BREXIT & BREMAIN (συνειρμοί)

Η Ε.Σ.Σ.Δ. Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ρωσικά СССР Союз Советских Социалистических Республик), συνηθέστερα -απλά, Σοβιετική Ένωση (Советский Союз), υπήρξε το ΠΡΩΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. 

ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗΣ και ΠΥΡΗΝΑΣ της Σοβιετικής Κοινωνίας ήταν, ακόμη και σύμφωνα με το άρθρο 6 του Συντάγματος της του 1977, το ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΈΝΩΣΗΣ. 

(Коммунистическая партия Советского Союза, - КПСС)

 

26 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1991 «Η σοβιετική κόκκινη σημαία δεν κυματίζει πλέον στους τρούλους του Κρεμλίνου. Η υποστολή της σφράγισε με δραματικό και ταυτόχρονα συμβολικό τρόπο το τέλος της 74χρονης πορείας του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους. Για μια στιγμή οι δείχτες των ρολογιών έμειναν ακίνητοι, σημαδεύοντας την κρίσιμη στιγμή. ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΠΟΛΛΩΝ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ Σ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΝΑ ΧΤΥΠΟΥΝ, ΑΝΑΜΕΤΡΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΩΝ ΑΠΩΛΕΙΩΝ» (Ριζοσπάστης 28 Δεκ 91)

Μια πορεία, που επίσημα ξεκίνησε το 1985 ως ΠΕΡΕΣΤΡΟΪΚΑ και κορυφώθηκε το '89 ως ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ που γνωρίσαμε, έληξε το 1991 με την ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ.

Το ντόπιο «ΒΗΜΑ» αφιέρωσε μια σελίδα για να πει ότι το ΚΚΕ «είναι μια πεθαμένη υπόθεση», ενώ ο τότε «Συνασπισμός», σε αναφορά του για τον Γκορμπατσόφ, σημείωνε ότι «θεωρεί χρέος του να εξάρει το ρόλο και τη συμβολή του (...) στη διάδοση καινούργιων ιδεών, που σχετίζονται με μια νέα σκέψη για την πορεία της Ευρώπης και της ανθρωπότητας».

Αυτές οι «καινούργιες ιδέες» είναι που εξασφάλισαν πείνα και δυστυχία σε δισεκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη > http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8255026

CCCP ...Ιούνιος 2016
Θα υπάρχουν πάντα, εκείνοι οι «αιθεροβάμονες»

που θα σκάψουν πάλι τον ουρανό

 

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ:

Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΕ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΟΤΑΝ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση, για το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, σχετικά με την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ:

«Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος αναδεικνύει την ΑΥΞΗΜΕΝΗ ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ - ΛΑΪΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΤΙΛΑΪΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΗΣ, η οποία όμως ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΤΕΙ από τις επιλογές τμημάτων και πολιτικών δυνάμεων της αστικής τάξης και ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΑ - ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ. Το αποτέλεσμα καταγράφει τη ΔΙΑΨΕΥΣΗ των ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ, που για χρόνια καλλιεργούσαν όλα τα αστικά κόμματα - και στην Ελλάδα - μαζί με τα ευρωενωσιακά επιτελεία ότι δήθεν θα μπορούσαν οι λαοί να ευημερήσουν στο πλαίσιο της ΕΕ.

Το γεγονός ότι τέθηκε τόσο έντονα το ζήτημα της αποχώρησης μιας χώρας από την ΕΕ - και μάλιστα του μεγέθους της Βρετανίας - οφείλεται αφενός στις ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΕ και την ανισομετρία των οικονομιών της και αφετέρου στη ΔΙΑΠΑΛΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ, που οξύνθηκε σε συνθήκες οικονομικής ύφεσης. Αυτοί οι παράγοντες ενισχύουν τον λεγόμενο "ευρωσκεπτικισμό", αποσχιστικές τάσεις, αλλά και τάσεις που επιδιώκουν αλλαγή της πολιτικής διαχείρισης της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Φορείς του αντιδραστικού "ευρωσκεπτικισμού" είναι ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ, ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ ή και ΦΑΣΙΣΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ ΚΟΜΜΑΤΑ, όπως π.χ. το Κόμμα για την Ανεξαρτησία της Βρετανίας (UKIP) του Φάρατζ, το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν στη Γαλλία, η "Εναλλακτική για τη Γερμανία" και παρόμοια σχήματα στην Αυστρία, στην Ουγγαρία και στην Ελλάδα, π.χ. η φασιστική Χρυσή Αυγή, η Εθνική Ενότητα του Καρατζαφέρη και άλλα.

Η τάση του "ευρωσκεπτικισμού" εκφράζεται και από κόμματα, που χρησιμοποιούν ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΤΑΜΠΕΛΑ, ασκούν κριτική ή απορρίπτουν την ΕΕ και το ευρώ, υποστηρίζουν το εθνικό νόμισμα, αναζητούν άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και σε κάθε περίπτωση κινούνται εντός των καπιταλιστικών τειχών.

Αυτές οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί διαπερνούν και την αστική τάξη κάθε χώρας - μέλους της ΕΕ. Οι οικονομικές και πολιτικές διεργασίες που δρομολογούνται, τόσο στο επίπεδο της Μ. Βρετανίας, όσο και της ΕΕ, τα παζάρια που θα ακολουθήσουν για τη θέση της βρετανικής αστικής τάξης την επόμενη μέρα, μπορεί να καταλήξουν σε νέες προσωρινές συμφωνίες της ΕΕ με τη Βρετανία. Το σίγουρο είναι πως, σε κάθε περίπτωση, όσο παραμένει η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η αστική εξουσία, η όποια εξέλιξη θα συνοδευτεί με νέες βαριές θυσίες για τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις.

Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος εκθέτει τις άλλες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, που όλα τα προηγούμενα χρόνια εκθείαζαν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, παρουσιάζοντάς την ως μια ανεπίστρεπτη διαδικασία ή έσπερναν αυταπάτες περί ανάγκης για "περισσότερη Ευρώπη της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης". Εκθέτει κι εκείνες τις δυνάμεις που θεωρούν το εθνικό νόμισμα πανάκεια για τη λαϊκή ευημερία.

Η Βρετανία της στερλίνας έπαιρνε τα ίδια αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, όπως οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης. Τα ίδια μέτρα θα συνεχίσει να παίρνει και εκτός ΕΕ, αφού αυτά τα επιβάλλει η ανάγκη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των δικών της μονοπωλίων.

Είναι σίγουρο ότι τις επόμενες μέρες θα πυκνώσουν οι φωνές και τα "δάκρυα", τόσο από τη μεριά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όσο και απ' τη μεριά των άλλων αστικών κομμάτων, για την "ανάγκη επαναθεμελίωσης της ΕΕ", για την "ΕΕ που έχασε το δρόμο της και πρέπει να επιστρέψει στις ρίζες της" κ.λπ. 

Όμως, η ΕΕ, από γεννησιμιού της, ήταν και είναι μια αντιδραστική συμμαχία των αστικών τάξεων της καπιταλιστικής Ευρώπης, με στόχο το "ξεζούμισμα" των εργαζομένων και την καταλήστευση άλλων λαών, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Δεν ήταν, ούτε θα είναι αιώνια, όπως δεν ήταν αιώνιες άλλες αντίστοιχες συμμαχίες στο παρελθόν. Η καπιταλιστική ανισομετρία και ο ανταγωνισμός, η αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων αργά ή γρήγορα φέρνουν στην επιφάνεια αντιθέσεις, που δεν είναι πλέον εφικτό να γεφυρωθούν με προσωρινούς και εύθραυστους συμβιβασμούς. Ταυτόχρονα, στο καπιταλιστικό έδαφος γεννιούνται νέα φαινόμενα, διεργασίες για νέες αντιδραστικές συμμαχίες.

Το συμφέρον του ελληνικού, του βρετανικού λαού, όλων των λαών της Ευρώπης, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙ "ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΞΕΝΗ ΣΗΜΑΙΑ". Δεν πρέπει να μπαίνει κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης και των διαφόρων τμημάτων της, που καθορίζουν τις επιλογές και τις διεθνείς τους συμμαχίες, με κριτήριο τα συμφέροντά τους και τη μεγαλύτερη δυνατή εκμετάλλευση των εργαζομένων. Η αναγκαία καταδίκη της λυκοσυμμαχίας του κεφαλαίου, της ΕΕ, η πάλη για την αποδέσμευση κάθε χώρας από αυτήν, για να είναι αποτελεσματικές πρέπει να συνδεθούν με την ανάγκη ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, με την εργατική - λαϊκή εξουσία. 

 

Η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, η ανασύνταξη και ισχυροποίηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος είναι όρος για να ανοίξει αυτός ο ελπιδοφόρος δρόμος».

τα «Gotthard» & εμείς

Ο Βασίλης Καραγιάννης, γνωστός οικονομολόγος που αυτοπαρουσιάζεται σαν «διατελέσας επί μακρόν διευθυντικό στέλεχος διεθνών αγορών σε Αθήνα και Λονδίνο» δημοσίευσε χτες (3/6/16) ένα άρθρο με τίτλο "Πώς επηρεάζει το νέο τούνελ του Gotthard, τα ελληνικά λιμάνια;",  όπου μεταξύ άλλων σημειώνει

Είναι σίγουρο ότι με το άκουσμα της διάνοιξης του τούνελ μήκους 57.1 χλμ. στο Gotthard, η σκέψη της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινής γνώμης πήγε στο ότι αυτό θα διευκολύνει του εκδρομείς των χιονοδρομικών κέντρων της Ελβετίας 

 (ΣΣ: να πω την αλήθεια εμένα προσωπικά δεν πήγε καθόλου εκεί το μυαλό μου...)

(και συνεχίζει)

«...

Αλλά αυτή η αντίληψη αποτελεί ένα μικρό τμήμα της εικόνας και σίγουρα δεν θα είχαμε εργασίες 24 χρόνων (7 χρόνια προετοιμασίας και 17 χρόνια κατασκευής), την κατασκευή 151 χλμ. διαφόρων τούνελ και δαπάνη 8.5 δισ. ευρώ για να ταξιδεύουν γρήγορα οι ευρωπαίοι για σκι. Και τι χρειάζεται ένα low base τούνελ για το σκι; Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, κάθε κατασκευαστικό έργο, του οποίου η εμβέλεια της ξεπερνά τα σύνορα μιας χώρας, εντάσσεται εκ των πραγμάτων στις γεωπολιτικές εξελίξεις. Κι αυτό γιατί αλλάζει τους συσχετισμούς δυνάμεων στο γεωγραφικό χάρτη. Στο πλαίσιο αυτό, όπως η πρόσφατη διαπλάτυνση της διώρυγας του Σουέζ αύξησε το γεωπολιτικό ρόλο του Πειραιά, του εγγυτέρου λιμένα της ηπειρωτικής Ευρώπης γιατί μετά τη διάνοιξη είναι δυνατό να μεταφέρονται μεγαλύτερα φορτία και να αποφεύγεται ο θαλάσσιος δρόμος της Νότιας Αφρικής, έτσι και η διάνοιξη του τούνελ του Gotthard στην Ελβετία αυξάνει το γεωπολιτικό ρόλο των λιμένων Ρότερνταμ και Γένοβας (ανταγωνιστικό του Πειραιά στη Μεσόγειο)»

Στα παραπάνω -από μια άλλη οπτική, γιατί - δεν κάνει καμιά πολιτικοοικονομική αναφορά (η «παγκοσμιοποίηση» -πάλαι ποτέ καραμέλα και οι «γεωπολιτικές εξελίξεις» έχουν όνομα και επίθετο...) θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε και σίγουρα αλλάζει τους συσχετισμούς αλλά όχι τόσο στο γεωγραφικό χάρτη (ισχύει κι αυτό ... ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΤΗ ΓΗ ΞΑΝΑΜΟΙΡΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΧΑΡΑΖΟΥΝ ) όσο στον οικονομικό και κατ' επέκταση στον πολιτικό χάρτη.

Αλλά η ουσία του σημειώματος του «διατελέσαντος επί μακρόν διευθυντικό στέλεχος διεθνών αγορών σε Αθήνα και Λονδίνο» γνωστού οικονομολόγου είναι παρακάτω (γράφει):

«...

1. την ίδια ώρα η Ειδομένη κρατήθηκε κλειστή για περίπου 60 ημέρες

2. το θέμα της ολοκλήρωσης της ιδιωτικοποίησης του λιμένα του Πειραιά δέχεται επιθέσεις από υπουργούς, συνδικαλιστές και τοπικούς άρχοντες κι ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, και

3. το θέμα του διαμετακομιστικού κέντρου στο Θριάσιο δεν έχει μπει σε τροχιά υλοποίησης.

Αυτό σημαίνει ότι εάν αποσταθεροποιηθεί η Ελλάδα και τα Βαλκάνια, αυτό μπορεί να προκαλέσει την απομόνωσή μας... (κλπ)

Γίνεται αντιληπτό ότι πρέπει να τρέξουμε; »

Το «κλείσιμο της Ειδομένης» του κ. Καραγιάννη (φυσικά) «δε βλέπει» καταστραμμένους λαούς  -με τη βούλα των απανταχού ιμπεριαλιστών και μαζί -σε προεξέχοντα ρόλο της ΕΕ, στην προσφυγιά με μωρά παιδιά και μοναδική περιουσία μια βαλίτσα στο ώμο (όσοι απ' αυτούς δεν πνίγηκαν κάπου στο Αιγαίο). 

Δε βλέπει (φυσικά) λαούς που αλληλοσφάζονται, ενώ στο -πολύ κοντινό, παρελθόν ζούσαν μονιασμένοι και ευημερούσαν.

Το κλείσιμο των «Ειδομένων» του κ. Καραγιάννη είναι απλά το εμπόδιο στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων και (φυσικά) φτηνού -μέχρις εξαθλίωσης εργατικού δυναμικού (ΟΝΕ, Συνθήκη του Μάαστριχτ κλπ) στην ζούγκλα της οικονομίας της αγοράς και των «κοινοτικών κεκτημένων» που καταδικάζουν σε θάνατο τους λαούς.

Αναφορικά με τις «επιθέσεις» που δέχεται «το θέμα της ολοκλήρωσης της ιδιωτικοποίησης του λιμένα του Πειραιά» ο κ. Καραγιάννης -όχι τυχαία, τσουβαλιάζει τους πάντες ...«υπουργούς, συνδικαλιστές και τοπικούς άρχοντες»... και -φυσικά, δε μιλάει για το αυτονόητο δηλ για τους εργαζόμενους (μπορεί και ευτυχώς διότι ίσως ακουστεί πως θα φάνε με χρυσά κουτάλια...)

Όμως οι εξελίξεις -παλιότερες και πρόσφατες στο λιμάνι του Πειραιά, δεν αφορούν μόνο στα πολύ σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα αλλά έχει να κάνει -παίρνοντας υπόψη ότι ο Πειραιάς αποτελεί κύρια πύλη εισόδου και εξόδου εμπορευμάτων, συνδυασμένων οικονομικών δραστηριοτήτων στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, με επίκεντρο τις συνδυασμένες μεταφορές και την κρουαζιέρα, έχει να κάνει κύρια με τη στρατηγική σημασία του σε μια πορεία ανάπτυξης που να ικανοποιεί τις κοινωνικές ανάγκες, σήμερα -με ό,τι μπορούμε να πετύχουμε με αγώνες, αλλά κύρια αύριο σε ένα άλλο κοινωνικό σύστημα που η εργατική τάξη θα είναι στην εξουσία, το σύστημα για το οποίο εμείς παλεύουμε να αντικαταστήσει το σάπιο καπιταλισμό, δηλαδή το σοσιαλισμό.

Στο λιμάνι σήμερα δραστηριοποιούνται μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα με υψηλό βαθμό συγκέντρωσης, παράγεται μεγάλο μέρος του ΑΕΠ της χώρας, χιλιάδες είναι οι εργαζόμενοι όχι μόνο εκεί αλλά και σε κλάδους που σχετίζονται με τις δράσεις του (ναυπηγοεπισκευαστική, τουρισμός, άλλοι κλάδοι των μεταφορών κλπ)

Οι εξελίξεις έχουν να κάνουν κύρια με το ότι η χώρα μας βρίσκεται σε μια περιοχή που είναι στο επίκεντρο ανταγωνισμών και αντιθέσεων για το ποιος, ποιο κράτος, ποιο τμήμα του κεφαλαίου, ποια ιμπεριαλιστική δύναμη και συμμαχία θα βάλουν χέρι στις πλουτοπαραγωγικές πηγές, στους ενεργειακούς δρόμους του πετρελαίου και του φυσικού αερίου και σ' αυτή τη βάση συγκρούονται μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι και ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, Κίνα και όχι μόνο)

Ξεδιπλώνοντας και «μικρο_ενδοϊμπεριαλιστικές» αντιθέσεις (πχ.  εφοπλιστές και άλλα τμήματα της ντόπιας πλουτοκρατίας προσπαθούν να βελτιώσουν τη δική τους θέση στο διεθνή ανταγωνισμό, να αποσπάσουν μεγαλύτερα κομμάτια από την «πίτα», να βγουν πιο ενισχυμένα από την καπιταλιστική κρίση, σε συνθήκες επιτάχυνσης της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου και αναδιάταξης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων) άμεσα συνδεδεμένες με τις συνολικότερες επιδιώξεις της αστικής τάξης. Το ότι η ιδιωτικοποίηση αυτή τη στιγμή υλοποιείται από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, βάζει -δευτερευόντως και αυτό τη σφραγίδα του στο κουβάρι (εξυπηρέτηση συγκεκριμένων -επί μέρους, οικονομικών συμφερόντων κλπ)

Λίγα λόγια και για το «διαμετακομιστικό κέντρο στο Θριάσιο», ένα ζήτημα λιγότερο γνωστό, που είναι ακόμη σε εξέλιξη σχετικά με το "πως" και "τι" (παράταση ημερομηνίας προσφορών ως 1^η Αυγούστου 2016) Η ΓΑΙΑΟΣΕ Α.Ε (που πρόκυψε από τον πάλαι ποτέ ΟΣΕ μετά τη διάλυση / ξεπούλημά του) είναι ένας από τους μεγαλύτερους ιδιοκτήτες /  διαχειριστές ακινήτων σε ολόκληρη τη χώρα (εκτάσεις πάνω από 100.000 στρέμματα,  πλήθος κτιρίων περισσότερα από 4.500!! με εμβαδόν πάνω από 540.000 τμ) και καυχιέται διότι «παρουσιάζει σημαντική κερδοφορία». Ήδη αναμένεται να κονταροχτυπηθούν μεγαθήρια, COSCO, Lamda Development, Grivalia Properties (συμφερόντων Fairfax), Εθνική Πανγαία, METKA, ΑΚΤΩΡ, όμιλος Κοπελούζου, ΟΛΠ, Goldair Cargo, Ernst & Young, ΙΝΤΡΑΚΑΤ, C Redeplan, FDL Group, Τοξότης και πολύ άλλοι με την COSCO να έχει το πλεονέκτημα της ιδιοκτησίας στο λιμάνι του Πειραιά και την (αποκρατικοποιημένη) ΤΡΑΙΝΟΣΕ που θα αναλάβει (όπως φαίνεται) τις μεταφορές από και προς. Υπάρχει περίπτωση (δίνεται δικαίωμα) και για στέγαση μονάδων συναρμολόγησης / τυποποίησης και τότε θα μπουν στο παιχνίδι και άλλοι κλάδοι πολυεθνικών.

Το έργο θα υλοποιηθεί μέσω σύμβασης παραχώρησης της έκτασης των 588 στρεμμάτων, η οποία -για πρώτη φορά, προσφέρεται σαν μποναμάς ολόκληρη και όχι τμηματικά. Όσο για το  «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για το δημόσιο -για τα πρώτα 12 χρόνια θα είναι 500.000€ !!

Για να καταλάβουμε για τι μιλάμε (καμιά φορά τα νούμερα παραπλανούν, κάνοντας τα ψίχουλα να φανούν σαν αμύθητα ποσά) παραθέτω ένα απόσπασμα από την τοποθέτηση του τότε βουλευτή του ΚΚΕ, Ν. Παπακωνσταντίνου –εννοεί τον όμιλο Μπόμπολα- βλ πρακτικά βουλής 30/6/10 σελ 6η   

«Θέλετε και άλλα διαυγή, σύννομα και φωταγωγημένα σκάνδαλα; Αττική Οδός. Οι τελικές πληρωμές ήταν 1.200.000.000€. Το 92% του ποσού είναι κρατική χρηματοδότηση, άμεση ή έμμεση και από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ο «εκλεκτός» επιχειρηματικός όμιλος συνέβαλε με 8%. Όχι με δικά του λεφτά. Με δάνειο, με κρατική εγγύηση κιόλας!!. Τι συμβαίνει σήμερα; Η σύμβαση, που ψηφίστηκε από τη Βουλή, λέει ότι είναι 2,8€ το κάθε αυτοκίνητο για τριάντα τρία χρόνια. Η απόσβεση της δαπάνης, που ήταν 1.200.000.000 ευρώ, έγινε σε δύο χρόνια. Τι θα κάνουν οι «εκλεκτοί» μεγαλομέτοχοι του επιχειρηματικού ομίλου επί τριάντα τρία χρόνια; Θα εισπράττουν!! Όμοια είναι και η ιστορία με τη Γέφυρα Ρίου– Αντιρρίου, με το αεροδρόμιο «ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ», καθώς και η ιστορία με τη «HOCHTIFF».

 

Και αυτά (νούμερα και όχι μόνο) θα είναι μόνο η αρχή: ο Α. Σχίζας (πρόεδρος της ΓΑΙΑΟΣΕ) το είπε καθαρά: «Η λογική μας είναι ότι προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια σειρά από εμπορευματικά κέντρα με «ηγέτη» αυτό του Θριάσιου Πεδίου. Θα ακολουθήσει το εμπορευματικό κέντρο στην Θεσσαλονίκη στην περιοχή του στρατοπέδου Γκόνου και μετά η Αλεξανδρούπολη» ...στα μελλοντικά σχέδια της εταιρείας είναι και ένα νέο χερσαίο εμπορευματικό κέντρο στη Λάρισα»

Σημ

Προξενεί εντύπωση πως στην απαρίθμηση του κ. Καραγιάννη «την ίδια ώρα που»... λείπει μια παράγρ η [4]

4. το θέμα του «Μητροπολιτικό» Πάρκου του Ελληνικού δεν έχει μπει σε τροχιά υλοποίησης (αλλά - ΣΣ μπορεί να κάνουμε και λάθος ...πιθανά ο ίδιος γνωρίζει περισσότερα από εμάς και τελικά -εν κρυπτώ, προχωράει...).

Πάντως δυο λόγια και γι αυτό δεν βλάπτουν έχουν να κάνουν με αυτό που ειπώθηκε παραπάνω για «ανταγωνισμούς και αντιθέσεις σχετικά με το ποιος, ποιο κράτος, ποιο τμήμα του κεφαλαίου, ποια ιμπεριαλιστική δύναμη και συμμαχία θα έχουν το πάνω χέρι («μικρο» & «μακρο»_ενδοϊμπεριαλιστικώς»

 Πρόκειται ως γνωστό για το χώρο του πρώην αεροδρόμιου κλπ 6.500 στρεμμάτων που ουσιαστικά μετατρέπεται σε μια τεράστια «κλειστή» πόλη με ουρανοξύστες (πέντε ύψος επιτρεπόμενο 200 μέτρα!!) και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς... Το σχετικό master plan της "Lamda Development" - του ομίλου Λάτση, εγκρίθηκε παλιότερα -από την κυβέρνηση Σαμαρά / Βενιζέλου και μετά, δεδομένου ότι μιλάμε για ένα από τα νοστιμότερα «φιλέτα» της Ευρώπης, βγήκαν τα μαχαίρια.

 Τι προβλέπεται;; βασικά τσιμέντο!!  (2.893.907 τετραγωνικά μέτρα !!!)

Κατοικίες 1.042.000 τ.μ. (~36%)

Ξενοδοχεία 221.000 τ.μ. + Συνεδριακά κέντρα 20.984 τ.μ. (~8%)

Μεγάλα εμπορικά κέντρα 273.500 τ.μ. (~9%)

Ρεστοράν, μπαρ, καφετέριες 37.642 τ.μ. + Καζίνο 15.000 τ.μ

Κτήρια γραφείων 280.000 τ.μ. (~9%)

Νοσοκομεία 75.369 τ.μ. + Πανεπιστήμια - σχολεία 210.000 τ.μ. (~9%)

Διάφορα άλλα 718.412 (~25%)

Τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ αλλά και σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Βρετανία, παρατηρείται µια δραµατική στροφή στον τρόπο διαχείρισης του δημόσιου χώρου στο όνομα της ανάπτυξης και της προσέλκυσης επενδυτών. Ο νέος τρόπος διαχείρισης των δημόσιων χώρων από επενδυτικά funds άρχισε να λαμβάνει σάρκα και οστά με αφορμή μεγάλες παρεμβάσεις σε υποβαθμισμένες περιοχές. Τα επενδυτικά funds, εκτός από κατοικίες και εμπορικά κέντρα, αναλάμβαναν και την όλη ανάπλαση των ελεύθερων χώρων, τους οποίους στη συνέχεια διαχειρίζονταν επιβάλλοντας τους όρους λειτουργίας. Στην ουσία βάζουν όρους και προϋποθέσεις για το ποιες ώρες και μέρες θα λειτουργούν πλατείες και πεζόδρομοι και ποιες δραστηριότητες θα επιτρέπονται. Η αστυνόμευση, μάλιστα, και η τήρηση της τάξης ανατίθενται σε εταιρείες σεκιούριτι.

Πρόκειται για ένα πραγματικό «Face control», για την πρώτη «πόλη ελεγχόμενης εισόδου», που «η διαχείρισή του θα παραμείνει στους επενδυτές της έκτασης», μια «αξιοποίηση», που επιχειρείται πιλοτικά για πρώτη φορά στην Ελλάδα και μάλιστα σε τόσο μεγάλη κλίμακα και ταιριάζει απόλυτα με μια νέα -εισαγόμενη πεπατημένη,  όπου ο δημόσιος χώρος μετατρέπεται σε ιδιωτικό με πάρκα, πλατείες, χώρους αθλητισμού και πολιτισμού να μπαίνουν κάτω από ιδιωτική διαχείριση. 

Κλείνοντας

Στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1970 υπήρχαν περίπου 2.000 κλειστές κοινότητες σε εθνικό επίπεδο, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 2000 υπήρχαν πάνω από 50.000! (τα σημερινά στοιχεία, μιλούν -ανεπίσημα για ~100.000)