Ανημπόρειον _ο Γιάννης Παρα… και ο φτωχός μεξικάνος

Βρε καλέ αφέντη πού τα βρήκες τα λεφτά; Πού τα εργαλεία σου και πού τα υλικά; …Από τον μπαμπά μου πού’χε μια δουλειά!

_είδηση 1. 8-Αυγ-2025
Στο νέο λιμάνι των Νέων Στύρων παραμένει φυλασσόμενο το πλοίο “Παναγία Παραβουνιώτισσα”, το οποίο προσάραξε σε ύφαλο, ενώ περιμετρικά υπάρχει φράγμα για αντιρρυπαντική προστασία. Λόγω του απαγορευτικού απόπλου, που ισχύει και για τα φέρι από την Αγία Μαρίνα, οι επιβάτες που επιθυμούν να παραλάβουν τα οχήματά τους πρέπει να ταξιδέψουν 2,5 ώρες οδικώς. Η αρχή έγινε αργά το βράδυ, όταν δύο οχήματα απομακρύνθηκαν από το φέρι.

_είδηση 2. για έναν “αυτοδημιούργητο”
Πριν χρόνια (;;) –λέει, μάζευε ροδάκινα για 20-25$ τη μέρα.
Μετά έφτιαξε το πρώτο του εργοστάσιο κομπόστας.
Αργότερα -όπως όλοι οι εφοπλιστές αγόρασε μια μικρή βάρκα & μετά …ένα τάνκερ.
Η ενδιάμεση περίοδος παραμένει "μυστήριο"...

Το διάβασα κάπου και μου ήρθε φλασιά για το πρώην φτωχαδάκι, μετά πήγε το μυαλό στον περί ου ο λόγος φίλο Γιάννη _πού να βρίσκεται άραγε; ...χαθήκαμε (κάποιοι λένε πως “απεδήμησε”), με μνήμες από το Νημποριό, προτού γίνει “in” οικισμός. Τότε, που τη βγάζαμε κάτω από τις πορτοκαλιές της μοναδικής –κατ’ ευφημισμό, ταβέρνας του Ρεβύθη, περιμένοντας τον Τάσο της Νίκης να φέρει την ψαριά για το τηγάνι, ατενίζοντας το πέλαγο προς τη διπλανή παραλία “του Καβουνίδη”. Τότε που από τα Κάψαλα κατέβαινες μόνο με τα πόδια –παρέα με τα κατσίκια

Αυτός λοιπόν ο Γιάννης _πολυτεχνίτης “επιχειρηματίας” και –κυριολεκτικά ερημοσπίτης, αφού πρώτα έφερε τις σόμπες πετρελαίου Rein Haus, έκανε διάφορες δικές του πατέντες και εφευρέσεις _ψυγεία αερίου κλπ. ενώ καθημερινά μας μίλαγε για το πώς είναι εύκολο να γίνεις “μεγάλος”, (αυτο)χλευάζοντας κιόλας μέσα από την ιστορία:
Κάποτε _λέει, ένας φτωχός μεξικάνος, που την έβγαζε όλη τη μέρα κάτω από το σομπρέρο του σκαλίζοντας πίπες για τον επιούσιο (που πούλαγε σε τουρίστες) δέχτηκε την επίσκεψη ενός αμερικάνου με μπότες και σπιρούνια, που τον πλησίασε και του είπε:

Εσύ είσαι μεγάλος καλλιτέχνης –θα σε κάνω πλούσιο!
🔸 Και πως θα γίνει αυτό; -απάντησε ο μεξικάνος

Θα σου ανοίξω μια βιοτεχνία που θα κατασκευάζει τις πίπες και εγώ θα αναλάβω να τις προωθώ στην αγορά.
🔸 Και μετά; -ρώτησε το φτωχαδάκι
Μετά θα την κάνουμε εργοστάσιο!

🔸 Και μετά;
Ε… μετά θα στήσουμε γραμμή παραγωγής
🔸 Και μετά;
Μετά θα φέρω μηχανήματα, εσύ θα σχεδιάζεις και αυτά θα δουλεύουν!
🔸 Και μετά; Ξαναρώτησε με αγωνία ο μεξικάνος
Ε …μετά απλά θα κάθεσαι και θα εισπράττεις κέρδη…
😩 Α …αυτό είν’ όλο; Δε μου λέει κάτι! Και τώρα δεν κάθομαι; 🎉 Πολλή φασαρία για το τίποτα!!

Κι αν είναι ο τάφος σου βαθύς | χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς!
                                                                                         Κώστας Βάρναλης

Νέο εμπορείο – Ανημπόρειον - Νημποριό

Το Νημποριό –για τους αμύητους είναι ένας μικρός κόλπος της Νότιας Εύβοιας, ανάμεσα στα Στύρα και το Μαρμάρι (δίπλα στην παραλία “Kαβουνίδη”), απέναντι από το Μαραθώνα.
Το όνομα του σχετίζεται με την λειτουργία του σαν επίνειο των ορεινών οικισμών της ευρύτερης περιοχής (Νέο εμπορείο δλδ λιμάνι για τους Βυζαντινούς).
Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι το εμπόριο οστράκων πορφύρας και εκλεκτής ποιότητας λευκού και πράσινου μαρμάρου ανθούσε στην αρχαιότητα. Η στρατηγική θέση του στο Ν. Ευβοϊκό, σε μικρή απόσταση από το ΒΑ τμήμα της Αττικής και η γειτνίασή του με τα Στύρα, που ήταν ήδη γνωστά από την εποχή του Ομήρου, πρέπει να έχουν επιδράσει και στην ιστορική του πορεία. Αρχαιολογικές ανασκαφές δεν έχουν γίνει, αλλά στον παλιό δρόμο (μονοπάτι) προς την παραλία, έχουν βρεθεί αρχαίοι τάφοι, ενώ λίγο πιο πάνω σε ένα λόφο, υπάρχει και ένα “δρακόσπιτο” (κατασκευή από ογκόλιθους), που κατά κάποιους ιστορικούς, μπορεί να ήταν αφιέρωμα στο μυθικό Ηρακλή, προστάτη των λατόμων.
Παλαιοί ψαράδες διηγούνταν ότι στις θαλασσινές σπηλιές του κόλπου έβρισκαν αρχαία νομίσματα, λεκίθους και άλλα αντικείμενα. Λόφοι αγκαλιάζουν την πλάτη του και μικρές χαράδρες οδηγούν στα παραλιακά επίπεδα χωραφάκια. Η πρόσβαση, οδικώς από Κάψαλα με έναν χωματόδρομο ~5 χλμ. έχει σήμερα βελτιωθεί, για να εξυπηρετήσει τους εκατοντάδες οικιστές με τις μικρές και μεγάλες βίλες (απορίας άξιον που βρέθηκαν τίτλοι και όροι δόμησης _διαφορική γεοπρόσοδος _δείτε Ριζοσπάστης _Η θεωρία της Αξίας - Απλή και σύνθετη εργασία + Αναμνήσεις ενός εργάτη για τον Καρλ Μαρξ)

Στη βορεινή πλευρά, στον πιο ψηλό λόφο, ένα ανενεργό λατομείο στην ανατολική κοντά στη μεγάλη πηγή, τα πέτρινα απομεινάρια ενός νερόμυλου, ο 'Αγιος Προκόπης, ο Προφήτης Ηλίας και ΝΑ με θέα Ευβοϊκό ο Αϊ Γιάννης. Λίγη –ελάχιστη βλάστηση, λίγα περιβολάκια εγκαταλελειμμένα πια, θάλασσα βαθιά, γαλάζια, πεντακάθαρη και παραλία με άσπρα βότσαλα. Αν πάτε με σκάφος πατώστε καλά την άγκυρα –“σέρνει” ο βυθός (την πατήσαμε μια φορά).

Στους νεότερους χρόνους ήταν αγροκτηνοτροφική φτωχή περιοχή, με ελάχιστους κατοίκους, μόνιμες κατοικίες δεν είχε, εκτός από το παραθαλάσσιο σπίτι της οικογένειας Ζάππα, ηλικίας σήμερα 130 ετών και μερικά πέτρινα κτίσματα για τις ανάγκες αυτών που καλλιεργούσαν τα λίγα περιβόλια και τους ελάχιστους ψαράδες. Άλλωστε η πρόσβαση ήταν πολύ προβληματική. Ένα μονοπάτι οδηγούσε από τα Κάψαλα, μέχρι την παραλία, περνώντας ανάμεσα σε πικροδάφνες και μυρτιές, από το δρόμο του νερού της ορεινής πηγής. Από Αττική ένα καΐκι πήγαινε Ραφήνα-Ν. Στύρα και από εκεί με βάρκα - όταν το επέτρεπε ο καιρός – αλλιώς με το μοναδικό “αγοραίο” Κάψαλα και με τα πόδια παραλία ταλαιπωρημένος, αλλά ευτυχής με αυτό που αντίκριζες.  Ηλεκτρικό ρεύμα και δίκτυο ύδρευσης γιοκ –μόνο η παλαιολιθική γεννήτρια του Ρεβύθη για 2-3 ώρες και ένα τηλέφωνο συνήθως εκτός λειτουργίας.

Οι “παλιοί καλοί καιροί” με τα “αμόλυντα” από τον σύγχρονο πολιτισμό, θάλασσα να την πιείς στο ποτήρι, γαλήνη και ηρεμία …ύπνος σε υπνόσακο ή σε σκηνή, πότε στην παραλία και πότε κάτω από τις λεμονιές στο περιβολάκι του Ρεβύθη, λιγοστό φαΐ με μεζέ χταπόδι ή τηγανισμένες μπάμιες και άφθονο ψάρι, γιαλιστερές και χτένια - αν είχες μαζί ένα Τάσο (και φυλαγόσουν από το Γιάννη #Παρα##– που αναφέραμε στην αρχή,  επονομαζόμενον και “γάτα” –να μη φτάσεις να πεις “φάτε μάτια ψάρια”) ουζάκι δίπλα στο κύμα. Νερό μπούζι από το πηγάδι, με το σίχλο –τόσο γλυφό –κυριολεκτικά θάλασσα, που δεν πινότανε. Μουσική από καμιά κιθάρα της παρέας …ούτε το τρανζιστοράκι δεν έπιανε. Αργότερα ένα Ferry αρχικά από Ραφήνα και μετά από Αγ. Μαρίνα προσέγγιζε τα Στούρα (Νέα Στύρα), ο πολιτισμός έφερε και την εκμετάλλευση της γης (αστική γαιοπρόσοδος, που έλεγε ο Μαρξ _βλ παραπάνω) άρχισε το χτίσιμο –από την παραλία προς τα πάνω …και η ζωή συνεχίζεται. Επί χούντας, έγινε κι απόπειρα χτισίματος ξενοδοχείου - το τσιμεντένιο κουφάρι του στην παραλία έζησε 45+ χρόνια. 

〽️ Ο τίτλος από το δίσκο «Εργατική συμφωνία» (1976 στίχοι Γιώργος Σκούρτης, Βιβλίο “Απεργία” | “Ή η πάλη των τάξεων απ' αυτούς που παλεύουν”, μουσική Δήμος Μούτσης – δείτε και Δεν περπατάμε τρέχουμε! Γρήγορα πίσω στις δουλειές σας!)
〽️ Ο Γιώργος Σκούρτης γεννήθηκε το 1940 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έγραψε πολλά θεατρικά έργα, που παίχτηκαν κυρίως στο Θέατρο Τέχνης με μεγάλη επιτυχία, επίσης, διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα και σενάρια και σκηνοθέτησε όλα του τα θεατρικά έργα, στη σκηνή, στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα στις 18-Νοε-2018.