(σσ. copy-paste).
“Είμαι ο Πρωθυπουργός που έφερε την Ιταλία σε πόλεμο. Η κρίση του Κοσσυφοπεδίου
σημάδεψε την εμπειρία μου στο τιμόνι της κυβέρνησης”. Στις 21-Οκτ- 1998 εγώ MassimoD'Alema πέρασα την πόρτα του PalazzoChigi(σσ.έδρα του Υπουργικού Συμβουλίου και επίσημη κατοικία του
πρωθυπουργού της Ιταλίας) συνοδευόμενος από την προφητεία του FrancescoCossiga, σύμφωνα με την οποία “ο ηγέτης της
αριστεράς ήταν απαραίτητος για να μπορέσουμε να κάνουμε πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο”.
Ξέσπασε πέντε μήνες αργότερα. Άρα
υπάρχει λόγος που ο πρώτος μετακομμουνιστής πρωθυπουργός στη δημοκρατική
ιστορία ξεκινά λέγοντας ότι “Ήμασταν πιστοί σύμμαχοι των Αμερικανών, αλλά μαζί
με άλλους Ευρωπαίους μια διαλεκτική σχέση που δεν ήταν πάντα εύκολη”. Και γι'
αυτό ξεκινάει την ιστορία του για τη σύγκρουση στα Βαλκάνια από ένα παρασκήνιο.
“Όταν
η κυβέρνηση του Ρομάνο Πρόντι έπεσε, ήμασταν σε προπολεμική κατάσταση”, θυμάται
ο D'Alema: “Ο Πρόντι είχε στην πραγματικότητα ήδη
εγκρίνει την εντολή ενεργοποίησης, η οποία είναι η πράξη με την οποία οι
κυβερνήσεις της Ατλαντικής Συμμαχίας τοποθετούν τις Ένοπλες Δυνάμεις τους υπό
την ενιαία διοίκηση του ΝΑΤΟ. Ήταν μια στιγμή του πιθανού _δυνατού και του
επικείμενου πολέμου”. Κατέστη λοιπόν σαφές ότι ήταν ιδέα του Πρόντι και των
συνεργατών του ότι δεν ήταν ρεαλιστικό να βγούμε από την κρίση με πρόωρες
εκλογές. Εγώ βολιδοσκόπησα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με αυτή την έννοια. Ο OscarLuigiScalfaro(Όσκαρ Λουίτζι Σκάλφαρο) ήταν ξεκάθαρος:
«Είσαι τρελός». Ο δρόμος για τις κάλπες έκλεισε. Είναι σαφές ότι το γεγονός
αυτό επηρέασε την όλη εξέλιξη της κρίσης. Έκανα τα πάντα για αποτρέψω να έρθει ο
πόλεμος. Πάντα."
⁉️️Με
ποια έννοια "πάντα";
“Συνάντησα,
ανεπίσημα, τον Πρόεδρο της Σερβίας MilanMilutinovic(Μίλαν Μιλουτίνοβιτς), που ήταν άνθρωπος
πολύ κοντά στον πρόεδρο της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας SlobodanMilosevic(Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς). Το ραντεβού
οργανώθηκε από τον οδοντίατρό μου”.
⁉️Από τον
οδοντίατρο;
“ΝΑΙ:
Ένας από εκείνον τον κόσμο που έζησε και άσκησε το επάγγελμα μεταξύ Ιταλίας και
πρώην Γιουγκοσλαβίας, που είχε ως ασθενή τον Μιλουτίνοβιτς. Στο στούντιο του
στη Ρώμη οργάνωσε τη συνάντησή μας. Ήταν μια δραματική συνομιλία, γιατί έγινε
την επομένη της σφαγής του Racak,
όπου Σέρβοι παραστρατιωτικοί είχαν σκοτώσει δεκάδες αλβανόφωνους Κοσοβάρους
πολίτες”. Του είπα: “Δεν
συνειδητοποιείς την τραγωδία που έχεις προκαλέσει και αυτό τροφοδοτεί την ώθηση
για στρατιωτική επέμβαση”. Μου απάντησε κυνικά:
“Δεν φοβόμαστε αυτές τις απειλές. Το ΝΑΤΟ δεν θα έχει ποτέ το θάρρος να βάλει πόδι
από εμάς”. Ήταν το σημάδι μιας ανεύθυνης άρχουσας τάξης που δεν συνειδητοποιούσε
τι επρόκειτο να συμβεί”.
⁉️ Ήταν τότε λοιπόν
που παραιτηθήκατε από τη μάχη ενάντια στη σύγκρουση;
“Όχι, αυτό έγινε μετά. Όταν η εθνοκάθαρση
έγινε πιο έντονη, οργανώσαμε μια αποστολή
ανθρωπιστική
μαζί με την Αλβανία στα σύνορα με το Κοσσυφοπέδιο. Πέρασα το Πάσχα διασχίζοντας
το Kukesκαι είδα χιλιάδες πρόσφυγες να φεύγουν
από τον πόλεμο με τους
τις
ιστορίες του πόνου τους. Σε εκείνο το σημείο έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν
υπήρχαν εναλλακτικές στη στρατιωτική δράση. Ήταν η παραμονή της επίθεσης”.
⁉️ Έτσι αποφασίσατε
να συμμετάσχετε στην αποστολή;
«Πρώτα
είχα μια λεπτή συζήτηση με τον Μπιλ Κλίντον. Αυτή η συζήτηση με τον αμερικανό
πρόεδρο θα ήταν πολύ σημαντική για τη συνέχεια της ιστορίας και για το ρόλο της
Ιταλίας. Ο Κλίντον μου είπε: “Καταλαβαίνω ότι είσαι σε θέση δύσκολη. Και
καταλαβαίνω τη δυσκολία της κυβέρνησής σας. Αν λοιπόν _και αυτό είναι το
καλύτερο δεν πας σε καταγγελία ή φραγή των στρατιωτικών βάσεων σας και εντός
του ΝΑΤΟ δεν αντιταχθείτε στη χρήση των ‘περιουσιακών’της Συμμαχίας, η συμμετοχή σας δεν θα φανεί
ως απευθείας. Οι επιχειρήσεις θα συντονίζονται από μια _ξένη προς εσάς τετράδα:
ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία” (σσ. όπως λέει ο λαός “έξυπνο πουλί
ο βάταχος”).
⁉️ Και εσείς τί;
“Του
απάντησα: Σε αυτή την ιστορία δεν θα
υπάρχει κουαρτέτο. Θα υπάρξει quint
_‘πεντάγωνο’_”. Αν
είχαμε μειώσει την Ιταλία στο ρόλο του αεροπλανοφόρου του ΝΑΤΟ, δεν θα
μετρούσαμε πλέον τίποτα. Χωρίς την άμεση συμμετοχή, δεν θα είχαμε πολιτικό
βάρος διαχείρισης της κρίσης. Και το Quintetto έγινε πράξη. Μπήκαμε στον κύκλο
των χωρών που ανέλαβαν την πλήρη ευθύνη. Και είχαμε ίση αξιοπρέπεια με τους
συμμάχους”.
Στις 24 λοιπόν Φεβρουαρίου
του 1999 προσχώρησες μαζί τους, ξεκινώντας την επίθεση στη Γιουγκοσλαβία. Και
χωρίς
εντολή του ΟΗΕ…
"Εκεί
η διεξαγωγή του πολέμου ήταν περίπλοκη. Και οδήγησε σε στιγμές ανοιχτής
διαφωνίας μεταξύ του Quintetto.
Για παράδειγμα, ήμασταν κατά των βομβαρδισμών των σερβικών πόλεων. Και όπως
εμείς, έτσι και οι Γερμανοί».
Αλλά το
Βελιγράδι χτυπήθηκε πάντως.
“Εκείνες
οι επιχειρήσεις πραγματοποιήθηκαν από τους Αμερικανούς και τους Βρετανούς με
εκτοξευόμενους πυραύλους από τα αεροπλανοφόρα τους που σταθμεύουν στην
Αδριατική και με αεροσκάφη προέλευσης ΗΠΑ, που απλά ανεφοδιάστηκαν σε μας κατάπριν από την επίθεση. Η πολεμική μας
αεροπορία αντ' αυτού επικεντρώθηκε στα σερβικά στρατεύματα που στάθμευαν στο
Κοσσυφοπέδιο: αυτός ήταν τελικά ο θεμελιώδης στόχος της δικής μας στρατιωτικής
επιχείρησης”.
⁉️ Ήταν το μόνο delicate
θέμα;
“Η
στιγμή η πιο δραματική συνέβη τον Απρίλιο του 1999, στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ
στην Ουάσιγκτον με αφορμή της 50ής επετείου της Συμμαχίας. Ο πόλεμος στο
Κοσσυφοπέδιο συνέχισε αλλά ο Μιλόσεβιτς δεν υποχώρησε”.
⁉️️ Ποιος ήταν εκεί
εκτός από εσάς στη συνάντηση;
“Ο
Κλίντον, ο Άγγλος πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, ο καγκελάριος της Γερμανίας
Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο Γάλλος πρόεδρος Ζακ Σιράκ και ο Ισπανός Jose Maria Aznar, ο
οποίος είχε προσκληθεί να συμμετάσχει. Προφανώς ήταν και ο Αμερικανός στρατηγός
WesleyClark(Γουέσλι Κλαρκ), Ανώτατος Διοικητής των
Δυνάμεων του ΝΑΤΟ”.
⁉️️ Τι
συνέβη;
“Ο
Μπλερ, υποστηριζόμενος από τον Aznar, μίλησε ανοιχτάγια ανάγκη μιας πραγματικής εισβολής με επίγεια
στρατεύματα. Η συζήτηση έγινε πολύ πικρή. Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία ήταν
ξεκάθαρα αντίθετοι σε τέτοια λύση. Πόλεμος Ναι! αλλά όχι και χερσαία” (σσ.
προφανώς, λογάριαζαν τα φέρετρα των στρατιωτών τους…) Ο Κλαρκ είπε: “Θα κάνουμε οτιδήποτεμας διατάξουν. Έχουμε σχέδια, αλλά δε θα
στείλουμε δικούς μας στρατιώτες να διεξάγουν ανταρτοπόλεμο στα βουνά του
Κοσσυφοπεδίου. Αν το αποφασίσαμε να παρέμβουμε, να μπούμε στη Σερβία (σσ. “θα
κάνουμε ντου”)”. Τυπικά παρέμεινε ουδέτερος, αλλά τονίζοντας το μεγαλείο της
επιχείρησης και τους κινδύνους της, μας βοήθησε να επικρατήσει η κοινή λογική. “Σε αντίθεση με τη δημοφιλή
πεποίθηση, ο στρατιωτικός είναι πάντα ο πιο συνετός στον πόλεμο, γιατί ξέρει τι
σημαίνει. Οι πιο πολεμοχαρείς είμαστε οι πολιτικοί”.
Έμεινε
ο Κλίντον …πρέπει να μιλήσει…
“Και ο Αμερικανός πρόεδρος έβαλε θαυμάσια τέλος στη συζήτηση” λέγοντας: “Όχι δεν
θα κάνουμε τίποτα που να διχάζει την Ευρώπη. Επομένως, θα κάνουμε αυτό που
θέλουμε μόνο σε ομοφωνία. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν μπορεί να διχάσει την Ευρώπη”.
Ωςυπόθεση εισβολής φαινομενικά απορρίφθηκε.
Αλλά ταυτόχρονα την ίδια στιγμή απέκλεισε τον εαυτό του από το μερίδιο ευθύνης.
Κανείς δεν είπε ποτέ ευθέως “θέλουμε να κερδίσουμε τον πόλεμο κατά της Σερβίας”.
Αυτή η ηλίθια φράση δεν ειπώθηκε ποτέ. Επαναλάβαμε ότι η στρατιωτική πίεση είχε
ως στόχο να παρακινήσει τη Σερβία να αποσύρει τα στρατεύματά της από το
Κοσσυφοπέδιο και την προστασία του πληθυσμού. Ως εκ τούτου, ήταν απαραίτητο να
εργαστούμε με αποφασιστικότητα και πολιτική λύση. “Το εξήγησα στους Αμερικανούς”.
⁉️️ Και
αυτοί;
“Η
Ιταλία ήταν η μόνη χώρα που είχε κρατήσει ανοιχτή την πρεσβεία της στο
Βελιγράδι και είχαμε διατηρημένα κανάλια. Αυτά τα κανάλια τροφοδοτήθηκαν επίσης
από την κοινότητα του Sant'Egidio,
ειδικά ο Monsignor Vincenzo Paglia, που έπαιξε έναν ρόλο σημαντικό σε
συμφωνία με την κυβέρνηση. Τότε είπα στον Κλίντον ότι ήταν απαραίτητο να
διαπραγματευτεί με τον Μιλόσεβιτς την απελευθέρωση του Ιμπραήμ Ρουγκόβα: τον “Gandhi
των Βαλκανίων”, που είχε λάβει το Βραβείο Ζαχάρωφ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
και ήταν το σύμβολο της μη βίαιης αντίστασης του Κοσσυφοπεδίου. εκπροσωπώντας
την μετριοπαθή πτέρυγα του Κοσοβάρου εθνικισμού, ο πιο προδιατεθειμένος στη
συνύπαρξη εθνοτική με τους Σέρβους. Η Ρουγκόβα ήταν σε κατ' οίκον περιορισμό
και διαπραγματευτήκαμε απελευθέρωση, σε συμφωνία με τους Αμερικανούς. Και πάντα
σε συμφωνία με τους Αμερικανούς εμπλέξαμε τη Ρωσία στη διαμεσολάβηση.
Αλλά
η Ρωσία στον ΟΗΕ είχε ασκήσει βέτο στην επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Σερβίας.
“Είναι
αλήθεια, αλλά ο πρώην Πρωθυπουργός της Ρωσίας ViktorChernomyrdinήρθε δύο φορές εμπιστευτικά στη Ρώμη.
Είχαμε δείπνο μαζί στο Palazzo Chigi και μετά τηλεφωνήσαμε στην Κλίντον για να
κανονίσουμε ποια ήταν τα περιθώρια για τη διεξαγωγή της διαπραγμάτευσης. Την
επομένη ο Chernomyrdinπήγε στο
Βελιγράδι για να μιλήσει με τον Μιλόσεβιτς. Βέβαια _να πούμε την αλήθεια, όλα
αυτά εν μέσω πολέμου, με την Ιταλία να παίζει ενεργό ρόλο στους βομβαρδισμούς”.
⁉️Και
ο Κλίντον;
“Είχε
μια μόνο ανησυχία: Αν τυχόν ο Μιλόσεβιτς ελευθερώσει τον Ρουγκόβα, θα μπορούσε
να μιλήσει ως ειρηνιστής ενάντια στη δράση του ΝΑΤΟ”. Πάντως έδειξαν καλή
θέληση και ο Ρουγκόβα αφέθηκε ελεύθερος. Υπήρχαν παρατηρητές που έγραψαν τότε: “Η
Ιταλία απελευθέρωσε ένα πολιτικό πτώμα”. Ο Ρουγκόβα ήταν πραγματικά ανεκτίμητος
για τη λύση της κρίσης και κέρδισε συντριπτικά ελεύθερες εκλογές μετά το τέλος
του πολέμου, και θα μπορούσε να είχε μεγάλο ρόλο στην ειρήνευση της περιοχής
εάν η ασθένεια, δυστυχώς, δεν τον οδήγησε να πεθάνει σε λίγους μήνες.
⁉️Τι
θέλετε να πείτε;
“Ότι
αυτό συνέβαλε στην εξεύρεση διπλωματικής διεξόδου. Πρωτοπορώντας επίσημη
πρωτοβουλία του Φινλανδού προέδρου Martti Ahtisaari. Όταν κατέληξε σε συμφωνία
με τη Σερβία και η Σερβία υποχώρησε (να μην εισέλθει στο Κόσοβο) ήταν το ΝΑΤΟ μαζί
με ένα στρατιωτικό σώμα που γεννήθηκε υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, των
οποίων μέλη του ήταν και Ρώσοι στρατιώτες. Έτσι ανασυντέθηκε και αυτή η εικόνα
της διεθνούς νομιμότητας που είχε διαλυθεί, δεδομένου ότι το ΝΑΤΟ _αλλιώς, θα είχε
ενεργήσει χωρίς άδεια του ΟΗΕ. Αν σκεφτώ το χθες και κοιτάξω το σήμερα, αυτό
είναι εντυπωσιακό: πού πήγε η πολιτική; Πού είναι η προσπάθεια να χτιστεί ένα βιώσιμο
σενάριο για το μέλλον;”.
⁉️Αναφέρεστε
στη σύγκρουση στην Ουκρανία;
“Εννοώ
ορισμένες παράλογες ομιλίες”… ορισμένους ανθρώπους που λένε “πρέπει να
κερδίσουμε πολέμους”. Σκέφτομαι τον Μπλερ ή πρώην υπουργούς τον πρώην ΓΓ του
ΝΑΤΟ JensΣτόλτενμπεργκ. Αυτός είναι ένας πόλεμος
που κανείς δεν μπορεί να κερδίσει, από τη μια πλευρά υπάρχει η πυρηνική
ενέργεια και από την άλλη η στρατιωτική δύναμη της Δύσης. Αν δεν σταματήσουμε,
το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι μια παγκόσμια καταστροφή. Η πολιτική πρέπει
να βρει διέξοδο”.
⁉️Είναι
νοητή μια διέξοδος
με την οποία η Ουκρανία
πρέπει να αποδεχθεί την απώλεια
κομματιών της επικράτειάς του;
“Αλλά
το Κόσοβο δεν ήταν κομμάτι της Σερβίας; Ήταν ο λαός του Κοσσυφοπεδίου που
αποφάσισε. Ίσως μάλιστα τώρα, υπό διεθνή κηδεμονία, θα μπορούσαν τελικά να
είναι πολίτες της Ντονμπάς…”.
Ο Μάσιμο ντ'
Αλέμα (75+ χρόνων _ γεννήθηκε στη Ρώμη. 20-Απρ-1949) είναι Ιταλός πολιτικός,
πρώην υπΕξ και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης επί διακυβέρνησης Πρόντι. Επάγγελμα “δημοσιογράφος”,
πρώην γραμματέας του Κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς (PDS, Partito
Democratico della Sinistra) και ο πρώτος Πρωθυπουργός της χώρας που προερχόταν
από το πάλαι ποτέ Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (στη δεκαετία του 1970, ήταν γραμματέας
της Κομμουνιστικής Νεολαίας _ Ιταλικής Ομοσπονδίας Νέων Κομμουνιστών _
Federazione Giovanile Comunista Italiana, FGCI). Υπήρξε διευθυντής της εφημερίδας “L'Unità”, οργάνου του ΚΚ
Ιταλίας.
Υπέρμαχος
του Ευρωκομουνισμού, αργότερα εξελίχθηκε σε σημαίνον στέλεχος του οπορτουνιστικού
Ιταλικού “ΚΚ.”, μέρος του οποίου σχημάτισε το 1991 το Κόμμα της Δημοκρατικής
Αριστεράς (PDS) και το 1998 τη “Δημοκρατική Αριστερά” (DS), το σημερινό του
κόμμα. Το 1998 έγινε πρωθυπουργός, ως αρχηγός του “Συνασπισμού της Ελιάς”,
διαδεχόμενος τον Ρομάνο Πρόντι. Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, η
Ιταλία συμμετείχε στη Ευρω_ΝΑΤΟϊκή επιχείρηση βομβαρδισμού της Σερβίας, απόφαση
που υποστήριξε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι και η “δεξιά” αντιπολίτευση
Σε
όλη την περίοδο της κομματικής του καριέρας, ιδίως κατά τη μετάβαση από “Κομμουνιστικό
Κόμμα” (PCI) σε “Κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς” (PDS), ο ντ'Αλέμα υποστήριξε
την αποκοπή από τις κομμουνιστικές ρίζες και τη μετεξέλιξη του κόμματος σε
σύγχρονο, ευρωπαϊκό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Διετέλεσε Ευρωβουλευτής της
Δημοκρατικής Αριστεράς από το 2004 μέχρι την παραίτησή του λόγω της εκλογής του
στο Ιταλικό Κοινοβούλιο. Προτάθηκε για Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας μετά
την εκλογική νίκη του Ρομάνο Πρόντι στις εκλογές του 2006, αλλά ο ίδιος
αποσύρθηκε και υποστήριξε τον Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο, ο οποίος και εξελέγη.
Προτάθηκε επίσης για τη θέση του Προέδρου της Βουλής, έτσι ορίστηκε υπΕξ της
χώρας.
Η Jugoslavija/Југославија, Jugoslavija,
Југославија ήταν κράτος της Ευρώπης
στα δυτικά Βαλκάνια, που στις 6 Απριλίου 1941 οι δυνάμεις του Άξονα εισέβαλαν και
τη διαμέλισαν _αλλά λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο “εδώ είναι Βαλκάνια”, δεν
είναι “παίξε γέλασε”...
Το 1943 ανακηρύχθηκε η Δημοκρατική Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία από τους Παρτιζάνους
του Τίτο, ο βασιλιάς _κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία τους αναγνώρισε ως νόμιμη
κυβέρνηση, αλλά τον Νοέμβριο του 1945 η μοναρχία καταργήθηκε, η χώρα μετονομάστηκε
σε Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας και σχηματίστηκε (πολυκομματική)
κομμουνιστική κυβέρνηση.
Με
την ευκαιρία της διαστρεβλωμένης εικόνας των αστικών ΜΜΕ για την απελευθέρωση του
Βελιγραδίου _σαν σήμερα, 20-Οκτ-1944, με καθοριστική την προέλαση του Κόκκινου
Στρατού.
Η γερμανική επίθεση εναντίον της
Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας ξεκίνησε στις 6-Απρ-1941. Η Luftwaffe βομβάρδισε
τη γιουγκοσλαβική πρωτεύουσα, τα αεροδρόμια της χώρας και τις κύριες οδικές και
σιδηροδρομικές αρτηρίες την ίδια ώρα που χερσαίες δυνάμεις των ναζιστών και των
συμμάχων τους επιχειρούσαν να εισέλθουν σε γιουγκοσλαβικό έδαφος από την
Ουγγαρία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και την Αλβανία. Η κυβέρνηση Σίμοβιτς,
αδυνατώντας (πρακτικά και πολιτικά) να προβάλει αντίσταση κι επιθυμώντας _φυσικά
να μην συλληφθεί, κατέφυγε στην Αθήνα διαμέσου του Μαυροβουνίου και στη
συνέχεια στο Λονδίνο. Στις 17 Απριλίου η Γιουγκοσλαβία συνθηκολόγησε άνευ όρων
με τις δυνάμεις του Αξονα.
Η Γιουγκοσλαβία τέθηκε υπό γερμανική, ιταλική,
βουλγαρική και ουγγρική κατοχή. Στη χώρα επιβλήθηκε μια νέα τάξη πραγμάτων, η
οποία καθορίστηκε από την αρχή της εξασθένησης της επιρροής των Σέρβων. Η
Σερβία συρρικνώθηκε περίπου στα σύνορα πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους. Πάνω
από 100.000 Σέρβοι αιχμαλωτίστηκαν και στάλθηκαν σε καταναγκαστικά έργα στη
Γερμανία. Παράλληλα, δεκάδες χιλιάδες Σέρβοι, Εβραίοι και Τσιγγάνοι βρήκαν
τραγικό θάνατο στο κροατικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Γιασένοβατς,
συνεπικουρούντων ντόπιων συνεργατών τους (γνωστή είναι για τη δράση της στη
διάρκεια του πολέμου η φασιστική σερβική οργάνωση “Ζμπορ” με ηγέτη τον
Ντιμίτριγε Λγιότιτς).
Ο
Τίτο ηγήθηκε του παρτιζάνικου αντιστασιακού κινήματος στη Γιουγκοσλαβία, το
μήνυμα του οποίου είχε υπερεθνικό χαρακτήρα. Μετά τη συνθηκολόγηση της
Γιουγκοσλαβίας, άρχισαν να οργανώνονται πυρήνες αντίστασης αποτελούμενοι από
Σέρβους τσέτνικς (αντάρτες) υπό τον συνταγματάρχη Ντράζα Μιχαήλοβιτς, το κίνημά
του, όμως, δεν είχε ενιαία διοίκηση, αποτελείτο κυρίως από Σέρβους και
Μαυροβούνιους και δεν επεξεργάστηκε ένα σαφές πρόγραμμα για την μεταπολεμική
τάξη πραγμάτων. Από το 1944 οι Βρετανοί εγκατέλειψαν τον Μιχαήλοβιτς και
ενίσχυαν _στα χαρτιά, όπως έγινε με τον ΕΛΑΣ, μόνον τον έτερο αντιστασιακό
πόλο, τον Γιόζιπ Μπροζ “Τίτο”, εκτιμώντας ότι το δικό του κίνημα ήταν
αποτελεσματικότερο “και βλέπουμε”.
2ος
Παγκόσμιος
Κατά
τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι δυνάμεις του Άξονα (Γερμανοί,
Ιταλοί, Αλβανοί, Ούγγροι και Βούλγαροι) εισέβαλαν στο (τότε) βασίλειο της
Γιουγκοσλαβίας και διαμέλισαν το έδαφός της. Οι Γερμανοί προσάρτησαν στο κράτος
τους το βόρειο και μεγαλύτερο τμήμα της σημερινής Σλοβενίας. Η Ιταλία
προσάρτησε τη νότια Σλοβενία, τμήματα και νησιά της Δαλματίας μαζί με το Σπλιτ
και το Ντουμπρόβνικ στην Κροατία. Οι Ούγγροι μικρό τμήμα στην ανατολική
Σλοβενία και τη δυτική Βοϊβοντίνα. Η Αλβανία το Κοσσυφοπέδιο, μικρό τμήμα του
Μαυροβουνίου και το δυτικό τμήμα της Βόρειας Μακεδονίας, όπου κατοικούν κυρίως
Αλβανοί. Η Βουλγαρία το σύνολο της σημερινής κεντρικής και ανατολικής Βόρειας
Μακεδονίας και μικρό τμήμα στην ανατολική Σερβία.
Τα
κράτη - προτεκτοράτα
Στην
υπόλοιπη χώρα δημιουργήθηκαν τρία διαφορετικά κράτη - προτεκτοράτα. Στα εδάφη,
υπό γερμανική και ιταλική κατοχή, της σημερινής Κροατίας και Βοσνίας -
Ερζεγοβίνης οι φασίστες Κροάτες Ουστάσι δημιούργησαν ένα κράτος - μαριονέτα, το
Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας (NDH). Στην υπό γερμανική κατοχή Σερβία,
δημιουργήθηκε το κράτος της Σερβίας, η επονομαζόμενη και Σερβία του Νέντιτς.
Στο υπό ιταλική κατοχή Μαυροβούνιο, δημιουργήθηκε το Ανεξάρτητο Κράτος του
Μαυροβουνίου.
Αντίσταση
Ένας
σκληρός πόλεμος οδήγησε σύντομα τους Παρτιζάνους με επικεφαλής τον κομμουνιστή
ηγέτη Τίτο, στο να αποτελέσουν το πιο σημαντικό κίνημα της αντίστασης. Το
Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας, που ιδρύθηκε μαζί με άλλα πολιτικά κόμματα,
το Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο (Jedinstveni narodnooslobodilačk), αναπτύσσει
τον Νοέμβριο του 1942, ένα αντιπροσωπευτικό πολιτικό όργανο, το αντιφασιστικό
Συμβούλιο Εθνικής Απελευθέρωσης της Γιουγκοσλαβίας (Antifašističko V(ij)eće
Narodnog Oslobođenja Jugoslavije). Νοε-1943, το Συμβούλιο Εθνικής Απελευθέρωσης
της Γιουγκοσλαβίας στη δεύτερη συνεδρίασή του στο Γιάιτσε θεσπίζει ένα πολιτικό
πρόγραμμα, που περιλαμβάνει τη δημιουργία ενός ομοσπονδιακού γιουγκοσλαβικού
κράτους, τη Δημοκρατική Ομοσπονδία της Γιουγκοσλαβίας, και επίσης τη διεξαγωγή
μετά τον πόλεμο δημοψηφίσματος με το ερώτημα εάν θα πρέπει να διατηρηθεί η
μοναρχία. Δημιουργείται προσωρινή κυβέρνηση, η Εθνική Επιτροπή για την
Απελευθέρωση της Γιουγκοσλαβίας (Nacionalni Komitet Oslobođenja Jugoslavije). Ο
Τίτο, ανακηρύσσεται σε στρατάρχη της και είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Η
διάσκεψη της Τεχεράνης, η οποία πραγματοποιήθηκε την ίδια στιγμή, παρέχει ένα
αποφασιστικό πλεονέκτημα στους Παρτιζάνους, οι οποίοι αναγνωρίζονται ως το
νόμιμο κίνημα αντίστασης, σε βάρος των Τσέτνικ. Οι αντάρτες κερδίζουν σταθερά
έδαφος και το φθινόπωρο του 1944, συνεπικουρούμενοι από την προέλαση του Κόκκινου
Στρατού ελευθερώνουν το Βελιγράδι (20-Οκτ-1944), την άνοιξη του 1945, με την
Κόκκινη Αρμάδα να φτάνει στο Βερολίνο οι δυνάμεις του Άξονα και οι συνεργάτες
τους έχουν ηττηθεί και ο Τίτο σχηματίζει επίσημα την κυβέρνησή του στις 8
Μαρτίου, με τις τελευταίες συγκρούσεις το Μάη του 1945, με την εισβολή των
Παρτιζάνων στη Σλοβενία, ενώ οι Βρετανοί ξεκινούν το βρώμικο ρόλο τους _με νωπά
παθήματα και μαθήματα του Δεκέμβρη 44 στην Αθήνα: ~12.000-15.000 Σλοβένοι
(συμπεριλαμβανομένων των μελών της Εθνικής Φρουράς της Σλοβενίας), ~7.000
Σέρβοι και ~150.000-200.000 Κροάτες
(περίπου 40.000 Ουστάσι) διασχίζουν τα σύνορα.
Πραγματοποιώντας μια μεγάλη επιχείρηση, οι παρτιζάνοι του Τίτο σε συνεργασία με
τον σοβιετικό στρατό απελευθέρωσαν το Βελιγράδι και στη συνέχεια επικεντρώνονται
στην απελευθέρωση των ΒΔ τμημάτων της Γιουγκοσλαβίας _Οι παρτιζάνοι εισήλθαν
στο Ζάγκρεμπ στις 8 Μαΐου 1945.
Η “Σοσιαλιστική
Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας”
Μετά
την απελευθέρωση του Βελιγραδίου οι Βρετανοί ενδιαφέρονται σοβαρά για τη
μεταπολεμική κατάσταση στη Γιουγκοσλαβία, επιθυμώντας να μην επεκταθεί ο
σοβιετικός έλεγχος έως της ακτές της Αδριατικής .Ο Τίτο ηγήθηκε του παρτιζάνικου αντιστασιακού
κινήματος με μήνυμα που είχε υπερεθνικό χαρακτήρα. Το πρόγραμμά του προέβλεπε
τη συγκρότηση μιας γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας με κομμουνιστικό καθεστώς. Άλλωστε,
η ηγετική ομάδα των παρτιζάνων ήταν μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος και ο Τίτο
είχε απευθείας επικοινωνία με τη Μόσχα και τον Στάλιν. Προϊόντος του πολέμου,
οι τσέτνικς του Μιχαήλοβιτς και οι παρτιζάνοι του Τίτο επιδόθηκαν σε έναν αγώνα
αλληλοεξόντωσης, από τον οποίο εξήλθαν νικητές οι δεύτεροι. Στη λεγόμενη
«Συμφωνία των Ποσοστών _%», ο Ουίνστον Τσόρτσιλ κατάφερε να επιτύχει ισόποση
κατανομή της βρετανικής και της σοβιετικής επιρροής στη Γιουγκοσλαβία. Ο
Βρετανός πρωθυπουργός επιθυμούσε να συγκροτηθεί μια ενιαία γιουγκοσλαβική
κυβέρνηση που θα αποτελείτο τόσο από μέλη των παρτιζάνων όσο και από μέλη της
εξόριστης κυβέρνησης.
Κατά
τη συνάντησή του με τον Τσόρτσιλ στη Νάπολη, τον Αύγουστο του 1944, ο Τίτο
αποκόμισε την εντύπωση ότι ετοιμαζόταν μια συμμαχική απόβαση στις ανατολικές
ακτές της Αδριατικής. Φοβούμενος τη μείωση της επιρροής του στη χώρα, ο Τίτο
μετέβη στη Μόσχα και στη συνάντησή του με τον Στάλιν τον Σεπτέμβριο ζήτησε τη
βοήθεια του Κόκκινου Στρατού για την απελευθέρωση τμημάτων της Σερβίας, όπου το
παρτιζάνικο κίνημα δεν διέθετε ισχυρές βάσεις. Ο Σοβιετικός ηγέτης ικανοποίησε αμέσως
το αίτημα του.
14-25
Φλεβάρη 1956 …
20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ _ “Αποσταλινοποίηση”
Το
1963, η χώρα μετονομάστηκε σε Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της
Γιουγκοσλαβίας (ΣΟΔΓ). Οι έξι
Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες που αποτελούσαν τη Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή
Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας ήταν η Σ.Δ. Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, η Σ.Δ. Κροατίας,
η Σ.Δ. Μαυροβουνίου, η Σ.Δ. Σλοβενίας, η Σ.Δ. Σερβίας και η Σ.Δ. Μακεδονίας __Η
Σερβία περιείχε δύο Σοσιαλιστικές Αυτόνομες Επαρχίες, τις Σ.Α.Ε. Βοϊβοντίνας
και Κοσσυφοπεδίου (η οποία μετά το 1974 ήταν σε μεγάλο βαθμό ίση με τα άλλα
μέλη της ομοσπονδίας). Ο ηγέτης της Γιόσιπ Μπροζ Τίτο κυβέρνησε τη χώρα ως
πρόεδρος μέχρι τον θάνατό του το 1980.
Γράφει η «Νέα Σερβική πολιτική σκέψη» |> «Нова српска
политичка мисао» στο «σαν
σήμερα» [ 24-Μαρ-1999]
Το 1941, τα γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν το Βελιγράδι …το 1961
σοβιετικό διαστημικό σκάφος με τον Yuri Gagarin, μπήκε σε τροχιά γύρω από
τη Γη…
🔴 Το 1999 το ΝΑΤΟ
βομβάρδιζε ‑από «αβλεψία» μέρα μεσημέρι με λιακάδα, με
πυραύλους της «διεθνούς κοινότητας» το επιβατικό τρένο
Βελιγράδι-Θεσσαλονίκη καθώς αυτό περνούσε τη γέφυρα του Νότιου Μοράβα κοντά στη
Grdelica σκοτώνοντας τουλάχιστον 55 άτομα. 🔴 Την ίδια μέρα απανωτές αεροπορικές επιδρομές στο εργοστάσιο
αυτοκινήτων της«Zastava»στο Kragujevac - τρεις
ημέρες μετά από επίθεση με 126 τραυματίες, το διαλύουν κυριολεκτικά με ρίψη
15 έξυπνων πυραύλων (παράπλευρες απώλειες τουλάχιστον 36 εργαζόμενοι). Και ταυτόχρονα
στο εργοστάσιο θέρμανσης Κρούσεβατς και στο«14 Οκτώβρη». 🔴 Σχεδόν την ίδια στιγμή, άλλα μαχητικά του ΝΑΤΟ δολοφονούν τρεις άμαχους σε
ένα αυτοκίνητο στο Polje (Πρίστινα), βομβαρδίζονται τα διυλιστήρια σε
Πάντσεβο και Νόβι Σαντ, ισοπεδώνεται το μοναστήρι Vojlovica
του 14ου αιώνα. 🔘🔘 Σχετικά με τη δολοφονία των επιβατών του τρένου, ο διοικητής του ΝΑΤΟ
στην Ευρώπη, Wesley Clark παρουσίασε βίντεο, λέγοντας ότι «ο
πιλότος δεν μπόρεσε να αποφύγει ένα τρένο που “εμφανίστηκε ξαφνικά”»
αφού «ο πιλότος έπρεπε να αντιδράσει σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο»…
Το ημερολόγιο έγραφε
Τετάρτη 24-Μάρτη-1999 |>20.47.32<| (τοπική ώρα), όταν
-κυριολεκτικά στην αυλή των σπιτιών μας, ξεκινούσε μια ακόμη μεγάλη
σφαγή της «νέας τάξης πραγμάτων» που σφράγισε με αίμα τον 20ου αιώνα,
αποτελώντας και απαρχή μιας νέας πολιτικής σφαιρών επιρροής για το ξαναμοίρασμα
του κόσμου με τα λεγόμενα «έξυπνα» όπλα νέας τεχνολογίας. 🆘
Όλα ξεκίνησαν (τυπικά -στην πραγματικότητα 7 χρόνια πριν…) Σάββατο
6-Φλεβάρη-1999, στο Ραμπουιγιέ της Γαλλίας, όταν για τρεις μέρες υπό
την «αιγίδα» –δαμόκλειο σπάθη ΗΠΑ και των κρατών της «ομάδας επαφής»
(ΕΕ -Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία & Ιταλία + Ρωσία), η νόμιμη
Γιουγκοσλαβική κυβέρνηση διαπραγματεύεται –με το πιστόλι στον κρόταφο έχοντας
απέναντι τυπικά «αντιπροσωπείες Αλβανοφώνων του Κοσσυφοπεδίου» και στην
ουσία τη νέα ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, που μετά τις ανατροπές
στην ΕΣΣΔ και στις άλλες –πρώην σοσιαλιστικές χώρες, του αντίπαλου δέουςξεκίνησε να γράφει με αίμα τις τύχες των λαών, μέχρι τις μέρες μας.
Οι εκρήξεις στο
Κοσσυφοπέδιο ακούγονται έως το Μαυροβούνιο… Ακολούθως πέντε ισχυρές εκρήξεις
σημειώνονται στο Νόβι Σαντ. Οι σειρήνες ηχούν δαιμονισμένα στις γειτονιές του
Βελιγραδίου, της Πρίστινας, του Κρακούγεβατς και του Νις.
Ωρα 22.30 – Βρυξέλλες |> Ο επί κεφαλής των ισπανών «σοσιαλιστών» Francisco
[Javier] Solana [de Madariaga] (Χαβιέ Σολάνα), ΓΓ του ΝΑΤΟ, ανακοινώνει επίσημα
την έναρξη των φονικών επιδρομών -διακηρύσσοντας πως «δεν πρόκειται για κήρυξη
πολέμου» (sic!!) και στο σύντομο διάγγελμά του, υποστηρίζει πως η «πρώτη
ευθύνη ανήκει στον Πρόεδρο Μιλόσεβιτς που αρνήθηκε να σταματήσει τις πράξεις
βίας στο Κόσσοβο και να διαπραγματευτεί με καλή θέληση»
Η πρώην Σοβιετική Ένωση και όλο το σοσιαλιστικό στρατόπεδο είχαν αλωθεί και στη
βαλκανική χερσόνησο ξεδιπλώνονταν πρακτικά χωρίς αντίπαλο και σε όλο
της το τραγικό μεγαλείο η βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.
Μια βαρβαρότητα που ο λαός της Γιουγκοσλαβίας την έζησε κυριολεκτικά
στο πετσί του επί 78 συνεχόμενα μερόνυχτα και η χώρα μοιράστηκε
σε προτεκτοράτα λεία στους νικητές.
Το Βελιγράδι μετά το
2ο Παγκόσμιο πόλεμο
Το Βελιγράδι επί Τίτο
Απρίλης 1999
Η Γιουγκοσλαβία, μια
χώρα που ο λαός της όρθωσε το ανάστημά του στις μεραρχίες του Χίτλερ, δεν
υπάρχει πια. Οι χειροκροτητές της θηριωδίας των 5.000 νεκρών, των «παράπλευρων
απωλειών», των ΝΑΤΟικών «λαθών», των εκτελέσεων αμάχων, του βομβαρδισμού
νοσοκομείων, σχολείων, ΜΜΕ και νεκροταφείων (!), υποστήριζαν ότι τα αμερικανικά
«Στελθ» αποτελούσαν προάγγελο της «δημοκρατίας» και της «ειρήνης» στα Βαλκάνια
και τον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι εκείνος ο πόλεμος, που έγινε με πρόσχημα τα
«δικαιώματα των μειονοτήτων», εξελίχτηκε σε «προληπτικό πόλεμο» στο Αφγανιστάν
και μετεξελίχτηκε σε «ανθρωπιστικό πόλεμο» στο Ιράκ.
Η Γιουγκοσλαβία αποτέλεσε το πειραματικό εργαστήριο για την εμπέδωση της
παγκόσμιας «νέας τάξης» μέσω των βομβαρδιστικών. Αμέσως μετά τους
βομβαρδισμούς, είχε και μια ακόμα πρωτιά: Έγινε το πειραματικό εργαστήριο για
την εφαρμογή της «νέας τάξης» και με τη μέθοδο της κάλπης, και με τη μέθοδο των
εκλογών. Στη μετά τους βομβαρδισμούς Γιουγκοσλαβία «αναγεννήθηκε» μέχρι και ο
πρίγκιψ Καραγεώργεβιτς, ο τύπος που τον έφερε ο Παπανδρέου στην Αθήνα και τον
αποκαλούσε «υψηλότατο». Στη μετα-βομβαρδισμένη Γιουγκοσλαβία το πολιτικό
δολάριο είχε μεγάλη πέραση: Σε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια υπολόγιζε η
«Ουάσιγκτον Ποστ» τα χρήματα που μέσω της CIA έπαιξαν το δικό τους ρόλο στις
εκλογές στη Γιουγκοσλαβία μετά την επιδρομή…
Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία αποτέλεσε πεδίο εφαρμογής και της παλιάς και
δοκιμασμένης τακτικής «διαίρει και βασίλευε», που στη συνέχεια επανέλαβε το
ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία.
Η πραγματική αιτία του
πολέμου ήταν ο έλεγχος συνολικά των Βαλκανίων, που η
θέση τους έχει ιδιαίτερη γεωστρατηγική σημασία, γιατί είναι πύλη για 3 ηπείρους
(Ευρώπη, Ασία, Αφρική). Ο έλεγχός της σημαίνει πρώτα απ’ όλα έλεγχο των διόδων
διακίνησης των εμπορευμάτων μεταξύ αυτών και της Ενέργειας.
Για τη διασφάλιση
αυτού του ελέγχου, το ΝΑΤΟ εξαπέλυσε έναν πόλεμο -από τον αέρα, με αεροπλάνα
και πυραύλους, που ονομάστηκε βρώμικος από τις μεθόδους, τα όπλα, τους στόχους,
χρησιμοποιώντας την υπεροπλία του πραγματοποιώντας 35.788 μαχητικές αποστολές,
ρίχνοντας 500.000 βόμβες, από τις οποίες οι 35.450 ήταν απαγορευμένες από τις
Διεθνείς Συνθήκες (απεμπλουτισμένο ουράνιο), βόμβες διασποράς, βόμβες γραφίτη
και -σύμφωνα με καταγγελίες Ισπανού πιλότου, βόμβες στείρωσης σε νοσοκομεία –
μέχρι και μαιευτική κλινική, σχολεία, νηπιαγωγεία, καραβάνια αμάχων προσφύγων,
γηροκομεία, πέραν των άλλων υποδομών, ολοκληρώνοντας τη διάλυση της ΟΔ της
Γιουγκοσλαβίας με εγκατάσταση αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων λεηλασίας των Βαλκανίων,
με το «Σύμφωνο Σταθερότητας για τη Ν/Α Ευρώπη».
«Στην κόλαση οι
Σέρβοι!» | οι ασταμάτητοι βομβαρδισμοί θα ανοίξουν το δρόμο στην
ειρήνη...
Το Γενάρη του 2012 η
Βουλγάρα ευρωβουλευτής πρώην υπουργός Εξωτερικών (επί κυβέρνησης του
πρωθυπουργού Ιβάν Κόστοφ), Ναντέζνα Μιχαΐλοβα, μιλώντας σε ντοκιμαντέρ της
βουλγαρικής κρατικής τηλεόρασης, με τίτλο: «Η κρυφή ιστορία της επιχείρησης
Πέταλο», αποκάλυψε ότι -από υπερβάλλοντα ζήλο (και όχι μόνον…)ήταν εκείνη
που έδωσε ανεπιβεβαίωτη έκθεση των βουλγαρικών μυστικών υπηρεσιών στον Γερμανό
τότε ομόλογό της Γιόσκα Φίσερ και σε άλλους ΝΑΤΟικούς αξιωματούχους σχετικά με
τη δήθεν επιχείρηση εθνοκάθαρσης του τότε Προέδρου της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας
Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς με την επωνυμία «Σχέδιο Πέταλο» σε βάρος των Αλβανών του
Κοσσυφοπεδίου και επιβεβαίωσε τα βρώμικα προπαγανδιστικά τεχνάσματα και άλλα
δόλια μέσα που χρησιμοποιούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, προκειμένου να
προετοιμάσουν το σκηνικό για την εξαπόλυση επέμβασης, όπως έγινε τη δεκαετία
του ’90 στην πρώην Γιουγκοσλαβία, με πρόσχημα τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των
Κοσσοβάρων Αλβανών.
Αυτά χρησιμοποιήθηκαν και για την καταδίκη σε ισόβια του σερβοβόσνιου πρώην
στρατηγού Ράτκο Μλάντιτς, που δικάστηκε από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της
Χάγης, με την κατηγορία της «γενοκτονίας» και των «εγκλημάτων πολέμου»
Το χρονικό
1991:
Κροατία, Σλοβενία και ΠΓΔΜ ανακηρύσσουν η μία μετά την άλλη την
ανεξαρτησία τους απ’ την τότε Γιουγκοσλαβία. Με τις ευλογίες, πρώτα της
Γερμανίας και του Βατικανού και εν συνεχεία της (τότε) ΕΟΚ.
1992:
Ο πόλεμος σπαράσσει τον κροατικό, σερβοβοσνιακό και βοσνιακό πληθυσμό της
διαλυμένης Γιουγκοσλαβίας. Οι μετέπειτα αποστολές κυανοκράνων του ΟΗΕ σε
διάφορους «θύλακες ασφαλείας» επιτείνουν το δράμα στα θέατρα του πολέμου –
ανατρέποντας σε ορισμένες περιπτώσεις τις ισορροπίες των συγκρουόμενων –
ενώ τα διπλωματικά πήγαινε – έλα και ειρηνευτικά σχέδια Ευρωπαίων
διαπραγματευτών προσκρούουν στις αντιδράσεις των ΗΠΑ. Ο βομβαρδισμός των
Αμερικανών και του ΝΑΤΟ κατά θέσεων των Σερβοβόσνιων είναι ο προάγγελος
της «ειρήνης» που θα επιβάλλουν οι Αμερικανοί με τη συναίνεση των
Ευρωπαίων…
1992:
Η εφημερίδα – «σύμβολο» του καπιταλισμού – «The Wall Street Journal»
δημοσίευε σε συνέχειες επί αρκετές μέρες εκτεταμένα άρθρα για τις
εφαρμογές υψηλής τεχνολογίας στην άμυνα, μιλώντας ενθουσιωδώς για «έξυπνα
όπλα», «έξυπνες βόμβες» για «επεμβάσεις χειρουργικής ακρίβειας» και για
την πιθανότητα «δραστικής μείωσης» των απωλειών μεταξύ πληθυσμών αμάχων.
Περίπου οκτώ χρόνια μετά, ο προφανής σκοπός αυτής της σειράς ρεπορτάζ και
οι αναλύσεις επί αναλύσεων από λεγόμενα «think tanks» και στρατιωτικούς
εμπειρογνώμονες έγινε ορατός με τον πιο κραυγαλέο τρόπο…
1995:
Υπογράφεται στο Ντέιτον η συμφωνία «τερματισμού» του πολέμου στη Βοσνία
-Ερζεγοβίνη με «αρχιτέκτονα» τον τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Ρίτσαρντ
Χόλμπρουκ. Η συμφωνία συνυπογράφεται απ’ τους τότε ηγέτες της Κροατίας,
Βοσνίας και Σερβίας (και εδώ υπάρχουν κάποιες απ’ τις ευθύνες του
Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς λόγω υποχωρητικότητάς του στις ιμπεριαλιστικές
πιέσεις της τότε κυβέρνησης των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον…). Η Βοσνία μετατρέπεται
σε προτεκτοράτο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ο λαός στενάζει υπό το
βάρος της φτώχειας, της ανέχειας, από τις προσπάθειες ιμπεριαλιστικής
πολιτικής χειραγώγησής του τις περιστασιακές κρίσεις αποσταθεροποίησης.
Παράλληλα, ξεκινά στη Χάγη η βιομηχανία «απόδοσης δικαιοσύνης», όχι
βεβαίως έναντι των ιμπεριαλιστών, αλλά έναντι των ηττημένων του πολέμου…
1997:
Συνεχίζονται με τη (απ’ το εξωτερικό) δημιουργία, χρηματοδότηση και
εκπαίδευση των Κοσσοβάρων Αλβανών αυτονομιστών του ΟΥΤΣΕΚΑ από Αμερικανούς
και Ευρωπαίους των μυστικών υπηρεσιών.
1998:
Αρχίζουν οργανωμένα οι πρώτες επιθέσεις του ΟΥΤΣΕΚΑ κατά Σέρβων
στρατιωτικών και αμάχων στο Κοσσυφοπέδιο. Ο βρώμικος πόλεμος των
ιμπεριαλιστών κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας εντείνεται, την ίδια χρονιά, με
την προβοκάτσια τάχα Κοσσοβάρων Αλβανών «αμάχων» στο χωριό Ράτσακ. Ο τότε
Αμερικανός επιβεβαιωτής του ΟΑΣΕ «επιβεβαιώνει» πως πρόκειται για «αθώα
θύματα» του σερβικού στρατού, αν και τα στοιχεία Ευρωπαίων ιατροδικαστών
δείχνουν αυτονομιστές του ΟΥΤΣΕΚΑ που σκοτώθηκαν σε μάχες…
Το Γενάρη του 1999, το ΝΑΤΟ
αξιοποίησε μια από τις πολλές προβοκάτσιες των ιμπεριαλιστών για να
ξεκινήσει την επιχείρηση «κατά της εθνοκάθαρσης» και της «προστασίας των
δικαιωμάτων των Αλβανών». Ακολούθησαν οι «Συμφωνίες ειρήνης» του Ραμπουγιέ
και του Παρισιού, που ουσιαστικά οδηγούσαν στην πλήρη διάλυση της
Γιουγκοσλαβίας και την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου.
Σάββατο 6-02-1999 |> Στο
Ραμπουιγιέ της Γαλλίας, η Γιουγκοσλαβική κυβέρνηση με το πιστόλι στον
κρόταφο «διαπραγματεύεται» υπό την αιγίδα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ (+5 της «ομάδας
επαφής», Ρωσία, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλίας), με τους αλβανόφωνους
του Κοσσυφοπέδιου.
Το παιχνίδι (δήθεν) <|εθνοκάθαρση = Μιλόσεβιτς|> -που προετοιμαζόταν
μεθοδικά από τα επιτελεία της λυκοσυμμαχίας και της ΕΕ έχει αρχίσει…
Τετάρτη 23-02-1999 |> Με
τελεσίγραφο απαιτούν από τη Γιουγκοσλαβία να δεχτεί την παρουσία ΝΑΤΟικών
στρατιωτικών δυνάμεων, ενώ τα τελευταίας τεχνολογίας μαχητικά «ζέσταιναν
μηχανές» στο Aviano. Έτσι κι αλλιώς η απόφαση ήταν
ειλημμένη από τις 30-Ιαν-1999 (προ Ραμπουιγιέ)
Δευτέρα 15-3-1999 |>
Ξεκινούν και πάλι οι «διαπραγματεύσεις» (στο Παρίσι), με «βελτιωμένη» αυτή
τη φορά πρόταση. Ζητούν από το Βελιγράδι παραχώρηση, όχι μόνο του
Κοσσυφοπεδίου, αλλά ολόκληρης της χώρας στα στρατεύματα του ΝΑΤΟ…η
αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.
Τετάρτη 24-3-1999 |> 9μμ (ώρα
Ελλάδας), σε Πρίστινα, Νόβισαντ, Ποντγόριτσα και στα περίχωρα του
Βελιγραδίου η κόλαση με τον Κλίντον, να διακηρύσσει πως «οι βομβαρδισμοί
απέτρεψαν τεράστια πυρκαγιά στα Βαλκάνια και ελληνοτουρκική εμπλοκή». Οι
ηγέτες των κρατών-μελών της ΕΕ, -φυσικά, εξέδωσαν την ανακοίνωση
συμπαράταξης με το ΝΑΤΟ, που είχαν έτοιμη από τα πριν. Η Ρωσία ζητάει
σύγκληση του ΝΑΤΟ κρατούμενου ΣΑ του ΟΗΕ.
Πέμπτη 25-3-1999 |> Η
Γιουγκοσλαβία διακόπτει διπλωματικές σχέσεις με ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία
και Γαλλία και διακόπτει τη λειτουργία του CNN στο έδαφός
της. Ξεκινούν οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ σε
Αθήν, Θεσσαλονίκη, στα σύνορα, σ’ όλη την Ελλάδα
Παρασκευή 26-3-1999 |> Οι
αεροπορικές επιδρομές με εκτοξεύσεις πυραύλων γίνονται πλέον σε 24ωρη βάση
και ο ναυτικός αποκλεισμός από την Αδριατική καθολικός. Οι Ρώσοι (με
επικεφαλής ακόμη τον Γέλτσιν και τον Πούτιν στα παρασκήνια) διακόπτουν
κάθε επαφή με το ΝΑΤΟ.
Σάββατο 27-3-1999 |> η
γιουγκοσλαβική αεράμυνα καταρρίπτει «αόρατο» αμερικανικό βομβαρδιστικό
Κυριακή 28-3-1999 |> Ο
λαός της Γιουγκοσλαβίας γίνεται ανθρώπινη ασπίδα, προστατεύοντας γέφυρες
και νευραλγικά σημεία παραγωγής.
NOVI SAD Μάρτης1999
| Ένας αστυνομικός δείχνει τη γέφυρα που ήταν οδικός κόμβος και βρίσκεται τώρα στον πάτο του Δούναβη (Φωτο Darko Dozet )
Δευτέρα 29-3-1999 |>
Κυριαρχούν βομβαρδισμοί επιλεγμένων πολιτικών στόχων μεταξύ άλλων του
Ερυθρού Σταυρού στην Πρίστινα.
Κυριακή 4-4-1999 |> Προς
«τιμή» συμπλήρωσης 50 χρόνων από την ίδρυση του ΝΑΤΟ, γίνεται «επίδειξη
δύναμης» με 10πλάσιες επιδρομές και πολλά θύματα στον άμαχο πληθυσμό που
δείχνει απαράμιλλη αντοχή.
Τετάρτη 7-4-1999 |> 15η
μέρα της επιδρομής, εκατόμβες θυμάτων ενώ η Γιουγκοσλαβία ανακοινώνει
μονομερή κατάπαυση του πυρός, λόγω του Πάσχα.
Κυριακή 11-4-1999 / Πάσχα των
ορθοδόξων |> καταγράφονται 16 άμαχοι νεκροί και 43 βαρια τραυματίες.
19-Απρ-1999
|> μεγάλη αντιπροσωπεία του ΚΚΕ (μέλη της ΚΕ., ευρωβουλευτής, βουλευτές
και στελέχη του κόμματος) με επικεφαλής τον επίτιμο πρόεδρο Χαρίλαο
Φλωράκη, ξεκινάει για τις γέφυρες του Βελιγραδίου και του Νόβι Σαντ. Ο Χαρίλαος Φλωράκης πραγματοποιεί μακρά συνομιλία με τον πρόεδρο
Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ενώ τα άλλα στελέχη συζητούν και ενημερώνονται από
παράγοντες της πολιτικής ζωής της χώρας
21-Απρ-1999
|> Στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ εκπρόσωποι σωματείων, της ΕΕΔΥΕ και
απλοί πολίτες, καταφθάνουν από την Ελλάδα με περισσότερα από 10 πούλμαν
και στις γέφυρες μαζί με το λαό της χώρας, διαδηλώνουν και τραγουδούν
εκφράζοντας τη συμπαράστασή τους
23|>24-Απρ-1999,
μέσα στη νύχτα ακούγεται ένα ανεπαίσθητο αλλά ανατριχιαστικό σφύριγμα
«έξυπνου» πυραύλου ακριβείας μιας ακόμη εγκληματικής ΝΑΤΟϊκής επίθεσης, με
νεκρούς και τραυματίες δημοσιογράφους και τεχνικούς στο κεντρικό κτίριο
της ραδιοτηλεόρασης, απ’ όπου εξέπεμπαν και όλες οι ξένες
τηλεοράσεις.
Η Κόλαση του Δάντη
Όταν το πρωί οι
μπουλντόζες προσπαθούσαν να ανοίξουν δρόμο μήπως και διασωθεί κανείς, από το
κατεστραμμένο κτίριο της πυκνοκατοικημένης και πολυσύχναστης οδού Αμπερντάρεβα,
ξεκίνησαν να «παίζουν οι αριθμοί για τους νεκρούς και τους τραυματίες …τρεις,
επτά, δεκαπέντε …δεκαοκτώ, τριάντα, σαράντα
Σκηνές μιας απέραντης φρίκης… γιατροί και τεχνικοί αναγκάσθηκαν να κόψουν τα…
πόδια εγκλωβισμένου ατόμου για να μην πεθάνει!
Ο τεράστιος κρατήρας και το «σάντουιτς» των πέντε ορόφων, τα σπασμένα τζάμια,
οι καταστροφές στα γύρω κτίρια, οι ηλικιωμένες γυναίκες που έστεκαν με τις ώρες
έξω από τις πόρτες των σπιτιών τους, για να μάθουν, τα λουλούδια που βουβά
εναπόθετε ο κόσμος
σσ. Εμείς τότε κοιμόμαστε ανήσυχοι-αμέριμνοι στο ξενοδοχείο μας στα ~100μ απόσταση από το κτίριο της τηλεόρασης -έτοιμοι για την επόμενη μέρα, που ο Χαρίλαος θα μιλούσε μπροστά στην διαλυμένη γέφυρα... Ακούσαμε μόνο ένα ανατριχιστικό σφύριγμα απ' αυτά που όπως έλεγε ο Σαββόπουλος στη "θεία Μάρω" σου τρυπάει το κρανίο... Το πρωί μάθαμε τα νέα "χτύπησαν το κτίριο της τηλεόρασης"
Στη ▪️|>γέφυρα «Μπράνκο» του Σάβα<|▪️ ο Χαρίλαος Φλωράκης,
απευθύνοντας χαιρετισμό στους συγκεντρωμένους, έγινε δεκτός με θερμά και
παρατεταμένα χειροκροτήματα και συνθήματα στα ελληνικά και στα σερβικά, τα
οποία φώναζαν όλοι οι συγκεντρωμένοι, Έλληνες και Σέρβοι, ο καθένας στη γλώσσα
του «Τιμημένο ΚΚΕ», «ΚΚΕ το Κόμμα σου λαέ», «Ζήτω η Ελλάδα»,
«Ελλάδα-Ελλάδα-ΚΚΕ».
Συνολικά
78 ημέρες ως τις 10-Ιουν-1999, μέχρι που, η χώρα του Τίτο σβήστηκε
απ’ το χάρτη.
Η επίσημη κωδική
ονομασία της επιχείρησης του ΝΑΤΟ ήταν Operation Allied Force, στις
Ηνωμένες Πολιτείες ονομαζόταν Operation Noble Anvil, ευγενής άκμων
(…αμόνι) ενώ στη Γιουγκοσλαβία «Милосрдни анђео» (Ελεήμων άγγελος) Πρωταγωνιστές σφαγείς οι Μπιλ Κλίντον, Γουέσλι Κλάρκ, Ρούπερτ Σμίθ, Χαβιέ
Σολάνα και φυσικά ο «κομμουνιστής» ντ’Αλέμα με 1.031 αεροσκάφη
2.500 άμαχοι πολίτες σκοτώθηκαν, τα 89 θύματα ήταν παιδιά.
Η άμεση οικονομική καταστροφή -χωρίς τις μετέπειτα επιπτώσεις υπολογίστηκε σε
29.6 δις $
Δύο δεκαετίες μετά,
το ΝΑΤΟϊκό έγκλημα στη Γιουγκοσλαβία αποτελεί πηγή χρήσιμων συμπερασμάτων
για τους λαούς των Βαλκανίων και της Ευρώπης. Οι λαοί οφείλουν όχι μόνο
να διατηρήσουν στην συλλογική μνήμη το ιμπεριαλιστικό έγκλημα, αλλά
πρωτίστως να διδαχθούν απ’ αυτό, να βγάλουν τα κατάλληλα συμπεράσματα
που αφορούν το παρόν και το μέλλον.
Το
ΝΑΤΟϊκό μακελειό στη Γιουγκοσλαβία αποτέλεσε την κορύφωση του κατακερματισμού
της Γιουγκοσλαβίας- ενός κατακερματισμού που ξεκίνησε και μεθοδεύτηκε
σταδιακά έπειτα από τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ και την
ανατολική Ευρώπη στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Η κυριαρχία των
καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στη Γιουγκοσλαβία έπειτα από πολλές
δεκαετίες έδωσε το έναυσμα για τις προσπάθειες διάλυσης της, με κύριο
στρατηγικό στόχο το μοίρασμα των νέων αγορών που δημιουργήθηκαν και
την αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων που θα καρπώνονταν
τη «λεία» της κατακερματισμένης πρώην ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας.
Της
ερημοποίησης που προκάλεσε η θηριωδία των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ,
ακολούθησε ένα «πλιάτσικο» ξεπουλήματος
και ιδιωτικοποιήσεων των κρατικών υποδομών της χώρας. Κερδισμένα
βγήκαν ασφαλώς ευρωπαϊκά και αμερικανικά μονοπώλια. Υπολογίζεται
ότι στη μετά-Μιλόσεβιτς εποχή, από το 2000 έως το 2009, έλαβαν χώρα περισσότερες
από 1.800 ιδιωτικοποιήσεις κρατικής περιουσίας και επιχειρήσεων,
η πλειοψηφία της σερβικής βιομηχανίας μετάλλου έχει περάσει σε αμερικανικά
χέρια ενώ η εθνική αυτοκινητοβιομηχανία «Ζάσταβα» εξαγοράστηκε
από τον ιταλικό κολοσσό Fiat.
Στο «παιχνίδι»
της «οικονομικής ανασυγκρότησης» της χώρας μπήκαν τόσο το
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όσο και η Παγκόσμια Τράπεζα. Σύμφωνα
με τον καναδό οικονομολόγο, διευθυντή του Κέντρου Ερευνών για την Παγκοσμιοποίηση,
Μισέλ Χοσουντόφσκι, ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα είχαν ήδη, πριν τη ΝΑΤΟική
επέμβαση, εκπονήσει σχετικό σχέδιο οικονομικής ανασυγκρότησης
(Linking NATO, the IMF, and the World Bank- Michel Chossudovsky |>(http://www.converge.org.nz/pma/apmich.htm).
Η «ανασυγκρότηση»
αυτή ευθυγραμμίζονταν πλήρως με μια σειρά στρατηγικών επιλογών
και μεταρρυθμίσεων (ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα δημόσιων
υπηρεσιών, άνοιγμα αγορών, πλήρης διάλυση εργατικών-κοινωνικών κεκτημένων
κλπ) που θα άνοιγαν το δρόμο για τη μελλοντική ένταξη της νέας Σερβίας
στην ΕΕ.
Πραγματική αιτία ο έλεγχος συνολικά των Βαλκανίων
Η ιμπεριαλιστική
επέμβαση, ο πόλεμος δηλαδή που εξαπέλυσαν οι ιμπεριαλιστές ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ κατά
της Γιουγκοσλαβίας, που οδήγησε στο διαμελισμό της και στη δημιουργία κρατών –
προτεκτοράτων ήταν ένας βρώμικος πόλεμος που όμως σηματοδοτούσε και συμπύκνωνε
τα χαρακτηριστικά της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας που αναδυόταν μετά την
ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες της Κεντρικής
και Ανατολικής Ευρώπης.
Ένας πόλεμος που, εκτός των άλλων, αποτέλεσε το πεδίο εφαρμογής της νέας
στρατηγικής του ΝΑΤΟ, που αποτέλεσε εικόνα από το μέλλον που επιφύλαξε και
επιφυλάσσει η ιμπεριαλιστική κυριαρχία για τους λαούς.
Μετά την ανατροπή του
σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες χώρες της Κεντρικής και
Ανατολικής Ευρώπης, τα Βαλκάνια αποδείχτηκαν μια από τις περιοχές όπου
εξελίσσονται σφοδροί ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί.
Ο ανταγωνισμός ανάμεσα
στη Γερμανία και τις ΗΠΑ είχε ως συνέπεια το διαμελισμό της ενιαίας
Γιουγκοσλαβίας, τον πόλεμο στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, στο Κοσσυφοπέδιο.
Οι προσπάθειες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ήταν να δημιουργήσουν αδύναμα
κράτη – δορυφόρους ώστε να εδραιώσουν την επιρροή και κυριαρχία τους στην
περιοχή. Εμπόδιο σε αυτά τα σχέδια ήταν η ΟΔ της Γιουγκοσλαβίας, που αρνήθηκε
να ενσωματωθεί σε αυτά. Η πραγματική αιτία του πολέμου ήταν ο έλεγχος συνολικά των Βαλκανίων,
που η θέση τους έχει ιδιαίτερη γεωστρατηγική σημασία, γιατί είναι πύλη για 3
ηπείρους (Ευρώπη, Ασία, Αφρική).
Ο έλεγχός της σημαίνει πρώτα απ’ όλα έλεγχο των διόδων διακίνησης των
εμπορευμάτων μεταξύ αυτών και της Ενέργειας.
78 μέρες θηριωδίας
Για τη διασφάλιση
αυτού του ελέγχου, το ΝΑΤΟ εξαπέλυσε έναν πόλεμο που ονομάστηκε βρώμικος από
τις μεθόδους, τα όπλα, τους στόχους που χτύπησε για 78 ολόκληρες μέρες, μέρες
πραγματικής θηριωδίας. Χρησιμοποιώντας την υπεροπλία του χτύπησε τη
Γιουγκοσλαβία όχι στο έδαφος, αλλά από τον αέρα, με αεροπλάνα και πυραύλους.
Πραγματοποίησε 35.788
μαχητικές αποστολές, ρίχνοντας 500.000 βόμβες, από τις οποίες οι 35.450 ήταν
απαγορευμένες από τις Διεθνείς Συνθήκες (απεμπλουτισμένο ουράνιο), βόμβες
διασποράς, βόμβες γραφίτη και, σύμφωνα με καταγγελίες Ισπανού πιλότου που
παραιτήθηκε, βόμβες στείρωσης.
Η σοσιαλδημοκρατία συνένοχη στο έγκλημα
Πέρασαν κάπου 80
χρόνια από τότε που ο Λένιν επισήμαινε: «Προηγούμενα, στην
προπολεμική εποχή, υπήρχε όχι σπάνια η γνώμη ότι ο οπορτουνισμός, αν και
αποτελεί “παρέκκλιση”, “ακρότητα”, είναι ωστόσο συστατικό μέρος του σοσιαλδημοκρατικού
(ΣΣ |> κομμουνιστικού – εργατικού κινήματος) κόμματος.
Ο πόλεμος έδειξε ότι αυτό δεν μπορεί να ισχύει και στο μέλλον.
Ο οπορτουνισμός “ωρίμασε”, εκπλήρωσε ως το τέλος το ρόλο του απεσταλμένου της
αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα…
Η ενότητα με τους οπορτουνιστές σημαίνει σήμερα στην πράξη υποταγή της
εργατικής τάξης στην εθνική “της” αστική τάξη, σημαίνει συμμαχία μαζί της για
την υποδούλωση ξένων εθνών και για τον αγώνα για τα προνόμια του κυρίαρχου
έθνους και είναι διάσπαση του επαναστατικού προλεταριάτου όλων των χωρών».
Οι αεροπορικές
επιθέσεις, που δολοφόνησαν χιλιάδες άμαχους και κυριολεκτικά κατέστρεψαν μια
ολόκληρη χώρα (και που αποτέλεσαν τον πραγματικό πόλεμο -γιατί, πρακτικά
πόλεμος «χερσαίων δυνάμεων» δεν υπήρξε…) ξεκινούσαν από την ιταλική
Νατοϊκή βάση του Aviano, έχοντας πάρει εν λευκώ άδεια από τον “αριστερό” –
οπορτουνιστή ολκής, Massimo D’Alema, που ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός που
προερχόταν από το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα PCI).
Ξεκίνησε το 1971 σαν γραμματέας της κομμουνιστικής νεολαίας (FGCI) και μετά το
θάνατο του (θεωρητικού και πατέρα του ευρωκομμουνισμού) Ενρίκο Μπερλίνγκουερ,
εξελίχθηκε σε σημαίνον στέλεχος του κόμματος, που μετά τις απανωτές διασπάσεις
και ανακατατάξεις (απόρριψη κομμουνιστικών συμβόλων, δημιουργία του Κόμματος
της Δημοκρατικής Αριστεράς [PDS] κλπ) το 1998 έγινε πρωθυπουργός,σαν επι
κεφαλής του «Συνασπισμού της Ελιάς». Υπήρξε για χρόνια διευθυντής της
«L’Unità»,
Ο ντ’Αλέμα πάλεψε με νύχια και με δόντια (και το καυχιόταν…) για “την
αποκοπή του ΚΚΙ από τις κομμουνιστικές ρίζες” και για τη μετεξέλιξή του “σε
σύγχρονο, ευρωπαϊκό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Την απόφασή του για συμμετοχή στον βρώμικο πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, σε
ρόλο μάλιστα πρώτου βιολιού, υποστήριξαν θερμά τόσο ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι όσο
και σύσσωμη δεξιά αντιπολίτευση.
Ένα μήνα μετά
(25-Απρ-99) οι ηγέτες των κρατών – του ΝΑΤΟ (από την Ελλάδα ο Σημίτης)
υπέγραφαν το αναθεωρηθέν «νέο στρατηγικό δόγμα» για «ειρηνευτικές επιχειρήσεις»
όπου γης, «αντιμετώπιση της διασποράς όπλων μαζικής καταστροφής» και αγώνα
ενάντια στη «διεθνή τρομοκρατία».
Ταυτόχρονα μέσω πρωτόκολλου «θεσμοθετείται» η χωρίς όρια δράση του και η
μετατροπή του σε παγκόσμιο κατασταλτικό μηχανισμό, που ασχολείται με «ζωτικά
συμφέροντα, διαχείριση κρίσεων, επιβολή κυρώσεων» κλπ. επίσης αλλάζει η σχέση
ΟΗΕ – ΝΑΤΟ δηλαδή γίνεται διεθνής χωροφύλακας με τη βούλα του νόμου (χωρίς καν
μνεία για υποχρέωση εντολής από το Συμβούλιο Ασφαλείας, όσον αφορά σε ενέργειες
του).
Το «νέο δόγμα» του
ΝΑΤΟ που σηματοδότησε την ανατροπή των βασικών αρχών και κανόνων του Διεθνούς
Δικαίου και συνολικά την ανατροπή της διεθνούς έννομης τάξης, που είχε
οικοδομηθεί μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν αντανάκλαση των νέων στρατηγικών
σχεδιασμών ΗΠΑ ΕΕ (μετά και τη διάλυση της ΕΣΣΔ και τις ανατροπές στις
σοσιαλιστικές χώρες) και αποτέλεσε “ληξιαρχική” πράξη δημιουργίας της
παγκόσμιας στρατιωτικής δικτατορίας της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων,
της τάξης της PAX AMERICANA.
Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία
ανέδειξε τον πραγματικό ρόλο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας
και των διάφορων- δήθεν- «αριστερών» και «σοσιαλιστικών»
κομμάτων που έβαλαν πλάτη ώστε να επιτευχθεί το αιματοκύλλισμα του
λαού της Γιουγκοσλαβίας.
Άλλωστε, από τους πρώτους που τάχθηκαν ενεργά στο πλευρό της κυβέρνησης
των ΗΠΑ και του προέδρου Κλίντον ήταν οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της
Γερμανίας (Γκέρχαρντ Σρέντερ), της Βρετανίας (Τόνι Μπλερ), της Γαλλίας
(Λιονέλ Ζοσπέν) και της Ιταλίας (Μάσιμο Ντ’ Αλέμα). Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκε
και η τότε ελληνική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό τον Κ.Σημίτη
και υπουργό εξωτερικών το Γ.Παπανδρέου, που έδωσε «γη και ύδωρ» στα ΝΑΤΟϊκά
στρατεύματα μετατρέποντας την Ελλάδα σε ορμητήριο των ιμπεριαλιστών.
Για την στάση της κυβέρνησης
του ΠΑΣΟΚ στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας σημείωνε, μεταξύ άλλων, η
απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ στις 10.7.1999:
«Οι
ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης είναι ιστορικές. Η κυβέρνηση του
ΠΑΣΟΚ ήρθε σε πλήρη αντίθεση με τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας, που καταδίκασε
με διάφορους τρόπους, όχι μόνο τον πόλεμο, αλλά και την ελληνική συμμετοχή.
Προκάλεσε βάναυσα το αίσθημα και τη λογική του ελληνικού λαού με τη
διπλοπρόσωπη στάση της, που, ενώ συμμετείχε στον πόλεμο, διακήρυσσε
την ειρήνη. Στην απόφαση συμμετοχής της Ελλάδας στον πόλεμο, αντανακλάται
και η επιθετική στάση του πιο σκληρού πυρήνα του μεγάλου κεφαλαίου
της χώρας μας, που επιδιώκει να δράσει στις αγορές της Βαλκανικής και ευρύτερα.
Από την αρχή της κρίσης στο Κοσσυφοπέδιο, έτσι όπως έκανε και προηγούμενα
με όλα τα μέτρα σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας, η κυβέρνηση αποδέχτηκε
τους σχεδιασμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ για πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Ανέλαβε
να παίξει το ρόλο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, στην προσπάθειά τους να απομονώσουν
την ΟΔ της Γιουγκοσλαβίας από τις υπόλοιπες χώρες της Βαλκανικής. Υπέγραψε
το Κοινό Ανακοινωθέν της Σόφιας, που απέδιδε την ευθύνη της έντασης
στους Γιουγκοσλάβους και ευχόταν την επέμβαση της “διεθνούς κοινότητας”
και αμέσως μετά, στην αρχή ο τότε υπουργός Εξωτερικών Θ. Πάγκαλος και σε
συνέχεια ο υπουργός Αμυνας Α. Τσοχατζόπουλος, έδωσαν με δηλώσεις
τους την “ιδεολογική” κάλυψη για τον πόλεμο, ανεβάζοντας τους τόνους
για εθνοκάθαρση των Σέρβων, απόλυτα ευθυγραμμισμένοι με τα “επιχειρήματα”
των ΗΠΑ και των ΝΑΤΟικών.
Πέρα απ’ αυτό, η ελληνική κυβέρνηση, όχι μόνο στήριξε ενεργά σε
όλες τις φάσεις τους τα σχέδια στο Ραμπουγιέ, αλλά και επιχείρησε να τραβήξει
και τις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες σε μια θέση ενεργού υποστήριξής
του. Συμφώνησε με όλες τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και ανταποκρίθηκε
πρόθυμα στις απαιτήσεις τους για στήριξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων.
Πέρα από τις διευκολύνσεις, που αποτελούν καταπάτηση του Διεθνούς Δικαίου
και του ελληνικού Συντάγματος, είναι σοβαρή η εμπλοκή της Ελλάδας,
μέσω της “στρατιωτικής συνεργασίας με την Αλβανία”, της στρατιωτικής
παρουσίας στη Βοσνία και στην ΠΓΔΜ.
Όλες οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης κινήθηκαν στην κατεύθυνση
πίεσης στην ΟΔ της Γιουγκοσλαβίας για να υιοθετήσει τις επιλογές του
ΝΑΤΟ με τις διάφορες παραλλαγές που πλασάρονταν κατά καιρούς. Φιλοδοξεί
να παίξει έναν ιδιαίτερο ρόλο στην προώθηση του συμφώνου για τη “Σταθερότητα
στα Βαλκάνια”, εντείνοντας τον ανταγωνισμό της με την Ιταλία και την
Τουρκία στην περιοχή. Ηδη, έχει πάρει σημαντικές πρωτοβουλίες προς
την κατεύθυνση της μελέτης των προβλημάτων ανοικοδόμησης των Βαλκανίων
και μέσα σε αυτά τα πλαίσια επιδιώκει την προώθηση του ελληνικού κεφαλαίου
στη μοιρασιά».
Στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, είπε,
δεν υπάρχει άλλη απάντηση από την ένταση της πάλης ενάντια στη ΝΑΤΟική
επέμβαση στα Βαλκάνια. Αν αποτύχουν εδώ οι ιμπεριαλιστές θα είναι μεγάλο
το όφελος για τους λαούς. Πάντως σε κάθε περίπτωση αυτοί θα είναι οι ηττημένοι.
Μπορεί να κάνουν καταστροφές, μπορεί να βομβαρδίζουν ανελέητα αλλά
ο τελικός λογαριασμός θα είναι σε βάρος τους». – Χαρίλαος Φλωράκης, Βελιγράδι,
Απρίλης 1999.
Πέραν της στάσης των
τότε κεντροαριστερών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων
(Ιταλίας, Γερμανίας, Γαλλίας, Βρετανίας, Ελλάδας, κλπ.), που στήριξαν,
με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, τη ΝΑΤΟϊκή θηριωδία, ενδιαφέρον παρουσιάζει
ο ρόλος ευρωπαϊκών «αριστερών» και οπορτουνιστικών δυνάμεων.
Πρόκειται για πολιτικούς σχηματισμούς τύπου ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που, σε ορισμένες
περιπτώσεις, έχουν αναδειχθεί σήμερα σε νέα σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης.
Για παράδειγμα, ο τότε Συνασπισμός (στη νεολαία του οποίου πρωτοστατούσε
ο Α.Τσίπρας), φρόντιζε να είναι και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα:
από τη μια καταδίκαζε τους βομβαρδισμούς και από την άλλη υιοθετούσε
το πρόσχημα των ιμπεριαλιστών περί «εθνοκάθαρσης» στο Κοσσυφοπέδιο.
Από τη μια εναντιώνοταν στον πόλεμο και, από την άλλη, ζητούσαν «πρωτοβουλίες»
από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για την… ανασυγκρότηση των Βαλκανίων.
Ταυτόχρονα δε, ζητούσαν από την Ε.Ε. (που συμμετείχε στο έγκλημα) να παραμείνει
«ενωμένη» και «ισχυρή πολιτική δύναμη, παράγοντας ειρήνης
και ελευθερίας στον κόσμο»!
Με την υιοθέτηση
του- εξαιρετικά βολικού για τους ιμπεριαλιστές- προσχήματος
της «εθνοκάθαρσης» της αλβανικής μειονότητας του Κοσόβου
από την κυβέρνηση Μιλόσεβιτς, μια σειρά οπορτουνιστικών Κομμουνιστικών
Κομμάτων (όπως το Γαλλικό και το Ιταλικό ΚΚ) έδωσαν άλλοθι στις
κυβερνήσεις τους για την συμμετοχή στον πόλεμο.
Πάνω στην ίδια λογική, ορισμένοι «διανοούμενοι» της «αριστεράς» – που
αργότερα έμελλε να γίνουν πνευματικοί μέντορες του κ.Τσίπρα- τάχθηκαν
ανοιχτά υπέρ της ΝΑΤΟϊκής φρικαλεότητας.
Όπως ο Slavoj Žižek (Σλάβοϊ Ζίζεκ) δήθεν αιρετικός μαρξιστής (sic!) και στην
ουσία πολυδιαφημισμένος απολογητής του αστικού κράτους και της
ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας που σημείωνε το 1999: «…η απάντησή μου
στο δίλημμα ‘Να βομβαρδίσουμε ή όχι;’ είναι: δεν βομβαρδίσατε
ακόμα ΑΡΚΕΤΑ, και έχετε ΑΡΓΗΣΕΙ να το κάνετε» (Slavoj
Zizek, Against the Double Blackmail).
Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2003, ο ίδιος αυτός κύριος σε συνέντευξη
του συνέχιζε να δικαιολογεί το ΝΑΤΟϊκό σφαγείο της Γιουγκοσλαβίας:
«Προς σφοδρή απογοήτευση πολλών αριστεριστών, ακόμα κι εγώ έδειξα
κάποια κατανόηση για τον βομβαρδισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας απ’
το ΝΑΤΟ. Λυπάμαι, αλλά ο βομβαρδισμός αυτός σταμάτησε μια φρικτή σύρραξη.
Μπορούσες να αντιληφθείς κάποιου είδους ανθρωπιστική προσπάθεια,
και η πράξη αυτή είχε κάποιου είδους διεθνή νομιμοποίηση».
Την ίδια ώρα που τα
ελληνικά αστικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Συνασπισμός κλπ.) παρίσταναν,
με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τους Πόντιους Πιλάτους, το ΚΚΕ από την πρώτη
στιγμή εναντιώθηκε στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Από την πρώτη κιόλας
μέρα των βομβαρδισμών, η ΓΓ Αλέκα Παπαρήγα σημείωνε πως ο
μόνος δρόμος είναι η εναντίωση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και καλούσε
το λαό σε ξεσηκωμό.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ
ρίχτηκαν στη δράση με κάθε τρόπο, κινητοποιώντας φορείς του αντιιμπεριαλιστικού
κινήματος, διοργανώνοντας συλλαλητήρια απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας
και στήνοντας ανθρώπινα μπλόκα στη Βόρεια Ελλάδα για να εμποδίσουν
τη διέλευση στο ΝΑΤΟϊκό κομβόϊ του θανάτου.
Είκοσι πέντε χρόνια
μετά το συμφέρον των λαών της Βαλκανικής, παραμένει η
ενδυνάμωση της πάλης για την απόκρουση δήθεν λύσεων, που μαγειρεύονται
στους κόλπους των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, που όχι μόνο δεν λύνουν
προβλήματα αλλά δημιουργούν πολύ περισσότερα.
Ο λαός μας, που εμπλέκεται όλο και βαθύτερα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς
ανταγωνισμούς και κινδυνεύει να «τσαλαπατηθεί» μέσα σ’ αυτούς, δεν έχει κανέναν
λόγο να συμμερίζεται την εκάστοτε κυβερνητική αυταρέσκεια -ιδιαίτερα το
τελευταίο διάστημα, που παρατηρείται πάλι μεγάλη κινητικότητα στο ζήτημα της
αλλαγής συνόρων στην περιοχή των Βαλκανίων, όπου γίνεται λόγος για αλλαγή
εδαφών Σερβίας – Κοσσόβου κλπ.
Το «γαϊτανάκι» της αλλαγής συνόρων, εάν συνεχιστεί και μάλιστα στο όνομα της
«διασφάλισης της ειρήνης και της ασφάλειας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ»,
δεν θα κάνει τίποτα άλλο παρά να ναρκοθετήσει για άλλη μια φορά το μέλλον των
λαών της Βαλκανικής.
Γιατί ΝΑΤΟ και ΕΕ, οι ΗΠΑ, συνολικά οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, ποτέ και
πουθενά δεν παραιτήθηκαν από την αρχή τού «διαίρει και βασίλευε». Είναι
παράγοντες ανασφάλειας για τους λαούς και εμπλοκής τους σε νέα δεινά. Η πείρα
από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία αυτό επιβεβαιώνει.
Μετά και τη συμφωνία
των Πρεσπών, η οποία υπογράφτηκε κατά παραγγελία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, η μεν
κυβέρνηση του Συριζα «ανέβηκε κατηγορία» η δε -αντιπολιτευόμενη τότε ΝΔ,
δράττει τις δάφνες μιας επαίσχυντης συμφωνίας αντίθετης με τα συμφέροντα, όχι
μόνο του ελληνικού, αλλά και όλων των λαών της Βαλκανικής, γιατί δυναμώνει στην
περιοχή μας τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό του ΝΑΤΟ, που βαρύνεται με δεκάδες εγκλήματα
κατά των λαών όπου γης -ενώ σχεδιάζει και διαπράττει νέα.
Είκοσι πέντε χρόνια μετά, το έγκλημα στη Γιουγκοσλαβία μας υπενθυμίζει τη βάρβαρη
και αιμοδιψή φύση του ιμπεριαλισμού. Χρέος των κομμουνιστών και κάθε φιλειρηνικού ανθρώπου είναι η
εναντίωση στη λογική του αστικού εθνικισμού, των ιμπεριαλιστικών
επεμβάσεων, η διατράνωση, με κάθε δυνατό τρόπο, της ταξικής αλληλεγγύης
και του προλεταριακού διεθνισμού. Μονάχα η ενότητα και δράση της παγκόσμιας εργατικής τάξης μπορεί
να βάλει φραγμό στα σχέδια τους, ώστε να γίνει πράξη το σύνθημα:
Στον ιμπεριαλισμό
καμιά υποταγή,
η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί!
150 μαχητικά αεροπλάνα του ΝΑΤΟ συμμετείχαν στις
επιθέσεις / Εκτοξεύτηκαν 420.600 πύραυλοι.
Η συνολική μάζα των πυραύλων που
έπεσαν ήταν περίπου 22.000 τόνοι. 59 βάσεις του ΝΑΤΟ στο έδαφος 12 χωρών μελών
του ήταν στη διάθεση να βοηθήσουν τις νατοϊκές επιθέσεις κατά της Σερβίας και
Μαυροβουνίου | Εκτοξεύτηκαν περίπου 20.000 μεγάλοι πύραυλοι αέρος-εδάφους
Ο απολογισμός των βομβαρδισμών, σε ανθρώπινες
απώλειες και υλικές ζημιές είναι: 30-100 δις $ το κόστος της υλικής ζημιάς.
1.002 μέλη του Γιουγκοσλαβικού Στρατού σκοτώθηκαν ~2.000 τραυματίστηκαν και
μαζί (νεκροί και τραυματίες) 6.100 πολίτες.
54 μέσα μαζικής μεταφοράς καταστράφηκαν, 305 σχολές, νοσοκομεία και άλλα
δημόσια κτίρια. 176 μνημεία πολιτισμού καταστράφηκαν κι ανάμεσά τους και 23
μεσαιωνικά μοναστήρια. 45 γέφυρες και 28 σιδηροδρομικές γέφυρες 561 κτίρια του
Γιουγκοσλαβικού Στρατού καταστράφηκαν ολοσχερώς και 686 έπαθαν σοβαρές ζημίες.
Συνολικά πραγματοποιήθηκαν 2.300 επιθέσεις μαχητικών του ΝΑΤΟ.
Lepa
sela lepo gore - Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται (αποτελεί
το βασικό υλικό αυτού του βίντεο)
Η ταινία αποτελεί ορόσημο στη θεματολογία του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία,
τόσο για την χρονική στιγμή που γυρίστηκε και από την άποψη αυτή είναι
προφητική, όσο και για την ουσία που πραγματεύεται, για το πως αλληλοσφάζονται
λαοί συνυπήρξαν για ~40 χρόνια ενωμένοι (συνέβη το ίδιο και τη Σοβιετική Ένωση)
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν όταν ο πόλεμος στη Βοσνία έφτανε στο τέλος του
(1996). Πόλεμος μεταξύ πρώην φίλων και συντρόφων που η μετάλλαξή τους είναι
συγκλονιστική όσο μπαίνει στο πετσί τους ο εθνικισμός και η παράνοια. Οι
συμβολισμοί πάρα πολλοί, ο θεατής μπαίνει αμέσως στο κλίμα και για όποιον έχει
ασχοληθεί λίγο περισσότερο με τα γεγονότα το ενδιαφέρον εστιάζεται και στις
πανέξυπνες αλληγορικές σκηνές και ατάκες. Έτσι κι αλλιώς το θέμα της ταινίας
ήταν δύσκολο, πόσο μάλλον για την περίοδο που βγήκε στις αίθουσες με τις μνήμες
να ειναι νωπές και τα τραύματα κυριολεκτικά και μεταφορικά απούλωτα.
Ο τίτλος της ταινίας είναι παράφραση ενός
εδαφίου της νουβέλας "Voyage au bout de la nuit" (Journey to the End
of the Night) του Louis-Ferdinand Céline, που περιέγραφε φλεγόμενα χωριά κατά
τη διάρκεια του 1ου παγκοσμίου πολέμου .
Τα γυρίσματα έγιναν σε φυσικό τοπίο στο Višegrad της Bοσνίας (Σερβικός τομέας)
και κάποιες σκηνές σε μέρη όπου είχαν γίνει πραγματικές μάχες. Το σάουντρακ
δένει άψογα στην ταινία με κορυφαία την στιγμή που ακούγεται το "Igra
rokenrol cela Jugoslavija".
Σκηνοθέτης είναι ο Srdjan Dragojevic , πολύ
αξιόλογος με σημαντική συνέχεια. Βασικοί πρωταγωνιστές οι Nikola Kojo (έχει
παίξει σε πολλές σερβικές παραγωγές) & Dragan Bjelogrlic (εξίσου σημαντικός
καλλιτέχνης). Έχει αποσπάσει 6 βραβεία τα περισσότερα στο σκηνοθέτη και ήταν
υποψήφια για ακόμη δύο: Κινηματογράφου Angers (Γαλλία) Βραβείο της Ευρωπαϊκής
Ακαδημίας Κινηματογράφου (ευρωπαϊκή ταινία μεγάλου μήκους της κριτικής
επιτροπής) - Srdjan Dragojevic Βραβείο Telcipro, Ft. Διεθνές Φεστιβάλ
Κινηματογράφου της Lauderdale / Διακεκριμένο Βραβείο Αξίας, Φεστιβάλ
Κινηματογράφου Mar del Plata, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Στοκχόλμης Χάλκινο άλογο,
Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σάο Πάολο, Διεθνές Βραβείο Κριτικής Επιτροπής,
Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1996 - Βραβείο κοινού και Υποψήφια (σκηνοθεσίας) για το
«Χρυσό Αλέξανδρο»
Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και δείτε την -όλο
και κάπου παίζεται.
Απόλυτο έλεγχο στο Κοσσυφοπέδιο αλλά
και πλήρη ελευθερία κινήσεων του ΝΑΤΟικού στρατού κατοχής... σε ολόκληρη
τη Γιουγκοσλαβία ζήτησαν οι ΗΠΑ από την κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας στο
Ραμπουγιέ!
Κ. Μητσοτάκης: Το κείμενο του
Ραμπουγιέ οδηγούσε σε απόσχιση του Κοσσόβου και κατάλυση της εθνικής
κυριαρχίας της Γιουγκοσλαβίας
