Κωνσταντίνος και Ελένη _κατ΄ευφημισμό ™® ωραία _μύθοι και πραγματικότητα

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε Κωνσταντίνους και Κωνσταντίνες,
Κωνσταντίες, Κωνστάντζες, Κωνσταντινιές και Κωνσταντούλες,
Κωστούλες, Κωστίες και Κωνστάντω.

Η “χριστιανή” Ελένη _Helen _Elena _Hélène _Helena _Хелен, όπως και να το κάνουμε είναι φίρμα _μεγάλη φίρμα (κυριολεκτικά και μεταφορικά).  Δείτε όμως πρώτα τα άκρως ενδιαφέροντα εδώ σχετικά με τον μύθο της πρώτης διδάξασας ™® της “ωραίας” Ελένης …Καταγωγή \  Αρπαγές/εθελοντικές φυγές, γάμοι \ Αρπαγή από τον Θησέα \ Μενέλαο \ Αρπαγή από τον Πάρη \ Γάμος με τον Δηίφοβο … με τον Αχιλλέα \ Τα παιδιά της \  H Ελένη στην Τροία \ Το ταξίδι της επιστροφής \ Η Ελένη στην Αίγυπτο … στη Σπάρτη \ “Θάνατος” _σε εισαγωγικά

Ο Μάνος μας πρότεινε τη δική του Είκοσι χρόνια με ρωτάς \ ποιος πήρε την Ελένη... μα εκείνη μόνη στο σχολειό  τον Πάρη περιμένει... \ Είκοσι χρόνια με ρωτάς ποιόν αγαπά η Ελένη... είναι στη Σπάρτη, στα νησιά στην Τροία παντρεμένη... Με ρωτούν για την Ελένη αχ Ελένη κλπ.
Ο τραγουδιστής και μουσικός Χρόνης Αηδονίδης γνωστός με το προσωνύμιο "Το αηδόνι της Θράκης", στο ΑΧ Αμάν Ελένη την είδε αλλιώς - Δεν ημπορώ τα μάτια μου Ελένη, ψηλά να τα σηκώσω, χαϊδεμένη \ αμάν αμάν αμάν Ελένη _μικρή και ζηλεμένη \ Και την καημένη μου καρδιά Ελένη \ παρηγοριά να δώσω, χαϊδεμένη … αμάν αμάν αμάν Ελένη \ με τρέλανες καημένη \ Εσύ ήσουνα που μου ΄λεγες Ελένη \ σαν δε σε διω πεθαίνω, χαϊδεμένη … αμάν αμάν αμάν Ελένη, μικρή μικρή και ζηλεμένη \ Και τώρα περπατείς και λες Ελένη \ πού σ’ είδια που σε ξέρω, χαϊδεμένη _ αμάν αμάν αμάν Ελένη

Κάθε 21^η Μάη η Ορθόδοξη Εκκλησία “τιμά δύο από τις σημαντικότερες μορφές του Χριστιανισμού: τον Κωνσταντίνο τον Μέγα και την Αγία Ελένη”, που φέρουν τον ξεχωριστό τίτλο των Ισαποστόλων (χαρακτηρισμός που δίνεται μόνο σε ελάχιστους Αγίους και σημαίνει «ισότιμοι με τους Αποστόλους» στην προσφορά τους στη διάδοση και στερέωση του Χριστιανισμού)… η τιμή δεν είναι απλώς συμβολική. Αμέτρητοι ναοί αφιερωμένοι σε αυτούς, χιλιάδες φέρουν τα ονόματά τους και η μνήμη τους ζει τόσο στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας όσο και στη συλλογική συνείδηση του λαού. Ο συνδυασμός της βασιλικής εξουσίας με τη χριστιανική πίστη τους κατέστησε οικουμενικά πρότυπα ηγεσίας, αφοσίωσης και αποστολικού έργου κλπ μπλα_μπλα_μπλα, για τα οποία βρίθει το διαδίκτυο περί πίστης τους στην αλήθεια και την αγάπη του Θεού …Ἀπολυτίκιον (Ήχος πλ. δ’) Τοῦ Σταυροῦ σου τὸν τύπον ἐν οὐρανῷ θεασάμενος, καὶ ὡς ὁ Παῦλος τὴν κλῆσιν οὐκ ἐξ ἀνθρώπων δεξάμενος, ὁ ἐν βασιλεῦσιν, Ἀπόστολός σου Κύριε, Βασιλεύουσαν πόλιν τῇ χειρὶ σου παρέθετο· ἣν περίσωζε διὰ παντὸς ἐν εἰρήνη, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε. __ Έτερον Ἀπολυτίκιον (Ήχος γ’. Θείας πίστεως) Πρῶτος πέφηνας, ἐν Βασιλεῦσι, θεῖον ἕδρασμα, τῆς εὐσεβείας, ἀπ’ οὐρανοῦ δεδεγμένος τὸ χάρισμα· ὅθεν Χριστοῦ τὸν Σταυρὸν ἐφανέρωσας κλπ. κλπ είναι πολύ μεγάλο αυτό...

(συνειρμικά)
"Υπάρχουνε δύο ειδών πόρνες, έλεγε η πουτάνα η Ελένη. Οι πόρνες στο σώμα και οι πόρνες στην ψυχή. Το δεύτερο είδος είναι το χειρότερο. Γιατί αυτές είναι που μπορούνε να σου κάνουν το μεγαλύτερο κακό. Το σώμα μου το βρώμισα. Την ψυχή μου ποτέ. Κυλίστηκα στην πιο βαθιά κόλαση της σάρκας, αλλά η ψυχή μου ήτανε έξω και πέρα απ' αυτήν τη βρωμιά και την κατρακύλα. Πέρασαν πολλοί άντρες από το κορμί μου. Έβγαζαν απάνω του όλα τους τ' απωθημένα. Πολλές φορές νόμιζα πως θα το ξέσκιζαν. Με τόση βία και πάθος μ' έπαιρναν. Και γινόμουν παιχνιδάκι στα χέρια τους που με πασάρανε σαν μπάλα ο ένας στον άλλο χωρίς συμπόνια, οίκτο, έλεος.
Περνούσα χιλιάδες φορές από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη που με ρούφαγε και με ξέρναγε σε χέρια χυδαία κι ανελέητα. Και κάθε φορά που ένας άντρας σηκωνόταν από πάνω μου, ένιωθα κι ένα μέρος της ψυχής μου να νεκρώνεται. Τόσο, που έφτασα στο σημείο ν' αναρωτιέμαι: Μου έχει μείνει άραγε καθόλου ψυχή ή έχει πεθάνει; Θεέ μου, που είναι η ψυχή μου; ούρλιαζα μες την ερημιά και την απόγνωσή μου. Που είναι η ψυχή μου; Θέλω πίσω την ψυχή μου. Δεν είναι κανείς για να μ' ακούσει;" _για την απίστευτα συγκλονιστική ιστορία της ιερόδουλης Ελένης Ευαγγέλου έτσι όπως την αφηγήθηκε, βγαλμένη μέσα από τα μυστικά που κρύβονται στο βούρκο της πορνείας και τους οίκους ανοχής εκδότης ιδιωτική (εξαντλημένη, που έχω στο χάος της βιβλιοθήκης) _ISBN13 #9789963936700

Η “αγία” Ελένη μήτε το σταυρό βρήκε
μήτε το μύθο της ωραίας Ελένης εκθεμελίωσε

Για να μπορέσει να εδραιωθεί ο Χριστιανισμός έπρεπε με κάθε τρόπο να σβήσει τα «ίχνη» του παλαιού ειδωλολατρικού κόσμου γι’ αυτό και η νέα θρησκεία έχτισε χριστιανικούς ναούς στα ερείπια των ειδωλολατρικών, και εκχριστιάνισε τις γιορτές. Όμως η αίγλη του παλαιού κόσμου μεταφερόταν με τα ονόματα. Γι’ αυτό ο χριστιανισμός, προκειμένου να εξουδετερώσει τον ειδωλολατρικό πολιτισμό και να διευκολυνθεί στην εξάπλωσή του, ενσωμάτωσε στο τελετουργικό του τα περισσότερα αρχαιοελληνικά ονόματα.

Στην αρχή της εξάπλωσης του δεν υπήρχαν ακόμη αμιγώς χριστιανικά ονόματα. Η Εκκλησία είτε αποδεχόταν τα εθνικά ονόματα όσων εθνικών βαφτίζονταν Χριστιανοί και δεν έφερνε αντίρρηση είτε η εκλογή γίνεται κατά προτίμηση από ονόματα της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, ονόματα εορτών, αγίων και μαρτύρων της εκκλησίας και κυρίως της Παναγίας. Σιγά σιγά «συσσωρεύτηκε» ικανός αριθμός «αμιγώς» χριστιανικών ονομάτων (έστω κι αν αυτά είχαν προέλευση ειδωλολατρική), όπως Νικόλαος, Δημήτριος, Βασίλειος κλπ που έγιναν χριστιανικά αφού τα έφεραν άνθρωπο που μαρτύρησαν για την πίστη τους. πλήθος είναι οι άγιοι, όσιοι, μάρτυρες που φέρουν αρχαιοελληνικά ονόματα. Ακόμη και ονόματα αρχαίων θεών, π.χ. Ερμής, Απόλλων, Βάκχος. Δημιουργήθηκαν και κάποια νέα όπως Κωνσταντίνος. Οπότε υπήρχαν πλέον υπήρχε μια πλούσια δεξαμενή με χριστιανικά ονόματα, από τα οποία μπορούσε να διαλέξει κανείς. Δεν χρειαζόταν πλέον η προσφυγή σε μη χριστιανικά ονόματα. Γι’ αυτό οι Ιεράρχες προέτρεπαν τους (Χριστιανούς, άλλωστε) πιστούς να εκλέγουν ονόματα χριστιανικά, δηλαδή ονόματα αγίων, κι όχι ονόματα που δεν συνδέονταν με αγίους. Αν αυτά τα χριστιανικά ονόματα ήταν ελληνικής ή άλλης προέλευσης, αυτό ήταν δευτερεύον. Η Εκκλησία δηλαδή δεν είχε πρόβλημα με την ελληνική καταγωγή καθεαυτή ενός ονόματος. Αν το ελληνικό όνομα ήταν και όνομα αγίου, δεν υπήρχε πρόβλημα.

• Βέβαια, οι διωγμοί κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες συνέβαλαν στη διατήρηση ειδωλολατρικών ονομάτων, ελληνικών και λατινικών όπως π.χ. Ηρακλής, Επαμεινώνδας κλπ. Επίσης κάποιες μυθολογικές και ιστορικές παραδόσεις ήταν ισχυρές, και έτσι ονόματα όπως π.χ Ορέστης ή Αλέξανδρος ήταν διαδεδομένα. Αντίστοιχα και το όνομα Ελένη που χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα στον ελληνικό χώρο, είναι όνομα ντυμένο με την αίγλη του μύθου, και έχει ισχυρή παρουσία στους μ.Χ αιώνες. Στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες το όνομα συνδέθηκε και με μητέρα του «Μέγα» Κωνσταντίνου που περιγράφεται ως φιλόδοξη και ραδιούργα προκειμένου να ανέβει ο γιος της στο θρόνο (κατ’ άλλους αγία με πλούσιο φιλανθρωπικό έργο).
• Ο Κωνστάντιος Χλωρός, ερωτεύτηκε μια σερβιτόρα σε ένα καπηλειό στο Δρέπανο Βιθυνίας με το όνομα Ελένη _«Stabularia» την αποκαλεί ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων, δηλαδή κορίτσι που εργάζεται σε πανδοχείο. Το 270 παντρεύτηκε τον Ρωμαίο αξιωματικό Κωνστάντιο Χλωρό (250-306) και δύο χρόνια αργότερα γέννησε τον Κωνσταντίνο. Κατ’ άλλη εκδοχή, η Ελένη ήταν παλλακίδα του Κωνστάντιου, την οποία αυτός “κανόνιζε πολλάκις ημερησίως” και ουδέποτε νυμφεύτηκε.
• Μετά το γάμο τους _αν έγινε, η Ελένη ακολούθησε το σύζυγό της στις εκστρατείες και το 274, στη σημερινή πόλη Νις της Σερβίας, η Ελένη γέννησε το γιο τους, Κωνσταντίνο. Την ίδια χρονιά που ο Χλωρός έγινε Καίσαρας στο δυτικό τμήμα, και λίγο αργότερα, το 293 μ.Χ., χώρισε την Ελένη (με τη συναίνεσή της), μιας και ο γάμος αυτός δεν ταίριαζε σε έναν Καίσαρα. Με την παρότρυνση του Διοκλητιανού παντρεύτηκε την Θεοδώρα, αδερφή του Αυγούστου της δυτικής Αυτοκρατορίας, Μαξιμιανού. Από αυτή την περίοδο αρχίζουν οι ραδιουργίες της προκειμένου να αναδειχτεί ο γιος της Κωνσταντίνος αυτοκράτορας. Ο Κωνσταντίνος τής απένειμε τον τίτλο της Αυγούστας, εξέδωσε νομίσματα με τη μορφή της και μετονόμασε τη γενέτειρά της σε Ελενόπολη.
• Όταν ο Κωνσταντίνος έγινε αυτοκράτορας, η Ελένη αποφάσισε να κάνει έρευνες για την ανεύρεση του τάφου και του σταυρού του Χριστού. Έτσι η πρώην παλλακίδα και νυν Αυγούστα Ελένη ταξίδεψε στα Ιεροσόλυμα για να εκθεμελιώσει το ναό της Αφροδίτης και να βρει τον τίμιο Σταυρό και έτσι με το θάνατό της (σε ηλικία περίπου 80 ετών)  έγινε ισαπόστολος (Τι σύμπτωση! Στην Αφροδίτη, που του έταξε την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου, έδωσε ο Πάρης το «μήλο της Εριδος» και έτσι ξεκίνησαν όλα).

Όμως η «αγία» Ελένη μήτε το Σταυρό βρήκε μήτε το μύθο της ωραίας Ελένης εκθεμελίωσε. Σύμφωνα με τους νόμους των Ιουδαίων, όλοι ανεξαιρέτως οι σταυροί των εκτελεσμένων ρίχνονταν στην πυρά. Πιθανά για χάρη της μετέπειτα αγίας, και με το αζημίωτο, οι Εβραίοι ραβίνοι να ανακάλυψαν, άθικτο(!), και θα της πρόσφεραν τον Τίμιο Σταυρό…

Πώς ο “μικρούλης και πεισματάρης”
Κωνσταντίνος έγινε Μέγας και άγιος

Ο Κωνσταντίνος δεν ήταν ούτε μεγάλος στρατηγός. Αν και νίκησε τους αντιπάλους του δεν έδειξε ιδιαίτερα στρατιωτικά προσόντα. Οι πιο πολλές νίκες του οφείλονται στο φανατισμό των στρατιωτών του, στην επιδεξιότητα των αρχηγών τους και στην καλύτερη τεχνική οργάνωσή τους

"Η μεταστροφή του Κωνσταντίνου" του Ρούμπενς

• Ούτε και άγιος. Οχι μόνο δεν έγινε ποτέ χριστιανός, αλλά ότι έκανε το έκανε για το θεαθήναι και για δημοκοπία. Ήταν ιδιαίτερα αιμοβόρος και σκληρός. Δεν το είχε σε τίποτα να σκοτώσει και να κρεμάσει τον κάθε αντίπαλό του ακόμη και για ασήμαντο λόγο. Σκότωσε με βάρβαρο τρόπο τη γυναίκα του Φαύστα και το γιο του Κρίσπο, από φόβο μην τυχόν τον καούν ποτέ αυτοκράτορα οι Ρωμαίοι Ήταν καιροσκόπος και κολάκευε τους χριστιανούς για να αποφύγει τη διάλυση της αυτοκρατορίας. Το θεόπεμπτο όραμα δεν υπήρξε ποτέ. Το ΧΡ με τη λατινική του γραφή χρησιμοποιούνταν από τους Εθνικούς στις ευχές που λέγονταν στους αυτοκράτορες. Το σύμπλεγμα αυτό σήμαινε να ζήσει πολλά χρόνια ο αυτοκράτορας, ενώ οι χριστιανοί πίστευαν πως ήταν τα αρχικά γράμματα του Χριστού (Το όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Λεπτομέρεια από τοιχογραφία του Ραφαήλ στο Βατικανό)
• Επί μονοκρατορίας του το εκκλησιαστικό ιερατείο, εξαγορασμένο από τη γενναιοδωρία του, νομιμοποιεί τη βία και γίνεται σύμμαχος και εταίρος στη νομή της εξουσίας. Εκμεταλλεύεται την επιρροή των χριστιανών στις μάζες. Με τη βοήθεια και τη φιλανθρωπία, που ασκούσαν οι χριστιανοί, μπορούσαν να επηρεάσουν το λαό. Η διδασκαλία για τη μεταθανάτια ζωή, την ανάσταση και την εγκαθίδρυση της βασιλείας των χριστιανών ήταν ελκυστική και τραβούσε μάζες στην Εκκλησία. Επιπλέον, ζητούσε από τους πιστούς πλήρη υποταγή και αναγνώριση του δόγματος. Στους «αντιπροσώπους» του θεού πλέον κυριαρχεί ο χρυσός και το ιερατείο συναγωνίζεται σε μεγαλοπρέπεια και χλιδή το παλάτι. Ο Κωνσταντίνος είναι αυτός που αποφασίζει πλέον για κάθε δραστηριότητα των χριστιανών, ενώ ταυτόχρονα καταφεύγει στα μαντεία, μεταφέρει και οικοδομεί στη νέα πρωτεύουσα ναούς και μνημεία της αρχαίας λατρείας και παραμένει αρχιερέας της. Ετσι και οι δύο θρησκείες γίνονται τα στηρίγματα της απολυταρχικής εξουσίας του. Οταν πέθανε ο Κωνσταντίνος , οι Εθνικοί του έστησαν ανδριάντα με τη μορφή του Απόλλωνα – Ήλιου, η ρωμαϊκή Σύγκλητος τον θεοποίησε και η χριστιανική Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο και ισαπόστολο γιατί σταμάτησε τους διωγμούς και προστάτευσε το χριστιανισμό.

Ριζοσπάστης _Ηρακλής Κακαβάνης
Καθ' οδόν: Με τον Κώστα...

Ο Κωνσταντίνος δεν ήταν ούτε μεγάλος στρατηγός. Αν και νίκησε τους αντιπάλους του δεν έδειξε ιδιαίτερα στρατιωτικά προσόντα. Οι πιο πολλές νίκες του οφείλονται στο φανατισμό των στρατιωτών του, στην επιδεξιότητα των αρχηγών τους και στην καλύτερη τεχνική οργάνωσή τους Ο Κωνσταντίνος (Constantinus < επίθ. constans) είναι ο σταθερός, επίμονος, πεισματάρης, ταυτόχρονα δε και διαρκής - όχι εφήμερος. Το χαρακτηρισμό «Κονστάνς» τον έδιναν στους αυτοκράτορες, κατά τους χρόνους που ο αυτοκρατορικός θρόνος της Ρώμης ήταν εξαιρετικά ασταθής, αφού οι πραιτοριανοί έφταναν μέχρι του σημείου να πουλούν το θρόνο σε δημοπρασία, όπως ακριβώς συνέβη με τον Δίδιο Ιουλιανό.

Πρώτος ο Ευτρόπιος έδωσε στο παιδί του, μελλοντικό αυτοκράτορα, το όνομα Κωνστάντιους (επίρρημα ανάλογο με το «διαρκώς - συνεχώς»). Εμεινε γνωστός ως Κωνστάντιος Χλωρός χάρη στους βυζαντινούς ιστορικούς που εξελλήνισαν το όνομα και έδωσαν και το προσωνύμιο «Χλωρός», δηλαδή «Ο Χλωμός», λόγω του χλομού του προσώπου. Ο Κωνστάντιος Χλωρός, το παιδί του (από την παλλακίδα Ελένη) το ονόμασε Κωνσταντίνον (δηλαδή μικρούλη, πεισματάρη). Αργότερα, ο «μικρούλης» Κωνσταντίνος αναδείχθηκε Μέγας και συνέχισε την πατρική παράδοση, δίνοντας στα παιδιά του τα ονόματα: «Κωνσταντίνος - Κωνστάντιος και Κώνστανς, που εκφράζουν όλα μαζί τη διάρκεια, τη σταθερότητα και την πίστη. Εκτοτε αυτό το όνομα έφεραν 13 αυτοκράτορες του Βυζαντίου.

Πώς ο «μικρούλης, πεισματάρης»
έγινε Μέγας

Στο ενεργητικό των στρατιωτικών του ανδραγαθιών ο Κωνσταντίνος έχει νικηφόρους πολέμους και λεηλασίες. Για την κατάκτηση της μονοκρατορίας προκαλεί πολύνεκρους εμφύλιους πολέμους και εξοντώνει τους νόμιμους κληρονόμους του στέμματος. Ο φόβος της κοινωνικής αναταραχής εξαιτίας της παιδοκτονίας και της συζυγοκτονίας τον ανάγκασε να καταφύγει στα θρησκευτικά ιερατεία για άφεση αμαρτιών. Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος, στον οποίο ο Κωνσταντίνος κατέφυγε ζητώντας συμβουλές, του απάντησε: κανένας καθαρμός δεν είναι αρκετός για τέτοια ανομήματα. Το ίδιο του απάντησαν και οι ειδωλολάτρες ιερείς: Δεν υπάρχει τρόπος καθαρμού για τέτοια δυσσεβήματα. Εξοργισμένος ο Κωνσταντίνος διέταξε την εκτέλεση του Σώπατρου με την κατηγορία ότι με τις μαγικές του παρεμβάσεις σταμάτησε τους νοτιάδες και εμπόδισε τα αιγυπτιακά σιτοκάραβα να φτάσουν στην πρωτεύουσα. Οι χριστιανοί ιερείς προθυμοποιήθηκαν να δώσουν άφεση αμαρτιών αν βαπτιστεί: «... και βαπτίσματι υπέσχοντο πάσης αυτόν αμαρτίας καθαίρειν».

Η μεταστροφή του...

Ήταν καιροσκόπος και κολάκευε τους χριστιανούς για να αποφύγει τη διάλυση της αυτοκρατορίας. Το θεόπεμπτο όραμα δεν υπήρξε ποτέ. Το ΧΡ με τη λατινική του γραφή χρησιμοποιούνταν από τους Εθνικούς στις ευχές που λέγονταν στους αυτοκράτορες. Το σύμπλεγμα αυτό σήμαινε να ζήσει πολλά χρόνια ο αυτοκράτορας, ενώ οι χριστιανοί πίστευαν πως ήταν τα αρχικά γράμματα του Χριστού (Το όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Λεπτομέρεια από τοιχογραφία του Ραφαήλ στο Βατικανό)

• Η χριστιανική παράδοση παρουσιάζει τον Κωνσταντίνο ως κρυπτοχριστιανό και λέει ότι παραμονή της μάχης έξω από τη Ρώμη έγινε η μεταστροφή του, με αφορμή ένα (υποτιθέμενο) θεόπεμπτο όραμα (διαδεδομένο τέχνασμα για τη διάδοση των θρησκειών): Παραμονή μάχης είδε ένα σταυρό σχηματιζόμενο από τα γράμματα Χ και Ρ που πλαισιωνόταν από την επιγραφή «(Εν) τούτω νίκα». Η απάντηση των ιστορικών είναι ότι η μεταστροφή του είναι ψέμα. Για πολιτικούς λόγους έδειχνε συμπάθεια στους χριστιανούς.  Οι χριστιανοί είναι μειοψηφία μέσα στην αυτοκρατορία. Ειδικά στην ύπαιθρο ήταν πάρα πολύ λίγοι και μόνο στις πόλεις η νέα θρησκεία είχε οπαδούς. Είχαν όμως γερή οργάνωση και πίστευαν στην ιδεολογία τους με φανατισμό που τους έκανε να μη λογαριάζουν τα βασανιστήρια, τα άγρια θηρία, τη φωτιά, την κρεμάλα και τον αποκεφαλισμό. Το θάρρος, ο φανατισμός και η πίστη τους προκάλεσαν το θαυμασμό ακόμα και των αντιπάλων τους. Οσοι ήταν δειλοί και λιποψύχησαν βγήκαν από την οργάνωση. Είναι λίγοι, οργανωμένοι, ξέρουν τι θέλουν και πιστεύουν στις ιδέες τους. Ο ένας από αυτούς άξιζε για εκατό άλλους ανοργάνωτους. Ο Κωνσταντίνος κατάλαβε ότι είχαν δυνατότητα που δεν μπορούσε να μη τη λογαριάσει. Οσα σχετικά αναφέρονται από την Εκκλησία για το όραμα του Κωνσταντίνου και τη διαταγή στους στρατιώτες του να χαράξουν στις ασπίδες τους το Χ(χριστό) Ι(ησούς) δεν στέκουν. Ο Κωνσταντίνος μέχρι το τέλος της ζωής του λάτρευε τον Ηλιο. Ούτε ήταν δυνατό να χαράξει στις ασπίδες των λεγεώνων του το μονόγραμμα του Χριστού, γιατί δεν ήταν όλοι οι στρατιώτες του χριστιανοί. Αν έδινε τέτοια εντολή οι μη χριστιανοί θα στασίαζαν. Επειτα, θα έπρεπε πρώτα ο ίδιος να δώσει το παράδειγμα και να δηλώσει πως είναι χριστιανός και πως ο Ηλιος και οι άλλοι θεοί δεν είναι αληθινοί.
• Ούτε και άγιος. Όχι μόνο δεν έγινε ποτέ χριστιανός, αλλά ότι έκανε το έκανε για το θεαθήναι και για δημοκοπία. Ήταν ιδιαίτερα αιμοβόρος και σκληρός. Δεν το είχε σε τίποτα να σκοτώσει και να κρεμάσει τον κάθε αντίπαλό του ακόμη και για ασήμαντο λόγο. Σκότωσε με βάρβαρο τρόπο τη γυναίκα του Φαύστα και το γιο του Κρίσπο, από φόβο μην τυχόν τον καούν ποτέ αυτοκράτορα οι Ρωμαίοι
• Δεν είδε κανένα όραμα ούτε ήταν ανόητος ώστε την παραμονή της μάχης που κρινόταν η τύχη του να διακινδύνευε τη διάλυση του στρατού του (το μονόγραμμα αυτό ήταν αρχικά διαδεδομένο και στους χριστιανούς και στους παγανιστές). Μιλώντας γενικά και αόριστα για το θεό αντλούσε πολιτικά οφέλη από τους οπαδούς και των δύο θρησκειών. Είναι ο πρώτος αυτοκράτορας που εκμεταλλεύεται το χριστιανισμό και τη διάδοσή του προκειμένου να κερδίσει τις κατώτερες τάξεις που του πρόσφεραν και τους στρατιώτες. Τους πρώτους αιώνες οι χριστιανοί είχαν ταχτεί κατά των πολέμων και της στράτευσης και απέκρουαν τις αυτοκρατορικές αξιώσεις για στράτευση. Ο ρωμαϊκός στρατός ήταν μισθοφορικός και απαρτιζόταν από φτωχούς και τους κοινωνικά απόκληρους. Κατατάσσονταν στις λεγεώνες για να εξασφαλίσουν πόρους ζωής και όχι γιατί ήθελαν να γίνουν στρατιώτες. Μετά το 235 (περίοδος εμφυλίων, στρατιωτικής αναρχίας και σιτοδείας) οι φτωχοί χριστιανοί κατατάσσονται μαζικά στο στρατό. Οι αρχιερείς των χριστιανών που πριν απαγόρευαν την κατάταξη, τώρα προπαγανδίζουν την ιδέα οι χριστιανοί να γίνουν στρατιώτες. Ήθελαν να πάρουν τα κλειδιά της αυτοκρατορίας και για να το πετύχουν αυτό έπρεπε να καταταγούν στο στρατό.

Όταν ο Κωνσταντίνος έγινε κυρίαρχος της Δύσης έβαλε στόχο την επικράτηση στην Ανατολή όπου οι χριστιανοί ήταν και πολλοί και μαχητικοί. Επρεπε να τους πάρει μαζί του. Δε βγήκε ποτέ να διακηρύξει ότι είναι χριστιανός. Πρώτον, γιατί δεν ήταν και, δεύτερον, θα προκαλούσε στάσεις και επαναστάσεις, γιατί και πολλοί από τις λεγεώνες του ήταν Εθνικοί και η πλειοψηφία της αριστοκρατίας και της πλουτοκρατίας λάτρευαν άλλους θεούς.

Το Όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Λεπτομέρεια από τοιχογραφία του Ραφαήλ στο Βατικανό

                 Ο μονοκράτορας

Επί μονοκρατορίας του το εκκλησιαστικό ιερατείο, εξαγορασμένο από τη γενναιοδωρία του, νομιμοποιεί τη βία και γίνεται σύμμαχος και εταίρος στη νομή της εξουσίας. Εκμεταλλεύεται την επιρροή των χριστιανών στις μάζες. Με τη βοήθεια και τη φιλανθρωπία, που ασκούσαν οι χριστιανοί, μπορούσαν να επηρεάσουν το λαό. Η διδασκαλία για τη μεταθανάτια ζωή, την ανάσταση και την εγκαθίδρυση της βασιλείας των χριστιανών ήταν ελκυστική και τραβούσε μάζες στην Εκκλησία. Επιπλέον, ζητούσε από τους πιστούς πλήρη υποταγή και αναγνώριση του δόγματος. Στους «αντιπροσώπους» του θεού πλέον κυριαρχεί ο χρυσός και το ιερατείο συναγωνίζεται σε μεγαλοπρέπεια και χλιδή το παλάτι. Ο Κωνσταντίνος είναι αυτός που αποφασίζει πλέον για κάθε δραστηριότητα των χριστιανών, ενώ ταυτόχρονα καταφεύγει στα μαντεία, μεταφέρει και οικοδομεί στη νέα πρωτεύουσα ναούς και μνημεία της αρχαίας λατρείας και παραμένει αρχιερέας της. Ετσι και οι δύο θρησκείες γίνονται τα στηρίγματα της απολυταρχικής εξουσίας του. Οταν πέθανε ο Κωνσταντίνος, οι Εθνικοί του έστησαν ανδριάντα με τη μορφή του Απόλλωνα - Ηλιου, η ρωμαϊκή Σύγκλητος τον θεοποίησε και η χριστιανική Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο και ισαπόστολο γιατί σταμάτησε τους διωγμούς και προστάτευσε το χριστιανισμό.

Το χτίσιμο της Πόλης

Το 324 ήταν μονοκράτορας. Το 326 είδε ένα όνειρο και κάποια φωνή του έλεγε να χτίσει μια πόλη και να την αφιερώσει στη Θεοτόκο. Μη γνωρίζοντας πού να χτίσει αυτή την πόλη κατέφυγε στη Θεσσαλονίκη. Όμως τα υλικά που είχε συγκεντρώσει για να χτίσει εκεί την πόλη του ...ονείρου του, τα άρπαξαν αετοί και τα πήγαν στο Βυζάντιο. Κατάλαβε τότε ότι επρόκειτο για θαύμα και μήνυμα και άρχισε να χτίζει τη νέα πόλη στο Βυζάντιο. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Νέα Ρώμη ή Κωνσταντινούπολη (εγκαινιάστηκε ως νέα πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας στις 11 Μάη του 330). Η πόλη και τα κτίρια μιμούνται σε μεγάλο βαθμό την παλιά πρωτεύουσα Ρώμη. Για να χτιστεί χρειάστηκαν είκοσι χρόνια. Από τότε οι δύο αετοί έγιναν το λάβαρο όσων ονειρεύονταν την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Οι μεγάλες δαπάνες εξαγοράς και επίδειξης μεγαλείου και οικοδόμησης της νέας πρωτεύουσας καλύπτονται με τη φορολόγηση του λαού. Ο «Χρυσάργυρος», ο εξοντωτικός φόρος σε χρυσό και ασήμι, φέρνει σε απόγνωση τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Η αδυναμία καταβολής αντιμετωπιζόταν με βασανιστήρια και φυσική εξόντωση. Οι γονείς αναγκάζονται να πωλούν τα παιδιά τους και να εκπορνεύουν τις κόρες τους. Οι αγρότες πλήρωναν φόρο για τα βόδια τους, τα μουλάρια, τους σκύλους... επιβλήθηκε φόρος οικοδομής, ο αερικός και ο καπνικός, κεφαλικός φόρος. Ακόμη και τα αφοδεύματα και τα ούρα φορολογήθηκαν.

Η διάδοση του ονόματος

Το όνομα Κωνσταντίνος είναι καθαρά χριστιανικό, δεν έχει ειδωλολατρικές καταβολές και το έφεραν 13 αυτοκράτορες του Βυζαντίου. Το γεγονός αυτό, συνδυασμένο με τον εντέχνως καλλιεργούμενο μύθο για το «μαρμαρωμένο βασιλιά» Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, συντέλεσε ώστε το όνομα να γίνει ένα από τα πλέον δημοφιλή. Τρίτο σε συχνότητα εμφάνισης (πίσω από τον Γιώργο και τον Γιάννη) με 3.286 εμφανίσεις σε δείγμα 42.945 ανδρικών ονομάτων (7,65%). Από το Κωνσταντίνος προέκυψαν και τα γυναικεία ονόματα Κωνσταντίνα (341 εμφανίσεις σε δείγμα 24.415 γυναικείων ονομάτων - ποσοστό 1,40%), Κωνσταντία (46 εμφανίσεις), Κωνστάντζα (1), Κωνσταντινιά (5), Κωνσταντούλα (5), Κωστούλα (5), Κωστία (1) και το Κωνστάντω.