Forgiveness _Συγχώρεση του Udi Aloni

Ο Ντέιβιντ (Itay Tiran ) είναι Αμερικανός με εβραϊκή καταγωγή, που θα καταταχθεί στον ισραηλινό στρατό. Εκεί θα μάθει ότι και οι Παλαιστίνιοι έχουν αισθήματα και ενώ όλα καλά, ενώ περιπολεί στη Δυτική Όχθη, πυροβολεί ένα παιδί. Θα καταλήξει σε ένα ψυχιατρείο γεμάτο επιζώντες του Ολοκαυτώματος, στο Ντέιρ Γιασίν τον τόπο μιας πραγματικής παλαιστινιακής σφαγής. Ακολουθεί μαγικός ρεαλισμός: Ο γιατρός του Ντέιβιντ (Clara Khoury) του δίνει ένα φάρμακο που διαγράφει τη μνήμη. Αυτό θα εγείρει μερικά μεγάλα ηθικά ερωτήματα. Θα έλθουν όμως αναδρομές από το παρελθόν. Αυτό το ταξίδι σε αυτά που έχει ζήσει αποκαλύπτουν τα γεγονότα που τον οδήγησαν στη νοσηλεία του. Ένα 10χρονο θηλυκό φάντασμα κρατά το μυστικό του γρίφου.

_____________________

Σε ό,τι μας αφορά...

• Για την πολεμική σύγκρουση Ισραήλ - Παλαιστίνης και τις εξελίξεις στην περιοχή
• Δυναμώνουμε την αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό, αυξάνουμε την επαγρύπνηση μπροστά στις εξελίξεις _ του Γιώργου Μαρίνου

• Κομμουνιστικές Νεολαίες: Κοινή Ανακοίνωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό

_____________________ 

 23 Γενάρη 2025 προβάλλεται ξανά η ταινία Συγχώρεση _Forgiveness του Udi Aloni (2006), σε συμπαραγωγή ΗΠΑ-Ισραήλ, μία τραγωδία που αναφέρεται _υποτίθεται στην βία των παρακρατικών οργανώσεων του Ισραήλ στους Παλαιστίνιους (διανέμεται από την New Star).

Συγχώρεση: Η ταινία

Όπως αναφέρει ο Udi Aloni «Το αρχικό όνομα στα εβραϊκά είναι Mechilot, το οποίο έχει διπλή σημασία: Ένα, “Συγχωρέσεις” & “Υπόγειες Σήραγγες” στον πληθυντικό και δύο. Υπάρχει μια καμπαλιστική πεποίθηση ότι όταν οι δίκαιοι Εβραίοι πεθαίνουν στη Διασπορά, περνούν από υπόγειες σήραγγες (mechilot) για να αναστηθούν όταν έρθει ο Μεσσίας. Σκέφτηκα ότι εάν οι Εβραίοι έρθουν στο Ισραήλ με περισσότερη ταπεινότητα και συγχώρεση, και όχι ως κατακτητές, θα μπορούσαμε να έχουμε ένα πολύ καλύτερο δίδυμο  Ισραήλ-Παλαιστίνη από ό,τι έχουμε τώρα”. https://www.youtube.com/watch?v=lLWSKp7nKMs  

Κάποια χαρακτηριστικά της

Υποτίθεται πως υπάρχει ωμή, αλλά μυστικιστική (;;) ματιά για την λεπτή γραμμή μεταξύ πολέμου και δολοφονίας. Μια ταινία _κατά τους εμπνευστές της, «με τεράστια ποιητική δύναμη που δημιουργεί νέους μύθους πάνω σε παλαιότερους». Οι έξυπνες ακολουθίες σκηνών, τα περίπλοκα flash back και flash forward οδηγούν την αφήγηση σε ανατροπές. Είναι ένα υβρίδιο ρεαλισμού και φαντασίας. Η «Συγχώρεση» είναι _λένε μια ψυχολογική εξέταση των τραγωδιών της Μέσης Ανατολής. «Αν δεν μπορώ να λυγίσω τους θεούς, θα μετακινήσω τον Αχέροντα», ανέφερε ο Βιργίλιος. Για αυτό έχει μιλήσει και ο Φρόυντ.
Συγχώρεση: Ο σκηνοθέτης αναφέρει: «Η πίστη μου στην εβραϊκή μου ταυτότητα είναι να είμαι αλληλέγγυος με την Παλαιστίνη».

Ο σκηνοθέτης

Ο Udi Aloni είναι σκηνοθέτης, καλλιτέχνης και συγγραφέας. Τα έργα του διερευνούν συχνά τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ τέχνης, θεωρίας και ακτιβισμού. Ζει στο Βερολίνο, εμμένει να υπερασπίζεται το δικαίωμα των Παλαιστινίων να αντιστέκονται στο ισραηλινό απαρτχάιντ και την κατοχή. Ο Αλόνι προωθεί την αντικατάσταση του Ισραήλ με ένα διεθνικό κράτος στο Ισραήλ-Παλαιστίνη και υποστηρίζει το κίνημα BDS (Boycott, Divestment and Sanctions).

σσ.
Το BDS είναι ένα μη βίαιο κίνημα υπό την ηγεσία των Παλαιστινίων, που προωθεί μποϊκοτάζ, εκποιήσεις και οικονομικές κυρώσεις κατά του Ισραήλ. Στόχος του να πιέσει το Ισραήλ να εκπληρώσει αυτό που το κίνημα περιγράφει ως «υποχρεώσεις του Ισραήλ σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο», που ορίζεται ως αποχώρηση από τα κατεχόμενα εδάφη, άρση του διαχωριστικού φραγμού στη Δυτική Όχθη, πλήρης ισότητα για τους Αραβοπαλαιστίνιους πολίτες του Ισραήλ» και «σεβασμό, προστασία και προώθηση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια και τις περιουσίες τους». Το κίνημα οργανώνεται και συντονίζεται από την Παλαιστινιακή Εθνική Επιτροπή BDS και έχει διαμορφωθεί σύμφωνα με το Κίνημα κατά του Απαρτχάιντ. Οι υποστηρικτές του το περιγράφουν ως ένα κίνημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και συγκρίνουν τα δεινά των Παλαιστινίων με αυτά των μαύρων Νοτιοαφρικανών της εποχής του απαρτχάιντ. Διαμαρτυρίες και συνέδρια για την υποστήριξη του κινήματος έχουν πραγματοποιηθεί σε πολλές χώρες. Η μασκότ του, που εμφανίζεται στο λογότυπό του, είναι η Χαντάλα, σύμβολο της παλαιστινιακής ταυτότητας και του δικαιώματος επιστροφής. Μερικοί κατηγορούν το κίνημα για αντισημιτισμό, μια κατηγορία που το ίδιο αρνείται, αποκαλώντας το «προσπάθεια να συγχέει τον αντισημιτισμό με τον αντισιωνισμό». Το ισραηλινό λόμπι στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει καταστήσει την αντίθεση με το BDS μια από τις κορυφαίες προτεραιότητές του. Από το 2015, η ισραηλινή κυβέρνηση έχει ξοδέψει εκατομμύρια δολάρια για να προωθήσει την άποψη ότι το BDS είναι αντισημιτικό και να απαγορευτεί νομικά σε ξένες χώρες. Πολλές χώρες και η πλειοψηφία των πολιτειών των ΗΠΑ έχουν περάσει νόμους κατά του BDS.
Χαντάλα: Ο χαρακτήρας δημιουργήθηκε το 1969 από τον πολιτικό σκιτσογράφο Naji al-Ali και πήρε για πρώτη φορά τη σημερινή του μορφή το 1973. Η Handala έγινε η υπογραφή των κινουμένων σχεδίων του Naji al-Ali και παραμένει ένα εμβληματικό σύμβολο. Ο χαρακτήρας έχει περιγραφεί ως «απεικονίζοντας τον πόλεμο, την αντίσταση και την παλαιστινιακή ταυτότητα με εκπληκτική σαφήνεια» (;;)

Το όνομα προέρχεται από αραβική λέξη για τον κολοκύνθο (ḥanẓal), ένα ιθαγενές πολυετές φυτό που φέρει πικρούς καρπούς, μεγαλώνει ξανά όταν κόβεται και έχει βαθιές ρίζες.

Ο αντίκτυπος του Handala συνεχίστηκε τις δεκαετίες μετά τη δολοφονία του al-Ali το 1987 και σήμερα ο χαρακτήρας παραμένει ευρέως δημοφιλής και βρίσκεται σε πολλούς τοίχους και κτίρια σε όλη τη Δυτική Όχθη (ιδίως ως τέχνη γκράφιτι του Τείχους της Δυτικής Όχθης), στη Γάζα και σε άλλους παλαιστινιακούς προσφυγικούς καταυλισμούς και ως δημοφιλές τατουάζ και κοσμήματα μοτίβο. Έχει επίσης χρησιμοποιηθεί από άλλα κινήματα το Ιρανικό Πράσινο Κίνημα.

Ξαναγυρνώντας στον Udi Aloni: «Σκηνοθέτης ταινιών μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, συγγραφέας, άνθρωπος του θεάτρου, καθηγητής, εικαστικός καλλιτέχνης, πολιτικός ακτιβιστής, από τους πιο γνωστούς διανοούμενους στη χώρα του, ένα ελεύθερο πνεύμα και μια ελεύθερη φωνή, μια φωνή αλληλεγγύης και υποστήριξης για την Παλαιστίνη που φανατικά και με πάθος υπερασπίζεται το δικαίωμα των Παλαιστινίων να αντιστέκονται στο ισραηλινό απαρτχάιντ και την κατοχή»__ «Όσο αγαπώ τον ένα, τόσο περισσότερο αγαπώ τον άλλο. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς την Παλαιστίνη» _«Σε μια εποχή αδυναμίας και σύγχυσης, όπου η δεξιά πτέρυγα οικειοποιείται τον λόγο μας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η πολιτική ορθότητα και οι πολιτικές ταυτότητας είναι ζωτικής σημασίας»

Γεννήθηκε το 1959 και μετά από μια εικαστική διαδρομή το 1996 άρχισε να γυρίζει ταινίες πολλές από τις οποίες προβλήθηκαν σε διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου. Το Forgiveness πήρε το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Γούντστοκ το 2006 και περιγράφηκε από τον Σλαβόι Ζίζεκ ως «ίσως η πιο όμορφη, δυνατή και σημαντική ταινία που έχει γυριστεί ποτέ για τις τραγωδίες της περιοχής». Κατηγορεί το σημερινό ισραηλινό κράτος του απαρτχάιντ ότι «κατά κάποιο τρόπο ήταν πιο σκληρό – απαρτχάιντ, στο Ισραήλ» από ό,τι στη Νότια Αφρική, επειδή «όλο το δικαστικό σύστημα αποκρύπτει και ξεπλένει την πρακτική του απαρτχάιντ υπό την ηγεσία της κυβέρνησης.» Ο Αλόνι έχει περιγράψει την ιδεολογία και τις ενέργειες του κράτους του Ισραήλ ως ρατσιστικές και ζήτησε να αντικατασταθεί αυτό που αποκαλεί την ιδεολογία μιας ψευδούς «εβραϊκής δημοκρατίας» με ένα «διεθνικό κράτος για όλους από τον ποταμό Ιορδάνη στη Μεσόγειο». Υποστηρίζει το κίνημα BDS επειδή ισχυρίζεται ότι είναι ένα μέσο για ισότιμο διάλογο και δημιουργεί ένα χώρο για μη βίαιη αντίσταση. Θεωρεί τους Παλαιστίνιους ως "αδελφό... με τον οποίο μοιράζομαι μια κοινή ταυτότητα" και πιστεύει ότι η πίστη τόσο στον ισραηλινό λαό όσο και στον παλαιστινιακό είναι ένα και το αυτό. Το σύνθημα «Από το Ποτάμι στη Θάλασσα όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι» εμφανίζεται στον ιστότοπο του _σσ. σήμερα μέσω ΜΚΔ  _instagram __facebook.
Είναι μέλος ΔΣ (συμβουλευτικό) της Jewish Voice for Peace, μιας αμερικανικής οργάνωσης που λέει ότι «επιδιώκει τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής της Δυτικής Όχθης, της Λωρίδας της Γάζας και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ» και για την οποία οι επικριτές λένε ότι «συγκεντρώνει την εβραϊκή αντίθεση και εργάζεται για να υπονομεύσει τη δημόσια υποστήριξη προς το Ισραήλ».

Το 1996, ο Aloni άρχισε να γυρίζει ταινίες. Το ντοκιμαντέρ του, «Local angel» (2002), και η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του, «Συγχώρεση» (2006), αποτελούν τις δικές του ερμηνείες της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης που έχουν προκαλέσει αντιδράσεις στη Μέση Ανατολή και διεθνώς. Σκηνοθέτησε επίσης το Κασμίρ: «Journey to freedom» (2008), ένα ντοκιμαντέρ για το _μη βίαιο πάντα κίνημα για την απελευθέρωση και την ελευθερία στα Τζαμού και Κασμίρ, το οποίο άνοιξε σε Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.

Άλλες ταινίες του είναι το «Left» (1996) και το «Art/Violence» (2013), καθώς και το «Innocent criminals» (2004), ένα μουσικό βίντεο με τους DAM (παλαιστινιακό ραπ συγκρότημα). Ο Aloni σκηνοθέτησε και έκανε την παραγωγή της ταινίας «Junction 48», την οποία συνυπογράφει ο Oren Moverman και ο πρωταγωνιστής της Tamer Nafar. Ο Aloni ήταν ο επικεφαλής του κινηματογράφου στο Θέατρο Ελευθερίας, του προσφυγικού καταυλισμού της Τζενίν. Μετά τη δολοφονία του Juliano Mer Khamis, ιδρυτή και επικεφαλής του Θεάτρου Ελευθερίας, το 2011, ο Aloni σκηνοθέτησε μια αραβική διασκευή του έργου «Περιμένοντας τον Γκοντό» με τους μεταπτυχιακούς φοιτητές του Θεάτρου Ελευθερίας, μια παραγωγή που περιόδευσε στη Νέα Υόρκη.

Συγχώρεση: Το γεγονός

Στις 9 Απριλίου 1948, μια εβραϊκή πολιτοφυλακή μπήκε στο παλαιστινιακό χωριό Ντέιρ Γιασίν και σκότωσε πάνω από 100 χωρικούς. Αμέσως μετά, ένα ψυχιατρείο χτίστηκε πάνω στα ερείπια. Οι πρώτοι ασθενείς που νοσηλεύτηκαν ήταν επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος. Ένας θρύλος λέει ότι μέχρι σήμερα, οι επιζώντες επικοινωνούν με τα φαντάσματα του χωριού. Με αφορμή αυτό το γεγονός γράφτηκε το σενάριο από τον σκηνοθέτη και τον Paul Hond. Είναι εμφανής _λένε «η θέληση των δημιουργών να αναδείξουν τα τραγικά γεγονότα και τις επιπτώσεις τους και στις δύο μεριές εμβαθύνοντας στο ψυχικό τοπίο που αυτές οι βίαιες ενέργειες έχουν βαθιά τραυματίσει τους ανθρώπους που έχουν εμπλακεί, είτε είναι Ισραηλινοί είτε είναι Παλαιστίνιοι».

ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ_Forgiveness/Mechilot

·         Σκηνοθεσία: Udi Aloni

·         Σενάριο: Udi Aloni, Paul Hond

·         Φωτογραφία: Amnon Zlayet 

·         Μοντάζ: Galia Moors 

·         Ήχος: Michael Gassert, Oren Raviv,  Daniel Shitrit 

·         Σκηνικά: Jimena Azula 

·         Κοστούμια: Amanda Ford 

·         Παραγωγοί: Micky Rabinovitz,  David Silber, Lemore Syvan  

·         Ηθοποιοί: Itay Tiran (Ντέιβιντ), Clara Khoury (Λίλα), Moni Moshonov (Μουσελμάν), Makram Khoury (Δρ. Ισαάκ Σεμέχ), Tamara Mansour (μικρό κορίτσι, φάντασμα), Ruba Blal (Ναβάλ), Michael Sarne (Ένρι Άντλερ)

·         Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Ισραήλ

·         Γλώσσα: αγγλικά, εβραϊκά, αραβικά

·         Έτος παραγωγής: 2006

·         Διάρκεια: 97΄

·         Εταιρεία διανομής: New Star

·         Ημερομηνία εξόδου στις αίθουσες: 23/1/2025

Λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα, για να παρουσιάσει το σύνολο του έργου του, καλεσμένος της New Star και της Ταινιοθήκης της Ελλάδας στο STUDIO new star art cinema, ο Udi Aloni  μίλησε για την Τέχνη, τη μνήμη, τα «φαντάσματα» και το ανήκειν.

Είναι αλήθεια πως ξεκινήσατε την καριέρα σας ως ζωγράφος;

Όχι ακριβώς. Η πρώτη μου δουλειά ήταν ως μαέστρος στην Κινηματογραφική Σκηνή του Τελ Αβίβ. Υποθέτω ότι ενορχήστρωνα όνειρα στη μεγάλη οθόνη πολύ πριν πιάσω το πινέλο.

Το πρώτο σας έργο ζωγραφικής τι ήταν;

Το πρώτο πράγμα που «δημιούργησα» ήταν ένα πολύ ακατάστατο γλυπτό από γύψο – μια εκφραστική διαιρεμένη φιγούρα που χόρευε.

Αν κάνατε γκράφιτι σήμερα, τι θα ήταν αυτό;

Πιθανόν κάτι σύντομο και αινιγματικό: «Τι περιμένεις ακόμα;». Ή ίσως: «Ο Θεός είναι νεκρός, και ούτε εγώ αισθάνομαι καλά» (κλεμμένο από τον Ζίζεκ).

Τι θα θέλατε να γράψετε στον τοίχο; Και ποιο τοίχο;

«Σπάστε αυτόν τον τοίχο». Πού; Σε κάθε τείχος που δεν θα έπρεπε να υπάρχει, ξεκινώντας από αυτό που έχτισε το ισραηλινό καθεστώς απαρτχάιντ στη Δυτική Όχθη.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας σλόγκαν;

«Από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα, όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ίσοι και ελεύθεροι». Αλλά τα συνθήματα είναι κενά χωρίς τη σωστή δράση. Ίσως, εκφράζοντας την ευαλωτότητα μας, θα έλεγα: «Βοηθήστε με να βγάλω τη νύχτα».

Μπορεί να γίνει ποτέ πράξη το σύνθημα για την ισότητα και την ελευθερία; Ή είναι απλά μια ουτοπία;

Οι ουτοπίες είναι σχεδιαγράμματα για την πραγματικότητα. Ένα από τα συνθήματά μου, ελπίζω, να μπορεί να πλησιάσει πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Είναι δυνατόν να απαλλαγούμε από τα «φαντάσματα»;

Χρησιμοποιώ σκόπιμα τη λέξη «φάντασμα» επειδή το βιβλίο μου, «Τι θέλει ένας Εβραίος;», έχει τον υπότιτλο «Για το φάντασμα του δι-εθνικισμού». Αναφέρεται επίσης στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Τα φαντάσματα δεν είναι πάντα κακά -μπορεί να είναι όνειρα που συνθλίβονται από την εξουσία. Αλλά μας θυμίζουν επίσης τα λάθη μας και μας εξαναγκάζουν να καθαρίσουμε τα χάλια μας..

Μπορεί και να βοηθάει να τα θυμόμαστε;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τους δαίμονες. Το να τους ξεχνάμε τους κάνει μόνο πιο θυμωμένους. Η μνήμη είναι μια πράξη εξέγερσης ενάντια στη διαγραφή.

Έχετε πει: Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς την Παλαιστίνη. Η ισραηλινή μου «ταυτότητα» είναι η αλληλεγγύη μου στην Παλαιστίνη».

Ακριβώς. Η ταυτότητά μου είναι συνδεδεμένη με την αλληλεγγύη μου. Ο,τιδήποτε άλλο θα ήταν προδοσία.

Και «Πώς μπορώ να αντιμετωπίσω την κόρη μου και να νιώθω ότι της μεταφέρω τις αξίες του ανθρωπιστικού Ιουδαϊσμού που μου δίδαξαν η μητέρα μου και οι παππούδες μου;»

Θυμίζοντάς της την καρδιά του Ιουδαϊσμού – τη δέσμευσή του να υπερασπίζεται τους καταπιεσμένους. Διδάσκοντάς την για την πλούσια κληρονομιά της γερμανικής εβραϊκής φιλοσοφίας και θεολογίας, που διαγράφηκε από τους Ναζί και, με έναν αλλόκοτο τρόπο, καταστέλλεται και πάλι σήμερα από εκείνους που υπερασπίζονται το φασιστικό μοντέλο μιας εβραϊκής ταυτότητας που δημιούργησε το Ισραήλ.

Αναρωτιέμαι αν στο Ισραήλ είστε ευπρόσδεκτος;

Είμαι ακόμα τόσο προνομιούχος σε σύγκριση με όσα υπομένουν οι Παλαιστίνιοι σύντροφοί μου.

Όταν βλέπετε όλη αυτή την υποστήριξη, την αλληλεγγύη για την Παλαιστίνη, αισθάνεστε κάποιο είδος ενοχής;

Γιατί θα έπρεπε να αισθάνομαι ενοχές; Η Παλαιστίνη έχει γίνει ένα παγκόσμιο σύμβολο αλληλεγγύης. Η υποστήριξή της είναι η μόνη αξιοπρεπής εβραϊκή πράξη που μπορεί να κάνει κανείς αυτές τις μέρες.

Ζείτε μόνιμα στο Βερολίνο;

Δεν είμαι σίγουρος – κάπου ανάμεσα στο Βερολίνο και το Μπρούκλιν και ίσως στην Αθήνα μια μέρα.

Η Αμερική μετά τις εκλογές – είναι ένα μέρος για εσάς;

Μετά τον Τραμπ, η Αμερική μοιάζει με ένα πυρετώδες όνειρο με κακό σενάριο. Αλλά η απελπισία μπορεί να είναι το τέλειο μέρος για να ξεκινήσεις να φαντάζεσαι κάτι καινούργιο -όπως μια κανονική επανεγγραφή.

Πόσο εύκολο είναι να συγχωρείς;

Η συγχώρεση δεν είναι εύκολη, ειδικά όταν συνειδητοποιείς ότι η εβραϊκή λέξη σημαίνει επίσης «υπόγεια σήραγγα». Δεν συγχωρείς με το να αφήσεις κάτι να περάσει- συγχωρείς σκάβοντας βαθιά.

Το να ξεχάσουμε ή να συγχωρέσουμε είναι τελικά το πιο σημαντικό;

Να ξεχάσουμε όχι. Να συγχωρέσουμε ίσως.- αν η συγχώρεση συνοδεύεται από υπευθυνότητα.

Λέτε ότι βλέπετε τους Παλαιστίνιους ως αδέλφια με τους οποίους μοιράζεστε μια κοινή ταυτότητα. Είστε η εξαίρεση;

Ίσως. Πιθανόν.

Τι είναι η «ταυτότητα» για εσάς;

Δεν μπορώ να έχω μια σύντομη απάντηση σε αυτό. Ελάτε να δείτε τις ταινίες μου. Νομίζω ότι κάποιες απαντήσεις -και κάποιες καλές ερωτήσεις- κρύβονται εκεί.

 

Ενοχλεί η 🇵🇸 καφίγια_ keffiyeh τους Πορτοσάλτε κλπ “πρόθυμους” MHTSO_TAKHδες _ΑNDROU-Lakhdes & Ri_zaious…

 

                         Το θέμα πολύπλευρα _από τη σωστή πλευρά της ιστορίας ιδωμένο

·       Πλάι στα παιδιά και το λαό της Παλαιστίνης, ταξικά _στη μια και μοναδική σωστή πλευρά χωρίς *αστερίσκους*

·       💥 Και 🇵🇸 Παλαιστίνη θα τη λένε για πάντα!

·       ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ _μια ζωή Ιντιφάντα 🇵🇸 όλοι πλην ΚΚΕ “Κοινές αξίες και συμφέροντα” με το κράτος — δολοφόνο…

Για όσους_όσες δεν γνωρίζετε τι είναι η keffiyeh, ποιος τη φοράει και πώς έγινε σύμβολο για τους Παλαιστίνιους: Ήταν Δεκέμβρης 2023 και τρεις φοιτητές παλαιστινιακής καταγωγής πυροβολήθηκαν στο Βερμόντ των ΗΠΑ - δύο από αυτούς φορούσαν keffiyeh. Ο Ashish Prashar βρισκόταν σε μια παιδική χαρά του Μπρούκλιν με τον 18 μηνών γιο του στις αρχές Νοεμβρίου, όταν, όπως είπε, τον πλησίασε μια γυναίκα και τον ρώτησε αν υποστηρίζει τη Χαμάς. Εκείνη θύμωνε όλο και περισσότερο, είπε ο Prashar, και η κατάσταση κλιμακώθηκε. Σε μια ηχογράφηση, που αναρτήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η γυναίκα, η Hadasa Bozakkaravani, φαίνεται να φωνάζει και να πετάει πράγματα στον Prashar, λέγοντας “εσύ και ο γιος σου, εξαφανιστείτε από προσώπου γης”. Η Bozakkaravani έχει κατηγορηθεί για μια σειρά εγκλημάτων μίσους και δήλωσε αθώα όταν της απαγγέλθηκαν κατηγορίες, σύμφωνα με τα δικαστικά αρχεία. Ο Prashar δεν είναι Παλαιστίνιος, ούτε μουσουλμάνος, ούτε Άραβας. Είναι Βρετανός-Πουντζάμπι. Αλλά φορούσε ένα μαντήλι που έχει γίνει συνώνυμο των Παλαιστινίων: Μια ασπρόμαυρη κεφίγια. Ορισμένοι λένε ότι τα σχέδια στην καφίγια συμβολίζουν διάφορες πτυχές της ζωής των Παλαιστινίων

                                                

Μετά τον βομβαρδισμό της Γάζας από το Ισραήλ, η καφίγια έχει τραβήξει τα βλέμματα στις ΗΠΑ ως evil
Evil = “άξονας του κακού” χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ευρέως από τον Τζορτζ Μπους και αρχικά αναφερόταν στο Ιράν, το Μπααθικό Ιράκ και τη Βόρεια Κορέα (στην ομιλία του για την κατάσταση στις 29- Ιαν-2002, λιγότερο από πέντε μήνες μετά τις επιθέσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου και σχεδόν ένα χρόνο πριν από την εισβολή στο Ιράκ το 2003, και συχνά επαναλήφθηκε καθ' όλη τη διάρκεια της προεδρίας του. Το χρησιμοποίησε για να περιγράψει ξένες κυβερνήσεις που, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, υποτίθεται ότι υποστήριζαν την τρομοκρατία και επεδίωκαν όπλα μαζικής καταστροφής _που ποτέ δεν βρέθηκαν, αλλά αποτέλεσαν –και αποτελούν, αφορμή για την ιμπεριαλιστική παρέμβαση των ΗΠΑ, ανά τον κόσμο. Αργότερα προστέθηκε και η σοσιαλιστική Κούβα. Θυμίζουμε και τις από πάντα προνομιακές σχέσεις των αμερικανών με τους απανταχού “Μπιν Λάντεν”

Η έννοια ενός τέτοιου άξονα χρησιμοποιήθηκε για τον εντοπισμό αυτών των “κοινών εχθρών” των Ηνωμένων Πολιτειών και για τo μάντρωμα του αμερικανικού λαού για την υποστήριξη “Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας”. Σε απάντηση, το Ιράν σχημάτισε μια πολιτική συμμαχία που ονόμασε “Άξονα Αντίστασης” που περιελάμβανε Ιράν, τη Μπααθική Συρία και Χεζμπολάχ.

Αργότερα, η Κίνα, η Ρωσία, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα αναφέρθηκαν ως ο “νέος άξονας του κακού” από πολιτικούς και σχολιαστές των ΗΠΑ. Ο όρος "άξονας του κακού" είναι μια αναφορά στις δυνάμεις του Άξονα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (Ναζιστική Γερμανία, Φασιστική Ιταλία και Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας).

David Frum

Ντέιβιντ Φραμ

Η φράση αποδόθηκε στον πρώην φιλο-ισραηλινό συγγραφέα David Frum, αρχικά ως άξονας του μίσους και στη συνέχεια του κακού. Οι πληροφορίες σχετικά με τη συγγραφική του ιδιότητα κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά όταν τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της συζύγου του σε φίλους παραλήφθηκαν από τα μέσα ενημέρωσης. Ο Frum εξήγησε το σκεπτικό του για τη δημιουργία της φράσης άξονας του κακού στο βιβλίο του το 2003 The Right Man: The Surprise Presidency of George W. Bush. Σύμφωνα με τον Frum, στα τέλη Δεκεμβρίου 2001, ο επικεφαλής ομιλητής Μάικλ Γκέρσον του έδωσε την ανάθεση να διατυπώσει την υπόθεση για την απομάκρυνση του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ με τον Φραμ να λέει ότι ξεκίνησε ξαναδιαβάζοντας την ομιλία του Προέδρου Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ "date which will live in infamy" _“η ημερομηνία που θα ζήσουμε με ύβρι” στις 8-Δεκ-1941, μετά την αιφνιδιαστική επίθεση της Ιαπωνίας στο Περλ Χάρμπορ. Ενώ οι Αμερικάνοι δεν χρειάζονταν πειστικότητα για να πάνε σε πόλεμο με την Ιαπωνία, ο Ρούσβελτ είδε τη μεγαλύτερη απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες να προέρχονται από τη ναζιστική Γερμανία και έπρεπε να υποστηρίξει τη διεξαγωγή ενός πολέμου δύο ωκεανών.

σσ.
"infamy" = φήμη που αποκτάται από ενέργειες που θεωρούνται επικίνδυνες, ασεβείς, ανήθικες ή με άλλο τρόπο αντιληπτές με αρνητικό τρόπο. Άτομα ή οργανώσεις θεωρούνται τέτοια προκαλώντας δημόσια οργή και φυσικά άξια ευθύνης και τιμωρίας _όρος που χρησιμοποιείται τόσο στο κοσμικό όσο και στο κανονικό δίκαιο στην Ευρώπη από την αρχαιότητα _Η λέξη προέρχεται από το λατινικό infamia.

Ο Φραμ επισημαίνει στο βιβλίο του μια φράση που τώρα συχνά παραβλέπεται στην ομιλία του Ρούσβελτ, η οποία λέει εν μέρει, “...δεν θα υπερασπιστούμε μόνο τους εαυτούς μας στο έπακρο, αλλά θα βεβαιωθούμε ότι αυτή η μορφή προδοσίας δεν θα μας βάλει ποτέ ξανά σε κίνδυνο”, ερμηνεύoντας τη ρητορική του Ρούσβελτ ως εξής: "Για τον FDR, το Περλ Χάρμπορ δεν ήταν μόνο μια επίθεση - ήταν μια προειδοποίηση για μελλοντικές και χειρότερες επιθέσεις από έναν άλλο, ακόμη πιο επικίνδυνο εχθρό". Η Ιαπωνία, μια χώρα με το ένα δέκατο της βιομηχανικής ικανότητας της Αμερικής, μια εξάρτηση από τις εισαγωγές για τα τρόφιμα της και ήδη εμπλεκόμενη σε πόλεμο με την Κίνα, ήταν εξαιρετικά απερίσκεπτη να επιτεθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, μια απερισκεψία “που έκανε τον Άξονα τόσο απειλητικό για παγκόσμια ειρήνη”, λέει ο Φραμ. Οι δύο πόλεμοι του Σαντάμ Χουσεΐν, εναντίον του Ιράν και του Κουβέιτ, ήταν εξίσου απερίσκεπτοι, αποφάσισε, και ως εκ τούτου παρουσίασε την ίδια απειλή για την παγκόσμια ειρήνη.

Στο βιβλίο του αναφέρει ότι όσο περισσότερο συνέκρινε τις δυνάμεις του Άξονα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με σύγχρονα "κράτη τρομοκρατίας", τόσο περισσότερες ομοιότητες έβλεπε. “Οι δυνάμεις του Άξονα αντιπαθούσαν και δεν εμπιστεύονταν η μία την άλλη”, γράφει. “Αν ο Άξονας είχε κερδίσει με κάποιο τρόπο τον πόλεμο, τα μέλη του θα είχαν γρήγορα το ένα εναντίον του άλλου”. Το Ιράν, το Ιράκ, η Αλ Κάιντα και η Χεζμπολάχ, παρά τις διαμάχες μεταξύ τους, “όλοι αγανακτούσαν με τη δύναμη της Δύσης και του Ισραήλ και όλοι περιφρονούσαν τις ανθρώπινες αξίες της δημοκρατίας”. Εκεί, ο Φραμ είδε τη σύνδεση: “Μαζί, τα τρομοκρατικά κράτη και οι τρομοκρατικές οργανώσεις σχημάτισαν έναν άξονα μίσους κατά των Ηνωμένων Πολιτειών” και λέει ότι στη συνέχεια έστειλε ένα υπόμνημα με τα παραπάνω επιχειρήματα και ανέφερε επίσης ορισμένες από τις φρικαλεότητες που διέπραξε η ιρακινή κυβέρνηση. Περίμενε τα λόγια του να τεμαχιστούν και να αλλοιωθούν πέρα ​​από την αναγνώριση, όπως είναι η μοίρα πολλών προεδρικών ομιλιών, αλλά τα λόγια του τελικά διαβάστηκαν από τον Μπους σχεδόν κατά λέξη, αν και ο Μπους άλλαξε τον όρο άξονας μίσους σε άξονα του κακού. Η Βόρεια Κορέα προστέθηκε στον κατάλογο, λέει, “επειδή προσπαθούσε να αναπτύξει πυρηνικά όπλα, είχε ιστορικό απερίσκεπτης επιθετικότητας” και “χρειαζόταν να νιώσει ένα ισχυρότερο χέρι”.

       keffiyeh __καφίγια

Τι είναι, λοιπόν, η keffiyeh, ποιος τη φοράει και πώς έγινε σύμβολο για τους Παλαιστίνιους;
Δυστυχώς και διακοσμητικό και για πλουτισμό κάποιων εντός Παλαιστίνης _μια και η πολύπαθη χώρα, έχει κι αυτή την ταξική της διαστρωμάτωση The Original Kufiya Made by the Last and Only Factory in Palestine.

Πρώτον, τα βασικά.

Η keffiyeh, επίσης γνωστή ως hatta, είναι μια παραδοσιακή αραβική καλύπτρα κεφαλής. Ιστορικά, φοριόταν από νομαδικές κοινότητες – ή Βεδουίνους – στην ιστορική Παλαιστίνη. Είναι συνήθως κατασκευασμένη από βαμβάκι και στολισμένη με διακριτικά υφαντά μοτίβα. Κυκλοφορεί σε διάφορα χρώματα, αν και τον τελευταίο αιώνα, το ασπρόμαυρο έχει γίνει συνώνυμο των Παλαιστινίων. Ορισμένοι λένε ότι τα σχέδια στην καφίγια συμβολίζουν διάφορες πτυχές της ζωής των Παλαιστινίων: Οι έντονες μαύρες λωρίδες στις άκρες συμβολίζουν τους ιστορικούς εμπορικούς δρόμους που περνούσαν από την Παλαιστίνη- το σχέδιο που μοιάζει με δίχτυ αντιπροσωπεύει τους δεσμούς των Παλαιστινίων με τη Μεσόγειο Θάλασσα- και οι καμπύλες γραμμές μοιάζουν με ελαιόδεντρα, ένα σημαντικό σημείο υπερηφάνειας για τους Παλαιστινίους. Αν και κανένας από αυτούς τους ισχυρισμούς δεν μπορεί να υποστηριχθεί από ιστορικά στοιχεία, τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν γίνει αποδεκτοί από τους Παλαιστίνιους της διασποράς ως το νόημα πίσω από τα σχέδια της κεφίγια τους.

Πώς άλλαξε το νόημά της με την πάροδο του χρόνου;

“Στην έρευνά μου και στην εμπειρία μου, με την keffiyeh του 19^ου αιώνα, βλέπω συχνά μια ποικιλία χρωμάτων”, δήλωσε η Wafa Ghnaim, Παλαιστίνια ειδικός σε θέματα ενδυμασίας και ανώτερη ερευνήτρια στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. “Βλέπω λευκό-μαύρο όπως βλέπουμε σήμερα, αλλά και πράσινο. Και μερικές φορές βλέπω κλωστές χρυσού και κόκκινου χρώματος. Πραγματικά, μόλις τη δεκαετία του 1930 αρχίζουμε να βλέπουμε την keffiyeh να αλλάζει νόημα, όχι από τα σχέδια που υπάρχουν στο μαντήλι, αλλά από τη χρήση της”. Μέχρι τη δεκαετία του 1920, η keffiyeh φοριόταν σχεδόν αποκλειστικά από τους άνδρες Βεδουίνους, σύμφωνα με την Ghnaim, και ήταν απλώς ένας τρόπος για να ξεχωρίζουν οι νομάδες στην ιστορική Παλαιστίνη από τους χωρικούς, τους fellaheen και τους κατοίκους της πόλης. Σύμφωνα με την Ghnaim, η πρώτη φορά που βλέπουμε την keffiyeh να χρησιμοποιείται ως πολιτική δήλωση ήταν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Αράβων στην Παλαιστίνη το 1936 – μια εξέγερση κατά της βρετανικής κυριαρχίας που περιλάμβανε αιτήματα για ανεξαρτησία και τερματισμό της εβραϊκής μετανάστευσης.

Η μυστική ιστορία μεταξύ πολλών Παλαιστινίων είναι ότι ο Αραφάτ δίπλωνε την keffiyeh του με τρόπο που να του θυμίζει τον Θόλο του Βράχου στην Ιερουσαλήμ και άφησε το πλαϊνό τμήμα να τυλίγεται με τρόπο που να μοιάζει με τον ιστορικό χάρτη της Παλαιστίνης. Εκείνη την εποχή, η πλειοψηφία της ένοπλης αντίστασης γινόταν στα χωριά και οι μαχητές χρησιμοποιούσαν την keffiyeh για να κρύψουν τα χαρακτηριστικά τους – βοηθώντας το να συνδεθεί με την επανάσταση. Οι ηγέτες της έδωσαν εντολή στους άνδρες να φορούν την keffiyeh για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους επαναστάτες και για να μην μπορούν οι Βρετανοί να ξεχωρίσουν τους αγωνιστές από τους άλλους. Στη 10ετία του 1960, συνδέθηκε με τον παλαιστινιακό λαό και αντιπροσώπευε την αλληλεγγύη και την αντίσταση κατά της ισραηλινής κατοχής. Περίπου την ίδια εποχή, οι fedayeen – όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τους Παλαιστίνιους μαχητές – οργάνωναν αντάρτικες επιχειρήσεις φορώντας την keffiyeh. Άλλοι επιφανείς Παλαιστίνιοι φόρεσαν επίσης την keffiyeh κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, συμπεριλαμβανομένης της Leila Khaled – η οποία συμμετείχε σε δύο αεροπειρατείες αεροπλάνων το 1969 και το 1970 ως μέλος του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Τι σημαίνει τώρα;
Εξαρτάται από το ποιον ρωτάτε

“Τότε είναι που αρχίσαμε να βλέπουμε γυναίκες να φορούν την ασπρόμαυρη keffiyeh, συγκεκριμένα Παλαιστίνιες γυναίκες”, δήλωσε η Ghnaim. “Έτσι, δεν ήταν πλέον μόνο μια ανδρική καλύπτρα κεφαλής. Μέχρι τη δεκαετία του 1960, έγινε ένα αξεσουάρ που φορούσαν και οι Παλαιστίνιες γυναίκες γύρω από το λαιμό τους”. Για πολλούς Παλαιστίνιους, συμβολίζει τη λαχτάρα τους για ελευθερία και αποτελεί ένα νεύμα στην ιστορία τους. Για ορισμένους μη Παλαιστίνιους, είναι μια ένδειξη αλληλεγγύης.

Πώς η παραδοσιακή παλαιστινιακή μαντίλα κατασκευάζεται στο τελευταίο εναπομείναν εργοστάσιο: Υπάρχει μια μακρά ιστορία που οι Παλαιστίνιοι φορούν την keffiyeh για να καλύψουν τα πρόσωπά τους, σύμφωνα με την Ghnaim, όχι μόνο ως μια μορφή ακτιβισμού αλλά και για να προστατευτούν από τα δακρυγόνα ή από την αναγνώριση κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων. Για άλλους, όπως η queer Παλαιστίνια δημιουργός περιεχομένου Rand Jitan, που ζει στη Νέα Υόρκη, η keffiyeh δεν έχει καμία σχέση με μια συγκεκριμένη ομάδα ή οργάνωση – αλλά, μάλλον, με την κληρονομιά της. Η keffiyeh της ήταν ένα δώρο από τον θεραπευτή της, και είπε ότι το φοράει όποτε μπορεί και με διάφορους τρόπους: Tυλιγμένο γύρω από το λαιμό της, τυλιγμένο γύρω από το κεφάλι της, και μερικές φορές ακόμη και ως εσάρπα όταν πηγαίνει στην παραλία ή στο πάρκο. “Τη φοράω και μου δίνει ένα συναίσθημα» είπε. «Πόσο ισχυρό είναι αυτό; Όπως τα χρόνια και οι ιστορίες που έχουμε εναποθέσει σε ένα γ@μημένο ύφασμα. Είναι τρελό. Είναι φοβερό. Είναι απίστευτο. Είναι πανέμορφο”.
Η Jitan φτιάχνει την keffiyeh της με διαφορετικούς τρόπους, οι οποίοι, όπως είπε, συγκεντρώνουν διαφορετικές αντιδράσεις από τους ανθρώπους. «Μερικές φορές, όταν τη φοράω στο κεφάλι μου και μοιάζει με χιτζάμπ – ή μοιάζει με αυτό που κάποιος μπορεί να δει στην τηλεόραση και να υποθέσει ότι είναι “τρομοκράτης” – νιώθω ακόμα πιο δυνατός όταν το κάνω αυτό» είπε η Jitan. “Δεν ψάχνω για αντιδράσεις, ψάχνω για ανθρώπους που θα προκαλέσουν εσωτερικά τον εαυτό τους. Και μου αρέσει αυτό”. Για άλλους, ωστόσο, όπως ο Prashar και οι φοιτητές στο Βερμόντ, υπάρχει ο φόβος ότι η keffiyeh μπορεί να προκαλέσει βίαιη αντίδραση. Ο Ghnaim βλέπει αυτή τη βία ως αντανάκλαση του πόσο απάνθρωποι έχουν γίνει οι Παλαιστίνιοι και ο αγώνας τους για ανεξαρτησία. “Η keffiyeh και τα ρούχα μας θα αντικατοπτρίζουν πάντα το σημερινό μας πλαίσιο και την ταυτότητά μας” δήλωσε. “Αυτή είναι η ιστορία της παλαιστινιακής ενδυμασίας. Πάντα εκφράζουμε την ταυτότητά μας μέσα από το ντύσιμό μας. Και νομίζω ότι αυτή τη στιγμή βλέπουμε ότι, επίσης, φαίνεται ότι οι άνθρωποι αντανακλούν τις δικές τους πεποιθήσεις και κρίσεις για την ταυτότητά μας στο ντύσιμό μας”. Τον Prashar, η αντιπαράθεση στην παιδική χαρά του Μπρούκλιν τον έκανε ξεκάθαρα πιο προκλητικό. “Σημαίνει ότι στέκομαι αλληλέγγυος με όλους τους καταπιεσμένους ανθρώπους, ιδίως τους Παλαιστίνιους” είπε για την καφίγια. “Καταλαβαίνω ότι σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα για πολλούς ανθρώπους. Αλλά για μένα, δείχνει ότι τους βλέπω, ότι είμαι δίπλα τους”.

Και η Louis Vuitton!!

“Δεν πρόκειται ποτέ να το βγάλω” ... “Διαχρονικό αξεσουάρ που δημιουργεί μια χαλαρή διάθεση”: Το 2021 ο γαλλικός οίκος μόδας Louis Vuitton αντιμετώπισε κατηγορίες για πολιτιστική οικειοποίηση πουλώντας κασκόλ 705$ “εμπνευσμένο” από την παλαιστινιακή keffiyeh. Στον ιστότοπο του το Monogram Keffieh Stole αναφερόταν ως εξής: “εμπνευσμένο από την κλασική keffieh και εμπλουτισμένο με τις υπογραφές του οίκου”… “Μια τεχνική ύφανσης ζακάρ χρησιμοποιείται για τη δημιουργία των περίπλοκων μοτίβων Monogram στη βάση του από ανάμεικτο βαμβάκι, μαλλί και μετάξι. Μαλακό και ελαφρύ με κρόσσια στις άκρες, αυτό το διαχρονικό αξεσουάρ δημιουργεί μια χαλαρή διάθεση” συνέχιζε η περιγραφή του προϊόντος. “Είναι τόσο ασεβές να πουλάτε το σύμβολο του παλαιστινιακού πολιτισμού, την keffiyeh για το γελοίο ποσό των 705$, χωρίς να αναγνωρίζετε ότι ανήκει στον παλαιστινιακό πολιτισμό”, έγραψαν στο Twitter. -Αναγνωρίστε τουλάχιστον τον παλαιστινιακό λαό και τον αγώνα του. Μιλάμε για οικειοποίηση.
Είχε επιλέξει σκόπιμα τα χρώματα της σημαίας του Ισραήλ για το αξεσουάρ __ “Η Louis Vuitton λέει ότι είναι πολιτικά ουδέτερη, αλλά έχει κέρδη από την πώληση αυτού του εμπνευσμένου από την keffiyeh μαντήλι των 705$, που συνήθως φοριέται από τους Άραβες και αποτελεί σύμβολο του παλαιστινιακού έθνους. Και το χρώμα, είναι κι αυτό κάποια μορφή παθητικού πολιτικού σχολιασμού;”. Το πιθανό, προκλητικό νόημα πίσω από τα μπλε και λευκά χρώματα του κασκόλ σχολιάστηκε από πολυάριθμους επικριτές, με πολλούς να αμφισβητούν ότι ο οίκος είχε επιλέξει τυχαία τα χρώματα της σημαίας του Ισραήλ για το αξεσουάρ.

Την κριτική μοιράστηκε και ο παρατηρητικός λογαριασμός DietPrada στο Instagram, ο οποίος ανέβασε μια σειρά από φωτογραφίες που συγκρίνουν το κασκόλ της Louis Vuitton με την παραδοσιακή keffiyeh και έγραψε: “Έτσι, η στάση της LVMH στην πολιτική είναι «ουδέτερη», αλλά εξακολουθούν να κατασκευάζουν μία keffiyeh με λογότυπο 705 δολαρίων, η οποία είναι μια παραδοσιακή αραβική καλύπτρα κεφαλής που έχει γίνει σύμβολο του παλαιστινιακού έθνους. Χμμμμ…”. Η Louis Vuitton φέρεται σαν “δεν θα σχολιάσουμε την πολιτική, αλλά θα επωφεληθούμε από αυτήν” σχολίασαν στο Χ _ “Θα μπορούσαν να είχαν σχεδιάσει ένα κανονικό κασκόλ, δεν είμαι σίγουρος γιατί αισθάνθηκαν την ανάγκη να πάρουν ειδικά από την κουλτούρα κάποιου άλλου;. Δεν είναι καν ένα αθώο λάθος ή σύμπτωση, ξέρουν από πού προέρχεται”. Εκείνη την εποχή, η Amani Hassan, διευθύντρια προγράμματος στο Αραβοβρετανικό Κέντρο, δήλωσε στο πρακτορείο ότι η χρήση του σχεδίου στη μόδα σημαίνει επίσης ότι «χάνει το αρχικό του νόημα και διευκολύνει την κατοχή».

Πορτοσάλτε _PortoSalte

Κοντά στην υστερία των ακροδεξιών για τους «εισβολείς» μετανάστες στο Σύνταγμα, το παραλήρημα από τα γνωστά παπαγαλάκια για τη… Χαμάς και την Παλαιστίνη με την Νατάσα Μποφίλιου  να συγκεντρώνει τα πυρά επειδή τραγούδησε φορώντας την κεφίγια, την παραδοσιακή παλαιστινιακή μαντίλα… Βαρύ του έπεσε του αρχιπαπαγάλου της κυβέρνησης Πορτοσάλτε… Τι πιο σύνηθες, θα πει κανείς, από ένα ακόμα παραλήρημα του _Ειδικότης του _Για το μόνο που δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Πορτοσάλτε, είναι η γραφικότητα… Πάντα ξέρει πολύ καλά τι λέει, πότε το λέει και γιατί το λέει… Δίνει «γραμμή» στα τρολ των social media (απαράδεκτες επιθέσεις με πολλά χυδαία και σεξιστικά σχόλια). Ενοχλεί και ενοχλεί πάρα πολύ και το Μαξίμου, και τις γνωστές πρεσβείες η αλληλεγγύη του ελληνικού λαού στον παλαιστινιακό λαό. Ενοχλεί η καταγγελία -γιατί κάθε πράξη αλληλεγγύης είναι και καταγγελία- της πρωτόγνωρης βαρβαρότητας του κράτους δολοφόνου στον παλαιστινιακό λαό. Ενοχλεί γιατί κάθε πράξη αλληλεγγύης είναι και καταδίκη της συν ευθύνης της ελληνικής κυβέρνησης που στηρίζει το κράτος τρομοκράτη. Ενοχλεί κάθε πράξη αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό γιατί συνεχώς διευρύνεται το κύμα αλληλεγγύης και εικόνες του μεταδίδονται και εκτός συνόρων και ξεσηκώνουν και άλλους… Τον αφανισμό του παλαιστινιακού λαού υπερασπίζεται νυχθημερόν ο Πορτοσάλτε. Φοβούνται την απήχηση των πράξεων αλληλεγγύης και σκυλιάζουν.

Νατάσσα__η Natassa μας

Νατάσσα Μποφίλιου _ Natassa Bofiliou @natassabofiliouofficial ___
“Λευτεριά στην Παλαιστίνη” – Η πρώτη ανάρτησή της για το 2025, παίρνοντας για πολλοστή φορά θέση υπέρ του Παλαιστινιακού λαού που αποδεκατίζεται από τους ιμπεριαλιστές στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη _ανάμεσα σε ευχές για το 2025 καταλήγει σε ένα μήνυμα ειρήνης και τη φράση “Λευτεριά στην Παλαιστίνη” “Στο ηλιοβασίλεμα της χρονιάς βρέθηκα στην αναδρομή των μεγάλων της στιγμών και βάζω κάποιες από αυτές με το αγαπημένο μου ηλιοκαμένο φίλτρο. Γιατί έτσι σκέφτομαι πάντα την Ευτυχία. Να κάθεται κάτω από τον ήλιο.
Το 2024 είχε βόλτες και αγάπες με τους πιο δικούς μου ανθρώπους, το σανίδι του Εθνικού θέατρου στο έργο του παιδικού μου φίλου και σκηνοθέτη μου, τον δίσκο μας που σηματοδότησε για μας την καινούργια εποχή, το μεγάλο ταξίδι του -κάτι καίγεται- με την μπάντα μας κι ύστερα, σαν από όνειρο τρελό, να βρεθώ στο Ηρώδειο κάτω από το έργο του Μίκη Θεοδωράκη και καλεσμένη στο Berklee να τραγουδάω Τσιτσάνη! Πόσα όνειρά μου άνθισαν κάτω από το ταλέντο αγαπημένων!
Τα σκέφτομαι σαν να τα ξαναζώ και βουρκώνω από ευγνωμοσύνη.
Για την επερχόμενη ανατολή του 2025 εύχομαι πάντα να μας δίνει η ζωή ευκαιρίες κι εμείς με σοφία και πίστη να τις διαλέγουμε πάντα. Μα πάνω όλα αδέρφια μου, εύχομαι να ζούμε.
Να Ζούμε Μαζί. Με Ειρήνη. Λευτεριά στην Παλαιστίνη

Είναι εξαιρετική ερμηνεύτρια _ουδείς το αμφισβητεί. Είναι όμορφη και ανεξάρτητη. Να φταίει κάτι από αυτά που η Νατάσσα Μποφίλιου είναι μονίμως στο στόχαστρο επώνυμων και ανώνυμων και “γενικώς”, μικρόψυχων, εμμονικών αρθρογράφων ή κομπλεξικών και χυδαίων «διευθύνσεων» στα σόσιαλ μίντια που ξερνούν χολή και φασισμό εναντίον της;

Να φταίει ότι είναι ΚΚΕδάκι δηλωμένο και συνεπής και τολμά κάθε φορά να παίρνει θέση; Αυτό σίγουρα φταίει. Ξέρουμε πως, ειδικά όταν μία γυναίκα εκφράζει δημοσίως τολμηρή ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ πολιτική θέση, σηκώνει εναντίον της ανέμους συντήρησης, οπισθοδρόμησης, πατριαρχίας, χυδαίας ματσίλας, που προσπαθεί να κουρελιάσει ό,τι δεν χωράει στην προκάτ φαντασίωση της άβουλης καλλονής που, ισορροπώντας σε 12ποντα, μιλάει μόνο για συνταγές και τις γρίπες του παιδιού της. Όταν είναι δημόσια ανεξάρτητη, γιατί ζει από τη δουλειά της. Όταν έχει άποψη και τη λέει. Τότε πρέπει να τιμωρηθεί με τα πιο δηλητηριώδη και χυδαία σχόλια: σ’ έναν εμετό μίσους, σοσιαλμιντιακές «περσόνες», τρολ και τζάμπα μάγκες (και μάγκισσες) εφευρίσκουν σε λέξεις ό,τι πιο χυδαίο για την ηλικία της, το σώμα της, τον τρόπο που ντύνεται, τη δημόσια εικόνα της, τη δουλειά της. Αλλά η Μποφίλιου έχει τον κόσμο της όλους ΕΜΑΣ και δεν τους κάνει τη χάρη να το βουλώσει και “να πλύνει κάνα πιάτο”. Νά το πρόβλημα. Νά, όμως, κι η μέθοδος. Στο τελευταίο κεφάλαιο του χιλιοπαιγμένου σίριαλ εναντίον της, η συμμετοχή της και μόνο στην «Ταράτσα του Χρόνου» στο Σύνταγμα έκανε το τοξικό «Χ», που όσο πάει μοιάζει του ιδιοκτήτη του σε μυαλά, να ξεκινήσει τον «πόλεμο» εκ των προτέρων. Εκ των υστέρων, το τερμάτισαν. Ακολούθησαν και όσες ιστοσελίδες απ’ όλο το δίωρο πολυσυμμετοχικό θέαμα στο Σύνταγμα περιορίστηκαν να γράψουν για την Μποφίλιου που τραγούδησε με καφίγια το «Τίποτα δεν πάει χαμένο»…

Παρένθεση
Η ΕΡΤ πρόβαλε παραποιημένο το έμβλημα του ΚΚΕ

Όλα τα σφυριά Αντι_ΚΚΕ συντονισμένα

ΥΓ:
Για την ιστορία -να υπάρχει- η Νατάσσα Μποφίλιου την αμοιβή για τη συμμετοχή της στην πρωτοχρονιάτικη εκδήλωση την έδωσε στο Ταμείο του Σωματείου της για να μπορούν να στηριχθούν οι συνάδελφοί της…