Η αφίσα, αφορά την "ελευθερία" _με τα λόγια του δημιουργού της ... "Η ελευθερία είναι μια πολυδιάστατη έννοια που μπορεί να ερμηνευθεί με διάφορους τρόπους. Συχνά, η ελευθερία αναφέρεται στην ενέργεια, τη σκέψη και την έκφραση χωρίς καταπίεση ή περιορισμούς" _μεγάλη κουβέντα
· 3.000 ταινίες 🎥
· 25 αίθουσες (3 κλειστές πια: Αττικόν, Απόλλων, Ιντεάλ)
· 100 Αφιερώματα,
· 700 διεθνείς καλεσμένους/-ες
· 200 πάρτι
· 70 παράλληλες εκδηλώσεις και
· πάνω από 1.000.000 θεατές.
«Αυτά, όμως, που δεν χωράνε σε στατιστικά και μετρήσεις είναι τα ατελείωτα γέλια και δάκρυα, οι αναρίθμητες συναντήσεις με σινεφίλ συζητήσεις, οι φιλίες και οι έρωτες και όλες οι αξέχαστες εμπειρίες που μας χάρισε το Φεστιβάλ μέσα κι έξω από την κινηματογραφική αίθουσα. Οι Νύχτες Πρεμιέρας μεγάλωσαν μαζί μας και τώρα έφτασαν στην ορόσημη ενηλικίωση που σηματοδοτούν 30 λαμπερά χρόνια. Ευχόμαστε, λοιπόν, για φέτος και για τα επόμενα 30, οι προβολείς των σινεμά μας να εκπέμπουν εκείνη τη φωτεινή δέσμη που συνδέει για πάντα τα φθινόπωρα της πόλης μας.»
Οι ανακοινώσεις της επετειακής έκδοσης ξεκινούν με την παρουσίαση της αφίσας του 30ού Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας, από τον σχεδιαστή οπτικής επικοινωνίας, Βασίλη Μέξη. Όπως αναφέρει το δελτίο Τύπου: «Για την επετειακή αυτή χρονιά, το πλαίσιο που ορίστηκε από την Πρόεδρο της Κινηματογραφικής Εταιρείας Αθηνών, Μαρία Μπόμπολα, είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Η ελευθερία σαν στόχο, η ελευθερία σαν ποιότητα. Την οποία καλούμαστε να τιμήσουμε και να προάγουμε μέσα από τις δράσεις και το πρόγραμμα των Νυχτών Πρεμιέρας. Με τις επιλογές μας και τις συνεργασίες μας. Με την αφίσα μας.»
Η αφίσα με τα
λόγια του δημιουργού της:
«Η ελευθερία είναι μια πολυδιάστατη έννοια που μπορεί να ερμηνευθεί με
διάφορους τρόπους. Συχνά, η ελευθερία αναφέρεται στην ενέργεια, τη σκέψη και
την έκφραση χωρίς καταπίεση ή περιορισμούς.
Μέσα σε μια ασπρόμαυρη σύνθεση, δεκαπέντε λευκές δέσμες φωτός ξεκινούν σαν
κλωστές από το έδαφος και διασχίζουν το σκοτάδι. Η πορεία τους δεν είναι η
αναμενόμενη: Λυγίζουν, διπλώνουν, στροβιλίζονται και διατείνονται απέραντα.
Μέσα από τον σπειροειδή σχηματισμό τους μοιάζουν να διαπερνούν κάθε πλαίσιο και
να αμφισβητούν την προδιαγεγραμμένη τους κατεύθυνση.
Αυτοί είναι οι προβολείς των Νυχτών Πρεμιέρας, οι οποίοι φωτίζουν
κινηματογραφικά την Αθήνα για 30 χρόνια. Σε αυτή τη νοητή διαδρομή τους μέσα
στον χρόνο οι πορείες συχνά αλλάζουν, αλλά ο στόχος παραμένει ίδιος: να
δημιουργούν νέες προοπτικές, έχοντας ως κινητήρια δύναμη και έμπνευση την
ελευθερία».
ℹ️ Ο Βασίλης Μέξης, με Bachelor στο Graphic Design, είναι ο σχεδιαστής πίσω από το Athens Open Air Film Festival και το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας από το 2016 μέχρι σήμερα. Παράλληλα, από το 2013 εργάζεται στον κλάδο της διαφήμισης ως Art Director, έχοντας στο βιογραφικό του συμμετοχές σε διακεκριμένες καμπάνιες, ενώ έχει αναλάβει την επιμέλεια εξωφύλλων βιβλίων και περιοδικών μεγάλης κυκλοφορίας. Η δουλειά του έχει φιλοξενηθεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, έχοντας αποσπάσει επαίνους και βραβεία σε εγχώριους και διεθνείς διαγωνισμούς.
Το 30ό
Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας θα
πραγματοποιηθεί από τις 2 έως και τις 13 Οκτωβρίου 2024.
Περισσότερες πληροφορίες στο cinemagazine
στο επίσημο site των Νυχτών Πρεμιέρας,
στην σελίδα του Φεστιβάλ στο Facebook, στον
λογαριασμό του στο Instagram,
το Twitter και εδώ 🎥 (ειδικά για σινεφίλ
_δυστυχώς εν μέσω 10άδων "χορηγών", με ποτά και τσιγάρα και χρυσάφι
και όλα τα "καλά")
Για την ελευθερία της άποψης...
Η συνεχής επανάληψη έχει πάρει καταιγιστικές διαστάσεις: «Ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει τη γνώμη του, αφού ζούμε στη δημοκρατία»!.. Υποκρισία και φαινομενικότητα.
Υποκρισία, πρώτα απ' όλα γιατί η κοινωνία που ζούμε είναι χωρισμένη σε τάξεις. Και αφού η μια (η αστική) εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη, αφού τα μονοπώλια, δηλαδή ο ιμπεριαλισμός, πέραν της εργατικής τάξης έχουν θύματά τους και τα μικρομεσαία στρώματα που καταπιέζουν, είναι αδύνατο να εκφέρεται γενικώς «ελεύθερος λόγος». Δεν υπάρχουν «πολίτες», όπως αρέσκονται πολλοί να λένε. Υπάρχουν οι εκμεταλλευτές και οι υπό εκμετάλλευση.
Φαινομενικότητα, γιατί η φράση «ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζεται» είναι από μόνη της φράση ακρωτηριασμένη. Πιο συγκεκριμένα:
1. Πόσο είναι ελεύθεροι χιλιάδες εργάτες και εργάτριες να λένε την άποψή τους, τη στιγμή που η απόλυση κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους; Πόσο είναι ελεύθεροι να προπαγανδίζουν παντού τις θέσεις του ΚΚΕ, να συνδικαλίζονται, να απεργούν; Ακόμη και σε χώρους που τα παραπάνω είχαν κατακτηθεί, σήμερα έχουν καταργηθεί. Δίχως να σημαίνει ότι και αν δεν είχαν καταργηθεί, οι εργάτες θα ήταν ελεύθεροι. Δε θα ήταν, γιατί και πάλι τα μέσα παραγωγής θα ανήκαν σε άλλους. Στους εργοδότες.
Οι οποίοι εργοδότες έχουν την ελευθερία να κάνουν ό,τι θέλουν. Να δημιουργούν εργοδοτικά σωματεία, να απολύουν, να εκβιάζουν, να παίρνουν το εργοστάσιο και να φεύγουν, να προσβάλλουν, να εντείνουν την εκμετάλλευση, αρκετοί να υποκινούν και πολέμους. Αρα, ζούμε σε μια κοινωνία όπου δεν είναι όλοι ελεύθεροι, ακόμη και για να ασκήσουν στοιχειώδεις ελευθερίες.
Βεβαίως, ενώ ο εργάτης κινδυνεύει να μείνει στο δρόμο αν απεργήσει, ο κάθε σωματέμπορος μπορεί άνετα να εμφανίζεται δημοσίως (βλέπε τηλεόραση) και να διδάσκει ...ήθος, προπαγανδίζοντας τα ανδρικά πορνεία!! Και άλλοι τα γυναικεία, σε TV, περιοδικά, εφημερίδες, παντού.
2. Τι θα πει ελευθερία έκφρασης; Μια άποψη που απλώς λέγεται για να λέγεται, είναι μια ανύπαρκτη ουσιαστικά άποψη. Πέρα από το ότι οι απόψεις υπάρχουν για να γίνονται πράξη και όχι για να μένουν λόγια του αέρα. Αρα ελευθερία του λόγου σημαίνει πρώτα απ' όλα δυνατότητα να υλοποιηθεί ο λόγος. Υπάρχει τέτοια ελευθερία στην κοινωνία «μας»; Ασφαλώς ΝΑΙ, ασφαλώς ΟΧΙ.
ΝΑΙ, όσον αφορά στους κυρίαρχους. ΟΧΙ, όσον αφορά αυτούς που αντιπαλεύουν τους κυρίαρχους. Ένα πανό κρεμάστηκε στην Ακρόπολη και ξεσηκώθηκαν οι πάντες (όχι ο λαός που το είδε πολύ θετικά), για να κατακεραυνώσουν το ΚΚΕ! Με το δίκιο τους, γιατί αυτό το «απλό» πανό υπερέβαινε τα καθορισμένα όρια της κυρίαρχης νομιμότητας. Ήταν πέρα από τα εσκαμμένα...
Επειδή, λοιπόν, οι όποιες απόψεις διαμορφώνονται και εκφράζονται με σκοπό να κατακτήσουν συνειδήσεις, για να υλοποιηθούν, αποτελεί, για παράδειγμα, υποκρισία αυτό που είπε (ΝΕΤ) ο εκπρόσωπος Τύπου της αρχιεπισκοπής, ότι ο Χριστόδουλος εκφράζει απλώς τη γνώμη του, όπως έχει δικαίωμα. Και αποτελεί υποκρισία, γιατί η συνεχής προσπάθεια του αρχιεπισκόπου να σκαλίζει μούμιες, δηλαδή τον αστικό εθνικισμό της προοδευτικής περιόδου, για να τον κάνει πλατύ κίνημα σήμερα, που η αστική τάξη έχει σαπίσει πατόκορφα, δεν αποτελεί απλή εκφορά λόγου. Αποτελεί αξιοποίηση της θέσης του για να γίνει ο λόγος πράξη!.. Αλλο θέμα ότι συνηθίζει να κρύβει τις βαθύτερες σκέψεις του λόγω συνθηκών και να αναδιπλώνεται ταχύτατα όταν χρειάζεται...
3. Υπάρχουν απόψεις και απόψεις. Απόψεις που θέλουν να πάνε μπροστά τον κόσμο και απόψεις που ενισχύουν τη σημερινή κοινωνία. Από αυτή την άποψη δεν αποτελεί πλούτο η κάθε άποψη. Λόγου χάρη, η άποψη του Μπους, του Σιράκ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ δε συνιστούν πλούτο για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Δε συνιστά πλούτο η άποψη που εξέφρασε ο Κ. Καραμανλής, ότι «το λαϊκό ευρωπαϊκό κόμμα και η χριστιανική θρησκεία εκφράζουν την πρωτοποριακή ιδεολογία της εποχής μας»! Συνιστά, βεβαίως, ιδεολογική θωράκιση της πλουτοκρατίας.
Στην πραγματικότητα διεξάγεται ιδεολογική διαπάλη, με στόχο οι α΄ απόψεις να υπερισχύσουν, να νικήσουν τις β΄ απόψεις. Πράγμα φυσικό. Με τη διαφορά ότι οι κομμουνιστές υποστηρίζουμε πως οι αντιλαϊκές απόψεις είναι που πρέπει να ηττηθούν αποφασιστικά. Αυτό σημαίνει και η προσπάθεια να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων υπέρ των λαϊκών συμφερόντων.
4. Οι κυρίαρχοι θιασώτες της «ελεύθερης» άποψης αποκρύβουν το εξίσου σημαντικό ζήτημα: Τα μέσα. Δηλαδή το ποια και πόσα μέσα διαθέτει η κάθε πλευρά για να διαδώσει την άποψή της. Ο αγώνας για τις αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι και εδώ εξαιρετικά άνισος. Οχι μόνο επειδή η κυρίαρχη ιδεολογία είναι κατά πολύ παλαιότερη και επεξεργασμένη, ούτε μόνο επειδή είναι νικήτρια (προσωρινά) στη σύγκρουση σοσιαλισμού - καπιταλισμού, αλλά και γιατί έχει ως μέσα διάδοσης και επιβολής της όλους τους μηχανισμούς (κράτος, παιδεία, εκκλησία, θεσμούς), που είναι κατά πολύ υπέρτεροι των μέσων που διαθέτει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Αυτά τα προβλήματα τα λύνει η ταξική πάλη. Στη δράση, που έχει ως περιεχόμενο την εναντίωση στην αντιλαϊκή πολιτική, στον ιμπεριαλισμό, οι απόψεις (δηλαδή οι συνειδήσεις) κάνουν πολλά βήματα σε ελάχιστο χρόνο. Τόσα όσα δεν μπορούν να φανταστούν στο διάστημα που η δράση είναι κατώτερη των αναγκών.
Του Μάκη ΜΑΪΛΗ
Ο μύθος της “απόλυτης ελευθερίας”
Το ζήτημα της σχέσης της οργανωμένης πάλης με την ελευθερία και την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του ιδεολογικού μας μετώπου. Είναι σημαντικό στοιχείο της ιδεολογικής διαπάλης, που αποτελεί συνιστώσα της ταξικής πάλης στην εκμεταλλευτική κοινωνία του καπιταλισμού.
Η άρχουσα τάξη, προκειμένου να διασφαλίσει την κυριαρχία της, επιδιώκει να εμποδίσει τη μετατροπή της όποιας αμφισβήτησής της σε συνειδητή οργανωμένη πάλη και, πολύ περισσότερο, σε επαναστατική πολιτική πάλη. Επιδιώκει τον εγκλωβισμό των συνειδήσεων νέων κυρίως ανθρώπων, με στόχο να αποτρέψει τη συμμετοχή τους στους αγώνες του λαού και της εργατικής τάξης. Σε αυτή την κατεύθυνση χρησιμοποιούν διάφορες θεωρίες περί «ελευθερίας του ατόμου» και της «προσωπικότητάς» του, που αντιπαρατίθεται στην οργανωμένη πάλη γενικά, αλλά και στην επαναστατική πάλη ειδικότερα. Αξιοποιούν αυτές τις θεωρίες για να αποτρέψουν τη συμμετοχή των νέων ανθρώπων σε φορείς με αγωνιστικά-ταξικά χαρακτηριστικά και σε πολιτικές οργανώσεις που αταλάντευτα παλεύουν ενάντια στην κυριαρχία τους. Αντιλαμβάνονται, φυσικά, πως κύριος και πιο επικίνδυνος αντίπαλός τους είναι το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου (ΚΚΕ) και κατ' επέκταση η ΚΝΕ.
Η άρχουσα τάξη εκμεταλλεύεται τις ανάγκες και τις ευαισθησίες της νεολαίας απέναντι στην ελευθερία, στη δημοκρατία, στη θέλησή της να ανοίξει καινούριους δρόμους. Προσπαθεί να κρύψει πως η ίδια και το εκμεταλλευτικό καθεστώς της γεννούν την ανελευθερία, την καταπίεση, τον καταναγκασμό και την κατάπνιξη της προσωπικότητας. Σε όσους δεν κερδίζει ανοιχτά με το μέρος της, προσπαθεί να μετατρέψει την αυθόρμητη άρνηση προς την αστική πειθαρχία, που στηρίζεται στην καθημερινή βία της αστικής τάξης πάνω στην εργατική, σε άρνηση κάθε πειθαρχίας και οργάνωσης. Προσπαθεί, δηλαδή, να στρέψει τελικά τη νεολαία ενάντια στο οργανωμένο προοδευτικό κίνημα. Αντιλαμβανόμενοι την ουσία αυτών των επιδιώξεων της άρχουσας τάξης, οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε ολοκληρωμένα κάθε επιχείρημα ή ιδεολόγημά της ανοίγοντας μέτωπο στις λαθεμένες αντιλήψεις που καλλιεργεί και αναπτύσσει.
Η άρχουσα τάξη επικαλείται το μύθο της «απόλυτης ελευθερίας» του ατόμου. Ισχυρίζεται πως το άτομο πρέπει να είναι ελεύθερο από κάθε περιορισμό και καταναγκασμό. Πως η συμμετοχή σε κάθε οργάνωση προϋποθέτει μια ορισμένη πειθαρχία και ιεράρχηση, που φέρνουν τον καταναγκασμό και «πνίγουν» την προσωπικότητα μέσα στη ζωή της ομάδας. Κατά συνέπεια περιορίζουν την ελευθερία του ατόμου. Αυτές οι απόψεις συνιστούν μια συνειδητή προσπάθεια εξαπάτησης του εκμεταλλευόμενου λαού και της νεολαίας. Η άρχουσα τάξη όταν μιλάει για ελευθερία δεν αποσαφηνίζει:
· Εάν υπάρχει απόλυτη ελευθερία.
· Ποιο είναι το συγκεκριμένο ιστορικό και ταξικό της περιεχόμενο.
· Ποιον αφορά και σε ποιον αναφέρεται η ελευθερία.
Αφετηριακή θέση της μαρξιστικής αντίληψης για την ελευθερία είναι το ότι ο άνθρωπος δε νοείται σε απομόνωση από το φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον. Οτι βρίσκεται σε μια διαρκή αλληλεπίδραση και διαλεκτική σχέση με αυτά. Όπως δεν έχει έννοια να πει κανείς ότι θέλει να είναι ελεύθερος από τους νόμους της φύσης, έτσι δεν έχει έννοια να πει ότι είναι ελεύθερος από τους νόμους της κοινωνίας. Αλλωστε αυτοί οι νόμοι υπάρχουν ανεξάρτητα από τη θέληση των ανθρώπων και η αγνόησή τους δεν αποτελεί παρά κραυγαλέα έκφραση άγνοιας ή αυταπατών. Ελεύθερος γίνεται ο άνθρωπος όταν απελευθερώνεται από την άγνοια. Οταν γνωρίζει τους νόμους της φύσης και της κοινωνίας και δρα σύμφωνα με αυτούς για να αλλάξει την πραγματικότητα με τη θέλησή του. Ο μαρξιστικός ορισμός της ελευθερίας ως «συνειδητοποιημένης αναγκαιότητας», σύμφωνα με την οποία η ελευθερία της προσωπικότητας, της ομάδας, της τάξης, της κοινωνίας συνίσταται όχι στη «φανταστική ελευθερία» από τους αντικειμενικούς νόμους, αλλά στην ικανότητα του ατόμου να διαλέγει, «να παίρνει αποφάσεις έχοντας επίγνωση του προβλήματος» (Ενγκελς, στο βιβλίο Μαρξ Κ. και Ενγκελς Φ.). Αυτή η ιστορικά σχετική, αλλά και ταυτόχρονα πρακτικά ουσιαστική ελευθερία του ατόμου να εκλέγει τη δική του γραμμή συμπεριφοράς στις διάφορες περιστάσεις, επιφορτίζει τον άνθρωπο με την κοινωνική και ηθική ευθύνη να δρα... Αυτά τα ξέρει καλά η άρχουσα τάξη. Γι' αυτό όταν μιλάει για «απόλυτη ελευθερία» εννοεί τη δική της ελευθερία, τη βασισμένη στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την «ελευθερία» του εκμεταλλευόμενου να παραμένει στο σκοτάδι της ιδεολογικής χειραγώγησης από αυτήν, «ελεύθερος» από την επαναστατική προοπτική, «ελεύθερος» να συνεχίσει να είναι εκμεταλλευόμενος.
Συνεπώς, είναι πέρα για πέρα αυταπάτη να μιλά κανείς για απόλυτη ελευθερία σε μια κοινωνία με ανταγωνιστικές, ταξικές αντιθέσεις, όπου η ελευθερία της άρχουσας τάξης προϋποθέτει τη μια ή την άλλη μορφή σκλαβιάς (δουλική, δουλοπαροικιακή, μισθωτή) της εκμεταλλευόμενης τάξης. Το «βασίλειο της ελευθερίας», κατά τον Μαρξ, θα έρθει μόνο με την πλήρη επικράτηση του κομμουνισμού σε παγκόσμια κλίμακα και θα ανοίξει διάπλατα τους δρόμους της πραγματικής απελευθέρωσης του ανθρώπου.
Σημειώνεται πως η σοσιαλιστική επανάσταση είναι ένα τεράστιο άλμα προς τα εμπρός, που ανοίγει το δρόμο για την πραγματική ελευθερία του ατόμου. Ομως, αυτό δε σημαίνει ότι απότομα καταργεί κάθε καταναγκασμό και ανισότητα... Πλήρης ελευθερία, κατάργηση κάθε καταναγκασμού και ανισότητας είναι δυνατή μόνο στην ανώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, όπου θα υπάρχει «γιγάντια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων» (Λένιν) και το χαρακτηριστικό της κοινωνίας θα είναι «από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» (Μαρξ).
Η άρχουσα τάξη επιδιώκει να κερδίσει την ενεργό συναίνεση ή την ανοχή απέναντι στο καθεστώς της. Αυτό, όμως, γίνεται όλο και πιο δύσκολο στις συνθήκες ολόπλευρης κρίσης του καπιταλισμού. Τα κάλπικα ιδανικά που προτείνει (ελεύθερος κόσμος, κοινωνία της ευημερίας, ευρωπαϊκό ιδανικό) όλο και πιο δύσκολα γίνονται αποδεκτά. Γι' αυτό, χωρίς να παραιτείται από το να κερδίσει ένα κομμάτι της νεολαίας ανοιχτά και καθαρά με τα αστικά ιδανικά, παράλληλα επιδιώκει:
· α_ Να κρατήσει τη νεολαία έξω από κάθε μορφή συλλογικής δράσης και οργανωμένης πάλης.
· β_ Να υποσκάψει από τα μέσα το οργανωμένο κίνημα χρησιμοποιώντας τον οπορτουνισμό, το ρεφορμισμό και τη δήθεν αυθόρμητη αναρχοαυτόνομη "εξέγερση".
Η πρώτη πλευρά της επίθεσης της άρχουσας τάξης αποκτά μεγαλύτερες... διαστάσεις στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, γιατί στο οργανωμένο μαζικό κίνημα ασκούν σημαντική επίδραση το ΚΚΕ και η ΚΝΕ. Γιατί οι παραδοσιακές μέθοδοι της άρχουσας τάξης (καταστολή, αυταρχισμός, τρομοκρατία και τραμπουκισμοί) δεν μπορούν να ανακόψουν την ανάπτυξη αριστερής ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας. Γιατί οι διάφορες οπορτουνιστικές και περιθωριακές ομάδες στο νεολαιίστικο κίνημα όχι μόνο δεν μπορούν να κυριαρχήσουν, αλλά ακολουθούν πορεία συρρίκνωσης. Η συμμετοχή του νέου στο εργατικό σωματείο, στη μαθητική κοινότητα, στο φοιτητικό σύλλογο, στον πολιτιστικό-αθλητικό σύλλογο και ακόμη περισσότερο στους διεκδικητικούς αγώνες είναι μια πρώτη μορφή αντίστασης απέναντι στο εκμεταλλευτικό καθεστώς. Συμβάλλει -- κάτω από την ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση του ΚΚΕ -- στη διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης.
Η άρχουσα τάξη ξέρει πως η συμμετοχή των νέων στο μαζικό κίνημα περικλείει σοβαρούς κινδύνους γι' αυτήν. Γι' αυτό προσπαθεί να απομακρύνει τους νέους από τους μαζικούς φορείς:
· Με την προβολή του ατομισμού («πρόσεξε την καριέρα σου», «οι νέοι πρέπει να πολιτεύονται λίγο και να μελετούν πολύ»).
· Με την προπαγάνδα που ταυτίζει προοδευτικούς μαζικούς φορείς με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ και καλλιεργεί τη δυσπιστία για το ρόλο τους.
· Με την άμβλυνση της ταξικής συνείδησης της εργατικής νεολαίας με διάφορες μεθόδους, που συνεχώς ανανεώνουν (πριμ, εκδρομούλες, ευρωπαϊκά προγράμματα, υποσχέσεις και ρουσφέτια).
· Με την προώθηση διασπαστικών μορφών οργάνωσης και με τη δημιουργία κυβερνητικά ελεγχόμενων φορέων (Ελεύθερα Βήματα, Ομάδες Εργασίας, Κοινότητες).
· Με την προώθηση αντιδραστικών απόψεων που ντύνουν με αναρχισμό ή αριστερίστικο μανδύα (περί «καπέλων» των παρατάξεων, σχετικά με εκμετάλλευση από τα συνδικαλιστικά στελέχη, για κατάπνιξη των δικαιωμάτων της μειοψηφίας).
· Με την αξιοποίηση της ενίσχυσης της πολιτικής της από τη σοσιαλδημοκρατία, που αναπτύσσει θεωρίες για εθνικούς διαλόγους, ταξικές συνεννοήσεις και συναινέσεις, που δήθεν αποτελούν εκσυγχρονισμό των διαδικασιών του συνδικαλιστικού κινήματος
Ελευθερία του ατόμου,
δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα
Το ζήτημα της σχέσης της οργανωμένης πάλης με την ελευθερία και την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του ιδεολογικού μας μετώπου. Είναι σημαντικό στοιχείο της ιδεολογικής διαπάλης, που αποτελεί συνιστώσα της ταξικής πάλης στην εκμεταλλευτική κοινωνία του καπιταλισμού.
Παραπάνω, σχετικά με τα ιδεολογήματα της αστικής τάξης για την ελευθερία, αναφερθήκαμε στο μύθο της «απόλυτης ελευθερίας», στο γεγονός ότι ελεύθερος γίνεται ο άνθρωπος όταν απελευθερώνεται από την άγνοια. Όταν γνωρίζει τους νόμους της φύσης και της κοινωνίας και δρα σύμφωνα με αυτούς για να αλλάξει την πραγματικότητα με τη θέλησή του. Οτι η ελευθερία σαν «συνειδητοποιημένη αναγκαιότητα» της προσωπικότητας, της ομάδας, της τάξης, της κοινωνίας συνίσταται όχι στη «φανταστική ελευθερία» από τους αντικειμενικούς της νόμους, αλλά στην ικανότητα του ατόμου «να παίρνει αποφάσεις έχοντας επίγνωση του προβλήματος» (Ενγκελς, στο βιβλίο Μαρξ Κ. και Ενγκελς Φ.). Αυτή η ιστορικά σχετική, αλλά και ταυτόχρονα πρακτικά ουσιαστική ελευθερία του ατόμου να εκλέγει τη δική του γραμμή συμπεριφοράς στις διάφορες περιστάσεις, επιφορτίζει τον άνθρωπο με την κοινωνική και ηθική ευθύνη να δρα. Ενώ όταν η άρχουσα τάξη μιλάει για «απόλυτη ελευθερία» εννοεί τη δική της ελευθερία, τη βασισμένη στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την «ελευθερία» του εκμεταλλευόμενου να παραμένει στο σκοτάδι της ιδεολογικής χειραγώγησης από αυτήν, «ελεύθερος» από την επαναστατική προοπτική, «ελεύθερος» να συνεχίσει να είναι εκμεταλλευόμενος. Σήμερα θα αναφερθούμε σε ένα άλλο επιχείρημα της άρχουσας τάξης για την «ελευθερία», αυτό της ελευθερίας του ατόμου, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και γιατί προβάλλεται.
Η άρχουσα τάξη αντιλαμβάνεται πως ο καπιταλισμός μπορεί να πέσει με την κάθοδο του λαού στο στίβο της επαναστατικής πάλης και όχι μέσα από επιμέρους διεκδικητικούς αγώνες, που - όταν είναι αποσπασμένοι από την επαναστατική προοπτική - έχει τη δυνατότητα να τους ενσωματώνει στο σύστημα και τη διαχείρισή του. Σε αυτήν την κατεύθυνση χρησιμοποιούν επιχειρήματα όπως: «Η πολιτική είναι βρώμικη υπόθεση», «όλα τα κόμματα κυνηγάνε την εξουσία για την εξουσία ή την εξουσία για το χρήμα. Γι' αυτό τα κόμματα πρέπει να μείνουν έξω από τα σωματεία, τα οποία μπορούν να διεκδικούν λύσεις στα πολύ συγκεκριμένα προβλήματα αφήνοντας κατά μέρος την πολιτική». Αυτή της την προπαγάνδα η άρχουσα τάξη τη στηρίζει στις αρνητικές εμπειρίες του λαού και της νεολαίας από τη δική της (αστική) πολιτική, όπου κυριαρχούν η εξαπάτηση του λαού, οι μεγαλόστομες διακηρύξεις χωρίς αντίκρισμα και η διαφθορά. Κρύβει το γεγονός πως ενώ για τους αστούς η πολιτική είναι η τέχνη της χειραγώγησης και εκμετάλλευσης του λαού, για τους κομμουνιστές είναι η επιστήμη και η τέχνη της επαναστατικής αφύπνισής του. Γι' αυτό για μας η πολιτική που εκφράζει τα γενικά συμφέροντα των εκμεταλλευομένων και καταπιεζόμενων είναι συνώνυμο των πιο υψηλών ιδανικών της ανθρωπότητας, ανώτερη σφαίρα της ανθρώπινης δράσης.
Στις πιο πολιτικοποιημένες μάζες της νεολαίας η άρχουσα τάξη, τα κόμματά της, η σοσιαλδημοκρατία προσπαθούν να καλλιεργήσουν τέτοιες απόψεις που να τις κρατάνε μακριά από την πάλη για το σοσιαλισμό, με βασικό όπλο τον αντικομμουνισμό.
Συχνά αναφέρονται στην ελευθερία του ατόμου, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ισχυρίζονται πως στον καπιταλισμό έχουμε μια κοινωνική ανισότητα, αλλά και πολιτική ελευθερία, απόλυτη δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα. Αντίθετα - σύμφωνα με την άποψη τους - στο σοσιαλισμό το τίμημα της κοινωνικής ισότητας είναι ο «ολοκληρωτισμός», η έλλειψη δημοκρατίας και ο περιορισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η άρχουσα τάξη και η σοσιαλδημοκρατία εμφανίζουν το αστικό κράτος πέρα και πάνω από τις τάξεις, «ουδέτερο», «παλλαϊκό». Κρύβουν το γεγονός ότι το κράτος - πριν απ' όλα - είναι όργανο καταπίεσης της κυρίαρχης τάξης πάνω στους εκμεταλλευόμενους. Πως έχει κάποια σχετική αυτονομία από αυτήν για να μπορεί να εξασκεί τη βία του, συγκαλύπτοντας τον πραγματικό του ρόλο. Ετσι ο φασισμός και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι μεν διαφορετικές μορφές κράτους, διαφορετικές μορφές άσκησης της βίας της αστικής τάξης πάνω στο προλεταριάτο... αποτελούν όμως τον ίδιο τύπο κράτους, το αστικό κράτος. Αυτό δε σημαίνει πως οι κομμουνιστές περιφρονούν τα δημοκρατικά δικαιώματα ή αδιαφορούν για τη μορφή του αστικού κράτους. Η πορεία της ιστορίας αποδεικνύει πως είμαστε οι πιο συνεπείς υπερασπιστές των δημοκρατικών δικαιωμάτων, των συνδικαλιστικών και πολιτικών ελευθεριών που κατακτήθηκαν από τους αγώνες του λαού μας.
Αυτά, που αναγκάστηκε να παραχωρήσει η άρχουσα τάξη, διαρκώς τα επιβουλεύεται, προκειμένου να σταθεροποιήσει την κυριαρχία της και να αυξήσει τα κέρδη της. Τα επικαλείται σαν δήθεν πλεονεκτήματα του συστήματος, αλλά με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία επιχειρεί να τα νοθεύσει, να τα υποβαθμίσει και να τα ακυρώσει στην πράξη. Ιδιαίτερα αποκαλυπτική είναι η κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλιάς, στα σχολεία, στις στρατιωτικές μονάδες, όπου κυριαρχεί ο αυταρχισμός, που βολεύει και εξυπηρετεί την κυρίαρχη τάξη.
Στην ουσία και στην πράξη η άρχουσα τάξη δε σέβεται τις δημοκρατικές ελευθερίες. Λένε πως είμαστε ελεύθεροι να διαλέξουμε όποιο κόμμα θέλουμε, αλλά είναι γνωστό το καθεστώς της ανισοτιμίας για το ΚΚΕ, οι αποκλεισμοί, οι διακρίσεις, ο εκφοβισμός, οι απειλές και οι μέθοδοι εξαγοράς ψήφων από το λαό. Ακόμα και η ισότητα του εκλογικού δικαιώματος είναι τυπική και επιφανειακή, όταν το κεφάλαιο παρεμβαίνει και ρυθμίζει τα ζητήματα της εξουσίας σύμφωνα με τα συμφέροντά του. Οταν οι μηχανισμοί διαμόρφωσης της συνείδησης του λαού (Μέσα Ενημέρωσης, Πολιτισμός κλπ.) ελέγχονται ασφυκτικά από τα μονοπώλια.
Στο σοσιαλισμό όχι μόνο δεν περιορίζονται τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά αποκτούν ολόπλευρο και πραγματικό περιεχόμενο. Η δημοκρατία, εκεί, δε θα περιορίζεται στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος κάθε 4 χρόνια, αλλά θα είναι καθημερινή πραγματικότητα, αφού ο σχεδιασμός και ο έλεγχος απαιτούν και προϋποθέτουν την αποφασιστική συμμετοχή του λαού. Στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες παρουσιάστηκαν και αρνητικά φαινόμενα και προβλήματα, που δεν αναιρούν όμως το γεγονός ότι δε χωράει καμιά σύγκριση ανάμεσα στη σοσιαλιστική δημοκρατία και την αστική δημοκρατία, θα υπάρχουν περιορισμοί στο σοσιαλισμό, αφού θα υπάρχει δικτατορία του προλεταριάτου, που σημαίνει επαναστατική δημοκρατική βία της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού πάνω στους μέχρι χτες εκμεταλλευτές της. Αυτό είναι αναγκαίο, αφού η επαναστατική εξουσία είναι υποχρεωμένη να προστατεύει τον εαυτό της, εφ' όσον η αστική τάξη ποτέ και πουθενά δεν παραδέχτηκε και δε θα παραδεχτεί την ήττα της. Θα κάνει τα πάντα για να ξαναποκτήσει την κυριαρχία της.
Το να αρνηθεί αυτό το προλεταριάτο, θα ισοδυναμούσε με το να ανοίξει διάπλατα την πόρτα για την ήττα της επανάστασης, για την πιο ωμή βία της αστικής τάξης που θα πάρει τη ρεβάνς.
Φυσικά, οι κομμουνιστές - από την ίδια τους την ιδεολογία - είναι οι πιο παθιασμένοι ανθρωπιστές. Γι' αυτό εξαντλούν κάθε δυνατότητα να γίνει το πέρασμα στο σοσιαλισμό με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος. Αυτό όμως δεν εξαρτάται από τους ίδιους, αλλά πριν απ' όλα από την ίδια την αντίσταση της αστικής τάξης.
Για την ελευθερία στην προσωπική ζωή
Το ζήτημα της σχέσης της οργανωμένης πάλης με την ελευθερία και την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του ιδεολογικού μας μετώπου. Είναι σημαντικό στοιχείο της ιδεολογικής διαπάλης, που αποτελεί συνιστώσα της ταξικής πάλης στην εκμεταλλευτική κοινωνία του καπιταλισμού.
Αναφερθήκαμε ήδη στην προβολή των αστικών επιχειρημάτων περί «απόλυτης ελευθερίας» και «ελευθερίας δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων», το γιατί προβάλλονται, ποιο είναι το ταξικό τους περιεχόμενο. Πάμε τώρα σε ένα ακόμη επιχείρημα της άρχουσας τάξης, αυτό της «ελευθερίας της προσωπικής ζωής» και το περιεχόμενο που του δίνουν, προκειμένου να ενσωματώνουν το λαό και ιδιαίτερα τη νεολαία στο εκμεταλλευτικό σύστημα.
Τα επιτελεία αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας, αναφέρονται στο ζήτημα της ελευθερίας στην προσωπική ζωή, επιδιώκοντας να μεταφέρουν την ουσία του θέματος από την πολιτική και κοινωνική ζωή στην προσωπική. Δηλαδή, στον καπιταλισμό είσαι ελεύθερος να αναπτύξεις όπως θέλεις την προσωπικότητά σου, να διαλέξεις τη δουλιά σου, τα γούστα σου, την ψυχαγωγία σου... ενώ ο σοσιαλισμός σημαίνει ισοπέδωση της προσωπικότητας και καταναγκασμός. Με αυτές τις αντιλήψεις, η αστική τάξη καλλιεργεί τη συνείδηση του ότι υπεύθυνος για τα προβλήματα που έχει κάποιος είναι ο ίδιος. Λένε «όποιος θέλει να δουλέψει θα βρει δουλιά», «οι άξιοι προχωρούν έστω και με δυσκολίες» και «οι εφοπλιστές πολλές φορές ξεκίνησαν από εργάτες»...
Καθένας, όμως, αντιλαμβάνεται το πόσο έξω από την πραγματικότητα είναι αυτά, το ποιες ελεύθερες επιλογές εγγυάται ο καπιταλισμός. Αντίθετα, ο σοσιαλισμός εγγυάται τα δικαιώματα της νέας γενιάς στη δουλιά, στη διαρκή μόρφωση, στον πολιτισμό και την άθληση. Ο καπιταλισμός κάθε μέρα πνίγει χιλιάδες ταλέντα, «θάβει» τεράστιες δημιουργικές δυνάμεις της νεολαίας. Ο σοσιαλισμός από τα πρώτα βήματα του νέου στην κοινωνική ζωή, παίρνει όλα τα μέτρα, δίνει όλη του τη φροντίδα για να μη μείνει καμιά πλευρά των δημιουργικών δυνατοτήτων της νεολαίας αναξιοποίητη. Για να ανθίσουν ολόπλευρα όλες οι ζωντανές δυνάμεις της.
Αλλά και ο ελεύθερος χρόνος στον καπιταλισμό κάθε άλλο παρά ελεύθερος είναι. Οταν τα μονοπώλια της τέχνης ελέγχουν ασφυκτικά την πολιτιστική ζωή, «καναλιζάρουν» --μαζί με τα Μέσα Ενημέρωσης-- τα γούστα και τις προτιμήσεις της νέας γενιάς, έτσι που η ψυχαγωγία, η πολιτιστική ζωή να χάνει κάθε δημιουργικό στοιχείο, να εκφυλίζεται σε εκτόνωση και αποπροσανατολισμό που εξασφαλίζουν την παθητικότητα και την υποταγή.
Επιχειρούν να φέρουν σε αντιπαράθεση την αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη με την προσωπική ζωή των νέων. Προκειμένου να υποβαθμίσουν τον αγωνιστικό χαρακτήρα του νεολαιίστικου κινήματος εμφανίζουν την επαναστατική πάλη σαν ασκητισμό, άρνηση της χαράς της ζωής, με ιδιαίτερες αιχμές ενάντια στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ.
Σε αυτή τους την προσπάθεια, ποντάρουν στους διωγμούς του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας και καλλιεργούν κλίμα «λαθολογίας» για να κρατήσουν τη νεολαία μακριά από την επιρροή της ΚΝΕ. Ταυτόχρονα, επιχειρούν να προβάλουν τα προβλήματα της προσωπικής ζωής (σχέσεις των δύο φύλων, οικογένεια, αποξένωση, μοναξιά κλπ.) αποκομμένα από τις κοινωνικές ρίζες που τα γεννούν και σε αντιπαράθεση με την οργανωμένη πολιτική πάλη. Στην ίδια κατεύθυνση χρησιμοποιούνται οι απόψεις και οι πρακτικές αναρχοαυτόνομων και περιθωριακών ομάδων που αναζητούν «κοινοβιακές νησίδες επικοινωνίας», αναζητούν την ελευθερία και την προσωπική ολοκλήρωση στη δήθεν «σεξουαλική απελευθέρωση», στον ανορθολογικό τρόπο ζωής ακόμα και στη χρήση ναρκωτικών.
Επιδιώκεται, ακόμη, να υποκατασταθεί η οργανωμένη πάλη με τον πόλεμο «των φύλων» ή τον πόλεμο «των γενεών», δηλαδή από μια περιθωριακή, αφομοιωμένη από την αστική τάξη, «αμφισβήτηση», που αμφισβητεί πριν απ' όλα το οργανωμένο κίνημα και στρέφεται ενάντιά του.
Έτσι, η ελευθερία ταυτίζεται με τη φυγή από την πραγματικότητα, που φυσικά δεν αλλάζει με αυτό τον τρόπο.
Οι κομμουνιστές δεν υποτιμούν καθόλου την οξύτητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η νέα γενιά στην προσωπική της ζωή. Όμως τα βλέπουν σαν συνέπεια του συστήματος και των πολιτικών που το διαχειρίζεται. Τα αντιμετωπίζουν όχι με τη φυγή από την κοινωνία, αλλά μέσα από την πάλη για την αλλαγή της. Η συνειδητή επαναστατική πάλη είναι αυτή που δίνει τη δυνατότητα στο νέο να αντιμετωπίσει και αυτά τα προβλήματα ιδεολογικά τεκμηριωμένα. Να ζήσει μια δημιουργική ζωή, αισιόδοξη και με πλούσιο περιεχόμενο, βασισμένη σε σταθερές αξίες και ιδανικά και όχι σε ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Αναφέρονται στην «αποϊδεολογικοποίηση» της πολιτικής, την οποία και επιδιώκουν συγκροτημένα, ταυτίζοντας την ιδεολογία με το δογματισμό και συσκοτίζοντας πως η έλλειψη ιδεολογίας μετατρέπει την πολιτική σε καιροσκοπισμό.
Αυτή ακριβώς είναι η κατεύθυνση του αστικού φιλελευθερισμού και μια σημαντική πλευρά τού λεγόμενου «ευρωπαϊκού ιδανικού». Σαν προϋπόθεση της ελευθερίας και της δημοκρατίας εμφανίζεται «η πολιτική του μέτρου», «χωρίς ιδεολογικό φανατισμό και οξύτητες», που οδηγεί κατευθείαν στην ταξική συνεργασία, στη μέσα σε «καθωσπρέπει» αστικά πλαίσια πολιτική δράση. Εδώ οδηγούν και οι μύθοι περί συμμετοχής, αφού η ελευθερία ταυτίζεται με τη «συμμετοχή» που σημαίνει όχι αγώνες και κινητοποιήσεις. Προβάλλεται, τελικά, η ελευθερία του να βολεύονται οι «από κάτω» με τα ψίχουλα και οι «από πάνω» με την πίπα. Με άλλα λόγια, να παρακολουθούν οι εκμεταλλευόμενοι τους εκμεταλλευτές τους, όταν αυτοί παίρνουν αποφάσεις και να νομίζουν ότι τις παίρνουν οι ίδιοι.
Σημαντικός είναι ο ισχυρισμός τους πως «η ελευθερία δε συμβιβάζεται με τη συμμετοχή στην ΚΝΕ». Γνωρίζουμε, βέβαια, πως κύριο μέλημα της άρχουσας τάξης είναι να εμποδίσει τη στράτευση της νεολαίας μέσα από τις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος. Ένας βασικός στόχος της επίθεσής της είναι οι αρχές συγκρότησης και λειτουργίας του επαναστατικού κόμματος νέου τύπου, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. Η αστική τάξη εξασκεί διαρκή και εντονότατη ιδεολογική πίεση στη νεολαία και πιο ειδικά στα μέλη της ΚΝΕ. Αξιοποιώντας τους σοσιαλδημοκράτες, τους αναθεωρητές και τους δήθεν αναρχοαυτόνομους:
· Εμφανίζουν παραμορφωμένο το πρόσωπο του Κνίτη (φυτό, άβουλος κλπ.).
· Εμφανίζουν την ΚΝΕ άκριτο χειροκροτητή μιας πολιτικής σκέψης που της επιβάλλεται.
· Κανακεύουν υποκριτικά τη νεολαία, καλλιεργώντας λαθεμένες αντιλήψεις για δήθεν πρωτοπορία της, υποτιμώντας την εργατική τάξη και το ρόλο της. Ολοι αυτοί, βέβαια, βάλλουν ενάντια στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, γιατί ξέρουν πως χωρίς αυτόν το επαναστατικό κόμμα εκφυλίζεται σε πλαδαρή οργάνωση, ανίκανη να οδηγήσει τις πλατιές μάζες στην επαναστατική πάλη. Διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα με στόχο να πλήξουν την ΚΝΕ και το κύρος της στη νεολαία, που διαρκώς ανεβαίνει, σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης.
Σε αυτά τα πλαίσια είναι ξεκάθαρο πως η ελευθερία και η ανάπτυξη της προσωπικότητας συνδέονται άρρηκτα και στην πραγματικότητα εξασφαλίζονται στα πλαίσια της οργανωμένης πάλης. Στην πορεία των ταξικών αγώνων για την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Στην πορεία οικοδόμησης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, που θα αλλάξει ριζικά τα πράγματα στη χώρα μας. Στην πορεία πολύμορφων συσπειρώσεων του λαού και της νεολαίας γύρω από σοβαρά κοινωνικοπολιτικά προβλήματα του σήμερα. Στην καθημερινή προσπάθεια να γίνει κανένας καλύτερος και να προσφέρει περισσότερα στο λαό και στον τόπο που στενάζουν κάτω από συνθήκες ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και έντονης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Με πληροφορίες από
κείμενα του Τάσου Χρονά, στο Ριζοσπάστη
(ο σύντροφος “έφυγε” 29 Μάρτη 2023). Ολοι θυμόμαστε ότι ήταν εργατικός,
επίμονος, μαχητικός, που υπηρέτησε τις αρχές του ΚΚΕ με ανιδιοτέλεια, συνέπεια
και ακλόνητη πίστη στην υπόθεση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Υπερασπίστηκε αταλάντευτα τον χαρακτήρα του Κόμματος τη δύσκολη περίοδο των
ανατροπών, της αντεπανάστασης και της εσωκομματικής κρίσης, με σημαντική
συμβολή στο να κρατηθεί ζωντανή η ΚΟ Φθιώτιδας, συνολικά η Οργάνωση Περιοχής
της Στερεάς, καθώς και στην ανασυγκρότησή τους στη συνέχεια. Στα χρόνια της
οργανωμένης κομματικής του ζωής ανέλαβε σημαντικές υπεύθυνες κομματικές
δουλειές, ως μέλος του Τμήματος Υγείας της ΚΕ, Γραμματέας της Νομαρχιακής
Επιτροπής Φθιώτιδας, μέλος του Γραφείου Περιοχής Ανατολικής Στερεάς - Εύβοιας.
Ήταν εκλεγμένος περιφερειακός σύμβουλος Στερεάς Ελλάδας με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», έχοντας μακρά θητεία στην Τοπική Διοίκηση (Περιφέρεια Στερεάς, δήμος Λαμίας, Νομαρχία Φθιώτιδας), καθώς επίσης στον Ιατρικό Σύλλογο Φθιώτιδας και στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο. Υπηρέτησε το Κόμμα εκπληρώνοντας τα καθήκοντά του με ιδιαίτερο αίσθημα προσωπικής ευθύνης, από όλες τις χρεώσεις που του ανατέθηκαν.Με τις ίδιες αρχές υπηρέτησε ως γιατρός στο Νοσοκομείο Λαμίας από το 1988 έως το 2017 που συνταξιοδοτήθηκε, αναπτύσσοντας παράλληλα έντονη συνδικαλιστική δράση. Κέρδισε τον σεβασμό και την εκτίμηση των συναδέλφων του αλλά και του λαού της περιοχής, αποτελώντας παράδειγμα κομμουνιστή γιατρού και ανθρώπου.
Στο πρόσωπό του ο λαός της περιοχής έβλεπε τον άνθρωπο που τον στήριζε στις αγωνίες της ζωής για την επιβίωση, και παράλληλα τον μαχητή που με τη στάση ζωής του τον ενέπνεε στον αγώνα για τα σύγχρονα δικαιώματά του.
Σαν σήμερα 25η Ιουλίου 2011
Πέθανε ο Μιχάλης Κακογιάννης
