40 χρόνια και 🤔 βάλε, για να διασφαλίσει η Ελλάδα την “ευημερία” της…

Να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους …
1. H ευημερία /e.vi.meˈɾi.a/ από αρχαιοτάτων χρόνων θηλυκού γένους προέρχεται από το  εὖ + ἡμέρα (σχετ. εὐήμερος ευημερώ, συνώνυμα ευμάρεια_ευδαιμονία) και σημαίνει στην καθομιλουμένη καλή ζωή, άνετος τρόπος ζωής ευζωία, άνετη διαβίωση.
2. Για τη λαϊκή οικογένεια σημαίνει όλα αυτά τα στοιχειώδη, που της έχουν στερήσει διαχρονικά _μεταξύ αυτών, δωρεάν υγεία, παιδεία, κοινωνικές παροχές κλπ
3. Με την ευρύτερη έννοια αυτά. Υπό στενότερο όμως νόημα ο όρος είναι περισσότερο κοινωνικοοικονομικός έχοντας να κάνει με το σύστημα, όπου _περί καπιταλισμού μιλώντας η "οικονομική ευημερία" (των λίγων) βρίσκεται στον αντίποδα της "κοινωνικής ευημερίας" (των πολλών) και επομένως το "Κράτος ευημερίας", τα "έργο ευημερίας", το "δίκηο" (όπως έλεγε ο άθλιος Ανδρέας Παπανδρέου του βαθέως ΠΑΣΟΚ "απέναντι στο δίκιο του εργάτη, υπάρχει και το δίκιο του άνεργου"), το "επιθυμητό" και το "εφικτό"  κ.λπ. τερτίπια του (άδικου ταξικού) αστικού κράτους.
(παρένθεση)
4. Ο αείμνηστος Χάρρυ (Κλύνν) είχε πει: "σε 20 χρόνια, τα προβλήματά σας δεν θα έχουν λυθεί _αλλά, θα τα έχετε ξεχάσει".
(συνέχεια)
5. Οι αστοί οικονομολόγοι ερευνητές της ευημερίας επιχείρησαν να διατυπώσουν διάφορους κανόνες οικονομικής πολιτικής για τη "λαϊκή" ευημερία, άλλοι με τη "βιώσιμη ανάπτυξη" (ΝΔ), άλλοι με δίκαιη (ΣΥΡΙΖΑ) κι άλλοι με φούμαρα (λοιποί "πρόθυμοι")
6. Το πραγματικό δίλημμα που μπαίνει μπροστά στο λαό είναι ένα:
Θα συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο, αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, που αποδεδειγμένα φέρνει νέα δεινά;
`Η θα αντεπιτεθούμε μαζικά και δυναμικά παντού, για ν' ανοίξει επιτέλους
ο δρόμος για την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών;
Η δική μας απάντηση είναι:

Αντεπίθεση!
Αντεπίθεση με ισχυρό το ΚΚΕ!!

Ο οικονομολόγος (όψιμος ερευνητής της ευημερίας _πρώην υπουργός Οικονομικών) Γιάννης Στουρνάρας είναι διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος από το 2014. Περηφανεύεται για την καταγωγή του (ο πατέρας του Θανάσης ήταν αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης), το παίζει "αριστερός" και "την Άρτα φοβερίζει"…

Αυτός ο κύριος λοιπόν μιλώντας στο επετειακό τεύχος του περιοδικού της Βουλής "Επί του… περιστυλίου", που αφιερωμένο στα 50 χρόνια από τη Μεταπολίτευση δήλωνε πως "Θα χρειαστούμε άλλα 40 χρόνια για να διασφαλίσει η Ελλάδα την ευημερία της" και όχι μόνο! _" αυτό, υπό την προϋπόθεση ότι σε αυτή την περίοδο θα προχωρήσουν βασικές μεταρρυθμίσεις», αναφέρει ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος

Στουρνάρας:
Θα χρειαστούμε άλλα 40 χρόνια
για να διασφαλίσει η Ελλάδα
την ευημερία της

Άλλα 40 χρόνια -και υπό την προϋπόθεση ότι σε αυτή την περίοδο θα προχωρήσουν αποφασιστικά ορισμένες βασικές μεταρρυθμίσεις και ότι θα καταφέρνουμε να επιτυγχάνουμε πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 2% του ΑΕΠ ετησίως- θα χρειαστούν για να διασφαλίσει η Ελλάδα την ευημερία της και να επιστρέψει σε δημόσιο χρέος 60% του ΑΕΠ, όσο δηλαδή ήταν στις αρχές της Μεταπολίτευσης το 1974, εκτιμά η Τράπεζα της Ελλάδος, όπως τονίζει ο ίδιος ο διοικητής της, Γιάννης Στουρνάρας.

Ο επικεφαλής του κεντρικού χρηματοπιστωτικού ιδρύματος της χώρας, τονίζει πως: «Στην Τράπεζα της Ελλάδος έχουμε κάνει υπολογισμούς, σύμφωνα με τους οποίους με ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξεως του 2% του ΑΕΠ και με μεταρρυθμίσεις του τύπου που προανέφερα, μπορούμε να εξασφαλίσουμε αφενός το επιθυμητό πρωτογενές πλεόνασμα και αφετέρου μία κατάλληλη διαφορά μεταξύ του επιτοκίου του δημοσίου χρέους και του ρυθμού οικονομικής ανάπτυξης (αυτή η διαφορά ονομάζεται στην τεχνική διάλεκτο «αποτέλεσμα χιονοστιβάδας»), έτσι ώστε να φτάσουμε το χρέος στο 60% του ΑΕΠ σε 40 περίπου χρόνια. Είναι κάτι εφικτό και οφείλουμε να το κληροδοτήσουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας».

Απαντώντας στα ερωτήματα του περιοδικού, ο κ. Στουρνάρας, αφού αναγνωρίζει ότι «ενώ η Μεταπολίτευση είδε την εγκαθίδρυση μιας υποδειγματικής Δημοκρατίας, από οικονομικής απόψεως, και ειδικά δημοσιονομικής, δεν τα πήγαμε καλά, γι’ αυτό φτάσαμε το 2010 σε οιονεί χρεοκοπία», σπεύδει να διευκρινίσει ότι «οι περισσότεροι νομίζουν ότι το πρόβλημά μας την περίοδο που προηγήθηκε ήταν κυρίως το έλλειμμα του δημόσιου τομέα. Δεν ήταν το σημαντικότερο. Ήταν ο πληθωρισμός, διότι είχαμε μια οικονομία που ξεκίνησε με επιτόκια στο 19% για να μειωθούν στο 4% περίπου. Αυτή η μεγάλη μείωση επιτοκίων υπερθέρμανε την οικονομία και αύξησε όλες τις αξίες».

Μας λείπουν 200.000 εργατικά χέρια
στον τουρισμό, την οικοδομή και τον αγροτικό τομέα

Ο κ. Στουρνάρας προειδοποιεί ακόμη ότι «η χώρα θα αντιμετωπίσει σύντομα ένα μείζον πρόβλημα, εάν δεν το αντιμετωπίσουμε γρήγορα: την έλλειψη εργατικού δυναμικού», καθώς «αυτή τη στιγμή μας λείπουν 200.000 χέρια στις δραστηριότητες γύρω από τον τουρισμό, τον αγροτικό τομέα και την οικοδομή. Εάν δεν τα βρούμε άμεσα, θα αρχίσουμε να έχουμε πρόβλημα και στην οικονομία», αναφέρει και υπενθυμίζει με νόημα ότι «στη δεκαετία του ’90, στη διαδικασία σύγκλισης προς την ΟΝΕ, οι ξένοι εργάτες ήταν αυτοί που κράτησαν τον πληθωρισμό στην Ελλάδα χαμηλό. Εάν δεν είχαμε τους μετανάστες στον αγροτικό τομέα και στην οικοδομή, δεν θα επιτυγχάναμε τότε το κριτήριο του πληθωρισμού».

Αναφερόμενος στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν τονίζει ότι «όλες οι μεταρρυθμιστικές προσπάθειες σε όλους τους τομείς είναι σημαντικές», αλλά «αν ήταν όμως να επιλέξω τρεις, θα επέλεγα πρώτα την Παιδεία, ως δεύτερη την Υγεία και ως τρίτη το Περιβάλλον. Κατά τη γνώμη μου, το βασικότερο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η Παιδεία. Τα αποτελέσματα PISA (αξιολόγηση μαθητών) δεν είναι ενθαρρυντικά για τη χώρα μας. Επίσης, στον δείκτη του ΟΟΣΑ που αφορά τις δεξιότητες έχουμε τη χειρότερη θέση μετά την Τουρκία. Παρά το γεγονός ότι έχουμε πολλούς πτυχιούχους και κατόχους μεταπτυχιακών διπλωμάτων, ο ΟΟΣΑ χαρακτηρίζει το 18,5% εξ αυτών ως πολίτες με πολύ περιορισμένες δεξιότητες. Μόνο η Τουρκία είναι χειρότερη από την Ελλάδα σε αυτόν τον δείκτη. Συνεπώς, η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση για μένα πρέπει να γίνει στην Παιδεία, και μάλιστα σε όλες τις βαθμίδες της, διότι από εκεί ξεκινούν όλα».

Τέλος ο κ. Στουρνάρας αναφερόμενος στη διασφάλιση της ευημερίας και της κοινωνικής συνοχής επισημαίνει: «Απώτερος στόχος όλων μας είναι οι άνθρωποι να είναι πιο ευτυχισμένοι. Και πώς θα είναι πιο ευτυχισμένοι; Με το να είναι απαλλαγμένοι από τον φόβο της ανεργίας, της φτώχειας, των ασθενειών, του μέλλοντος των παιδιών τους, της έλλειψης πρόσβασης στην πρόοδο και τα δημόσια αγαθά.

Ο φόβος και οι οικονομικές ανισότητες δίνουν επίσης τροφή στον λαϊκισμό, ο οποίος απειλεί τη Δημοκρατία. Φόβος δημιουργείται όμως και από την άγνοια, από τον οικονομικό αναλφαβητισμό, από την έλλειψη βασικών γνώσεων και από τις αδυναμίες του εκπαιδευτικού συστήματος. Η δημιουργία ανισοτήτων οφείλεται στη φύση του συστήματος της ελεύθερης οικονομίας. Ένα από τα βασικά προβλήματα του Δυτικού Κόσμου είναι πώς να συμβιβάσει τον καπιταλισμό με τη δημοκρατία.

Καπιταλισμός σημαίνει ελεύθερη αγορά.

Η ελεύθερη αγορά χρειάζεται όμως και ένα δίχτυ κοινωνικής ασφαλείας για να μη δημιουργούνται ανισότητες. Και το δίχτυ αυτό το στηρίζει η στοχευμένη κοινωνική πολιτική, η αποτελεσματική δημόσια Παιδεία και Υγεία, το δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, η αποτελεσματική εποπτεία των αγορών».

Θράσος απύθμενο!!

Άλλα ...40 χρόνια «αποφασιστικής προώθησης» αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων σε συνδυασμό με ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα θα απαιτηθούν για να διασφαλίσει η Ελλάδα «την ευημερία της» και να επιστρέψει σε δημόσιο χρέος 60% του ΑΕΠ. Τα παραπάνω ξεκαθαρίζονται από την Τράπεζα της Ελλάδας, σε ένα σαφές μήνυμα προς τον λαό ότι οι θυσίες δίχως τέλος είναι διαρκώς «ένα το κρατούμενο» για τη θωράκιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας.

Τι εννοούν τα επιτελεία του κεφαλαίου; Ότι η κατάσταση που αντιμετωπίζουν τώρα η εργατική τάξη και ο λαός, που οι ανάγκες τους τσακίζονται σε ένα ατελείωτο μονοπάτι αντιλαϊκών προαπαιτούμενων, μέτρων τόνωσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, ούτε «προσωρινή» είναι, ούτε φέρνει κάποιο «φως στο τούνελ» για τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους.

Μετά από μια δεκαετία σκληρών αντεργατικών μέτρων από τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, που έφεραν τον λαό σε μεγάλα αδιέξοδα, τοποθετήσεις όπως η παραπάνω αποδεικνύουν ξανά πως όσα έζησε και ζει ο λαός δεν είναι κάποιο είδος «έκτακτης κατάστασης», αλλά είναι η ίδια η κανονικότητα που ορίζουν οι ανάγκες του κεφαλαίου. Από τα μνημόνια στο σημερινό υπερμνημόνιο, το Ταμείο Ανάκαμψης, το νέο Δημοσιονομικό Πλαίσιο, το νέο Πρόγραμμα Σταθερότητας και τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα που θα συνεχιστούν αμείωτα, και βέβαια όσα πρόκειται να προστεθούν στα προαπαιτούμενα της νέας ΚΑΠ και του Ταμείου Συνοχής, οι ανάγκες του λαού θα στραγγαλίζονται από όσα ορίζει ο «οδικός χάρτης» της ΕΕ και του κεφαλαίου.

Στο κυνήγι της «ευημερίας» του κεφαλαίου λοιπόν και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, δεν υπάρχει κανένας χώρος για τις λαϊκές ανάγκες, γι' αυτό και το μόνο που απομένει σε κυβερνήσεις και καπιταλιστές είναι κάτι αναφορές σε «δίχτυα ασφαλείας» από τις «ανισότητες». Γι' αυτό και επιστρατεύουν τους γνωστούς «μέσους όρους», που από τη μία κουκουλώνουν τη σχετική και την απόλυτη εξαθλίωση και από την άλλη ρουφάνε από τους φτωχούς για να ξεγελάσουν τους φτωχότερους, τα μεγαλύτερα θύματα της πολιτικής τους που βαφτίζονται «ευάλωτοι» και «αδύναμοι».

Ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από τον κάθε γύρο «μεταρρυθμίσεων», που σαρώνει ό,τι έχει αφήσει όρθιο ο προηγούμενος. Αυτό αποδεικνύεται ξανά αυτές τις μέρες με την προώθηση νέων «προαπαιτούμενων» για το Ταμείο Ανάκαμψης, το οποίο έχει την υπογραφή όλων των αστικών κομμάτων: Από την «ψηφιακή κάρτα» που ξεχειλώνει κι άλλο τον εργάσιμο χρόνο μέχρι τη διάλυση και εμπορευματοποίηση της Ψυχικής Υγείας, και από τη γενίκευση των πλειστηριασμών μέχρι το τσεκούρι σε κοινωνικά επιδόματα που ετοιμάζεται, όλα έχουν την υπογραφή των «αναγκαίων μεταρρυθμίσεων» για να πέσει ζεστό χρήμα στο κεφάλαιο. Για να γίνει δηλαδή πράξη άλλη μια «τομή» στο πλαίσιο αυτών των 40 χρόνων προς την ...ευημερία.

Κάθε τέτοια ωμή παραδοχή από τα επιτελεία του συστήματος,
ότι η θωράκισή του απαιτεί την αμείωτη επίθεση
στη ζωή του λαού, αποκαλύπτει την ανάγκη σήμερα
να οργανωθεί η πάλη των εργαζομένων με επίκεντρο
τις δικές τους ανάγκες, κόντρα στη βαρβαρότητα
που γίνεται "κανονικότητα", κόντρα στα κέρδη
των επιχειρηματικών ομίλων.
Ακριβώς επειδή η ζωή του λαού δεν μπορεί να περιμένει
καμιά "δευτέρα παρουσία", σήμερα πρέπει
να οργανωθεί ο αγώνας κόντρα στους μισθούς - φιλοδωρήματα
που εξατμίζονται τη δεύτερη βδομάδα του μήνα,
κόντρα στη δουλειά - λάστιχο
που ορίζεται από το "ευαγγέλιο" της ανταγωνιστικότητας.

Για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, η αναμέτρηση με αυτήν τη βαρβαρότητα είναι η μοναδική διέξοδος. Ο λαός μπορεί να σταθεί στα πόδια του, να υπερασπιστεί τη ζωή του, κι αυτό απαιτεί να δυναμώσει η αναμέτρηση με την πολιτική που θωρακίζει τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, η οποία υλοποιείται από τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους. Να δυναμώσει η κοινή πάλη των εργαζομένων με τους αυτοαπασχολούμενους και τους αγρότες, η ανασύνταξη του κινήματός τους, στον αγώνα ενάντια στον κοινό τους εχθρό, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και το κράτος του.

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να δώσει ελπίδα
για μια καλύτερη ζωή, για δουλειά με δικαιώματα αντίστοιχα
των σύγχρονων δυνατοτήτων,
κόντρα στην εκμετάλλευση και τον πόλεμο.

Είναι ο δρόμος που δείχνει το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που παλεύει καθημερινά σε κάθε επίπεδο και με όλες του τις δυνάμεις ώστε να οργανωθεί η εργατική - λαϊκή αντεπίθεση, για την ανατροπή της βαρβαρότητας, για τον σοσιαλισμό, με την εξουσία και την οικονομία στα χέρια των εργαζομένων και των αναγκών τους.

               Τελευταία νέα

 

Νίκος Πλουμπίδης_ "Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ" - Τιμή μου εγώ πάνω απ' όλα έχω την τιμή του Κόμματος

 

Σαν σήμερα το 1953 αρχίζει η δίκη του κομμουνιστή Νίκου Πλουμπίδη και των συνεργατών του στο Στρατοδικείο Αθηνών. Θα εκτελεστεί στις 14-Αυγ-1954, 5.25 τα χαράματα, στην Αγία Μαρίνα στο Δαφνί.

Ο «Μπάρμπας», συνελήφθη στις 25-Νοε-1952, επί κυβερνήσεως Α. Παπάγου, πέντε μήνες μετά την εκτέλεση του Ν. Μπελογιάννη, στο κρησφύγετό του στον Κολωνό, σε πολύ προχωρημένο στάδιο φυματίωσης. Επτά μήνες αργότερα τον Ιούλιο του 1953, το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών τον καταδίκασε "δις εις θάνατο".
Μετά την καταδικαστική απόφαση παρέμεινε για μισό περίπου μήνα στο παράρτημα-φυλακή του –σανατόριου τότε, "Σωτηρία".

Έπεσε νεκρός με το κεφάλι ψηλά από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος επιδεικνύοντας απαράμιλλο θάρρος «αντιμετωπίζοντας με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος... Δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του» «αρνούμενος θεία μετάληψη και κάλυψη των ματιών του» … «τραγουδώντας την "Διεθνή"» όπως έγραψαν την επόμενη μέρα οι εφημερίδες της εποχής.

Ο Ν. Πλουμπίδης γεννήθηκε στο χωριό Λαγκάδια της Αρκαδίας στις 31 Δεκέμβρη 1902, από φτωχή αγροτική οικογένεια. Κατάφερε με πολλές στερήσεις να τελειώσει το Διδασκαλείο Πύργου, τον Ιούλη του 1924, και τον ίδιο χρόνο διορίστηκε δάσκαλος σε χωριό της Ελασσόνας.

Το 1926 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Υπήρξε μέλος της αντιπροσωπείας του ΚΚΕ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, το 1935, ενώ κατά το 6ο Συνέδριο του Κόμματος, το Δεκέμβρη του ίδιου έτους, αναδείχθηκε αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής. Τον Ιούνη του 1938, σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, εξελέγη μέλος του ΠΓ της ΚΕ, αναλαμβάνοντας την καθοδήγηση του Γραφείου Περιοχής Μακεδονίας - Θράκης.

 

Την περίοδο της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης υπήρξε Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ, ενώ στη συνέχεια διετέλεσε και πρώτος καθοδηγητής της Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκού Αγώνα (ΟΠΛΑ). Είχε σημαντικό ρόλο στη μεγάλη διαδήλωση στις 5 Μάρτη 1943 ενάντια στην επιστράτευση.

Στο 7ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1945, αναδείχθηκε και πάλι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Στη διάρκεια του Εμφυλίου παρέμεινε στην Αθήνα, ενώ από την άνοιξη του 1949 ανέλαβε υπεύθυνος του παράνομου κομματικού κλιμακίου στην Ελλάδα.

“Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ”

Πιάστηκε στις 25 Νοέμβρη του 1952 κι έμεινε στη φυλακή έως την έναρξη της δίκης, στις 24 Ιούλη 1953. Μαζί του δικάζονταν ερήμην και οι Ν. Ζαχαριάδης, Γ. Ιωαννίδης, Β. Μπαρτζιώτας, Μ. Πορφυρογένης, Π. Ρούσος, Λ. Στρίγγος, Μ. Βλαντάς, Γ. Βοντίτσιος - Γούσιας κ.ά., με βασική κατηγορία την «παράβαση» του ΑΝ 375 της μεταξικής δικτατορίας περί κατασκοπείας. Η δίκη ολοκληρώθηκε στις 3 Αυγούστου 1953 με τον Πλουμπίδη και την καθοδήγηση του ΚΚΕ να καταδικάζονται δύο φορές σε θάνατο.

Στις 25-7-1952 το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στηριζόμενο σε μεγάλο βαθμό και σε πληροφορίες στελεχών από την Ελλάδα, καθώς και στην πρωτοβουλία του Πλουμπίδη να δημοσιοποιήσει επιστολή με την οποία αναλάμβανε την ευθύνη του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, ενώ υπεύθυνος ήταν ο Μπελογιάννης, βγάζει Απόφαση «για τον Νίκο Πλουμπίδη (Μπάρμπα)», με την οποία τον διαγράφει, χρησιμοποιώντας ιδιαίτερα σκληρούς, άδικους και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς (προδότης, χαφιές κ.λπ.).

Στις σημειώσεις της απομόνωσης (1954) γράφει:
«Από το μεσημέρι της 4 Μάρτη δεκάδες χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές βρίσκονταν σε πυρετώδη κίνηση. Τα τυπογραφεία και οι πολύγραφοι δούλευαν αδιάκοπα. Πλακάτ, σημαίες, συνθήματα ετοιμάστηκαν. Τα σχέδια πορείας του κάθε κλάδου και τομέα καταστρώθηκαν. Χιλιάδες προκηρύξεις και τρικ μοιράστηκαν. Οι συνδέσεις των διαφόρων κρίκων εκανονίστηκαν. Τα ΧΩΝΙΑ τότε εφευρέθηκαν και τέθηκαν σε εφαρμογή. ΟΛΟΙ οι τομείς ΟΛΑ τα γρανάζια της πολύπλευρης και πολύπλοκης μηχανής τέθηκαν σε κίνηση και άρχισαν να δουλεύουν ταχύτατα και κανονικά. Ξημέρωσε η 5 Μάρτη του 1943. Ολη η κίνηση, όλες οι υπηρεσίες σταματημένες.

Χαρακτηρισμένος άδικα από την ηγεσία του Κόμματος ως πράκτορας, όχι μόνο δεν αποκήρυξε αλλά και υπεράσπισε το ΚΚΕ. «Εκείνοι που με αγαπούν και με σέβονται οφείλουν να πειθαρχήσουν στο Κόμμα, να διαφυλάξουν την ενότητά του και να έχουν εμπιστοσύνη στην ηγεσία του (...) Τιμή μου εγώ πάνω απ' όλα έχω την τιμή του Κόμματος», είναι τα συγκλονιστικά λόγια που συνοψίζουν την παρακαταθήκη που άφησε. Διατηρώντας την εμπιστοσύνη του, μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες, εκτίμησε πως «το Κόμμα όταν θα ελέγξει τα πράγματα θα αναγνωρίσει τα λάθη του και θα αποκαταστήσει την αλήθεια». Πράγματι, το ΚΚΕ αποκατέστησε πλήρως τον Νίκο Πλουμπίδη από το 1958 με Απόφαση Ολομέλειας της ΚΕ, ενώ στο Δοκίμιο Ιστορίας του Κόμματος για την περίοδο 1949 - 1968 τονίζεται πως «η απόφαση του ΠΓ για τον Πλουμπίδη ήταν άδικη».

Η εκπομπή της Βουλή TV "ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΕΙΣ" προσεγγίζουν -με το δικό τους τρόπο το Νίκο Πλουμπίδη "και τους ταραγμένους καιρούς στους οποίους έζησε και έδρασε",  με αφορμή τη σχετική έκθεση του Ιδρύματος της Βουλής
"Για το στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος που συμπυκνώνει την τραγικότητα των ημερών της εμφυλιακής και μετεμφυλιακής Ελλάδας", η Ματρώνη Δικαιάκου συζητάει με τους Ιωάννα Παπαθανασίου ιστορικό, διευθύντρια ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών και τον επίκουρο καθηγητή ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Βαγγέλη Καραμανωλάκη.

Διαχρονική αξία

Έχοντας ακράδαντη πίστη στα ιδανικά του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, τα οποία μετουσίωσε σε ζωή και δράση, πορεύθηκε στο διάβα του βίου του ο Νίκος Πλουμπίδης. Γι΄ αυτό θα συνεχίσει να εμπνέει και να φωτίζει, με το παράδειγμα του, τους αγώνες του σήμερα και του αύριο. Για ένα καλύτερο μέλλον, μέχρι την τελική νίκη.

Τι υψηλή εκτίμηση έχει για τον Πλουμπίδη το Κόμμα και πώς τον τιμά, το δείχνει με τον πιο επίσημο τρόπο και η δήλωση της τότε ΓΓ της ΚΕ Αλέκας Παπαρήγα, στην επέτειο της εκτέλεσής του. Αντιγράφουμε από τον "Ριζοσπάστη", χαρακτηριστικά σημεία. Κάτω από τον τίτλο "Παράδειγμα διαχρονικής αξίας" (στο ειδικό ολοσέλιδο αφιέρωμα) αναφέρεται:

"Είναι τιμή και περηφάνια για τους κομμουνιστές που το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, έχει αναδείξει ένα τέτοιο ηρωικό στέλεχος με μια ασύγκριτη, θα έλεγα, προσφορά στο εργατικό και λαϊκό κίνημα του τόπου μας. Πολλές φορές, όταν γίνεται λόγος για τον Νίκο Πλουμπίδη, προστίθεται μια λέξη πριν. Τραγική φυσιογνωμία. Δε θα τη χρησιμοποιούσα καθόλου... Θεωρώ ότι ήταν ένας αντιπροσωπευτικός τύπος του κομμουνιστή, που συνειδητά παλεύει και πάνω απ' όλα βάζει το συμφέρον του τόπου, της εργατικής τάξης. Ξέρω πολύ καλά ότι οι λέξεις χρησιμοποιούνται για εκείνη τη στιγμή, τη μελανή... Τέτοια γεγονότα έχουν γίνει παραδείγματα προς αποφυγήν. Εχει αποκατασταθεί πλήρως ο Νίκος Πλουμπίδης. Και στο Κόμμα μας και στη συνείδηση όλων μας... Βρήκε τη δύναμη να τα δει όλα πάνω από την προσωπική πικρία... Πιστεύω πως ήταν ένα έξοχο παράδειγμα κομμουνιστή. Οταν κανείς παλεύει για μια τέτοια υπόθεση, όπως είναι η εθνική ανεξαρτησία, η δημοκρατία, η πρόοδος, ο σοσιαλισμός, χωρίς να παραιτείται από το δικαίωμα της γνώμης, πρέπει να καταφέρνει, πάνω απ' όλα να βλέπει το βαθύτερο στόχο, που έχουμε εμείς οι κομμουνιστές. Από αυτή την άποψη, το παράδειγμα του Ν. Πλουμπίδη είναι με διαχρονική ιστορική αξία".

Δείτε «Δοκίμιο Ιστορίας ΚΚΕ» - Β΄τόμος σελ. 246-247, 252-254, 258, 278-282, 284-289, 292-296, 397, 401, 404-405, 494, 545, 705, 707-710, 719

Διαβάστε στο Ριζοσπάστη:
Έζησε και πέθανε κομμουνιστής
Τους φόβιζε ακόμη και νεκρός: Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου του ηρωικού στελέχους του ΚΚΕ
Αστικές και οπορτουνιστικές διαστρεβλώσεις της Ιστορίας του ΚΚΕ
Η τραγική μοίρα του Πλουμπίδη υπόθεση ανίερης εκμετάλλευσης (αναφορά στο βιβλίο του Δημοσθένη Παπαχρίστου «Νίκος Πλουμπίδης, ντοκουμέντα –γράμματα από τη φυλακή)

Οι Πλουμπίδης - Μπελογιάννης,
η καπηλεία και η αντι-ΚΚΕ επίθεση

Την ίδια στιγμή που χιλιάδες φίλοι και μέλη του ΚΚΕ τιμούσαν τη μνήμη και πολιτική παρακαταθήκη του Νίκου Μπελογιάννη (του κομμουνιστή, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, που εκτελέστηκε στις 30/3/1952 μαζί με τους συντρόφους του Η. Αργυριάδη, Ν. Καλούμενο και Δ. Μπάτση), στο Κερατσίνι πραγματοποιούνταν εκδήλωση «τιμής» στον Νίκο Πλουμπίδη (του επίσης κομμουνιστή, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, που εκτελέστηκε στις 14/8/1954).

Η εκδήλωση αυτή, όμως, στην οποία υπήρξαν και εκτενείς αναφορές στον Μπελογιάννη, δεν ήταν για τον κομμουνιστή Πλουμπίδη, αλλά για έναν άλλο, δήθεν «αριστερό», «ανανεωτικό», «μη-δογματικό», έναν «αντι-ΚΚΕ» Πλουμπίδη. Η εν λόγω εκδήλωση δεν ήταν η πρώτη του είδους της. Είχαν προηγηθεί μια σειρά τέτοιες σε Ελευσίνα, Μαρούσι, κ.ά., με πρωτοβουλία δυνάμεων που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι λαθροχειρίες, οι διαστρεβλώσεις και τα ψέματα που επιστρατεύτηκαν - διαποτισμένα με ένα άκρατο αντι-ΚΚΕ μίσος - για να αποσπαστούν οι δύο αυτοί κομμουνιστές ήρωες από το Κόμμα τους, να εμφανιστούν ως «ξένα σώματα» σε αυτό, ώστε να το χτυπήσουν - όχι μόνο στο τότε, αλλά κυρίως στο σήμερα - ξεπερνούν κάθε προηγούμενο (αν και πολλά από αυτά δεν είναι καινούργια, αλλά αποτελούν παλιό καλό αναμασημένο αντικομμουνισμό).

Ας δούμε ορισμένα από αυτά που ειπώθηκαν, σημείο προς σημείο:

·      Ο Πλουμπίδης, λέει, επιθυμούσε και επιδίωκε τη συνεργασία - ενότητα με την υπόλοιπη αριστερά (κύρια τους σοσιαλδημοκράτες) στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε αντίθεση με το ΚΚΕ, που ακολουθούσε «στενή - σεχταριστική» γραμμή διαρκούς και ανειρήνευτης διαπάλης μαζί τους. Η γραμμή αυτή του ΚΚΕ, λέει, αποδείχθηκε λανθασμένη, γιατί τελικά οδήγησε στην επικράτηση των «συντηρητικών - δεξιών» στο συνδικαλιστικό κίνημα. Εκτός του ότι η «επιθυμία» αυτή του Πλουμπίδη δεν προκύπτει από απολύτως πουθενά, να θυμίσουμε στους κυρίους του ΣΥΡΙΖΑ, ότι ο ίδιος στη δίκη του το 1931 είχε χαρακτηρίσει τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία της Συνομοσπονδίας ως «προδότες», που «εξαπατούσαν τους υπαλλήλους με τις απειλές τους, ενώ ταυτόχρονα κατέβαλαν κάθε προσπάθεια για να εκφυλίσουν τον αγώνα» (αναφέρεται στην απεργία των δημοσίων υπαλλήλων, την οποία σήκωσαν μόνες τους οι ταξικές δυνάμεις κόντρα στη συμβιβασμένη ηγεσία του κινήματος - που τους κατηγορούσε μάλιστα ως διασπαστές - και για την οποία ο ίδιος σύρθηκε στα δικαστήρια).¹  

·      Όσο για την «ενότητα» με τους σοσιαλδημοκράτες, να θυμίσουμε στους κυρίους του ΣΥΡΙΖΑ, ότι στο 3^ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ το 1926, επί δικτατορίας Πάγκαλου και με την αμέριστη συνδρομή της Ασφάλειας (που προχώρησε σε αθρόες συλλήψεις κομμουνιστών αντιπροσώπων για να αλλάξουν οι συσχετισμοί), οι σοσιαλδημοκράτες σε αγαστή συνεργασία με τους συντηρητικούς κατέλαβαν τη Συνομοσπονδία και μάλιστα εξέλεξαν και Γενικό Γραμματέα.Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στο 4^ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ το 1928 επί «δημοκρατίας» πια. Οι σοσιαλδημοκράτες έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην «αποκομμουνιστικοποίηση» του συνδικαλιστικού κινήματος που ξεκίνησε επί δικτατορίας το 1925 - 1926, με αυθαίρετους αποκλεισμούς από Συνέδρια, διαγραφές ταξικών σωματείων, κοκ., ενώ δεν υπήρξε σχεδόν απεργία για απεργία που να μην την υπονομεύσουν. «Ενότητα» με ποιους λοιπόν έπρεπε να κάνει το «στενόμυαλο» και «σεχταριστικό» ΚΚΕ; Με αυτούς; Βεβαίως αργότερα οι σοσιαλδημοκράτες τα σπάσανε με τους συντηρητικούς (βλ. 5^ο και 6^ο Συνέδριο ΓΣΕΕ) με τους πρώτους να εκτοπίζονται και τελικά να αποχωρούν από τη Συνομοσπονδία. Έτσι κυριάρχησαν οι συντηρητικοί στη ΓΣΕΕ (και όχι στο συνδικαλιστικό κίνημα γενικά, όπου οι ταξικές δυνάμεις είχαν κατακτήσει πρωτοπόρο - πρωταγωνιστικό ρόλο, έξω και πέρα από την εργοδοτική ΓΣΕΕ). Να θυμίσουμε, τέλος, πως ο Πλουμπίδης δεν υπήρξε απλά και μόνο ένα συνδικαλιστικό στέλεχος, αλλά διετέλεσε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ταξικής Ενωτικής ΓΣΕΕ (καθώς και εκπρόσωπός της στην Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή), παίζοντας κεντρικό καθοδηγητικό ρόλο στη διαπάλη των ταξικών δυνάμεων με τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης στο κίνημα.

·      Ο Πλουμπίδης, λέει, δεν εμφανίζονταν ανοιχτά ως ΚΚΕ. Πόσο πιο ανοιχτά θα μπορούσε να εμφανιστεί δηλαδή από το ότι υπήρξε κατ' επανάληψη υποψήφιος βουλευτής του Κόμματος από το 1932 και μετά;

·      Το Ιδιώνυμο, λέει, δεν ήταν κατά του ΚΚΕ (που ήταν ένα «περιθωριακό» κόμμα στο Μεσοπόλεμο), αλλά κατά του κινήματος (γενικά και αόριστα). Μάλιστα... Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των διωκόμενων με το Ιδιώνυμο ήταν μέλη ή οπαδοί του Κόμματος, συνδικαλιστές του ταξικού κινήματος, κ.ο.κ., αποτελεί μάλλον μια «σατανική» σύμπτωση. Βεβαίως, το Ιδιώνυμο στράφηκε και κατά ανθρώπων πέριξ ή ακόμα και έξω από το ΚΚΕ. Ο αντικομμουνισμός, όμως, σπάνια περιορίζεται μόνο στους κομμουνιστές, έχοντας ευρύτερο στόχο και συνέπειες στα δικαιώματα και τις ελευθερίες του λαού γενικότερα. Όσο για τα περί «περιθωριακού ΚΚΕ», το Κόμμα μπορεί πράγματι στις εκλογές, για μια σειρά λόγους, να μη σημείωνε υψηλά ποσοστά, η δύναμή του όμως στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν πολλαπλάσια. Η αστική καταστολή δεν εκδηλώνεται μόνο για να αντιμετωπίσει κάποιον άμεσο «κίνδυνο» επανάστασης, αλλά και για να προλάβει ακριβώς αυτόν τον κίνδυνο, για να τρομοκρατήσει, να ενσωματώσει (ως προς αυτό οι σκοποί του Ιδιωνύμου διατυπώνονται ξεκάθαρα και χωρίς μισόλογα).

·      Το ΚΚΕ φταίει, λέει, για τη δικτατορία Μεταξά, γιατί η πολιτική των συμμαχιών του δεν του επέτρεψε να αναδειχθεί σε εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης της Αριστεράς. Όταν πια άλλαξε γραμμή στα πλαίσια των αντιφασιστικών μετώπων, ήταν αργά.Εδώ, έχουμε μια αναμασημένη εκδοχή μιας παλιάς πολεμικής, πως για την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη έφταιγαν οι κομμουνιστές (βγάζοντας λάδι την αστική τάξη, εξευμενίζοντας το βρώμικο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας και αποκρύπτοντας την ουσία του φασισμού που είναι γέννημα-θρέμμα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος). «Ξεχνούν» πως το Κόμμα των Φιλελευθέρων έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του το Σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα (που συνήφθη στα πλαίσια της πολιτικής του αντιφασιστικού μετώπου) για την «καταπολέμηση των δικτατορικών φασιστικών τάσεων» και την κρίσιμη ώρα έδωσε ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση Μεταξά, ανοίγοντας το δρόμο για τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου.

·      Το 1945, λέει, η «δυσμένεια» του Πλουμπίδη - που υπήρχε δήθεν ήδη από το Μεσοπόλεμο - έγινε «εκκαθάριση» (δεν υπερβάλουμε, αυτή ακριβώς η λέξη χρησιμοποιήθηκε). «Εκκαθάριση», που μάλιστα συνδέονταν (με μαγικό τρόπο) με «ανάλογες» «εκκαθαρίσεις» σε άλλα ΚΚ (να και η κακή Σοβιετική Ένωση): με τη δίκη του Ράικ στην Ουγγαρία το 1949, κ.ά. τέτοια τινά. Το πώς ο «εκκαθαρισμένος» Πλουμπίδης εκλέχθηκε στο 7^ο Συνέδριο του Κόμματος στην Κεντρική του Επιτροπή, πώς το 1949 ορίστηκε από το Κόμμα υπεύθυνος του παράνομου κομματικού κλιμακίου του ΚΚΕ στην Ελλάδα, είναι πράγματι απορίας άξιο!- Ο Μπελογιάννης, λέει, ήρθε στην Ελλάδα το 1950 με σκοπό την ανασυγκρότηση της Αριστεράς! Γι' αυτό και εκτελέστηκε, γιατί ντόπια και ξένη αντίδραση φοβόντουσαν την ανασυγκρότηση της Αριστεράς! Διαζύγιο με την πραγματικότητα! Ο Νίκος Μπελογιάννης ήρθε στην Ελλάδα με σκοπό την ανασυγκρότηση των παράνομων κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ και γι' αυτό ακριβώς το αστικό κράτος τον εξόντωσε (και γιατί βεβαίως ήταν στέλεχος του Κόμματος). Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας όχι μόνο δε «φοβόταν», αλλά και επιδίωκε την ύπαρξη μιας «Αριστεράς» που θα αποτελούσε όχημα για την υπονόμευση ή απομόνωση του Κομμουνιστικού Κόμματος (όπως αποκαλύπτεται άλλωστε και από έγγραφα του ίδιου του αστικού κράτους, όπως στα Δελτία Πληροφοριών της 26^ηςΜάρτη και 13^ης Νοέμβρη του 1951 που εμπεριέχονται στο αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών). Στις αλλεπάλληλες Εκθέσεις του Foreign Office της περιόδου (LAB13/464, FO371/95117, FO371/130015, κ.ά.) πουθενά δεν γίνεται λόγος για φόβο απέναντι στην «ανασυγκρότηση» της «Αριστεράς». Τουναντίον, μόνιμος φόβος και ανησυχία τους ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα, η επιρροή που συνέχιζε να ασκεί - ιδιαίτερα στις εργαζόμενες μάζες - παρά την ήττα του ένοπλου αγώνα και η απαράμιλλη αντοχή του στις διώξεις. Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει ότι δεν διωκόταν και η ΕΔΑ, γενικά κάθε συνεργαζόμενος με το ΚΚΕ. Αλλά πάνω απ' όλα η παράνομη κομματική οργάνωση ενδιέφερε...

Οι ανακρίβειες και οι διαστρεβλώσεις δεν εξαντλούνται στα παραπάνω. Κάθε πρόταση σχεδόν που ειπώθηκε εμπεριείχε και μια πολεμική στο ΚΚΕ.
Η ουσία ποια είναι;
Ο χαρακτήρας, οι αρχές και η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος στο σήμερα. Αυτά θέλουν να χτυπήσουν μέσα από μια αυθαίρετη απόσπαση ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ (όπως ο Πλουμπίδης, ο Μπελογιάννης, κ.ά.) από το Κόμμα τους, αλλά και των συνθηκών στις οποίες έδρασαν, δημιουργώντας - μεταξύ άλλων - συνειρμούς σε σχέση με την «ενότητα της αριστεράς»! Στο πλαίσιο αυτό, τους αποδίδουν απόψεις και αντιλήψεις που βεβαίως δεν ανήκαν στους ίδιους, αλλά μετεμφυτεύτηκαν με λαθροχειρία και εκ των υστέρων προς εξυπηρέτηση αυτής της πολεμικής. Έτσι, οι Πλουμπίδης και Μπελογιάννης εμφανίζονται ως διαφοροποιούμενοι έως και αντίθετοι στην πολιτική και φυσιογνωμία του ΚΚΕ: ως «ανανεωτές» απέναντι σε μια «σκληροπυρηνική», «δογματική» ηγεσία, ως υποστηρικτές μιας πιο «πλατιάς» συμμαχίας με άλλες δυνάμεις σε αντίθεση με μια πολιτική «στενή», «περιχαράκωσης» και «απομονωτισμού» του Κόμματος. Ο μεν Μπελογιάννης φέρεται ως αντίθετος στις παράνομες οργανώσεις αν και ήταν ο ίδιος υπεύθυνος γι' αυτές, ενώ ο Πλουμπίδης ως διαφοροποιούμενος στην πολιτική συμμαχιών του Κόμματος, ενώ υλοποιούσε ακριβώς αυτή. Ισχυρίζονται μάλιστα πως ως αποτέλεσμα της δήθεν αντίθεσής τους απέναντι στο Κόμμα, έπεσαν «θύματα» ενός «ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος» με πυρήνα τον ίδιο τον Γενικό του Γραμματέα Νίκο Ζαχαριάδη (που τον μεν Μπελογιάννη θυσίασε ως ήρωα και τον δε Πλουμπίδη ως προδότη).

Πέρα, βεβαίως, από το ζήτημα της λαθροχειρίας, της αυθαίρετης ιδιοποίησης και της μη-αντικειμενικής αποτύπωσης του κομμουνιστή, η συγκεκριμένη πρακτική ενέχει και στοιχεία υποτίμησης, τραγικότητας - αν όχι και προσβολής - στη μνήμη του αγωνιστή, που έδωσε ακόμα και την ίδια του τη ζωή με το ΚΚΕ στα χείλη. Ας το καταλάβουν καλά οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ: Οι Πλουμπίδης και Μπελογιάννης ήταν τέκνα του ΚΚΕ, γαλουχημένοι με τις ιδέες και τις αξίες του, σφυρηλατημένοι με τους πολύχρονους ηρωικούς αγώνες του. Αν νομίζουν ότι μπορούν έτσι απλά να τους καπηλεύονται για να το κτυπούν, ευελπιστώντας ενδεχομένως και να ψαρέψουν σε θολά νερά (αλά ΠΑΣΟΚ δεκαετίας '80) πλανώνται πλάνην οικτράν. Τούτο το Κόμμα δεν είναι χτεσινό.

¹. Ριζοσπάστης, 17/3/1931

Του Αναστάση ΓΚΙΚΑ
συνεργάτη του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

902 Οι Πλουμπίδης - Μπελογιάννης, η καπηλεία και η αντι-ΚΚΕ επίθεση - του Αναστάση ΓΚΙΚΑ συνεργάτη του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Βασίλης Κολοβός: «Νίκος Πλουμπίδης», το πλέον δύσκολο εγχείρημα της θεατρικής μου καριέρας