Goodbye Mrs Sweet Jane Marianne Faithfull

Η Αγγλίδα τραγουδίστρια των "As Tears Go By" και 10άδων άλλων κομματιών _επίσης ηθοποιός, με τους «αμέτρητους» έρωτες διάρκειας, αλλά και μιας νύχτας, η Marianne (Evelyn Gabriel) Faithfull «έφυγε» 30 Γενάρη αφήνοντας ένα μουσικό και όχι μόνο κενό, στην δυτική κουλτούρα του περιθωρίου, από τα μέσα της 10ετίας του εξήντα και για σχεδόν 50 χρόνια. Τουλάχιστον 100 perfonmance της έχουν στο YouTube πάνω από 3-5.000.000 προβολές, ενώ τα video της είναι κυριολεκτικά "αμέτρητα"
__συνειρμικά
Fate _ degree, destiny, doom, fortune, είναι στην πατρίδα της το μοιραίο, faith η πίστη και full το full …τελικά ήταν λίγο απ όλα ___και όλα μαζί αν αθροίσουμε το margin_ marginal = περιθώριο _περιθωριακός
Γεννημένη στο Hampstead του Λονδίνου 29-Δεκ-1946 έγινε persona αρχικά με την κυκλοφορία του τοπ 5 σινγκλ της στο Ηνωμένο Βασίλειο "As Tears Go By" και σχεδόν αμέσως μία από τις κορυφαίες γυναίκες καλλιτέχνες της βρετανικής εισβολής στις ΗΠΑ.

Ξεκίνησε την καριέρα της το 1964 αφού παρευρέθηκε σε ένα πάρτι για τους Rolling Stones, όπου την ανακάλυψε ο Andrew Loog Oldham. Το ντεμπούτο στούντιο άλμπουμ της το 1965, που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το Come My Way, είχε τεράστια επιτυχία και ακολούθησαν περαιτέρω άλμπουμ στη Decca Records. Από το 1966 έως το 1970 είχε μια πολύ δημοσιοποιημένη ρομαντική σχέση με τον Μικ Τζάγκερ.

Η δημοτικότητά της ενισχύθηκε από κινηματογραφικούς ρόλους όπως εκείνοι στα I'll Never Forget What's'isname (1967), The Girl on a Motorcycle (1968) και Hamlet (1969). Αλλά επισκιάστηκε από προσωπικά προβλήματα τη 10ετία του 1970, όταν έγινε ανορεξική, άστεγη και εθισμένη στην ηρωίνη. Η Faithfull διακρίθηκε για τα ξεχωριστά μελωδικά, φωνητικά της με υψηλή εγγραφή κατά τη διάρκεια της μουσικής της καριέρας της δεκαετίας του 1960. Η φωνή της άλλαξε από τη σοβαρή λαρυγγίτιδα και την επίμονη κατάχρηση ναρκωτικών κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, γεγονός που την έκανε μόνιμα ραγισμένη, ραγισμένη και χαμηλότερη. Ο νέος ήχος εγκωμιάστηκε ως "εμποτισμένος με ουίσκι" από ορισμένους κριτικούς και θεωρήθηκε ότι βοήθησε να συλληφθούν τα ακατέργαστα συναισθήματα που εκφράστηκαν στη μουσική της.

Μετά από μια μακρά απουσία, η Faithfull έκανε μια μουσική επιστροφή το 1979 με την κυκλοφορία του έβδομου στούντιο άλμπουμ που γνώρισε τους κριτικούς, Broken English, με μεγάλη εμπορική επιτυχία και σηματοδότησε την αναβίωση της μουσικής της καριέρας. Το Broken English της χάρισε υποψηφιότητα για ένα βραβείο Grammy για την Καλύτερη Γυναικεία Ροκ Φωνητική Ερμηνεία και θεωρείται ως η "απόλυτη ηχογράφηση". Ακολούθησε μια σειρά στούντιο άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένων των Dangerous Aquaintances (1981), A Child's Adventure (1983) και Strange Weather (1987). Η Faithfull έγραψε τρία βιβλία για τη ζωή της: Faithfull: An Autobiography (1994), Memories, Dreams & Reflections (2007) και Marianne Faithfull: A Life on Record (2014). Έλαβε το Παγκόσμιο Βραβείο Lifetime Achievement στα World Women's World Awards 2009 και το 2011 ανακηρύχθηκε Commandeur του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων από τη γαλλική κυβέρνηση.

Καταγωγή: Ο ετεροθαλής αδερφός της είναι ο καλλιτέχνης Simon Faithfull, 19 χρόνια νεότερος της και πατέρας της, ο ταγματάρχης Ρόμπερτ Γκλιν Φέιθφουλ, αξιωματικός της βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών και καθηγητής ιταλικής λογοτεχνίας στο Bedford College του Λονδίνου. Μητέρα της (είχε γεννηθεί στη Βουδαπέστη και μετακόμισε στη Βιέννη το 1918) η Eva, κόρη του Artur Wolfgang, Ritter von Sacher-Masoch, Αυστροουγγρικού ευγενή της παλιάς καθολικής ρουθηναϊκής αριστοκρατίας (Eva von Sacher-Masoch, βαρόνη Erisso) μπαλαρίνα για την  Max Reinhardt κατά τα πρώτα της χρόνια __χόρευε σε παραγωγές έργων του θεατρικού ντουέτου Bertolt Brecht - Kurt Weill.
Η οικογένεια Sacher-Masoch αντιτάχθηκε κρυφά στο ναζιστικό καθεστώς με το έργο στη βρετανική υπηρεσία πληροφοριών του πατέρα να οδηγεί τη μοίρα (γνωριμία με την Εύα … και γέννηση της Marianne _Evelyn Gabriel_ Faithfull. Ο προ-προ-θείος της από τη μητέρα της ήταν ο Leopold von Sacher-Masoch, του οποίου το ερωτικό μυθιστόρημα, Venus in Furs, γέννησε τη λέξη «μαζοχισμός».

Παιδική ηλικία: Οι γονείς της χώρισαν όταν ήταν 6 ετών, έζησε σε κακές συνθήκες και η κοριτσίστικη ηλικία της αμαυρώθηκε από κρίσεις φυματίωσης. Μαθήτρια στο Ρωμαιοκαθολικό Μοναστήρι του St Joseph's, Reading, ήταν μέλος της ομάδας του Progress Theatre.

Σταδιοδρομία στο τραγούδι

10ετία 1960

Η Faithfull ξεκίνησε την καριέρα της στο τραγούδι το 1964, δίνοντας τις πρώτες της συναυλίες ως ερμηνεύτρια λαϊκής μουσικής σε καφετέριες. Σύντομα άρχισε να συμμετέχει στην εκρηκτική κοινωνική σκηνή του Λονδίνου. Στις αρχές του 1964 παρακολούθησε το πάρτι των Rolling Stones, που προαναφέραμε και συνάντησε τον Andrew Loog Oldham, ο οποίος την «ανακάλυψε». Το "As Tears Go By", το πρώτο της σινγκλ γράφτηκε και συντέθηκε από τους Jagger, Keith Richards και Oldham και έγινε επιτυχία στα charts. (Οι Rolling Stones ηχογράφησαν την έκδοσή τους ένα χρόνο αργότερα, η οποία έγινε επίσης επιτυχημένη)

Στη συνέχεια κυκλοφόρησε μια σειρά επιτυχημένων σινγκλ, συμπεριλαμβανομένων των "This Little Bird", "Summer Nights" και "Come and Stay with Me". Παντρεύτηκε τον John Dunbar το 1965 και γέννησε τον γιο τους Νίκολας, ενώ άρχισε να καπνίζει μαριχουάνα. Ξεκίνησε μια πολυδιαφημισμένη σχέση με τον Μικ Τζάγκερ την ίδια χρονιά και άφησε τον σύζυγό της για να ζήσει μαζί του. Το ζευγάρι έγινε διαβόητο μέρος της hip σκηνής του Swinging London _ακούγεται στο τραγούδι των Beatles "Yellow Submarine". Βρέθηκε τσίτσιδη να «φοράει» μόνο ένα γούνινο ριχτάρι από την αστυνομία που διενεργούσε έρευνα για ναρκωτικά στο Redlands, το σπίτι του Keith Richards. Σε μια συνέντευξη 27 χρόνια αργότερα με τον Α.Μ. Homes for Details, η Faithfull συζήτησε για τις πιο άγριες μέρες της και παραδέχτηκε ότι το περιστατικό είχε διαλύσει την προσωπική της ζωή: «Με κατέστρεψε η κατάσταση γίνεται τσούλα και κακιά μητέρα». Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που έχασε τρεις ευκαιρίες να εμφανιστεί σε ταινίες. «Πίστευα ότι είχα πετάξει στα σκουπίδια την καριέρα μου».

Η συμμετοχή της στη ζωή του Jagger αντικατοπτρίστηκε σε μερικά από τα πιο γνωστά τραγούδια των Rolling Stones. Το "Sympathy for the Devil", που εμφανίστηκε στο άλμπουμ του 1968 Beggars Banquet, ήταν εν μέρει εμπνευσμένο από το The Master & Margarita, γραμμένο από τον Mikhail Bulgakov, ένα βιβλίο που παρουσίασε η Faithfull στον Jagger, ενώ το "You Can't Always Get What You Want" στο άλμπουμ του 1969 Let It Bleed  γράφτηκε και συντέθηκε για την Faithfull και τα τραγούδια "Wild Horses" και "I Got the Blues" στο άλμπουμ Sticky Fingers του 1971 φέρεται να επηρεάστηκαν από αυτήν. Η συγγραφή του τραγουδιού "Sister Morphine" αποτέλεσε αντικείμενο παρατεταμένης δικαστικής μάχης που επιλύθηκε με τη Faithfull να αναφέρεται ως συν-συγγραφέας. Στην αυτοβιογραφία της, είπε ότι ο Τζάγκερ και ο Ρίτσαρντς το κυκλοφόρησαν με τα δικά τους ονόματα, έτσι ώστε ο ατζέντης της να μην εισπράξει όλα τα δικαιώματα και τα έσοδα από το τραγούδι, ειδικά καθώς εκείνη την εποχή ήταν άστεγη και εθισμένη στην ηρωίνη. Το 1968, εμφανίστηκε στη συναυλία των Rolling Stones Rock & Roll Circus, δίνοντας μια σόλο παράσταση του "Something Better".

Παρεμπιπτόντως ήταν και αμφιφυλόφιλη _όλα τα κακά του θεού, όπως έλεγε κυρίως κατά τη διάρκεια της 10ετίας του 1960, έχοντας σχέσεις με άνδρες και γυναίκες _ξεχωριστά και μαζί, αποτελώντας θέμα συζήτησης στα σκανδαλοθηρικά ΜΜΕ της εποχής

10ετία 1970
Περιθωριακή με περιθωριακούς

Η Faithfull τελείωσε τη σχέση της με τον Jagger τον Μάιο του 1970, αφού ξεκίνησε νωρίτερα μια σχέση με τον Αγγλο-Ιρλανδό ευγενή "Paddy" Rossmore. Έχασε επίσης την επιμέλεια του γιου της την ίδια χρονιά, γεγονός που την οδήγησε στην απόπειρα αυτοκτονίας. Η προσωπική ζωή της έπεσε σε παρακμή και η καριέρα της πήγε στα άκρα. Έκανε ελάχιστες εμφανίσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας παράστασης τον Οκτώβριο του 1973 με τον David Bowie, τραγουδώντας το "I Got You Babe" των Sonny & Cher.

Έζησε στους δρόμους του Soho του Λονδίνου για δύο χρόνια, υποφέροντας από εθισμό στην ηρωίνη και νευρική ανορεξία. Οι φίλοι της παρενέβησαν και την έγραψαν σε ένα πρόγραμμα θεραπείας με τη βοήθεια ηρωίνης «με ρέγουλα»του NHS (National Health Service _Εθνικό Σύστημα Υγείας Αγγλίας), που απέτυχε να ελέγξει ή να σταθεροποιήσει τον εθισμό της. Το 1971, ο παραγωγός Mike Leander τη βρήκε στους δρόμους και έκανε μια προσπάθεια να αναβιώσει την καριέρα της, παράγοντας μέρος του άλμπουμ της Rich Kid Blues, αλλά αυτό έμεινε στο ράφι μέχρι το 1985.
Το 1975, κυκλοφόρησε το δίσκο Dreamin' My Dreams, που επανακυκλοφόρησε το 1978 ως Faithless με μερικά νέα κομμάτια που προστέθηκαν, τα οποία έφτασαν στο Νο.1 στο Ιρλανδικό Chart άλμπουμ. Η Faithfull ζούσε οκλαδόν _τέζα, στο πάτωμα σε ένα διαμέρισμα στο Chelsea χωρίς ζεστό νερό ή ρεύμα με τον τότε φίλο της Ben Brierly του συγκροτήματος των Vibrators και αργότερα μοιράστηκε διαμερίσματα στο Chelsea και στο Regent's Park με την Henrietta Moraes.

Το 1979, την ίδια χρονιά που συνελήφθη για κατοχή μαριχουάνας στη Νορβηγία, η καριέρα της επανήλθε στο προσκήνιο με το άλμπουμ Broken English, ένα από εκείνα με τις περισσότερες επικρίσεις. Εν μέρει επηρεασμένη από την πανκ - έκρηξη και τον γάμο της την ίδια χρονιά, κυμαινόταν από τους πανκ-ποπ ήχους του ομότιτλου κομματιού, που αφορούσε την τρομοκρατία στην Ευρώπη (αφιερωμένο στην Ulrike Meinhof), στους ρυθμούς punk-reggae του "Why D'Ya Do It?", ενός τραγουδιού με επιθετικούς στίχους προσαρμοσμένο από ένα ποίημα του Heathcote Williams. Η μουσική δομή αυτού του τραγουδιού είναι πολύπλοκη: Επιφανειακά, το σκληρό ροκ, έχει ένα ταγκό σε χρόνο 4/4, με ένα εναρκτήριο riff ηλεκτρικής κιθάρας από τον Barry Reynolds στο οποίο οι ρυθμοί 1 και 4 από κάθε μέτρο τονίζονται στο up-beat και το beat 3 στο down beat. Η Faithfull, στην αυτοβιογραφία της, σχολίασε ότι η ρευστή αλλά ρυθμική της ανάγνωση του στίχου του Williams ήταν «μια πρώιμη μορφή ραπ». Το Broken English ήταν το άλμπουμ που αποκάλυψε την πλήρη έκταση της χρήσης αλκοόλ και ναρκωτικών της Faithfull και τις επιπτώσεις τους στη φωνή της, με τα μελωδικά φωνητικά στους πρώτους δίσκους της να αντικατασταθούν από μια θολή, βαθιά φωνή που βοήθησε να αποτυπωθούν τα ακατέργαστα συναισθήματα που εκφράστηκαν στο άλμπουμ. Μια καταστροφική εμφάνιση του Φεβρουαρίου 1980 στο Saturday Night Live δικαιολογήθηκε με δήθεν πάρα πολλές πρόβες, αλλά σίγουρα τα ναρκωτικά είχαν προκαλέσει την κατάσχεση των φωνητικών χορδών της.

Το τραγούδι "The Ballad of Lucy Jordan" κυκλοφόρησε ως single από το άλμπουμ, τον Οκτώβριο του 1979, και έγινε ένα από τα τραγούδια της με τα υψηλότερα charts. Περιλαμβάνεται στα soundtrack των ταινιών Montenegro, Tarnation και Thelma & Louise.

Η Faithfull ερμήνευσε επίσης το τραγούδι κατά τη διάρκεια μιας guest εμφάνισης σε ένα επεισόδιο στην τέταρτη σεζόν του Absolutely Fabulous. Το 2016, το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε στο φινάλε του American Horror Story: Hotel. Συζήτησε την ερμηνεία της και σε μια συνέντευξη του 2007 στην εκπομπή The South Bank Show του ITV.

10ετία 1980
Έτσι κι αλλιώς

Η Faithfull άρχισε να ζει στη Νέα Υόρκη μετά την κυκλοφορία του Dangerous Aquaintances το 1981. Την ίδια χρονιά, εμφανίστηκε στο σινγκλ "Misplaced Love" του Rupert Hine, που κυκλοφόρησε στην Αυστραλία. Παρά την επιστροφή της, παλεύοντας με τον εθισμό στα μέσα της δεκαετίας του 1980, κάποια στιγμή έσπασε το σαγόνι της σκοντάφτοντας σε μια σκάλα ενώ βρισκόταν υπό την επήρεια. Το Rich Kid Blues (1985) ήταν μια άλλη συλλογή της πρώιμης δουλειάς της σε συνδυασμό με νέες ηχογραφήσεις, έναν διπλό δίσκο που προβάλλει τόσο την ποπ όσο και την ροκ εν ρολ πτυχή της παραγωγής της. Το 1985, ερμήνευσε το "Ballad of the Soldier's Wife" στο αφιέρωμα του Hal Willner άλμπουμ Lost in the Stars: The Music of Kurt Weill. Οι συγκρατημένες αναγνώσεις επιδόθηκαν στο υλικό, και αυτή η συνεργασία ενημέρωσε αρκετά επόμενα έργα.

Το 1985, πάλι σε κλινική στη Μινεσότα για αποκατάσταση και στη συνέχεια έλαβε θεραπεία σε νοσοκομείο Μασαχουσέτης. Ενώ ζούσε σε ένα ξενοδοχείο στο κοντινό Cambridge (της Μασαχουσέτης), ξεκίνησε σχέση _ακόμη παντρεμένη με τον Brierly, με έναν άνδρα διπλής διάγνωσης (ψυχικά άρρωστο και εξαρτημένο από ναρκωτικά), τον Howard Tose, ο οποίος αργότερα αυτοκτόνησε πηδώντας από ένα παράθυρο του 14^ου ορόφου στο διαμέρισμα που μοιράζονταν. Το 1987, του αφιέρωσε ένα "ευχαριστώ" στο πακέτο _άλμπουμ του Strange Weather, στο back sleeve: "To Howard Tose with love and thanks". Το διαζύγιο από τον Brierly οριστικοποιήθηκε εκείνη τη χρονιά. 10 χρόνια μετά _το 1995 _ψυχούλα, έγραψε και τραγούδησε για τον θάνατο του Τοσέ στο "Flaming September" από το άλμπουμ A Secret Life.

Το 1987, ξεκίνησε να ασχολείται με την τζαζ και τα μπλουζ στο Strange Weather, το πιο σημαντικό άλμπουμ άλμπουμ της, της δεκαετίας και ολοκληρώνοντας τον κύκλο, η ανανεωμένη Faithfull έκανε άλλη μια ηχογράφηση του "As Tears Go By" με μια πιο σφιχτή _λεπτή φωνή.

Η τραγουδίστρια εξομολογήθηκε τον εκνευρισμό της με την πρώτη της επιτυχία. «Πάντα πίστευα ότι από εκεί ξεκίνησαν τα προβλήματά μου, με αυτό το καταραμένο τραγούδι», είπε στο περιοδικό Time, αλλά συμβιβάστηκε με αυτό καθώς και με το παρελθόν της. Σε μια συνέντευξη του 1987 στο Vogue, η Faithfull δήλωσε ότι "τα σαράντα είναι η ηλικία για να το τραγουδήσεις, όχι τα δεκαεπτά". Επέλεξε να ηχογραφήσει πολύ διαφορετικά κομμάτια όπως το "I'll Keep It with Mine" του Bob Dylan και το "Yesterdays", που γράφτηκαν από συνθέτες του Broadway. Το έργο περιλαμβάνει μελωδίες που έγιναν για πρώτη φορά γνωστέ από κορυφαίους  του μπλουζ όπως η Billie Holiday και η Bessie Smith. Το 1988, η Faithfull παντρεύτηκε πάλι (τον συγγραφέα και ηθοποιό Giorgio Della Terza _ χώρισαν το 1991).

10ετία 1990
Up up!! Up…

Όταν ο Roger Waters συγκέντρωσε ένα all-star καστ μουσικών για να ερμηνεύσει ζωντανά την πασίγνωστη ροκ όπερα The Wall στο Βερολίνο τον Ιούλιο του 1990, η Faithfull έπαιξε το ρόλο της υπερπροστατευτικής μητέρας του Pink. Η μουσική της καριέρα ανέκαμψε για τρίτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 1990 με το ζωντανό άλμπουμ Blazing Away, που περιλάμβανε τραγούδια που είχε ερμηνεύσει κατά τη διάρκεια της καριέρας της σε διασκευή. Το Blazing Away ηχογραφήθηκε σε καθεδρικό ναό στο Μπρούκλιν. Οι 13 επιλογές περιλαμβάνουν το "Sister Morphine", μια διασκευή του "Les Prisons du Roy" της Edith Piaf και "Why D'Ya Do It?" από σπασμένα αγγλικά.
όπως έγραψε κορυφαίος κριτικός "το άλτο της Faithfull είναι μια ραγισμένη και σταματημένη rasp, η φωνή μιας γυναίκας που έχει πάει στην κόλαση και πίσω στο ναύλο εκδρομής απολύτως φυσικά" και την εξήρε ως "μια από τις πιο απαιτητικές και επιδέξιες γυναίκες καλλιτέχνες" και ο συγγραφέας του Rolling Stone, Φρεντ Γκούντμαν, υποστήριξε πως "το Blazing Away είναι μια ωραία αναδρομική - απόδειξη ότι μπορούμε ακόμα να περιμένουμε σπουδαία πράγματα από αυτήν την γκριζαρισμένη, κουρασμένη κοντέσα".

Μια συλλογή από τις καλύτερες ηχογραφήσεις της κυκλοφόρησε το 1994 από την Island Records για να συμπέσει με την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας της, με τα δύο προϊόντα να μοιράζονταν αρχικά το ίδιο εξώφυλλο. Περιείχε ενημερωμένη έκδοση του "As Tears Go By", αρκετές περικοπές από το Broken English και το A Child's Adventure και ένα τραγούδι που έγραψε η Patti Smith που είχε προγραμματιστεί να συμπεριληφθεί σε ένα ιρλανδικό άλμπουμ για το AIDS. Αυτό το κομμάτι, "Ghost Dance", που προτάθηκε στην Faithfull από έναν φίλο που αργότερα πέθανε από AIDS, έγινε με μια τριάδα παλιών φίλων: ο ντράμερ των Stones, Charlie Watts και ο κιθαρίστας Ron Wood υποστήριξαν τα φωνητικά της στο τραγούδι, ενώ ο Keith Richards το συμπαραγωγή. Το αναδρομικό άλμπουμ περιελάμβανε ένα ζωντανό κομμάτι, το "Times Square", από το Blazing Away καθώς και το πρωτότυπο Faithfull "She", που γράφτηκε με τον συνθέτη και ενορχηστρωτή Angelo Badalamenti για να κυκλοφορήσει τον επόμενο χρόνο στο A Secret Life, με επιπλέον τραγούδια που γράφτηκαν μαζί με τον Badalamenti. 

Η Faithfull τραγούδησε το "Love Is Teasin", ένα ιρλανδικό λαϊκό πρότυπο, με τους The Chieftains στο άλμπουμ τους The Long Black Veil, που κυκλοφόρησε το 1995, επίσης ντουέτο με κείμενο στο άλμπουμ Serenade in Red του συγκροτήματος του San Francisco band Oxbow's το 1997, επίσης interlude φωνητικά στο τραγούδι των Metallica "The Memory Remains" από το άλμπουμ τους του 1997 Reload και εμφανίστηκε στο μουσικό βίντεο του τραγουδιού. Το κομμάτι έφτασε στο Νο. 13 στην Αγγλία, στο Νο. 28 στις Η.Π.Α. και Νο. 3 στο U.S. Mainstream Rock chart).

Καθώς η γοητεία της με τη μουσική της Γερμανίας της εποχής της Βαϊμάρης συνεχιζόταν, η Faithfull έπαιξε στην Όπερα της Πεντάρας _The Threepenny Opera στο Gate Theatre, στο Δουβλίνο, στον κύριο ρόλο (Pirate Jenny _η Τζένη των Πειρατών). Η ερμηνεία της οδήγησε σε ένα νέο άλμπουμ, Twentieth Century Blues (1996), το οποίο επικεντρώθηκε στη μουσική του Kurt Weill και του Bertolt Brecht καθώς και του Noël Coward, και ακολούθησε το 1998 μια ηχογράφηση του The Seven Deadly Sins, με τους Vienna _Ραδιοφωνική Συμφωνική Ορχήστρα, υπό τη διεύθυνση του Dennis Russell Davies. Μια εξαιρετικά επιτυχημένη συναυλία και περιοδεία καμπαρέ με τη συνοδεία του Paul Trueblood στο πιάνο, κορυφώθηκε με τα γυρίσματα, στο Φεστιβάλ Τζαζ του Μόντρεαλ, του DVD Marianne Faithfull Sings Kurt Weill.

Το 1998, η Faithfull κυκλοφόρησε το A Perfect Stranger: The Island Anthology, μια συλλογή δύο δίσκων που εξιστόρησε τα χρόνια της με την Island Records. Περιλάμβανε κομμάτια από τα άλμπουμ της Broken English, Dangerous Aquaintances, A Child's Adventure, Strange Weather, Blazing Away και A Secret Life, καθώς και πολλά B sides και ακυκλοφόρητα κομμάτια.Το DVD Dreaming My Dreams της Faithfull του 1999 περιείχε υλικό για την παιδική της ηλικία και τους γονείς της, με ιστορικά βίντεο που χρονολογούνται από το 1964 και συνεντεύξεις με την καλλιτέχνιδα και αρκετούς φίλους που τη γνωρίζουν από την παιδική της ηλικία. Το ντοκιμαντέρ περιλάμβανε ενότητες για τη σχέση της με τον Τζον Ντάνμπαρ και τον Μικ Τζάγκερ και σύντομες συνεντεύξεις με τον Κιθ Ρίτσαρντς. Ολοκληρώθηκε με πλάνα από μια ζωντανή συναυλία διάρκειας 30 λεπτών, που αρχικά μεταδόθηκε στο PBS για τη σειρά Sessions at West 54^th. Την ίδια χρονιά, κατέλαβε την 25^η θέση στις 100 καλύτερες γυναίκες στο ροκ εν ρολ του VH1.

Το 1968, ο Roger Waters των Pink Floyd, έγραψε το τραγούδι "Incarceration of a Flower Child" που υποδύθηκε τον Syd Barrett αλλά δεν ηχογραφήθηκε ποτέ από το συγκρότημα, αλλά από την Faithfull στο άλμπουμ της Vagabond Ways το 1999.

10ετία 2000
Στον ίσιο δρόμο

Η Faithfull κυκλοφόρησε αρκετά άλμπουμ τη δεκαετία του 2000 που έλαβαν θετική κριτική, ξεκινώντας με τους Vagabond Ways (1999). Περιλάμβανε συνεργασίες με τον Daniel Lanois (Καναδό παραγωγό δίσκων και μουσικό), την Emmylou Harris (αμερικανίδα τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, μουσικός, αρχηγός συγκροτήματος και ακτιβίστρια _μια από τις κορυφαίες καλλιτέχνες της μουσικής country rock στη 10ετία του 1970 και Americana στη 10ετία του 1990), τον Roger Waters των Pink Floyd και τον συγγραφέα (και φίλο) Frank McGuinness. Αργότερα εκείνο το έτος τραγούδησε το "Love Got Lost" στο Night and Day II του Joe Jackson.

Η αναγέννησή της συνεχίστηκε με το Kissin Time, που κυκλοφόρησε το 2002. Το άλμπουμ περιείχε τραγούδια γραμμένα με τους Blur, Beck, Billy Corgan, Jarvis Cocker, Dave Stewart, David Courts και τον Γάλλο ποπ τραγουδιστή Étienne Daho. Σε αυτόν τον δίσκο, απέτισε φόρο τιμής στην Νίκο (με το "Song for Nico"), τη δουλειά της οποίας θαύμαζε (πρόκειται για την Γερμανίδα τραγουδίστρια, τραγουδοποιό, ηθοποιό και μοντέλο Christa Päffgen _ˈkʁɪsta ˈpɛfɡn̩, 1938 –1988), γνωστή με το καλλιτεχνικό της όνομα Nico). Η Νίκο είχε ρόλους σε πολλές ταινίες, όπως το La Dolce Vita (1960) του Federico Fellini και το Chelsea Girls (1966) του Andy Warhol. Με την επιμονή του. Το άλμπουμ περιελάμβανε ένα αυτοβιογραφικό τραγούδι που έγραψε μαζί με τον Κόκερ, με τίτλο "Sliding Through Life on Charm"

Το 2005 κυκλοφόρησε το Before the Poison. Το άλμπουμ ήταν κατά κύριο λόγο μια συνεργασία με τον PJ Harvey και τον Nick Cave, αλλά συνέβαλαν και οι Damon Albarn και Jon Brion. Το Before the Poison έλαβε μικτές κριτικές τόσο από το Rolling Stone όσο και από το Village Voice.

Το 2005 ηχογράφησε (συμπαραγωγή) το "Lola R Forever", μια διασκευή του τραγουδιού του Serge Gainsbourg "Lola Rastaquouere" με τους Sly και Robbie για το άλμπουμ αφιέρωμα Monsieur Gainsbourg Revisited. Το 2007, η Faithfull συνεργάστηκε με τον Βρετανό τραγουδιστή και τραγουδοποιό Patrick Wolf στο ντουέτο "Magpie" από το τρίτο του άλμπουμ The Magic Position, επίσης έγραψε και ηχογράφησε ένα νέο τραγούδι για τη γαλλική ταινία Truands με τίτλο "A Lean and Hungry Look".

Τον Μάρτιο του 2007, επέστρεψε στη σκηνή με μια περιοδεύουσα παράσταση με τίτλο Songs of Innocence and Experience. Υποστηριζόμενη από ένα τρίο, η παράσταση είχε ημι-ακουστική αίσθηση και περιόδευσε στα ευρωπαϊκά θέατρα όλη την άνοιξη και το καλοκαίρι. Το σόου περιλάμβανε πολλά τραγούδια που δεν είχε ερμηνεύσει ζωντανά πριν, συμπεριλαμβανομένου του "Something Better", του τραγουδιού που τραγούδησε στο The Rolling Stones Rock and Roll Circus. Το σόου περιλάμβανε το τραγούδι του Χάρι Νίλσον "Don't Forget Me", "Marathon Kiss" από τους Vagabond Ways και μια εκδοχή του παραδοσιακού "Spike Driver Blues".

Άρθρα που δημοσιεύτηκαν εκείνη την εποχή υπονοούσαν ότι η Φέιθφουλ ήθελε να συνταξιοδοτηθεί και ήλπιζε ότι τα χρήματα από το Songs of the Innocence and Experience θα της επέτρεπαν να ζήσει άνετα. Είπε: "Δεν είμαι έτοιμη να γίνω 70 και είμαι απολύτως σπασμένη. Συνειδητοποίησα πέρυσι ότι δεν έχω καθόλου δίχτυ ασφαλείας και θα πρέπει να πάρω ένα. Οπότε πρέπει να αλλάξω στάση ζωής, που σημαίνει ότι πρέπει να αφήνω το 10% κάθε χρόνο στα γηρατειά μου. Ωστόσο, ακόμα ζούσε στο διαμέρισμά της που βρισκόταν σε μια από τις πλουσιότερες παριζιάνικες λεωφόρους και είχε τουλάχιστον ένα ακόμη πλουσιόσπιτο στην Ιρλανδία. Η ηχογράφηση του Easy Come, Easy Go ξεκίνησε στη Νέα Υόρκη  Δεκ-2007 με μια έκδοση του "Dear God Please Help Me" του Morrissey από το άλμπουμ του 2006 Ringleader of the Tormentors να είναι ένα από τα τραγούδια που παρουσιάζονται. Το 2009, ερμήνευσε το "The Crane Wife 3" στο The Late Sho και ξεκίνησε την περιοδεία Easy Come, Easy Go, η οποία την πήγε στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστρία, τη Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες και το Λονδίνο. Την ίδια χρονιά, η Faithfull σε συνέντευξη στο World Radio Switzerland, περιέγραψε τις προκλήσεις του να είσαι στερεότυπη ως «μητέρα, ή η αγνή σύζυγος». Εξαιτίας αυτού, επέμεινε, ήταν δύσκολο να διατηρήσει μια μακρά καριέρα ως γυναίκα καλλιτέχνιδα. Το 2009, τιμήθηκε με το βραβείο Icon of the Year από το περιοδικό Q.

10ετία 2010

31 Ιανουαρίου 2011, η Faithfull κυκλοφόρησε το 18^ο στούντιο άλμπουμ της Horses and High Heels στην Ευρώπη με ανάμεικτες κριτικές. Το άλμπουμ των 13 κομματιών περιέχει τέσσερα τραγούδια που συνέγραψε. Τα υπόλοιπα είναι διασκευές κυρίως γνωστών τραγουδιών όπως το "Goin' Back" των Dusty Springfield και το "Past, Present, Future" των Shangri-Las. Το 2011, εμφανίστηκε στο Graham Norton Show, και επανενώθηκε με τους Metallica για τον εορτασμό της 30ης επετείου τους στο Fillmore όπου ερμήνευσε το "The Memory Remains".

Το 2012, ηχογράφησε μια διασκευή ενός κομματιού του Stevie Nicks από το άλμπουμ των Fleetwood Mac Tusk ως μέρος ενός έργου αφιερώματος Fleetwood Mac. Το κομμάτι "Angel" κυκλοφόρησε ως μέρος του άλμπουμ αφιερώματος Just Tell Me That You Want Me. Το 2013, έκανε μια sell-out εμφάνιση συναυλίας στο Queen Elizabeth Hall, με τον μουσικό της τζαζ Bill Frisell να παίζει κιθάρα, ως μέρος του Meltdown Festival που επιμελήθηκε η Yoko Ono και το 2014, κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με ολοκαίνουργιο υλικό, με τίτλο Give My Love to London. Ξεκίνησε μια 12μηνη περιοδεία για την 50η επέτειο.

Κατά τη διάρκεια μιας διαδικτυακής συνομιλίας που φιλοξενήθηκε από τον The Guardian (1^η  Φεβ-2016), η Faithfull αποκάλυψε τα σχέδια να κυκλοφορήσει ένα ζωντανό άλμπουμ από την 50ή επετειακή περιοδεία της. Είχε ιδέες για συνέχεια του Give My Love to London, αλλά δεν είχε σκοπό να ηχογραφήσει νέο υλικό για τουλάχιστον ενάμιση χρόνο. Το άλμπουμ Negative Capability κυκλοφόρησε το 2018 και συμμετείχαν οι Rob Ellis, Warren Ellis, Nick Cave, Ed Harcourt και Mark Lanegan.

10ετία 2020

Ένα spoken word άλμπουμ με τίτλο She Walks in Beauty κυκλοφόρησε το 2021. Τη συνοδεύουν με μουσικές διασκευές οι Warren Ellis, Brian Eno, Nick Cave και Vincent Segal. Το άλμπουμ τη βλέπει να απαγγέλλει τους βρετανούς ρομαντικούς ποιητές του 19^ου αιώνα.
Το 2023, το Rolling Stone κατέταξε τους Faithfull στο νούμερο 173 στη λίστα με τους 200 καλύτερους τραγουδιστές όλων των εποχών.

Υποκριτική καριέρα

Εκτός από τη μουσική της καριέρα, η Faithfull είχε μια καριέρα ως ηθοποιός στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Η πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1967 σε μια σκηνική προσαρμογή των Τριών Αδελφών του Τσέχοφ στο Royal Court Theatre του Λονδίνου, όπου έπαιξε την Ιρίνα, συμπρωταγωνιστώντας με την Γκλέντα Τζάκσον και την Άβριλ Έλγκαρ. Τον προηγούμενο χρόνο, έπαιξε τον εαυτό της στην ταινία του Jean-Luc Godard Made in U.S.A.. Η Faithfull εμφανίστηκε επίσης στην ταινία του 1967 I'll Never Forget What's'isname. Στη γαλλική τηλεοπτική ταινία Anna, Faithfull τραγούδησε το "Hier ou Demain" του Serge Gainsbourg. Το 1968, πρωταγωνίστησε ως μια μαύρη δερμάτινη μοτοσικλετίστρια στην ταινία The Girl on a Motorcycle (επίσης γνωστή ως La Motocyclette και Naked Under Leather). Ήταν χάρη σε αυτήν την ταινία με πρωταγωνιστή τον Αλέν Ντελόν που η Μαριάν Φέιθφουλ απέκτησε μεγαλύτερη φήμη στη Γαλλία. Της ταινίας είχε προηγηθεί μια πολυσυζητημένη φωτογραφία από τον φωτογράφο του Paris Match Πατρίς Χαμπάνς, που απαθανάτισε την πρωταγωνίστρια να ακτινοβολεί καθώς συνομιλούσε με τον Αλέν Ντελόν, καθισμένος στα αριστερά της, ενώ ο τότε σύντροφός της Μικ Τζάγκερ καθόταν στην άλλη πλευρά της. Έπαιξε επίσης στο Lucifer Rising του Kenneth Anger. Στο Λονδίνο το 1969 στο Round House, η Faithfull έπαιξε την Οφηλία στον Άμλετ, που αργότερα γυρίστηκε ως Άμλετ.

Το σκηνικό της έργο περιελάμβανε το Early Morning του Edward Bond στο Royal Court Theatre του Λονδίνου, στο οποίο έπαιξε μια λεσβία την Florence Nightingale. Επίσης The Collector _ο συλλέκτης, Mad Dog, A Patriot for Me του John Osborne και ο ρόλος της Lizzie Curry, που έκανε μεγάλη περιοδεία.  Άλλοι σημαντικοί κινηματογραφικοί ρόλοι στη δεκαετία του 1970 περιελάμβαναν τη Sophy Kwykwer στο Ghost Story του Stephen Weeks (AKA Madhouse Mansion) και η Helen Rochefort στο Assault on Agathon. Γύρισε πάνω από 50 ταινίες, από αυτές αρκετές ποιοτικές

Η τηλεοπτική της υποκριτική στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970 περιελάμβανε το The Door of Opportunity (1970), προσαρμοσμένο από την ιστορία του W. Somerset Maugham, ακολουθούμενο από το The Stronger του August Strindberg (1971), και το Terrible Jim Fitch (1971) από τον James Leo Herlihy.

Το 1991, έπαιξε την Πειρατή Τζένη στο Gate Theatre του Δουβλίνου και αργότερα ερμήνευσε το «The Seven Deadly Sins» του Kurt Weill με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ραδιοφώνου της Βιέννης, ένα CD του οποίου κυκλοφόρησε το 1998.

Έχει παίξει και τον Θεό και τον Διάβολο: Εμφανίστηκε ως Θεός σε δύο γκεστ εμφανίσεις στη βρετανική κωμική σειρά Absolutely Fabulous. Το 2004 και το 2005 έπαιξε τον διάβολο στο μιούζικαλ των William Burroughs και Tom Waits The Black Rider, σε σκηνοθεσία Robert Wilson, το οποίο άνοιξε στο Barbican Theatre του Λονδίνου. Το 2001, εμφανίστηκε στο Far from China του C.S. Leigh και το Intimacy του Patrice Chéreau, ενώ  το 2004 στο Nord-Plage του Jose Hayot. Εμφανίστηκε ως αυτοκράτειρα Μαρία Τερέζα στη βιογραφική ταινία της Sofia Coppola το 2006, Marie Antoinette και

πρωταγωνίστησε στην Irina Palm _Εν τη παλάμη ούτω βοήσομεν, που κυκλοφόρησε στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Μπερλινάλε το 2007 _παίζει τη Maggie, μια 60χρονης χήρας που γίνεται εργαζόμενη του σεξ για να πληρώσει ιατρική περίθαλψη για τον άρρωστο εγγονό της. Ήταν υποψήφια για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Κινηματογράφου Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας για τη δουλειά της στην ταινία.

Η Faithfull δάνεισε τη φωνή της στην ταινία του 2008 Evil Calls: The Raven, αλλά ηχογραφήθηκε αρκετά χρόνια νωρίτερα όταν το έργο είχε τον τίτλο Alone in the Dark. Έχει εμφανιστεί στο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους του 2008 από τον Nik Sheehan για το Brion Gysin and the dreamachine, με τίτλο FLicKeR.Το 2008, περιόδευσε σε αναγνώσεις σονέτων του Σαίξπηρ_σειρά "Dark Lady". Συνοδός της ήταν ο τσελίστας Vincent Ségal. Το 2011 και το 2012, η Faithfull είχε δεύτερους ρόλους στις ταινίες Faces in the Crowd και Belle du Seigneur και πρωταγωνίστησε σε μια παραγωγή της ταινίας The Seven Deadly Sins του Kurt Weill. Ένα χρόνο μετά εμφανίστηκε στη σειρά ντοκιμαντέρ γενεαλογίας Who Do You Think You Are

Goodbye Mrs Lady Jane