Ο μύθος της “απόλυτης ελευθερίας”

Ελευθερία, προσωπικότητα και οργανωμένη πάλη
Ρίζος: ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ" __Μάης Ιούνης 2002
                                      Εις μνήμην

Το ζήτημα της σχέσης της οργανωμένης πάλης με την ελευθερία και την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του ιδεολογικού μας μετώπου. Είναι σημαντικό στοιχείο της ιδεολογικής διαπάλης, που αποτελεί συνιστώσα της ταξικής πάλης στην εκμεταλλευτική κοινωνία του καπιταλισμού. Η άρχουσα τάξη, προκειμένου να διασφαλίσει την κυριαρχία της, επιδιώκει να εμποδίσει τη μετατροπή της όποιας αμφισβήτησής της σε συνειδητή οργανωμένη πάλη και, πολύ περισσότερο, σε επαναστατική πολιτική πάλη. Επιδιώκει τον εγκλωβισμό των συνειδήσεων νέων κυρίως ανθρώπων, με στόχο να αποτρέψει τη συμμετοχή τους στους αγώνες του λαού και της εργατικής τάξης.

         Δείτε …

Όχι για να επιβάλουν αλλά 🤔 για να πείσουν
 Αυτό είναι 🙃 που σου δίνει αξία ?¿

Σε αυτή την κατεύθυνση χρησιμοποιούν διάφορες θεωρίες περί «ελευθερίας του ατόμου» και της «προσωπικότητάς» του, που αντιπαρατίθεται στην οργανωμένη πάλη γενικά, αλλά και στην επαναστατική πάλη ειδικότερα. Αξιοποιούν αυτές τις θεωρίες για να αποτρέψουν τη συμμετοχή των νέων ανθρώπων σε φορείς με αγωνιστικά-ταξικά χαρακτηριστικά και σε πολιτικές οργανώσεις που αταλάντευτα παλεύουν ενάντια στην κυριαρχία τους. Αντιλαμβάνονται, φυσικά, πως κύριος και πιο επικίνδυνος αντίπαλός τους είναι το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου (ΚΚΕ) και κατ' επέκταση η ΚΝΕ. Η άρχουσα τάξη εκμεταλλεύεται τις ανάγκες και τις ευαισθησίες της νεολαίας απέναντι στην ελευθερία, στη δημοκρατία, στη θέλησή της να ανοίξει καινούριους δρόμους. Προσπαθεί να κρύψει πως η ίδια και το εκμεταλλευτικό καθεστώς της γεννούν την ανελευθερία, την καταπίεση, τον καταναγκασμό και την κατάπνιξη της προσωπικότητας.

Σε όσους δεν κερδίζει ανοιχτά με το μέρος της, προσπαθεί να μετατρέψει την αυθόρμητη άρνηση προς την αστική πειθαρχία, που στηρίζεται στην καθημερινή βία της αστικής τάξης πάνω στην εργατική, σε άρνηση κάθε πειθαρχίας και οργάνωσης. Προσπαθεί, δηλαδή, να στρέψει τελικά τη νεολαία ενάντια στο οργανωμένο προοδευτικό κίνημα. Αντιλαμβανόμενοι την ουσία αυτών των επιδιώξεων της άρχουσας τάξης, οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε ολοκληρωμένα κάθε επιχείρημα ή ιδεολόγημά της ανοίγοντας μέτωπο στις λαθεμένες αντιλήψεις που καλλιεργεί και αναπτύσσει.

Η άρχουσα τάξη επικαλείται το μύθο της «απόλυτης ελευθερίας» του ατόμου. Ισχυρίζεται πως το άτομο πρέπει να είναι ελεύθερο από κάθε περιορισμό και καταναγκασμό. Πως η συμμετοχή σε κάθε οργάνωση προϋποθέτει μια ορισμένη πειθαρχία και ιεράρχηση, που φέρνουν τον καταναγκασμό και «πνίγουν» την προσωπικότητα μέσα στη ζωή της ομάδας. Κατά συνέπεια περιορίζουν την ελευθερία του ατόμου. Αυτές οι απόψεις συνιστούν μια συνειδητή προσπάθεια εξαπάτησης του εκμεταλλευόμενου λαού και της νεολαίας. Η άρχουσα τάξη όταν μιλάει για ελευθερία δεν αποσαφηνίζει:

·       Εάν υπάρχει απόλυτη ελευθερία.

·       Ποιο είναι το συγκεκριμένο ιστορικό και ταξικό της περιεχόμενο.

·       Ποιον αφορά και σε ποιον αναφέρεται η ελευθερία.

Αφετηριακή θέση της μαρξιστικής αντίληψης για την ελευθερία είναι το ότι ο άνθρωπος δε νοείται σε απομόνωση από το φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον. Οτι βρίσκεται σε μια διαρκή αλληλεπίδραση και διαλεκτική σχέση με αυτά. Όπως δεν έχει έννοια να πει κανείς ότι θέλει να είναι ελεύθερος από τους νόμους της φύσης, έτσι δεν έχει έννοια να πει ότι είναι ελεύθερος από τους νόμους της κοινωνίας. Άλλωστε αυτοί οι νόμοι υπάρχουν ανεξάρτητα από τη θέληση των ανθρώπων και η αγνόησή τους δεν αποτελεί παρά κραυγαλέα έκφραση άγνοιας ή αυταπατών.

Ελεύθερος γίνεται ο άνθρωπος όταν απελευθερώνεται από την άγνοια. Όταν γνωρίζει τους νόμους της φύσης και της κοινωνίας και δρα σύμφωνα με αυτούς για να αλλάξει την πραγματικότητα με τη θέλησή του. Ο μαρξιστικός ορισμός της ελευθερίας ως «συνειδητοποιημένης αναγκαιότητας», σύμφωνα με την οποία η ελευθερία της προσωπικότητας, της ομάδας, της τάξης, της κοινωνίας συνίσταται όχι στη «φανταστική ελευθερία» από τους αντικειμενικούς νόμους, αλλά στην ικανότητα του ατόμου να διαλέγει, «να παίρνει αποφάσεις έχοντας επίγνωση του προβλήματος» (Ένγκελς, στο βιβλίο Μαρξ Κ. και Ενγκελς Φ.). Αυτή η ιστορικά σχετική, αλλά και ταυτόχρονα πρακτικά ουσιαστική ελευθερία του ατόμου να εκλέγει τη δική του γραμμή συμπεριφοράς στις διάφορες περιστάσεις, επιφορτίζει τον άνθρωπο με την κοινωνική και ηθική ευθύνη να δρα... Αυτά τα ξέρει καλά η άρχουσα τάξη. Γι' αυτό όταν μιλάει για «απόλυτη ελευθερία» εννοεί τη δική της ελευθερία, τη βασισμένη στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την «ελευθερία» του εκμεταλλευόμενου να παραμένει στο σκοτάδι της ιδεολογικής χειραγώγησης από αυτήν, «ελεύθερος» από την επαναστατική προοπτική, «ελεύθερος» να συνεχίσει να είναι εκμεταλλευόμενος. Συνεπώς, είναι πέρα για πέρα αυταπάτη να μιλά κανείς για απόλυτη ελευθερία σε μια κοινωνία με ανταγωνιστικές, ταξικές αντιθέσεις, όπου η ελευθερία της άρχουσας τάξης προϋποθέτει τη μια ή την άλλη μορφή σκλαβιάς (δουλική, δουλοπαροικιακή, μισθωτή) της εκμεταλλευόμενης τάξης. Το «βασίλειο της ελευθερίας», κατά τον Μαρξ, θα έρθει μόνο με την πλήρη επικράτηση του κομμουνισμού σε παγκόσμια κλίμακα και θα ανοίξει διάπλατα τους δρόμους της πραγματικής απελευθέρωσης του ανθρώπου.

Σημειώνεται πως η σοσιαλιστική επανάσταση είναι ένα τεράστιο άλμα προς τα εμπρός, που ανοίγει το δρόμο για την πραγματική ελευθερία του ατόμου. Ομως, αυτό δε σημαίνει ότι απότομα καταργεί κάθε καταναγκασμό και ανισότητα... Πλήρης ελευθερία, κατάργηση κάθε καταναγκασμού και ανισότητας είναι δυνατή μόνο στην ανώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, όπου θα υπάρχει «γιγάντια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων» (Λένιν) και το χαρακτηριστικό της κοινωνίας θα είναι «από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» (Μαρξ).

Η άρχουσα τάξη επιδιώκει να κερδίσει την ενεργό συναίνεση ή την ανοχή απέναντι στο καθεστώς της. Αυτό, όμως, γίνεται όλο και πιο δύσκολο στις συνθήκες ολόπλευρης κρίσης του καπιταλισμού. Τα κάλπικα ιδανικά που προτείνει (ελεύθερος κόσμος, κοινωνία της ευημερίας, ευρωπαϊκό ιδανικό) όλο και πιο δύσκολα γίνονται αποδεκτά. Γι' αυτό, χωρίς να παραιτείται από το να κερδίσει ένα κομμάτι της νεολαίας ανοιχτά και καθαρά με τα αστικά ιδανικά, παράλληλα επιδιώκει:

·       α) Να κρατήσει τη νεολαία έξω από κάθε μορφή συλλογικής δράσης και οργανωμένης πάλης.

·       β) Να υποσκάψει από τα μέσα το οργανωμένο κίνημα χρησιμοποιώντας τον οπορτουνισμό, το ρεφορμισμό και τη δήθεν αυθόρμητη αναρχοαυτόνομη «εξέγερση».

Η πρώτη πλευρά της επίθεσης της άρχουσας τάξης αποκτά μεγαλύτερες... διαστάσεις στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, γιατί στο οργανωμένο μαζικό κίνημα ασκούν σημαντική επίδραση το ΚΚΕ και η ΚΝΕ. Γιατί οι παραδοσιακές μέθοδοι της άρχουσας τάξης (καταστολή, αυταρχισμός, τρομοκρατία και τραμπουκισμοί) δεν μπορούν να ανακόψουν την ανάπτυξη αριστερής ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας. Γιατί οι διάφορες οπορτουνιστικές και περιθωριακές ομάδες στο νεολαιίστικο κίνημα όχι μόνο δεν μπορούν να κυριαρχήσουν, αλλά ακολουθούν πορεία συρρίκνωσης. Η συμμετοχή του νέου στο εργατικό σωματείο, στη μαθητική κοινότητα, στο φοιτητικό σύλλογο, στον πολιτιστικό-αθλητικό σύλλογο και ακόμη περισσότερο στους διεκδικητικούς αγώνες είναι μια πρώτη μορφή αντίστασης απέναντι στο εκμεταλλευτικό καθεστώς. Συμβάλλει _ κάτω από την ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση του ΚΚΕ__στη διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης.

Η άρχουσα τάξη ξέρει πως η συμμετοχή των νέων στο μαζικό κίνημα περικλείει σοβαρούς κινδύνους γι' αυτήν. Γι' αυτό προσπαθεί να απομακρύνει τους νέους από τους μαζικούς φορείς:

·       Με την προβολή του ατομισμού («πρόσεξε την καριέρα σου», «οι νέοι πρέπει να πολιτεύονται λίγο και να μελετούν πολύ»).

·       Με την προπαγάνδα που ταυτίζει προοδευτικούς μαζικούς φορείς με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ και καλλιεργεί τη δυσπιστία για το ρόλο τους.

·       Με την άμβλυνση της ταξικής συνείδησης της εργατικής νεολαίας με διάφορες μεθόδους, που συνεχώς ανανεώνουν (πριμ, εκδρομούλες, ευρωπαϊκά προγράμματα, υποσχέσεις και ρουσφέτια).

·       Με την προώθηση διασπαστικών μορφών οργάνωσης και με τη δημιουργία κυβερνητικά ελεγχόμενων φορέων (Ελεύθερα Βήματα, Ομάδες Εργασίας, Κοινότητες).

·       Με την προώθηση αντιδραστικών απόψεων που ντύνουν με αναρχισμό ή αριστερίστικο μανδύα (περί «καπέλων» των παρατάξεων, σχετικά με εκμετάλλευση από τα συνδικαλιστικά στελέχη, για κατάπνιξη των δικαιωμάτων της μειοψηφίας).

·       Με την αξιοποίηση της ενίσχυσης της πολιτικής της από τη σοσιαλδημοκρατία, που αναπτύσσει θεωρίες για εθνικούς διαλόγους, ταξικές συνεννοήσεις και συναινέσεις, που δήθεν αποτελούν εκσυγχρονισμό των διαδικασιών του συνδικαλιστικού κινήματος.

Τέλος φόρμας

Ελευθερία του ατόμου,
δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα

Το ζήτημα της σχέσης της οργανωμένης πάλης με την ελευθερία και την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του ιδεολογικού μας μετώπου. Είναι σημαντικό στοιχείο της ιδεολογικής διαπάλης, που αποτελεί συνιστώσα της ταξικής πάλης στην εκμεταλλευτική κοινωνία του καπιταλισμού.

Σχετικά με τα ιδεολογήματα της αστικής τάξης για την ελευθερία, αναφερθήκαμε στο μύθο της «απόλυτης ελευθερίας», στο γεγονός ότι ελεύθερος γίνεται ο άνθρωπος όταν απελευθερώνεται από την άγνοια. Όταν γνωρίζει τους νόμους της φύσης και της κοινωνίας και δρα σύμφωνα με αυτούς για να αλλάξει την πραγματικότητα με τη θέλησή του. Οτι η ελευθερία σαν «συνειδητοποιημένη αναγκαιότητα» της προσωπικότητας, της ομάδας, της τάξης, της κοινωνίας συνίσταται όχι στη «φανταστική ελευθερία» από τους αντικειμενικούς της νόμους, αλλά στην ικανότητα του ατόμου «να παίρνει αποφάσεις έχοντας επίγνωση του προβλήματος» (Ένγκελς, στο βιβλίο Μαρξ Κ. και Ενγκελς Φ.). Αυτή η ιστορικά σχετική, αλλά και ταυτόχρονα πρακτικά ουσιαστική ελευθερία του ατόμου να εκλέγει τη δική του γραμμή συμπεριφοράς στις διάφορες περιστάσεις, επιφορτίζει τον άνθρωπο με την κοινωνική και ηθική ευθύνη να δρα. Ενώ όταν η άρχουσα τάξη μιλάει για «απόλυτη ελευθερία» εννοεί τη δική της ελευθερία, τη βασισμένη στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την «ελευθερία» του εκμεταλλευόμενου να παραμένει στο σκοτάδι της ιδεολογικής χειραγώγησης από αυτήν, «ελεύθερος» από την επαναστατική προοπτική, «ελεύθερος» να συνεχίσει να είναι εκμεταλλευόμενος. Σήμερα θα αναφερθούμε σε ένα άλλο επιχείρημα της άρχουσας τάξης για την «ελευθερία», αυτό της ελευθερίας του ατόμου, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και γιατί προβάλλεται.

Η άρχουσα τάξη αντιλαμβάνεται πως ο καπιταλισμός μπορεί να πέσει με την κάθοδο του λαού στο στίβο της επαναστατικής πάλης και όχι μέσα από επιμέρους διεκδικητικούς αγώνες, που - όταν είναι αποσπασμένοι από την επαναστατική προοπτική - έχει τη δυνατότητα να τους ενσωματώνει στο σύστημα και τη διαχείρισή του. Σε αυτήν την κατεύθυνση χρησιμοποιούν επιχειρήματα όπως: «Η πολιτική είναι βρώμικη υπόθεση», «όλα τα κόμματα κυνηγάνε την εξουσία για την εξουσία ή την εξουσία για το χρήμα. Γι' αυτό τα κόμματα πρέπει να μείνουν έξω από τα σωματεία, τα οποία μπορούν να διεκδικούν λύσεις στα πολύ συγκεκριμένα προβλήματα αφήνοντας κατά μέρος την πολιτική». Αυτή της την προπαγάνδα η άρχουσα τάξη τη στηρίζει στις αρνητικές εμπειρίες του λαού και της νεολαίας από τη δική της (αστική) πολιτική, όπου κυριαρχούν η εξαπάτηση του λαού, οι μεγαλόστομες διακηρύξεις χωρίς αντίκρισμα και η διαφθορά. Κρύβει το γεγονός πως ενώ για τους αστούς η πολιτική είναι η τέχνη της χειραγώγησης και εκμετάλλευσης του λαού, για τους κομμουνιστές είναι η επιστήμη και η τέχνη της επαναστατικής αφύπνισής του. Γι' αυτό για μας η πολιτική που εκφράζει τα γενικά συμφέροντα των εκμεταλλευομένων και καταπιεζόμενων είναι συνώνυμο των πιο υψηλών ιδανικών της ανθρωπότητας, ανώτερη σφαίρα της ανθρώπινης δράσης.

Στις πιο πολιτικοποιημένες μάζες της νεολαίας η άρχουσα τάξη, τα κόμματά της, η σοσιαλδημοκρατία προσπαθούν να καλλιεργήσουν τέτοιες απόψεις που να τις κρατάνε μακριά από την πάλη για το σοσιαλισμό, με βασικό όπλο τον αντικομμουνισμό. Συχνά αναφέρονται στην ελευθερία του ατόμου, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ισχυρίζονται πως στον καπιταλισμό έχουμε μια κοινωνική ανισότητα, αλλά και πολιτική ελευθερία, απόλυτη δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα. Αντίθετα - σύμφωνα με την άποψη τους - στο σοσιαλισμό το τίμημα της κοινωνικής ισότητας είναι ο «ολοκληρωτισμός», η έλλειψη δημοκρατίας και ο περιορισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η άρχουσα τάξη και η σοσιαλδημοκρατία εμφανίζουν το αστικό κράτος πέρα και πάνω από τις τάξεις, «ουδέτερο», «παλλαϊκό». Κρύβουν το γεγονός ότι το κράτος - πριν απ' όλα - είναι όργανο καταπίεσης της κυρίαρχης τάξης πάνω στους εκμεταλλευόμενους. Πως έχει κάποια σχετική αυτονομία από αυτήν για να μπορεί να εξασκεί τη βία του, συγκαλύπτοντας τον πραγματικό του ρόλο. Ετσι ο φασισμός και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι μεν διαφορετικές μορφές κράτους, διαφορετικές μορφές άσκησης της βίας της αστικής τάξης πάνω στο προλεταριάτο... αποτελούν όμως τον ίδιο τύπο κράτους, το αστικό κράτος. Αυτό δε σημαίνει πως οι κομμουνιστές περιφρονούν τα δημοκρατικά δικαιώματα ή αδιαφορούν για τη μορφή του αστικού κράτους. Η πορεία της ιστορίας αποδεικνύει πως είμαστε οι πιο συνεπείς υπερασπιστές των δημοκρατικών δικαιωμάτων, των συνδικαλιστικών και πολιτικών ελευθεριών που κατακτήθηκαν από τους αγώνες του λαού μας.

Αυτά, που αναγκάστηκε να παραχωρήσει η άρχουσα τάξη, διαρκώς τα επιβουλεύεται, προκειμένου να σταθεροποιήσει την κυριαρχία της και να αυξήσει τα κέρδη της. Τα επικαλείται σαν δήθεν πλεονεκτήματα του συστήματος, αλλά με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία επιχειρεί να τα νοθεύσει, να τα υποβαθμίσει και να τα ακυρώσει στην πράξη. Ιδιαίτερα αποκαλυπτική είναι η κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλιάς, στα σχολεία, στις στρατιωτικές μονάδες, όπου κυριαρχεί ο αυταρχισμός, που βολεύει και εξυπηρετεί την κυρίαρχη τάξη. Στην ουσία και στην πράξη η άρχουσα τάξη δε σέβεται τις δημοκρατικές ελευθερίες. Λένε πως είμαστε ελεύθεροι να διαλέξουμε όποιο κόμμα θέλουμε, αλλά είναι γνωστό το καθεστώς της ανισοτιμίας για το ΚΚΕ, οι αποκλεισμοί, οι διακρίσεις, ο εκφοβισμός, οι απειλές και οι μέθοδοι εξαγοράς ψήφων από το λαό. Ακόμα και η ισότητα του εκλογικού δικαιώματος είναι τυπική και επιφανειακή, όταν το κεφάλαιο παρεμβαίνει και ρυθμίζει τα ζητήματα της εξουσίας σύμφωνα με τα συμφέροντά του. Οταν οι μηχανισμοί διαμόρφωσης της συνείδησης του λαού (Μέσα Ενημέρωσης, Πολιτισμός κλπ.) ελέγχονται ασφυκτικά από τα μονοπώλια.

Στο σοσιαλισμό όχι μόνο δεν περιορίζονται τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά αποκτούν ολόπλευρο και πραγματικό περιεχόμενο. Η δημοκρατία, εκεί, δε θα περιορίζεται στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος κάθε 4 χρόνια, αλλά θα είναι καθημερινή πραγματικότητα, αφού ο σχεδιασμός και ο έλεγχος απαιτούν και προϋποθέτουν την αποφασιστική συμμετοχή του λαού. Στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες παρουσιάστηκαν και αρνητικά φαινόμενα και προβλήματα, που δεν αναιρούν όμως το γεγονός ότι δε χωράει καμιά σύγκριση ανάμεσα στη σοσιαλιστική δημοκρατία και την αστική δημοκρατία, θα υπάρχουν περιορισμοί στο σοσιαλισμό, αφού θα υπάρχει δικτατορία του προλεταριάτου, που σημαίνει επαναστατική δημοκρατική βία της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού πάνω στους μέχρι χτες εκμεταλλευτές της. Αυτό είναι αναγκαίο, αφού η επαναστατική εξουσία είναι υποχρεωμένη να προστατεύει τον εαυτό της, εφ' όσον η αστική τάξη ποτέ και πουθενά δεν παραδέχτηκε και δε θα παραδεχτεί την ήττα της. Θα κάνει τα πάντα για να ξαναποκτήσει την κυριαρχία της.

Το να αρνηθεί αυτό το προλεταριάτο, θα ισοδυναμούσε με το να ανοίξει διάπλατα την πόρτα για την ήττα της επανάστασης, για την πιο ωμή βία της αστικής τάξης που θα πάρει τη ρεβάνς.

Φυσικά, οι κομμουνιστές - από την ίδια τους την ιδεολογία - είναι οι πιο παθιασμένοι ανθρωπιστές. Γι' αυτό εξαντλούν κάθε δυνατότητα να γίνει το πέρασμα στο σοσιαλισμό με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος. Αυτό όμως δεν εξαρτάται από τους ίδιους, αλλά πριν απ' όλα από την ίδια την αντίσταση της αστικής τάξης. Το ζήτημα της σχέσης της οργανωμένης πάλης με την ελευθερία και την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του ιδεολογικού μας μετώπου. Είναι σημαντικό στοιχείο της ιδεολογικής διαπάλης, που αποτελεί συνιστώσα της ταξικής πάλης στην εκμεταλλευτική κοινωνία του καπιταλισμού.

Θα αναφερθούμε τώρα σε ένα ακόμη επιχείρημα της άρχουσας τάξης, αυτό της «ελευθερίας της προσωπικής ζωής» και το περιεχόμενο που του δίνουν, προκειμένου να ενσωματώνουν το λαό και ιδιαίτερα τη νεολαία στο εκμεταλλευτικό σύστημα. Τα επιτελεία αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας, αναφέρονται στο ζήτημα της ελευθερίας στην προσωπική ζωή, επιδιώκοντας να μεταφέρουν την ουσία του θέματος από την πολιτική και κοινωνική ζωή στην προσωπική.

Δηλαδή, στον καπιταλισμό είσαι ελεύθερος να αναπτύξεις όπως θέλεις την προσωπικότητά σου, να διαλέξεις τη δουλιά σου, τα γούστα σου, την ψυχαγωγία σου... ενώ ο σοσιαλισμός σημαίνει ισοπέδωση της προσωπικότητας και καταναγκασμός. Με αυτές τις αντιλήψεις, η αστική τάξη καλλιεργεί τη συνείδηση του ότι υπεύθυνος για τα προβλήματα που έχει κάποιος είναι ο ίδιος. Λένε «όποιος θέλει να δουλέψει θα βρει δουλιά», «οι άξιοι προχωρούν έστω και με δυσκολίες» και «οι εφοπλιστές πολλές φορές ξεκίνησαν από εργάτες»...

Καθένας, όμως, αντιλαμβάνεται το πόσο έξω από την πραγματικότητα είναι αυτά, το ποιες ελεύθερες επιλογές εγγυάται ο καπιταλισμός. Αντίθετα, ο σοσιαλισμός εγγυάται τα δικαιώματα της νέας γενιάς στη δουλιά, στη διαρκή μόρφωση, στον πολιτισμό και την άθληση. Ο καπιταλισμός κάθε μέρα πνίγει χιλιάδες ταλέντα, «θάβει» τεράστιες δημιουργικές δυνάμεις της νεολαίας. Ο σοσιαλισμός από τα πρώτα βήματα του νέου στην κοινωνική ζωή, παίρνει όλα τα μέτρα, δίνει όλη του τη φροντίδα για να μη μείνει καμιά πλευρά των δημιουργικών δυνατοτήτων της νεολαίας αναξιοποίητη. Για να ανθίσουν ολόπλευρα όλες οι ζωντανές δυνάμεις της.

Αλλά και ο ελεύθερος χρόνος στον καπιταλισμό κάθε άλλο παρά ελεύθερος είναι. Οταν τα μονοπώλια της τέχνης ελέγχουν ασφυκτικά την πολιτιστική ζωή, «καναλιζάρουν» __μαζί με τα Μέσα Ενημέρωσης-- τα γούστα και τις προτιμήσεις της νέας γενιάς, έτσι που η ψυχαγωγία, η πολιτιστική ζωή να χάνει κάθε δημιουργικό στοιχείο, να εκφυλίζεται σε εκτόνωση και αποπροσανατολισμό που εξασφαλίζουν την παθητικότητα και την υποταγή.

Επιχειρούν να φέρουν σε αντιπαράθεση την αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη με την προσωπική ζωή των νέων. Προκειμένου να υποβαθμίσουν τον αγωνιστικό χαρακτήρα του νεολαιίστικου κινήματος εμφανίζουν την επαναστατική πάλη σαν ασκητισμό, άρνηση της χαράς της ζωής, με ιδιαίτερες αιχμές ενάντια στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ. Σε αυτή τους την προσπάθεια, ποντάρουν στους διωγμούς του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας και καλλιεργούν κλίμα «λαθολογίας» για να κρατήσουν τη νεολαία μακριά από την επιρροή της ΚΝΕ.

Ταυτόχρονα, επιχειρούν να προβάλουν τα προβλήματα της προσωπικής ζωής (σχέσεις των δύο φύλων, οικογένεια, αποξένωση, μοναξιά κλπ.) αποκομμένα από τις κοινωνικές ρίζες που τα γεννούν και σε αντιπαράθεση με την οργανωμένη πολιτική πάλη. Στην ίδια κατεύθυνση χρησιμοποιούνται οι απόψεις και οι πρακτικές αναρχοαυτόνομων και περιθωριακών ομάδων που αναζητούν «κοινοβιακές νησίδες επικοινωνίας», αναζητούν την ελευθερία και την προσωπική ολοκλήρωση στη δήθεν «σεξουαλική απελευθέρωση», στον ανορθολογικό τρόπο ζωής ακόμα και στη χρήση ναρκωτικών. Επιδιώκεται, ακόμη, να υποκατασταθεί η οργανωμένη πάλη με τον πόλεμο «των φύλων» ή τον πόλεμο «των γενεών», δηλαδή από μια περιθωριακή, αφομοιωμένη από την αστική τάξη, «αμφισβήτηση», που αμφισβητεί πριν απ' όλα το οργανωμένο κίνημα και στρέφεται ενάντιά του.

Έτσι, η ελευθερία ταυτίζεται με τη φυγή από την πραγματικότητα, που φυσικά δεν αλλάζει με αυτό τον τρόπο.

Οι κομμουνιστές δεν υποτιμούν καθόλου την οξύτητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η νέα γενιά στην προσωπική της ζωή. Όμως τα βλέπουν σαν συνέπεια του συστήματος και των πολιτικών που το διαχειρίζεται. Τα αντιμετωπίζουν όχι με τη φυγή από την κοινωνία, αλλά μέσα από την πάλη για την αλλαγή της. Η συνειδητή επαναστατική πάλη είναι αυτή που δίνει τη δυνατότητα στο νέο να αντιμετωπίσει και αυτά τα προβλήματα ιδεολογικά τεκμηριωμένα. Να ζήσει μια δημιουργική ζωή, αισιόδοξη και με πλούσιο περιεχόμενο, βασισμένη σε σταθερές αξίες και ιδανικά και όχι σε ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Αναφέρονται στην «αποϊδεολογικοποίηση» της πολιτικής, την οποία και επιδιώκουν συγκροτημένα, ταυτίζοντας την ιδεολογία με το δογματισμό και συσκοτίζοντας πως η έλλειψη ιδεολογίας μετατρέπει την πολιτική σε καιροσκοπισμό.Αυτή ακριβώς είναι η κατεύθυνση του αστικού φιλελευθερισμού και μια σημαντική πλευρά τού λεγόμενου «ευρωπαϊκού ιδανικού».

Σαν προϋπόθεση της ελευθερίας και της δημοκρατίας εμφανίζεται «η πολιτική του μέτρου», «χωρίς ιδεολογικό φανατισμό και οξύτητες», που οδηγεί κατευθείαν στην ταξική συνεργασία, στη μέσα σε «καθωσπρέπει» αστικά πλαίσια πολιτική δράση. Εδώ οδηγούν και οι μύθοι περί συμμετοχής, αφού η ελευθερία ταυτίζεται με τη «συμμετοχή» που σημαίνει όχι αγώνες και κινητοποιήσεις. Προβάλλεται, τελικά, η ελευθερία του να βολεύονται οι «από κάτω» με τα ψίχουλα και οι «από πάνω» με την πίπα. Με άλλα λόγια, να παρακολουθούν οι εκμεταλλευόμενοι τους εκμεταλλευτές τους, όταν αυτοί παίρνουν αποφάσεις και να νομίζουν ότι τις παίρνουν οι ίδιοι. Σημαντικός είναι ο ισχυρισμός τους πως «η ελευθερία δε συμβιβάζεται με τη συμμετοχή στην ΚΝΕ».Γνωρίζουμε, βέβαια, πως κύριο μέλημα της άρχουσας τάξης είναι να εμποδίσει τη στράτευση της νεολαίας μέσα από τις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος.

Ένας βασικός στόχος της επίθεσής της είναι οι αρχές συγκρότησης και λειτουργίας του επαναστατικού κόμματος νέου τύπου, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός.

Η αστική τάξη εξασκεί διαρκή και εντονότατη ιδεολογική πίεση στη νεολαία και πιο ειδικά στα μέλη της ΚΝΕ. Αξιοποιώντας τους σοσιαλδημοκράτες, τους αναθεωρητές και τους δήθεν αναρχοαυτόνομους:

• Εμφανίζουν παραμορφωμένο το πρόσωπο του Κνίτη (φυτό, άβουλος κλπ.).
• Εμφανίζουν την ΚΝΕ άκριτο χειροκροτητή μιας πολιτικής σκέψης που της επιβάλλεται.
• Κανακεύουν υποκριτικά τη νεολαία, καλλιεργώντας λαθεμένες αντιλήψεις για δήθεν πρωτοπορία της, υποτιμώντας την εργατική τάξη και το ρόλο της.
• Ολοι αυτοί, βέβαια, βάλλουν ενάντια στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, γιατί ξέρουν πως χωρίς αυτόν το επαναστατικό κόμμα εκφυλίζεται σε πλαδαρή οργάνωση, ανίκανη να οδηγήσει τις πλατιές μάζες στην επαναστατική πάλη.
• Διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα με στόχο να πλήξουν την ΚΝΕ και το κύρος της στη νεολαία, που διαρκώς ανεβαίνει, σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης.

Σε αυτά τα πλαίσια είναι ξεκάθαρο πως η ελευθερία και η ανάπτυξη της προσωπικότητας συνδέονται άρρηκτα και στην πραγματικότητα εξασφαλίζονται στα πλαίσια της οργανωμένης πάλης. Στην πορεία των ταξικών αγώνων για την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Στην πορεία της καθημερινή πάλης, που θα αλλάξει ριζικά τα πράγματα στη χώρα μας. Στην πορεία πολύμορφων συσπειρώσεων του λαού και της νεολαίας γύρω από σοβαρά κοινωνικοπολιτικά προβλήματα του σήμερα. Στην καθημερινή προσπάθεια να γίνει κανένας καλύτερος και να προσφέρει περισσότερα στο λαό και στον τόπο που στενάζουν κάτω από συνθήκες ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και έντονης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

               Στην μνήμη του συντρόφου Τάσου Χρονά
2+ χρόνια από τότε που έφυγε από την ζωή_ Όλοι τον θυμόμαστε ως σύντροφο εργατικό, επίμονο, μαχητικό, που υπηρέτησε με ανιδιοτέλεια και συνέπεια τις αρχές του ΚΚΕ, με ακλόνητη πίστη στην υπόθεση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Υπερασπίστηκε αταλάντευτα τον χαρακτήρα του Κόμματος την δύσκολη περίοδο των ανατροπών, της αντεπανάστασης και της εσωκομματικής κρίσης, με σημαντική συμβολή στο να κρατηθεί ζωντανή η ΚΟ της περιοχής του (Στερεάς), καθώς και στην ανασυγκρότηση τους στη συνέχεια. Στα χρόνια της οργανωμένης κομματικής του ζωής ανέλαβε σημαντικές υπεύθυνες κομματικές δουλειές, ως μέλος του τμήματος Υγείας της ΚΕ του ΚΚΕ, γραμματέας της ΝΕ Φθιώτιδας, μέλος του Γραφείου Περιοχής Αν. Στερεάς και Εύβοιας. Ήταν εκλεγμένος περιφερειακός σύμβουλος Στερεάς Ελλάδας με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» έχοντας μακρά θητεία στην τοπική διοίκηση ( Περιφέρεια Στερεάς, Δήμος Λαμίας Νομαρχία Φθιώτιδας), καθώς και στον Ιατρικό Σύλλογο Φθιώτιδας και τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο. Υπηρέτησε το Κόμμα εκπληρώνοντας τα καθήκοντα του με ιδιαίτερο αίσθημα προσωπικής ευθύνης από όλες χρεώσεις που του ανατέθηκαν. Με τις ίδιες αρχές υπηρέτησε ως γιατρός στο νοσοκομείο Λαμίας από το 1988 έως το 2017 που συνταξιοδοτήθηκε, αναπτύσσοντας παράλληλα έντονη συνδικαλιστική δράση. Κέρδισε το σεβασμό και την εκτίμηση των συναδέλφων του, αλλά και του λαού της περιοχής, αποτελώντας παράδειγμα κομμουνιστή γιατρού και ανθρώπου. Στο πρόσωπο του ο λαός της περιοχής έβλεπε τον άνθρωπο που τον στήριζε στις αγωνίες της ζωής για την επιβίωση και παράλληλα τον μαχητή που με την στάση ζωής του, τον ενέπνεε στον αγώνα για τα σύγχρονα δικαιώματα του.
Δεν ξεχνάμε ποτέ τη σημαντική προσφορά του στο Κόμμα, στο κίνημα, στον λαό της περιοχής. Η ανιδιοτελής στάση του σε όλα τα επίπεδα της δράσης του αποτελεί παρακαταθήκη ειδικά για τους νέους κομμουνιστές