ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ: ΚΚΕ - ΑΚΕΛ - ΚΥΠΡΙΑΚΟ

Πολλοί αυτές τις μέρες «εγκαλούν» το ΚΚΕ «Να διδαχτεί από το ΑΚΕΛ».

Η ανακοίνωση του ίδιου του ΑΚΕΛ -με αρκετές αιχμές, για τη θέση του ΚΚΕ στο Κυπριακό αναφέρει:  

Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ διαπράττει σοβαρό λάθος με την αντικατάσταση της διαχρονικής θέσης του Κόμματος για λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με τη θέση για ενιαίο κράτος.

Είναι πεποίθησή μας ότι η εγκατάλειψη της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας δεν οδηγεί σε ενιαίο κράτος, αλλά στη διχοτόμηση που είναι καταστροφική για την Κύπρο. Εν πάση περιπτώσει, το πώς θα διαμορφωθεί το μέλλον της Κύπρου είναι θέμα των Κυπρίων και αυτοί είναι τελικά που θα αποφασίσουν.

Ορισμένοι στην Κύπρο που μέχρι πρόσφατα καθημερινά ύβριζαν το ΚΚΕ τώρα όψιμα το έχουν «αγαπήσει» εξαιτίας της αλλαγής της θέσης του στο Κυπριακό. Ανεξαρτήτως της νέας θέσης του ΚΚΕ, εμάς στο ΑΚΕΛ για πάντα θα είναι βαθιά ριζωμένο στην καρδιά μας ως το Κόμμα των αγώνων για εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία και ελευθερία της Ελλάδας, ως το Κόμμα των κοινωνικών αγώνων για πρόοδο και ευημερία της χώρας και του λαού.

Σήμερα μάλιστα ακόμη και ο Τριγάζης, του Συριζα, «εκπλήσσεται δυσάρεστα» από «την πρόσφατη απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για απομάκρυνση από την πάγια θέση του ιστορικού αυτού κόμματος υπέρ της επίλυσης του Κυπριακού» !! ...  

«Αναρωτήθηκα -λέει, που οφείλεται αυτή η αλλαγή θέσης, που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το ΑΚΕΛ, δηλαδή, το αδελφό κόμμα της Κύπρου, αλλά είναι και εκτός γραμμής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και της παγκόσμιας αριστεράς.  

...Μήπως η ηγεσία του ΚΚΕ ...προσχωρεί στην άποψη ότι η γραμμή για το Κυπριακό πρέπει να εκπορεύεται από την Αθήνα; Μήπως διαφοροποιείται έγκαιρα(;) «βγάζοντας την ουρά του απέξω», από τυχόν επίλυση του Κυπριακού μέσα από τις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις Αναστασιάδη -Ακιντζί; Αναρωτιέμαι, διατηρεί το ΚΚΕ σχέσεις με τους τουρκοκύπριους κομμουνιστές ή αποφεύγει να τους συναντήσει όταν επισκέπτεται την Λευκωσία;

Κατανοώ τη δύσκολη θέση, στην οποία έχει περιέλθει η ηγεσία του ΚΚΕ, βλέποντας το πορτογαλικό ΚΚ να συμμαχεί για κυβέρνηση με τους σοσιαλιστές και το Μπλόκο. Γιατί, όμως, να έρθει σε αντίθεση με το ΑΚΕΛ, το μόνο ΚΚ που εξέλεξε κομμουνιστή πρόεδρο  (Δ Χριστόφιας) σε χώρα-μέλος της ΕΕ.

Το ΑΚΕΛ έχει πρωταγωνιστήσει διαχρονικά στους αγώνες του κυπριακού λαού, ενώνοντας ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους. ...Υπενθυμίζω ότι η σταθερά ανεξάρτητη και φιλειρηνική πολιτική του Προέδρου  Μακαρίου, που υποστηριζόταν και από το ΑΚΕΛ και ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις του νησιού, δεν άρεσε στις ηγεσίες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που χαρακτήριζαν τον  Κύπριο Πρόεδρο «Κάστρο της Μεσογείου». Αλλά τον Μακάριο πολέμησε και η κυπριακή δεξιά, με επικεφαλής τον Γρίβα ...

Αγνοεί, άραγε, το ΚΚΕ ότι οι δυνάμεις αυτές χαρακτήριζαν τον Μακάριο, και πολύ περισσότερο το ΑΚΕΛ «ενδοτικό»; Αγνοεί, άραγε, η ηγεσία του ΚΚΕ ότι χάρη και στο ΑΚΕΛ, η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε εξ αρχής στο Κίνημα των Αδεσμεύτων, αποφεύγοντας πιέσεις να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ;

...

Καταλήγω με το εξής ερώτημα: Ποιοι δεν θέλουν λύση του Κυπριακού, παρότι υπάρχουν σήμερα βάσιμες ελπίδες;  Απαντώ ότι δεν είναι μόνο οι εθνικιστές της μιας και της άλλης πλευράς στην Κύπρο, ούτε της Άγκυρας και της Αθήνας, αλλά κυρίως οι κεφαλαιοκράτες

...μμμάλιστα !! το ψάρεμα σε θολά νερά προσφιλής τακτική αλλά ότι το ΚΚΕ σε αγαστή συνεργασία, με τους εχθρούς του κυπριακού λαού απεργάζεται ... (κλπ) ξεπερνάει τα όρια του θράσους. 

Ας δούμε όμως τα πραγματικά γεγονότα: 

ΑΚΕΛ-ΑΡΙΣΤΕΡΑ-ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ Σταθερές αρχές κλπ

Το «Κυπριακό», έτσι κι αλλιώς λόγω της γαιοστρατηγικής θέσης και της ιστορίας του νησιού, των συνεχών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κλπ ήταν διαχρονικά ένα διεθνές ζήτημα και αγκάθι και μέσα σ' αυτά τα πλαίσια -δηλ. διαχρονικά πάντα, με ό,τι αυτό σημαίνει, πρέπει να ειδωθεί η στάση του λαού και της κυβέρνησης. Τι σχέση μπορεί να έχει πχ. η περίοδος του Μακάριου και των «αδέσμευτων», όταν υπήρχε μια πολιτικοστρατιωτικά κραταιά ΕΣΣΔ με τη σημερινή περίοδο;;

Τι σχέση μπορεί να έχει η (πολυζωνική) ομοσπονδία, σαν το αγωνιστικό αίτημα ζύμωσης και πάλης μετά το πραξικόπημα της Αθήνας και την Τουρκική εισβολή με τη διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία, (ουσιαστικά διχοτόμησης -σχέδιο Ανάν), που ο κυπριακός λαός είχε απορρίψει το 2004 και εμφανίζεται πάλι «εκσυγχρονισμένο» -εκβιαστικά εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης σαν «λύση»;; -και μάλιστα με τυμπανοκρουσίες ...όποιος προλάβει.

Μας μιλάνε για την αδιαλλαξία (Τούρκων και ιμπεριαλιστών) για το μοναδικό εφικτό, ίσως και για ένα νέο compromesso storico -έστω και σαν αναγκαίο κακό, όπου όλοι πρέπει να προσαρμοστούμε, γιατί αλλιώς χάνονται τα πάντα.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι: αν υποθέσουμε πως περπατάει το σχέδιο, οι εμπλεκόμενοι λαοί, γιατί θα ήταν φαρισαϊσμός και εθελοτυφλία να διατείνεται κανείς πως ξαφνικά αφορά μόνο τους (ελληνο_τουρκο)κύπριους, ενώ όχι απλά επηρεάζει αλλά δημιουργεί και τετελεσμένα και για άλλους λαούς (και μιλάμε συγκεκριμένα για την περιοχή και όχι γενικά και αόριστα, δηλ για κάτι σαν παράπλευρες απώλειες)... οι εμπλεκόμενοι λαοί λοιπόν, θα παλεύουν τουλάχιστον από καλύτερες θέσεις;; Η απάντηση είναι ΟΧΙ!

Αν λοιπόν η ηγεσία του ΑΚΕΛ παραμυθιάζεται, με κάποια «ωραία» σαν εκείνα που λέει ο Τριγάζης, πως σχεδόν σερβίρουν λύση -ευκαιρία (αλήθεια ποιοι κάνουν το σχέδιο;; κάποιοι «λαοί»;;) ολισθαίνοντας προς το ρεφορμισμό και τη σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή κάνοντας συγκεκριμένη ταξική - ιδεολογική επιλογή, ε... αυτό δεν είναι μόνο δικό της πρόβλημα, ώστε να μένει στο απυρόβλητο, είναι και δικό μας.

Η περίοδος -με τραγικές συνέπειες για το παγκόσμιο κίνημα, της δήθεν και κατ' ευφημισμό «μη επέμβασης», έχει -ευτυχώς περάσει ανεπιστρεπτί.

Τι θα έπρεπε δηλαδή να γίνει;; Να μετατραπεί το ΚΚΕ σε χειροκροτητή της κυβέρνησης Αναστασιάδη, επειδή αποφάσισε να συμπλεύσει μαζί της το ΑΚΕΛ στη δημιουργία ενός προτεκτοράτου με αντάλλαγμα κάποια ψίχουλα και μετά «βλέπουμε»;

Το ΚΚΕ δε διανοήθηκε ποτέ να συγκυβερνήσει με τον Συριζα (και η στάση του επιβεβαιώνεται καθημερινά από την ίδια τη ζωή). Το ΑΚΕΛ δε διδάχτηκε τίποτε από την 5/χρονη συνεργασία του; από τη στάση της ΕΕ κλπ. αλλά διατηρεί ακόμη αυταπάτες;;

Δυστυχώς δεν μπορείς να είσαι «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ»

Ή αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορεί, ούτε ο δικός σου λαός ούτε κανένας άλλος λαός, να βγει κερδισμένος από τους οξυμένους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, αναγορεύοντας τον εαυτό σου σε (δήθεν) «παίκτη» εν μέσω μάλιστα καπιταλιστικής κρίσης  ή αυταπατάσαι, ελπίζοντας ότι κάνοντας το μαϊντανό σε ένα αγώνα που έχει να κάνει με την αναδιανομή των αγορών, όπου παίζουν γίγαντες ... ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Ρωσία, ακόμη και η Τουρκία ... σε μια περιοχή που είναι πυριτιδαποθήκη (Μεσόγειος, Μέση Ανατολή).

Που σημαίνει: ή συγκρούεσαι, ή όπως λέει ο λαός μας, «σε τρώει η μαρμάγκα»

Και κρίνεσαι γι αυτό ...«τα στερνά τιμούν τα πρώτα», που συνήθιζε να λέει και ο Χαρίλαος

Και για να μιλήσουμε με στοιχεία: ανέφερα παραπάνω (copy-paste) την (επιθετική και με υπονοούμενα) θέση του ΑΚΕΛ απέναντι στο ΚΚΕ

Ας δούμε τώρα τι λέει πραγματικά το ΚΚΕ την ουσία του ζητήματος, χωρίς προσπάθειες εντυπωσιασμού κλπ

1)  Η συνέντευξη στην ιστοσελίδα του MEGAONE, TVONEnews της Κύπρου, που έδωσε ο Θανάσης Παφίλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του Κόμματος.

– Δεν προβληματίζει το ΚΚΕ το γεγονός ότι η απόφαση σας μπορεί να πλήξει το ΑΚΕΛ, με το οποίο σας συνδέουν ιδιαίτερες σχέσεις, και μάλιστα σε μια περίοδο που η διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού, η οποία στηρίζεται και από το ΑΚΕΛ, τυγχάνει αμφισβήτησης από αρκετές πλευρές;

Η στάση του ΚΚΕ πηγάζει από τη βαθιά διεθνιστική αλληλεγγύη του στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα της Κύπρου, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, Αρμένιους, Μαρωνίτες ή Λατίνους, και βρίσκεται σε αντίθεση με τα μονοπωλιακά συμφέροντα που προωθούν ένα νέο διχοτομικό σχέδιο, για να βάλουν απρόσκοπτα στο χέρι το φυσικό πλούτο.

Η ηγεσία του ΑΚΕΛ έχει κάνει τις δικές της επιλογές και η εναρμόνιση της με το κυβερνητικό, προεδρικό πλαίσιο, που έχει τη στήριξη των ΗΠΑ, της ΕΕ και ειδικά της Βρετανίας, είναι λαθεμένη, αδιέξοδη και οδηγεί σε μεγάλες περιπέτειες τον κυπριακό λαό.

– Το ΑΚΕΛ, παρόλο που δεν παραγνωρίζει τους αγώνες του ΚΚΕ, όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή του, εντούτοις καθιστά σαφές προς το Κουμμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος ότι «το μέλλον της Κύπρου είναι θέμα των Κυπρίων και αυτοί είναι τελικά που θα αποφασίσουν».

α) Δεν νομίζετε ότι σε μια τόσο κρίσιμη φάση της διαδικασίας, η πολιτική σας «αναθεώρηση» ενδεχομένως να δυναμιτίζει την κατάσταση;

β) Λαμβάνετε το ξεκάθαρο, αλλά σαφέστατο μήνυμα που σας στέλνει το ΑΚΕΛ;

Τον πρώτο λόγο έχει ο λαός της Κύπρου, που όπως και το 2004 πρέπει να απορρίψει τη νέα διχοτομική λύση, αλλά το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο. Να υπενθυμίσω πως τότε, το 2004, το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα στο ελληνικό Κοινοβούλιο που οργάνωσε κινητοποίηση κατά του «σχεδίου Ανάν» και κάτω από τη δική του πίεση αποτράπηκε κοινό ανακοινωθέν υπέρ του σχεδίου αυτού, στη σύσκεψη υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Ωστόσο, είναι φανερό πως το Κυπριακό ζήτημα, από τη στιγμή που είναι ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής, ενδιαφέρει και τους άλλους λαούς. Η όποια εξέλιξη δημιουργεί τετελεσμένα και για άλλους λαούς. Επιπλέον, όπως θα σας είναι γνωστό, διάφορες «λύσεις», όπως π.χ. αυτή που περιγράφονταν στο σχέδιο Ανάν, όχι μόνο δεν ήταν δίκαιη και βιώσιμη, αλλά ενέπλεκε σε μεγάλες περιπέτειες τους λαούς της Ελλάδας και της Τουρκίας.

Ο βασικός άξονας των θέσεων του ΚΚΕ παραμένει και εμπλουτίζεται, προβάλλοντας αποφασιστικά τη θέση για ένα και όχι δύο κράτη. Η στάση του ΚΚΕ ενισχύει τον αγώνα του κυπριακού λαού στην πάλη του για Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη.

–   Θεωρείτε ότι η νέα σας πολιτική θέση μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους Τ/κ ώστε να προχωρήσει η διαδικασία;

Σαφώς και μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους Τουρκοκύπριους εργαζόμενους. Όπως θα γνωρίζετε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις και τοποθετείται μετά από μελέτη και με ευθύνη στο κυπριακό πρόβλημα. Ούτε στιγμή το ΚΚΕ δεν παρέλειψε να σημειώνει πως το κυπριακό πρόβλημα είναι διεθνές πρόβλημα, εισβολής και κατοχής του βορείου τμήματος της Κύπρου από την Τουρκία. Έχει τη σφραγίδα της επέμβασης του ΝΑΤΟ και των γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή, τη σφραγίδα των αστικών τάξεων των Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου, των εθνικιστών, του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, που προκαλεί τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. 

Εμείς ούτε σπιθαμή δεν υποχωρήσαμε από τη θέση για μια Κύπρο Ενιαία, Ανεξάρτητη, με Μία και Μόνη Κυριαρχία, μια Ιθαγένεια και Διεθνή Προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες, με το λαό κυρίαρχο κι αφέντη στον τόπο του. 
Άλλοι υποχώρησαν και ψάχνουν εδώ και χρόνια τη λύση μέσα στην ΕΕ, σε συνιστώντα κράτη και με τη δήθεν «φιλική συνδρομή» των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

Εμείς ως ΚΚΕ έχουμε μια ολοκληρωμένη αντίληψη για το τι είναι προς όφελος του λαού σήμερα.

Πιστεύουμε πως η διέξοδος βρίσκεται στην πάλη ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα, για την εργατική - λαϊκή εξουσία και την κοινωνικοποίηση του πλούτου τους, για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τη διαμόρφωση των συνθηκών για διεθνείς σχέσεις, που θα στηρίζονται στο αμοιβαίο όφελος. Αυτά αφορούν κάθε χώρα και την Κύπρο και το λαό της, σαφώς και τους Τουρκοκύπριους. Αφορούν συνολικά την κοινή συντονισμένη πάλη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στην Τουρκία και άλλων λαών της περιοχής.

Τώρα αν χαρακτηρίζετε «νέα πολιτική θέση» την εγκατάλειψη της ΔΔΟ, πρέπει να σημειώσουμε πως εδώ και δύο χρόνια έχουμε πάψει να αναφερόμαστε σ’ αυτήν. Από τότε δηλαδή, που έγινε πασιφανές πως αυτός ο όρος χρησιμοποιείται ως άλλοθι, για ένα νέο διχοτομικό σχέδιο δύο κρατών, για την «γκετοποίηση». 
Το ΚΚΕ, που σταθερά τάσσονταν και τάσσεται υπέρ μιας Κύπρου Ενιαίας (ένα κράτος και όχι δύο), που με συνέπεια αντιπαλεύει τον εθνικισμό, δεν μπορεί παρά να ταχθεί ενάντια στη «διζωνικότητα» και στα δύο «Συνιστώντα Κράτη», που ανακυκλώνουν την διαίρεση του λαού σε εθνοτική, γλωσσική, θρησκευτική βάση και να εκφράσει την αναγκαιότητα της ενιαίας οργάνωσης και της κοινής πάλης της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων της Κύπρου, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, Αρμενίων, Λατίνων και Μαρωνιτών, ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ.

Θεωρείτε ότι είναι εφικτά τα όσα προτείνετε ως προς την ολοκλήρωση της διαδικασίας επίλυσης του Κυπριακού και την επανένωση της Κύπρου και του λαού της, ειδικότερα εάν ληφθεί υπόψη το γεγονός των αυξανόμενων ροών εποικισμού, της αλλοίωσης του πληθυσμού, της απομόνωσης και συνεχώς αυξανόμενης εξάρτησης των Τουρκοκυπρίων, αλλά και των κατεχομένων, από την Τουρκία και των τετελεσμένων που δημιουργούνται επί κυπριακού εδάφους;  

Όσο επικίνδυνη είναι η καλλιέργεια κίβδηλης ευφορίας, πως δήθεν τώρα υπάρχουν οι όροι που θα οδηγήσουν σε δίκαιη λύση το Κυπριακό, άλλο τόσο επικίνδυνη και μίζερη είναι η υποταγή του λαού στους σημερινούς αρνητικούς συσχετισμούς. Οι συσχετισμοί, όμως, είναι για να αλλάζουν κι αυτό μπορεί να γίνει μόνον αν οι λαοί αγωνιστούν, στη βάση των κοινών ταξικών συμφερόντων τους, αν συγκρουστούν με τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Υποταγή στους αρνητικούς συσχετισμούς οδηγεί στο «σφάξε με αγά μου να αγιάσω».

Διαφωνείτε με την πεποίθηση του ΑΚΕΛ ότι «η εγκατάλειψη της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας δεν οδηγεί σε ενιαίο κράτος, αλλά στη διχοτόμηση που είναι καταστροφική για την Κύπρο»; Αν ναι, τότε ποια η εναλλακτική;

Στην Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ αναδεικνύεται το πως διαχρονικά διαμορφώθηκε η Δικοινοτική - Διζωνική Ομοσπονδία, που σήμερα προβάλλεται ως η «καρδιά» της λύσης του κυπριακού προβλήματος. Υπογραμμίζεται πως από τη δεκαετία του '60, μεθοδικά, σχεδιασμένα, η τουρκική αστική τάξη προσπάθησε να δημιουργήσει τετελεσμένα για τη δημιουργία δύο κρατών, αξιοποιώντας τα προβλήματα των συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου, τη θέση για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, τη δράση εθνικιστικών δυνάμεων, και από τις δύο πλευρές και πολύ περισσότερο το πραξικόπημα που οργανώθηκε στην Κύπρο με ευθύνη της χούντας. Σημειώνεται πως χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της συγκρότησης θυλάκων και μεταφέρθηκαν Τουρκοκύπριοι σε συγκεκριμένες περιοχές, για τη διαμόρφωση εδαφικής τουρκοκυπριακής ζώνης, ενώ οι τουρκικές επιδιώξεις ολοκληρώθηκαν με την εισβολή και κατοχή, με τον «Αττίλα 1» και τον «Αττίλα 2», τον Ιούλη και τον Αύγουστο του 1974, αντίστοιχα. Μετά την εισβολή, το τουρκικό κράτος δούλεψε συστηματικά για να περάσει η θέση της Δικοινοτικής - Διζωνικής Ομοσπονδίας και πέτυχε να περιληφθεί η θέση αυτή - ως συμβιβασμός - στα υλικά των συνομιλιών, ως βάση εκ μέρους του, για διχοτομική, συνομοσπονδιακή λύση, δύο κρατών. Το 1983 ανακηρύχθηκε η «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» και το ψευδοκράτος αξιοποιήθηκε και πάλι για τη δημιουργία τετελεσμένων. Τι αποδεικνύεται λοιπόν; Πως στην πράξη, μια θέση τακτικής, ένας «έσχατος συμβιβασμός» της ελληνοκυπριακής πλευράς, που οδήγησε στη θέση της Δικοινοτικής - Διζωνικής Ομοσπονδίας, μετατράπηκε στη συνέχεια σε θέση αρχής και θεμέλιο της λύσης για το Κυπριακό και σήμερα αξιοποιείται για να νομιμοποιηθεί η εισβολή και κατοχή, με τη δημιουργία δύο συνιστωντών κρατών. Η ζωή είναι αυτή που δείχνει το πόσο επιζήμια είναι αυτή η θέση που οδηγεί στη διαίρεση το λαό της Κύπρου, αλλά και σε επιπλοκές τους λαούς της Ελλάδας, της Τουρκίας και της ευρύτερης περιοχής. Η διχοτομική λύση πρέπει να εγκαταλειφθεί, προς το συμφέρον των λαών και σε βάρος των σχεδίων των ΗΠΑ, της ΕΕ, των αστικών τάξεων και μονοπωλίων.

Δεν σας προβληματίζει το γεγονός ότι η θέση σας μπορεί να τύχει εκμετάλλευσης, αφού σύμφωνα με το ΑΚΕΛ, «ορισμένοι στην Κύπρο που μέχρι πρόσφατα καθημερινά ύβριζαν το ΚΚΕ τώρα όψιμα το έχουν “αγαπήσει” εξαιτίας της αλλαγής της θέσης του στο Κυπριακό»; 

Το ΚΚΕ έχει μια Ιστορία 100 χρόνων, δεν είναι χθεσινό στην πολιτική. Έρχεται από μακριά, από τους σκληρούς κι αιματηρούς αγώνες, που τους συνεχίζει και σήμερα, στις σύγχρονες συνθήκες, με «πυξίδα» του την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, τα λαϊκά συμφέροντα, την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Αντιτασσόμαστε στη συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων σε αστικές κυβερνήσεις, στη διαχείριση της βαρβαρότητας του καπιταλισμού και παλεύουμε για την ανατροπή του.

Τώρα, αν κάποιοι δηλώνουν πως «αγαπούν το ΚΚΕ», αλλά στηρίζουν τον καπιταλισμό, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τα οποία αντιπαλεύει το ΚΚΕ, είναι προφανές ότι το κάνουν για τους δικούς τους λόγους. Όπως κι εκείνοι που δηλώνουν πως «έχουν στην καρδιά τους ριζωμένο το ΚΚΕ», αλλά στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του, που εφαρμόζει την πιο βάρβαρη κι αντιλαϊκή πολιτική που έχει γνωρίσει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

Έχουμε εμπιστοσύνη στους λαούς, στο πολιτικό κριτήριό τους, στην εμπειρία τους, που στο τέλος «θα βάλει τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του» και θα «ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι». 

 Η συνένετευξη >  εδώ

2) Στις 2 Νοε έγινε συνάντηση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημ. Κουτσούμπα με τον Πρ. Παυλόπουλο

Μετά τη συνάντηση, ο Δ. Κουτσούμπας έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις:

Ο ελληνικός λαός πρέπει να επαγρυπνεί για τις εξελίξεις στην περιοχή

 «Ενημέρωσα τον κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας σχετικά με τις εξελίξεις στην περιοχή και τις θέσεις του ΚΚΕ. Η όξυνση των αντιθέσεων, των ανταγωνισμών, οι πολεμικές συγκρούσεις και η συσσώρευση στρατιωτικών όπλων και δυνάμεων σε όλη την περιοχή, από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, τη Μ. Θάλασσα, το Αιγαίο και τη Μ. Ανατολή, δεν προοιωνίζονται θετικά βήματα και ζητήματα για τους λαούς και κυρίως για τον ελληνικό λαό.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να επαγρυπνεί. Το ΚΚΕ, ιδιαίτερα, με ζητήματα που αφορούν - αυτό που ονομάζουμε - εθνικά θέματα της χώρας, οι προκλητικές δηλώσεις, για παράδειγμα, συνεχόμενες το τελευταίο διάστημα από τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ερντογάν, η αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, η αμφισβήτηση του Αιγαίου και των νησιών της πατρίδας μας, όπως επίσης και οι εξελίξεις με το νέο "σχέδιο Ανάν", ουσιαστικά σχέδιο διχοτόμησης της Κύπρου που προωθείται αυτό το διάστημα με εντατικούς ρυθμούς, θα πρέπει να μας κάνουν να βρεθούμε ακόμα περισσότερο σαν ελληνική κοινωνία, σαν ελληνικός λαός σε ετοιμότητα, σε επαγρύπνηση και σε κινητοποίηση.

Το ΚΚΕ θα συμβάλει, θα συνεχίσει να συμβάλει με την τοποθέτησή του υπεύθυνα, σταθερά, έτσι ώστε να αξιοποιείται στην κατεύθυνση της επίλυσης αυτών των προβλημάτων, όλων, σε όφελος της ειρήνης, σε όφελος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, της Κύπρου, σε όφελος των λαών της περιοχής».

Οι θέσεις του ΚΚΕ βοηθάνε στην επίλυση του κυπριακού προβλήματος

Εξερχόμενος του Προεδρικού Μεγάρου και ερωτηθείς για το σχόλιο του ΑΚΕΛ για τη θέση του ΚΚΕ για το Κυπριακό, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε:

«Το ΑΚΕΛ έχει δικαίωμα να έχει τις θέσεις του, όπως και το ΚΚΕ υπεύθυνα, σοβαρά και σταθερά αναπτύσσει τις θέσεις του γύρω από το κυπριακό πρόβλημα. Μόνο να σας θυμίσω ότι ήταν το ΚΚΕ που μίλησε για το "σχέδιο Ανάν", για την ανάγκη να ρωτηθεί και ο κυπριακός λαός και να πει αυτό το στεντόρειο "όχι" που τελικά είπε. Εάν δεν υπήρχε το ΚΚΕ με αυτή του θέση και άλλες δυνάμεις, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε αυτή την εξέλιξη εκείνη την περίοδο.

Έτσι και σήμερα. Ο συμβιβασμός που είχε γίνει, για παράδειγμα, ο επώδυνος συμβιβασμός, όπως και το ΑΚΕΛ και άλλα κόμματα της Κύπρου και της Ελλάδας έλεγαν, σε σχέση με τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, που ήταν κυρίως θέση της Τουρκίας και του τουρκοκυπριακού "κράτους" διαχρονικά, έφτασε να θεωρείται θέσφατο, θέση αρχής. Και μάλιστα, όχι μόνο αυτό, αλλά να εξελίσσεται σήμερα, στην ουσία, σε διχοτομική λύση, σε δύο συνιστώντα κράτη.

Δεν μιλάμε δηλαδή για διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, αλλά μιλάμε για μία συνομοσπονδία, μιλάμε για δύο κράτη που θα έχουν δικό τους σύνταγμα, δικιά τους σημαία και βεβαίως θα είναι επίφαση η ομοσπονδία και η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία.

Αυτά τα ζητήματα είναι πολύ σοβαρά και θα έλεγα ότι και το ΑΚΕΛ και άλλα κυπριακά κόμματα, όπως και τα ελληνικά κόμματα, θα πρέπει να αξιοποιήσουν αυτή την εξέλιξη, αυτές τις θέσεις του ΚΚΕ, να τις μελετήσουν βαθύτερα, γιατί βοηθάνε στην επίλυση του κυπριακού προβλήματος και όχι στη διχοτόμηση της Κύπρου».

πηγή >  1 ... 2

3) Πριν λίγες μέρες έγινε στο Βιετνάμ η καθιερωμένη Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων (η 18η) 

Πληροφορίες > 1 ... 2

Στην παρέμβαση του ΚΚΕ (Γ. Μαρίνος -όλο το κείμενο εδώ) αναφέρεται χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων:

«...

Το ΚΚΕ στα πλαίσια της πολύχρονης μελέτης για την ανάλυση των αιτιών, των παραγόντων που οδήγησαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού εκτίμησε ότι η αντεπανάσταση στην EΣΣΔ προήλθε "από τα μέσα και από τα πάνω", ως αποτέλεσμα της οπορτουνιστικής μετάλλαξης του KK και της αντίστοιχης πολιτικής κατεύθυνσης της σοβιετικής εξουσίας, σε περιβάλλον πολύμορφων παρεμβάσεων του ιμπεριαλισμού στην ανάπτυξη του οπορτουνισμού και στην εξέλιξή του σε αντεπαναστατική δύναμη.

Η ανατροπή του σοσιαλισμού συνδέθηκε με τη χρησιμοποίηση καπιταλιστικών εργαλείων για την αντιμετώπιση προβλημάτων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Ακράδαντη πεποίθησή μας είναι ότι οι θέσεις που μιλούν για διάφορα "σοσιαλιστικά μοντέλα" στο όνομα της εθνικής ιδιαιτερότητας δεν πατάνε στο έδαφος των αρχών του επιστημονικού σοσιαλισμού και των νομοτελειών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης .

Δυστυχώς αυτό δεν αφορά μόνο το μικροαστικό-σοσιαλδημοκρατικό πλαίσιο του αποκαλούμενου σοσιαλισμού του 21ου αιώνα που καλλιεργεί αυταπάτες περί εξανθρώπισης του καπιταλισμού και διαιωνίζει της αστική εξουσία και την καπιταλιστική εκμετάλλευση, όπως δείχνουν οι εξελίξεις π.χ. στην Λατινική Αμερική.

Το πρόβλημα είναι βαθύτερο

Η αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης επιχειρείται να υποκατασταθεί από τον αστικό κοινοβουλευτικό δρόμο με φορέα τη διαχείριση των "αριστερών κυβερνήσεων".

Ο σοσιαλισμός που οικοδομήθηκε στον 20ό αιώνα παρά τις αδυναμίες, τα λάθη, τις οπορτουνιστικές επιδράσεις και παρεκκλίσεις χαρακτηρίζεται από το ιστορικό επίτευγμα της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο χάρη στην εργατική εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο, τη συμμετοχή εκατομμυρίων εργατών, εργαζομένων στο κτίσιμο της νέας κοινωνίας.

Η ιστορική συνεισφορά του σοσιαλισμού στην κοινωνική πρόοδο αλλά και η μελέτη των πραγματικών αιτιών, που οδήγησαν στην ανατροπή του, επιβάλλεται να γίνουν κίνητρο για τα ΚΚ, τους κομμουνιστές και κομμουνίστριες σε όλο τον κόσμο, για να δυναμώσει η απαιτητικότητα και να δοθεί αποφασιστική απάντηση στις δυνάμεις της αντικομμουνιστικής αντίδρασης και στον οπορτουνισμό που χειροκρότησαν και στήριξαν την αντεπανάσταση, όπως έκαναν δυνάμεις, που στην πορεία συγκρότησαν το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και άλλα παρόμοια δίκτυα.

Οι δυσκολίες του αγώνα μας είναι μεγάλες, η αστική και οπορτουνιστική πίεση είναι ισχυρή αλλά οι κομμουνιστές έχουν υποχρέωση να επιδείξουν μεγάλη αντοχή και αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση της μαρξιστικής - λενινιστικής κοσμοθεωρίας, να πρωτοστατούν καθημερινά στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, στην αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη, να προσπαθούν να κατακτήσουν σε όλες τις συνθήκες τη σύνδεση της καθημερινής δράσης με τον αγώνα για την επαναστατική εργατική εξουσία.

 

Στην Παρέμβαση ΑΚΕΛ αναφέρεται (όλο το κείμενο > εδώ)

Η 18^η Διεθνής Συνάντηση των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων πραγματοποιείται μέσα στις διεθνείς συνθήκες γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης.  Η κρίση του συστήματος έχει ως αποτέλεσμα την βαθιά όξυνση των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών ανάμεσα στα ισχυρά κέντρα του πλανήτη, την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Η κρίση του συστήματος, οι δεκάδες πολεμικές εστίες και ο κίνδυνος γενικευμένου πολέμου, η υπαρξιακή περιβαλλοντική απειλή για τον πλανήτη, οι εκρηκτικές ανισότητες... τα δομικά αδιέξοδα του καπιταλισμού και την ίδια ώρα υπογραμμίζουν την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του Σοσιαλισμού ως διέξοδο και ως νέο σκαλοπάτι στην Ιστορία της ανθρωπότητας.

Διεθνής Κατάσταση

Η διαδικασία διεθνοποίησης του κεφαλαίου διευρύνεται και βαθαίνει συνεχώς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της τάσης είναι οι κολοσσιαίες συμφωνίες για ενοποίηση των αγορών της ΕΕ με τις ΗΠΑ (TTIP) και τον Καναδά (CETA) αντίστοιχα, ... οι G7, ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σανγκάης, η Οργάνωση Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας καθώς και οι ιδιαίτερες διεργασίες που συντελούνται στα πλαίσια της BRICS και στη Λατινική Αμερική αποτυπώνουν αυτές τις τάσεις, παρά τις μεταξύ τους διαφορές στο είδος και στο βάθος της συνεργασίας. Πιο βαθιά και μόνιμη μορφή έχουν οι διάφορες περιφερειακές καπιταλιστικές ενοποιήσεις, με πιο εξελιγμένο παράδειγμα την Ευρωπαϊκή Ένωση....

Αντίστοιχες διαδικασίες συντελούνται και σε άλλες περιοχές του πλανήτη όπως η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση με επικεφαλής τη Ρωσία, η ASEAN στη Νοτιοανατολική Ασία, το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου...

Αυτή η διαδικασία, εκ της φύσεως της αντιφατική, απελευθερώνει ταυτόχρονα και φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό των διαμορφωμένων μπλοκ αλλά και στο εσωτερικό κρατών ανάμεσα σε διάφορα τμήματα του κεφαλαίου που τα συμφέροντα τους αντιστοιχούν σε διαφορετικούς διεθνείς προσανατολισμούς (βλ. «ευρωσκεπτικισμός» ένταση εθνικιστικών αποσχιστικών τάσεων).

Όλα αυτά έχουν οξυνθεί δραματικά ένεκα της καπιταλιστικής κρίσης η οποία σπρώχνει σε ανακατατάξεις στη διεθνή πυραμίδα του ιμπεριαλισμού, αλλαγές στο συσχετισμό δύναμης, αναζωπύρωση παλαιών και νέων εστιών πολεμικής έντασης, διαμόρφωση νέων συμμαχιών, προώθηση διακρατικών συνεργασιών και εμβάθυνση περιφερειακών ενοποιήσεων που σκοπό έχουν να εξασφαλίσουν στα μονοπώλια των χωρών τους πρόσβαση σε αγορές, πηγές ενέργειας και πρώτες ύλες αλλά και εξαγωγή κεφαλαίων, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στον αδυσώπητο ανταγωνισμό.

Παράλληλα, η ενίσχυση της επιρροής των «μη-δυτικών» δυνάμεων αλλάζει και τη στάση τους στη γεωπολιτική σκακιέρα. Δεν διαφεύγει της προσοχής ότι η Ρωσία είναι μια καπιταλιστική οικονομία και ότι η ΛΔ της Κίνας έχει προχωρήσει σε σοβαρά ανοίγματα στην οικονομία της. Εντούτοις, το κύριο χαρακτηριστικό της εποχής είναι τα επιθετικά σχέδια του ευρωατλαντικού μπλοκ για γεωπολιτική περικύκλωση της Ρωσίας και της Κίνας αντίστοιχα, στα πλαίσια των ανταγωνισμών για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών. Η όξυνση αυτών των ανταγωνισμών καθίσταται εκρηκτική σε τρία χαρακτηριστικά σημεία του πλανήτη με τεράστια διακυβεύματα για τις ενεργειακές τιτανομαχίες της εποχής μας.

Φωτεινός φάρος και πηγή έμπνευσης για τους λαούς του κόσμου παραμένει η Κούβα...

...

Το ΑΚΕΛ υποστηρίζει ότι υπάρχει μεγάλο περιθώριο για ανάπτυξη κοινής δράσης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους στην περιοχή, ενάντια στην εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου των χωρών μας από τα πολυεθνικά μονοπώλια, υπέρ του αγώνα των λαών μας για ειρήνη, δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία και σοσιαλισμό. Προς αυτή την κατεύθυνση, πρέπει να ενισχυθούν οι αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους λαούς της περιοχής και στους πρόσφυγες, η αλληλοενημέρωση των μελών και των φίλων των Κομμάτων μας για τα θέματα της περιοχής μας, η αξιοποίηση του βήματος των κοινοβουλίου για προβολή των ζητημάτων της περιοχής. Ειδικότερος στόχος πάλης είναι το αίτημα για ανακήρυξη της Μέσης Ανατολής σε Ζώνη Ελεύθερη από Όπλα Μαζικής Καταστροφής, ένας στόχος με αντιιμπεριαλιστικό και φιλειρηνικό προσανατολισμό που  μπορεί να συσπειρώσει ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις των χωρών της περιοχής.

Ευρωπαϊκή Ένωση

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενδυναμώνει το χαρακτήρα της ως προωθημένη μορφή καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Στη βάση αυτή, λαμβάνουν χώρα διεργασίες που εμβαθύνουν την ολοκλήρωση της ΕΕ σε μια πορεία νεοφιλελευθερισμού, μιλιταρισμού αλλά και ομοσπονδιοποίησης όπου η κυριαρχία των κρατών και των λαών περιορίζεται δραματικά και μεταφέρεται σε επίπεδο ΕΕ. Το πολυσυζητημένο δημοκρατικό έλλειμμα της ΕΕ...

Την ίδια στιγμή τα ηγετικά κράτη της ΕΕ, ανάμεσα σε αντιθέσεις και συμμαχίες, διαδραματίζουν ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο επιβολής των πολιτικών και των συμφερόντων τους, κάτι που υπογραμμίζει τις δομικές ανισοτιμίες που έχει το οικοδόμημα της ΕΕ. Οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε κράτη-μέλη της ΕΕ και η άνοδος του αντιδραστικού ευρωσκεπτικισμού αφορούν αντικρουόμενα καπιταλιστικά συμφέροντα και ανταγωνισμούς ανάμεσα σε μερίδες του μεγάλου κεφαλαίου. Άλλωστε, υπάρχει πλήρης σύμπνοια ανάμεσα στα κράτη-μέλη, τους θεσμούς και τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της ΕΕ όταν πρόκειται να επιβληθούν μέτρα υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και ενάντια στους λαούς και τους εργαζόμενους.

...

Η πραγματικότητα που διαμορφώνει η ιδιότητα του κράτους-μέλους της ΕΕ θέτει επιπρόσθετα καθήκοντα για τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα των ευρωπαϊκών κρατών. Παρότι το εθνικό πεδίο πάλης παραμένει το πρωτεύον, τα κόμματα του δικού μας χαρακτήρα έχουν το καθήκον να παλεύουν και στο ευρωπαϊκό πεδίο, να επεξεργάζονται τις θέσεις τους έναντι της ΕΕ και των πολιτικών της, να ενισχύουν συνεχώς τη μεταξύ τους ανταλλαγή απόψεων, το συντονισμό και την ενότητα δράσης. Ιδιαίτερης σημασίας είναι το καθήκον της κοινής δράσης ενάντια στην περαιτέρω συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών της ΕΕ και της μεταφοράς πρόσθετων εξουσιών στις Βρυξέλλες.

Κύπρος – Κυπριακό

Η Κύπρος, το νοτιοανατολικό άκρο της Ε.Ε. είναι το μόνο κράτος-μέλος της ΕΕ που βρίσκεται στο κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου. Η 42χρονη κατοχή και ο εποικισμός του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία και η ντε φάκτο διχοτόμηση του νησιού και του κοινοτικού διαχωρισμού του λαού της αποτελεί τη μεγάλη πληγή της Κύπρου. Το Κυπριακό είναι πρωτίστως διεθνές πρόβλημα εισβολής, κατοχής, παράνομου εποικισμού, εθνικού ξεκαθαρίσματος και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Ταυτόχρονα όμως, το Κυπριακό έχει την εσωτερική του πτυχή που αφορά τις σχέσεις της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής κοινότητας και ειδικότερα τη συνταγματική πολιτειακή δομή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το ΑΚΕΛ έχει ως στρατηγικό στόχο τη λύση του Κυπριακού, ώστε να τερματιστεί η κατοχή και η διαίρεση της Κύπρου, να επανενωθεί ο λαός, το έδαφος, η οικονομία και η κοινωνία του νησιού.

Για το ΑΚΕΛ, η απαλλαγή από την ξένη κατοχή και η επανένωση του κυπριακού λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, αποτελεί ουσιαστική προϋπόθεση για να τεθεί ο στόχος του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κυπριακής κοινωνίας.

Επιπρόσθετα, η επίλυση του Κυπριακού καθίσταται επιτακτική λαμβανομένου υπόψη ότι η πάροδος του χρόνου δημιουργεί σοβαρά αρνητικά τετελεσμένα επί του εδάφους αλλά και στη δημογραφική σύνθεση του πληθυσμού, μέσω του εποικισμού στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα του νησιού, όπου η Τουρκία το 1983  έχει ανακηρύξει παράνομα το μη αναγνωρισμένο μόρφωμα της λεγόμενης «Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου».

...

Με βάση αυτά τα δεδομένα, το ΑΚΕΛ παραμένει προσηλωμένο στην εξεύρεση λύσης του Κυπριακού το συντομότερο δυνατόν αλλά, παράλληλα, υπογραμμίζει ότι το σημαντικότερο είναι το περιεχόμενο της λύσης. Η λύση για την οποία παλεύει το ΑΚΕΛ πρέπει να απελευθερώνει και να επανενώνει την Κύπρο και το λαό της μέσα από:

§  Τον τερματισμό της κατοχής και του εποικισμού

§  Την κατάργηση των όποιων επεμβατικών δικαιωμάτων και του αναχρονιστικού καθεστώτος των εγγυήσεων. Το ΑΚΕΛ απορρίπτει την οποιαδήποτε εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο θέμα της ασφάλειας ή οποιαδήποτε σενάρια για ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στο ΝΑΤΟ ή στο ΝΑΤΟϊκό πρόγραμμα «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη».

§  Την αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας και της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας

§  Την αποκατάσταση της ενότητας του κράτους, του λαού, των θεσμών και της οικονομίας.

§  Τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βασικών ελευθεριών όλων των Κυπρίων, περιλαμβανομένου του δικαιώματος επιστροφής προσφύγων στα σπίτια και τις περιουσίες τους

§  Την πλήρη αποστρατιωτικοποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας

Σε σχέση με την εσωτερική-συνταγματική πτυχή του Κυπριακού, το ΑΚΕΛ μένει σταθερά προσηλωμένο στη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία με μία κυριαρχία, μια διεθνή προσωπικότητα, μία ιθαγένεια και με πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων όπως καθορίζεται από τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.  Αυτή η λύση έχει συμφωνηθεί από τις ηγεσίες των δύο κοινοτήτων από το 1977 και έκτοτε έχει επαναβεβαιωθεί επανειλημμένα και έχει υιοθετηθεί...

Το ΑΚΕΛ έχει διακηρύξει επανειλημμένα ότι κανείς δεν μπορεί να αναμένει τη στήριξη μας σε λύση που δεν θα στηρίζεται στις βασικές αρχές όπως τις περιέγραψε με σαφήνεια το Πολιτικό Γραφείο της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ στις 17 Σεπτεμβρίου.

Η γραμμή του ΑΚΕΛ στο Κυπριακό θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στην εξής θέση:

Είμαστε έτοιμοι για ένα έντιμο συμβιβασμό μεταξύ Ε/κ και Τ/κ αλλά δεν θα δεχθούμε συμβιβασμό με την κατοχή, τη διχοτόμηση και το ΝΑΤΟ.

...

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η συνέχιση της διεθνιστικής αλληλεγγύης του παγκόσμιου κομμουνιστικού και προοδευτικού κινήματος προς τον αγώνα του κυπριακού λαού είναι εξαιρετικά πολύτιμη. 

Διεθνές κομμουνιστικό κίνημα

Παράλληλα και παρά τις διαφορές, το ΑΚΕΛ πιστεύει ακράδαντα και αποδεικνύεται στην πράξη ότι υπάρχει τεράστιο πεδίο για ενότητα δράσης όλων των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων σε μια σειρά από ζητήματα και ότι πρέπει να αναπτύσσουμε διαρκώς όσα μας ενώνουν.

1.   Υποστήριξη στο αντιπολεμικό-φιλειρηνικό κίνημα και το κίνημα διεθνούς αλληλεγγύης μέσα από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης το οποίο πρέπει να διατηρεί και να ενισχύει τον πλατύ, μαζικοπολιτικό αντιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα, μέσα από κοινές εκστρατείες (πχ. για τα πυρηνικά)

2.   Υποστήριξη στις οργανώσεις του διεθνούς κινήματος (ΠΣΟ, ΠΟΔΝ, ΠΔΟΓ)

3.   Αλληλεγγύη στους λαούς της Παλαιστίνης, της Συρίας και ολόκληρης της Μέσης Ανατολής ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους.

4.   Αλληλεγγύη στους λαούς της Κούβας, της Βενεζουέλας και συνολικά της Λατινικής Αμερικής.

5.   Κοινές δράσεις στο μέτωπο για τη σωτηρία του περιβάλλοντος.

6.   Δράσεις και κοινές πρωτοβουλίες για εορτασμό της επετείου των 100χρόνων της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.

7.   Κοινό μέτωπο ενάντια στον αντικομμουνισμό, την επιχείρηση εξίσωσης φασισμού-κομμουνισμού, την παραχάραξη της ιστορίας του 20ου αιώνα και της προσφοράς του σοσιαλιστικού συστήματος. 

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ ΘΕΤΕΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΓΙΑ ΕΝΙΑΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

Βιετνάμ
18η Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων

Το θέμα της φετινής Συνάντησης, που ξεκίνησε χτες στο Βιετνάμ και ολοκληρώνεται στις 30 Οκτώβρη, είναι: «Καπιταλιστική κρίση και ιμπεριαλιστική επιθετικότητα - Τακτικές και Στρατηγικές των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στην πάλη για την ειρήνη, τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, το σοσιαλισμό».

Η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ αποτελείται από τον Γ. Μαρίνο, μέλος του ΠΓ, τον Ελισαίο Βαγενά, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων, και την Δανάη Χέλμη, συνεργάτη του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων.

O Γ. Μαρίνος, ανάμεσα σε άλλα σημείωσε:

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας χαιρετίζει τη 18η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων και ευχαριστεί θερμά το ΚΚ Βιετνάμ για τη φιλοξενία.
Το Κόμμα μας έχει εκφράσει τη διεθνιστική του αλληλεγγύη και έχει σταθεί πολλές δεκαετίες στο πλευρό του βιετναμέζικου λαού στην πάλη του ενάντια στη γαλλική και γιαπωνέζικη αποικιοκρατία, στην ιμπεριαλιστική επέμβαση και τα εγκλήματα των ΗΠΑ.
Η λαμπρή νίκη της εργατικής τάξης, του λαού του Βιετνάμ με την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος και του ηγέτη του συντρόφου Χο Τσι Μινχ αποτέλεσε μεγάλη νίκη διεθνούς σημασίας και απέδειξε ότι όταν ο λαός είναι αποφασισμένος, καλά οργανωμένος και εξοπλισμένος, μπορεί να νικήσει ισχυρούς αντιπάλους- δυνάστες, να σπάσει τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Η ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος είναι γεμάτη από ηρωικές σελίδες και αποτελεί πολύτιμη πηγή για μελέτη και εξαγωγή διδαγμάτων που θα δώσουν δύναμη στους κομμουνιστές να ανταποκριθούν στις σύνθετες συνθήκες της ταξικής πάλης, κοιτάζοντας μπροστά, παλεύοντας για την ανατροπή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού -κομμουνισμού. (...)

ΝΑ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΑΞΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Η διεθνής, συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που εκδηλώθηκε το 2008 - 2009 σημαδεύει τις εξελίξεις μέχρι σήμερα και οι αιτίες της βρίσκονται στην καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, το κριτήριο του κέρδους, που είναι η κινητήρια δύναμη της άναρχης ανάπτυξης, στην όξυνση της βασικής αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και της εργασίας και στην καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της.
Αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις αποσιωπούν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και παρουσιάζουν ως αιτίες π.χ. τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, τις τράπεζες και τους τραπεζίτες, προκαλώντας συγχύσεις, καλλιεργώντας αυταπάτες για τη δυνατότητα φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού. (...)
Τα επιτελεία των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και πάλι ανησυχούν. Η καπιταλιστική μηχανή δεν παίρνει μπροστά, οι αστικές μελέτες αναθεωρούν προς τα κάτω τους δείκτες της ανάπτυξης, η κρίση συνεχίζεται σε χώρες με ενδιάμεση θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα όπως η Ελλάδα αλλά και πιο ισχυρές, όπως η Ρωσία, η Βραζιλία, σημειώνεται στασιμότητα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, επιβράδυνση της κινέζικης οικονομίας.
Οι εκτιμήσεις για την επόμενη περίοδο υπολογίζουν τις επιδράσεις των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και πολέμων, την προβληματική κατάσταση χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων (Deutsche Bank, Ιταλικές τράπεζες, κ.ά.), τις συνέπειες του Brexit.
Στις συνθήκες αυτές, η ανάλυση των κομμουνιστών για τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, αλλά και τον ταξικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης αποκτά μεγάλη σημασία για την προετοιμασία του εργατικού - λαϊκού κινήματος και το δυνάμωμα της ταξικής πάλης, για να κατανοηθεί από την εργατική τάξη η σημασία της σοσιαλιστικής οργάνωσης της παραγωγής που είναι ο μόνος δρόμος για την εξάλειψη των αιτιών της κρίσης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. (....)

Να ανοίξει ουσιαστική συζήτηση σε σοβαρά ζητήματα στρατηγικής - τακτικής

Είναι γνωστό ότι το κομμουνιστικό κίνημα αντιμετωπίζει ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική κρίση, φέρει βαθιά τα σημάδια της αντεπανάστασης και της ισχυρής επίδρασης του οπορτουνισμού στις γραμμές του.
Μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση στη Σοβιετική Ενωση και στα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, την κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στην Κίνα, την ενίσχυση των καπιταλιστικών σχέσεων στο Βιετνάμ και την Κούβα, τις συνθήκες στη ΛΔ Κορέας, η κατάσταση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα χειροτέρευσε.
Στις συνθήκες αυτές, η πάλη για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος αποτελεί καθοριστικής σημασίας καθήκον και το ΚΚΕ θεωρεί απαραίτητο να ανοίξει ουσιαστική συζήτηση για σοβαρά προβλήματα της στρατηγικής - τακτικής, εκτιμώντας ότι κάθε καθυστέρηση επιδεινώνει την κατάσταση και εγκυμονεί μεγαλύτερους κινδύνους.
Πρώτο, το θέμα του ιμπεριαλισμού επιβάλλεται να απασχολήσει τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, μιας και αποτελεί σημείο συζητήσεων.
Η λενινιστική θέση αναφέρει ότι ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού, στο οποίο έχει διαμορφωθεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, έχει αποκτήσει εξαιρετική σημασία η εξαγωγή κεφαλαίου, και διεξάγεται διαπάλη μονοπωλίων και καπιταλιστικών κρατών για το μοίρασμα των αγορών.
Η θέση που περιορίζει τον ιμπεριαλισμό στην επιθετική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ή και άλλων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών δεν παίρνει υπόψη την οικονομική βάση του συστήματος στις μέρες μας, τα μονοπώλια, τις μεγάλες μετοχικές εταιρείες που έχουν αναπτυχθεί και αναπτύσσονται σε όλες τις χώρες.
Η θέση αυτή πιστεύουμε ότι δεν μπορεί να δει το ιμπεριαλιστικό (καπιταλιστικό) σύστημα σφαιρικά, όπως είναι, με κρίκους τα καπιταλιστικά κράτη, τα οποία διαφέρουν μεταξύ τους και, λόγω της ανισομετρίας, κατέχουν διαφορετική θέση στο σύστημα με σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης ανάλογα με την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική τους δύναμη.
Δεύτερο, μας έχει απασχολήσει το θέμα του χαρακτήρα της εποχής μας και του χαρακτήρα της επανάστασης. Το θέμα είναι καθοριστικής σημασίας.
Ζούμε στον 21ο αιώνα, η αστική εξουσία μετράει αιώνες από τότε που ανατράπηκε η φεουδαρχία. Ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε και στο ιμπεριαλιστικό στάδιο έχει οδηγήσει σε μεγάλη κοινωνικοποίηση της παραγωγής και της εργασίας που τους καρπούς τους απολαμβάνει η αστική τάξη.(...)
Αναμφισβήτητα έχουν ωριμάσει οι υλικές προϋποθέσεων που καθορίζουν το χαρακτήρα της εποχής μας ως εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, που σήμερα είναι πιο αναγκαίος και επίκαιρος για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, το μέλλον της νεολαίας.
Η Μεγάλη, Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση που το 2017 συμπληρώνει 100 χρόνια δείχνει το δρόμο. Είναι η Σοσιαλιστική Επανάσταση στις αρχές του 20ού αιώνα σε μια καθυστερημένη αγροτική χώρα που η ανάπτυξη του καπιταλισμού δημιούργησε τις υλικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας η οποία έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.
Η αντεπανάσταση και η αρνητική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης δεν αλλάζουν το γεγονός ότι οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός, καθώς και το χαρακτήρα της εποχής μας που άνοιξε με την Οχτωβριανή Επανάσταση, ως εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Οι όροι που τονίζουν την εξάντληση των ιστορικών ορίων του καπιταλισμού (κρίσεις, πόλεμοι, ανεργία, φτώχεια κ.ά.) έχουν ισχυροποιηθεί και ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της επανάστασης εκφράζει επιτακτικά την ανάγκη της επίλυσης της βασικής αντίθεσης του συστήματος ανάμεσα στο κεφάλαιο και στη μισθωτή εργασία.
Ο καπιταλισμός έχει γεννήσει τον νεκροθάφτη του. Η εργατική τάξη είναι η πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας και ο χαρακτήρας της επανάστασης, ως σοσιαλιστικής, θέτει ακριβώς το ζήτημα ότι αυτή η τάξη επιβάλλεται να διεκδικήσει και να κατακτήσει την εξουσία. (...)
Ο γιορτασμός των 100 χρόνων της μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης επιβάλλεται να δώσει ώθηση στην εξέταση της στρατηγικής των ΚΚ, ώστε αυτή να προσαρμοστεί στις ανάγκες της εποχής μας, στη λενινιστική κατεύθυνση που εξέφρασε τη δύναμη της Μπολσεβίκικης Επανάστασης, μιας και όπως τονίζει ο Λένιν «η εξαφάνιση του καπιταλισμού και των υπολειμμάτων του, η θεμελίωση της κομμουνιστικής τάξης πραγμάτων αποτελεί το περιεχόμενο της νέας εποχής που άρχισε τώρα στην παγκόσμια Ιστορία».

 

ΟΙ ΛΑΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΥΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΩΝ

Τρίτο, τα καπιταλιστικά κράτη συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες για να υπηρετήσουν αποτελεσματικά τα συμφέροντα των αστικών τάξεων στον διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό, να θωρακίσουν την εξουσία του κεφαλαίου και να αντιμετωπίσουν συντονισμένα το εργατικό κίνημα.
Οι διακρατικές αυτές συμμαχίες δεν μπορούν να ακυρώσουν την εθνοκρατική οργάνωση και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που εκδηλώνονται ακόμα και μέσα στην ίδια τη συμμαχία, αφού κάθε καπιταλιστικό κράτος κινείται με κριτήριο την προώθηση των συμφερόντων των δικών του μονοπωλίων.
Το ΚΚΕ έχει πλούσια πείρα στην πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ, το οπλισμένο χέρι του ιμπεριαλισμού κατά των λαών.
Το Κόμμα μας αγωνίζεται χρόνια κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της διακρατικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας που εκφράζει τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων, κατά της εργατικής τάξης, κατά της φτωχής αγροτιάς και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της Ευρώπης, γεγονός που εκθέτει τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού, οι οποίες εξωραΐζουν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, όπως κάνει το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ).
Το ΚΚΕ, με αφορμή το δημοψήφισμα στη Βρετανία και το Brexit, κατέθεσε τις δικές του θέσεις που αναδεικνύουν τις εσωτερικές αντιθέσεις στην ΕΕ, την ανισομετρία των οικονομιών της και τη διαπάλη ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που οξύνθηκε σε συνθήκες οικονομικής ύφεσης.
Οι θέσεις που προτείνουν ως λύση την αλλαγή νομίσματος ή την έξοδο από την ΕΕ στο πλαίσιο του καπιταλισμού δεν μπορούν αντικειμενικά να υπηρετήσουν τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Αντίθετα, οδηγούν στη διαιώνιση του καθεστώτος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, η εξουσία παραμένει στα χέρια της αστικής τάξης, τα μέσα παραγωγής καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Το Κόμμα μας υποστηρίζει ότι η αναγκαία καταδίκη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η πάλη για την αποδέσμευση κάθε χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, για να είναι αποτελεσματική πρέπει να συνδεθεί με την ανάγκη ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, με την εργατική - λαϊκή εξουσία. Η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, η ανασύνταξη και ισχυροποίηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος είναι όρος για να ανοίξει αυτός ο ελπιδοφόρος δρόμος.
Οι διακρατικές συμμαχίες δεν περιορίζονται στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ στις σημερινές συνθήκες.
Δίπλα σε αυτές κινούνται π.χ. οι BRICS, η Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης, η Οργάνωση Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας, διακρατικές ενώσεις στη Λατινική Αμερική κ.ά. Οι διαφορές που υπάρχουν πηγάζουν από τη θέση που κατέχουν τα καπιταλιστικά κράτη στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και τις στοχεύσεις των αστικών τάξεων. Ομως, υπάρχει κοινή βάση κι αυτή καθορίζεται από το γεγονός ότι στις διακρατικές αυτές συμμαχίες συμμετέχουν καπιταλιστικά κράτη που εκπροσωπούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων.
Αυτή είναι η βάση των αντιθέσεων μέσα στην ΕΕ ή ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ, όπως διαπιστώνεται από σειρά γεγονότων, όπως η διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης και του χρέους, οι διαπραγματεύσεις για τη Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων που στρέφεται κατά των λαών κ.ά. ή και οι αντιθέσεις που εκδηλώνονται στην περιοχή της Ασίας, του Ειρηνικού (...)
Τα τελευταία χρόνια προβάλλεται ο λεγόμενος «πολυπολικός κόσμος» ως φιλολαϊκή εξέλιξη, αλλά το θέμα πρέπει να εξεταστεί πιο προσεκτικά, γιατί επί της ουσίας στηρίζεται σε καπιταλιστικούς «πόλους», οι οποίοι συγκροτούνται για την προώθηση των συμφερόντων των μεγάλων οικονομικών ομίλων, είναι έκφραση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Το καθήκον των ΚΚ είναι να μπούνε μπροστά και να ανοίξουν το δρόμο στους λαούς, ώστε να μην μπαίνουν κάτω από τη σημαία καμιάς αστικής τάξης, καμιάς ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, να αναπτύσσουν την πάλη τους με κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα, τις δικές τους ανάγκες.

 ΛΕΜΕ «ΟΧΙ» ΣΤΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

Τέταρτο, τα τελευταία χρόνια σημαδεύονται από τις επεμβάσεις και τους πολέμους του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Ουκρανία, σε κράτη της Αφρικής.
Χαρακτηριστικό στοιχείο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων είναι η χρησιμοποίηση σειράς προσχημάτων, μεταξύ των οποίων η καταπολέμηση της τρομοκρατίας, η αντιμετώπιση της εγκληματικής οργάνωσης του «Ισλαμικού Κράτους» και άλλων παρόμοιων οργανώσεων που είναι ιμπεριαλιστικά κατασκεύασμα και στηρίχτηκαν από τις ΗΠΑ, ισχυρά κράτη της ΕΕ, την Τουρκία, το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική και την ευρύτερη περιοχή.
Εχουμε καθήκον να επιμείνουμε στην ανάδειξη των πραγματικών αιτιών των πολέμων οι οποίες βρίσκονται στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς που εκδηλώνονται σε όλη την υδρόγειο ανάμεσα στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τη Ρωσία, την Κίνα, άλλα καπιταλιστικά κράτη, για τις ενεργειακές πηγές και τους δρόμους μεταφορά τους, στρατηγικής σημασίας περιοχές και θαλάσσιους δρόμους, τον έλεγχο των αγορών.
Η Μέση ανατολή, η Βόρεια Αφρική, η ζώνη του Σαχέλ, η Κασπία, ο Περσικός Κόλπος, τα Βαλκάνια, η Μαύρη Θάλασσα, η Θάλασσα της Νότιας Κίνας και η Αρκτική αποτελούν ιδιαίτερης σημασίας πεδία ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Σε χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, το ΝΑΤΟ μεταφέρει ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, δημιουργεί στρατιωτικές βάσεις. Η Ρουμανία και η Πολωνία αποτελούν κέντρο εγκατάστασης πυραυλικού συστήματος των ΗΠΑ με στόχο τη Ρωσία, στην περιοχή του Ειρηνικού έχει μεταφερθεί περισσότερο από το 60% της ναυτικής δύναμης των ΗΠΑ.
Μεγαλώνει ο κίνδυνος για γενικευμένες περιφερειακές συγκρούσεις. Ανησυχούμε ακόμα και για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Το κομμουνιστικό κίνημα είναι μπροστά σε μεγάλα καθήκοντα και απαιτείται να ανοίξει περισσότερο η συζήτηση για τη στάση των κομμουνιστών απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, να ξεχωρίσουν τα κριτήρια και ο σημαντικός ρόλος των δίκαιων, επαναστατικών πολέμων.
Το ΚΚΕ έχει τη δική του συνεισφορά στην οργάνωση της πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, κατά της εμπλοκής των ελληνικών κυβερνήσεων, για την επιστροφή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων από ιμπεριαλιστικές αποστολές, για το κλείσιμο των ευρωατλαντικών βάσεων.

 ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Το Κόμμα μας υποστηρίζει ότι η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Οποιαδήποτε μορφή κι αν πάρει η συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το ΚΚΕ πρέπει να είναι έτοιμο να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντίστασης, ώστε αυτή να συνδεθεί με την πάλη για την ήττα της αστικής τάξης, τόσο της εγχώριας όσο και της ξένης ως εισβολέα.
Πέμπτο, το ΚΚΕ, στο πλαίσιο της πολύχρονης μελέτης για την ανάλυση των αιτιών, των παραγόντων που οδήγησαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού εκτίμησε ότι η αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ προήλθε «από τα μέσα και από τα πάνω», ως αποτέλεσμα της οπορτουνιστικής μετάλλαξης του KK και της αντίστοιχης πολιτικής κατεύθυνσης της σοβιετικής εξουσίας, σε περιβάλλον πολύμορφων παρεμβάσεων του ιμπεριαλισμού στην ανάπτυξη του οπορτουνισμού και στην εξέλιξή του σε αντεπαναστατική δύναμη.
Η ανατροπή του σοσιαλισμού συνδέθηκε με τη χρησιμοποίηση καπιταλιστικών εργαλείων για την αντιμετώπιση προβλημάτων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Η σοσιαλιστική οικοδόμηση ξεκινά με την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και δημιουργείται ο κομμουνιστικός τρόπος παραγωγής με την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον Κεντρικό Σχεδιασμό, τη διαμόρφωση θεσμών εργατικού ελέγχου.
Η ταξική πάλη της εργατικής τάξης συνεχίζεται σε άλλες συνθήκες και με άλλες μορφές τόσο στην περίοδο που μπαίνουν τα θεμέλια της νέας κοινωνίας όσο και κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής ανάπτυξης σε μια διαρκή πάλη για την εξάλειψη κάθε μορφής ομαδικής και ατομικής ιδιοκτησίας, την επέκταση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και την ισχυροποίηση του κεντρικού σχεδιασμού, των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής.
Ακράδαντη πεποίθησή μας είναι ότι οι θέσεις που μιλούν για διάφορα «σοσιαλιστικά μοντέλα» στο όνομα της εθνικής ιδιαιτερότητας δεν πατάνε στο έδαφος των αρχών του επιστημονικού σοσιαλισμού και των νομοτελειών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Δυστυχώς, αυτό δεν αφορά μόνο το μικροαστικό - σοσιαλδημοκρατικό πλαίσιο του αποκαλούμενου σοσιαλισμού του 21ου αιώνα, που καλλιεργεί αυταπάτες περί εξανθρωπισμού του καπιταλισμού και διαιωνίζει την αστική εξουσία και την καπιταλιστική εκμετάλλευση, όπως δείχνουν οι εξελίξεις π.χ. στη Λατινική Αμερική.
Το πρόβλημα είναι βαθύτερο.
Η αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης επιχειρείται να υποκατασταθεί από τον αστικό κοινοβουλευτικό δρόμο με φορέα τη διαχείριση των «αριστερών κυβερνήσεων». Στη θέση της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής μπαίνει ένα μεικτό οικονομικό σύστημα με καπιταλιστικές επιχειρήσεις, τη θέση του κεντρικού σχεδιασμού παίρνει η κρατική παρέμβαση για τη ρύθμιση της καπιταλιστικής αγοράς.
Οι θέσεις αυτές δεν αφορούν τα υπολείμματα του παλιού (καπιταλιστικού) συστήματος μέσα στη νέα, σοσιαλιστική οικονομία, ούτε τη μικρή εμπορευματική παραγωγή που μπορεί να διατηρηθεί για μια περίοδο (και αποτελεί δύναμη συντήρησης ή επανεμφάνισης του καπιταλισμού), αλλά αφορούν μια συγκεκριμένη γραμμή παραίτησης από τις νομοτέλειες του σοσιαλισμού με αιχμή την επικίνδυνη θέση ότι μπορεί να οικοδομηθεί σοσιαλισμός με καπιταλιστικές επιχειρήσεις, με την παρουσία του κεφαλαίου που αποτελεί κοινωνική εκμεταλλευτική σχέση.


Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Η ΜΕΓΑΛΗ ΟΧΤΩΒΡΙΑΝΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ αποτελεί ιστορικό ορόσημο, μεγαλειώδες δημιούργημα της εργατικής τάξης, της ταξικής πάλης.

Ο Σοσιαλισμός που οικοδομήθηκε στον 20ό αιώνα, παρά τις αδυναμίες, τα λάθη, τις οπορτουνιστικές επιδράσεις και παρεκκλίσεις χαρακτηρίζεται από το ιστορικό επίτευγμα της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο χάρη στην εργατική εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο, τη συμμετοχή εκατομμυρίων εργατών, εργαζομένων στο κτίσιμο της νέας κοινωνίας.

Τα μεγάλα πλεονεκτήματα του σοσιαλισμού καταγράφονται στην εξάλειψη της ανεργίας και στη σχεδιασμένη εξασφάλιση εργασίας για όλους, στη δωρεάν υψηλού επιπέδου Υγεία και Παιδεία, στην ανάπτυξη του λαϊκού Πολιτισμού και Αθλητισμού, στην ισοτιμία των γυναικών, στη συμβίωση διαφορετικών εθνοτήτων, στη στήριξη της πάλης των λαών ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και τους πολέμους, στην κατάργηση της αποικιοκρατίας και πολλά άλλα.
Η εργατική εξουσία στη Σοβιετική Ενωση και οι θυσίες του σοβιετικού λαού βάζουν τη σφραγίδα τους στη νίκη επί του φασιστικού άξονα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ στην κοινωνική πρόοδο, αλλά και η μελέτη των πραγματικών αιτιών, που οδήγησαν στην ανατροπή του, επιβάλλεται να γίνουν κίνητρο για τα ΚΚ, τους κομμουνιστές και κομμουνίστριες σε όλο τον κόσμο, για να δυναμώσει η απαιτητικότητα και να δοθεί αποφασιστική απάντηση στις δυνάμεις της αντικομμουνιστικής αντίδρασης και στον οπορτουνισμό που χειροκρότησαν και στήριξαν την αντεπανάσταση, όπως έκαναν δυνάμεις, που στην πορεία συγκρότησαν το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και άλλα παρόμοια δίκτυα.

Οι κομμουνιστές πιστεύουν στη δύναμη της εργατικής τάξης, πιστεύουν στην ταξική πάλη που είναι η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης και ο διεθνής χαρακτήρας της ταξικής πάλης θέτει το καθήκον να καταβάλουμε τις μεγαλύτερες δυνατές προσπάθειες και να διαμορφώσουμε τις βάσεις για την κατάκτηση προγραμματικής - ιδεολογικής ενότητας και ενιαίας επαναστατικής στρατηγικής σύγκρουσης με το κεφάλαιο και το εκμεταλλευτικό σύστημα, με τον οπορτουνισμό.
Οι δυσκολίες του αγώνα μας είναι μεγάλες, η αστική και οπορτουνιστική πίεση είναι ισχυρή, αλλά οι κομμουνιστές έχουν υποχρέωση να επιδείξουν μεγάλη αντοχή και αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση της Μαρξιστικής - Λενινιστικής Κοσμοθεωρίας, να πρωτοστατούν καθημερινά στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, στην αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη, να προσπαθούν να κατακτήσουν σε όλες τις συνθήκες τη σύνδεση της καθημερινής δράσης με τον αγώνα για την επαναστατική εργατική εξουσία.

Πηγές
(1)
(2)
(3)