Συνέντευξη με την Εύα Φάμπα

Βρεθήκαμε Κυριακή πρωί 7-Δεκέμβρη στο σπίτι της στη Δάφνη. Ένα σπίτι σε μια παλιά πολυκατοικία χωρίς “φρου-φρου κι αρώματα” αλλά πραγματικό μουσείο (μουσικής) τέχνης. Κανονισμένο μέρες πριν, περίμενα το ΟΚ λόγω φόρτου εργασίας της Εύας η οποία _πέρα από ανειλημμένες καλλιτεχνικές υποχρεώσεις κάνει και μαθήματα κιθάρας για να εξασφαλίζει τα προς το ζην.  Μόλις με είδε με κάμερα και φωτογραφική “χλώμιασε”: “δεν μου τα είπες αυτά να σενιαριστώ”!! (γέλια), αααα “τι να σε τρατάρω;”
__Άστο για το τέλος της είπα, κάθισε, πήρε την κιθάρα της και ξεκίνησε να “ζωγραφίζει”, όπως διαπιστώνετε από την αρχή του βίντεο

__Θα με ρωτάς; Πως θα το πάμε, ενώ εξακολουθούσε να παίζει.
__Κοίτα Εύα, έτσι χωρίς πρόγραμμα, όπως το συμφωνήσαμε… στο Ατέχνως “τέχνη είναι η αγάπη του λαού” …άντε να σε ρωτήσω κάτι:
__Θυμάσαι τα “αγροτικά ” του Μπακαλάκου. Τότε πρέπει να ήσουν πέντε χρονών εσύ.
__Δεν τα θυμάμαι, αλλά βέβαια τα ξέρω.

__Για πες μας κάτι για τους αγρότες, τι σκέφτεσαι. Να ξεκινήσουμε από αυτό και μετά θα πάμε στα μουσικά.
(Εύα)
Και για τη δικιά τους τη ζωή και για τη δικιά μας ζωή. Και ποιότητα ζωής και ποιότητα διατροφής. Τι να πω, μαζί τους είμαστε και... θα βγούμε και όλοι στους δρόμους στο τέλος για μια καλύτερη ζωή.  Αυτό.

__Τώρα ξεκινάμε για την Εύα. Αν θες ξεκίνα από τον πατέρα. Πες δύο λόγια αν και είναι πάρα πολύ γνωστός …και εσύ είσαι πάρα πολύ βέβαια… πες μας

Ωραία! Ήμουν πολύ τυχερή που γεννήθηκα σε ένα μουσικό περιβάλλον. Πολύ τυχερή που είχα έναν πατέρα που λάτρευε τη κιθάρα και τη μουσική και μια μητέρα που τον στήριζε απεριόριστα. Πολύ τυχερή που κάθε μέρα ήταν η μουσική στη ζωή μου. Σπουδαίος άνθρωπος ο Δημήτρης Φάμπας. Βέβαια τον νιώθω ή τον θυμάμαι σαν πατέρα, αλλά πιο πολύ σαν έναν σπουδαίο άνθρωπο που λάτρευε τη δουλειά του, λάτρευε τη μουσική, λάτρευε τη δημιουργία. Και εμένα με λάτρευε όταν διάβαζα. Όταν σαν παιδί μπορεί να έκανα και εγώ τρελίτσες, δεν ήταν και πολύ “φιλικός”, ήταν λίγο αυστηρός. Τι άλλο να πω... Να πω ότι δεν είναι και τόσο εύκολο όσο δείχνει να έχει κανείς έναν διάσημο πατέρα. Αλλά από ένα σημείο και μετά ήμουν τόσο αποφασισμένη ότι και εγώ θέλω τη μουσική στη ζωή μου, που δεν με ενδιέφερε τίποτ΄ άλλο.

Ο κορυφαίος δάσκαλος, κιθαρίστας και συνθέτης Δημήτρης Φάμπας δίδαξε κιθάρα και ήθος

Δεν ήταν τυχαίο… δούλεψα και εγώ πάρα πολύ για να πετύχω ό,τι έχω καταφέρει στη ζωή μου. Και βέβαια η προσωπικότητα του πατέρα μου πάντα είναι εκεί για να μου δίνει το παράδειγμα, παράδειγμα αντοχής, παράδειγμα πάθους για τη ζωή, για τη δημιουργία. Υπήρξε ένας πρωτοπόρος για τη μουσική δημιουργία στον τόπο μας, γι' αυτό και αναγνωριστεί και είναι παράδειγμα και για μένα. Πέρα την οποιαδήποτε αγάπη, επειδή ήταν και πατέρα μου. Να πω όμως ότι επίσης στη δικιά μου τη ζωή μεγάλο ρόλο έπαιξε η μητέρα μου, η οποία μπορεί να μην ήταν μουσικός, ήταν όμως φιλόμουσος, ήξερε την κοινωνία, ήταν πολύ μεγάλη αγωνίστρια στην καθημερινότητα αν και όχι τόσο πολιτικοποιημένο άτομο, οπότε αυτόματα όλη μας η ζωή με όλα αυτά ήταν τοποθετημένη και σε έναν αγώνα μόνιμα για μια καλύτερη ζωή με πολιτισμό, παιδεία, μόρφωση κτλ. Τι άλλο να πω;

 

Εύα Φάμπα: Πάρε με παιδί μου όταν φτάσεις…

Οκτ-2023 κυκλοφόρησε από την Ομοσπονδία Γονέων και κηδεμόνων Αττικής… σε μουσική Εύας Φάμπα
Τους στίχους έγραψε ένας γονιός ο Σπύρος Μπαρμπαρούσης, ερμηνεύουν Αμέρισσα Φτούλη, Γιώργος Τσαγκαράκης __ενώ πολύ σημαντική είναι η παρουσία του Γιώργου Θεοφάνους με την ηλεκτρική του ενορχήστρωση
Διαβάστε την εισαγωγή της Ομοσπονδίας στο κανάλι της, εγώ ευχαριστώ πολύ όλους τους συντελεστές γιατί και με αυτό το τραγούδι αισθάνομαι άνθρωπος … Αυτό το έγκλημα δεν θα ξεχαστεί!!
__(υπογραφή) Εύα Φάμπα

• Μουσική: Εύα Φάμπα
• Στίχοι: Σπύρος Μπαρμπαρούσης
• Ερμηνεία: Αμέρισσα Φτούλη, Γιώργος Τσαγκαράκης
• Έκδοση: Ομοσπονδία Γονέων και Κηδεμόνων Αττικής Το τραγούδι ηχογραφήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2023 στο στούντιο: 133 studio productions.
• Παραγωγή-ενορχήστρωση-προγραμματισμός-ηλεκτρικές κιθάρες: Γιώργος Θεοφάνους
• Κλασική Κιθάρα: Εύα Φάμπα,
• Μίξη: Μιχάλης Σκαράκης, 
• Mastering: ΝάσοςΝομικός (vu productions mastering studio)
•  Εξώφυλλο: Εύα Μελά

Πάρε με παιδί μου όταν φτάσεις…

Πολυειπωμένη φράση για μια μητέρα, έναν πατέρα όταν…
Το παιδί σου έφτασε σε ηλικία για να πετάξει με τα δικά του φτερά στον κόσμο…
Αφού εσύ έκανες ότι περνούσε από το χέρι σου για να τα κάνεις όσο πιο δυνατά γίνονται….
Αφού εσύ ξενύχτησες εκατοντάδες βραδιά στο πλάι του όταν αδιαθετούσε, γέλασες εκατομμύρια φορές μαζί του όταν ήταν χαρούμενο και του κράτησες το χέρι άλλες τόσες φορές όταν ήταν λυπημένο…

Πάρε με παιδί μου όταν φτάσεις
Μη με ξεχάσεις… Η αλήθεια είναι ότι λίγο σε νοιάζει αν σε ξεχάσει
Σου αρκεί να γνωρίζεις ότι είναι καλά
Όσο μακριά και αν είναι…

Ότι έχει να φάει, ότι έχει μια δουλειά που δεν του φέρονται σα να ναι σκλάβος, ότι έχει σπίτι να κοιμάται.
Σου αρκεί να γνωρίζεις ότι θα ζήσει σε ένα κόσμο που η υγεία, η παιδεία, ο πολιτισμός δεν είναι εμπορεύματα για όσους έχουν…
Σου αρκεί να γνωρίζεις ότι είναι ασφαλής, ότι δεν κινδυνεύει να πνιγεί στη βροχή, να καεί στη φωτιά, … να μπει στο τρένο που δε θα φτάσει ποτέ….
28 Φλεβάρη 2023 Για κάποιους γονείς ο χρόνος σταμάτησε: Το πολυπόθητο μήνυμα “μαμά έφτασα” δεν θα τους πάει ποτέ. Χάθηκε. Χάθηκε στη διαδρομή Αθήνα Θεσσαλονίκη Χάθηκε εκεί που οι φωτεινοί σηματοδότες δεν ανάβουν, εκεί που η ανθρώπινη ζωή μετριέται σε ευρώ, εκεί που οι ράγες γράφουν χιλιόμετρα στα κοντέρ της κερδοφορίας των ισχυρών…
Σε εμάς τους υπόλοιπους ήρθε ένα άλλο μήνυμα. Χρέος μας να μην το ξεχάσουμε Να μην επιτρέψουμε να συγκαλυφθεί το προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών Να μη συμβεί ξανά! Και θα αγωνιστούμε για αυτό
Πάρε με παιδί μου όταν φτάσεις Ένα ποίημα που έγραψε ένας γονιός μετά το έγκλημα στα Τέμπη
Η Ομοσπονδία Γονέων πήρε την πρωτοβουλία να το μελοποιήσει και να το κυκλοφορήσει διαδικτυακά _Το ΔΣ της Ομοσπονδίας ευχαριστεί όλους τους συντελεστές.

Για να μη ξεχαστεί
Για να πληρώσουν οι ένοχοι
Για να ακούγεται πάντα το μήνυμα
“Μαμά, μπαμπά όλα καλά.
Έφτασα”

 

   __Τώρα για την Εύα
__Για την Εύα... ναι.  Η Εύα ήταν ένα παιδί που δεν το παίρνανε χαμπάρι, ήμουν πολύ ήσυχη, πάρα πάρα πολύ ήσυχη, έκανα τα δικά μου πράγματα πάντοτε, όταν ξεκίνησα την κιθάρα πρέπει να ήμουν καλή, ήμουν μικρούλα, αλλά παρόλα αυτά δεν ήταν η στιγμή μου, γιατί ήθελα να παίζω κι εγώ σαν μικρό κορίτσι, να πω την αλήθεια, δλδ να πηγαίνω στην πλατεία με τα άλλα παιδιά και να κυνηγιόμαστε, αλλά ήρθε η στιγμή μου, δεν ήμουν μεγάλη, μικρή ήμουν ακόμα, και θυμάμαι ότι στο Δημοτικό κατάφερνα και διάβαζα και πάνω από μία ώρα μουσική… βλέπω τώρα τους μαθητές μου που είναι μικρά παιδιά, δεν μπορούν να ούτε ένα τέταρτο να κάτσουν να παίξουνε κιθάρα. Εγώ καθόμουν και παραπάνω από μία ώρα για να διαβάσω.
Και είχα πολύ γρήγορη εξέλιξη, ήμουν πολύ αποφασισμένη όταν πήρα κανονικά την κιθάρα στα χέρια μου, τόσο που και αργότερα ήρθα και σε κόντρα με τον πατέρα μου, γιατί ήθελα να πάω και σε διαγωνισμούς που εκείνος δεν ήθελε, γιατί σκεφτόταν ότι θα είναι δύσκολο για εκείνον, δεν ήθελε να συγκρουστεί αν κάτι δεν πάει καλά με τους συναδέλφους του, ή φοβόταν ότι, ποιος ξέρει, οι συναδελφοί του θα ντρεπόντουσαν επειδή πάει η κόρη του. Παρ' όλα αυτά, νομίζω ότι δεν μου χαρίστηκε κάτι, και εγώ πείστηκα ότι αξίζω, γιατί όταν ζεις σε έναν χώρο που χρειάζονται τίτλοι, έπρεπε να έχω κι εγώ. Το απλό, “η κόρη του τάδε” δεν λέει κάτι, έπρεπε να ξέρω κι εγώ ότι το αξίζω. Και αυτό με θέργεψε πολύ. Μπορεί να ήμουν αντάρτης και στην οικογένειά μου, αλλά εγώ στηρίχτηκα καλά. Τα πόδια μου πατήσανε πολύ γερά στη γη και το μυαλό μου εξακολουθούσε να είναι στους αιθέρες. Εντάξει, έχω δουλέψει πάρα πολύ από πολύ μικρή.

      Πότε ξεκίνησες να “γρατζουνίζεις”;

Να γρατζουνίζω, τρίτη δημοτικού, δευτέρα δημοτικού, πολύ μικρή. Να γρατζουνίζω! να παίζω, όμως από πέμπτη δημοτικού, στην έκτη, έδωσα την πρώτη μου συναυλία σε ένα πολύ μεγάλο θέατρο, στο Gloria. __Πέμπτη δημοτικού, έκτη δημοτικού, μπράβο. Ναι, νομίζω ήμουν αρκετά καλή για να με βγάλει ο πατέρας μου, που ήταν τόσο αυστηρός μαζί με τους υπόλοιπους μαθητές του.

Εντάξει, μου ήρθανε κάπως παραμυθένια κάποια πράγματα, όχι χωρίς αγώνα, αλλά, παράδειγμα, βρέθηκα σε ένα φεστιβάλ, στο εξωτερικό, με άκουσαν κάποιες φίλες που είχαν έρθει από άλλες χώρες, μίλησαν στους δασκάλους τους, οι δασκαλοί τους ενθουσιαστήκανε, με προσκαλέσανε στα δικά τους φεστιβάλ στις χώρες τους, δηλαδή άνοιξε ένας δρόμος …το ένα έφερνε το άλλο. Επίσης έβαζα στόχους, πολεμούσα να τους κατακτήσω, δηλαδή είχα ενθουσιαστεί, που για άλλους θα φαινόταν περίεργο, αλλά εγώ είχα ενθουσιαστεί. Το γεγονός πχ. ότι είχα βρει μια επαφή με το μουσικό σύλλογο του Νέου Δελχί, για να πάω στην Ινδία.
Για άλλους τους φαινόταν “κάπως” __μα δεν πας στο Παρίσι; Ε, τι να κάνω στο Παρίσι, όλοι στο Παρίσι πηγαίνανε. Δηλαδή το Παρίσι κάνεις ένα τσακ και το βλέπεις. Ενώ να πας στην Ινδία, ήταν φοβερό και τρομερό. Και δεν πήγα μόνο μια φορά, πήγα πάρα πολλές φορές. Και μάλιστα με γύρισαν και σ' όλη τη χώρα, δίνοντας συναυλίες τώρα. Και δεν είναι μόνο η Ινδία, λέω ότι ήταν ένα πρώτο μεγάλο άνοιγμα. Μετά, έχω ζήσει πολύ ωραία πράγματα. Κάποτε ήθελα να μιλήσω Ισπανικά, γράφτηκα σε ένα περιοδικό Ισπανικό. Μετά από χρόνια, που το λάβαινα και διάβαζα, μου έστειλε ένα γράμμα ο διευθυντής και μου λέει, ξέρεις, έχω δει ότι στην Ελλάδα μόνο εσύ το παίρνεις και εμείς δεν έχουμε ακούσει Έλληνα κιθαρίστα. Θα έρθεις να παίξεις στο φεστιβάλ μας. Και με κάλεσε στο φεστιβάλ και φαίνεται ότι άρεσα πάρα πολύ και μου διοργάνωσε πολύ μεγάλα τουρνέ στη Λατινική Αμερική… σε πάρα πολλές χώρες. Γι' αυτό λέω ότι μερικές φορές δεν ξέρεις πώς θα έρθουν τα πράγματα. Αλλά το πάλευα, ήθελα, έβρισκα τρόπους.

        Εντάξει, δεν ξέρεις, αλλά έβαλες και το χεράκι σου.

 

Πολύ. Εν τω μεταξύ, να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά ενώ είχαν πεθάνει οι γονείς μου. Έχουν πεθάνει 30+ χρόνια, όταν εγώ ήμουνα πολύ νέα. Η μάνα έφυγε μετά, τον πατέρα _δύο χρόνια αργότερα ακριβώς. Αλλά ήταν δύσκολα χρόνια γιατί είχαμε γυρίσει νοσοκομεία και νοσοκομεία, τέλος πάντων. Για μένα πολύ δύσκολα στην αρχή της καλλιτεχνικής μου ζωής όλα αυτά. Αλλά παρ' όλα αυτά είχα πεισμώσει τόσο πολύ που παρότι είχα μείνει μόνη μου δεν το έβαζα κάτω, δεν με ενδιέφεραν ξέρω εγώ, ακαδημαϊκές διαδρομές ή τέτοια.

Αυτό που με ενδιάφερε ήταν και είναι να μοιραστώ την τέχνη μου και να γνωρίσω και άλλους ανθρώπους καλλιτέχνες να παίζω τα έργα τους, να γνωρίζουν το έργο του πατέρα μου να γνωρίσω άλλους πολιτισμούς, να μπορώ να επικοινωνώ με πάρα πολλούς ανθρώπους. Νομίζω τα πήγα πολύ καλά και συνεχίζω σε αυτό. Τότε με τον κορονοϊό μπήκε κι ένας άλλος τομέας στη ζωή μου αυτός του να δημιουργώ τραγούδια για να επικοινωνώ με το κοινό. Δηλαδή μου βγήκε κάτι που το ήξερα ότι το έχω από τις σπουδές μου ακόμα. Ήξερα δηλαδή ότι μπορώ να γράψω μουσική αλλά δεν είχα ποτέ χρόνο να κάτσω να το κάνω. Με το κορονοϊό μου δόθηκε η δυνατότητα και τώρα με ενδιαφέρει πάρα πολύ και η μελοποίηση. Γράφω και τραγούδια κοινωνικοπολιτικά αλλά μου αρέσουν κι αυτά που αφορούν τα παιδιά …για τα παιδιά. Δεν ξέρω τι άλλο θα προκύψει στο δρόμο μου αλλά ό,τι είναι δημιουργικό και μπορεί να αποτελεί και μια πρόκληση για μένα να βγάλω κάτι καλό από μέσα μου θα το κάνω. Είτε μπορεί να πληρωθώ γι' αυτό είτε όχι.

Είπες να πληρωθώ. Βιοποριστικά πώς τα πας και πώς τα πάνε οι καλλιτέχνες γενικά. Και τώρα όταν λέμε οι καλλιτέχνες δεν εννοούμε τους λεγόμενους μεγάλους _σε εισαγωγικά του θεάματος εννοούμε οι καλλιτέχνες του λαού της διπλανής πόρτας.

Οι καλλιτέχνες ας πούμε και περισσότερο οι κλασσικοί καλλιτέχνες. Όλοι έχουν μια δύσκολη ζωή στην Ελλάδα δυστυχώς δεν μας ενισχύει και καθόλου η χώρα μας. Εγώ προσωπικά αυτή την εποχή διδάσκω πάρα πολλές ώρες. Αυτό με κουράζει αρκετά και δεν μου μένει χρόνος να διαβάζω τόσο πολύ. Αποφέρει όμως κάτι οικονομικά... τι αποφέρει; να πληρώνω τους λογαριασμούς. Δεν μου αποφέρει να μπορώ να έχω μια ζωή άνετη. Κάθε άλλο. Να σκεφτεί κανείς ότι οι καθηγητές που είναι σε δημοτικά ωδεία όπως είμαι εγώ πληρώνεται με 6 ευρώ την ώρα. Τι να βγάλεις με 6€; Τι να πρωτοπληρώσεις;
Η κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή. Όμως είναι δημιουργική. Δλδ εγώ έχω βρει ένα τρόπο να μην με αφήνω… δεν θέλω να αφήνω τον εαυτό μου να πέφτει. Θέλω να βρίσκω κάτι πολύ όμορφο σε όλες τις συνθήκες. Δηλαδή στους μαθητές μου, στους ανθρώπους, στα μικρά δικά τους βήματα ή στα τεράστια δικά τους. Να είμαι και εκεί βοηθός, να είμαι μέσα. Τώρα δεν μπορώ να πω ότι βιοπορίζομαι από τα τραγούδια. Ό,τι έχω γράψει στους μικρούς ραδιοφωνικούς σταθμούς που έχουν παιχτεί ή και σε κάποιους μεγαλύτερους δεν αποφέρουν κάτι. Εγώ έχω πληρώσει για να βγουν. Δλδ είναι η δικιά μου η χρηματική, η συναισθηματική επένδυση συνολικά. Αλλά είναι ένας τρόπος επικοινωνίας και αυτός και νομίζω ότι άξιζε τον κόπο. Βέβαια δεν μπορώ να το κάνω συνεχώς, δεν είμαι εταιρεία, οπότε δεν ξέρω πότε θα ξαναβγάλω δίσκο. Για να είμαι ειλικρινής, τραγούδια μπορώ να γράφω. Δίσκο δεν ξέρω πότε θα βγάλω.

Για πες μου τρία αγαπημένα σου.
Δύο-τρία αγαπημένα σου ποια είναι… Απ' τα δικά μου.
Απ' τα δικά σου. Έχεις κάποιο με ένα κόκκινο ρόδι ή με κάποιο ρόδι.
Ρόδο μου κόκκινο είναι ο τίτλος του cd. Και έχει 11 τραγούδια μέσα. Τα αγαπάω όλα. Αλλά αγαπάω και όλα τα άλλα που έχω γράψει. Ένα με επηρέασε πάρα πολύ: έχει ένα παιδικό τραγούδι που είναι “το παιδί και η Ειρήνη”. Μπορεί να το βρει κανείς στο διαδίκτυο.
Το παιδί και η Ειρήνη ένα που έχει σχέση με το Ρίτσο;
Όχι, όχι. Είναι σε στίχους της Βέρας Βασιλείου-Πέτσα. Και έχει ανέβει στο διαδίκτυο με τη χορωδία και το μουσικό σύνολο από κιθάρες της Καισαριανής. Είναι πάρα πολύ ωραία δουλειά. Τα παιδιά είναι καταπληκτικά στο τραγούδι. Αλλά και πολύ αξιοπρεπής και η μουσική συνοδεία. Παίζω και εγώ μέσα. Είναι πάρα πολύ ωραία.

Για πότε μιλάμε; Από το Δήμαρχο Καισαριανής που λες δλδ επί Σταμέλου;
ΝΑΙ. Βγήκε πέρσι με αφορμή τη Διεθνή Μέρα της Μουσικής. Αλλά είναι αφιερωμένο στην Ειρήνη και γραμμένο για την Παλαιστική. Φέτος τον Ιούνιο κυκλοφόρησε. Όπως και το άλλο που έγραψα για τους 55 δολοφονημένους στα Τέμπη. Για τα παιδιά αυτά και για όλη την κοινωνία που πόνεσε φοβερά. Που το κυκλοφόρησε η Ένωση Γονέων και Κηδεμόνων Συλλόγων Αττικής. Και αυτό πολύ δυνατό το βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο. Είναι σε στίχους του Σπύρου Μπαρμπαρούση. Τι να πω και απ' το ρόδο μου κόκκινο όλα μου αρέσουν. Και αυτό για τον Τσε και το ρόδο μου κόκκινο και όλα … αλλιώς δεν θα μου επέτρεπα να κυκλοφορήσει. Τώρα έχω ξετρελαθεί με ένα που είναι για τις αποκριές. Για το καρναβάλι, για τα παιδάκια. Και εντάξει τι να κάνουμε μέσα μας όλοι έχουμε ένα παιδί. Και με ξετρελαίνει και εμένα μόνο που το ακούω χαίρομαι. Και ελπίζω να το γράψουμε και αυτό με έναν τρόπο χωρίς πολλά έξοδα βέβαια.

Για να παίξαμε κάτι. Επειδή είπαμε για τους αγρότες. Να μας παίξεις κάτι να το έχουμε σε πρώτη εκτέλεση. Εντάξει άσε τα δικά μου δεν... Τι να σας παίξω, να σας παίξω... Να παίξω ένα όμορφο κομμάτι σπανιόλικο της αρχής του 20ού αιώνα. Δεν ξέρω τι θα θέλατε άλλο.
Βέβαια δεν έχω πει τίποτα από πράγματα που έχω κάνει. Θα ήθελα να πω και να μοιραστώ με όσους μπορεί να παρακολουθήσουν αυτό το βιντεάκι. Ότι ένιωσα και εγώ την ανάγκη να προσφέρω πράγματα. Καταρχήν όταν πέθανε ο πατέρας μου ένιωσα ότι πραγματικά πρέπει ο κόσμος να μάθει το σύνολο του έργου του. Και όχι μόνο τα πιο γνωστά κομμάτια από αυτά που είχαν κυκλοφορήσει. Οπότε έχω κάνει πάρα πολλές προσπάθειες να φτιάξω όλα του τα βιβλία, να εκδοθούν όλα τα κομμάτια που είχε γράψει για τους μαθητές του. Εκπαιδευτικά και καλλιτεχνικά θεωρώ ότι είναι πάρα, πάρα πολύ όμορφα. Οπότε θεωρώ και η δικιά μου προσφορά είναι αξιόλογη. Με το να επιμένω να βρίσκω δρόμους επικοινωνίας με τους κιθαρίστες. Αυτό μου άνοιξε έναν άλλο δρόμο, να έρθω σε επαφή με εκδοτικούς οίκους. Οπότε βρήκα την ευκαιρία και έφτιαξα και μια σειρά δικών μου εκδόσεων. Όχι ότι τα έκδωσα εγώ, αλλά εγώ πρότεινα κομμάτια φίλων κλπ., ώστε να εκδοθούν παγκόσμια. Επίσης έφτιασα και τα δικά μου βιβλία. Έχω τώρα και ένα βιβλίο με μινιατούρες για νέους κιθαρίστες που το έχουν εκδώσει στη Βουλγαρία. Έχω φτιάξει και μια μέθοδο κιθάρας για παιδιά, που θεωρώ ότι είναι όμορφη και προσεγμένη. Δεν ξέρω αν σκοπεύω να φτιάξω άλλα βιβλία, αλλά οπωσδήποτε θα προσπαθήσω να εκδοθούν και τα δικά μου τραγούδια, κάπως έτσι. Επίσης υπάρχει και ένα σύλλογος, τον οποίο έχει 25 χρόνια ζωής και δράσης. Τον φτιάξαμε προς τιμήν του πατέρα μου. Πάρα πολύ και συνάδελφοι και προσωπικοί μου φίλοι, φίλοι των γονιών μου και μαθητές μας και συνάδελφοι καλλιτέχνες. Φτιάξαμε αυτό το σύλλογο, κάνουμε εκδηλώσεις κάθε χρόνο, έχουμε κάνει μεγάλα φεστιβάλ, ανοιχτές προσκλήσεις για συγγραφή νέων έργων, έχουν γραφτεί και κονσέρτα στη μνήμη του Δημήτρη Φάμπα, τα οποία έχουμε παρουσιάσει κιόλας. Έχουμε συνεργαστεί με πάρα πολλούς φορείς, κάνουμε μεγάλες προσπάθειες, να φαίνεται εκεί η δουλειά των νέων καλλιτεχνών, των νέων παιδιών ειδικά, αλλά και οι δικές μας, και σαν καθηγητές και σαν σολίστες. Όσο μπορούμε να προσφέρουμε και στην κοινωνία, και στους μαθητές μας, και στη μουσική δημιουργία του τόπου μας, προσπαθούμε να παρεμβαίνουμε. Αλλά βέβαια ούτε κι εκεί είναι πολύ εύκολο, δεν υπάρχουν πόροι, είναι προσωπική εργασία τα περισσότερα, αλλά η αίσθηση ότι δεν αφήνεις να κυλήσει έτσι η ζωή, χωρίς να προσφέρεις το μέγιστο που μπορείς, είναι, πώς να το πω, πολύ ενισχυτική για τη σκέψη μας και τη χαρά της ζωής. Πώς να το θέσω, δεν ξέρω.

Βοηθάς και στην ΟΓΕ!

Αυτό είναι ένα ευαίσθητο θέμα, γιατί για μένα δεν ήταν εύκολο να είμαι στους ίδιους φορείς που ήταν οι γονείς μου. Δηλαδή ο πατέρας μου ήταν και γραμματέας στον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο, έκανε και πρόεδρος, ήταν και γραμματέας στην τότε ΠΟΘΑ, ήταν σε πολλούς φορείς.
Ήταν περίπου τον καιρό του Λοΐζου;
Τι να σου πω, δεν ξέρω, ήμουν μικρή, δεν έδινα σημασία. Γιατί ο Λοΐζος ήταν, μιλάμε το 1965 ας πούμε. Μπορεί και τότε και μετά.

Η μητέρα μου ήταν πολύ, πώς να πω, ήταν “μέσα σε όλα”. Δραστήρια. Ήταν για χρόνια δραστήρια, ναι. Πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών ΟΓΕ στη Δάφνη. Ήταν μόνιμα στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων των σχολείων όπου ήμουνα εγώ. Οπότε στήριζε πάρα πολύ εμάς ως μαθητές. Δηλαδή σε όλα, πάντα και παντού. Και μετά ήταν και στο προεδρείο της ΟΓΕ για πάρα πολλά χρόνια. Οπότε για μένα συναισθηματικά δεν ήταν πολύ εύκολο να βρίσκομαι στους ίδιους χώρους. Δλδ όταν πρωτοπήγα στην ΟΓΕ ήταν γιατί υπήρχαν και νεότεροι άνθρωποι που είχαμε βρεθεί μαζί, να αγωνιζόμαστε για κοινούς στόχους. Και όταν βγήκε το CD μου η προσέγγιση ήταν για να παρουσιαστεί, να παρουσιαστούν αυτά τα τραγούδια. Έτσι έγινε μια ακόμη επαφή με την ΟΓΕ και βέβαια όταν βρίσκεσαι σε έναν χώρο που όλοι λέγανε “τι σπουδαία που ήταν η μητέρα σου” και “πόσο θυμόμαστε τη μητέρα σου”_αυτά με συγκινούνε πάρα πολύ.

Αλλά, ναι, δεν έμεινα ποτέ αμέτοχη. Είμαι στο ΔΣ της ΟΓΕ. Αλλά έχω κάνει και τρεις-τέσσερις θητείες μέλος του ΔΣ του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου. Σε έναν χώρο με έντονους αγώνες και προσπάθειες από πλευράς καθηγητών και μουσικών για συλλογικές συμβάσεις, για καλύτερες συνθήκες εργασίας, για να μην χάσουμε τη δουλειά μας. Είναι ένας δυναμικός σύλλογος.

Ο Πανελλήνιος Μουσικού Σύλλογος είναι παρών σε όλους τους αγώνες, στα συλλαλητήρια.
Ε, βέβαια. Είναι παρών_ καταρχήν και στη ίδια ζωή των μουσικών, δλδ, για να πω ένα παράδειγμα και εγώ σαν καθηγήτρια, σε Δημοτικό Ωδείο, ήταν πάρα πολλές φορές που χρειάστηκε να παρέμβει και ο Σύλλογος για να μπορούμε να υπογράψουμε συμβάσεις, να παίρνουμε ένσημα, για να δουλέψουμε φυσιολογικά. Δεν είναι τίποτα που να ήρθε από μόνο του “φυσιολογικό” και καλό. Όλα θέλανε αγώνα, παντού. Και πολύ παρεμβατικό, προς τη σωστή και αγωνιστική κατεύθυνση. Και το ξαναλέω, μπορεί να, εντάξει, χάνεις χρόνο όταν τρέχεις, αλλά γεμίζει ψυχή σου. Έχεις άλλου είδους ενέργεια και δυνάμεις. Απ' τη μια, , τόσες θητείες και εγώ κάθε βδομάδα συνεδριάσεις και συνελεύσεις και τρέχα εδώ, τρέχα εκεί. Είναι χάσιμο χρόνο απ' την προσωπική εργασία και απ' τις προσωπικές φιλοδοξίες. Αλλά απ' την άλλη... Είναι κέρδος ζωής. Είναι κέρδος ζωής, ναι.
Και απ' την άλλη, πώς να έχεις, ας πούμε, προσωπικές φιλοδοξίες όταν πας σε ένα χώρο και δεν σου βάζουν ένσημα. Δεν μπορεί να μην αγωνιστείς να τα πάρεις. Δεν μπορείς να σκέφτεσαι, όχι, εγώ θα έχω χειροκρότημα σε πέντε μήνες που θα δώσω ένα ρεσιτάλ, όταν θα φτάσεις σε μια ηλικία και δεν θα μπορείς να παίρνεις σύνταξη. Όλα αλληλένδετα. Και θεωρώ ότι ναι, η καλλιτέχνες πρέπει πραγματικά να είναι ενεργοί και αγωνιστές στη ζωή τους, αλλιώς κανένας μας δεν θα επιβιώσει.
Να κλείσουμε με μουσική.
ΟΚ _να κλείσουμε με μουσική. Τι να σας παίξω τώρα. Να σας παίξω ένα έργο του πατέρα μου. Βέβαια το έχω παίξει πολλές φορές, αλλά δεν πειράζει, γιατί μ΄αρέσει πάρα πολύ.

McLaughlin …Μακ Λάφιν σε κλασική έκδοση.
Να πω βέβαια ότι ήταν μια έκπληξη για μένα, δεν περίμενα ότι θα υπάρχει κάμερα και βέβαια είναι πρωί, δεν έχω καν κάνει ασκήσεις, έτσι, δεν είναι εύκολο να παίζεις τη σούστα του Φάμπα.
Εγώ, γι' αυτό σου είπα από την αρχή, “έτσι χωρίς πρόγραμμα”.  Πάντως, τι να πω, θυμήθηκα και πολλά άλλα πράγματα. Τα ανεπιτήδευτα είναι τα καλύτερα από όλα στη ζωή μας. Εντάξει. Είδα ότι τραβάς φωτογραφίες, έχω και ένα άλλο συνήθειο, το σταμάτησα βέβαια, αλλά έχω και μπλοκ με προγράμματα με συναυλίες του πατέρα μου που έχω πάει σε όλες... Μεγάλο άλμπουμ. Στην επόμενη φορά, χάρηκα που τα είπαμε. Και εγώ χάρηκα πολύ.
Βέβαια δεν έχω πάει μόνο στην Ινδία και την Ισπανία και ... __Αυτά θα τα πούμε την επόμενη φορά. Να είσαι καλά.