Deal 🏀 10+ δισ.$

Κάποτε όλα ήταν αλλιώς …Αφιερωμένο _από τον ο Galeano στα παιδιά που συνάντησα κάποτε, πριν από χρόνια, να παίζουν στο Καλέγια ντε λα Κόστα και μετά το παιχνίδι, τραγουδούσαν: Είτε κερδίζουμε, είτε χάνουμε Εμείς το κέφι μας κάνουμε. Η ιστορία σαν ένα θλιβερό ταξίδι από το πηγαίο στο αναγκαίο. Καθώς ο αθλητισμός κατέληξε να γίνει βιομηχανία, εξορίστηκε σιγά σιγά η ομορφιά που πηγάζει από την απόλαυση να παίξεις και μόνο.

Στον κόσμο μας σήμερα, ο επαγγελματισμός καταδικάζει οτιδήποτε άχρηστο, και είναι άχρηστο οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδος. Κανείς δεν κερδίζει από αυτή την τρέλα που κάνει τον άντρα να γίνεται για λίγο παιδί, να παίξει δηλαδή όπως παίζει ένα πιτσιρίκι με το τόπι του ή μια γάτα με ένα κουβάρι μαλλί, μπαλαρίνα που χορεύει πετώντας στον αέρα ένα ελαφρύ μπαλόνι, μάλλινο κουβάρι που κυλά αβίαστα: να παίζει χωρίς να ξέρει καν ότι παίζει, χωρίς σκοπό, χωρίς χρονόμετρο και χωρίς διαιτητή. Το παιχνίδι έχει μετατραπεί σε θέαμα, σε ποδόσφαιρο προς θέαση, με λίγους πρωταγωνιστές και πολλούς θεατές, και αυτό το θέαμα έχει γίνει μια από τις πλέον κερδοφόρες οικονομικές δραστηριότητες παγκοσμίως. Οργανώνεται όχι για να γίνει παιχνίδι αλλά για να εμποδιστεί να είναι παιχνίδι. Η τεχνοκρατία του επαγγελματικού αθλητισμού έχει επιβάλει κάτι, που απαρνείται τη χαρά, σκοτώνει τη φαντασία και απαγορεύει την τόλμη. Ευτυχώς, εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή και το κοινό στις κερκίδες, για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας… 

Υπήρξε __
και θα υπάρξει ξανά αυτός ο Αθλητισμός!

Σήμερα στον καπιταλισμό κυριαρχούν και λειτουργούν ως θεματοφύλακες αλλά και ως “διαιτητές” των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων τα οποία αναπτύσσονται. Μέσα εκεί βρίσκουν “καταφύγιο” και οι οπαδικοί στρατοί, στην υπηρεσία του μεγαλομετόχου, του χορηγού, του επενδυτή, σε βάρος της αγάπης για την ομάδα και το άθλημα που έχει και εκδηλώνει η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων. Αυτοί δηλαδή που τους ακούς συχνά να λένε αηδιασμένοι ότι “δεν ξαναπάω στο γήπεδο”. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και ο ένοχος για τη σημερινή κατάντια του αθλητισμού σε όλες τις εκφάνσεις του είναι η εμπορευματοποίηση, τα οικονομικά και άλλα συμφέροντα που αναμετρούνται μέσα και έξω _κυρίως έξω από τους αθλητικούς χώρουςε. Είναι το ίδιο το σύστημα του κέρδους, που θυσιάζει την ανάγκη του λαού για μαζικό αθλητισμό, την ολόπλευρη στήριξη των αθλητών από το κράτος. Αυτών που όλοι χαιρόμαστε για τις επιτυχίες τους, ξέροντας ότι από πίσω κρύβονται τεράστιες δυσκολίες και εμπόδια που βάζουν η κρατική υποχρηματοδότηση, η έλλειψη υποδομών, η απληρωσιά αθλητών και προπονητών, η απουσία χορηγών στα “μη εμπορικά” αθλήματα. Και επειδή η μόνιμη επωδός πολλών από όσους ευθύνονται για αυτήν την αθλιότητα είναι “και τι να κάνουμε, αυτά έχει ο αθλητισμός”, την απάντηση τη δίνουν οι χώρες όπου έγινε η πρώτη απόπειρα οικοδόμησης του σοσιαλισμού, κυρίως η ΕΣΣΔ και η DDR (Ανατολική Γερμανία). Εκεί όπου παρά τις δυσκολίες και τις αδυναμίες, ο μαζικός λαϊκός αθλητισμός είχε κυρίαρχη θέση στο σοσιαλιστικό κράτος, με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες και όχι το κέρδος, προσφέροντας μεγάλες κατακτήσεις και τεράστια διεθνή αναγνώριση.

Όχι μόνο στην Ε.Σ.Σ.Δ. αλλά και στις άλλες χώρες του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε: βλ DDR _βλ “φαινόμενο” Marita Koch _1985 στο παγκόσμιο κύπελλο τερματίζει στα 400μ με την “διαστημική” επίδοση των 47”+⁶⁰/¹⁰⁰ άπιαστο ακόμη σήμερα., Πολωνία, Ρουμανία κά. 1983 _Ελσίνκι παγκόσμιο πρωτάθλημα: Στην εκκίνηση για τον τελικό των 800 μέτρων, έχει πάρει θέση και η διάσημη, Γιαρμίλα Κρατοτσβίλοβα, από τις κορυφαίες δρομείς της εποχής. Η πρωταθλήτρια Τσεχοσλοβακίας, κάνει μία απίστευτη κούρσα και όταν τερματίζει, ο ηλεκτρονικός πίνακας αναγράφει 1:53.28! Πρόκειται για ένα απίστευτο, ένα εκπληκτικό παγκόσμιο ρεκόρ, που μέχρι σήμερα καμία αθλήτρια δεν κατάφερε να βελτιώσει. Στον ζωντανό θρύλο της DDR Heike Drechsler (Χάικε Ντρέσλερ) δύο φορές χρυσή ολυμπιονίκη και παγκόσμια πρωταθλήτρια στον ανοιχτό στίβο στο άλμα εις μήκος, αλλά και δρομέα -γαζέλα στη σκυταλοδρομία (ισοφάρισε δύο φορές το παγκόσμιο ρεκόρ της επίσης θρυλικής Μαρίτα Κοχ) με 19 μετάλλια, εκ των οποίων τα δύο χρυσά ολυμπιακά.

 

Η φυσική αγωγή και ο αθλητισμός χρηματοδοτούνταν αποκλειστικά από τους προϋπολογισμούς του κράτους, των συνδικάτων και των μαζικών οργανώσεων, από τα κονδύλια των συνεταιρισμών και από τα ειδικά έσοδα των αθλητικών οργανώσεων και των αθλητικών παραστάσεων, τα οποία μάλιστα δεν φορολογούνταν από το κράτος.
Άγνωστοι οι χορηγοί για την επιβίωση αθλητή -έρμαιου στις ορέξεις τους. Επίκεντρο ο μαζικός αθλητισμός _υποχρεωτικός μαζί με τη φυσική αγωγή για όλους τους μαθητές των σχολείων, των επαγγελματικών και τεχνικών σχολών, των μέσων ειδικών και των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Στην DDR μάλιστα έριχναν στην πισίνα τα μωρά _επομένως οι δεκάδες πρωταθλητές και πρωταθλήτριες στο κολύμπι ήταν φυσική συνέπεια (εδώ στην Ελλάδα παρατηρούμε τον παραγκωνισμό του μαθήματος της Φυσικής αγωγής μέσω της μείωσης των ωρών σε εβδομαδιαία βάση). Επίσης είχαν σχηματίσει αθλητικές λέσχες σε εργοστάσια, γήπεδα, στον αγροτικό συνεταιρισμό στη γειτονιά κ.ά. που συνέβαλαν στην ανάπτυξη ενός αθλητικού κινήματος. Είναι άξιο αναφοράς πως υπήρχε αθλητικό διάλειμμα στις επιχειρήσεις, στις υπηρεσίες και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα που υπολογίζονταν στον εργάσιμο χρόνο.

Ο αθλητισμός στην ΕΣΣΔ δεν ήταν επαγγελματικός. Κανένας διάσημος αθλητής ή πρωταθλητής, καμία ομάδα δεν είχε τον τίτλο του επαγγελματία. «Ο αθλητισμός στην ΕΣΣΔ είναι μέσο εκπαίδευσης, μια πηγή υγείας, και όχι πλουτισμού και κέρδους. Για τους Σοβιετικούς αθλητές ο αθλητισμός είναι μια αγαπημένη απασχόληση, στην οποία αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους»¹. Ο αθλητής, ο πρωταθλητής στην ΕΣΣΔ δεν αγωνιούσε για την επαγγελματική του αποκατάσταση ή για την επιβίωσή του. Όλοι τους είχαν ή θα είχαν, με την ενηλικίωσή τους ή την ολοκλήρωση των σπουδών τους, ένα κύριο επάγγελμα από το οποίο θα ζούσαν. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά: “Ο αθλητής βαρών Αρκάντι Βορόμπιεφ είναι διδάκτορας Ιατρικής, καθηγητής. Η ιππεύτρια Έλενα Πετούσκοβα απόφοιτος Βιολογίας, ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο Μόσχας. Ο πυγμάχος Γκουενάντι Τσάτκοφ απόφοιτος Νομικής, διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ. Οι ποδοσφαιριστές Βικτόρ Πονεντέλνικ και Βλαντιμίρ Μασλατσένκο, καθώς και ο παλαιστής Αλεξάντρ Ιβανίτσκι, έγιναν διάσημοι αθλητικοί σχολιαστές»².

Πώς κατάφερναν όμως οι αθλητές να δουλεύουν, να σπουδάζουν και ταυτόχρονα να προπονούνται και να παίρνουν μέρος στους αγώνες; Πέρα από το γεγονός ότι ένας αθλητής έπαιρνε δωρεάν τον αθλητικό εξοπλισμό του, «οι Σοβιετικοί αθλητές έχουν τη δυνατότητα, κάτω από την επίβλεψη προπονητών, να επιδίδονται στον αθλητισμό και να προπονούνται δωρεάν. Ο μισθός τους πληρώνεται καθ' όλο το διάστημα εντατικής προπόνησης ή συμμετοχής σε αθλητικές συναντήσεις, καθώς επίσης τα έξοδα του ταξιδιού τους, τόσο αν πρόκειται να πάρουν μέρος σε αγώνες στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό»³. Η φυσική αγωγή και ο αθλητισμός χρηματοδοτούνταν αποκλειστικά από τους προϋπολογισμούς του κράτους και των συνδικάτων, από τα κονδύλια των συνεταιρισμών και από τα ειδικά έσοδα των αθλητικών οργανώσεων και των αθλητικών παραστάσεων. «Στη σοβιετική κοινωνία δεν υπάρχουν πρόσωπα ή οργανώσεις που μπορούν να επωφεληθούν από τον αθλητισμό και να αποκομίσουν κέρδη. Οι αθλητές δεν πληρώνονται εδώ για τις επιδόσεις τους. Στη Σοβιετική Ένωση ο αθλητισμός δεν προσκομίζει κέρδη»⁴.

Η ανάπτυξη και η μαζικοποίηση του αθλητισμού αφορούσαν όλα τα σπορ, χωρίς να γίνεται καμία διάκριση ανάμεσα σε ακριβά, απροσπέλαστα για την πλειοψηφία των εργαζομένων αθλήματα και σε αθλήματα φτηνά ή «λαϊκά». Από τα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας οι κρατικές και αθλητικές οργανώσεις, με την ενεργό συμμετοχή των συνδικάτων και της Κομσομόλ, πραγματοποιούν ένα πρόγραμμα μαζικής ανάπτυξης του αθλητισμού σε όλες τις περιοχές της χώρας. Ήδη από τη δεκαετία του 1920 διεξάγονταν παντού αγώνες στίβου, πεντάθλου, ποδηλατοδρομίας, σκι και άλλων ομαδικών αθλημάτων. Το 1954 δημιουργήθηκε η Επιτροπή Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Υπουργικού Συμβουλίου της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, που εξασκούσε τη γενική διεύθυνση του αθλητικού κινήματος και τον συντονισμό των αθλητικών ενώσεων κατά τομείς. “Οι Σοβιετικοί αθλητές και τα κρατικά ιδρύματα έχουν ένα δύσκολο αλλά και ευγενικό καθήκον: Με τα λαμβανόμενα μέτρα να κερδίσουν όσο το δυνατόν πιο πολλούς κύκλους των πολιτών όλων των ηλικιών, για να επιδοθούν σε μια τακτική αθλητική εξάσκηση”⁵.

Οι σταθερές βάσεις για την ανάπτυξη ενός πλατιού αθλητικού κινήματος ήταν οι αθλητικές λέσχες, που σχηματίζονταν στο εργοστάσιο, στο γήπεδο, στο γραφείο, στο εκπαιδευτικό ίδρυμα, στον αγροτικό συνεταιρισμό, στο κρατικό αγρόκτημα. Στις επιχειρήσεις, στις υπηρεσίες και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα οργανώνονταν γυμναστικές ασκήσεις και μεσολαβούσαν αθλητικά διαλείμματα, που υπολογίζονταν ως τμήματα του εργάσιμου χρόνου. Μέλος μιας λέσχης μπορούσε να γίνει οποιοσδήποτε, με μια συμβολική ετήσια συνδρομή.

Σύμφωνα με στοιχεία της Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας, το 1976 λειτουργούσαν 5.400 παιδικές και εφηβικές αθλητικές σχολές (πάνω από 1,8 εκατ. άτομα) και περίπου 100 ανώτατες σχολές αθλητισμού (35.000 περίπου άτομα). Συνολικά, το 1976 στους συλλόγους φυσικής αγωγής, στις αθλητικές λέσχες και σχολές φοίτησαν 50,1 εκατ. άτομα, και στις αθλητικοτεχνικές λέσχες και τα παραρτήματά τους πάνω από 19 εκατ. άτομα. Σε 138.000 επιχειρήσεις, υπηρεσίες και εκπαιδευτικά ιδρύματα είχε καθιερωθεί η γυμναστική κατά τη διάρκεια του ωραρίου εργασίας (πάνω από 28 εκατ. άτομα).

Σε ό,τι αφορά τις αθλητικές υποδομές, το 1976 στην ΕΣΣΔ υπήρχαν πάνω από 3.200 στάδια και 61.000 αθλητικές αίθουσες (γυμναστήρια). Πάνω από 1.200 κολυμβητήρια, 446.000 αθλητικά γήπεδα, 98.000 γήπεδα ποδοσφαίρου, 60 αυτοκινητοδρόμια, πάνω από 19.000 σκοπευτήρια, 6.600 βάσεις για σκι, 1.300 στάδια για παγοδρομίες κ.ά.
Την ίδια περίοδο, στον αθλητισμό εργάζονταν μόνιμα περίπου 300.000 άτομα και απ' αυτά περίπου το 70% είχαν αποφοιτήσει από ανώτατες και μεσαίες Σχολές Φυσικής Αγωγής. 5,8 εκατ. τεχνικοί και προπονητές και 4,2 εκατ. διαιτητές πρόσφεραν τη δουλειά τους εθελοντικά, ως κοινωνική υπηρεσία. 24 ανώτατες Σχολές Σωματικής Αγωγής, 84 Πανεπιστημιακές Σχολές για σωματική διαπαιδαγώγηση στις Ανώτατες Παιδαγωγικές Σχολές, 25 Μέσες Σχολές Αθλητισμού και 10 Σχολές Προπονητών ασχολούνταν με την επιμόρφωση προπονητών και δασκάλων της Γυμναστικής. Κάθε χρόνο αποφοιτούσαν πάνω από 15.000 γυμναστές με ανώτατη και 10.000 με μεσαία κατάρτιση⁶.

Την ίδια εποχή εκδίδονταν πάνω από 30 αθλητικές εφημερίδες και περιοδικά, που το συνολικό τιράζ τους ξεπερνούσε τα 7 εκατ. αντίτυπα. Ο αθλητικός κρατικός εκδοτικός οίκος “Σωματική Αγωγή και Αθλητισμός” και άλλα εκδοτικά ιδρύματα εξέδιδαν κάθε χρόνο πάνω από 700 τίτλους βιβλίων και άλλες εκδόσεις, που το συνολικό τους τιράζ ξεπερνούσε τα 10 εκατ. αντίτυπα. Κάθε χρόνο προβάλλονταν 40 ντοκιμαντέρ με εκλαϊκευτικές επιστημονικές, διδακτικές και καλλιτεχνικές ταινίες για τη φυσική αγωγή και τον αθλητισμό. Πολλές από αυτές τις ταινίες, μάλιστα, είχαν βραβευτεί και στα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ. Στο πρόγραμμα της κεντρικής τηλεόρασης, ο συνολικός αριθμός των εκπομπών που έχουν ως θέμα τους τη σωματική αγωγή και τον αθλητισμό έφτανε περίπου τις 900 ώρες τον χρόνο. Αυτά είναι μερικά από τα επιτεύγματα σε ένα σύστημα όπου η φυσική αγωγή και ο αθλητισμός αντιλαμβάνονταν από το κράτος ως παράγοντες που συντελούν στην καλλιέργεια δύναμης, ευελιξίας, αντοχής, επιμονής για την επιτυχία ενός σκοπού, αισθήματος συλλογικότητας και αυτοκυριαρχίας. Ως παράγοντες που προωθούν την οργάνωση του ελεύθερου χρόνου σύμφωνα με τους κανόνες της υγιεινής και συμβάλλουν στην απόκτηση μόνιμων συνηθειών υγιεινής και καθαριότητας. Και ως τέτοιοι αντιμετωπίζονταν, πέρα από κάθε λογική εμπορευματοποιημένου και χρυσοπληρωμένου επαγγελματικού αθλητισμού, όπως συνέβαινε τότε, συμβαίνει και σήμερα σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Παραπομπές:

^1. «Γνωριμία με την ΕΣΣΔ, Η σοβιετική νεολαία», «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 53.

^2. ό.π., σελ. 54.

^3. «ΕΣΣΔ '77», «Νέα Βιβλία», σελ. 310.

^4. ό.π. σελ. 310.

^5. ό.π, σελ. 310.

^6. Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια.

Κάτι που σε μικρογραφία γίνεται σήμερα στην σοσιαλιστική Κούβα:  Θυμίζοντας και πάλι, τον Χούλιο Λα Κρουζ, που μετά από κάθε αγώνα του αφιερώνει τις νίκες του στην επανάσταση και τον κουβανικό λαό, συνεχίζοντας τη μεγάλη παράδοση της Κούβας στην πυγμαχία και με τις επιδόσεις του θυμίζει τους θρυλικούς πυγμάχους, όπως ο Teófilo Stevenson -Lawrence και ο Félix Savón-Fabre, που κατά το παρελθόν τίμησαν τη σημαία της Κούβας και έκαναν το άθλημα να αγαπηθεί από το λαό της, με τα δικά τους «Venceremos»

Ο Στίβενσον - "γιος της επανάστασης", είχε δηλώσει: «Δεν εγκαταλείπω τη χώρα μου για ένα εκατομμύριο δολάρια ή και περισσότερα χρήματα ακόμα. Τι αξία έχουν ένα εκατομμύριο δολάρια μπροστά σε οκτώ εκατομμύρια Κουβανούς που με λατρεύουν με όλη τη σημασία της λέξης»...

Viktor Saneyev: Ο ιπτάμενος Σοβιετικός από τη Μαύρη Θάλασσα

Αθλιότητες στον 🏀 αθλητισμό - εμπόρευμα 💰💹

Αλλαγή σελίδας στους Λέικερς:
Η οικογένεια Μπας πουλά το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών

Το παραπάνω τρέχει με 1000 στην Google:  και λογικά μια και μιλάμε για deal 10+ δισ.$ _αλλά ας πάμε 19 χρόνια πίσω…
Μεσημέρι 1^ης Σεπτ 2006, στην άλλη άκρη του κόσμου, 30 χλμ από το Τόκυο το γήπεδο της Σαϊτάμα (Σάιταμα‎, Saitama-shi, Σαϊταμά-σι, αδιάφορο) ήταν γεμάτο από Ιάπωνες και Αμερικανούς. Περίμεναν να θαυμάσουν ακόμα μια παράσταση των αστέρων του ΝΒΑ και να πανηγυρίσουν γι’ αυτούς. Λεμπρόν, Ντουέιν Γουέιντ, Κρις Πολ, Κρις Μπος, Ντουάιτ Χάουαρντ, Μπραντ Μίλερ, Καρμέλο Άντονι. Ήταν όλοι τους έτοιμοι να στεφθούν πρωταθλητές κόσμου. Από την άλλη η Εθνική μας παράταξε τη χρυσή δωδεκάδα που είχε θριαμβεύσει ένα χρόνο πριν στο Eurobasket του Βελιγραδίου (με αλλαγή το Σχορτσιανίτης που έπαιξε στη θέση του Μπουρούση). “Σιγά ρε γιατί να μην κερδίσουμε;” έλεγε ο προπονητής, Παναγιώτης Γιαννάκης Κατάρ, Λιθουανία, Αυστραλία, Βραζιλία, Τουρκία οι πρώτοι 5 σταθμοί που το… τρένο του Παναγιώτη δεν έκανε στάση, αντίθετα έβαλε τις βάσεις για την συνέχεια.

Στους “16” αντίπαλος η Κίνα και στους “8” η Γαλλία __σπατσάραμε κι όλα λα έμοιαζαν ιδανικά, ακόμα κι αν στον δρόμο της Εθνικής μας για τον τελικό βρισκόταν η αμερικανική “Dream Team” _Θρίαμβος!!  “Διαλυθήκαμε από παίκτες με υψηλό ΙQ”, ήταν η φράση του τηλεσχολιαστή του ESPN. 105 λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα, λίγο μετά τις 12:15 το μεσημέρι η Εθνική είχε σημειώσει μία από τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία της, επικρατώντας των ΗΠΑ με 101-95. O Σπανούλης 22 πόντους, ο Σχορτσιανίτης 14, ο Διαμαντίδης 12, ο Κακιούζης 15 και ο Παπαλουκάς φάνταζε ασταμάτητος με 8 πόντους, 12 ασίστ και 5 ριμπάουντ. Οι Έλληνες παίκτες μετά τον θρίαμβο τους άρχισαν να χορεύουν συρτάκι στην μέση του γηπέδου ενώ οι Αμερικάνοι σαστισμένοι δεν ήξεραν τι τους έχει συμβεί. Οι δημοσιογράφοι έτρεξαν να βρεθούν κοντά στους Έλληνες διεθνείς. “Η Ελλάδα δίνει το μάθημα” Το επίσημο σάιτ του NBA χαρακτήριζε τη νίκη ως “το μεγαλύτερο σοκ στο Μουντομπάσκετ”. Στην επίσημη ιστοσελίδα έγραφαν: “Οι ΗΠΑ θύμα έκπληξης από την Ελλάδα”. “Η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ελλάδα, σόκαρε κόντρα στους οιωνούς τα φαβορί τις ΗΠΑ με 101-95 και πήγαν στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος”, έγραφε το αμερικανικό Reuters. “Οι ΗΠΑ έσπασαν τα μούτρα τους στην Ελλάδα”, υπογράμμιζε το USA Basketball, “Η Ελλάδα χτύπησε τις ΗΠΑ”, ο τίτλος της USA today. Η γαλλική L’ Equipe “Η Ελλάδα δίνει το μάθημα. Οι Λεμπρόν Τζέιμς, Καρμέλο Άντονι και Ντουέιν Γουέιντ υπέκυψαν στην τακτική και τον έλεγχο των Ελλήνων”. Ελλάδα vs USA Οι Έλληνες παίκτες χορεύουν συρτάκι στην μέση του γηπέδου Ο προπονητής των ΗΠΑ, Μάικ Σιζέφσκι αποτύπωσε στο βιβλίο του “The Golden Standard”, την πίκρα του. “Το/μόνο που σκεφτόμουν να πω ήταν “I’m sorry, I’m so sorry”. “Με είχαν προσλάβει ως προπονητή για μία αποστολή πολύ σημαντική για το μέλλον του μπάσκετ στην Αμερική και απογοήτευσα. Ένιωθα ότι είχα απογοητεύσει τη χώρα μου, τους παίκτες μου, την ομάδα μου και τον εαυτό μου”.

Πανηγύρια στους δρόμους εδώ με τα χέρια των οδηγών να πέσουν πάνω στις κόρνες. Λεωφορεία, μηχανάκια, ΙΧ και περιπολικά είχαν τον ίδιο ρυθμικό ήχο από τα κορναρίσματα. Χοροί στις πλατείες, μέσα στις υπηρεσίες, εκδηλώσεις χαράς παντού. Μάλιστα υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών βγήκαν στα παράθυρα και άρχισαν να πετούν χαρτιά, δημιουργώντας ατμόσφαιρα γηπέδου στην πλατεία. Τα περίπτερα στο κέντρο της Αθήνας έβγαλαν ελληνικές σημαίες ενώ γρήγορα η Αθήνα είχε κατακλυσθεί από κόσμο, ώσπου διακόπηκε η κυκλοφορία. Οι Αμερικάνοι μετά από εκείνο το παιχνίδι παρέμειναν αήττητοι, όπου κι αν έπαιξαν για 13 χρόνια.

Κάποτε ήταν αλλιώς

Παλιά (όχι πολύ το 1974) η μη κυβερνητική οργάνωση Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης ΗΠΑ (USA Basketball, USAB) _ υπεύθυνη για το άθλημα στη χώρα της αστερόεσσας που την εκπροσωπούσε στη Διεθνή Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης (FIBA) και εθνικές ομάδων μπάσκετ (ανδρών και γυναικών) στην Ολυμπιακή Επιτροπή Ηνωμένων Πολιτειών ιδρύθηκε ως “ United States Amateur Basketball Association _Ερασιτεχνική Ένωση Καλαθοσφαίρισης των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής” (ABAUSA) και μετονομάστηκε σε “Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης ΗΠΑ” (USA Basketball Association USAB) το 1989, έπειτα από την τροποποίηση των κανόνων της FIBA ώστε να επιτρέπει στους επαγγελματίες καλαθοσφαιριστές να αγωνίζονται σε διεθνείς διοργανώσεις
Στην Ευρώπη, κάτι κινείται στο ερασιτεχνικό μπάσκετ σε διάφορα επίπεδα και οργανώσεις, χωρίς ενιαία οργάνωση, αλλά με πολλές εθνικές ομοσπονδίες, ενώ, υπάρχουν και διάφοροι ιδιωτικοί σύλλογοι και τουρνουά που διοργανώνουν αγώνες και δραστηριότητες για ερασιτέχνες παίκτες _βλ Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης (ΕΟΚ), Ισπανία Federación Española de Baloncesto (FEB), Γερμανία Deutscher Basketball Bund (DBB) κλπ.

Lakers

Οι Λος Άντζελες Λέικερς (Los Angeles Lakers) είναι μια από τις τριάντα ομάδες του αμερικανικού επαγγελματικού πρωταθλήματος μπάσκετ (NBA) και συμμετέχουν στην δυτική περιφέρεια. Έδρα τους το Λος Άντζελες της Καλιφόρνια, όπου φιλοξενούνται στο Staples Center, το οποίο και μοιράζονται με την ανταγωνιστική ομάδα των Los Angeles Clippers Λος Άντζελες Κλίπερς, τη γυναικεία ομάδα των Λος Άντζελες Σπαρκς (WNBA ιδρύθηκε το 1996 και άρχισε να διοργανώνεται το 1997) και με τους Los Angeles Kings Λος Άντζελες Κίνγκς από το NHL (χόκεϋ).

Η δικαιόχρηση ξεκίνησε το 1947, με την αγορά μιας διαλυμένης ομάδας, των Ντιτρόιτ Τζεμς της NBL (National Basketball League), η οποία έδρευε στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν. Τότε πραγματοποιήθηκε η μετεγκατάστασή της στη Μιννεάπολη, όπου η ομάδα πήρε επίσημα τον τίτλο Λέικερς, από το ψευδώνυμό της πολιτείας, "η Γη των 11.936 Λιμνών". Στη Μιννεάπολη κέρδισαν πέντε πρωταθλήματα πριν από τη μετακόμιση στο Λος Άντζελες, την περίοδο 1960–61 όπου παραμένουν έως σήμερα.

Με πρώτο μεγάλο όνομα τον Τζορτζ Μάικαν, οι Μιννεάπολις Λέικερς κατέκτησαν πέντε τίτλους μέχρι το 1954. Μετακόμισαν στο Λος Άντζελες το 1960 λόγω οικονομικών προβλημάτων και έφθασαν στους τελικούς του ΝΒΑ έξι φορές κατά την δεκαετία του '60 με πρωτεργάτες τους Έλτζιν Μπέιλορ και Τζέρι Ουέστ, χάνοντας και στους έξι τελικούς από τους Μπόστον Σέλτικς, ξεκινώντας μια κόντρα που θεωρείται η μεγαλύτερη του ΝΒΑ. Μετά την προσθήκη του Ουίλτ Τσάμπερλεϊν στην σύνθεσή τους, οι Λέικερς κατέκτησαν τον έκτο τους τίτλο το 1972 και τρία χρόνια αργότερα, μετακόμισε στο Λος Άντζελες ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, ο οποίος πρωταγωνίστησε στην μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του '80 μαζί με τον Μάτζικ Τζόνσον, η οποία ονομάστηκε "Showtime", λόγω του ιδιαίτερα θεαματικού τρόπου παιχνιδιού της ειδικά στους αιφνιδιασμούς της. Κατέκτησαν πέντε ακόμη τίτλους από το 1980 ως το 1988, οδηγούμενοι από τον Πατ Ράιλι, προπονητή που έχει ενταχθεί στο Hall of Fame του ΝΒΑ. Το 1996, μεταγράφηκε στους Λέικερς ο Σακίλ Ο'Νιλ και εντάχθηκε στην σύνθεση τους ο Κόμπι Μπράιαντ μέσω της διαδικασίας των ντραφτ. Μαζί με τον προπονητή Φιλ Τζάκσον, κατέκτησαν τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα, ενώ επέστρεψαν στους τίτλους την διετία 2009-2010.

Κατέχουν το ρεκόρ των περισσότερων συνεχόμενων νικών με 33 κατά την σεζόν 1971-72, ενώ 21 καλαθοσφαιριστές και 4 προπονητές τους έχουν ενταχθεί στο Hall of Fame _Δείτε επίσημο ιστότοπο

Deal 10+ δισ.$

Ο νέος ισχυρός άνδρας της ομάδας αναμένεται να είναι ο Μαρκ Γουόλτερ, πρόεδρος και CEO της επενδυτικής εταιρείας TWG Global, με τη συμφωνία να αποτιμά την αξία των Λέικερς στα 10 δισ. δολάρια – ποσό που αποτελεί το μεγαλύτερο στην ιστορία για την πώληση επαγγελματικής αθλητικής ομάδας __σσ. ο 65χρονος Mark Richard Walter είναι Αμερικανός επιχειρηματίας και διευθύνων σύμβουλος της Guggenheim Partners, μιας ιδιωτικής εταιρείας παγκόσμιων χρηματοοικονομικών υπηρεσιών με περισσότερα από 325 δισεκατομμύρια δολάρια σε περιουσιακά στοιχεία υπό διαχείριση.

Πρόκειται για το δεύτερο μεγάλο ιδιοκτησιακό deal στο NBA μέσα στο 2025, μετά την πώληση των Μπόστον Σέλτικς τον Μάρτιο έναντι 6,05 δισ. δολαρίων στην επενδυτική ομάδα του Μπιλ Τσίσομ – που μέχρι πρότινος ήταν ρεκόρ για τη λίγκα _σσ. “φτωχαδάκι” αυτός καθώς δεν περιλαμβάνεται ούτε στον Δείκτη Δισεκατομμυριούχων του Bloomberg ούτε στη λίστα των Δισεκατομμυριούχων του Forbes..

Ο Γουόλτερ δεν είναι άγνωστος στον αθλητικό κόσμο του Λος Αντζελες, καθώς έχει ήδη μετοχές στους Λος Αντζελες Ντότζερς (MLB) και στους Λος Αντζελες Σπαρκς (WNBA). Η πλευρά των Λέικερς δεν έχει σχολιάσει επισήμως τη συμφωνία, ωστόσο, σύμφωνα με το ESPN, η Τζίνι Μπας θα διατηρήσει τη θέση της ως διοικητική εκπρόσωπος (governor) της ομάδας. Η δυναστεία των Μπας ξεκίνησε το 1979, όταν ο Τζέρι Μπας αγόρασε την ομάδα έναντι 67,5 εκατ.$ και τη μετέτρεψε σε ένα από τα πιο δημοφιλή και πετυχημένα brands στον παγκόσμιο αθλητισμό, με πέντε πρωταθλήματα κατά τη “Showtime” εποχή της δεκαετίας του ’80. Μετά τον θάνατό του το 2013, τη σκυτάλη πήρε η κόρη του Τζίνι, η οποία εξελίχθηκε σε μία από τις πιο επιδραστικές business woman στον χώρο του αθλητισμού. Ο θρύλος των Λέικερς, Ερβιν “Μάτζικ” Τζόνσον –παλαίμαχος παίκτης, προπονητής και στέλεχος επί εποχής Μπας– συνεχάρη δημόσια και τις δύο πλευρές για τη συμφωνία, μέσω ανάρτησής του στο X.«Οι φίλοι των Λέικερς πρέπει να είναι ενθουσιασμένοι. Ο Μαρκ Γουόλτερ κινείται με βάση τη νίκη, την αριστεία και το σωστό. Θα επενδύσει όσα χρειάζεται για να νικήσει», έγραψε ο Τζόνσον, που είναι συνιδιοκτήτης στους Ντότζερς μαζί με τον Γουόλτερ.

«Καταλαβαίνω γιατί η Τζίνι του πούλησε την ομάδα – μοιάζουν πολύ. Συγχαρητήρια στην αδελφή μου Τζίνι Μπας για τη φανταστική συμφωνία και την εξαιρετική επιλογή προσώπου που θα συνεχίσει την κληρονομιά και την παράδοση των Λέικερς. Ο Μαρκ Γουόλτερ είναι η καλύτερη επιλογή και θα φροντίσει το brand όπως του αξίζει».

Κάποτε όλα ήταν αλλιώς …

Tα παιδιά που συνάντησα κάποτε, πριν από χρόνια, να παίζουν και μετά το παιχνίδι, τραγουδούσαν: Είτε κερδίζουμε, είτε χάνουμε Εμείς το κέφι μας κάνουμε. Η ιστορία σαν ένα θλιβερό ταξίδι από το πηγαίο στο αναγκαίο. Καθώς ο αθλητισμός κατέληξε να γίνει βιομηχανία, εξορίστηκε σιγά σιγά η ομορφιά που πηγάζει από την απόλαυση να παίξεις και μόνο.

 

Και McDonald’s 🍔 στην Κούβα;

Λίγες εικόνες του Γκουαντάναμο αιχμαλωτίζουν τη φαντασία όπως η περίεργη παράθεση ενός McDonald’s στη μέση της στρατιωτικής βάσης… Το μαγαζί, που άνοιξε το 1986, είναι διαχρονικό, γιατί ενώ η βάση έχει αλλάξει δραματικά σε αυτό το διάστημα - στρατόπεδα έχουν κατεδαφιστεί και χτιστεί, στρατώνες έχουν γίνει κέντρα κράτησης, ένα αεροδρόμιο έγινε στρατόπεδο προσφύγων και αργότερα η έδρα στρατιωτικών επιτροπών - το McDonald’s παραμένει αμετάβλητο και εμβληματικό. “Αυτή η αίσθηση οικειότητας - μια εικόνα της προαστιακής Αμερικής σε έναν εξωγήινο”

Το Γκουαντάναμο (Guantánamo, προφέρεται Γουαντάναμο _όχι Γουαντανάμο, στη γλώσσα Taíno, σημαίνει “γη ανάμεσα στα ποτάμια”) είναι πόλη και δήμος στη νοτιοανατολική Κούβα και έδρα της ομώνυμης επαρχίας με ~240.000 κατοίκους. Η πόλη βρίσκεται 15 χιλιόμετρα βόρεια από τον ομώνυμο κόλπο, ο οποίος αποτελεί εξαιρετικό φυσικό λιμάνι. Από το 1898 ο κόλπος ελέγχεται από τις ΗΠΑ, όταν στη μάχη του κόλπου τον κατέκτησαν από την Ισπανία. Από το 1903 οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν την ομώνυμη ναυτική βάση, σε έδαφος που της παραχώρησε σε μίσθωμα ο πρώτος πρόεδρος της Κούβας, Τομάς Εστράδα Πάλμα. Η πόλη ιδρύθηκε το 1797 στην περιοχή ενός αγροκτήματος με το όνομα Santa Catalina. Η βάση αυτή έγινε γνωστή όταν μετά την 11^η-Σεπ-2001 δημιουργήθηκε σε αυτή φυλακή-στρατόπεδο συγκέντρωσης για “υπόπτους τρομοκρατίας”. Περισσότερα στο ecured.cu

Το McDonald’s στην Κούβα
όπου δεν πάτησε ποτέ Κουβανός

Στην Κούβα, τη χώρα που το 1959 ξεκίνησε με το "año primero de la revolución" και έφτασε αισίως στα 85+ υπό καθεστώς σοσιαλιστικής επανάστασης, λείπει η παρουσία αμερικανικών εμπορικών σημάτων, ενώ ζουν και βασιλεύουν τα Coppelia δείτε Granita _ Granité γρανίτα

Ούτε λόγος, λοιπόν, για καταστήματα τύπου McDonald’s στους δρόμους της Αβάνας, αλλά στην ναυτική βάση των ΗΠΑ στον κόλπο του Γκουαντάναμο, ναι. Οι πελάτες είναι αποκλειστικά Αμερικανοί στρατιώτες, εργαζόμενοι της βάσης και ελάχιστοι εξουσιοδοτημένοι ξένοι επισκέπτες. Το πρώτο McDonald’s εγκαταστάθηκε στη βάση το 1986, παρά το ότι η συνθήκη απαγορεύει τη δημιουργία “εμπορικών επιχειρήσεων”. Ακολούθησαν Subway, KFC, Taco Bell, Pizza Hut, αλλά και ένα Starbucks. Τα έσοδα των εστιατορίων, σύμφωνα με το Πεντάγωνο, χρησιμοποιούνται για την ψυχαγωγία και ευημερία του προσωπικού (MWR – Morale, Welfare and Recreation). Κατά διαστήματα, προσφέρονται και δωρεάν γεύματα στους στρατιώτες. Η φήμη όμως το ονομάζει ως το πιο “σκοτεινό” McDonald’s του κόσμου _υπάρχουν μάλιστα μαρτυρίες ότι συνεργάσιμοι κρατούμενοι ανταμείβονταν με… Big Mac!! ¿Υπερβολές?? Παρά τις συνεχείς διαμαρτυρίες του νησιού της επανάστασης και το διεθνές κύμα αμφισβήτησης, οι ΗΠΑ παραμένουν αμετακίνητες στην παρουσία τους στη βάση– πίσω από συρματοπλέγματα.

Από το επίσημο site Guantánamo _copy-paste
Public Memory Project _Δημόσιας Μνήμης Γκουαντάναμο

Πίσω από την Κουρτίνα των Κάκτων: Πώς οι Διεθνείς Εντάσεις Διαμορφώνουν την Καθημερινή Ζωή; Παρά τις εντάσεις του Ψυχρού Πολέμου, το GTMO έμοιαζε με όνειρο για τους στρατιωτικούς που εξαρτώνται από αυτό - ένα μικρό κομμάτι της Αμερικής όπου οι οικογένειες παρακολουθούσαν ταινίες κάτω από τα αστέρια και έπαιζαν σε λευκές, αμμώδεις παραλίες. Ενώ πλατσούριζαν στα ζεστά νερά του κόλπου, κάποιος θα μπορούσε να παρατηρήσει στο βάθος ένα καταπράσινο σύνορο από φοίνικες και ένα φράγμα γνωστό ως “cactus curtain”—“κουρτίνα κάκτων” - μια έκταση από νάρκες ξηράς και κάκτους που χώριζε την κομμουνιστική Κούβα από την αμερικανική στρατιωτική εγκατάσταση. Οι συγκρούσεις του Ψυχρού Πολέμου γέμισαν τον αλμυρό αέρα με μια αίσθηση ανησυχίας, αναδιαμορφώνοντας τις σχέσεις μεταξύ Κουβανών και Αμερικανών και απειλώντας την ευαίσθητη πολιτική ισορροπία στο GTMO.

Μια πύλη χώριζε το GTMO από την Κούβα - ένα έντονο σύμβολο εντάσεων μεταξύ των δύο εθνών. Αφού ο Φιντέλ Κάστρο ηγήθηκε μιας επανάστασης που, το 1959, ανέτρεψε τη δικτατορία του Μπατίστα, κάποιοι λίγοι Κουβανοί που ταξίδευαν για να εργαστούν στο GTMO _πιστοί στον Κάστρο, παράλληλα εργάζονταν σε μια χώρα που θεωρούνταν όλο και περισσότερο εχθρός. Γυναίκες κύρίως υπηρετούσαν ως καμαριέρες και εργάτριες συντήρησης στη βάση, καθιστώντας δυνατή μια άνετη ζωή για τις αμερικανικές οικογένειες και σε αντάλλαγμα, λάμβαναν κατά τι καλύτερους μισθούς από ό,τι στην Κούβα. Μπορούσαν να επιλέξουν την εξορία στο GTMO, αλλά υποστήριζαν την επανάσταση και μια ζωή που μπορούσε να είναι σκληρή και περιοριστική _έτσι μείναν μόνο αμερικανοί στη βάση που διαπραγματεύονταν _τρόπος του λέγειν τις πολιτικές διαμάχες των εθνών τους στην καθημερινή τους ζωή. Μετά την Κρίση των Πυραύλων της Κούβας και άλλες εκρήξεις, το GTMO έγινε ακόμη πιο απομονωμένο.
Διαμορφώστε τη συζήτηση: Θα θέλατε να είχατε ζήσει στο GTMO κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου; Τι πιστεύετε;
Η άποψή μας: Ξεκινώντας αυτό το έργο, δεν φανταστήκαμε ποτέ τις πολυπλοκότητες που θα ανακαλύπταμε γύρω από τις καθημερινές σχέσεις μεταξύ Κουβανών και Αμερικανών. Γνωρίζαμε το GTMO μόνο ως στρατιωτικό κέντρο κράτησης μετά την 11^η Σεπτεμβρίου. Ελπίζουμε ότι αυτή η έκθεση θα εμπνεύσει τους ανθρώπους να κοιτάξουν πέρα ​​από τις πύλες και να δουν τους ανθρώπους που έζησαν τόσο μέσα όσο και έξω από αυτές. — Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στο Γκρίνσμπορο

Διαμορφώστε τη συζήτηση > Η άποψή μας > \ Πλοία στο λιμάνι του GTMO, 1960 \ Θέματα

• 1897–1923 Διαμορφώνοντας μια Αυτοκρατορία
• 1898–Σήμερα Η νομική μαύρη τρύπα του GTMO
• 1903–1964 Κατασκευάζοντας το GTMO
• 1950–1964 Πίσω από την κουρτίνα του κάκτου
• 1991–1994 Αϊτινοί και GTMO
• 1994–1996 Κουβανοί Balseros στο GTMO
• 2001–Σήμερα _Το Γκουαντάναμο χτυπά σπίτι του
• 2001–Σήμερα _Η κατάσταση κράτησης
• 1950–Σήμερα _Διατηρώντας τις αναμνήσεις
• 1934–Σήμερα _Αντίσταση και διαμαρτυρία στο Γκουαντάναμο
• 1991–Σήμερα _Τέχνες κράτησης
• 1993–Σήμερα _Κλείσιμο του Γκουαντάναμο

  

  Προπαγανδιστικά ταμπλό στη βάση Guantánamo

Guantanamera _η γυναίκα από το Γκουαντάναμο είναι ο τίτλος δημοφιλούς κουβανέζικου πατριωτικού, τραγουδιού μια έκφραση αγάπης για την Κούβα και αλληλεγγύης προς τους φτωχούς ανθρώπους του κόσμου. Βασίζεται στη μελωδία της γουαχίρα (είδος σαν φλαμένκο κουβανέζικης μουσικής). Οι στίχοι του είναι παρμένοι από τον κύκλο τραγουδιών Versos Sencillos (απλά στιχάκια) του κουβανού εθνικού ήρωα Χοσέ Μαρτί. Δημιουργήθηκε αυθόρμητα στα 1929-35 όταν ο Κουβανός τραγουδιστής και τραγουδοποιός José Fernández Díaz κοινώς γνωστός ως Joseíto Fernández, (μελωδός γνωστών τραγουδιών, μεταξύ των οποίων τα «Elige tú, que canto yo», «Amor de madre», «Demuéstrame tú» και «Así son, boncó», καθώς και το πιο διάσημο «Guajira Guantanamera». στο μικρόφωνο του ραδιοφώνου αυτοσχεδίαζε ενώ παρουσίαζε τα τρέχοντα γεγονότα της ημέρας, τα λεγόμενα Décimas, ενώ επαναλάμβανε εν είδη ρεφρέν Guantanamera, Guajira Guantanamera. Αργότερα έγινε γνωστό ανά τον κόσμο. Το τραγούδι έχει διασκευαστεί ή ερμηνευτεί από τη μεγάλη Celia Cruz, την Compay Segundo (αυτό ακούγεται στο βίντεό μας)  Wyclef Jean και 10άδες ακόμη καλλιτέχνες Bárbara y Dick Argentina, Ντέμης Ρούσσος, Willy Chirino, Julio Iglesias, Joan Baez, Albita, Jimmy Buffett, Bobby Darin, Raul Malo, Joe Dassin, Muslim Magomayev, José Feliciano, Tony Mottola, Biser Kirov, Puerto Plata, Trini Lopez, La Lupe, Νάνα Μούσχουρη, Tito Puente, Raulín Rodríguez, Andy Russell, Gloria Estefan, Phil Manzanera, Robert Wyatt _ως "Caimanera", Zucchero Fornaciari, Julie Felix, Ansuman Roy, από τα γκρουπ  The Mavericks, Inti-Illimani, Buena Vista Social Club, Los Lobos, Pozo-Seco Singers, Todos Tus Muertos, The Spinners and the Gipsy Kings κλπ κλπ.

            Για την Ιστορία
Πρώτος ο Πιτ Σίγκερ χρησιμοποίησε τους στίχους του Μαρτί το 1963 στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης. Ακολούθησε και ο Χοσέ Φερνάντεζ Ντιάζ, με την αυτοσχέδια εκτέλεση το 1976 στο Πάρκο Λένιν στην Αβάνα. Το 1985 τα πνευματικά δικαιώματα του τραγουδιού πέρασαν στους κληρονόμους του Ντιάζ, ενώ το 1993 το Ανώτατο δικαστήριο της Κούβας με απόφαση του αναγνώρισε πάλι τον Ντιάζ κατόπιν ζωής ως μόνο κάτοχο των πνευματικών δικαιωμάτων της σύνθεσης. Η διασκευή του Σίγκερ γνώρισε παγκόσμια επιτυχία και έγινε συνδικαλιστικό τραγούδι.

Γκουανταναμέρα
Guajira  guantanamera
Γκουανταναμέρα
Guajira guantanamera

Είμαι ένας ειλικρινής άνθρωπος
Από εκεί που φυτρώνει ο φοίνικας
Είμαι ένας ειλικρινής άνθρωπος
Από εκεί που φυτρώνει ο φοίνικας
Και πριν πεθάνω θέλω
Να πετάξω τους στίχους της ψυχής μου

Γκουανταναμέρα
Guajira  guantanamera
Έχω δει τον τραυματισμένο αετό
Να πετάει στο γαλήνιο γαλάζιο
Έχω δει τον τραυματισμένο αετό
Να πετάει στο γαλήνιο γαλάζιο

Και θα πεθάνω στη φωλιά του
___Η δηλητηριώδης οχιά
Γκουανταναμέρα
Guajira  guantanamera

                           Στην ποπ κουλτούρα

• Το τραγούδι εμφανίζεται έντονα στην κουβανέζικη ταινία Lucía του 1968 και σε πολλές ακόμη ταινίες.
• Η μελωδία αυτού του τραγουδιού είναι ένα συνηθισμένο σύνθημα στο βρετανικό ποδόσφαιρο, όπως το "There's only one". Για παράδειγμα, χρησιμοποιήθηκε για τον Paul Gascoigne ("There's only one Paul Gascoigne"), αλλά τροποποιήθηκε για τον Gary Stevens ("There's only two Gary Stevens") καθώς υπήρχαν δύο παίκτες με το ίδιο όνομα ενεργοί ταυτόχρονα. Άλλα σύνθημα που χρησιμοποιούν την ίδια μελωδία περιλαμβάνουν το "You only singing when you're winning" και το "You're getting sawed in the morning". Χρησιμοποιείται επίσης στο soundtrack του Pro Evolution Soccer 2014, ενός βιντεοπαιχνιδιού ποδοσφαίρου που αναπτύχθηκε και δημοσιεύτηκε από την Konami. Η τηλεοπτική διαφημιστική καμπάνια του Captain Morgan Original Spiced Rum για το 2019 περιλαμβάνει επίσης αυτό το σύνθημα. Η Ρεάλ Μαδρίτης χρησιμοποιεί επίσης αυτή τη μελωδία για να τραγουδήσει το "Reyes de Europa".
• Το άλμπουμ Comedy των Paul Kelly and the Messengers περιλαμβάνει ένα τραγούδι, που σιγεί σιγά, τραγουδώντας "υπάρχει μόνο ένας David Gower".
• Ο Tony Lockett, παίκτης στο Αυστραλιανό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, επαινέθηκε στο τραγούδι "One Tony Lockett", χρησιμοποιώντας τη μελωδία του "Guantanamera", που ερμήνευσαν οι James Freud and the Reserves.
• Το τραγούδι παίζεται στο The Godfather Part II, στο καφέ στην Αβάνα όπου ο Michael Corleone μιλάει με τον αδελφό του Fredo Corleone.
• Ο Richard Stallman έγραψε και τραγούδησε μια εκδοχή με τίτλο Guantanamero, ένα ειρωνικό σχόλιο για τη φυλακή του Γκουαντάναμο και τον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας.
• Στο επεισόδιο της τρίτης σεζόν της αμερικανικής κωμικής σειράς Gimme a Break! "Samantha's Protest", η Samantha (Lara Jill Miller) ηγείται μιας διαμαρτυρίας με άλλους διαδηλωτές κατά της κατεδάφισης ενός τοπικού ιστορικού ισπανικού χώρου με τις πρώτες φράσεις του τραγουδιού, στην οποία συμμετέχει και ο νέος ιδιοκτήτης του χώρου (Abraham Alvarez) - ο οποίος τυχαίνει να είναι Ισπανόφωνος - για λίγο πριν σταματήσει ο ίδιος.
• Στο επεισόδιο του Saturday Night Live στις 27 Οκτωβρίου 1990, ο Patrick Swayze και η Dana Carvey παρουσιάζουν μια ψεύτικη διαφήμιση για μια ψεύτικη συλλογή άλμπουμ με τίτλο "Super Feud", στην οποία δύο διάσημοι τραγουδιστές, ο Valendez και ο Montenero, καυχιούνται για το πόση αλληλογραφία από θαυμαστές λαμβάνουν - ξεκινώντας με "έναν τόνο αλληλογραφίας θαυμαστών", ακολουθούμενο από "δύο τόνους αλληλογραφίας θαυμαστών" - με τη μελωδία του Guantanamera.
• Ο Πακιστανός ποπ σταρ Alamgir ηχογράφησε μια διασκευή τη δεκαετία του 1980, διανθισμένη με άσχετους στίχους Ουρντού, με τίτλο Albela Rahi, ο οποίος έχει γίνει μια άτυπη χαρακτηριστική μελωδία και τίτλος για τον τραγουδιστή (που τώρα ζει στις ΗΠΑ).
• Σε μια σκηνή flashback στο επεισόδιο 3 της σεζόν 3 του Money Heist, ο πασίγνωστος Berlin (Pedro Alonso) χόρεψε στον ρυθμό της ηχογράφησης του τραγουδιού από την Compay Segundo, αφού είπε στον καθηγητή το σχέδιό του να εισβάλει στο θησαυροφυλάκιο με τις ράβδους χρυσού στην Τράπεζα της Ισπανίας.
• Το 2014, το μουσικό πρότζεκτ πολυμέσων Playing for Change ηχογράφησε και παρήγαγε ένα κομμάτι που ένωσε πάνω από 75 Κουβανούς μουσικούς σε όλο τον κόσμο, από την Αβάνα και το Σαντιάγο μέχρι το Μαϊάμι, τη Βαρκελώνη και το Τόκιο.