Νάκμπα _με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά

Οι Παλαιστίνιοι σε όλο τον κόσμο _και μαζί τους εμείς τιμούμε στις 15 Μάη τη μνήμη απώλειας της πατρίδας τους. Τι είναι η Νάκμπα (النكبة‎), και γιατί εξακολουθεί να είναι επίκαιρη σήμερα;
Η αραβική λέξη Νάκμπα σημαίνει "καταστροφή", "κατακλυσμός"‎ και θυμίζει στους Παλαιστίνιους την εποχή που έχασαν την πατρίδα τους, με την ίδρυση του ισραηλινού κράτους πάνω στο αίμα των Παλαιστινίων. Εκτιμάται ότι περίπου 700.000 Παλαιστίνιοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια του, ενώ πολλοί είναι πρόσφυγες στο εξωτερικό παραμένοντας απάτριδες μέχρι σήμερα.
Η 15^η Μάη 1948 ήταν η αρχή του Αραβοϊσραηλινού Πολέμου και από τότε οι Παλαιστίνιοι βγαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για τον εκτοπισμό τους. Πολλοί κρατούν παλαιστινιακές σημαίες ή τα κλειδιά των τότε σπιτιών τους δηλώνοντας ότι είναι δικαίωμά τους να επιστρέψουν. Στο παρελθόν, ορισμένες διαδηλώσεις μετατράπηκαν σε αιματηρές συγκρούσεις. Ο όρος “Ημέρα Νάκμπα” καθιερώθηκε το 1998 από τον τότε Παλαιστίνιο ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ.

Η Νάκμπα δεν είναι μόνο μία οδυνηρή ανάμνηση ενός μακρινού εγκλήματος. Είναι μία πραγματικότητα που συνεχίζεται και εξελίσσεται εδώ και δεκαετίες με το Ισραήλ να διαπράττει κάθε έγκλημα που βάζει ανθρώπου νους και τους τελευταίους μήνες διαπράττει γενοκτονία.

Nahr al-Bared
στρατόπεδο προσφύγων
Λίβανος 1952

Τα γεγονότα

Μέχρι το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η Παλαιστίνη ήταν υπό τουρκική κυριαρχία ως τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στη συνέχεια τέθηκε υπό βρετανικό έλεγχο. Μετά, εξαιτίας του αυξανόμενου αντισημιτισμού στην Ευρώπη, ένας μεγάλος αριθμός Εβραίων από όλο τον κόσμο εγκαταστάθηκε στην περιοχή που τη θεωρούσε πατρίδα του. Μετά την εμπειρία του Ολοκαυτώματος από τη ναζιστική Γερμανία, εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ένα σχέδιο διχοτόμησης της Παλαιστίνης. Στις 14 Μαΐου 1948 ανακηρύχθηκε το κράτος του Ισραήλ. Ως αντίδραση πέντε αραβικά κράτη κήρυξαν τον πόλεμο, αλλά τελικά ηττήθηκαν από το Ισραήλ το 1949. Περίπου 700.000 Παλαιστίνιοι εγκατέλειψαν τις εστίες τους και πάνω από 400 αραβικά χωριά καταστράφηκαν… Η αρχή των εγκλημάτων του Ισραήλ. Μέχρι το τέλος του πολέμου, το Ισραήλ κατείχε περίπου το 40% της έκτασης που αρχικά προοριζόταν για τους Παλαιστίνιους από το σχέδιο διχοτόμησης του ΟΗΕ του 1947.
Οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι κατέληξαν ως απάτριδες πρόσφυγες στη Λωρίδα της Γάζας, τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη και τις γειτονικές αραβικές χώρες. Πολλοί λιγότεροι μετακινήθηκαν στο εξωτερικό. Περίπου 6,2 εκατομμύρια Παλαιστινίων στη Μέση Ανατολή παραμένουν απάτριδες στην τρίτη ή τέταρτη γενιά. Εξακολουθούν να ζουν σε προσφυγικούς καταυλισμούς που με την πάροδο του χρόνου μετατράπηκαν σε προσφυγικές πόλεις. Βρίσκονται κυρίως στη Λωρίδα της Γάζας, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, τον Λίβανο, τη Συρία, την Ιορδανία και την ανατολική Ιερουσαλήμ.

Σύμφωνα με το ψήφισμα 194 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών το 1948, καθώς και το ψήφισμα 3236 του ΟΗΕ το 1974 και τη Σύμβαση του 1951 για το Καθεστώς των Προσφύγων, οι Παλαιστίνιοι που θεωρούνται πρόσφυγες έχουν το «δικαίωμα επιστροφής». Κάτι που αρνείται το Ισραήλ το οποίο έχει εφαρμόσει μια τακτική εποικιστικής κατοχής: Την αρπαγή παλαιστινιακής γης και του πλούτου της, ενώ απωθούνται ή εγκλωβίζονται όσο το δυνατόν περισσότεροι Παλαιστίνιοι στο του στόχου του για ένα ένα “μεγαλύτερου Ισραήλ” Τα τελευταία χρόνια κλιμάκωσε την τακτική προσάρτησης παλαιστινιακών εδαφών ενώ μετέτρεψε τη Λωρίδα της Γάζας αρχικά σε ένα  τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης και τώρα πλέον σε ένα απέραντο νεκροταφείο.  Τους τελευταίους 7 μήνες ισοπέδωσε τη Γάζα, δολοφόνησε χιλιάδες παιδιά κι γυναίκες και εκτόπισε εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστινίους και να μακελεύει τον Παλαιστινιακό λαό αδιαφορώντας για τις εκκλήσεις διεθνών Οργανισμών για κατάπαυση του πυρός…

KKE
Νίκη στον αγώνα του ηρωικού Παλαιστινιακού λαού –
Λευτεριά στην Παλαιστίνη

Σε ανακοίνωσή του για την 77^η επέτειο της Νάκμπα, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει τα εξής:
Η 77^η επέτειος της Νάκμπα σημαδεύεται από τη συνεχιζόμενη βάρβαρη πολεμική επιχείρηση γενοκτονίας, που διεξάγει το κατοχικό κράτος του Ισραήλ για πάνω από 1,5 χρόνο σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού. Οι “μάσκες έπεσαν” γύρω από το κατασκευασμένο άλλοθι της “αυτοάμυνας” που επικαλούνται το Ισραήλ και οι ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ και το οποίο χρησιμοποιούν και στη χώρα μας η κυβέρνηση της ΝΔ και τα κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου, για να δικαιολογήσουν το συνεχιζόμενο έγκλημα. Οι υποκριτικές δηλώσεις Τραμπ και σαουδαραβικής ηγεσίας για “ειρήνευση και ασφάλεια” συνοδεύονται με δολοφονίες δεκάδες Παλαιστινίων από τον ισραηλινό στρατό κατοχής.
Τα έως τώρα καταγεγραμμένα αποτελέσματα της βαρβαρότητας του κατοχικού κράτους του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη είναι: 53.835 νεκροί, εκ των οποίων 18.197 παιδιά, 12.400 γυναίκες, χιλιάδες ηλικιωμένοι, 1.411 γιατροί και νοσηλευτές, 800 εκπαιδευτικοί, 214 δημοσιογράφοι, ενώ υπάρχουν συνολικά 11.200 αγνοούμενοι στη Λωρίδα της Γάζας. Επίσης, έχουν πραγματοποιηθεί χιλιάδες απάνθρωπες και αυθαίρετες συλλήψεις Παλαιστινίων από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.

Η μόνη εγγύηση για τη δικαίωση του αγώνα του Παλαιστινιακού λαού και για τη μη παραγραφή των εγκλημάτων του Ισραήλ είναι η πολύμορφη συνέχιση της έμπρακτης αλληλεγγύης του λαού μας και των άλλων λαών και όχι τα παχιά λόγια του Τραμπ, των συμμάχων του σε ΕΕ και ΝΑΤΟ και στην “ευρύτερη Μέση Ανατολή”.

Το ΚΚΕ εκφράζει διαχρονικά την αμέριστη αλληλεγγύη του στον Παλαιστινιακό λαό και τη στήριξή του στον πολύχρονο, μαρτυρικό και ηρωικό του αγώνα, επιμείνει όλα αυτά τα χρόνια για την εφαρμογή της ομόφωνης απόφασης της Ελληνικής Βουλής του Δεκέμβρη του 2015, επαναφέρει το αίτημα και καλεί την ελληνική κυβέρνηση άμεσα, με επείγουσες διαδικασίες να αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος.
Με την αποφασιστική πάλη των λαών μπορεί ο δίκαιος αγώνας του Παλαιστινιακού λαού να βρει δικαίωση, ενάντια στους κάθε είδους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Απαιτούμε:
🇵🇸 Την άμεση απόσυρση των Ισραηλινών εγκληματιών εισβολέων από τη Λωρίδα της Γάζας και τα υπόλοιπα παλαιστινιακά εδάφη.
🇵🇸 Τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής και των συνεπειών της.
🇵🇸 Τη δημιουργία ενιαίου ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ στα σύνορα πριν τον Ιούνη του 1967, με τον λαό νοικοκύρη στον τόπο του.
🇵🇸 Το δικαίωμα επιστροφής όλων των Παλαιστίνιων προσφύγων στις εστίες τους, με βάση τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ.
🇵🇸 Την άμεση απελευθέρωση όλων των Παλαιστίνιων και άλλων πολιτικών κρατουμένων που κρατούνται στις ισραηλινές φυλακές.

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ _μια ζωή Ιντιφάντα 🇵🇸
όλοι πλην ΚΚΕ “Κοινές αξίες και συμφέροντα”
με το κράτος — δολοφόνο…

Σήμερα, η Παλαιστίνη περιλαμβάνει θεωρητικά τη Δυτική Όχθη (ένα έδαφος που βρίσκεται ανάμεσα στο Ισραήλ και την Ιορδανία) και τη Λωρίδα της Γάζας (η οποία συνορεύει με το Ισραήλ και την Αίγυπτο). Ωστόσο, ο έλεγχος αυτής της περιοχής είναι μια περίπλοκη και εξελισσόμενη κατάσταση, ενώ δεν υπάρχει _διεθνής συναίνεση σχετικά με τα σύνορα, και πολλές περιοχές που διεκδικούν οι Παλαιστίνιοι έχουν καταληφθεί από Ισραηλινούς εδώ και χρόνια.
138 ανεξάρτητα κράτη μέλη του ΟΗΕ και 2 μη μέλη (Δυτική Σαχάρα και Βατικανό) αναγνωρίζουν την ανεξαρτησία του Κράτους της Παλαιστίνης: εξαίρεση το Ισραήλ και ορισμένες άλλες χώρες, με επικεφαλής τις ΗΠΑ_ 9 από τις οποίες είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ελλάδα ανήκει σε εκείνες με συμβολικά, μη δεσμευτικά ψηφίσματα “αναγνώρισης”

Σύντομο ιστορικό

Η Παλαιστίνη είναι μια μικρή περιοχή γης που έχει διαδραματίσει εξέχοντα ρόλο στην αρχαία και σύγχρονη ιστορία της Μέσης Ανατολής, που έχει σημαδευτεί από συχνές πολιτικές συγκρούσεις και βίαιες κατασχέσεις εδαφών λόγω της γεωστρατηγικής της σημασίας όντας σε ένα πολύτιμο σταυροδρόμι μεταξύ Αφρικής και Ασίας. Ουσιαστικά χωρίς πατρίδα πάνω από 70 χρόνια ο λαός της Παλαιστίνης παλεύει _όπως το μπορεί για ένα ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος, σε έναν αγώνα, που δυσκόλεψε _φτάνοντας συχνά σε αδιέξοδο μετά τις ανατροπές στην ΕΣΣΔ κλπ. σοσιαλιστικές χώρες. Ευθύς εξαρχής να πούμε, πως όπως σε κάθε κοινωνία, υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι _μιά χούφτα ισχυρά παράσιτα, με αντιτιθέμενα τα ταξικά τους συμφέροντα.

Προέρχεται από την Φιλιστία (ελληνική ρίζα), της οποίας το βόρειο σύνορο βρισκόταν κάπου κοντά στην Ιόππη, το δε νότιο στη Γάζα, εκτεινόταν σε μια απόσταση ~80 χλμ. κατά μήκος της Μεσογείου, η οποία χρονολογείται από τις περιγραφές των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων για την περιοχή τον 12ο αιώνα π.Χ. Από την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο έως το 1918, η Παλαιστίνη αναφερόταν συνήθως στη γεωγραφική περιοχή που βρίσκεται μεταξύ της Μεσογείου Θάλασσας και του ποταμού Ιορδάνη. Οι Άραβες (και χριστιανοί) Παλαιστίνιοι γίνονται εθνοτική οντότητα στις αρχές του 20ού αιώνα. Μεγάλο μέρος αυτής της γης είναι πλέον το σημερινό Ισραήλ.

Δείτε και
Οι παγκόσμιοι γκάγκστερ, με την αβάντα αμερικάνων ιμπεριαλιστών κλπ “πρόθυμων”

Οι πρώιμες ρίζες της

Σε όλη την ιστορία, η Παλαιστίνη κυβερνήθηκε από πολυάριθμες εθνοτικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων, των Περσών, των Ελλήνων, των Ρωμαίων, των Αράβων, των Φατιμιδών, των Σελτζούκων Τούρκων, των Σταυροφόρων, των Αιγυπτίων των Μαμελούκων κλπ

Από το 1517 έως το ~1917, η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε κατακτήσει την ευρύτερη περιοχή.
Όταν τελείωσε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος το 1918, πήραν τον έλεγχο της οι Βρετανοί και η Κοινωνία των Εθνών (τότε ΟΗΕ) εξέδωσε μια βρετανική εντολή για την Παλαιστίνη - ένα έγγραφο που έδινε στη Βρετανία διοικητικό έλεγχο στην περιοχή και περιλάμβανε διατάξεις για την ίδρυση μιας εβραϊκής εθνικής πατρίδας στην Παλαιστίνη - η οποία τέθηκε σε ισχύ το 1923.

Η διχοτόμηση

Το 1947, μετά από περισσότερες από δύο δεκαετίες βρετανικής κυριαρχίας, τα Ηνωμένα Έθνη πρότειναν ένα σχέδιο για τη διαίρεση της Παλαιστίνης σε δύο τμήματα: ένα ανεξάρτητο εβραϊκό κράτος και ένα ανεξάρτητο αραβικό κράτος. Η πόλη της Ιερουσαλήμ, την οποία διεκδικούσαν ως πρωτεύουσα τόσο οι Εβραίοι όσο και οι Παλαιστίνιοι Άραβες, επρόκειτο να είναι ένα διεθνές έδαφος με ειδικό καθεστώς.

Οι Εβραίοι ηγέτες αποδέχθηκαν _στα χαρτιά, το σχέδιο, ενώ πολλοί Παλαιστίνιοι Άραβες -μερικοί από τους οποίους πολεμούσαν ενεργά τα βρετανικά και εβραϊκά οικονομικοπολιτικά συμφέροντα στην περιοχή από τη δεκαετία του 1920- αντιτάχθηκαν σθεναρά, ενώ άρχισαν να σχηματίζονται “εθελοντικοί” στρατοί στην περιοχή.

Το Ισραήλ γίνεται κράτος

Τον Μάιο του 1948, λιγότερο από ένα χρόνο μετά την το Σχεδίου Διχοτόμησης, η Βρετανία αποχώρησε από την Παλαιστίνη και το Ισραήλ ανακήρυξε τον εαυτό του ανεξάρτητο κράτος, υπονοώντας την προθυμία να εφαρμόσει το Σχέδιο, ενώ σχεδόν αμέσως, γειτονικοί αραβικοί στρατοί κινήθηκαν για να αποτρέψουν την ίδρυση του ισραηλινού κράτους. Ο Αραβο-Ισραηλινός πόλεμος του 1948 που ακολούθησε αφορούσε το Ισραήλ και πέντε αραβικά έθνη—Ιορδανία, Ιράκ, Συρία, Αίγυπτο και Λίβανο. Μέχρι το τέλος του πολέμου τον Ιούλιο του 1949, το Ισραήλ (με τη βοήθεια Βρετανίας και ΗΠΑ) έλεγχε περισσότερο από τα δύο τρίτα της πρώην Βρετανικής επικράτειας, ενώ η Ιορδανία πήρε τον έλεγχο της Δυτικής Όχθης και η Αίγυπτος της Λωρίδας της Γάζας.

Η σύγκρουση του 1948 άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στον πόλεμο, ο οποίος έγινε πλέον περιφερειακός που περιελάμβανε έθνη-κράτη και ένα κουβάρι διπλωματικών, πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.

Γεννιέται η PLO

Το 1964, ιδρύθηκε η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) με σκοπό την ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους στη γη που διοικείτο προηγουμένως υπό τη βρετανική εντολή, και την οποία η PLO θεωρούσε ότι ήταν παράνομα κατεχόμενη από το Κράτος του Ισραήλ.

Αν και η PLO αρχικά υποστήριζε την καταστροφή του Κράτους του Ισραήλ ως μέσο για την επίτευξη του στόχου της (για την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους), στις Συμφωνίες του Όσλο του 1993, η αποδέχτηκε το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ με αντάλλαγμα την επίσημη αναγνώριση της από το Ισραήλ _καίριο σημείο στις ισραηλινοπαλαιστινιακές σχέσεις.

Το 1969, ο Παλαιστίνιος ηγέτης Γιασέρ Αραφάτ έγινε Πρόεδρος της PLO και κράτησε αυτόν τον τίτλο μέχρι που πέθανε το 2004.

Ο πόλεμος των έξι ημερών

Ξεκίνησε κατά τη διάρκεια μιας ασταθούς περιόδου διπλωματικών τριβών και αψιμαχιών μεταξύ του Ισραήλ και των γειτόνων του. Τον Απρίλιο του 1967, οι συγκρούσεις επιδεινώθηκαν όταν γενικεύτηκαν εκατέρωθεν βομβαρδισμοί και καταστράφηκαν έξι συριακά μαχητικά αεροσκάφη.

Στον απόηχο της αεροπορικής μάχης του Απριλίου, η –ακόμη ισχυρή, Σοβιετική Ένωση παρείχε στην Αίγυπτο πληροφορίες ότι το Ισραήλ μετακινούσε στρατεύματα στα βόρεια σύνορά του με τη Συρία προετοιμάζοντας μια ευρείας κλίμακας εισβολή. Οι πληροφορίες ήταν ακριβείς αναγκάζοντας τον Αιγύπτιο πρόεδρο Nasser να προωθήσει δυνάμεις στη χερσόνησο του Σινά, ενώ οι ΗΠΑ φρόντισαν για μια “ειρηνευτική” δύναμη των Ηνωμένων Εθνών που ουσιαστικά περιφρουρούσε τα σύνορα με το Ισραήλ για πάνω από μια δεκαετία.

Οι εξοπλισμένες μέχρι τα δόντια δυνάμεις του Ισραήλ εξαπέλυσαν στη συνέχεια μια προληπτική εναέρια επίθεση κατά της Αιγύπτου στις 5 Ιουνίου 1967, ισχυριζόμενες αυτοάμυνα: στη σύγκρουση που ακολούθησε, η οποία έληξε στις 10 Ιουνίου Ιορδανία και Συρία, τάχθηκαν στο πλευρό της Αιγύπτου. Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών, όπως ονομάστηκε, είχε ως αποτέλεσμα προσάρτηση και νέων εδαφών για το Ισραήλ.

Μέχρι το τέλος του πολέμου, το Ισραήλ είχε πάρει τον έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας, της Δυτικής Όχθης, της χερσονήσου του Σινά (μια έρημη, αλλά στρατηγικά σημαντική περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα στη Μεσόγειο και την Ερυθρά Θάλασσα) και τα Υψίπεδα του Γκολάν (ένα βραχώδες οροπέδιο που βρίσκεται ανάμεσα στη Συρία και το Ισραήλ). Η έκβαση του Αραβο-Ισραηλινού πολέμου του 1967 θα οδηγήσει σε συνεχιζόμενη ένταση και ένοπλη σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και των γειτόνων του τις επόμενες δεκαετίες.

Η Πρώτη Ιντιφάντα και οι Συμφωνίες του Όσλο

Το 1987, ξέσπασε η Πρώτη Ιντιφάντα, ο θυμός των Παλαιστινίων για τη συνεχιζόμενη ισραηλινή κατοχή της Γάζας και της Δυτικής Όχθης. Ομάδες Παλαιστινιακής πολιτοφυλακής εξεγέρθηκαν και εκατοντάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν.

σσ. Ιντιφάντα στα αραβικά (انتفاضة ) σημαίνει “ταρακούνημα”, ονομάστηκε και “πετροπόλεμος”, επειδή οι νεαροί Παλαιστίνιοι χρησιμοποιούσαν κυρίως πέτρες και άλλα αυτοσχέδια όπλα για να αντιμετωπίσουν τον προηγμένο τεχνολογικά ισραηλινό στρατό. είναι μια αραβική λέξη που σημαίνει κυριολεκτικά “τίναγμα”, αν και ευρέως έχει μεταφραστεί στα αγγλικά ως “εξέγερση”- “αντίσταση”. Εκτός από την περιχή της Παλαιστίνης υπάρχουν η March Intifada _εξέγερση εναντίον της βρετανικής αποικιοκρατίας στο Μπαχρέιν το Μάρτη του 1965, η Zemla Intifada κατά της ισπανικής αποικιοκρατίας στη Σαχάρα, τον Ιούνιο του 1970,η Intifada της ανεξαρτησίας στο Λίβανο μετά τη δολοφονία του Rafiq Hariri το 2005 _την ίδια χρονιά η γαλλική Intifada μεταναστών (από αραβικές χώρες) δεύτερης γενιάς στα προάστια του Παρισιού και άλλων γαλλικών πόλεων.

Μια επακόλουθη “ειρηνευτική” διαδικασία, γνωστή ως Συμφωνία του Όσλο, ξεκίνησε στις αρχές της 10ετίας του 1990 σε μια πολυμερή προσπάθεια να τερματιστεί η συνεχιζόμενη βία.
Η πρώτη (Όσλο Ι) δημιούργησε ένα χρονοδιάγραμμα για μια ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή και ένα σχέδιο για μια προσωρινή παλαιστινιακή κυβέρνηση σε τμήματα της Γάζας και της Δυτικής Όχθης. Η συμφωνία υπογράφηκε το 1993 από τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράμπιν και τον Παλαιστίνιο ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ.

Ο Αραφάτ επέστρεψε στη Γάζα το 1994 μετά από 27 χρόνια εξορίας. Ήταν επικεφαλής της νεοσύστατης Παλαιστινιακής Αρχής.

Το 1995, η Όσλο ΙΙ έθεσε τις βάσεις για την πλήρη αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τμήματα της Δυτικής Όχθης και άλλες περιοχές. Καθόρισε επίσης ένα χρονοδιάγραμμα για τις εκλογές του Παλαιστινιακού Νομοθετικού Συμβουλίου.

Όπως ήταν φυσικό οι Συμφωνίες του Όσλο απέτυχαν στον –υποτιθέμενο, στόχο τους να φέρουν το Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους να συμφωνήσουν για ένα ολοκληρωμένο ειρηνευτικό σχέδιο _θυμίζουμε πως στο μεταξύ είχε αλλάξει και άρδην υπέρ του ιμπεριαλισμού ο συσχετισμός στην παγκόσμια κονίστρα, μετά τις ανατροπές και την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ.

                     2η Ιντιφάντα _η βία συνεχίζεται

Τον Σεπτέμβριο του 2000 ξεκίνησε η 2^η  Παλαιστινιακή Ιντιφάντα. Μια από τις αφορμές ήταν όταν ο Αριέλ Σαρόν, που αργότερα θα γινόταν πρωθυπουργός του Ισραήλ, μπήκε με τσαμπουκά τον ιερό χώρο των μουσουλμάνων στο τέμενος al-Aqsa στην Ιερουσαλήμ και πολλοί Παλαιστίνιοι θεώρησαν ότι αυτή ήταν μια προσβλητική κίνηση και διαμαρτυρήθηκαν (ειρηνικά με πορείες κλπ).

Στη συνέχεια ξέσπασαν ταραχές, με βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας, θέτοντας τέλος στην άλλοτε πολλά υποσχόμενη ειρηνευτική διαδικασία.
Αυτή η περίοδος βίας μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών διήρκεσε σχεδόν πέντε χρόνια. Ο Γιασέρ Αραφάτ πέθανε τον Νοέμβριο του 2004 και μέχρι τον Αύγουστο του 2005, ο ισραηλινός στρατός αποσύρθηκε από τη Γάζα.

Παλαιστινιακός Λαός
Αγώνας απέναντι σε 10ετίες κατοχής, ξεριζωμού, καταπίεσης και δολοφονικών επεμβάσεων

        Η Χαμάς

Το 2006, η Χαμάς, μια σουνιτική ισλαμιστική μαχητική ομάδα, κέρδισε τις παλαιστινιακές βουλευτικές εκλογές και την ίδια χρονιά, ακολούθησαν μάχες μεταξύ Φατάχ (πολιτική πτέρυγα  της PLO) και Χαμάς. Το 2007, η Χαμάς πήρε το πάνω χέρι από τη Φατάχ σε μάχη για τη Γάζα (δείτε _Ριζοσπάστης Ενωμένοι όλοι εναντίον της "Χαμάς" -Η παλαιστινιακή και η ισραηλινή ηγεσία ενωμένες στη μάχη κατά των "τρομοκρατών" της "Χαμάς" - Έσπευσαν να βοηθήσουν και οι ΗΠΑ.... & Οξύνεται η ένοπλη αντιπαράθεση -

Διάλυση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, ανακοίνωσε ο πρόεδρος Αμπάς, απομάκρυνε τον πρωθυπουργό, ενώ η Γάζα κατέχεται από τη “Χαμάς” και η Δυτική Οχθη από τη “Φατάχ”)

Πολλές χώρες θεωρούν τη Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση, μια και έχει πραγματοποιήσει βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας και επανειλημμένα έχει ζητήσει την καταστροφή του Ισραήλ, αποτελώντας σήμερα οπλισμένο χέρι της Παλαιστίνης (βλ. Επιχείρηση “Cast Lead” _ Μόλυβδος Δεκ-2008, “Pillar of Defense” _Πυλώνας Άμυνας Νοέ-2012, “Protective Edge” _ Προστατευτική άκρη Ιούλ-2014 κά.

Τον Απρίλιο του 2014, η Χαμάς και η Φατάχ συμφώνησαν σε μια συμφωνία για μια ενιαία εθνική παλαιστινιακή κυβέρνηση.

Τρέχον “κράτος” της Παλαιστίνης

Οι Παλαιστίνιοι εξακολουθούν να αγωνίζονται για ένα κράτος που αναγνωρίζεται επίσημα από όλες τις χώρες.
Αν και οι Παλαιστίνιοι ζουν –διαχρονικά σε συγκεκριμένες περιοχές, συμπεριλαμβανομένης σήμερα της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας, οι Ισραηλινοί, με την ευλογία της κυβέρνησής τους και τις πλάτες της “διεθνούς κοινότητας” (βλ ΗΠΑ ΕΕ κλπ. “πρόθυμοι”), συνεχίζουν να εγκαθίστανται σε περιοχές που βρίσκονται υπό τον παλαιστινιακό έλεγχο. Πολλές διεθνείς οργανώσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων κά θεωρούν τέτοιους οικισμούς παράνομους, ενώ τα σύνορα δεν είναι σαφώς καθορισμένα και οι συγκρούσεις συνεχίζουν να είναι ο κανόνας. Ένα σημαντικό ποσοστό Ισραηλινών αντιτίθενται στους εποικισμούς και ζητούν να βρεθούν ειρηνικοί τρόποι  για να επιλυθούν οι διαφορές τους με τους Παλαιστίνιους.

Τον Μάιο του 2017, οι ηγέτες της Χαμάς παρουσίασαν έγγραφο που πρότεινε τον σχηματισμό ενός παλαιστινιακού κράτους χρησιμοποιώντας τα καθορισμένα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Ωστόσο, η “διεθνής κοινότητα” και η ισραηλινή κυβέρνηση απέρριψαν αμέσως το σχέδιο.

Τον Μάιο του 2018, ξέσπασαν νέες ταραχές όταν η πρεσβεία των ΗΠΑ μετεγκαταστάθηκε από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ. Κατανοώντας το ως ένα ακόμη σήμα της αμερικανικής υποστήριξης στο Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι απάντησαν με διαδηλώσεις στα σύνορα Γάζας-Ισραήλ, οι οποίες αντιμετωπίστηκαν με πραγματικά πυρά με αποτέλεσμα δεκάδες διαδηλωτές να χάσουν τη ζωή τους.

Για να φτάσουμε στο φετινό Οκτώβρη, όταν οι μαχητές της Χαμάς εξαπέλυσαν συντονισμένη επίθεση στο Ισραήλ, σκοτώνοντας εκατοντάδες Ισραηλινούς και με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου να κηρύξει πως «είμαστε σε πόλεμο», ξεκινώντας αεροπορικές επιδρομές στη Γάζα, με αποτέλεσμα νέες εκατόμβες αμάχων Παλαιστίνιων.

Αναφαίρετο δικαίωμα
η δημιουργία
ανεξάρτητου κράτους