύχεται να ήταν τα πράγματα.

Από όλες τις ταινίες στη φιλμογραφία του Κίτον, η “Άνι Χολ” αναγνωρίζεται ευρέως ως η καλύτερη. Χαρακτηρίζει το μοναδικό της στυλ που βοήθησε να ωθήσει τη βιομηχανία της μόδας σε νέες κατευθύνσεις, και η ερμηνεία του Κίτον την καθιστά τόσο επιθυμητή στο κοινό όσο και για τον χαρακτήρα του Γούντι Άλεν. Για πολλούς θαυμαστές, η ταινία “Annie Hall” έκανε την Diane Keaton πασίγνωστη και η ερμηνεία της ήταν η καλύτερη της καριέρας της. Σκεφτείτε, πως ξεπέρασε το “Star Wars” καλύτερης ταινίας στα βραβεία Όσκαρ, οπότε δείτε την αν δεν την γνωρίζετε