Τίμησαν τον ηγέτη του ΚΚΕ που τίμησε την πόλη τους

ΡΩΣΙΑ - ΣΟΥΡΓΚΟΥΤ  ... 

αυτόνομη επαρχία Χαντί - Μανσίνσκ, πόλη Σουργκούτ...

Από το 1964 έως σήμερα κύλησε πολύ νερό στον ποταμό Ομπ που διασχίζει την ευρύτερη περιοχή, συγκεντρώνοντας τα νερά εκατοντάδων παραποτάμων μέχρι να χυθεί στη θάλασσα του αρκτικού κύκλου. Πολύ, όμως, ήταν και το πετρέλαιο κι ακόμα περισσότερο το φυσικό αέριο που από τότε ρέει στους αγωγούς που το μεταφέρουν στις δυτικές περιοχές της Ρωσίας κι από κει στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι περίπου 5.000 κάτοικοι του 1960 είδαν τον πληθυσμό τους να εκτινάσσεται στις 300.000. Και η φυλή των Χαντί - μία από τις δύο παλαιότερες στην περιοχή - μετρά ήδη δίπλα της 108 φυλές από κάθε γωνιά της Ρωσίας. Πολλά άλλαξαν, πιο σημαντικά αυτά που ανατράπηκαν σε μια πορεία 50 χρόνων, ειδικά μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης, το 1991. Αυτό που δεν μπορεί να αλλάξει είναι η βάση που οικοδόμησαν χιλιάδες κομσομόλοι που κατέφθαναν τη δεκαετία του '60 στην περιοχή για να συμβάλουν στο χτίσιμο εκ του μηδενός πόλεων και βιομηχανικών συγκροτημάτων. Μια βάση που ακόμα και στη διάρκεια ενός εξαιρετικά σύντομου ταξιδιού - μόλις μιας μέρας - είναι ορατή στον επισκέπτη. Είναι η οργανωμένη στις λεπτομέρειές της χωροταξία, είναι μια πολεοδομία που για το χτίσιμο της νέας πόλης πρόβλεψε κι έχτισε πρώτα τα σχολεία, τη βιβλιοθήκη, το νοσοκομείο, το θέατρο, τις κατοικίες και απέραντα πάρκα.

Αυτή η περιοχή φιλοξένησε την προηγούμενη Κυριακή, 7 Σεπτέμβρη, την αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, αποτελούμενη από την Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ και Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κόμματος και τον Ελισαίο Βαγενά, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνο του τμήματος Διεθνών Σχέσεων του Κόμματος, που έφτασε εκεί με πρόσκληση των τοπικών αρχών για να πάρει μέρος σε εκδήλωση για την αποκάλυψη αναμνηστικής πλάκας για τον Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ την περίοδο 1931-1956 Νίκο Ζαχαριάδη.

Η προσφορά του Νίκου Ζαχαριάδη στο επαναστατικό κίνημα

Η ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, στο Σουργκούτ, στην εκδήλωση για τον Νίκο Ζαχαριάδη

«Με σεβασμό και συγκίνηση βρισκόμαστε εδώ που ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε για πολλά χρόνια, ως εξόριστος και διαγραμμένος από το ΚΚΕ, με βαριές κατηγορίες για κάποιον που διετέλεσε για 25 χρόνια Γενικός Γραμματέας της ΚΕ. Εδώ που τέλειωσε οδυνηρά η μακρόχρονη, γεμάτη ιστορικούς αγώνες ζωή του, αφοσιωμένη αταλάντευτα στα δικαιώματα της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού, την 1 Αυγούστου του 1973. Όμως από το 2011 δεν τον συνοδεύει καμία ποινή, καμία καθαίρεση και υποψία, καθώς το 2011 αποκαταστάθηκε όχι μόνο ως μέλος του Κόμματος, αλλά και στη θέση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, απαλλαγμένος από συκοφαντικές και ανυπόστατες κατηγορίες.

Είμαστε εδώ για να θυμίσουμε ότι πριν από 3 χρόνια η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, ύστερα από συζήτηση στην οποία πήραν μέρος τα μέλη του Κόμματος, ακούσαμε τη γνώμη φίλων και οπαδών σε δημόσιες εκδηλώσεις, καταλήξαμε, με συντριπτική πλειοψηφία ψήφων, σε μια απόφαση που πολλοί την περίμεναν και την περιμέναμε μαζί εδώ και χρόνια. Πρόκειται για την απόφαση αποκατάστασης του Νίκου Ζαχαριάδη όπως ήδη σημειώσαμε.

Αυτή η απόφαση, που είναι καρπός συλλογικής και μακρόχρονης ιστορικής έρευνας, με μελέτη όλων των ιστορικών αρχείων που είχαμε στη διάθεσή μας, χωρίς βεβαίως να εξαλείφει, όμως απαλύνει, τη στενοχώρια μας για το γεγονός ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης έμεινε εξόριστος, για πολλά χρόνια, εδώ στο Σουργκούτ, μακριά από τους συντρόφους, χωρίς καταμερισμό δουλειάς, συμβολής στο ΚΚΕ.

Εδώ σ' αυτό το έδαφος, θυμόμαστε ακόμα πιο έντονα, πόσο επέμενε ότι οι κατηγορίες ήταν άδικες, και πολιτικά λαθεμένες, εδώ μπορούμε να αναλογιστούμε το βαθύ του πόνο, τον πιο ανυπόφορο πόνο που μπορεί να νιώσει ένας κομμουνιστής. Ο ταξικός αντίπαλος σε πεισμώνει, σε θυμώνει, σε ατσαλώνει και όταν πονάς από τα αφόρητα βασανιστήριά του. Αλλά ο ψυχικός πόνος, όταν σε αδικεί το κόμμα που αγάπησες, σε τίμησε και το τίμησες, αυτός ο πόνος δε συγκρίνεται με κανένα σωματικό.

Ομως, ο Νίκος Ζαχαριάδης είχε και συνείδηση και θάρρος, ως την τελευταία του στιγμή να πιστεύει στο ΚΚΕ, στον επιστημονικό σοσιαλισμό, στη σοσιαλιστική πατρίδα, η εντολή του ήταν μια: ποτέ, καμία ενέργεια και από την πλευρά αυτού που αδικήθηκε, δεν πρέπει να αφήνει περιθώρια να κτυπηθεί το Κόμμα, ο κομμουνισμός, ο αγώνας για το σοσιαλισμό.

Τα παρακάτω τελευταία λόγια του αποδείχνονται εξαιρετικά επίκαιρα:

"Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομά μου. [...] Το ΚΚΕ πέρασε πολλές αντάρες και μπόρες, όμως να το ξεριζώσει κανένας δεν μπόρεσε γιατί αφτό θα σήμαινε να ξεριζώσει τον ίδιο το λαό. [...] Το γράμμα αυτό το γράφω για να βουλώσω το στόμα σ' όλους αφτούς που θα βάλουν τώρα τις φωνές".

Η ιστορική έρευνα

Ολοι και όλες ξέρουμε τη διαδρομή ζωής του Νίκου Ζαχαριάδη. Σεβόμενη το χρόνο αλλά και τον κυρίως λόγο που βρισκόμαστε εδώ, θέλω εκ μέρους της ΚΕ να περιοριστώ σε ορισμένα ζητήματα από τα πολλά και σημαντικά που υπάρχουν, να εξηγήσουμε γιατί άργησε η αποκατάστασή του, γιατί αποκαταστάθηκε. Το πιο σημαντικό είναι να μην ξεχάσουμε τα συλλογικά συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτό το ιστορικό κομματικό δράμα.

Σίγουρα άργησε η αποκατάστασή του, ωστόσο εδώ και πολλά χρόνια ιδιαίτερα από το 1973 και 1974 και μετά είχαν αλλάξει ορισμένα πράγματα στο Κόμμα, η στάση απέναντι στον Ζαχαριάδη ήταν στην πράξη διαφορετική από την καθοδήγηση του Κόμματος και από πολλά μέλη του Κόμματος και όχι μόνο.

Η καθοδήγηση του Κόμματος, από το 1973 και μετά, είχε μια διαφορετική στάση απέναντι στον Νίκο Ζαχαριάδη, κατανοούσε ότι έπρεπε να ξεκινήσει η διαδικασία αποκατάστασης, μέσα από τη συλλογική εξέταση της ιστορικής περιόδου που τον αφορούσε, και όχι ως ένα μεμονωμένο πρόσωπο αλλά ως Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ.

Από το 1974 και μετά που το Κόμμα κατάκτησε τη νόμιμη δράση του, προβάλλονταν ορισμένες σημαντικές στιγμές από τη δράση του Νίκου Ζαχαριάδη, κυρίως κατά τη διάρκεια της Κατοχής, στο πλαίσιο της προσπάθειας που έκανε το Κόμμα, ύστερα από 27 χρόνια παρανομίας, να απαιτήσει την απόδοση τιμής στην Εθνική Αντίσταση που διώχθηκε μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελλάδα. Να εκτιμηθεί η προσφορά των επώνυμων και ανώνυμων αγωνιστών που συνέβαλαν, να καταξιωθεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος του Κόμματος, που ήταν και ο βασικός αιμοδότης των ελληνικών θυσιών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Θυμίζουμε ότι σε μια δύσκολη για το Κόμμα περίοδο και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, το 1991, όταν οι πάντες κατηγορούσαν το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, όταν Κομμουνιστικά Κόμματα αναγορεύονταν με συνοπτικές διαδικασίες εκτός νόμου, όταν άλλα αυτοδιαλύονταν, το ΚΚΕ πήρε την πρωτοβουλία να μεταφερθεί η σορός του στην Ελλάδα, από το Σουργκούτ σε μόνιμο τάφο στην Αθήνα.

Βεβαίως, εκκρεμούσαν αναπάντητα ερωτήματα και απορίες, υπήρχαν άγνωστες, ευρύτερα, σελίδες γύρω από την υπόθεση του Νίκου Ζαχαριάδη που οδήγησαν στη διαγραφή του, στην πολιτική του εξορία.

Μετά το 1991, ξεκινήσαμε αυτήν την προσπάθεια. Από την πρώτη στιγμή, ξεκαθαρίσαμε ότι η εξέταση της υπόθεσης Ζαχαριάδη θα γινόταν με τρόπο που δε θα μπορούσε να αμφισβητηθεί ιστορικά, δε θα ήταν μια συναισθηματική τοποθέτηση ούτε κάτω από σκοπιμότητες. Δε θα ήταν μια αποκατάσταση απλώς γιατί αρκετοί πίεζαν για κάτι τέτοιο, θα ήταν μια αποκατάσταση απόλυτα δεμένη με την Ιστορία του Κόμματος, όπως απόλυτα δεμένη ήταν η ζωή του Ζαχαριάδη με το ΚΚΕ και το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα.

Tο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚKE Β΄ τόμος, που αφορά στην περίοδο 1949 - 1968 αναφέρει: "Η ιστορική έρευνα οφείλει να εξετάζει την ηγετική προσωπικότητα του Ν. Ζαχαριάδη και τη διαμόρφωση της στρατηγικής και της λειτουργίας του ΚΚΕ στις συνθήκες της εποχής του. Είναι αντιεπιστημονικό να αφαιρούνται από την έρευνα οι ιστορικές συνθήκες ανάπτυξης και ωρίμανσης του ΚΚΕ, οι συνθήκες ανάπτυξης και ωρίμανσης του Ν. Ζαχαριάδη ως κομμουνιστή ηγέτη".

Θετική συνεισφορά

Εξετάζοντας την περίπτωση του Νίκου Ζαχαριάδη ξέραμε από την αρχή ότι είχαμε απέναντί μας να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα: Το διαχωρισμό αρκετών κομμουνιστών ή πρώην κομμουνιστών, ανάμεσα σε εκείνους που τον λάτρεψαν και σε εκείνους που τον μίσησαν, ή εν πάση περιπτώσει έλεγαν ότι ο ρόλος του ήταν επιζήμιος. Απορρίψαμε αυτόν τον διαχωρισμό, γιατί δεν ήταν επιστημονικός, αντικειμενικός, έκρυβε πολλά ουσιαστικά πράγματα, ήταν επιφανειακός πάνω από όλα. Ακόμα και σήμερα, ο διαχωρισμός επιζεί, και κυρίως αναπαράγεται από νεότερους ιστορικούς που στηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα και μέσα από την Ιστορία. Επίσης, από άλλους που παραβλέπουν τα συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα και συγκεκριμένες καταστάσεις, λειτουργούν μεταφυσικά, δεν παίρνουν υπόψη ούτε τις σύγχρονες εξελίξεις που έχουν ρίζα και πηγή το παρελθόν.

Το κυριότερο, όμως, υπάρχουν υποκριτές λάτρεις του Ζαχαριάδη που σκόπιμα προσεγγίζουν επιλεκτικά την προσφορά του, διαλέγουν μια φράση, ένα κομμάτι από ομιλίες του, προκειμένου να δικαιολογήσουν το συμβιβασμό τους, προβάλλοντας ως επιλογές του Νίκου Ζαχαριάδη που στο κάτω - κάτω δεν ήταν προσωπικές, ήταν συλλογικές και μάλιστα συνδέονταν και με τις στρατηγικές επιλογές του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Αλλοι χρησιμοποιούν την τραγική περίπτωση του Νίκου Ζαχαριάδη για να χτυπήσουν το σοσιαλισμό, για να υποστηρίξουν ότι ο αγώνας αυτός είναι μάταιος και άγονος, είναι προτιμότερο να είσαι ερασιτέχνης κομμουνιστής στον καπιταλισμό.

Ορισμένοι μάλιστα υποστηρίζουν, άλλοι ηθελημένα, συνειδητά και άλλοι γιατί δεν ψάχνουν και δε βαθαίνουν στα ιστορικά γεγονότα, ότι ο Ζαχαριάδης διαγράφηκε από ανταγωνιστές στο αξίωμα του Γραμματέα, θέλοντας να υποστηρίξουν ότι σε όλα τα κόμματα, τάχα, συμβαίνουν τα ίδια, η διαμάχη είναι για την "καρέκλα".

Ξεχνάνε όμως ότι η "καρέκλα" στο ΚΚΕ είναι γεμάτη καρφιά, ο αντίπαλος προσπαθεί να την πριονίζει, η ιδιότητα του στελέχους του ΚΚΕ δεν είναι μια ζωή δημόσιων σχέσεων, ψηφοθηρίας, είναι εκτός από ωραία και αφάνταστα δύσκολη, όχι μόνο σε δύσκολες περιόδους αλλά και σε αυτές που θεωρούνται σχετικά πιο ήρεμες.

Δεν ακολουθήσαμε ούτε το δρόμο του μηδενισμού του Ζαχαριάδη, που έγινε στο παρελθόν και τον αδίκησε τόσο, μέχρι τον τραγικό θάνατό του, αλλά ούτε και το δρόμο της εξιδανίκευσης. Αλλωστε, δεν έχουμε το δικαίωμα να εξιδανικεύουμε ούτε την ιστορική πορεία του ΚΚΕ, ανεξάρτητα του ότι ουδέποτε πρόδωσε, ουδέποτε λύγισε, ανεξάρτητα αν έδωσε εκατοντάδες χιλιάδες θύματα στον εργατικό - λαϊκό αγώνα και θα συνεχίσει να δίνει, όσο χρειάζεται και όταν χρειάζεται.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ εκτιμά θετικά τη συνεισφορά του Ν. Ζαχαριάδη ως κομμουνιστή ηγέτη και τον αποκαθιστά από τη συκοφαντική κατηγορία που συνόδεψε για πολλά χρόνια τη δεξιά οπορτουνιστική επιχειρηματολογία της 6ης Πλατιάς Ολομέλειας (1956) και άλλων Ολομελειών της ΚΕ, καθώς και των Πορισμάτων του 1964 και του 1967.

Μεγάλης αξίας επαναστατικές παρακαταθήκες

Η πιο μεγάλη προσφορά του Ν. Ζαχαριάδη συνίσταται ακριβώς σε εκείνο που μέχρι σήμερα του αμφισβητούν εχθροί και ανειλικρινείς φίλοι, οι οπορτουνιστές: Στη δημιουργία και δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), του κορυφαίου γεγονότος στην Ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα.

Η επιλογή αυτή δεν ήταν αυθαίρετη, ήταν αναγκαία, ο αντίπαλος επέβαλε αυτήν την επιλογή από τη στιγμή που είχε αποφασίσει να μη ζήσει ούτε ένας κομμουνιστής στην Ελλάδα, από τη στιγμή που οι νικήτριες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις απέναντι στο γερμανικό φασιστικό άξονα, οργάνωναν την αντεπίθεση ψυχρού και θερμού πολέμου στην Ευρώπη και παγκόσμια. Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο έχουμε ανοδική πορεία σε δεκάδες τοπικούς πολέμους μέχρι σήμερα, για τους οποίος ο ένοχος είναι ένας: Ο ιμπεριαλισμός.

Ο αγώνας του ΔΣΕ δεν αφορούσε μόνο τις οξυμένες αντιθέσεις μέσα στην Ελλάδα, αλλά δεν ήταν εισαγόμενος, από αυτές προέκυπτε, αλλά ήταν ταυτόχρονα και διεθνιστικός καθώς αφορούσε εκτός από την αστική τάξη της χώρας και το νέο ιμπεριαλιστή σύμμαχό της τις ΗΠΑ. Ηταν και παραμένει ένας αγώνας που άφησε μεγάλης αξίας επαναστατικές παρακαταθήκες.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης έκανε σοβαρή προσπάθεια, ο αγώνας αυτός να πάρει υπόψη το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα. Στην προσφορά του Ν. Ζαχαριάδη, επίσης, ανήκει η αταλάντευτη στάση του στη δημιουργία και ανάπτυξη των Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ στην Ελλάδα σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Αυτή η προσήλωσή του δεν υποχώρησε, παρά τα φοβερά μέτρα καταστολής του αστικού κράτους. Την κομματική οικοδόμηση δεν την έβλεπε βέβαια ως αυτοσκοπό, αλλά ως παράγοντα που μαζί με την επαναστατική επαγρύπνηση, την περιφρούρηση του ΚΚΕ, θα βοηθούσε να αναπτύσσεται κάθε δυνατότητα, και η πιο αδύναμη, να ανοίγει μια μικρή έστω, στην αρχή, χαραμάδα για τη νόμιμη δράση του ΚΚΕ, για τη δράση του γύρω από τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα.

Στο Δοκίμιο κατέχει ξεχωριστή θέση η προσφορά του στην οικοδόμηση Κομματικών Οργανώσεων σε οποιεσδήποτε συνθήκες.

Ανυπόστατες κατηγορίες

Ιδιαίτερα γίνεται μνεία για την 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ στις 10-14 Οκτώβρη του 1950.

Δυστυχώς, η προσπάθεια των στελεχών του Κόμματος με επικεφαλής τον Ζαχαριάδη για τη συσπείρωση των γραμμών του, για τη μέγιστη μαχητικότητα και όχι την υποταγή στις πιέσεις του αντίπαλου, αποκλήθηκε τότε από μερίδα στελεχών ως "ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς" για το οποίο ευθυνόταν, όπως ισχυρίστηκαν, ο Ν. Ζαχαριάδης. 

Αποτέλεσε μια κρίσιμη στιγμή μέσα από την οποία προέκυψε το πρόβλημα των γνωστών γεγονότων της Τασκένδης, στην 6η και 7η Ολομέλεια του 1956 και '57, αντίστοιχα, όπου ο Ν. Ζαχαριάδης επικρίθηκε για αντισοβιετισμό, κατηγορία που ήταν 100% ανυπόστατη. Αυτή η κατηγορία, δίπλα στις άλλες ανυπόστατες, βόλευε τους οπορτουνιστές, που εμφανίζονταν ως αντιζαχαριαδικοί και μόνο, έφερναν σε δύσκολη θέση τον Νίκο Ζαχαριάδη πώς να χειριστεί ζητήματα σε σοβιετικό έδαφος, που αφορούσαν πριν απ' όλα το ΚΚΕ, το ελληνικό κίνημα, την ίδια ώρα που χιλιάδες μέλη και στελέχη του Κόμματος, μικρά παιδιά ακόμα απολάμβαναν τη φιλοξενία και την εγκάρδια αλληλεγγύη του σοβιετικού λαού, έπαιρναν και αυτοί μέρος στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Εμείς οι Ελληνες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, έχουμε χρόνια τώρα διαπαιδαγωγηθεί από το Κόμμα μας να μη χαριζόμαστε πουθενά, να κάνουμε κριτική και σε άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα, όμως έχουμε μάθει να βλέπουμε τις δικές μας ευθύνες πρώτα από όλα και μετά να κρίνουμε τους διεθνείς αρνητικούς παράγοντες που οπωσδήποτε έπαιξαν και αυτοί το ρόλο τους.

 

Η συμβολή του στη στρατηγική του ΚΚΕ

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, όπως είναι γνωστό, παραδόθηκε από τις ελληνικές αρχές στους Γερμανούς και ήταν έγκλειστος στο Νταχάου για 4 χρόνια. Επομένως, ο ίδιος ήταν μακριά από τους χειρισμούς και τη στρατηγική που ακολούθησε το ΚΚΕ στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και στην υποτίμηση της ανάγκης να συνδεθεί αυτός με το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ωστόσο, η κριτική που ασκεί η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη στον Νίκο Ζαχαριάδη είναι ότι με τον επάνοδό του στην Ελλάδα και ενώ είχε αυτή απελευθερωθεί, θα έπρεπε να ξεκινήσει συλλογική προσπάθεια αποτίμησης των λαθών που είχαν γίνει. Δεν μπορείς να συνεχίσεις μια πορεία ή να την αλλάξεις, αν το βλέπεις αυτό αναγκαίο, χωρίς να βγάλεις συμπεράσματα για το χτες ακόμα και για το προχτές.

Δεν αμφισβητείται η εξήγηση που έδωσε αργότερα ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης ότι δε μίλησε για τη λαθεμένη πολιτική γραμμή του Κόμματος, όταν γύρισε στην Ελλάδα, επειδή δεν ήθελε να κάνει τον έξυπνο, αλλά κι επειδή μία προσπάθεια απότομης αλλαγής στη στρατηγική του ΚΚΕ μπορούσε να οδηγήσει σε διάσπαση του ίδιου και του ΕΑΜ, αφού το Κόμμα δεν ήταν έτοιμο να δεχτεί τη συγκεκριμένη επανεκτίμηση και αλλαγή γραμμής και μάλιστα όταν ανάλογες επιλογές είχαν γίνει και από άλλα κόμματα, με βάση τις συνθήκες στη χώρα τους. 

Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι ο Ν. Ζαχαριάδης ήταν υποχρεωμένος να θέσει τις απόψεις του και να τις υποστηρίξει, δίχως να σημαίνει ότι σίγουρα θα έπειθε, με δεδομένο ότι η πολιτική γραμμή του ΚΚΕ περιείχε όλες τις αντιφάσεις της στρατηγικής του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. 

Στο δισταγμό του έπαιξε επίσης ρόλο και το γεγονός ότι η Σοβιετική Ενωση είχε απέναντί της πρωτόγνωρες, μεγάλες δυσκολίες στο εσωτερικό της και στις διεθνείς σχέσεις της. Η προσπάθειά του χρειαζότανε, άλλωστε ήταν μια περίοδος που ο αντίπαλος είχε ήδη βγάλει τα δόντια του, υπήρχαν περισσότερες αποδείξεις και κυρίως ορατές προειδοποιήσεις για το πώς θα πήγαιναν τα πράγματα μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχισε να γίνεται φανερό ότι ο ιμπεριαλισμός θα έκανε αντεπίθεση και μέρος της αντεπίθεσης θα ήταν η άσκηση πρωτοφανούς ιδεολογικής πίεσης στα Κομμουνιστικά Κόμματα, στο εργατικό κίνημα, προκειμένου να ενσωματωθεί, και να ανακοπεί η επέκταση του σοσιαλισμού στην Ευρώπη.

Το 1953, ο Νίκος Ζαχαριάδης συνέβαλε στη διαμόρφωση της σωστής στρατηγικής του Κόμματος με το Σχέδιο Προγράμματος που ενέκρινε η 4η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ (12-14 Δεκέμβρη 1953), τέθηκε αναλυτικά η στρατηγική του ΚΚΕ. Το Σχέδιο καθόριζε το χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα ως σοσιαλιστικό, ωστόσο αναπαρήγαγε επιχειρήματα που δεν αντιστοιχούσαν στο σωστό συμπέρασμα.

Δυστυχώς, ταλαιπωρηθήκαμε για πάρα πολλά χρόνια από τη δυσκολία να ερμηνεύσουμε ως Κόμμα γιατί στην Ελλάδα καθυστέρησε η εκβιομηχάνιση που είχε επιπτώσεις και στη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Κοντά σ' αυτήν την αδυναμία, καλλιεργήθηκαν και άλλες, με αποκορύφωμα την απόφαση διάλυσης των Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ στην Ελλάδα, πράγμα που έγινε μετά τη διαγραφή του Ζαχαριάδη, μια απόφαση που βάρυνε και βαραίνει ίσως ακόμα στη δράση μας στην Ελλάδα.

Με τη γυναίκα του Ρούλα Κουκούλου

Δεν θα επεκταθούμε σε άλλα ζητήματα παραπέρα. Αναφέραμε ενδεικτικά ζητήματα για τα οποία άδικα κατηγορήθηκε ο Ζαχαριάδης, και ζητήματα για τα οποία θα μπορούσε ο ίδιος να συμβάλει, αν όχι στην πρόληψη λαθών, στο βαθμό που αυτό για διεθνείς και εσωτερικούς λόγους ήταν δύσκολο, τουλάχιστον σε μια διαπάλη που θα γλίτωνε αρκετούς κομμουνιστές από τη "Λερναία Υδρα" του οπορτουνισμού. 

Για το ίδιο το Κόμμα και την ΚΕ του ήταν μια πολύ δύσκολη πορεία έρευνας, προσπάθειας αποκατάστασης του επαναστατικού του χαρακτήρα που κράτησε πολλά χρόνια. Να γιατί καθυστερήσαμε στο να αποκατασταθεί ο Νίκος Ζαχαριάδης, να γιατί η αποκατάστασή του έγινε με αντικειμενικά κριτήρια.

Η Πανελλαδική Κομματική Συνδιάσκεψη, που εξέτασε και σε ατομικό επίπεδο, στο πλαίσιο της συλλογικής ευθύνης, την υπόθεση του Νίκου Ζαχαριάδη, έχει όριο το τέλος του 1968. Κατά τη συγγραφή του τρίτου τόμου της Ιστορίας θα δώσουμε συνέχεια και στην υπόθεση Ζαχαριάδη μέχρι το θάνατό του, το 1973. Πάντα στηριγμένοι στα κομματικά αλλά και όλα τα μη κομματικά έγκυρα αρχεία, πάντα με στοιχεία, χωρίς υποκειμενισμό. Είναι βέβαιο πως ό,τι νέο και να προκύψει για τα χρόνια έως το θάνατό του, δε θα αλλάξει τη μεγάλη προσφορά του Νίκου Ζαχαριάδη, τα διδάγματα που προσφέρει η αποκατάστασή του».

ΟΙ ΛΑΟΙ ΝΑ ΑΠΟΚΡΟΥΣΟΥΝ ΤΑ ΝΕΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

 

ΣΧΕΔΙΑ «ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΟΥ "ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ"»

Το «Global Research (Centre for Research on Globalization / Centre de recherche sur la mondialisation) για όποιον δεν το γνωρίζει αποτελεί ένα ακόμα δημιούργημα κάποιων κύκλων του διεθνούς κεφαλαίου μια ακόμα «μη κερδοσκοπική οργάνωση» με ό,τι αυτό σημαίνει ...

Σε πρόσφατο άρθρο του βλ  >

http://www.globalresearch.ca/Washingtons-Diabolical-Agenda-in-Iraq

με τίτλο “Washington’s Diabolical Agenda in Iraq: US Pledges “Humanitarian Airstrikes” against US Sponsored IS Terrorists” - «Η διαβολική ατζέντα της Ουάσιγκτον στο Ιράκ, οι ΗΠΑ δεσμεύονται για ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς εναντίον των χρηματοδοτούμενων από τις ΗΠΑ τρομοκρατών», λέει ανοιχτά ότι το Ισλαμικό Κράτος είναι δημιούργημα της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών για να αποδυναμώσουν και να αναχαιτίσουν την επιρροή του Ιράν στη Μέση Ανατολή και στη Μεσοποταμία. 

“…

Οι ορδές των τρομοκρατών που έχουν κατακλύσει τη Συρία, το Ιράκ και για λίγο μπήκαν και στο Λίβανο, πρόκειται για μια καλά χρηματοδοτούμενη, βαριά οπλισμένη και επαγγελματικά οργανωμένη στρατιά μισθοφόρων που στοχεύει στο να εκμηδενίσει το ιρανικό τόξο επιρροής από τη Βαγδάτη μέχρι τη Δαμασκό, στο Λίβανο (Χεζμπολάχ) και κατά μήκος των ακτών της Μεσογείου.

Τα εγκλήματα που γίνονταν από το 2011 στη Συρία, βιασμοί, ομαδικές εκτελέσεις, βασανιστήρια και θρησκευτικές γενοκτονίες, είναι πλέον δύσκολο να καλυφθούν από τη στιγμή που το Ισλαμικό Κράτος με οικονομική στήριξη και καθοδήγηση από τις ΗΠΑ εισέβαλε στο Ιράκ. 

Το άρθρο «απορεί» πώς ...

εμφανίστηκε ξαφνικά και από το πουθενά το Ισλαμικό Κράτος, με τη δυνατότητα να εκτελεί τόσο εκτεταμένες πολεμικές επιχειρήσεις, να έχει στρατιωτικά οχήματα, πυροβολικό μέχρι και τανκς... 

 

και «δεν δέχεται» το επιχείρημα ότι (το Ισλαμικό Κράτος)

έκλεψε δισεκατομμύρια σε μετρητά από τράπεζες, ή ότι πήρε λάφυρα τον οπλισμό του, ή ότι η… έρημος γέννησε από μόνη της αυτόν το στρατό!! 

Ξεκινώντας το 2011 -στην πραγματικότητα ήδη από το 2007- οι Ηνωμένες Πολιτείες εξόπλισαν, χρηματοδότησαν, και υποστήριξαν τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και μια μυριάδα άλλων ένοπλων τρομοκρατικών οργανώσεων για την ανατροπή της κυβέρνησης της Συρίας, την καταπολέμηση της Χεζμπολάχ στο Λίβανο, και να υπονομεύσουν την εξουσία και την επιρροή του Ιράν σε Μέση Ανατολή και Μεσοποταμία. 

Δισεκατομμύρια σε μετρητά έχουν διοχετευθεί στα χέρια τρομοκρατικών ομάδων, συμπεριλαμβανομένων την Al Nusra, την Αλ Κάιντα στο Ιράκ, και ό,τι είναι τώρα και ονομάζεται «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και τη Συρία» ή ISIS. Μπορεί κανείς να δει καθαρά σε κάθε χάρτη ότι το Ισλαμικό Κράτος κατέχει έδαφος που εφάπτεται με τα σύνορα της Τουρκίας με καθορισμένες διαδρόμους που χρησιμοποιεί το Ισλαμικό Κράτος για να εισβάλουν από την Τουρκία στο νότο. 

Η ISIS χρηματοδοτείται από Αμερικανούς πράκτορες της CIA με μετρητά και όπλα που εισάγονται από τους Σαουδάραβες, Καταριανούς και τα ίδια τα μέλη του ΝΑΤΟ. 

Σύμφωνα με την έκθεση Hersh σελίδα 9 του 2007, με τίτλο «Η ανακατεύθυνση», αναφέρει ρητά: 

Για να υπονομεύσει το Ιράν, το οποίο είναι κυρίως σιίτες, η κυβέρνηση Μπους αποφάσισε, στην πραγματικότητα, να αναμορφώσει τις προτεραιότητές της στη Μέση Ανατολή. 

Στο Λίβανο, η κυβέρνηση Μπους έχει συνεργαστεί με την κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας, που είναι σουνίτες, σε μυστικές επιχειρήσεις που είχαν ως στόχο να αποδυναμωθεί η Χεζμπολάχ, η σιιτική οργάνωση, που υποστηρίζεται από το Ιράν.

Οι ΗΠΑ έχουν επίσης λάβει μέρος σε μυστικές επιχειρήσεις με στόχο το Ιράν και τη Συρία. Ένα, θα λέγαμε υποπροϊόν των δραστηριοτήτων αυτών ήταν και η ενίσχυση των σουνιτών εξτρεμιστικών ομάδων που ενστερνίζονται ένα μαχητικό όραμα του Ισλάμ και είναι εχθρικές προς την Αμερική και φιλικές με την Αλ Κάιντα. 

Και τώρα, έχουμε την υποκριτική ανησυχία των ΗΠΑ για τις θρησκευτικές μειονότητες που σφαγιάζονται μπροστά στα μάτια του κόσμου, όταν αυτή η σύγκρουση έχει σχεδιαστεί, υποκινήθηκε και διαιωνίζεται εσκεμμένα από «τη Δύση» δηλ τα διεθνή καπιταλιστικά κέντρα  τουλάχιστον τα τελευταία 7 χρόνια.

Η δήθεν «αναποφασιστικότητα» της «Δύσης» είχε να κάνει κάποια στιγμή και με την ανατροπή  της κυβέρνησης της Συρίας, δημιουργώντας χάος, εκατόμβες θυμάτων και εκατομμύρια προσφύγων στο εσωτερικό της και στο Λίβανο (χαρτί που προς το παρόν ξαναμπήκε στην τράπουλα για αργότερα). 

Όπως γράφει το «Global Research «Το Ισλαμικό Κράτος είναι στην πραγματικότητα ένας τακτικός στρατός που απαιτεί κρατική χορηγία – δισεκατομμύρια σε μετρητά, εργαλεία, όπλα, υλικοτεχνική υποδομή, μυστικές υπηρεσίες, και πολιτική στήριξη. Ενώ η Δύση υποστηρίζει ότι έχει παραδώσει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σε «μετριοπαθείς» στη Συρία, δεν έχει προσφέρει καμία πειστική εξήγηση ως προς το ποιος χρηματοδοτεί το Ισλαμικό Κράτος και άλλες θυγατρικές της Αλ Κάιντα με ακόμη περισσότερους πόρους επιτρέποντας τους εξτρεμιστές να εκτοπίσουν τελικά τους «μετριοπαθείς».

και καταλήγει

Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, εκτός από το γεγονός ότι δεν υπήρξαν ποτέ μετριοπαθείς για να αρχίσει με και ότι από την αρχή, σκόπιμα δημιούργησαν ένα μισθοφορικό στρατό που αποτελείται από εξτρεμιστές της Αλ Κάιντα με άνευ προηγουμένου διαστάσεις και δυνατότητες. 

Θα προσποιούνται άγνοια για τη γένεση του Ισλαμικού Κράτους, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει άλλη εξήγηση πέρα από κρατική χρηματοδότηση ώστε να εξασφαλίζονται οι επιτυχίες του στα πεδία των μαχών. Και οι αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, θα είναι συγκεκριμένες και σε καμία περίπτωση δεν θα πλήξουν τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους» 

ΟΙ ΛΑΟΙ ΝΑ ΑΠΟΚΡΟΥΣΟΥΝ ΤΑ ΝΕΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

• Η επέκταση των αεροπορικών επιδρομών σε συριακά εδάφη και η στήριξη Σύρων ανταρτών ρίχνουν «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών
• Η ελληνική κυβέρνηση έτρεξε να «χαιρετίσει» τον «παγκόσμιο συνασπισμό κατά του "Ισλαμικού Κράτους"»

Η προχτεσινή ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών (ΥΠΕΞ), με την οποία η Αθήνα δήλωσε «παρών» στα ενδοϊμπεριαλιστικά «παζάρια» και τα πολεμοχαρή σχέδια που απειλούν τους λαούς της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, ήταν χαρακτηριστική:

«Χαιρετίζουμε και εκφράζουμε την πολιτική μας υποστήριξη στη δημιουργία μιας παγκόσμιας συμμαχίας κρατών, η οποία θα συντονίσει τις διεθνείς προσπάθειες εναντίον του "Ισλαμικού Κράτους", μιας τρομοκρατικής οργάνωσης που η δράση της έχει προκαλέσει τον αποτροπιασμό και την ομόθυμη καταδίκη όλου του πολιτισμένου κόσμου», έσπευσαν να σημειώσουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ντόπιας πλουτοκρατίας.

Αναδεικνύοντας τα επικίνδυνα σχέδια εμπλοκής της Ελλάδας στις άγριες «κόντρες» που «φουντώνουν» με πρόσχημα την αντιμετώπιση του «Ισλαμικού Κράτους» (ΙΚ), η κυβέρνηση επιβεβαίωσε και με αυτόν τον τρόπο ότι δεν υπάρχει περιθώριο για καμιά αναμονή: Ο λαός πρέπει να ενημερωθεί πλατιά για τις εξελίξεις και για ό,τι αυτές κρύβουν. Η ενίσχυση της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης με τους μηχανισμούς της αστικής τάξης, η ολόπλευρη ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης σήμερα συνδέεται άρρηκτα με την απόκρουση σχεδιασμών που απειλούν ευθέως και το δικό μας λαό. Η εργατική τάξη, συνολικά τα λαϊκά στρώματα, όχι μόνο δεν μπορούν να συναινέσουν αλλά πρέπει και να αντιταχθούν στα σχέδια που αιματοκυλούν τους λαούς, ανεξάρτητα από τα προσχήματα που κάθε φορά χρησιμοποιούνται. Η πείρα που έχει συσσωρευτεί, ειδικά μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001, που εγκαινίασε νέο γύρο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη.

«Τύμπανα πολέμου»

Το διάγγελμα με το οποίο την Τετάρτη ο Μπαρακ Ομπάμα ανακοίνωσε ότι θα επεκταθούν οι αεροπορικές επιδρομές εναντίον θέσεων του ΙΚ και σε συριακά εδάφη, όπως και η περαιτέρω ενίσχυση «μετριοπαθών» ομάδων της συριακής αντιπολίτευσης (με το επιχείρημα ότι έτσι θα δυναμώσει η πάλη εναντίον του ΙΚ), έδωσε στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς νέα «τροφή».

Ο συνασπισμός της συριακής αντιπολίτευσης άρπαξε την ευκαιρία για να επισημάνει ότι η πάλη «μόνο» εναντίον του ΙΚ «δεν μπορεί να φέρει τη σταθερότητα στην περιοχή, ούτε να την απελευθερώσει από τους εξτρεμιστές. Θα πρέπει να αποδυναμωθεί και, τελικά, να ανατραπεί το καταπιεστικό καθεστώς του Ασαντ, που είναι έτοιμο να αποσταθεροποιήσει όλη την περιοχή με μοναδικό σκοπό να διατηρηθεί στην εξουσία».

Στο όνομα της αντιμετώπισης της αναχαίτισης των «τζιχαντιστών», Βρετανία και Γαλλία δεν απέκλεισαν τη συμμετοχή τους στις αεροπορικές επιδρομές, ενώ οι συζητήσεις για τη στάση που κάθε πλευρά θα κρατήσει δυνάμωναν στο εσωτερικό πολλών χωρών, με δεδομένες και τις διαφωνίες σχετικά με την τακτική που συμφέρει κάθε αστική τάξη να ακολουθήσει. Σ' αυτό το πλαίσιο, στις ΗΠΑ ακούστηκαν μέχρι και «γκρίνιες» για «καθυστερημένη» ή ανεπαρκή επέμβαση. Ο Ρεπουμπλικάνος πρόεδρος του Κογκρέσου, Τζον Μπένερ, δήλωσε ότι το Σώμα δεν πρέπει να βιαστεί να εγκρίνει το σχέδιο του Ομπάμα για τον εξοπλισμό και τη στρατιωτική εκπαίδευση αντάρτικων ομάδων της Συρίας, εξηγώντας ότι «πολλά μέλη μας εκτιμούν ότι η στρατηγική που περιέγραψε (σ.σ. ο Πρόεδρος Ομπάμα) δε θα εκπληρώσει την αποστολή της, δηλαδή την καταστροφή του "Ισλαμικού Κράτους"». Τέτοιες διαφωνίες δεν αποκλείεται να εκφραστούν σε διάφορες χώρες, να αξιοποιηθούν και για τον αποπροσανατολισμό του λαού αλλά είναι σίγουρο ότι δεν έχουν καμία σχέση με την υπεράσπιση των δικών του αναγκών.

Συναντήσεις και επισκέψεις

Η προχτεσινή επίσκεψη του Φρανσουά Ολάντ στη Βαγδάτη, όπως και η «διεθνής διάσκεψη» που έχει προγραμματιστεί να φιλοξενήσει αύριο το Παρίσι, με θέμα την αντιμετώπιση του ΙΚ, ανέδειξαν ότι ενισχύονται και οι «αυτοτελείς» πρωτοβουλίες όσων περιμένουν να επωφεληθούν από το νέο «ανακάτεμα της τράπουλας» στη Μέση Ανατολή.

Μια μέρα αφού ανακοινώθηκε ότι ο Γάλλος Πρόεδρος θα πάει στο Ιράκ, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Τζον Κέρι, έκανε αιφνιδιαστική στάση στη Βαγδάτη, ενώ ήδη είχε ξεκινήσει νέα πολυήμερη περιοδεία σε όλη την περιοχή, στο πλαίσιο της συγκρότησης του «διεθνούς συνασπισμού», για τη δραστηριοποίηση του οποίου η Ουάσινγκτον ισχυρίζεται ότι ήδη ενδιαφέρονται 40 χώρες.

Οι ΗΠΑ πρωταγωνίστησαν για να γίνει την Πέμπτη και η συνάντηση στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας, στην οποία συμμετείχαν τα κράτη του Αραβικού Κόλπου (Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Μπαχρέιν, Ομάν) αλλά και Ιράκ, Αίγυπτος, Τουρκία, Λίβανος.

Η κοινή ανακοίνωση έδειξε, πάντως, ότι δε μοιράζονται όλοι τις ίδιες προθέσεις για το βαθμό εμπλοκής τους στον πόλεμο κατά του ΙΚ. Συμφώνησαν ότι «θα αναλάβουν τις ευθύνες τους» εναντίον του ΙΚ και υποσχέθηκαν βήματα «όπως ενδείκνυται, συμβάλλοντας σε πολλές πτυχές μιας συντονισμένης στρατιωτικής επιχείρησης», κάτι στο οποίο κάθε πλευρά μπορεί να δώσει διαφορετικό περιεχόμενο.

Η Σαουδική Αραβία, λέγεται, ότι έχει ήδη εκδηλώσει ενδιαφέρον να φιλοξενήσει βάση εκπαίδευσης Σύρων ανταρτών.

Η Τουρκία, από την άλλη, φέρεται εμφανώς πιο «εγκρατής»(;), επικαλούμενη τους 45 Τούρκους ομήρους που το ΙΚ κρατά ομήρους. Μετά τη συνάντηση που είχε με τον Κέρι στην Αγκυρα την Παρασκευή, ο Τούρκος ΥΠΕΞ, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, αναφέρθηκε στην «ετοιμότητα» της Τουρκίας να βοηθήσει σε «ανθρωπιστικά θέματα», ενώ μετά τη συνάντηση του Κέρι με τον Ρ. Τ. Ερντογάν, πηγές από το περιβάλλον του Τούρκου Προέδρου έλεγαν στην εφημερίδα «Χουριέτ» ότι συμφωνήθηκε (μόνο;) να συνεχιστεί η διμερής ανταλλαγή πληροφοριών. Ωστόσο, αρκετή συζήτηση γινόταν στο διεθνή και τον τουρκικό Τύπο σχετικά με το αν η Αγκυρα θα προσφέρει τις στρατιωτικές της βάσης στο νότο, όπως αυτή στο Ιντσιρλίκ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα ρεπορτάζ σχετικά με τη συνάντηση στην Τζέντα ανέφεραν πληροφορίες που -χωρίς να έχουν επίσημα επιβεβαιωθεί- φανερώνουν ότι κυοφορούνται αλλαγές στις συμμαχίες της περιοχές. Για παράδειγμα, γράφτηκε ότι στη Σαουδική Αραβία υπάρχει η σκέψη να ανοίξει ξανά η πρεσβεία της χώρας στο Ιράκ, που είχε κλείσει από την εποχή του πρώτου πολέμου στον Κόλπο, στις αρχές της δεκαετίες του 1990.

Αλλο ένα τέτοιο παράδειγμα αφορά τα νέα δεδομένα που σαφώς θα προκύψουν σχετικά με το ρόλο των Κούρδων, που ήδη εμφανίζονται πρωταγωνιστές στον πόλεμο κατά του ΙΚ (με οπλισμό από ΗΠΑ, Γαλλία, Αυστραλία, Γερμανία), ενώ κανείς δεν ξεχνά τα διακηρυγμένα σχέδιά τους να διεκδικήσουν πλήρη ανεξαρτησία από την ιρακινή κυβέρνηση. Τις επιδιώξεις αυτές είναι σίγουρο ότι παρακολουθούν στενά πολλοί, όπως η Αγκυρα (την οποία ανησυχεί η προοπτική δημιουργίας ανεξάρτητου Κουρδιστάν) αλλά και όλοι όσοι ολοφάνερα «τρέχουν» το τελευταίο διάστημα να αναπτύξουν καλές σχέσεις με την κουρδική κοινότητα. Ισως τελικά δεν είναι τυχαίο ότι ο Ολάντ απηύθυνε ειδική πρόσκληση στους Ιρακινούς μαχητές «Πεσμεργκά» για συμμετοχή στην αυριανή συνάντηση στο Παρίσι, αφού πρώτα παίνεψε τις ... πολεμικές αρετές που έχουν επιδείξει κατά του ΙΚ.

Αντιδράσεις σε Συρία, Ρωσία, Κίνα, Ιράν

Ασφαλώς, το διάγγελμα Ομπάμα, όπως και η συγκρότηση του «διεθνούς συνασπισμού», έχουν προκαλέσει μια σειρά αντιδράσεις.

Στη Δαμασκό, η σύμβουλος του Προέδρου Ασαντ, Μπουτάινα Σααμπάν, δήλωσε -σύμφωνα με το ρεπορτάζ του συριακού πρακτορείου ειδήσεων «Σανά»- ότι το σχέδιο του Ομπάμα είναι γεμάτο «τρύπες», αφού οι ΗΠΑ όταν μιλούν για «τρομοκράτες» μιλούν μόνο για το ΙΚ και όχι για οργανώσεις, όπως, π.χ., η «Αλ Νοσρα», ότι εκείνοι που συναντήθηκαν στην Τζέντα συμφώνησαν να εκπαιδεύσουν δυνάμεις που δε διαφέρουν από το ΙΚ, ενώ αναφέρθηκε στη συνάντηση της Τζέντα ως -σύμφωνα πάντα με το ρεπορτάζ του «Σανά»- «προσπάθεια να στηριχτεί η τρομοκρατία, όχι να καταπολεμηθεί».

Η Ρωσία ήταν από τους πρώτους που έσπευσε να αντιδράσει στις εξαγγελίες Ομπάμα. Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, Αλεξάντρ Λουκάσεβιτς, δήλωσε ότι «μια τέτοια πρωτοβουλία (σ.σ. πλήγματα εναντίον θέσεων του ΙΚ στη Συρία χωρίς τη συμφωνία της νόμιμης συριακής κυβέρνησης), απουσία απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, θα συνιστούσε μια πράξη επίθεσης, μια χονδροειδή παραβίαση του διεθνούς δικαίου».

Στην Κίνα, η εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, Χούα Τσουνγίνγκ, τόνισε πως «το διεθνές δίκαιο πρέπει να γίνεται σεβαστό και η κυριαρχία, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα των χωρών πρέπει να γίνονται, επίσης, σεβαστές».

Στην Τεχεράνη, η εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου Εξωτερικών του Ιράν, Μαρζίεχ Αφχάμ, σημείωσε πως «ο αυτοαποκαλούμενος διεθνής συνασπισμός ενάντια στο "Ισλαμικό Κράτος" βαρύνεται από σημαντικές ασάφειες, εγείροντας σοβαρές επιφυλάξεις για τη θέλησή του να πολεμήσει τα αίτια γέννησης της τρομοκρατίας ως τη ρίζα τους», ενώ κατηγόρησε κράτη τα οποία συμμετέχουν στο «συνασπισμό» ως «οικονομικούς και στρατιωτικούς υποστηρικτές της τρομοκρατίας, τόσο στο Ιράκ, όσο και στη Συρία».

Ματωμένοι δρόμοι...

Με αφορμή την απόφαση των ΗΠΑ να βομβαρδίσουν Συρία και Ιράκ λόγω «τζιχαντιστών», η «Καθημερινή» έγραψε: «Για τον Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, η στρατηγική στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία βασιζόταν κυρίως σε επιλεκτικά χτυπήματα εναντίον τρομοκρατικών οργανώσεων». Στο όνομα της τρομοκρατίας, οι ΗΠΑ χτυπούν από τη Μέση Ανατολή έως το Πακιστάν. Το έργο το έχουμε ξαναδεί: Πρώτα φτιάχνεις και ενισχύεις οργανώσεις όπως οι «τζιχαντιστές» και μετά επεμβαίνεις για να σώσεις το λαό απ' αυτούς. Το ίδιο δεν έγινε και με την «Αλ Κάιντα»; Πίσω από τα προσχήματα για τις επεμβάσεις υπάρχουν πάντα οι αιτίες (βλέπε ανταγωνισμοί) για έλεγχο πηγών και δρόμων της Ενέργειας, αγορών, μεταφοράς εμπορευμάτων κ.λπ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε: Οι δρόμοι του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, των αγορών είναι ματωμένοι...

Προκλητικός διαγκωνισμός

ΕΠΙΣΗΜΗ ανεργία:  

Καρφωμένη στο 27% δηλ 1.303.884 άτομα ΧΩΡΙΣ ΔΟΥΛΕΙΑ με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ πάνω από ενάμισι εκατομμύριο. 

Αυτή είναι η ΟΥΣΙΑ σε συνδυασμό με το ότι, ΠΑΡΑ τα ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ επιδότησης του ΟΑΕΔ, «κατάρτισης» και τη συνεχή -προκειμένου να προσλάβουν ΕΝΙΣΧΥΣΗ των ιδιωτικών επιχειρήσεων (δηλ του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ), με το ΚΟΣΤΟΣ να το ΠΛΗΡΩΝΕΙ Ο ΛΑΟΣ, Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ ΔΕΝ ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ, ούτε πρόκειται με τα προτεινόμενα μείγματα (αστικής) διαχείρισης.

Παράλληλα συνεχίζεται η μείωση του αριθμού των απασχολουμένων που έχουν περιοριστεί στα 3,5 εκατομ. δηλ μέσα σε πέντε χρόνια (από το 2009) δουλεύουν 1.050.000 λιγότεροι και μάλιστα φέτος

μέσα στο κατακαλόκαιρο με τον τουρισμό να κινείται στα ύψη, αντί να μειωθεί ο αριθμός των (εγγεγραμμένων) ανέργων αυξήθηκε (κατά 15126). Όσο για επίδομα ανεργίας, από αυτούς, το πήραν μόνο οι μισοί με την αναλογία αυτών που το παίρνουν ως προς το συνολικό αριθμό των ανέργων του ΟΑΕΔ, παραμένει στα επίπεδα του 8-9%

Η υψηλότερη ανεργία (51,5%) συνεχίζει να καταγράφεται -παρά τα ειδικά προγράμματα προσωρινής απασχόλησης και τις μειωμένες αμοιβές- bonus στο κεφάλαιο, στους νέους 15-24 ετών.

Ένας στους δύο νέους έως 24 ετών παραμένει άνεργος, ενώ αυξήθηκε η ανεργία στην πλέον παραγωγική ηλικία των 25-34 ετών.

Το ποσοστό εργαζόμενων επί του συνόλου του εργατικού δυναμικού είναι 43%, με άλλα λόγια για κάθε τέσσερις που εργάζονται αντιστοιχούν άλλοι έξι που δεν δουλεύουν.

Σε έναν ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ ΔΙΑΓΚΩΝΙΣΜΟ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΕΡΓΩΝ επιδίδονται τις τελευταίες μέρες ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.