07 Μαΐου 2020

Τα Ντιέν Μπιέν Φου του ιμπεριαλισμού

Τέλη 1953: ξεκινάει η αντεπίθεση του λαϊκού απελευθερωτικού στρατού του Βιετνάμ, με επικεφαλής τον στρατηγό Γκιαπ και τον μεγάλο πολιτικό ηγέτη Χο Τσι Μιν (Hồ Chí Minh= «Εκείνος που φωτίζει»), κατά των Γάλλων αποικιοκρατών και στις 7 Μάη 1954, συνέτριψαν το γαλλικό στρατό στο Ντιεν Μπιεν Φου (Diên Biên Phu), που πλέον έχει μείνει στην ιστορία σαν συντριβή, σα να λέμε «Βατερλό».

Ήταν μια μεγάλη νίκη του βιετναμέζικου λαού κατά των Γάλλων ιμπεριαλιστών, που είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία του πρώτου βιετναμέζικου λαϊκού κράτους, αποδεικνύοντας, ταυτόχρονα, πως μπροστά στη δύναμη των λαών κανένας ιμπεριαλιστικός στρατός, όπως και ο ιμπεριαλισμός, δεν είναι ανίκητος.
Μεγάλο ιστορικό δίδαγμα και για το σήμερα και την αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών έως τη δική τους εξουσία.

Το όνομα του Στρατηγού Võ Nguyên Giáp (Βο Νγκουέν Γκιαπ) που έφυγε από τη ζωή στις 4-Οκτ-2013, σε νοσοκομείο του Ανόι και σε ηλικία 102 ετών, έχει συνδεθεί με κορυφαίες στιγμές του αγώνα του λαού του Βιετνάμ ενάντια στην αποικιοκρατία των Γάλλων και των Αμερικανών Ιμπεριαλιστών.
Υπήρξε η πλέον θρυλική στρατιωτική και πολιτική μορφή στον πρώτο πόλεμο της Ινδοκίνας και τον πόλεμο του Βιετνάμ.
Συνέδεσε το όνομά του με μεγάλες στιγμές του απελευθερωτικού αγώνα όπως –εκτός του Ντιεν Μπεν Φου οι μάχες του Λανγκ Σον, η εκστρατεία Χο Τσι Μινχ κά.

Μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος από την ίδρυσή του, διετέλεσε μέλος του ΠΓ, υπουργός στην κυβέρνηση Εθνικής Απελευθέρωσης, αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, υπουργός Άμυνας. Είχε σημαίνουσα θεωρητική και πρακτική συμβολή στην ανάπτυξη του παλλαϊκού πολέμου.
Η πίστη του στον λαϊκό παράγοντα, στο κομμουνιστικό πνεύμα και ιδεώδες, στο σοσιαλισμό αποτελούν παρακαταθήκη για τους επαναστατικούς αγώνες των εργατών σε όλο τον κόσμο.


Σ' ένα από τα κείμενά του ο Γκιαπ παρουσιάζει την πολεμική μέθοδο του βιετναμέζικου λαού στην περίοδο μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο:
«Ανταρτοπόλεμος είναι η μορφή αγώνα των μαζών μιας φτωχής και κακοεξοπλισμένης χώρας ενάντια σ' έναν επιθετικό στρατό με καλύτερο υλικό και τεχνικές. Είναι ο τρόπος να διεξάγεις μιαν επανάσταση. Οι αντάρτες στηρίζονται στο ηρωικό πνεύμα για να θριαμβεύσουν πάνω στα μοντέρνα όπλα, αποφεύγοντας τον εχθρό, όταν είναι ισχυρότερος και χτυπώντας τον όταν είναι ασθενέστερος. Άλλοτε σκορπίζοντας, άλλοτε ανασχηματιζόμενοι, άλλοτε φθείροντας, άλλοτε εξοντώνοντας τον εχθρό, είναι αποφασισμένοι να πολεμάνε παντού, έτσι που, οπουδήποτε και αν πηγαίνει ο εχθρός είναι καταποντισμένος σε μια θάλασσα ένοπλου λαού που τον χτυπάει, υποσκάπτοντας το ηθικό του και εξαντλώντας τις δυνάμεις του».

Η μάχη του Ντιεν Μπιεν Φου

Ήταν τον Μάη του 1954 όταν η αποικιοκρατία στην Ινδοκίνα γνώρισε στο πρόσωπο των Γάλλων ένα συντριπτικό πλήγμα που ακούει στο όνομα Ντιεν Μπιεν Φου.
Πρωτεργάτης αυτής της νίκης ήταν ο Στρατηγός Γκιαπ.
Στις 7 Μάη εκείνης της χρονιάς δυνάμεις του Λαϊκού Στρατού του Βιετνάμ με επικεφαλής τον Γκιάπ συνέτριψαν τα Γαλλικά στρατεύματα και εξανάγκασαν τους αποικιοκράτες να υπογράψουν τον Ιούλη του 1954 στη Γενεύη κατάπαυση του πυρός, γενικότερα στην περιοχή της Ινδοκίνας.
Σταμάτησαν, έστω προσωρινά, την ανάμιξη των ΗΠΑ στην περιοχή και αποφασίστηκε η προσωρινή διαίρεση της χώρας.
Ο 17ος παράλληλος ορίστηκε ως το όριο πάνω από το οποίο το Β. Βιετνάμ ελέγχονταν από το Βιετμίνχ και κάτω το Ν. Βιετνάμ. από τους Γάλλους. Το Βιετνάμ όπως και ολόκληρη η περιοχή της Ινδοκίνας για δεκαετίες ήταν αποικία της Γαλλίας.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η περιοχή κατακτήθηκε από τους Ιάπωνες, αλλά εξακολουθούσε να βρίσκεται υπό γαλλική διοίκηση.
Στα 1942 ο Χο Τσι Μινχ συγκρότησε το Βιετμίνχ, ένα εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο υπό την καθοδήγηση των κομμουνιστών.
Με τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το Βιετμίνχ, μετά από μια γενική εξέγερση τον Αύγουστο του 1945, κατέλαβε την εξουσία και ο Χο Τσι Μινχ ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Βιετνάμ. Οι Γάλλοι με τη βοήθεια των Βρετανών ανακατέλαβαν το νότιο τμήμα του Βιετνάμ και σχεδίαζαν την επίθεση προς το βορρά. Τότε ο βιετναμέζικος λαός ξεσηκώθηκε σ' όλη τη χώρα.
Το Ντιεν Μπιεν Φου ήταν ένα φρούριο των Γάλλων στο βόρειο τμήμα του Βιετνάμ, κοντά στα σύνορα με το Λάος και την Κίνα, σε θέση κλειδί, που έλεγχε τη δίοδο για το Λάος αλλά και το δέλτα του Ερυθρού ποταμού από όπου γινόταν ο κύριος ανεφοδιασμός σε όπλα και πυρομαχικά των Βιετναμέζων ανταρτών από την λαϊκή Κίνα.
Ήταν μια περιοχή 100 τετρ. χιλιομέτρων, περιτριγυρισμένη από ψηλά βουνά στην οποία βρισκόταν και ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο το οποίο είχε κατασκευάσει την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο ιαπωνικός στρατός κατοχής. Το γαλλικό επιτελείο σχεδίαζε να γίνει το Ντιεν Μπιεν Φου σημείο εξόρμησης του Γαλλικού στρατού εναντίον των ανταρτών.

Οι Βιετμίνχ επέλεξαν να χτυπήσουν τους Γάλλους στο σημείο που θα παρέλυε όλη τη δραστηριότητά τους και ξεκίνησαν σταδιακά να πολιορκούν την περιοχή από τα τέλη του 1953 κάνοντας διαρκή πόλεμο φθοράς μέχρι την τελική επίθεση στις 7 Μάη 1954. Στις 5 το απόγευμα κάθε αντίσταση σταμάτησε και περίπου 10.000 Γάλλοι στρατιώτες παραδόθηκαν στους Βιετμίνχ. Οι Γάλλοι άφησαν πίσω τους 1.500 νεκρούς και 4.000 τραυματίες.

Σύμβολο ενάντια στον Αμερικανικό Ιμπεριαλισμό

Στις 30 Απρίλη 1975 στη Σαϊγκόν, στις 8 το πρωί, όταν ο πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών Μάρτιν, δίπλωσε την αστερόεσσα την έβαλε στη βαλίτσα του και κατευθύνθηκε στην ταράτσα του κτιρίου της πρεσβείας, όπου περίμενε, για να τον πάρει ένα ελικόπτερο της εταιρείας «Air America».
Μια ώρα αργότερα, τον ίδιο δρόμο με τον πρεσβευτή, ακολούθησαν και οι τελευταίοι 125 Αμερικανοί πεζοναύτες που βρίσκονταν στην πόλη.
Από τα μεσάνυχτα της 29ης Απρίλη οι ένοπλες δυνάμεις του απελευθερωτικού μετώπου του Βιετνάμ είχαν αρχίσει τη γενική έφοδο, ενώ τις πρώτες πρωινές ώρες της 30ής Απρίλη δόθηκε το σύνθημα της εξέγερσης του λαού της πόλης.
«Έφτασε η ώρα του ξεσηκωμού και της γενικής εφόδου», έλεγε η προκήρυξη του Εθνικού Μετώπου Απελευθέρωσης Νοτίου Βιετνάμ. «Η πατρίδα εμπιστεύεται στους αγωνιστές της Σαϊγκόν ένα δύσκολο, αλλά ωραίο καθήκον. Οι συμπατριώτες μας περιμένουν τη νίκη μας. Ας φανούμε αντάξιοι αυτής της εμπιστοσύνης».

Σύντομα, το ένα μετά το άλλο, τα στρατηγικά σημεία της Σαϊγκόν πέρασαν στα χέρια των επαναστατικών δυνάμεων και τίποτα πια δεν μπορούσε να αποτρέψει την ολοκληρωτική τους νίκη, που έφτασε πριν ακόμη δύσει ο ήλιος εκείνη την ημέρα.
Αυτά τα ιστορικά γεγονότα είναι συνδεδεμένα με τη ζωή και τη δράση του Στρατηγού Γκιαπ. Το λαϊκού μαχητή που συνέβαλε στη δημιουργία ενός καινούργιου στρατού, του στρατού της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, που αποτελούνταν από σκληρούς μαχητές που κατέβαλαν απίστευτες προσπάθειες για να κατακτήσουν την επιστήμη του επαναστατικού πολέμου και ήταν ασυναγώνιστοι στους ηρωισμούς, τόσο που ακόμα ο εφιάλτης του Βιετνάμ πλανάται πάνω από τα κεφάλια των Αμερικανών Ιμπεριαλιστών.

Στις 20-Νοε-1953 ο επικεφαλής των γαλλικών αποικιακών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ινδοκίνα στρατηγός Ανρί Ναβάρ έστελνε προς την κυβέρνησή του το παρακάτω εμπιστευτικό μήνυμα: «Επειδή άνοδος μεραρχίας 316 προς ΒΑ απειλεί σοβαρώς Λαϊτσάου και σημαίνει καταστροφή συντόμως ημετέρων μακί, απεφάσισα δράση στο Ντιέν Μπιέν Φου που ήταν προβλεπόμενη βάση επιχειρήσεων της 316 και που ανακατάληψή του εξασφαλίσει επίσης κάλυψη Λουάνγκ Πραμπάνγκ, που διαφορετικά θα κινδύνευε σε λίγες βδομάδες. Επιχείρηση άρχισε σήμερα πρωί 10.30΄ με εξαπόλυση πρώτου κύματος δύο ταγμάτων αλεξιπτωτιστών. Δεύτερο κύμα αποτελείται από τάγμα ενισχυμένο από συστοιχίες κανονιών των 75 και εξαπολύθηκε 15.00΄. Αγκίστρωση στο κέντρο της πόλεως αναγγέλθηκε νωρίς το απόγευμα και έληξε προς όφελός μας. Επιχείρηση αερομεταφερόμενων δυνάμεων συνεχιστεί αύριο με πτώση τριών ακόμη ταγμάτων αλεξιπτωτιστών. Προβλέπεται δράση λαοτινών δυνάμεων για δημιουργία χερσαίας επικοινωνίας μεταξύ Λουάνγκ Πραμπάνγκ και Ντιέν Μπιέν Φου. Οταν αποκατασταθεί επικοινωνία, Ντιέν Μπιέν Φου κρατηθεί από μεικτό απόσπασμα δυνάμεων Βορείου Βιετνάμ και Λάος»1.

Η επιχείρηση, που έφερε την κωδική ονομασία ΚΑΣΤΩΡ, εξελίχθηκε χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες για τους Γάλλους. Στις 21 Νοέμβρη το Ντιέν Μπιέν Φου και η γύρω από αυτό περιοχή στο Βορειοδυτικό Βιετνάμ περνούσε ολοκληρωτικά υπό τον γαλλικό έλεγχο. Οι δυνάμεις των Βιετναμέζων μαχητών ηττήθηκαν σχετικά εύκολα. «Οι αλεξιπτωτιστές - γράφει ο Ρεϊμόν Καρτιέ2 - έπεσαν πάνω στο τάγμα 910 καθώς έκανε ασκήσεις και το διέλυσαν σκοτώνοντας 60 από τους άνδρες του. Οι ίδιοι είχαν 14 νεκρούς και ανάμεσά τους το γιατρό - λοχαγό Ρε που έκανε το πρώτο πήδημα σε μάχη. Οι ενισχύσεις έφτασαν όπως είχε προβλεφτεί. Μια μπουλντόζα που ξέφυγε κατά λάθος, έπεσε σαν πέτρα από ψηλά και βούλιαξε μέσα στο χώμα σαν μετεωρίτης. Μια άλλη κρεμασμένη από 24 αλεξίπτωτα, κατέβηκε λικνιζόμενη μεγαλοπρεπώς, σαν ελέφαντας, υπό τις επευφημίες ολόκληρης της κοιλάδας. Υπήρχε η ελπίδα ότι το έδαφος θα ήταν κατάλληλο για ''ντακότες'' πριν περάσει μία βδομάδα. Το ηθικό βρισκόταν σε υψηλό σημείο».
Λίγους μήνες αργότερα η εικόνα θα ήταν εντελώς διαφορετική. Πριν όμως πάμε εκεί, ας στρέψουμε τη ματιά μας στο παρελθόν για να γνωριστούμε με τους πρωταγωνιστές τούτης της ιστορίας.

Η γαλλική παρουσία στην Ινδοκίνα

Ολες οι βρώμικες δουλειές γίνονται πάντοτε στο όνομα ενός ιερού σκοπού. Αυτός είναι ο κανόνας της ιστορίας των ταξικών κοινωνιών κι απ' αυτόν δε θα μπορούσε να εξαιρεθεί η αποικιακή πολιτική της Γαλλίας στην Ινδοκίνα. Τα γαλλικά στρατεύματα εισέβαλαν στο Βιετνάμ στα 1858 με το πρόσχημα πως ήθελαν να προστατεύσουν τους καθολικούς ιεραποστόλους, αλλά η αντίσταση του ντόπιου πληθυσμού υπήρξε ισχυρή. Στα 1867 ολόκληρο το Νότιο Βιετνάμ έγινε γαλλική αποικία ενώ από το 1863 η γειτονική Καμπότζη είχε μετατραπεί σε γαλλικό προτεκτοράτο3.

Από τις αρχές της 9ης δεκαετίας του 19ου αιώνα, η Γαλλία ενέτεινε τις προσπάθειές της για να καθυποτάξει ολόκληρο το Βιετνάμ. Στα 1884 άρχισε πόλεμο κατά της Κίνας για να την εξαναγκάσει να παραιτηθεί από τα κυριαρχικά της δικαιώματα εκεί. Οι συγκρούσεις ήταν σφοδρές και οι ήττες του γαλλικού στρατού πολλές και αλλεπάλληλες αλλά τελικά έγινε κατορθωτό, προς το τέλος του προαναφερόμενου αιώνα, να μετατραπεί το Βιετνάμ σε γαλλικό προτεκτοράτο4. «Στα 1900 - γράφει ο Λουί Σορέλ5 - η Γαλλία κυριαρχούσε στο μεγαλύτερο μέρος της ινδοκινεζικής χερσονήσου. Οι Γάλλοι είχαν επικρατήσει στην αυτοκρατορία του Βιετνάμ (που την αποτελούσαν οι επαρχίες του Τογκίνου, του Ανάμ και της Κοχιγκίνας) και στα βασίλεια της Καμπότζης και του Λάος. Απ' όλες αυτές τις χώρες μόνο μία - το Λάος - είχε τεθεί θεληματικά κάτω από τη γαλλική προστασία. Οι υπόλοιπες είχαν υποταχθεί ύστερα από μια σειρά πολέμων που άρχισαν στα 1863». Σχολιάζοντας την αποικιακή πολιτική της Γαλλίας αυτής της περιόδου, ο Λένιν σημείωνε πως όλη η ιστορία της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας είναι η ιστορία «της πιο βρωμερής αποικιακής και χρηματιστικής ληστείας»6. Κάνοντας μια σύνοψη των στόχων των Γάλλων αποικιοκρατών, οι Βιετναμέζοι ιστορικοί σημειώνουν7: «Σκοπός των Γάλλων αποικιοκρατών ήταν να μετατρέψουν τη χώρα σε αγορά για τα εμπορεύματά τους, να αρπάξουν τις πρώτες ύλες μας, να εκμεταλλευτούν την εργατική μας δύναμη σε εξευτελιστική τιμή, να υποχρεώσουν το λαό μας να τους χρησιμεύσει σαν κρέας για τα κανόνια. Διατηρούσαν το φεουδαρχικό καθεστώς για να το κάνουν ένα εργαλείο καταπίεσης και εκμετάλλευσης του πληθυσμού, χώρισαν τη χώρα μας σε τρία ''Κι'' (περιοχές) με διαφορετικές μορφές διοίκησης και νομοθεσίας και εφάρμοσαν μια πολιτική σκοταδισμού που απέβλεπε στο να αποβλακώσει το λαό μας».


Το επιτελείο των Γάλλων αποικιοκρατών: Ο στρατηγός Κονί (αριστερά), διοικητής των δυνάμεων του Τονκίν,
συσκέπτεται με το στρατηγό Ναβάρ, αριστράτηγο των Γάλλων στην Ινδοκίνα (με το πηλίκιο) στο Ντιέν Μπιέν Φου.
Ο Ντε Καστρί (διοικητής της φρουράς που αιχμαλωτίστηκε όταν κατελήφθη η τοποθεσία) είναι ανάμεσα στους δύο

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την αποικιακή πολιτική των Γάλλων στο Βιετνάμ δίνει και ο Stelio Marchese, ο οποίος γράφει8: «Η γαλλική αποικιακή πολιτική στην Ινδοκίνα εμπνεόταν από ταπεινές αρχές μονοπωλιακής οικονομίας σαφώς διαχωρισμένες από τα πραγματικά συμφέροντα του τόπου. Αυτός ο διαχωρισμός σήμαινε, στην πράξη, μέσω μιας αστυνομικής νομοθεσίας φανερά καταπιεστικής, την ανακοπή της από αιώνες πορείας προς το νότο που προοριζόταν πια σχεδόν αποκλειστικά για την αποικιακή εκμετάλλευση, την απαγόρευση στους Βιετναμίτες να έχουν την οποιαδήποτε νέα οικονομική δραστηριότητα και τον περιορισμό των παλιών τους απασχολήσεων και ιδιαίτερα της βιοτεχνίας και των μικροβιομηχανιών. Σήμαινε εξάλλου μια αμείλικτη αφαίμαξη των πενιχρών οικονομικών πόρων της βιετναμέζικης μάζας με εφοριακή πίεση που ασκούσαν τέσσερις κύριοι κλάδοι: ο κτηματικός φόρος, τα μονοπώλια του αλατιού, του οινοπνεύματος και του οπίου. Στους Βιετναμίτες απαγορευόταν η άνοδος σε μέσους και ανώτερους βαθμούς της διοικήσεως. Μ' αυτόν το στόχο στα σχολεία απαγορευόταν η διάδοση της γαλλικής κουλτούρας. Μόνον από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας επετράπη σε ελάχιστες σχολές να προσφέρουν συγχρόνως μια ανάμεικτη γαλλοβιετναμική εκπαίδευση».

Η γαλλική αποικιακή κυριαρχία στο Βιετνάμ διατηρήθηκε ως τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο αλλά μόλις τα χιτλερικά στρατεύματα κατέλαβαν τη Γαλλία και οι Γιαπωνέζοι επιτέθηκαν στην Ινδοκίνα, οι Γάλλοι αποικιστές συνθηκολόγησαν με αποτέλεσμα η περιοχή να βρεθεί υπό το καθεστώς της γιαπωνέζικής φασιστικής κατοχής. Ομως το αποικιοκρατικό γαλλικό καθεστώς στο Βιετνάμ κατάφερε και πάλι να σταθεί στα πόδια του με τη βοήθεια των κινεζικών αντιδραστικών δυνάμεων, τη βοήθεια της Αγγλίας και φυσικά των ΗΠΑ. Πριν όμως αναφερθούμε σ' αυτό το γεγονός, ας παρακολουθήσουμε την αντίσταση του βιετναμέζικού λαού κατά των Γάλλων αποικιοκρατών σ' ορισμένους από τους βασικούς σταθμούς.



Ο αντιαποικιακός αγώνας των Βιετναμέζων

Οι Γάλλοι αποικιοκράτες από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στο Βιετνάμ βρήκαν ισχυρή αντίσταση από τον ντόπιο πληθυσμό. Παρά το γεγονός ότι η τάξη των τσιφλικάδων πολύ γρήγορα βρήκε το δρόμο του συμβιβασμού με τους κατακτητές, ο βιετναμέζικος λαός εξεγέρθηκε κατ' επανάληψη, πήρε τα όπλα και υπεράσπισε την πατρίδα του με κάθε μέσο. Η αντίσταση του λαού ήταν τέτοια που οι αποικιστές χρειάστηκαν περίπου 30 χρόνια (1858-1884) για να εγκαταστήσουν το μηχανισμό κυριαρχίας τους. Ενα μηχανισμό όμως που ποτέ δεν ήταν σταθερός και που πάντα κλυδωνιζόταν από τις εκδηλώσεις της λαϊκής αντίστασης.

Ο αντιστασιακός αγώνας του λαού του Βιετνάμ κατάφερε να πάρει ουσιαστικό περιεχόμενο και σαφή προσανατολισμό, όταν την πρωτοβουλία των κινήσεων την πήρε η εργατική τάξη και το κόμμα της. Οι τσιφλικάδες, όπως προαναφέραμε, είχαν συμβιβαστεί με τους αποικιστές, ενώ η αστική τάξη για λόγους ιστορικούς, που οφείλονται και στον τρόπο που οικοδομήθηκε το αποικιοκρατικό καθεστώς, ουδέποτε κατάφερε να αποκτήσει μια ισχυρή κοινωνικοπολιτική βάση.
«Σ' αυτό το καθεστώς καταπιεστικού διαχωρισμού - γράφει ο Stelio Marchese9 - ξεχώριζε η προνομιακή μεταχείριση στον οικονομικό, φορολογικό και διοικητικό τομέα λίγων Βιετναμιτών, υποδουλωμένων στο αποικιακό καθεστώς, που οι Γάλλοι τους πλήρωναν με εκχωρήσεις κτημάτων στο νότο, αγροτικές πιστώσεις, πρατήρια για την πώληση ειδών του μονοπωλίου και αστυνομική προστασία. Αυτό το φαινόμενο δεν παρατηρήθηκε σε μεγάλη έκταση, ώστε να δημιουργήσει μια αληθινή αστική τάξη, φιλικά διακείμενη προς τους Γάλλους, είτε γιατί σε μια οικονομία όπως η βιετναμική της περιόδου του αποικισμού οι δυνατότητες συσσώρευσης του κεφαλαίου ήταν πραγματικά περιορισμένες, ακόμα και στον προνομιούχο τομέα της τοκογλυφίας, είτε γιατί το συνηθισμένο αντίτιμο αυτού του προνομίου ήταν η απομόνωση από το λαό στο μέσον του οποίου οι άνθρωποι αυτοί έπρεπε να ζήσουν».

Το Βιετναμέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα γεννήθηκε στις 3-Φεβ-1930 και τον Οκτώβρη του ιδίου έτους μετονομάστηκε σε ΚΚ Ινδοκίνας.
Ηγετική φυσιογνωμία από το ξεκίνημα του κόμματος υπήρξε ο Ντγκουγιέν Ε-Κουόκ, γνωστός παγκοσμίως με το όνομα Χο Τσι Μιν. Πρόκειται για έναν επαναστάτη, που, όπως ο ίδιος έλεγε, την επανάσταση δεν την είχε διδαχθεί στη Μόσχα, αλλά στο Παρίσι, δεδομένου ότι έζησε εκεί, είχε συμμετάσχει στην ίδρυση του Γαλλικού ΚΚ το Δεκέμβρη του 1920 και είχε πάρει ενεργό μέρος στους επαναστατικούς αγώνες της γαλλικής εργατικής τάξης10.
Υπήρξε μάλιστα υπεύθυνος του Γαλλικού ΚΚ για τα αποικιακά ζητήματα. Στη δεκαετία του 1920 ο Χο Τσι Μιν ταξίδεψε πολλές φορές στη Σοβιετική Ενωση, όπου συμμετείχε στην ίδρυση του Γραφείου Νοτιοανατολικής Ασίας της Κομιντέρν, στην ίδρυση της Αγροτικής Διεθνούς και σε άλλες εκδηλώσεις του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Βρέθηκε επίσης από το 1924 στην Καντόνα, ως μέλος του κλιμακίου της Κομιντέρν κι έζησε από κοντά την κινέζικη επανάσταση11.

Η ίδρυση του ΚΚ αποτέλεσε τη μεγάλη στροφή στους αντιαποικιακούς αγώνες του βιετναμέζικου λαού, οι οποίοι έγιναν πλέον οργανικό στοιχείο της προλεταριακής επανάστασης. Οι εξελίξεις μάλιστα υποχρέωσαν πολύ γρήγορα τους κομμουνιστές να αποδείξουν, ως οργανωμένη πλέον πολιτική δύναμη, αν ήταν σε θέση να ανταποκριθούν στην ιστορική τους αποστολή.
Η ευκαιρία δόθηκε, όταν ταυτόχρονα με την ίδρυση του κόμματος ξέσπασε ένα νέο επαναστατικό - εθνικοαπελευθερωτικό - αντιαποικιακό κύμα στη χώρα.
Ηταν Φλεβάρης του '30 όταν ξέσπασε το κύμα αυτό με την απεργία 3.000 εργατών του αγροκτήματος Φου Ριένγκ στο Κοσινσίν. Ακολούθησαν απεργία 4.000 εργατών της βαμβακοτεχνίας του Ναμ Ντιν στο Μπακ Μπο το Μάρτη και απεργία 400 εργατών του εργοστασίου σπίρτων και του πριονιστηρίου του Μπεν Θούι στο Τρουνγκ, τον Απρίλη. Από την Πρωτομαγιά του 1930 η επαναστατική πλημμυρίδα σκέπασε όλη τη χώρα με χιλιάδες εργατικές απεργίες, αγροτικές διαδηλώσεις, σχολικές απεργίες, κλείσιμο της αγοράς κ.ο.κ. «Στις ακτές των δύο επαρχιών του Κεντρικού Βιετνάμ (Νγκε - Αν και Χα - Τσιν) - γράφουν οι Σοβιετικοί ιστορικοί12 - οι ξεσηκωμένοι αγρότες με επικεφαλής τους κομμουνιστές συγκρότησαν σοβιέτ και πήραν την εξουσία στα χέρια τους. Στα χωριά συγκροτήθηκαν επιτροπές για να εφαρμόσουν την αγροτική μεταρρύθμιση».
Τέτοιας έκτασης γεγονότα συνέβησαν, αλλά στο τέλος οι Γάλλοι αποικιστές κατάφεραν να καταστείλουν την εξέγερση, χωρίς όμως να μπορέσουν να συντρίψουν το επαναστατικό κίνημα.

Νέα άνοδο το κίνημα γνώρισε στην περίοδο 1936-39, όπου στο πλαίσιο της εφαρμογής των αποφάσεων του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, προώθησε την πολιτική της συγκρότησης ενός Λαϊκού Αντιιμπεριαλιστικού Ινδοκινεζικού Μετώπου, το οποίο στη συνέχεια μετατράπηκε σε Δημοκρατικό Ινδοκινεζικό Μέτωπο.

Στις αρχές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το ΚΚ Ινδοκίνας έθεσε το ζήτημα της προετοιμασίας της ένοπλης εξέγερσης. Στην 6η (1939), στην 7η (1940) και στην 8η (1941) ολομέλεια της ΚΕ του πάρθηκε η απόφαση να θεωρηθεί σαν πρωτεύον το ζήτημα της εθνικής απελευθέρωσης. «Ηταν ανάγκη - γράφει ο Α. Σ. Βορόνιν13 - να δημιουργηθούν ένοπλες οργανώσεις των εργαζόμενων μαζών και επαναστατικός στρατός και, συνδυάζοντας σωστά τον πολιτικό αγώνα με τον ένοπλο, να προχωρήσει η προετοιμασία της γενικής ένοπλης εξέγερσης, με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας». Η πρώτη μονάδα του λαϊκού στρατού δημιουργήθηκε στις 22/12/1944 και η εξέλιξή του από κει και πέρα υπήρξε ραγδαία. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η 8η ολομέλεια της ΚΕ του Κόμματος πήρε την ιστορική απόφαση της δημιουργίας της Ομοσπονδίας για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ, που έμεινε στην ιστορία με τη σύντομη ονομασία της Βιετ- Μιν. Μια ομοσπονδία στην οποία συμπεριλήφθηκαν οι Ενώσεις των διαφορετικών λαϊκών τάξεων και στρωμάτων.

Η κορύφωση του εθνικοαπελευθερωτικού - επαναστατικού αγώνα στο Βιετνάμ ήρθε τον Αύγουστο του 1945 και σ' αυτό συνέβαλε η ήττα του φασιστικού άξονα σε παγκόσμιο επίπεδο και η πάλη του βιετναμέζικου λαού σε συνδυασμό με την ήττα και συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας.
Στις 13-Αυγ το ΚΚ αποφάσισε τη γενική εξέγερση και τρεις μέρες αργότερα στο Συνέδριο των Αντιπροσώπων του Λαού, που συγκάλεσε το Βιετ Μιν, υιοθετήθηκαν οι «10 μεγάλες πολιτικές αρχές» της οργάνωσης, καταρτίστηκε η διαταγή της γενικής ένοπλης εξέγερσης και εκλέχτηκε Κεντρική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης, δηλαδή προσωρινή κυβέρνηση, με πρόεδρο τον Χο Τσι Μιν.
Στις 19-Αυγ η εξέγερση στέφθηκε με επιτυχία στο Ανόι, στις 23 θριάμβευσε στο Χουέ και στις 25 στη Σαϊγκόν.
Σε διάστημα 11 ημερών η νικηφόρα εξέγερση ήταν γεγονός σε όλο το Βιετνάμ.
Στις 2-Σεπ-1945 ο Χο Τσι Μιν διάβασε τη Δήλωση Ανεξαρτησίας του Βιετνάμ, με την οποία η χώρα ονομαζόταν Λαϊκή Δημοκρατία14.


Μάχη ενάντια στους αμερικάνους πεζοναύτες -από τις 10άδες λεγόμενες "κρυμμένες" φωτογραφίες #Associated Press

Το Βιετνάμ μετά τον πόλεμο
Η παλινόρθωση της αποικιοκρατίας

Η δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ δεν έφερε αμέσως και την απελευθέρωση του λαού της χώρας. Οι αποικιοκράτες - ιμπεριαλιστές δεν παραδέχτηκαν την ήττα τους, παρά μόνο όταν αυτή κατέστη ολοκληρωτική. Στην αρχή και με πρόσχημα την καταδίωξη των Ιαπώνων το Νότιο Βιετνάμ καταλήφθηκε από αγγλικά στρατεύματα και το Βόρειο Βιετνάμ από κινέζικα στρατεύματα του Τσανγκ Κάι Σεκ.
Σύντομα ήρθαν και οι Γάλλοι, που ήταν στη Σαϊγκόν και άλλες πόλεις του Νότου, αλλά δεν ήταν εύκολο γι' αυτούς να παλινορθώσουν το αποικιοκρατικό τους καθεστώς. Το Φλεβάρη του '46 συμφώνησαν με τον Τσανγκ Κάι Σεκ να αποσύρει τα στρατεύματά του από το Βόρειο Βιετνάμ. Στη συνέχεια η κυβέρνηση του... σοσιαλιστή Λέο Μπλουμ δήλωσε πως θα αναγνωρίσει τη Βιετναμέζικη Λαϊκή Δημοκρατία, με τον όρο ότι η τελευταία θα δεχόταν να γίνει μέλος της Γαλλικής Ενωσης, της Γαλλικής δηλαδή Αποικιοκρατικής Συμπολιτείας. Αρχισαν μάλιστα και διαπραγματεύσεις στο Παρίσι και το Δεκέμβρη του '46 όταν ο Χο Τσι Μιν βρισκόταν στη γαλλική πρωτεύουσα και συνομιλούσε με τον Λέο Μπλουμ τα γαλλικά στρατεύματα άρχιζαν πόλεμο για την παλινόρθωση της αποικιοκρατίας στην Ινδοκίνα, κατέλαβαν την πρωτεύουσα της χώρας, το Ανόι και άλλα στρατηγικά σημεία. Η κυβέρνηση του Χο Τσι Μιν κατέφυγε στη ζούγκλα κι από εκεί άρχισε νέο αγώνα κατά των Γάλλων αποικιστών. Αναλύοντας τη στρατηγική των Γάλλων σ' εκείνες τις συνθήκες, ο David Horowitz σημειώνει15: «Το νότιο τμήμα συγκέντρωνε το μεγαλύτερο μέρος των γαλλικών επενδύσεων και γρήγορα φάνηκε ότι οι Γάλλοι ήσαν αποφασισμένοι να διαχωρίσουν το τμήμα αυτό από το υπόλοιπο Βιετνάμ. Παράλληλα επέμεναν να διατηρήσουν τον έλεγχο του στρατού και της διπλωματίας του Βιετνάμ, καθώς και τον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής και της οικονομίας του».

Βέβαια, πίσω από τη Γαλλία βρίσκονταν οι ΗΠΑ που την ενίσχυαν οικονομικά. «Στην πραγματικότητα - όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Ν. Ψυρούκης16 - οι Βορειοαμερικανοί ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονταν για τη σωτηρία της γαλλικής αποικιακής αυτοκρατορίας. Ζητούσαν να αρπάξουν τα πλούτη της. Και έβλεπαν πως η Γαλλία, με τους αποικιακούς πολέμους, σύντομα θα παρέδιδε τις αποικίες της στην κηδεμονία των ΗΠΑ».


Ο στρατηγός de Castries, διοικητής του Diên Biên Phu

Η γαλλική αποικιοκρατία συντρίβεται στο Ντιεν Μπιεν Φου


Το Βιετνάμ ξαναβρέθηκε λοιπόν κάτω από αποικιακό ζυγό μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο και ο λαός του ξεκίνησε ένα νέο αγώνα για την απελευθέρωσή του. Στις 20 Δεκέμβρη του 1946, το ΚΚ Ινδοκίνας και ο Πρόεδρος της χώρας, Χο Τσι Μιν, απηύθυναν έκκληση προς τον βιετναμέζικο λαό ν' αρχίσει παλλαϊκή αντίσταση ενάντια στους αποικιοκράτες μέχρι την ολοκληρωτική απελευθέρωση της χώρας. Ο λαϊκός αντιαποικιακός πόλεμος αγκάλιασε ολόκληρη την Ινδοκίνα και πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις ιδιαίτερα μετά τη νίκη της κινεζικής επανάστασης, το 1949. Το 1950, το 90% του Βιετνάμ ήταν απελευθερωμένο και μόνο το 10% ήταν υπό γαλλικό έλεγχο. Επίσης, η κυβέρνηση του Χο Τσι Μιν απόκτησε διεθνές κύρος, μετά την αναγνώρισή της από την ΕΣΣΔ και τις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες.
Την περίοδο των μεταπολεμικών αντιαποικιακών αγώνων του Βιετνάμ, στη χώρα ξεχωρίζει μια κλασική λαϊκή στρατιωτική φυσιογνωμία, ο Βο Ννγκουγιέν Γκιαπ. Μέλος του ΚΚ από την ίδρυσή του, έγινε υπουργός στην κυβέρνηση Εθνικής Απελευθέρωσης. Με στρατιωτικά ζητήματα άρχισε να ασχολείται από το 1944 και από το Δεκέμβρη του 1946 έγινε αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της Λαϊκής Δημοκρατίας17. Σ' ένα από τα κείμενά του ο Γκιαπ παρουσιάζει ως εξής την πολεμική μέθοδο του βιετναμέζικου λαού στην περίοδο μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο: «Ανταρτοπόλεμος είναι η μορφή αγώνα των μαζών μιας φτωχής και κακοεξοπλισμένης χώρας ενάντια σ' έναν επιθετικό στρατό με καλύτερο υλικό και τεχνικές. Είναι ο τρόπος να διεξάγεις μιαν επανάσταση. Οι αντάρτες στηρίζονται στο ηρωικό πνεύμα για να θριαμβεύσουν πάνω στα μοντέρνα όπλα, αποφεύγοντας τον εχθρό, όταν είναι ισχυρότερος και χτυπώντας τον όταν είναι ασθενέστερος. Αλλοτε σκορπίζοντας, άλλοτε ανασχηματιζόμενοι, άλλοτε φθείροντας, άλλοτε εξοντώνοντας τον εχθρό, είναι αποφασισμένοι να πολεμάνε παντού, έτσι που, οπουδήποτε και αν πηγαίνει ο εχθρός είναι καταποντισμένος σε μια θάλασσα ένοπλου λαού που τον χτυπάει, υποσκάπτοντας το ηθικό του και εξαντλώντας τις δυνάμεις του»18.
Με αυτήν τη μέθοδο, ο βιετναμέζικος λαός κατάφερε να φτάσει έως την τελική σύγκρουση με τις γαλλικές αποικιοκρατικές δυνάμεις, στο Ντιεν Μπιεν Φου.

Εχουν μεγαλώσει στο ίδιο χωριό συναντιούνται στο περίφημο «Μονοπάτι Χο-Τσι-Μινχ»
- Απο τις λεγόμενες κρυμμενες φωτογραφίες # Associated Press

Οταν το Νοέμβρη του 1953 ο στρατηγός Ανρί Ναβάρ διέτασσε τις γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις να καταλάβουν το Ντιεν Μπιεν Φου, το έκανε γιατί ήθελε να προλάβει τα χειρότερα, να ελέγξει δηλαδή το ξέσπασμα της επανάστασης απ' άκρη σ' άκρη της Ινδοκίνας και ιδιαίτερα στο Λάος όπου την ίδια χρονιά είχε παρατηρηθεί επέκταση της δράσης των δυνάμεων του Γκιαπ. Κι όπως συμβαίνει με όλες τις κινήσεις απελπισίας, το κλείσιμο ενός ρήγματος δημιουργούσε πολλαπλάσια. Το Ντιεν Μπιεν Φου βρισκόταν βαθιά μέσα στην περιοχή ελέγχου του Βιετ Μιν, σφηνωμένο στην κύρια γραμμή ανεφοδιασμού των ανταρτών από την Κίνα. Ηταν μια ελκυστική στρατιωτική θέση, διέθετε αεροδρόμιο το οποίο είχαν κατασκευάσει οι Ιάπωνες, αλλά ταυτόχρονα είχε το μειονέκτημα ότι απείχε λιγότερο από 160 χλμ. από την κινεζική μεθόριο και περισσότερο από 300 χλμ. από τις βάσεις ανεφοδιασμού των Γάλλων. Ετσι, ο ανεφοδιασμός θα γινόταν από τον αέρα, αλλά με εξάντληση της ακτίνας δράσης των αεροπλάνων19. Το αποτέλεσμα ήταν αντί το Ντιεν Μπιεν Φου να γίνει ο τάφος των ανταρτών να μετατραπεί σε τάφο της γαλλικής αποικιοκρατίας.

Οι δυνάμεις του Γκιαπ ξεκίνησαν την αντεπίθεση στο Ντιεν Μπιεν Φου από τα τέλη του 1953 και μέσα από έναν διαρκή πόλεμο φθοράς, στις 7 Μάη του 1954, συνέτριψαν το γαλλικό στρατό. Οι συνεχείς ρίψεις Γάλλων αλεξιπτωτιστών απλώς πλήθαιναν τις απώλειες της γαλλικής πλευράς. Η εικόνα που δίνει στην περιγραφή του ο Ρεϊμόν Καρτιέ είναι συγκλονιστική20: «Το πυροβολικό των Βιετ σωπαίνει. Ο θόρυβος που ακούγεται ύστερα θα μείνει για πάντα στη μνήμη των ηττημένων. Είναι τα πατήματα μέσα στη λάσπη χιλιάδων πελμάτων, που πλημμυρίζουν το ερειπωμένο στρατόπεδο και συγκλίνουν προς το αμπρί του στρατηγού. Είναι 5 το απόγευμα. Κάθε αντίσταση έχει σταματήσει. Οι πιο περήφανοι στρατιώτες του γαλλικού στρατού ...παραδίδονται. Οι στρατιώτες του Λαλάντ θα βρουν το δρόμο της εξόδου αποκλεισμένο και θα παραδοθούν. Σκορπισμένοι στον πυθμένα του Ντιεν Μπιεν Φου, 60.000 αλεξίπτωτα σχηματίζουν ένα πελώριο άσπρο σάβανο».

Σαν αποτέλεσμα της νίκης του βιετναμέζικου λαού, ήρθαν οι συμφωνίες για την Ινδοκίνα, που υπογράφηκαν στις 20 Ιούλη του 1954 στη Γενεύη, που καθόρισαν ως διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές τον 17ο παράλληλο. Το Βιετνάμ χωριζόταν σε Βόρειο και Νότιο, αλλά αυτός ο διαχωρισμός, οι συμφωνίες προέβλεπαν ότι θα είναι προσωρινός κι ότι η χώρα σύντομα θα συνενωνόταν. Για να συμβεί όμως αυτό, χρειάστηκε νέος αγώνας του βιετναμέζικου λαού έως το 1975, αυτή τη φορά εναντίον των ΗΠΑ, που είχαν έρθει να αντικαταστήσουν την ηττημένη Γαλλία.

1 Ρεϊμόν Καρτιέ: «Μεταπολεμική Παγκόσμιος Ιστορία», εκδόσεις «Πάπυρος», ΒΙΠΕΡ, τόμος 5ος, σελ. 104

2 στο ίδιο, σελ. 104-105

3 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος ΣΤ2, σελ. 825.

4 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος Ζ1, σελ. 127-128.

5 Λουί Σορέλ: «Η Ινδοκίνα υπό τους Γάλλους», στο ΠΑΡΝΕΛ: «Ιστορία του 20ού αιώνα», εκδόσεις «Χρυσός Τύπος», τόμος 1ος, σελ. 316

6 Β. Ι. Λένιν: «Πόλεμος και Επανάσταση», «Απαντα», τόμος 32, εκδόσεις ΣΕ, σελ. 88

7 «Η Εποποιία του Βιετναμέζικου λαού - Σύντομη ιστορία του Κόμματος των Εργαζομένων του Βιετνάμ», εκδόσεις «Τύμφη», Αθήνα 1978, σελ. 11

8 Stelio Marchese: «Η επανάσταση του Βιετνάμ», στο πολύτομο έργο «Ιστορία των Επαναστάσεων», εκδόσεις ΑΚΜΗ, τόμος 1ος, σελ. 60

9 Stelio Marchese, στο ίδιο, σελ. 60

10 «Η Εποποιία του Βιετναμέζικου λαού - Σύντομη ιστορία του Κόμματος των Εργαζομένων του Βιετνάμ», εκδόσεις «Τύμφη», Αθήνα 1978, σελ. 13

11 Stelio Marchese, στο ίδιο, σελ. 77-78

12 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος, Θ1-Θ2, σελ. 373

13 Α. Σ. Βορόνιν: «Ο αγώνας του βιετναμικού λαού για ανεξαρτησία, ενότητα και σοσιαλισμό», Εκδόσεις ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ, σελ. 8

14 Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος, Ι1- Ι2, σελ. 777-778

15 David Horowitz: «Από τη Γιάλτα στο Βιετνάμ», εκδόσεις «Κάλβος», σελ. 200.

16 Νίκου Ψυρούκη: «Ιστορία της Αποικιοκρατίας», εκδόσεις «Επικαιρότητα», τόμος Στ', σελ. 383

17 Stelio Marchese, στο ίδιο, σελ. 83

18 Robert Taber: «Θεωρία και πρακτική του ανταρτοπόλεμου - Ο ''πόλεμος του ψύλλου''», εκδόσεις «Κάλβος», σελ. 72

19 Αλιστερ Χορν: «Ντιεν Μπιεν Φου», στο ΠΑΡΝΕΛ: «Ιστορία του 20ού αιώνα», εκδόσεις «Χρυσός Τύπος», τόμος 6ος σελ. 2.262.

20 Ρεϊμόν Καρτιέ, στο ίδιο, σελ. 153-154.

Σσ.
Πηγές – με πολλή προσοχή
History.com - Britannica.com, γιατί παρουσιάζονται συχνά τα γεγονότα επιλεκτικά και διαστρεβλωμένα, καλό το άρθρο της Καθημερινής  (κ. Σοφία Παπαστάμκου ιστορικός στα αρχεία της Bibliothèque de documentation internationale contemporaine, στη Nanterre της Γαλλίας) …προτιμήστε Ριζοσπάστη+902


Ο αστικός τύπος της εποχής αντί για το Βατερλό του ιμπεριαλισμού είδε
...την Geneviève de Galard τον «γλυκό άγγελο» του Ντιεν Μπιεν Φου
Δείτε –μεταξύ άλλων
(ο Έλληνας βιετκόνγκ θυμάται) Αφιέρωμα Ριζοσπάστη
902 Αφιέρωμα στον Βιετναμέζο Στρατηγό Γκιαπ


Ο Ελληνας βιετκόνγκ Νίκος Σαραντίδης
Η συνέχεια, λίγο-πολύ γνωστή, με πολύτιμα μαθήματα ιστορίας

30-Απρ-1975. Το ραδιόφωνο στο Ανόι μεταδίδει ότι τα τανκ των Βιετκόνγκ ισοπέδωσαν τις πύλες και εισέβαλαν στο Προεδρικό Μέγαρο στη Σαϊγκόν, την πρωτεύουσα του Νοτίου Βιετνάμ.
8.00 πμ. Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Graham A. Martin, αφού δίπλωσε την αστερόεσσα και την έβαλε στη βαλίτσα του, κατευθύνθηκε στην ταράτσα του κτιρίου της πρεσβείας, όπου τον περίμενε, για να τον πάρει μακριά, ένα ελικόπτερο της «
Air America».
Μια ώρα αργότερα, τον ίδιο δρόμο με τον πρεσβευτή ακολούθησαν και οι τελευταίοι 125 Αμερικανοί που βρίσκονταν στην πόλη. Δεν είχαν άλλη διέξοδο.

Απελπισμένοι Αμερικανοί προσπαθούσαν να γαντζωθούν από το τελευταίο ελικόπτερο που εγκατέλειπε το Νχα-Τρανγκ, οι τελευταίοι πεζοναύτες αποχωρούσαν με εξευτελιστικό τρόπο από τη στέγη της αμερικανικής πρεσβείας στη Σαϊγκόν, την ώρα που το πλήθος ετοιμαζόταν να εισβάλει στο κτίριο. Χρειάστηκαν ακόμη δύο μήνες για πέσει και να απομακρυνθεί οριστικά η κυβέρνηση - μαριονέτα των ΗΠΑ του Νοτίου Βιετνάμ, να ολοκληρωθεί η νίκη των Βιετκόνγκ και επιτέλους η χώρα να ενωθεί, να αποτελέσει μία και ομοούσια κρατική οντότητα - μία σοσιαλιστική οντότητα.

Εντούτοις, αυτή η ημερομηνία, 30ή Απριλίου, σηματοδοτεί επί της ουσίας το τέλος του πολέμου, της νίκης ενός αποφασισμένου και γεμάτου ιδανικά λαού ενάντια σε μία υπερδύναμη όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Η 30ή Απριλίου 1975  σηματοδοτεί τη μεγαλύτερη στρατιωτική και πολιτική ήττα που γνώρισαν ποτέ οι ΗΠΑ, που γονάτισαν αποκαμωμένες και κάθιδρες μπροστά στη λιλιπούτεια χώρα.


Μαθήματα νίκης

Περίπου τρία εκατομμύρια Βιετναμέζων έχασαν τη ζωή τους, εκατομμύρια θρυμματισμένα σώματα και ψυχές επέζησαν αυτής της σφαγής των αθώων, αυτού του μακροχρόνιου πολέμου.
Εκατομμύρια εκτάρια δασών ακόμη σε κατάσταση συναγερμού εξαιτίας των τόνων χημικών και τοξικών που ρίχτηκαν από τις αμερικανικές δυνάμεις. Από εκείνη τη στιγμή και εξαιτίας της μόλυνσης, ανήκεστος βλάβη του φυσικού πλούτου, χιλιάδες παιδιά, γενιές ολόκληρες έχουν γεννηθεί με ανωμαλίες και υποφέρουν από ασθένειες που οφείλονται στη μόλυνση από τα χημικά.

Είκοσι πέντε χρόνια μετά το τέλος, ένας εκ των ηγετών αυτής της νίκης του λαού του Βιετνάμ, ο στρατηγός Βο Νγκιέν Γκιαπ, μιλώντας προς τους δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων, θα τονίσει: «Σε λίγο θα γίνω εκατό χρονών, αλλά το κομμουνιστικό ηθικό και πνεύμα παραμένει αναλλοίωτο, ακριβώς όπως ήμουν νέος».
Ο στρατηγός Γκιαπ ήταν απολύτως ξεκάθαρος, ότι αυτή η νίκη θα μπορούσε εύκολα να μετατραπεί σε ήττα αν οι δυνάμεις των Βιετκόνγκ είχαν προσπαθήσει να πολεμήσουν κατά μέτωπο, ένας προς έναν, ένα εχθρό που ήταν κατά πολύ καλύτερα εξοπλισμένος, με τα βομβαρδιστικά «Β52» να συνδράμουν το έργο των επίγειων δυνάμεών τους. «Επρεπε να χρησιμοποιήσουμε το μικρό ενάντια του μεγάλου, απαρχιωμένα όπλα κατά σύγχρονων. Σε έναν πόλεμο, άνθρωποι και όπλα, έχουν όλα την ίδια σημασία, Στο τέλος, ήταν ο ανθρώπινος παράγοντας που σηματοδότησε τη νίκη» θα τονίσει ο στρατηγός που θα τη χαρακτηρίσει ως «απόλυτη και ολοκληρωτική νίκη του λαού του Βιετνάμ ενάντια στους δυτικούς ιμπεριαλιστές».
Ο στρατηγός Γκιάπ γνωρίζει ότι μία ολόκληρη γενιά γεννήθηκε και ενηλικιώθηκε - καθώς και οι επόμενες που ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν - χωρίς να γνωρίσει τον τρόμο και τις θηριωδίες αυτού του πολέμου, που γνώρισαν οι γονείς τους, εξαιτίας της δικής τους νίκης.


Μαθήματα αντίδρασης

Ανάλογα, ακόμη και η νέα γενιά των Αμερικανών δυσκολεύεται να πιστέψει εκείνες τις εικόνες, τη στιγμή που η αμερικανική κοινωνία δείχνει - και του χρόνου βοηθούντος - να έχει ξεπεράσει τα φαντάσματα που την κυνηγούσαν, δείχνει να έχει επουλώσει τις πληγές, δείχνει να έχει περιπέσει στη λήθη.
Όμως δεν ήταν έτσι. Η φρίκη είχε χτυπήσει όμως και την πόρτα των ίδιων των Αμερικανών, ασχέτως αν τους χώριζαν πολλές χιλιάδες μανισμένα ναυτικά μίλια του Ειρηνικού.
Περισσότεροι από 58.000 Αμερικανοί άφησαν την τελευταία τους πνοή μέσα στις ζούγκλες του Βιετνάμ.
Δεκάδες χιλιάδες –όσοι είναι ακόμη ζωντανοί, παραμένουν μισότρελοι ακόμη και απόβλητοι, φυσικά από την αμερικανική κοινωνία στην οποία δεν μπόρεσαν ποτέ να ενταχθούν ξανά.
Δεκάδες χιλιάδες εξακολουθούν ακόμη να θυμούνται την απίστευτη βία στο Κεντ και τους δολοφονημένους εξεγερμένους φοιτητές και τη βαρβαρότητα των αστυνομικών δυνάμεων μπροστά στη Grosvenor Square το 1968.
Οι ΗΠΑ έτριζαν συθέμελα από τη σφοδρότητα των αντιδράσεων της σταυροφορίας κατά των Ηνωμένων Πολιτειών κατά πρώτο λόγο, αλλά επίσης κατά του ρατσισμού, του ιμπεριαλισμού, του καταναλωτισμού και του πολέμου εν γένει.

Οι εικόνες δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών έξω από το Λευκό Οίκο ήταν εκείνες που έπεισαν τελικά –τότε τον Νίξον πως πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να απεμπλακεί η χώρα του από τον πόλεμο με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Την αντιιμπεριαλιστική και αντιπολεμική σκυτάλη πήραν στη συνέχεια οι φοιτητές της Ευρώπης. Το Βιετνάμ είχε ενώσει ολόκληρη τη νεολαία της ανθρωπότητας. Κανένα άλλο γεγονός έκτοτε δεν είχε την ίδια δύναμη και την ίδια απήχηση. Ο πόλεμος αυτός ήταν μια καταστροφή για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο μοναδικός πόλεμος τον οποίο έχει χάσει, μέχρι στιγμής. Ο πόλεμος εκείνος κατέστρεψε έναν Πρόεδρο και ξεσήκωσε μια ολόκληρη γενιά.

Μαθήματα στρατηγικής

Σε ένα τομέα που κανείς εκ των Αμερικανών δε δείχνει να έχει ξεχάσει τα μαθήματα του Βιετνάμ, είναι ο στρατιωτικός. Το νέο δόγμα της χώρας, που εφαρμόστηκε μετά για πρώτη φορά στον πόλεμο κατά του Ιράκ με εφαρμογή, τότε της Νέας Τάξης Πραγμάτων, αποτελείται από τρία μέρη: χρήση μεγάλης στρατιωτικής δύναμης, μηδενικές απώλειες και μέριμνα ώστε να αποφεύγεται η παράταση του πολέμου. Ποτέ ξανά –έτσι νομίζει, δε θα επιτρέψει η Αμερική στον εαυτό της να εμπλακεί σε έναν παρατεταμένο και χωρίς διέξοδο πόλεμο, όπου τα «αγόρια» της - που η ζωή τους τιμάται πολύ περισσότερο - σκοτώνονται παρόλο που δεν απειλείται άμεσα η εθνική της ασφάλεια.
Οσον αφορά τους Αμερικανούς πολιτικούς, το 1994 ο Κλίντον ήρε το εμπορικό εμπάργκο της χώρας του και ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούνη του 1995, αποκατέστησε τις διπλωματικές σχέσεις με το Βιετνάμ.
Κάποια στιγμή μπορεί και θα πατήσει το χώμα του Βιετνάμ πρόεδρος των ΗΠΑ (ο Μπάιντεν;) όχι όπως το 1969, όταν ο Νίξον είχε μεταβεί στη χώρα για να απευθύνει έναν τονωτικό λόγο στους στρατιώτες του (και «έφαγε πόρτα», αλλά για εμπορική (και όχι μόνο) συνεργασία με το Βιετνάμ του σήμερα  η. Ωστόσο, ο υπουργός Αμυνας Γουίλιαμ Κοέν, που πρόσφατα επισκέφτηκε το Βιετνάμ, «ποίησε την νήσσαν» όταν οι Βιετναμέζοι αξιωματούχοι αναφέρθηκαν στο ακανθώδες ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων, αν και συνομιλίες συνεχίζουν να διεξάγονται για κοινές έρευνες σε σχέση με τις συνέπειες του «Agent Orange» και άλλων τοξικών αποψίλωσης που έριξαν τα αμερικανικά στρατιωτικά αεροσκάφη για να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις των Βιετκόνγκ.

Το Βιετνάμ σήμερα

Τον Ιούλη του 2016 πραγματοποιήθηκε επίσημη επίσκεψη-συνάντηση στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ αντιπροσωπείας του ΚΚΕ, με επικεφαλής της τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος Δημήτρη Κουτσούμπα, μετά από πρόσκληση του ΓΓ της Κεντρικής Επιτροπής και της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Βιετνάμ.
Στην αντιπροσωπεία συμμετέχουν επίσης ο Δημήτρης Αρβανιτάκης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, ο Γιάννης Γκιόκας, μέλος της ΚΕ και βουλευτής και ο Γιώργος Ελταχήρ, μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του «Ριζοσπάστη».


Ο Δ. Κουτσούμπας αναφέρθηκε στον αγώνα που πρέπει να δίνει κάθε Κομμουνιστικό Κόμμα στη χώρα του, επισημαίνοντας ταυτόχρονα ότι οι διαφορές στις προσεγγίσεις και απόψεις Κομμουνιστικών Κομμάτων πάνω στα ζητήματα της στρατηγικής και της οικονομίας δε θα πρέπει να γίνονται εμπόδιο στη συζήτηση μεταξύ τους, στην ανταλλαγή απόψεων και σκέψεων.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο και καθώς, όπως τόνισε, παρά τις ανατροπές το 1991 στην ΕΣΣΔ και τις σοσιαλιστικές χώρες στην Ανατολική Ευρώπη, ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ, όπως και η ανάγκη τα Κομμουνιστικά Κόμματα να παλεύουν πάση θυσία σε αυτήν την κατεύθυνση, ο Δ. Κουτσούμπας έθεσε ορισμένα ερωτήματα - προβληματισμούς προς τα στελέχη του ΚΚ Βιετνάμ:
Πρώτον, η πολιτική του «ανοίγματος» στην οικονομία της αγοράς, των ιδιωτικών επενδύσεων, της εισόδου ξένου κεφαλαίου κ.ο.κ. δεν δημιουργεί και ενισχύει μια ταξική διαστρωμάτωση; Δεν δημιουργεί τμήματα αστικής τάξης τα οποία θα θελήσουν να εκφραστούν και σε πολιτικό επίπεδο, μέσω κομμάτων και σε τελική ανάλυση να κατακτήσουν την πολιτική εξουσία, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους (είτε τα συμφέροντα των χωρών τους σε ό,τι αφορά το ξένο κεφάλαιο);
Δεύτερον, πώς μπορεί το ΚΚ Βιετνάμ και το εργατικό κράτος να προστατέψουν τα εργατικά συμφέροντα, τα δικαιώματα των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, δεδομένου ότι ο ρόλος του κεφαλαίου είναι να εκμεταλλεύεται την εργατική δύναμη επιδιώκοντας το μέγιστο δυνατό κέρδος;
Και τέλος, τρίτον - αν και υπάρχουν βέβαια και άλλα ερωτήματα, όπως σημείωσε - δεδομένου ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη πάντα ακολουθείται από την εκδήλωση κρίσης, τι κάνει το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας να πιστεύει ότι τους σημερινούς υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης δε θα ακολουθήσει ένας νέος κύκλος κρίσης;

Απαντώντας στα παραπάνω, ο αντιπρόεδρος της Οικονομικής Επιτροπής του ΚΚ Βιετνάμ αναγνώρισε το βάσιμο χαρακτήρα όλων αυτών των προβληματισμών και την άμεση σχέση που έχουν με την οικονομική πραγματικότητα της χώρας.
Αναλύοντας τις θέσεις του ΚΚ Βιετνάμ, αναφέρθηκε στη γραμμή της «ανανέωσης» που αυτό έχει υιοθετήσει από το 1986, όπως και στο μοντέλο της «οικονομίας της αγοράς σοσιαλιστικού προσανατολισμού» (σσ. κατά τα πρότυπα του ΚΚ Κίνας), το οποίο επιβεβαιώθηκε ως κατευθυντήρια γραμμή και στο πρόσφατο 12ο Συνέδριο του ΚΚ της χώρας.

Σε ό,τι αφορά το ρόλο των καπιταλιστικών σχέσεων και του ξένου κεφαλαίου στο Βιετνάμ, σημείωσε ότι το ποσοστό ΑΕΠ που προέρχεται από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και τις Άμεσες Ξένες Επενδύσεις, ανέρχεται πλέον σε πάνω από 50% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας, με τον ιδιωτικό τομέα να παίζει έναν ολοένα αυξανόμενο πολιτικό και οικονομικό ρόλο.
Σ' ένα τέτοιο πλαίσιο, σημείωσε, το ΚΚ Βιετνάμ προχωρά σε συνεχείς ανανεώσεις και μεταρρυθμίσεις ώστε να διατηρηθεί ο ηγετικός του ρόλος στην κοινωνία και την οικονομία, (;) ενώ ως ένα στοιχείο αυτών των αλλαγών ανέφερε το γεγονός ότι το ΚΚ ενθαρρύνει τους ιδιοκτήτες ιδιωτικών επιχειρήσεων να γίνουν μέλη του Κόμματος (
sic!).

Σε ό,τι αφορά την «οικονομία της αγοράς σοσιαλιστικού προσανατολισμού», ανέφερε ότι στα πλαίσιά της οι σχέσεις μεταξύ αστικής και εργατικής τάξης πρέπει να υπακούν στους νόμους της αγοράς, σε συνδυασμό και με τους εργατικούς, συνδικαλιστικούς και ασφαλιστικούς νόμους, οι οποίοι ορίζουν, μεταξύ άλλων, τον κατώτατο μισθό, τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές κ.ο.κ. και είναι, όπως είπε, σύμφωνοι με το διεθνές δίκαιο και τα χαρακτηριστικά της βιετναμέζικης οικονομίας.
 Αναφέρθηκε, επίσης, σε σχέδια του βιετναμέζικου κράτους στους τομείς της στέγασης, της υγείας, της εκπαίδευσης κ.ά., καθώς και για προγράμματα μείωσης της φτώχειας.
Τέλος, σε ό,τι αφορά το τελευταίο ερώτημα, το στέλεχος του ΚΚ Βιετνάμ παρέθεσε μια σειρά χαρακτηριστικά στοιχεία για την άμεση διασύνδεση της βιετναμέζικης οικονομίας με τη διεθνή καπιταλιστική οικονομία. Μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι οι Άμεσες Ξένες Επενδύσεις (ΑΞΕ) αποτελούν το 20% των συνολικών επενδύσεων της χώρας, οι εξαγωγές που προέρχονται από τις ΑΞΕ αποτελούν το 70% των συνολικών εξαγωγών, το Βιετνάμ συμμετέχει σε 11 διεθνείς και διακρατικές συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου.

 

 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ℹ️ Η αντιγραφή και χρήση (αναδημοσίευση κλπ) αναρτήσεων στο σύνολό τους ή αποσπασματικά είναι ελεύθερη, με απλή αναφορά στην πηγή

ℹ️ Οι περισσότερες εικόνες που αναπαράγονται σε αυτόν τον ιστότοπο είναι πρωτότυπες ή μακέτες δικές μας.
Κάποιες που προέρχονται από το διαδίκτυο, αν δεν αναφέρεται κάτι συγκεκριμένο τις θεωρούμε δημόσιες χωρίς «δικαιώματα» ©®®
Αν υπάρχει πηγή την αναφέρουμε πάντα

Τυχόν «ιδιοκτήτες» φωτογραφιών ή θεμάτων μπορούν ανά πάσα στιγμή να επικοινωνήσουν μαζί μας για διευκρινήσεις με e-mail.


ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

🔻 Είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα σχόλια που προσπαθούν να προσθέσουν κάτι στην πολιτική συζήτηση.
Αν σχολιάζετε σαν «Ανώνυμος» καλό είναι να χρησιμοποιείτε ένα διακριτικό όνομα, ψευδώνυμο, ή αρχικά

🔳 ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΧΟΛΙΑ:

Α) που δεν σέβονται την ταυτότητα και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του blog
Β) με υβριστικό περιεχόμενο ή εμφανώς ερειστική διάθεση
Γ) εκτός θέματος ανάρτησης
Δ) με ασυνόδευτα link (spamming)

Παρακαλούμε τα σχόλια σας στα Ελληνικά - όχι "Greeklings"