hasta la victoria siempre VENCEREMOS: Νίκη Παπαγιάννη

Με τη γαλάζια γραμμή των βουνών στα βορινά / και στην ανατολή μια νερένια λευκή καμπύλη,
εδώ θα χωριστούμε...
Στο μακρύ ταξίδι μου μ' ένα πλεούμενο σύννεφο / εγώ θα σας στέλνω την έγνοια μου, κι εσείς το δειλινό να με θυμάστε...
Κουνάμε τα χέρια μας γι' αποχαιρετισμό
[ “υπογραφή” Νίκη ]

“Αναρωτιέται” το 1935 o Bertolt Brecht στο “Ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει”: Ποιος ίδρυσε την εφτάπυλη Θήβα; Τα βιβλία γράφουν μόνο των ανάκτων τα ονόματα. Βασιλιάδες δηλαδή ζαλώθηκαν μοναχά τ’ αγκωνάρια; Και τη Βαβυλώνα όπου τοσάκις εξεθεμελιώθη, ποιος την ξανάχτισε άλλες τόσες φορές; Σε τι σπίτια της χρυσοποίκιλτης Λίμας ζούσαν οι χτίστες; Το βράδυ πού ξετέλεψαν το Σινικό Τείχος οι οικοδόμοι αλήθεια που να επήγαν;... Ο νεαρός Αλέξανδρος κυρίευσε τις Ινδίες. Μόνος του ήταν; Ο Καίσαρ κατενίκησε τους Γαλάτες. Ούτ’ έναν μάγειρα δεν είχε όντως μαζί του;
...
Ιστορίες καπάκι απάνω σ’ άλλες ιστορίες, που γεννούνε απορίες ‒ μα τόσες απορίες...

Μια παλιά αρμένικη παροιμία λέει “τί να την κάνω την απεραντοσύνη του κόσμου, αν με στενεύουν τα παπούτσια μου…”

Με αυτές τις σκέψεις _μεταφορικά σήμερα 17 Γενάρη _όπως κάθε μέρα, ρίχνοντας μια ματιά στην ιστορία του τόπου και του κόσμου, θα βρούμε χιλιάδες γεγονότα και πρόσωπα που έμειναν στην ιστορία … και που όπως πάντα μπορείτε να βρείτε στο καλύτερο διαδικτυακό “σαν σήμερα”, που είναι φυσικά το “Ατέχνως”

Κι αυτοί που δεν μείνανε στο βιβλίο της ιστορίας; Αυτοί που επέλεξαν το ρόλο του ανώνυμου αεί στρατευμένου “άγνωστου στρατιώτη” αν και, αντικειμενικά - όπως αποδείχνουν η στάση ζωής και η κοινωνική προσφορά τους, θα μπορούσαν να είναι ακριβώς το αντίθετο, άκρως “επώνυμοι-ες”; Σαν τη Νίκη, που αναμετρήθηκε παλληκαρήσια με δωρική συνέπεια επιλέγοντας τη λάμψη της ορμής που στάθηκε “από πάντα” για εκείνη πιο συναρπαστική από την ευφορία της απόλαυσης.

Γνήσιο τέκνο της ανάγκης -από πολύ νέα, από τότε που -επί χούντας, ήταν μαθήτρια στο γυμνάσιο κι “ώριμο τέκνο της οργής”, παιδί της Νομικής και του Πολυτεχνείου πια, πάλεψε και κατάφερε να μείνει έτσι, ...αυθεντική και ατίθαση σε πείσμα της επώνυμης / κυριλάτης, συμβιβασμένης ρεφορμιστικής και κυβερνώσας (χτες και σήμερα) γενιάς του Πολυτεχνείου.

Γεννήθηκε σαν σήμερα 17 Γενάρη ανήμερα του Αι Αντώνη και, που 'λεγε: “αδερφέ, ...εμείς λύνουμε ζητήματα γιατί έχουμε το πανίσχυρο εργαλείο που λέγεται διαλεκτικός υλισμός ...τη μαρξιστική αντίληψη και οπτική ερμηνείας της ζωής” και αυτή η Νίκη -στο διάβα του χρόνου, μας λείπει όλο και πιο πολύ. Στιγμές - στιγμές ξεπροβάλει απ’ το πουθενά και πορεύεται πλάι μας αυστηρά λιτή, περήφανη, αδέκαστη, “ξεροκέφαλη, πεισματάρα” και πάντα ασυμβίβαστη και ανυπότακτη.

Μη, μην το πεις η παλιά μας φίλη μην το πεις για πάντα εφύγε... Βλέπει πυρκαγιές πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς κι είναι μαζί μας. Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται αυτή θα είναι εκεί να μας θυμίζει τις μέρες τις παλιές.

Έφυγε από κοντά μας, η Νίκη του αγώνα, που δεν πρόκανε να δει τον κόσμο ανάποδα: για αυτά πάλεψες με θέρμη και αταλάντευτα αυτά μας αφήνεις παρακαταθήκη «πάρεξ ένα μήλο, Ένα κόκκινο μήλο, Την καρδιά σου.

Ἄ, φεύγεις; Καληνύχτα. Ὄχι, δέ θἄρθω. Καληνύχτα.
Ἐγώ θά βγῶ σέ λίγο. Εὐχαριστῶ. πρέπει νά βγῶ ἀπ' αὐτό τό τσακισμένο σπίτι.
Πρέπει νά δῶ λιγάκι πολιτεία, — ὄχι, ὄχι τό φεγγάρι — τήν πολιτεία μέ τά ροζιασμένα χέρια της, τήν πολιτεία τοῦ μεροκάματου, τήν πολιτεία πού ὁρκίζεται στό ψωμί καί στή γροθιά της τήν πολιτεία πού ὅλους μᾶς ἀντέχει στή ράχη της, μέ τίς μικρότητές μας, τίς κακίες, τίς ἔχτρες μας, μέ τίς φιλοδοξίες, τήν ἄγνοιά μας καί τά γερατειά μας, —
ν' ἀκούσω τά μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας, νά μήν ἀκούω πιά τά βήματά σου μήτε τά βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καί τά δικά μου βήματα.
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ

Βιβλιοφάγος όσο λίγοι, τέλειωσε μονορούφι στα δέκα της τους άθλιους του Ουγκώ, μαθήτρια 15χρονη, εν μέσω χούντας τη συνέλαβαν, ως ύποπτη όταν κατά την έπαρση της σημαίας πλημμύρισε το προαύλιο του σχολείου με αντιδικτατορικές προκηρύξεις, μπήκε στο Πολυτεχνείο (τοπογράφος), το 1973, φοιτήτρια πήρε μέρος στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις εναντίον της χούντας και του αστικού κράτους. Γνώρισε στη φυλακή τον Ληξουριώτη αγωνιστή Τάσο Λουκέρη, παντρεύτηκαν και απέκτησαν την μοναχοκόρη Σόφη.

Το 1982, στην πρώτη διακυβέρνηση του “βαθέως” ΠΑΣΟΚ, στην Πολεοδομία Κεφαλονιάς, απ’ όπου (επί υπουργίας Τρίτση), διώχθηκε και μετατέθηκε (θυμάστε την περίφημη “πινέζα” του Βέγγου;) _Μήλο!!, παραιτούμενη και ακολουθώντας τον σκληρό δρόμο του ελεύθερου επαγγέλματος, με τα “προϊστορικά” όργανα (έναν θεοδόλιχο και έναν χωροβάτη) του κυνηγημένου ακόμη τότε πρώην λοχαγού του ΕΛΑΣ Τάσου Αναστασόπουλου “Κωλοπιλάλα”, που είχε γράψει ιστορία στο μπεζεστένι του Μελιγαλά (δείτε Η Μάχη του Μελιγαλά και η "Πηγάδα" στις κρίσιμες στιγμές της ταξικής πάλης του 1944)

Με εντιμότητα, ευθύτητα, αίσθηση ευθύνης και δικαίου η Νίκη “όργωσε” την ύπαιθρο μη χάνοντας ποτέ το βλέμμα και την καθαρότητα της σκέψης του μικρού παιδιού που παρατηρεί, εκπλήσσεται και θαυμάζει τον φυσικό κόσμο γύρω του.