Ως των αιχμαλώτων
ελευθερωτής
και των πτωχών υπερασπιστής,
ασθενούντων ιατρός …
τροπαιοφόρε, μεγαλομάρτυς Γεώργιε
💠 Και σε καμιά εκατοστή -μπορεί και παραπάνω, ακόμη "επώνυμους κι ανώνυμους ...και γενικώς"
Από τους δημοφιλέστερους Αγίους, ονομάζεται, επίσης τροπαιοφόρος:
ειδικά στη χώρα μας, δεν υπάρχει περιοχή που να μην έχει εξωκλήσι ή εκκλησία, ή
γιοφύρι ή κορφόβουνο αφιερωμένο στο Αι Γιώργη
Σε νεαρή ηλικία, ο Γεώργιος ακολούθησε στρατιωτική καριέρα και εντάχθηκε στο
Ρωμαϊκό Στρατό, ξεχώρισε για τις ικανότητες και την ανδρεία του κι έλαβε το
αξίωμα του Τριβούνου, ενώ ο Διοκλητιανός τον προήγαγε σε Δούκα (διοικητή) και
Κόμη (συνταγματάρχη) στο σώμα της αυτοκρατορικής φρουράς.
Το 303 μΧ. Με τους διωγμούς κατά των Χριστιανών σε εξέλιξη ο στρατηλάτης αρνούμενος
να υπακούσει υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια … τον λόγχισαν, του ξέσχισαν τις
σάρκες με ειδικό τροχό από μαχαίρια, τον έριξαν σε λάκκο με βραστό ασβέστη και
κατόπιν τον ανάγκασαν να βαδίσει με πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια και στις 23
Απρίλη αποκεφαλίστηκε στα τείχη της Νικομήδειας.
Το όνομα «Γεώργιος», ελληνικότατο, είναι πνευματική
μεταφορά από την αγροτική μας ζωή και βγαίνει από το ουσιαστικό «γεώργιον», που
σημαίνει κτήμα ή χωράφι καλλιεργούμενο (ή καλλιεργήσιμο).
Γίνεται όμως και επίθετο: «γεώργιος», για τον άνθρωπο που επιδέχεται την
πνευματική καλλιέργεια ή που τον επέλεξε γι' αυτό η Μοίρα ή ο Θεός - <
γεώργιον (= το καλλιεργήσιμο) < γεωργός < γη + οργός (< έργον).
Είναι το πιο διαδεδομένο από τα ελληνικά ονόματα και μάλιστα σε απόσταση από το
δεύτερο. Ενας στους δέκα Ελληνες φέρει το όνομα Γιώργος και τρεις στις δέκα
γυναίκες το Γεωργία. Είναι από αυτά που πέρασαν σε ξένες γλώσσες. Οπου και
να πάμε έναν Τζορτζ, έναν Γκιόργκι ή έναν Τζόρτζιο θα τους συναντήσουμε.
Η σχετική με αυτόν διήγηση διαδόθηκε τον 5ο και 6ο αι. ευρύτατα στον ελληνικό κόσμο και στη συνέχεια στην Ανατολική και Δυτική Ευρώπη.
Ο Αϊ-Γιώργης, ως καβαλάρης δρακοκτόνος, έχει σχέση με το νερό, πολύτιμο αγαθό ζωής. Το νερό το πόσιμο, της πηγής, του πηγαδιού, που ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την ίδρυση ενός οικισμού. Για να δροσιστούν οι άνθρωποι και να ποτίσουν τη γη τους.