Όταν τρέμεις μπροστά στη σωστή πλευρά της ιστορίας…

Το γκρέμισμα μνημείων, που έχουν να κάνουν με την ΕΣΣΔ και τον απελευθερωτή Κόκκινο Στρατό δεν αποτελεί πλέον είδηση
Αφορά 10άδες …100άδες προσπάθειες εις _μάτην να γυρίσει πίσω ο τροχός της ιστορίας, έτσι και το πιο πρόσφατο: κατεδάφιση των στηλών στην είσοδο του μνημειακού συγκροτήματος “Λόφος της Δόξας” στο Львов Λβοβ, που χτίστηκε προς τιμήν των πεσόντων Σοβιετικών μαχητών για την απελευθέρωση της πόλης το 1944 από τους Γερμανούς ναζί εισβολείς, προχώρησαν οι τοπικές αρχές, σύμφωνα με τα ουκρανικά ΜΜΕ, τα οποία δημοσιοποίησαν και σχετικό οπτικό υλικό, αναφέροντας πως _ παράλληλα, συνεχίζεται η εκταφή των οστών των Σοβιετικών στρατιωτών που είναι θαμμένοι εκατέρωθεν του κεντρικού τμήματος του μνημείου (συνολικά, υπάρχουν εκεί 255 μεμονωμένες ταφές).

Οι στήλες ήταν διακοσμημένες με χάλκινες απεικονίσεις παρασήμων του Πατριωτικού Πολέμου και την επιγραφή στα ρωσικά και τα ουκρανικά: “Αιώνια δόξα στους ήρωες που έπεσαν στις μάχες για την τιμή και τη νίκη της πατρίδας μας”. Νωρίτερα, οι αρχές του Λβοβ ξήλωσαν τα μνημεία και τους φράχτες των τάφων των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού που βρίσκονται στον χώρο. Τον περασμένο Ιανουάριο, το Δημοτικό Συμβούλιο του Λβοβ ενέκρινε τη μετακίνηση του μνημειακού συγκροτήματος του “Λόφου της Δόξας” και την εκταφή των λειψάνων των Σοβιετικών στρατιωτών.

Η απελευθέρωση του Λβοβ τον Ιούλιο του 1944, από το 1^ο Ουκρανικό Μέτωπο του Κόκκινου Στρατού, υπό τη διοίκηση του στρατάρχη Κόνιεφ, οδήγησε στην εξόντωση της ναζιστικής Ομάδας Στρατού “Βόρεια Ουκρανία” και την επιστροφή των δυτικών σοβιετικών ουκρανικών εδαφών στην ΕΣΣΔ. Τα σοβιετικά στρατεύματα μπόρεσαν να κινηθούν γρήγορα προς τον ποταμό Βιστούλα και να προελάσουν στα Καρπάθια, ενώ οι επανεκτημένες θέσεις λειτούργησαν αργότερα ως προγεφύρωμα για την απελευθέρωση της Πολωνίας. Την απελευθέρωση του Λβοβ πότισαν με το αίμα τους 65.000 νεκροί και 225.000 τραυματίες του Κόκκινου Στρατού. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση, δεν έχουμε μόνο μία ακόμη έκφραση αντικομομμουνιστικού - αντισοβιετικού μένους του καθεστώτος του Κιέβου.

Η Μεγάλη 🎈 Χώρα 💥 που χάσαμε...

 

Υπάρχουν και δύο ακόμη, πιο συγκεκριμένοι, όσο και εμβληματικοί λόγοι:
1. Στον “Λόφο της Δόξας” είχε ταφεί και ο θρυλικός ανιχνευτής, κατάσκοπος και παρτιζάνος, Νικολάι Κουζνετσόφ, Σοβιετικός αξιωματικός της κρατικής ασφάλειας, που έδρασε στα μετόπισθεν της ναζιστικής κατοχής της Σοβιετικής Ουκρανίας και εξόντωσε 11 στρατηγούς και υψηλόβαθμους αξιωματούχους της ναζιστικής κατοχικής διοίκησης. Τα παραπάνω θα ήταν αρκετά για να διεγείρουν το μίσος των ορφανών του μπαντερικού ναζισμού που διοικούν την χώρα σήμερα. Αλλά, σαν να μην έφταναν αυτά, ο Κουζνετσόφ σκοτώθηκε τον Μάρτιο του 1944, σε μάχη με δωσίλογους Ουκρανούς ναζί της UPA και τα γερμανικά αφεντικά τους (σσ. η OUN και η UPA είναι, αντίστοιχα, ο πολιτικός και ο ένοπλος βραχίονας της διασημότερης και φονικότερης, μη γερμανικής, ναζιστικής δωσιλογικής συμμορίας του Β' Παγκοσμίου πολέμου, η μεγαλύτερη ουκρανική αντικομμουνιστική - αντισοβιετική εγκληματική οργάνωση, με ηγέτη τον «πατριάρχη» του ουκρανικού ναζιστικού εθνικισμού, Στεπάν Μπαντέρα, θεσμοθετημένου “ήρωα”, πλέον, του σημερινού καθεστώτος του Κιέβου.
2. Κατά την απελευθέρωση του Λβοβ, ο Κόκκινος Στρατός τσάκισε και την Ουκρανική 14^η Μεραρχία Γρεναδιέρων των Τεθωρακισμένων Δυνάμεων SS “Γαλικία”, πιο γνωστό ως “Μεραρχία SS "Γαλικία"”. Ήταν ένας τακτικός σχηματισμός των SS της ναζιστικής Γερμανίας, που συγκροτήθηκε από Ουκρανούς εθελοντές συνεργάτες των κατακτητών και έλαβε μέρος στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο _“Μαγιά” για την συγκρότησή της, ήταν η OUN - UPA. Συμμετείχε στις μαζικές σφαγές του κατεχόμενου ουκρανικού και πολωνικού λαού και πολέμησε με λύσσα τα παρτιζάνικο τμήματα και τον Κόκκινο Στρατό. Γι' αυτό και τα σημερινά ορφανά του μπαντερικού ναζισμού, τρέμουν ακόμη και τα κόκκαλα του Κουζνετσόφ και των συντρόφων του: Επειδή εξακολουθούν να θυμίζουν το “ποιος είναι ποιος” και το “ποιος με ποιον”.

Συνειρμικά_ 2015
Στις 9 Απριλίου, η Verkhovna Rada _η ουκρανική βουλή δηλαδή, ψήφισε ένα “πακέτο” νόμων με τους οποίους απαγόρευσε τα κομμουνιστικά και σοβιετικά σύμβολα και αναγνώρισε – νομιμοποίησε τη δράση των εθνικιστικών, φασιστικών και δοσιλογικών ουκρανικών οργανώσεων που έδρασαν στο πλευρό των ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής εναντίον της ΕΣΣΔ, κατά τη διάρκεια αυτού που η σοβιετική ιστορία κατέγραψε ως Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο. Είναι προφανές ότι, μετά από όλα αυτά, η πρόβλεψη του νόμου για απαγόρευση και της ναζιστικής προπαγάνδας αδυνατεί να λειτουργήσει έστω ως άλλοθι. Αφενός διότι στην Ουκρανία δεν υπάρχουν ναζιστικά μνημεία για να γκρεμιστούν. Αντίθετα, εδώ και ένα χρόνο έχει ξεκινήσει πραγματικό πογκρόμ εναντίον των αγαλμάτων του Λένιν και άλλων συμβόλων του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, καθώς και άλλων σοβιετικών και κομμουνιστικών μνημείων. Αφετέρου, διότι συνεργάτες του καθεστώτος του Κιέβου είναι οι ναζιστικές, ένοπλες συμμορίες του “Δεξιού Τομέα” και άλλων ανάλογων οργανώσεων που «βαπτίσθηκαν» στην Εθνοφρουρά ώστε να δρουν υπό την κάλυψη του υπουργείου Εσωτερικών. Βέβαια, η χυδαία και ανιστόρητη ταύτιση του κομμουνισμού με το φασισμό αποτελεί επίσημη ιδεολογία της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία έχει θεσμοθετηθεί σε διάφορες, πρώην σοσιαλιστικές χώρες με πολλούς τρόπους. Έτσι, το κυνήγι εναντίον του ουκρανικού Κομμουνιστικού Κόμματος σήμερα δεν διαφέρει από το κυνήγι των Κομμουνιστικών Κομμάτων και Νεολαιών πριν λίγα χρόνια (Τσεχίας κλπ).

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ουκρανία
και οι νομοθεσίες περί κομμουνισμού και φασισμού

Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο νόμος 2558 για την “Καταδίκη των κομμουνιστικών και εθνικοσοσιαλιστικών (ναζιστικών) ολοκληρωτικών καθεστώτων στην Ουκρανία και απαγόρευση της προπαγάνδας και των συμβόλων τους” λαμβάνει υπόψη τα συμπεράσματα του ψηφίσματος 1096 (1996) της 27^ης Ιουνίου 1996  της Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης “για τη διάλυση της κληρονομιάς των πρώην κομμουνιστικών ολοκληρωτικών καθεστώτων”, № 1481 (2006 ) της 26^ης Ιανουαρίου 2006, σχετικά “με την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων”, № 1495 (2006) της 12^ης  Απριλίου 2006 σχετικά “με την καταπολέμηση της αναζωπύρωσης της ναζιστικής ιδεολογίας”, № 1652 (2009) της 29^ης Ιανουαρίου 2009 αναφορικά “με τα μνημεία που είναι ευάλωτα αντιφατικών ιστορικών ερμηνειών στα κράτη – μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης”, το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΟΑΣΕ (09), 29 Ιουν - 3 Ιουλ 2009 σχετικά “με το απαράδεκτο της εξύμνησης των ολοκληρωτικών καθεστώτων, το άνοιγμα των ιστορικών και πολιτικών αρχείων, τη μελέτη της ολοκληρωτικής κληρονομιάς και την ευαισθητοποίηση του κοινού”, τη δήλωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 23^ης Σεπτεμβρίου 2008, σχετικά “με την ανακήρυξη της 23^ης  Αυγούστου ως ημέρας μνήμης των θυμάτων του σταλινισμού και του ναζισμού”, το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 23^ης Οκτωβρίου 2008 στη μνήμη του “Τεχνητού λιμού στην Ουκρανία” το διάστημα 1932-1933, το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 2^ας Απριλίου 2009 σχετικά “με την ευρωπαϊκή συνείδηση για τον ολοκληρωτισμό” κλπ. κλπ., “η οποία εγκρίθηκε κατά την 58^η σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών”, εν ολίγοις στην ανιστόρητη ταύτιση φασισμού|ναζισμού με τον κομμουνισμό.

Φυσικά, βασίζεται και στο μετασοβιετικό, βαθιά αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο με το οποίο συνοδεύθηκε η καπιταλιστική παλινόρθωση στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, όπως ο ουκρανικός νόμος του 1991 “για την αποκατάσταση των θυμάτων της πολιτικής καταπίεσης στην Ουκρανία” η οποία “πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του 1917-1991 από το κομμουνιστικό ολοκληρωτικό καθεστώς της Ουκρανίας”. Αλλά και το άρθρο 11 του ουκρανικού συντάγματος, το οποίο υποχρεώνει το κράτος “να προωθεί την εδραίωση και ανάπτυξη του ουκρανικού έθνους, την ιστορική συνείδησή του, προκειμένου να αποφευχθεί η επανάληψη των εγκλημάτων του κομμουνιστικού ολοκληρωτικού καθεστώτος”…

Η αποκαθήλωση του παρελθόντος
ή πώς ξαναγράφεται η Ιστορία

Η παράθεση των παραπάνω νόμων, αν και ίσως κουραστική, ωστόσο είναι άκρως αποκαλυπτική για το χαρακτήρα της αντικομμουνιστικής “νύχτας των κρυστάλλων” που έχει εξαπολυθεί στην Ευρώπη από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και μετά, ως θεσμικού “εκτελεστικού βραχίονα” του καπιταλισμού στη χειραγώγηση της συνείδησης της εργατικής τάξης των ευρωπαϊκών κρατών, ώστε να εφαρμόσει την εργασιακή κόλαση ανεμπόδιστα. Επιπλέον, ειδικά για τον ουκρανικό εμφύλιο πόλεμο, αποτελεί και μια ακόμη απόδειξη του πώς αντιλαμβάνεται το καθεστώς του Κιέβου τον πραγματικό εχθρό του και πώς προσπαθεί να ισχυροποιήσει το νομικό κατασταλτικό πλαίσιο, όχι μόνο για την Ανατολική Ουκρανία, αλλά και για το τμήμα της χώρας που ελέγχει. Διότι οι αστοί γνωρίζουν πολύ καλά, ότι ο πραγματικός εχθρός δεν είναι το κομμάτι της ουκρανικής και ρωσικής αστικής τάξης που έχει οικονομικό και γεωπολιτικό συμφέρον από ένα Ντονμπάς – προτεκτοράτο με όποιο αφεντικό κερδίσει, αλλά ο λαός που εμπνέεται και συσπειρώνεται στα αιτήματα για ένα Ντονμπάς, μια Ουκρανία και μια Ρωσία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Με το άρθρο 2, το “κομμουνιστικό ολοκληρωτικό καθεστώς 1917-1991 στην Ουκρανία αναγνωρίζεται ως έγκλημα”, άρα απαγορεύεται (άρθρο 3) η προπαγάνδισή του, καθώς και τα σύμβολά του με κάθε τρόπο, συμπεριλαμβανομένου των εντύπων και των ΜΜΕ. Στο ίδιο άρθρο προβλέπεται ότι “σε περίπτωση μη συμμόρφωσης των νομικών προσώπων, των πολιτικών κόμματων και άλλων ενώσεων πολιτών”, θα υποβάλλεται καταγγελία στο δικαστήριο “μετά από αίτηση του κεντρικού εκτελεστικού οργάνου που εφαρμόζει την κρατική πολιτική”. Δηλαδή στην πράξη απαγορεύεται η ύπαρξη και δράση Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο νόμος παραθέτει αναλυτικά τί απαγορεύεται να προπαγανδίζεται στην Ουκρανία, εκτός αν πρόκειται για επιστημονική – ερευνητική χρήση. Αλλά είναι προφανές, ότι με το “πνεύμα» του νόμου, η εξουσία μπορεί να ερμηνεύσει μια επιστημονική έρευνα που δεν θα ταυτίζεται με τις ιδέες της ως «προπαγανδιστική” και φυσικά να απαγορευθεί.
Έτσι, απαγορεύεται η “προπαγανδιστική” χρήση όρων όπως Κομμουνιστικό Κόμμα – Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (μπολσεβίκοι) και όλες οι ονομασίες του μέχρι φυσικά και την τελική ως ΚΚΣΕ,  Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας (CPU), τα κομμουνιστικά κόμματα από τις δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης, τα κρατικά όργανα ασφάλειας του Σοβιετικού κράτους, η σημαία και τα σύμβολα της ΕΣΣΔ και των Δημοκρατιών της, οι σοσιαλιστικές ονομασίες που είχαν άλλα κράτη (ΓΛΔ, ΛΔ Βουλγαρίας, Ουγγαρίας κλπ!!!), οι ύμνοι, τα εθνόσημα και οποιοσδήποτε συνδυασμός σφυριού με δρεπάνι, το πεντάκτινο κόκκινο αστέρι και το άροτρο! Με το άρθρο 5 το κράτος “πρέπει να διερευνήσει τα εγκλήματα της γενοκτονίας, των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν στην Ουκρανία οι εκπρόσωποι των Κομμουνιστικών και / ή του εθνικοσοσιαλιστικού (ναζιστικού) ολοκληρωτικών καθεστώτων (…)”. Επίσης, το κράτος αναλαμβάνει “την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης σχετικά με τα εγκλήματα που διαπράττονται από το κομμουνιστικό ή/και το εθνικοσοσιαλιστικό (ναζιστικό) ολοκληρωτικά καθεστώτα” και “ενθαρρύνει και υποστηρίζει τις δραστηριότητες των μη κυβερνητικών οργανώσεων και οργανισμών” στη “διεξαγωγή ερευνητικών και εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων σε σχέση με τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν από το κομμουνιστικό ή / και το εθνικοσοσιαλιστικό (ναζιστικό) ολοκληρωτικά καθεστώτα”. Φυσικά, ο νόμος επιβάλλει την αλλαγή της ονομασίας σε τοπωνύμια, δρόμους, γεωγραφικές περιοχές κ.λπ. που ακόμη παραπέμπει στο σοσιαλιστικό παρελθόν, καθώς και πλήρη απαγόρευση με θετικό τρόπο αυτού του παρελθόντος από τα ΜΜΕ και την εκπαίδευση.
Επίσης, αν κόμματα και οργανώσεις δεν προβούν σε αλλαγή της απαγορευμένης ονομασίας και συμβολισμού τους εντός μηνός από την έναρξη ισχύος του νόμου, τότε απαγορεύονται. Εδώ πρόκειται και για την τυπική απαγόρευση του ουκρανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Το ίδιο θα συμβεί και σε όσα ΜΜΕ δεν “συμμορφωθούν”. Για όσους ακόμη τρέφουν ψευδαισθήσεις ότι η απαγόρευση της ναζιστικής και φασιστικής ιδεολογίας που ενυπάρχει στον παραπάνω νόμο είναι ειλικρινής και δεν αποτελεί ένα κακοφτιαγμένο άλλοθι για την επιχείρηση ολοκλήρωσης της αποσοβιετοποίησης – αποκομμουνιστικοποίησης της Ουκρανίας, η Rada “φρόντισε” να το “υπογραμμίσει” και δια νόμου και μάλιστα την ίδια μέρα που ψηφίστηκε και ο παραπάνω. Ο νόμος για το “Νομικό καθεστώς και την απόδοση τιμής στη μνήμη των μαχητών για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας τον 20^ό αιώνα” δεν έχει μόνο υπερφίαλο τίτλο, αλλά και άκρως επικίνδυνο περιεχόμενο.
Με το νόμο αναγνωρίζονται ως “μαχητές της ανεξαρτησίας” όλα τα άτομα, οι οργανώσεις, οι ενώσεις, πολιτικές και ένοπλες, εντός και εκτός χώρας που έδρασαν από το 1917 μέχρι και το 1991, δηλαδή από την Επανάσταση του Οκτώβρη μέχρι και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ενάντια στην Επανάσταση και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ακόμη και σε συνεργασία με τους ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Πρόκειται για φιλοτσαρικές, εθνικιστικές και φασιστικές οργανώσεις όπως η “Ουκρανική στρατιωτική οργάνωση” (UVO), η “Οργάνωση των Ουκρανών Εθνικιστών” (OUN), η γνωστή για τη θηριωδία της UPA (Ουκρανικός επαναστατικός στρατός), το “Αντιμπολσεβικικό μπλοκ των λαών” (ABN) και πλήθος άλλων που αναφέρονται αναλυτικά στο κείμενο του νόμου.

UPA: Οι “Μπαντερικοί” συνεργάτες των ναζί”

Με πληροφορίες από το toperiodiko.gr
Για να γίνει περισσότερο κατανοητό τί ακριβώς αναγνωρίζει ο νόμος ως “μαχητή” της ουκρανικής “ανεξαρτησίας” ας δούμε την περίπτωση της UPA, του γνωστού Ουκρανού ναζί Στεπάν Μπαντέρα οργάνωση η οποία αποτελούσε τον ένοπλο βραχίονα της OUN _σσ. Степан Андрійович Бандера‎‎, 1909 – 1959) ήταν Ουκρανός φασίστας ιδεολόγος και θεωρητικός, ο οποίος είναι γνωστός για την συνεργασία του ιδίου και της οργάνωσής του με τους Γερμανούς κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, υπεύθυνου για πολλές χιλιάδες θανάτους κομμουνιστών, Εβραίων και Πολωνών. Η επιχείρηση αποκατάστασής του μεθοδευόταν για χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, πήρε όμως δυναμική ώθηση επί “πορτοκαλί επανάστασης” κι ακόμα περισσότερα από το Ευρωμεϊντάν ως σήμερα. Γι’ αυτό και σήμερα οι αντιφασίστες μαχητές του Ντονμπάς χαρακτηρίζουν τα φασιστικά τάγματα και την ουκρανική Εθνοφυλακή ως “μπαντερικούς”. Η οργάνωση ξεκίνησε την ένοπλη δράση της το 1943 στην κατεχόμενη Σοβιετική δημοκρατία της Ουκρανίας, στο πλευρό των ναζί και εναντίον των Ουκρανών παρτιζάνων που μάχονταν τους κατακτητές και εναντίον των καταδρομέων του Κόκκινου Στρατού. Τουλάχιστον το 46% της ηγεσίας της οργάνωσης υπηρετούσε σε διάφορους σχηματισμούς των SS και της Γκεστάπο.
Από τα μέσα του 1946 η οργάνωση προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τις γαλλικές, βρετανικές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και από το 1948 υποστηριζόταν από την CIA στο πλαίσιο της επιχείρησης «Αεροντινάμικ», μία από τις πολλές μυστικές επιχειρήσεις εναντίον της ΕΣΣΔ που ξεκίνησε το 1948 με την κωδική ονομασία CARTEL και στρατολογούσε ντόπιους πρώην συνεργάτες των ναζί. Αν και τυπικά η οργάνωση σταμάτησε τη δράση της το 1949, ωστόσο, μικρές ομάδες δρούσαν ακόμη και μέχρι το 1956. Το 1944 υπολογίζεται ότι είχε μέχρι και 20.000 ένοπλους.
Ατέλειωτος είναι ο κατάλογος των θυμάτων μεταξύ του άοπλου πληθυσμού, τόσο στην κατεχόμενη Ουκρανία, όσο και την κατεχόμενη Πολωνία. Πλήθος τα καμένα χωριά, τα καμένα σχολειά και πολιτιστικά κέντρα, οι κτηνώδεις βασανισμοί. Πρωταγωνιστικός ήταν ο ρόλο της στην “εκκαθάριση” των Ουκρανών και Πολωνών Εβραίων. Αυτά τα ανθρωπόμορφα ναζιστικά κτήνη, ο νόμος τα αναγνωρίζει ως αγωνιστές της “ανεξαρτησίας” της Ουκρανίας, προβλέπει σειρά παροχών και κρατικών εγγυήσεων, βραβεύσεις και τιμές, τόσο στους ίδιους όσο και στις οικογένειές τους. Επιπλέον, με το άρθρο 5, το κράτος “παρέχει μια ολοκληρωμένη μελέτη της ιστορίας της πάλης  των μαχητών για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας στον ΧΧ αιώνα” και αναλαμβάνει “σειρά μέτρων που αποσκοπούν στην αύξηση της ευαισθητοποίησης του κοινού στην ιστορία του αγώνα των αγωνιστών για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας στον ΧΧ αιώνα, την ανάπτυξη και τη βελτίωση των προγραμμάτων σπουδών, τα σχολικά εγχειρίδια, προγράμματα και δραστηριότητες, προκειμένου να μελετήσει την ιστορία της πάλης των μαχητών για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας ΧΧ αιώνα, να διαδώσει αντικειμενικές πληροφορίες στην Ουκρανία και τον κόσμο για τον αγώνα και τους αγωνιστές για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας στον ΧΧ αιώνα”.
Επίσης, με το άρθρο 6 προβλέπεται ότι οι πολίτες της Ουκρανίας και οι αλλοδαποί που δημόσια περιφρονούν τα πρόσωπα που αναφέρονται στο άρθρο 1 του νόμου ή εμποδίζουν την υλοποίηση των δικαιωμάτων των “αγωνιστών για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας στον ΧΧ αιώνα”, “φέρουν ευθύνη σύμφωνα με το νόμο”. Η δημόσια άρνηση της “νομιμότητας του αγώνα για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας στον ΧΧ αιώνα”, η “βεβήλωση της μνήμης των αγωνιστών για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας στον ΧΧ αιώνα” είναι παράνομη. Για την ιστορία να σημειωθεί ότι και οι δύο νόμοι υπογράφτηκαν από τον Ποροσένκο.

Πριν την αντεπανάσταση του Μαϊντάν το 2013, ο ουκρανικός πληθυσμός είχε μειωθεί κατά δέκα εκατομμύρια, περίπου το 20% του συνόλου του 1991. Σήμερα (σσ. πριν τη Ρωσική εισβολή), το ΑΕΠ της Ουκρανίας ακόμα δεν έχει φτάσει τα επίπεδα του 1990. Οι άνθρωποι έχουν καθαρή επίγνωση ότι οι διεθνείς οικονομικοί θεσμοί, όπως το ΔΝΤ, επιβάλλουν σκληρά και μη δημοφιλή μέτρα λιτότητας. Επομένως, η στάση του λαού απέναντι στα εθνικά διακοσμητικά σύμβολα και τις γιορτές είναι πολύ επιφυλακτική. Η επίσημη παρέλαση ακολουθεί από μία άλλη, που αποτελείται από μία γραμμή εθελοντών ακροδεξιών παραστρατιωτικών και μη κυβερνητικών οργανώσεων, οι οποίοι ασχολούνται με την τροφοδοσία του στρατιωτικού εξοπλισμού. Παρελαύνουν ενώ φωνάζουν “Ζήτω η Ουκρανία”. Στο μεταξύ, σκορπίζει το πλήθος που κουνούσε τις σημαίες. Μία γυναίκα που πουλάει πατριωτικά σύμβολα ζητάει από τους ανθρώπους να αγοράσουν μία μικρή σημαία ή τουλάχιστον μία κορδέλα με τα εθνικά χρώματα, ενώ δεν πούλησε σχεδόν τίποτα κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων. Ένας ηλικιωμένος αστειεύεται ενώ ζητάει χρήματα από τους περαστικούς. “Ημέρα της Ανεξαρτησίας; Ανεξαρτησία από το λαό · τίποτα δεν εξαρτάται από εμάς πλέον. Μήπως έχετε μερικά ψιλά;”…
                                                                 Πηγή: counterpunch.org

Όλα τα σφυριά του ιμπεριαλισμού
συντονισμένα
Λίγα ακόμη για την Μεραρχία SS "Γαλικία"

15 Νοεμβρίου 2024  · Οι ουκρανικές SS μέρες και νύχτες της Οττάβα
Οι υπηρεσίες της καναδικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης συνέστησαν να μην δημοσιοποιηθούν τα ονόματα 900 Ουκρανών ναζί εγκληματιών πολέμου, φοβούμενοι ότι θα μπορούσε να τροφοδοτήσει τη ρωσική προπαγάνδα και να βλάψει την Ουκρανία, ενώ θα συνιστούσε απειλή για την ασφάλεια των επιζώντων μελών των SS που εγκαταστάθηκαν στον Καναδά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και κάπως έτσι, ο ελεύθερος δυτικός κόσμος, αυτός ο διαχρονικός θεματοφύλαξ της κάθε φορά σωστής πλευράς της Ιστορίας, εκείνης που βαφτίζει τα σφαγιασμένα πιτσιρίκια στην Παλαιστίνη ως μοιραία συνέπεια του δικαιώματος των σιωνιστών στην αυτοάμυνα, αλλά τους εξεγερμένους ανθρακωρύχους του Ντονμπάς που πήραν τα όπλα για να αμυνθούν στην ρελάνς των σφαγέων του Μπάμπι Γιαρ, ως ρωσόφωνους αυτονομιστές τρομοκράτες, αποφάσισε να εξακολουθεί να προστατεύει τους γνήσιους μπαντερικούς ναζί, για να μην πληγώσει τα αισθήματα των σημερινών ορφανών του μπαντερικού ναζισμού, στο Κίεβο. Αυτήν την νέα ομορφιά της Οττάβα, αποκάλυψε η καναδική εφημερίδα The Globe and Mail αναδεικνύοντας τις πολυπλόκαμες, διαχρονικές εκλεκτικές συμπάθειες και σχέσεις των απογόνων των θανατηφόρων “εκπολιτιστών” του αυτόχθονα πληθυσμού, με τον ουκρανικό ναζιστικό εσμό και τους φίλους του. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, νωρίτερα αυτό το μήνα, η Library and Archives Canada (LAC) - Βιβλιοθήκη και Αρχεία του Καναδά - αρνήθηκε να δημοσιοποιήσει μια μυστική έκθεση που περιείχε τα ονόματα των ναζί εγκληματιών πολέμου που εγκαταστάθηκαν στην χώρα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως απάντηση στα αιτήματα Πρόσβασης σε Πληροφορίες από την The Globe and Mail και την εβραϊκή οργάνωση B' nai Brith. Η απόφαση να κρατηθεί μυστικό το Μέρος 2 της έκθεσης της Επιτροπής Deschênes του 1986 έχει τεκμηριωθεί και αποκαλυφθεί από εβραϊκές οργανώσεις και ιστορικούς σε όλο τον κόσμο.
Η κυβέρνηση αντιμετώπισε εκκλήσεις εδώ και δεκαετίες να την αποχαρακτηρίσει.Αρκετές κυβερνητικές υπηρεσίες κάθισαν και σκαρφίστηκαν αφορμές για να μην δημοσιοποιηθεί η έκθεση βάσει του νόμου περί ελεύθερης πρόσβασης. Μεταξύ των “ανησυχιών” που εκφράστηκαν ήταν ο κίνδυνος κατάχρησης της έκθεσης από την ρωσική προπαγανδιστική μηχανή, για να υπονομεύσει την Ουκρανία. Δηλαδή, το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Καναδάς φυγάδευσε και πρόσφερε κάθε άνεση σε εκατοντάδες Ουκρανούς SS, ούτε ότι στη σημερινή Ουκρανία, από το 2015, ισχύει νομοθετικό πλαίσιο που μετέτρεψε τους συνεργάτες των ναζί και σφαγείς του ουκρανικού και πολωνικού λαού σε “ήρωες” του “αγώνα” ενάντια στον σοβιετικό “ζυγό”. Το πρόβλημα είναι “να μην το μάθει” ο Πούτιν.
Στο μεταξύ, μερικούς μήνες πριν, ο πρώην πρόεδρος της καναδικής Βουλής των Κοινοτήτων Anthony Rota προσκάλεσε έναν βετεράνο της ουκρανικής μεραρχίας SS σε επίσκεψη του Ουκρανού προέδρου Ζελένσκι. Ο γηραλέος ναζί Γιαροσλάβ Χούνκα δέχτηκε χειροκροτήματα και ο Ρότα, ο οποίος αργότερα παραιτήθηκε από πρόεδρος εξαιτίας αυτού του φιάσκου, τον επαίνεσε ως “ήρωα”. Αλλά προφανώς αυτά δεν υπονομεύουν την Ουκρανία. Εκατοντάδες μέλη της Ουκρανικής Μεραρχίας SS Galicia - η Γαλικία είναι ιστορική και γεωγραφική περιοχή της ανατολικής Ευρώπης βόρεια των Καρπαθίων και σήμερα μοιράζεται μεταξύ Πολωνίας και Ουκρανίας. - που εγκαταστάθηκαν στον Καναδά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι μεταξύ των ονομάτων στην αδημοσίευτη έκθεση του 1986.
Ο Richard Provencher, εκπρόσωπος της LAC, είπε ότι η απόφαση για απόκρυψη της έκθεσης “βασίστηκε σε ανησυχίες σχετικά με τον κίνδυνο βλάβης στις διεθνείς σχέσεις” του Καναδά. Είπε ότι η αρμοδιότητα για την αποκάλυψη της έκθεσης ανήκει στην Pascal St-Onge, Υπουργό Καναδικής Κληρονομιάς, ο οποίος έχει την επίβλεψη της LAC. Ο Charles Thibault-Béland, εκπρόσωπος της κυρίας St-Onge είπε ότι “αν και εκτιμούμε την αρχή της διαφάνειας, είναι επιτακτική ανάγκη να δημοσιοποιούνται έγγραφα με υπεύθυνο τρόπο που προστατεύει και διαφυλάσσει την ατομική, εθνική και διεθνή ασφάλεια” __ “Η απόφαση για απόκρυψη της Έκθεσης του Μέρους ΙΙ της Επιτροπής Deschênes λήφθηκε σε συνεργασία μεταξύ της κυβέρνησης και της Βιβλιοθήκης και Αρχείων του Καναδά, μετά από συμβουλές από αξιωματούχους από μια σειρά υπηρεσιών και σύμφωνα με τον νόμο περί πρόσβασης στις πληροφορίες και τον νόμο περί ιδιωτικότητας”, είπε.
Πρόσθεσε ότι το Τμήμα Πολιτιστικής Κληρονομιάς βασίστηκε “στις συμβουλές των αξιωματούχων δημόσιας ασφάλειας που έχουν εμπειρία σε αυτά τα θέματα, λαμβάνοντας υπόψη το γεωπολιτικό πλαίσιο αυτή τη στιγμή”. Ο κ. Thibault-Béland είπε “θα επανεξετάσουμε την απόφαση να δημοσιοποιήσουμε αυτά τα έγγραφα αργότερα”. Ωστόσο, ο Ντέιβιντ Μάτας, νομικός σύμβουλος του B'nai Brith, είπε ότι ¨¨με το που ήρθαν στον Καναδά, τα μέλη της ουκρανικής Μεραρχίας SS “Γαλικίας”, μπόρεσαν να βρουν ασυλία για τα εγκλήματα τους, επειδή η Επιτροπή Deschênes δεν χρησιμοποίησε τον ορισμό του Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης για τους εγκληματίες πολέμου, αλλά μάλλον έναν περιοριστικό ορισμό του Καναδά¨¨. Πρόσθεσε ότι “η ιδέα ότι η δημοσιοποίηση των ονομάτων των μελών της μεραρχίας θα βοηθούσε κατά κάποιο τρόπο τους Ρώσους στην εισβολή τους στην Ουκρανία είναι στρεβλή”__ “Η σιωπή, αντί να βοηθήσει την Ουκρανία και να βλάψει τη Ρωσία, θα είχε το αντίθετο αποτέλεσμα”, είπε. Το Κέντρο Φίλων του Σάιμον Βίζενταλ ανέφερε ότι η δημοσιοποίηση της αναφοράς θα βοηθούσε στην αποκάλυψη της αλήθειας, επίσης ότι οι ανησυχίες για τη δημόσια ασφάλεια είναι υπερβολικές, καθώς οι περισσότεροι από τους φερόμενους εγκληματίες πολέμου είναι νεκροί. “Πρέπει πραγματικά να ανησυχούμε για την ασφάλεια των Ναζί που δεν ζουν πια;” αναρωτήθηκε η Jaime Kirzner-Roberts, ανώτερο στέλεχος του Κέντρου Βίζενταλ. “Η δημοσιοποίηση των εγγράφων θα δώσει τελικά στους Καναδούς την ευκαιρία να δουν μόνοι τους τα στοιχεία και να διαχωρίσουν την κατηγορία από την πραγματικότητα”. Η Δρ Κάθριν Τσάτερλι, ιδρυτική διευθύντρια του Καναδικού Ινστιτούτου για τη Μελέτη του Αντισημιτισμού, είπε ότι “πρέπει να υπάρχουν μερικές πραγματικά μεγάλες βόμβες στην έκθεση, δεδομένης αυτής της απόφασης για να συνεχίσει να καταστέλλει την αλήθεια” _αυτά τα ολίγα από τον δημοκρατικό Καναδά…
Ποιοι είναι όμως αυτοί οι Ουκρανοί ναζί που προστατεύονται ακόμη και νεκροί από την Οττάβα; Η Ουκρανική 14^η Μεραρχία Γρεναδιέρων των Τεθωρακισμένων Δυνάμεων SS “Γαλικία”, πιο γνωστό ως "Μεραρχία SS Γαλικία" ήταν ένας τακτικός σχηματισμός των SS της ναζιστικής Γερμανίας, που συγκροτήθηκε από Ουκρανούς συνεργάτες των κατακτητών και έλαβε μέρος στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Συμμετείχε στις μαζικές σφαγές του κατεχόμενου ουκρανικού και πολωνικού λαού και πολέμησε με λύσσα τα παρτιζάνικο τμήματα και τον Κόκκινο Στρατό. “Μαγιά” της ήταν οι ουκρανικές αντικομμουνιστικές - αντισοβιετικές συμμορίες OUN και UPA του «πατριάρχη» του ουκρανικού ναζιστικού εθνικισμού, Στεπάν Μπαντέρα, “ήρωα” πλέον του σημερινού καθεστώτος του Κιέβου. Από το φθινόπωρο του 1943, μονάδες της μεραρχίας χρησιμοποιήθηκαν σε επιχειρήσεις κατά των ανταρτών στην Ευρώπη. Στα μέσα Ιουλίου του 1944, το τμήμα της πρώτης στρατολόγησης ηττήθηκε από τον Κόκκινο Στρατό στις μάχες κοντά στο Μπρόντι. Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1944, τα μάχιμα συντάγματα της μεραρχίας αναπτύχθηκαν για την καταστολή της Σλοβακικής Εξέγερσης και μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου 1944 η μεραρχία αναπτύχθηκε στη Σλοβακία με πλήρη ισχύ.  Στις αρχές του 1945, η μεραρχία μεταφέρθηκε στα Βαλκάνια, όπου συμμετείχε σε επιχειρήσεις κατά των Γιουγκοσλάβων παρτιζάνων. Αλλά μάλλον ούτε αυτά πρέπει να τα λέμε δημόσια για να μην τα μάθει ο Πούτιν και συκοφαντήσει τα έμπλεα αγνό πατριωτισμό παλικάρια του “Αζόφ” και του “Δεξιού Τομέα”.
Εξάλλου η Ουκρανία δεν έχει ναζί. Ούτε πόλεμο Έτσι δεν είναι;

Ένα άδειο πάθος
Εντυπώσεις από την “Ημέρα Ανεξαρτησίας” στο Κίεβο

2016_Κίεβο, Ουκρανία.
Μία ξαφνική βροχή διώχνει τους λίγους τουρίστες από τους δρόμους. Το Κίεβο φαίνεται εγκαταλειμμένο, με εξαίρεση την κεντρική πλατεία όπου αρκετές εκατοντάδες άνθρωποι περιμένουν τη στρατιωτική παρέλαση. Κατά μήκος του κεντρικού δρόμου, Khreschatyk, υπάρχουν λίγες γραμμές θεατών, οι οποίες αποτελούνται κυρίως από παραστρατιωτικούς εθνικιστές, χαμηλόβαθμους στρατιωτικούς και πολιτικούς αξιωματούχους, που κινητοποιήθηκαν για την εκδήλωση και τους συγγενείς των συμμετεχόντων στην παρέλαση. Πέρα από αυτούς, υπάρχουν ομάδες ανθρώπων με άσπρες μπλούζες, οι οποίοι προσλήφθηκαν για να κουνάνε εθνικές σημαίες μέχρι το βράδυ. Πολλά γραφεία εργασίας προσέφεραν αυτή τη «δουλειά» για τις 23 και 24 Αυγούστου.
Λίγο πριν την Ημέρα Ανεξαρτησίας στις 24 Αυγούστου, οι ουκρανικές αρχές ανακοίνωσαν ότι θα πραγματοποιηθεί μία στρατιωτική παρέλαση προκειμένου “να δείξουμε στον Πούτιν πόσο αποφασισμένοι είμαστε”. Έτσι, ολόκληρη η παράσταση, όπως αποδείχθηκε, προορίζονταν για έναν και μόνο θεατή. Φαίνεται κάπως σουρεαλιστική μία νήσος θριαμβευτικού εθνικισμού στη μισό – εγκαταλειμμένη πόλη. Ομάδες παραστρατιωτικών με στολές παραλλαγής ελπίζουν ότι όλα τα στρατιωτικά οχήματα θα κατευθυνθούν σύντομα ανατολικά προς το Ντονμπάς για να «σκοτώσουν όλους τους αυτονομιστές και τους sovoks» (υποτιμητικός όρος για τους Ουκρανούς που είναι υπέρ των σοβιέτ) εκεί πέρα. Υπάρχουν δεκάδες Humvee, που έχουν δοθεί από τις ΗΠΑ, σε δημόσια θέα, μαζί με τα ίδια τα τανκ και τα πυραυλικά συστήματα, τα οποία σημαδεύουν σχεδόν καθημερινά τα χωριά και τις πόλεις του Ντονμπάς στην ανατολική Ουκρανία, τιμωρώντας τους πολίτες και τις τοπικές πολιτοφυλακές για τη «λάθος επιλογή» τους να απορρίψουν την υπέρ-εθνικιστική Ουκρανία, που γεννήθηκε από την «Επανάσταση της Αξιοπρέπειας» στην πλατεία Μαϊντάν πριν από δυόμιση χρόνια.
Επίσης, παρελαύνουν αρκετές μονάδες του διαβόητου πυραυλικού συστήματος BUK. Αυτό σόκαρε κάποιους διεθνείς παρατηρητές, επειδή τα ανώτερα στρατιωτικά κλιμάκια της Ουκρανίας προσπάθησαν να πείσουν τα παγκόσμια ΜΜΕ πριν από δύο χρόνια, μετά την πρόσκρουση της πτήσης 17 των Μαλαισιανών Αερογραμμών στις 17 Ιουλίου του 2013 ότι η Ουκρανία δεν είχε BUK. Έλεγαν ότι το σύστημα BUK της Ουκρανίας είχε πουληθεί στη Γεωργία.

Η μιλιταριστική ρητορική και οι υποσχέσεις ότι “θα τιμωρηθούν οι τρομοκράτες και οι αυτονομιστές” κυριάρχησαν στις ομιλίες των επισήμων, τροφοδοτώντας το επόμενο κύμα εμφύλιας διαμάχης στη χώρα. Παρόλα αυτά, εν αντιθέσει με τους παραστρατιωτικούς και τους επίσημους, αυτοί που μισθώθηκαν για να κουνάνε τις σημαίες φαίνονται να βαριούνται και να μισοκοιμούνται μετά από πολλές ώρες υπό την προσεκτική επίβλεψη των οργανωτών της παρέλασης. Αποφεύγουν κάθε σχόλιο και αποστρέφουν ντροπαλά το πρόσωπό τους από τις κάμερες. Οι αξιοθρήνητες ομιλίες για τα «ξεπερασμένα σοσιαλιστικά στερεότυπα» και για τους «ύπουλους εχθρούς», τους «τρομοκράτες» του Ντονμπάς και τους Ρώσους «εισβολείς» έγιναν δεκτές μέσα σε σιωπή. Κατά κανόνα, όσο πιο εξαρτημένη γίνεται μία χώρα, τόσο πιο υστερική είναι η πατριωτική προπαγάνδα της κυβέρνησης. Η «ανεξαρτησία» των περισσότερων μισό-αποικιών, οι οποίες καταπιέζονται οικονομικά από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, είναι κατ’ όνομα. Στην καλύτερη περιορίζεται σε μία εθνική σημαία, έναν ύμνο και άλλα εμβλήματα. Αυτό βλέπουμε στη σημερινή Ουκρανία: Τα πατριωτικά συνθήματα όπως «η Ουκρανία υπεράνω όλων» και χαιρετισμοί στους ήρωες (της εκστρατείας εναντίον της Ρωσίας) είναι πανταχού παρόντα μαζί με άλλα εθνικά σύμβολα. Στο μεταξύ, όλες οι σημαντικές πλευρές της ζωής της χώρας έχουν αποφασιστεί και συνεχίζουν να αποφασίζονται εξωτερικά. Η μόνο εναπομείνασα πλευρά της «κυριαρχίας» είναι τα σύμβολα. Επομένως τονίζονται διαρκώς από όλα τα ΜΜΕ.
Κατά τη διάρκεια των 25 χρόνων της μετά-σοβιετικής «ανεξαρτησίας», η Ουκρανία χάνει σταθερά την κυριαρχία της. Οι περισσότεροι Ουκρανοί, ακόμα και κάποιοι υπέρ-εθνικιστές, το συνειδητοποιούν πολύ καλά. Γι’ αυτό το λόγο, οι εθνικές γιορτές όπως η Ημέρα της Ανεξαρτησίας ή η Ημέρα του Συντάγματος (28 Ιουνίου) ποτέ δεν υπήρξαν πολύ δημοφιλείς, σε σύγκριση με τις γιορτές της σοβιετικής περιόδου ή τις τοπικές γιορτές. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι ζουν σε μία χώρα που δεν κυβερνάται από τους ίδιους αλλά από τις αρχές που διορίστηκαν ή εγκρίθηκαν από τις ΗΠΑ ή την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μνημείο Δόξας στο Λβιβ: μια ακόμη κατεδάφιση;

Τώρα είναι η σειρά του Μνημείου Δόξας στο Λβιβ - ενός μνημείου που ανεγέρθηκε το 1970 στη μνήμη των νικητών επί του Ναζισμού στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο. Εδώ και πολλά χρόνια, εκπρόσωποι εθνικιστικών οργανώσεων το κοιτούν με μίσος και δυσπιστία - το μνημείο δεν ταιριάζει στο όραμά τους για την Ουκρανία. Μνημείο Δόξας στο Λβιβ: συχνά βανδαλισμένο, τούτη τη φορά η επιγραφή "Στους νικητές επί του φασισμού" αφαιρέθηκε, αντί αυτής έγραψαν "Μνημείο στους κατακτητές" με λευκή μπογιά (Φωτο Δνση Εθνικής Λβιβ).

Οι δημιουργοί έλαβαν το Κρατικό Βραβείο Σεφτσένκο

Σίγουρα, οι ήρωες είναι διαφορετικοί τώρα, - αναστενάζει η κάτοικος του Λβιβ, Ρίμα Αρκάντιεβνα, της οποίας ο σύζυγος και ο αδελφός πέρασαν ολόκληρο τον πόλεμο. – Είμαι από το Ζιτόμιρ, αλλά μετά τον πόλεμο μετακομίσαμε στο Λβιβ. Αποδεικνύεται ότι οι πιο κοντινοί και αγαπημένοι μου, που συμμετείχαν στον αγώνα κατά του Ναζισμού, είναι Ουκρανοί – επίσης κατακτητές; Η Ρίμα διατηρεί τη συνήθεια να φέρνει λουλούδια στο Μνημείο, στον Λόφο της Δόξας και στο Πεδίο του Άρη κάθε χρόνο την Ημέρα της Νίκης _και όχι μόνο. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια το κάνει προσεκτικά, χαράματα την αυγή, όταν τα πρώτα μίνι λεωφορεία μόλις αρχίζουν να κυκλοφορούν στην πόλη – υπάρχουν πάρα πολλές φασιστικές προβοκάτσιες σε χώρους μνημείων.

Αυτό το μνημείο είναι στην πραγματικότητα το μόνο αξιοσημείωτο μέρος που τραβάει την προσοχή ανάμεσα στα γκρίζα κτίρια σε αυτήν την περιοχή. Εδώ οι εθνικιστές ισχυρίζονται ότι δεν έχει καλλιτεχνική ή ιστορική αξία, - σημειώνουν ορισμένοι - Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι σχεδιαστές, οι κατασκευαστές, οι γλύπτες, οι αρχιτέκτονες έλαβαν το Κρατικό Βραβείο Τάρας Σεφτσένκο το 1972. Δεν ήταν τυχαίο, άλλωστε. Το μνημείο - "Μνημείο της Στρατιωτικής Δόξας των Σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων" - είναι ένα σύνολο πολλών στοιχείων. Η κεντρική χάλκινη ομάδα είναι η Πατρίδα, η οποία δέχεται τον όρκο πίστης από έναν Σοβιετικό Στρατιώτη και φιλάει το σπαθί του. Και στις δύο πλευρές της τεράστιας γρανιτένιας στήλης υπάρχουν ψηλά ανάγλυφα από σφυρήλατο χαλκό, που αφηγούνται τη γέννηση και τα κατορθώματα του Κόκκινου Στρατού. Και η σύνθεση στεφανώνεται από έναν πυλώνα 30 μέτρων, διακοσμημένο με ψηλά ανάγλυφα που απεικονίζουν στρατεύματα – πεζικό, βασικό μέχρι έναν ναύτη. Ο πυλώνας είναι αυτός που θα κατεδαφιστεί πρώτος __Αυτή η απόφαση ελήφθη στο ΔΣ του Λβιβ, “χρειάζεται αποκομμουνιστικοποίηση”, Οι διαμάχες γύρω από το μνημείο προέκυψαν πολύ καιρό πριν, ακόμη και πριν από την “Επανάσταση της Αξιοπρέπειας”_σσ.2014 Українська революція‎‎, _Ukrayinsʹka revolyutsiya, Ουκρανία Φεβ-2014, με διαδηλώσεις κατά της διαφθοράς, του αυταρχισμού, του εγκληματικού κράτους και λόγω της άρνησης του προέδρου να παραιτηθεί... αλλά μετά από αυτήν, το ενδιαφέρον για την κατεδάφιση του μνημείου εντάθηκε. Μπήκε αρχικά σαν ζήτημα μερικής αποσυναρμολόγησής του (το 2014, πάντα) όταν αποφασίστηκε ότι δεν θα κατεδαφιζόταν ολοκληρωτικά και “οι εικασίες πρέπει να σταματήσουν”. Δύο χρόνια αργότερα, το θυμήθηκan ξανά – αντιβαίνει λένε κάθε τόσο στον νόμο (σσ. περί αποκομμουνιστικοποίησης). Περιοδικά, του έριχναν μπογιές, κατέστρεφαν το σφυροδρέπανο, σχεδίαζαν σβάστικες, έσπαγαν τις γρανιτένιες πλάκες και έγραφαν διάφορα, μετά κόπαζε... Αλλά όχι αυτή τη φορά.

Το "Στους νικητές επί του φασισμού" αφαιρέθηκε,
αντί αυτής έγραψαν "Μνημείο στους κατακτητές" με λευκή μπογιά
(Φωτο Δνση Αστυνομίας Λβιβ)

Εκπρόσωποι εθνικιστικών οργανώσεων πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, “επειδή το απαιτεί ο νόμος” - έσπασαν τις πλάκες, το βανδάλισαν με εξαφανισμένη την αστυνομία, μετά, στο σκοτάδι, εκπρόσωποι της αστικής οργάνωσης Εθελοντικό Κίνημα OUN προσπαθούσαν να σβήσουν την επιγραφή "μνημείο στους κατακτητές" και έβγαζαν τη λύσσα τους με διάφορους τρόπους και άναρθρες κραυγές, χαιρετώντας φασιστικά __ Το Τάγμα OUN (Батальйон “ОУН”), επίσης γνωστό ως Κοινό Τάγμα Εδαφικής Άμυνας Νίζιν (Зведий батальйон треторіалійної оброні міста Ніжна) είναι ένας εθελοντικός ένοπλος σχηματισμός me νέους εθελοντές. Mε κατασχεμένα όπλα, to 2014, η μονάδα απηύθυνε έκκληση στον Ουκρανό Πρόεδρο Ποροσένκο να χορηγήσει στο απόσπασμα επίσημο καθεστώς και να παράσχει νόμιμα όπλα - Δεν τους πείραξαν οι αστυνομικοί, “παιδιά είναι οι vatniks” …παραδέχτηκαν το λάθος τους, ζήτησαν συγγνώμη, αλλά φώναζαν “Κατεβάστε το σφυροδρέπανο, φύγετε από το μνημείο” Οι κάτοικοι του Λβιβ έχουν ανάμεικτα συναισθήματα για το γεγονός. Κάποιοι λίγοι το υποστηρίζουν, ο πολύς κόσμος όχι. - Αυτό το μνημείο δεν έχει ενοχλήσει ποτέ τους κατοίκους του Λβιβ …ας το γκρεμίσουν αν έχουν το θάρρος, γράφουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. - Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε προς τιμή ποιανού είναι εκεί.
Το αστέρι στο μνημείο να φύγει; η Ουκρανία (Ουκρανική ΣΣΔ) έδωσε 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους της (5,5 εκατομ. νεκρούς αιχμαλώτους πολέμου και πολίτες) __Οι επίδοξοι πατριώτες που λεηλάτησαν τη χώρα για 26 χρόνια τώρα ασχολούνται με βανδαλισμούς, τώρα επιστράτευσαν ειδικούς του Πολυτεχνείου, οι οποίοι αξιολόγησαν την τεχνική του κατάσταση… κηρύχθηκε μη ασφαλές και αποφασίστηκε η αποσυναρμολόγηση του υψηλότερου τμήματός του, του πυλώνα των 30μ, ο οποίος αποτελεί σαφή απειλή για τους πεζούς. Η απόφαση ελήφθη και προτάθηκε να μεταφερθεί στο Μουσείο Επικράτειας του Τρόμου - ένα μουσείο μνήμης ολοκληρωτικών καθεστώτων στο χώρο πρώην φυλακής __Μιλάμε μόνο για τον πυλώνα, δεν θα αγγίξουμε την Πατρίδα, τον στρατιώτη, την γρανιτένια στήλη με ανάγλυφα, - σημείωσε το δημοτικό συμβούλιο. - Προς το παρόν. Οι επόμενες αποφάσεις για το μνημείο θα ληφθούν σύντομα _ήδη ανέλαβε ο ανάδοχος.

 

 

 

 

Αφιέρωμα "Γενοκτονία Ποντίων": πραγματικοί υπαίτιοι της οι ιμπεριαλιστικοί τυχοδιωκτικοί σχεδιασμοί

Γενοκτονία …πόσες φορές δεν ακούσαμε τον όρο τα τελευταία χρόνια _ειδικά μετά τις ανατροπές και την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ: το _ κατ΄ ευφημισμό “Δικαστήριο” της Χάγης, φέτος αρχές του χρόνου αποφάνθηκε πως “δεν έχει, ακόμη, διαπιστώσει εάν το Ισραήλ έχει διαπράξει γενοκτονία στη Γάζα”, αυτό τη στιγμή που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία (Υπουργείο Υγείας) τουλάχιστον 53.339 Παλαιστίνιοι είναι νεκροί και 121.034 τραυματίες. Το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ βομβαρδίζει συνεχώς και αδιάκριτα ότι έχει απομείνει _επικεντρώνοντας και στα νοσοκομεία. Το Γραφείο Τύπου της Κυβέρνησης της Παλαιστίνης ενημέρωσε τον αριθμό των νεκρών σε περισσότερους από 61.700, λέγοντας ότι _επιπλέον χιλιάδες άνθρωποι αγνοούνται κάτω από τα ερείπια και θεωρούνται νεκροί. Στο μεταξύ ο ηγέτης της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας Μιλόσεβιτς δικάστηκε για γενοκτονία, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου και ο Σερβοβόσνιος Ράντοβαν Κάρατζιτς για πολλά περισσότερα  _δείτε Υπήρχε κάποτε μια χώρα _τη λέγανε Γιουγκοσλαβία _ Lepa sela lepo gore - Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται

Η λέξη (γένος + κτείνω =φονεύω) αποτελεί όρο του διεθνούς “δικαίου” που καθιερώθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και αναφέρεται στη συστηματική δίωξη ενός έθνους ή φυλής με απώτερο σκοπό την εξαφάνισή τους.

Πόντιοι _μύθοι και πραγματικότητα

Η ελληνική αστική τάξη, με τους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς της, χρησιμοποίησε τους ελληνικούς πληθυσμούς του Πόντου ως στρατηγικό αντιπερισπασμό ή διαπραγματευτικό χαρτί, προκειμένου να πετύχει μεγαλύτερο κομμάτι στην αναδιανομή της πίτας και αυτή η επιλογή οδήγησε τελικά στη γενοκτονία. Στον αντίποδα το ΚΚΕ επέμενε και επιμένει ότι τα ιστορικά γεγονότα είχαν και έχουν ταξικό περιεχόμενο, ταξικές είναι οι αιτίες γέννησής τους. Με την έννοια αυτή δεν αρκεί να αναφερόμαστε μόνο και αποκλειστικά στους φυσικούς αυτουργούς, πρέπει να φωτογραφίζουμε και τους ηθικούς αυτουργούς που κρύβονται πίσω από τέτοια κτηνώδη εγκλήματα. Τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων έλαβαν προτεραιότητα πάνω από κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, κάθε ανθρώπινο πόνο.

Ο καπιταλισμός λοιπόν είναι η μήτρα που γεννάει τους πολέμους που, προκειμένου να αυξήσει τα κέρδη του, στέλνει ολόκληρους λαούς στο θάνατο, στη φτώχεια, στην τραγωδία. Έτσι όπως έκανε στον Α' και στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και σήμερα που ο παγκόσμιος καπιταλισμός μέσα από το ΝΑΤΟ, μέσα από την ΕΕ με ένα σωρό ψευδεπίγραφες προφάσεις καταδυναστεύει την εθνική ελευθερία καθώς και τον υλικό πλούτο πολλών λαών.

      Οι πραγματικοί υπαίτιοι της γενοκτονίας των Ποντίων

Η 19^η Μαΐου, Ημέρα Μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, μας θυμίζει ένα από τα πλέον κτηνώδη μαζικά εγκλήματα του περασμένου αιώνα. Σήμερα, οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος αυτού συνεχίζουν την προσπάθεια συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών που οδήγησαν στη σφαγή 353.000 ανθρώπων. Μέσω της συστηματικής καλλιέργειας εθνικιστικών παθών, επιχειρούν να θολώσουν την ιστορική πραγματικότητα, να αποποιηθούν των ευθυνών τους, βάζοντας τους λαούς στο φαύλο κύκλο μιας ατέρμονης τεχνητής αντιπαλότητας. Πρόκειται για τις αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, στο βωμό του ανταγωνισμού των οποίων θυσιάστηκε (και) ο ποντιακός ελληνισμός. Η αστική ιστοριογραφία έχει φροντίσει εντέχνως να αποσιωπήσει- ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να υποβαθμίσει- τους ενδοαστικούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς της περιόδου 1914-1923, αποδίδοντας την εξολόθρευση και τον ξεριζωμό  του ποντιακού ελληνισμού σε «φυλετικά» κριτήρια.

Ωστόσο, αν κάποιος θέλει να θέσει το ζήτημα στην πραγματική του βάση οφείλει να απομακρυνθεί από τις κρατούσες «αναλύσεις» και να προσεγγίσει τις ταξικές παραμέτρους των γεγονότων του Πόντου. Έτσι γίνονται αντιληπτοί και οι βαθύτεροι λόγοι που οδήγησαν στη γενοκτονία του ελληνικού πληθυσμού και, ταυτόχρονα, αποκαλύπτεται ο αληθινός ένοχος: η αστική τάξη σε Τουρκία και Ελλάδα. Η μεν αστική τάξη της Τουρκίας, ευρισκόμενη σε διαδικασία σύστασης του δικού της έθνους-κράτους, έβλεπε ανταγωνιστικά το ελληνικό κεφάλαιο που δραστηριοποιούνταν στον «ζωτικό χώρο» της. Στο πλαίσιο αυτό καλλιεργήθηκε σε τμήματα του τουρκικού λαού μια βαθιά σοβινιστική ρητορική εναντίον των Ελλήνων του Πόντου. Πρόκειται για μια μέθοδο που η αστική τάξη ακολούθησε πολλές φορές στο διάβα της ιστορίας προκειμένου να συστοιχίσει πλατιές μάζες πίσω από «ομόφυλες» και «ομόθρησκες»- αλλά με ταξικά αντίθετα προς τον εργαζόμενο λαό συμφέροντα- ηγεσίες, ούτως ώστε να ικανοποιήσει τις εκάστοτε επιδιώξεις της. Από τη δική της πλευρά, η ελληνική αστική τάξη, βυθισμένη στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς της, φέρει κι’ αυτή πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την τραγωδία που υπέστησαν οι Έλληνες του Πόντου. Στο βωμό αυτών των τυχοδιωκτισμών- και προκειμένου να εξασφαλίσει μεγαλύτερο κομμάτι στην αναδιανομή της πίτας- η αστική τάξη της Ελλάδας χρησιμοποίησε τον ποντιακό πληθυσμό, άλλοτε ως «διαπραγματευτικό χαρτί» και άλλοτε ως στρατηγικό αντιπερισπασμό, στο πλαίσιο των επιδιώξεων της στη Μικρά Ασία.

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αποτελεί άλλη μια ιστορική περίπτωση που αναδεικνύει, με τον πλέον ξεκάθαρο και κατηγορηματικό τρόπο, το γεγονός ότι τα συμφέροντα των λαών είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Μας υπενθυμίζει επίσης τη διαχρονική αλήθεια ότι, στο εκμεταλλευτικό σύστημα που ζούμε, τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις των μεγάλων δυνάμεων, των ιμπεριαλιστών, έχουν προτεραιότητα πάνω από κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, κάθε ανθρώπινο πόνο και δράμα. Την σφαγή στον Πόντο δεν την υπέστησαν οι Έλληνες πλουτοκράτες της εποχής, ούτε οι πολιτικοί και στρατιωτικοί της εκπρόσωποι. Την υπέστησαν, με τον πλέον βάρβαρο τρόπο, οι εργάτες, οι χωρικοί, οι μικροί έμποροι, τα λαϊκά στρώματα των Ελλήνων του Πόντου που σφαγιάστηκαν και ξεριζώθηκαν.

Είναι, επομένως, πολύ σημαντική η διατήρηση της ιστορικής μνήμης. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που, όπως και τότε, στις αρχές του 20ου αιώνα, έτσι και σήμερα, η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό επικαλείται το «εθνικό» συμφέρον και συναίσθημα. Η γενοκτονία των Ποντίων- όπως και μια σειρά σημαντικά γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας- μπορούν να αποτελέσουν πηγή συμπερασμάτων για την σημερινή εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Έτσι ώστε εξοπλισμένοι με τα ταξικά «φίλτρα» ερμηνείας της πραγματικότητας, να μπορούν να βλέπουν πίσω και πέρα από την εθνικιστική-εθνοκεντρική ρητορική των εκάστοτε αστικών επιτελείων, προκειμένου να είναι σε θέση να μην επιτρέψουν μια «επανάληψη της Ιστορίας».

Για την ιστορία τον όρο Genocide (τζένοσαϊντ) διετύπωσε πρώτος ο Πολωνός δικηγόρος Raphael Lemkin (Λέμκιν) Νοε-1944 στο βιβλίο του "Axis Rule in Occupied Europe" (ο ρόλος _ κυριαρχία του Άξονα στην κατεχόμενη Ευρώπη), αναφερόμενος στα εγκλήματα που γίνονταν από τη Γερμανία και τους συμμάχους της στην τότε Ευρώπη

106+ χρόνια από την τραγική επέτειο της Γενοκτονίας του Πόντου, «από το κεμαλικό κίνημα και των Νεότουρκων» την περίοδο 1914-1923, ενός από τα πλέον ειδεχθή μαζικά εγκλήματα του περασμένου αιώνα και στο γνώριμο τους ρόλο, δημαγωγούντες και καπηλευόμενοι την εύλογη ευαισθησία του ποντιακού ελληνισμού, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης βγάζουν «δεκάρικους» περί «ιστορικής δικαίωσης των θυμάτων» και υποσχόμενοι να συνδράμουν για τη «διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας», μακριά από το ιστορικό της περιεχόμενο.

ΚΚΕ_Δημήτρης Κουτσούμπας “106 χρόνια μετά τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου με τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τους πάνω από 1 εκατομμύριο ξεριζωμένους, θύματα της άρχουσας τάξης της Τουρκίας, στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων, στηρίζουμε τη δίκαιη διεκδίκηση για τη “Διεθνή Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων Ποντίων”, μπαίνουμε μπροστά στον αγώνα ενάντια στο βάρβαρο σύστημα που προκαλεί τις σύγχρονες γενοκτονίες, για να μη ζήσει ποτέ κανείς άλλος λαός τον πόλεμο, την εξόντωση, την προσφυγιά”.

Σήμερα, 106+ χρόνια μετά την σφαγή 353.000 ανθρώπων και τον ξεριζωμό εκατομμυρίων ελλήνων του Πόντου, τα επιτελεία της εγχώριας αστικής τάξης συνεχίζουν να συγκαλύπτουν τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν στην τραγωδία. Αν κάποιος θέλει να θέσει το ζήτημα στην πραγματική του βάση οφείλει να απομακρυνθεί από τις κρατούσες «αναλύσεις» και να προσεγγίσει τις ταξικές παραμέτρους των γεγονότων του Πόντου. Έτσι γίνονται αντιληπτοί και οι βαθύτεροι λόγοι που οδήγησαν στη γενοκτονία του ελληνικού πληθυσμού και, ταυτόχρονα, αποκαλύπτεται ο αληθινός ένοχος: η αστική τάξη σε Τουρκία και Ελλάδα. Στο βωμό του ανταγωνισμού των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας θυσιάστηκε ο ποντιακός ελληνισμός, πληρώνοντας πολύ ακριβά τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή. Ήταν τότε που ο μεγαλοϊδεατισμός της ελληνικής αστικής τάξης και η τυχοδιωκτική μικρασιατική εκστρατεία (με τις «ευλογίες» των αγγλογάλλων συμμάχων) συγκρούστηκε με την άνοδο του τουρκικού αστικού εθνικισμού και την προσπάθεια της τουρκικής αστικής τάξης να συγκροτηθεί σε έθνος-κράτος πάνω στα συντρίμμια της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η μεν αστική τάξη της Τουρκίας, ευρισκόμενη σε διαδικασία σύστασης του δικού της έθνους-κράτους, έβλεπε ανταγωνιστικά το ελληνικό κεφάλαιο που δραστηριοποιούνταν στον «ζωτικό χώρο» της. Στο πλαίσιο αυτό καλλιεργήθηκε σε τμήματα του τουρκικού λαού μια βαθιά σοβινιστική ρητορική εναντίον των Ελλήνων του Πόντου. Πρόκειται για μια μέθοδο που η αστική τάξη ακολούθησε πολλές φορές στο διάβα της ιστορίας προκειμένου να συστοιχίσει πλατιές μάζες πίσω από «ομόφυλες» και «ομόθρησκες»- αλλά με ταξικά αντίθετα προς τον εργαζόμενο λαό συμφέροντα- ηγεσίες, ούτως ώστε να ικανοποιήσει τις εκάστοτε επιδιώξεις της. Από τη δική της πλευρά, η ελληνική αστική τάξη, βυθισμένη στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς της, φέρει κι’ αυτή πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την τραγωδία που υπέστησαν οι Έλληνες του Πόντου. Στο βωμό αυτών των τυχοδιωκτισμών- και προκειμένου να εξασφαλίσει μεγαλύτερο κομμάτι στην αναδιανομή της πίτας- η αστική τάξη της Ελλάδας χρησιμοποίησε τον ποντιακό πληθυσμό, άλλοτε ως «διαπραγματευτικό χαρτί» και άλλοτε ως στρατηγικό αντιπερισπασμό, στο πλαίσιο των επιδιώξεων της στη Μικρά Ασία.

Αυτήν την ιστορική πραγματικότητα προσπαθεί να αποσιωπήσει η αστική τάξη, τα επιτελεία και τα κόμματα της, έτσι ώστε να συσκοτιστούν τα πραγματικά γεγονότα της εποχής και να αποπροσανατολιστεί ο δημόσιος διάλογος. Αντίθετα, έχουμε δει πολλές φορές να επιστρατεύονται μια σειρά αντεπιστημονικά ιδεολογήματα, βγαλμένα από το χρονοντούλαπο της πιο μαύρης αντικομμουνιστικής προπαγάνδας. Τέτοιο είναι, για παράδειγμα, το περίφημο ιδεολόγημα του «κεμαλομπολσεβικισμού» που, ούτε λίγο ούτε πολύ, επιχειρεί να «φορτώσει» την καταστροφή του ποντιακού ελληνισμού στην υποτιθέμενη συμμαχία της νεαρής τότε σοβιετικής εξουσίας με το κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ! Το εν λόγω αντικομμουνιστικό επιχείρημα εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του '20, προπαγανδίστηκε από τις φασιστικές δικτατορίες του Πάγκαλου και του Μεταξά, ενσωματώθηκε στην μετεμφυλιακή αστική ιστοριογραφία, επανεμφανίστηκε δυναμικά κατά την επταετία της Χούντας και επιστρατεύεται μέχρι και σήμερα με στόχο να συκοφαντήσει την ΕΣΣΔ και να μετατοπίσει στους κομμουνιστές τις ευθύνες για την τραγωδία του ελληνισμού της Ανατολής. 

Οι «άθεοι μπολσεβίκοι»
και η χείρα βοηθείας στον δοκιμαζόμενο ελληνισμό του Πόντου

Η ίδια η εξέλιξη της ιστορικής έρευνας έχει καταρρίψει το άθλιο αντικομμουνιστικό κατασκεύασμα του «κεμαλομπολσεβικισμού». Σήμερα, 106+ χρόνια μετά την Ποντιακή Γενοκτονία, αξίζει να θυμηθούμε ορισμένες πτυχές των γεγονότων εκείνης της περιόδου, που η αστική ιστοριογραφία είτε υποβαθμίζει είτε- πολύ περισσότερο- αποσιωπά.

         Να θυμηθούμε:

• Την τυχοδιωκτική στάση της κυβέρνησης του Ελευθέριου Βενιζέλου που το Γενάρη του 1919 συμμετείχε με ελληνικά στρατεύματα (23.351 στρατιώτες) στην ιμπεριαλιστική εκστρατεία των δυνάμεων της Αντάντ ενάντια στη νεοσύστατη τότε Σοβιετική Ρωσία [1]. Παρά την ξεκάθαρα τυχοδιωκτική, εχθρική στάση της αστοτσιφλικάδικης Ελλάδας απέναντι στην επαναστατημένη Ρωσία, οι μπολσεβίκοι ουδέποτε στράφηκαν ενάντια στον ελληνισμό της Ανατολής. Αντίθετα, στάθηκαν αρωγοί των ελληνικών πληθυσμών της περιοχής του Πόντου σε εξαιρετικά δύσκολες στιγμές _Να θυμηθούμε επίσης:
• Την στάση της Σοβιετικής Ρωσίας κατά τις τραγικές στιγμές, των διώξεων και σφαγών, που βίωνε ο ελληνισμός στην Κοτύωρα του Πόντου. Σύμφωνα με τον αυστριακό πρόξενο στην Τραπεζούντα Ernst von Kwiatkowski, τον Φλεβάρη του 1918 περίπου 30.000 έλληνες εγκατέλειψαν με ασφάλεια την περιοχή της Τραπεζούντας επιβιβαζόμενοι σε σοβιετικά πλοία. 

Να τι αναφέρει χαρακτηριστικά ο μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών): «Οι "άθεοι" Μπολσεβίκοι, εν αντιθέσει προς ό,τι δεν έπραξαν αι "χριστιανικαί" Δυνάμεις της Δύσεως διά του κολοσσιαίου αυτών στόλου κατά την εν μηνί Αυγούστω 1922 πυρπόλησιν και σφαγήν της Σμύρνης (...) περισυνέλεξαν όλον τον χριστιανικόν εκείνον κόσμον και τον μετέφεραν με ασφάλεια στην Τραπεζούντα» ^[2]. 

Για την στάση των μπολσεβίκων κατά την διάρκεια των τραγικών γεγονότων στον Πόντο διαβάζουμε επίσης: «Εις πολλάς περιστάσεις οι Τούρκοι συνέλαβον ολόκληρους πληθυσμούς, με σκοπόν να τους εκτοπίσουν και οι Μπολσεβίκοι εξηγόραζον από τους Τούρκους τους πληθυσμούς αυτούς. Εκτός αυτού έθετον εις την διάθεσιν των Ελλήνων και πλοία ίνα μεταφέρουν αυτούς από Τραπεζούντος εις τα έναντι ρωσικά παράλια»^[3].

Αρκετά χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα στον Πόντο, έλληνες πόντιοι που βρέθηκαν στην ΕΣΣΔ πήραν ενεργά μέρος στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού (βλ βιβλίο Αναστάση Γκίκα, «Οι Έλληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»)

Να θυμηθούμε ότι:
Την ίδια στιγμή που οι επαναστάτες μπολσεβίκοι έσωζαν ζωές κατατρεγμένων ελλήνων στον Πόντο, οι ευρωπαίοι (αγγλογάλλοι) ιμπεριαλιστές και οι ΗΠΑ κράτησαν την ίδια στάση που έμελλε να κρατήσουν λίγα χρόνια αργότερα κατά την διάρκεια της καταστροφής της Σμύρνης: Παρέμειναν άπραγοι, ψυχροί θεατές της σφαγής και του ολοκαυτώματος που συντελούνταν μπροστά στα μάτια τους ^[4]. Τα παραπάνω «δεν συμφέρει» να συζητιούνται, διότι όχι μόνο διαλύουν τους αντικομμουνιστικούς μύθους αλλά και γιατί ξεσκεπάζουν τις ευθύνες της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της στην τραγωδία του ελληνισμού της Ανατολής. Ο λαός όμως μπορεί και πρέπει να βγάζει συμπεράσματα από την Ιστορία. Μπορεί και πρέπει να βγουν συμπεράσματα από την Γενοκτονία των Ποντίων. Εκατό χρόνια μετά, η καλύτερη τιμή στα θύματα της Γενοκτονίας του Πόντου, στα εκατομμύρια προσφύγων που ξεριζώθηκαν βίαια από τις εστίες τους, είναι η ενδυνάμωση της πάλης ενάντια στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που συνεχίζει να γεννά και να αναπαράγει πολέμους, φτώχεια, δυστυχία και προσφυγιά.

Μόλις έμαθα ποιοι είναι οι μπολσεβίκοι αποφάσισα να περάσω μαζί τους__ Όταν Έλληνες Στρατιώτες αρνήθηκαν να πολεμήσουν ενάντια στην Σοβιετική Ρωσία

105+ χρόνια συμπληρώνονται από τότε που 14 χώρες πήραν μέρος στην ιμπεριαλιστική επέμβαση ενάντια στη νεοσύστατη τότε σοβιετική Ρωσία, με σκοπό να καταπνίξουν την σοσιαλιστική Επανάσταση και να ανατρέψουν την εξουσία των μπολσεβίκων. Ανάμεσα στις 14 αυτές χώρες, ήταν και η αστοτσιφλικάδικη Ελλάδα του Ελευθέριου Βενιζέλου (του επονομαζόμενου «εθνάρχη»), που απέστειλε συνολικά 23.351 στρατιώτες, υπό τη διοίκηση του στρατηγού Κων. Νίδερ. Το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα αποτελούνταν τόσο από αυστηρά επιλεγμένους στρατιώτες και αξιωματικούς, όσο και από εθελοντές όλων των μονάδων του Στρατού. Σύμφωνα με το Γ. Κορδάτο, επιλέχθηκαν αξιωματικοί που ήταν πολιτικά αφοσιωμένοι στο βενιζελικό στρατόπεδο. Διόλου τυχαία, από τους πρώτους που εντάχθηκαν στο εκστρατευτικό σώμα ήταν, μεταξύ άλλων, οι Ν. Πλαστήρας και Γ. Κονδύλης. Όπως αναφέρει ο Κ. Αυγητίδης, στο πλαίσιο της αντισοβιετικής εκστρατείας είχε γίνει και ανάλογη ιδεολογική «κατήχηση» ενάντια τους Μπολσεβίκους, ενώ η κυβέρνηση είχε συνδέσει την εκστρατεία με την επίτευξη «εθνικών στόχων» και του καταστροφικού για το λαό μεγαλοϊδεατισμού, με το χαρακτηριστικό «Ο δρόμος για την Μικρά Ασία, περνά απ’ τη Ρωσία» _βλ Η Ρωσία και ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του ελληνικού λαού, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.

Στις σελίδες του «Ριζοσπάστη» και της «ΚΟΜΕΠ», μπορεί κανείς να βρει πλούσιο υλικό για την περίοδο εκείνη: Για την αλληλεγγύη του νεοσύστατου ΣΕΚΕ στην Σοβιετική Ρωσία και τη δράση του ενάντια στην συμμετοχή της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, για τον σημαντικό ρόλο της Ελληνικής Κομμουνιστικής Ομάδας Οδησσού, για την ιδεολογική ζύμωση μέσα στο ελληνικό στράτευμα που οδήγησε αρκετούς φαντάρους να αρνηθούν να πολεμήσουν ενάντια στα ταξικά τους αδέρφια. Είναι πολλές οι καταγεγραμμένες περιπτώσεις ελλήνων στρατιωτών που όχι μονάχα αρνήθηκαν να στρέψουν τα όπλα τους ενάντια στους ρώσους επαναστάτες, αλλά επιπλέον εντάχθηκαν στον Κόκκινο Στρατό. «Θέλω να γίνω μπολσεβίκος. Μόλις έμαθα ποιοι είναι οι μπολσεβίκοι αποφάσισα να περάσω μαζί τους» ήταν τα λόγια έλληνα στρατιώτη που αποφάσισε να αλλάξει πλευρά, τασσόμενος με το δίκαιο αγώνα των κομμουνιστών __ παρουσιάζουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τις αναμνήσεις του έλληνα στρατιώτη Α.Α. όπως δημοσιεύθηκαν στο «Ριζοσπάστη» σε τέσσερις συνέχειες τον Ιούλη του 1929: Η ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ, «Ριζοσπάστης», 16/7/1929.

«Σήμερα που ξαναμπαίνει πάλι μπροστά μας άμεσα ο κίνδυνος της έκρηξης καινούργιου πολέμου, η σκέψη μου τραβά πίσω στο παρελθόν και μου θυμίζει το περασμένο μακελειό που συρθήκαμε, όλα εμείς τα παιδιά του φτωχού λαού, για να σφαγούμε χάρις στα συμφέροντα των ντόπιων και των ξένων εκμεταλλευτών μας. Τα βάσανα και οι τυραννίες του προηγούμενου πολέμου ξαναζωντανεύουν και πάλι στη μνήμη μας μέσα και τώρα καταλαβαίνω πως δε μπορούν να ξεχαστούν όσο κι’ αν παληώσουν. Μα προ πάντων θα θυμούμαστε πάντα, όσοι τύχαμε στην εκστρατεία κείνη της Ουκρανίας, που ‘ταν ολοφάνερος πιά ο τυχοδιωκτικός σκοπός της ελληνικής μπουρζουαζίας.
Παιδιά μεις του φτωχού εργαζόμενου λαού, συρθήκαμε τότε στις απέραντες κείνες πεδιάδες, να χτυπήσουμε τ’ αδέρφια μας, τους Ρώσσους εργάτες και αγρότες, και δε μπορώ ακόμα να χωνέψω πως μας ξεγελάσανε τότες οι Δήμιοι μας να μας στείλουν στα μακελειά κείνα. Ξημέρωνε, θυμούμαι, η πρωτοχρονιά του 1919. Η μπουρζουαζία της χώρας μας κάνοντας μας τον πρωτοχρονιάτικο της μποναμά, για το “καλό” του καινούργιου χρόνου, μας επιβίβαζε, την ίδια κείνη μέρα σαν σφάγια, από τη θέση “Σταυρός” της Μακεδονίας, πάνω στο Γαλλικό φορτηγό “Νορμάντ” για να μας στείλει στη Ρωσσία, “προς απελευθέρωση του Ρωσσικού λαού από τους ληστάς Μπολσεβίκους”. Είμασταν το 2^ο τάγμα του 34^ου Συντάγματος που το διοικούσε ο Ταγματάρχης Π.Μακρής.Στη μνήμη μου ζωηρεύει το ταξείδι αυτό. Είμασταν όλοι σκεπτικοί γιατι δεν ξέραμε αν θα αντικρύζαμε ξανά τα βουνά και τη θάλασσα που γνωρίσαμε, τα αδέρφια, τις μαννάδες και τις γυναίκες που εγκαταλείψαμε στα χωριά μας απροστάτευτες… Δεν γίνονταν όμως το ίδιο και για τους αξιωματικούς μας. Όχι! Αυτοί ήσανε χαρούμενοι και γελαστοί, θες από τις “δόξες” και τις δάφνες που θα στεφανωνότανε όταν ξαναγυρίζαμε “νικητές”, θες από το έκτακτο χιλιάρικο, κείνης της εποχής, που τους είχανε φιλοδωρήσει…
__
Έτσι στις 4 του Γενάρη φτάσαμε στην Οδησσό και πλευρίσαμε στο μουράγιο. Ένα κρύο φοβερό μάστιζε τον τόπο. Ξεμπαρκάραμε σε μια πλατεία. Τα δόντια μας χτύπαγαν από το φοβερό κρύο σε σημείο που πολλοί λιγοθύμαγαν. Κάτω από τέτοιες συνθήκες δώθηκε το σύνθημα της εκκίνησης. Κάναμε παρέλαση. Πολλοί νομίζανε πως θα μας ράνουν με άνθια, ίσως μάλισταμας πέταγαν και τσιγάρο… Τίποτα όμως, ούτε μισό χειροκρότημα δεν ακούγονταν από πουθενά, ούτε μια επιδοκιμασία. Οι Ρούσοι μας κύταγαν περίλυποι που στο βλέμμα τους διάβαζες τούτες τις λέξεις: Αδέρφια! Γιατί δεχτήκατε να σας σύρουν ενάντια στη προλεταριακή πατρίδα σας να χτυπήστε το Κράτος των αδελφών σας; Μα ποιός το νοιωθε τότε και ποιός καταλάβαινε τι φοβερό πλήγμα κατηφέρναμε στην τάξη μας πάνω;… Ξαφνικά δυνατά γέλια ακούστηκαν απ’ αυτούς που βάδιζαν πρώτοι. Στρέφοντας όλοι τα κεφάλια μας βρεθήκαμε μπροστά στο ποιό γελοίο και το ποιό αξιοθρήνητο θέαμα που συνάντησα στη ζωή μου. Ένας αντεπαναστάτης Συνταγματάρχης φυλάγοντας σε μια γωνιά σκοπός μας χειροκροτούσε φωνάζοντας… Ο Μιλιταρισμός στο πρόσωπο του Συνταγματάρχη μας υποδέχονταν χαρούμενος, μια που βέπε καινούργιες ζωντανές σάρκες που θα δίνονταν βορρά στο μακελειό του Τσάρου και των καπιταλιστών.
Καταυλιστήκαμε σ’ ένα οίκημα που οι σφαίρες τόχανε κάνει κόσκινο […] Το απόγευμα μας γένηκε η δεύτερη υποδοχή. Ήρθε όλο το σκυλολόι των ρωμηών μπουρζουάδων της Οδησσού να μας επισκεφτεί και να μας “καλοσωρίσει”. Η ψυχή τους ήταν βγαλμένη τόσο καιρό. Για μια στιγμή και μόνο χάνανε όλα τους τα πλούτη… ό,τι είχανε κερδίσει από τις απάτες και την εκμετάλλευση των Ρώσσων εργατών. Πως να μην έρθουν λοιπόν να μας δούνε μια που στο πρόσωπο μας βλέπανε τους “σωτήρες” τους, τα θύματα τους, που θα χρησιμοποιούνταν για δήμιοι των Ρώσσων εργαζομένων;

__
Είμασταν το πρώτο τάγμα πουχε φτάσει στην Οδησσό. Σε λίγες μέρες έφτασαν και τα υπόλοιπα δυό του Συντάγματος μας. Το έργο όμως του Δήμιου που σταλθήκαμε να παίξουμε σε βάρος των Μπολσεβίκων, δεν θα παίζονταν μέσα στη Οδησσό. Δεν είχαμε σταλθεί για να γλεντήσουμε και να χορέψουμε μέσα στις πόλεις. Σταλθήκαμε για να σώσουμε τους Ρώσσους βιομήχανους και τσιφλικάδες, σταλθήκαμε για να σκοτώσουμε τους ηρωϊκούς Μπολσεβίκους και να σκοτωθούμε.
__Όμως εμείς αρχίζαμε να νοιώθουμε πια καθαρά γιατί είμασταν σταλμένοι και ποιούς πολεμούσαμε. Από τη μιά ο άφθαστος ηρωϊσμός των Μπολσεβίκων, από την άλλη το ενδιαφέρον των Ρώσσων αγροτών για μας, μας δείχνανε ποιός ήτανε ο δρόμος μας. Αυτό όμως άρχισαν να το νιώθουν και οι αξιωματικοί μας. Γιά τούτο και μας τσαμπουνούσανε κάθε τόσο το “προς την πατρίδα, προς τους Συμμάχους και προς το συμφέρον μας και καθήκον μας”. Προ πάντων στη Βασιλίνοβα κάθε Κυριακή στην εκκλησία, δεν κάνανε τίποτα άλλο παρά να μας κουράζουν προσπαθώντας να μας γεμίσουν το κεφάλι με τα πράμματα αυτά που για μας δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ιδέες σκουριασμένες από την πολυκαιρία και καταδικασμένες πιά να ριχτούνε στον τάφο. Σ’ αυτό δε συνέτεινε και λίγο το ενδιαφέρον των χωρικών που λέγοντας μας τον πόνο τους μας καλούσαν ενωθούμε μαζί τους και πλαϊ τους να αγωνιστούμε για τα κοινά συμφέροντα: γιά το ψωμί και για τη λευτεριά μας. Ναι! Αυτούς θα αγκαλιάζαμε! Γιατί αυτών τα λόγια μόνο βρίσκανε απήχηση μέσα στην τυραννισμένη ψυχή μας, που ο ίδιος ο πόνος, το ίδιο συμφέρον και ο ίδιος σκοπός μας ένωναν. Τα λόγια των γαλονάδων καμμιά συγκίνηση δεν μας άφηναν πιά…».

Έλληνες στρατιώτες στην Οδησσό, 1919.
Στάλθηκαν από την κυβέρνηση Βενιζέλου να πολεμήσουν
για τα συμφέροντα της αστικής τάξης
και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της

Δεν άργησε η στιγμή που Έλληνες στρατιώτες, αντιλαμβανόμενοι το ταξικό τους συμφέρον και αναγνωρίζοντας το δίκαιο και ηρωϊκό αγώνα των μπολσεβίκων, πέρασαν στις γραμμές του Κόκκινου Στρατού. Σε δημοσίευμα της τον Φλεβάρη του 1919, η εφημερίδα «Ισβέστια» του Χάρκοβο ανέφερε πως 70 Έλληνες στρατιώτες και ένας υπαξιωματικός πέρασαν στο μπολσεβίκικο στρατόπεδο. Στασιασμοί παρουσιάζονται την ίδια περίοδο και σε τμήμα των γαλλικών στρατευμάτων, ενώ η μάχη της Μπερζόφσκα, το Μάρτη, οξύνει τις τάσεις ανταρσίας των Ελλήνων στρατιωτών απέναντι στους αξιωματικούς.

Ο στρατιώτης Α.Α. θυμάται:
«Η αγανάκτηση που έβραζε μέσα στα στήθεια όλων μας, όλων των προλετάριων φαντάρων που σταλθήκαμε να χτυπηθούμε με τ’ αδέρφια μας της Ρωσσίας, δε μπορούσε παρά να ξεσπάσει. Έτσι οι σύντροφοί μας Γάλλοι στρατώτες αρνούνταν να υπακούσουν στην εγκληματική διαταγή των Μιλιταριστών και στασιάζουν. __ Έτσι φαντάροι και υπαξιωματικοί καταλαμβάνοντας όλα τα γύρω υψώματα στρέφουν τα όπλα ενάντια στους δήμιους τους αξιωματικούς. Οι Μιλιταριστές κιτρινίζουν, τα χάνουν και δεν τολμούν να πάρουν μια τελειωτική απόφαση. Οι φαντάροι παιδιά του φτωχού εργαζόμενου λαού, δεν δέχονται να χτυπηθούν μεταξύ τους.» __«Ριζοσπάστης», 17/7/2019, σελ. 1. Οι προσπάθειες των αξιωματικών του ελληνικού στρατεύματος, με την συνδρομή εντεταλμένων ιερέων, να αντιστρέψουν το κλίμα έπεσαν στο κενό. Οι πατριδοκάπηλες κραυγές τους δεν έβρισκαν ανταπόκριση στους στρατιώτες που ήταν αποφασισμένοι να μην πολεμήσουν. «Οι Μπολσεβίκοι πολεμούν ηρωϊκά υπερασπίζοντας τις καταχτήσεις και την πατρίδα των εργαζομένων, όμως εμείς γιατί πολεμάμε;» αναρωτιούνται πολλοί. Δεν αργεί η αργή και βασανιστική επιστροφή προς την Οδησσό…

Ο Έλληνας στρατιώτης αναφέρει:
«Βρισκόμασταν όλοι σε αξιολύπητη κατάσταση. Μια νύχτα τρόμου, φρίκης και θανάτου ήρκεσε να μας μεταβάλει σε κινούμενους σκελετούς. Κι’ όλα τούτα, όλη αυτή η καταστροφή και το αίμα μόνο για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών των Ρώσσων εργαζομένων και των ιμπεριαλιστών, για το μεγαλείο του Τσάρου. Οι Μποσελβίκοι όμως νίκησαν! Η νίκη τους αυτή είτανε και δική μας, είτανε νίκη του Παγκόσμιου Προλεταριάτου. Αυτή ήταν η μόνη χαρά που μας απόμενε από την καταστροφή μας”. __
Οι τσακισμένοι φαντάροι που μένουν μέσα στη Κρεμιδόφσκα δεν βαστούν πιά. Τα πόδια τους πληγιασμένα από την πορεία δεν μπορούν να τα σύρουν. Κι όμως τα τραίνα δεν περνούν για να τους πάρουν. Οι σακαράκες (σ.σ: αξιωματικοί) παίζουν το τελευταίο τους ατού. Θέλουν να τους σταματήσουν στην Κρεμιδόσφκα ως που να τους περάσει η πρώτη εντύπωση της φρίκης και να τους ξανασύρουν ακόμα μια φορά ενάντια στους μπολσεβίκους. Μάταια όμως. Οι φαντάροι έχουν νοιώσει τις σκέψεις των σακαράκηδων κι’ αποφασίζουν όλοι μαζί – με την οργανωμένη δύναμη τους – να γυρίσουνε πίσω. Κατά τις 2 με τα όπλα στο χέρι τραβάν όξω από τη σκηνή του Ταγματάρχη Μακρή και του φωνάζουν: Στην Οδησσό! Όλοι στηγ Οδησσό κι απο κεί στα χωριά μας! Κιτρινισμένος ο Ταγματάρχης αναγκάζεται να υποσχεθεί και να υποκύψει.» __«Ριζοσπάστης», 18/7/1929, σελ.2 & 19/7/1929, σελ.1,2. Στην Οδησσό, όταν ο ηρωικός Κόκκινος Στρατός έμπαινε στην πόλη, οι Έλληνες στρατιώτες για άλλη μια φορά αρνήθηκαν να πολεμήσουν. Συγκλονιστική η αφήγηση-ντοκουμέντο του στρατιώτη που έζησε από κοντά την φρίκη του πολέμου αλλά και το μεγαλείο της προλεταριακής αλληλεγγύης που επέδειξαν έλληνες φαντάροι: «Κατά τις 9 το βράδυ σ’ όλη την πόλη ακούστηκαν ισχυροί κρότοι όπλων και χειροβομδίδων. Οι αξιωματικοί ξελαρυγγιάζονται να φωνάζυν: “στα όπλα!… Όμως κανείς μας δεν κινείται. Αν δε μπορούμε να ενωθούμε με τον Κόκκινο Στρατό όμως δεν θα τον χτυπήσουμε. Θα βοηθήσουμε με την παθητικότητα μας, με το σαμποτάζ, να νικήσει ο Κόκκινος Στρατός του Προλεταριάτου. Και το κάναμε αυτό! Όξω στους δρόμους γινότανε μάχες. Κανείς μας δεν κινήθηκε να χτυπήσει τους Μπολσεβίκους. Οι περισσότεροι φαντάροι των Συμμαχικών στρατευμάτων κάνανε το ίδιο κι’ αυτοί. ___

Σοβιετική αφίσα για τον ηρωϊσμό των μαχητών του Κόκκινου Στρατού.

Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότες. Σήμερα όμως πάλι αρχίζουν να μιλούν για μια κανούργια τέτοια εκστρατεία. Αν το παράδειγμα μας εκείνο δεν τους άρκεσε, το σημερινό θα τους αρκέσει. Θα πάμε πάλι όταν μας στείλουν στην Ουκρανία. Όμως ετούτη τη φορά δεν θ’ αρκεστούμε μόνο στην παθητική μας στάση για τη νίκη των Μπολσεβίκων. Τώρα θα προχωρήσουμε πιο πολύ: Θα ενωθούμε με τον Κόκκινο στρατό για την απελευθέρωσή μας».

^[1] Γιάννης Κορδάτος, Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας, τ. ΧΙΙΙ, 20ός Αιώνας, Αθήνα, 1959.
^[2] Κώστας Αυγητίδης, Η στρατιωτική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα (1918-1920), «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1999.
^[3] Αχιλλέας Μπλάνας, «Η φιλία ανάμεσα στο Σοβιετικό και Ελληνικό λαό» στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση, τ. 11/1977.
__ ⁽²⁾ Διδώ Σωτηρίου, «Η Μικρασιατική Καταστροφή και η στρατηγική του ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο», εκδ. «Κέδρος», Αθήνα, 1975).
__ ⁽³⁾ Παρατίθεται στο Κ. Φωτιάδης, «Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου», έκδ. Ιδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, Αθήνα, 2004. Αναπαραγωγή από το βιβλίο του Αναστάση Γκίκα, «Οι Έλληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» εκδ. «Σύγχρονη Εποχή».
__ ⁽⁴⁾ Να τι στάση κράτησαν τα πληρώματα των τουλάχιστον 21 αγγλικών, γαλλικών και αμερικανικών πολεμικών πλοίων που ήταν αγκυροβολημένα στο λιμάνι της Σμύρνης: «Μέσα στα πολεμικά οι μπάντες παίζανε εμβατήρια (...) για να μην φτάνουν ίσαμε τ' αυτιά των πληρωμάτων οι κραυγές της οδύνης και οι επικλήσεις του κόσμου (...) Τα πληρώματα των εν Σμύρνη ναυλοχούντων πολεμικών των απέκοπτον τας χείρας και έθραυον τας κεφαλάς των δυστυχών εκείνων Ελλήνων, που ενόμιζαν ότι ημπορούσαν, αποφεύγοντες την τουρκικήν μάχαιραν, να εύρουν άσυλον και προσωρινήν φιλοξενίαν εις τα πολεμικά σκάφη". Βλ. Διδώ Σωτηρίου «Η Μικρασιατική Καταστροφή και η στρατηγική του ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο» και Γιάνης Κορδάτος, «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», τόμ. ΧΙΙΙ, εκδ. «20ός αιώνας», Αθήνα, 1959.