Λαζαρέτο: το μνημείο της ΚΕ του ΚΚΕ 💥 θα τοποθετηθεί και θα ΄ναι “ντάλα μεσημέρι”

Ένα ακόμη σφαγείο των
αμερικανόδουλων κυβερνήσεων
Πλαστήρα - Παπάγου

Τα κόκκινα γαρίφαλα που ρίχνονται απ' το λαό του νησιού της Κέρκυρας πάνω στους 112 τάφους των εκτελεσμένων κομμουνιστών στα χρόνια του Εμφύλιου _στα χρόνια των αλύγιστων της ταξικής πάλης, στο Λαζαρέτο, είναι η ανανέωση του όρκου ότι δεν ξεχνάμε τους νεκρούς μας. Συνεχίζουμε, αντιστεκόμαστε, παλεύουμε για τα ίδια ιδανικά, γι' αυτά ακριβώς που κι αυτοί, όπως κι άλλοι πολλοί, εκατοντάδες χιλιάδες, έφτασαν μέχρι την υπέρτατη θυσία. Τιμώντας τη μνήμη των εκτελεσμένων κομμουνιστών, που καταδικασμένοι από Στρατοδικεία και Κακουργιοδικεία "έπεσαν" απ' τις σφαίρες ελληνικού στρατιωτικού αποσπάσματος, με διαταγή του αμερικανόδουλου μετεμφυλιακού καθεστώτος. Μαζί με μέλη της ΠΕΑΕΑ, το Σωματείο Λαζαρέτο και _αναλόγως με τη δημοτική αρχή του νησιού.
Θυμίζουμε (το 2008 και όχι μόνο) δυνάμεις ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ προσπαθούν να ανατρέψουν απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Κέρκυρας για την ανέγερση Μνημείου τιμής για τους κομμουνιστές αγωνιστές που εκτελέστηκαν την περίοδο 1946-'53 Φθάνουν στο σημείο να χαρακτηρίζουν την ανέγερση μνημείου προς τιμήν των εκτελεσμένων κομμουνιστών - αγωνιστών “ανεπίτρεπτο” και “πολιτικά αδόκιμο”(!) κάνοντας λόγο για “αλλοίωση χαρακτήρα” και για “κομματική εκμετάλλευση”, προσβάλλοντας τη μνήμη των ηρωικών νεκρών κομμουνιστών αγωνιστών που εκτελέστηκαν. Στη ρότα του αποχαρακτηρισμού της Εθνικής Αντίστασης και της αναθεώρησης της πραγματικής ιστορίας, προβάλλουν τη δημιουργία, γενικώς και αορίστως, κάποιου μνημείου “εθνικής συμφιλίωσης”, επιδιώκοντας τον αποχρωματισμό της πραγματικής Ιστορίας του Λαζαρέτο, που έγραψαν οι κομμουνιστές αγωνιστές με το ίδιο τους το αίμα, παλεύοντας για τα ιδανικά και τα οράματα του ΚΚΕ και του σοσιαλισμού, για μια Ελλάδα λεύτερη με το λαό αφέντη κι όχι, γενικώς και αορίστως, για κάποια δήθεν “εθνική συμφιλίωση”...

Οι 112 εκτελεσμένοι στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας

ΚΚΕ
Ολοκληρώθηκε ο καλλιτεχνικός διαγωνισμός για το μνημείο στο Λαζαρέτο

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, τιμώντας τους εκατοντάδες εκτελεσμένους αγωνιστές και κομμουνιστές στο μαρτυρικό νησί του Λαζαρέτου στην Κέρκυρα κατά την περίοδο 1946-1954, ολοκλήρωσε τις διαδικασίες καλλιτεχνικού διαγωνισμού για τη φιλοτέχνηση μνημείου αντάξιου των θυσιών και των ηρωικών αγώνων του λαού μας.
Συνολικά βραβεύτηκαν τέσσερις προτάσεις. Το 1^ο βραβείο απονεμήθηκε στην πρόταση του γλύπτη Βασίλη Δωρόπουλου, το 2^ο στην πρόταση των Ευθυμίου Σιάτρα και Δημήτρη Σιάτρα και το 3^ο απονεμήθηκε σε δύο προτάσεις, της Πελαγίας Μαρμαρά και του Άγγελου Γερακάρη. «Ευχαριστούμε θερμά τους καλλιτέχνες που μας τίμησαν με τη συμμετοχή τους στο διαγωνισμό.
Προχωράμε άμεσα στην υλοποίηση του 1ου βραβείου, που θα συνδυαστεί με τον αγώνα που θα δώσει το Κόμμα μας προκειμένου να προχωρήσει η διαδικασία ολοκλήρωσης του Μουσείου στο νησί, αφιερωμένου στην Εθνική Αντίσταση και στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, καθώς και συντήρησης και ανάδειξης του τοίχου εκτελέσεων, αλλά και όλων των μνημειακών στοιχείων του νησιού», σημειώνει σε σχετική ανακοίνωση το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ.

Δημοσιεύονται για πρώτη φορά
Στοιχεία για τους 112 εκτελεσμένους στο Λαζαρέτο
στην ιστοσελίδα corfucommunists.gr

Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες
όταν το φως
λιγοστεύει τα ξημερώματα.
Για τα φορτωμένα καμιόνια
και τους βηματισμούς
στις υγρές πλάκες.

Για τα προαύλια των φυλακών
και για το δάκρυ των μελλοθανάτων...

Η ιστοσελίδα corfucommunists.gr και ο δημοσιογράφος Χρήστος Κορφιάτης διενεργούν μια αξιόλογη έρευνα για τους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές που εκτελέστηκαν στο νησάκι Λαζαρέτο της Κέρκυρας από το αστικό κράτος. Η ιστοσελίδα δημοσιεύει τα στοιχεία που συνέλεξε για κάθε έναν από τους 112 εκτελεσμένους σε ένα εκτενές άρθρο, που αποτελεί καρπό μιας κοπιαστικής έρευνας πολλών χρόνων, η οποία συνεχίζεται.

Η έρευνα εκτείνεται σε δεκάδες πόλεις και χωριά της χώρας. Γι' αυτό -όπως σημειώνει ο συντάκτης αυτού του άρθρου- «είναι πολύ χρήσιμη η κατάθεση νέων στοιχείων από τους φυσικούς απογόνους, συγγενείς, φίλους ή και πολιτικούς απογόνους εκείνων. Οι γραμμές αυτές αποτελούν και μια σχετική πρόσκληση. Αποτυπώνουν στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί από ποικίλες πηγές, συμπεριλαμβανομένων μαρτυριών συναγωνιστών των εκτελεσμένων, πέραν των αρχειακών τεκμηρίων και άλλων σχετικών υλικών, οι οποίες δεν έχουν συμπεριληφθεί μέχρι σήμερα σε λιγότερο ή περισσότερο γνωστές αναφορές για τους εκτελεσμένους στη μαρτυρική κερκυραϊκή νησίδα τα χρόνια, κυρίως, 1947-1949».
Καθώς η έρευνα συνεχίζεται, το κείμενο αυτό με τα στοιχεία των εκτελεσμένων «θεωρείται προσωρινό, ικανό όμως να παρουσιαστεί, κυρίως ως νέο έναυσμα μιας πλήρους, όσο αυτό είναι δυνατόν, παράθεσης στοιχείων για όλους εκείνους που μπόρεσαν να αρνηθούν την αποκήρυξη του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) και συναφών οργανώσεών του (ΕΠΟΝ, ΕΛΑΣ), του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ), των ιδανικών τους, ακόμη και στο στερνό δρομολόγιο στη νησίδα και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, όταν τους υπενθύμιζαν ότι θα γύριζαν πίσω στην πόλη της Κέρκυρας μαζί τους οι βάρκες με τους χωροφύλακες και στον στρατώνα τους οι εκτελεστές - οπλίτες της Σχολής Εφέδρων Αξιωματικών Κέρκυρας, εφόσον δέχονταν να δηλώσουν υποταγή», αναφέρεται στο άρθρο

Στα χρόνια του Εμφύλιου, η Ελλάδα είχε γιομίσει από "Λαζαρέτα". Οι υποτελείς στους Αμερικανούς κυβερνήσεις του Κ. Τσαλδάρη, Θεμ. Σοφούλη και αργότερα των Σοφ. Βενιζέλου, Ν. Πλαστήρα και Αλ. Παπάγου δε χορταίναν αίμα. Οι εκτελέσεις στο μικρό νησάκι απέναντι απ' την πόλη της Κέρκυρας, άρχισαν το Μάη του 1947. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το κύμα των εκτελέσεων σταμάτησε προσωρινά το Σεπτέμβρη του 1949, ύστερα από ομόφωνη απόφαση της Συνόδου του ΟΗΕ, που πάρθηκε μετά από εισήγηση του Βισίνσκι εκπροσώπου της τ. Σοβιετικής Ενωσης στο Διεθνή αυτό οργανισμό. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, που συμμετείχαν με εκπρόσωπό τους στον ΟΗΕ (τότε ήταν ο Κ. Τσαλδάρης), παραβιάζοντας την απόφαση αυτή συνέχισαν τη σφαγή, εκτελώντας τους πολιτικούς κρατούμενους στις φυλακές της Κέρκυρας Φάνη Γιάννου και Χ. Γεωργίου. Οι εκτελέσεις τέλειωσαν ουσιαστικά το Νοέμβρη του 1954, με κυβέρνηση Αλ. Παπάγου στην οποία συμμετείχαν και οι Π. Κανελλόπουλος και Κ. Καραμανλής. Τελευταίος που πότισε με το αίμα του το Λαζαρέτο ήταν ο Γιάννης Μαριώλης, κατηγορούμενος για παράβαση του Ν. 375/52.

Η μοναδική κατηγορία που εβάραινε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους ήταν η συμμετοχή τους στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα κατά των ξένων κατακτητών, που καθοδηγούσε στην περίοδο της κατοχής το ΕΑΜ με την κατεύθυνση του ΚΚΕ, καθώς και η συμμετοχή τους στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Η σωτηρία τους εξαρτιόταν από την υπογραφή δήλωσης μετάνοιας και αποκήρυξης του ΚΚΕ. Η άρνηση σήμαινε ΘΑΝΑΤΟ.

Η μεταφορά των μελλοθανάτων απ' τις φυλακές της Κέρκυρας στο νησάκι Λαζαρέτο γινόταν ξημερώματα, πριν ο κόσμος αρχίσει να κυκλοφορεί στους δρόμους, ώστε να μην αντιληφθούν οι κάτοικοι τη σφαγή. Τις περισσότερες φορές στην εκτέλεση που πραγματοποιούσε στρατιωτικό εκτελεστικό απόσπασμα, δεν υπήρχε ούτε παππάς. Τους μελλοθάνατους τους έστηναν με το πρόσωπο γυρισμένο σ' έναν τοίχο, απομεινάρι του Ενετικού ερειπωμένου κτιρίου.

Σύμφωνα με περιγραφή του Διον. Μοσχόπουλου λέκτορα του Ιόνιου Πανεπιστημίου, "... οι χωροφύλακες τούς έδεναν στα μεγάλα "κρικέλια", που ήταν καρφωμένα στον τοίχο, με τα χέρια απλωμένα και το πρόσωπό τους γυρισμένο προς αυτόν. Χρησιμοποιούσαν για το σκοπό αυτό τις χειροπέδες τους. Τις ίδιες χειροπέδες μετά την εκτέλεση, τις ξέπλεναν από τα αίματα στη θάλασσα, για να τις χρησιμοποιήσουν και πάλι. Η ομοβροντία της εκτέλεσης ακουγόταν στην πόλη και μέχρι σήμερα σφραγίζει τις μνήμες των κατοίκων".

Το Λαζαρέτο, τόπος μαρτυρίου, αλλά και ιστορικής μνήμης, έχει εγκαταλειφθεί, παρά το γεγονός ότι από τον Απρίλη 1992 με απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού έχει χαρακτηριστεί "Ιστορικός Τόπος" χωρίς όμως να έχει προχωρήσει η νομική διαδικασία χρήσης γης. Αποτέλεσμα, να απειλείται από πολλούς κινδύνους, που ασφαλώς θα εξαφανίσουν τον ιστορικό του ρόλο στα χρόνια του Εμφύλιου. Ανάμεσα στους κινδύνους είναι και η πώληση ή η εκμίσθωσή του σε ιδιώτη επιχειρηματία... Οι ξύλινοι σταυροί με τα ονόματα των εκτελεσμένων, μετά από κάποια φωτιά, έχουν καταστραφεί οι περισσότεροι. Η πολιτεία δε θέλησε μέχρι τώρα, παρά τις υποσχέσεις των εκπροσώπων της, να τιμήσει τη θυσία των αγωνιστών, τοποθετώντας έστω και μια αναμνηστική μαρμάρινη πλάκα.

            Οι μεσαιωνικές φυλακές

Η “Βαστίλη” της Ελλάδας, όπως ονομάστηκε το κάτεργο της Κέρκυρας, χτίστηκε από την Αγγλική Αρμοστεία το 1836. Μαζί με τις φυλακές Αβέρωφ και Συγγρού είναι _από εκείνες που σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν με σκοπό την αυστηρή απομόνωση των κρατουμένων, σε σημείο φυσικής εξόντωσής τους. H βαριά σιδερένια εξώπορτα της Μεσαιωνικής φυλακής της Κέρκυρας, ανοίγει τρίζοντας για να ξαναθυμηθούν ελάχιστοι πια επιζήσαντες απ' το κάτεργο πολιτικοί κρατούμενοι, το αβυσσαλέο μίσος των εξουσιαστών της εποχής εκείνης κατά των κομμουνιστών. Το κτιριακό συγκρότημα έχει εξωραϊστεί. Η ταμπέλα δε γράφει όπως τότε "Εγκληματικαί Φυλακαί", τώρα γράφει "Φυλακαί Κερκύρας" και οι συνθήκες διαβίωσης για τους ποινικούς κρατούμενους έχουν τελείως αλλάξει. Μεγάλωσαν τα κελιά, συνενώθηκαν δύο και τρία σε ένα, ανοίχτηκαν παράθυρα, υπάρχει επισκεπτήριο, αλληλογραφία, ραδιόφωνο, τηλεόραση, φαγητό, γιατρός, αναρρωτήριο.

Η οκτάγωνη φυλακή, το "κουλούρι", οι αχτίνες αριθμημένες με τα γράμματα του αλφαβήτου παραμένουν. Τότε η φυλακή είχε 221 κελιά διαστάσεων 2Χ3 και ύψος 2,80μ. Στο καθένα στοιβάχτηκαν 3 και 4 πολιτικοί κρατούμενοι. Παραμένουν επίσης τα απομονωτήρια, οι "Γολγοθάδες" όπου πέρναγαν την τελευταία τους νύχτα, όσοι το πρωί, πριν βγει για τελευταία φορά γι' αυτούς ο ήλιος, θα 'παιρναν το δρόμο για το Λαζαρέτο. Μπροστά απ' τα μάτια των επισκεπτών περνά ένα κομμάτι από την ιστορία 105+ χρόνων του ΚΚΕ. Στ' αυτιά τους ακούγεται ο τελευταίος χαιρετισμός αυτών που έφευγαν απ' τη ζωή: "Γεια σας αδέλφια..."

Μπορεί ακόμη κανείς να δεί το κελί του Ν. Ζαχαριάδη, του Χρ. Μαλτέζου Γραμματέα της ΟΚΝΕ, που γνώρισε και το "πετάλωμα" ένα απ' τα πιο φριχτά βασανιστήρια. Το κελί του Αντ. Αμπατιέλου στη Θ αχτίνα, το κελί του θανατοποινίτη Ευάγ. Χαραλαμπίδη του πρώτου μετά την απελευθέρωση αιρετού δημάρχου στο Περιστέρι, που επιβεβαίωσε τον Κ. Μαρξ όταν τον ρώτησε η κόρη του Ελεωνόρα:- Τι είναι πατέρα ευτυχία; - Να αγωνίζεται! Να στέκεται ολόρθος στον αγώνα! Κι όλοι αυτοί που έπεσαν στο Λαζαρέτο και σ' όλα τα "Λαζαρέτα" της Ελλάδας αγωνίστηκαν μέχρι το τέλος και στάθηκαν ολόρθοι.

ℹ️  Συσκέψεις
για τη στήριξη της πρωτοβουλίας της ΚΕ του ΚΚΕ
να τοποθετηθεί μνημείο στο Λαζαρέτο

ℹ️ Μέλη και φίλοι του ΚΚΕ πραγματοποιούν κάθε τόσο εκδηλώσεις για τη στήριξη της πρωτοβουλίας της ΚΕ να τοποθετηθεί μνημείο στο Λαζαρέτο: Τετάρτη 11 Ιούνη 7μμ. στην αίθουσα Λογιστών (Κάνιγγος 27 - 5^ος όροφος), με Γιάννη Μπορμπότη, Γραμματέα της ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ και Κέλλυ Παπαϊωάννου, μέλος της Επιτροπής Μνημείων & Μουσείων της ΚΕ του ΚΚΕ.

Να στηθεί λαμπρό μνημείο για τους ήρωες νεκρούς μας που έδωσαν τη ζωή τους για να ανθρωπέψει ο άνθρωπος

375 οι αλύγιστοι 💥 Κομμουνιστές που εκτελέστηκαν από το αστικό κράτος στο Επταπύργιο την περίοδο 1946-1954

Η πρώτη εκτέλεση στο Λαζαρέτο έναν άλλο Μάιο...

Ήταν 23 χρονών. Από την πάστα των ανθρώπων που δεν λένε να νοθεύσουν το δίκιο της νεολαίας και του λαού με «ναι μεν αλλά», συνθηκολογώντας με το άδικο σύστημα. Από εκείνους που δεν δέχονται με σαθρές δικαιολογίες να γίνουν τα «καλά παιδιά» των ισχυρών και του συστήματος και να βλάπτουν τον λαό εν ονόματι του «εφικτού». Ανήκε σ' εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που μένουν πιστοί στην αλήθεια και το δίκιο. Δεν λύγισε, παρά μόνο νεκρός. Ένα μαγιάτικο πρωινό. Στο Λαζαρέτο. Τέτοιες μέρες του 1947. Γύρω στις 20 του μηνός ήταν. Μπορεί σαν σήμερα, μπορεί και λίγο πριν ή λίγο μετά. Οι σύντροφοί του δεν συγκράτησαν την ακριβή ημερομηνία. Σίγουρα με αυτόν όμως άρχισαν οι εκτελέσεις πολιτικών κρατουμένων στο Λαζαρέτο. Τότε, τον Μάιο του 1947, πριν από 78+ χρόνια.

Ήταν ο πρώτος εκτελεσμένος στη μαρτυρική κερκυραϊκή νησίδα, όπου μέσα σε τρία περίπου χρόνια εκείνη την περίοδο βρήκαν ίδιο θάνατο από κρατικά πυρά περισσότεροι από 100 άλλοι συνομήλικοί του ή μεγαλύτεροί του αγωνιστές του ΚΚΕ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. Τον έλεγαν Πολύβιο, μα έφυγε βραχύβιος, γαζωμένος στα περήφανα νιάτα του από κρατικές σφαίρες. ΕΠΟΝίτης και ΕΛΑΣίτης ήταν. Φάρος αγωνιστικότητας από το χωριό Φανάρι της Καρδίτσας. Ήλθε στη ζωή το 1924 σ' αυτό το θεσσαλικό χωριό που έδωσε στον αγώνα εναντίον των ξένων κατακτητών τα χρόνια της Κατοχής 13 νεκρούς μαχητές του ΕΛΑΣ και στον κατοπινό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας άλλους 19 νεκρούς. Πολύβιος Κολοβός, το πλήρες όνομά του. Βαγγέλης λεγόταν ο πατέρας του. Παιδί ακόμα, είχε στρατευτεί στη Νεολαία του ΕΑΜ. Εντάχθηκε στον εφεδρικό ΕΛΑΣ αντάρτης. Μέχρι τέλους, ό,τι και αν του έταξαν, δεν δέχθηκε να αποκηρύξει το ΚΚΕ. Ήταν ή δεν ήταν μέλος του, άγνωστο. Δεν αποκήρυξε ούτε το ΕΑΜ ούτε τη Νεολαία του ούτε τίποτε απ' όσα πίστευε και ζητούσε για τη βελτίωση της ζωής της νεολαίας και του λαού.

Τον είχαν συλλάβει το 1946 στην Καρδίτσα, όπως έχει βεβαιώσει συγκρατούμενός του σε απομονωτήριο της τοπικής Ασφάλειας. Τον δίκασαν και τον καταδίκασαν σε θάνατο την ίδια χρονιά στη Λάρισα, παραπέμποντάς τον σε Έκτακτο Στρατοδικείο. Η καταδίκη του στηρίχτηκε στο διαβόητο «Γ' Ψήφισμα περί εκτάκτων μέτρων», που είχε εισηγηθεί στη Βουλή το 1946 ο ακροδεξιών φρονημάτων και υπουργός Δημόσιας Τάξης τότε Κερκυραίος πολιτικός Σπύρος Θεοτόκης, εγκαινιάζοντας ένα εκτεταμένο νέο κύμα διώξεων εις βάρος μελών των ΕΑΜικών Οργανώσεων και του ΚΚΕ, με τις πιο ευφάνταστες κατηγορίες. Τον μετέφεραν στο παλιό βρετανικό μπουντρούμι-φυλακή της Κέρκυρας τις αρχές του 1947, όπου είχαν στοιβάξει εκατοντάδες άλλους μελλοθάνατους αγωνιστές του ΚΚΕ και της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, αφού τους φόρτωσαν ακόμη και κατηγορίες για... άδικους θανάτους Γερμανών κατακτητών ή συνεργατών τους.

Κυβερνούσαν τότε τη χώρα «κεντρώοι» πολιτικοί, με πιο «δημοκρατικό» μανδύα από εκείνον της δεξιάς παράταξης, που με φιλολαϊκή φρασεολογία δεν δίσταζαν όμως να αναλαμβάνουν να φέρνουν εις πέρας πολλές από τις πιο «βρώμικες» δουλειές του μεταπολεμικού αστικού κράτους, όπως υπαγόρευαν η παλιά οικονομική και πολιτική ελίτ και οι Βρετανοί σύμμαχοί της, για την καθυπόταξη του λαού και τη στερέωση του εκμεταλλευτικού καθεστώτος τους. Είχαν επιλέξει να εκτελέσουν τους μελλοθάνατους των φυλακών της Κέρκυρας στο νησάκι Λαζαρέτο, εκεί ακριβώς όπου την περίοδο της Κατοχής οι Ιταλοί φασίστες κατακτητές είχαν κλείσει εκατοντάδες Κερκυραίους, άλλους Επτανήσιους κι άλλους Έλληνες αντιστασιακούς! Δεν δίστασαν, λοιπόν, όσοι είχαν τότε τον πρώτο λόγο στο υπουργείο Δικαιοσύνης και στα πολιτικά πράγματα της Κέρκυρας, να επιλέξουν ν' αρχίσουν το θανατικό στο Λαζαρέτο με τον Πολύβιο!

Τι πιο ισχυρό μήνυμα στους άλλους ανυπότακτους μελλοθάνατους, μα ταυτόχρονα βέβαια και σε όσους λαϊκούς αγωνιστές στο νησί μας επέμεναν να μη σκύβουν το κεφάλι, από την «παραδειγματική» εκτέλεση ενός 23χρονου!

Υποταχθείτε!...
Ή νά! τι σας περιμένει!...

Μπορεί να μη σώθηκε η ακριβής ημερομηνία της εκτέλεσης του Πολύβιου Κολοβού, μα σώθηκαν περιγραφές για την παλικαριά του, για τον χαρακτήρα του και για το πώς τον πήραν για να του αφαιρέσουν τη ζωή στο Λαζαρέτο. Πώς; Δήθεν για μεταγωγή στην Αθήνα, όπου τάχα λόγω του νεαρού της ηλικίας του θα του δινόταν χάρη! Θα επαναστατούσαν, βλέπετε, οι εκατοντάδες συγκρατούμενοί του, αν οι φύλακες τους έλεγαν την αλήθεια. Θα έδιναν μάχη για να μην τον πάρουν από την ακτίνα Κ' όπου τον είχαν βάλει οι δήμιοί του.

Δίνουμε τον λόγο, να το πούμε έτσι, σε μαρτυρίες συγκρατουμένων του αγωνιστών, μεταξύ των οποίων και ο αείμνηστος Σταμάτης Σκούρτης, ο οποίος είχε πειστεί από τον μεγάλο ποιητή μας Γιάννη Ρίτσο να αφήσει σε βιβλίο τις μαρτυρίες του για όσα έζησε στη φυλακή της Κέρκυρας και όσα θυμόταν για τους εκτελεσμένους στο Λαζαρέτο και, επιπλέον, τα τέλη της δεκαετίας του 1970 πρόλαβε να ασχοληθεί κι αυτός με το κίνημα ανακήρυξης του Λαζαρέτου σε επίσημο Ιστορικό Τόπο για όλα όσα αυτό αντιπροσωπεύει στο διάβα του χρόνου ως τόπος μαρτυρίων.

Συναγωνιστές του λοιπόν έγραψαν συγκεκριμένα -ενώνουμε μαρτυρίες τους- για τον 23χρονο, που τον πέρναγαν για ακόμα μικρότερο: Έχουν φέρει ένα νεολαίο ονόματι Πολύβιο Κολοβό από το Φανάρι Καρδίτσας καταδικασμένο σε θάνατο από το Γ' ψήφισμα. Ο Πολ. Κολοβός είναι ένα αμούστακο παλικαράκι ηλικίας 19 χρονώ. Μένει στην Κ' αχτίνα (...) Αυτό το ψηλόλιγνο ζωηρό γεμάτο θέληση και κέφι παιδί δεν άργησε να προσαρμοστεί και να συναγωνίζεται τους αθηναίους νεολαίους σ' όλες τις χαρούμενες εκδηλώσεις. Έτσι έγινε κι ένας δυνατός παίχτης του βόλεϋ.

Ένα απόγευμα -τέλη του Μάη του '47- έρχεται ένας φύλακας και του φωνάζει να περάσει στο αρχιφυλακείο.
- Για τι πράγμα, τον θέλεις στο αρχιφυλακείο; ρωτάει ο αχτινάρχης.
               - Δεν ξέρω, απαντάει ο φύλακας, τον ζητάει ο αρχιφύλακας.
Ο αχτινάρχης και μερικοί άλλοι κρατούμενοι που κύκλωσαν το φύλακα να δούνε τι συμβαίνει, υποψιάστηκαν ως ύποπτο αυτό το κάλεσμα τέτοια ώρα, πλησίαζε η βραδινή κατάκλιση.
              - Αν δε μας πείτε τι τον θέλετε, δεν τον αφήνουμε να έρθει, του λέει ο αχτινάρχης.
Ο φύλακας έφυγε και σε λίγο γύρισε με έναν υπαρχιφύλακα. Φωνάζει να περάσει έξω ο Κολοβός γιατί πηγαίνει μεταγωγή.
              - Μα τι είδους μεταγωγή είναι αυτή τέτοια ώρα; του αντιμιλούν οι κρατούμενοι.
- Να σας το πω κι αυτό, λέει ο υπαρχιφύλακας Γραμμένος, πήρε χάρη μου είπε ο αρχιφύλακας και μετάγεται σ' άλλη φυλακή.
Ενώ όλα αυτά έδειχναν ύποπτα, ο αχτινάρχης πήγε και είπε στον Κολοβό που ετοιμαζόταν, να μην περάσει έξω, ώσπου να εξακριβώσουμε περί τίνος πρόκειται.
Ο Πολ. Κολοβός παράκουσε, άρπαξε το χάρτινο κουτί με τα πραγματάκια του παραμάσχαλα και βγαίνει.
            - Πάω παιδιά, λέει, για να τους δείξω ότι δεν τους φοβόμαστε σε τίποτα.
Αποχωρίστηκε από τους συναγωνιστές του με το χαμόγελο. Έτσι έφυγε κι απ' τη ζωή. Κοντά στο ροδοχάραμα έπεσε στο Λαζαρέτο (...) Το πέσιμο του μικρού Κολοβού συγκίνησε βαθύτατα την ομάδα των 500 πολιτικών κρατουμένων. Ένας αγωνιστής έγραψε ένα ποίημα που δημοσιεύτηκε στο «Φλάμπουρο»... Δεν γνωρίζουμε να έχει σωθεί αντίτυπο εκείνης της χειρόγραφης εφημερίδας με τον τίτλο «Φλάμπουρο» που κάποιοι πολιτικοί κρατούμενοι έβρισκαν τον τρόπο σ' εκείνες τις συνθήκες να γράφουν και να την κυκλοφορούν σε όλες τις ακτίνες της φυλακής.
Δεν έχουμε λοιπόν εκείνο το ποίημα που είχε γραφτεί τότε, για να κλείσουμε αναλόγως αυτές τις γραμμές τις αφιερωμένες στη μνήμη εκείνου του 23χρονου λαϊκού αγωνιστή.

Έχουμε εντοπίσει όμως ένα πεζόμορφο ποίημα γραμμένο το 1985 από έναν Κερκυραίο που τα χρόνια των εκτελέσεων στο Λαζαρέτο ήταν παιδί. Το έγραψε για όλους τους δεκάδες αλύγιστους κοινωνικούς και πολιτικούς αγωνιστές των χρόνων εκείνων που έδωσαν και τη ζωή τους στον τόπο μας παλεύοντας για μια αληθινή -και όχι ψευδεπίγραφη- πρόοδο, αρνούμενοι να υποκύψουν στα «θέλω» του ολιγαρχικού εκμεταλλευτικού καθεστώτος. Αναφέρεται σε «διλήμματα» που έθετε ο δικομματισμός της περιόδου και σε υποστηρικτικές προς αυτόν δράσεις αμερικανικών εταιρειών δημοσίων σχέσεων, ενόψει των εκλογών του 1985. Το υπέγραψε ως «Ν. Μς» και το δημοσίευσε την εκλογική χρονιά 1985 σε μια εφημερίδα με τον τίτλο «Η Φωνή του Λαού» που είχαν εκδώσει υποστηρικτές και φίλοι του ΚΚΕ, προτείνοντας την υπερψήφιση του ΚΚΕ και δίνοντας στην εφημερίδα τους τον τίτλο της γνωστής παλαιότερης ομώνυμης εφημερίδας του ΕΑΜ Κέρκυρας. Ο τίτλος του ποιήματος είναι «Δεν χαρίζουμε ψήφους». Να, παρατιθέμενοι με προσαρμογές που απαιτεί ο ηλεκτρονικός χώρος, οι λίγο - πολύ άγνωστοι εκείνοι στίχοι, που από τότε δεν έχουν δει τη δημοσιότητα:

«Τούτο το μήνυμα
μας τόφερε η πρωινή αύρα
της απέναντι ακτής
του μικρού νησιού

Δεν χαρίζουμε ψήφους Σύντροφοι, συναγωνιστές, τίμιοι πατριώτες,
τούτο το μήνυμα μας ήρθε,
με τις πρώτες ακτίνες
του ανοιξιάτικου ήλιου,
τρυπώντας τα πεύκα της σιωπής,
χαϊδεύοντας απαλά την πρωινή δροσιά,
που κάθισε στ' αγκάθι της ασφάκας,
σαν διαμαντένιο διάδημα
ιστορικής μνήμης...

Δεν χαρίζουμε ψήφους Σύντροφοι, συναγωνιστές, τίμιοι πατριώτες
Τούτο το μήνυμα μας τόφερε
ο γλάρος, ο αιώνιος φύλακας
του βράχου της θυσίας και συνέχισε:

Οι νεκροί μας
δεν αφήνουν τα κόκαλά τους
να γίνουν γέφυρα
για να περάσουν τα διλήμματα
και τ' Αμερικάνικα παιγνίδια
της Σώγιερ και Χάμιλτον

και πρόσθεσε: Εκείνοι
δε χάρισαν ζωή στη δική τους ζωή...
Εσείς πώς θα χαρίσετε ψήφους...
Σύντροφοι, συναγωνιστές,
τίμιοι πατριώτες
τούτο το μήνυμα μας ήρθε
και δεν είναι οποιοδήποτε μήνυμα
είναι το μήνυμα του ΛΑΖΑΡΕΤΟΥ...

Είναι το μήνυμα του βράχου της θυσίας,
είναι αν θέλετε τα λόγια
του τελευταίου χορού της Λεβεντιάς
πριν ο παπα-Γιώργης
διαβάση τη "συχωρετική".
Πριν οι μαύρες κάννες
ξε(πε)ράσουν τον απαίσιο θάνατο...

Πριν απ' τη χαριστική βολή...
Δεν χαρίζουμε ψήφους Σύντροφοι, συναγωνιστές, τίμιοι πατριώτες.
Εμείς μόνο ζωή χαρίζουμε,
αγώνα και ομορφιά...».
Χρήστος Γαρουνιάτης _αναδημοσίευση από το corfupress.com

Λαζαρέτο:
Πεθαίνοντας για λευτεριά και δίκιο –
Από τη μήτρα του ΚΚΕ στην αθανασία!

Τα μέρη που η αστική εξουσία διέπραξε τις φρικαλεότητες της είναι διασκορπισμένα παντού. Σε κάθε γωνιά της χώρας μπορείς να βρεις σημεία που έχουν ποτιστεί από το αίμα των κομμουνιστών. Μπορείς να βρεις φυλακές, τόπους εξορίας και βασανιστηρίων, τόπους εκτελέσεων. Μοιάζει με μία διαρκή υπενθύμιση της βαρβαρότητας, με αμέτρητους σταθμούς πόνου και θυσιών, με αμέτρητα μνημεία γενναιότητας και κομμουνιστικής ανιδιοτέλειας.

Υπάρχει μία στάλα γης μέσα στο Ιόνιο, μία μικρή κουκίδα στη θάλασσα μία ανάσα από τις ακτές της Κέρκυρας, μόλις 1 ναυτικό μίλι μακριά από την κοντινότερη ακτή της. Εκεί βρίσκεται ένα μικρό καταπράσινο νησάκι που μοιάζει λες και έχει μασκαρευτεί με φυσική ομορφιά για να κρύψει τα δυσώδη εγκλήματα που διέπραξαν πάνω του οι δήμιοι του λαού. Κάθε γωνία της μικρής έκτασής του κρύβει μία μικρή ιστορία φρίκης του συστήματος και φανερώνει με τρόπο αποκρουστικό το πραγματικό του πρόσωπο.

Λέγεται Λαζαρέτο και κάθε χρόνο γεμίζει με συντρόφους που παραμένουν πιστοί στο ραντεβού για να κρατούν τη μνήμη ζωντανή, που επιμένουν με συνέπεια να σκουπίζουν τη λήθη πάνω από την ιστορία και να μην της επιτρέπουν να κρύβει την αλήθεια, που πατάνε στο ιερό χώμα για να τιμήσουν όσους έπεσαν για το πιο όμορφο ιδανικό αλλά κυρίως για να μην ξεχαστεί ούτε η θυσία τους ούτε οι δήμιοί τους. Το μικρό αυτό νησί είναι ορατό από μακριά, μοιάζει τόσο κοντά στη στεριά που νομίζεις ότι μπορείς να φτάσεις σε αυτό κολυμπώντας. Το σύστημα κρύβει στα πιο φανερά μέρη τα πιο μεγάλα του εγκλήματα. Στο λιμάνι περιμένοντας την αναχώρηση οι ματιές προς την κατεύθυνσή του είναι επίμονες λες και μας μαγνητίζει το βλέμμα, λες και φωνάζει να το κοιτάξουμε. Οι νεκροί μας περιμένουν. Μέσα στο καράβι το πρώτο ρίγος που διαπερνά το κορμί σου είναι όταν αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι κάνεις την ίδια διαδρομή που ακολούθησαν οι μελλοθάνατοι, όμως τώρα αντί να τιμωρείς την ιδιότητά τους, αυτή που έκανε τους βάρβαρους να τους εκτελέσουν, την τιμάς. Φτάνεις πολύ γρήγορα και τις μέρες που ο ήλιος λούζει το νησάκι με το φως του εκείνο μοιάζει τόσο όμορφο που αδυνατείς να συλλάβεις τη διαστροφή που κρύβει. Είναι τόσο σύντομη η διαδρομή που μοιάζει με τη ζωή των εκτελεσμένων.

Πλησιάζοντας καταλαβαίνεις ότι η φύση, λες και ντροπιάστηκε και η ίδια από όσα έγιναν πάνω στο νησί, έχει φροντίσει να κρύψει καλά μέσα στην αγκαλιά της τους 112 μαρμαρένιους σταυρούς των νεκρών που έχει γίνει κατορθωτό να ταυτοποιηθούν. Φτάνοντας πατάς σε ένα φαρδύ μονοπάτι με ελαφρά ανηφορική κλίση με κατεύθυνση προς το κέντρο του νησιού. Βαδίζεις τον μικρό Γολγοθά και στο βάθος, κρυμμένοι στην αγκαλιά του πυκνόφυτου αιώνιου σπιτιού τους, στοιχισμένοι σε παράταξη, φανερώνονται οι σταυροί των νεκρών. Των δολοφονημένων ηρώων του λαού. Το μονοπάτι διασχίζει τους σταυρούς, προχωράς και έχεις στο πλάι σου την ιστορία. Ρίχνεις κλεφτές ματιές στα δύο στοιχεία που αναγράφονται σε κάθε σταυρό. Όνομα και ηλικία. Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που πρέπει να ξέρεις γι’ αυτούς βρίσκονται στους λόγους που είναι θαμμένοι στο Λαζαρέτο.

Προχωρώντας ευθεία και αριστερά ένας τοίχος υψωμένος απομεινάρι ενός παλιότερου κτιρίου – χαλάσματα της ιστορίας – που στέκεται φαινομενικά αυθαίρετα στο χώρο. Απάνω του η σκαλισμένη επιφάνεια, τρυπημένη από τις σφαίρες δεν αφήνει παρερμηνείες. Η συνειδητοποίηση του ρόλου του είναι που προσθέτει μεγαλύτερο ρίγος στη θέα του. Την ανάγλυφη επιφάνεια του τοίχου μπορείς να την αγγίξεις, μπορείς να την ψηλαφίσεις και να νιώσεις το αποτύπωμα από τη σφαίρα που έσκισε το στήθος του συντρόφου σου. Ένα ψηφιδωτό αίματος και θυσίας, μία επίμονη έμπρακτη αποτύπωση ότι ο δρόμος ήταν μακρύς και δύσκολος ως εδώ. Θα είναι άλλο τόσο μέχρι το τέλος.

Όταν σκέφτεσαι ΚΚΕ, να θυμάσαι ότι υπάρχει ένας τρυπημένος μαντρότοιχος στη μέση της θάλασσας, φτιαγμένος με σκόνη, άμμο και νερό, που πάνω του έχει σκαλισμένη από τις σφαίρες ολόκληρη την ιστορία του λαού μας. Έτσι έχει συνδεθεί το Κόμμα με το λαό και τους αγώνες του. Όπως το κύμα ξύνει τους βράχους, όπως η βροχή ροκανίζει τις πέτρες, όπως τα ποτάμια χαράζουν τη γη. Με αποτυπωμένα σημάδια για πάντα στα στοιχεία της φύσης να τους καθορίζουν το σχήμα και τα μετατρέπουν σε μνημεία πυξίδες για το μέλλον.

Τα γαρύφαλλα βρίσκουν χώρο να χωρέσουν στις οπές, νεαροί σύντροφοι φροντίζουν ώστε να μην μείνει καμία χωρίς να καλύπτεται από τα άνθη τους. Ακριβώς μπροστά από τον τοίχο εκτελέσεων ένα σεμνό μνημείο πλημμυρίζει από λουλούδια και στεφάνια. Στη λιτή εκδήλωση που ακολουθεί τα τραγούδια δημιουργούν μία ατμόσφαιρα μυσταγωγίας χωρίς να το επιδιώκουν. Τα συνθήματα αντιλαλούν στον ορίζοντα ανάμεσα από τον παφλασμό των κυμάτων, θα ορκιζόσουν ότι τα φωνάζουν και οι εκτελεσμένοι. Μετά το προσκλητήριο νεκρών το τελευταίο βλέμμα στο χώρο πριν την αναχώρηση μοιάζει με μία υπόσχεση σε εκκρεμότητα που οφείλουμε να τακτοποιήσουμε.

Πρέπει να περάσουμε ξανά ανάμεσα από τους σταυρούς, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την επιστροφή, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τη ζωή. Πλέον μας καθορίζουν οι μονόδρομοι που έχουμε επιλέξει. Οι καρδιές μας ψιθυρίζουν: Σύντροφοι, κάθε λουλούδι που αφήνουμε στις μαρμαρένιες πλάκες, κάθε χέρι που αγγίζει τον τρυπημένο από τις σφαίρες τοίχο της εκτέλεσής σας, κάθε στεφάνι που υποκλίνεται μπροστά στην θυσία σας, κάθε τραγούδι που ψιθυρίζουν τα χείλη μας, κάθε σύνθημα που βγαίνει από τα στήθη μας, όλες οι υψωμένες γροθιές που σφίγγονται στην μνήμη σας είναι μία εκπλήρωση στην υπόσχεση μας ότι οι θυσίες σας δεν θα πάνε χαμένες, ο κόσμος που ονειρευτήκατε – και δώσατε τη ζωή σας για αυτόν – θα έρθει, η κοινωνία που παλέψατε να οικοδομήσετε θα γίνει πραγματικότητα.

Το καράβι αναχωρεί. Έχει την αντίθετη κατεύθυνση από το Λαζαρέτο αλλά αυτή η απροσδιόριστη δύναμη να μας μαγνητίζει το βλέμμα επανέρχεται. Γυρίζουμε τα μάτια και ο ήλιος φωτίζει την μικρή κουκίδα γης και επιμένει να την κάνει να μοιάζει τόσο όμορφη, τόσο λαμπερή και φωτεινή. Πλέον δεν φαίνονται οι τάφοι, δεν φαίνεται ο τοίχος της εκτέλεσης, δεν φαίνονται οι νεκροί. Όμως εμείς ξέρουμε ότι είναι εκεί.
                                              ________________________

Σε μια συγκινητική εκδήλωση παρουσιάστηκε το βιβλίο «Λαζαρέτο / Προσκυνώ», του Κώστα Ρούσσινου

Σε μια συγκινητική εκδήλωση παρουσιάστηκε το βιβλίο, «Λαζαρέτο / Προσκυνώ», του Κώστα Ρούσσινου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Εντύποις». Πλήθος κόσμου ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και του Πολιτιστικού Συλλόγου Λευκιμμιωτών Αττικής. Στην εκδήλωση παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Γενικό Γραμματέα της Δημήτρη Κουτσούμπα.

Ο συγγραφέας Κ. Ρούσσινος με τον Δ. Κουτσούμπα

Το βιβλίο ζωντανεύει στιγμές της ηρωικής πορείας των μελλοθάνατων προς την αθανασία. Αφιερώνεται στους 112 εκτελεσμένους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στο νησάκι Λαζαρέτο, οι οποίοι ήταν έγκλειστοι ως θανατοποινίτες στη φυλακή της Κέρκυρας καταδικασμένοι για τη δράση που ανέπτυξαν, στην κατοχή και αμέσως μετά, για τη λευτεριά και το δίκιο του λαού μας.

Στο νησί περπατώντας
Μελετώ ξανά τους σταυρούς
Ηλικίες και χρόνου σφαγής...

Η εκδήλωση άνοιξε με το «Λαζαρέτο» σε ποίηση Κ. Ρούσσινου και μουσική του Σπύρου Σαμοΐλη. Στη συνέχεια ο Κ. Ρούσσινος περιέγραψε την υπόθεση του βιβλίου... Ένας εγγονός βρίσκει επιστολές και φωτογραφίες του παππού του... Με όχημα αυτή την ιστορία ξετυλίγεται η ιστορία... (Δείτε εδώ και εδώ)

Τη δραματοποιημένη παρουσίαση του έργου έκαναν οι Νάντια Δαλκυριακίδου, Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης, Ελένη Ξάνθου σκορπίζοντας συγκίνηση, περηφάνια, πείσμα και αντοχή... Και οι στίχοι μπλέκονται με γράμματα μελλοθανάτων στον «Γολγοθά», λίγο πριν τους πάνε για εκτέλεση. Η ιστορία των αλύγιστων της ταξικής πάλης που με τις πράξεις τους έγιναν «γεφύρια γεφύρια» για να περάσουν οι επόμενες γενιές, γιατί «στις ανηφόρες» πάντα θα θυμόμαστε «τα νεκρά αδέρφια μας».

«Στους 112 εκτελεσμένους Προμηθείς,
που αγάπησαν τις φλόγες του μέλλοντος,
ένα γαρίφαλο θ' ακουμπήσω
μαζί μ' ένα δάκρυ.
και ύστερα θα απλώσω στο τοίχωμα σημαίες.
Αυτές που αγρυπνούν τα όνειρα στα κάτεργα
|και διαδηλώνουν στους δρόμους την ελπίδα...».

Στη συνέχεια παρουσιάστηκαν μελοποιημένα κομμάτια του έργου από τον Σπ. Σαμοΐλη, ο οποίος για λόγους υγείας δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στην εκδήλωση. Αλλά όπως ενημέρωσε ο Κ. Ρούσσινος το επόμενο διάστημα σχεδιάζει τη μελοποίηση όλου του έργου. Για το βιβλίο μίλησε ο Παναγιώτης Τσαπόγας, συγγραφέας, ο οποίος χαρακτήρισε τον Κ. Ρούσσινο, «στρατευμένο δημιουργό». Όπως σημείωσε, το έργο ξετυλίγει το νήμα που συνδέει το χθες με το σήμερα. Ένα «κόκκινο νήμα που συνδέει την παλιά φρουρά με τη νέα σπορά αγωνιστών». Χαρακτηρίζοντας την ποίηση του σημείωσε ότι από τη μία είναι λόγος απέριττος, ενώ παράλληλα υπάρχει μουσικότητα και λυρικές εξάρσεις. Ανάφερε, ακόμα, ότι ο Ρούσσινος με την ποίηση του ανοίγει δρόμους και το κυριότερο, ότι παρά την προσωρινή οπισθοχώρηση, το έργο του είναι κάλεσμα στράτευσης στον «πανάρχαιο αγώνα για να ανθρωπέψει ο άνθρωπος». (Δείτε εδώ) Ο εκδότης Γιάννης Κρανιάς μίλησε για την γνωριμία του με τον Κ. Ρούσσινο. Αλλά και την επιλογή των εκδόσεων «Εντύποις» για την ανάγκη έκδοσης της ποίησης και δη στρατευμένης. Ανάφερε, επίσης, ότι με το «Λαζαρέτο» ο Κ. Ρούσσινος προσφέρει, μέχρι στιγμής, το καλύτερο έργο του. Κατέληξε ότι το μοτίβο της ποίησης του είναι ο αγώνας, η νίκη, η ήττα, αλλά και η ελπίδα... (Δείτε εδώ)

Ο Κώστας Μπορμπότης, πολιτικός επιστήμονας, μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε, μεταξύ άλλων:
«Στο Λαζαρέτο, όπως και στα δεκάδες κολαστήρια που έστησε η αστική τάξη σε ολόκληρη τη χώρα, έχουν γραφτεί κάποιες από τις πιο ένδοξες σελίδες της Ιστορίας του εργατικού και λαϊκού μας κινήματος, κάποιες από τις πιο ένδοξες και αιματοβαμμένες σελίδες της Ιστορίας του ΚΚΕ.
Στο Λαζαρέτο και στους άλλους τόπους μαρτυρίου, αμέτρητοι ήταν οι αγωνιστές που στάθηκαν ολόρθοι μπροστά στο θάνατο, στήθηκαν στους τοίχους των εκτελέσεων ενώ αρκούσε μία και μόνο υπογραφή τους στη δήλωση αποκήρυξης της κομμουνιστικής τους ιδεολογίας, για να γυρίσουν στις οικογένειες και τους αγαπημένους τους, Στα κελιά των Φυλακών του νησιού μας, της Κέρκυρας ρίχτηκαν ηρωικές μορφές του αγώνα: Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Νίκος Μπελογιάννης και ο Άρης Βελουχιώτης. Ο Χαρίλαος Φλωράκης που το 1954 αντίκρισε για πρώτη φορά την Κέρκυρα δεμένος με αλυσίδες στα χέρια και στα πόδια, όπως ο ίδιος αφηγούνταν. Ο Μήτσος Παπαρήγας, ο Χρήστος Μαλτέζος, ο ηρωικός Γραμματέας της ΟΚΝΕ που δολοφονήθηκε μετά από φρικτά βασανιστήρια και μία ατελείωτη λίστα κομμουνιστών και αγωνιστών. Όλους αυτούς τους αγωνιστές που μαρτύρησαν στις φυλακές και στα ξερονήσια, στο Λαζαρέτο, στη Γυάρο, στη Μακρόνησο, δεν τους ξεχνάμε, τους τιμάμε έμπρακτα. Γιατί όχι μόνο θυμόμαστε. Θυμόμαστε και συνεχίζουμε. Θυμόμαστε και πεισμώνουμε, παίρνουμε δύναμη από τη θυσία τους και δυναμώνουμε τον σημερινό μας αγώνα.

Έχουμε δώσει όρκο στους νεκρούς μας, τους κουβαλάμε μαζί μας, τους έχουμε δίπλα μας, μαζί βαδίζουμε σε αυτήν την υπερεκατοντάχρονη συγκλονιστική ιστορική πορεία του Κόμματός μας. Και ο σ. Κώστας μέσα από τους στίχους του δίνει φωνή στους αγωνιστές του Λαζαρέτο, συνομιλεί με το παρελθόν για να δώσει δύναμη στο μέλλον. Στίχοι που ασφαλώς συγκινούν, αλλά κυρίως στοχεύουν στο νου, κινητοποιούν τη σκέψη, σφυρηλατούν ανθεκτικότητα απέναντι στις αντιξοότητες του αγώνα, ισχυροποιούν τη θέληση και την αποφασιστικότητα». Κλείνοντας ανάφερε ότι το ΚΚΕ έχει ήδη ολοκληρώσει τις διαδικασίες του καλλιτεχνικού διαγωνισμού για τη φιλοτέχνηση μνημείου αντάξιου των θυσιών και των ηρωικών αγώνων του λαού μας, που θα στηθεί πάνω στη νησίδα του Λαζαρέτο. Όπως σημείωσε, «το 1^ο βραβείο απονεμήθηκε στην πρόταση του γλύπτη Βασίλη Δωρόπουλου και άμεσα προχωράμε στην κατασκευή του γλυπτού, που θα συνδυαστεί με τον αγώνα που θα δώσει το Κόμμα μας προκειμένου να προχωρήσει η διαδικασία ολοκλήρωσης του Μουσείου στο νησί καθώς και της ανάδειξης του τοίχου των εκτελέσεων, αλλά και όλων των μνημειακών στοιχείων του νησιού. Το μνημείο αυτό θα στηθεί και θα αποκαλυφθεί σε ειδική εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί το Οκτώβριο του 2025 και σας καλούμε από τώρα όλους να τιμήσουμε όλους αυτούς που στάθηκαν ολόρθοι στον αγώνα». (Δείτε εδώ την ομιλία του)

Τελευταίος ομιλητής ήταν ο Χρήστος Γόδας, συγγενής του Νίκου Γόδα, ο οποίος εμφανώς συγκινημένος δήλωσε πως αισθάνεται, ότι δεν θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε αλλού, παρά από το να δίνει το «παρών» σε αυτήν την εκδήλωση. «Αισθάνομαι ότι ξημερώνει μια μέρα που θα σηκώσουμε ξανά από τον πάτο του τσουκαλιού, την Ιστορία». Με συγκίνηση έφερε ξανά στο νου του, το πώς έμαθε την ιστορία του Νίκου Γόδα. (Δείτε εδώ) Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα τα έσοδα του βιβλίου θα πάνε στο Μνημείο που θα φιλοτεχνηθεί στο Λαζαρέτο από το Κόμμα.

                                              ________________________

                                         

💥 Ο τίτλος του σημειώματος από εκείνο το αλησμόνητο και δικαιωμένο του μπαρμπα - Κώστα “θ' αναγνωριστεί και θα 'ναι ντάλα μεσημέρι”, που είπε στη Βουλή, απαντώντας στον Αβέρωφ που ισχυριζόταν ότι δε θ' αναγνωριστεί ποτέ η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση...

Κώστας Λουλές:
Για το Κόμμα να λες τη γνώμη σου αλλά να φροντίζεις να ΄ναι σωστή