Οι “Άθλιοι” εμπνέουν 163+ xρόνια!

«Ο,τι και να γίνει σήμερα, πολίτες, είτε ηττηθούμε είτε νικήσουμε, πάντως θα κάνουμε μια επανάσταση. Όπως οι πυρκαγιές φωτίζουν όλη την πόλη, το ίδιο κι οι επαναστάσεις φωτίζουν όλο το ανθρώπινο γένος. (…) Φίλοι μου, η ώρα που περνούμε και που σας μιλώ, είναι μια ώρα ζοφερή. Αλλά αυτό είναι το τρομερό τίμημα του μέλλοντος. Αδέρφια μου, εδώ είναι το ενωτικό σημείο εκείνων που έχουν φρονήματα κι εκείνων που υποφέρουν. Αυτό το οδόφραγμα δεν είναι καμωμένο ούτε με πέτρες ούτε με καδρόνια ούτε με σιδερικά. Είναι καμωμένο από δυο συσσωρεύσεις, τη συσσώρευση των ιδεών και τη συσσώρευση των πόνων. Η δυστυχία ανταμώνει εδώ με το ιδανικό. Η μέρα αγκαλιάζει τη νύχτα και της λέει: “Θα πεθάνω μαζί σου και θ’ αναστηθείς μαζί μου”. Τα βάσανα προσκομίζουν εδώ την αγωνία τους και οι ιδέες την αθανασία τους. Αδέρφια, όποιος πεθαίνει εδώ, πεθαίνει μεσ’ στην ακτινοβολία του μέλλοντος». Το παραπάνω κείμενο θα μπορούσε να αποτελεί απόσπασμα ομιλίας κάποιου σύγχρονου αγωνιστή, είναι όμως απόσπασμα από τους «Άθλιους», του μνημειώδους λογοτεχνικού έργου του ευρωπαϊκού 19^ου αιώνα. Είναι λόγια του αρχηγού των επαναστατών, μπροστά σ’ ένα οδόφραγμα, σ’ αυτό το εμβληματικό βιβλίο του Βίκτορ Ουγκό, του πιο πολυδιαβασμένου Γάλλου συγγραφέα όλων των εποχών. Αυτό το κλασικό μυθιστόρημα, που γράφτηκε 162 χρόνια πριν και υπήρξε πρωτοποριακό στη σύλληψή του, έβγαλε από το παρασκήνιο τον εργαζόμενο γαλλικό λαό. Σήμερα, η κορυφαία εργασία του ποιητή Γιώργου Κοτζιούλα, που «ξαναγράφει» σε καθαρά και ρέοντα Ελληνικά τους «Άθλιους», επανακυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή», προσαρμοσμένη γλωσσικά και μεταφραστικά, χωρίς να πειράζεται το ύφος του Έλληνα κομμουνιστή δημιουργού. Το ξαναδιάβασμα αυτού του λαϊκού και – πάντα – επίκαιρου έργου, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, προσφέρει όχι μόνο απόλαυση, αλλά και έμπνευση. Η Κόλαση της πραγματικότητας. Οπως είχε δηλώσει ο Ουγκό, «ο Δάντης έκανε την Κόλασή του με την ποίηση. Εγώ επιχείρησα να κάνω τη δική μου με την πραγματικότητα». Αυτό ακριβώς έκανε ο Ουγκό, μια εκτεταμένη τοιχογραφία της γαλλικής κοινωνίας του πρώτου μισού του 19ου αιώνα, με τις ταξικές και πολιτικές συγκρούσεις της, με όλο και πιο φανερή τη – συνειδητή – παρουσία της εργατικής τάξης σε αυτές, με κορύφωση την εξέγερση του Ιούνη του 1832.

Κεντρικός ήρωας της ιστορίας του είναι ένας εποχιακός εργάτης γης, ο θρυλικός Γιάννης Αγιάννης, που η ανέχεια τον εξαναγκάζει να κλέψει ένα καρβέλι ψωμί και που καταδικάζεται γι’ αυτή του την πράξη σε 19 χρόνια φυλακή. Τα κάτεργα τον μεταμορφώνουν σε κτήνος. Μετά την απελευθέρωσή του, η συνάντησή του με έναν επίσκοπο, ο οποίος τηρεί τις πιο ανθρωπιστικές αρχές του χριστιανισμού, τον οδηγεί στο να αλλάξει χαρακτήρα και να επιδιώξει, ως σκοπό ζωής, την ηθική του τελείωση. Εξελίσσεται σε έναν αυτοδημιούργητο αστό – επιχειρηματία, που αναζητά την ατομική λύτρωση στη χριστιανική θρησκεία και γίνεται το σύμβολο των αδικημένων και κατατρεγμένων.

• Η χωρίς παρελθόν εργάτρια Φαντίνα, που η απόλυτη φτώχεια εξαναγκάζει να γίνει πόρνη. 
• Ο άτεγκτος εκπρόσωπος της κρατικής εξουσίας, ο αστυνομικός Ιαβέρης, που, αν και προερχόμενος από το κοινωνικό περιθώριο, γίνεται ο πιο ένθερμος απολογητής και θεματοφύλακας της «τάξης».
• Το αποτρόπαιο ζευγάρι των Θεναρδιέρων, υβρίδιο ανάμεσα στον μικροαστό και το λούμπεν προλεταριάτο.
• Η ομάδα των νεαρών επαναστατών, με χαρακτηριστικότερη μορφή τον «ροβεσπιερικό» Ενζολορά.

Ο συγγραφέας εστιάζει στις συνθήκες εξαθλίωσης της αναδυόμενης εργατικής τάξης, τα πρόσωπα του βιβλίου «συμβολίζουν» κοινωνικές και πολιτικές «περσόνες» της συγκεκριμένης περιόδου του 19ου αιώνα. Πιο χαρακτηριστική μορφή ο Γαβριάς, που εκφράζει το εξεγερτικό πνεύμα του προλεταριάτου, παιδί του δρόμου, συνειδητοποιημένος, περιπαικτικός – τραγουδώντας το γνωστό τραγουδάκι «τι κακό σε αυτό το μέρος, γι’ αυτό φταίει ο Βολταίρος, κι αν ξερό ψωμί μασώ για αυτό φταίει ο Ρουσό» – χάνει τη ζωή του στα οδοφράγματα του Παρισιού. Και βέβαια συμβολισμό έχει και ο κεντρικός ήρωας των «Άθλιων» του Β. Ουγκό, ο Γιάννης Αγιάννης. Παρακολουθούμε την ηθική του ανύψωση: Παρόλο που ξεκινά από τους κόλπους του λούμπεν προλεταριάτου, μέσα από την προσωπικότητά του αναδεικνύονται οι αρετές των ταπεινών, των προλετάριων του φτωχόκοσμου, που όμως σύμφωνα και με τις αντιλήψεις του Ουγκό, φτάνουν μέχρι την καλοσύνη, την αγάπη, όχι όμως την επανάσταση που συμβαίνει δίπλα του, γύρω του, αλλά ο ίδιος δεν συμμετέχει. Η κοινωνική αδικία και η τεχνητή κόλαση

Προλογίζοντας ο συγγραφέας τους «Άθλιους», όταν πρωτοκυκλοφόρησαν στις Βρυξέλλες, το 1862, σημείωνε: «Όσο υπάρχει, εξαιτίας των νόμων και των ηθών μια κοινωνική αδικία που δημιουργεί τεχνητά, μέσα στην καρδιά του πολιτισμού, κολάσεις και εμπλέκει μια μοίρα ανθρώπινη στο πεπρωμένο που η φύση του είναι θεϊκή, όσο τα τρία προβλήματα του αιώνα, η κατάπτωση του άντρα από την προλεταριοποίηση, ο εξευτελισμός της γυναίκας από την πείνα και η ατροφία του παιδιού από το σκοτάδι, παραμένουν άλυτα, κι όσο ο λαός μας είναι καταδικασμένος να πεθαίνει από κοινωνική ασφυξία, όσο υπάρχει αμάθεια και αθλιότητα, βιβλία σαν κι αυτό εδώ, ίσως να μην είναι ανώφελα». Η έντονη αντίθεσή του με το καθεστώς του Ναπολέοντα Γ’ τον οδηγεί σε μια μακροχρόνια εξορία στα νησιά της Μάγχης. Εκεί, στο νησί Γκουέρνσεϊ γράφει τους «Άθλιους», ανεβάζοντας στο προσκήνιο της μυθιστορηματικής δράσης τον άνθρωπο της εργατικής τάξης (ιδιαίτερα τους βασανισμένους εργαζόμενους της προβιομηχανικής Γαλλίας). Ο λαϊκός χαρακτήρας του έργου βοήθησε μάλιστα την εργατική τάξη να το αγαπήσει και να έρθει σε επαφή, ως αναγνωστικό κοινό, με τη λογοτεχνία.

Ο Β. Ουγκό εμπνεόταν από έναν ουτοπικό σοσιαλισμό, συμπαθούσε την Παρισινή Κομμούνα, οι ιδέες του όμως δεν συναντήθηκαν με τις ιδέες των σύγχρονών του, Μαρξ και Ενγκελς. Καταγγέλλει τον καπιταλισμό και τις άθλιες συνθήκες εκμετάλλευσης που φέρνει για τη ζωή των χιλιάδων φτωχών και καταπιεσμένων. Στο πρόσωπο του Ιαβέρη καταγγέλλει τη σκληρότητα και απανθρωπιά της αστικής εξουσίας (της κάθε εκμεταλλευτικής εξουσίας). Η προσέγγισή του όμως παραμένει διαισθητική, συναισθηματική και όχι επιστημονική. Η πορεία απ’ την κτηνωδία στο καθήκον

Να πώς ο ίδιος ο Ουγκό δίνει το στίγμα του βιβλίου του: «Το βιβλίο που έχει μπρος του ο αναγνώστης αυτή τη στιγμή, είναι η πορεία απ’ το κακό στο καλό, απ’ το άδικο στο δίκαιο, απ’ το ψεύτικο στο αληθινό, απ’ τη νύχτα στη μέρα, απ’ το ένστικτο στη συνείδηση, απ’ τη σήψη στη ζωή, απ’ την κτηνωδία στο καθήκον, απ’ την κόλαση στον ουρανό». Οι πληγές της ανθρωπότητας όμως, που ο Ουγκό πίστευε ότι θα κλείσουν τον 20ό αιώνα, είναι ακόμη ανοιχτές, όπως είναι ανοιχτοί και οι λογαριασμοί για το επαναστατικό υποκείμενο της εποχής μας, την εργατική τάξη και το κόμμα της.

• Διαβάστε αυτήν την εξαιρετική έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής», ξαναμελετήστε αυτόν τον συγγραφέα, που είναι ένας ολόκληρος κόσμος παγιδευμένος μέσα σε έναν άνθρωπο.
  
• Αυτόν που μας είπε πως «εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή». Πως «τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια ιδέα που έχει έρθει η ώρα της».
• Πως «δεν είναι τίποτα να πεθάνεις. Είναι τρομακτικό να μη ζεις».
• Πως «το διάβασμα είναι όπως η τροφή και το νερό. Το πνεύμα που δεν διαβάζει χάνει βάρος, όπως ένα σώμα που δεν τρώει».
• Πως «μπορώ, θέλω, γνωρίζω. Είναι οι τρεις λέξεις που κυβερνούν τον κόσμο».

"Ο άνθρωπος που γελά"
"Σύγχρονη Εποχή", Αθήνα 1998

Κάποιες μορφές στέκουν στο πνευματικό στερέωμα αναλλοίωτες από το χρόνο. Τέτοιος γίγαντας είναι ο Βίκτορ Ουγκό, υμνητής της Γαλλικής Επανάστασης, που στο πλούσιο και μεγαλειώδες έργο του σαλπίζει το σπάσιμο της αλυσίδας των σκλάβων, τη μελλοντική κυριαρχία τους και την αδιαμφισβήτητη πτώση κι εξαφάνιση των αριστοκρατών: "Μιλόρδοι, σας το λέω, εγώ είμαι ο λαός. Σήμερα τον καταπιέζετε, σήμερα με γιουχάρετε. Αλλά το μέλλον είναι σκοτεινό κι ο πάγος θα λιώσει. (...) Θα 'ρθει μια ώρα, που μια τρομερή δόνηση θα κόψει στα δύο την καταπίεσή σας και τότε άγριος μυκηθμός θα απαντήσει στις τωρινές κοροϊδίες σας".

Τα λόγια του γεμάτα πάθος και δύναμη είναι κρατήρες ηφαιστείων σε δράση:"Κάποια μέρα θα έρθει η πραγματική κοινωνία. Τότε δε θα υπάρχουν πια άρχοντες, θα υπάρχουν μόνο ελεύθεροι θνητοί. Δε θα υπάρχουν πια αφεντάδες, θα υπάρχουν πατεράδες. Αυτό θα είναι το μέλλον. Δε θα υπάρχουν πια υποκλίσεις, ταπεινότητες, αμάθειες, άνθρωποι που ζουν σε ζωώδη κατάσταση, δε θα υπάρχουν πια αυλικοί κι υπηρέτες, ούτε και βασιλιάδες, παρά μόνο φως".

Στον "άνθρωπο που γελά", αφετηρία του η Αγγλία του 17ου (τέλος) και 18ου (αρχές) αιώνα. Οι δολοπλοκίες, οι εγκληματικές ενέργειες των βασιλιάδων, που ένα από τα θύματά τους υπήρξε κι ο ήρωας του έργου, οι απάνθρωποι νόμοι, η διαφθορά, η διαστρεβλωμένη ηθική, όλα είναι κομμένα και ραμμένα σε βάρος των εξαθλιωμένων από την πείνα, τις αρρώστιες, τη γύμνια: "Ναι, από την κόλαση των φτωχών φτιάχνεται ο παράδεισος των πλουσίων".

Το ακονισμένο νυστέρι του Ουγκό χώνεται βαθιά στο καλοθρεμμένο στέρνο των Αγγλων αριστοκρατών - και με συνεχείς παραλληλισμούς στους Γάλλους ομοίους τους - κι από τη βαθιά τομή ξεχύνεται η κακοφορμισμένη σαπίλα τους. Σ' ένα παραλήρημα που φλέγεται από τον πόνο για τον πάσχοντα άνθρωπο, μέσα στους αιώνες, υψώνεται ο ύμνος για τον αδικημένο, κυνηγημένο, καταπιεσμένο λαό, με την αγόρευση του "ανθρώπου που γελά". "Ερχομαι να καταγγείλω την ευτυχία σας. Είναι καμωμένη από τη δυστυχία των άλλων. Εχετε τα πάντα, αλλά τα πάντα τα δικά σας είναι καμωμένα από το τίποτα των άλλων. Το ανθρώπινο γένος είναι ένα στόμα κι εγώ είμαι η κραυγή του. Θα με ακούσετε. Ερχομαι να σας δείξω πατρίκιοι της Αγγλίας το μεγάλο δικαστήριο του λαού... Στήριξα το κατηγορητήριό μου στον απέραντο, τεράστιο πόνο... Ο πόνος, όχι δεν είναι μόνο μια λέξη, κύριοι ευτυχισμένοι... Την πείνα τη γεύτηκα, την περιφρόνηση την ήπια. Και τώρα την ξερνάω εδώ μπροστά σας...".

Οι δυνατοί συμβολισμοί του με κυρίαρχο τον "άνθρωπο που γελά" (μια τραγική φυσιογνωμία της παγκόσμιας λογοτεχνίας), το Χόμο και τον Ούρσους, η λεπτή, οξύτατη όμως ειρωνεία: "Αναμφίβολα ο λαός οφείλει να πληρώνει, αναμφίβολα ο λαός οφείλει να υπηρετεί, όμως αυτό θα πρέπει να του αρκεί... Απ' αυτόν βγαίνουν οι δυο δυνάμεις του κράτους, ο στρατός και ο προϋπολογισμός. Να είσαι φορολογούμενος, να είσαι και στρατιώτης, μήπως αυτό δεν είναι αρκετό; Ο φόρος κι η στρατιωτική θητεία είναι μισθοί, που τους πληρώνουν οι λαοί και τους εισπράττουν οι πρίγκιπες. Ο λαός δίνει το αίμα του και το χρήμα του μέσω του οποίου τον οδηγούν. Ο λαός έχει άγνοια, είναι τυφλός... Ο αδαής είναι χρήσιμος σαν είναι στο σκοτάδι, που επειδή καταργεί το βλέμμα, καταργεί και τις επιθυμίες... Οποιος διαβάζει σκέφτεται, κι όποιος σκέφτεται, κάνει κάποιους συλλογισμούς. Να μην κάνεις συλλογισμούς, αυτό είναι το χρέος σου...".

Ο χειμαρρώδης λόγος, η απαράμιλλη ψυχογραφική ικανότητα, τα εκφραστικά, λεπτομερειακά πορτρέτα, η στέρεη φιλοσοφία, δομημένη στη γνώση και την πείρα, είναι οι ύψιστης τέχνης ογκόλιθοι, που τεχνούργησαν τη μεγαλειώδη γραφή του Ουγκό. Να γιατί ο χρόνος δεν μπορεί να θίξει το ελάχιστο από το ανάστημά του.

Δείτε και
ΚΟΜΕΠ Ιδεολογικές συνιστώσες του έργου του Βίκτωρος Ουγκώ

Η περίπτωση Ιαβέρη

Τον Javert τον γνωρίσαμε σαν βασικό «κακό» στους «Άθλιους του Victor Hugo, αρχικά από τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» σαν αστυνομικό επιθεωρητή και ορκισμένο εχθρό του πρώην καταδίκου Ζαν Βαλζάν (Γιάννη Αγιάννη), τον οποίο καταδιώκει ανελέητα και αυτοκτονεί όταν καταλαβαίνει ότι ο Αγιάννης είναι καλός άνθρωπος. Αργότερα διαβάζοντας το βιβλίο, ανακαλύψαμε την κοινωνική διάσταση του έργου –θυμίζουμε πως εξελίσσεται κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά την γαλλική επανάσταση και την Κομμούνα του Παρισιού, όπου ο –γεννημένος στη φυλακή Ιαβέρης, τοποθετούσε τον εαυτό του εκτός κοινωνίας και πάλευε απελπισμένα να μπει σ’ αυτήν.

Εξαιρετικός ο Bernard Blier ως Ιαβέρης

Suzanne Nivette _Οι άθλιοι (1925)

🎥 10άδες οι ταινίες αρχής γενομένης το 1925, ξεχωρίζει βέβαια η κλασσική του 1958 με Jean Gabin, Bernard Blier, René Fleur, του 1978 με Richard Jordan Anthony Perkins Cyril Cusack και πολλές ακόμη

Ο Ουγκώ  περιγράφει ως εξής τον Ιαβέρη: «Οι αστούριοι αγρότες είναι πεπεισμένοι ότι σε κάθε λυκοκοινωνία υπάρχει ένας σκύλος, ο οποίος σκοτώνεται από τη μητέρα, διαφορετικά, καθώς μεγαλώνει, θα καταβροχθίσει τα άλλα μικρά. Δώστε ανθρώπινο πρόσωπο σε αυτόν τον σκύλο, γιο λύκου, και θα είναι ο Ιαβέρης».
Σαν όργανο του κράτους έχει δύο αξιώματα στα οποία δεν δέχεται εξαιρέσεις: 1.«Ο αξιωματούχος _η εξουσία δλδ. δεν μπορεί να κάνει λάθος» και 2.«Αυτοί [οι εγκληματίες] είναι χαμένοι από χέρι, δεν αλλάζουν ποτέ, τίποτε καλό δεν μπορεί να προκύψει από αυτούς»

"Το νησί Guernsey δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τη Ρόδο
έχει κι αυτή τον κολοσσό της"
Ο Victor Hugo σκαρφαλωμένος
στους τόμους των Αθλίων "Les Misérables" &
Les travailleurs de la mer,
εικονογράφηση Cham, Le Charivari, 8 Απριλίου 1866

Η ιστορία των Αθλίων και καταφρονεμένων –όνομα και πράμα, γνωστή, ο Γιάννης Αγιάννης, 30 χρόνια φυλακή επειδή είχε κλέψει ένα καρβέλι, επίσκοπος Μυριήλ με τα ασημένια καντηλέρια του, ο Αγιάννης τίμιος και πλούσιος εργοστασιάρχης και δήμαρχος, ο κύριος Μαγδαληνής η Τιτίκα ο Μάριος Πομερσί, η Επονίνα, οι εξεγερμένοι φοιτητές υπό τον Ενζολορά (που προετοιμάζουν «επανάσταση» παραμονή της εξέγερσης του Παρισιού στις 5-6 Ιουνίου του 1832) το μικρό χαμίνι ο Γαβριάς (που σκοτώνεται), το σώσιμο του Ιαβέρη από τον Αγιάννη από τα χέρια των φοιτητών που σκόπευαν να τον εκτελέσουν και τέλος η αυτοκτονία του πέφτοντας στα νερά του Σηκουάνα από την κορυφή της γέφυρας Notre-Dame.

Η αυτοκτονία του Ιαβέρη
François Flameng, XIX αιώνας

Ράλι Ακρόπολις,
Συντάγματος …
και Ιαβέρηδες

Το ράλι, που γραφόταν «ράλλυ» στα νιάτα μας, μια λέξη που γοητεύει μικρούς και μεγάλους, είτε σαν αγώνας ταχύτητας αυτοκινήτων, είτε σαν ανάκαμψη τιμών (πάλαι ποτέ στο χρηματιστήριο, από μια στιγμή και μετά αναφορικά με την άδεια τσέπη της λαϊκής οικογένειας), σαν κινητοποίηση, πολιτική συγκέντρωση, διαδήλωση με πορεία (για όσους δεν το γνωρίζουν αυτή είναι η πρωταρχική σημασία του αγγλικού όρου rally, που σημαίνει επίσης ανάκαμψη, ανασύνταξη κλπ.)

Προσωπικά είχα από πάντα μανία με τις μηχανές –κάθε είδους και καυσίμου, ακόμη και τις «στατικές», αρκεί να παράγουν έργο και ενέργεια. Παρά την προτίμηση στη μοτοσυκλέτα, οι εξελίξεις της τεχνολογίας του αυτοκινήτου –που γενικά δοκιμάζεται στις πίστες με γοήτευαν πάντα, αν και δεν είχα ποτέ την τρέλα να παρακολουθήσω από κοντά αγώνες –πολύ περισσότερο τη χτεσινή πρώτη –κατ’ ευφημισμό, «ειδική διαδρομή» των 0,98χλμ που στήθηκε στην πλατεία Συντάγματος, όπου έλειπε το κύριο συστατικό η σκόνη και τα χαλίκια που τινάζονται.

Ιστορία

Το Ράλι Ακρόπολις διοργανώθηκε για πρώτη φορά το 1951, σε αντίπραξη ίσως με του Μόντε Κάρλο (στο Μονακό δείτε και εδώ), που ξεκίνησε από το 1911 με «ένα βαθμό για κάθε km/h ταχύτητα …πάνω από 25 km/h !! , +1 για κάθε 100km, +2 ανά επί πλέον άτομο, συμπεριλαμβανομένου του μηχανικού, χωρίς τον οδηγό +έως 10 «για τον βαθμό άνεσης των μεταφερόμενων -οι αποσκευές αποτελούν στοιχείο εκτίμησης!» +έως 10 για την κομψότητα +έως 10 για την κατάσταση του πλαισίου κατά την άφιξη +έως 10 για το …πόσο καθαρό φτάνει το όχημα κλπ. Άλλοι καιροί …
Ιστορικός νικητής του πρώτου Ακρόπολις ο Πέτρος Περατικός με ένα Fiat, σε διαδρομή (1.923 χλμ), που ξεκινούσε από την Αθήνα περνώντας διάφορες πόλεις Τρίπολη, Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Σέρρες, Καβάλα, Θεσσαλονίκη με τερματισμό πάλι Αθήνα.

Την αμέσως επόμενη χρονιά η «βασιλική λέσχη αυτοκινήτου» ΕΛΠΑ, στη μετεμφυλιακή Ελλάδα πήρε τη διοργάνωση υπό την αιγίδα της και το 1953 ο αγώνας γίνεται διεθνής. Το 1956, είναι η πρώτη χρονιά που τον αγώνα τον κερδίζει κάποιος μη Έλληνας, ο Γερμανός Walter Shock με Mercedes. Ο ίδιος μάλιστα ξανακέρδισε το 1960 και έγινε ο δεύτερος που κερδίζει παραπάνω από μία φορά τον αγώνα, μετά τον Johnny (Πεσματζόγλου).

Mini (+|- Cooper)

Αύγουστο του1959 η κραταιά τότε BMC (British Motor Corpration) παρουσιάζει το θρυλικό Mini (μετέπειτα Cooper), που σχεδίασε …σε μια χαρτοπετσέτα, ο ελληνικής καταγωγής βρετανός Αλέκος (Άλεκ) Ισιγώνης (Sir Alec Issigonis κατά τους Άγγλους).

Ένα δίθυρο συμπαγές πόλης –κυκλοφόρησε ως το 2000 !! –πρότυπο της βρετανικής λαϊκής κουλτούρας της 10ετίας του 1960, όπως για τους ιταλούς το 500αράκι, για τους γερμανούς το σκαθάρι της Volkswagen, για του γάλλους το Citroën 2CV (deux chevaux) για τους Τσεχο(σλοβάκους) η Skoda.
Αρχικά, ένας τετρακύλινδρος κινητήρας… 34 ίππων. Έναν χρόνο αργότερα, το 1960, η έκδοση Van, λίγο μετά το Morris Mini-Traveler, το Austin Seven Countryman, το 1961 το Mini Pick-Up και ακολούθησε το Cooper S. Η επανάσταση είχε ήδη ξεκινήσει, με έναν αντάρτη πόλεων (αλλά και εξοχών και ειδικών διαδρομών).

Ήταν η χρυσή εποχή των Ιπτάμενων Φινλανδών με επικεφαλής τον Τίμο Μάκινεν (Timo Mäkinen), μια διαχρονική μορφή των ειδικών διαδρομών μαζί με τον Ράουνο Ααλτόνεν και τον Πάντι Χόπκιρκ, που το 1965, στο Mini Cooper S, κέρδισε και του Μόντε Κάρλο, ξεκινώντας το χατ-τρικ στις 1000 Λίμνες, νικώντας μέχρι το 1967 τρεις συνερχόμενες φορές τον αγώνα με το βρετανικό αγωνιστικό, το 1973, έβαλε τις βάσεις για ένα ακόμη εντυπωσιακό χατ-τρικ, κερδίζοντας το RAC στο τιμόνι του Ford Escort RS και ως το 1975 επανέλαβε αυτή την ξεχωριστή επιτυχία ακόμη δύο φορές…
Όπως και το θρυλικό NSU TT (άλλοτε απλώς «φτιγμένο» και άλλοτε βελτιωμένο με κινητήρα Alfa Romeo)

Από το 1969 μέχρι το 1972 το «Ακρόπολις γίνεται μέρος του Πρωταθλήματος Κατασκευαστών. To 1973 δημιουργείται το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλλυ (WRC) και γίνεται μέρος του ημερολογίου του ως ο 6^ος  στο πρόγραμμα των 13 αγώνων. Πρώτος νικητής είναι ο Γάλλος Jean-Luc Therier με ένα Renault Alpine A110. Η διοργάνωση θα μείνει στο πλαίσιο του WRC για τα επόμενα 40 χρόνια.

Ο Ζιλ Πανιζί με Peugeot 206 WRC
στο Ακρόπολις το 2003

Στην πορεία αυτών των χρόνων, γινόταν κορυφαίο event του μηχανοκίνητου αθλητισμού στη χώρα μα και σημαντικό δρώμενο ιδίως για τις περιοχές που ήταν κοντά σε κάποια από τις διαδρομές, με μεγάλα ονόματα όπως: Colin McRae, Carlos Sainz, Petter Solberg, Sébastien Loeb, ο “Miki” Biasion και πολλοί ακόμη, με πολυνίκη τον Collin McRae (5 νίκες -1996, 1998, 2000, 2001, 2002) και πίσω του -με τρεις, οι Walter Röhrl, “Miki” Biasion, Sébastien Loeb και Carlos Sainz. Στους κατασκευαστές προηγείται η Ford με 13 νίκες και ακολουθούν οι Lancia (6) και Subaru (5).

Ο Σεμπαστιάν Οζιέ
με Citroën DS3 WRC στo Ελευθεροχώρι
(ΕΔ 3)_νικητής στο Ακρόπολις το 2011

          Skoda Octavia Touring Sport

Laurin & Klement Voiturette A (1905)
ο πρόγονος των 440-445-450 Spartak
__Σπάρτακος & Octavia

Στο Ράλι Ακρόπολις κάθε μάρκα έχει γράψει τη δική της ιστορία. Η Skoda, Γενάρη του 1959 ξεκινούσε την παραγωγή της 8^ης καμπριολέ «λιμουζίνας» της (αυτό σημαίνει Octavia = 8^ο μοντέλο της μετά το 2^ο Παγκόσμιο), ένα λαϊκό αυτοκίνητο, που κυκλοφόρησε τότε σε χιλιάδες κομμάτια (σ΄όλο τον κόσμο –και στη χώρα μας) έχοντας ξεπεράσει σήμερα τα 6.000.000 μονάδες.

Škoda 440, Λειψία 1957

Το σαλόνι του «καμπριολέ»

Škoda 440 σε αγώνα Πράγα-Μόσχα το 1960
απόσταση 1988km σήμερα, ~2.370km τότε

Στο εργοστάσιο της εταιρείας στο Mladá Boleslav η πρώτη έκδοση ήταν 2πορτη, με έναν ισχυρό 4κύλινδρο οπισθοκίνητο κινητήρα 1.100 και ισχύ 47ΗΡ (θυμίζουμε πως το Mini ήταν μόνο 34ΗΡ), ανεξάρτητη ανάρτηση, τελική 110 χλμ|ώρα και «φανταστική» μέση κατανάλωση 7,7 lt|100χλμ. και χώρο αποσκευών 690lt, ενώ με την πατέντα της –πρωτοποριακής τότε, αναδίπλωσης καθισμάτων ανέβαινε στα 1.050 lt!
Ένα χρηστικό οικογενειακό σοσιαλιστικό αυτοκίνητο…

Τα αγωνιστικά με ελάχιστες τροποποιήσεις και κινητήρα 1.200, «έβγαζαν» 55ΗΡ ροπή 8,7! (όσο ένα συμβατικό χιλιάρι τελευταίας τεχνολογίας σήμερα) και πήγαιναν σφαιράτα και ασφαλή με πάνω από 130. Μεταξύ 1955-1959, έκαναν θραύση οι πρόγονοι του Octavia τα θρυλικά Škoda 440-445-450 Spartak (Σπάρτακος)

Μέχρι το 1963 έκανε τρεις νίκες στην κατηγορία της στο Monaco, ενώ στο γύρο Ευρώπης -1963 τερμάτισε στην 5^η θέση κάνοντας μια εξαιρετική πορεία.
Νίκες στο Rally Monte Carlo 1961 (με τους Φιλανδούς Esko Keinanen και Rainer Eklund), 1962 και 1963.

Η Skoda Octavia Touring Sport του 1960 έχει τη δική της ιστορία τόσο σαν καθημερινό αυτοκίνητο, όσο και στους αγώνες δίνοντας μια άλλη αίγλη στη Skoda. Από τότε εξελίσσεται συνεχώς και είναι πλέον ένα αυτοκίνητο που έχει κερδίσει με την αξία του, αλλά σίγουρα, τα σύγχρονα αυτοκίνητα -πολύ πιο ασφαλή και γρήγορα από εκείνης της εποχής, όμως αν δεν είχαν κατασκευαστεί εκείνα –από «ανθρώπους υπέροχους με ιπτάμενες σακαράκες» τα σημερινά δεν θα υπήρχαν.

Θα πείτε τώρα: καλά τι σχέση έχουν όλ’ αυτά με το «Ακρόπολις»; έχουν και παραέχουν! Οι παλιοί θα θυμούνται σίγουρα, ένα ιδιόμορφο τότε και τώρα τύπο τον «Ιαβέρη» (κατά κόσμο Αναστάσιος Μαρκουΐζος –ο ίδιος επέλεξε το παρατσούκλι, προφανώς βρίσκοντας ομοιότητες με τον ήρωα του Ουγκώ…)  πουξεκίνησε με NSU TT και συνέχισε με Alfa Romeo Veloce κλπ.

Ράλι Ακρόπολις 1978 -ειδική Μακρυράχη

Κινεί ρομφαία o Μαρκουΐζος (κάτι ανάμεσα σε Τράγκα και Κακαουνάκη), βάζοντας τα –υποτίθεται με το κατεστημένο (πρόσφατα πχ στο SPORT24 «τα έβαλε» με τον Άδωνι Γεωργιάδη, «που ανέβηκε όλα τα σκαλοπάτια τρέχοντας για να καταθέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος της ΝΔ -και βγαίνει μετά στα κανάλια και λέει: “Πέρασα κόκκινο φανάρι για να προλάβω”. Τι; Πέρασες κόκκινο; Για έλα εδώ, υπάρχει εισαγγελέας;»

Για την ιστορία: τίτλος “Ιαβέρης: «Το 5G θα είναι η λύση για τα θανατηφόρα τροχαία, θα νικήσει τους ηλίθιους»” –πλάκα έχει

(δείγμα γραφής)
«Ο μπαμπάς, η μαμά, ο παππούς, η γιαγιά, ο ιερέας, ο αστυνομικός στην κλειστή κοινωνία ξέρετε τι κάνουν;
Και μετά λένε ότι το παιδί είναι αλήτης. Όχι, ο παππούς του είναι αλήτης, ο ιερέας είναι ανήθικος. Παιδεία δεν είναι το σχολείο. Είναι η βιωματική αντιγραφή των προτύπων. Αν το πρότυπο δεν είναι σωστό, πώς γίνεται το παιδί να είναι σωστό;
Οι Έλληνες οδηγοί είναι άθλιοι, ηλίθιοι ή ανήθικοι. Διότι κάνεις έγκλημα με πρόθεση. Είσαι στο δρόμο, φτάνεις στο φανάρι και ανάβει πορτοκαλί. Ξέρεις κάναν π@@στη να φρενάρει; Όχι. Όλοι επιταχύνουν. Και περνούν άλλοι 2-3 μαζί με κόκκινο. Κωλοφεράτζα».

          _Η ατομική ευθύνη …
            «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν»

(σσ.)
Και περιήγεν ο Ιησούς τας πόλεις πάσας και τας κώμας, διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και κηρύσσων το ευαγγέλιον της βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν.
(απόσπασμα από το Κατά Ματθαίον ευαγγέλιο)

Αν κάνετε μια αναζήτηση (googlάρισμα) θα διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι, την κενότητα των λεγόμενων, από κάποιον που -αν γνώστης του αυτοκινήτου, αποκρύπτει επιμελώς την πραγματική κοινωνική προσέγγιση του ζητήματος και του φαινόμενου της «επιθετικής» οδήγησης.

Κάποτε υπήρχε μια παλιά «διαφήμιση» της ΕλΑσ, -μαζί με άλλες, που έδειχνε ένα οδηγό να νυστάζει και να αρχίζει πιρουέτες, ενώ ακουγόταν: ξεκουραστείτε τώρα ώστε να μην «ξεκουραστείτε» για πάντα… από τότε τα οδικά ατυχήματα –παρά τη βελτίωση του δικτύου, τα μαθήματα στα σχολεία κά. πολλαπλασιάστηκαν.
Η κοινωνική συνείδηση –ως εποικοδόμημα του αστικού κράτους διαμορφώνεται κυρίως από ζητήματα που θέτει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, μεταξύ αυτών ατομικός δικαιωματισμός, ιδεολογήματα που –παρά αντιεπιστημονικό – ανορθολογικό τους χαρακτήρα έχουν να κάνουν με την κοινωνικοοικονομική βάση που ευνοεί την εμφάνιση και απήχηση αυτών, τα συστηματικά εγχειρήματα θεσμικής επιβολής τους, τη στρατηγική σημασία που έχουν κλπ.

Η στρατηγική των πιο επιθετικών κύκλων του παγκόσμιου κεφαλαίου, έχοντας εν πολλοίς επιτύχει τη διάλυση κάθε συλλογικότητας μέσω της ιδιώτευσης, στοχεύει πλέον ευθέως στην πλήρη αποδόμηση – διάλυση της προσωπικότητας, βάλλοντας στη ραχοκοκαλιά της, ώστε να υπονομεύσει | ακυρώσει εκ προοιμίου κάθε δυνατότητα συγκρότησης επαναστατικού υποκειμένου, μέσα από στοχευμένες πρακτικές διάλυσης του συλλογικού.
Αυτό διαμορφώνει μια ψυχολογία απογοήτευσης, μηδενισμού, αναζήτησης δρόμων ιδιώτευσης, ατομικού «βολέματος», διοχέτευσης της ανθρώπινης ενεργητικότητας σε δρόμους που φαντάζουν ανατρεπτικοί και «λύση» του προβλήματος αλλά που στην πραγματικότητα εξυπηρετούν το κατεστημένο.

Αυτά δεν διαφέρουν καθόλου, από όσα πλέον ακούμε καθημερινά …
«Η συλλογική μας μοίρα εξαρτάται από την ατομική μας ευθύνη», «Η ατομική ευθύνη θα κρίνει την έκβαση αυτής της μάχης»… «αυτό που προέχει είναι η ατομική ευθύνη, αυτό που προέχει είναι να αναδείξουμε το μοναδικό ελληνικό φιλότιμο που έχουμε ως λαός»
Ή αλλιώς ο καθένας για τον εαυτό του κι ο Θεός για όλους

Φωτιές καρδιές παλιοσίδερα
κι ένας Θεός πάνω απ’ τ’ άδικο
Άσε με εμένα στα σύννεφα
σ’ ένα παλιό βενζινάδικο.

Να λησμονήσω μπορεί
στον κόσμο πάλι να φτάνω
Είμαι φορτίο βαρύ
για τον καιρό τον τσιγγάνο.

Ακόμη και για τα Τέμπη

Η απάντηση είναι μία__
ΟΛΟΙ στην Απεργία & στις κινητοποιήσεις
στις 28 Φλεβάρη