139 χρόνια από την πρώτη Κόκκινη Πρωτομαγιά 🎈 “Σκοπεύουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, όχι πια να μοχθούμε ίσα για να ζούμε”

Αύριο συμπληρώνονται 139 χρόνια από την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, τη μέρα που αποτελεί μέχρι σήμερα σύμβολο και φάρο των εργαζομένων όπου Γης. Ήταν τότε που έμεινε στην Ιστορία ο ηρωικός ταξικός αγώνας για την επιβολή της 8ωρης εργασίας ως ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, αντί της 10ωρης, 11ωρης έως και 14ωρης που επικρατούσαν.

Ανεξίτηλα παραμένουν τα συνθήματα, τα τραγούδια που έβγαιναν από τα χείλη χιλιάδων εργαζομένων:
«Σκοπεύουμε ν’ αλλάξουμε τα πράγματα. Όχι πια να μοχθούμε απ’ τα χαράματα, ίσα – ίσα μόνο για να ζούμε, να μην έχουμε ποτέ μια ώρα για να σκεφτούμε», διεκδικώντας «Οχτώ ώρες για εργασία, οχτώ ώρες για ανάπαυση κι οχτώ ώρες για ό,τι θέλουμε».

132 χρόνια μετά την αιματοβαμμένη εξέγερση στο Σικάγο, συναντιόμαστε και σήμερα για να τιμήσουμε τους ηρωικούς αγώνες του εργατικού κινήματος σε όλον τον κόσμο, αλλά και τη χώρα μας, να συνεχίσουμε τον αδικαίωτο αγώνα των χιλιάδων νεκρών. Συναντιόμαστε για να επιβεβαιώσουμε για μια ακόμα φορά τον όρκο μας ότι θα φτάσουμε τον αγώνα ως την τελική νίκη των λαών. Ως τη μέρα που θα καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το σύστημα που γεννά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

"1η Μάη του 1886: Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα. Ο παγωμένος άνεμος, που συχνά ήταν πολύ διαπεραστικός την άνοιξη, ξαφνικά έπεσε και είχε βγει ο δυνατός ήλιος (…) Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν για το οχτάωρο, είπε ο Σπάις, δείχνοντας με συγκίνηση, βρίσκονταν εδώ και περίμεναν να αρχίσει η διαδήλωση (…) Τη Δευτέρα η απεργία απλώθηκε…"

"Τώρα αίμα", ουρλιάζουν την άλλη μέρα οι τίτλοι στις εφημερίδες των αφεντικών. "Κρεμάστε τους πρώτα κι ύστερα τους δικάζετε" ήταν η αξίωση για τους ηγέτες των εργατών.

Η προτροπή του εισαγγελέα Γκρίνελ στη δίκη των ηγετών της εξέγερσης των εργατών το Μάη του 1886 στο Σικάγο ήταν ξεκάθαρη και σαφής: "Κύριοι ένορκοι, καταδικάστε τους, κάντε τους παράδειγμα προς αποφυγήν. Κρεμάστε τους και θα σώσετε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας".

Τα λόγια από την απολογία του Αύγουστου Σπάις παραμένουν ζωντανά: "Εδώ θα ποδοπατήσετε μία μικρή σπίθα, εκεί όμως και πιο πέρα και απέναντι και γύρω μας, παντού, θα ξεπεταχτούν οι φλόγες. Η φωτιά είναι υπόγεια και δεν θα μπορέσετε να τη σβήσετε…".

Οι Σπάις, Φίσερ, Ένγκελ και ο Πάρσονς εκτελέστηκαν στην κρεμάλα στις 11 Νοέμβρη του 1887.

Το ματωμένο πουκάμισο των εργατών του Σικάγου έγινε σύμβολο πάλης και θυσίας.

Το σύνθημα "ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ - ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΕΡΓΑΤΙΑ" είναι ζωντανό, επίκαιρο, θα υπάρχει και θα βροντοφωνάζεται από εργάτες σε όλο τον κόσμο και στις συγκεντρώσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Τα διδάγματα από τη ματωμένη θυσία των εργατών του Σικάγου βρίσκονται στο προσκήνιο, αποτελούν φλόγα για κάθε εργάτη. Αποτελούν συμβολή στη συνολική πείρα του εργατικού κινήματος πως τίποτα δεν χαρίζεται. Η εργατική τάξη από την εμφάνισή της μέχρι και σήμερα τίποτα δεν απέσπασε χωρίς το δικό της αγώνα, χωρίς τη δική της οργάνωση, χωρίς τις θυσίες χιλιάδων εργατών και εργατριών, χωρίς τη διαρκή πάλη και μέτωπο απέναντι στην εξουσία των αφεντικών.

Τον αγώνα για 8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες ανάπαυσης, 8 ώρες ελεύθερο κοινωνικό χρόνο πριν από 132 χρόνια τον χαρακτήριζαν τρέλα. Την τρέλα του 8ωρου! Σήμερα, με το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας, με τον τεράστιο πλούτο που παράγεται, μας ξαναγύρισαν ενάμιση αιώνα πίσω! Να διεκδικούμε ξανά ελεύθερο χρόνο, ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, ΣΣΕ, Κοινωνική Ασφάλιση!

Πόσο προφητικό ήταν το ζωγραφισμένο ρολόι που δείχνει από τη μια να τραβούν οι εργάτες το μεγάλο δείχτη και από την άλλοι οι καπιταλιστές και οι άνθρωποί τους; Όποτε το εργατικό κίνημα υποχωρούσε, χάνονταν μέσα σε μια νύχτα δικαιώματα κατακτημένα με θυσίες. Γι’ αυτό και ο αγώνας μας στοχεύει στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην άνοδο των αγώνων, κυρίως όμως στην τελική νίκη των λαών.

Στον ίδιο δρόμο συνεχίζουμε σήμερα. Αυτόν τον δρόμο καλούμε να ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες της χώρας. Το οφείλουμε σε αυτούς που πάλεψαν πριν από εμάς, στους χιλιάδες νεκρούς της τάξης μας. Στους νεκρούς του Σικάγου, στους νεκρούς εργάτες των πρώτων απεργιών στη χώρα μας, στους εργάτες της 1ης ματωμένης Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα το 1924, στο Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη, στους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές της Καισαριανής την 1η Μάη του 1944.

Καταιγίδα που ετοιμαζόταν καιρό

Η 8ωρη εργάσιμη μέρα ως ιδέα υπήρχε πολύ πιο πριν, ενώ εντατικοί αγώνες για αυτόν τον σκοπό άρχισαν σχεδόν μετά τον αμερικάνικο εμφύλιο (1861-1865).

Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Καρλ Μαρξ: «Ο πρώτος καρπός του εμφυλίου πολέμου ήταν η ζύμωση για το οκτάωρο, που με ταχύτητα ατμομηχανής προχωρεί από τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό Ωκεανό, από τη Νέα Αγγλία ως την Καλιφόρνια. Το πανεργατικό συνέδριο της Βαλτιμόρης (16 Αυγούστου 1866) διακηρύχνει: “Η πρώτη και μεγάλη απαίτηση της σημερινής εποχής για ν’ απελευθερωθεί η εργασία αυτής της χώρας από την καπιταλιστική σκλαβιά, είναι η έκδοση ενός νόμου που θα καθορίζει ότι το 8ωρο θα αποτελεί την κανονική εργάσιμη ημέρα σ’ όλες τις Πολιτείες της αμερικανικής Ένωσης. Είμαστε αποφασισμένοι να καταβάλουμε όλες μας τις δυνάμεις ώσπου να πετύχουμε αυτό το ένδοξο αποτέλεσμα”» (Κ. Μαρξ: «Το Κεφάλαιο», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», τόμος Πρώτος, σελ. 314 – 315).

Το 1884, η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας αποφάσισε στο συνέδριό της ότι η 1η Μάη του 1886 θα ήταν μέρα εκτεταμένου απεργιακού αγώνα, με σκοπό την καθιέρωση του οκτάωρου. Ετσι ήδη από την αυγή του 1866 το κίνημα για το 8ωρο πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις στις ΗΠΑ, η εργατική τάξη πήρε την παραπάνω απόφαση και την έκανε πράξη.

Η εργατιά ξεδιπλώνει το ανάστημά της
και το κράτος του κεφαλαίου στήνει κρεμάλες

Στην πρωτομαγιάτικη απεργία του 1886 στις ΗΠΑ πήραν μέρος περίπου μισό εκατομμύριο εργάτες, με διαδηλώσεις στις περισσότερες από τις μεγάλες πόλεις. Το Σικάγο αναδείχθηκε στο επίκεντρο του αγώνα.

Στις 3 Μάη, η αστυνομία πυροβόλησε εν ψυχρώ εναντίον εργατών που διαδήλωναν. Την επομένη, 4 Μάη, έγινε διαδήλωση διαμαρτυρίας στο Χέιμαρκετ, όπου κάποιος προβοκάτορας έριξε βόμβα εναντίον αστυνομικών.

Η αστυνομία εκμεταλλεύτηκε αυτήν την αφορμή και χτύπησε τη συγκέντρωση, ενώ το αστικό κράτος βρήκε την ευκαιρία να συλλάβει τους ηγέτες των εργατών. Συγκεκριμένα, οδηγήθηκαν σε σκηνοθετημένη δίκη οχτώ άνθρωποι. «Κρεμάστε τους πρώτα κι ύστερα τους δικάζετε», ήταν η αξίωση κράτους και αφεντικών. Κι αυτό έγινε, στις 11 Νοέμβρη του 1887, με τους Πάρσονς, Σπάις, Φίσερ και Εγκελ να οδηγούνται στην αγχόνη, περνώντας στην αιωνιότητα των ηρώων της εργατικής τάξης.

«Αν σας περνάει η ιδέα στα σοβαρά πως με τις κρεμάλες σας μπορείτε να σταματήσετε το κίνημα που εξωθεί εκατομμύρια γονατισμένων από την καταπίεση εργατών στην εξέγερση, είστε, μα την αλήθεια, “πτωχοί τω πνεύματι”»: Τα συγκλονιστικά αυτά λόγια του Σπάις στο δικαστήριο τα επαλήθευσε η πάλη των εργατών. Η πρωτομαγιάτικη απεργία του 1886 είχε ως αποτέλεσμα 185.000 εργάτες να κερδίσουν το 8ωρο και τουλάχιστον 200.000 εργάτες να μειώσουν τον χρόνο εργασίας τους από τις 12 στις 10 και 9 ώρες.

Σε πολλές περιοχές κερδήθηκε η ημιαργία του Σαββάτου, ενώ αρκετές βιομηχανίες σταμάτησαν την κυριακάτικη εργασία. Το 1889 στο Ιδρυτικό της Συνέδριο η Β’ Διεθνής αποφάσισε τον γιορτασμό της Πρωτομαγιάς ως παγκόσμιας μέρας εργατικών διεκδικήσεων. Τα γεγονότα εκείνων των ημερών ζωντανεύουν μέσα από το έργο των Ρίτσαρντ Ο. Μπόγιερ και Χέρμπερτ Μ. Μόρε, «Η άγνωστη Ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

«”Παντού βλέπει κανείς αναταραχή για το οχτάωρο”, έγραφε ο Τζον Σουίντον στην εφημερίδα του, στις 18 του Απρίλη 1886. Οι εργάτες διαδήλωναν και τραγουδούσαν από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Σαν Φρανσίσκο. Οι εφημερίδες, ομόφωνα και με μικρές διαφοροποιήσεις, δήλωναν ότι το κίνημα ήταν “κομμουνιστικό, ανατριχιαστικό και αχαλίνωτο”. Δήλωναν ότι θα έφερνε “μείωση μισθών, φτώχεια και κοινωνική υποβάθμιση του Αμερικανού εργάτη”, ενώ θα έσπρωχνε τους εργάτες σε “αλητεία και χαρτοπαιξία, βία, κραιπάλη και αλκοολισμό”. Η Νιου Γιορκ Τάιμς, στις 25 του Απρίλη 1886, χαρακτήρισε το κίνημα “αντιαμερικανικό”, προσθέτοντας ότι “οι εργατικές αναταραχές προκαλούνται από ξένους”…

Οι εφημερίδες και οι βιομήχανοι διέδιδαν ότι η 1η του Μάη ήταν η ημερομηνία που θα γινόταν μια κομμουνιστική εργατική εξέγερση, σύμφωνα με το μοντέλο της Παρισινής Κομμούνας…
Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα… Ολα ήταν ήσυχα, τα εργοστάσια άδεια, οι αποθήκες κλειστές, τα φορτηγά βαγόνια αχρησιμοποίητα, οι δρόμοι έρημοι, οι οικοδομές παρατημένες, δεν έβγαινε καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων και οι μάντρες των ζώων ήταν σιωπηλές.
Ήταν Σάββατο, εργάσιμη μέρα. Όμως οι εργάτες γελώντας, κουβεντιάζοντας και ντυμένοι με τα καλά τους, κατευθύνονταν μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους στη λεωφόρο Μίτσιγκαν. Ο δρόμος είχε αποκτήσει ατμόσφαιρα γιορτής…

Έξω από τον κύριο όγκο της διαδήλωσης και στους γειτονικούς δρόμους, ήταν παραταγμένοι λόχοι αστυνομικών και ειδικών δυνάμεων, έτοιμοι να επιβάλουν “τον νόμο και την τάξη”. Σε στρατηγικά σημεία, στις στέγες, ήταν μαζεμένοι αστυνομικοί, Πίνκερτον και αξιωματικοί της εθνοφρουράς, κρατώντας όπλα και άλλα σύνεργα πολέμου. Στους στρατώνες, 1.350 εθνοφρουροί με στολή, οπλισμό και πολυβόλα περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν. Σε ένα κεντρικό κτίριο γραφείων μαζεύτηκαν ηγετικά στελέχη της Επιτροπής Πολιτών. Συνεδρίαζαν όλη τη μέρα και έπαιρναν αναφορές από έξω για την επικείμενη σύγκρουση. Αυτοί ήταν το γενικό επιτελείο που συντόνιζε τη μάχη για τη διάσωση του Σικάγου από το κομμουνιστικό οχτάωρο…

Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν για το οχτάωρο και οι περισσότεροι, είπε ο Σπάις δείχνοντας με συγκίνηση, βρίσκονταν εδώ και περίμεναν να αρχίσει η διαδήλωση. Μια δεύτερη σκέψη πέρασε από το μυαλό του και είπε στον Πάρσονς να διαβάσει το κύριο άρθρο της Μέιλ:
“Στην πόλη μας υπάρχουν δύο επικίνδυνοι κακοποιοί, δύο ακαμάτηδες δειλοί που πάνε να δημιουργήσουν φασαρίες. Ο ένας λέγεται Πάρσονς, ο άλλος Σπάις…”.
“Θυμηθείτε τα ονόματά τους σήμερα. Παρακολουθήστε τους. Θεωρήστε τους προσωπικά υπεύθυνους για όποια φασαρία δημιουργηθεί. Τιμωρήστε τους παραδειγματικά αν σημειωθούν ταραχές!“.

Η διαδήλωση άρχιζε, οι χιλιάδες ξεκινούσαν την πορεία και ο καθένας ένιωθε μέσα του τη δύναμη, την τεράστια δύναμη της αλληλεγγύης… όλοι αποφασισμένοι στη διεκδίκηση του οχτάωρου.
Ο Πάρσονς βάδιζε κοντά στην κεφαλή της πορείας… Η πορεία κατευθύνθηκε προς τη λίμνη Φροντ, όπου θα γίνονταν ομιλίες στα αγγλικά, στα τσέχικα, στα γερμανικά και τα πολωνικά. Ο Πάρσονς μίλησε για την ακατανίκητη δύναμη της ενωμένης εργατικής τάξης. Ο Σπάις, τριάντα ενός χρόνων, εκδότης της γερμανόφωνης εργατικής εφημερίδας Αρμπάιτερ – Τσάιτουνγκ και εξίσου εύγλωττος στη μητρική του γλώσσα και στα αγγλικά, ήταν πολύ αγαπητός στους συγκεντρωμένους… Καθώς τα χειροκροτήματα για τον Σπάις έσβηναν, η Πρωτομαγιά ανήκε πια στο παρελθόν.

Δεν έγινε αιματοχυσία, ούτε επαναλήφθηκε η Παρισινή Κομμούνα… Τη Δευτέρα η απεργία απλώθηκε και πολλές χιλιάδες εργατών του Σικάγου κατάκτησαν το οχτάωρο, ενώ η Επιτροπή Πολιτών εξακολουθούσε να υποστηρίζει ότι κάτι έπρεπε να γίνει.

Η αστυνομία, εξοργισμένη από τη διάψευση των υψηλών προσδοκιών της για την Πρωτομαγιά, παρηγορήθηκε κάπως χτυπώντας τους εργαζόμενους στο λοκ άουτ του εργοστασίου θεριστικών μηχανών του Μακ Κόρμικ και βάζοντας μέσα 300 απεργοσπάστες. Την ώρα που έκλεινε το εργοστάσιο, ένα μεγάλο πλήθος εργατών περίμενε να βγουν οι απεργοσπάστες. Τότε, ξαφνικά, τα όπλα των αστυνομικών στράφηκαν καταπάνω τους. Εκείνοι υποχώρησαν και έκαναν να φύγουν, όταν η αστυνομία, σύμφωνα με έναν αυτόπτη μάρτυρα, “άρχισε να πυροβολεί τους εργάτες πισώπλατα. Μερικοί άντρες και αγόρια σκοτώθηκαν καθώς έτρεχαν να φύγουν”. Οι νεκροί ήταν έξι. Ο Σπάις, που μιλούσε εκεί κοντά σε συγκέντρωση απεργών εργατών ξυλουργείων, είδε τη σφαγή και το ανέφερε στους συντρόφους του. Αποφασίστηκε να οργανωθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την αστυνομική βία, το επόμενο βράδυ στην πλατεία Χεϊμάρκετ…

Το πλήθος δεν έφτανε να γεμίσει την πλατεία, γι’ αυτό ο Σπάις, που είχε πάει πρώτος, έσπρωξε ένα άδειο βαγόνι στη γωνία του λιθόστρωτου δρόμου, μισό τετράγωνο πιο πέρα, για να το χρησιμοποιήσουν σαν εξέδρα οι ομιλητές…
Ο Σπάις μιλούσε από το βαγόνι, όταν είδε τον Πάρσονς να φτάνει μαζί με την γυναίκα του και τα παιδιά του. Τον είδε και ο κόσμος και ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Ο Πάρσονς έβαλε την οικογένειά του σε ένα άλλο άδειο βαγόνι, πήγε στην αυτοσχέδια εξέδρα, σκαρφάλωσε και άρχισε την ομιλία του. “Δεν βρίσκομαι εδώ για να ξεσηκώσω κανέναν”, είπε, “αλλά για να πω τα πράγματα έτσι όπως έχουν”…

Η ομιλία του Πάρσονς τέλειωσε στις δέκα… Τώρα μιλούσε ο Σαμ Φίλντεν… “Είναι αλήθεια ή όχι”, έλεγε, “ότι δεν εξουσιάζουμε την ίδια μας τη ζωή, ότι άλλοι διαμορφώνουν τις συνθήκες ύπαρξής μας, ότι…”. Ξαφνικά φωνές ακούστηκαν: “Προσοχή! Η αστυνομία!”. Από το τέρμα του δρόμου φάνηκαν οι 180 αστυφύλακες σε στρατιωτικό σχηματισμό, με τα γκλομπ στα χέρια. Επικεφαλής ήταν ο αστυνόμος Μπόνφιλντ και ο αστυνόμος Γουόρντ. Ο κόσμος άρχισε να τρέχει. Ο Γουόρντ σταμάτησε μπρος στο βαγόνι και είπε στον κατάπληκτο Φίλντεν: “Εν ονόματι του λαού της πολιτείας του Ιλινόις, διατάζω να διαλυθεί αμέσως και ειρηνικά αυτή η συγκέντρωση”.

“Μα, Αστυνόμε“,
είπε ο Φίλντεν με σβησμένη φωνή, “είμαστε ειρηνικοί“.

Για μια στιγμή έγινε σιωπή. Μέσα στη νύχτα ακουγόταν ο θόρυβος των ποδιών που έτρεχαν. Ξαφνικά ένα κόκκινο φως έλαμψε και ακούστηκε μια τρομερή έκρηξη. Κάποιος είχε ρίξει μια βόμβα…

Την άλλη μέρα, το Σικάγο και όλη η χώρα είχαν μεταμορφωθεί σε ένα τέρας που διψούσε για εκδίκηση… “ο Τύπος έχασε και το τελευταίο ίχνος αντικειμενικότητας… Ένας χαρακτηριστικός τίτλος ούρλιαζε: ΤΩΡΑ ΑΙΜΑ!... Μια βόμβα που ρίχτηκε στις γραμμές της αστυνομίας εγκαινιάζει το έργο του θανάτου”».

Η ιστορία όμως τελικά γράφτηκε
από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές,
τους αγωνιζόμενους εργάτες:
Η τάξη τους είχε νικήσει και είχε ανοίξει
νέες σελίδες στην πάλη τους
Το 8ωρο κατακτήθηκε.

ΚΚΕ: Καμία θυσία για τους πολέμους,
τους δασμούς
και τις κρίσεις του κεφαλαίου!
Σοσιαλισμός,
η μόνη διέξοδος υπέρ του λαού!

Η Πρωτομαγιά είναι η ημέρα της εργατικής τάξης, των αγώνων της και των τεράστιων θυσιών στην πάλη για να νικήσει το δίκιο, για να γίνει παρελθόν το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς.

Όλοι στην απεργία της Πρωτομαγιάς!
Όλοι στις απεργιακές συγκεντρώσεις!

Πιάνουμε το νήμα
στους σύγχρονους μεγάλους αγώνες των εργαζομένων
και της νεολαίας.

Τίποτα δεν είναι ίδιο μετά την ιστορική απεργία στις 28 Φεβρουαρίου, όπου εκατομμύρια απήργησαν και διαδήλωσαν σε όλη τη χώρα. Το σύνθημα «ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», που γεννήθηκε στις μεγάλες κινητοποιήσεις για να δικαιωθούν οι νεκροί του εγκλήματος των Τεμπών, αποτυπώνει την καθημερινή πραγματικότητα που ζει ο λαός μας.

Η Πρωτομαγιά βρίσκει τον λαό μέσα σε πρωτόγνωρες εξελίξεις που σηματοδοτούν:

·         Οι ανταγωνισμοί για την πρωτιά στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα, όπως δείχνει ο εμπορικός πόλεμος των δασμών.

·         Η πολεμική προετοιμασία σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Η ΕΕ έχει περάσει σε πολεμική οικονομία, σχεδιάζοντας να αρπάξει από τους λαούς 800 δισεκατομμύρια, για να χρηματοδοτήσει πολεμικούς εξοπλισμούς και «επενδύσεις» για την πολεμική προετοιμασία σε όλους τους κλάδους της οικονομίας.

·         Η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, που, από τη μία, παράγει όλο τον πλούτο, αξιοποιώντας όλο και πιο σύγχρονα μέσα και, από την άλλη, ζει και δουλεύει με χειρότερους όρους. Το λαϊκό εισόδημα φτάνει για 15 μέρες και ετοιμάζεται νέος γύρος ακρίβειας. Τον εμπορικό πόλεμο, τους δασμούς των ΗΠΑ – όπως πριν και τις κυρώσεις της ΕΕ στη Ρωσία – θα τις πληρώσουν πανάκριβα τα λαϊκά στρώματα.

Το σύστημα έχει όνομα: Καπιταλισμός

Το σύστημα, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που το στηρίζουν συστήνουν στους εργαζόμενους «τα κεφάλια μέσα».
Τα ίδια είπαν και την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης την προηγούμενη 15ετία.

Τώρα καλούν τους εργαζόμενους να βάλουν πλάτη στην πολεμική προετοιμασία.

Από την «πολεμική ειρήνη» της εκμετάλλευσης και της ακρίβειας ετοιμάζουν τον λαό να συρθεί στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για να χύσει το αίμα του για τους ανταγωνισμούς και τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Με τον τρόπο που όλες οι κυβερνήσεις των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσαν το αντεργατικό οπλοστάσιο που κάνει τη ζωή των εργαζομένων κόλαση, με τον ίδιο τρόπο σήμερα όλοι τους συμφωνούν στη βαθιά εμπλοκή της Ελλάδας στους πολέμους για συμφέροντα ξένα για τον ελληνικό λαό.

“Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και πάλι…”

Ο ελληνικός λαός δεν έχει κανένα συμφέρον από τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς!

Δεν υπάρχει κοινό συμφέρον ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεσμένους, ούτε σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης, ούτε σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Η σταθερότητα του συστήματος σημαίνει για τον λαό ανασφάλεια, ακρίβεια, εντατικοποίηση της δουλειάς, απέραντες «κοιλάδες των Τεμπών» στις μεταφορές και τους χώρους δουλειάς, πολεμικές συγκρούσεις που διαρκώς κλιμακώνονται.

Βαφτίζουν «εθνικούς» τους στόχους του κεφαλαίου, που μπλέκεται όλο και πιο βαθιά σε οικονομικά, ενεργειακά, πολεμικά σχέδια, για να εξασφαλίσει τα δικά του συμφέροντα. Για αυτούς τους στόχους:

·         Η κυβέρνηση της ΝΔ με τη συμφωνία όλων των κομμάτων – πλην ΚΚΕ – εξοπλίζει το καθεστώς του Ζελένσκι.

·         Στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων υπηρετούν εκτός συνόρων σε αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

·         Εξοπλισμοί, που έχει χρυσοπληρώσει ο λαός στο όνομα της «άμυνας», βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα, ενταγμένοι στους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

·         Εξελίσσεται το παζάρι για τη συνδιαχείριση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, με την εποπτεία των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ προς όφελος των μεγάλων εταιρειών της Ενέργειας και σε βάρος του ελληνικού λαού και των άλλων λαών της περιοχής.

·         Η κυβέρνηση σφίγγει το χέρι του εγκληματία πολέμου, Νετανιάχου. Ολα τα κόμματα ξεπλένουν τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, αποδεχόμενοι το χυδαίο πρόσχημα του κράτους – κατακτητή και δολοφόνου περί «δικαιώματος στην αυτοάμυνα».

·         Προετοιμάζουν την αποστολή ακόμα και στρατευμάτων στην Ουκρανία! Τα παιδιά του ελληνικού λαού, φαντάροι και αξιωματικοί, δεν έχουν καμία δουλειά έξω από τα σύνορα!

·         Ετοιμάζουν με αποφάσεις της ΕΕ να βάλουν χέρι ακόμα και στις αποταμιεύσεις του λαού, για να χρηματοδοτηθούν οι πολεμικές επενδύσεις, ενώ ήδη ασφαλιστικά ταμεία χωρών της ΕΕ «επενδύουν» τους κόπους των εργαζομένων στις πολεμικές βιομηχανίες!

Η Πρωτομαγιά, η Ιστορία των μαχών της εργατικής τάξης για να κάνει παρελθόν το σύστημα της εκμετάλλευσης μας γεμίζει θάρρος, έμπνευση και τόλμη!
Η Πρωτομαγιά διδάσκει ότι οι μόνες θυσίες που έχουν αξία είναι στον αγώνα για μία άλλη κοινωνία, στη σύγκρουση με στόχο την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών.

• Αυτός ο μεγάλος σκοπός «γέννησε» τους εργάτες του Σικάγο το 1886, που, αψηφώντας την κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, κέρδισαν το 8ωρο. Η Δικαιοσύνη καταδίκασε τους πρωταγωνιστές των ταξικών αγώνων τότε αλλά το δίκιο ήταν με το μέρος των εργατών!
• Αυτός ο μεγάλος σκοπός «γέννησε» τους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής που την 1η Μάη του 1944 εκτελέστηκαν από τους ναζί κατακτητές με τη συμβολή των ντόπιων συνεργατών τους.
• Αυτός ο μεγάλος σκοπός εμπνέει και σήμερα στον αγώνα για ζωή με σύγχρονα δικαιώματα και κατακτήσεις για την εργατική – λαϊκή πλειοψηφία.

Αν το 1886 το αίτημα των εργατών ήταν το 8ωρο, σήμερα, με την ανάπτυξη της παραγωγής, της επιστήμης, της τεχνολογίας σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να δουλεύουν λιγότερο, απολαμβάνοντας σταθερή και μόνιμη δουλειά, 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο, δωρεάν Υγεία και Παιδεία, δικαίωμα στην αναψυχή, στον πολιτισμό, στη συμμετοχή στην κοινωνική ζωή.

 

              Οξυγόνο η πάλη
              απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο

Ναι! Μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα, με σύγχρονα δικαιώματα! Προϋπόθεση είναι να βγει από τη μέση η πηγή κάθε αδικίας, η καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία.
Αυτούς υπηρετεί το κράτος, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του συστήματος, ακόμα και όσοι λανσάρονται ως… «αντισυστημικοί».

Αγώνας ενάντια στο σύστημα σημαίνει αγώνας ενάντια στους εκμεταλλευτές που έχουν στα χέρια τους όλο τον πλούτο και την πραγματική εξουσία.

Αγώνας ενάντια στο σύστημα δεν είναι τα σόου στη Βουλή, αλλά η καθημερινή προσπάθεια να πολλαπλασιαστούν οι εστίες αντίστασης στην αντιλαϊκή πολιτική. Για να διαμορφώνεται ένα μεγάλο, πανελλαδικό, αντικαπιταλιστικό – αντιμονοπωλιακό κίνημα, που θα περνάει στην αντεπίθεση απέναντι στην «πολεμική» επίθεση του αντιπάλου, θα συνενώνει την εργατική τάξη με τους βιοπαλαιστές αυτοαπασχολούμενους και αγρότες, θα ανοίγει τον δρόμο για την ανατροπή του συστήματος.

Σύγκρουση με το σύστημα σημαίνει καμία εμπιστοσύνη στο καπιταλιστικό κράτος και τους θεσμούς του. Είναι εχθρικοί για τον λαό γιατί έχουν φτιαχτεί για να υπηρετούν τους λίγους.

Σύγκρουση με το σύστημα σημαίνει αγώνας με σημαία τις εργατικές – λαϊκές ανάγκες και όχι με σημαία το ξέπλυμα όσων ευθύνονται για την κατάσταση που ζούμε. Αυτές τις σημαίες σηκώνει και η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και τα κόμματα της βολικής αντιπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ, η Πλεύση Ελευθερίας, ο ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ. Γιατί η ΕΕ το μόνο «κεκτημένο» που έχει είναι η καταλήστευση των λαών της. Γιατί το «κράτος δικαίου» προστατεύει την αδικία, το δικαίωμα των εκμεταλλευτών να τσακίζουν τη ζωή και τα δικαιώματα του λαού. Γιατί για το καπιταλιστικό κράτος είναι κόστος οι ζωές μας και οι ανάγκες μας. Γιατί δικαιοσύνη για τα Τέμπη και για όλα τα κρατικά – εργοδοτικά εγκλήματα, απόδοση όλων των ποινικών και πολιτικών ευθυνών μπορεί να επιβάλει μόνο η πάλη του εργατικού – λαϊκού κινήματος.

Τώρα χρειάζεται εργατικό – λαϊκό κίνημα χειραφετημένο από το κράτος, την εργοδοσία και τους μηχανισμούς τους, από τις αυταπάτες για έναν δήθεν αδιάφθορο ή «λιγότερο άδικο» καπιταλισμό. Σύγκρουση με το σύστημα δεν είναι η αναμονή νέων «δήθεν» σωτήρων. Τους έχει ζήσει ο ελληνικός λαός και άλλοι λαοί. Αξιοποιήθηκαν για να κλέψουν την οργή του λαού και να την καταθέσουν ξανά στην υπηρεσία του συστήματος, όχι μόνο συνεχίζοντας την ίδια αντιλαϊκή πολιτική, αλλά σκορπίζοντας απογοήτευση και τροφοδοτώντας ακροδεξιές, αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις.

Στην καπιταλιστική βαρβαρότητα
απάντηση μόνο ο Σοσιαλισμός!

Η οργάνωση της οικονομίας με σκοπό το μέγιστο κέρδος των καπιταλιστών προσφέρει μόνο πολέμους, εγκλήματα, εκμετάλλευση και αδικία.

«Ουτοπία» είναι ότι μπορεί να διορθωθεί ο καπιταλισμός.
Η ανατροπή του συστήματος, η πάλη για τον Σοσιαλισμό,
η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ είναι ανάγκη της εποχής μας.

Με κοινωνική – κρατική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στα λιμάνια, στη βιομηχανία, στα εργοστάσια, στις μεταφορές, ώστε να λειτουργούν με κριτήριο τις ανάγκες του λαού. Για να ανήκει ο πλούτος στους παραγωγούς του.

Με κεντρικό, επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας, ώστε όλες οι δυνατότητες ανάπτυξης να αξιοποιούνται με σκοπό την εξασφάλιση μιας καλύτερης ζωής για τον εργαζόμενο λαό. Μόνο αυτός ο τρόπος οργάνωσης της οικονομίας μπορεί να εξαλείψει την ενεργειακή φτώχεια, να διασφαλίσει μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, να αξιοποιήσει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας σε όλους τους τομείς (μεταποίηση, ενέργεια, τρόφιμα, αγροτική παραγωγή, ναυπηγεία, αμυντική βιομηχανία, μεταφορές κ.λπ.) που σήμερα μαραζώνουν, γιατί δεν αποφέρουν το επιδιωκόμενο κέρδος για τους καπιταλιστές και εξαιτίας των ασφυκτικών δεσμεύσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Με την εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης και του λαού, που θα είναι στηριγμένη στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στους χώρους εκπαίδευσης. Εκεί που οι εργαζόμενοι και ο λαός θα εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους και θα τους ανακαλούν αν δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντα για τα οποία ψηφίστηκαν. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι θα είναι κι αυτοί εργαζόμενοι, χωρίς προνόμια, θα ελέγχονται συνεχώς από τους εργαζόμενους που τους εξέλεξαν.

Η νέα εργατική εξουσία θα έχει τους δικούς της θεσμούς που θα γεννηθούν μέσα στην πάλη του λαού, για να γίνει οριστικά παρελθόν η δικτατορία του κεφαλαίου.

Για αυτήν την κοινωνία
αξίζει να παλέψουμε
με κάθε θυσία, με όλες μας τις δυνάμεις!
Ζήτω η 1^η Μάη!
Ζήτω η εργατική τάξη!

 

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2025:
Οι ζωές μας ή τα κέρδη τους –
ΟΛΟΙ την Πέμπτη στην απεργία
και τις συγκεντρώσεις!

Οι ζωές μας ή τα κέρδη τους»: Το σύνθημα αυτό διαδηλώνουν σε όλη τη χώρα εκατοντάδες σωματεία σε χώρους δουλειάς και κλάδους, με την πολύμορφη δράση που οργανώνουν μπροστά στην απεργιακή Εργατική Πρωτομαγιά του 2025. Η Πρωτομαγιά, μέρα αφιερωμένη στην εργατική τάξη και τους αγώνες της σε όλο τον κόσμο, φέτος σημαδεύεται από τους ανταγωνισμούς και τις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και κυβερνήσεις, που οξύνονται, από την κούρσα των εξοπλιστικών δαπανών και στρατιωτικών εξοπλισμών που κλιμακώνεται, από τους «εμπορικούς πολέμους» που προμηνύουν νέα πολεμικά μέτωπα και συρράξεις.

«Καμία θυσία για τα κέρδη των ομίλων και για τα γεράκια του πολέμου»: Αυτό είναι το σύνθημα – κάλεσμα που απευθύνουν πλατιά στους εργαζόμενους τα συνδικάτα, δυναμώνοντας με την απεργία και τις συγκεντρώσεις το μήνυμα «Ελπίδα η πάλη των λαών για την ανατροπή».

«Δεν θα πληρώσουμε εμείς τις ματωμένες μπίζνες, τους εμπορικούς και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των καπιταλιστών. Αυτό το σάπιο σύστημα, το κράτος των λίγων και οι διεθνείς συμμαχίες των ιμπεριαλιστών είναι εχθρικά για τον λαό. Δεν αλλάζουν, δεν αποκτούν ανθρώπινο πρόσωπο. Στον δρόμο της ανατροπής βρίσκεται η ελπίδα», τονίζει στην ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ, ξεκαθαρίζοντας: «Ο γίγαντας λαός μπορεί να βάλει και θα βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, στον δρόμο της ανατροπής της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης».

Η προετοιμασία της απεργίας στους χώρους δουλειάς συνδέεται με τα ανοιχτά μέτωπα διεκδίκησης. Έτσι, Ομοσπονδίες, κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία απεργούν και δίνουν συνέχεια στον αγώνα για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων με αυξήσεις στους μισθούς και κατοχύρωση δικαιωμάτων, αλλά και για την προστασία της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων. Την ίδια στιγμή μάλιστα που η κυβέρνηση φαίνεται έτοιμη να φέρει νέο νομοσχέδιο για ακόμα μεγαλύτερη ελαστικοποίηση των ωραρίων και για περισσότερη απλήρωτη δουλειά, οι απεργιακές συγκεντρώσεις θα δώσουν σήμα κλιμάκωσης της πάλης ενάντια στην επίθεση κράτους και κεφαλαίου.

Η πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα θα γίνει στις 10.30 π.μ. στο Σύνταγμα, και στη Θεσσαλονίκη την ίδια ώρα στο Άγαλμα Βενιζέλου. Στον Πειραιά η πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση έχει οριστεί στις 10 π.μ. στην πλατεία Δημοτικού Θεάτρου.

Κατάθεση στεφάνων
σε Πολυτεχνείο και Σκοπευτήριο

Στεφάνια θα καταθέσει το ΠΑΜΕ την Πέμπτη 1η Μάη στις 9 π.μ., στον χώρο του Πολυτεχνείου και στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, όπου 81 χρόνια πριν, την Πρωτομαγιά του 1944, εκτελέστηκαν 200 κομμουνιστές.

_Δεμένα τα πλοία, απεργούν οι ναυτεργάτες
"Παρών" από μαζικούς φορείς

Στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο Σύνταγμα καλούν επίσης η Ομοσπονδία Βιοτεχνικών Σωματείων Αττικής, η Ομοσπονδία Συνταξιούχων ΙΚΑ και η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας.

Κάλεσμα συμμετοχής στην απεργία της Πρωτομαγιάς και στις συγκεντρώσεις απευθύνει με ανακοίνωσή της η Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων σε όλους τους βιοπαλαιστές αγρότες και κτηνοτρόφους.

Σε μαζική συμμετοχή καλούν η ΕΕΔΔΑ, η ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ, η Κίνηση για την Εθνική Άμυνα (ΚΕΘΑ), η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ), η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στην Ειδική Αγωγή (ΠΟΜΕΕΑ).

Στη Ζώνη

Το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας Ελλάδας και το Σωματείο Ναυπηγοξυλουργών καλούν την Πρωτομαγιά σε συγκέντρωση στις 8 π.μ. στον χώρο του μνημείου στην κεντρική πύλη της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος, όπου θα πραγματοποιήσουν εκδήλωση τιμής και μνήμης. Στη συνέχεια τα σωματεία και οι εργαζόμενοι θα πάρουν μέρος στην απεργιακή συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Πειραιά (10 π.μ., πλατεία Δημοτικού Θεάτρου).

Πολύμορφη δράση από τα Συνδικάτα

Στην τελική ευθεία για την απεργιακή Πρωτομαγιά, κορυφώνονται και οι εκδηλώσεις σωματείων και φορέων σε όλη τη χώρα. Μια πολύμορφη δράση που αγκαλιάζει χώρους δουλειάς και κλάδους, μεταφέροντας πλατιά τα μηνύματα του κορυφαίου αγωνιστικού σταθμού της εργατικής τάξης.

 

Μια ιδιαίτερη αναφορά χρειάζεται να γίνει για την Κούβα: Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αν και δεν έχει ακόμη ξημερώσει στο νησί της επανάστασης, ήδη δεκάδες ...εκατοντάδες χιλιάδες ετοιμάζονται για τη μεγάλη μέρα, όπως κάθε χρόνο -για 9η χρονιά χωρίς τον comandante en jefe Fidel Castro Ruz

Αβάνα, 1η Μάη 1ro de mayo
προτού φέξει
-χιλιάδες λαού διατρανώνoυν
¡Hasta la Victoria Siempre!

  

1961 - Πρωτομαγιά στην Αβάνα, αμέσως μετά την επανάσταση

Η Κίνα (κατ’ ευφημισμό πλέον «Λαϊκή Δημοκρατία») συνεχίζει σε «γιορταστικό κλίμα» και με στρατιωτικές παρελάσεις, έχοντας καταπατήσει κάθε εργατικό δικαίωμα, ενώ στην Ιαπωνία, δεν έχει καν οριστεί ως εθνική αργία, επειδή ημερολογιακά συμπίπτει με τη λεγόμενη χρυσή εβδομάδα των αργιών και λαμβάνεται ως άδεια άνευ αποδοχών από την πλειονότητα των Ιαπώνων...

Οι ΗΠΑ και ο Καναδάς είναι οι μοναδικές χώρες όπου δεν εορτάζεται η Πρωτομαγιά, αλλά η πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου. Το 1894, ο «εορτασμός της Ημέρας της Εργασίας» έγινε νόμος του κράτους των ΗΠΑ, με απόφαση του Κογκρέσου και νόμος του Καναδά με απόφαση του Κοινοβουλίου με στόχο την αποφυγή της ταύτισης των (κολοβών) εργατικών κινημάτων με την «αριστερά» και τα γεγονότα του Σικάγου.

Στη μάχη για την ιστορική αλήθεια στη νέα γενιά _Β’ Παγκόσμιος & Αντιφασιστική Νίκη των Λαών_ Ποιος; Πού; Πότε; Γιατί;

Όταν πριν από λίγους μήνες εκτιμούσαμε ως ΚΚΕ την ανάγκη για τη δημιουργία μιας ειδικής έκδοσης για νέους γύρω από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (με αφορμή και την επερχόμενη επέτειο των 80 χρόνων από τη λήξη του) δεν είχαμε φανταστεί την τεράστια απήχηση που αυτή θα είχε τόσο στη νεολαία, όσο και στους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, κ.ο.κ.

Πράγματι, η έκδοση που επιμελήθηκε η Διατμηματική Επιτροπή της ΚΕ του ΚΚΕ για τις μικρότερες ηλικίες της νεολαίας με τίτλο “Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών – Ποιος; Πού; Πότε; Γιατί;“ έγινε ανάρπαστη από τις πρώτες κιόλας ημέρες που ανέβηκε στα ράφια της «Σύγχρονης Εποχής».
Αναμφίβολα, πρόκειται για ένα πολύ όμορφα και δημιουργικά φτιαγμένο βιβλίο, με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, graphics, κείμενα και διάφορα άλλα τεκμήρια της εποχής, χάρτες και βεβαίως εξαιρετικά σκίτσα (διά χειρός  Κ. Ρουγγέρη).

Η απήχηση της εν λόγω έκδοσης, ωστόσο, αντανακλά πρώτα και κύρια την ανάγκη, τη χρησιμότητα, αλλά και τη δίψα των νέων ανθρώπων για ιστορική γνώση, την ιστορική αλήθεια: Ιδιαίτερα όσον αφορά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που αποτελεί ίσως την πιο «γνωστή» αλλά και συνάμα την πιο διαστρεβλωμένη περίοδο της πρόσφατης Ιστορίας.

·        Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε πράγματι κομβικός στη διαμόρφωση του σύγχρονου κόσμου. Επομένως, το πώς τον «διαβάζουμε» και το ποια συμπεράσματα ή διδάγματα αντλούμε από αυτόν, μπορεί να έχει – και έχει – ξεχωριστή σημασία στο πώς ερμηνεύουμε τον κόσμο μας σήμερα: γύρω από το πώς λειτουργεί, το γιατί συμβαίνουν τα όσα συμβαίνουν και – φυσικά – το πώς μπορούν να αλλάξουν.

·        Γι’ αυτό και διαχρονικά η αστική τάξη (της χώρας μας και διεθνώς) επένδυσε τόσο χρήμα και μελάνι, προκειμένου να ξαναγράψει την Ιστορία και κατόπιν να την επιβάλει ως «συλλογική συνείδηση» στις επόμενες γενιές των εργαζομένων. Τόνοι και τόνοι ψέματα, διαστρεβλώσεις και αποσιωπήσεις έχουν επιστρατευτεί επί δεκαετίες γύρω από τα πραγματικά αίτια του πολέμου, την αληθινή φύση του φασισμού, το ποιος έκανε τι κατά την περίοδο της Κατοχής, τον πρωταγωνιστικό όσο και καθοριστικό ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης και του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, κ.ο.κ.

Πιάνοντας το νήμα…

Απέναντι σε όλα αυτά, η έκδοσή μας έρχεται να εξιστορήσει τα γεγονότα που οδήγησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τη σκοπιά του εργαζόμενου λαού, που στη διάρκεια της κατοχής και της αντίστασης έμαθε να διεκδικεί και να νικά με το όπλο στο χέρι.

Πιάνοντας το νήμα της ιστορικής αλήθειας από το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου («τον πόλεμο που θα τερμάτιζε – δήθεν – όλους τους πολέμους») απαντά στο κομβικό ερώτημα «γιατί γίνονται οι πόλεμοι», συνδέοντάς το με την πηγή του: Με τον τρόπο λειτουργίας του σύγχρονου κόσμου, το σύστημα αυτό της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο που ονομάζουμε καπιταλισμό. Μαζί με το «γιατί», βεβαίως, πάει χέρι – χέρι και το «πώς»: Πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο; Πώς μπορούμε να σταματήσουμε τους πολέμους μια και καλή;

Για να απαντήσει, η έκδοσή μας αξιοποιεί τα πλούσια ιστορικά διδάγματα εκείνης της εποχής. Βλέπουμε πώς κινήθηκαν οι δύο κόσμοι – των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευομένων, των αστών και των εργατών – σε καιρό ειρήνης και σε καιρό πολέμου.

·        Μαθαίνουμε ποιος δρόμος ανοίχτηκε για την παγκόσμια εργατική τάξη με τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και την ίδρυση του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο, της Σοβιετικής Ένωσης. Το τι αντίκτυπο είχε αυτό το γεγονός στους αγώνες όλων των εργατών απ’ άκρη σ’ άκρη του κόσμου.

·        Ανακαλύπτουμε το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού: Τι ήταν, από πού ξεπήδησε, ποιος τον στήριξε και ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετούσε (αποδομώντας έτσι πλήρως το διαχρονικό αστικό ιδεολόγημα περί «ολοκληρωτισμών»).

·        Μέσα από μια παράλληλη εξέταση των εξελίξεων στην Ελλάδα και τον κόσμο καθ’ όλη εκείνη την περίοδο εντοπίζουμε τα πραγματικά κίνητρα, το αληθινό περιεχόμενο των κινήσεων των αστών της εποχής. Όπως βλέπουμε επίσης και τις προσπάθειες της εργατικής τάξης – και της πρωτοπορίας της, των κομμουνιστών – να αντιπαλέψουν τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

·        Τέλος, μέσα από την εξιστόρηση της Κατοχής και της Αντίστασης μαθαίνουμε για την αστείρευτη δύναμη που έχουν οι λαοί όταν ορθώνουν ανάστημα και γίνονται πρωταγωνιστές της Ιστορίας, νικώντας ακόμη και τον πιο ισχυρό αντίπαλο. Ταυτόχρονα, αναδεικνύονται πολύτιμα διδάγματα από τη θετική αλλά και την αρνητική πείρα του εργατικού – κομμουνιστικού κινήματος στην υπόθεση της πλήρους, πραγματικής απελευθέρωσης του εργαζόμενου ανθρώπου: Αυτής που θα καταργήσει κάθε εκμετάλλευση και θα φέρει ένα τέλος σε όλους τους πολέμους!

Στη μάχη, λοιπόν, για την ιστορική αλήθεια στη νέα γενιά μπορούμε – και πρέπει – να γίνουμε όλοι ενεργοί συμμέτοχοι. Να προμηθευτούμε το βιβλίο, να το διακινήσουμε, να το προτείνουμε, να το δωρίσουμε, να το φέρουμε σε επαφή με κάθε τρόπο στους νέους στον περίγυρό μας και να ανοίξουμε συζήτηση μέσα από τις σελίδες του, σε κάθε σπίτι, σε κάθε σχολείο, σε κάθε γειτονιά! Πρωτοβουλίες όπως αυτή των Κομματικών Οργανώσεων της Νέας Ιωνίας που δώρισαν το βιβλίο στους συντρόφους μαθητές της γειτονιάς μπορούν και πρέπει να πολλαπλασιαστούν.

Άλλωστε, όπως εύστοχα αναγράφεται στο οπισθόφυλλο της έκδοσης:
«Μαθαίνουμε για την Ιστορία μας! Φτιάχνουμε τη δική μας Ιστορία δίκιου και αγώνα!».

_ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΚΕ ΚΚΕ:
“Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος
_80 χρόνια μετά”
Παρασκευή 11 Απρίλη η πρώτη προβολή

80 χρόνια πριν η κόκκινη σημαία ανέμιζε στο Ράιχσταγ, η ήττα του Άξονα γινόταν πραγματικότητα και γεννιόταν η ελπίδα για έναν κόσμο δίχως πολέμους και εκμετάλλευση. «Το τραγούδι του ανέμου» από την προέλαση του Κόκκινου Στρατού (Γιάννης Ρίτσος) ακουγόταν σε όλη την ανθρωπότητα και σε όλη την ιστορία. 80 χρόνια μετά ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος σε Παλαιστίνη, Ουκρανία, Υεμένη και αλλού είναι εδώ, αφού είναι εδώ τα συμφέροντα, οι ανταγωνισμοί και οι συμμαχίες των καπιταλιστικών κρατών.

«Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος – 80 χρόνια μετά» είναι ο τίτλος του καινούργιου ντοκιμαντέρ της ΚΕ του ΚΚΕ, με αντικείμενο τον χαρακτήρα του Β΄ ΠΠ, τα διακυβέυματά του και τη σχετική στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Το ντοκιμαντέρ βασίζεται στις σύγχρονες επεξεργασίες του Κόμματος για τη συγκεκριμένη περίοδο, σε μια εποχή στην οποία επιχειρούνται η αναθεώρηση της Ιστορίας του Β΄ ΠΠ και η εγκατάλειψη αρκετές φορές και της επιστημονικής μεθοδολογίας από απολογητές του καπιταλισμού και του οπορτουνισμού.

Το ντοκιμαντέρ ξεκινά από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς των αρχών του 20ού αιώνα οι οποίοι οδήγησαν στη φρίκη του Α΄ ΠΠ. Ακολουθούν ο επαναστατικός αναβρασμός στη Ρωσία -με την οκτωβριανή σοσιαλιστική επανάσταση-και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, η συνέχιση του ανταγωνισμού μεταξύ καπιταλιστικών κρατών -είτε νικητών, είτε ηττημένων- και σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης και η «προετοιμασία» στην πραγματικότητα του επόμενου παγκόσμιου πολέμου.

Έπειτα αναλύονται η επικράτηση του φασισμού στην Ιταλία, του ναζισμού στη Γερμανία και άλλων μορφών συγκεντρωτικής εξουσίας σε κράτη της Ευρώπης ως προϋπόθεση για την καταστολή του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος στο εσωτερικό κάθε κράτους, για τη διασφάλιση της καπιταλιστικής εξουσίας, αλλά και για τη διεξαγωγή του επικείμενου Β΄ ΠΠ. Παρουσιάζονται επιπλέον τα γνωρίσματα του φασισμού, αλλά και τα φύτρα του στο έδαφος της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας. Επίσης, παρουσιάζονται οι τότε επεξεργασίες του ΔΚΚ για τον φασισμό και η στρατηγική των «Λαϊκών Μετώπων». Παρουσιάζονται φυσικά και η αστική δικτατορία του Ι. Μεταξά στην Ελλάδα, οι απηνείς διώξεις και η επιχείρηση διάβρωσης του ΚΚΕ.

Το ντοκιμαντέρ ασχολείται ακόμη με την «πολιτική κατευνασμού» των καπιταλιστικών κρατών σε σχέση με τη ναζιστική Γερμανία, την επιδιωκόμενη στροφή της προς την ΕΣΣΔ, τον ελιγμό της ΕΣΣΔ με το Σύμφωνο Ρίμεντροπ – Μολότοφ και τον τερματισμό του «κατευνασμού» όταν αυτό απαίτησαν οι προτεραιότητες της βρετανικής αστικής τάξης με την ανάθεση της πρωθυπουργίας στον Ου. Τσόρτσιλ.

Στη συνέχεια παρακολουθούνται τα γεγονότα του Β΄ ΠΠ: «Παράξενος πόλεμος», διάσπαση της γαλλικής αστικής τάξης σε συμμάχους του Άξονα και σε όσους συνέχιζαν τον πόλεμο εναντίον του υπό τον Ντε Γκολ, συνθηκολόγηση της Ιταλίας, απόβαση στη Νορμανδία. Αναδεικνύονται ασφαλώς και τα γεγονότα στο σημαντικότερο μέτωπο του Β΄ ΠΠ, το σοβιετικό, από την αρχική διείσδυση του Άξονα μέχρι την περιφέρεια της Μόσχας, ως την εποποιία του Στάλινγκραντ και την απελευθέρωση τελικά της Ανατολικής Ευρώπης και των περισσότερων βαλκανικών κρατών από τον Κόκκινο Στρατό. Αποτυπώνονται επίσης οι θηριωδίες του ναζισμού από τις ομαδικές εκτελέσεις στη σοβιετική επικράτεια ως τα μαρτυρικά χωριά στην Ελλάδα.

Το ντοκιμαντέρ διατρέχει και η κατάσταση στην Ελλάδα: Ελληνοϊταλικός πόλεμος, η θέση του ΚΚΕ, τριπλή φασιστική κατοχή και αστικοί θεσμοί, ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, Αντίσταση, Συμφωνίες Λιβάνου – Καζέρτας, Απελευθέρωση, Δεκεμβριανά.

Φαίνεται σε κάθε περίπτωση η διατήρηση και στη διάρκεια της αντιφασιστικής συμμαχίας της ταξικής αντίθεσης μεταξύ καπιταλιστικών κρατών και ΕΣΣΔ, η οποία έγινε περισσότερο ορατή στο τέλος του πολέμου και με τη ρίψη της ατομικής βόμβας στην Ιαπωνία. Αναδεικνύονται επίσης τα προβλήματα από την αδυναμία του κομμουνιστικού κινήματος και στην Ελλάδα και διεθνώς να διαμορφώσει στρατηγική η οποία θα συνέδεε τον αγώνα κατά της Κατοχής και του Άξονα με τον αγώνα για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.

Το ντοκιμαντέρ διατρέχεται από χρήσιμα διδάγματα για τη νίκη της εργατικής εξουσίας στις σημερινές συνθήκες των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Αποσπάσματα αφηγούνται στο ντοκιμαντέρ οι ηθοποιοί Δανάη Κατσαμένη και Θέμης Πάνου. Ομιλητές είναι ο Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας, τα μέλη του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ (Αναστάσης Γκίκας, Στρατής Δουνιάς, Βασίλης Μόσχος) και οι συνεργάτες/τριες του Τμήματος (Φιλιώ Τόλια, Χάρης Ραζάκος).

Πρώτη προβολή την Παρασκευή 11 Απρίλη στον κινηματογράφο «Τριανόν» στις 21.00 _διαβάστε εδώ αναλυτικά το πρόγραμμα των προβολών