Αφιέρωμα στον κομμουνιστή Βασίλη Διαμαντόπουλο

Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1920 ο μεγάλος εργάτης του θεάτρου και του κινηματογράφου, ο ανήσυχος _ αγωνιζόμενος άνθρωπος, σεμνός κομμουνιστής - ηθοποιός
__            Βασίλης Διαμαντόπουλος

“Μάθε παιδί μου γράμματα” η εξαιρετική γλυκόπικρη κοινωνικής κωμωδίας του 1981 _δες σύμπτωση, βγήκε “στον αέρα” τέτοιες μέρες σε σενάριο και σκηνοθεσία του Θεόδωρου Μαραγκού και με πρωταγωνιστές τους Βασίλη Διαμαντόπουλο, Νίκο Καλογερόπουλο, Κώστα Τσάκωνα και Άννα Μαντζουράνη. Ράπισμα της μεταπολιτευτικής ελληνικής κοινωνίας, με τις έντονες αντικομμουνιστικές ιδεολογικές με αιχμή στην εξάρτηση της ελληνικής εκπαίδευσης από την εξουσία, της οποίας καλείται να γίνει φερέφωνο.

“Εξι χρόνια στο Δημοτικό. Εξι χρόνια στο Γυμνάσιο, δώδεκα. Εξι χρόνια στο Πολυτεχνείο, δεκαοχτώ. Εξι χρόνια στο εξωτερικό, εικοσιτέσσερα. Και έξι χρόνια μέχρι που να πάω σχολείο, τριάντα. Μέχρι τα τριανταέξι που είμαι, ακόμα άλλα έξι χρόνια. Πού πήγανε; Τι γίνανε έξι χρόνια;”... Μια πολιτική, λαϊκή σάτιρα που βάζει στο στόχαστρο το τρίπτυχο “πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια”, όπου ο Περικλής, είναι ένας διευθυντής Γυμνασίου, συντηρητικός ως δάσκαλος και γονέας. Ζει στο χωριό μαζί με τη σύζυγό του, την υπομονετική και συμπονετική Ελπίδα, και τον έφηβο γιο του Σωκράτη, ενώ έχει μεγάλα σχέδια για το μεγάλο του γιο Δημοσθένη, που λείπει χρόνια για σπουδές στο εξωτερικό. Ο Δημοσθένης επιστρέφει, αλλά τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε φανταστεί ο πατέρας... Παράλληλα, η τοπική κοινωνία αναστατώνεται από τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου πεσόντων κατά την Κατοχή _και μετέπειτα αλύγιστων της ταξικής πάλης, καθώς παραλείπεται το όνομα του Χρήστου Καναβού, ενός κομμουνιστή αντιστασιακού που σκοτώθηκε στην περιοχή. Ο Περικλής έρχεται σε σύγκρουση τόσο με τη γυναίκα του Ελπίδα, όσο και με τους δυο γιους του, Σωκράτη και Δημοσθένη, που υπερασπίζονται το δικαίωμα της Χρυσάνθης και της οικογένειάς της να καταθέσουν στεφάνι στη μνήμη του Καναβού. Παράλληλα προσπαθούν να δικαιώσουν τον πεσόντα υπό το βλέμμα της Εκκλησίας, του δημάρχου και των αστυνομικών που καραδοκούν για κάθε ανατρεπτική κίνηση και καταπνίγουν την αλήθεια για τον αγωνιστή... Πρόκειται για μια διεισδυτική παρατήρηση της ελληνικής επαρχίας _αλλά και της χώρας, προς τα τέλη της δεκαετίας του '70 με διαθέσεις σατιρικές και αιχμές για το αναχρονιστικό εκπαιδευτικό σύστημα, τον εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης, την ανεργία των νέων επιστημόνων. 44+ χρόνια μετά και η ταινία παραμένει επίκαιρη, ενώ να σημειωθεί ότι απέσπασε 4 βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1981 (Α' Γυναικείου και Ανδρικού Ρόλου, Σκηνογραφίας, Γ' Ειδικό Βραβείο). Πρωταγωνιστούν: Βασίλης Διαμαντόπουλος, Αννα Μαντζουράνη, Νίκος Καλογερόπουλος, Κώστας Τσάκωνας, Χρήστος Καλαβρούζος.

                            ·        Σκηνοθεσία \ Σενάριο \ Παραγωγή: Θεόδωρος Μαραγκός

·        Φωτογραφία: Νίκος Μήλας

·        Μοντάζ: Ηλίας Σγουρόπουλος

·        Μουσική: Νίκος Τάτσης

·        Διάρκεια: 95 λεπτά

·        Διανομή: New Star

Βασίλης Διαμαντόπουλος:
Μεγάλος εργάτης του θεάτρου
και του κινηματογράφου,
ανήσυχος _ αγωνιζόμενος άνθρωπος,
σεμνός κομμουνιστής

Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος γεννήθηκε το 1920 στον Πειραιά. Σπούδασε αρχικά στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά αναζητώντας το καινούριο, μόλις ο Κάρολος Κουν δημιούργησε τη σχολή του εντάχθηκε από τους πρώτους στη νεοσύστατη σχολή του “Θεάτρου Τέχνης”. Σε αυτό έκανε την πρώτη ερμηνεία, το 1942, παίζοντας μαζί με τον ΕΑΜίτη επίσης δάσκαλό του Κ. Κουν, στην “Αγριόπαπια” του Ιψεν, την “παρθενική” παράσταση του “ΘΤ”, στο οποίο παρέμεινε μέχρι το 1949, ερμηνεύοντας περί τους τριάντα πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα των Πιραντέλλο, Ιψεν, Τσέχωφ, Πρίσλεϋ, Ο’Νηλ, Ξενόπουλου, Λόρκα, Ουίλλιαμς, Μύλλερ κ. ά. Ακολούθησε συνεργασία με το θίασο Κατερίνας (“Νίνα” του Ρουσέν) και το 1950 προσελήφθη στο Εθνικό, όπου μέχρι το 1953 πρωταγωνίστησε σε έργα των Πιραντέλλο, Τσέχωφ, Μπ. Σω κ. ά.

Την ίδια χρονιά συγκροτεί δικό του θίασο και ανεβάζει τους “Εκατομμυριούχους της Νάπολης” του Ντε Φίλιπο και το πιραντελλικό “Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή”. Το 1954 παίζει στο σαιξπηρικό “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” με το θίασο Χατζήσκου.Το χειμώνα ’54 – ’55 επανακάμπτει στο “Θέατρο Τέχνης” με τα σολιστικά μονόπρακτα του Τσέχωφ “Αρκούδα” και “Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού” και του Πιραντέλλο “Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα”, με τα οποία επέδειξε τη μεγάλη υποκριτική “στόφα” του. Επανέρχεται στο ΕΘ και παίζει Σαίξπηρ, Αριστοφάνη, Πιραντέλλο, Μεριμέ. Το 1958 ιδρύει με τη σύζυγό του Μαρία Αλκαίου,το “Νέο Θέατρο” και μέχρι το 1966 ανεβάζει θεατρικά ποιοτικό και θεματικά προοδευτικό ρεπερτόριο (Καμπανέλλη, Κασσόνα, Μπρεχτ, Ντε Φίλιπο, τα έργα για την ελληνική φτωχολογιά “Πέντε στρέμματα παράδεισο” των Γ. Σταύρου – Α. Φραγκιά, Κορομηλά κ. ά. ), αποσπώντας με τη δουλιά την κρατική διάκριση με το “Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α”.

Με την επικράτηση της δικτατορίας αυτοεξορίζεται, μαζί με τη γυναίκα του, στο Παρίσι. Επιστρέφοντας στις αρχές της δεκαετίας του ’70, χάρη στον Σωκράτη Καραντηνό προσλαμβάνεται στο ΚΘΒΕ, και πρωταγωνιστεί σε παραστάσεις του Μίνου Βολανάκη.Συμβάλλοντας στην ίδρυση του “Θεάτρου Σάτιρας” του Γ. Μιχαλακόπουλου, έπαιξε μαζί του το 1973 – 74 στην επίκαιρη πολιτική σάτιρα του Κ. Μουρσελά “Ω, τι κόσμος, μπαμπά”, στο “Ας παίξουμε τους δολοφόνους” του Φάιφερ και το “Συνεργό” του Ντύρρενματ – η σκηνοθεσία δική του. Την ίδια εποχή μαζί με τον Γ. Μιχαλακόπουλο παίζει στην αξέχαστη, συμβολική τηλεοπτική σειρά “Εκείνος κι εκείνος”.

Ακολουθούν πρωταγωνιστικές ερμηνείες του με διάφορους θιάσους (“Μιστέριο Μπούφο”, “Σφήκες” “Αννα Καρένινα”, “Φοίνισσες”) και οι σπουδαίες ερμηνείες του στον μπρεχτικό “Κύκλο με την κιμωλία” και στο “Βολπόνε” του Τσόνσον. Το 1993 δημιουργεί το “Σύγχρονο Θέατρο”,όπου ανεβάζει την αντιφασιστική “Ανάκριση” του Βάις.

Στο ενεργητικό του είχε ακόμη: Τη θητεία του σαν δάσκαλος στις σχολές του Εθνικού Θεάτρου, του “Θεάτρου Τέχνης” και στο “Θεατρικό Εργαστήρι” του, το οποίο δημιούργησε παράλληλα με τον τελευταίο θίασο “Νέο Θέατρο”. Το θεατρικό έργο “Καλικαντζαραίοι” που ο ίδιος το ανέβασε το 1979 στο Θέατρο Λυκαβηττού. Πολλές ταινίες (“Μαρίνος Κοντάρας”, “Τελευταία αποστολή”, “Νυχτερινή περιπέτεια” σε σενάριο – σκηνοθεσία Αγ. Τερζάκη, “Η αρπαγή της Περσεφόνης”, “Το αμαξάκι”, “Ερωτικές ιστορίες”, “Μάθε παιδί μου γράμματα” κ. ά. ) και τηλεοπτικές σειρές (“Συμβολαιογράφος”, “Χατζημανουήλ”, “Αλέξανδρος Δελμούζος”, “Κλειδαρότρυπα” σε δικό σενάριο και σκηνοθεσία κ. ά. ).

Πιστός στις κομμουνιστικές του ιδέες ο Βασίλης Διαμαντόπουλος , στάθηκε πάντα ονειροπόλος. Οπως έλεγε σε συνέντευξή του στο “Ρ”: “Εγώ ευτυχώς δεν έχω πάψει να ονειρεύομαι. Δεν έχω πάψει να θέλω. Βέβαια αυτό κοστίζει κόπους, διαψεύσεις. Ομως αυτό δε με πειράζει. Το να αγωνίζεται κανείς είναι κι αυτό μια ηδονή”.Ο Β. Διαμαντόπουλος ήξερε ότι “πρέπει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας, γιατί το κεφάλαιο και ο καπιταλισμός ξέρει πολλά κόλπα”,παρασύροντας λαούς, ακόμα και ανθρώπους με αριστερές ιδέες. Μιλώντας για τα χρόνια της Αντίστασης, έλεγε ότι αυτά “έβαλαν τα θεμέλια της σταθερότητάς μου στο ΚΚΕ. Κι επιπλέον πιστεύω ότι ο κομμουνισμός είναι στέρεος. Κυκλοφορεί μέσα στο ανθρώπινο αίμα. Ο Μαρξ δεν εφεύρε έτσι μια φιλοσοφία, αλλά την άντλησε από την ανθρώπινη πραγματικότητα. Είναι όνειρο ανθρώπινο, όνειρο δικό μας, το να υπάρξει μια κοινωνία ελεύθερη και οι άνθρωποι να ζουν με ισότητα και δικαιοσύνη”.

_(Ριζοσπάστης___

– Τι αποτέλεσε οδηγό στην προσωπική σας διαδρομή και τον προσωπικό σας αγώνα στη ζωή και στο θέατρο;
– Οδηγός μου, υπήρξε πάντα το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Γιατί πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν μπορούμε να υπάρξουμε μόνοι. Υπάρχουμε επειδή συνυπάρχουμε. Αν απομονωθούμε, όπως συμβαίνει δυστυχώς στις μέρες μας, νομίζω ότι αυτό σημαίνει θάνατο.

– Είναι και η ιδεολογική σας τοποθέτηση που παραμένει ακλόνητη.
– Βεβαίως.

– Το να παραμένει κανείς ακλόνητος στην εποχή μας δεν είναι και εύκολο…
– Δεν είναι από πείσμα. Είμαι προσανατολισμένος. Δε διεκδικούμε το αλάθητο του ιδεολογικού μας χώρου, υπάρχουν όμως κάποιες βασικές αρχές που μένουν αναλλοίωτες και αδιαπραγμάτευτες. Δεν παραμένω από καθήκον. Είναι στάση ζωής. Έτσι λειτουργώ. Το να είναι κανείς τίμιος, είναι και εξυπνάδα.

– Εχετε πληρώσει κάποια πράγματα;
– Και πληρώνω ακόμη.

Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος πέθανε από ανακοπή καρδιάς στις 5 Μαΐου 1999, σε ηλικία 78 ετών.

Το 1958 είναι έτος – σταθμός στην καριέρα του. Ιδρύει το “Νέο Θέατρο”, που εγκαινιάζει το σημερινό θέατρο “Αλάμπρα” και λειτουργεί έως το 1966 με πρωταγωνίστρια την τότε σύντροφό του Μαρία Αλκαίου. Ανεβάζει τα έργα: “Παραμύθι χωρίς όνομα” του Καμπανέλλη, “Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια” του Κασόνα,­ μία παράσταση που αφήνει εποχή και γίνεται θρύλος,­ “Το φιόρο του Λεβάντε” του Ξενόπουλου, “Γαλιλαίος” του Μπρεχτ, “Σαββάτο, Κυριακή, Δευτέρα” του Ντε Φιλίπο, “Πέντε στρέμματα παράδεισος” των Σταύρου – Φραγκιά, “Το νησί της Αφροδίτης” του Πάρνη, “Αθάνατη πολυαγαπημένη” του Ρούσσου, όπου ερμήνευσε τον Μπετόβεν, άλλον ένα ρόλο του που πολυσυζητήθηκε, “Η τύχη της Μαρούλας”του Κορομηλά και άλλα. Για την προσφορά του τότε είχε τιμηθεί _τυπικά από την πολιτεία (με το Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α΄)...

Στην τηλεόραση εμφανίσθηκε από πολύ νωρίς (και ακόμη πιο πριν στο ραδιόφωνο), ήδη από τα πρώτα βήματα του ΕΙΡ _ΕΡΤ), με το μονόπρακτο του Ιάκωβου Καμπανέλλη “Αυτός και το παντελόνι του” (1966). Εκτός από το “Εκείνος κι εκείνος”, έπαιξε σε σειρές, όπως “Ο συμβολαιογράφος”, “Χατζηεμμανουήλ”, “Αλέξανδρος Δελμούζος”, “Λαυρεωτικά”, “Η αγάπη άργησε μια μέρα” και στην τηλεταινία του Γιάννη Σμαραγδή “Καλή σου νύχτα κυρ Αλέξανδρε” (1981), όπου υποδύθηκε τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Το 1977 έγραψε και σκηνοθέτησε την κωμική σειρά “Από την κλειδαρότρυπα”, με πρωταγωνιστές τον ίδιο, τη Χρυσούλα Διαβάτη και τον Θύμιο Καρακατσάνη.

Ο ηθοποιός που ήξερε να ονειρεύεται

Το θέατρο, η γενιά της Αντίστασης και το ΚΚΕ πενθούν για τον αιφνίδιο χαμό ενός από τους τελευταίους σπουδαίους ηθοποιούς μας. Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος χάθηκε τα χαράματα 5 Μαΐου Τετάρτη, 02.45) από καρδιοαναπνευστική ανακοπή στη Γενική Κλινική Αθηνών, όπου εισήχθη, λόγω υποκεφαλικού κατάγματος του αριστερού μηριαίου που υπέστη από πτώση. Όπως αναφέρει ανακοίνωση της κλινικής, ο Β. Διαμαντόπουλος έπασχε από χρόνια, βαριά καρδιοαναπνευστική ανεπάρκεια. Η κηδεία του δημοφιλούς, με φροντίδα της οικογένειάς του (της συζύγου και ομοτέχνου του Μαρίνας Γεωργίου και του γιου του), η οποία σημειωτέον παρότι της προτάθηκε να γίνει η κηδεία δημόσια δαπάνη δε δέχτηκε, τονίζοντας ότι "η κηδεία του θα είναι λιτή και απέριττη, όπως ο ίδιος ήθελε".

Με ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ εκφράζει θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του Β. Διαμαντόπουλου. "Το ΚΚΕ", αναφέρεται στην ανακοίνωση, "εκφράζει τη βαθιά θλίψη του για το θάνατο του Βασίλη Διαμαντόπουλου, του μεγάλου εργάτη του θεάτρου και του κινηματογράφου, του ανήσυχου και αγωνιζόμενου ανθρώπου, του σεμνού κομμουνιστή". Προσωπικά συλλυπητήρια τηλεγραφήματα έστειλαν στους οικείους του και η ΓΓ του ΠΓ της ΚΕ Αλέκα Παπαρήγα και ο επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης.

·        "Η θεατρική οικογένεια έχασε το πιο πολύτιμο μέλος της", αναφέρεται σε ανακοίνωση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, στην οποία σημειώνεται ότι "σε αυτές τις περιπτώσεις τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν και να δώσουν ανάγλυφα το μέγεθος της απώλειας. Είναι όμως βέβαιο ότι ο Βασίλης, ο τόσο δυνατός, ο τόσο ζωντανός, που με την τέχνη του μεγάλωσαν αρκετές γενιές Ελλήνων θα συνεχίσει την προσφορά του για πολλές ακόμη δεκαετίες, ζώντας για πάντα στη σκέψη και στις καρδιές όλων μας. Το ΔΣ του ΣΕΗ, αλλά και όλος ο κλάδος συγκλονισμένος αποχαιρετά τον μεγάλο μας δάσκαλο και ηθοποιό. Βασίλη, αντίο. Η μεγάλη σου οικογένεια σου εύχεται καλό ταξίδι, έχοντάς σε πάντα στη σκέψη της και στην καρδιά της".

·        Τη βαθιά τους θλίψη για την ξαφνική απώλεια του μεγάλου δασκάλου της υποκριτικής τέχνης, Β. Διαμαντόπουλου, εκφράζουν με ανακοίνωσή τους το ΔΣ, ο καλλιτεχνικός διευθυντής και οι εργαζόμενοι του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής, σημειώνοντας: "Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, εκτός από κορυφαίος ηθοποιός, υπήρξε και υπέροχος άνθρωπος. Υπήρξε ένας δάσκαλος, που μας δίδαξε ότι πέρα από την τέχνη, πρέπει να αγαπάμε και να υπηρετούμε τον άνθρωπο. Και αυτό το έκανε πράξη σ' όλη την πορεία της ζωής του. Στάθηκε δίπλα στους αγώνες του ελληνικού λαού για την πρόοδο και την ειρήνη. Εμείς θα θυμόμαστε πάντα με αγάπη την ασκητική μορφή του. Αντί στεφάνου καταθέτουμε το συμβολικό ποσό των 50.000 δραχμών στο Σπίτι του Ηθοποιού".

Το πένθος έγινε σιωπή

Κηδεύτηκε από το Α' Νεκροταφείο ο Βασίλης Διαμαντόπουλος
Η συννεφιά έδινε περισσότερο χρώμα στο πένθος που επικρατούσε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, κατά το χτεσινό αποχαιρετισμό του σπουδαίου ηθοποιού. Πολλοί συνάδελφοι και μαθητές του με ένα λουλούδι στο χέρι του είπαν το στερνό αντίο. Οι μαθητές του ντυμένοι στα μαύρα δήλωναν σιωπηλά ή κλαίγοντας την αγάπη τους στο δάσκαλο. Οι μαθητές του επωμίστηκαν να μεταφέρουν τη σορό του στην τελευταία του κατοικία.

Στον επικήδειο από μέρους του ΣΕΗ, η πρόεδρός του, αποχαιρέτησε τον Β. Διαμαντόπουλο λέγοντας: "θα συνεχίσεις να υπάρχεις ζώντας στις καρδιές όλων μας. Η μεγάλη σου οικογένεια σε αποχαιρετά". Με δάκρυα στα μάτια και λυγμό τον αποχαιρέτησαν δύο μαθήτριές του. "Δάσκαλε, ο μεγάλος πόνος είναι ο βουβός μας είχες πει. Σ' ευχαριστώ που βρέθηκες στο δρόμο μου. Πάντα θα σε ψάχνω πάντα θα ανατρέχω σε σένα".

"Αγαπημένε μας δάσκαλε", είπε η Πέμυ Ζούνη "έλεγες ότι το πένθος δε λέγεται. Με σιωπή τιμάς τα μεγάλα μεγέθη. Θα θυμόμαστε πάντα το πάθος σου για την αλήθεια, την πεισματικά εφηβική σου σκέψη, μα πάνω απ' όλα το ήθος σου".

Από μέρους του ΚΚΕ ο βουλευτής Αποστόλης Τασούλας,τόνισε: "Σύντροφε Βασίλη, έτυχε να σε ξεπροβοδίσω εγώ εκ μέρους του Κόμματος, στο οποίο παρέμεινες ως το τέλος της ζωής σου. Τίμησες το Κόμμα μας. Εκεί που πας, θα βρεις και άλλους που στάθηκαν στο σανίδι τίμια, με το αλέτρι, το σφυρί, με τη ζωή τους ολάκερη. Πες τους ότι είχατε δίκιο. Οι τελευταίες σαράντα μέρες το απέδειξαν. Ομως διαβεβαίωσέ τους, ότι το άδικο δεν ευλογείται από τους ανθρώπους. Η ζωή θα ζήσει, η βαρβαρότητα θα αποχωρήσει, τα ιδανικά σας θα γίνουν ζωή και μ' αυτά θα ζήσουν οι επόμενες γενιές ακόμη καλύτερα".

Τέλος, αποκαλώντας τον "συναγωνιστή και φίλο στη ζωή και την τέχνη" αποχαιρέτησε τον ηθοποιό ο Λυκούργος Καλλέργης.

Από τη θεατρική οικογένειά του, στάθηκαν, στο πλευρό της γυναίκας του Μαρίνας Γεωργίου και του παιδιού του, οι: Ζυλ Ντασσέν, Ι. Καμπανέλλης, Γ. Μιχαλακόπουλος, Τ. Βανδής, Γ. Λαζάνης, Θ. Καρακατσάνης, Κ. Καζάκος, Ρ. Πιττακή, Θ. Παπαγεωργίου, Λ. Πρωτοψάλτη, Ε. Χατζηαργύρη, Α. Αλεξανδράκης, Γ. Φέρτης, Γ. Καλατζόπουλος, Κ. Κουτσομύτης, Ν. Κούνδουρος, Μπ. Αρβανίτη, Ντ. Μπαλτσαβιά κ.ά.

Θεόδωρος Μαραγκός,
ένας μαχόμενος σκηνοθέτης

Γεννήθηκε το 1944 στα Φιλιατρά Μεσσηνίας και ξεκίνησε την καριέρα του ως σκιτσογράφος-γελοιογράφος για διάφορα περιοδικά, ενώ συγχρόνως σπούδασε ζωγραφική. Έχει ακόμη ασχοληθεί με την τηλεόραση, σκηνοθετώντας τις σειρές “Έμμονες ιδέες” και “Πέρα απ' τον Ορίζοντα”. Τα σενάρια όλων των ταινιών αποτελούν έργο του. Έχει εμφανιστεί μπροστά από την κάμερα στην ταινία μικρού μήκους “Θαύματα Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας” του Στέργιου Νιζήρη το 1998.

Οι ταινίες του έχουν σημείο αναφοράς την καθημερινή ζωή "απλών" ανθρώπων _της διπλανής πόρτας, από λαϊκές οικογένειες, οι οποίες συχνά μοιάζουν να καταρρέουν _αλλά αντέχουν (τραβώντας την ανηφόρα, με ή χωρίς σημαίες και ταμπούρλα) μέσα από μια -γεμάτη χιούμορ- άγρια πορεία προς την χειροτέρευση των συνθηκών, αλλά και την ελπίδα. Μέσα από αυτή την διαρκή σύγκρουση στις ταινίες του με το αστικό κατεστημένο, αγαπήθηκε από το κοινό και ταινίες όπως το Μάθε παιδί μου Γράμματα αποτέλεσαν σταθμό στον Ελληνικό Κινηματογράφο. Η ταινία “Ισοβίτες” δεν κατάφερε να προβληθεί στις μεγάλες αίθουσες, διότι σύμφωνα με τον ίδιο “πολεμήθηκε από το υφιστάμενο σύστημα” και αποτέλεσε μεγάλη οικονομική ζημία για τον ίδιο και την παραγωγή. Η ταινία υπάρχει ολόκληρη στο youtube, ανεβασμένη από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, σε μια προσπάθεια να φτάσει η ταινία του στο κοινό. Παρότι ήταν ουσιαστικά αποκλεισμένη (προβλήθηκε μόνο σε 3 ανεξάρτητους -εκείνη την εποχή- κινηματογράφους), είχε εξαιρετικά μεγάλη αποδοχή από το κοινό, για τις αλήθειες που προέβαλλε και το σουρρεαλιστικό χιούμορ της.

Φιλμογραφία

·       1969 Τσουφ Ταινία μικρού μήκους, κινουμένων σχεδίων. Πρώτο βραβείο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ειδικό βραβείο κριτικών.

·       1971 Σσσστ! Ταινία μικρού μήκους, κινουμένων σχεδίων. Πρώτο βραβείο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

·       1971 Οικόπεδο Δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους. Πρώτο βραβείο Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους.

·       1973 Λάβετε θέσεις Ταινία μεγάλου μήκους. Τέσσερα πρώτα βραβεία Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

·       1975 Ο Αγώνας Δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους. Δεύτερο βραβείο και βραβείο κοινού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

·       1978 Από που πάνε για τη χαβούζα Ταινία μεγάλου μήκους. Η εμπορικότερη ταινία της χρονιάς (συμμετοχή παραγωγής).

·       1980 Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι Ταινία μεγάλου μήκους. Πρώτο βραβείο σεναρίου στο Σαν Ρέμο (δεύτερη εμπορικότερη ταινία της χρονιάς).

·       1981 Μάθε παιδί μου γράμματα Ταινία μεγάλου μήκους. Τέσσερα πρώτα βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, εμπορικότερη ταινία της χρονιάς.

·       1984 Τι έχουν να δουν τα μάτια μου Ταινία μεγάλου μήκους.

·       1989 Έμμονες Ιδέες Κινηματογραφημένη τηλεοπτική σειρά.

·       1990 Πέρα απ' τον Ορίζοντα Κινηματογραφημένη τηλεοπτική σειρά.

·       1994 Ο Δραπέτης του Φεγγαριού Ταινία μεγάλου μήκους. Βραβείο β' ανδρικού ρόλου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

·       1998 Φιλιατρά, Ιδιαίτερη Πατρίδα Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους.

·       2000 Κοιτάζοντας τον Υμηττό Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους.

·       2002 Η οδύσσεια του Π. Ηλιόπουλου Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους.

·       2004 Ο Θεός είναι αόρατος γιατί είναι μικροσκοπικός Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους.

·       2005 Black μπεε... Ντοκιμαντέρ με fiction και animation. Βραβείο β’ καλύτερης ταινίας τεκμηρίωσης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

·       2008 Ισοβίτες[1] Ταινία μεγάλου μήκους.

·       2016 Δεν θα Σωπάσω Ντοκιμαντέρ.

·       2018 Όλο γελούσε Ντοκιμαντέρ (αφιερωμένο στον ηθοποιό και φίλο του, Κώστα Τσάκωνα).

Φιλμογραφία

·        The overcoat(1997)

·        Καβάφης(1996)… Κωνσταντίνος Καβάφης

·        Μπίζνες στα Βαλκάνια(1996) …γέρος πελάτης μπαρ

·        Ισημέρια (1991) …. δάσκαλος

·        Τα παιδιά της Χελιδόνας(1987)

·        Χωρίς Μάρτυρες(1983)…Αστυνομικός

·        Οι απόμαχοι (1983)

·        Το κόκκινο τρένο(1982) …συνταγματάρχης, αντιστασιακός

·        Μάθε παιδί μου γράμματα(1981)…Περικλής Παπαχριστόφορος

·        Βέγγος ο τρελλός καμικάζι(1980)

·        Ο γυρολόγος (1980)

·        Ελευθέριος Βενιζέλος 1910-1927(1980)…Απόστολος

·        Τζακ ο καβαλλάρης(1979)

·        Το χαμόγελος της πυθίας (1979)

·        Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας(1978)… πατέρας

·        Ο τοίχος (1977)

·        Η ομολογία (1970)

·        Μιά ‘βδομάδα στον παράδεισο(1964)…Αρίστος

·        Αφοσίωση (1963) … ο πετέρας της έλλης

·        Νόμος 4000(1962)…Ανδρέας Οικονόμου, καθηγητής γυμνασίου

·        Το ταξίδι(1962)…τρελο-Μανώλης

·        Ψηλά τα χέρια Χίτλερ(1962)….Ανέστης

·        Ο θάνατος θα ξανάρθει (1961)…αστυνομικός επιθεωρητής

·        Ερωτικές ιστορίες (1959)… Βασίλης

·        Να πεθερός, να μάλαμα!(1959)…Ανδρέας Ντελής

·        Της νύχτας τα καμώματα(1957)…Στέλιος

·        Μαρίνος Κοντάρας(1948)… Γρηγόρης Φουσέκης

·        Τελευταία αποστολή(1949)

·        Νυχτερινή Περιπέτεια(1954)… Διαμαντής Νικολάου

·        Η αρπαγή της Περσεφόνης(1956)… ο Δίας

·        Το αμαξάκι(1957)

Θέατρο

·        Ανάκριση (1993)

·        Βαλπόνε (1989)

·        Βαζελληνίδες, Βαζέλληνες (1985)

·        Η δωδεκάτη νύχτα του κυρίου Σαίξπηρ (1978)

·        Γαλιλαίος (1961)

·        Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια (1959)

·        Παραμύθι χωρίς όνομα (1958)

·        Χειμωνιάτικο παραμύθι (1956)

·        Ο άνθρωπος, το χτήνος και η αρετή (1953)

·        Ρωμαίος και Ιουλιέτα (1954)

·        Η αρκούδα, Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού (1954)

·        Οι εκατομμυριούχοι της Νάπολης (1952)

·        Ερρίκος Δ΄(1950)

·        Αχ, αυτά τα φαντάσματα (1948)

·        Λεωφορείο ο πόθος (1948)

·        Υπόθεση Ουίσλο (1948)

·        Ο ανακριτής έρχεται (1947)

·        Ήταν όλοι τους παιδιά μου (1947)

·        Πόθοι κάτω απ’ τις λεύκες (1947)

·        Ο γάμος της Μπάρμπαρα – Στις θάλασσες του Βορρά (1946)

·        Για ένα κομμάτι γης (1946)

·        Εμείς και ο χρόνος (1946)

·        Το φιόρο του Λεβάντε (θέατρο)(1947)

·        Αγριόπαπια (1943)

·        Σουάνεβιτς (1942)

·        Το πρώτο έργο της Φάννυ (1942)

Τηλεοπτικό θέατρο

·        Ένα κάρο μέσα στο σαλόνι (1989) ΕΤ1

·        Σφήκες (1978) ΕΡΤ

·        Αυτός και το παντελόνι του (1966) ΕΙΡ

·        Θαλασσινά δράματα (1975) ΥΕΝΕΔ

·        Το μονόπρακτο της Πέμπτης (1972)

Τηλεοπτικές σειρές

·        Μπίσνες στα Βαλκάνια (1999) ΕΤ1

·        Νίκος Καζαντζάκης: Αναζητώντας το Θεό (1998) ΕΤ1

·        Η αγαπη αργησε μια μερα (1998)

·        Το γελείον του πράγματος: Ο εφευρέτης (1995) ΑΝΤ1

·        Το γελοίον του πράγματος(1994, Ant1)

·        Εκμέκ παγωτό(1991) Mega

·        Η δε πόλις ελάλησεν (1990) ΕΤ1

·        Πέρα απ’ τον ορίζοντα (1990) ΕΤ1

·        Βιος και πολιτεία του Χαράλαμπου Κ (1989)

·        Αλέξανδρος Δελμούζος (1987) ΕΤ2

·        Σιγά η πατρίδα κοιμάται (1987) ΕΤ1

·        Κεφαλονίτικες ιστορίες (1986) ΕΡΤ

·        Μικρές αγγελίες (1985) ΕΡΤ2

·        Χαίρε Τάσο Καρατάσο (1985) ΕΡΤ

·        Χατζημανουήλ(1984, ΕΡΤ)

·        Χατζημανουήλ (1984) ΕΡΤ

·        Βραδυά επιθεώρησης (1984) ΕΡΤ

·        Από τη ζωή των ανθρώπων (1983) ΕΡΤ2

·        Άνθρωποι και ανθρωπάκια (1982) ΥΕΝΕΔ

·        Οι απόμαχοι (1982) ΕΡΤ

·        Ορκιστείτε παρακαλώ (1982) ΥΕΝΕΔ

·        Τα Λαυρεωτικά (1982) ΕΡΤ

·        Κίτρινος φάκελος (1981) ΕΡΤ

·        Ο συμβολαιογράφος (1979) ΕΡΤ

·        Από την κλειραρότρυπα (1976) ΥΕΝΕΔ

·        Γαλήνη (1976) ΕΡΤ

·        Χαίρε Τάσο Καρατάσο(1985, ΕΡΤ)

·        Ο συμβολαιογράφος (1979, ΕΡΤ)

·        Εκείνος κι εκείνος (1972-74 (ΕΙΡΤ) & 1989 (ET2)

·        Το άδειο σπίτι (1974) ΥΕΝΕΔ

·        Άγνωστος Πόλεμος (1971-74, ΥΕΝΕΔ)

 

Στον απόηχο των αμερικάνικων εκλογών: και τώρα τί θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους

               Για την οικονομία των ΗΠΑ
               Στις “ράγες” της ολομέτωπης σύγκρουσης

Σελίδες επί σελίδων γράφτηκαν πριν και μετά τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών, με άξονα το «αγωνιώδες» ερώτημα για το τι θα σηματοδοτήσει η εκλογή Τραμπ για τις ΗΠΑ, αλλά και για την Ελλάδα. Κι όσο για το δεύτερο μπορεί, κατά τον Κυρ. Μητσοτάκη, να είναι «δεδομένο» ανεξαρτήτως αποτελέσματος, αφού οι σχέσεις είναι «στρατηγικές», και «υπάρχει και το προηγούμενο της πρώτης θητείας» του «διαβολικά καλού» Τραμπ, με την εμπλοκή να απογειώνεται διαδοχικά από ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, αλλά και το πρώτο... εξίσου δεδομένο είναι.
Και δεν το λέμε εμείς, αλλά κοτζάμ διευθύνων σύμβουλος της «BlackRock» - του μεγαλύτερου επενδυτικού fund παγκοσμίως - L. Fink, ο οποίος σε συνέδριο τον περασμένο Οκτώβρη είπε πως «κουράστηκα να ακούω ότι αυτές είναι οι σημαντικότερες εκλογές της ζωής σας. Η πραγματικότητα είναι πως σε βάθος χρόνου, δεν έχει σημασία», σημειώνοντας ότι «δουλεύουμε και με τις δύο διοικήσεις και έχουμε συζητήσεις και με τους δύο υποψηφίους».
Τέτοια ξεσπάσματα «ειλικρίνειας» δεν σημαίνουν βέβαια ότι δεν υπήρχαν διαφορές ανάμεσα στους δύο και μάλιστα μεγάλες, διαφορές που βγήκαν ορμητικά στην επιφάνεια όλο το προηγούμενο διάστημα εκφράζοντας και τον πολύ βαθύ διχασμό στο εσωτερικό της αστικής τάξης των ΗΠΑ. Αποτυπώνουν όμως το έδαφος, τις «ράγες» πάνω στις οποίες κινείται η διαπάλη αυτή.

Στον Τραμπ η σκυτάλη
για την ✨ υπεράσπιση των 🌐 αμερικανικών μονοπωλίων

Και στην περίπτωση της νέας διακυβέρνησης Τραμπ, αυτές οι «ράγες» δεν είναι άλλες από τη μάχη με την Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ανοιχτά πολεμικά μέτωπα σε όλο τον κόσμο και το ενδεχόμενο μιας νέας διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης να είναι ορατό. Αυτά, λοιπόν, και καθόρισαν την εκλογή Τραμπ και θα δώσουν τον «τόνο» της διακυβέρνησής του.

Ορισμένα από αυτά τα στοιχεία και τις εκτιμήσεις των αστικών επιτελείων καταγράφουμε παρακάτω.

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι εδώ...

Σε ό,τι αφορά την οικονομία, ο «ελέφαντας στο δωμάτιο» δεν είναι άλλος από μια ακόμα κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου η οποία καραδοκεί. Τα «προειδοποιητικά καμπανάκια» είναι παραπάνω από πολλά, από την κατάρρευση μιας σειράς αμερικανικών τραπεζών την άνοιξη του 2023, μέχρι τη «μαύρη Δευτέρα» του αμερικανικού (και όχι μόνο) χρηματιστηρίου τον περασμένο Ιούλη.

Είναι τα κεφάλαια που δεν βρίσκουν κερδοφόρες διεξόδους αυτά που οδηγούν ολοταχώς σε μια ακόμη καπιταλιστική κρίση, ενώ ενδεικτικές είναι και οι εκτιμήσεις και τα όσα καταγράφει σε πρόσφατη έκθεσή της η «Delloite» (βλέπε και πίνακα 1), όπως π.χ.:

·        Την εκτίναξη για την τρέχουσα χρονιά του δείκτη «συσσώρευσης αποθεμάτων» («Real inventor accumulation», που αποτυπώνει τη συσσώρευση εμπορευμάτων που δεν μπορούν να πουληθούν, «απηχώντας» και τη συσσώρευση κεφαλαίου)

·        Την προσωρινή κάμψη των κερδών προ φόρων

·        Την ένταση της εκμετάλλευσης και την ολομέτωπη επίθεση στην εργατική τάξη, με τον σχετικό δείκτη του «κόστους εργασίας» να προβλέπεται να υποχωρεί συνεχώς μέχρι το 2028...

Την ίδια ώρα, οι εκτιμήσεις των αστικών επιτελείων καταγράφουν ότι και στις ΗΠΑ «τα ποσοστά συμμετοχής στην αγορά εργασίας σε πολλές ηλικιακές ομάδες θα συνεχίσουν να αυξάνονται, ιδίως στην ηλικιακή ομάδα των 55 ετών και άνω», με νέα δηλαδή παράταση του εργάσιμου βίου, ότι η ανεργία που τον περασμένο Ιούλη έφτασε στα επίπεδα - ρεκόρ της πανδημίας (σηματοδοτώντας κατά τους ίδιους την αρχή νέας ύφεσης) θα υποχωρεί με πολύ αργούς ρυθμούς, ενώ οι πραγματικοί μισθοί θα συνεχίσουν να υποχωρούν μαζί με τη μείωση του πληθωρισμού, αφήνοντας «μονά - ζυγά» χαμένους τους εργαζόμενους.

Όσο για τις διακηρύξεις Τραμπ περί του «μεγαλύτερου προγράμματος απελάσεων μεταναστών στην ιστορία», αποτελούν στην πραγματικότητα «σύμπτωμα» και πολιτική «διαχείρισης» του «πλεονάζοντος» για το κεφάλαιο εργατικού δυναμικού. Αναποδογυρίζοντας μάλιστα την αιτία και το αποτέλεσμα το Ινστιτούτο Πίτερσον υπολογίζει ότι απέλαση 1,3 εκατ. εργατών θα σήμαινε συρρίκνωση της καπιταλιστικής οικονομίας των ΗΠΑ κατά 2,1% οδηγώντας την στην ύφεση.

Αυτά, κι ενώ η άγρια εκμετάλλευση, η εντατικοποίηση, οι μισθοί πείνας χτυπάνε ήδη «ταβάνι» προκαλώντας σε πολλές περιπτώσεις, όπως π.χ. του μονοπωλίου της «Amazon», την αντίδραση των εργαζομένων που οργανώνονται και παλεύουν.

Εξάλλου, μια ματιά στην «ψαλίδα» που συνεχώς ανοίγει ανάμεσα στην εκτόξευση της παραγωγικότητας και τους καθηλωμένους μισθούς (βλέπε γράφημα 1), δείχνει την προδιαγεγραμμένη πορεία αλλά ξεγυμνώνει και τους μύθους που διακινούν και εδώ τα αστικά κόμματα περί «δίκαιης καπιταλιστικής ανάπτυξης» και περί μισθών που τάχα θα ανεβαίνουν παράλληλα με την παραγωγικότητα, όπως νομοθετεί τώρα η κυβέρνηση της ΝΔ ενσωματώνοντας και τη σχετική ευρωενωσιακή Οδηγία.

Την ίδια ώρα, παρά τα όσα έλεγαν οι αστοί οικονομολόγοι προεκλογικά περί της «κατανάλωσης που παρά τον πληθωρισμό αντέχει στις ΗΠΑ» και «αποτελεί ένα από τα βασικά συστατικά που τροφοδοτεί τις αντοχές της οικονομίας της» (με την αξιοποίηση τα περασμένα χρόνια και των σχετικών «επεκτατικών» πακέτων που έπεσαν από τη διακυβέρνηση των Δημοκρατικών για να στηρίξουν τον τζίρο των επιχειρηματικών ομίλων), δεν κρύβεται με τίποτα η συνεχής υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, με την εκτόξευση του κόστους ζωής που ροκανίζει παραπέρα το πραγματικό λαϊκό εισόδημα, με όλες διαδοχικά τις κυβερνήσεις, Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων.

Σε βάθος χρόνου δύο δεκαετιών στις ΗΠΑ:

·        Τα κέρδη των επιχειρηματιών της Υγείας εκτοξεύτηκαν 100% και πολύ παραπάνω το αντίστοιχο κόστος περίθαλψης κ.τ.λ. για τους εργαζόμενους

·        Τα κάθε είδους δίδακτρα που πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα εκτοξεύτηκαν κατά 170%

·        Οσον αφορά τη στέγη, οι αμερικανικές οικογένειες πληρώνουν πλέον πάνω από το 35% του εισοδήματός τους σε ενοίκια, μετά και την «επέλαση» μεγάλων funds την περασμένη δεκαετία στην οικιστική στέγη (ενδεικτικά η «Blackstone» είναι πλέον ο μεγαλύτερος κάτοχος γης και ακινήτων, συγκεντρώνοντας μόνο σε μια διετία, από το 2021 ως το 2023, 200.000 επιπλέον σπίτια στο χαρτοφυλάκιό της, προχωρώντας σε μαζικές εξώσεις, με δεκάδες χιλιάδες νέους άστεγους).

Κάπως έτσι η ταξική «ψαλίδα» συνεχώς ανοίγει στις ΗΠΑ, όπου, σύμφωνα με τα στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας, το 50% των πιο φτωχών Αμερικανών «κατέχει» πλέον το... 2,6% του πλούτου της χώρας, την ώρα που το 10% των πιο πλούσιων κατέχει πάνω από το 67%, το 1% των πλουσιότερων περισσότερο από το 30% και το 0,1% των πλουσιότερων το 14%.

«Ένα το κρατούμενο», λοιπόν, είναι ότι τα επόμενα χρόνια έρχεται ακόμη μεγαλύτερη, ολομέτωπη επίθεση στην εργατική τάξη, που με νέες θυσίες θα κληθεί να πληρώσει τον «νυν υπέρ πάντων» αγώνα της αστικής τάξης, τη μάχη με την Κίνα για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Η “φθορά”...

Το «δεύτερο κρατούμενο» αφορά την προσπάθεια να βρουν αλλού διεξόδους τα συσσωρευμένα κεφάλαια που προκαλούν «ασφυξία» στην καπιταλιστική οικονομία.

Ποια είναι τα δεδομένα;

·        Ότι τα τεράστια πακέτα επιδοτήσεων και «πράσινων έργων» άνω του 1 τρισ. δολαρίων που «έτρεξε» τα προηγούμενα χρόνια η προεδρία Μπάιντεν, με νομοθετήματα όπως π.χ. οι «νόμοι IRA», που προσφέρουν φορολογικές ελαφρύνσεις 369 δισ. δολαρίων για την παραγωγή ηλεκτρικών οχημάτων, μπαταριών, υδρογόνου ή ηλιακών συλλεκτών στις Ηνωμένες Πολιτείες, μπόρεσαν μόνο προσωρινά και περιορισμένα να «κλοτσήσουν το τενεκεδάκι» μιας νέας κρίσης παρακάτω. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα π.χ. του κλάδου των κατασκευών που ευνοήθηκε από τα μέτρα αυτά, με τις επενδύσεις να εκτοξεύονται 13,2% το 2023, για να προσγειωθούν πάλι πολύ απότομα και γρήγορα στο 2,9% το 2025 (κατά τις προβλέψεις). Εξάλλου, τα «πράσινα» εμπορεύματα των ΗΠΑ δεν μπορούν στην πραγματικότητα να σταθούν στον ανταγωνισμό με τον νούμερο 1 εχθρό, την Κίνα, η οποία αξιοποιεί το φτηνότερο και έμπειρο εργατικό δυναμικό, τη μεγάλη βιομηχανική της βάση, όπως και τον επί της ουσίας πλήρη έλεγχό της σε σπάνια υλικά και γαίες.

·        Αλλά και στη λεγόμενη ψηφιακή οικονομία, την εικόνα περιγράφουν οι εκθέσεις των αστικών επιτελείων που προβλέπουν πως «η αύξηση των επενδύσεων στη διανοητική ιδιοκτησία αναμένεται να επιβραδυνθεί σε σύγκριση με τα κέρδη που παρατηρήθηκαν το 2021 και το 2022» («Delloite», ό.π.), παρά και τη συνέχιση της ενσωμάτωσης της τεχνητής νοημοσύνης και άλλων τεχνολογιών σε μια σειρά από κλάδους. Θυμίζουμε άλλωστε ότι τόσο η κατάρρευση μιας σειράς αμερικανικών τραπεζών την άνοιξη του 2023, όσο και η κατακρήμνιση του χρηματιστηρίου το καλοκαίρι έγιναν ακριβώς με επίκεντρο αυτούς τους κλάδους, καθώς ένα μέρος των μεγαλοεπενδυτών ανησυχεί πως δεν αποδίδουν όσο γρήγορα ήλπιζαν οι μεγάλες επενδύσεις στην τεχνητή νοημοσύνη και τις άλλες τεχνολογίες αιχμής, όπου έχουν επενδυθεί τρισ. δολάρια, «ανησυχίες» που αποτυπώνουν ακριβώς την πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους.

Με αυτά τα δεδομένα και με «προμετωπίδα» την «ενεργειακή επάρκεια», την «αυτάρκεια» και τη «μείωση του πληθωρισμού», η νέα προεδρία Τραμπ δηλώνει ότι θα δώσει εν μέρει προτεραιότητα σε ανταγωνιστικά συμφέροντα, όπως αυτά των ορυκτών καυσίμων, αξιοποιώντας ως μοχλούς τον επαναπροσανατολισμό των κρατικών κονδυλίων όπως και νέες τεράστιες φοροαπαλλαγές και λοιπά προνόμια στους επιχειρηματικούς ομίλους σε συνέχεια των όσων νομοθέτησε στην πρώτη του θητεία (και «εμπλούτισε» η προεδρία Μπάιντεν όπως π.χ. με την επιδότηση του ενεργειακού κόστους τους).

Την ίδια ώρα, η πορεία φθοράς, η απώλεια «θέσεων» και η αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ στο ιμπεριαλιστικό σύστημα αποτυπώνονται και σε μια σειρά από άλλα οικονομικά στοιχεία, όπως, π.χ.:

·        Η εκτόξευση του κόστους δανεισμού, με την «Delloite» να επισημαίνει ότι «το μέσο επιτόκιο δανεισμού των επιχειρήσεων αυξήθηκε σε σχεδόν 7% μέχρι το τέλος του 2023 και παρέμεινε αυξημένο μέχρι το πρώτο εξάμηνο του 2024, αποτελώντας εμπόδιο για τις επιχειρήσεις που χρειάζονται δανεισμό για να επενδύσουν»

·        Τα μεγάλα κρατικά χρέη, που πλέον υπερβαίνουν τα 35 τρισεκατομμύρια δολάρια, ανεβάζοντας το χρέος στο 99% του ΑΕΠ των ΗΠΑ (από 31% το 1981), σχεδόν όσο και το ανώτατο επίπεδό του στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

·        Η «αμφισβήτηση» του δολαρίου, όπως έδειξε και η πρόσφατη Σύνοδος των BRICS με τα σχέδια αντικατάστασής του ως «παγκόσμιου νομίσματος» να πέφτουν ανοιχτά στο τραπέζι. Σε συνδυασμό με τη σχετική υποχώρηση της «επενδυτικής θέσης» των ΗΠΑ παγκόσμια, όπως απηχεί και η πορεία του λεγόμενου δείκτη NIIP (μπορεί να θεωρηθεί ο ισολογισμός ενός κράτους με τον υπόλοιπο κόσμο - βλέπε και γράφημα 2), δείχνει ότι τα προβλήματα είναι μπροστά για την οικονομία των ΗΠΑ.

Σημειωτέον, τα παραπάνω δείχνουν και από μια ακόμη άποψη ότι καμία μορφή διαχείρισης δεν μπορεί να λύσει τις ίδιες τις εγγενείς αντιφάσεις στο καπιταλιστικό σύστημα: Ολα τα «γιατροσόφια» της αστικής διαχείρισης που επιστρατεύτηκαν για να αντιμετωπίσουν τόσο την κρίση του 2009, όσο και την πανδημία, απλά «έμπλεξαν κι άλλο το κουβάρι», μεγεθύνοντας το πρόβλημα. Οπως έλεγε πρόσφατα και ο πρώην συνεργάτης του Σόρος και νυν πρόεδρος της «Beeland Interests Inc», J. Rogers, η ιστορία δείχνει ότι πλησιάζουμε σε μια ύφεση, «αλλά δεν ξέρω πότε. Ξέρω ότι θα υπάρξει ξανά ύφεση και ξέρω ότι θα είναι εξαιρετικά άσχημη», εκτιμώντας ότι «η ύφεση έχει καθυστερήσει και αυτό θα δημιουργήσει περισσότερα οικονομικά προβλήματα».

...πρόσω ολοταχώς για τη σύγκρουση

Στην πραγματικότητα, όλα τα παραπάνω αποτυπώνουν ότι (και) η αμερικανική οικονομία χρειάζεται κάτι πιο «δραστικό» για να αντιμετωπίσει το τεράστιο πρόβλημα που βρίσκεται στο DNA του συστήματός τους και αυτό δεν είναι άλλο από την αποφασιστικότερη στροφή στην πολεμική οικονομία, σε συνθήκες που τον τόνο δίνει η «εφ' όλης της ύλης» αντιπαράθεση με το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.

Όπως χαρακτηριστικά δήλωνε ο επικεφαλής της JPMorgan Chase & Co., Τζέιμι Ντάιμον, στην ετήσια εκδήλωση του Διεθνούς Χρηματοοικονομικού Ινστιτούτου (IIF) στην Ουάσιγκτον πρόσφατα, οι οικονομικές προοπτικές «έχουν μηδαμινή σημασία σε σύγκριση με τη γεωπολιτική κατάσταση που αντιμετωπίζουμε», λέγοντας ότι οι εχθροί των ΗΠΑ «μιλούν ξεκάθαρα για τη διάλυση του συστήματος» και τονίζοντας πως «ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει. Ηδη, διεξάγονται μάχες σε πολλές χώρες»!

Άλλωστε, παρά τα παραμύθια περί... φιλειρηνικού Τραμπ, το ίδιο το πρόγραμμά του προβλέπει την «εκτόξευση» των στρατιωτικών δαπανών, ενώ και μόνο η πείρα της πρώτης θητείας του με την εκτόξευση των δαπανών αυτών (βλέπε και γράφημα 3), την ίδια ώρα μάλιστα που προχωρούσε η «αναδιάταξη» των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ (π.χ. απόσυρση από Αφγανιστάν) ώστε αυτές να εστιάσουν στην Κίνα, μιλάει από μόνη της.

Πολύ περισσότερο που η πολεμική οικονομία δεν αφορά αποκλειστικά τις πολεμικές δαπάνες, αλλά συνολικά τον προσανατολισμό της οικονομικής πολιτικής στο βασικό ζητούμενο, που με σαφήνεια περιγράφεται στο πρόγραμμα της προεδρίας Τραμπ:

“Μακράν ο σημαντικότερος κίνδυνος για την ασφάλεια, τις ελευθερίες και την ευημερία των Αμερικανών είναι η Κίνα. Η Κίνα είναι από κάθε άποψη το πιο ισχυρό κράτος στον κόσμο, εκτός από τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Προφανώς φιλοδοξεί να κυριαρχήσει στην Ασία και στη συνέχεια, από αυτή τη θέση, να γίνει παγκόσμια κυρίαρχη. Εάν το Πεκίνο μπορούσε να επιτύχει αυτόν τον στόχο, θα μπορούσε να υπονομεύσει δραματικά τα βασικά συμφέροντα της Αμερικής, μεταξύ άλλων με τον περιορισμό της πρόσβασης των ΗΠΑ στην πιο σημαντική αγορά του κόσμου. Η αποτροπή αυτού του γεγονότος πρέπει να είναι η κορυφαία προτεραιότητα της αμερικανικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής”.

Με βάση, λοιπόν, αυτήν την (κοινή για όλες τις πτέρυγες των ΗΠΑ) εκτίμηση, η προεδρία Τραμπ προαναγγέλλει τόσο την προσπάθεια να μπει «σφήνα» στην προσπάθεια διαμόρφωσης του ευρασιατικού στρατοπέδου, ιδιαίτερα στις σχέσεις Ρωσίας - Κίνας, και την επικέντρωση του «στόχαστρου» στην Κίνα, με στρατιωτικά αλλά και οικονομικά μέτρα, αφού, όπως έγραφε και η «Deloitte», «οι γεωπολιτικές συγκρούσεις δεν διεξάγονται μόνο με όπλα - η εμπορική πολιτική αποτελεί όλο και περισσότερο πεδίο ανταγωνισμού».

Στοιχεία αυτού του παζλ - επί της ουσίας της πολεμικής προετοιμασίας - είναι:

·        Ο «εμπορικός πόλεμος» με την Κίνα αλλά και την ΕΕ, με τον Τραμπ να προαναγγέλλει και νέα εκτόξευση των δασμών, ακόμα και κατά 60%, σε κινεζικά προϊόντα, και 10 - 20% σε όλα τα εμπορεύματα από το εξωτερικό, προκαλώντας «τρικυμία» και στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού στρατοπέδου

·        Οι νέες οικονομικές και άλλες κυρώσεις προς μια σειρά κρατών και εταιρειών που συνεργάζονται με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο με την Κίνα, τη Ρωσία κ.ο.κ., κι ενώ ήδη σε ισχύ βρίσκονται πάνω από 15.000 κυρώσεις, απέναντι στο 1/3 των χωρών του πλανήτη. Να σημειωθεί πως ένα από τα τελευταία «κοινά έργα» Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο τον περασμένο Σεπτέμβρη ήταν η ψήφιση 25 νόμων «για την αντιμετώπιση των απειλών του ΚΚ Κίνας».

·        Η προσπάθεια να διασφαλιστεί ο έλεγχος σε «κρίσιμες πρώτες ύλες» και εφοδιαστικές αλυσίδες, με τη δημιουργία και εναλλακτικών διαδρομών μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, όπως ο περιβόητος διάδρομος Ινδίας - ΕΕ, για τον οποίο το Ισραήλ μακελεύει εδώ και έναν χρόνο όλη τη Μ. Ανατολή.

·        Η προσπάθεια «τόνωσης» της εγχώριας βιομηχανίας, με τη μείωση της εξάρτησης σε ό,τι αφορά την παραγωγή από την Κίνα, αλλά και η διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας στις νέες τεχνολογίες.

Το βασικό βέβαια ζητούμενο είναι άλλο, και περιγράφεται κι αυτό γλαφυρά στο προαναφερόμενο «project2025» των «δεξαμενών σκέψης» που πρόσκεινται στον Τραμπ: «Η τεχνολογία είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας μας στον πόλεμο, αλλά πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στο τραγούδι των Σειρήνων ότι η τεχνολογία από μόνη της μπορεί να μας προστατεύσει (...) Επειδή ο πόλεμος θα συνεχίσει να είναι η πιο αγχωτική και επιδραστική ανθρώπινη προσπάθεια, τα πιο ισχυρά οπλικά συστήματα θα παραμείνουν τα έξι εκατοστά μεταξύ των αυτιών των πολιτών μας και της δύναμης της καρδιάς τους και του περιεχομένου της ψυχής τους». Αυτήν ακριβώς την «ψυχή» των λαών που όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα προσπαθούν να στρατεύσουν στον πόλεμο για τα συμφέροντά τους.

🔴  Σχετικά με τη στάση των κομμουνιστών
      στις αμερικανικές εκλογές
🔴 Αναγκαία η χάραξη
     αυτοτελούς επαναστατικής στρατηγικής 🔻

Οι αμερικανικές εκλογές έχουν αρκετές παραμέτρους και απασχολούν ολόκληρο τον πλανήτη, μιας και οι ΗΠΑ παραμένουν η ισχυρότερη ιμπεριαλιστική δύναμη στον κόσμο, αλλά σε ένα πλαίσιο «κινούμενης άμμου», το οποίο έχουν προκαλέσει οι αντιθέσεις τους τόσο με τους ανταγωνιστές τους στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, όπως είναι η καπιταλιστική Κίνα, όσο και με τους συμμάχους τους, όπως είναι η ΕΕ. Άλλωστε, οι αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις και στα μονοπώλια έχουν προκαλέσει ήδη δύο ιμπεριαλιστικούς πολέμους που βρίσκονται σε εξέλιξη σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή.

Η αλλαγή στο «τιμόνι» της κυβερνητικής διαχείρισης στις ΗΠΑ εικάζεται ότι μπορεί να προκαλέσει ορισμένες διαφοροποιήσεις στην τακτική που θα ακολουθήσουν οι ΗΠΑ, μετά την ανάληψη του προεδρικού θώκου από τον Ντ. Τραμπ.

Όμως «ο Τραμπ δεν έγινε "περιστέρι της ειρήνης" όταν δηλώνει πως θα τελειώσει τον πόλεμο στην Ουκρανία μέσα σε λίγες μέρες, ή ότι θα επαναξιολογήσει τον ρόλο του ΝΑΤΟ. Εκπροσωπεί τμήματα του κεφαλαίου και του βαθιού κατεστημένου των ΗΠΑ που υποστηρίζουν ότι πρέπει να επικεντρωθούν στην αντιμετώπιση του στρατηγικού αντιπάλου, που είναι η Κίνα (το λεγόμενο "pivot to the east", που ξεκίνησε επί Ομπάμα), και να διαρρήξουν το μέτωπο που διαμορφώνουν Ρωσία και Κίνα»¹.

Σκοπός αυτού του άρθρου, όμως, είναι να κάνει μια σύντομη προσέγγιση στη στάση που κράτησε το κομμουνιστικό κίνημα στις ΗΠΑ, όπου «διά της εις άτοπον επαγωγής» επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά η ανάγκη της αυτοτέλειας του Κομμουνιστικού Κόμματος, οργανωτικής και ιδεολογικοπολιτικής, και της χάραξης επαναστατικής στρατηγικής σε κάθε χώρα.

Το ΚΚ ΗΠΑ ..."ουρά" του Δημοκρατικού Κόμματος

Το ΚΚ ΗΠΑ, που συγκροτήθηκε στα 1919, ακολουθεί τις τελευταίες δεκαετίες μια πολιτική «ουράς» πίσω από τον έναν από τους δύο «πυλώνες» του αστικού πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ, δηλαδή πίσω από το Δημοκρατικό Κόμμα.

Να θυμίσουμε ότι το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ είναι και το ίνδαλμα του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Στ. Κασσελάκη, για το πώς θα πρέπει να είναι η «σύγχρονη αριστερά». Και ακόμα ότι στις προηγούμενες αμερικανικές εκλογές υπήρχαν δυνάμεις, από τον ΣΥΡΙΖΑ έως το ΚΚ ΗΠΑ και ορισμένα ακόμα ΚΚ ανά τον κόσμο, που καλλιεργούσαν αυταπάτες για τον τάχα «αριστερό υποψήφιο» στο Δημοκρατικό Κόμμα, τον Μπέρνι Σάντερς, σύμμαχο του Βαρουφάκη για μια «Παγκόσμια Προοδευτική Συμμαχία». Μάλιστα ορισμένοι από αυτούς κατηγορούσαν και το ΚΚΕ, που τεκμηριωμένα αποκάλυπτε αυτές τις αυταπάτες. Στις φετινές εκλογές ο Σάντερς στήριξε τους Δημοκρατικούς και την υποψηφιότητα της Χάρις, ενώ έσπευσε να ταχθεί και με το «δικαίωμα» του κατοχικού κράτους - δολοφόνου, του Ισραήλ, «να υπερασπιστεί τον εαυτό του»².

Για να επιστρέψουμε στο ΚΚ ΗΠΑ, η στάση του να επιδιώκει φανατικά τη θέση του «ουραγού» του Δημοκρατικού Κόμματος έχει συνοδευτεί από την οργανωτική συρρίκνωση και αποδιάρθρωση του κόμματος, το κλείσιμο της έντυπης έκδοσης της εφημερίδας («People's Weekly World») και του περιοδικού τους («Political Affairs»), με την παράλληλη αλλαγή του χαρακτήρα του τελευταίου. Επιπλέον, το 2007 προχώρησε στην παράδοση των αρχείων του κόμματος στα χέρια του αμερικανικού αστικού κράτους, όπως έχουν κάνει και άλλα κόμματα που βαδίζουν στα ίδια «χνάρια», π.χ. το Γαλλικό ΚΚ.

Οπως ήταν αναμενόμενο, και σε αυτές τις αμερικανικές εκλογές εκφράστηκε η οπορτουνιστική γραμμή, που ντύνεται την προβιά της «ανανέωσης» και της «πάλης με τον δογματισμό και τον σεχταρισμό», όπως χαρακτηρίζεται η πάλη για τη διατήρηση των κομμουνιστικών, μαρξιστικών - λενινιστικών χαρακτηριστικών των ΚΚ σε συνθήκες όπου το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα βρίσκεται σε κρίση και υποχώρηση.

Το ΚΚ ΗΠΑ στις εκλογές του 2024 κάλεσε σε «ευρύτερη δυνατή ενότητα και ένωση με άλλους στην πολιτική δράση για να νικήσουμε τον Τραμπ και να κερδίσουμε προοδευτικές νίκες»³.

Η επίκληση στράτευσης ενάντια στον Τραμπ γίνεται με το επιχείρημα του αντιρατσισμού και αντιφασισμού. Από το οπτικό πεδίο του έχει εξαφανιστεί η εργατική τάξη ως επαναστατικό υποκείμενο, ενώ και το εργατικό κίνημα έχει αντικατασταθεί στην προσέγγιση του ΚΚ ΗΠΑ από άλλα δήθεν «κινήματα», που σε κάθε περίπτωση συνδέονται με σχεδιασμούς μερίδων της αστικής τάξης, όπως είναι εκείνη η μερίδα που προκρίνει τα κέρδη για τα μονοπώλια της «πράσινης μετάβασης».

Επιπλέον, το κόμμα αυτό έχει αποδεχθεί «αμάσητη» όλη την ανορθολογική και αντιεπιστημονική προσέγγιση γύρω από το λεγόμενο «κοινωνικό φύλο», τις λεγόμενες «ταυτότητες φύλου» και την αναπαράγει.

Τέλος, το ΚΚ ΗΠΑ επαναλάμβανε πλευρές του προγράμματος της Κάμαλα Χάρις π.χ. για τη φορολογία των πλουσίων, ή ενάντια στον ρατσισμό και υπέρ των μεταναστών κ.λπ.

Το Αμερικανικό ΚΚ ...
“αριστερή πατερίτσα” του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος

Από την άλλη μεριά, το νεοϊδρυθέν Αμερικανικό ΚΚ (ΑΚΚ), που αποτελείται από δυνάμεις που έχουν φύγει από το ΚΚ ΗΠΑ και άλλες ομάδες και είναι μέλος της λεγόμενης «Παγκόσμιας Αντιιμπεριαλιστικής Πλατφόρμας» (ΠΑΠ), για τον επικίνδυνο και περίεργο ρόλο της οποίας έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν⁴, στήριξε στις εκλογές τον Τραμπ.
Ο πρόεδρος του ΑΚΚ, Χαζ Αλ-Ντιν, εκτός από «μαρξιστής - λενινιστής» δηλώνει οπαδός του «πατριωτικού σοσιαλισμού»⁵ και ηγετική προσωπικότητα του κινήματος των «MAGA κομμουνιστών» στις ΗΠΑ - εκ του «Make America Great Again» («Κάντε την Αμερική Ξανά Μεγάλη»), δηλαδή του βασικού συνθήματος του Ντόναλντ Τραμπ.

Το συγκεκριμένο κόμμα κατακρίνει τη «φιλοπόλεμη» πολιτική του Δημοκρατικού Κόμματος, ενισχύοντας έτσι το δήθεν «φιλειρηνικό» προφίλ του Τραμπ.

Εκτιμά πως «η εργατική τάξη των μπλε κολάρων, στη συντριπτική της πλειοψηφία, πέρασε στον Τραμπ. Είναι αυτοί που εξασφάλισαν την εκλογή του και του έδωσαν πολιτική υπόσταση. (...) Οι κομμουνιστές θα πρέπει να βρουν περισσότερους συμμάχους στους συντηρητικούς. Οχι απαραίτητα τους mainstream, αλλά απλούς, καθημερινούς ανθρώπους που έχουν συντηρητικές ευαισθησίες. Είναι συντηρητική ευαισθησία να αντιταχθείς στη χιτλερική φιλοπόλεμη ατζέντα των Δημοκρατικών και των παγκοσμιοποιητών. Είναι επίσης συντηρητική ευαισθησία να αντιταχθείς στην ατζέντα των ΛΟΑΤΚΙ, του Σόρος, του Μπιλ Γκέιτς και του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ»⁶.

Το ΑΚΚ, όπως και η ΠΑΠ, είναι απολογητής της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας, μίας από τις ισχυρότερες δυνάμεις στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, και τη φαντασιώνεται ως «αντιιμπεριαλιστική δύναμη», ενώ την ίδια ώρα στηρίζει τον Τραμπ στο όνομα της «εργατικής τάξης», της «ειρήνης», του «αντιφασισμού», της απόκρουσης της «woke» κουλτούρας, και τάσσεται υπέρ της «Μεγάλης Αμερικής»...

Φτάσαμε!
Στάση “Τρελοκομείο”.

Ελισαίου ΒΑΓΕΝΑ_
μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ,
υπεύθυνου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ

🔻🔻

✨ Μονόδρομος __
🔻 η αυτοτελής επαναστατική στρατηγική🔻

Όλα τα παραπάνω συνηγορούν για μια τραγωδία που περνά το κομμουνιστικό κίνημα στις ΗΠΑ, όπου βλέπουμε δύο κόμματα που αυτοαποκαλούνται «ΚΚ» να στοιχίζονται πίσω από τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα και ανάλογα τμήματα της αστικής τάξης των ΗΠΑ, επιλέγοντας τον έναν ή τον άλλο διαχειριστή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Και όλα αυτά συμβαίνουν πότε στο όνομα της «δημοκρατίας» και της ανάγκης «να ηττηθεί τώρα η ακροδεξιά, ο ρατσισμός και φασισμός του Τραμπ», και πότε, από την άλλη, στο όνομα της «ειρήνης» και του να ηττηθεί ο «ουκρανικός φασισμός».

Παραγνωρίζεται έτσι ότι η δημοκρατία έχει ταξικό περιεχόμενο, ότι η πάλη ενάντια στον φασισμό και στον πόλεμο δεν μπορεί να διαχωριστεί από τη «μήτρα» που τους γεννά, δηλαδή τον καπιταλισμό. Και αυτό συμβαίνει γιατί οι συγκεκριμένες δυνάμεις εμφανίζονται να αγνοούν πως η εποχή μας είναι η εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό, την οποία άνοιξε η Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία.

Καμία «εθνική ιδιαιτερότητα», κανένα επιμέρους καθήκον ή «στάδιο» δεν μπορεί και δεν πρέπει να ακυρώνει την αναγκαιότητα της αυτοτελούς επαναστατικής στρατηγικής του ΚΚ για την ανατροπή του καπιταλισμού, την αναγκαιότητα της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη, της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, του κεντρικού σχεδιασμού και του εργατικού ελέγχου.

Σήμερα, όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, προβάλλει ακόμα πιο έντονα η ανάγκη ύπαρξης Κομμουνιστικών Κομμάτων με ρίζες στην εργατική τάξη και στους τόπους δουλειάς, με πίστη στον μαρξισμό - λενινισμό και στον προλεταριακό διεθνισμό. Κομμουνιστικών Κομμάτων που θα έχουν μέτωπο ενάντια σε κάθε μορφή αστικής διαχείρισης και δεν θα διαλέγουν πλευρά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αλλά σταθερά και με συνέπεια θα είναι με την πλευρά των λαών, που πρέπει να ξεσηκωθούν ενάντια στα μονοπώλια και στον καπιταλισμό.

1.     «Οξυμένη διαπάλη για τα συμφέροντα των μονοπωλίων των ΗΠΑ», «Ριζοσπάστης» 5/11/2024

2.     «Εκλογές ΗΠΑ 2024: Ο Σάντερς στηρίζει Χάρις και απαντά στις επικρίσεις για τη στάση της στο Παλαιστινιακό», «Έθνος» 29/10/2024

3.     Εκλογική Πλατφόρμα ΚΚ ΗΠΑ /

4.     Για τη λεγόμενη "Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα" και την επιζήμια και αποπροσανατολιστική τοποθέτησή της, Ριζοσπάστης 1-2/4/2023 _902
Δείτε και ΚΟΜΕΠ _Η “Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα”, μια προβοκατόρικη ομάδα

5.     Η στήριξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου και η "τρικυμία στο κρανίο", Ριζοσπάστης 31/3/2023

 6.     Χαζ: Τι είναι ο κομμουνισμός MAGA, στην ιστοσελίδα του ΚΕΚΡ (ημερομηνία δημοσίευσης 18/3/2023) _σσ. ακρωνύμιο ‘MAKE AMERICA GREAT AGAIN’ -μότο του Ντόναλντ Τραμπ και των Ρεπουμπλικάνων