Τελευταία “βόλτα” του Ozzy Osbourne, με χιλιάδες να αποχαιρετούν τον Πρίγκιπα του Σκότους

"Ο Όζι Όσμπορν ήταν κάτι περισσότερο από μουσικός – ήταν παιδί του Μπέρμιγχαμ. Και θα έχει την έξοδο που του αρμόζει" είπε ο δήμαρχος του Μπέρμιγχαμ  και πράγματι από το πρωί της Τετάρτης 30 Ιούλη, χιλιάδες κατέκλυσαν κάθε γωνία των δρόμων του της αγγλικής πόλης προκειμένου να αποτίσουν ύστατο φόρο τιμής στον πρωτοπόρο της heavy metal, ο οποίος πέθανε την περασμένη εβδομάδα σε ηλικία 76 ετών. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, από όλες τις περιοχές της Βρετανίας, "βούλιαξαν" την πόλη, περιμένοντας την αυτοκινητοπομπή που θα μεταφέρει τη σορό του.

Ο μεγάλος Αμερικανός τραγουδιστής τραγουδοποιός και κιθαρίστας
Τσακ Μπέρι (Charles Edward Anderson Berry) που πρωτοστάτησε στο ροκ εν ρολ.

🎸 🥁 🎷

Σε μια ζωντανή εμφάνισή του στη βελγική τηλεόραση, το καλοκαίρι του 1965, ο Τσακ Μπέρι θυμίζει ανήμερο θηρίο. Ο σκηνογράφος τον είχε τοποθετήσει μαζί με την μπάντα του στο κέντρο της σκηνής, με τρεις σειρές από καθήμενους θεατές γύρω τους. Αυτό το πλήθος –Βέλγοι αστοί ντυμένοι με καλοραμμένα κοστούμια και κυρίες με κομψά ταγέρ, ψηλοτάκουνες γόβες και ταραγμένο μαλακό υπογάστριο–στέκονται ιντριγκαρισμένοι μπροστά στο “εξωτικό” θέαμα. Μπορεί το κοντραμπάσο και το πιάνο –όργανα της ευρωπαϊκής συμφωνικής ορχήστρας– να τους είναι οικεία, όμως, όταν ο “πατέρας του ροκ εν ρολ” κρεμάει την κιθάρα στον ώμο του και ξεκινάει να παίζει το πρώτο του χιτ, το «Maybelline» του 1955, η σαρωτική του ενέργεια τους κάνει να σαστίζουν.

Είναι η στιγμή που η συντηρητική Γηραιά Ήπειρος κοιτάζει με ένα μείγμα φόβου και θαυμασμού το υπέροχο τέρας που δημιούργησε όταν οι ήχοι της παντρεύτηκαν με αυτούς της Αφρικής, στο έδαφος της Αμερικής. Ο δαιμονισμένος απόγονος σκλάβων από το Μιζούρι αντιλαμβάνεται το "πεθαμένο" κλίμα στην αίθουσα και στήνει μπροστά στις κάμερες κάτι που μοιάζει με τελετή βουντού ή απόπειρα μύησης σε κάποια αποκρυφιστική αίρεση. Σκηνική παρουσία που είναι πανκ μία δεκαετία πριν το πανκ, ένα βλέμμα δαιμονισμένο, πόδια που παίρνουν φωτιά, πενιές στην κιθάρα που εκτοξεύονται στο ταβάνι. Το θέαμα και ο ήχος είναι ηλεκτροφόρα. Σοκάρουν, αλλά αφήνουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπο των καθωσπρέπει θεατών, γιατί τους θυμίζουν μια αρχέγονη ελευθερία.

Ο Τσακ Μπέρι, φυσικά, δεν ήταν ο μόνος τέτοιος τρομακτικός ήρωας της εποποιίας του ροκ εν ρολ: από τον Screamin Jay Hawkins ώς τον Paul P. Fenech των Meteors, σε κάθε πλευρά του Ατλαντικού (ακόμα και στην τόσο γόνιμη μουσική Αυστραλία των ’80s) το ροκ εν ρολ πολύ συχνά «τρόμαζε». Η μορφή του Ιγκι στο εξώφυλλο του «Raw Power» των Stooges είναι ανησυχητικά απόκοσμη και η καταγγελτική σκηνική παρουσία του Τζέλο Μπιάφρα τόσο ωμή και αληθινή, που νομίζεις πως βλέπεις μια παράσταση από την κόλαση. Έως και οι Beatles έκρυψαν σε κοινή θέα, στο εξώφυλλο του Sgt. Pepper’s, τον… Αλιστερ Κρόουλι.

Η παρέλαση των υποβλητικών σαμάνων του ροκ εν ρολ είναι μεγάλη, και μέσα της κρατάει επάξια μια κεντρική θέση (ίσως και σημαιοφόρου) ο Όζι. Βγαλμένος από τους γκρίζους δρόμους της μεταβιομηχανικής Αγγλίας κατέκτησε τον κόσμο, αφού επιβίωσε μιας ολόκληρης ζωής καταχρήσεων. Άντεξε ως τα 76 του και “έφυγε” τρεις εβδομάδες μετά τη συγκινητική τελευταία εμφάνισή του στο γήπεδο της Άστον Βίλα, σύμβολο του Μπέρμιγχαμ, της γενέτειρας πόλης του. Εκεί, ανάμεσα σε εργοστάσια και με γονείς που αμφότεροι δούλευαν ως εργάτες στη βιομηχανία, μεγάλωσε μέσα στην ανέχεια. Στα 14 του πήρε ένα σκοινί απλώματος ρούχων και πήγε να κρεμαστεί στο σπίτι του. Ο πατέρας του τον πρόλαβε την τελευταία στιγμή. Παιδί με δυσλεξία και θύμα bullying, βρήκε παρηγοριά στη μουσική, αποστηθίζοντας τα τραγούδια των Beatles. Η παρέα από το Λίβερπουλ τον είχε εμπνεύσει να φτιάξει μπάντα και να γίνει μουσικός.

“Πολλοί από τους συγχρόνους του που έζησαν μαζί του εκείνες τις άγριες εποχές έχουν χαθεί, αρκετοί πεθαίνοντας τραγικά από υπερβολική δόση αλκοόλ ή ναρκωτικών, άλλοι πέφτοντας σε κακή υγεία, μέση ηλικία και αφάνεια”, διαβάζουμε στη βιογραφία που έγραψε για αυτόν η Σου Κρόφορντ το 2002 __“Ozzy Unauthorized”. “Οσοι έχουν επιβιώσει, έχουν αναπόφευκτα καταλήξει στην αυτοπαρωδία που τόσο αγαπούν οι γερασμένοι ροκ σταρ. Ο Οζι έζησε τη ζωή πιο γρήγορα και πιο σκληρά από όλους αυτούς, αλλά κατά κάποιον τρόπο απέφυγε αυτή τη μοίρα. Τα έκανε όλα λάθος, αλλά κατά κάποιον τρόπο κατέληξε να τα κάνει όλα σωστά”.

Ένα τελευταίο «αντίο» αλλά και μια γιορτή παράλληλα, καθώς από το πρωί οι ήχοι των Black Sabbath ακούγονται σε διάφορα σημεία της πόλης. Η πομπή ξεκίνησε στις 15.00 το μεσημέρι (ώρα Ελλάδας), ενώ πέρασε από τη Broad Street και από τη “Γέφυρα των Black Sabbath” με το περίφημο παγκάκι που είναι αφιερωμένο στο θρυλικό συγκρότημα, όπου χιλιάδες θαυμαστές αφήνουν λουλούδια και μηνύματα τις τελευταίες ημέρες. Στη γέφυρα είχε τοποθετηθεί κάμερα web, όπου μπορεί όποιος επιθυμεί να παρακολουθήσει ζωντανή μετάδοση, αλλά οι ιδιοκτήτες, η Westside Business Improvement District, δήλωσαν ότι η ζήτηση ήταν τόσο υψηλή που υπάρχει δυσκολία στην παρακολούθηση.

ℹ️ 🎥 Αν το βίντεο παίζει από την αρχή, επιλέξτε t=1:06λ

Τα παράθυρα της παμπ “The Crown”, εκεί όπου οι Black Sabbath έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση ήταν καλυμμένα με ασπρόμαυρες φωτογραφίες της μπάντας. Την αυτοκινητοπομπή συνόδευσε η τοπική μπάντα πνευστών Bostin’ Brass καθώς και ο Yungblud, ο οποίος είχε στενή σχέση με τον Όζι Όσμπορν.

Μετά την πομπή στο κέντρο του Μπέρμιγχαμ, ακολούθησε η ιδιωτική τελετή ταφής, παρουσία μόνο στενών συγγενών και φίλων.

Κατέρρευσε η Σάρον Όσμπορν

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κυκλοφορεί η ημερίδα του ΚΚΕ για το σοσιαλιστικό κράτος _💯 Λένιν

Η Ιστορία που διδάσκει,
η Ιστορία που μένει να γραφτεί _
100 χρόνια
από τον θάνατο του Λένιν

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει τα υλικά της Ημερίδας της ΚΕ του ΚΚΕ “Για το Σοσιαλιστικό κράτος”, που πραγματοποιήθηκε στις 8 Νοέμβρη 2024, στη Θεσσαλονίκη, με αφορμή τα 100 χρόνια από το θάνατο του Λένιν. Η έκδοση αναδεικνύει το ρόλο και το χαρακτήρα του σοσιαλιστικού κράτους, της εργατικής εξουσίας, μέσα από διαχρονικά συμπεράσματα που εξάγονται από τη θετική και αρνητική πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά και τις δυνατότητες και τα προβλήματα που διαμορφώνει η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στον 21^ο αιώνα. Η έκδοση εστιάζει ακόμα σε ζητήματα συλλογικής προετοιμασίας του ΚΚ και της εργατικής εξουσίας στον αγώνα για την πλήρη επικράτηση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και την ανάπτυξη των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, τη δημιουργική ανάπτυξη της μαρξιστικής-λενινιστικής κοσμοθεωρίας, τη διασφάλιση του ενεργού ρόλου της εργατικής τάξης, των εργαζόμενων, στη λήψη, στον έλεγχο και στην υλοποίηση των αποφάσεων.

Η παρούσα έκδοση αποτελεί εκδοτική αποτύπωση της προσπάθειας του ΚΚΕ για τη συνέχεια της μελέτης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κατά τον 20ό αιώνα, και ιδιαίτερα σε σχέση με ζητήματα που αφορούν το εποικοδόμημα, την οργάνωση και λειτουργία του κράτους της εργατικής εξουσίας, τη συσχέτιση με τις εξελίξεις στην οικονομία.

Στην έκδοση περιλαμβάνεται η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στην πανηγυρική εκδήλωση για τα 100 χρόνια από το θάνατο του Λένιν, στις 20 Μάρτη 2024, στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ, στον Περισσό. Ακόμα, ο αναγνώστης θα βρει την εισήγηση του Μ. Παπαδόπουλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με θέμα “Σοσιαλιστικό κράτος και Κεντρικός Σχεδιασμός”, και της Αλέκας Παπαρήγα, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, με θέμα “Για το ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος στη σοσιαλιστική οικοδόμηση”.

Τέλος, στην έκδοση εμπεριέχονται θεματικές παρεμβάσεις, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, για την εξέλιξη της στρατηγικής και της διαπάλης στο ΚΚΣΕ σχετικά με τη θέση για το παλλαϊκό κράτος, καθώς και για τη σημασία των αλλαγών στη λειτουργία των Σοβιέτ, στο Σοβιετικό Σύνταγμα του 1936, που πραγματοποιήθηκαν στην Ημερίδα από στελέχη του ΚΚΕ και ακαδημαϊκούς.__

http://www.sep.gr, e-mail: sep.eκdotiko@gmail.com

Ημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη
για τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Λένιν _VIDEO - ΦΩΤΟ

·       Για τον ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος στη σοσιαλιστική οικοδόμηση

·       Το άνοιγμα των εργασιών της ημερίδας με την ομιλία της Θ. Καπέτη, µέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ  

·       “Σοσιαλισμός, η Ιστορία που διδάσκει, η Ιστορία που μένει να γραφτεί” - Εκτενή αποσπάσματα από την εισήγηση του Μ. Παπαδόπουλου  

·       “Σοσιαλισμός, η Ιστορία που διδάσκει, η Ιστορία που μένει να γραφτεί” - Δείτε βίντεο από την εισήγηση του Μ. Παπαδόπουλου  

·       “Η Ιστορία που διδάσκει, η ιστορία που μένει να γραφτεί!” - Σήμερα, η ημερίδα για τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Λένιν στη Θεσσαλονίκη

·       Φ. Παρρής: “Ζωντανή μνήμη. Μνημεία και μουσεία τιμής και γνώσης”  

·       50 χρόνια παρουσίας στο Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή"

·       Ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος, μπορούμε να οικοδομήσουμε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση  

·       Θ. Καπέτη: Κρατάμε ψηλά τη σημαία, συνεχίζουμε τον περήφανο δρόμο για να ριζώσει το ΚΚΕ παντού  

·       “Για το σοσιαλιστικό κράτος. Η Ιστορία που διδάσκει, η Ιστορία που μένει να γραφτεί”  

 

Ένα τραγούδι 🎶 δε φτάνει ⭐⭐⭐

Χειμώνα 1972, η 28άχρονη Ειρήνη - ανερχόμενη ηθοποιός του θεάτρου- συλλαμβάνεται από το στρατιωτικό_χουντικό καθεστώς για αντιστασιακή δράση (που δεν βλέπουμε) και οδηγείται στις φυλακές Κορυδαλλού, με τη φυλάκισή της να σκάει σαν βόμβα στη ζωή των (απολιτίκ) δικών της και κλονίζει σχέσεις, αισθήματα και έρωτες (υπόψη πως η ταινία είναι Κ12 _με επισήμανση “σκηνές sex” _που δεν υπάρχουν στην ουσία). Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές η εννιάχρονη κόρη της, Όλγα, για την οποία η φυλάκιση της μητέρας της βαραίνει σαν προσωπική εγκατάλειψη, επίσης ο ανεύθυνο, επιπόλαιο πρώην άντρας της, Μανόλης, που έρχεται για πρώτη φορά η στιγμή να αναλάβει την ευθύνη του παιδιού του και η παιδική κι αχώριστη φίλη της, Βάσια, που παίζει άθελά της καταλυτικό ρόλο στις ισορροπίες που αλλάζουν.

Η ίδια η Ειρήνη ανακαλύπτει μέσα στη φυλακή μια άλλη πλευρά της ζωής και του εαυτού της. Όταν αποφυλακίζεται, τον Αύγουστο του 1973, δεν βρίσκει τίποτα στη θέση του.

·       Σκηνοθέτης | Σενάριο  | Μοντάζ: Ελισάβετ Χρονοπούλου

·       Βοηθός σκηνοθέτη: Λευτέρης Χαρίτος

·       Φωτογραφία: Χρήστος Αλεξανδρής

·       Σκηνογράφος: Δήμητρα Παναγιωτοπούλου

·       Ενδυματολόγος: Μάγδα Καλορίτη

·       Μουσική: Μανώλης Αγγελάκης, Γιάννης Κοκιασμένος

·       Ήχος: Στέφανος Ευθυμίου

·       Ηθοποιοί: Γωγώ Μπρέμπου, Γιάννης Κοκιασμένος, Φένια Παπαδοδήμα, Αλεξάνδρα Καρώνη, Κώστας Κάππας, Διώνη Κουρτάκη, Γεωργία Μαυρογιώργη, Στρατούλα Θεοδωράτου, Μπάμπης Γιωτόπουλος

Η Ελισάβετ Χρονοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή  Σταυράκου και στο LDM (Lorenzo de' Medici Institute) στη Φλωρεντία. Από το 1985 εργάζεται ως σκηνοθέτιδα και μοντέζ στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Είναι επίσης συγγραφέας Έχει σκηνοθετήσει τις κινηματογραφικές ταινίες: "Μικρή Άρκτος" (2015), "Ο Αννίβας προ των Πυλών" (2011), "Ένα τραγούδι δε φτάνει" (2003), "Χτες το απόγευμα" (1998), "Να που γίνεται" (1995). Από τις τηλεοπτικές σκηνοθεσίες της ξεχωρίζει το ντοκιμαντέρ "Πολιτικός εγκλεισμός στην Ελλάδα του 20ού αιώνα" (Παρασκήνιο, ΕΡΤ 1998). Η συλλογή διηγημάτων "Φοράει κοστούμι" είναι το πρώτο της βιβλίο.

Η 51χρονη σήμερα Γωγώ Μπρέμπου, που διαπρέπει θεατρικά (Θηλιά, 10 μικροί νέγροι, Γκάμπυ _Μείνατε ευαίσθητοι κλπ) αλλά και στις προσεγμένες της εμφανίσεις στην τηλεόραση σε μεγάλες σειρές …Περί ανέμων και υδάτων, στο φως του Φεγγαριού, Η ζωή μας μια βόλτα, Ο Παράδεισος των κυριών, Μείνε δίπλα μου, Το σόι μας, Ίχνη, την έχουν κάνει να ξεχωρίσει στο χώρο.

Σε μια συνέντευξη του 2024 και στην ερώτηση “Μετράτε πολλά χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά. Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετωπίσατε”; απάντησε: Το να παίρνω μια απόσταση από τα πράγματα κάθε φορά, να βλέπω το σύνολο και όχι μόνο το πώς νοιώθω εγώ για ένα καλλιτεχνικό συμβάν. Για να βρω αυτή τη σχετική ηρεμία, και όχι ψυχραιμία, μού πήρε πολλά χρόνια _ “Πώς ξεκινήσατε να μπείτε στο χώρο της ηθοποιίας; Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με αυτό”; Το ότι άκουγα από παιδί το “Θέατρο της Δευτέρας” στην κουζίνα της γιαγιάς μου και μεταφερόμουν αυτόματα αλλού. Άκουσα σπουδαίους ηθοποιούς χωρίς να ξέρω ποιοι είναι. Αυτή η αυτόματη μεταφορά σε ένα παλάτι, σε ένα σαλόνι, σε μια αυλή, σε άλλη εποχή είναι η μαγεία του θεάτρου. Και αυτό θέλω να κάνω. “Τι θα θέλατε να αλλάξει στην χώρα μας”; Υγεία, παιδεία. Αυτά τα δύο αγαθά που η εμπορευματοποίησή τους δείχνει πολλά … μόνη εγγύηση ότι οι άνθρωποι δεν θα παραμένουν δέσμιοι της καταγωγής, της φυλής, του φύλου, του κοινωνικού στρώματος, της οικονομικής κατάστασης όσον αφορά το μέλλον τους ως κοινωνικά όντα. Το 2013 αντιμετώπισε παλληκαρήσια διάγνωση καρκίνου: Μετά από αυτό αναθεώρησα πολλά πράγματα. Κατάλαβα ότι τώρα είμαστε και αύριο μπορεί να μην ζούμε. Η ζωή είναι απόλυτα δική μας και πρέπει να είμαστε απολύτως υπεύθυνοι για τον εαυτό μας.

Η Φένια Παπαδόδημα ολοκλήρωσε τις θεατρικές σπουδές της στο Conservatoire C.N.S.A.D (Ανώτατη Εθνική δραματική σχολή της Γαλλίας), στο Παρίσι. Επιλέγεται σ’ αυτή τη σχολή με άλλες οκτώ Γαλλίδες ανάμεσα σε χίλιους διαγωνιζόμενους. Παράλληλα σπουδάζει λυρικό τραγούδι με την σοπράνο Liliane Mazeron, ινδικό καρνατικό τραγούδι με τον Sri Venudas, αφρικάνικη άρπα ( n’goni) και φωνητικό αυτοσχεδιασμό με τοn Moussa Hema. Tραγουδάει με το γαλλικό συγκρότημα Carreta. Συνδυάζει τη θεατρική πράξη με το τραγούδι, τη φωνητική έκφραση, τον αυτοσχεδιασμό. Παίζει στις μεγαλύτερες θεατρικές σκηνές σε παραστάσεις σπουδαίων Ευρωπαίων σκηνοθετών και διακρίνεται στο είδος του μουσικού θεάτρου όπου με τη φωνή της ξεχωρίζει για τις αυτοσχεδιαστικές της ικανότητες και τη δυνατότητα της να συνδυάζει φωνητικά διαφορετικές μουσικές παραδόσεις, μελωδίες και ρυθμούς από όλον τον κόσμο. Ως jazz vocalist συνεργάζεται με εκπαιδευτικούς και σημαντικούς μουσικούς της τζαζ σκηνής στην Νέα Υόρκη, ηχογραφώντας θρυλικά standards, ενώ ολοκληρώνει έναν κύκλο σπουδών πάνω στη σύνθεση και τον φωνητικό αυτοσχεδιασμό στο New School University.
Επιστρέφει στην Ελλάδα όπου ηχογραφεί μία σειρά ελληνικών παραδοσιακών τραγουδιών και παίρνει δίπλωμα βυζαντινής μουσικής από το ωδείο του Δ. Ηλιόπουλου. Συνεργάζεται με τους Μαΐστορες της Ψαλτικής Τέχνης υπό τη διεύθυνση του Αχιλλέα Χαλδαιάκη και συμμετέχει στην τελευταία τους συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής. Παρουσιάζει με τεράστια επιτυχία την μουσική παράσταση «Μια γάτα που την λέγαν Billy Holiday» με τον David Lynch. Παίζει με σημαντικούς μουσικούς της ελληνικής jazz και αυτοσχεδιαστικής μουσικής: David Lynch, Yoel Sotto, Tάκης Μπαρμπέρης, Νίκος Καπηλίδης, Κώστας Μπαλταζάνης, Γιώργος Παλαμιώτης, Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, Λευτέρης Χαβουτζάς, Χάρης Λαμπράκης, Νίκος Σιδηροκαστρίτης κ.ά. Ηχογραφεί ένα προσωπικό άλμπουμ “Το μαντήλι της νεράιδας” ( Λύρα) και δύο world jazz άλμπουμ σε συνεργασία με τον Γιώργο Παλαμιώτη: Eleusis, Tales of the Holy και Photini’s Delos με Έλληνες και Γάλλους μουσικούς. Περιοδεύουν σε Ελλάδα και Γαλλία.

Δημιουργεί τα σχήματα: Fenia et les Zazous, Grace Flowers quartet, Amorgo quartet, Nostalghia, και τέλος το Nekyia quartet, με το οποίο παρουσιάζει μία διασκευή της Νέκυιας της Οδύσσειας («Όταν σε λίγο κατεβήκαμε στη θάλασσα ) στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2017, με τους: Παναγιώτη Κωστόπουλο, Μάρκο Χαιδεμένο, Γιώργο Παλαμιώτη και Λεωνίδα Σαραντόπουλο. Από το 2015 συνθέτει μουσική, τραγούδια και γράφει στίχους για μία σειρά παραστάσεων μουσικού θεάτρου: Εναλλακτική Λυρική Σκηνή (Ο ξεπεσμένος δερβίσης 2018), Εθνικό Θέατρο (Η Ελλάδα μέσα από τα μάτια του Ζακ Λακαριέρ 2018), Θέατρο Τέχνης (Νέκυια – Έκσταση 2017), Γαλλικό Ινστιτούτο (Je suis Ulysse 2017), Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης (Άνθος του γιαλού 2019), Θέατρο Φούρνος (Φλανδρώ 2022), Θέατρο ΕΛΕΡ (Έξοδος 2023 ), αποσπώντας τις καλύτερες κριτικές. Συνεργάζεται με τη Γωγώ Ξαγαρά (άρπα) και την Ήβη Παπαθανασίου (βιολοντσέλο).

Με τον Γιώργο Παλαμιώτη δημιουργούν το “Αθηναϊκό Μουσικό θέατρο” και υπογράφουν την καλλιτεχνική διεύθυνση του ElaiΩnas Festival από το 2015. Γράφουν και παρουσιάζουν στη ΝΕΤ τη μουσική εκπαιδευτική εκπομπή Caroussel. Γαλλία και Ελλάδα / Συνεργασίες - εμφανίσεις:- Langhoff, Adrien, Olivier, Sommier, Jean Francois Perret, Michel Deutch/(Théâtre de l’ Odéon, de Gennevilliers, Bobigny MC 93, Théâtre National de Strasbourg, Festival d’ Avignon, Théâtre de la Tempête) - Σαββόπουλος, Μ. Φαραντούρη, Β. Λέκκας, Θ. Παπακωσταντίνου, Μ. Φάμελος, Κ. Βόμβολος κ.ά. Η Φένια Παπαδόδημα δίδαξε φωνητική στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας την περίοδο 2016-18. Από το 2023 ανέλαβε εκ νέου τη διδασκαλία jazz τραγουδιού, αλλά και παραδοσιακού και σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού.

Δείτε _Μια τεράστια ανθρώπινη τοιχογραφία διαμόρφωσε τον χάρτη της Παλαιστίνης στο Φεστιβάλ Sanfermines _

Ο Γιάννης Κοκιασμένος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961 και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία. Είναι _εκτός από ηθοποιός και συγγραφέας.

Το “Ένα τραγούδι δεν φτάνει” λοιπόν επικεντρώνεται στο κλονισμό της σχέσης της κόρης με τη μητέρα, με την αφήγηση να διασπάται σε δύο χρονικές ενότητες που αλληλοδιαπλέκονται καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Αφενός στην εποχή της χούντας, η οποία αποδίδεται με υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία και αφετέρου στη σημερινή εποχή, όπου τα τραύματα εξακολουθούν να παραμένουν και να βαραίνουν την οικογένεια_δείτε εδώ τη "σπαστική" Μυρτιά

Η ταινία εκπροσώπησε τη χώρα μας σε πολλά διεθνή Φεστιβάλ και το 2004, τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερης Δραματικής Ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Χιούστον. Επίσης έχει τιμηθεί με το Πρώτο Βραβείο Ποιότητας και το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη. Τέσσερις άνθρωποι, σε μια απαιτητική πολιτικά και κοινωνικά εποχή, αρχές του '70, στην Ελλάδα της στρατιωτικής δικτατορίας. Ένα παιδί και τρεις ενήλικες. Καλούνται να ανταποκριθούν στο χρέος που η εποχή τους ζητάει μένοντας πιστοί στους ισχυρούς δεσμούς αγάπης που τους δένουν. Φιλία, έρωτας, μητρότητα, πατρότητα. Έρχονται αντιμέτωποι με αξίες που συγκρούονται μέσα τους. Αμφισβητούν, αντιστέκονται, δειλιάζουν, μπερδεύονται. Άλλοτε αμήχανα κι άλλοτε αποφασιστικά ισορροπούν στο τεντωμένο σκοινί. Συχνά πέφτουν. Το μόνο σταθερό είναι το πόσο αγαπιούνται και το πόσο πληγώνουν ο ένας τον άλλο. Κάθε εποχή θέτει τις δικές της ιστορικές επιταγές. Πόσο μπορούμε ν' ανταποκριθούμε σ' αυτές χωρίς να παραμερίσουμε τις επιταγές της προσωπικής μας ζωής; Πόσο μπορούμε να σταθούμε "άξιοι των καιρών" και συγχρόνως άξιοι της αγάπης;

                                                       Διεθνείς συμμετοχές & διακρίσεις

·       Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, 2003, διαγωνιστικό τμήμα

·       WorldFest - Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Χιούστον, 2004:

·       Καλύτερη Δραματική Ταινία, Platinum βραβείο

·       2o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Janssen-Cilag, Ελλάδα, 2003

·       Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Karlovy Vary, 2004, διαγωνιστικό τμήμα

·       Πανόραμα Σύγχρονου Ελληνικού Κινηματογράφου στο Παρίσι, 2005, προβολή

·       Greek Film Festival, Αδελαΐδα, 2004, προβολή

·       23rd International Istanbul Film Festival, διαγωνιστικό τμήμα

·       Eppf4 - 4th Psychoanalytic Film Festival, διαγωνιστικό τμήμα

·       San Francisco 2nd Annual Greek Film Festival, διαγωνιστικό τμήμα

            Έτος παραγωγής 2003 _
            Πρεμιέρα: 9 Ιανουαρίου 2004 |35mm, έγχρωμη, 118λ