Willy Brandt & Ostpolitik

21-Οκτ-1969 ο ηγέτης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) Βίλλυ Μπραντ εκλέγεται καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας νέας εποχής στα πολιτικά πράγματα της μεταπολεμικής Γερμανίας αλλά και Ευρώπης _οραματιστής των αναγκαίων για το αστικό κράτος καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Η εκλογή του, σηματοδότησε μια ώθηση στις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, στην προσπάθεια συμφιλίωσης με την DDR (πρώην Ανατολική Γερμανία _Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας) και στην αναβάθμιση της διεθνούς θέσης της χώρας του μέσα στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πλαίσιο. Ξεκίναγε η _αγκομαχούσα πλέον, "ατμομηχανή της Ευρώπης"

Ο Βίλλυ Μπραντ (Willy Brandt, 18-Δεκ-1913 \ 8-Οκτ 1992) ήταν ηγέτης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD) από το 1964 έως το 1987 και υπηρέτησε ως καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας από το 1969 έως το 1974.

Η ζωή του

Η μητέρα του ήταν μια πωλήτρια και αγνώστου πατρός_ το πραγματικό του όνομα ήταν Χέρμπερτ Καρλ Φραμ και το Μπραντ ψευδώνυμο. Σε μικρή ηλικία εργάζεται ως μαθητευόμενος σε ένα ράφτη. Ο παππούς εργάτης σε αγροκτήματα ανήκει στους σοσιαλιστές και τον επηρεάζει. Έτσι σε νεαρή ηλικία εντάσσεται στα Κόκκινα Γεράκια τη νεολαία των τότε σοσιαλδημοκρατών, λαμβάνει υποτροφία και εντάσσεται στη Σοσιαλιστική Νεολαία ενώ προσεγγίζει και το Κομμουνιστικό Κόμμα, χωρίς να γίνει ποτέ μέλος του. Το 1933 εγκατέλειψε τη Γερμανία, για τη Νορβηγία και συνεργάστηκε με τη νορβηγική αντίσταση. Παράλληλα σπουδάζει Δίκαιο και Οικονομία στο Πανεπιστήμιο του Όσλο. Με το ψευδώνυμο Βίλλυ Μπραντ έρχεται ως ανταποκριτής του σκανδιναβικού τύπου στο Βερολίνο για να παρακολουθήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες ενώ πηγαίνει στην Ισπανία και μελετά τον Φρανκισμό. Συνεργάζεται στη δημιουργία αντιστασιακής οργάνωσης, της Μέτρο. Όταν συλλαμβάνεται από την Γκεστάπο, έχει προλάβει να φορέσει νορβηγική στρατιωτική στολή και δεν κρατείται παρά μόνο 15 ημέρες και αφήνεται ελεύθερος. Καταφεύγει στη Σουηδία, όπου ασχολείται με τη δημοσιογραφία.
Το 1945 επέστρεψε στη Γερμανία με νορβηγική υπηκοότητα και έλαβε και πάλι τη γερμανική υπηκοότητα. Εργάστηκε στη δημόσια διοίκηση του Βερολίνου και έγινε δήμαρχος το 1957. Συνέβαλε πολύ στη διαμόρφωση του προγράμματος των Σοσιαλδημοκρατών, ενώ διατέλεσε υπΕξ σε κυβέρνηση συνεργασίας με τους Χριστιανοδημοκράτες.

Καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις
21-Οκτ-1969 _Καγκελάριος

Ο Μπραντ ανέλαβε την καγκελαρία σε μια συγκυρία όπου η Δυτική Γερμανία βρισκόταν στο μεταίχμιο: η οικονομική ανάπτυξη των προηγούμενων δύο δεκαετιών, το λεγόμενο «οικονομικό θαύμα» (Wirtschaftswunder), είχε δημιουργήσει νέα κοινωνικά στρώματα και αυξημένες προσδοκίες για πολιτικές που θα ενίσχυαν τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατική σταθερότητα. Παράλληλα, οι σχέσεις με την Ανατολική Γερμανία και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης παρέμεναν τεταμένες, καθώς η χώρα προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στις απαιτήσεις της Δύσης και στην ανάγκη διαλόγου με τον ανατολικό της γείτονα.

Νικητές στις βουλευτικές εκλογές της 28^ης Σεπτεμβρίου αναδείχθηκαν, με 46,1% οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU) του Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ και οι Χριστιανοκοινωνιστές (CSU) του Φραντς Γιόζεφ Στράους. Όμως, κυβέρνηση συνασπισμού σχημάτισαν οι Σοσιαλδημοκράτες με τους Ελεύθερους Δημοκράτες (FDP), οι οποίοι υπέστησαν μεν την πρώτη μεγάλη πτώση τους -από 9,4% έπεσαν στο 5,8%- ξεπέρασαν, όμως, το απαιτούμενο 5% για την εκπροσώπησή τους στη Βουλή. Αντιθέτως, το νεοναζιστικό Εθνικοδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (NPD) έμεινε τελικά εκτός Κοινοβουλίου, μολονότι αύξησε τη δύναμή του κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες. "Ο γερμανικός λαός απέδειξε με την ψήφο του ότι επιθυμεί σταθερή κυβέρνηση το ταχύτερο δυνατό με επικεφαλής την CDU και την CSU", δήλωσε, αμέσως μετά τα αποτελέσματα, ο καγκελάριος Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ, ο οποίος, ιδιαίτερα ανήσυχος, προσπάθησε να προλάβει τις ήδη ορατές στον πολιτικό ορίζοντα εξελίξεις. Η καθοριστική αυτή μετατόπιση ισορροπιών ευνόησε τη μεταβολή του πολιτικού τοπίου. Έχοντας ετοιμάσει το έδαφος για την αναρρίχησή του στην εξουσία με την τριετή θητεία του ως υπΕξ και αντικαγκελάριος στην κυβέρνηση του "μεγάλου συνασπισμού", ο Βίλλυ Μπραν έσπευσε να αποκλείσει την παράταση του προηγούμενου κυβερνητικού σχήματος και διαμήνυσε 12 ώρες μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στον πρόεδρο Χάινεμαν ότι είναι έτοιμος να διεκδικήσει την καγκελαρία, επικεφαλής κυβέρνησης συνασπισμού με το FDP. Οι Ελεύθεροι Δημοκράτες με τη σειρά τους, τον προηγούμενο χρόνο απομάκρυναν τον πρόεδρο του κόμματος Έριχ Μέντε, εκπρόσωπο της συντηρητικής πτέρυγας, τον οποίο αντικατέστησε ο Βάλτερ Σέελ, επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας, ενορχηστρωτής της ανατροπής του Μέντε, υπέρμαχος της Οστπολιτίκ και της διευθέτησης των συνοριακών διαφορών με την Πολωνία. Στις 30 Σεπτεμβρίου η κοινοβουλευτική ομάδα της FDP αποφάσισε οριστικά την έναρξη διαπραγματεύσεων με τους Σοσιαλδημοκράτες. Ενώ επιτροπές των δύο κομμάτων άρχισαν τις διαβουλεύσεις (1^η Οκτωβρίου), οι Χριστιανοδημοκράτες εξέδωσαν νέα ανακοίνωση, στην οποία τόνιζαν ότι "η οποιαδήποτε απόπειρα διαστρέβλωσης της εκπεφρασμένης επιθυμίας του εκλογικού σώματος με τη συγκρότηση κυβέρνησης "μικρού αριστερού συνασπισμού" δεν μπορεί να οδηγήσει στο σχηματισμό της σταθερής και αποτελεσματικής κυβέρνησης που χρειάζεται η χώρα". Οι διαμαρτυρίες αποδείχθηκαν, όμως, μάταιες. Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις ήταν αναγαίες και επίκαιρες και στις 3 Οκτωβρίου ο Βίλλυ Μπραντ και ο Βάλτερ Σέελ ανακοίνωσαν στον Τύπο την "πρόθεσή τους να συγκυβερνήσουν".

15 Οκτωβρίου έληξαν οι συζητήσεις για την κατανομή των υπουργείων και στις 21 ο Βίλλυ Μπραντ εκλέχθηκε καγκελάριος από την δυτικογερμανική Βουλή (Μπούντεσταγκ) και την επομένη ανακοίνωσε το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης με τρεις Ελεύθερους Δημοκράτες σε υπουργεία καίριας σημασίας: ο Βάλτερ Σέελ ανέλαβε του υπΕξ, ο Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ το Εσωτερικών και ο προσκείμενος στη δεξιά πτέρυγα του FDP Γιόζεφ Ερτλ το Οικονομικών, ενώ το Άμυνας ανέλαβε ο σοσιαλδημοκράτης Χέλμουτ Σμιτ.

Η άνοδος των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) του Βίλλυ Μπραντ στην εξουσία επισφράγισε το τέλος μίας ιδιαίτερα σημαντικής περιόδου στην ιστορία της μεταπολεμικής Γερμανίας. Ύστερα από περίπου 20 χρόνια συνεχούς διακυβέρνησης και αφού απορρόφησαν τους μεταναζιστικούς κραδασμούς, οι Χριστιανοδημοκράτες πέρασαν στην αντιπολίτευση, για να μείνουν στην ιστορία ως θεμελιωτές της νέας Γερμανίας και του δυτικογερμανικού οικονομικού θαύματος. Ταυτόχρονα, όμως, η επιστροφή των Σοσιαλδημοκρατών 40 περίπου χρόνια μετά τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, αντανάκλασε με τον πλέον διαυγή τρόπο μία από τις μεγάλες ιδιαιτερότητες της δυτικογερμανικής μεταπολεμικής παράδοσης. Μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου κι ενώ Ανατολή και Δύση αναζητούσαν τρόπους συνύπαρξης, άρχισε η εποχή του Βίλλυ Μπραντ και της Οστπολιτίκ του.Κατά τη διάρκεια της καγκελαρίας του, ο Βίλλυ Μπραντ υποστήριξε τη δυτικογερμανική συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και συνέβαλε στη βελτίωση των σχέσεων με την ΕΣΣΔ. Η πολιτική του είχε ως στόχο το άνοιγμα της Γερμανίας προς τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (Οστπολιτίκ), στάση που επηρέασε τη διεθνή πολιτική σκηνή.

Την εκλογή του Μπραντ ακολούθησε μια διαδικασία έντονων διαπραγματεύσεων και πολιτικών συμμαχιών. Κύριος αντίπαλός του ήταν η Χριστιανοδημοκρατική Ένωση (CDU/CSU), η οποία διεκδικούσε την παραμονή της στην εξουσία με πιο συντηρητική ατζέντα. Ο Μπραντ επικέντρωσε την εκστρατεία του στην προώθηση κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, στη βελτίωση της εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης και στην ειρηνική προσέγγιση με την Ανατολή, υπογραμμίζοντας ότι μόνο μέσω του διαλόγου μπορούσαν να μειωθούν οι εντάσεις του Ψυχρού Πολέμου. Το SPD, σε συνεργασία με το Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα (FDP), σχημάτισε τον πρώτο συνασπισμό που έδωσε στον Μπραντ πλειοψηφία στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο. Η συμμαχία αυτή ήταν ενδεικτική της ανάγκης για πολιτική σταθερότητα σε μια περίοδο έντονων κοινωνικών και διεθνών προκλήσεων, και προετοίμαζε το έδαφος για τις μεταρρυθμίσεις που θα ακολουθούσαν.

Παρέμεινε καγκελάριος για τέσσερα χρόνια, μέχρι το 1974, όταν παραιτήθηκε λόγω της αποκάλυψης ενός σκανδάλου κατασκοπείας, ενώ το 1971 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης για την Οστπολιτίκ. Βοήθησε στην ανάπτυξη των χωρών του Τρίτου Κόσμου και στην εδραίωση της ειρήνης. Πέθανε από καρκίνο.

        Ostpolitik
        Αναγκαία και επίκαιρη

Μία από τις πρώτες και πλέον καθοριστικές πολιτικές πρωτοβουλίες του Μπραντ ήταν η Ostpolitik, η στρατηγική που στόχευε στη βελτίωση των σχέσεων με την Ανατολική Γερμανία και τις σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Η πολιτική αυτή, η οποία συχνά αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό και έντονη πολιτική αντιπαράθεση στο εσωτερικό, στόχευε στην αποκατάσταση διπλωματικών σχέσεων και στη σταδιακή μείωση των εντάσεων του Ψυχρού Πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης. Η εκλογή του Μπραντ μπορεί επομένως να ιδωθεί ως το προοίμιο μιας γενικότερης στροφής της Δυτικής Γερμανίας προς τη διπλωματική επαναπροσέγγιση με την Ανατολή. Στο εσωτερικό, ο Μπραντ επικεντρώθηκε στην προώθηση κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, όπως η ενίσχυση της κοινωνικής ασφάλισης, η βελτίωση των εργασιακών συνθηκών και η αύξηση της συμμετοχής του κράτους στην εκπαίδευση. Οι πολιτικές του αντικατόπτριζαν μια νέα αντίληψη για τον ρόλο του αστικού κράτους ως εγγυητή κοινωνικής συνοχής, εξασφαλίζοντας υποστήριξη από τα μεσαία στρώματα και τους νέους, ενώ αντιμετώπιζαν την παραδοσιακή συντηρητική αντιπολίτευση με ισχυρά επιχειρήματα για την αναγκαιότητα προσαρμογής στις κοινωνικές αλλαγές.

Ο Βίλυ Μπραντ παρέμεινε καγκελάριος για τέσσερα χρόνια, μέχρι το 1974, όταν παραιτήθηκε λόγω της αποκάλυψης ενός σκανδάλου κατασκοπείας με το οποίο αποκαλύφθηκε πως o γραμματέας του, Γκίντερ Γκιγιόμ, ήταν κατάσκοπος για λογαριασμό της ανατολικογερμανικής Στάζι. Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος δεν είχε καμία ανάμειξη, ο Μπραντ αποφάσισε να παραιτηθεί για να προστατεύσει την κυβέρνηση και το SPD από πολιτικές αναταράξεις.

Από τα "ανθισμένα τοπία"
στα συντρίμμια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης
Γερμανία – επέτειος της "επανένωσης"

Γιορτάζεται και φέτος _όπως κάθε χρόνο, η ανατροπή του σοσιαλισμού, η οποία επέτρεψε στους μονοπωλιακούς ομίλους να "σαρώσουν" τη ΓΛΔ και τις λαϊκές κατακτήσεις Από τα πανηγύρια για την καπιταλιστική παλινόρθωση _από το 2010, με την παρουσία του Χ. Κολ, λίγο μετά " Μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή στην Ιστορία της χώρας", την χαρακτήρισε η καγκελάριος, Αγκελα Μέρκελ,  με αφορμή τις εορταστικές εκδηλώσεις για την 27^η επέτειο. Η αποκαλούμενη επανένωση της Γερμανίας τέθηκε σε ισχύ στις 3 Οκτώβρη 1990, με την προσάρτηση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας (ΓΛΔ) στην Ομοσπονδιακή Γερμανία.

Είχαν προηγηθεί διαπραγματεύσεις με τον τότε Πρόεδρο της ΕΣΣΔ, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο οποίος είχε αναλάβει το τελικό στάδιο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Η "επανένωση", όπως ονομάζεται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις – εντός και εκτός Γερμανίας -, που υπονόμευσαν με όλες τους τις δυνάμεις την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στο ανατολικό τμήμα της χώρας, σήμανε για το λαό κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου, ραγδαία αύξηση της ανεργίας (που ήταν άγνωστη στη ΓΛΔ), σάρωμα κοινωνικών παροχών και εργατικών κατακτήσεων. Ταυτόχρονα, εντάθηκε η επίθεση για τη μείωση του εργατικού «κόστους» και στη δυτική Γερμανία, με σειρά αντιλαϊκών μέτρων τη δεκαετία του ’90. Και με αφορμή την επέτειο της ανατροπής του σοσιαλισμού στην Ανατολική Γερμανία αναδεικνύεται η επικαιρότητα και αναγκαιότητα των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής που έχουν στο επίκεντρό τους τον άνθρωπο, τους παραγωγούς του πλούτου. Αυτό άλλωστε μαρτυρούν και οι εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν στη "σκιά" της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης.…

Ζίγκμουντ Βέρνερ Πάουλ Γεν (Sigmund Werner Paul Jähn)
ανατολικογερμανός πιλότος και κοσμοναύτης,
ο πρώτος γερμανός που πήγε στο διάστημα, στο πλαίσιο του προγράμματος "Ιντερκόσμος"

Διεθνιστική βοήθεια της DDR - Μοζαμβίκη

Πλακάτ - αφιέρωμα στον Κόκκινο Στρατό

Το palais της Δημοκρατίας (Palast der Republik) στην πλατεία Marx-Engels-Platz

Μάζωξη των πιονιέρων

Ένα από τα 100άδες πολιτιστικά κέντρα

Το μνημείο των αγωνιστών για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, όπως εγκαινιάστηκε το 1951 στην πρώην ανατολική Γερμανία (DDR) – νεκροταφείο Friedrichsfelde – Lichtenberg 

Marx-Engels-Platz: ένα ακόμη πολιτιστικό κέντρο για το λαό ...
Εκεί ήταν ένας βομβαρδισμένος χώρος (1η φωτο)
"από την Alexanderplatz στο παλιό Lindencorso το χειμώνα, ήταν σαν μια πορεία στην Αρκτική
Και το καλοκαίρι έρημος Σαχάρα"

"Ευτυχισμένη στιγμή"
 για τους επιχειρηματικούς ομίλους

Η ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ανατολική Γερμανία παρέσχε " πεδίον δόξης λαμπρό" για τους επιχειρηματικούς ομίλους, που βρήκαν νέες διεξόδους για τα κεφάλαιά τους. Οι ιδιωτικοποιήσεις «σάρωσαν» τις επιχειρήσεις, τα εργοστάσια, τη γη, τα κτίρια, όλο τον πλούτο της χώρας που μέχρι τότε αποτελούσε λαϊκή περιουσία. Σύμφωνα με επίσημα κρατικά στοιχεία, με τους πρώτους νόμους της "ενοποίησης" της χώρας, τα δυτικογερμανικά μονοπώλια πήραν στον έλεγχό τους, ανάμεσα σε άλλα: 8.500 βιομηχανικά συγκροτήματα και εργοστάσια, 20.000 μικροεπιχειρήσεις, 7.500 εστιατόρια, 900 βιβλιοπωλεία, 1.854 φαρμακεία, 3,68 εκατομμύρια εκτάρια αγροτικών και δασικών εκτάσεων, 25 δισεκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα οικοπέδων και κτιρίων. Ακόμη μέχρι σήμερα, για πολλούς Ανατολικογερμανούς, ο Οργανισμός που ανέλαβε να προωθήσει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής (Treuhandanstalt), είναι η «ενσάρκωση του κακού». Αρχικά ο Οργανισμός αυτός ιδρύθηκε με την «υπόσχεση» στους πολίτες της ΓΛΔ ότι η περιουσία της Ανατολικής Γερμανίας – η αξία της υπολογίζεται στα 800 δισ. ευρώ – θα αξιοποιούνταν προς όφελός τους. Στην πραγματικότητα, φυσικά, επέβαλε την ιδιωτικοποίηση περίπου 5.000 ακινήτων, 10.000 εταιρειών και 25.000 μικροεπιχειρήσεων. Η λαϊκή περιουσία ξεπουλήθηκε στους όπου Γης καπιταλιστές, έως και το τελευταίο μάρκο, οι οποίοι επιπλέον εισέπραξαν και πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις δήθεν για να επενδύσουν, λόγω της ξεπερασμένης τάχα τεχνολογίας των εργοστασίων της ΓΛΔ…

Δραματική η επιδείνωση
για το λαό όλης της χώρας

" Ανθισμένα τοπία" υποσχόταν στους κατοίκους της ΓΛΔ ο τότε καγκελάριος, Χέλμουτ Κολ, που πρωτοστάτησε στην καπιταλιστική παλινόρθωση. Οι εξελίξεις δεν άργησαν να αποκαλύψουν τον κυνισμό του. Αμέσως μετά τη διείσδυση των μονοπωλιακών ομίλων στα ανατολικά κρατίδια υπήρξε μια γενική μείωση του αριθμού των εργαζομένων από περίπου 10 εκατ. την περίοδο της ΓΛΔ (σσ. στα 16 εκατ. ήταν ο συνολικός πληθυσμός) σε 6 εκατ. το 1992, δύο χρόνια μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση. Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών, «το αποτέλεσμα του οικονομικού μετασχηματισμού της Ανατολικής Γερμανίας μετά το 1990 ήταν μια έντονη αποβιομηχανοποίηση». «Τη δεκαετία του ’90 παρέμεινε μόνο το 20% – 25% των θέσεων εργασίας της ανατολικογερμανικής βιομηχανίας. Στον μεταποιητικό βιομηχανικό τομέα, τον σημαντικότερο κλάδο της ΓΛΔ, που απασχολούσε το 39% του συνόλου των εργαζομένων, χάθηκε το 75% – 80% των θέσεων εργασίας», αναφέρεται. Ενδεικτικά είναι τα στοιχεία για την έρευνα και ανάπτυξη. Στη ΓΛΔ απασχολούνταν στη βιομηχανική έρευνα περίπου 86.000 άνθρωποι το 1989 και το 1993 μειώθηκαν στις 15.000. Τα χρόνια που ακολούθησαν στην ανατολική Γερμανία εμφανίστηκαν άστεγοι, άνεργοι, φτωχοί, αμόρφωτοι, αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι άνθρωποι. Ολα αυτά στη σοσιαλιστική Γερμανία ήταν άγνωστα. Αντίθετα, τέτοια φαινόμενα υπήρχαν στη Δυτική Γερμανία και μάλιστα τις τελευταίες δεκαετίες επιδεινώνονται οι συνθήκες ζωής για όλο και περισσότερους. Ακόμη μέχρι σήμερα τα συντρίμμια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης είναι φανερά, ενώ με την ανατροπή της ΓΛΔ εντάθηκε η αντιλαϊκή επίθεση και στη δυτική Γερμανία.

Ενδεικτικά, στην ανατολική Γερμανία το 2019 η επίσημη ανεργία ανερχόταν στο 7,1% (5,5% συνολικά) και σήμερα παραπάνω _κοντά στο 10%, ενώ το ετήσιο εισόδημα των εργαζομένων είναι κατά μέσο όρο 10.000 ευρώ χαμηλότερο σε σχέση με τους εργαζόμενους στα δυτικά κρατίδια. Το 21,6% των παιδιών – που επί σοσιαλισμού ήταν η " προνομιούχα τάξη" – ζουν σε συνθήκες φτώχειας, ενώ και στη δυτική Γερμανία το ποσοστό ανέβηκε στο 14%.

Μετά τα υψηλά ποσοστά του εθνικιστικού – αντιμεταναστευτικό κόμματος " Εναλλακτική για τη Γερμανία" (ΑfD) στις ανατολικές περιοχές, αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις εμφανίζουν ως αιτία τη ΓΛΔ. Παρουσιάζουν την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω. Αφού η καπιταλιστική παλινόρθωση και η ανυπαρξία Κομμουνιστικού Κόμματος με επαναστατική στρατηγική, σε συνδυασμό με το συστηματικό ξαναγράψιμο της Ιστορίας, οδηγούν στο φαινόμενο της ενίσχυσης άλλων λαϊκιστικών μορφωμάτων του κεφαλαίου από τα πιο χτυπημένα τμήματα του πληθυσμού. Άλλωστε, όπως παραδέχτηκε και η καγκελάριος Α. Μέρκελ με αφορμή τους εορτασμούς για την καπιταλιστική παλινόρθωση, "ναι, εξακολουθούμε να έχουμε ορισμένα διαρθρωτικά προβλήματα", "όπως π.χ. τις διαφορές στην οικονομική κατάσταση των ανθρώπων", " επίσης η φορολογική δυνατότητα των ανατολικών κρατιδίων είναι δραματικά χαμηλή" αλλά και στα δυτικά κρατίδια υπάρχουν "αδύναμες" περιοχές " με πολύ χαμηλή ιατρική περίθαλψη" και …"πρέπει να βρεθούν λύσεις για ισότητα στις συνθήκες διαβίωσης". Βεβαίως, αυτό που μπορεί να δώσει ο καπιταλισμός είναι μερικά ψίχουλα, ενώ η μόνη ουσιαστική λύση στα λαϊκά προβλήματα είναι η ανατροπή του.

Η Νόιε Οστπολιτίκ (Neue Ostpolitik, νέα ανατολική πολιτική_ή απλά Ostpolitik), ήταν η εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ της Δυτικής Γερμανίας και της Ανατολικής Ευρώπης, και ιδιαίτερα της DDR (Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας ή "Ανατολικής") που ξεκίνησε το 1969. Η πολιτική της "αλλαγής μέσω της επαναπροσέγγισης" υλοποιήθηκε αρχής γενομένης από τον Βίλλυ Μπραντ, τέταρτο καγκελάριο της Δυτικής Γερμανίας.

Η Οστπολιτίκ ήταν μία προσπάθεια να δοθεί τέλος στην πολιτική της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU), η οποία ήταν η εκλεγμένη κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας από το 1949 έως το 1969. Οι Χριστιανοδημοκράτες υπό τον Κόνραντ Αντενάουερ και τους διαδόχους του προσπάθησαν να πολεμήσουν το κομμουνιστικό καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας, ενώ οι Σοσιαλδημοκράτες του Μπραντ προσπάθησαν να πετύχουν έναν ορισμένο βαθμό συνεργασίας μαζί τους. Σημειωτέον πως ο όρος Οστπολιτίκ έχει εφαρμοστεί από τότε στις προσπάθειες του Πάπα Παύλου ΣΤ΄ να προσεγγίσει τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες κατά την ίδια περίοδο.

🆘  Στις 11 Δεκεμβρίου 2006, εκεί μέσα στήθηκε μια πλάκα γρανίτη με την επιγραφή «Στα θύματα του σταλινισμού», που εγκαινιάστηκε από τον Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων του Βερολίνου Walter Momper και τη δήμαρχο της περιφέρειας PDS του Βερολίνου-Lichtenberg Christina Emmrich, επιφανές στέλεχος των οπορτουνιστών του κόμματος Die Linke.
Ο Momper περιέγραψε την πλάκα ως απαραίτητη προσθήκη, η οποία «σαφώς δεν είναι αντίστοιχη με το άλλο μνημείο», αλλά εμείς «δεν γνωρίζουμε περιορισμούς ή αποκλεισμούς»: «Η επιγραφή “στα θύματα του σταλινισμού” περιλαμβάνει όλα τα θύματα. Και έτσι πρέπει να είναι.
Επειδή δεν μπορούμε να θυμόμαστε μόνο μεμονωμένες ομάδες θυμάτων και να αφήνουμε άλλους έξω»…
Όσο για την Emmrich αυτή συνέδεσε την «αναθηματική» με την ιστορία του κόμματος της, ειδικά με το «διάλειμμα του Σταλινισμού ως σύστημα»
Το έκτρωμα καταστράφηκε επανειλημμένα από τη λαϊκή μήνι κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων και όχι μόνο

Τα πρώτα εγκαίνια του επαναστατικού μνημείου
με βάση σχέδιο του Mies van der Rohe
από τον Wilhelm Pieck τον Ιούνιο του 1926

Το επίσημο κράτος (DDR) τιμά για τελευταία φορά τα εκλεκτά του τέκνα
10 μήνες αργότερα στις 3 Οκτωβρίου 1990, η χώρα διαγράφεται από το χάρτη, με απόφαση “από τα μέσα και από τα πάνω”
Στη φωτογραφία (από δεξιά προς τα αριστερά)
Erich Mielke, Erich Honecker, Joachim Herrmann (ομιλητής), Willi Stoph (Βερολίνο-Friedrichsfelde, 15-Ιαν-1989) στον εορτασμό της 70ής επετείου από τη δολοφονία του Karl Liebknecht και της Rosa Luxemburg

Δεσπόζει η γραφή  Die Toten mahnen uns _
Οι νεκροί μας προειδοποιούν
Μπροστά διαδηλωτές του ΚΚΕ και του ΤΚΡ _ΚΚ Τουρκίας

Fűr eine welt ohne ausbeutung, krisen, kriege und vertreinbung! Fűr den sozialismus!
«Με τους εργαζόμενους όλων των χωρών:
Για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, κρίσεις, πολέμους και προσφυγιά,
για τον Σοσιαλισμό!»

Από την “ευφορία” για την “ελευθερία”
στα δεσμά της φτώχειας και της απελπισίας

Εκτοπισμός εκατομμυρίων, θλίψη, φόβος και παραίτηση ακολούθησαν την «επανένωση», αφήνοντας μέχρι σήμερα το στίγμα τους

Πριν από 36+ χρόνια, στις 9 Νοέμβρη 1989, έπεσε το τείχος του Βερολίνου, σηματοδοτώντας την ανατροπή της σοσιαλιστικής εξουσίας στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΓΛΔ) μετά από δεκαετίες στοχευμένης ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης. Σε αυτήν τη "στρογγυλή" επέτειο – παρά τα πανηγυρικά αφιερώματα για την "επανένωση" και τις φωτογραφίες ανθρώπων που γιορτάζουν στους δρόμους του Βερολίνου – ο απολογισμός των υποσχέσεων για τα "ανθισμένα τοπία" που περίμεναν τους Ανατολικογερμανούς και για "μια ανοιχτή χώρα με ελεύθερους ανθρώπους", είναι αναπόφευκτος, ιδιαίτερα στη Γερμανία.

Μόλις λίγες μέρες μετά την πτώση του τείχους μπροστά σε εκατομμύρια Ανατολικογερμανούς υψώθηκαν ανυπέρβλητα ταξικά τείχη. Προσέκρουσαν πάνω στη σκληρή πραγματικότητα της "επανένωσης", δηλαδή της κυριαρχίας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής σε όλη τη Γερμανία: Πετάχτηκαν έξω από τις δουλειές τους, στα δεσμά της φτώχειας και της απελπισίας. Ταυτόχρονα, αντεργατικά μέτρα σάρωσαν όλη τη χώρα.

36+ χρόνια μετά, γερμανική κυβέρνηση, ρεπορτάζ, αφιερώματα και αναλύσεις δεν γίνεται να προσπεράσουν αυτήν την πραγματικότητα και να γιορτάσουν την καπιταλιστική παλινόρθωση, χωρίς να αναφερθούν στις "άνισες συνθήκες διαβίωσης" σε όλη τη χώρα και στην "ελεύθερη ζωή για όλους", που παραμένει ζητούμενο.

Με φόντο τη λαϊκή δυσαρέσκεια για τη φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του γερμανικού λαού, την ανησυχία για τους οξυμένους διεθνείς ανταγωνισμούς και τη δυναμική επανεμφάνιση νεοναζιστικών και ακροδεξιών οργανώσεων, ιδιαίτερα φέτος υπογραμμίζονται στον γερμανικό Τύπο η υποτονική συμμετοχή στις πολυήμερες εκδηλώσεις, η «στοχαστική διάθεση», η απουσία από τους εορτασμούς ηγετών ή κυβερνητικών αξιωματούχων ισχυρών δυτικών καπιταλιστικών κρατών που πρωτοστάτησαν στην αντεπανάσταση.

Ακόμη και η καγκελάριος, Αγκελα Μέρκελ, σε συνέντευξη στο «Der Spiegel», παραδέχτηκε πως υπάρχει νοσταλγία για τη ΓΛΔ _"Ostalgie" και πως "η άποψη για τη ΓΛΔ εξαρτάται επίσης από το πού βρίσκεται σήμερα και πώς ζει ένας πρώην Ανατολικογερμανός". Χαρακτήρισε αυτήν τη νοσταλγία ένα «είδος ρομαντικής εξιδανίκευσης» που «συμπυκνώνεται στο σύνθημα: ” Τη ζωή μας στην DDR κανείς δεν μπορεί να μας την πάρει“. Υπογράμμισε ότι "η 9η Νοέμβρη 1989 παραμένει μια ευτυχισμένη στιγμή στη γερμανική ιστορία", επειδή "τόσοι άνθρωποι στη ΓΛΔ ονειρεύονταν την ελευθερία και ξαφνικά μπορούσαμε να υψώσουμε τη φωνή μας"! Για να συμπληρώσει αμέσως μετά ότι "για πολλούς Ανατολικογερμανούς η ζωή έγινε μεν ελεύθερη, αλλά όχι πάντα ευκολότερη"…

Εκτοπισμός, φτώχεια, φόβος και παραίτηση

"9 Νοέμβρη 1989": Στο Βερολίνο οι άνθρωποι γιορτάζουν την πτώση του τείχους, που υποτίθεται ότι – μεταξύ άλλων – θα σταματούσε τη διαφυγή Ανατολικογερμανών προς τη Δυτική Γερμανία. Σχεδόν κανείς δεν φανταζόταν τότε ότι πολλές περιοχές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας θα αντιμετώπιζαν ένα τεράστιο κύμα μετανάστευσης", αναφέρει αφιέρωμα της γερμανικής εφημερίδας «Die Zeit». Η έρευνα της εφημερίδας επεξεργάστηκε τα δεδομένα για εκατομμύρια μεταναστών από την Ανατολική στη Δυτική Γερμανία, το διάστημα 1991–2017, αναδεικνύοντας μία από τις λιγότερο γνωστές περιόδους της γερμανικής μεταπολεμικής ιστορίας.

"Μετά την επανένωση σχεδόν το ¹/₄ του πληθυσμού της πρώην ΓΛΔ – πάνω από 3,5 εκατ. άνθρωποι – μετακόμισε στη Δυτική Γερμανία. Μόνο το έτος 1989 – 90 εγκατέλειψαν την Ανατολική Γερμανία περίπου 800.000, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων αναγκάστηκε να μεταναστεύσει, επειδή έκλεισαν επιχειρήσεις και η ανεργία αυξήθηκε δραστικά», αναφέρεται. Υπολογίζεται ότι χάθηκαν τουλάχιστον 4 εκατ. θέσεις εργασίας έως το 1992. Η τάση αυτή συνεχίζεται και τα επόμενα χρόνια, με εκατοντάδες χιλιάδες μετεγκαταστάσεις προς τη Δύση κάθε χρόνο. Τα πρώτα χρόνια του 2000 περίπου 500.000 εργαζόμενοι εξακολουθούν να μεταναστεύουν, αναζητώντας δουλειά σε κάποια δυτική πόλη.

"Ο κοινωνιολόγος Πάουλ Βίντολφ εκτιμά ότι τα πέντε χρόνια μετά την επανένωση, έως και το 80% των εργαζόμενων Ανατολικογερμανών έχασαν προσωρινά ή μόνιμα τη δουλειά τους (…) σε πολλά μέρη εξαπλώθηκαν η φτώχεια, ο φόβος και η παραίτηση", αναφέρεται.

Οι ιδιωτικοποιήσεις «σάρωσαν» επιχειρήσεις, εργοστάσια, γη, κτίρια, όλο τον πλούτο της χώρας, που μέχρι τότε ήταν λαϊκή περιουσία. Δυτικογερμανικά μονοπώλια – μέσω του διαβόητου Οργανισμού «Treuhand» – πήραν στον έλεγχό τους ανάμεσα σε άλλα: 8.500 βιομηχανικά συγκροτήματα και εργοστάσια, 20.000 μικροεπιχειρήσεις, 7.500 εστιατόρια, 3,68 εκατ. εκτάρια αγροτικών και δασικών εκτάσεων, 25 δισ. τ.μ. οικοπέδων και κτιρίων. Σύμφωνα με το γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών, ακολούθησε μια έντονη αποβιομηχανοποίηση στην Ανατολική Γερμανία και παρέμεινε μόνο το 20% – 25% των θέσεων εργασίας στη βιομηχανία.

Τον Μάρτη του 1991, δεκάδες χιλιάδες διαδηλώνουν στη Λειψία ενάντια στην "Treuhand" και τη μαζική ανεργία, ενώ διαδηλώσεις έγιναν σε δεκάδες άλλες πόλεις. "Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι η δουλειά στη ΓΛΔ ήταν κάτι περισσότερο από μια θέση εργασίας. Ήταν το λίκνο της κοινωνικής ζωής", γράφει η "Zeit".

"  Γιατί δεν μου επιτρέπετε να δουλέψω";   

Ξαφνικά, οι Ανατολικογερμανοί ήταν "ελεύθεροι" να βρουν τον δρόμο τους στην "αγορά εργασίας". Εκεί ήρθαν αντιμέτωποι με μια απαγόρευση που δεν μπορούσαν να φανταστούν. Την ανεργία. Ένα από τα κυρίαρχα αισθήματα όσων είχαν ζήσει στη ΓΛΔ, ήταν η ματαίωση, η αίσθηση ότι πλέον δεν μπορούν να προσφέρουν μέσω της εργασίας τους.

Λίγο μετά την επανένωση, το γερμανικό Ινστιτούτο ερευνών "Emnid" διεξήγαγε μια δημοσκόπηση, ρωτώντας τους Ανατολικογερμανούς για την κατάσταση της ζωής τους, αναφέρεται στην "Zeit": "Οι δημοσκόποι διαπίστωσαν ότι στους Ανατολικογερμανούς κυριαρχούσε μια καταθλιπτική διάθεση, όπως δεν είχε μετρηθεί “ποτέ πριν και πουθενά”. Πάνω από το 1/3 του ενήλικου πληθυσμού ένιωθε ότι “δεν είναι χρήσιμοι πλέον σε αυτήν την κοινωνία”__".

Η Εύα – Μαρία Γκέλερ, γεννημένη το 1952 στο Γκέρλιτζ (Ανατολική Γερμανία), διηγείται στη «Sueddeutsche Zeitung» τη …σταδιοδρομία της στα "mini jobs" _μίνι τζομπς και τα διαβόητα προνοιακά επιδόματα "Χαρτζ 4".

Από το 1994, όταν έκλεισε το ορυχείο λιγνίτη, άρχισε μια πολυετής περιπλάνηση σε πολλές προσωρινές δουλειές, ακόμη και με 1 ευρώ την ώρα, στις οποίες εξωθούνταν για να μην κοπούν οι …"παροχές ανεργίας".

"Μόλις το 2008 κατάφερα να πιάσω μια κάπως σταθερή δουλειά στο “Μουσείο Χωριού”. Μεγάλο μέρος της αμοιβής μου επιδοτούνταν από την Υπηρεσία Ανέργων. Στο μουσείο, πραγματοποιούσα προγράμματα για μαθητές. Επιτέλους είχα βρει μια δουλειά “με νόημα”__", αναφέρει.

Όταν μετά από δύο χρόνια έληξε το πρόγραμμα της Υπηρεσίας Ανέργων και απολύθηκε, έστειλε επιστολή στην τότε υπουργό Εργασίας (CDU) και πρόεδρο της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν: "Γιατί δεν μου επιτρέπετε να δουλέψω; Αφού το θέλω! ", της είχε γράψει _-και η φον ντερ... ως απάντηση έξυσε το "γατάκι" της

"Εκτοτε ποτέ δεν μπόρεσα να έχω μια κανονική δουλειά, αυτό ήταν μια μεγάλη πίκρα. Να θέλει να δουλέψει κανείς και να μην τον αφήνουν… Ετσι βγήκα όσο πιο σύντομα μπορούσα στη σύνταξη. Είχα μπουχτίσει από την “επαιτεία”. Τουλάχιστον απαλλάχτηκα από το άγχος για κάθε ραντεβού στην Υπηρεσία Ανέργων. Ειλικρινά θα προτιμούσα να δουλεύω έως τη σύνταξη σε λατομείο…», είναι μερικά από τα λόγια της.

"Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν οι αυταπάτες"

"Η πολιτική “επικοινωνία” (σσ. προπαγάνδα) στη Γερμανία την εποχή εκείνη ήταν ότι με την επανένωση όλοι θα πάρουν από ένα “Volkswagen”, θα κάνουν μακρινά ταξίδια και θα χτίσουν ένα σπίτι… Το μεγαλύτερο πρόβλημα των Ανατολικογερμανών ήταν οι αυταπάτες τους. Πολλοί πίστευαν πραγματικά ότι θα ζήσουν ως “ίσοι πολίτες” σε μια ενωμένη Γερμανία", λέει στην "Zeit" ο πολιτικός επιστήμονας, Αλεξάντερ Κλάρκσον, ερευνητής στο "Κing’s College" του Λονδίνου στη Γερμανία και άλλες χώρες της Ευρώπης.

"Οι Ανατολικογερμανοί έπεσαν από αυτή την ουτοπική ιδέα της ενωμένης γερμανικής κοινωνίας στην πραγματικότητα, όπου έπρεπε να ξεκινήσουν από το μηδέν", αναφέρει. Η υπόσχεση του τότε καγκελάριου, Χέλμουτ Κολ, για " εξίσωση των συνθηκών διαβίωσης" σήμαινε για τους περισσότερους "το κατώτατο επίπεδο της ιεραρχίας" της καπιταλιστικής Γερμανίας.

Η ατμόσφαιρα χαρακτηρίζεται από "σκεπτικισμό"

"Το πνεύμα αισιοδοξίας που είδαμε πριν από 30 χρόνια, ή ακόμα και πριν από 10 χρόνια, δεν είναι αντιληπτό σήμερα», αναγκάζεται να παραδεχτεί ο πρώην αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Βερολίνου, Κλάους Λέντερερ, αρμόδιος επί χρόνια για τη διοργάνωση των εορτασμών της πρωτεύουσας. Η διάθεση είναι "στοχαστική, αλλά γιορτάζουμε (…) Επιστρέφουμε στην ιστορία και μιλάμε για το μέλλον".

Ο ίδιος αναφέρει ότι τα 36χρονα δεν θα γιορταστούν πανηγυρικά, αλλά κυρίως είναι μια " στάση για σκέψη": Πρώτον, για τις " παραλείψεις και ελλείψεις στη διαδικασία ενοποίησης" και δεύτερον για να αποφευχθεί η εκμετάλλευση των " αναμνήσεων" από " εθνικιστικές συλλογικότητες".

Νέες απολύσεις στη Γερμανία
στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενοι

Σεπ_2025
Με πηχυαίους τίτλους τα ΜΜΕ της πάλαι ποτέ 🇩🇪 “ατμομηχανής της Ευρώπης” προειδοποιούν:   Tausende Entlassungen bei einem deutschen Unternehmen –Was ist das? Thousands of layoffs at a German company – What are they? Το θέμα, δεν είναι καινούργιο _και όχι μόνο στη Γερμανία, αντίθετα!

Περικοπές πάνω από το 45% των θέσεων εργασίας

Τώρα η πολυεθνική BorgWarner, ένας από τους 25 μεγαλύτερους προμηθευτές της αυτοκινητοβιομηχανίας παγκοσμίως, σχεδιάζει να περικόψει χιλιάδες θέσεις εργασίας σε εγκαταστάσεις της στη Γερμανία. Σύμφωνα με το IG Metall, το μεγαλύτερο συνδικάτο εργαζομένων της Γερμανίας, περίπου το 40% των θέσεων εργασίας στο κέντρο τεχνολογίας μπαταριών (BTC) στο εργοστάσιο της BorgWarner στο Darmstadt της Γερμανίας πρόκειται να περικοπούν έως τον Ιανουάριο του 2026. Επίσης, κινδυνεύει επίσης περίπου το 45% των θέσεων εργασίας στις μονάδες παραγωγής. Ο Jörg Köhlinger, περιφερειακός διευθυντής της IG Metall στην κεντρική Γερμανία, δήλωσε ότι “προγραμματίζονται μαζικές περικοπές θέσεων εργασίας σε έναν τομέα τεχνολογίας του μέλλοντος, όπως η παραγωγή μπαταριών“, ενώ σε ανακοίνωσή της, η εταιρεία σημείωσε ότι “προχωρά σε προσαρμογές καθοδηγούμενες από τις απαιτήσεις της αγοράς, προκειμένου να παραμείνει ανταγωνιστική στο σημερινό επιχειρηματικό περιβάλλον“. Ταυτόχρονα, σημείωσε ότι σχεδιάζονται “μέτρα που αφορούν το προσωπικό“, τόσο στο τεχνολογικό κέντρο, όσο και στο εργοστάσιο του Darmstadt.

Σύμφωνα με δηλώσεις εκπροσώπων της εταιρείας, αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη η φάση ενημέρωσης και διαβούλευσης με τους εκπροσώπους των εργαζομένων, και γι’ αυτό προς το παρόν δεν μπορούν να δοθούν περαιτέρω λεπτομέρειες. Σημειώνουμε ότι το 2021, η BorgWarner εξαγόρασε την κατασκευάστρια εταιρεία μπαταριών Akasol με έδρα το Darmstadt (σσ. ιδρύθηκε το 2008 από μια ομάδα μηχανικών του Τεχνικού Πανεπιστημίου της πόλης), έναντι άνω των 700 εκατομμυρίων ευρώ. Η Akasol

Εν των μεταξύ η αμερικανική εταιρεία BorgWarner παρουσίασε τις τελευταίες καινοτομίες της στην έκθεση IAA Mobility 2025 στο Μόναχο, αποκαλύπτοντας τη γκάμα της από συστήματα e-torque, μονάδες κίνησης, συστήματα ανακυκλοφορίας καυσαερίων και turbo για κινητήρες εσωτερικής καύσης, καθώς και range extender.

Η κρίση χτυπά την πόρτα της Γερμανίας –

Πάνω από 50.000 εργαζόμενοι μένουν χωρίς δουλειά

Αρκετές Γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες και προμηθευτές σχεδιάζουν περικοπές θέσεων εργασίας στην “ατμομηχανή της Ευρώπης”, συμπεριλαμβανομένης της Audi με 7.500+ και του εδραιωμένου ομίλου Continental με πάνω από 3.000 στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσής του. Ο όμιλος VW και άλλοι προμηθευτές όπως η Porsche αναμένεται επίσης να προβούν σε περικοπές, καθώς ο κλάδος αντιμετωπίζει διαρθρωτικές αλλαγές και μεταβαλλόμενες συνθήκες της αγοράς.

Συγκεκριμένα

·       Audi:

·       Ο βαυαρικός κατασκευαστής καταργεί συνολικά 7.500 θέσεις εργασίας στη Γερμανία έως το τέλος του 2029, μετά την επίτευξη συμφωνίας με τους εκπροσώπους των εργαζομένων.

·       Continental:

·       Ο προμηθευτής αυτοκινήτων σχεδιάζει να περικόψει 3.000 θέσεις εργασίας, καθώς ο όμιλος επανατοποθετείται και προχωρά στην αναδιάρθρωση των επιχειρηματικών του μονάδων.

·       Όμιλος VW:

·       Υπάρχουν σκέψεις για το κλείσιμο τουλάχιστον τριών γερμανικών εργοστασίων και τη μείωση του μεγέθους των υπόλοιπων εργοστασίων, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει στην απώλεια δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας.

·       Porsche:

·       Ο κατασκευαστής σπορ αυτοκινήτων αναμένεται επίσης να μειώσει το εργατικό δυναμικό του λόγω της αναδιάρθρωσης της εταιρικής του δομής, επηρεάζοντας ενδεχομένως περίπου 1.900 εργαζομένους.

“Λόγοι” για τις περικοπές

·       Διαρθρωτικές αλλαγές:

§  Η αυτοκινητοβιομηχανία υφίσταται βαθιές αλλαγές, λόγω της αυξανόμενης επικράτησης των ηλεκτρικών οχημάτων και των συναφών αλλαγών στην παραγωγή.

·       Πίεση κόστους και ανταγωνισμός:

§  Η πίεση για μείωση του κόστους και ανταγωνισμό σε παγκόσμιο επίπεδο αναγκάζει πολλές εταιρείες να εφαρμόσουν μέτρα αναδιάρθρωσης, συμπεριλαμβανομένων των περικοπών θέσεων εργασίας.

·       Αναδιάρθρωση επιχειρηματικών μονάδων:

·       Εταιρείες όπως η Continental βρίσκονται επί του παρόντος σε σημαντικά μέτρα αναδιάρθρωσης που επηρεάζουν επίσης την απασχόληση.

Ιστορική αυτοκινητοβιομηχανία απολύει εργαζομένους –

Πόσοι υπάλληλοι μένουν στο δρόμο__

Κατεβάζει ρολά ιστορική γερμανική εταιρεία

Η γερμανική βιομηχανία και το εργατικό της δυναμικό αντιμετωπίζουν νέο πλήγμα, καθώς η αναδυόμενη κρίση φτάνει σε επίπεδα-ρεκόρ και οι απολύσεις αυξάνονται με ανησυχητική ταχύτητα. Η Bosch, ένας από τους μεγαλύτερους προμηθευτές εξοπλισμού αυτοκινήτου παγκοσμίως, βρίσκεται σε μια από τις πιο δύσκολες φάσεις της τελευταίας δεκαετίας. Η εταιρεία αναγκάζεται να επιταχύνει το πρόγραμμα αναδιάρθρωσης, προχωρώντας σε νέες μαζικές περικοπές προσωπικού, καθώς προσπαθεί να καλύψει το τεράστιο χρηματοδοτικό κενό που έχει δημιουργηθεί από τη βαθιά κρίση στην ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία. Όπως ανακοινώθηκε, στόχος είναι η εξοικονόμηση περίπου 2,5 δισ. ευρώ ετησίως «το συντομότερο δυνατό», κάτι που σηματοδοτεί την έλευση ενός νέου και σφοδρού κύματος απολύσεων.

Ο όμιλος απασχολεί σήμερα περισσότερους από 418.000 εργαζομένους σε όλο τον κόσμο, ενώ μόλις λίγα χρόνια πριν, βρισκόταν σε τροχιά ευφορίας, επενδύοντας τεράστια ποσά στην ηλεκτροκίνηση και την αυτόνομη οδήγηση. Ωστόσο, οι καθυστερήσεις τόσο στην ευρεία υιοθέτηση των ηλεκτρικών όσο και στην αυτοματοποίηση, φαίνεται πως έχουν δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στο πλάνο βιωσιμότητας της εταιρείας.

Παρότι η Bosch δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει σε ποιες χώρες θα επικεντρωθούν οι νέες περικοπές, η Γερμανία φαίνεται να βρίσκεται στο επίκεντρο. Με πρόσχημα “τα υψηλά μισθολογικά κόστη“, τις “βαρύτατες (sic!!) κοινωνικές εισφορές και την “κόπωση (;;) της εγχώριας αγοράς“, καθιστούν τη χώρα λιγότερο ανταγωνιστική σε σχέση με τους διεθνείς αντιπάλους. Ήδη το καλοκαίρι που πέρασε, η Bosch είχε ανακοινώσει περικοπές 1.100 θέσεων μέχρι το 2029 στη Γερμανία, μετά τις 7.000 απολύσεις που είχαν προηγηθεί τον προηγούμενο χρόνο.

Οι προβλέψεις για το 2025 είναι ήδη δυσοίωνες, καθώς η μονάδα Mobility της Bosch αναμένεται να καταγράψει ανάπτυξη μικρότερη του 2%, πολύ χαμηλότερη από τις προσδοκίες των προηγούμενων ετών. Το πλάνο της γερμανικής μάρκας είναι να επενδύσει σε τεχνολογίες τεχνητής νοημοσύνης, ελπίζοντας έτσι να αυξήσει την παραγωγικότητα της, μειώνοντας ταυτόχρονα τα κόστη.

Σημειώνεται, επίσης, ότι πρόκειται για μια κρίση που δεν αφορά μόνο τη Bosch, με ολόκληρη τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία να βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά επιδόσεων και κερδών. Μεταξύ άλλων, η Daimler Truck έχει ήδη ανακοινώσει 5.000 απολύσεις, ενώ αντίστοιχα, μεγάλοι προμηθευτές όπως η ZF και η Schaeffler προχωρούν και αυτοί σε δραστικές κινήσεις μείωσης προσωπικού.

6 Μαΐου 1938_
Ο Χίτλερ βάζει τον θεμέλιο λίθο
του εργοστασίου της Volkswagen