Τα καλύτερά μας χρόνια ✨ The Way We Were _ “ήμασταν κάποτε”…

Τα καλύτερά μας χρόνια (πραγματικός τίτλος The Way We Were = όπως ήμασταν _έτσι ήμασταν κάποτε) είναι μία πικρόχολη έως δραματική ταινία του 1973 του Σίντνεϊ Πόλακ. Πρωταγωνιστές αυτής της ταινίας είναι η Μπάρμπρα Στράιζαντ κι ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Το φιλμ αυτό προτάθηκε για 6 βραβεία Όσκαρ (μεταξύ των οποίων και Α' γυναικείου ρόλου για τη Στρέιζαντ) κι απέσπασε δύο.

52 χρόνια μετά η Μπάρμπρα, πιστή στην ουσία των διαχρονικών της απόψεων The Way We Were προχώρησε σε σχετική ανάρτηση, με αφορμή την ιμπεριαλιστική επίθεση του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Η 81χρονη τραγουδίστρια και ηθοποιός, ανέβασε μια εικόνα με μαύρο φόντο, πάνω στην οποία έγραψε:
«Από τότε που έμαθα για τις φρικτές επιθέσεις στο Ισραήλ και την ομηρία αθώων πολιτών, έχω σοκαριστεί και συγκλονιστεί. Τι συνέβη με τους κανόνες εμπλοκής; Αυτή η επίθεση είναι κτηνωδία χωρίς καμία ανθρωπιά ή συμπόνια.
Δεν υπάρχουν λόγια για να εξηγήσω την παραφροσύνη αυτού που συμβαίνει και τη θλίψη που έφτασε σε αυτό το σημείο... Θλίβομαι για όλες τις μητέρες και τους πατέρες που έχασαν τα παιδιά τους.
Πρέπει να ελπίζουμε και να προσευχόμαστε για την ασφαλή επιστροφή όλων των ομήρων. Είμαι υπερήφανη που υποστηρίζω το Ταμείο Έκτακτης Ανάγκης του Ισραήλ της Εβραϊκής Ομοσπονδίας του Λος Άντζελες σε αυτή τη σπαρακτική στιγμή».

Η Barbra Streisand
θυμάται πάντα τον Robert Redford

Τον θυμάται να της λέει “Σ’ αγαπώ πολύ-πολύ” κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής κλήσης για την επέτειο του The Way We Were (Τα καλύτερά μας χρόνια) __Η οποία Μπάρμπρα έγραψε για τη συνεργασία της με τον Ρέντφορντ στα απομνημονεύματά της του 2023, My Name Is Barbra (Το όνομά μου είναι Μπάρμπρα). Θυμήθηκε τον δεσμό που σφυρηλάτησαν στα γυρίσματα, ο οποίος ξεκίνησε επειδή ήταν “ειλικρινά περίεργοι” ο ένας για τον άλλον. Έγραψε επίσης για μια τηλεφωνική κλήση που μοιράστηκαν, όπου επανέλαβαν τον “έρωτα” τους ο ένας για τον άλλον. Οι δυο τους έγιναν ένα από τα πιο εμβληματικά ζευγάρια του κινηματογράφου στην ταινία, αλλά έγιναν και καλοί φίλοι.

Barbra Streisand + Robert Redford στο “The Way We Were”

Η Στρέιζαντ, 83 ετών, κάνοντας ευρεία αναδρομή στα απομνημονεύματά της αναφορικά με τα γυρίσματα της ταινίας αναφέρει πως ως ηθοποιός συνδέθηκε για πρώτη φορά με το σενάριο του  Άρθουρ Λόρεντς και τη σκηνοθεσία του Σίντνεϊ Πόλακ. Θα υποδυόταν την ενθουσιώδη φοιτήτρια Κέιτι Μορόσκι, η οποία ερωτεύεται τον Χάμπελ Γκάρντινερ. “Είχα έναν συγκεκριμένο ηθοποιό στο μυαλό μου για τον Χάμπελ… τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ… ο οποίος τυχαίνει να είναι καλός φίλος με τον Σίντνεϊ, οπότε όλα φαινόταν να μπαίνουν στη θέση τους”, έγραψε, λέγοντας ότι “δεν οφειλόταν στην εμφάνισή του”, αν και παραδέχτηκε ότι ήταν “πολύ όμορφος” με “υπέροχο σαγόνι” και “υπέροχα δόντια”. Αντ’ αυτού, επαίνεσε την "πολυπλοκότητά" του, αναφέροντας: "_Όπως οι μεγαλύτεροι αστέρες του κινηματογράφου, ο Μπομπ καταλαβαίνει τη δύναμη της αυτοσυγκράτησης". Είναι γνωστό πως ο Ρέντφορντ αρχικά απέρριψε τον ρόλο και οι διαπραγματεύσεις "έφτασαν στα άκρα", αλλά ο Πόλακ, τελικά, τον έπεισε.

"Ο Μπομπ κι εγώ ήμασταν πραγματικά περίεργοι ο ένας για τον άλλον, και πιστεύω ότι αυτό είναι που φαίνεται στην οθόνη", έγραψε η Μπάρμπρα για την πρωταγωνίστρια, θυμούμενη ότι της έλεγε για τα παιδικά του χρόνια στην Καλιφόρνια και την αγάπη του για το σκι. Την πήγε μάλιστα και μια βόλτα με τη μοτοσικλέτα μια μέρα. "Είχαμε μια πραγματική σχέση και το κοινό μπορούσε να το καταλάβει. Είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς γιατί ένας συγκεκριμένος συνδυασμός δύο ηθοποιών λειτουργεί, αλλά σε μια συνέντευξη, ο Μπομπ προσπάθησε: __Η Μπάρμπρα… η θηλυκότητά της αναδεικνύει την αρρενωπότητα ενός άνδρα, και η αρρενωπότητά της αναδεικνύει τη θηλυκότητα, την ευαλωτότητα, τον ρομαντισμό ενός άνδρα, όπως θέλετε να το πείτε". Δεν είναι περίεργο που μου άρεσε λοιπόν. Είναι πολύ διορατικός.

Ανάμεσα σε αυτούς που θέλησαν να τιμήσουν λοιπόν τον Redford ήταν και η Μπάρμπρα Στρέιζαντ, η οποία μοιράστηκε συγκινητικά λόγια μέσα από το Instagram. Θυμήθηκε τις ημέρες των γυρισμάτων του κλασικού “Τα Καλύτερά μας Χρόνια”, όπου οι δυο τους έγραψαν ιστορία με την ερμηνεία τους. “Κάθε μέρα στο πλατό ήταν συναρπαστική, έντονη και γεμάτη χαρά. Ήμασταν τόσο διαφορετικοί _εκείνος (πχ) προερχόταν από τον κόσμο των αλόγων, εγώ ήμουν αλλεργική σε αυτά! Κι όμως, προσπαθούσαμε να μάθουμε περισσότερα ο ένας για τον άλλον, όπως ακριβώς οι χαρακτήρες μας”, έγραψ. Για εκείνη, ο Ρέντφορντ υπήρξε "χαρισματικός, ευφυής, πάντα ενδιαφέρων και ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς όλων των εποχών". Όπως αποκάλυψε, η τελευταία φορά που συναντήθηκαν ήταν σε ένα μεσημεριανό γεύμα όπου μίλησαν για την τέχνη και αντάλλαξαν τα πρώτα τους σκίτσα. “Ηταν μοναδικός και είμαι ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να δουλέψω μαζί του”, σημείωσε.

            The way we were

Η ταινία " Τα Καλύτερά μας Χρόνια" θεωρείται σήμερα μία από τις μεγαλύτερες ιστορίες αγάπης του αμερικανικού σινεμά. Η Στρέιζαντ υποδύθηκε την ακτιβίστρια Κέιτι Μορόφσκι, ενώ ο Ρέντφορντ τον φιλόδοξο συγγραφέα Χάμπελ Γκάρντινερ. Η χημεία τους μάγεψε το κοινό, με την ταινία να σημειώνει τεράστια εμπορική επιτυχία και να κερδίζει δύο Όσκαρ, για Καλύτερη Πρωτότυπη Μουσική και Τραγούδι, με το διαχρονικό "The Way We Were". Η ίδια η Στρέιζαντ αποκάλυψε αργότερα, στην αυτοβιογραφία της "My Name Is Barbra", ότι χρειάστηκε να δώσει μάχη για να τον πείσει να δεχτεί τον ρόλο. "Οι διαπραγματεύσεις έφτασαν στο παρά πέντε. Όταν έλαβα το τηλεγράφημα που έγραφε απλά “Barbra Redford!”, κατάλαβα ότι είχε πει το “ναι”… και ήμουν κατενθουσιασμένη", γράφει. Η αρχική του επιφυλακτικότητα, όπως σημειώνει, βοήθησε τελικά να διαμορφωθεί ένας πιο σύνθετος και ενδιαφέρων χαρακτήρας.

To 2002, η Μπάρμπρα Στρέιζαντ είχε απονείμει στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ το τιμητικό Οσκαρ για το σύνολο της καριέρας του: Η Στρέιζαντ θυμήθηκε επίσης ότι ο Ρέντφορντ “λάτρευε να την πειράζει” στο πλατό. Σε μια σκηνή, έγραψε: “Όταν η Κέιτι ετοιμάζεται να τσακωθεί με τον σκηνοθέτη που γυρίζει την ταινία με βάση το βιβλίο του Χάμπελ, ο Μπομπ έβαλε το χέρι του στο στόμα μου. Από όλους τους τρόπους στη ζωή μου που οι άνθρωποι προσπάθησαν να με κάνουν να το κλείσω, αυτός ήταν μακράν ο πιο αστείος”. Το “The Way We Were” ήταν επιτυχία και προτάθηκε για έξι Όσκαρ. Η Στράιζαντ έγραψε: “Ήταν τιμή μου που ήμουν υποψήφια για το βραβείο καλύτερης ηθοποιού, αλλά απογοητεύτηκα πολύ που ο Μπομπ δεν προτάθηκε κι αυτός για την ταινία μας _ήταν καταπληκτικός _καταπληκτικός καταπληκτικός! “. (σσ. ωστόσο, ήταν υποψήφιος εκείνη τη χρονιά για το “The Sting”)

Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ κρατά
το τιμητικό του Όσκαρ
που του απονέμεται από την Στράιζαντ το 2002,
στα 74α Βραβεία στο Θέατρο Kodak _
και μετά τον αγκαλιάζει για τη φωτο

“Νομίζω ότι είναι μια από τις καλύτερες ερμηνείες του Μπομπ… και πιθανώς και μία από τις δικές μου… και ενθουσιάζομαι κάθε φορά που μας βλέπω να συγκαταλέγονται στα πιο ρομαντικά ζευγάρια της οθόνης“, έγραψε. “Φτιάξαμε κάτι που θα διαρκέσει πολύ καιρό… πολύ περισσότερο από τους περισσότερους πραγματικούς γάμους”. Το The Way We Were γιόρτασε την 50ή επέτειό του το 2023 και η Στράιζαντ γράφει στα απομνημονεύματά της για την προσπάθειά της να ενσωματώσει στην ταινία κάποιες σκηνές που έλειπαν, οι οποίες φώτισαν περαιτέρω τις πολιτικές δυσκολίες της Κέιτι και του Χάμπελ, για μια νέα εκτεταμένη έκδοση στην επετειακή κυκλοφορία του σε Blu-ray.🙌 Υπόθεση

Οι παράλληλοι δρόμοι δύο συμφοιτητών, οι οποίοι γνωρίζονται κατά της δεκαετία του 1930 και ερωτεύονται παρά τις διαφορές τους. Η Κέιτι (Katie Morosky Μπάρμπρα Στρέιζαντ) είναι μια πολιτικοποιημένη και μαχητική γυναίκα ενώ ο Χάμπελ (Hubbell Gardiner Ρόμπερτ Ρέντφορντ) ουδέτερος κι αδιάφορος για τα πολιτικά δρώμενα. Οι δυο τους, ο ένας στον αντίποδα του άλλου θα βρουν κοινό έδαφος στον έρωτα και θα ζήσουν μια μεγάλη ιστορία αγάπης. Μετά το κολέγιο οι δρόμοι τους χωρίζουν προσωρινά και διασταυρώνονται ξανά κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου συνάπτουν σχέση και παντρεύονται. Οι διαφορές τους όμως είναι πολύ μεγάλες για να μπορέσουν να παραμείνουν μαζί και ας αγαπιούνται.

Η ιστορία αφηγείται εν μέρει σε αναδρομή. Η Katie Morosky και ο Hubbell Gardiner είναι τρομερά διαφορετικοί. Η Κέιτι είναι μια ένθερμη μαρξίστρια Εβραία με ισχυρές αντιπολεμικές απόψεις, ενώ ο Χάμπελ είναι ένα ανέμελο άτομο χωρίς ιδιαίτερη πολιτική τάση. Ενώ φοιτούσε στο κολέγιο το 1937, η Katie έλκεται από την καλή εμφάνιση του Hubbell και θαυμάζει τη φυσική του ικανότητα στο γράψιμο, στην οποία φαινομενικά διαπρέπει. Ο Hubbell ενδιαφέρεται για την ικανότητα της Katie να επικοινωνεί και να πείθει τους άλλους να υποστηρίξουν διάφορες κοινωνικές αιτίες. Οι σνομπ φίλοι του Χάμπελ στο κολέγιο κοροϊδεύουν την Κέιτι και τις παθιασμένες πολιτικές της στάσεις. Ούτε η Κέιτι ούτε ο Χάμπελ δεν ανταποκρίνονται στην αμοιβαία έλξη τους και χάνουν την επαφή μετά την αποφοίτησή τους.

Οι δυο τους συναντιούνται ξανά προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Κέιτι εργάζεται σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό και ο Χάμπελ, έχοντας υπηρετήσει ως αξιωματικός του ναυτικού στον Νότιο Ειρηνικό, προσαρμόζεται ξανά στην πολιτική ζωή. Ερωτεύονται, παρά τις διαφορές τους. Όταν ο Πρόεδρος Roosevelt πεθαίνει, η Katie εξοργίζεται και φωνάζει όταν οι φίλοι του Hubbell κάνουν απαξιωτικά αστεία. Απορρίπτει την αδιαφορία του Hubbell για την αναισθησία και την απορριπτική πολιτική εμπλοκή τους. Ο Χάμπελ νιώθει άβολα με την ωμότητα και τις ισχυρές απόψεις της τελειώνει τη σχέση τους, αλλά τελικά συμφιλιώνονται. Όταν ο Χάμπελ λαμβάνει μια πρόταση να προσαρμόσει το μυθιστόρημά του σε σενάριο, η Κέιτι πιστεύει ότι το ταλέντο του θα χαθεί στο Χόλιγουντ. Παρά την απογοήτευσή της, μετακομίζουν στην Καλιφόρνια όπου εκείνος γίνεται επιτυχημένος σεναριογράφος και το ζευγάρι απολαμβάνει έναν πλούσιο τρόπο ζωής. Καθώς η μαύρη λίστα του Χόλιγουντ μεγαλώνει και ο Μακαρθισμός εισβάλλει στη ζωή τους, ο πολιτικός ακτιβισμός της Κέιτι επανέρχεται στην επιφάνεια, θέτοντας φαινομενικά σε κίνδυνο τη θέση και τη φήμη του Χάμπελ. Τελικά, η Κέιτι και άλλοι φιλελεύθεροι του Χόλιγουντ έρχονται αντιμέτωποι με την κυβέρνηση για την καταστολή της προσωπικής ιδιωτικότητας και της ελευθερίας του λόγου.

Η ανάμειξη της Κέιτι επιβαρύνει τη σχέση και ο Χάμπελ αποξενώνεται και αρνείται να καταλάβει την επίμονη πολιτική μαχητικότητα της Κέιτι. Αν και η Katie είναι τώρα έγκυος, ο Hubbell έχει παράλληλη σχέση με την Carol Ann, την κοπέλα του στο κολέγιο. Μετά τη γέννηση της κόρης τους, Katie και Hubbell χωρίζουν. Η Κέιτι συνειδητοποιεί ότι ο Χάμπελ δεν είναι ο άντρας που εξιδανικεύει και ότι πάντα θα επιλέγει τον πιο εύκολο δρόμο. Ο Χάμπελ είναι συναισθηματικά εξαντλημένος και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες της Κέιτι γι αυτόν. Χρόνια αργότερα, Katie και Hubbell συναντιούνται τυχαία μπροστά στο Plaza Hotel στη Νέα Υόρκη, όπου η ακτιβίστρια Katie διαδηλώνει για να "Απαγορευτεί η βόμβα". Ο Hubbell, συνοδευόμενος από μια γυναίκα, γράφει τώρα για τηλεοπτική εκπομπή. Μετά από μια σύντομη, φιλική επανένωση, χωρίζουν οι δρόμοι τους και μετά αυτός διασχίζει τον δρόμο προς το σημείο όπου διαμαρτύρεται. Ρωτάει για την κόρη τους, τη Ρέιτσελ, και αν ο νέος σύζυγος της Κέιτι είναι καλός πατέρας για εκείνη. Μετά από ένα πιο τρυφερό και γλυκόπικρο αντίο, ο Χάμπελ πηγαίνει στο ταξί που περιμένει.
ℹ️ 💰 Στις ΗΠΑ, η ταινία είχε τεράστια εμπορική επιτυχία, με εισπράξεις ~50.000.000$ (~$365.000.000 σημερινή αξία. Ήταν η πέμπτη ταινία σε εισπράξεις της χρονιάς.

🎶 Τραγούδια

·       The Way We Were

§  Μπάρμπρα Στρέιζαντ, Μάρβιν Χάμλις

·       Red Sails in the Sunset

§  Μάρβιν Χάμλις

·       Look What I've Got

§  Μάρβιν Χάμλις

·       Like Pretty

§  Μάρβιν Χάμλις _όπως και όλα τα επόμενα

·       River Stay Way From My Door

·       The Way We Were (instrumental)

·       Katie

·       In the Mood

·       Did You Know It Was Me?

·       Remembering

·       Wrap Your Troubles in Dreams (and Dream Your Troubles Away)

·       The Way We Were (finale) _feat. Barbra Streisand

§  Μπάρμπρα Στρέιζαντ, Μάρβιν Χάμλις

 

✨ Πέθανε ο Robert Redford

Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ το 1975 _AP

Κριτική απάντηση

Το The Way We Were συμπεριλήφθηκε στις δέκα καλύτερες ταινίες του 1973 από το National Board of Review (Εθνικό Συμβούλιο Κριτικής ΗΠΑ). Ο Roger Ebert από τους Chicago Sun-Times έδωσε στην ταινία τρία αστέρια στα τέσσερα και την αποκάλεσε _σωστά "στην ουσία μια ιστορία αγάπης και όχι αρκετά στιβαρή για να φέρει το βάρος τόσο της ριζοσπαστικής πολιτικής όσο και ενός γλυκόπικρου τέλους". Πρόσθεσε _προσυπογράφουμε: "Είναι εύκολο να συγχωρήσεις στην ταινία πολλά λόγω της Streisand. Είναι φανταστική η κυρία. Είναι η πιο λαμπερή, γυναίκα αστραπή, που "κατοικεί" _ζει μέσα στους χαρακτήρες της με μια άγρια ενέργεια και όμως μπορεί να είναι συγκινητικά ευάλωτη... Ο χαρακτήρας του Redford ίσως λόγω αντίδρασης στην αναπόφευκτη ερμηνεία της "Barbra", είναι παθητική και χωρίς άκρες. Ο πρωταρχικός σκοπός του χαρακτήρα είναι να προσφέρει κάποιον στη ζωή του οποίου η Streisand μπορεί να μπει και μετά να φύγει. Αυτό είναι κάπως άχαρο, αλλά ο Ρέντφορντ το χειρίζεται καλά". Ο Έμπερτ περαιτέρω. πρόσθεσε "Αντίθετα, ανεξήγητα, η ταινία ξαφνικά και απίστευτα τους κάνει να ερωτεύονται - και χωρίζουν χωρίς να λύσουν τίποτα, ιδιαίτερα την πλοκή". Για μένα πρωταγωνιστεί στα ⁴/₅  αυτή η μεγάλη κυρία τόσο ως ηθοποιός _διανοητικό φερέφωνο της ταινίας - και φυσικά, ως άπιαστη τραγουδίστρια, ο θεός να την έχει καλά"

Στην κριτική της, η Pauline Kael σημείωσε, "η αποφασιστική αλλαγή στη ζωή των χαρακτήρων στους οποίους βασίζεται η ιστορία γίνεται ξαφνικά σα να μην δεν έχει νόημα". Δεν ήταν η μόνη κριτικός που αμφισβήτησε το κενό στην πλοκή. Σχετικά με τη σκηνή στο νοσοκομείο λίγο μετά τη γέννηση της Katie (που χωρίζουν επ' αόριστον), η Molly Haskell έγραψε: "Φαίνεται να ξέρει τα πάντα για αυτό, αλλά ήταν ένα πλήρες σοκ για μένα.", ενώ ο κριτικός John Simon έγραψε: "Μερικά πράγματα, υποθέτω, δεν αλλάζουν ποτέ, όπως η γραβάτα που φοράει ο Ρέντφορντ σε δύο σκηνές που διαδραματίζονται με διαφορά πολλών ετών"

Το Variety το χαρακτήρισε "ένα διατεταμένο, ομιλητικό, περιττό και κυκλοθυμικό μελόδραμα" και προσθέτει, "αλλά ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ έχει πολύ λίγα για να δουλέψει στο σενάριο" και "η υπερβολική έμφαση στην Στρέιζαντ κάνει την ταινία ένα από αυτά τα οχήματα όπου κανένα άλλο στοιχείο δεν έχει ποτέ την ευκαιρία". Το Time Out London παρατήρησε ότι "με το σενάριο να αποκαλύπτει ολόκληρους τομείς αντιπαράθεσης (από την κομμουνιστική 10ετία του '30 έως το κυνήγι μαγισσών του McCarthy), συχνά περνά στην ομίχλη μιας νοσταλγικής παρέλασης μόδας. Παρόλο που η απελευθερωμένη κυρία Στρέιζαντ είναι απίθανη και τονίζει το σκηνικό της περιόδου _εμφάνιση και όλα, ο χαρακτήρας τύπου Φιτζέραλντ του Ρέντφορντ... είναι απλά ένα ενδιαφέρον τρέιλερ για τον μετέπειτα Μεγάλο Γκάτσμπυ. Είναι μια παράσταση που ρίχνει περισσότερο βάρος στην ταινία από ό,τι της αξίζει, υπονοώντας συχνά βάθη που τελικά ξεπερνιούνται". Αντίθετα, ο TV Guide βράβευσε την ταινία με τρία στα τέσσερα αστέρια, χαρακτηρίζοντάς την "ένα συναρπαστικό, αν και περιστασιακά γελοίο, δακρύβρεχτο" και "σπουδαίο ρομάντζο για κατασκήνωση".

Η ταινία κατέχει βαθμολογία 62% στο Rotten Tomatoes με τη συναίνεση των κριτικών του ιστότοπου να δηλώνει: "Το The Way We Were δεν είναι αρκετά πολιτικά συγκρουσιακό ώστε η ιστορία του με ιδεολογικά αντίθετα που ερωτεύονται να νιώθει αυθεντική, αλλά η δύναμη των αστέρων της Barbra Streisand (κυρίως) + Robert Redford δίνει ρομαντική ώθηση σε αυτό το μελόδραμα".

            Από τον "Tony Blue Eyes" στον Pollack

Το 1937, ενώ ήταν προπτυχιακός στο Cornell, ο Arthur Laurents μυήθηκε στον πολιτικό ακτιβισμό από μια φοιτήτρια που έγινε το πρότυπο για την Katie Morosky, μέλος της Young Communist League και ειλικρινή αντίπαλο του φασίστα Franco (σσ. αν και το όνομα _Κομμουνιστική Νεολαία, άλλαξε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ύπαρξής της, η προέλευσή της ανάγεται στο 1920, λίγο μετά την ίδρυση των πρώτων κομμουνιστικών ομάδων στις ΗΠΑ _και αντίστοιχα στην Αγγλία). Η φλογερή ριζοσπαστική πανεπιστημιούπολη οργάνωσε συγκεντρώσεις και απεργίες ειρήνης, και η ανάμνηση της θέρμης της παρέμεινε στην Laurents πολύ αφότου οι δύο έχασαν την επαφή.

Αποφάσισε να αναπτύξει μια ιστορία με παρόμοιο χαρακτήρα στο κέντρο της, αλλά δεν ήταν σίγουρη ποια άλλα στοιχεία να προσθέσει. Θυμήθηκε έναν δάσκαλο δημιουργικής γραφής ονόματι Robert E. Short (σσ. Αμερικανός συγγραφέας _1906-1936, pulp fiction σε ένα ευρύ φάσμα ειδών), ο οποίος ένιωθε ότι είχε καλό αυτί για διάλογο και τον είχε ενθαρρύνει να γράφει θεατρικά έργα. Το πρώτο του ένστικτο ήταν να δημιουργήσει μια κρίση μεταξύ της κυρίας του και του καθηγητή της στο κολέγιο, αλλά αποφάσισε ότι το πάθος της έπρεπε να είναι η πολιτική και όχι το γράψιμο. Αυτό που εξελίχθηκε ήταν ένας αρσενικός χαρακτήρας που είχε έναν τρόπο με τις λέξεις, αλλά δεν είχε έντονη διάθεση να ασχοληθεί με μια καριέρα χρησιμοποιώντας τις. Λόγω της δικής του καταγωγής, ο Laurents θεώρησε ότι ήταν σημαντικό για την ηρωίδα του να είναι Εβραία και να μοιραστεί την οργή του για την αδικία. Σκέφτηκε επίσης ότι ήταν καιρός μια mainstream ταινία του Χόλιγουντ να είχε μια Εβραία ηρωίδα και επειδή η Barbra Streisand ήταν η πιο αξιοσημείωτη Εβραία σταρ της βιομηχανίας του θεάματος, έγραψε για εκείνη τον ρόλο της Katie Morosky. Ο Laurents γνώριζε τη Streisand αρκετό καιρό, αφού την είχε επιλέξει στο μιούζικαλ του στο Broadway του 1962 I Can Get It for You Wholesale. Ο Hubbell Gardiner, αρχικά δευτερεύων χαρακτήρας, αντλήθηκε από πολλά άτομα που γνώριζε ο Laurents. Το πρώτο όνομα δανείστηκε από τον τηλεοπτικό παραγωγό Hubbell Robinson, ο οποίος είχε προσλάβει τον Laurents για να γράψει ένα επεισόδιο του ABC Stage 67. Η εμφάνιση και η προσωπικότητα προήλθαν από δύο κύριες πηγές - τον συγγραφέα Peter Viertel και έναν άνδρα που ο Laurents ανέφερε μόνο ως "Tony Blue Eyes", ένας γνωστός που ενέπνευσε τη σκηνή όπου ο εκπαιδευτής δημιουργικής γραφής διαβάζει το διήγημα του Hubbell στην τάξη του.

               Μπρος-πίσω

Ο Laurents έγραψε μακροσκελή για τον Ray Stark, ο οποίος τα διάβασε σε μια διηπειρωτική πτήση και κάλεσε τον σεναριογράφο τη στιγμή που έφτασε στο Λος Άντζελες για να τον φωτίσει σχετικά με το έργο. Ο Laurents είχε εντυπωσιαστεί με το They Shoot Horses, έτσι δεν είναι; και πρότεινε τον Sydney Pollack να σκηνοθετήσει. Η Στρέιζαντ εντυπωσιάστηκε που είχε σπουδάσει με τον Σάνφορντ Μάισνερ στο Neighborhood Playhouse στο Μανχάταν και υιοθέτησε την επιλογή. Ο Σταρκ ήταν λιγότερο ενθουσιώδης, αλλά συμφώνησε επειδή ο Πόλακ τον διαβεβαίωσε ότι μπορούσε να παραδώσει έναν σωστό Ρόμπερτ Ρέντφορντ για τον ρόλο του Χάμπελ, έχοντας στο μυαλό του τον Ράιαν Ο' Νιλ. Η σχέση του O'Neal με την Streisand ήταν στο τέλος της, και ο Stark ήθελε να αποφύγει τις συγκρούσεις μεταξύ των επικεφαλής. Ο Laurents τελικά μετάνιωσε που συνέστησε τον Pollack. Ο σκηνοθέτης ζήτησε ο ρόλος του Hubbell να γίνει ίσος με αυτόν της Katie και καθ' όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων, για ανεξήγητους λόγους, κράτησε τον Laurents μακριά από τον Redford. Αυτό που προοριζόταν να είναι το τελικό προσχέδιο του σεναρίου γράφτηκε από τους Laurents και Pollack στη συγκυριαρχία του Stark στο Sun Valley. Ο Laurents, απογοητευμένος που ανακάλυψε ότι είχε απομείνει λίγο από το έργο του όταν ολοκληρώθηκε, έφυγε. Με τον καιρό, 11 συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένων των Dalton Trumbo, Alvin Sargent, Paddy Chayefsky και Herb Gardner, συνέβαλαν στο σενάριο. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια μπερδεμένη ιστορία γεμάτη τρύπες που ούτε στην Στρέιζαντ ούτε στον Ρέντφορντ άρεσαν. Ο Laurents κλήθηκε να επιστρέψει και το έκανε μόνο αφού ζήτησε και έλαβε ένα υπέρογκο χρηματικό ποσό.

Επειδή η ημερομηνία έναρξης της ταινίας καθυστέρησε ενώ υποβλήθηκε σε πολλές επαναλήψεις, το Cornell χάθηκε ως τόπος γυρισμάτων, όπως και το Williams College, όπου το μυθιστόρημα The Graduate είχε γραφτεί 10 χρόνια νωρίτερα. Αντ' αυτού χρησιμοποιήθηκε το Union College στο Schenectady της Νέας Υόρκης. Άλλες τοποθεσίες περιλάμβαναν το χωριό Ballston Spa στα βόρεια της Νέας Υόρκης, ένα εκεί κεντρικό πάρκο, την παραλία στο Μαλιμπού της Καλιφόρνια. και το Union Station στο Λος Άντζελες, το τελευταίο για μια σκηνή μόνο που ο Laurents θεώρησε παράλογη και πάλεψε να διαγράψει, χωρίς επιτυχία.Ο Laurents τρομοκρατήθηκε όταν είδε το πρώτο rough cut της ταινίας. Πίστευε ότι είχε μερικές καλές σκηνές και μερικές καλές στιγμές σε κακές σκηνές, αλλά γενικά, σκέφτηκε ότι ήταν ένα άσχημα φωτογραφημένο, μπερδεμένο χάος χωρίς συνοχή. Και οι δύο σταρ έμοιαζαν να παίζουν τον εαυτό τους πιο συχνά από τους χαρακτήρες τους και η Streisand χρησιμοποιούσε συχνά μια βαριά προφορά που ο Laurents ένιωθε ότι βλάπτει την απόδοσή της. Ο Pollack παραδέχτηκε ότι η ταινία δεν ήταν καλή, αποδέχθηκε την πλήρη ευθύνη για τα προβλήματά της και ζήτησε συγγνώμη. Την επόμενη μέρα, αποσύρθηκε στην αίθουσα του μοντάζ για να το βελτιώσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Ο Laurents ένιωσε ότι "οι αλλαγές το έκαναν καλύτερο, αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο καλό όσο θα μπορούσε να είναι".

Μια δεκαετία μετά την κυκλοφορία της ταινίας, ο Ρέντφορντ, έχοντας κάνει ειρήνη με τον Λόρεντς, επικοινώνησε μαζί του για να συζητήσουν την πιθανότητα συνεργασίας σε ένα νέο έργο και τελικά οι δυο τους συμφώνησαν σε ένα σίκουελ του The Way We Were. Σε αυτό, ο Χάμπελ και η κόρη του, μια ριζοσπάστης όπως η Κέιτι, θα συναντιόντουσαν, αλλά δεν γνώριζαν τη σχέση τους και θα προέκυπταν επιπλοκές. Και οι δύο συμφώνησαν ότι δεν ήθελαν ο Pollack να είναι μέρος της εξίσωσης. Ο Λόρεντς έστειλε στον Ρέντφορντ το ολοκληρωμένο σενάριο, αλλά εκτός από το ότι έλαβε ένα σύντομο σημείωμα που αναγνώριζε ότι ο ηθοποιός το είχε λάβει και ανυπομονούσε να το διαβάσει, δεν έλαβε ποτέ ξανά νέα του. Το 1982, ο Pollack πλησίασε τον Laurents για ένα σίκουελ που είχε προτείνει ο Stark, αλλά … Το 1996, η Streisand συνάντησε το σίκουελ που είχε γράψει ο Laurents και αποφάσισε ότι ήθελε να το κάνει ως παραγωγός και να το σκηνοθετήσει, καθώς και να συμπρωταγωνιστήσει με τον Redford, αλλά δεν ήθελε να συνεργαστεί με τον Stark. Ο Laurents σκέφτηκε ότι το σενάριο δεν ήταν τόσο καλό όσο το θυμόταν και συμφώνησε να το ξαναγράψει μόλις ο Stark θα πουλούσε τα δικαιώματα των χαρακτήρων και την ιστορία τους στην Streisand. Και πάλι δεν έγινε τίποτα. Την επόμενη χρονιά, ο Stark ρώτησε τον Laurents αν τον ενδιέφερε να διασκευάσει την αρχική ταινία για ένα θεατρικό μιούζικαλ με πρωταγωνίστρια την Kathie Lee Gifford. Ο Laurents αρνήθηκε και τυχόν νέα έργα που σχετίζονται με την ταινία έμειναν έωλα.

Η μουσική για το The Way We Were συντέθηκε από τον Marvin Hamlisch. Ένα άλμπουμ soundtrack κυκλοφόρησε Ιαν-1974 με μεγάλη επιτυχία. Την εποχή της αρχικής του κυκλοφορίας, το άλμπουμ έφτασε στο νούμερο 20 του Billboard 200. Το 1993, επανακυκλοφόρησε σε CD από τη Sony. Περιλαμβάνει τη διασκευή της Streisand του "The Way We Were", που την εποχή της κυκλοφορίας της ταινίας ήταν εμπορική επιτυχία και το πρώτο της νούμερο ένα σινγκλ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μπήκε στο Billboard Hot 100 το 1973 και έμεινε στα charts για 23 εβδομάδες, πουλώντας τελικά πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα και ήταν νούμερο ένα για τρεις εβδομάδες το 1974. Στο Adult Contemporary chart, ήταν η δεύτερη κορυφαία επιτυχία της Streisand, μετά το "People" μια 10 νωρίτερα. Ήταν ο τίτλος ενός άλμπουμ της Streisand που έφτασε στο νούμερο ένα.

           Το … "ξερολούκουμο"

Όπως αναφέρει η (σκανδαλοθηρική) βρετανική εφημερίδα "Daily Mail", επικαλούμενη βιβλίο του κριτικού θεάτρου Ρόμπερτ Χόφλερ, το οποίο κυκλοφόρησε στις 24-Ιαν-2023, ο ξανθός ηθοποιός δεν είχε σε εκτίμηση την Στρέιζαντ καθώς δεν την θεωρούσε σοβαρή ηθοποιό …" ο θρύλος του Χόλιγουντ ήταν απρόθυμος να συνεργαστεί μαζί της" και στα καλύτερά μας χρόνια "φορούσε διπλό σπασουάρ στις ερωτικές _και όχι μόνο σκηνές με την Στρέιζαντ"!
"όσχεο" _ "scrotum"
Ο κακός υπερήρωας ονόματι «Codpiece» ήταν εφοδιασμένος μ’ ένα πολυδύναμο όπλο ανάμεσα στα σκέλια. Επρόκειτο για ένα κανόνι, που τό φτιαξε επειδή μια μέρα ένα 17χρονο κορίτσι του είπε πως την έχει μικρή. Δυστυχώς, ο Codpiece νικήθηκε στη συνέχεια από έναν διεμφυλικό υπερήρωα ονόματι "Coagula" που του έλιωσε το κανόνι σε μια ληστεία τράπεζας. Πάντως, στις μέρες μας το σπασουάρ ζεσταίνει μόνο τα απόκρυφα των αθλητών. Μπορεί στη μόδα να εμφανίζεται από καιρού εις καιρόν, αλλά η πραγματική χρηστική αξία του "κερδίζεται" από  ποδοσφαιριστές, κικ-μπόξερ και λοιπούς αθλητές που τα φορούν στις προπονήσεις και τους αγώνες τους.

Το βιβλίο του Ρόμπερτ Χόφλερ

Σαν... ξερολούκουμο έβλεπε η Μπάρμπρα Στρέιζαντ κατά την "έγκριτη" εφημερίδα τον γοητευτικό συμπρωταγωνιστή της στην ταινία «Τhe Way We Were», γεγονός που τον ανάγκαζε να βάζει δύο σφιχτά εσώρουχα -σαν σπασουάρ- για να προστατευτεί από τις ορέξεις της διάσημης σταρ. Όπως γράφει στις σελίδες του βιβλίου ο Χόφλερ, η Στρέιζαντ ερεθιζόταν "τα μάλα" στο "soft abdomen" της όταν έβλεπε τον συμπρωταγωνιστή της, για αυτό και ο Ρέντφορντ έπαιρνε τις προφυλάξεις του, ενώ εκείνη, προτιμούσε να φοράει σέξι μπικίνι όταν γύριζαν τις ερωτικές σκηνές. Στις σελίδες του βιβλίου, υπό τον τίτλο "The Way They Were_How Epic Battles and Bruised Egos Bought a Classic Hollywood Love Story στην οθόνη", αποκαλύπτεται ένταση μεταξύ των δύο σταρ του Χόλιγουντ. Την πρώτη φορά που οι δύο ηθοποιοί "έκαναν σεξ", η Μπάρμπρα έπρεπε να " ανάψει" τον Ρέντφορντ ο οποίος είχε αφεθεί στα χέρια του Μορφέα έχοντας καταναλώσει άφθονο αλκοόλ και δεν μπορούσε να τιθασεύει τις ορμές της βλέποντας τη φυσική ομορφιά του όμως, σύμφωνα με τον συγγραφέα, ο Αμερικανός ηθοποιός δεν ήθελε να έχει σχέση με μια γυναίκα που _πέρα από το ότι δεν θεωρεί "σοβαρή ηθοποιό" πάνω από όλα, προσπαθούσε να "προστατεύσει τον εαυτό του" καθώς ήταν ένας ευτυχισμένος παντρεμένος και πατέρας τεσσάρων παιδιών _Να θυμίζουμε πως τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν _με τους δύο ηθοποιούς στα ντουζένια τους (Αύγ-Νοε_1972), όταν ο Ρέντφορντ ήταν 36 ετών και η Στρέιζαντ 30. Στο βιβλίο αποκαλύπτεται επίσης ότι, κατά τη διάρκεια της δεύτερης σεξουαλικής τους σκηνής, ο Ρέντφορντ αρνήθηκε να πει τη φράση: "αυτή τη φορά ήταν καλύτερα", επειδή πίστευε ότι το τηλεοπτικό κοινό θα νόμιζε ότι πράγματι είχε ερωτική σχέση με την συμπρωταγωνίστριά του. Όπως λέει ο Χόφλερ στον ιστότοπο "TheWrap", " ο Ρέντφορντ δεν ήταν ποτέ κακός στο κρεβάτι", οπότε ούτε ο χαρακτήρας του θα μπορούσε να είναι. Για τις ανάγκες της ταινίας, το ζευγάρι, παρά τις διαφορές του, παντρεύτηκε και μετακόμισε στην Καλιφόρνια για να κυνηγήσει το όνειρο του πρωταγωνιστή Ρέντφορντ να γίνει σεναριογράφος μέχρι να βγουν εκ νέου στην επιφάνεια οι παλιές τους εντάσεις.

Όπως αναφέρεται στο βιβλίο _και αυτό είναι αλήθεια (μιλήσαμε παραπάνω αναλυτικά), αρχικά ο Ρέντφορντ δεν ενδιαφερόταν καν για το σενάριο και είπε στον σκηνοθέτη Σίντνει Πόλακ ότι ο χαρακτήρας που θα υποδυόταν, δεν του άρεσε. Επί οκτώ μήνες, ο Πόλακ προσπαθούσε να τον πείσει να πει το "ναι" για την ταινία με τον ίδιο να υποστηρίζει χαρακτηριστικά: _Οκτώ μήνες τον ''ξυλοκοπούσα μέχρι θανάτου'' για να τον πείσω να συμφωνήσει_. "_Ένα από τα σημαντικότερα εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσει ήταν η απροθυμία του να συνεργαστεί με την Στρέιζαντ", υποστηρίζει ο κριτικός θεάτρου. Το ότι ο Ρέντφορντ δεν πίστευε ότι η Στρέιζαντ ήταν "σοβαρή ηθοποιός" ήταν γιατί "δεν είχε δοκιμαστεί ποτέ" και όπως έλεγε, "οι προηγούμενες ταινίες της ήταν μιούζικαλ και πιο ελαφριές. Επιπλέον, είχε φέρει αντίρρηση για το παρελθόν της ως τραγουδίστρια, λέγοντας χαρακτηριστικά: "Δεν πρόκειται να τραγουδήσει, σωστά; Δεν θέλω να τραγουδήσει στη μέση της ταινίας". Το βιβλίο αναφέρει επίσης ότι, ο Σίντνεϊ Πόλακ, είχε πει: "η Μπάρμπρα δεν είχε δουλέψει ποτέ με έναν πραγματικά δυνατό πρωταγωνιστή". "_Έχει την τάση να κυριαρχεί σε μια εικόνα, μόνο και μόνο από το μέγεθος του ταλέντου της. Είναι δύσκολο για έναν συμπρωταγωνιστή να μείνει στο ίδιο 'γήπεδο' μαζί της", είχε δηλώσει _ωστόσο, πίστευε ότι ο Ρέντφορντ ήταν σε θέση να διαχειριστεί τη βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιό. "Στην υποκριτική, πρέπει να αισθάνεσαι ότι βλέπεις την κορυφή του παγόβουνου", σχολιάζει ο Πόλακ, στο βιβλίο του Χόφλερ και συμπληρώνει: "και η Μπάρμπρα ήξερε να το κάνει πολύ καλά" _ συμπληρώνοντας "SOS Barbra όχι Barbara"! ενθυμούμενος πως η ηθοποιός, τραγουδίστρια και πρόσφατα σκηνοθέτης είχε μιλήσει στην εφημερίδα "Guardian" για την καριέρα της και τους διάσημους ρόλους της, λέγοντας- μεταξύ άλλων- ότι εξακολουθεί να εκνευρίζεται με όσους προφέρουν λάθος το όνομά της. Συγκεκριμένα εξήγησε πως _εκτός από το "Barbra" (και όχι "Barbara") ο σωστός τρόπος για να προφέρει κανείς το επώνυμό της είναι "Strei-sand" και όχι "Strei-zand"__"Είναι πολύ αστείο που εξακολουθούν να μην μπορούν να προφέρουν σωστά το όνομά μου", είπε. "Ακόμα και σήμερα, έπρεπε να διορθώσω τη νέα μου βοηθό", πρόσθεσε.