Τελευταίο «αντίο» στο σύντροφο Μπάμπη Αγγουράκη

Το τελευταίο «αντίο» στο σύντροφο Μπάμπη Αγγουράκη, που έφυγε απροσδόκητα από τη ζωή τη Δευτέρα το βράδυ, είπαν σύντροφοι, συγγενείς, συναγωνιστές και φίλοι χτες το μεσημέρι στο Νεκροταφείο της Καισαριανής, όπου έγινε η πολιτική του κηδεία.

Στο στερνό αποχαιρετισμό παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, καθώς και αντιπροσωπεία του ΚΣ της ΚΝΕ.

Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, τον επικήδειο εκφώνησε ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

«Η πορεία του μας γεμίζει καθήκον, ευθύνη, αλλά και δύναμη και πείσμα για να γίνουμε σήμερα πιο ικανοί μαζί με το Κόμμα μας, να σταθούμε αντάξιοι του τίτλου του μέλους του ΚΚΕ και της ΚΝΕ κάτω απ' όλες τις συνθήκες», ανέφερε ο Τάσος Γαλανόπουλος, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ. Σημείωσε ιδιαίτερα την έγνοια που έδειχνε ο Μπ. Αγγουράκης και ως ευρωβουλευτής για τη νεολαία, «για το μέλλον που της ετοιμάζουν οι καπιταλιστές και οι ενώσεις τους, για ν' αποκαλυφθούν τα σχέδια αυτά και να οργανώσουμε την πάλη μας, για να ζήσουμε όπως αξίζει σε ανθρώπους στον 21ο αιώνα».

Τον Μπάμπη Αγγουράκη αποχαιρέτησε εκ μέρους της οικογένειάς του η κόρη του, Έλλη: «Θέλω να ξέρεις πως η βαλίτσα που σου ετοίμασε αυτήν τη φορά η μαμά δεν έχει ρούχα. Εχει όμως αγάπη. Τη δική μας, των συγγενών μας, των φίλων μας, των συντρόφων μας. (...) Δε θα σου πω "αντίο". Θα σου πω "στο επανιδείν". Και επίσης ότι ξέρω πως ένας επαναστάτης ποτέ δεν παραιτείται. Εσύ μας έλεγες να μην κοιτάμε πίσω και να νικάμε. Μαζί θα νικήσουμε, μπαμπά μου, όλοι μαζί», είπε μεταξύ άλλων.

θέλω να ξέρεις μπαμπά μου ...πως

Λίγα λόγια είπαν ακόμα η Γεωργία Δασκαλάκη, Γραμματέας της ΚΟΒ Ελληνορώσων, της οποίας ο Μπάμπης Αγγουράκης ήταν μέλος, καθώς και ο Σταύρος Τάσσος, πρόεδρος της ΕΕΔΥΕ, στο Εθνικό Συμβούλιο της οποίας ήταν εκλεγμένος.

Αποχαιρετισμός στο σεμνό και ακούραστο αγωνιστή

Στον αποχαιρετισμό εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Γ. Μαρίνος ανέφερε:

«Η ΚΕ του ΚΚΕ αποχαιρετά με μεγάλη θλίψη και συγκίνηση το σ. Μπάμπη Αγγουράκη, στέλεχος του Κόμματος, ευρωβουλευτή και για πολλά χρόνια μέλος της ΚΕ.

Αποχαιρετούμε το σύντροφο Μπάμπη, ο οποίος από τα νεανικά του χρόνια ως στέλεχος της ΚΝΕ μέχρι την ύστατη στιγμή διέθεσε τη ζωή του, τη δράση του στην υπηρεσία του ΚΚΕ για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, του λαού μας, για την υπόθεση του σοσιαλισμού.

Ο σύντροφος Μπάμπης Αγγουράκης γεννήθηκε το 1951 στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας, από γονείς στελέχη του Κόμματος, πολιτικούς πρόσφυγες. Πατέρας του ήταν ο Γιώργος Αγγουράκης (Ψηλορείτης), μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, που σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα το 1967.

Το 1968 μετακόμισε με την οικογένειά του στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΓΛΔ). Το 1973 παίρνει το πτυχίο του μηχανικού συστημάτων πληροφορικής του Πολυτεχνείου της Δρέσδης.

Μέχρι το 1979 οι ελληνικές κυβερνήσεις αρνούνταν να επαναπατρίσουν την οικογένειά του.

Λίγο πριν τον επαναπατρισμό του στην Ελλάδα, παίρνει το πτυχίο του διδάκτορα συστημάτων πληροφορικής του Πολυτεχνείου της Δρέσδης, στο οποίο και εργάζεται από το 1973 έως το 1979. Το 1968 οργανώνεται στην ΚΝΕ και αργότερα στο Κόμμα.

Συμμετείχε στα Συντονιστικά της ΚΝΕ και των Φοιτητών στις σοσιαλιστικές χώρες και στη Δυτική Ευρώπη.

Εκλέγεται μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ στο 1ο, 2ο και 3ο Συνέδριο της Οργάνωσης.

Στην ΚΝΕ δουλεύει στην αρχή στην Ιδεολογική Επιτροπή και στη συνέχεια στο Τμήμα Διεθνών Σχέσεων.

Το 1987 αναλαμβάνει υπεύθυνος του Τμήματος Πληροφορικής και Πολιτικής Ερευνας και Τεχνολογίας του Κόμματος.

Στο 12ο Συνέδριο εκλέγεται μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Επανεκλέγεται στην ΚΕ στο 13ο, 14ο, 15ο, 16ο, 17ο και στο 18ο Συνέδριο του Κόμματος.

Από το 1992, μετά από την αντεπανάσταση, μέχρι το 2009, ήταν επικεφαλής του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ, παρακολουθώντας στενά την κατάσταση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, με ιδιαίτερη συμβολή στην οργάνωση των Διεθνών Συναντήσεων των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων που ξεκίνησαν από την Αθήνα μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες.

Από το 1997 έως το 2000 ήταν βουλευτής του ΚΚΕ στην Α' Αθήνας.

 
Το 2009 εκλέχτηκε ευρωβουλευτής του Κόμματος, κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες και ανταποκρίθηκε με ευθύνη στα καθήκοντά του, παρεμβαίνοντας για κάθε λαϊκό πρόβλημα, συνδυάζοντας τις υποχρεώσεις του στην Ευρωβουλή με τη δράση στους χώρους δουλειάς, ενημερώνοντας τους εργαζομένους που τον τίμησαν και τους τίμησε όλα αυτά τα χρόνια.

Με μαχητικότητα πάλεψε και στο Ευρωκοινοβούλιο ενάντια στα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα της ΕΕ και των κυβερνήσεών της, ενάντια στο συμβιβασμό και την ευρωλαγνεία του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), πάλεψε ενάντια στον πολιτικό οπορτουνισμό και την απεμπόληση της κομμουνιστικής ταυτότητας από μια σειρά πρώην κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης, αγωνίστηκε για τη συνεργασία των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων που έχουν στόχο τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική προοπτική.

Ήταν μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ) και δούλεψε με μεράκι στο αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στη χώρα μας, αλλά και στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στη Λατινική Αμερική.

Επέμεινε στο δυνάμωμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης, για τη στήριξη Κομμουνιστικών Κομμάτων, αγωνιστών και αγωνιστριών που αντιμετώπιζαν αντικομμουνιστικές διώξεις, επιθέσεις από κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς, συνέβαλε μεταξύ άλλων στην καθιέρωση των μπριγάδων αλληλεγγύης στη Νικαράγουα, στήριξε τις μπριγάδες στην Κούβα.

Ο σ. Μπάμπης μελετούσε συστηματικά τη μαρξιστική - λενινιστική κοσμοθεωρία και προσπαθούσε συνεχώς να εμπλουτίζει τις γνώσεις του σε κάθε τομέα που αναλάμβανε.

Ήταν σεμνός, ακούραστος αγωνιστής και πάλευε καθημερινά με πίστη στις αρχές και στην πολιτική του ΚΚΕ, στις αρχές της σοσιαλιστικής επανάστασης, στο δίκιο της εργατικής τάξης, του λαού μας.

Έδωσε το αγωνιστικό του "παρών" στις δύσκολες στιγμές που πέρασε το Κόμμα μας στην αναμέτρηση με όσους έφυγαν και πολέμησαν το ΚΚΕ, πάλεψε μαζί με την πλειοψηφία της ΚΕ ενάντια στο διαλυτικό ρόλο των διασπαστών, την απόπειρα να πλήξουν το Κόμμα μας, διέθεσε τις δυνάμεις του για την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ τα δύσκολα εκείνα χρόνια, σε όλη την πορεία μέχρι σήμερα.

Η ΚΕ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στη συντρόφισσά του Γεωργία, στα αγαπημένα του παιδιά Ελλη και Γιώργο, στη μητέρα του Ευανθία και σε όλους τους οικείους του, διαβεβαιώνοντας ότι το Κόμμα μας θα είναι κοντά τους.

Σύντροφε Μπάμπη, η ΚΕ του ΚΚΕ, τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος σε αποχαιρετούμε με μεγάλη συγκίνηση, με την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις τον αγώνα που δίνουμε όλα τα χρόνια μαζί.

 

Αποφασιστικά σε όλες τις μάχες, στις Ευρωεκλογές, στις Περιφερειακές και Δημοτικές Εκλογές, σε όλους τους αγώνες για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, του λαού μας, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».

εδώ > όλοι οι επικήδειοι

  

«Ο θάνατος είναι η μοίρα των ανθρακωρύχων»...

Η παραπάνω δήλωση -κυνική ή ειλικρινής μικρή σημασία έχει- ανήκει στον Τούρκο πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν. Είχε γίνει με αφορμή ένα παλιότερο «εργατικό ατύχημα» όπου είχαν σκοτωθεί δεκάδες ανθρακωρύχοι και συνόδευε τα χιλιοειπωμένα «ήταν θέλημα Θεού», που σε ανάλογες περιστάσεις λένε τα στελέχη του αστικού κράτους στην Τουρκία. Τότε είχε ειπωθεί από τον υπουργό Εργασίας και το αμίμητο «αυτοί που σκοτώθηκαν, πέθαναν όμορφα» επειδή είχαν βρεθεί νεκροί χωρίς εγκαύματα.

Με οργή και αγανάκτηση για την εκμετάλλευση η παγκόσμια εργατική τάξη πενθεί τις τελευταίες ώρες για τους εκατοντάδεςΤούρκους συναδέλφους της, τους ανθρακωρύχους στην περιοχή Σόμα της Μανίσα  στη Δυτική Τουρκία (λίγα χιλιόμετρα απ' τα νησιά του Αιγαίου). 

Τούτη την ώρα 205 είναι οι επιβεβαιωμένοι νεκροί εργάτες και εκατοντάδες άλλοι παραμένουν θαμμένοι πολλά μέτρα κάτω απ' τη γη μετά την έκρηξη στο ανθρακωρυχείο της τουρκικής εταιρείας «SOMA Komur Isletmeleri A.S.». 

Στο φως έρχονται μια σειρά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι πρόκειται για ένα ακόμη εργοδοτικό έγκλημα, εξαιτίας της έλλειψης των αναγκαίων μέτρων προστασίας. Τόσο τα δημοσιεύματα όσο και οι καταγγελίες του ταξικού εργατικού κινήματος είναι χαρακτηριστικά.

Όπως και τις προηγούμενες φορές (στο Ζονγκουλντάκ στη Μαύρη Θάλασσα και αλλού) που κάποια «μοίρα» και κάποιο «θέλημα Θεού» φρόντισαν για τους νεκρούς ανθρακωρύχους, έτσι και τώρα «η λύση» είναι «να προσευχόμαστε για το καλύτερο» όπως είπαν στελέχη του αστικού κράτους.

Ας σκεφτούμε όμως την εξής πλευρά:

Η ανάπτυξη ...και τα συντρίμμια της

Πριν από περίπου 10 χρόνια, η Τουρκία μετά από τουλάχιστον μία τετραετία βαθιάς οικονομικής κρίσης, έμπαινε σε τροχιά ανάκαμψης. Ακολούθησαν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης της τουρκικής καπιταλιστικής οικονομίας. Τα τουρκικά μονοπώλια κέρδισαν θέσεις στο διεθνή ανταγωνισμό επιχειρώντας να πρωταγωνιστήσουν στην Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και σε ορισμένες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, πραγματοποίησαν επενδύσεις στα Βαλκάνια, την Αφρική, την Άπω Ανατολή. 

Αξιοποίησαν τον γεωπολιτικό ρόλο της χώρας, την εγγύτητα της με τις πηγές της ενέργειας και το γεγονός ότι απ' τα εδάφη της περνούν αγωγοί που τη μεταφέρουν. Έγινε δηλαδή η Τουρκία ενεργειακός κόμβος. Η τουρκική αστική τάξη ανέβηκε θέσεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, εισχωρώντας μάλιστα -για πρώτη φορά από την ίδρυση του τουρκικού κράτους- στους G-20. Ο Ερντογάν έλεγε ότι η Τουρκία αποτελεί πόλο σταθερότητας σε μια ασταθή περιοχή. Ο υπουργός Εξωτερικών Νταβούτογλου μιλούσε για την «ειρήνη» και έλεγε ότι η Τουρκία πρέπει να έχει «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονές της» την ώρα που προωθώντας τα συμφέροντα της τουρκικής αστικής τάξης άναβε το φυτίλι στην Συρία, «γκριζάριζε"» το Αιγαίο, διαιώνιζε την κατοχή της Κύπρου.

Τα τελευταία χρόνια, τόσο το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του πρωθυπουργού Ερντογάν που βρισκόταν στη διακυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση του σοσιαλδημοκρατικού Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (των λεγόμενων κεμαλιστών) μιλούσαν για τη «Νέα Τουρκία».  

Παρά την αντιπαράθεση και τις όποιες διαφορές τους, (αφού εκφράζουν και διαφορετικά τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου), συμφωνούσαν στα βασικά:

«Νέα Τουρκία», «ανάπτυξη», «Τουρκία = ενεργειακός κόμβος, σταθερότητα».

Η «αλλαγή» και η «ανατροπή» που συχνά αναφέρει στους λόγους του ο Κιλιστζάρογλου (αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης) απλώς αφορούν την αλλαγή στο διαχειριστή της καπιταλιστικής Τουρκίας. Συχνά, αυτοπαρουσιάζεται ως αυτός που με μεγαλύτερη συνέπεια απ' τον Ερντογάν θα διατηρήσει τη συμμαχική σχέση της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, αυτοπαρουσιάζεται ως πιο φανατικός οπαδός της εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ απ' την σημερινή κυβέρνηση κλπ.

Απ' την άλλη, οι εργαζόμενοι στην Τουρκία έκαναν μεγάλες θυσίες, πλήρωσαν πάρα πολύ ακριβά και πληρώνουν και σήμερα αυτήν τη «Νέα Τουρκία» και την καπιταλιστική της ανάπτυξη. 

Οι μισθοί για τους βιομηχανικούς εργάτες -που όχι σπάνια παίζουν τη ζωή τους κορόνα - γράμματα είναι πολύ μικροί. Οι κάπως καλύτεροι μισθοί στα μεγάλα αστικά κέντρα -που ανεβάζουν και τις επίσημες στατιστικές- γίνονται φύλλο και φτερό λόγω της ακρίβειας. Η παιδική εργασία τσακίζει κόκαλα ενώ λίγοι είναι οι νέοι που έχουν πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.  

Αυτή είναι η «Νέα Τουρκία» !

Οι εικόνες από το ανθρακωρυχείο άλλωστε μιλούν από μόνες τους... Όντως «ο θάνατος είναι η μοίρα των ανθρακωρύχων» όσο ο καπιταλισμός θα επιβιώνει. Όσο οι εργαζόμενοι θα είναι εγκλωβισμένοι στις μυλόπετρες του συστήματος της εκμετάλλευσης και θα παρασύρονται απ΄ τη μία ή την άλλη πλευρά του ίδιου συστήματος.

Με αφορμή την συζήτηση που γίνεται αυτές τις μέρες στη χώρα μας για τη «Νέα Ελλάδα», οι εργαζόμενοι, ο λαός και η νεολαία μπορούν να αξιοποιήσουν και το παράδειγμα της γειτονικής Τουρκίας, να βγάλουν συμπεράσματα.

πηγή 902.gr