ΚΚΕ: Η πάλη ενάντια στην πυρηνική απειλή αναπόσπαστα δεμένη με την πάλη για ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας

               80 χρόνια συμπληρώνονται φέτος
                από το έγκλημα του ιμπεριαλισμού
               σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι

Ογδόντα χρόνια από τη ρίψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Για τη μαύρη επέτειο το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:
“Οκτώ δεκαετίες συμπληρώνονται φέτος από το μεγαλύτερο έγκλημα του ιμπεριαλισμού, τη ρίψη από τις ΗΠΑ των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι της Ιαπωνίας, στις 6 και 9 Αυγούστου 1945 αντίστοιχα, εισάγοντας όλη την ανθρωπότητα στα "σκοτάδια" του πυρηνικού ολέθρου. Σήμερα, 80 χρόνια μετά, η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των πολεμικών εστιών σε όλο τον κόσμο φέρνει πιο κοντά τον κίνδυνο ενός πυρηνικού ολέθρου. Η ρίψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, που σκότωσε ακαριαία 180.000 ανθρώπους και ανυπολόγιστο αριθμό άλλων τους επόμενους μήνες και χρόνια, εξαιτίας της έκθεσης στη ραδιενέργεια, είχε δικαιολογηθεί από τη "δημοκρατική" κυβέρνηση Τρούμαν στις ΗΠΑ στο όνομα της ανάγκης άμεσου τερματισμού του πολέμου, χωρίς μεγάλο αντίτιμο απωλειών. Όμως η χρήση τους δεν εξυπηρετούσε καμία πολεμική σκοπιμότητα, καθώς η ναζιστική Γερμανία είχε συνθηκολογήσει 3 μήνες νωρίτερα, μετά την κατάληψη του Βερολίνου από τον Κόκκινο Στρατό, ενώ και η Ιαπωνία βρισκόταν σε τροχιά ήττας και συνθηκολόγησης.

Η αναγκαιότητα του βομβαρδισμού στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι είχε αμφισβητηθεί από το πρώτο διάστημα ακόμα και από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του, επιβεβαιώνοντας ότι ο βασικός λόγος ρίψης των ατομικών βομβών συνδέεται με την πρόθεση των σύμμαχων καπιταλιστικών κρατών να εκφοβίσουν και να εκβιάσουν τη Σοβιετική Ένωση, αλλά και τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις που είχαν ριζοσπαστικοποιηθεί στα χρόνια του πολέμου και με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές πολέμησαν τις δυνάμεις του φασιστικού Άξονα.

80 χρόνια μετά, σε συνθήκες έντασης των πολεμικών συγκρούσεων στο φόντο της διαπάλης για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ανάμεσα στο ευρωατλαντικό (ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ) και στο υπό διαμόρφωση ευρασιατικό μπλοκ με επικεφαλής την Κίνα και τη Ρωσία, η πυρηνική απειλή για τους λαούς είναι πιο ορατή.

Σύμφωνα με τη φετινή ετήσια έκθεση του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών Ειρήνης της Στοκχόλμης, 9 κράτη (Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσική Ομοσπονδία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Κίνα, Ινδία, Πακιστάν, Ισραήλ και Λαϊκή Δημοκρατία της Βόρειας Κορέας) διαθέτουν ένα ατομικό οπλοστάσιο που εκτιμάται ότι αριθμεί περίπου 12.241 πυρηνικές κεφαλές, από τις οποίες οι 2.100 βρίσκονται σε καθεστώς άμεσης επιχειρησιακής δυνατότητας και η χρήση μέρους τους μόνο θα αρκούσε για να καταστρέψει ολοκληρωτικά τον πλανήτη.

Τα παραπάνω στοιχεία αποδεικνύουν την υποκρισία των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ - Ισραήλ, μαζί και της ελληνικής κυβέρνησης, αναφορικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, που αποτέλεσε το πρόσχημα των επιθέσεων των ΗΠΑ και του Ισραήλ εναντίον του, δηλαδή δύο κρατών που το μεν πρώτο βαρύνεται με το έγκλημα στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, ενώ το δεύτερο, το κράτος του Ισραήλ, ευθύνεται για τη συνεχιζόμενη γενοκτονία σε βάρος του παλαιστινιακού λαού και επί πολλά χρόνια διατηρεί μυστικό το πυρηνικό του οπλοστάσιο, μη αποδεχόμενο έλεγχο στο πυρηνικό του πρόγραμμα. Ταυτόχρονα, οι διεθνείς συνθήκες περιορισμού των πυρηνικών όπλων έχουν ουσιαστικά απενεργοποιηθεί, ενώ ΝΑΤΟ, Ρωσία και άλλοι διακηρύσσουν την ετοιμότητα να χρησιμοποιήσουν τέτοια όπλα.

Η αντιπαράθεση των στρατιωτικών δυνάμεων της Ρωσικής Ομοσπονδίας και του ΝΑΤΟ στα εδάφη της Ουκρανίας εμπεριέχει τον κίνδυνο της πυρηνικής εμπλοκής. Οι ΗΠΑ μετακινούν πυρηνικά υποβρύχια προς τη Ρωσία, ενώ οι ουκρανικές δυνάμεις εξαπέλυσαν πρόσφατα επίθεση απέναντι σε ρωσικά βομβαρδιστικά που έχουν τη δυνατότητα να φέρουν πυρηνικές κεφαλές. Την ίδια ώρα τα καπιταλιστικά κράτη της Βαλτικής που εντάσσονται στο ΝΑΤΟ ζητούν τον εξοπλισμό τους με πυρηνικά όπλα, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη Ρωσία, αν και διαθέτουν ήδη ΝΑΤΟικές βάσεις με πρόσβαση σε πυρηνικό εξοπλισμό. Από την άλλη η Ρωσία επεκτείνει το πυρηνικό της δόγμα θεωρώντας "την επίθεση κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας ή/και των συμμάχων της από οποιοδήποτε μη πυρηνικό κράτος, με τη συμμετοχή ή την υποστήριξη ενός πυρηνικού κράτους, κοινή τους επίθεση".

Το πυρηνικό “μανιτάρι” ύψους 18 χιλιομέτρων
που σχηματίστηκε από την έκρηξη στο Ναγκασάκι

Αλλά και η ίδια η αντιπαράθεση ΗΠΑ - Κίνας αποκτά όλο και περισσότερο τα χαρακτηριστικά του πυρηνικού ανταγωνισμού. Δεκάδες αμερικανικές βάσεις που είναι εγκαταστημένες στην Ιαπωνία, στη Νότια Κορέα, στις Φιλιππίνες, στο Γκουάμ, στην Αυστραλία, στη Νέα Ζηλανδία και αλλού σχηματίζουν ένα πυκνό δίκτυο που στοχεύει την κινεζική ενδοχώρα με τον πυρηνικό εξοπλισμό που διαθέτουν. Από την άλλη πλευρά, η Κίνα έχει θέσει ως στόχο να αναπτύξει 1.000 πυρηνικές κεφαλές έως το 2030.

Η κυβέρνηση της ΝΔ πρωτοστατεί για χάρη του ελληνικού κεφαλαίου σε όλους τους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, που ρίχνουν "λάδι στη φωτιά" των πολεμικών συγκρούσεων και μετατρέπουν τον λαό και τη χώρα σε στόχο πιθανών αντιποίνων. Εχει συνυπογράψει όλες τις επικίνδυνες ΝΑΤΟικές αποφάσεις που προβλέπουν μεταξύ άλλων την ενεργοποίηση και ανάπτυξη πυρηνικών όπλων. Εμπλέκεται στα πολεμικά μέτωπα μέσω της αποστολής στρατιωτικών δυνάμεων, όπως στην Ερυθρά Θάλασσα, αλλά και μέσω των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων - ορμητηρίων πολέμου που βρίσκονται στη χώρα μας. Σημαντικό στοιχείο των διευκολύνσεων της Ελλάδας προς το ΝΑΤΟ είναι και η ετοιμότητά της να φιλοξενήσει πυρηνικά όπλα σε ελληνικό έδαφος, με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται.

Αποδεικνύεται ότι η πυρηνική απειλή αποτελεί προέκταση και συνέπεια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που γεννιούνται στο έδαφος της καπιταλιστικής εξουσίας. Το αίτημα να περιοριστεί η δολοφονική δράση του κεφαλαίου μέσα στα "αποδεκτά όρια" των συμβατικών όπλων, που αποτελούν επίσης όπλα μαζικής εξόντωσης των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, είναι το ίδιο ουτοπικό με το αίτημα να περιορίσει ο κεφαλαιοκράτης την ταξική εκμετάλλευση σε ένα "λογικό επίπεδο". Η καπιταλιστική πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι όσο μεγαλώνει το διακύβευμα για τα καπιταλιστικά συμφέροντα, τόσο το κεφάλαιο είναι ικανότερο να προχωρήσει σε οποιοδήποτε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Γι' αυτό και η πάλη ενάντια στην πυρηνική απειλή, για την απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών και όπλων, για να μη γίνει καμία χώρα "πεδίο βολής" πυρηνικών, είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ. Είναι αναπόσπαστα δεμένη:

·       Με την πάλη για να κλείσουν οι ξένες στρατιωτικές βάσεις στη χώρα μας, μεταξύ των οποίων και αυτές που μπορούν να "φιλοξενήσουν" πυρηνικά, αλλά και να ακυρωθούν τα σχέδια να ανοίξουν καινούργιες.

·       Με την πάλη για την απεμπλοκή από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, για την αποδέσμευση από τους σχεδιασμούς και τις ενώσεις του κεφαλαίου, όπως είναι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

·       Και κυρίως με την πάλη για την ειρήνη, τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας της εκμετάλλευσης και των πολέμων, για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης της κοινωνίας και της οικονομίας, με την εξουσία στα χέρια των λαών”.

Το "μανιτάρι"_"Gadget"
πάνω από την Trinity,
δευτερόλεπτα μετά την έκρηξη

Οι ΗΠΑ κάνουν την πρώτη πυρηνική δοκιμή στον κόσμο

_Γιάννης Ρίτσος:
“Ποτέ πια Χιροσίμες”

Ο ποιητής καταγγέλλει τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές για τα εγκλήματά τους (μεταξύ αυτών ξεχωρίζει η Χιροσίμα) και διατρανώνει τη θέληση και την αγωνιστική διάθεση των μαραθωνοδρόμων της ειρήνης και του ίδιου να αγωνιστούν για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και για την παγκόσμια ειρήνη. Στις 6 Αυγούστου 1945 οι Αμερικάνοι διαπράττουν ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα (τους) στην ανθρωπότητα. Ρίχνουν στην ιαπωνική πόλη Χιροσίμα την πρώτη ατομική βόμβα σπέρνοντας τον όλεθρο. Σε 90.000 έως 166.000 εκτιμώνται οι άνθρωποι που πέθαναν άμεσα, είτε στη συνέχεια από εγκαύματα, από τη ραδιενέργεια κλπ. Στις 9 του ίδιου μήνα θα επαναλάβουν το έγκλημα, αυτή τη φορά στο Ναγκασάκι. Πρόκειται για δυο εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που δεν τα υπαγόρευε καμιά πολεμική ανάγκη. Η Α΄ Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης πραγματοποιήθηκε σε καθεστώς απαγορεύσεων και τρομοκρατίας  στις 21 του Απρίλη 1963, από την Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ), με πρωτοδοιπόρο τον Γρηγόρη Λαμπράκη.

Το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου ο δωδεκάλογος της 3^ης Μαραθώνιας πορείας δημοσιεύτηκε στις 22 του Μάη 1965. Ήταν η μέρα που στη χώρα μας πραγματοποιούταν η Πορεία Ειρήνης. Ο ποιητής καταγγέλλει τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές για τα εγκλήματά τους (μεταξύ αυτών ξεχωρίζει η Χιροσίμα) και διατρανώνει τη θέληση και την αγωνιστική διάθεση των μαραθωνοδρόμων της ειρήνης και του ίδιου να αγωνιστούν για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και για την  παγκόσμια ειρήνη. Οι μαραθώνιες πορείες συνεχίζονται στις μέρες μας, ως κορυφαία εκδήλωση του φιλειρηνικού κινήματος της χώρας.

Ο δωδεκάλογος της 3^ης Μαραθώνιας πορείας
Σε ποιητική απόδοση Γιάννη Ρίτσου

1

Βαδίζω στον ίδιο δρόμο του αρχαίου Μαραθωνοδρόμου.
Ξεκινώ από την ίδιαν ένδοξην αφετηρία απ’ όπου ξεκίνησε κι Εκείνος
φτάνοντας κάτω απ’ την Ακρόπολη
για ν’ αναγγείλει
τη νίκη της Ελευθερίας και της Ειρήνης.
Βαδίζω πάνω στα πάμφωτα ίχνη που άφησαν σ’ αυτό το χώμα
τα φτερωτά πόδια του ήρωα και μάρτυρα της Ειρήνης, Γρηγόρη Λαμπράκη.
Βαδίζω πλάι στον Μπέρτραντ Ράσσελ,
πλάι στον Πάουλινγκ, τον Λούθερ Κινγκ και τον Έρεμπουργκ.
Βαδίζω υπερασπίζοντας τον άνθρωπο, τα ποιήματα, τη μουσική, τ’ αγάλματα,
την Ειρήνη και τη Δημοκρατία.

2

Βαδίζω ανάμεσα σε τόπους που τους λάξευσε
το μεγάλο, δυνατό χέρι της Ιστορίας.
Βαδίζω σε τούτη τη γη, τη σπαρμένη
με κόκκαλα και αγάλματα ηρώων,
σηκώνοντας στους ώμους μου σαν δύο τεράστια φτερά που με σηκώνουν
την κοινή μας ευθύνη
για την Ειρήνη και τη Δημοκρατία.

3

Πιστεύω στον άνθρωπο.
Όλους μας μια κοινή μοίρα μάς ενώνει:
η πάλη κατά του πολέμου, κατά της δυστυχίας και του θανάτου,
η πάλη κατά της φτώχιας και του φόβου,
η πάλη κι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Βαδίζω ενάντια σ’ όλες τις προκαταλήψεις που χωρίζουν τους ανθρώπους,
βαδίζω για την Ειρήνη,
κι αισθάνομαι στο πρόσωπό μου την ανάσα της Ανθρωπότητας.

4

Μισώ το φασισμό και τον πόλεμο.
Είκοσι χρόνια κλείσανε απ’ τη συντριβή του αιματοστάλαχτου χιτλερισμού.
Δεν ξεχνώ την καπνιά των κρεματόριων.
Δεν ξεχνώ την παιδούλα Άννα Φρανκ,
τον Φούτσικ, τον Γκαμπριέλ Περί, τη Ζώγια,
τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη, την Ηλέκτρα, τον Περρίκο.
Δεν ξεχνώ τα 50 εκατομμύρια νεκρούς,
το απόκρημνο σκοτάδι του τρόμου και τους ποταμούς των δακρύων,
Βαδίζω μ’ όλους που μισούν το φασισμό και τον πόλεμο.
Βαδίζω μ’ αυτούς πού αγαπούν την Ειρήνη.
Για να παίξουν αμέριμνα τα παιδιά στις αυλές.
Για να χαμογελούν οι μανάδες στα παράθυρα.
Για ν’ ανοίγουν σαν άσπρα λουλούδια τα βιβλία.
Για να λάμπει σαν ήλιος το ψωμί επάνω σ’ όλα τα τραπέζια.
Για να παραδίδει ευγενικά η μια γενιά στην άλλη,
όχι το δαυλό του τελειωτικού εμπρησμού,
αλλά τη δάδα της Δημιουργίας.

5

Δεν ξεχνώ το τρομερό νέφος που σαβάνωσε
τη Χιροσίμα.
Δεν ξεχνώ τούς 200.000 νεκρούς της Χιροσίμα.
Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε.
Δεν ξεχνώ.
Δεν ξεχνώ την τερατώδη απειλή
κατά της Ανθρωπότητας και του Πολιτισμού.
Δεν ξεχνώ τα λόγια του Αϊνστάιν:
«Σταματήστε τον πυρηνικό ανταγωνισμό, πριν οι άνθρωποι
ξαναγυρίσουν στα σπήλαια και στα τόξα».
Παλεύω για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων,
των πυραύλων,
των μέσων μαζικής καταστροφής.
Παλεύω για την κατάργηση των στρατιωτικών βάσεων.
Παλεύω για μια συμφωνία ανάμεσα στους λαούς.
Για να μην υπάρξουν ποτέ πια Χιροσίμες.

6

Βαδίζω με τη σκέψη στην Κύπρο.
Βαδίζω για την Ειρήνη, και μάχομαι
για την ειρήνευση στο αγαπημένο μας νησί,
για την αρμονική διαβίωση των δύο κοινοτήτων,
για την αδέσμευτη Ανεξαρτησία ‒ Αυτοδιάθεση ‒  Ένωση.
Αρνούμαι κάθε ιδέα διχοτόμησης,
κάθε παζάρεμα για «ανταλλάγματα»,
κάθε σκέψη για ομόσπονδο κράτος.
Οι Κύπριοι δε ζητούν παρά να ’ναι
ελεύθεροι σαν άνθρωποι και σαν λαός.
Ζητούν
ν’ αποστρατικοποιηθεί το νησί και να γίνει
δεσμός ειρήνης
με τους γύρω Λαούς.
Και τούς τ’ αρνιούνται
οι ιμπεριαλιστές κι οι Τούρκοι σωβινιστές.
Όμως οι λαοί είναι μαζί τους.
Μαζί τους κι η ιστορία.
Κι εμείς μαζί
ως το τέλος πιστοί.
Βαδίζω για την Κύπρο. Κι η Κύπρος βαδίζει μαζί μας.

7

“Αποκάλυψη τώρα” | Apocalypse now

Οδοιπορώ και για το μακρινό, μαρτυρικό Βιετνάμ.
Κάθε άνθρωπος, όπου γης, συγκλονίζεται
απ’ την αποκορύφωση της ιμπεριαλιστικής παρανομίας και βίας.
Όχι, δεν είναι οι απλοί Αμερικάνοι που κάνουν την πρωτάκουστη επίθεση.
Αυτοί μίλησαν με το στόμα του γερουσιαστή Μος:
«Τα χέρια μας στάζουν αίμα σ’ αυτό το βρώμικο πόλεμο».
Είναι οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ που κάνουν την επίθεση.
Η φωτιά της επέμβασης πρέπει να σβήσει.
Να φύγουν οι ξένοι απ’ το Βιετνάμ.
Να γίνουν διαπραγματεύσεις
για να υπάρξει Ειρήνη και Δημοκρατία
σύμφωνα με τη θέληση του λαού της τραγικής τούτης χώρας.
Οδοιπορώ και για το μακρινό, μαρτυρικό Βιετνάμ.

8

Σ’ έναν κόσμο όπου οι Μεγάλοι έχουν στα χέρια τους τα μέσα του ολέθρου,
έχουνε κι οι μικροί να παίξουν ένα μεγάλο ρόλο.
Συμφωνώ μ’ όσους ζήτησαν, σαν τον Ου-Θαντ,
να γίνουν τα Βαλκάνια απύραυλη ζώνη
κι η Μεσόγειος,
αυτό το αρχαίο λίκνο των πολιτισμών.
Επιδοκιμάζω
τις φιλειρηνικές διακηρύξεις
των προέδρων Ελλάδος – Γιουγκοσλαβίας, στο Βελιγράδι,
κι αγωνίζομαι να γίνουν πράξη.

9

Δεν έχουν θέση στην Ελλάδα οι βάσεις του θανάτου.
Δεν έχουν θέση στα ήρεμα λιμάνια μας
τα μακάβρια όπλα των ξένων φορτωμένα στα «Ρίκετς».
Αρνούμαι την «πολυμερή», και κάθε ιδέα
να πάρουν οι Γερμανοί θερμοπυρηνικά όπλα.
Οι γαλάζιες μας θάλασσες
ήταν πάντα δεσμός εμπορικών ανταλλαγών και Ειρήνης,
‒ «ομφάλιος λώρος» της πατρίδας μας μ’ όλο τον κόσμο.
Και πρέπει να μείνουν.

10

Αρνούμαι να επιτρέψω οι δεσμοί με το NATO
να γίνουν δεσμά για την Κύπρο.
Η Ελλάδα
έχει πολιτική δική της και δική της πολιτιστικήν αποστολή.
Πρέπει να γίνει αδέσμευτη,
για να μείνει περήφανη.

11

Χιλιάδες δισεκατομμύρια σπαταλιούνται για μέσα ολέθρου.
Θα γίνονταν σχολεία και κήποι κι εργαστήρια,
ψωμί και στίχοι, αλέτρια και βιολιά.
Και θ’ άλλαζε η μορφή του κόσμου.
Εμπρός, λοιπόν, όλα τα όπλα στα μουσεία
πριν σκάψουμε τον τάφο της Ανθρωπότητας.
Τα όπλα στα Μουσεία,
και τ’ αγάλματα των μεγάλων νεκρών,
των παραμελημένων ηρώων της Σκέψης και της Πράξης μες στους κήπους.
Οδοιπορώ για έναν πλήρη, γενικό και δίκαιο αφοπλισμό.
Για τον περιορισμό των αβάσταχτων στρατιωτικών δαπανών.
Οδοιπορώ για την απελευθέρωση του ανθρώπου απ’ το φόβο του πολέμου.
Οδοιπορώ για την Ειρήνη και την Ευτυχία της Ανθρωπότητας.

12

Δε φτάνει ν’ αγαπάμε την Ειρήνη και τον Άνθρωπο.
Πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε γι’ αυτόν.
Είμαι ένας απ’ την ατέλειωτη στρατιά που ζώνει τον κόσμο.
Οδοιπορώ για να ενώσω κι εγώ τη θέλησή μου με τη θέληση όλων για την Ειρήνη.
Και δε θα σταματήσω
πριν η Ειρήνη στεριώσει για πάντα σ’ ολόκληρη τη Γη.
Οδοιπορώ για τη βαθιά συνεννόηση ανθρώπου μ’ άνθρωπο,
οδοιπορώ για την πρόοδο, την ευτυχία, την ελευθερία του ανθρώπου, οδοιπορώ για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου που έμαθε να περπατάει, ανάμεσα στ’ αστέρια,
οδοιπορώ για να στήσουμε τη σημαία της ειρηνικής γης πάνω στ’ αστέρια,
οδοιπορώ για την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ.

ΑΘΗΝΑ, Μάης 1965

Γιάννης Ρίτσος “Συντροφικά τραγούδια” Εκδ. Σύγχρονη Εποχή, (4^η έκδοση)