▪️Λίγα μέτρα πριν τις ακτές κολλά στη λάσπη. Οι 82 νέοι μαχητές-επαναστάτες με επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο αποβιβάζονται. Δύο ώρες χρειάστηκε μέχρι να περάσουν τα λίγα μέτρα του βάλτου που απειλούσε να τους καταπιεί. Έχοντας μόλις φτάσει στο σταθερό έδαφος της ακτής, ακούγεται ο ήχος από ένα βαρύ πυροβόλο. Είχαν εντοπιστεί και στις δύο ώρες που χρειάστηκε να φτάσουν στην ακτή η «επιτροπή υποδοχής» του δικτάτορα Μπατίστα είχε προλάβει να πάρει θέση. Οι περισσότεροι σκοτώνονται.
🇨🇺 Οι εναπομείναντες μαχητές, γύρω στους 20, ανάμεσά τους ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε Γκεβάρα, συνεχίζουν και προωθούνται στην οροσειρά Σιέρα Μαέστρα. Ξεκινά ο ένοπλος αγώνας.
Δυόμισι μήνες αργότερα, ο Φιντέλ στη συνέντευξή του στον απεσταλμένο των «Νιου Γιορκ Τάιμς» δηλώνει: «Πολεμάμε επί 79 ημέρες και είμαστε δυνατότεροι από ποτέ!». Η πορεία για τη νίκη της Κουβανικής Επανάστασης είχε ανοίξει.
.JPG)
Το ημερολόγιο έγραφε 15 Μαΐου 1955 όταν απελευθερώθηκαν από τη φυλακή ο Φιντέλ Κάστρο και ο Ραούλ και πήγαν στην Πόλη του Μεξικού για να οργανώσουν τη μάχη ενάντια στον δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα. «Θα επιστρέψουμε όταν μπορέσουμε να φέρουμε στους λαούς μας την ελευθερία και το δικαίωμα να ζουν αξιοπρεπώς χωρίς δεσποτισμό και χωρίς πείνα», έγραψε ο Κάστρο στην εβδομαδιαία εφημερίδα Bohemia.
▪️ «Χρειάστηκαν δεκαεπτά μήνες από τη στιγμή που ο Κάστρο έφυγε από την Αβάνα μέχρι την καταστροφική και μοιραία επιστροφή του στην Κούβα», λέει ο δημοσιογράφος των New York Times Χέρμπερτ Λ. Μάθιους στο βιβλίο του Επανάσταση στην Κούβα. «Ήταν ένας απογοητευτικός, χαμένος, άθλιος χρόνος. Τα δύο μεγάλα προβλήματα ήταν να εκπαιδεύσει το εκστρατευτικό του σώμα και να συγκεντρώσει τα χρήματα για όπλα και ένα σκάφος για να φτάσει στην Κούβα. Αυτά έπρεπε να γίνουν ενόψει της συνεχούς παρέμβασης από τη Μεξικανική αστυνομία, κάποιους προδότες μεταξύ Κουβανών και της συνεχούς παρουσίας πρακτόρων του Μπατίστα. Κάποια στιγμή μάλιστα ο Κάστρο και είκοσι δύο από τους συντρόφους του πέρασαν τρεις εβδομάδες στη φυλακή της Πόλης του Μεξικού για παράνομη κατοχή όπλων».
🇨🇺 Λίγο μετά την άφιξή τους στο Μεξικό, οι Κάστρο συστάθηκαν σε έναν νεαρό Αργεντινό γιατρό που ονομαζόταν Ερνέστο Γκεβάρα. «Είχα συνδεθεί μαζί του από την αρχή με έναν δεσμό ρομαντικής περιπετειώδους συμπάθειας», γράφει ο Τσε στις Αναμνήσεις του Κουβανικού Επαναστατικού Πολέμου, “και με την πεποίθηση ότι θα άξιζε να πεθάνω σε μια ξένη παραλία για ένα τόσο αγνό ιδανικό” εντάχθηκα στην αποστολή ως επίσημος γιατρός του επαναστατικού στρατού.
▪️ Ένα γιοτ αναψυχής ετοιμάστηκε για το ταξίδι στην Κούβα, που δεν ήταν στην καλύτερη κατάσταση: τα φθαρμένα μέρη του εμπόδιζαν το πλοίο να επιτύχει σημαντική ταχύτητα, ενώ ο ασύρματος μπορούσε μόνο να λάβει, καθιστώντας αδύνατη την επικοινωνία με την Κούβα.
Το σκάφος υπερφορτωμένο στο 250% γεμάτο με όπλα, πυρομαχικά και τους 82 μαχητές. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, οι δεξαμενές του περιείχαν 1.200 γαλόνια καυσίμων, όχι αρκετά για να φτάσουν στην Κούβα, έτσι άλλα 2.000 γαλόνια, σε δοχεία, αποθηκεύτηκαν στο κατάστρωμα.
1:00 πμ. 25-Νο-1956 ώρα να φύγουμε, θυμάται ο Faustino Pérez στο Ημερολόγιο της Κουβανικής Επανάστασης. Όσο πιο αθόρυβα γινόταν, με μόνο έναν κινητήρα σε χαμηλή ταχύτητα και όλα τα φώτα σβηστά, η Granma άρχισε να απομακρύνεται. Ήμασταν σκυμμένοι σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο. Ο τιμονιέρης ακολούθησε τη μέση του κανάλι προς τις εκβολές του ποταμού. Και στις δύο πλευρές μας, η πόλη κοιμόταν. Χρειάστηκε μισή ώρα για να φύγουμε από το ποτάμι και ίσως άλλη μισή ώρα για να περάσουμε το λιμάνι. Κανείς δεν μας είχε δει και τώρα μπαίναμε στον κόλπο.
▪️ “Η αναχώρηση ήταν βιαστική”, γράφει ο Μάθιους στο The Cuban Story, «γιατί οι μεξικανικές αρχές τον κυνηγούσαν. Είχε λίγο φαγητό· το σκάφος - το οποίο μπορούσε να φιλοξενήσει όχι περισσότερους από δώδεκα άντρες - ήταν τρομερά γεμάτο· οι μηχανές της Granma είχαν τα χάλια τους. Όλα φαίνονταν να πήγαιναν στραβά. Είχε κανονιστεί οι οπαδοί της 26ης Ιουλίου στο Σαντιάγο ντε Κούβα να ξεσηκωθούν στις 30 Νοεμβρίου, την ημέρα που ο Φιντέλ και η ομάδα του θα έφταναν, πράγμα που έγινε όμως μάταια, ο Φιντέλ ήταν ακόμη μακριά στη θάλασσα”.
Την τελευταία μέρα του ταξιδιού, ο πρώην υποπλοίαρχος Roque έπεσε στη θάλασσα. “Τα φώτα αναζήτησης της Granma άναψαν για πρώτη φορά”, θυμάται ο Faustino Pérez στο Ημερολόγιο της Κουβανικής Επανάστασης, “όταν ήταν πιο επικίνδυνο από ποτέ. Τίποτα δεν βοήθησε. Ο σύντροφός μας καταβροχθιζόταν από τα βαθιά, ο Φιντέλ επέμεινε και διέταξε άλλη μια αναζήτηση. Ακούσαμε ξανά την κραυγή "Εδώ!", πιο αδύναμη αλλά ανεξήγητα πιο κοντά τώρα. Ο Pichirilo Mejías, ο γενναίος, αποτελεσματικός Δομινικανός τιμονιέρης μας, τον είδε πρώτος και τον έσωσε ως εκ θαύματος, καθώς η επιμονή του Φιντέλ στο αδύνατο και οι προσπάθειες των συντρόφων του είχαν σώσει τη ζωή του”.
Έχοντας διαρροές καυσίμων και όντας μέρες πίσω από το χρονοδιάγραμμα, το Granma εντοπίστηκε από ελικόπτερο και οι αντάρτες αναγκάστηκαν να προσορμιστούν στην Playa de los Colorados, κοντά στο ομώνυμο χωριό πάνω από δεκαπέντε μίλια νότια του καθορισμένου σημείου, σε έναν βάλτο, όπου οι αντάρτες δεν μπορούσαν να ξεφορτώσουν τα περισσότερα από τα όπλα τους λόγω των λασπωδών νερών, της πυκνής φυτικής βλάστησης και χιλιάδων επιθετικών …καβουριών.
“Απλώς σκεφτείτε” λέει η Celia Sánchez σ΄ ένα βιβλίο του Carlos Franqui για τις πρώτες μέρες του αγώνα ενάντια στον Batista. "Αν είχαν βγει ακριβώς στην παραλία αντί στο βάλτο, στο σωστό μέρος θα έβρισκαν φορτηγά, τζιπ, βενζίνη. Θα ήταν κάτι σαν περίπατος…"
▪️
Τα στρατεύματα ανασυγκροτήθηκαν στην ενδοχώρα και άρχισαν να κινούνται προς τη
Σιέρα Μαέστρα, μη μπορώντας να καταφέρουν να βρουν φαγητό εκείνη την πρώτη
μέρα, αλλά στην πορεία, αγρότες απλοί άνθρωποι τους έδιναν φαγητό και νερό,
ώσπου στις 5 Δεκέμβρη, προδομένοι από τον οδηγό τους, οι επαναστάτες έπεσαν σε
ενέδρα στην Alegría de Pío. Αναγκάστηκαν να σκορπιστούν ξανά και οι
περισσότεροι σκοτώθηκαν στη μάχη.
Για έντεκα μέρες οι υπόλοιποι αντάρτες, τραυματισμένοι, πεινασμένοι και
διασκορπισμένοι, απέφευγαν τον στρατό του Μπατίστα, ανασυγκροτούμενοι στις 18
Δεκέμβρη βαθιά μέσα στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα.
Από τους 82 που έκαναν το ταξίδι από
το Μεξικό, μόνο δώδεκα έφτασαν στη Σιέρα,
συμπεριλαμβανομένων των αδελφών Κάστρο, Τσε Γκεβάρα (τραυματίας και
αιμορραγώνς), Καμίλο Σιενφουέγκος, Χουάν Αλμέιδα, Εφιγκένιο Αμετζέιρας, Τσίρο
Ρεντόντο, Χούλιο Ντίαζ, Καλίξτο Γκαρθία, Λουίς Κρέσπο, Χοσέ Πόνσε και Universo
Sanchez.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpeg)
.jpg)
🇨🇺 “Θα κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο”, είπε ο Fidel, “μόλις αρχίζουμε να πολεμάμε!”
1906
— 1921: Οι επαναστατικές ιδέες υπό την επίδραση της Οχτωβριανής Επανάστασης
κερδίζουν έδαφος στην Κούβα.
1925: Ο Αντόνιο Μέγια και ο Κάρλος Μπαλίνιο, συνθέτης του εθνικού ύμνου της
Κούβας, ιδρύουν το ΚΚ Κούβας
1947: Ιδρύεται σοσιαλιστικό κόμμα. Από τη διάσπασή του προέκυψε αργότερα η
ομάδα του Φιντέλ Kάστρο
26 Ιουλίου 1953: Η έφοδος στους στρατώνες του Μονκάδα. Ομάδες 160 οπλισμένων
ανταρτών εξαπολύουν ταυτόχρονες επιθέσεις στο στρατώνα Μονκάδα, στο Σαντιάγο
της Κούβας, και στη στρατιωτική εγκατάσταση «Κάρλος Μανουέλ ντε Σέσπεδες» του
Μπαγιάμο. Σκοπός τους να αιφνιδιάσουν τις δυνάμεις του δικτάτορα Φουλχένσιο
Μπατίστα, που είχε καταλάβει την εξουσία με πραξικόπημα ένα χρόνο νωρίτερα (10
Μάρτη 1952) και να τον ανατρέψουν. Οι δυνάμεις του Μπατίστα αποκρούουν τις
επιθέσεις και συλλαμβάνουν τους περισσότερους από αντάρτες, μεταξύ αυτών και
τον επικεφαλής τους, Φιντέλ Κάστρο. Ο Λαός έσωσε τον Κάστρο και τους
συλληφθέντες από το θάνατο. Υπό την πίεση του λαού ο Μπατίστα αναγκάστηκε να
τους δώσει χάρη. Χωρίς τη Μονκάδα δεν θα υπήρχε η «Γκράνμα» ούτε η Σιέρα
Μαέστρα, ούτε η ανεπανάληπτη νίκη του Κουβανικού λαού.
Ο λαός πίστεψε ότι η δικτατορία δεν είναι παντοδύναμη
🇨🇺 2 Δεκεμβρίου 1956:
Ξεκινά η ένοπλη εξέγερση όταν 82 επαναστάτες αποβιβάζονται στις ακτές της
Κούβας.
🇨🇺 28 Δεκέμβρη 1958: Ο Τσε
καταλαμβάνει τη Σάντα Κλάρα. Ο δικτάτορας Μπατίστα φεύγει κυνηγημένος από τη
χώρα αρπάζοντας 40 εκατομμύρια δολάρια. Καταφεύγει στην Ισπανία του φασίστα
Φράνκο.
🇨🇺 2 Ιανουαρίου 1959: Οι
αντάρτες μπαίνουν θριαμβευτικά στην Αβάνα. Χιλιάδες λαού ξεχύνεται στους
δρόμους για να τους υποδεχτεί. Η επανάσταση επικρατεί…
Αρχίζει ένας νέος πόλεμος, πιο δύσκολος, μα κι αυτός νικηφόρος. Κόντρα στις
συνωμοσίες, στον εξοντωτικό οικονομικό αποκλεισμό, στην Κούβα οικοδομείται μια
κοινωνία άλλη. Μια κοινωνία που έχει στο κέντρο της προσοχής της τον άνθρωπο
και τις ανάγκες της.
Σήμερα, 62+ χρόνια μετά, το Νησί της Επανάστασης συνεχίζει να δίνει μάχες,
χωρίς ποτέ να ξεχνά το διεθνιστικό του καθήκον.
Τιμή και Δόξα!
Συνολικά 82 επαναστάτες συμμετείχαν στην αποστολή.
· Comandante en jefe Fidel Castro Ruz (1926-2016): Ηγέτης της Επανάστασης. Διετέλεσε πρωθυπουργός της Κούβας (1959-1976) και πρόεδρος (1976-2006).
· Επιτελάρχης Λοχαγός Juan Manuel Márquez Rodríguez (1915-1956): Δολοφονήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1956.
· Επιτελάρχης Λοχαγός Faustino Pérez Hernández (1920-1992): Προήχθη σε διοικητή το 1958. Ήταν υπουργός της επαναστατικής κυβέρνησης.
· Αρχηγός διμοιρίας εμπροσθοφυλακής, λοχαγός José Smith Comas (1932-1956): Δολοφονήθηκε στο Niquero μετά την απόβαση στις 8 Δεκεμβρίου 1956.
· Λοχαγός Juan Almeida Bosque, διμοιρία του κέντρου (1927-2009): Προήχθη σε διοικητή το 1958. Ήταν πολιτικός αρχηγός και αντιπρόεδρος της Κούβας.
· Αρχηγός διμοιρίας οπισθοφυλακής Λοχαγός Ραούλ Κάστρο Ρουζ (1931): Προήχθη σε διοικητή το 1958. Πρόεδρος της Κούβας (2008-2018)
· Επικεφαλής ομάδας Pablo Díaz González (1912-1992): Επέστρεψε στο Calabazar de Sagua λόγω της διασποράς των στρατευμάτων στην πρώτη ενέδρα. Εξορίστηκε και επέστρεψε στην Κούβα μετά τον θρίαμβο της Επανάστασης. Ήταν λειτουργός της επαναστατικής κυβέρνησης.
· Υποδιοικητής Félix Elmuza Agaisse (1917-1956): Δολοφονήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1956.
· Υποδιοικητής Armando Huau Secades (1931-1957): Επέστρεψε στην Αβάνα λόγω της διασποράς των στρατευμάτων στην πρώτη ενέδρα. Συνελήφθη και σκοτώθηκε το 1957.
· Comandante Ernesto Che Guevara de la Serna Διοικητής και επικεφαλής Υγειονομικός (1928-1967): εξόριστος Αργεντινός γιατρός στο Μεξικό, ο πρώτος που προήχθη σε διοικητή το 1957. Υπήρξε υπουργός Βιομηχανίας και Πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας της επαναστατικής κυβέρνησης, καθώς και διοικητής πολιτοφυλακών και περιοδεύων πρεσβευτής. Συνελήφθη και εκτελέστηκε από τον βολιβιανό στρατό στη Βολιβία το 1967.
· Αξιωματικός Λοχαγός Antonio ''Ñico'' López Fernández (1932-1956): Δολοφονήθηκε στο Niquero μετά την απόβαση στις 7 Δεκεμβρίου 1956.
· Υπολοχαγός Cándido González Morales (1929-1956): Δολοφονήθηκε στο Niquero μετά την απόβαση στις 7 Δεκεμβρίου 1956.
· Στρατιώτης Jesús Montané Oropesa (“Chucho” 1923-1999): Συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1956, φυλακίστηκε μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1959. Ήταν πολιτικός ηγέτης της επαναστατικής κυβέρνησης.
· Αξιωματικός Υπολοχαγός Jesús Reyes García (1920-1974): κατάφερε να ξεφύγει από τη δίωξη του Μπατίστα και πήγε εξορία στη Γουατεμάλα. Επέστρεψε μετά τον θρίαμβο της Επανάστασης και ήταν πολιτικός αρχηγός της επαναστατικής κυβέρνησης.
· Μαχητής Onelio Pino Izquierdo (1912-1969): κατάφερε να ξεφύγει από τον διωγμό του Μπατίστα.
· Μαχητής Roberto Roque Núñez (1915-1989): Συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1956, φυλακίστηκε μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1959. Αργότερα, ήταν διοικητής του Πολεμικού Ναυτικού της Επανάστασης και επικεφαλής σε καίριες θέσεις.
· Μαχητής Mario Oliverio Hidalgo Barrios (1924-): Συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1956, φυλακίστηκε μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1959.
· Μαχητής César Gómez Hernández -Συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1956, φυλακίστηκε μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1959.
· Μαχητής Rolando Moya García - Κατάφερε να ξεφύγει από τη δίωξη του Μπατίστα.
Επικεφαλής Διμοιριών \ αρχηγοί ομάδας
· Camilo Cienfuegos Gorriarán (1932-1959) Ανασυντάχθηκε με τους επιζώντες “¡Aqui no se rinde nadie (carajo)!” –εδώ κανείς δεν παραδίνεται (γαμώτο!) τον Δεκέμβριο του 1956. Προήχθη σε διοικητή το 1958. “Εξαφανίστηκε” τον Οκτώβριο του 1959 κατά τη διάρκεια πτήσης από το Καμαγκιούι στην Αβάνα.
· Fernando Sánchez-Amaya Pardal (κατάφερε να ξεφύγει από τη δίωξη του Batista).
· Horacio Rodríguez Hernández (γεν. 1928 - σκοτώθηκε σε μάχη στις 2 Ιανουαρίου 1959) (κατάφερε να ξεφύγει από τη δίωξη του Μπατίστα και εντάχθηκε ξανά στον Ανταρτικό Στρατό το 1957).
· José Ponce Díaz (1926-2001) (συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1956, φυλακίστηκε μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1959).
· José Ramón Martínez Álvarez (γεν. 1928 - πέθανε στη μάχη στις 7 Δεκεμβρίου 1957).
· Arturo Chaumont Portocarrero (Συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1956, φυλακίστηκε μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1959).
· Norberto Collado Abreu (1921-2008) Τιμονιέρης του γιοτ. Αιχμαλωτίστηκε τον Δεκέμβριο του 1956, φυλακίστηκε μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1959. Πλοίαρχος του Πολεμικού Ναυτικού της Κούβας.
· Julio Julito Díaz González (γεν. 1929 - πέθανε στη μάχη στις 28 Μαΐου 1957).
· René Bedía Morales (γεν. 1923 - δολοφονήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1956).
· Gino Donè Paro (1924-2008) Ιταλός παρτιζάνος γεννημένος στη Βενετία, κατάφερε να ξεφύγει από τη δίωξη του Μπατίστα και να φύγει από τη χώρα.
Τα υπόλοιπα μέλη:
· Humberto Lamothe Coronado (γεν. 1919 - σκοτώθηκε σε μάχη στις 5 Δεκεμβρίου 1956).
· Carlos Israel Cabrera Rodríguez (γεν. 1935 - πέθανε στη μάχη στις 5 Δεκεμβρίου 1956).
· Oscar Rodríguez Delgado (γεν. 1932 - σκοτώθηκε σε μάχη στις 5 Δεκεμβρίου 1956).
· Miguel Cabañas Perojo (γεν. 1930 - δολοφονήθηκε στο Niquero μετά την απόβαση στις 8 Δεκεμβρίου 1956).
· Tomás David Royo Valdés (γεν. 1934 - δολοφονήθηκε στο Niquero μετά την απόβαση στις 8 Δεκεμβρίου 1956).
· Andrés Luján Vázquez (γεν. 1929 - δολοφονήθηκε στο Niquero στις 8-Δεκ-1956).
· Armando Mestre Martínez (γεν. 1927 - δολοφονήθηκε στο Niquero στις 8-Δεκ-1956).
· Santiago Liberato Jimmy Hirzel González (γεν. 1927 - δολοφονήθηκε στις 8-Δεκ-1956).
· Noelio Capote Figueroa (γεν. 1930 - δολοφονήθηκε 8 Δεκεμβρίου 1956).
· Florentino Raúl Suárez Martínez (γεν. 1935 - δολοφονήθηκε 8-Δεκ-1956).
· Luis Arcos Bergnes (γ. 1932 - δολοφονήθηκε στις 8-Δεκ-1956).
· Miguel Saavedra Pérez (γεν. 1927 - δολοφονήθηκε 8-Δεκ-1956).
· Pedro Eduardo Reyes Canto (γεν. 1935 - δολοφονήθηκε 8-Δεκ-1956).
· René Orestes Reiné García (γεν. 1931 - δολοφονήθηκε 8-Δεκ-1956).
· José Lorenzo El Gallego Morán Losilla (γεν. 1929 - εκτελέστηκε για προδοσία το 1957) Ανασυντάχθηκε με τους επιζώντες τον Δεκέμβριο του 1956.
· Ciro Redondo García (γεν. 1931 - σκοτώθηκε σε μάχη στις 29 Νοεμβρίου 1957) Ανασυγκροτήθηκε με τους επιζώντες τον Δεκέμβριο του 1956. Μεταθανάτια προήχθη σε διοικητή.
· Πέδρο Σότο Άλμπα (γεν. 1935 - σκοτώθηκε σε μάχη στις 26 Ιουνίου 1958) Κατάφερε να ξεφύγει από τη δίωξη του Μπατίστα και εντάχθηκε ξανά στον Αντάρτικο Στρατό το 1957. Προήχθη σε διοικητή το 1958.
· Ramón Emilio Mejías Del Castillo (Δομινικανός, κατάφερε να ξεφύγει από τη δίωξη του Μπατίστα και επέστρεψε στη χώρα του, όπου πέθανε το 1966).
· Francisco Chicola Casanovas (1913-1982) (συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1956, φυλακίστηκε μέχρι την 1η Γενάρη 1959).
· Antonio Darío López García (1924-1985) (συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1956, φυλακίστηκε μέχρι την 1η Γενάρη 1959).
· Pablo Arquímedes Hurtado Arbona (;-1987) (συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1956, φυλακίστηκε μέχρι την 1η Γενάρη 1959).
· René Rodríguez Cruz El Flaco (1928-1990) (ανασυντάχθηκε με τους επιζώντες τον Δεκέμβριο του 1956). Προήχθη σε Διοικητή το 1958 (ανασυντάχθηκε με τους επιζώντες τον Δεκέμβριο του 1956).
· Alfonso Guillén Zelaya Alger (1936-1994) (Μεξικάνος, συνελήφθη και απελάθηκε στη χώρα του το 1957).
· Antonio Mario Fuentes Alfonso (1925-1995) (συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1956, φυλακίστηκε μέχρι την 1η Γενάρη 1959). Ανασυντάχθηκε με τους επιζώντες τον Δεκέμβριο του 1956.
· Mario Chanes de Armas (1927-2007) κατάφερε να ξεφύγει από τη δίωξη του Μπατίστα.
· Gregorio Enrique Cámara Pérez (1929-2008) (συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1956, εντάχθηκε ξανά στον Ανταρτικό Στρατό το 1957).
· Enrique Cuélez Camps (¿?-2009) -κατάφερε να ξεφύγει από τη δίωξη του Μπατίστα.
· Calixto García Martínez (1928-2010) Ανασυγκροτήθηκε με τους επιζώντες τον Δεκέμβριο του 1956 και προήχθη σε διοικητή το 1958.
· Gabriel Gil Alfonso (1924-2013) Κατάφερε να δραπετεύσει και εντάχθηκε ξανά στο αντάρτικο το 1957.
· Ernesto Fernández Rodríguez (1931-2015) -κατάφερε να ξεφύγει από τη δίωξη.
· Ángel Emilio Albentosa Chacón (1920-2017) ξέφυγε από τη δίωξη.
· Manuel Echevarría Martínez (¿?-2018) (συνελήφθη Δεκ-1956, φυλακίστηκε μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1959).
· Rafael Chao Santana (1914-s/d) (ανασυντάχθηκε με τους επιζώντες Δεκέμβριο του 1956).
· Esteban Sotolongo Pérez (1928-s/d) (κατάφερε να δραπετεύσει και εντάχθηκε ξανά στο αντάρτικο το 1957).
· Calixto Morales Hernández (1929-s/d) (ανασυντάχθηκε με τους επιζώντες τον Δεκέμβριο του 1956).
· Efigenio Ameijeiras Delgado (1931-2020) Ανασυντάχθηκε με τους επιζώντες -προήχθη σε διοικητή το 1958.
· Ramiro Valdés Menéndez (1932) Ανασυντάχθηκε προήχθη σε διοικητή το 1958.
· Χάιμε Κόστα Τσάβες (1933-2015) (συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1956, εντάχθηκε ξανά το 1957).
· Carlos Bermúdez Rodríguez (1933) Ανασυντάχθηκε με τους επιζώντες Δεκ-1956 όπως επίσης οι
o Armando Rodríguez Moya
o Calixto Morales Hernández (1929- ?
o Rafael Chao Santana (1914-?
o Universo Sánchez Álvarez (1919-2009)
o Luis Crespo Cabrera (1923-2002)
o Reinaldo Benítez Nápoles (1928-1997)
o Francisco Pancho González Hernández (1928-1994)
· Arsenio García Dávila (1936-2017) Κατάφερε να δραπετεύσει και εντάχθηκε ξανά το 1957.
· Evaristo Montes de Oca Rodríguez (s/d) (συνελήφθη Δεκ-1956, φυλακίστηκε μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1959).
· José Fuentes Alfonso (συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1956, φυλακίστηκε για 2 χρόνια), όπως επίσης
o Gilberto García Alonso
o Norberto Godoy de
o Arnaldo Pérez Rodríguez
o Rolando Santana Reyes
· Raúl Díaz Torres (κατάφερε να δραπετεύσει και εντάχθηκε ξανά το 1957). Τελείωσε τον πόλεμο με τον βαθμό του λοχαγού.
· Jesús Gómez Calzadilla (κατάφερε να ξεφύγει από τη δίωξη Batista).
“H εφημερίδα δεν είναι μόνο συλλογικός προπαγανδιστής και συλλογικός διαφωτιστής, μα και συλλογικός οργανωτής” έλεγε ο Β.Ι. Λένιν.
Με αυτόν τον τρόπο όρισε την πολύ μεγάλη σημασία της εφημερίδας του κόμματος, σε άρθρο του “Από πού ν' αρχίσουμε”, ήδη, από το 1901. Η ιδέα, όμως, για την εφημερίδα του Kόμματος, το χαρακτήρα και την αποστολή της είναι πολύ πιο παλιά και ανήκει στους Μαρξ - Ενγκλες. Οι ίδιοι, στα 1848, ίδρυσαν στην Κολωνία της Γερμανίας τη “Νέα Εφημερίδα του Ρήνου”, δείχνοντας πρακτικά την αξία του επαναστατικού Τύπου και έδωσαν ένα υπόδειγμα για την ανάπτυξή του στο μέλλον.
Η Ιστορία της
Το πρωί της 4ης Οκτ-1965 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος της. Το προηγούμενο βράδυ, σε τελετή που έγινε στο Karl Marx (μέχρι τότε Charles Chaplin), παρουσιάστηκε στον λαό η πρώτη Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος και η συμφωνία της για τη δημιουργία της εφημερίδας Granma, ενώ ο Φιντέλ διάβασε την αποχαιρετιστήρια επιστολή του Τσε.
Αυτό το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε στηθεί πιο πριν, το 1963, από τη δημιουργία του Ενιαίου Κόμματος της Σοσιαλιστικής Επανάστασης της Κούβας (Partido Unido de la Revolución Socialista de Cuba -PURSC), το οποίο με τη σειρά του προέκυψε από τις Ολοκληρωμένες Επαναστατικές Οργανώσεις (Organizaciones Revolucionarias Integradas ORI), που αποτελούνταν από το Κίνημα της 26ης Ιουλίου, την Επαναστατική Διεύθυνση 13 Μαρτίου (Directorio Revolucionario 13 de Marzo) και Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα (Partido Socialista Popular), τις επαναστατικές πολιτικές ομάδες που, η καθεμία στον χώρο της και με τις δικές της στρατηγικές, είχαν αντιμετωπίσει το καθεστώς Fulgencio Batista.
Στις
29-Σεπ-1965, η εθνική ηγεσία του PURSC ενέκρινε την πρόταση για τη νέα Κεντρική
Επιτροπή και αυτή, με τη σειρά της, έκανε τις πρώτες συμφωνίες για την
υιοθέτηση του ονόματος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας και τη συγχώνευση
με τις εφημερίδες Revolución και Hoy, για να ανοίξει ο δρόμος για μια νέα, τη
Granma, το επίσημο
όργανό της μέχρι σήμερα.
Η εφημερίδα Revolución είχε ιδρυθεί το 1959, ενώ η Hoy είχε μεγαλύτερη ιστορία, αφού ήταν η
εφημερίδα του προκατόχου του Κομμουνιστικού Κόμματος από τα τέλη της δεκαετίας
του 1930.
.JPG)
.jpg)
· Η εφημερίδα Granma δημοσιεύει ξεχωριστές στιγμές στην ιστορία της Κουβανικής Επανάστασης.
o Διαμόρφωση της πολιτικής και ιδεολογικής συνείδησης του λαού και η ανάπτυξη της επαναστατικής δημοσιογραφίας.
o Σκέψεις του Κουβανού ηγέτη Φιντέλ Κάστρο, ομιλίες του Κουβανού προέδρου Ραούλ Κάστρο.
o Αναφορές για την υπόθεση των Πέντε Κουβανών Ηρώων που φυλακίστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και συνεντεύξεις με ηγέτες της Επανάστασης, μεταξύ άλλων.
o Ένα ειδικό τμήμα είναι αφιερωμένο στον Comandante Ernesto Che Guevara, με άρθρα και χρονικά για τη ζωή και το έργο του θρυλικού μαχητή, την αποχαιρετιστήρια επιστολή του πριν φύγει για άλλες χώρες για να εκτελέσει το διεθνιστικό του καθήκον κλπ.
Από
το 1966, σε μια εβδομαδιαία περίληψη (Granma Internacional) άρχισε να δημοσιεύεται στα αγγλικά,
γαλλικά και ισπανικά, σήμερα επίσης στα πορτογαλικά, ιταλικά, τουρκικά και
γερμανικά.
Τρεις δεκαετίες αργότερα, με την εισαγωγή της στο Διαδίκτυο, η Granma ήταν ένα από τα πρωτοποριακά έντυπα της
ψηφιακής δημοσιογραφίας στη χώρα, ένας χώρος που έγινε άλλο ένα οδόφραγμα ιδεών
και πολιτικής του νησιού της επανάστασης
Δομή \ Μόνιμες στήλες
·
Εξώφυλλο
\ αρχική σελίδα.
Δημοσιεύει τους τίτλους με τη μεγαλύτερη εθνική και διεθνή απήχηση.
· Εθνικά Νέα
· Διεθνή νέα
· Αθλητικά
· Πολιτισμός
· Επιστήμη και Τεχνολογία
· Επιστολές στη διεύθυνση (λαϊκές ανησυχίες -κάθε Παρασκευή)
· Κατάσταση καιρού
· Τηλεοπτικά προγράμματα
· Ομιλίες των ηγετών της κουβανικής κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένων στηλών που αντανακλούν τον Φιντέλ Κάστρο
· Επίσημες κυβερνητικές ανακοινώσεις
· Ιστορίες του επαναστατικού αγώνα στην Κούβα, από τον 19ο αιώνα έως σήμερα
· Ειδήσεις και σχόλια για τη Λατινική Αμερική και την παγκόσμια πολιτική
· Επιτεύγματα του κουβανικού λαού στην υπεράσπιση των επιτευγμάτων της Σοσιαλιστικής Επανάστασης
· Εξελίξεις στη βιομηχανία, τη γεωργία, την επιστήμη, την τέχνη και τον αθλητισμό στην Κούβα
· Εκτιμήσεις με βάση τα συνέδρια του ΚΚ Κούβας.
