Η "επαλήθευση" του Μαρξισμού - Λενινισμού

Τα χρόνια που πέρασαν (κοντεύουμε πια τα 100...) από την ημέρα που η επίθεση στα Χειμερινά Ανάκτορα σφράγισε την πορεία της ανθρωπότητας, αν μη τι άλλο, απέδειξαν ένα πράγμα:

Ότι η ιστορία του εξανθρωπισμού του ανθρώπου, που κάποιοι "προφήτεψαν" το τέλος της, δεν έχει γραφτεί ακόμα. Ακόμα περισσότερο, αυτή η επέτειος, η επέτειος όλων των λαών, όλων όσοι δε σκύβουν το κεφάλι υπομένοντας την απόλυτη ή σχετική εξαθλίωσή τους, όλων όσοι δε βολεύονται στην ομοιομορφία της μιζέριας, αλλά συνεχίζουν τον αγώνα για την "εξίσωση προς τα πάνω", αποτελεί επέτειο επαλήθευσης της βασικής αλήθειας για το παρόν και το μέλλον: Ότι ο άνθρωπος, οι λαοί μπορούν να πάρουν την υπόθεση της ζωής τους στα χέρια τους.

Αν οι αστικές επαναστάσεις του 1648 στην Αγγλία και του 1789 στη Γαλλία - οι επαναστάσεις πανευρωπαϊκής κλίμακας, όπως έλεγε ο Μαρξ -απέδειξαν ότι τα κοινωνικά καθεστώτα δεν μπορούν παρά να ακολουθούν και να προσαρμόζονται στους υλικούς όρους παραγωγής, πάνω στους οποίους στηρίζονται, η Οχτωβριανή Επανάσταση απέδειξε ότι οι παραγωγοί και πρωτομάστορες της προόδου, η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης, οι άνθρωποι της δουλιάς και του μόχθου δεν μπορούν να ξεφύγουν από την ιστορική αποστολή τους:

Να μετατραπούν από τη σιωπηλή πλειοψηφία των εκμεταλλευόμενων, στην πλειοψηφία των εξουσιαστών, που θα κρατήσει την εξουσία όσο χρόνο χρειάζεται για την κατάργηση κάθε εξουσίας και κάθε εκμετάλλευσης.

Η νίκη του Οχτώβρη, η νίκη που έδειξε ότι η "έφοδος στον ουρανό", που προετοίμασε η Παρισινή Κομμούνα, δεν ήταν μια ουτοπία, αλλά μια αδήριτη, νομοτελειακή κοινωνική αναγκαιότητα, είναι η επαλήθευση της κοσμοθεωρίας του Μαρξισμού - Λενινισμού.

Αυτή την πραγματικότητα θέλουν να την ξεχνούν, να την αποσιωπούν και να τη διαστρεβλώνουν όσοι δεν έχουν πάψει να τρέμουν το "φάντασμα του κομμουνισμού". Προσπαθούν να ξορκίσουν το φόβο τους και να παρατείνουν την κυριαρχία τους, να προφυλάξουν τα θησαυροφυλάκιά τους, με όπλο, εκτός από τα κανόνια τους, τους μηχανισμούς μαζικής πλύσης εγκεφάλου, λέγοντας ότι ο σοσιαλισμός είτε ήταν μια παρένθεση, είτε ήταν μια αποτυχία, είτε ήταν ένα λάθος, ακόμα ακόμα ότι ήταν ένα έγκλημα. Αυτά λένε οι εγκληματίες και τα φερέφωνά τους.

Ο Μαρξισμός - Λενινισμός όμως επαληθεύτηκε, σε πείσμα εκείνων που εφευρίσκουν την επαλήθευση για τη δήθεν ελευθερία, τη δήθεν δημοκρατία, τη δήθεν ανθρωπιά της αστικής κοινωνίας τους στο ψέμα και την καταπίεση. Ο Μαρξισμός - Λενινισμός επαληθεύτηκε όχι μόνο γιατί η προωθητική δύναμη της θεωρίας του έγινε υλική δύναμη μέσα από τη δράση των εργατών, των αγροτών, της νεολαίας και νίκησε, αλλά - όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο - επαληθεύτηκε μέσα και από τα ζιγκ ζαγκ της ιστορίας, που σήμερα αποτυπώνονται στον όρο "πρώην" σοσιαλιστικές χώρες.

Τι επαλήθευσε η Οχτωβριανή Επανάσταση; Επαλήθευσε ότι όσο θα προχωρά η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων χωρίς την ποιοτική αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων, τόσο θα διευρύνεται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Επαλήθευσε ότι όσο η κατοχή των μέσων παραγωγής θα ανήκει στα χέρια μιας μικρής μειοψηφίας, τότε όλο και περισσότερο θα απομακρύνεται η τεράστια κοινωνική πλειοψηφία από την απόλαυση των προϊόντων και του πλούτου που η ίδια παράγει. Επαλήθευσε πως είναι αυταπάτη να περιμένει κανείς ότι μέσα από τις ανούσιες μεταρρυθμίσεις και από τα ψίχουλα που πετούν οι σφετεριστές του κοινωνικού πλούτου στους σύγχρονους δούλους των εργοστασίων τους θα αμβλυνθεί το χάσμα ανάμεσα στο τι έχουν ανάγκη οι λαοί, ανάμεσα στο τι δημιουργούν με τα χέρια και το μυαλό τους και στο τι καρπώνονται. Επαλήθευσε ότι το ποιοτικό άλμα από τον κόσμο του χτες, στον κόσμο του αύριο, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς καθημερινό αγώνα, χωρίς την κατοχύρωση των προηγούμενων μικρών ή μεγαλύτερων κατακτήσεων. Επαλήθευσε ότι η κοινωνική απογοήτευση, η δυσφορία, ακόμα και η αγωνιστική διεκδίκηση δεν μπορούν να φέρουν την οριστική λύση των κοινωνικών προβλημάτων παρά μόνο μέσα από τη μετατροπή των κοινωνικών αγώνων σε πολιτικούς αγώνες. Μέσα από την ανύψωση της κοινωνικής συστράτευσης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε πολιτική συστράτευση, με πρωτοπορία το κόμμα της εργατικής τάξης, που θα διεξάγει ταξική πάλη στηριγμένο στα λαϊκά στρώματα, θα διδάσκει και θα διδάσκεται από αυτά, θα σπρώχνει και θα σπρώχνεται, στο δρόμο της Επανάστασης. Επαλήθευσε η Οχτωβριανή Επανάσταση πως όχι μόνο τίποτα δεν πάει χαμένο, αλλά και πως η αλληλεγγύη, η συναδέλφωση, η συλλογικότητα, όταν έρχονται αντιμέτωπες με τον ατομικισμό, την αδιαφορία, την καταπίεση και τον αυταρχισμό, κερδίζουν. Επαλήθευσε ότι τα ανθρώπινα χέρια δεν έχουν προορισμό να σμίγουν όταν ανταλλάσσουν χρήμα, ομόλογα, γραμμάτια και ρέπος, αλλά όταν οι άνθρωποι αλληλοστηρίζονται, αλληλοσέβονται, αγκαλιάζονται.

Όμως η αξία του Μαρξισμού - Λενινισμού, η αξία της Οχτωβριανής Επανάστασης, η ανωτερότητα του σοσιαλισμού, δεν επαληθεύεται μόνο μέσα από την ύπαρξη και την 96χρονη πορεία του, αλλά δυστυχώς και μέσα από τη σημερινή υποχώρησή του.

Η αναγκαιότητα και το μεγαλείο του επαληθεύεται και μέσα από την ήττα του.

 

https://www.youtube.com/watch?v=pk-xW8_lWUA

Πρωτομαγιά 1938 Κόκκινη Πλατεία Военный парад 1 Мая 1938 года

Η νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης οδήγησε στο τέλος ενός μακάβριου πολέμου, του Α Παγκοσμίου, και στη συντριβή του χιτλεροφασισμού στον Β Παγκόσμιο, ανοίγοντας το δρόμο στην ειρήνη. Η ήττα του σοσιαλισμού συμβαδίζει με τη μετατροπή του πολέμου σε "όπλο" μαζικής πλέον χρήσης και πρωτόγονης αγριότητας από τον ιμπεριαλισμό για την κατοχύρωση των κεφαλαιοκρατών στον Περσικό Κόλπο, στα Βαλκάνια, στη Σομαλία, στο Κουρδιστάν, στην Τσετσενία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στην Αίγυπτο, στη Συρία...

Η νίκη του σοσιαλισμού συνέβαλε για την αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού σε πάνω από 100 χώρες από το 1917 και μετά. Η ήττα του μετέτρεψε τον ΟΗΕ σε πειθήνιο όργανο του ΝΑΤΟ, έφερε τις χώρες της Μέσης Ανατολής, του Τρίτου Κόσμου, της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, στο προαύλιο του Λευκού Οίκου να εκλιπαρούν τη συμπόνια της "Νέας Τάξης Πραγμάτων" των "success story" των μημονίων. Έφερε στην Ελλάδα σε νέες εποχές Πιουριφόι, με εθελόδουλα "ευχαριστώ" προς τις ΗΠΑ και την ΕΕ, με σφαγιασμό κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων

Η νίκη του σοσιαλισμού οδήγησε στο οχτάωρο, στην κοινωνική ασφάλιση, στο κράτος - πρόνοιας, στο σπάσιμο των στεγανών της μόρφωσης, στην αποφυλάκιση των δημιουργημάτων του πολιτισμού από τους τέσσερις τοίχους της "υψηλής κοινωνίας".

Η ήττα του σοσιαλισμού έφερε με ξέφρενους ρυθμούς την επίθεση ενάντια στα εργατικά δικαιώματα, έριξε στο περιθώριο, στην ανεργία, στην ανασφάλεια όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα, με πρώτο θύμα τη νεολαία, έλυσε τα χέρια στους αρχιτέκτονες ενός νέου Μεσαίωνα όπως τον επιβάλλουν τα Μάαστριχτ και οι Λισσαβόνες, μετέτρεψε τις πολυεθνικές σε αδυσώπητους στραγγαλιστές της παιδείας, της υγείας, της ανεξάρτητης πορείας και παραγωγικής ανάπτυξης των κρατών. Και όλα αυτά στο όνομα του κέρδους και της ευημερίας των ιδιωτών.

Καταβαράθρωσε, τη Ρωσία στην πτώση της παραγωγής και του επιπέδου ζωής, στην ανεργία, στην εγκληματικότητα (αυτή την τελευταία τη δεκαπλασίασε)... έσπειρε εμφύλιες διαμάχες, οδήγησε για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο τον αριθμό των γεννήσεων κάτω από τον αριθμό των θανάτων, έβγαλε (μόνο στη Μόσχα...) 50.000 και πλέον παιδιά ηλικίας 6-12 χρόνων στη ζητιανιά και την πορνεία, έκανε τους επιστήμονες ζήτουλες ενός ξεροκόμματου στην Ευρώπη της "ευημερίας", έβγαλε από τον τάφο του το φασιστικό τέρας.

Ομως η νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης δεν ήταν μόνο η επαλήθευση του Μαρξισμού - Λενινισμού, μέσα από την απόδειξη της ανωτερότητας του σχεδιασμένου τρόπου παραγωγής, μέσα από την προωθητική συμβολή της στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, την κατακόρυφη ανύψωση του επιπέδου διαβίωσης, την κατάργηση του αναλφαβητισμού και την παροχή στους πάντες του δικαιώματος να γνωρίζουν την επιστήμη, την Τέχνη και τον πολιτισμό.

Δεν επαλήθευσε το Μαρξισμό - Λενινισμό μόνο σε ό,τι αφορά την προετοιμασία και επικράτηση της Επανάστασης, αλλά τον επαλήθευσε και όσον αφορά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Ναι, η νίκη και η ήττα του σοσιαλισμού επαλήθευσαν ότι όταν ο Μαρξισμός δεν αποτελεί εργαλείο σκέψης και δράσης, όταν η παρέκκλιση από τις σταθερές του κρύβεται πίσω από τσιτάτα αυτοϊκανοποίησης, τότε δε μένουν με σταυρωμένα χέρια όσοι τον πολεμούν, μέσα και έξω.

Όταν παραβιάζεται η αρχή στον καθένα ανάλογα με την προσφορά του, όταν η εργατική τάξη δε βλέπει στο κόμμα το φύλακα και εντολοδόχο της εξουσίας της, αλλά τον αποσπασμένο από τα συμφέροντά της κρατικό ιθύνοντα, όταν η εγρήγορση διαφύλαξης των κατακτήσεων από όσους τις επιβουλεύονται και συνέχισης της προόδου δίνει τη θέση της στην παθητικοποίηση, ως συνέπεια της ρουτίνας και της αδιαφορίας, τότε ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να προχωρήσει.

Δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στη διαρκή και αδυσώπητη πάλη που τον υποχρεώνει ο ιμπεριαλισμός.

Σήμερα, 96 χρόνια μετά, η επικαιρότητα και η αναγκαιότητα των όσων απέδειξε η Οχτωβριανή Επανάσταση προβάλλουν κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Ακόμα κι αν εμείς κουραστούμε, ακόμα κι αν με ελαφρότητα επαναπαυθούμε, ακόμα κι αν κάποιοι λυγίσουν, θα είναι η ίδια η ζωή που θα τροφοδοτεί και θα γεννά τις αιτίες και τους πρωταγωνιστές της Επανάστασης.

Το ΚΚΕ είναι πρώτο ανάμεσα σε αυτούς τους πρωταγωνιστές.

Αλλωστε "δεν οδηγούμαστε από την πλειοψηφία στην επαναστατική τακτική - όπως έλεγε η Λούξεμπουργκ - αλλά  η επαναστατική τακτική οδηγεί στην πλειοψηφία".

Γι' αυτό και η Οχτωβριανή Επανάσταση θα συνεχίσει να αποτελεί φωτεινό ορόσημο του μέλλοντος, απόδειξη ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος όπως θέλουν να τον εμφανίζουν.

Ο Οχτώβρης θα είναι ο οδηγός και σύμβουλος όχι μόνο της νίκης, αλλά και της οριστικής επικράτησης του σοσιαλισμού ως την κομμουνιστική κοινωνία. Γι' αυτό, όπως ο Μαρξ διακήρυξε μετά την ήττα των ταξικών αγώνων στη Γαλλία το 1848, έτσι και μεις, απαντάμε:

"Πέθανε η Επανάσταση. Ζήτω η Επανάσταση".