Φθινόπωρο 🌿🍂 με ποίηση 🇵🇸 Παλαιστίνης ✨🎈

Αν και το φθινόπωρο ξεκινά παραδοσιακά με την φθινοπωρινή ισημερία (21-24-Σεπ) και τελειώνει με το χειμερινό ηλιοστάσιο (21 ή 22-Δεκ) και στον παραδοσιακό ηλιακό όρο της Ανατολικής Ασίας, ξεκινά 8-Αυγ και τελειώνει 7-Νοε, ο κόσμος το έχει ταυτίσει με την 1^η του Σεπτέμβρη. Η σύνδεση με τη μετάβαση από τον ζεστό σε κρύο καιρό και τη σχετική της κατάσταση ως εποχή της πρώτης συγκομιδής, κυριάρχησε στα θέματα και τις δημοφιλείς εικόνες της _στις δυτικές κουλτούρες.

Οι προσωποποιήσεις του φθινοπώρου είναι συνήθως όμορφα θηλυκά που τρέφονται καλά με φρούτα, λαχανικά και δημητριακά που ωριμάζουν αυτή τη στιγμή. Πολλοί πολιτισμοί διαθέτουν φεστιβάλ φθινοπωρινής συγκομιδής, συχνά τα πιο σημαντικά στα ημερολόγιά τους, ενώ εξακολουθούν αντηχείς αυτών των εορτασμών στις φθινοπωρινές διακοπές των Ευχαριστιών (ΗΠΑ+Καναδάς), οι εβραϊκές διακοπές της σκηνοπηγίας με τις ρίζες τους ως φεστιβάλ συγκομιδής πανσελήνων των “σκηνών” (που ζουν σε υπαίθριες καλύβες κατά τη στιγμή της συγκομιδής). Υπάρχουν επίσης τα πολλά φεστιβάλ που γιορτάζονται από ιθαγενείς λαούς της Αμερικής που συνδέονται με τη συγκομιδή ώριμων τροφίμων που μαζεύονται στην άγρια φύση, το κινεζικό φεστιβάλ στα μέσα του φθινοπώρου, το φεστιβάλ της Σελήνης και πολλά άλλα. Η κυρίαρχη διάθεση αυτών των φθινοπωρινών εορτασμών είναι μια χαρά για τους καρπούς της γης αναμειγμένες με μια συγκεκριμένη μελαγχολία που συνδέεται με την επικείμενη άφιξη σκληρών καιρικών συνθηκών. Αυτή η άποψη παρουσιάζεται στο ποίημα Autumn (όπου περιγράφει την εποχή ως μια εποχή αφθονίας γονιμότητας, μια εποχή “ώριμης καρποφορίας”) του Άγγλου λυρικού ποιητή John Keats της δεύτερης γενιάς των Ρομαντικών μαζί με τον Percy Bysshe Shelley και το λόρδο Μπάυρον (Τζον Κητς 1795-1821 _τα ποιήματά του δεν έτυχαν θερμής υποδοχής όσο ζούσε, η φήμη του όμως αυξήθηκε γρήγορα μετά τον θάνατό του)

"Δεν βλέπω τη φυλακή μονάχα ως έναν τόπο πόνου,

αλλά και ως μια αρένα sumud _πείσματος
Μονάχα ένας σταθμός στο μονοπάτι της αντίστασης
ενάντια στο Ισραήλ και τους συνεργάτες του.
Οι ισραηλινοί βασανιστές μου δεν μπόρεσαν
να με κάνουν να σωπάσω,
ακόμα κι όταν μ' έδεσαν σε μια καρέκλα,
με αίμα να τρέχει από το στόμα μου
ενώ επανειλημμένα τρανταζόμουν από τα ηλεκτροσόκ.
Ακόμα και τότε τους προκαλούσα.
Μιλούσα για τα δικαιώματα των αδελφών μου στη φυλακή.
Η φυλακή ποτέ δεν σκότωσε την εξέγερση μέσα στην καρδιά μου. Αντιθέτως, δυνάμωνε την πίστη μου στον σκοπό μου
και την αγάπη μου στην πατρίδα μου"
Kifah Afifi, παλαιστίνια αντάρτισσα

        Sumud _ṣumūd
Σημαίνει “πείσμα” _“σταθερότητα” ή “σταθερή επιμονή”· προέρχεται από το ρήμα ṣamada = τακτοποιώ, στολίζω, αποθηκεύω, σώζω και είναι μια παλιά παλαιστινιακή ιδεολογική πολιτιστική αξία, και πολιτική στρατηγική που αναδύθηκε κυρίως μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 μεταξύ του λαού ως συνέπεια της καταπίεσής του και της αντίστασης που ενέπνευσε. Τα άτομα που επιδεικνύουν ṣumūd αναφέρονται ως ṣamīdīn, οι ενικοί τύποι του οποίου είναι ṣamīd _ṣamīda. Καθώς ο όρος εξελίχθηκε, οι Παλαιστίνιοι έχουν διακρίνει δύο κύριες μορφές του. Η πρώτη, “στατική”, είναι πιο παθητική και ορίζεται ως “διατήρηση των Παλαιστινίων στη γη τους”. Η δεύτερη, η “αντίσταση sumud” (ṣumūd muqāwim), είναι μια πιο δυναμική ιδεολογία που έχει ως στόχο την αναζήτηση τρόπων οικοδόμησης εναλλακτικών θεσμών, ώστε να αντισταθεί και να υπονομεύσει την ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης.
Το απόλυτο σύμβολο που συνδέεται με την έννοια του sumud και την παλαιστινιακή αίσθηση ριζοβολίας στη γη είναι η ελιά, πανταχού παρούσα σε όλη την περιοχή. Ένα άλλο σύμβολο του sumud που έχει συχνά απεικονιστεί σε παλαιστινιακά έργα τέχνης είναι αυτό της μητέρας, και πιο συγκεκριμένα, μιας αγρότισσας που απεικονίζεται ως έγκυος.
             Προέλευση και ανάπτυξη
Στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, το sumud αντιπροσώπευε την παλαιστινιακή πολιτική στρατηγική όπως υιοθετήθηκε από το 1967 και μετά. Ως έννοια στενά συνδεδεμένη με τη γη, τη γεωργία και την ιθαγένεια, η ιδανική εικόνα του Παλαιστινίου που προβλήθηκε εκείνη την εποχή ήταν αυτή του αγρότη (στα αραβικά, fellah) που παρέμεινε στη γη του, αρνούμενος να φύγει. Ο Baruch Kimmerling (σσ. Ισραηλινός λόγιος και καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ _κατά Times “ο πρώτος ακαδημαϊκός που επανεξετάζει τις ιδρυτικές αρχές του Σιωνισμού και του Ισραηλινού Κράτους”) γράφει ότι η υιοθέτηση μιας στρατηγικής sumud υποκινήθηκε από την επιθυμία να αποφευχθεί νέα εθνοκάθαρση. Το Sumud ως στρατηγική είναι πιο παθητικό από τη στρατηγική που υιοθέτησαν οι Παλαιστίνιοι φενταγίν, αν και έχει παράσχει ένα σημαντικό υποκείμενο νόημα στην αφήγηση των μαχητών, “συμβολίζοντας τη συνέχεια και τις συνδέσεις με τη γη, με την αγροτιά και έναν αγροτικό τρόπο ζωής”.
Στατικό sumud:Στη δεκαετία του 1970, καθώς η απομάκρυνση από τις υπόγειες μαχητικές δραστηριότητες των Παλαιστινίων φενταγίν έδωσε πλήρως τη θέση της στην έννοια του sumud μεταξύ των Παλαιστινίων που εξακολουθούσαν να ζουν σε αυτό που κάποτε ήταν η ιστορική Παλαιστίνη, η μητέρα αναδύθηκε ως εκπροσώπηση της ιδεολογίας του sumud. Το κίνημα κληρονομιάς και λαογραφίας άκμασε επίσης εκείνη την εποχή, και η τέχνη των αφισών που δημιουργήθηκε έκανε την εικόνα των εμφανώς εγκύων αγροτισσών μια εικόνα του.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, το sumud ζητούσε "έναν συλλογικό τρίτο δρόμο μεταξύ υποταγής και εξορίας, μεταξύ παθητικότητας και... βίας για τον τερματισμό της κατοχής". Το στατικό sumud, αν και υπογραμμιζόταν από την αποφασιστικότητα να παραμείνει κανείς στη γη του, χαρακτηριζόταν επίσης από μια στάση παραίτησης. Ο στόχος της απλής παραμονής στη θέση του εκδηλώθηκε με την εξάρτηση από τη διεθνή βοήθεια, όπως αυτή που έλαβε το Ταμείο Βοήθειας Steadfastness της Ιορδανο-Παλαιστινιακής Κοινής Επιτροπής, που ιδρύθηκε από την Αραβική Διάσκεψη Κορυφής στη Βαγδάτη το 1978.
Αντίσταση sumud: Η εμφάνιση επιτροπών ιατρικής βοήθειας στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αποτελούμενες από γιατρούς από νοσοκομεία στην Ιερουσαλήμ, οι οποίοι περνούσαν τις μέρες τους εθελοντικά για να ιδρύσουν και να λειτουργήσουν κλινικές σε παλαιστινιακά χωριά, ήταν η πρώτη εκτεταμένη εκδήλωση της αντίστασης sumud. Μέχρι το 1983, πολλές τέτοιες επιτροπές παρείχαν ιατρικές υπηρεσίες σε όλη τη Δυτική Όχθη. Ενωμένες για να σχηματίσουν την Ένωση Παλαιστινιακών Επιτροπών Ιατρικής Βοήθειας, αυτή η οργάνωση βάσης παρείχε ένα μοντέλο για άλλες τέτοιες επιτροπές που εμφανίστηκαν στα χρόνια και τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, ο Γιάσερ Αραφάτ, περιγράφοντας πώς το sumud είναι μια πολιτική στρατηγική που αποτελεί προϋπόθεση για τη μάχη, είπε: “Το πιο σημαντικό στοιχείο στο παλαιστινιακό πρόγραμμα είναι η διατήρηση της γης. Η διατήρηση της γης και όχι μόνο ο πόλεμος. Ο πόλεμος έρχεται σε διαφορετικό επίπεδο. Αν μόνο πολεμάς - αυτό είναι μια τραγωδία. Αν πολεμάς και μεταναστεύεις - αυτό είναι μια τραγωδία. Η βάση είναι να διατηρείς και να πολεμάς. Το σημαντικό είναι να διατηρείς τη γη και μετά - να πολεμάς”
Το Sumud με αυτή την έννοια σήμαινε “να παραμένεις στη θέση σου παρά τις συνεχείς επιθέσεις”. Δεν πρόκειται απλώς για παθητική αντοχή, αλλά για “μια πράξη άκαμπτης αντίστασης και ανυπακοής”. Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, τόσο αυτοί που ζουν εντός όσο και εκτός των κατεχόμενων εδαφών, συχνά περιγράφουν την ικανότητά τους να αντιστέκονται και να υπομένουν τη ζωή σε στρατόπεδα ως sumud. Η διατήρηση της γης από τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες στις επιθέσεις στο Τελ αλ-Ζαάταρ και στη σφαγή Σάμπρα-Σατίλα στον Λίβανο αναφέρονται ως χαρακτηριστικά παραδείγματα.  

Λε-Λε Λευ-τε-ριά!

Λευτεριά στην Παλαιστίνη

Mahmoud Darwish (Παλαιστίνιος ποιητής και συγγραφέας _ο εθνικός ποιητής της Παλαιστίνης | το 1988 έγραψε την Παλαιστινιακή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, η οποία ήταν η επίσημη χάρτα για τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους “έφυγε” το 2008):  Ένα “Φθινοπωρινό ποίημα για την Παλαιστίνη”, με τίτλο “έχουμε το Δικαίωμα να Αγαπάμε το Φθινόπωρο”, αναλογίζεται θέματα βίαιου εκτοπισμού, μνήμης των εγγενών δικαιωμάτων στη φύση και το όνειρο, εν μέσω συνεχούς ιμπεριαλιστικής επέμβασης από το κράτος δολοφόνο και τους συμμάχους του. Άλλα ποιήματα, όπως της Olivia Elias (ποιήτρια της παλαιστινιακής διασποράς γεννημένη στη Χάιφα το 1944) αντιπαραβάλλουν τη φυσική ομορφιά του φθινοπώρου με τις τραγικές πραγματικότητες του πολέμου και της στέρησης στη Γάζα, ενώ ένα άλλο του Zakaria Mohammed (Ζακάρια Μοχάμεντ γεννήθηκε στα κατεχόμενα κοντά στη Ναμπλούς_Δημοσιογράφος, εκδότης, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και ποιητής, εννέα τόμων), οραματίζεται ένα ανθεκτικό, φυσικό τοπίο όπου τα άλογα του φθινοπώρου βόσκουν στα σύννεφα.

“Έχουμε το Δικαίωμα να Αγαπάμε το Φθινόπωρο”
_του Mahmoud Darwish

Αυτό το ποίημα διεκδικεί το ανθρώπινο και εθνικό δικαίωμα να βιώσει κανείς την ομορφιά και την ειρήνη του φθινοπώρου, αμφισβητώντας αν ένας λαός που γεννήθηκε εν μέσω τέτοιας βίας μπορεί ακόμα να έχει ένα όνειρο ή το δικαίωμα να αγαπά την εποχή. __Εικόνες: Φύλλα που πέφτουν σαν κάρβουνα ή χρυσός, ρωτώντας αν μπορούν να γεννηθούν νέα φθινόπωρα __αμφισβητώντας την απουσία φυσιολογικής ζωής και τον αναγκαστικό εκτοπισμό του παλαιστινιακού λαού, διεκδικώντας το δικαίωμά του στις θεμελιώδεις ανθρώπινες ανάγκες της ζωής και της εποχής.

           “Αγαπώ το φθινόπωρο και τη σκιά των νοημάτων”.

Αγαπώ το φθινόπωρο και τη σκιά των νοημάτων.
Απολαμβάνω το φθινόπωρο από ένα ελαφρύ σκοτάδι,
διαφάνεια μαντηλιών, σαν ποίηση αμέσως μετά τη
γέννηση, θαμπωμένη στη νυχτερινή λάμψη ή στο σκοτάδι.
Σέρνεται και δεν βρίσκει ονόματα για τίποτα.

Η ντροπαλή βροχή, που υγραίνει μόνο μακρινά πράγματα,
με ευχαριστεί.
__Σε τέτοια φθινόπωρα, η γαμήλια πομπή
και η κηδεία τέμνονται: οι ζωντανοί
γιορτάζουν με τους νεκρούς, και οι νεκροί
γιορτάζουν με τους ζωντανούς__

Χαίρομαι να βλέπω κάποιον να σκύβει,
για να ανακτήσει το μαργαριτάρι του στέμματος από ένα ψάρι στη λίμνη.
Το φθινόπωρο χαίρομαι να βλέπω την κοινοτυπία των χρωμάτων,
κανένας θρόνος δεν κρατάει το ταπεινό χρυσάφι στα φύλλα των ταπεινών δέντρων
που είναι ίσα στη δίψα για αγάπη.

Απολαμβάνω την εκεχειρία μεταξύ στρατών,
περιμένοντας τον ανταγωνισμό μεταξύ δύο ποιητών,
που αγαπούν την εποχή του φθινοπώρου, κι όμως διαφωνούν για την κατεύθυνση των μεταφορών του.

Το φθινόπωρο απολαμβάνω τη συνενοχή μεταξύ οράματος και έκφρασης.
και κάπου αλλού _“διεκδικούμε το Δικαίωμα να Αγαπάμε το Φθινόπωρο”

Και εμείς, επίσης, έχουμε το δικαίωμα να αγαπάμε τις τελευταίες μέρες του φθινοπώρου και να ρωτάμε το άλσος: Υπάρχει τώρα χώρος για ένα νέο φθινόπωρο ώστε να μπορούμε να ξαπλώνουμε σαν κάρβουνα;

Σαν τον χρυσό, το φθινόπωρο κάνει τα φύλλα του μισοπετάχια.
Μακάρι να μην λέγαμε ποτέ αντίο στα βασικά
και να αμφισβητούσαμε τους πατέρες μας όταν έφευγαν με την απειλή μαχαιριού.
Είθε η ποίηση και το όνομα του Θεού να μας λυπηθούν!

Έχουμε το δικαίωμα να ζεσταίνουμε τις νύχτες των όμορφων γυναικών και να μιλάμε για
τι θα μπορούσε να μειώσει τη νύχτα δύο ξένων που περιμένουν τον Βορρά στην πυξίδα.
Είναι φθινόπωρο. Έχουμε το δικαίωμα να μυρίζουμε τα αρώματα του φθινοπώρου
και να ζητάμε από τη νύχτα ένα όνειρο.

Το όνειρο, όπως και οι ίδιοι οι ονειροπόλοι, αρρωσταίνει; Φθινόπωρο. Φθινόπωρο.
Μπορεί ένας λαός να γεννηθεί σε γκιλοτίνα;
Έχουμε το δικαίωμα να πεθάνουμε όπως θέλουμε.
Είθε η γη να κρυφτεί μέσα σε ένα σιτάρι!

Με του κόσμου τους Λαούς
Σε κάθε χώρο δουλειάς φτάνει το κάλεσμα για τη μεγάλη συναυλία - διαδήλωση στις 3 Σεπτέμβρη

“Δεν είδα το φθινόπωρο φέτος”
της Ολίβια Ελίας

Αυτό το ποίημα αντιπαραβάλλει την απουσία του φυσικού φθινοπώρου με την συντριπτική πραγματικότητα του πολέμου και των δεινών στη Γάζα _Θέμα: η απώλεια της φυσικής ομορφιάς λόγω συγκρούσεων και στέρησης _Εικόνες: Η απουσία φλεγόμενης ακακίας, ιπτάμενων γερανών και χρυσών φύλλων, που αντικαθίστανται από βόμβες, πείνα και δίψα. Μιλάει για τις διαχρονικές καταστροφές του πολέμου στη Γάζα, εστιάζοντας στη στέρηση βασικών αναγκών και την βάναυση πραγματικότητα της καταστροφής.

Δεν είδα να πέφτουν φέτος
Δεν είδα την φλόγα της ακακίας
τους γερανούς να πετούν μακριά

μόνο βόμβες και περισσότερες βόμβες στη Γάζα σε ερείπια
…

Χωρίς νερό χωρίς τροφή χωρίς καύσιμα & ηλεκτρικό
για τους ανθρώπους του Γκέτο
ούτε καν φάρμακα __απόλυτη στέρηση
έτσι αποφάσισαν οι Κατακτητές με την αδιάκοπη
υποστήριξη των ισχυρών Συμμάχων τους.
πρώτα απ' όλα ο μεγάλος Αρχηγός της Αμερικής που
κουνάει μανιωδώς το βέτο του

#33, Olivia Elias

Το όνομα σου, Παλαιστίνη

Κείμενο για δύο ερμηνευτές/εύτριες και έναν/μία μουσικό (ούτι, φλάουτο, κλαρινέτο…)
_                Μουσική
_       Ι

Γεννήθηκα στη χώρα της ομορφιάς
ομορφιά πριν
ομορφιά πίσω
ομορφιά ολόγυρα

Ξαπλωμένη στην κούνια μου βύθισα
τα μάτια μου στο δικό σου μπλε, τόσο αψεγάδιαστο
που πνίγηκα μέσα του για πάντα

Μες στο αρχέγονο φως
κάθε πράγμα γεννιέται την ίδια ακριβώς στιγμή
με το περίγραμμα της σκιάς του

Δέντρο πουλί λουλούδι
Παιδί νεαρό κορίτσι

Πάντοτε το παιχνίδι του φωτός και του ανέμου
ανάμεσα σε θάλασσα και ουράνιους λόφους και ερήμους
με το άρωμα του αμύγδαλου και του ανθισμένου γιασεμιού

Ποιο θαύμα επιτάσσει
αυτή την κόκκινη μπλε και χρυσαφένια μουσική
με τις ασημιές πινελιές
και τη μαύρη φλόγα του κυπαρισσιού;
H μουσική αντηχεί
τις φωνές των ανθρώπων
το ρίγος των συναισθημάτων
που περιβάλλει τα πάντα

Γύρευα καιρό τις λέξεις
που θα περιέγραφαν την ομορφιά σου
Μα τα παράτησα
Ποιήτριες πιο ικανές κι απ’ τις ποιήτριες
οι ζωγράφοι
μου έδειξαν τον δρόμο

Για ν’ αδράξω το μυστήριό σου
πρέπει να βυθιστούμε μέσα σου ολάκερες
να γευτούμε τους ζουμερούς καρπούς σου
ν’ αφήσουμε τις πηγές σου να κυλήσουνε στις φλέβες μας
να βιώσουμε τη μοναδική εμπειρία
του είναι στην αιώνια και νεογέννητη εικόνα σου

Η φλογερή σου ομορφιά, ω Παλαιστίνη, βαδίζει
πλάι μας στους δρόμους της εξορίας
μέσα στους μπόγους μας
μια χούφτα από αυτή την κόκκινη γη
φυλαχτό στον βωμό των εκλιπόντων

Μουσική…
Ένα από τα πιο συγκινητικά έργα που γράφτηκαν για την Παλαιστίνη και τη Νάκμπα τον 21^ο αιώνα, η εκτενής ποιητική σύνθεση της Ολιβιά Ελιάς μιλά για τη “φλογερή ομορφιά” της Παλαιστίνης που “βαδίζει πλάι μας στους δρόμους της εξορίας/ μέσα στους μπόγους μας”, για έναν λαό “που χτυπά/ αδιάκοπα τις πόρτες του μέλλοντος”. Μας παραδίδεται σαν παρτιτούρα, καθώς φιλοδοξεί να εκτελεστεί σαν ραψωδία με συνοδεία μουσικής, αναζητά την ισορροπία ανάμεσα στην ποίηση της αντίστασης και στη λυρική έκφραση.

___18-Ιουν-2025
Ηχηρό μήνυμα αλληλεγγύης απέναντι στη συνεχιζόμενη βαρβαρότητα και τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη έστειλαν χιλιάδες που βρέθηκαν στη μεγάλη συναυλία στην Τεχνόπολη, με αρκετούς να μην καταφέρνουν να μπουν στον κατάμεστο χώρο της συναυλίας. Δεκάδες παλαιστινιακές σημαίες, διαρκή συνθήματα και πλακάτ συνέθεσαν το σκηνικό για τη συναυλία του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου και του Πανελλήνιου Σωματείου Ελλήνων Τραγουδιστών, με σύνθημα “η φωνή μας γίνεται κραυγή”. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Χάρις Αλεξίου χάρισε μια ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή απαγγέλλοντας ένα συγκλονιστικό ποίημα του Παλαιστίνιου ποιητή Ζακάρια Μοχάμεντ. “Λένε πως οι καλλιτέχνες έχουν πολύ δυνατή φωνή κι έτσι μπορούν να περάσουν τα μηνύματα. Όχι. Οι καλλιτέχνες παίρνουν τη δική σας φωνή και την κάνουν δυνατή”, είπε και ξεκίνησε να διαβάζει το ποίημα, προσπαθώντας να αντέξει και η ίδια τη συγκίνηση.

“Εκλαιγε, γι’ αυτό κι εγώ του κρατούσα το χέρι.
Για να τον παρηγορήσω και να του σκουπίσω τα δάκρυα.
Του είπα καθώς με έπνιγε η λύπη: Σου υπόσχομαι
ότι η δικαιοσύνη θα νικήσει στο τέλος και η ειρήνη σύντομα θα έρθει.

Του έλεγα ψέματα φυσικά. Ξέρω ότι η δικαιοσύνη δεν θα νικήσει και η ειρήνη δεν θα έρθει σύντομα. Αλλά έπρεπε να σταματήσω τα δάκρυά του.

Είχα αυτή την λανθασμένη ιδέα που λέει πως αν μπορούσαμε με κόλπα να σταματήσουμε το ποτάμι των δακρύων, όλα θα συνέχιζαν την πορεία τους με την λογική. Τα πράγματα θα γίνονταν αποδεκτά ως έχουν.

Η βία και η δικαιοσύνη θα βοσκούσαν μαζί στο χωράφι.
Ο θεός και ο σατανάς θα ήταν αδέρφια και το θύμα θα ήταν ο έρωτας του θύτη.

Αλλά δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσουν τα δάκρυα.
Ξεχύνονται ολοένα σαν πλημμύρα να διαλύσουν την ψεύτικη τελετή της ειρήνης.
Και γι’ αυτό, γι’ αυτή την πικρή εμμονή των δακρύων,
ας θεωρήσουμε το μάτι ως το μόνο αληθινό, άγιο επί γης.

Δεν είναι δουλειά της ποίησης να σκουπίζει τα δάκρυα.
Η ποίηση οφείλει να σκάβει μια τάφρο από όπου θα μπορούν να ξεχειλίζουν
και να πνίγουν το σύμπαν”.

“15 Αυγούστου” του Ζακάρια Μοχάμεντ: το ποίημα προσωποποιεί το Φθινόπωρο ως μια δύναμη που θα σαρώσει τον καταπιεστικό καλοκαιρινό ήλιο και θα φέρει ένα τοπίο από πέτρα, σύννεφα και τα δυνατά άλογα της εποχής ως μια φυσική δύναμη δλδ. που φέρνει ανακούφιση από τον “αδιάντροπο ήλιο” του καλοκαιριού…

Περιμένω το τέλος του Αυγούστου και το θάνατο του Σεπτεμβρίου.
Είμαι εδώ, αργοπορημένο Φθινόπωρο, σε περιμένω.
Σου ετοίμασα ένα χυλό σιταριού και άναψα φωτιά.
Έλα με τον άνεμό σου και σκούπισε τον αναίσχυντο ήλιο.
Σήκωσε το χέρι του από τους ώμους μου.

Το καλοκαίρι βαραίνει στο στήθος μου.
Αλλά το άσπρο μου χέρι ορκίζεται στο Φθινόπωρο
κι ετοιμάζει τη σέλα για τα άθλια άλογά του.
Το Φθινόπωρο σκέφτεται την ιδέα μου και μετά την εφαρμόζει:
σειρές από πέτρες περικυκλώνουν την πλαγιά του λόφου
και σκόρπια σύννεφα σκαρφαλώνουν στην πλαγιά του ουρανού.
Τίποτα περισσότερο από αυτό, τίποτα περισσότερο.

Φυσικά, θα μπορούσες να προσθέσεις μια έκρηξη αστραπής
για να θρυμματίσεις τα κόκαλά μου και τα κόκαλα του κόσμου.

Όλοι κάνατε λάθος. Νομίζατε ότι τα άλογα ζουν στους λόφους της Άνοιξης.
Οι λόφοι του φθινοπώρου είναι η κατοικία των αλόγων.
Η μυρωδιά της βροχής τα διεγείρει, τα ρουθούνια τους ανοίγουν,
μετά πηδούν πάνω από πέτρινους τοίχους προς την κορυφή,
για να βόσκουν στις άκρες των σύννεφων.

__συνειρμικά
Η Αργυρώ, ένα αγοροκόριτσο που ήταν ο αρχηγός της αλητοπαρέας της πλατείας Κυριακού που αργότερα ονομάστηκε πλατεία Βικτωρίας, ήταν ένα άσχημο κορίτσι, κατουρούσε όρθια, φορούσε κοντό παντελόνι, έβριζε, έκλεβε, ήταν ανά πάσα στιγμή έτοιμη για καβγά και θύμωνε όταν την φώναζαν με το παρατσούκλι “καγκουρό”». Η μάνα της ήταν η κυρά - Μελέταινα μια σκελετωμένη φουκαριάρα που είχε ανοίξει ένα καφενεδάκι στην Αριστοτέλους και έψηνε καφέδες στους μεροκαματιάρηδες μισοτιμής.
Αφεντικό στο μαγαζί ήταν ο γιος της ο Σπύρος ο “Μανιαμούνιας”. Ένας αδύνατος σκελετωμένος κι αυτός, άκαμπτος σαν κόντρα πλακέ, με περιποιημένη χωρίστρα, με ένα και εξήντα μπόι. Το μυαλό του δεν έκοβε πολύ και έκανε πάντα λάθος στα ρέστα και όταν παρίστανε τον νταή στην αδελφή του, η Αργυρώ τον πλάκωνε στις γρήγορες και του έλεγε “Μούγκα, Μανιαμούνια”. Στη κατοχή είχε βγάλει ένα κασελάκι και γυάλιζε παπούτσια, ιδίως των Ιταλών στρατιωτών που ήθελαν να είναι περιποιημένοι. Μια μέρα διασχίζοντας κάθετα τη Δεριγνύ δεν πρόσεξε και την παρέσυρε ένα καμιόνι που οδηγούσε ένας Αυστριακός φαντάρος και έσπασε χέρια και πόδια. Ο Αυστριακός την πήρε στην αγκαλιά του, την πήγε στο νοσοκομείο και με τα πολλά τη γιάτρεψε.
Ο Σπανός ήθελε το τραγούδι να το πει ο Πάριος που ήταν ήδη φίρμα και επέμενε γι’ αυτό αλλά ο Λευτέρης ήθελε τη Χαρούλα “Από αυτό το τραγούδι όπως έγινε και όπως το είπα κατάλαβα ότι έγινα τραγουδίστρια”

ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Το Ισραήλ κλιμακώνει τις δολοφονικές επιχειρήσεις και παγώνει κάθε ανθρωπιστική βοήθεια στην Πόλη της Γάζας