John Cazale ταινίες ✨ μόνο για Όσκαρ

Ο άγνωστος στους μη σινεφίλ Τζον Καζάλ αποτελεί ένα συγκλονιστικό και μοναδικό κεφάλαιο στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου καθώς _παρά το γεγονός ότι έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 42 ετών, κατάφερε να αφήσει ένα αποτύπωμα που ελάχιστοι ηθοποιοί μπορούν να παρουσιάσουν αφού έπαιξε σε ελάχιστες ταινίες _5 οι οποίες όλες βρέθηκαν υποψήφιες Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

__ "σκυλίσια μέρα" _ "συνομιλία" …
"νονός" (1972)  "νονός, μέρος 2^ο"__

Ο John Cazale γεννήθηκε στη Μασαχουσέτη (12-Αυγ-1935) και πέθανε στη Νέα Υόρκη (13- Μαρτ-1978) σε ηλικία μόλις 42 ετών. Χρόνια μετά τον θάνατό του, εμφανίστηκε σε μια 6^η  μεγάλου μήκους ταινία, το "Ο νονός 3" (1990) σε αρχειακό υλικό. Αυτή η ταινία, όπως όλες οι ταινίες στις οποίες συμμετείχε, ήταν υποψήφια για Καλύτερη _Όσκαρ. Πέθαινε από καρκίνο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του "Ο ελαφοκυνηγός (1978) και τελικά "έφυγε" πριν καν κάνει πρεμιέρα η ταινία. Ήταν ακόμα σε σχέση με τη Μέριλ Στριπ κατά τη στιγμή του θανάτου του. Πολλοί ηθοποιοί όπως οι Philip Seymour Hoffman, Steve Buscemi, Sam Rockwell, Michael Fassbender κά. έχουν όλοι χαρακτηρίσει τον Καζάλε ως σημαντική τους επιρροή.

Εντυπωσιασμένος πολύ από την ερμηνεία του στο "ο νονός" _1972, ο σκηνοθέτης (Φράνσις Φορντ Κόπολα) έγραψε έναν πολύ μεγαλύτερο και κεντρικό ρόλο για τον Καζάλε στη συνέχεια _"νονός, μέρος 2^ο" _1974.

Εργάστηκε ως αγγελιοφόρος, φωτογράφος και οδηγός ταξί στα πρώτα του βήματα ως ηθοποιός που αγωνιζόταν να επιβιώσει. Ο στενός φίλος και συχνός συμπρωταγωνιστής του, Αλ Πατσίνο, αναφερόταν στον Καζάλε ως τον "συνεργάτη του στην υποκριτική", τον "άνθρωπο με τον οποίο θα μπορούσε να είχε παίξει σε όλη του τη ζωή". Παρουσίασε με αυτοπεποίθηση τη διάσημη ατάκα του "Wyoming?" _"Γουαϊόμινγκ; " στη "Σκυλίσια μέρα" _1975). Ο σκηνοθέτης Σίντνεϊ Λουμέτ γέλασε τόσο πολύ που φοβήθηκε ότι είχε καταστρέψει το πλάνο. Δεν καταστράφηκε, ωστόσο και χρησιμοποιήθηκε στην final cut. Ήταν φίλος με τον Αλ Πατσίνο όταν και οι δύο εργάζονταν ως αγγελιοφόροι στη Νέα Υόρκη στα 20 τους.

Σχετικά με τη "Σκυλίσια μέρα" ο Αλ Πατσίνο του ζήτησε να περάσει από οντισιόν για τον ρόλο του Σαλ, αλλά ο Λουμέτ ήταν  αβέβαιος, καθώς ο Καζάλε δεν ήταν καθόλου παρόμοιος με τον πραγματικό αντίστοιχό του (ο πραγματικός Σαλ ήταν δεκαοκτώ ετών, ενώ ο Καζάλε στα τέλη της δεκαετίας των τριάντα). Αλλά εντυπωσίασε αμέσως και κέρδισε τον ρόλο με την οντισιόν. Παρά τους απελπισμένους, βίαιους χαρακτήρες που υποδύθηκε σε μια χούφτα ταινίες, ήταν κατά γενική ομολογία ένας εξαιρετικά ευγενικός και καλοσυνάτος άνθρωπος εκτός οθόνης, έχοντας υπάρξει στενός προσωπικός φίλος των περισσότερων ηθοποιών με τους οποίους είχε συνεργαστεί. Μεταξύ των μεγαλύτερων επιτευγμάτων του ήταν ότι βοήθησε στην ανακάλυψη του παιδικού του φίλου Αλ Πατσίνο, συναδέλφου του ηθοποιού Ρόμπερτ Ντε Νίρο, και του κοριτσιού του –της Μέριλ Στριπ, κατά τη στιγμή του πρόωρου θανάτου του.

• Τρεις από τις πέντε ταινίες μεγάλου μήκους στις οποίες εμφανίστηκε, Ο νονός (1972), Ο νονός, μέρος 2^ο (1974) και Ο ελαφοκυνηγός (1978) κέρδισαν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Οι άλλες δύο, Η συνομιλία (1974) και Σκυλίσια μέρα (1975) ήταν υποψήφιες. Οι ταινίες «Νονός II» και «η Συζήτηση» κυκλοφόρησαν και οι δύο την ίδια χρονιά, το 1974.
• Έχει εμφανιστεί σε πέντε ταινίες που έχουν επιλεγεί όλες για το Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως "πολιτισμικά, ιστορικά ή αισθητικά"  σημαντικές: Ο νονός (1972), Η συνομιλία (1974), Ο νονός, μέρος 2^ο (1974), Σκυλίσια μέρα (1975) και Ο ελαφοκυνηγητός (1978). Είναι ο μόνος ηθοποιός που έχει όλες τις ταινίες στις οποίες εμφανίστηκε στο μητρώο.
• Αυτός και η Μέριλ Στριπ γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν κατά τη διάρκεια ενός stintτους στο "Shakespeareinthepark", παίζοντας σε μια παραγωγή του "MeasureforMeasure". Σε αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος του καστ της ταινίας, ο Καζάλε κέρδισε εύκολα τον ρόλο του FredoCorleoneστο Ο νονός (1972) αφού τον είδαν στο "Line» του παραγωγού της ταινίας, AlbertS. Ruddy, ο οποίος προσκλήθηκε να δει τον συμπρωταγωνιστή του Καζάλε, RichardDreyfuss. Ήταν μια προφανής επιλογή τόσο για τον Ράντι όσο και για τον Κόπολα για τον Φρέντο.

Παρά την αναγνώριση και την απίστευτη πορεία του, έλαβε μόνο μία υποψηφιότητα για βραβείο για την υποκριτική του. ενώ υπάρχει κι ένα θέατρο που πήρε το όνομά του, το McGinn/Cazale Theatre, στην 76^η οδό, Νέα Υόρκη. Κάθε μεγάλου μήκους ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε αργότερα επιλέχθηκε για διατήρηση στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου των ΗΠΑ, ένα ρεκόρ που κανένας άλλος ηθοποιός στην ιστορία του κινηματογράφου δεν έχει και πιθανότατα δεν θα φτάσει ποτέ.
Από τις πέντε ταινίες στις οποίες εμφανίστηκε, τρεις ήταν με τον Ρόμπερτ Ντιβάλ, τρεις με τον Αλ Πατσίνο, τρεις σκηνοθετήθηκαν από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα, δύο με τον Μπόμπι Ντε Νίρο και τρεις κέρδισαν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Από τους τέσσερις ηθοποιούς που υποδύθηκαν τα παιδιά του Βίτο Κορλεόνε στις ταινίες "Ο Νονός", ήταν ο μόνος που δεν προτάθηκε για Όσκαρ για αυτό. Ο Αλ Πατσίνο και ο Τζέιμς Κάαν προτάθηκαν για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για την πρώτη ταινία. Ο Αλ Πατσίνο προτάθηκε ξανά, αυτή τη φορά για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου, για τη δεύτερη, στην οποία η Talia Shire (σσ. Talia Rose Coppola) προτάθηκε για Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου.

Σε τρεις από τις πέντε μεγάλου μήκους ταινίες που γύρισε πρωταγωνιστούσε και ο Αλ Πατσίνο: Ο νονός (1972), Ο νονός, μέρος 2^ο (1974) και Σκυλίσια μέρα (1975). Σε όλες τις ταινίες του συμμετείχαν είτε ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, είτε ο Αλ Πατσίνο, είτε ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο _ ή, στην περίπτωση του Νονού II, και οι τρεις. Αναφέρθηκε ως "Distinguished Performance" (σσ. Διακεκριμένη Ερμηνεία) από τα Βραβεία Off-Broadway Obie για τη σεζόν 1967-1968 για την ερμηνεία του στο έργο του Israel Horovitz "The Indian Wants the Bronx" (ο Ινδιάνος θέλει το Μπρονξ)..

·       Υποδύθηκε τον Morgana King και τον γιο του Μάρλον Μπράντο στην ταινία Ο νονός (1972), όντας πέντε και έντεκα χρόνια νεότερός τους αντίστοιχα.

·       Υποδύθηκε τον μικρότερο αδερφό του Τζέιμς Κάαν στις ταινίες Ο νονός (1972) και Ο νονός, μέρος 2^ο (1974), πέντε χρόνια μεγαλύτερός του στην πραγματική ζωή.

Για την ιστορία ήταν ιρλανδο-ιταλικής καταγωγής _το μεσαίο παιδί από τρία (αδελφός του Steve Cazale): ο πατέρας του John χονδρέμπορος άνθρακα και η μητέρα του Cecilia (Holland), νοικοκυρά ιρλανδικής καταγωγής __Ήταν φανατικός οπαδός του μπέιζμπολ. Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Πανεπιστημίου της Βοστώνης. Ο Μάικλ Φασμπέντερ τον αναφέρει ως μία από τις μεγαλύτερες εμπνεύσεις του.Έπαιξε χαρακτήρες με το όνομα Stan σε δύο ταινίες "συνομιλία" και "ελαφοκυνηγός".

• Είχε δυνατούς μονολόγους όπως στο Godfather Part II, λίγο πριν το φινάλε της ταινίας και το δικό του τραγικό τέλος ως ο αδελφός του αρχηγού της μαφίας Michael Corleone, με τη σκηνή να μένει στην ιστορία ως μια από τις πιο δραματικές και σπαρακτικές στιγμές του παγκόσμιου σινεμά, καθώς μέσα από την ερμηνεία του κατάφερε να αποδώσει όλη την ευθραυστότητα, την αδυναμία αλλά και την ενοχή ενός ανθρώπου που πρόδωσε την οικογένειά του. Μετά την αξεπέραστη πορεία του στον ρόλο του Fredo, η καριέρα του Cazale συνεχίστηκε με το The Conversation του Francis Ford Coppola το 1974. Η ταινία προτάθηκε επίσης για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και κατέγραψε την παράνοια και τις ηθικές συγκρούσεις της εποχής μέσα από την ιστορία ενός ειδικού στις υποκλοπές.
• Το 1975 ακολούθησε το εξαιρετικό Dog Day Afternoon (Σκυλίσια μέρα) σε σκηνοθεσία Sidney Lumet. Η ταινία βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα και χάρισε στον ηθοποιό μια από τις πιο μνημειώδεις στιγμές του στο πλευρό του Al Pacino. Ενσάρκωσε έναν αδύναμο και αβέβαιο συνεργό σε μια ληστεία που πήρε απρόβλεπτη τροπή, με την ερμηνεία του να αγγίζει τον θεατή και να τον γεμίζει συμπόνια για έναν χαρακτήρα που βυθίζεται σταδιακά στην απόγνωση. Τελευταία του ταινία ήταν το The Deer Hunter του 1978, μια από τις σημαντικότερες παραγωγές για τον πόλεμο του Βιετνάμ που κατέκτησε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Ο Cazale συμμετείχε παρόλο που _όπως αναφέραμε έδινε τη μάχη του με τον καρκίνο. Με αυτές τις πέντε ταινίες σφράγισε μια φιλμογραφία ανεπανάληπτη στην ιστορία του κινηματογράφου, καθώς καθεμία από αυτές βρέθηκε υποψήφια για το κορυφαίο βραβείο της Ακαδημίας και συνέδεσε το όνομά του με αριστουργήματα που σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή.