Χρόνια πολλά 💥 Κεν Λόουτς 🎈

Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ - I, Daniel Blake  Ψάχνεις για ήρωες; Να ένας από τα εκατομμύρια, ο Ντάνιελ Μπλέικ χήρος ξυλουργός που ζει στο Νιούκασλ, που παθαίνει έμφραγμα στη δουλειά, ο γιατρός του κρίνει πως είναι ακατάλληλος για εργασία, αλλά οι “αξιολογητές” Ικανοτήτων Εργασίας (Employment & Support Allowance) της Βρετανίας –που θα μπορούσε να είναι οποιουδήποτε αστικού κράτους, όπως οι περίφημες δικές μας επιτροπές τύπου ΚΕΠΑ, “κρίνει” πως μπορεί να εργαστεί και δεν του δίνει επίδομα.Τότε, ο Ντάνιελ προκειμένου να το παλέψει (πηγαίνοντας στα 2βάθμια) ανακαλύπτει πως αυτό πλέον γίνεται μόνο ηλεκτρονικά, αλλά αυτός δε σκαμπάζει γρι από υπολογιστή (τα smart phones δεν υπήρχαν τότε _2016).

Γνωρίζεται με την Κέιτι, μια άλλη κολασμένη που δεν έχει που την κεφαλή κλίναι –είναι και ανύπαντρη μάνα, που ζούσε στο Λονδίνο και από τον ξενώνα αστέγων βρίσκεται σε μια ετοιμόρροπη “τρύπα”: ο Ντάνιελ ξεκινάει επισκευές του σπιτιού και γνωρίζεται με τα δύο παιδιά της. Η υπόθεση φαίνεται να “στρώνει” όταν την πιάνουν να κλέβει στο σούπερ μάρκετ, την μπαγλαρώνουν και εκεί μαθαίνει από τον “καλό” φύλακα πως της λέει πως αν γίνει συνοδός κυρίων της υψηλής κοινωνίας μπορεί να βγάλει χρήμα με ουρά –πράγμα που ο Ντάνιελ δεν γνωρίζει και όταν το μαθαίνει η Κέιτι του λέει that is! _κι αν δεν το αντέχεις...
Και μετά η σκηνή που απογοητευμένος πηγαίνει έξω από τον ΟΑΕΔ και γράφει με σπρέι: “εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ, απαιτώ να ορίσετε την έφεσής μου πριν τα τινάξω και –γαμώ το, αλλάξτε την κωλομουσική στον τηλεφωνητή” και συλλαμβάνεται –φυσικά από την αστυνομία.

Και μετά (ελεύθερος με προειδοποίηση) “ξεπουλάει” και αποκόβεται στον κόσμο του περιμένοντας την έφεση: στο δικαστήριο πλέον, με την Κέιτι δίπλα του και το δικηγόρο να δηλώνει “πολύ αισιόδοξος” _the case looks sound, o Ντάνιελ εν μέσω άγχους πηγαίνει στην τουαλέτα όπου παθαίνει έμφραγμα και πεθαίνει εκεί. Η ταινία κλείνει με την κηδεία του και την Κέιτι να διαβάζει ως επικήδειο τα λόγια που θα έλεγε ο Ντάνιελ Μπλέικ την ημέρα της έφεσης, που εκτός από το ξύλο, έμαθε –κυρίως να σμιλεύει και τις ψυχές. Αυτός είναι ο δικός μας  ήρωας! από τις μυριάδες της λαϊκής οικογένειας, της διπλανής μας πόρτας… Αρκεί να θέλουμε να τους ανακαλύψουμε

Ο βραβευμένος Άγγλος σκηνοθέτης Κεν (Κένεθ) Λόουτς (Ken Loach) γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου 1936 στο Nuneaton της Κεντρικής Αγγλίας. Σπούδασε νομική στην Οξφόρδη ασχολήθηκε από φοιτητής με το θέατρο, ξεκίνησε με δουλειές στη βρετανική τηλεόραση και στη συνέχεια στράφηκε στον κινηματογράφο. Έντονα πολιτικοποιημένος και στρατευμένος _σε μόνιμη κόντρα με το αστικό κατεστημένο, κάτι που αποτυπώνεται στις ταινίες του και από πάντα στο πλευρό του λαού της Παλαιστίνης Σε επιστολή που έστειλε στην εφημερίδα The Guardian το 2009, ο Loach υποστήριξε την Παλαιστινιακή Εκστρατεία για το Ακαδημαϊκό και Πολιτιστικό Μποϊκοτάζ του Ισραήλ (PACBI) Το 2007, ο Loach ήταν ένας από τους περισσότερους από 100 καλλιτέχνες και συγγραφείς που υπέγραψαν μια ανοιχτή επιστολή καλώντας το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Φρανσίσκο να τιμήσει τις εκκλήσεις για διεθνές μποϊκοτάζ των ισραηλινών πολιτικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων, συμμετείχε επίσης με 54 διεθνείς προσωπικότητες στον λογοτεχνικό και πολιτιστικό τομέα υπογράφοντας μια επιστολή που ανέφερε πως “ο εορτασμός του Israel At 60 \ Ισραήλ στα 60 ισοδυναμεί με χορό σε παλαιστινιακούς τάφους με τον στοιχειωτικό ρυθμό της παρατεταμένης στέρησης περιουσίας και της πολύπλευρης αδικίας” (η επιστολή δημοσιεύθηκε στην International Herald Tribune) _σσ. Israel At 60 \ Ισραήλ στα 60: Οι αστοί ηγέτες, μαζί κι οι δικοί μας, πήραν μέρος σε γιορτές και πανηγύρια σχετικά με την “εκπληκτική ανάπτυξη και ευημερία του Ισραήλ στα 60 χρόνια του ως σύγχρονο κράτος” με το πρόεδρος Τζορτζ Μπους και δεκάδες άλλες προσωπικότητες από όλο τον κόσμο να αποτίνουν  φόρο τιμής στο εβραϊκό κράτος εν μέσω συναντήσεων και ομιλιών στην Ιερουσαλήμ.
Αναλυτικά _αξίζει τον κόπο να το δούμε, αναφέρουν (με κοινοποίηση σε Παλαιστίνη Γαλλία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Ισραήλ, Ιταλία, Ιορδανία, Λίβανο, Μεξικό, Σκωτία, Νότια Αφρική, Ισπανία κλπ)
“Ακόμα και μετά από πενήντα χρόνια ζωής στην παλαιστινιακή εξορία, εξακολουθώ να εκπλήσσομαι με τα μέτρα που λάβουν το επίσημο Ισραήλ και οι υποστηρικτές του για να καταστείλουν το γεγονός ότι έχει περάσει μισός αιώνας χωρίς την αποκατάσταση, την αναγνώριση ή την αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων από το Ισραήλ και χωρίς, όπως αναμφίβολα δείχνουν τα γεγονότα, να συνδέσει αυτή την αναστολή των δικαιωμάτων με τις επίσημες πολιτικές του Ισραήλ... η παλαιστινιακή Νάκμπα χαρακτηρίζεται ως ένα ημι-φανταστικό γεγονός... που δεν προκλήθηκε από κανέναν συγκεκριμένα” _Έντουαρντ Σάιντ, σχολιάζοντας τους εορτασμούς “Ισραήλ \ 50” στις ΗΠΑ το 1998 (σσ. ο Edward Wadie Said ήταν Παλαιστίνιος-Αμερικανός ακαδημαϊκός, λογοτεχνικός κριτικός και πολιτικός ακτιβιστής καθηγητής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια)

Η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ πριν από σχεδόν 60 χρόνια εκδίωξε και ξερίζωσε εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους από τα σπίτια και τις γαίες τους. Με την ειρηνική τους ζωή κατεστραμμένη, την κοινωνία κατακερματισμένη, τις περιουσίες λεηλατημένες και την ελπίδα για ελευθερία και εθνικότητα να έχει διαλυθεί, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες κράτησαν το όνειρό τους για επιστροφή, και παντού έθρεψαν την επιθυμία τους για ελευθερία, αξιοπρεπή διαβίωση και επανένταξη στην ολότητα.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γιορτάζουμε! Το Ισραήλ | 60 του είναι ένα κράτος που εξακολουθεί να αρνείται στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες τα δικαιώματά τους που έχουν εγκριθεί από τον ΟΗΕ, απλώς επειδή είναι “μη Εβραίοι”. Εξακολουθεί να κατέχει παράνομα παλαιστινιακά και άλλα αραβικά εδάφη, κατά παράβαση πολυάριθμων ψηφισμάτων του ΟΗΕ. Εξακολουθεί να παραβιάζει επίμονα και κατάφωρα το διεθνές δίκαιο και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα με την ατιμωρησία που του παρέχεται μέσω της γενναιόδωρης οικονομικής, διπλωματικής και πολιτικής υποστήριξης των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τους δικούς του Παλαιστίνιους πολίτες με θεσμοθετημένες διακρίσεις.
Εν ολίγοις, ο εορτασμός του “Ισραήλ | 60” ισοδυναμεί με χορό πάνω σε παλαιστινιακούς τάφους με τον στοιχειωτικό ρυθμό της παρατεταμένης στέρησης περιουσίας και της πολύπλευρης αδικίας.
Δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να γιορτάζουμε! Υπάρχουν όμως μυριάδες λόγοι για να συλλογιστούμε, να συμμετάσχουμε, να εργαστούμε για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη.

Απαντώντας σε μια έκθεση, την οποία ο Λόουτς χαρακτήρισε “red herring _κόκκινη ρέγγα”, σχετικά με την αύξηση του αντισημιτισμού από την έναρξη του πολέμου της Γάζας το 2008-2009, είπε: “Αν έχει υπάρξει αύξηση, δεν με εκπλήσσει. Στην πραγματικότητα, είναι απολύτως κατανοητό, επειδή το Ισραήλ τροφοδοτεί αισθήματα αντισημιτισμού”. Πρόσθεσε ότι “κανείς δεν μπορεί να ανεχτεί τη βία”. Μιλώντας στην έναρξη του Δικαστηρίου Ράσελ για την Παλαιστίνη στις 4 Μαρτίου 2009, ανέφερε ότι “τίποτα δεν υπήρξε μεγαλύτερος υποκινητής αντισημιτισμού από το ίδιο το αυτοανακηρυγμένο εβραϊκό κράτος” _σσ. “red herring _κόκκινη ρέγγα”: αγγλικός όρος που αφορά ψεύτικη προσέγγιση …κάτι που παραπλανά ή αποσπά την προσοχή από ένα σχετικό ή σημαντικό ερώτημα, μια λογική πλάνη ένα λογοτεχνικό τέχνασμα ή ό,τι που οδηγεί το κοινό σε ένα εσφαλμένο συμπέρασμα.

Ο Κεν Λόουτς έχει κερδίσει δύο φορές τον Χρυσό Φοίνικα, η πρώτη ήταν το 2006 για την ταινία “Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι” και η δεύτερη το 2016 για την ταινία “Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ” που προαναφέραμε, επίσης, έχει κερδίσει δύο φορές το Βραβείο Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 1991 με το Ριφ-Ραφ και το 1995 με το Γη και ελευθερία. Το 2016 διέθεσε τις ταινίες του δωρεάν στο YouTube. Πιστός εκφραστής του κοινωνικού ρεαλισμού, πιστός στο ιδανικό του για ένα δίκαιο κόσμο, δημιουργεί ταινίες που αγγίζουν ενίοτε τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Επηρεάστηκε καθοριστικά _όπως λέει ο ίδιος από τον ιταλικό νεορεαλισμό και θεωρεί ότι η ταινία του Βιτόριο Ντε Σίκα “Ladri di biciclette” (Κλέφτης Ποδηλάτων) έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφασή του ν’ ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Μετά την αποφοίτησή του το 1957, υπηρέτησε για δύο χρόνια στην Πολεμική Αεροπορία (RAF) και μετά ξεκίνησε καριέρα ηθοποιού σε περιφερειακούς θιάσους και συνέχισε ως σκηνοθέτης στην τηλεόραση του BBC.  Στη δεκαετία του '60 σκηνοθέτησε πολλά δραματοποιημένα ντοκιμαντέρ για την τηλεοπτική σειρά “The Wednesday Play”. Ένα από αυτά, με τίτλο «Cathy Come Home» (1966), εξέταζε την αποσύνθεση μιας εργατικής οικογένειας και τα αλληλένδετα ζητήματα της ανεργίας και της έλλειψης στέγης. Με αυτό τον τρόπο βοήθησε να τεθεί το θέμα της έλλειψης στέγης στη δημόσια συζήτηση. Το 2000 η ταινία του αυτή κατατάχθηκε δεύτερη από το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου σε μία λίστα με τα κορυφαία 100 βρετανικά τηλεοπτικά προγράμματα όλων των εποχών. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του “Poor Cow” (Όχι δάκρυα για την Τζόι _1967), επικεντρώνεται στη ζωή μιας γυναίκας της εργατικής τάξης, ο σύζυγος της οποίας βρίσκεται στη φυλακή. Ακολούθησε η σπαραχτική “Kes” (Κες_1970) για ένα αγόρι, κακοποιημένο στο σπίτι και το σχολείο, που γίνεται φίλος με ένα νεαρό γεράκι. Ήταν η πρώτη μεγάλη αναγνώριση για τον Λόουτς και συνοδεύτηκε από μία υποψηφιότητα καλύτερης ταινίας από τη Βρετανική Ακαδημία Κινηματογράφου (BAFTA). Τo 1984, σε μία περίοδο έντονων εργατικών αγώνων με τη διαμάχη Θάτσερ και ανθρακωρύχων, ο Λόουτς απάντησε με την τηλεοπτική ταινία “Which Side Are You On?” (Με ποια πλευρά είσαι;) που προκάλεσε έντονες συζητήσεις για την υποστήριξή του στις απεργιακές κινητοποιήσεις των ανθρακωρύχων. Το 1990 επανήλθε στο κινηματογραφικό προσκήνιο με το πολιτικό θρίλερ Hidden Agenda (Μυστική Ατζέντα) για το ζήτημα της Βόρειας Ιρλανδίας, που μοιράστηκε το βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Οι δύο επόμενες ταινίες του ήταν πιο ανάλαφρες και κωμικές, παρότι παρέμεναν βασισμένες στις καθημερινές πραγματικότητες της βρετανικής εργατικής τάξης: Το “Riff-Raff” (Ριφ-Ραφ_ 1991) απεικονίζει τις δοκιμασίες ενός συνεργείου οικοδόμων του Λονδίνου και το “Raining Stones” (Βροχή από πέτρες 1993) εξιστορεί την απεγνωσμένη προσπάθεια ενός άνεργου πατέρα να βρει χρήματα για να αγοράσει ένα φόρεμα στην κόρη του. Η ταινία του αυτή τιμήθηκε με το βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών. Ακολούθησε το “Ladybird, Ladybird” (1994), ένα ζοφερό πορτρέτο μιας ανύπαντρης μητέρας που η κοινωνική πρόνοια της αποσπά δια της βίας τα έξι παιδιά, θεωρώντας την ανεύθυνο άτομο. Και μετά το ιστορικό πολιτικό δράμα “Land and Freedom ” (Γη και Ελευθερία) που αφηγείται την ιστορία ενός άνεργου κομμουνιστή από το Λίβερπουλ, ο οποίος στρατεύεται στον ισπανικό εμφύλιο  στο πλευρό των δημοκρατικών για να πολεμήσει κατά του Φράνκο (βέβαια εδώ μπαίνει στα βαθειά των εσωτερικών αντιθέσεων τότε POUM _Partido Obrero de Unificación Marxista, αντιμετωπίζεται από τους “σταλινικούς” συντρόφους του ως προδότης) και “ο άνεμος χορεύει το κριθάρι” Εξίσου τολμηρή στη θεματική της η επόμενη ταινία του “Carla's Song” (Το τραγούδι της Κάρλα _1996), γύρω από τον έρωτα ενός οδηγού λεωφορείου στη Γλασκόβη με μια προσφυγοπούλα από τη Νικαράγουα που βασανίζεται από εφιάλτες. Το 2000 παρουσίασε την ταινία “Bread and Roses” (Ψωμί και Τριαντάφυλλα), με πρωταγωνιστή τον Άντριαν Μπρόντι, που αναφέρεται στον αγώνα των θυρωρών του Λος Άντζελες για καλύτερες συνθήκες εργασίας και το 2006 κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία του “The Wind That Shakes the Barley” (ο άνεμος χορεύει το κριθάρι), που εξιστορεί τον αγώνα των Ιρλανδών τη 10ετία του 1920 για την αποτίναξη του βρετανικού ζυγού. Δεύτερος Χρυσός Φοίνικας η ταινία “Route Irish” (Ιρλανδέζικος Δρόμος _2010): αφηγείται την ιστορία ενός πρώην μισθοφόρου στο Ιράκ, που αρνείται την επίσημη εκδοχή του θανάτου ενός φίλου του, επίσης μισθοφόρου, και αγωνίζεται μόνος του να ανακαλύψει την αλήθεια, ενώ στο “The Angels Share” (Μερίδιο των Αγγέλων  _2012) ένας νεαρός άνεργος πατέρας ανακαλύπτει ότι διαθέτει μια χαρισματική όσφρηση που του επιτρέπει να διακρίνει την υφή και τα αρώματα του ουίσκι κι έτσι του δίνεται η ευκαιρία που ζητούσε για ν’ αλλάξει τη ζωή του.

Το 2016 απέσπασε τον δεύτερο Χρυσό Φοίνικα με το δράμα “Ι Daniel Blake” ενώ συνέχισε να κάνει ντοκιμαντέρ: μετά το πιο επιτυχημένο και δημοφιλέστερο “McLibel”, που γύρισε το 1997 με τη Φράνι Άρμστρονγκ, με αφορμή τη δίκη για δυσφήμηση που προκάλεσε η McDonald's κατά δύο ακτιβιστών για το περιβάλλον (μια ιστορία του τύπου “Γολιάθ εναντίον Δαυίδ”, με πάνω από 25 εκατομμύρια θεάσεις) κάνει το “The Spirit of '45” _2013), για την μεταπολεμική Αγγλία το “In Conversation with Jeremy Corbyn” (2016), που σκιαγραφεί τον τότε επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος Τζέρεμι Κόρμπιν κά.

Δείτε και  festival-cannes

Στυλ

Τον Μάιο του 2010, ο Λόουτς αναφέρθηκε σε μια συνέντευξη στις τρεις ταινίες που τον επηρέασαν περισσότερο: Κλέφτες Ποδηλάτων (1948) του Βιτόριο Ντε Σίκα, που ήδη αναφέραμε, Loves of a Blonde _Οι Έρωτες μιας Ξανθιάς (1965) του Miloš Forman και La battaglia di Algeri (η Μάχη του Αλγερίου _1966) του Gillo Pontecorvo. Η ταινία του Ντε Σίκα είχε ιδιαίτερα βαθιά επίδραση. Σημείωσε: “Με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι ο κινηματογράφος θα μπορούσε να αφορά τους απλούς ανθρώπους και τα διλήμματά τους. Δεν ήταν μια ταινία για αστέρια, ή πλούτη ή παράλογες περιπέτειες”. Καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ορισμένες από τις ταινίες του Λόουτς έχουν λογοκριθεί και απαγορευτεί για πολιτικούς λόγους. Σε μια συνέντευξη του 2011 στην εφημερίδα The Guardian, είπε:
Σε κάνει να θυμώνεις, όχι για λογαριασμό σου, αλλά για λογαριασμό των ανθρώπων των οποίων οι φωνές δεν επιτράπηκε να ακουστούν. Όταν υπήρχαν συνδικάτα, απλοί άνθρωποι, λαός και κοινωνία, που δεν είχαν εμφανιστεί ποτέ στην τηλεόραση, δεν είχαν δοθεί ποτέ συνεντεύξεις και δεν τους επιτρεπόταν να ακουστούν, αυτό ήταν σκανδαλώδες

Ο Λόουτς υποστηρίζει ότι οι αγώνες των εργαζομένων είναι εγγενώς δραματικοί: Ζουν τη ζωή πολύ έντονα και τα διακυβεύματα είναι πολύ υψηλά αν δεν έχεις χρήματα για να καλύψεις τη ζωή σου. Επίσης, επειδή είναι η πρώτη γραμμή αυτού που ονομάσαμε ταξικό πόλεμο. Είτε επειδή ήταν εργάτες χωρίς δουλειά, είτε επειδή υφίσταντο εκμετάλλευση εκεί που εργάζονταν. Και υποθέτω για πολιτικούς λόγους, επειδή νιώθαμε, και εξακολουθώ να πιστεύω, ότι αν πρόκειται να υπάρξει αλλαγή, θα έρθει από τα κάτω. Δεν θα προέλθει από ανθρώπους που έχουν πολλά να χάσουν, θα προέλθει από ανθρώπους που θα έχουν τα πάντα να κερδίσουν.

Μια θεματική συνέπεια σε όλες τις ταινίες του, είτε εξετάζουν ευρείες πολιτικές καταστάσεις είτε μικρότερα προσωπικά δράματα, είναι η εστίασή του στις προσωπικές σχέσεις. Τα εκτεταμένα πολιτικά δράματα (Γη και Ελευθερία, Ψωμί και Τριαντάφυλλα, Ο Άνεμος που χορεύει το Κριθάρι_που  το κάνει να τρέμει) εξετάζουν ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις στο πλαίσιο των σχέσεων μεταξύ μελών της οικογένειας (Ψωμί και Τριαντάφυλλα, το Κριθάρι, Το Τραγούδι της Κάρλας), συντρόφων στον αγώνα (Γη και Ελευθερία) ή στενών φίλων (Route Irish). Σε μια συνέντευξη του 2011 για τους Financial Times, ο Λόουτς εξηγεί πώς “Η πολιτική είναι ενσωματωμένη στους χαρακτήρες και την αφήγηση, κάτι που αποτελεί έναν πιο εκλεπτυσμένο τρόπο να γίνει”.

🎬 Παραστατικά όσο δεν παίρνει, παρουσιάζονται οι κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις των ιδιωτικοποιήσεων από Loach σε σενάριο γραμμένο από σιδηροδρομικό, στην ταινία του _βραβευμένη με Bafta “Ο Πολ, ο Μικ και οι άλλοι” (πρωτότυπος τίτλος 🎞️ «The Navigators» από την ονομασία που έδιναν το 19^ο  αιώνα οι Ιρλανδοί εργάτες στους σιδηροδρόμους) — όπου η παρέα εργαζόταν για χρόνια στη συντήρηση των βρετανικών σιδηροδρόμων και μέχρι το 1995, όταν με την ιδιωτικοποίησή τους οι συνθήκες εργασίας αλλάζουν ριζικά.
🎬  Οι σιδηρόδρομοι στην Αγγλία ιδιωτικοποιούνται. Οι νέες συνθήκες εργασίας θα στραφούν πλέον προς τα πρότυπα των ιδιωτικών εταιριών. Αρχικά οι νέες συνθήκες φαντάζουν στα μάτια των εργατών σαν ένα μικρό διάλειμμα από τη σκληρή δουλειά της μέρας.Σύντομα, όμως, τα αρνητικά σημάδια της νέας πραγματικότητας γίνονται τόσο έντονα, που οι εργάτες είναι αναγκασμένοι είτε να συμβιβαστούν με τους νέους απάνθρωπους όρους εργασίας ή να αλλάξουν επάγγελμα, με την ελπίδα να βρουν κάτι καλύτερο.
Οι εργάτες διχάζονται.
Από τη μια αυτοί που αντιδρούν, και από την άλλη αυτοί που υπομένουν.
Τα πράγματα χειροτερεύουν. Οι κανόνες ασφαλείας τηρούνται όλο και λιγότερο. Νέοι ανειδίκευτοι εργάτες προσλαμβάνονται με στόχο να αντικαταστήσουν σύντομα τους παλιούς έναντι χαμηλότερων μισθών. Οι συνέπειες της ιδιωτικοποίησης σύντομα διεισδύουν και στις σχέσεις μεταξύ των εργατών. Εκεί που παλιότερα υπήρχε ένα αίσθημα αλληλεγγύης, τώρα ο καθένας λειτουργεί προσωπικά, με αποτέλεσμα το σωματείο να χάσει ολοκληρωτικά τη δύναμή του.

Πολλές από τις ταινίες του περιλαμβάνουν μεγάλη ποσότητα παραδοσιακής διαλέκτου, όπως η διάλεκτος του Yorkshire στο Kes και στο The Price of Coal, Cockney (Κόκνεϊ) στα Up the Junction και  Poor Cow, Scouse στο The Big Flame, η διάλεκτος του Λάνκασιρ στο Raining Stones, η γλασκωβιανή διάλεκτος στο My Name Is Joe και η διάλεκτος του Greenock (Γκρίνοκ) στο Sweet Sixteen. Πολλές από αυτές τις ταινίες έχουν υποτιτλιστεί όταν προβλήθηκαν σε άλλες αγγλόφωνες περιοχές. Όταν ρωτήθηκε σχετικά σε μια συνέντευξη με το Cineaste, ο Loach απάντησε: Αν ζητάς από τους ανθρώπους να μιλούν διαφορετικά, χάνεις περισσότερα από τη φωνή. Όλα πάνω τους αλλάζουν. Αν σου ζητούσα να μην μιλάς με αμερικανική προφορά, ολόκληρη η προσωπικότητά σου θα άλλαζε. Έτσι είσαι. Η διαίσθησή μου είναι ότι είναι καλύτερο να χρησιμοποιείς υπότιτλους παρά όχι, ακόμα κι αν αυτό περιορίζει τις ταινίες σε ένα κύκλωμα art-house.

Ο Loach ήταν από τους πρώτους Βρετανούς σκηνοθέτες που χρησιμοποίησαν βρισιές στις ταινίες του. Η Mary Whitehouse παραπονέθηκε για την αποφορά λόγου στις ταινίες Cathy Come Home και Up the Junction (σσ. Constance Mary Whitehouse CBE Βρετανίδα δασκάλα και συντηρητική ακτιβίστρια. Έκανε εκστρατεία ενάντια στον κοινωνικό φιλελευθερισμό και τα κυρίαρχα βρετανικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία κατηγόρησε ότι ενθαρρύνουν μια πιο ανεκτική κοινωνία), ενώ η ταινία The Big Flame (1969) για το BBC ήταν μια πρώιμη περίπτωση της λέξης shit (σκατά, γαμώτο), και το πιστοποιητικό στον Kes προκάλεσε κάποια συζήτηση λόγω της βωμολοχίας, αλλά αυτές οι ταινίες έχουν σχετικά λίγες βρισιές σε σύγκριση με το μεταγενέστερο έργο του. Συγκεκριμένα, η ταινία Sweet Sixteen έλαβε πιστοποιητικό 18 βαθμών λόγω της πολύ μεγάλης ποσότητας βρισιάς, παρά την έλλειψη βίας ή σεξουαλικού περιεχομένου, γεγονός που οδήγησε τον Loach να ενθαρρύνει άτομα κάτω των 18 ετών να παραβιάσουν τον νόμο για να δουν την ταινία.

Σε ένα άρθρο του 2014, η φεμινίστρια συγγραφέας Julie Bindel (σσ. συνίδρυσε το Justice for Women, το οποίο βοηθά γυναίκες που έχουν διωχθεί για επίθεση ή δολοφονία βίαιων ανδρών συντρόφων) επέκρινε τις πρόσφατες ταινίες του Loach για την έλλειψη γυναικείων χαρακτήρων που δεν ήταν απλώς ερωτικά ενδιαφέροντα για τους ανδρικούς, αν και επαίνεσε τις πρώτες του Cathy Come Home και Kes. Έγραψε επίσης: “Ο Loach φαίνεται να μην γνωρίζει την ύπαρξη ομοφυλόφιλων”. Στο άρθρο, η Bindel δήλωσε ότι “δεν είχε δει ταινία του Ken Loach εδώ και χρόνια” και αναφέρθηκε μόνο στο περιεχόμενο μιας για να υποστηρίξει το επιχείρημά της, την τότε πρόσφατα κυκλοφορήσασα Jimmy's Hall.

Προσωπική ζωή

Ο Λόουτς παντρεύτηκε τη Lesley Ashton (Λέζλι Άστον) το μακρινό 1962 και έχουν μαζί δύο γιους και δύο κόρες (απέκτησαν έναν ακόμη γιο, ο οποίος πέθανε σε ηλικία πέντε ετών στις το 1971 σε αυτοκινητιστικό ατύχημα) Ο γιος τους Τζιμ (γεννημένος το 1969) έγινε σκηνοθέτης, ενώ η κόρη τους Έμμα είναι παντρεμένη με τον ηθοποιό Έλιοτ Λέβι.

Ο Λόουτς είναι προστάτης της British Humanist Association (Βρετανικής Ανθρωπιστικής Ένωσης) και φουλ κοσμικός, λέγοντας: “Ειδικότερα, η κατήχηση των παιδιών σε ξεχωριστά θρησκευτικά σχολεία είναι επιβλαβής και διχαστική” (σσ. Humanists UK: οργανισμός ο οποίος προωθεί τον Ανθρωπισμό και φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει “τους ανθρώπους που επιθυμούν να ζήσουν μια καλή ζωή χωρίς θρησκευτικές ή υπερφυσικές αντιλήψεις”, πραγματοποιόντας καμπάνιες σχετικά με τον ανθρωπισμό, ανθρώπινα δικαιώματα και κοσμικισμό _ άποψη πως το κράτος, όπως και οποιαδήποτε άλλη κοινωνική οντότητα, πρέπει να είναι εντελώς διαχωρισμένο από τη θρησκεία και από διάφορους θρησκευτικούς θεσμούς και δόγματα).

Ο Λόουτς απέρριψε το βραβείο OBE το 1977. Σε μια συνέντευξη στους Radio Times τον Μάρτιο του 2001, είπε: “Είναι όλα τα πράγματα που θεωρώ απεχθή: η πατρωνία, η υποτίμηση της μοναρχίας και το όνομα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η οποία είναι ένα μνημείο εκμετάλλευσης και κατάκτησης. Απέρριψα το OBE επειδή δεν είναι μια λέσχη στην οποία θέλεις να ενταχθείς όταν βλέπεις τους κακούς που το έχουν”. σσ. Most Excellent Order of the British Empire‎‎: βρετανικό τάγμα ιπποσύνης, το οποίο τιμά ανθρώπους των τεχνών και των επιστημών αλλά και κάποιους που δραστηριοποιούνται στην φιλανθρωπία και στις αγαθοεργίες _Καθιερώθηκε …το 1917 και διαθέτει πέντε κύριες διαβαθμίσεις και οι δύο ανώτερες βαθμίδες αντιστοιχούν στον τίτλο Σερ (Ιππότης) και Ντέιμ (Κυρία) _ knight | dame.
Ο Λόουτς έχει τιμηθεί με τιμητικά διδακτορικά από το Πανεπιστήμιο του Μπαθ, το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ, το Πανεπιστήμιο Στάφορντσιρ και το Πανεπιστήμιο Κιλ. Το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης του απένειμε τιμητικό διδακτορικό δίπλωμα στο Αστικό Δίκαιο τον Ιούνιο του 2005. Είναι επίσης επίτιμος συνεργάτης του alma mater του, του St Peter's College, στην Οξφόρδη. Το 2006, του απονεμήθηκε η υποτροφία BAFTA στα τηλεοπτικά βραβεία. Το 2003, έλαβε τιμητικό διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο Heriot-Watt και το Praemium Imperiale του 2003 _"Βραβείο Παγκόσμιου Πολιτισμού στη Μνήμη της Αυτού Αυτοκρατορικής Υψηλότητας Πρίγκιπα Τακαμάτσου" στην κατηγορία Κινηματογράφος/Θέατρο. Το 2006, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Capri Hollywood τον τίμησε με το βραβείο Capri Legend για τη συμβολή του στον κινηματογράφο. Το 2014, του απονεμήθηκε η Τιμητική Χρυσή Άρκτος στο 64^ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Raindance ανακοίνωσε το 2016 ότι τιμά τον Λόουτς με το πρώτο του βραβείο Auteur, για να αναγνωρίσει τα "επιτεύγματά του στον κινηματογράφο και τη συμβολή του στη βιομηχανία του κινηματογράφου". Επίσης, έγινε Επίτιμος Συνεργάτης της Σχολής Κινηματογράφου του Λονδίνου.

                                                Φιλμογραφία

·       1967 Όχι δάκρυα για την Τζόι

·       1969 Κες

·       1971 Οικογενειακή ζωή

·       1979 Μπλακ Τζακ

·       1980 Ο θηροφύλακας

·       1981 Ματιές και χαμόγελα

·       1986 Πατρίδα

·       1990 Μυστική ατζέντα

·       1991 Ριφ-Ραφ

·       1993 Βροχή από πέτρες

·       1994 Ladybird, Ladybird

·       1995 Γη και ελευθερία

·       1996 Το τραγούδι της Κάρλα

·       1998 Το όνομά μου είναι Τζο

·       2000 Ψωμί και τριαντάφυλλα

·       2001 Ο Πωλ, ο Μικ και οι άλλοι

·       2002 Γλυκά δεκάξι

·       2002 Eleven Minutes, Nine Seconds, One Image: September 11

·       2004 Ένα τρυφερό φιλί

·       2005 Tickets

·       2005 McLibel

·       2006 Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι

·       2007 To Each His Own Cinema

·       2007 Ένας ελεύθερος κόσμος...

·       2009 Looking for Eric

·       2010 Ιρλανδέζικος δρόμος

·       2012 Το μερίδιο των αγγέλων

·       2013 The Spirit of '45

·       2014 Jimmy's Hall

·       2016 Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ

·       2019 Δυστυχώς Απουσιάζατε