Τη Μόσχα, το Στάλινγκραντ και τον Καύκασο υπερασπίστηκε ο βετεράνος Vladimir Semyonovich Turov που πέθανε στο Βόλγκογκραντ –όπως μετονομάστηκε η ηρωική πόλη σήμερα το πρωί 15 Οκτωβρίου -τον Μάρτιο του 2021, θα γινόταν 101 ετών.
Ο Vladimir Turov
γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου 1920 στην επαρχία Bryansk, στο χωριό Bolshoy Krupets,
στην περιοχή Vygonichny.
Το 1939 αποφοίτησε από το Shakhty Mining College στην περιοχή του Ροστόφ και
μπήκε στη στρατιωτική σχολή πεζικού, μέχρι τον Ιούλιο του 1941 –υπολοχαγός μετά
από τον Σεπτέμβρη, διοικητής λόχου τουφεκιοφόρων, μετά «αντιαρματικός» του 724
συντάγματος –μέχρι τη νίκη (Πηγή)
07.04.2015
Διηγείται την ιστορία του και μιλάει εφ όλης της ύλης στην εφημερίδα kultura.ru
(…) Vladimir Semenovich, σας κάλεσαν στο Στάλινγκραντ;
Turov: Όχι! Καθόλου. Το 1939 αποφοίτησα από κολέγιο μεταλλειολογίας και εμείς οι «ανθρακωρύχοι», δεν είχαμε προοπτική να
προσληφθούμε στο στρατό - ένα στρατηγικά σημαντικό επάγγελμα. Αλλά ήθελα από
καιρό να γίνω στρατιωτικός, έτσι έπεισα τον στρατιωτικό επίτροπο, να με
βοηθήσει να έρθω σε επαφή με τη σχολή πεζικού του Μπουινάκ (Буйнакское пехотное
училище).
Επιστρέφει τρέχοντας με γουρλωμένα τα μάτια του, λαχανιασμένος, σκοντάφτοντας: «Πόλεμος», λέει ΠΟΛΕΜΟΣ.
Κάναμε ντου στο
σχολείο, όπου ο στρατηγός, ο αρχηγός μας, ανακοινώνει ότι η Γερμανία επιτέθηκε
στην ΕΣΣΔ. Χαμός ... Αρχίσαμε να πηδούμε στο βάθρο, για να μιλήσουμε,
απαιτώντας άμεση αποστολή στο μέτωπο. Κατανοήστε ότι οι μαθητές είναι πολύ
πειθαρχημένοι, μια τέτοια συμπεριφορά είναι βασικά αδύνατη για αυτούς. Όχι όμως
εκείνη την ημέρα…
Στις 20 Ιουλίου νωρίτερα από το χρονοδιάγραμμα, ήμασταν ήδη καλά
προετοιμασμένοι - γνωρίζαμε «τα πάντα» και ξέραμε πώς. Δύο ημέρες αργότερα, στο
Μπέλγκοροντ, μου δόθηκε η εντολή να ετοιμάσω ένα τουφέκι, και μέχρι τα μέσα
Αυγούστου ολόκληρο το τμήμα μας ήταν στην πρώτη γραμμή.
Πώς θα μπορούσαν να εκπαιδευτούν οι εφεδρείες σε δύο εβδομάδες; Έκανα το
καλύτερο μου. Και στις 16 Αυγούστου, έδωσα την πρώτη μου μάχη στα δάση του
Σμόλενσκ.
🔻 Turov: Όχι, όχι! Σε τελική ανάλυση, ο Κόκκινος Στρατός έκανε καθημερινά επιθέσεις και αντεπιθέσεις. Για παράδειγμα, είχαμε το καθήκον να ανακτήσουμε τη γέφυρα πάνω από τον Desna. Θυμάμαι ότι πήγαμε κρυφά ως ένα σημείο με τρένο και μετά μέσα από τα χωράφια, με εντολή ανίχνευση όσο το δυνατόν πιο κοντά στα χαρακώματα του εχθρού –στα 15 μέτρα και μετά επίθεση. Και έτσι το κάναμε. Μέχρι να το καταλάβουν οι Γερμανοί ήμασταν ήδη ανάμεσά τους, σώμα με σώμα πολύ αργά για να πυροβολήσουμε. Καταλάβαμε τη γέφυρα, σπάσαμε τα χαρακώματα και οι Ναζί επέστρεψαν στη δεύτερη γραμμή άμυνας.
Μάχη άνιση με τα καλά εκπαιδευμένα στρατεύματά τους οι περισσότεροι αλεξιπτωτιστές. Είχα ένα "mosinka" εποχής, που δεν είχε καμιά χρησιμότητα. Θυμάμαι γεροδεμένους γερμαναράδες - Fritzes που έτρεχε καταπάνω μας, και εμείς χρησιμοποιούσαμε τα τουφέκια σαν ρόπαλα –σκοτώσαμε αρκετούς έτσι κάνοντας διαδρομή πάνω από είκοσι χιλιόμετρα προς τον σταθμό Krasnoe.
Μιλάνε για τους κομισάριους με τα πιστόλια, που εμψύχωναν και «έδιναν εντολές»… ΟΧΙ, αυτοί δεν υπήρχαν παντού, έτσι εγώ - ένας νεαρός υπολοχαγός - σύντομα ανέλαβα μια ομάδα 280 ανδρών. Στα χαρακώματα, μόνοι εγώ και οι στρατιώτες μου, κανείς δεν μας ανάγκασε. Μόνο το χρέος στην πατρίδα, ενάντια στους φασίστες.
🔹Kultura: Γιατί; δεν
υπήρχαν διοικητές, υπήρχαν μεγάλες απώλειες;
🔻Turov: Οι επι κεφαλής στις πρώτες μάχες (ακόμη από το καλοκαίρι), ήταν παρόντες
όλοι με τις στολές τους και λαμπερά διακριτικά και κουμπιά -μπροστά στους
στρατιώτες - σε πλήρη ανάπτυξη. «Δεν θα κρυφτούμε δεν θα υποκύψουμε στους
εχθρούς» …πολλοί σκοτώθηκαν επί τόπου τις πρώτες μέρες, σχεδόν αμέσως.
Ο διοικητής του συντάγματος μας φώναζε: «Τι κάνεις, γιατί δεν φροντίζεις τον
εαυτό σου; Να φύγουν αμέσως μεταλλικά κουμπιά, κεντήστε "κύβους" με
μαύρη κλωστή, αφαιρέστε τις αορτήρες και ζώνες. Και πολεμήστε όπως διαστήκατε
σε μονή φάλαγγα» Να σας θυμίσω ακόμη –όπως και εμείς οι ελεύθεροι σκοπευτές
«δούλεψαν» πρώτα σε αξιωματικούς, μετά σε πολυβόλα και μετά σε στρατιώτες.
🔹Kultura: Τι
μπορείτε να πείτε για τους πολιτικούς εκπαιδευτές; (σσ. κομισάριοι) Σήμερα αρέσει
να τους παρουσιάζουν ως μη επαγγελματίες και σχεδόν παράσιτα ...
🔻Turov: Καθόλου! Ψέματα όλ’ αυτά, που πρέπει να αναδείξετε. Οι επίτροπος ήταν
100% εθελοντές –κανείς δεν τους ανάγκαζε. Βαριά η καλογερική …
Το να αποφασίσεις επίθεση δεν είναι εύκολο, όταν διακινδυνεύεις ανθρώπους –κι όταν
θα σας σκοτώσουν, ποιος θα φροντίσει για την εκτέλεση της εντολής; Οι μαχητές
πρέπει να είναι προετοιμασμένοι χειροβομβίδες, τουφέκια… επίθεση Σηκωθείτε! και ο πολιτικός εκπαιδευτής ο κομισάριος
του Κόμματος πήδηξε μπροστά και όλη τα πυρά επικεντρώθηκα σε αυτόν.
Η 299η διμοιρία στην οποία πολέμησα για πρώτη φορά, τελικά διαλύθηκε από τις πολλές
απώλειες, μεΜε έστειλαν στην 290, έφτασα εκεί ακριβώς κατά τη διάρκεια της
επίθεσης. Γνώρισα νέους συναδέλφους.
Ο πολιτικός μας καθοδηγητής -πολύ έξυπνος άνθρωπος, πρώην εργοδηγός του
εργοστασίου της Τούλα και καλά εκπαιδευμένος, που θα μπορούσες πάντα να
βασίζεσαι σε αυτόν σκοτώθηκε λίγους
μήνες αργότερα.
🔹Kultura: Πώς
ξεκίνησε η επίθεση κοντά στη Μόσχα;
🔻Turov: Στις 18 Δεκεμβρίου, έλαβα εντολή να διασχίσω κρυφά την πρώτη γραμμή, να
περάσω μέσα από τα δάση, αποφεύγοντας δρόμους και οικισμούς, για να φτάσω στα
βορειοδυτικά προάστια της Kaluga.
Το βράδυ της 24-25 Δεκεμβρίου, η ομάδα μου έπρεπε να περάσει μαι γέφυρα - μου την
έδειξαν στον χάρτη - στρίψτε δεξιά, σκαρφαλώστε και πλησιάστε δύο ξύλινα
σπίτια. Στο δρόμο, μην μιλάτε με κανέναν, κρατήστε όλους τους πολίτες μακριά, να
μην ξέρει κανείς για εμάς. Θα κινηθείτε σε δύο παράλληλους δρόμους προς τους
σταθμούς Kaluga-1 και Kaluga-2-Tovarnaya.
Περάσαμε την πρώτη γραμμή - 280 άτομα. Πήγαμε βαθύτερα στο δάσος,
περιπλανηθήκαμε, το χιόνι ήταν πάνω από τη μέση (κάθε 15 λεπτά άλλαζα τους
μαχητές που άνοιγαν δρόμο) και πίσω μας τραβάγαμε επτά κάρα με όπλα,
πυρομαχικά, εξοπλισμό, φαγητό.
Κάναμε έτσι πάνω από 120-140 χιλιόμετρα. Και το βράδυ της 25ης, μια
χιονοθύελλα, που όμοια δεν έχετε δει. Δεν είχαμε οδηγό, έπρεπε να στείλουμε
αναγνώριση παραβιάζοντας εντολές - να αναζητήσουμε με ντόπιους, ώστε να μπουν
μπροστά στην αποστολή. Πηγαίνω σε ένα σπίτι και εκεί, από τη σόμπα, τα μάτια
των παιδιών με κοιτάζουν, τρία ή τέσσερα ζευγάρια. Η μητέρα τους κοίταξε τον
χάρτη και είπε ότι έπρεπε κινηθούμε διαφορετικά - οι Γερμανοί είχαν
δημιουργήσει ένα φράγμα πυρός.
Μας οδήγησε και μπήκαμε στην Kaluga - η πόλη απελευθερώθηκε. Και εγώ τραυματίστηκα,
μια σφαίρα έσπασε το γόνατο μου -τρύπα μικρή, αλλά το πόδι δεν λειτουργεί. Δεν
το βαλα κάτω όμως, περπάταγα ασταμάτητα φυσικά, με ένα ραβδί στην αρχή. Ε …που
πας εσύ; δεν ήθελαν να με πάρουν -έτσι σακάτη που λέτε εσείς. Αλλά επέμεινα κι
έτσι μπήκα στο 315 ως διοικητής αντιαρματικών αποστολών και από τις 23- Αυγ-1942
μέχρι το τέλος της Μάχης του Στάλινγκραντ, πολέμησα εδώ - στην πόλη και στα
περίχωρά της. Εμείς, οι «αντιαρματικοί» του 724 συντάγματος, θυμόμαστε όταν οι
Ναζί άρχισαν να υποχωρούν, έπρεπε να οχυρώσουμε τα λεγόμενα υψώματα Oryol (Орловских
высотах), αποκόβοντας τον εχθρό. Συναντήσαμε τους Γερμανούς στο δρόμο, επιτεθήκαμε. Οι
Γερμανοί, στην αρχή τα έχασαν αλλά μετά από λίγο ήρθαν στα συγκαλά τους και
ακολούθησε μια μάχη. Μεγάλες απώλειες δικές μας – αλλά επιστροφή δεν υπήρχε Ни
шагу назад! –ούτε βήμα πίσω!. Σύντομα σε σχηματισμούς μάχης, με επικεφαλής τους
δύο μας συνταγματάρχες, με πολύ εμπειρία αντεπιτεθήκαμε και νικήσαμε τους Ναζί.
Να το πω… Ο ένας στην Άπω Ανατολή πολέμησε με τους Ιάπωνες, ο δεύτερος ήταν πρώην
τσαρικός αξιωματικός, από τον Πρώτο Παγκόσμιο.
Έτσι ξεκίνησε η μάχη του Στάλινγκραντ για μένα.
Ο μαχητής του Στάλινγκραντ, Владимир Туров (Vladimir Turov), είναι πια 100 ετών
Η χρυσή επέτειος του μόνιμου επικεφαλής του συλλόγου «Στάλινγκραντ» θα γιορταστεί στις 18 Μαρτίου –δεν είναι όλοι τυχεροί να γίνουν αιωνόβιοι, με μια ζωή γεμάτη θαυμάσιες εμπνεύσεις, ιστορικά επιτεύγματα και νίκες, της εργατικής τάξης και της σοσιαλιστικής πατρίδας, που σήμερα δεν υπάρχει.
Μια ζωή που απλώνεται σε δύο αιώνες: ο συνταξιούχος συνταγματάρχης σήμερα πέρασε ολόκληρο τον πόλεμο από το 1941 και μετά. Υπερασπίστηκε τη Μόσχα και την Τούλα, αργότερα το Στάλινγκραντ εκπληρώνοντας την υπόσχεση που έδωσε το 1942 στα χαρακώματα της πόλης που ήταν η αρχή του τέλους για τους ναζί:
«Αν μένω ζωντανός, εδώ θα έρθω, να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου! στο Στάλινγκραντ»
Vladimir Turov - μέλος του Συμβουλίου Βετεράνων της Περιφέρειας, επίτιμο μέλος της Στρατιωτικής Ιστορικής Εταιρείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας , επίτιμος πρόεδρος του Διεθνούς Φιλανθρωπικού Ταμείου «Μάχη του Στάλινγκραντ», του επιστημονικού συμβουλίου του μουσείου συγκροτήματος «Μάχη του Στάλινγκραντ», επίτιμος πολίτης της Orlovka Volgograd Coy (σσ. και πολλά ακόμη), που παρά τα 100 του χρόνια συμμετέχει ενεργά στη δημόσια ζωή της περιοχής και στην πατριωτική εκπαίδευση της νεολαίας. (από το StalingradTours.com)
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
