Η Susan Alexandra "Sigourney" Weaver γεννημένη σαν σήμερα _8 Οκτωβρίου 1949 είναι Αμερικανίδα ηθοποιός και παραγωγός, έχει παίξει επίσης στο θέατρο. Πλούσια στον κινηματογράφο από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, γνωστή για τις πρωτοποριακές ερμηνείες της ηρωίδων δράσης σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας και τρόμου. Είναι αποδέκτης πολλών διακρίσεων, όπως Βραβείο Κινηματογράφου της Βρετανικής Ακαδημίας, δύο Χρυσές Σφαίρες και ένα Γκράμι, επιπλέον των υποψηφιοτήτων για τρία Όσκαρ, τέσσερα Primetime Emmy και βραβείο Tony.
Έκανε το ντεμπούτο της στην οθόνη με έναν μικρό ρόλο στη ρομαντική κωμωδία Annie Hall (ο νευρικός εραστής Woody Allen 1977) και το πολύ καλό The Best of Families TV Mini Series _1977 πριν από τον επαναστατικό ρόλο της ως Ellen Ripley στην ταινία τρόμου επιστημονικής φαντασίας Alien_1 Άλιεν, ο επιβάτης του διαστήματος (1979). Επανέλαβε τον ρόλο στη συνέχεια Aliens (Η επιστροφή 1986) και σε μεταγενέστερα δόσεις. Η Ρίπλεϊ θεωρείται σημαντική γυναίκα πρωταγωνίστρια στην ιστορία του κινηματογράφου και η ερμηνεία της Γουίβερ στους Εξωγήινους Aliens έλαβε υποψηφιότητα για το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου. Οι άλλοι ρόλοι franchise της περιλαμβάνουν τη Dana Barrett στις ταινίες Ghostbusters (1984–2021) και τους διπλούς ρόλους στη σειρά ταινιών Avatar (2009–σήμερα), οι οποίες κατατάσσονται μεταξύ των ταινιών με τις υψηλότερες εισπράξεις όλων των εποχών.
Το 1989, η Weaver κέρδισε δύο Χρυσές Σφαίρες και δύο ταυτόχρονα υποψηφιότητες για Όσκαρ για τους ρόλους της ως Dian Fossey στο Gorillas in the Mist (Γορίλες στην ομίχλη 1988) και ως νεαρή συνεργάτιδα στο Working Girl (Εργαζόμενο κορίτσι 1988). Έγινε επίσης η πρώτη ηθοποιός που κέρδισε δύο Χρυσές Σφαίρες για την υποκριτική την ίδια χρονιά. Κέρδισε το Βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Β' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία The Ice Storm (Η παγοθύελλα 1997). Οι άλλοι κινηματογραφικοί της ρόλοι περιλαμβάνουν το The Year of Living Dangerously (1982), Copycat (1995), Galaxy Quest (1999), The Village (2004), Vantage Point (2008), Chappie (2015) και A Monster Calls (2016). Είχε επίσης ρόλους φωνής στις ταινίες κινουμένων σχεδίων της Pixar WALL-E (2008) και Finding Dory (2016).
Στη σκηνή, οι παραστάσεις του Γουίβερ στο Μπρόντγουεϊ περιλαμβάνουν τις The Constant Wife (1975), Hurlyburly (1984) και Vanya and Sonia and Masha and Spike (2013). Η ερμηνεία της στο Hurlyburly της χάρισε μια υποψηφιότητα για το βραβείο Tony Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Θεατρικό έργο. Στην τηλεόραση, έλαβε υποψηφιότητες για τα βραβεία Emmy για τους ρόλους της στην ταινία Snow White: A Tale of Terror (1998), τη δραματική Prayers for Bobby (2009), τη μίνι σειρά Political Animals (2013) και για την αφήγηση του National Geographic ντοκιμαντέρ Secrets of the Whales (2021). Τα άλλα τηλεοπτικά της έργα περιλαμβάνουν τη μίνι σειρά δράσης Marvel The Defenders (2017) και τη δραματική μίνι σειρά The Lost Flowers of Alice Hart (2023).
💥
Ακυρώστε τα πάντα.
Στις 26 Απριλίου είναι η επίσημη Alien
Day!
Επειδή και οι θαυμαστές του Alien
πρέπει να έχουν τη δική τους γιορτή.
Επειδή και οι θαυμαστές του Alien πρέπει να έχουν τη δική τους γιορτή.
H ημερομηνία 4 (για τον Απρίλιο) - 26 (για την ημέρα) προκύπτει από το το LV-426, το φεγγάρι στο οποίο ανακαλύπτουμε για πρώτη φορά τα άλιεν στην ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ, το θρυλικό πρώτο «Alien» του 1979, ενώ ο «εορτασμός» συμφέρει πολλούς περισσότερους από τους θαυμαστές της σειράς του «Alien», αφού έρχεται να συμπληρώσει ιδανικά την προώθηση του «Alien: Covenant»
Alien Day: Την επίσημη, λοιπόν, ημέρα του Alien, στην Αμερική και αλλού γίνονται προβολές των ταινιών της saga του «Alien» (ανάμεσα σε αυτές και μια παρουσία της Σιγκούρνι Γουίβερ), αλλά και ένας διαγωνισμός με τρίβια από τις ταινίες στο @AlienAnthology στο Twitter με συλλεκτικά δώρα. Φανταζόμαστε πως, οι φανατικοί της σειράς θα οργανώσουν μικρά ή μεγαλύτερα αφιερώματα για να γιορτάσουν κι αυτοί με τη σειρά τους. Κατά την Alien Day 2017, η Mondo κυκλοφορεί μια συλλεκτική συσκευασία τεσσάρων βινυλίων με την αυθεντική μουσική του Τέρι Γκόλντσμιθ για το «Alien» με σχέδιο του Τάιλερ Στάουτ.
"Sigourney"
Weaver
__ Πρώιμα χρόνια __
Η Weaver _πλουσιοκόριτσο _κόρη του αμερικανικού τηλεοπτικού στελέχους Pat Weaver (Ολλανδικής, Αγγλικής, Ιρλανδικής και Σκωτσέζικης καταγωγής πρόεδρος του NBC 1953-1955) και της Αγγλίδας ηθοποιού Elizabeth Inglis είχε αδελφό τον κωμικό ηθοποιό Pat_Doodles Weaver. Στην ηλικία των 14, η Weaver άρχισε να χρησιμοποιεί το όνομα "Sigourney" που το πήρε από έναν δευτερεύοντα χαρακτήρα στο The Great Gatsby. Παρακολούθησε για λίγο (άμα είσαι πλούσια\πλούσιος, κάνεις ότι σου γουστάρει) το Brearley School και το Chapin School στη Νέα Υόρκη πριν φτάσει στο Ethel Walker School στο Simsbury του Κονέκτικατ, όπου ανέπτυξε από νωρίς ενδιαφέρον για την θέατρο Ένας από τους πρώτους ρόλους της ήταν σε μια σχολική προσαρμογή του ποιήματος "The Highwayman" _έπαιξε έναν χαρακτήρα του Rudolph Valentino σε μια προσαρμογή του Sheik, συμμετείχε επίσης στις θεατρικές παραγωγές του A Streetcar Named Desire (σσ. Λεωφορείον ο πόθος _γνωστή η Αμερικανική δραματική ταινία του 1951 σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν, με Vivien Leigh, Marlon Brando, Kim Hunter βασισμένη στο ομώνυμο δράμα του Τένεσι Ουίλιαμς με 12 υποψηφιότητες και 4 Όσκαρ) και You Can't Take It with You κατά τη διάρκεια ενός καλοκαιριού στο Southbury του Κονέκτικατ (σσ. καμιά σχέση με το ομώνυμο “Δε θα τα πάρεις μαζί σου” _αμερικανική κωμωδία του 1938 σε σκηνοθεσία Φρανκ Κάπρα, βραβευμένη με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Πρωταγωνιστές αυτής της κλασικής ταινίας της χρυσής εποχής του Χόλυγουντ είναι ο Τζέιμς Στιούαρτ, η Τζιν Άρθουρ, ο Λάιονελ Μπάριμορ κι η Σπρινγκ Μπάινγκτον). “Ψηλολέλεκας” η Weaver (φέρεται να έφτασε τα 180εκ. στην ηλικία των 11), γεγονός που είχε αρνητικό αντίκτυπο στην αυτοεκτίμησή της. θυμήθηκε ότι ένιωθε σαν “μια γιγάντια αράχνη” και δεν είχε ποτέ “την αυτοπεποίθηση να σκεφτεί ότι θα μπορούσε κάποτε να γίνει κάτι” (Reinstein, Mara _ 2019. "Sigourney Weaver Reminisces on Her Career, Alien, Avatar and the New Ghostbusters")
Το 1967, λίγο πριν κλείσει τα 18, επισκέφτηκε το Ισραήλ και προσφέρθηκε εθελοντικά σε κιμπούτς για αρκετούς μήνες. Μετά την επιστροφή της φοίτησε στο Sarah Lawrence College… μεταγράφηκε στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ (για αγγλική φιλολογία) όπου ασχολήθηκε εκτενώς με το θέατρο. Έπαιξε με ένα συγκρότημα στο Πάλο Άλτο με το όνομα The Company, κάνοντας έργα του Σαίξπηρ _commedia dell'arte, γύρω από την περιοχή του κόλπου, τη φύση της οποίας θεωρούσε “εξωφρενική”. “Ντυνόταν σαν ξωτικό και ζούσε σε ένα δεντρόσπιτο” ("The Badass: Sigourney Weaver Still Larger Than Life"). The New York Observer ) και απέφευγε το θεατρικό τμήμα του Στάνφορντ καθώς πίστευε ότι οι παραγωγές τους ήταν πολύ “μπουκωμένες” και “ασφαλείς”. Είχε προγραμματίσει να μπει στο Διδακτορικό του Στάνφορντ (στον πανεπιστημιακό τομέα της), τελικά ακολούθησε αντικείμενο για καριέρα ως συγγραφέας ή δημοσιογράφος, αλλά άλλαξε γνώμη αφού απογοητεύτηκε από τα “θανάσιμα στεγνά” μαθήματα διακρίσεων και αποφοίτησε το 1972 με πτυχίο αγγλικής φιλολογίας.
Ακολούθως έκανε αίτηση στη Δραματική Σχολή του Yale, ερμηνεύοντας την Saint Joan of the Stockyards του Μπέρτολτ Μπρεχτ στην οντισιόν της, και έγινε δεκτή (σσ. Η Saint Joan of the Stockyards _Die heilige Johanna der Schlachthöfe) είναι έργο του Μπρεχτ μεταξύ 1929 και 1931, μετά την επιτυχία του μιούζικαλ του The Threepenny Opera και κατά την περίοδο της ριζοσπαστικής πειραματικής δουλειάς του με τον Lehrstücke. Βασίζεται στο μιούζικαλ που συνέγραψε με την Elisabeth Hauptmann, Happy End (1929). Σε αυτή την εκδοχή της ιστορίας της Ιωάννας της Αρκ, ο Μπρεχτ τη μεταμορφώνει σε "Joan Dark" _Μαύρη Ιωάννα).
Η Γουίβερ παραδέχτηκε ότι πέρασε δύσκολες στιγμές στο Γέιλ. Δεν της άρεσαν οι παραστάσεις στο Yale Repertory Theatre και είχε λίγη τύχη να πάρει πρωταγωνιστικούς ρόλους σε σχολικές παραγωγές. Κάποιοι από τους δασκάλους της υποκριτικής την ανέφεραν ως “ατάλαντη” και τη συμβούλεψαν να παραμείνει στην κωμωδία (Bruni, Frank ("Sigourney Weaver Goes Her Own Way". The New York Times). Αργότερα είπε ότι τα κατάφερε λόγω του χρόνου της στο Καμπαρέ του Γέιλ, και με τη βοήθεια φίλων όπως ο Κρίστοφερ Ντουράνγκ, ο οποίος συνέχισε να τη βάζει στα έργα του. Αποφοίτησε από το Yale με MFA το 1974
Δεκαετία 1970
Η αρχική δουλειά και η σημαντική ανακάλυψη της Weaver αφορά στην πρώτη παραγωγή του μιούζικαλ του Stephen Sondheim The Frogs ενώ ήταν στο Yale το 1974, μαζί με τον Larry Blyden και τους συμφοιτητές Meryl Streep και Durang ("Flashback to When Nathan Lane Resurrected Stephen Sondheim's The Frogs"). Έκτοτε, μαθήτευσε για λίγο σε μια παραγωγή του John Gielgud του Captain Brassbound's Conversion.[14] Έπαιξε επίσης σε πολλά πρωτότυπα έργα του Ντουράνγκ (Durang, Christopher _2012 "New Again: Sigourney Weaver". Interview) Το 1974 έκανε το ντεμπούτο της στο Μπρόντγουεϊ στο έργο του Ουίλιαμ Σόμερσετ Μομ Η σταθερή σύζυγος δίπλα στην Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Πριν από το επίτευγμά της στην μεγάλη οθόνη, είχε εμφανιστεί μόνο σε διαφημίσεις, μερικούς τηλεοπτικούς ρόλους (συμπεριλαμβανομένης μιας εμφάνισης στη σαπουνόπερα Somerset) και είχε ένα μικρό μέρος _όπως ήδη αναφέραμε, στη ρομαντική κωμωδία-δράμα Annie Hall (1977) του Woody Allen. Ο αρχικά πιο ουσιαστικός ρόλος της Annie Hall μειώθηκε λόγω της δέσμευσής της στο έργο του Durang Titanic.
“Μία από τις πραγματικές απολαύσεις του Alien είναι να παρακολουθεί την εμφάνιση τόσο της Έλεν Ρίπλεϊ ως χαρακτήρα όσο και της Σιγκούρνι Γουίβερ ως σταρ” - Ty Burr, The Boston Globe
Alien 1-2-3-4 …
H Γουίβερ εμφανίστηκε δύο χρόνια αργότερα (1979), ως Υπαστυνόμος / Υπολοχαγός Ρίπλεϊ στην ταινία - υπερπαραγωγή του Ρίντλεϊ Σκοτ, Alien σε έναν ρόλο που ορίστηκε αρχικά για την βρετανικής καταγωγής ηθοποιό Veronica Cartwright (Βερόνικα Κάρτραιτ γνωστή _εκτός του Άλιεν, _ως Lambert _ για τις μάγισσες του Ίστγουικ _με Jack Nicholson, Michelle Pfeiffer, Susan Sarandon και Cher _Τα πουλιά του Alfred Hitchcock ως Cathy Brenner Μακάβρια εισβολή ως Nancy Bellicec με τον Donald Sutherland κά (Veronica-Cartwright.com)
Η Cartwright δήλωσε στο World Entertainment News Network (WENN) ότι ήταν στην Αγγλία έτοιμη να αρχίσει να δουλεύει για το Alien όταν ανακάλυψε ότι θα έπαιζε την πλοηγό Lambert στο έργο, με την Weaver στον ρόλο της Ellen Ripley ("Veronica Cartwright still puzzled about Alien snub". Newshub, 2011 – via www.newshub.co.nz.) Οι κριτικές της ταινίας ήταν αρχικά μικτές, αλλά έκτοτε κατατάχθηκε μεταξύ των μεγαλύτερων ταινιών τρόμου επιστημονικής φαντασίας και είναι η πρώτη ταινία της Γουίβερ που μπήκε στο Εθνικό Μητρώο Ταινιών από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου (Critic, Peter Howell Movie _2015). "Why Alien is one of the most influential movies ever made: Howell". Toronto Star. + "Librarian of Congress Adds 25 Films to National Film Registry") Ο κριτικός κινηματογράφου Gene Siskel αποκάλεσε την Weaver “μια ηθοποιό που θα έπρεπε να γίνει μεγάλος σταρ” (Siskel, Gene _"Faint praise: Alien' succeeds in the scare department" __"Αχνός έπαινος: Ο εξωγήινος τα καταφέρνει στο τμήμα τρομοκρατίας" Chicago Tribune. και ο Peter Bradshaw του The Guardian είπε ότι η Weaver “ξεκινά τη δράση δείχνει κοριτσίστικη και σοβαρή, αλλά αλλάζει σε μια σκληρά αυτοδύναμη γυναίκα που την καθόρισε. Οι επόμενοι ρόλοι της εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας."
Δεκαετία 1980:
Αστέρι και καταξίωση
Η Γουίβερ εμφανίστηκε σε μια παραγωγή εκτός Μπρόντγουεϊ της κωμωδίας του Ντουράνγκ Beyond Therapy το 1981, την οποία σκηνοθέτησε ο νεοσύστατος τότε σκηνοθέτης Τζέρι Ζακς _Gussow, Mel _1981 "Stage:'Beyond Therapy by Durang at Phoenix". The New York Times. Στη συνέχεια εμφανίστηκε απέναντι από τον Mel Gibson ως αξιωματικός της βρετανικής πρεσβείας Jill Bryant στο ρομαντικό δράμα The Year of Living Dangerously (1982) σκηνοθετημένο από τον Peter Weir, το οποίο κυκλοφόρησε με πολύ ευνοϊκές κριτικές. Ο Ρότζερ Έμπερτ είπε, “Η Γουίβερ έχει λιγότερο ενδιαφέροντα ρόλο αλλά είναι πάντα ενδιαφέρουσα ηθοποιός” ("The Year of Living Dangerously") Το 1984 επέστρεψε στο Μπρόντγουεϊ παίζοντας στο έργο του Ντέιβιντ Ρέιμπ Hurlyburly (Χέρλιμπουρλι) δίπλα στους William Hurt, Harvey Keitel, Cynthia Nixon, Jerry Stiller, Ron Silver και Judith Ivey. Η παραγωγή σκηνοθετήθηκε από τον Mike Nichols με την Weaver να αναλαμβάνει το ρόλο της Darlene, μιας σκόρπιας φωτορεπόρτερ που μπλέκει με δύο συγκάτοικους. Ο ρόλος της χάρισε μια ακόμη υποψηφιότητα Tony _καλύτερης ηθοποιού σε θεατρικό έργο. Την ίδια χρονιά πήρε τον γυναικείο πρωταγωνιστικό ρόλο Dana Barrett στις κωμωδίες Ghostbusters (1984) και επανέλαβε τον ρόλο της στο Ghostbusters II (1988) μαζί με τους Bill Murray, Dan Aykroyd και Harold Ramis.
Το 1988, πρωταγωνίστησε ως πρωτοπαθολόγος Ντιαν Φόσεϊ στο βιογραφικό δράμα Gorillas in the Mist _ Γορίλες στην ομίχλη. Την ίδια χρονιά, εμφανίστηκε δίπλα στον Χάρισον Φορντ σε δεύτερο ρόλο ως κύρια ανταγωνιστής της Κάθριν Πάρκερ στην κωμωδία-δράμα Working Girl. Και οι δύο αυτές ταινίες κέρδισαν τα Βραβεία Γουίβερ Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Ταινία – Δράμα και Β’ Γυναικείου Ρόλου εκείνη τη χρονιάς. Τότε στις Χρυσές Σφαίρες, η Γουίβερ ήταν μία από τις τρεις ηθοποιούς που κέρδισαν το βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας (Τζόντι Φόστερ και Σίρλεϊ Μακ Λέιν _οι άλλες δύο, σε τριπλή ισοπαλία). Η Γουίβερ έλαβε ταυτόχρονες υποψηφιότητες για Όσκαρ το 1988 — Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας για τους Γορίλες στην Ομίχλη και Β' Γυναικείου Ρόλου για το Εργαζόμενο Κορίτσι. Ήταν η πρώτη από τις τέσσερις ηθοποιούς που κέρδισε δύο Χρυσές Σφαίρες την ίδια χρονιά.
Το πλήρωμα του “Alien_Covenant”
έχει ένα μήνυμα για σας
Λίγο πριν από την έξοδο της νέας ταινίας του Ρίντλεϊ Σκοτ στις αίθουσες (2017), το πλήρωμα του διαστημικού σκάφους Covenant σάς στέλνει μήνυμα από το διάστημα! και η εφιαλτική καμπάνια για τη νέα ταινία επιστημονικής φαντασίας καλά κρατεί, αυξάνοντας την αναμονή για το νέο επεισόδιο στην κινηματογραφική μυθολογία του “Alien”. Μετά τα ολοένα και πιο τρομακτικά τρέιλερ, λοιπόν, το σποτ αναγέννησης του ανδροειδούς Μάικλ Φασμπέντερ και τη μικρού μήκους-πρόλογο του “Covenant”, μια νέα σειρά από βίντεο έρχεται για να εντείνει τη δυσοίωνη ατμόσφαιρα που περιβάλλει την επιστροφή του αγαπημένου μας κινηματογραφικού αρπακτικού από το έξω διάστημα. Σε αυτά, τα μέλη του πληρώματος του διαστημικού σκάφους Covenant μαγνητοσκοπούν βιντεομηνύματα για τους αγαπημένους τους πίσω στη Γη, λίγο πριν μπουν στις κάψουλες όπου θα περιέλθουν σε νάρκη για το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής τους. Μόνο που τα συγκινητικά μηνύματά τους διακόπτονται από ανησυχητικά αποσπάσματα από την αποστολή τους, δίνοντάς μας σοβαρές ενδείξεις ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα επιζήσουν για να ξαναδούν τον πλανήτη μας.
10ετία 1990:
Συνεχείς ρόλοι επιστημονικής φαντασίας
Η Γουίβερ επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη με το Alien 3 (1992) και το 1492: Conquest of Paradise (1492: Χριστόφορος Κολόμβος _1992 του Ridley Scott, στο οποίο έπαιξε το ρόλο της βασίλισσας Ισαβέλλας. Στις αρχές της 10ετίας του 1990, εμφανίστηκε σε πολλές ταινίες δίπλα στον Κέβιν Κλάιν και τον Φρανκ Λανγκέλα. Το 1994, πρωταγωνίστησε στο δράμα Death and the Maiden του Roman Polanski ως Paulina Escobar, ενώ έπαιξε το ρόλο της αγοραφοβικής εγκληματικής ψυχολόγου Helen Hudson στην ταινία Copycat (1995). Δεν απέριψε _αντίθετα επικεντρώθηκε επίσης σε μικρότερους και δεύτερους ρόλους όπως Τζέφρι (1994) με τους Νέιθαν Λέιν και Πάτρικ Στιούαρτ.
10ετία 2000:
Καθιερωμένη ηθοποιός
Το 2001, εμφανίστηκε στην κωμωδία Heartbreakers παίζοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός συμπαίκτη καλλιτέχνη μαζί με τους Jennifer Love Hewitt, Ray Liotta, Gene Hackman και Anne Bancroft. Συμμετείχε στο Channel 4 "100 Greatest Movie Stars" το 2003 και εμφανίστηκε στη συνέχεια σε πολλές ταινίες, συμπεριλαμβανομένων των Holes (2003), της ταινίας τρόμου M. Night Shyamalan The Village (2004), Vantage Point (2008) Baby Mama (2008) κά.
Το
2002, εμφανίστηκε ως guest ρόλος στο επεισόδιο Futurama "Love and
Rocket", παίζοντας το θηλυκό Planet Express Ship. Το 2006, ήταν η
αφηγήτρια για την αμερικανική έκδοση της βραβευμένης με Emmy σειράς ντοκιμαντέρ
του BBC Planet Earth (την αρχική έκδοση της βρετανικής σειράς αφηγήθηκε ο David
Attenborough). Το 2007, επέστρεψε στη
Ρουάντα για το ειδικό BBC Gorillas Revisited, όπου επανενώνεται με τους πιθήκους
της Ρουάντα από την ταινία Gorillas in the Mist, περίπου 20 χρόνια αργότερα.
Το 2008, παρουσιάστηκε ως η φωνή του υπολογιστή του πλοίου στην κυκλοφορία των
Pixar και Disney WALL•E _επίσης, το 2008, εξέφρασε έναν ρόλο αφήγησης στην
ταινία κινουμένων σχεδίων The Tale of Despereaux, βασισμένης στο μυθιστόρημα
της Kate DiCamillo. Η ταινία ξεκινά με τον Γουίβερ ως αφηγητή να λέει την
ιστορία του Βασιλείου του Ντορ σε παστέλ αποχρώσεις.[56] Έκανε επίσης μια
σπάνια guest εμφάνιση στην τηλεόραση παίζοντας τον εαυτό της στο επεισόδιο της
σεζόν 2 της τηλεοπτικής σειράς Eli Stone το φθινόπωρο του 2008.
Το 2009, πρωταγωνίστησε ως Mary Griffith στην πρώτη της τηλεοπτική ταινία Prayers for Bobby, για την οποία ήταν υποψήφια για Emmy, Χρυσή Σφαίρα και το Screen Actors Guild Award. Επίσης το 2009, επανενώθηκε με τον σκηνοθέτη των Aliens, Τζέιμς Κάμερον για την ταινία του Avatar, παίζοντας έναν σημαντικό ρόλο ως Δρ. Γκρέις Ογκουστίν, επικεφαλής του προγράμματος AVTR (avatar) στο φανταστικό φεγγάρι Πανδώρα, που έγινε η ταινία με τις υψηλότερες εισπράξεις όλων των εποχών.
10ετία 2010:
Τηλεοπτική εστίαση και Broadway
Η Γουίβερ έχει φιλοξενήσει δύο επεισόδια της μακροχρόνιας εκπομπής σκετς του NBC Saturday Night Live: μία φορά στην πρεμιέρα της 12ης σεζόν το 1986 και ξανά, σε ένα επεισόδιο 35ης σεζόν τον Ιανουάριο του 2010. Μάρτη του 2010, της επιλέχτηκε ο πρωταγωνιστικός ρόλος ως Queen of the Vampires στους Vamps της Amy Heckerling και τιμήθηκε στα Scream Awards 2010 κερδίζοντας εκείνο της “γυναίκας ήρωα” (Heroine Award) που τίμησε τη δουλειά της σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, τρόμου και φαντασίας γενικά. Δεκ-2013, ήταν προσκεκλημένη αφηγητής στο Candlelight Processional της Disney στο Walt Disney World.
Το 2012 πήρε πρωταγωνιστικό ρόλο ως Elaine Barrish, η πρόσφατα διαζευγμένη ΥπΕξ και πρώην Πρώτη Κυρία και Κυβερνήτης του Ιλινόις, η οποία πολεμά διάφορους αντιπάλους στην πολιτική μίνι σειρά μαζί με Carla Gugino, Sebastian Stan, Ciaran Hinds και Έλεν Μπέρστιν. Μιλώντας για τον χαρακτήρα Γουίβερ είπε στο Hollywood Reporter, "Έχει κάπως επιφανειακή ομοιότητα, προφανώς, με τη Χίλαρι Κλίντον, αλλά πραγματικά η Ελέιν έχει πάρει κάποιες αποφάσεις που τη διακρίνουν από την κυρία Κλίντον — την οποία όλοι θαυμάζουμε". Ο κριτικός Brian Lowry του Variety επαίνεσε το σύνολο του, και συγκεκριμένα την Weaver αναφέροντάς την ως “αντιπροσωπευτική εμπνευσμένη επιλογή για να υποδυθεί την Elaine, κάποια που γεμίζει με ακεραιότητα, πόνο και θάρρος ταυτόχρονα, σε μίνι σειρά ή ταινία." _ "Political Animals (TV Miniseries, 2012) - Awards". IMDB.
Το 2013, ο Γουίβερ επέστρεψε στο Μπρόντγουεϊ στο έργο του Christopher Durang Vanya και Sonia _Masha και Spike (2013) μαζί με τους David Hyde Pierce, Kristine Nielsen και Billy Magnussen στο John Golden Theatre (σσ. κωμωδία του Κρίστοφερ Ντουράνγκ _η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τις σχέσεις τριών μεσήλικων ανύπαντρων αδερφών, δύο από τις οποίες ζουν μαζί, και διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης της τρίτης, της Μάσα, που τις φροντίζει). Ο Τσαρλς Ίσεργουντ των New York Times έγραψε “Η κυρία Γουίβερ κρατάει τη δική της θέση _πάντα στο ύψος της σε αυτήν την εξειδικευμένη εταιρεία κόμικς” και η Marilyn Stasio του Variety "Weaver, τόσο αστεία όσο την έχετε δει ποτέ". Η παραγωγή κέρδισε το Tony για το καλύτερο παίξιμο στα 67α Βραβεία.
Το 2014, η Weaver επανέλαβε τον ρόλο της Ripley για πρώτη φορά μετά από 17 χρόνια ανακαλώντας τον χαρακτήρα στο βιντεοπαιχνίδι “Alien_Isolation”. Ο χαρακτήρας της είναι φωνή στην κύρια ιστορία με έχει κεντρικό ρόλο στα δύο DLC που διαδραματίζονται κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Alien, με το μεγαλύτερο μέρος του αρχικού καστ να εκφράζει τους αντίστοιχους χαρακτήρες τους. Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε στην ταινία Exodus_Gods and Kings, παίζοντας την Tuya, σε σκηνοθεσία Ridley Scott, μαζί με τους Christian Bale, Joel Edgerton και Ben Kingsley. Το 2015, συμπρωταγωνίστησε στην ταινία επιστημονικής φαντασίας Chappie του Neill Blomkamp και δήλωσε ότι θα συμφωνούσε να εμφανιστεί σε ένα σίκουελ του Alien, υπό την προϋπόθεση ότι ο Blomkamp θα σκηνοθετήσει και αμέσως μετά, ανακοινώθηκε επίσημα ότι θα γινόταν η συνέχεια και η Γουίβερ επιβεβαίωσε ότι θα έπαιζε ξανά τον ρόλο της ως Έλεν Ρίπλεϊ. Ωστόσο, σε μια μεταγενέστερη απάντηση σε ερώτηση θαυμαστών στο Twitter που ρωτούσε ποιες ήταν οι πιθανότητες να συμβεί στην πραγματικότητα αυτό (το 4ο έργο του για το Alien), ο Blomkamp απάντησε "slim" ("χλωμό το βλέπω").Το 2015 και το 2017, η Γουίβερ έπαιξε μια αμερικάνα τουρίστρια σε δύο επεισόδια της βρετανικής τηλεοπτικής σειράς Doc Martin, ενώ το 2016, έδωσε τη φωνή της σε ένα καμέο στην ταινία της Pixar Finding Dory. Την ίδια χρονιά, έλαβε το βραβείο Donostia στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν. Αμέσως μετά έπαιξε την Αλεξάνδρα, αρχηγό του "the Hand”, στη μίνι σειρά του Netflix και της Marvel, The Defenders. To 2019, επιβεβαίωσε ότι θα έπαιζε ξανά τον ρόλο της ως Ντάνα Μπάρετ στο Ghostbusters_Afterlife, που κυκλοφόρησε το 2021. Την ίδια χρονιά, το Variety ανέφερε ότι Γουίβερ και Κέβιν Κλάιν πρόκειται να ξανασμίξουν (μετά τον Ντέιβ και το The Ice Storm) για το δράμα The Good House, του Στίβεν
2020:
Και η ζωή συνεχίζεται
Ήδη από το 2011, επιβεβαιώθηκε ότι θα επέστρεφε στο Avatar_The Way of Water, με τον Τζέιμς Κάμερον να δηλώνει ότι "κανείς δεν πεθαίνει ποτέ στην επιστημονική φαντασία." Το Way of Water, όπως και ο προκάτοχός του, κυκλοφόρησε με κριτική και εμπορική επιτυχία. Η δουλειά για τα Avatar_The Way of Water και Avatar_Fire and Ash ξεκίνησαν ταυτόχρονα Σεπτέμβρη 2017, με την Γουίβερ ως Κίρι, κόρη του Τζέικ και της Νεϊτίρι, και επανέλαβε τον ρόλο της ως Δρ Γκρέις Ογκουστίν. Η ταινία έγινε η τρίτη με τις περισσότερες εισπράξεις όλων των εποχών και έλαβε υποψηφιότητα για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.
· Το 2023, πρωταγωνίστησε και έκανε την εκτελεστική παραγωγή της αυστραλιανής μίνι σειράς Τα χαμένα λουλούδια της Άλις Χαρτ. Ο Ρόμπερτ Λόιντ των Los Angeles Times έγραψε: “είναι μια ιδιαίτερη απόλαυση να βλέπεις την Γουίβερ, η οποία does not overplay την υποτιθέμενη αυστραλιανή προφορά της, σε τόσο ουσιαστικό κομμάτι· αν η σειρά φαίνεται λίγο μεγάλη, μπορεί κανείς να εκτιμήσει τη μεγαλύτερη διάρκεια του να κάνουμε παρέα μαζί της”.
· Το 2024, η Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών της Ισπανίας της απένειμε το Διεθνές Βραβείο Γκόγια για “την εντυπωσιακή της καριέρα γεμάτη αξέχαστες ταινίες και μας εμπνέει δημιουργώντας περίπλοκους και δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες”. Έλαβε το Χρυσό Λέοντα for Lifetime στο 81ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, μαζί με τον Peter Weir. Πρόσφατα (7 Μαΐου 2024), η ακαταπόνητη Γουίβερ επέστρεψε στη σκηνή επαναλαμβάνοντας τον ρόλο της ως Μάσα στην παράσταση Βάνια+Σόνια+Μάσα+Σπάικ, με τους David Hyde Pierce, Kristine Nielsen και Linda Lavin στο Mitzi E. Newhouse Theatre στο Κέντρο Λίνκολν.
Ήδη αναγγέλθηκε το ντεμπούτο της στο West End ως Prospero στην αναβίωση του έργου The Tempest (σσ. Η τρικυμία έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, που θεωρείται το τελευταίο του) σε σκηνοθεσία Jamie Lloyd στο Theatre Royal, Drury Lane το 2025.
σσ.
Υπόθεση του έργου Tempest_ τρικυμία
Ο Πρόσπερο, Δούκας του Μιλάνου, που ασχολείτο με μυστικιστικές μελέτες, χάνει
τον θρόνο του, καθώς ο αδερφός του, Αντόνιο, με τη βοήθεια του βασιλιά της
Νάπολης Αλόνσο, σφετερίστηκε την περιουσία του και την εξουσία του. Έτσι
καταλήγει σε ένα ερημονήσι μαζί με τη μικρή του κόρη, Μιράντα. Η θεατρική
παρουσίαση των γεγονότων αρχίζει δώδεκα χρόνια αργότερα, περίοδο κατά την οποία
ο Πρόσπερο έχει εξελιχθεί σε μεγάλο μάγο, που ελέγχει στοιχεία της φύσης και
ξωτικά, όπως το αγαθό πνεύμα Άριελ. Υπηρέτης του Πρόσπερο και της Μιράντα είναι
ο Κάλιμπαν, ένας ιθαγενής του νησιού που συμπεριφέρεται χυδαία στο αφεντικό
του, που θέλει να τον εκπολιτίσει.
Ωστόσο, η μοίρα ευνοεί τον Πρόσπερο: όσοι συνωμότησαν εναντίον του για το θρόνο
του Μιλάνου θα τύχει να ταξιδέψουν με πλοίο στη θάλασσα κοντά στο νησί. Έπειτα
από μια τρικυμία που προκαλεί ο Πρόσπερο με τις μαγικές του δυνάμεις, το καράβι
του Αλόνσο βουλιάζει κι όλοι ναυαγούν στο νησί, χωρισμένοι σε μικρές ομάδες,
πιστεύοντας ότι όλοι οι υπόλοιποι είναι νεκροί. Εκεί παρασύρονται από τις
παραισθήσεις που προκαλεί ο Πρόσπερο και φτάνουν μέχρι την τρέλα, μέχρι που
ανακαλύπτουν ότι ο τρόπος που βασανίζονται οφείλεται στο πώς αδίκησαν παλιότερα
τον Πρόσπερο,στον οποίο θέλουν να επιστρέψουν το Δουκάτο για να τους
συγχωρέσει.
Η Μιράντα αρραβωνιάζεται τον Φερδινάνδο, γιο του Αλόνσο, κι ο Πρόσπερο θα
επιστρέψει ως Δούκας στο Μιλάνο, αφού πρώτα αποκηρύξει την υψηλή τέχνη της
μαγείας και απελευθερώσει τον Άριελ.
Η µαγεία: είναι κεντρικό θέμα στην
Τρικυμία, καθώς είναι το στοιχείο που δένει την πλοκή. Ο Πρόσπερο κατέχει τόσο
μεγάλη δύναμη στο έργο λόγω της ικανότητάς του να χειρίζεται τη μαγεία και να
ελέγχει το πνεύμα του Άριελ. Εξαιτίας της μαγείας προκλήθηκε η Τρικυμία, τα
γεγονότα μεταξύ των ναυαγών στο νησί, καθώς και οι παραισθήσεις και η μαγευτική
μουσική του Άριελ. Κατά πολλούς, η μαγεία αναφέρεται στη γραφή του ίδιου του
Σαίξπηρ: στο τέλος, όπως ο Πρόσπερο αποκηρύσσει την υψηλή του τέχνη, έτσι κι ο
Σαίξπηρ δηλώνει την απόσυρσή του από τη θεατρική συγγραφή.
Η εξουσία: Ο Σαίξπηρ μολονότι στα περισσότερα έργα του, τα σχετιζόμενα
με το θέμα της εξουσίας, προτείνει την τιμωρία των σφετεριστών, στην Τρικυμία,
_ίσως ως τελευταίο του έργο, αντιμετωπίζει τις καταστάσεις περισσότερο ήπια και
συγχωρητικά. Προτείνει το καλό παράδειγμα αντί της εκδίκησης ώστε να δοθεί
χρόνος στις αξίες της τιμιότητας και της ηθικής, να αναπτυχθούν και να
επικρατήσουν (έστω και συμβολικά) στον κόσμο μας.
Παραστάσεις στην Ελλάδα: το έργο έχει ανεβεί αρκετές φορές στη χώρα μας _από το
Εθνικό Θέατρο το 2008 και το Ανοιχτό θέατρο του Γ.Μιχαηλίδη, στη δεκαετία του
1990. Το 2012 από τη Θεατρική Ομάδα “Carpe Diem” στο Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο
του Δήμου Ζωγράφου, σε σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη.
Διάφορα…
Μετά τη δημιουργία του Gorillas in the Mist, η Weaver έγινε υποστηρικτής του Dian Fossey Gorilla Fund, και αργότερα επίτιμος πρόεδρος του. Τιμήθηκε για το έργο της και θεωρείται περιβαλλοντολόγος. Τον Οκτώβριο του 2006, έδωσε μια συνέντευξη Τύπου κατά την έναρξη μιας συζήτησης για την πολιτική της ΓΣ του ΟΗΕ, όπου περιέγραψε την απειλή για τους ωκεάνιους οικοτόπους από τις τράτες “βαθέων υδάτων”, μια βιομηχανική μέθοδο για την αλίευση ψαριών.
To 2008, στο Rainbow Room, φιλοξένησε το ετήσιο γκαλά του Trickle Up Program, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που εστιάζει σε άτομα (κυρίως γυναίκες και άτομα με ειδικές ανάγκες) σε ακραία φτώχεια.
Είναι παντρεμένη 40 χρόνια, με τον σκηνοθέτη Τζιμ Σίμπσον (Το σκάφος του τρόμου, Spice World, The Guys, Ιστορίες από την κρύπτη _8.0 \ 10.0). Το ζευγάρι ίδρυσε μαζί το The Flea Theatre το 1996, στη γειτονιά TriBeCa του Μανχάταν στη Νέα Υόρκη. Παρουσιάζει κυρίως πειραματικό θέατρο από Μαύρους, μιγάδες και queer καλλιτέχνες, καθώς και έναν χώρο για τους αστέρες του κινηματογράφου σε μια σκηνή 74 θέσεων.
Συντελεστές υποκριτικής και βραβεία
Οι πιο αναγνωρισμένες ταινίες του Weaver, σύμφωνα με τον ιστότοπο συγκεντρωτικών κριτικών Rotten Tomatoes και μια σειρά από κατατάξεις πολυμέσων, περιλαμβάνουν
· Alien (1979)
· The Year of Living Dangerously (1982)
· Ghostbusters (1984)
· Aliens (1986)
· Gorillas in the Mist (1988)
· Εργαζόμενο κορίτσι (1988)
· Dave (1993)
· Death and the Maiden (1994)
· Copycat (1995)
· The Ice Storm (1997)
· Galaxy Quest (1999)
· Τρύπες (2003)
· WALL-E (2008)
· Avatar (2009)
· The Cabin in the Woods (2011)
· Cedar Rapids (2011)
· A Monster Calls (2016)
· Finding Dory (2016)
· Call Jane (2022)
· Master Gardener (2022)
· Avatar: The Way of Water (2022)
Η Γουίβερ έχει λάβει τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ, τρεις για BAFTA, επτά Χρυσής Σφαίρας, μία για Grammy, τέσσερις για Primetime Emmy, τρεις για SAG και μία για βραβείο Tony. Από αυτά, έχει κερδίσει ένα BAFTA, ένα Grammy και δύο Χρυσές Σφαίρες. Επιπλέον, έχει λάβει _αναφερθήκαμε ήδη, αστέρι στο Hollywood Walk of Fame, το Διεθνές Βραβείο Goya, τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας κά
H Σιγκούρνι Γουίβερ
θέλει ένα πέμπτο “Alien”»
Μιλώντας
στο Hero Complex Film Festival, μετά από μια τιμητική εκδήλωση και προβολή του “Alien”
του Ρίντλεϊ Σκοτ και του “Aliens” του Τζέιμς Κάμερον, η Σιγκούρνι Γουίβερ
δήλωσε κατηγορηματικά πως η ιστορία της Ρίπλεϊ στο “Alien” δεν έχει τελειώσει
ακόμη…
Με αυτά τα λόγια, εξέφρασε κατηγορηματικά την επιθυμία της για ένα πέμπτο “Alien”,
αλλά και τις αμφιβολίες της για το ποιος σκηνοθέτης θα μπορούσε να συνεχίσει
την ιστορία της Ρίπλεϊ, μετά από τέσσερις ταινίες και ένα μύθο που μοιάζει να
διαρκεί ακόμη πιο δυνατός και από τα ουρλιαχτά που κανείς δεν ακούει στο
διάστημα. “Δεν νομίζω ότι το Alien ανήκει στη Γη, πράγμα που φοβόμουν ότι θα
ήταν η εξέλιξή του αν συνεχίζαμε την ιστορία του. Νομίζω ότι πρέπει να
διαδραματίζεται σε αθέατες πλευρές του σύμπαντος όπου κανένας λογικός άνθρωπος
δεν θα τολμούσε ποτέ να πάει. Υπάρχουν πολλοί λίγοι σκηνοθέτες που μπορώ να
σκεφτώ και που θα μπορούσα να εμπιστευτώ για να το κάνουν. Νομίζω ότι υπάρχει η
επιθυμία σε συγκεκριμένες ομάδες φανατικών για ένα φινάλε της ιστορίας εκεί
ακριβώς που την αφήσαμε και που νιώθω υπεύθυνη επειδή ήταν δική μου απόφαση.
Δεν ήθελα να κάνω την τέταρτη και την πέμπτη ταινία μαζί, τόσο βιαστικά.
Χρειάζεσαι χρόνο για να αφήσεις τα πράγματα να καταλαγιάσουν, οπότε μπορώ πια
να φανταστώ μια κατάσταση όπου τουλάχιστον θα μπορούσαμε να πούμε το τέλος της
ιστορίας. Θα ήμουν πολύ ικανοποιημένη αν συνέβαινε αυτό, αν και δεν έχω κάνει
τίποτα προς αυτήν την κατεύθυνση. Ξέρω σίγουρα πως υπάρχουν πολλοί νέοι
σκηνοθέτες που ενδιαφέρονται να αναλάβουν μια τέτοια ταινία, οπότε πρέπει απλά
να δούμε τι μπορεί να συμβεί...”
“Ο κόσμος νιώθει πολύ κοντά με τη Ρίπλεϊ, κυρίως λόγω της ηθικής της πυξίδας και επειδή με κάποιο τρόπο είναι πολύ επίμονη. Δεν μπορεί παρά να σώσει την ανθρωπότητα... Νομίζω ότι είναι κάτι που αγγίζει τον κόσμο. Το ότι είναι κάποια στην οποία μπορείς να βασιστείς όταν όλα είναι ένα χάος”.
“Στην αρχή είχα αμφιβολίες για το ρόλο αλλά και την ταινία. Αν διαβάσεις απλά το σενάριο ήταν βασικά κάτι σαν το "Ten Little Indians" και το τέρας ήταν απλά ένα τέρας. Φαντάστηκα μια μεγάλη χλαπάτσα από κίτρινο τζελ να κινείται ανάμεσά μας. Στο πρώτο ραντεβού μου με τον Ρίντλεϊ, έβγαλε και μου έδειξε τα υπέροχα σχέδια του X.Ρ. Γκίγκερ. Αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους μιλάμε ακόμη γι' αυτήν την ταινία. Τα σχέδια του Γκίγκερ είναι τόσο μοναδικά ενοχλητικά και το όραμα του Κάρλο Ραμπάλντι για το Αλιεν - ήθελα να είμαι μέρος αυτού του πρότζεκτ γιατί ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη μεγάλη οθόνη.”
“Alien-40η+ Επέτειος”
Δείτε τις
μικρού μήκους ταινίες που ζωντανεύουν τον μύθο
1979… Το “Alien” franchise σβήνει 40++ κεράκια και το
γιορτάζει! Mε 6 μικρού μήκους ταινίες που συνεχίζουν τον μύθο.
Το “Xenomorph”, το εξωγήινο πλάσμα που βγήκε από τα σπλάχνα της
Σιγκούρνεϊ Γουίβερ και συνέχισε την μετάλλαξη/αναπαραγωγή του μέσα από τόσα sequels
και prequels, κι όλα αυτά τα γήινα σώματα/δοχεία που ήρθαν στο
διάβα του μέχρι σήμερα (ή τουλάχιστον μέχρι το 2017 που είχαμε το τελευταίο του
δείγμα στο “Αlien_Covenant”) γίνεται 26 Απριλίου 40+++
…+++χρονών.
Και κάπου στον πλανήτη LV-426 ετοιμάζεται πάρτι: 6
μικρού μήκους ταινίες (επιλεγμένες από 550 ιδέες που κατατέθηκαν στο στούντιο Weyland-Yutani)
με πρωταγωνιστή το alien, μας προσφέρουν εικόνα για τη μοίρα του εξωγήινου
πλάσματος, και κατά συνέπεια και της ταλαιπωρημένης ανθρωπότητας.
