“¡Hasta pronto hermanos!”. Στο επανιδείν αδέρφια! της Dolores Ibárruri, 84+ χρόνια…

Isidora Dolores Ibárruri Gómez: Γενική Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (1942 – 1960) –ακολούθησε ο ευρωλάγνος \ αναθεωρητής (δίπλα στον Berlinguer) Santiago Carrillo (η ίδια έμεινε επίτιμη πρόεδρος του Κόμματος ως το τέλος της ζωής της)
Γεννήθηκε στις 9-Δεκ-1895, στην Γκαγιάρτα (Χώρα των Βάσκων) και έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα 12-Νοε-1989)

Περισσότερο γνωστή ως La Pasionaria (Πασιονάρια =Λουλούδι του πάθους), έμεινε γνωστή στην ιστορία για τον ηγετικό της ρόλο ενάντια στον φασισμό κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου, με μυθικές αναφορές όπως "Más vale morir de pie que vivir de rodillas" «Είναι καλύτερα να πεθαίνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός» (έχει συνδεθεί με τον Emiliano Zapata με το Che κά), ενώ της ανήκει το Es mejor ser la viuda de un héroe que la mujer de un cobarde \  mas vale ser viudas de héroes que mujeres de hombres cobarde!! (Είναι καλύτερα να είσαι χήρα ενός ήρωα, παρά σύζυγος ενός δειλού) και φυσικά το σύνθημα «No pasaran» "Δεν θα περάσουν", στη Μάχη της Μαδρίτης.

Μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας  από την ίδρυσή του το 1921, τη 10ετία του '30 έγινε συνεργάτης στην εφημερίδα του ΚΚΙ Mundo Obrero και εκλέχθηκε βουλευτίνα του ΚΚΙ από την περιοχή της Αστούριας το 1936 και εξορίστηκε στο τέλος του Εμφύλιου, εκλέχτηκςε Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΙ, θέση που κράτησε από το 1942 ως το 1960. Με την επιστροφή της στην Ισπανία το 1977 επανεκλέχθηκε βουλευτής στην περιοχή των Αστούριας.
ℹ️  Καταγόταν από φτωχή οικογένεια και δούλεψε στην αρχή ως υπηρέτρια, ράφτρα, μαγείρισσα και αργότερα δημοσιογράφος. Ο γιος της Ρουμπέν, υπηρετώντας με το βαθμό του υπολοχαγού στο σοβιετικό στρατό το Σεπτέμβριο του 1942, σκοτώθηκε κατά τη μάχη του Στάλινγκραντ σε ηλικία 22 ετών.

Δείτε και
(marxists.org) Dolores Ibarruri "La Pasionaria"

(Ριζοσπάστης)
1936: Κρίσιμες ώρες για την ισπανική Δημοκρατία
Τα Λαϊκά Μέτωπα πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: Η περίπτωση της Ισπανίας

Η ιστορική ομιλία της αποχαιρετώντας τους εθελοντές των Διεθνών Ταξιαρχιών, (1^η Νοε-1938).

Es muy difícil pronunciar unas palabras de despedida dirigidas a los héroes de las Brigadas Internacionales, por lo que son y por lo que representan.

Un sentimiento de angustia, de dolor infinito, sube a nuestras gargantas atenazándolas. Angustia por los que se van, soldados del más alto ideal de redención humana, desterrados de su patria, perseguidos por la tiranía de todos los pueblos…

 Célebre discurso de Dolores Ibárruri “La Pasionaria” de despedida a los voluntarios de las Brigadas Internacionales, pronunciado el 1 de noviembre de 1938.

Είναι πολύ δύσκολο να προφέρω λόγια αποχαιρετισμού προς τους ήρωες των Διεθνών Ταξιαρχιών, εξαιτίας αυτού που είναι και για αυτό που αντιπροσωπεύουν. Ένα συναίσθημα αγωνίας, ατελείωτου πόνου, ανεβαίνει στους λαιμούς μας και τους πνίγει. Αγωνία για αυτούς που φεύγουν, τους στρατιώτες του υψηλότερου ιδανικού της ανθρώπινης λύτρωσης, διωγμένους από την πατρίδα τους, καταδιωκόμενους από τους τυράννους όλων των λαών.

Πόνος για αυτούς που μένουν εδώ για πάντα, θαμμένοι στη γη μας και ζώντας στα βάθη της καρδιάς μας, στεφανωμένοι με το αίσθημα της αιώνιας ευγνωμοσύνης μας.

Από όλους τους λαούς κι όλες τις φυλές, ήρθατε σε εμάς σαν αδέλφια μας, σα γιοι της αθάνατης Ισπανίας, και στις πιο σκληρές ημέρες του πολέμου μας, όταν η πρωτεύουσα της Ισπανικής Δημοκρατίας απειλούνταν, ήσασταν εσείς, γενναίοι σύντροφοι των Διεθνών Ταξιαρχιών, αυτοί που συνεισφέρατε στη σωτηρία της με το μαχητικό ενθουσιασμό σας και τον ηρωισμό σας και το πνεύμα αυτοθυσίας.

Κι η Jarama κι η Guadalajara, κι η Brunete η Belchite, η  Levante κι ο Έβρος [Ebro] τραγουδούν με αθάνατους στίχους το θάρρος, την αυταπάρνηση, τη γενναιότητα, την πειθαρχία των ανδρών των Διεθνών Ταξιαρχιών.
Για πρώτη φορά στην ιστορία των λαϊκών αγώνων είδαμε αυτό το θέαμα, εκπληκτικό μες στο μεγαλείο του, της συγκρότησης των Διεθνών Ταξιαρχιών, για να βοηθήσουν να σωθεί η ελευθερία κι η ανεξαρτησία μιας χώρας που απειλούνταν, της δικής μας Ισπανίας.

Κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αναρχικοί, δημοκράτες, άνδρες διαφορετικών χρωμάτων, ιδεολογιών, ανταγωνιστικών θρησκειών, όλοι όμως οπλισμένοι με τη βαθιά αγάπη για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, ήρθαν και μας προσφέρθηκαν, χωρίς όρους.

Μας τα έδωσαν όλα, τα νιάτα τους …την ωριμότητά τους …την εμπειρία τους. Το αίμα και τη ζωή τους, τις ελπίδες και τις λαχτάρες τους. Και δε μας ζήτησαν τίποτα. Δηλαδή ναι (μας ζήτησαν): ήθελαν μια θέση στον αγώνα, λαχταρούσαν την τιμή να πεθάνουν για εμάς.

Σημαίες της Ισπανίας!
Χαιρετίστε τόσους ήρωες, υποκλιθείτε μπροστά σε τόσους μάρτυρες!

Μητέρες! Γυναίκες! Όταν περάσουν τα χρόνια και οι πληγές του πολέμου θα επουλώνονται, όταν η ανάμνηση των δύσκολων και αιματηρών ημερών θα διαλυθεί σε ένα παρόν ελευθερίας, ειρήνης κι ευημερίας, όταν οι μνησικακίες θα εξαλείφονται και η περηφάνια για μια ελεύθερη πατρίδα θα είναι κοινή αίσθηση για όλους τους Ισπανούς, μιλήστε στα παιδιά σας. Μιλήστε τους για αυτούς τους άνδρες των Διεθνών Ταξιαρχιών…

Διηγηθείτε τους πώς, διασχίζοντας θάλασσες και βουνά, σύνορα που έμοιαζαν με ξιφολόγχες που τα φυλούσαν εξαγριωμένα σκυλιά πρόθυμα να καρφώσουν τα δόντια πάνω τους, έφτασαν στην πατρίδα μας σαν σταυροφόροι της ελευθερίας, να αγωνιστούν και να πεθάνουν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Ισπανίας, που τις απειλεί ο γερμανικός κι ιταλικός φασισμός.

Τα παράτησαν όλα: τους δικούς τους, την πατρίδα, το σπίτι, την περιουσία, μητέρα, γυναίκα, αδέρφια, παιδιά κι ήρθαν σε εμάς να μας πουν “εδώ είμαστε!”, η υπόθεση της Ισπανίας είναι και δική μας υπόθεση, είναι υπόθεση όλης της πρωτοπόρας και προοδευτικής ανθρωπότητας.

Σήμερα φεύγουν. Πολλοί, χιλιάδες έχουν ως σάβανο την ισπανική γη, τη γεμάτη ανάμνηση των βαθιών αισθημάτων όλων των Ισπανών.

Σύντροφοι των Διεθνών Ταξιαρχιών! Πολιτικοί λόγοι, κρατικοί λόγοι, το συμφέρον της υπόθεσης για την οποία προσφέρατε το αίμα σας με απεριόριστη γενναιοδωρία, σας στέλνουν πίσω, κάποιους στις χώρες σας και άλλους σε αναγκαστική εξορία.

Μπορείτε να φύγετε περήφανοι. Είστε η ιστορία, ο θρύλος, το ηρωικό παράδειγμα της αλληλεγγύης και της οικουμενικότητας της δημοκρατίας, απέναντι στο χυδαίο πνεύμα και την υποχωρητικότητα εκείνων που ερμηνεύουν τις δημοκρατικές αρχές, με το βλέμμα στα χρηματοκιβώτια και τις βιομηχανικές δραστηριότητες που θέλουν να προστατέψουν, πάση θυσία.

Δε θα σας ξεχάσουμε. Και όταν η ελιά της ειρήνης ανθίσει, στεφανωμένη με τις δάφνες της νίκης της Ισπανικής Δημοκρατίας, γυρίστε πίσω.

Γυρίστε δίπλα μας, γιατί εδώ θα βρείτε μια πατρίδα εσείς που δεν έχετε πατρίδα,
θα βρείτε φίλους, εσείς που είστε υποχρεωμένοι να στερείστε τη φιλία,
και όλοι, όλοι θα βρουν εδώ την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του ισπανικού λαού,
που σήμερα κι αύριο θα φωνάζει με ενθουσιασμό:

Ζήτω οι ήρωες των Διεθνών Ταξιαρχιών!

[ 1 Νοέμβρη 1938 — Λα Πασιονάρια (Ντολόρες Ιμπαρούρι) ] 

Φωτο κεφαλίδας η Marina Ginestà i Coloma (29_Ιαν_1919 – 6_Ιαν_2014) Γαλλικής καταγωγής Ισπανίδα κομμουνίστρια, μέλος της Ενωμένης Σοσιαλιστικής Νεολαίας και εμβληματική προσωπικότητα του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Έγινε διάσημη –φυσικά ως μαχήτρια, αλλά κυρίως λόγω της φωτογραφίας που τράβηξε ο Juan Guzmán στην ταράτσα του Hotel Colón -Plaça de Catalunya 9, στη Βαρκελώνη τον Ιούλη του 1936 στη Βαρκελώνη και αποτελεί μια από τις πιο εμβληματικές φωτογραφίες του Ισπανικού Εμφυλίου. Στο μέσον, ποζάρει στα 70 της.

Μέλος των Unió de Joventuts Comunistes de Catalunya, Juventudes Socialistas Unificadas de Cataluña, Partido Socialista Unificado de Cataluña, Joventut Socialista Unificada de Catalunya –πήρε το βραβείο Fastenrath (1977)