Βολιβία: η "Σφαγή του Οκτώβρη"

(τέτοιες μέρες το 2003)
Κορυφώνεται ο αγώνας του λαού -πόλεμος για το φυσικό αέριο και τους υδρογονάνθρακες γνωστός και ως «Σφαγή του Οκτωβρίου», στη Βολιβία.
Περισσότεροι από 80 δολοφονήθηκαν από το στρατό μετά από μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στο ξεπούλημα των ενεργειακών πηγών της χώρας στις ΗΠΑ.

Στα τέλη Σεπτέμβρη -αρχές Οκτώβρη 2003, ξεκίνησαν μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις από τα μεγάλα συνδικάτα -τις συνομοσπονδίες εργατών (Central Obrera Boliviana -COB), εργατών γης (Confederación Sindical Única de Trabajadores Campesinos de Bolivia) το κίνημα ιθαγενών Pachakuti (Movimiento Indígena Pachakuti) κά., ενάντια στην σχεδιαζόμενη παράδοση των φυσικών πόρων στις ΗΠΑ μέσω λιμένων της Χιλής.

Παρά το ότι οι διαδηλώσεις ήταν ειρηνικές ο τότε –επαγγέλματος businessman, πρόεδρος  Gonzalo Sánchez de Lozada αποφάσισε να στείλει στρατό και αστυνομία για την καταστολή, με το λαό να  ζητά την παραίτηση του.

Ο "Πόλεμος του Νερού "

Αγωνιστικός προάγγελος, τρία χρόνια νωρίτερα μια σειρά διαδηλώσεων στην Cochabamba ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του πόσιμου νερού.

Τον Φεβρουάριο του 2000, με αβάντα της Παγκόσμιας Τράπεζας, η πολυεθνική Bechtel υπέγραψε σύμβαση με τον τότε πρόεδρο της Βολιβίας Hugo Banzer, για την ιδιωτικοποίηση της υπηρεσίας ύδρευσης στην Cochabamba (μεγάλη περιοχή και υψίπεδο στο κέντρο της χώρας).
Η επίσημη ανάθεση ήταν στην Aguas del Tunari, μια επιχειρηματική Κ|Ξ της Bechtel με την αμερικανική Edison, τις εταιρείες Politropolis SA, την Ισπανική Abengoa SA κά. που αύξησαν τις τιμές αρχικά πάνω από 50% και στη συνέχεια 300% (!!) με αναγκαστικά μέτρα είσπραξης.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής λαϊκές οικογένειες σταμάτησαν να στέλνουν τα παιδιά τους από στα σχολεία και δεν πήγαιναν στο γιατρό λόγω των τιμών του νερού.
Κηρύχθηκε τότε στρατιωτικός νόμος και η αστυνομία της Βολιβίας μιλάει για έναν (17 ετών…) νεκρό 121 τραυματίες και 172 συλλήψεις διαδηλωτών και, εν μέσω κατάρρευσης σχεδόν της εθνικής οικονομίας, και αυξανόμενων διαδηλώσεων αναταραχής, η κυβέρνηση της Βολιβίας ακύρωσε τη σύμβαση με την Bechtel, που ξεκίνησε νομική διαδικασία, ζητώντας αποζημίωση 25 εκατομ. $...

Ο de Lozada φυγόδικος

Αντιμέτωπος με τον θλιβερό αριθμό δολοφονημένων και τις κινητοποιήσεις να αυξάνονται, ο Sánchez de Lozada αποφάσισε να εγκαταλείψει τη χώρα και την κοπάνησε κανονικά για την Ουάσινγκτον. Στις 17 Οκτωβρίου 2003, διαβάστηκε στο κογκρέσο η επιστολή του πρώην προέδρου που παραιτήθηκε διαφεύγοντας και από τη δικαιοσύνη.
Χρόνια μετά -το 2011, η Βολιβιανή Δικαιοσύνη καταδίκασε 15 στρατιωτικούς σε φυλάκιση, καθώς και δύο πρώην υπουργούς της διοίκησης de Lozada. Μεταξύ των καταδικασθέντων είναι οι πρώην στρατηγοί Roberto Claros, Juan Veliz, José Oswaldo Quiroga και οι πρώην ναύαρχοι Luis Alberto Aranda και Gonzalo Rocabado.

Μετά τις καταδικαστικές αποφάσεις, ο δικηγόρος των θυμάτων της σφαγής, Rogelio Mayta, επεσήμανε ότι στάθηκε δυνατό να επαληθευτεί με κάθε λεπτομέρεια η καταστολή του στρατού εναντίον του πληθυσμού, «καθένα από τα σενάρια σύγκρουσης, θανάτου, τραυματισμού, καθώς επίσης βασανιστήρια και καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αποδείχθηκε επίσης η ηθική αυτουργία του Προέδρου Gonzalo Sánchez de Lozada, υπουργών και στελεχών των ΕΔ, οι οποίοι είχαν εξουσία και διοίκηση χωρίς να παρίστανται στις συγκρούσεις ».

(σσ.)
Η πρώην κυβέρνηση Έβο Μοράλες ζήτησε ανεπιτυχώς την έκδοσή του Sánchez de Lozada από τις ΗΠΑ για να δικαστεί, ενώ συγγενείς των θυμάτων επιδίωξαν εξωδικαστική αποζημίωση για τις δολοφονίες με βάσει του Καταστατικού Αλλοδαπών Αδικημάτων (Torture Victim Protection Act -ATS). Πρόκειται για νομοθέτησμα (επίσημη ονομασία «Νόμος για την προστασία των θυμάτων βασανιστηρίων του 1991») που επιτρέπει την κατάθεση πολιτικών αγωγών στις Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον ατόμων που , ενεργώντας με επίσημη ιδιότητα για οποιοδήποτε ξένο έθνος, διέπραξε βασανιστήρια και|ή εξώδικες δολοφονίες. Οι ενάγοντες μπορεί να είναι Αμερικανοί ή μη πολίτες.
Το 2014, το Περιφερειακό Δικαστήριο των ΗΠΑ στη Φλόριντα αποφάσισε ότι η υπόθεση θα μπορούσε να προχωρήσει βάσει του παραπάνω νόμου (TVPA). Η δίκη, η οποία ξεκίνησε στις 5-Μαρτ-2018, διαπίστωσε ότι ο ντε Λοζάντα και ο πρώην υπουργός Άμυνας του «δεν ευθύνονται για τον θάνατο πολιτών, αφού δεν υπάρχουν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία». Παρ 'όλα αυτά, στις 3- Αυγ-2020, το Εφετείο Πρωτοδικών αναιρεί αυτή την απόφαση, σε αναμονή …(;;).

"Ημέρα Εθνικής Αξιοπρέπειας"

Ο πρώην πρόεδρος Έβο Μοράλες καθιέρωσε το 2013 την «Ημέρα Εθνικής Αξιοπρέπειας», όπου τιμούνται τα θύματα της καταστολής και αναδεικνύεται η αγωνιστικότητα τους.

«Αποτίνω φόρο τιμής στους αδελφούς που έχασαν τη ζωή τους και στους εκατοντάδες τραυματίες που υπερασπίστηκαν τους φυσικούς πόρους του έθνους»

Μέσω πανηγυρικών πράξεων, ο Μοράλες επανέλαβε ότι αυτό το γεγονός μεταφράζεται στον αγώνα του λαού της Βολιβίας για την αξιοπρέπεια της χώρας και στην αποτυχία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου.
Το διάταγμα, αποσκοπεί στη δικαίωση «της θυσίας των αγωνιστών» και υποχρεώνει τις αρχές να οργανώνουν κάθε χρόνο εκδηλώσεις φόρου τιμής. 

Γιώργος Κακουλίδης: Η Καισαριανή -η πόλη που μεγάλωσε, τον σημαδεύει

Κυριακή, στο «Ριζοσπάστη» του «Απόλυτου Ρόδου» -κείμενα πολιτικής και αισθητικής από την καθημερινότητα, η απόλυτα σκληρή κριτική στους εχθρούς του ανθρώπου, στους πολέμιους του Δίκιου του Εργάτη, στους δολοφόνους των Ψυχών, στους συμβιβασμένους Συνοδοιπόρους, σε κάθε εφιάλτη.
Η απόλυτη ταύτιση με την αγωνία ενός Λαού, τους αγώνες μιας τάξης, το Διεθνισμό των προλετάριων, την Αντίσταση, τη Ρήξη, την Επαναστατική Ανατροπή. Τη βαθιά πίστη στις ιδέες και τη Δύναμη της Μαζικής Λαϊκής Πράξης. 

Ο πολυγραφότατος σ.φος Γιώργος Κακουλίδης, δεν είναι πια μαζί μας
Θα μπορέσει ξανά το ατομικό πάθος να γίνει κόσμημα της συλλογικής σκέψης και πράξης; Να μιλήσουμε για καινούργια οράματα, να πιστέψουμε αγαπημένες ουτοπίες; Ποιες λέξεις θα μας πυρπολήσουν πάλι; Μπορεί να μην υπάρχουν ακόμα απαντήσεις, αλλά αρκεί να μην σταματάμε να τις ψάχνουμε… (Βάσιας Τσοκόπουλος επιλεγόμενα στο βιβλίο "Απόλυτο Ρόδο")

Στο διάβα της Καισαριανής

Πάντα, επέστρεφε σε αυτή ο Γιώργος. Άλλωστε, σε αυτή τη γειτονιά χρωστά το “είναι” του. «Πάντοτε στα δύσκολα ακούω τον ψίθυρο των Διακοσίων του Σκοπευτηρίου, που μου λένε πως ό,τι κάνουμε το κάνουμε για λόγους “ορθοστασίας” ενάντια στην άβυσσο που μας περιβάλλει», αναφέρει στον “Ριζοσπάστη”. «Το σπίτι μου ήταν κοντά στο Σκοπευτήριο. Εκεί γεννήθηκε ο ήρωας μου. Το όνομα του είναι Ναπολέων Σουκατζίδης… Ο άνθρωπος αυτός είναι κομμάτι της Καισαριανής και είναι ο μόνος ήρωας που αγάπησα.

Άλλοι στη γενιά μου μπορεί να είχαν ήρωα έναν κινηματογραφικό αστέρα, έναν ποδοσφαιριστή. Εγώ ποτέ δεν σήκωσα τα μάτια μου από τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Χάρις σε αυτή τη γειτονιά που θα προσκυνώ πάντα, σχημάτισα έναν άνθρωπο», θα αναφέρει σε άλλη του συνέντευξη.

Από το 1979 που εμφανίστηκε στην ελληνική λογοτεχνία με την ποιητική συλλογή «Λίμπερτυ», έχει εκδώσει 15 ακόμα ποιητικές συλλογές, 7 πεζογραφήματα, 2 θεατρικά, και 2 μαρτυρίες, «Η μαύρη κούρσα του κυρίου Καρούζου» και «Το απόλυτο ρόδο».

Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από συνθέτες μας, όπως ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Νίκος Κυπουργός, Τάσος Μελετόπουλος, Στάμος Σέμσης κα. Παράλληλα, ασχολούταν και με τη ζωγραφική πραγματοποιώντας ατομικές εκθέσεις. Άλλωστε, για εκείνον η ζωγραφική ήταν ένα άλλο είδος που αντί για λέξεις επέλεγε τα χρώματα…

Ξαφνικά στο «Απόλυτο Ρόδο» εισχώρησαν τα δαιμόνια του Διογένη του Κυνικού. Ευπρόσδεκτα, έστω και για μια επίσκεψη. Όσο για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, κάθε φορά που λέω «και μη χειρότερα», έρχονται ακόμη χειρότερα.
Είναι μια στιγμή που στον κυρίαρχο κυνισμό απαντώ με κυνισμό Μέσα στο Μετρό, ένας χαζοχαρούμενος Κινέζος, φίλος των Ολυμπιακών Αγώνων, που έμοιαζε σαν περίπτερο με αυτά που είχε κρεμάσει πάνω του (κάρτες και πάσης φύσεως άδειες), μιλούσε αγγλικά δυνατά στους συνοδούς του και τόνιζε πόσο τυχερός ήταν που βρέθηκε σ' αυτή τη φιέστα. Τίνος παιδί είναι αυτό; Ποιας μακρινής επαρχίας; Τι ξέρει για τη χώρα που επισκέπτεται; Ψάχνει για ήρωες αθλητές; Δίχως να το καταλάβω, θυμήθηκα ένα ποίημα που δημοσίευσε ο Μάο Τσε Τουνγκ, το Γενάρη του 1957, για τους νεολαίους, ζητώντας μάλιστα από τους ίδιους να μη χρησιμοποιούν το παλαιό στιλ της ποιήσεως, γιατί παραλύει τη σκέψη: «Είναι τόσο όμορφα τα βουνά και τα ποτάμια!| Αμέτρητοι ήρωες αγωνίζονται και πέφτουν,| την εύνοιά τους για να κερδίσουν μόνο.| Κρίμα που ο Κεχουάνγκ ο Τσιν| κι ο Βου-τι ο Χαν ήσανε χοντροί κι αγροίκοι,| που ο Τάι-σονγκ των Τανγκ και ο Τάι-σου των Σονγκ δεν είχαν αίσθηση του ποιητικού,| που ο Τζένγκις Καν, από τον ουρανό ευλογημένος,| άλλο δεν ήξερε παρά το τόξο του μονάχα| πώς να τεντώνει, τον μεγάλον αητό για να σκοτώσει.| Αλλά όλοι αυτοί χαθήκαν.| Για να βρείτε μεγάλους αληθινά ήρωες σήμερα,| κοιτάχτε καλύτερα γύρω σας και μεταξύ σας».

Άλλος ένας γνωστός-άγνωστος, ο Αλέξης, ακολουθώντας τον μοναχικό δρόμο Ομόνοια - Πλατεία Βάθης - Κουμουνδούρου, τελείωσε με τον τρόπο που φεύγουν πολλοί. Η πρέζα, ό,τι κι αν λένε, υπάρχει σε αφθονία. Είχε να φανεί μέρες στο καφέ. Ρωτήσαμε, ψάξαμε και δυστυχώς μάθαμε. Τους θανάτους αυτούς τους θεωρώ πολιτικές δολοφονίες. Οσον γι' αυτόν που έφυγε, αντί θλιβερού ρασοφόρου μνημοσύνου, ας τον παρηγορεί ο Ζαν Κοκτό με τη σκέψη του: «Η ιδιαίτερη ηθική μου μπορεί να φαίνεται εντελώς ανηθικότητα σ' αυτούς που προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους για κάτι που είναι ψέμα ή σ' αυτούς που ζουν στην πλήρη σύγχυση όταν το ψέμα τους φαίνεται αλήθεια και η αλήθεια μας μοιάζει στα μάτια τους με ψέμα».

Αναγνώστη, καλώς ήρθες στο Απόλυτο Ρόδο! Απ' ό,τι ακούω και πιάνω στον αέρα, υπάρχει μια ομορφιά που ετοιμάζεται να εκδηλωθεί απότομα στις μέρες μας. Ενα απόλυτο ρόδο να έχεις μέσα στο κεφάλι σου για ν' αρχίσεις να τη νιώθεις. Οπως ξέρεις, πίσω απ' όλα τα πράγματα κρύβεται η αγωνία πώς θα συναντηθούμε με τον άλλο. Εδώ, όμως, δεν πρόκειται για τον άλλον, αλλά για το όλον.

Ενώ, λοιπόν, άρχιζα να κάνω σχέδια για την κατάσταση της ομορφιάς, που θα μας περιβάλλει, έπεσε δίπλα μου ο ψίθυρος του Παπαδιαμάντη: «Όσον ταχύτερα δυνηθώ, όταν φωτιστούν τα νερά, θα έλθω εξάπαντος να σας ιδώ». Αμέσως μετά άκουσα το κομμάτι του Γκλεν Γκουλντ, που διάλεξαν οι αστροναύτες για να βουλιάξουν στο διηνεκές του γαλαξία, και κατάλαβα ότι τώρα πρέπει να σηκώσουμε από τη σιωπή τον κύκλο της κοινωνικής επανάστασης.
Ξέρω ότι εκεί που τελειώνει η Αθήνα υπάρχει μια γυάλινη σάλα, όπου οι προσευχές εισακούονται. Πρέπει εκεί να φτάσεις, αλλά προηγουμένως καλό θα είναι να γνωρίζεις πως, για την ομορφιά που μιλάμε και ό,τι άλλο φέρει μαζί της, πυρπολήθηκαν αρκετοί. Ας τους φωτογραφίσουμε, λοιπόν, για να τους πάρουμε μαζί μας.
Άρχισε με αυτόν τον κύριο στην άκρη της θάλασσας. Είναι γεμάτα και υγρά τα μάτια του. Τα βράχια όπου κάθεται τώρα βρίσκονται στο Αμπουκίρ, έξω από την Αλεξάνδρεια. Είναι ο Κωστής Μοσκώφ, χαρούμενος γιατί είναι η μέρα που επιτέλους αγοράστηκε το σπίτι του Κωνσταντίνου Καβάφη. Άκουσε για λίγο τι λέει: «Είμαι παρών σημαίνει πως παραδίδομαι στον άλλο μες στην ελευθερία μου. Διαλέγω τον έρωτα του παντός».
Άλλαξε τώρα φιλμ και βάλε ασπρόμαυρο. Στο υπόγειο που βλέπεις μπροστά σου κατοικεί το τελευταίο «ποίημα» της πιάτσας. Το γέλιο του είναι άγριο και, όπως πάντα, παίζει στα δύσκολα. Η βεντέτα ανάμεσα σε αυτόν και την πραγματικότητα θα τελειώσει γρήγορα. Ο Καρούζος έχει φύγει. Για να μην ξεχνιόμαστε, η κοινωνία τα κατάφερε ένας φύσει θέσει επαναστάτης να τελειώσει στην αγκαλιά μιας πολυεθνικής ιατρικής εταιρίας, η οποία να διαφημίζεται έκτοτε ασύστολα, εξαιτίας της νοσηλείας του ποιητή εκεί, λόγω του καρκίνου που τον βασάνιζε. Ακόμα και το συμβόλαιο για την έκδοση των Απάντων του εκεί υπογράφηκε λίγο πριν πεθάνει.
Εσύ παρ' όλ' αυτά φωτογράφισε το γέλιο του και ακολούθησε τον αντίλαλό του, που θα σε φέρει μπροστά στον Γιάννη Ρίτσο. Η Χημεία που άφησε πίσω του διδάσκει. Η ποίηση είναι πολιτική πράξη. Ο,τι γράφεις το έχεις πληρώσει και ο ποιητής δεν αποτελεί μέρος μιας γενικευμένης ψευδαίσθησης.

Διάλεξα αυτή την τριάδα όχι μόνο γιατί έφυγε με τη θέλησή της, αλλά γιατί ήταν η μόνη που στόχευσε με κλειστά μάτια στο σκοτάδι και τα βέλη της βρήκαν το στόχο. Έπεσαν σ' ένα περιβάλλον που νόμιζε πως θα μπορούσε να καθορίσει το είναι της.
Κάθισε τώρα στο Μπραζίλιαν και δες έξω πώς λάμπουν τα ονόματά τους, πώς συνεχίζουν μέσα στου κόσμου την αρχαία τάξη. Ονόματα όρθια, που δεν κατάφερε κανείς να τα πνίξει.

Βέβαια, αυτή η νίκη δεν επαναλαμβάνεται πάντοτε. Το περιβάλλον βρίσκει τρόπους να συνεχίζει μέσα στην πρώτη ύλη της ζωής, στα εκτροφεία της πραγματικότητας. Και ενώ ξεχειλίζουν οι φυλακές και τα ψυχιατρεία της πολιτείας, φωτογράφισε τώρα τη θεαματική βεντέτα της γενιάς του Πολυτεχνείου, όπως ποζάρει για τα εγκαίνια του Μετρό. Ολος ο θίασος είναι εδώ. Οι μόνοι που λείπουν είναι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτα, οι ελεύθεροι. Και καθώς πλησιάζουν οι εκλογές, λένε πως αυτοί είναι λίγοι. Ναι, είναι λίγοι, όσο τα δάχτυλα του Ιερομόναχου στη «Γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονυσίου Σολωμού...

 

Κι ενώ η φωνή της Λόττε Λένυα απλώνεται στο δωμάτιο, κοιτάζω πέρα μακριά Παιδί ήμουν και διάβαζα τον Δον Κιχώτη, στο σημείο όπου ο ήρωας αρνείται να αποδείξει την αλήθεια του. Το σημαντικό, έλεγε, είναι ότι χωρίς να τη δεις, οφείλεις να την πιστέψεις, να την ομολογήσεις, να την επιβεβαιώσεις, να πάρεις όρκο γι' αυτή. Σ' αυτή τη σελίδα ακριβώς, δεν ξέρω πώς, βρήκα ξεχασμένη μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του Νίκου Ζαχαριάδη! Πήρα τη φωτογραφία στα χέρια μου και την περιεργάστηκα. Εντύπωση μου έκανε η καθαρότητα του βλέμματός του και η στάση του σώματός του - πάντα σε ετοιμότητα. Ηταν μία χαρούμενη φωτογραφία.
Μεγάλωνα και μαζί μου μεγάλωνε και η έλξη που μου προκαλούσε αυτή η φωτογραφία, η οποία περίμενε στο βάθος των πραγμάτων. Ετσι όπως σε κάθε παραμύθι, ένας ψίθυρος με τύλιγε για τη ζωή του και έμπαινε στη δική μου ζωή σαν απαγορευμένος καρπός, καταδικασμένος να μένει μόνος στο κέντρο μιας υπόθεσης που πολλοί έλεγαν πως χάθηκε για πάντα.

• Πώς ξεκίνησε το «Απόλυτο Ρόδο»;
• Ήταν ένα κάλεσμα, πριν από οχτώ περίπου χρόνια, μετά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας όπου είχα πάει, να μεταφέρω φάρμακα με μία ομάδα καλλιτεχνών. Όταν γύρισα έγινε η πρώτη επαφή με τον «Ριζοσπάστη» και με τον Δημήτρη Κουτσούμπα. Είχα την τύχη να μου ζητήσουν να γράφω, αρχικά για το κυριακάτικο. Έτσι ξεκίνησε ένα από τα πιο συναρπαστικά ταξίδια στη ζωή μου.

Αλλά ας τον αφήσουμε να μας μιλήσει ο ίδιος –μέσα από τη στήλη στο Ριζοσπάστη

• Το όνομά μου είναι Ισμαήλ
• Οι σκέψεις ενός κυνικού
• Ανθολόγιο ποίησης
• Χάραξε το όνομά σου πάνω τους
• Μίκη, κάνε τη φωτιά να είναι μεγάλη
• Της νεότητός μου τα λάθη
• «Αντιμέτωπος με το θηρίο»...
• Στα "ΝΕΑ" - «Σερνόμουν στους δρόμους· και τότε γνώρισα τη Λητώ»

Η Κούβα πρώτη στον εμβολιασμό αντι-Covid στην Αμερική και με το υψηλότερο ημερήσιο % στον κόσμο.

Γράφει ο Ángel Guerra, Λατινοαμερικανός και διεθνής αναλυτής, αρθρογράφος της μεξικανικής εφημερίδας La Jornada. Υπήρξε διευθυντής της εφημερίδας Juventud Rebelde (1968-71), του περιοδικού Bohemia (1971-1980) και άλλων κουβανικών εκδόσεων με εθνική κυκλοφορία.

Υπολογίζεται πως 300.000 εμβολιάζονται καθημερινά στο νησί (με πληθυσμό λίγο παραπάνω από 11 εκατομμύρια).
Πριν από τέσσερις ημέρες, με επίσημα στοιχεία είχαν εφαρμοστεί 22.982.462 δόσεις, έτσι ώστε το 86,1 % του συνολικού πληθυσμού να έχει λάβει τουλάχιστον την πρώτη δόση, που ισοδυναμεί με 98,4 % στον πληθυσμό που χρειάζεται εμβολιασμό.

Πρέπει να σημειωθεί ότι, επιπλέον, οι αρχές αξιολογούν την εφαρμογή μιας πρόσθετης αναμνηστικής δόσης παρά την υψηλή αποτελεσματικότητα των κουβανικών εμβολίων, διασφαλίζοντας την υγεία όσο το δυνατόν περισσότερο μόλις ανοίξει στο 100% η οικονομία.

Το 67% άνω των 2 ετών έχουν ολοκληρώσει το πρόγραμμα, με την Κούβα να είναι η μόνη χώρα που έχει συμπεριλάβει παιδιά 2 ετών και άνω στη στρατηγική ανοσοποίησης.
Ο εμβολιασμός οριστικοποιήθηκε σε τρεις δόσεις Abdala ή Soberana - ανοσογόνα εθνικής δημιουργίας και παραγωγής - και όχι δύο, όπως συμβαίνει σήμερα με τον υπόλοιπο κόσμο (χώρες όπως το Βιετνάμ, το Ιράν, η Βενεζουελα, η Νικαράγουα κά –που επέλεξαν κουβανέζικα εμβόλια αποφάσισαν να χορηγήσουν και 3^η δόση).
Επιλέγοντας Soberana, οι δύο πρώτες δόσεις είναι το Soberana 02 και στη συνέχεια το Soberana Plus, σχεδιασμένο εξαρχής ως ενίσχυση, το οποίο εφαρμόζεται επίσης μαζικά, ως μία και μόνη δόση, σε όσους έχουν μολυνθεί, εμπειρία μοναδική στον πλανήτη, με θετικά αποτελέσματα.

Η Κούβα είναι η μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής και σε αυτό που ονομάζουν τρίτο κόσμο, η οποία δημιούργησε και εφαρμόζει μαζικά τα δικά της εμβόλια.

Αυτό το γεγονός αποτελεί ένα ισχυρό εργαλείο εθνικής κυριαρχίας, αλλά, επιπλέον, ήταν ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να ανοσοποιήσει τον πληθυσμό.
Πνιγμένη κυριολεκτικά από πρωτοφανή μέτρα των Ηνωμένων Πολιτειών εναντίον της οικονομίας της, με τα προβλήματα από την πανδημία και με τον τουρισμό - βασική πηγή συναλλάγματος και σημαντικό κομάτι της οικονομικής δραστηριότητας, η Κούβα - η οποία δεν έχει, λόγω εμπάργκο πρόσβαση σε διεθνείς πιστώσεις, μόλις το τελευταίο έτος εξοικονόμησε τους ελάχιστους πόρους εξασφάλισης ενός ζωτικού ελάχιστου πλαφόν, τροφίμων καυσίμων και πρώτων υλών για τη φαρμακοβιομηχανία της.

Με δεδομένη την έλλειψη τροφίμων και φαρμάκων χρειάστηκε να βρεθούν πόροι από το πουθενά -δημιουργώντας προϋποθέσεις, για την προμήθεια (εισαγωγή) αντιδραστηρίων και άλλων στοιχείων που είναι απαραίτητα για την παραγωγή των εμβολίων. Σε αυτές τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, πού να βρεις περισσότερα από 300 εκατομμύρια δολάρια που θα κόστιζε για την εισαγωγή από άλλες χώρες της ποσότητας των απαραίτητων εμβολίων;

Η Κούβα έχει μεγάλη εμπειρία στην εφεύρεση και παραγωγή εμβολίων και άλλων φαρμάκων και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή παγκόσμια σε εκστρατείες μαζικού εμβολιασμού. Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι τα αντι-Covid ανοσογόνα μας ήταν τόσο ασφαλή και αποτελεσματικά και ότι ήδη παρατηρείται σημαντική –σχεδόν κατακόρυφη μείωση του αριθμού περιστατικών και θανάτων.

Για το λόγο αυτό, ήδη γίνεται λόγος στο νησί για άνοιγμα στον τουρισμό και συνολικά της οικονομίας από τις 15 Νοεμβρίου, μετά από 18 σχεδόν μήνες συνολικού προληπτικού περιορισμού.
Τότε, ολόκληρος ο πληθυσμός άνω των 2 ετών θα έχει εμβολιαστεί πλήρως και, φυσικά, θα συνεχίσουν να υπάρχουν πρωτόκολλα βιολογικής ασφάλειας προσαρμοσμένα στη νέα κατάσταση.
Στην Κούβα, θα πρέπει να τονιστεί, 97,5 % έχουν βγει σώοι από την περιπέτεια, σε σύγκριση με 90,4 παγκοσμίως και 85,3 στην Αμερικανική ήπειρο.

Παρεμπιπτόντως, μετά από αυτή τη σημαντική πρόοδο, εκτός από το κατόρθωμα της δημιουργίας εμβολίων μέσα σε λίγους μήνες, η κουβανική επιστήμη και ιατρική έχουν επίσης λάμψει για το έργο τους στην καταπολέμηση του Covid-19, με μια σε βάθος ανίχνευση και απομόνωση των ασθενών σε καινοτόμα πρωτόκολλα θεραπείας, τις περισσότερες φορές μέσω της χρήσης αποτελεσματικών βιοτεχνολογικών και ομοιοπαθητικών φαρμάκων που δημιουργήθηκαν στην Κούβα.
Αυτό εξηγεί γιατί το νησί παρουσιάζει ποσοστό θνησιμότητας από Covid μόνο 0,85% σε σύγκριση με περισσότερο από 2% στην Αμερική και τον κόσμο.

Κανένα σημαντικό μέτρο στην καταπολέμηση του Covid-19 στην Κούβα δεν οφείλεται στον αυτοσχεδιασμό. Από τότε που εμφανίστηκε ο ιός στο Wujan, άρχισε να αναπτύσσεται συγκεκριμένη στρατηγική αντιμετώπισης και στις αρχές του 2020 δημιουργήθηκε η Προσωρινή Ομάδα Εργασίας της Κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του, που έκτοτε συνεδρίαζε σχεδόν καθημερινά με επικεφαλής τον Πρόεδρο Miguel Díaz-Canel.
Στη συνέχεια δημιουργήθηκε ολόκληρη ομάδα επιστημόνων και εμπειρογνωμόνων για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού, στην οποία ηγείται επίσης ο πρόεδρος, που συνεδριάζει τακτικά και λαμβάνει σημαντικές αποφάσεις. Όλα τα βήματα που έγιναν στον τομέα των εμβολίων υποβλήθηκαν για έγκριση στον εθνικό ρυθμιστικό φορέα.

Απέναντι σ΄αυτά, υπάρχουν κάποιοι που, υποταγμένοι στα αφεντικά τους εκεί στο βορρά, στοχεύουν να καταστρέψουν αυτή μας τη θέληση να πολεμήσουμε για την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια.
Μάταια! Δεν θα τα καταφέρουν!
Η Επανάσταση έχει τη σταθερή υποστήριξη του λαού.

Πηγή: telesurtv.net