“Μαύροι πίνακες” Vs “έρημη χώρα” σημειώσατε 2-Χ

Δυο ανατρεπτικές _με τελείως διαφορετική φιλοσοφία και στήσιμο πολύ αξιόλογες ελληνικές αστυνομικές (mini_ότι καλύτερο δλδ) σειρές παρακολουθήσαμε τελευταία _υπάρχουν και εδώ αν και εφόσον δεν τις έχετε παρακολουθήσει και ενδιαφέρεστε. Οι “Μαύροι πίνακες”, με ευθεία αναφορά στα γνωστά ομώνυμα χαρακτικά του Γκόγια, έκαναν πρεμιέρα 11-Οκτ-24.

Αφιέρωμα Γκόγια _Χαρακτικά του σε μία έκθεση

σσ. Θα ονόμαζα αυτή την ανάρτηση_αφιέρωμα “ευκαιρίας δοθείσης”: κυρίως για τις “παλιές καραβάνες”_ με ευρεία αναφορά κυρίως για τους πιο νέους, αλλά και για τα ανερχόμενα ονόματα _αστέρια και μη που πολλοί δίνουν κυριολεκτικά αγώνα επιβίωσης στο γκρίζο τοπίο της κυριαρχίας των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, στην 7^η τέχνη, στην TV και _κατ΄επέκταση στη ζωή μας. Με τις όποιες αντιστάσεις “στο ιερό πεζοδρόμιο” _αυτό είναι που κυρίως μετράει και σε κάθε “μικρό” και “μεγάλο” μετερίζι.

Έρημη Χώρα: Μίνι σειρά 8+8 επεισοδίων της ΕΡΤ, η πρώτη σε παραγωγή ERTFLIX, μια οικογενειακή ιστορία με στοιχεία γουέστερν, σε σενάριο-σκηνοθεσία Γιώργου Γκικαπέππα, με εξαιρετικούς ηθοποιούς και συντελεστές.

Η ιδέα για αυτό το εγχείρημα υπήρχε εδώ και πολλά χρόνια στο μυαλό του σκηνοθέτη και σεναριογράφου. «Ήθελα να γράψω για τις εποχές των ανθρώπων όπου η καρδιά πέφτει σε χειμερία νάρκη. Όπου στο δέρμα σου αρχίζει να φυτρώνει ένα παράξενο τρίχωμα και μεταμορφώνεσαι σιγά σιγά σε άγριο ζώο που τρέχει να κρυφτεί σε μια φωλιά, σε ένα απόμερο καταφύγιο όπου δεν θα σε βρει κανείς γιατί κατά βάθος ντρέπεσαι που δεν μπορείς να αντέξεις αυτό που σου συμβαίνει. Ήθελα να γράψω ένα έργο για την κατάθλιψη και το πένθος που με τον καιρό παίρνει τη μορφή θυμού. Μια απώλεια ή μια σειρά τραυμάτων, μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να νιώθει παντού σε ένα ανοίκειο περιβάλλον», λέει στο iefimerida. «Έτσι συνέλαβα το χαρακτήρα του εκκεντρικού Λουκά, της ψυχρής μοναχικής Μαρίνας αλλά και της Εύας, του κοριτσιού που μια μέρα βρίσκεται ξαφνικά μόνη στο πουθενά, και άρχισα να σκέφτομαι τι θα συμβεί αν αυτοί οι τρεις διαφορετικοί μοναχικοί λύκοι βρίσκονταν ο ένας απέναντι στον άλλον», συμπληρώνει για τους χαρακτήρες της σειράς.

Ο ίδιος εξομολογείται πώς μετά την τεράστια επιτυχία που σημείωσε «Το βραχιόλι της φωτιάς», που φέρει επίσης την υπογραφή του, το αίσθημα της ευθύνης και η πρόκληση, είναι ακόμα μεγαλύτερη. «Με κάθε έργο που καταπιάνεσαι η πρόκληση είναι πάντα μεγάλη. Η ευθύνη όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Το να ταυτίζεται η δουλειά που έχεις να κάνεις με την πρώτη παραγωγή της πρώτης ελληνικής πλατφόρμας, είναι κάτι που σε γεμίζει άγχος, αφού πρέπει να μπορέσεις να ανταποκριθείς στις προσδοκίες που δημιουργεί ο υπότιτλος «η πρώτη παραγωγή του Ertflix». Με πολιορκούσε σε πολλές φάσεις, τόσο του σεναρίου όσο και της πραγματοποίησης της παραγωγής. Από κάποιο σημείο και μετά όμως σταμάτησε η πολιορκία, γιατί το άγχος μπορεί να σε οδηγήσει σε λανθασμένα μονοπάτια και επικεντρώθηκα στη δουλειά. Και ειδικά στο κατά πόσο η κεντρική ιδέα επιζεί ύστερα από τις πολύπλοκες διαδικασίες που απαιτεί ένα τέτοιο τηλεοπτικό εγχείρημα». 

(παρένθεση)
Η έρημη χώρα (The Waste Land) είναι ποίημα του ποιητή, κριτικού και δοκιμιογράφου Τ. Σ. Έλιοτ_ Thomas Stearns Eliot, που δημοσιεύθηκε το 1922 και χάρισε στον ποιητή διεθνή αναγνώριση. Θεωρείται ευρέως ως ένα από τα σημαντικότερα αγγλόφωνα ποιήματα του 20ού αιώνα και εμβληματικό έργο της μοντερνιστικής ποίησης. Το ποίημα είναι η αλληγορική περιγραφή μιας παρακμάζουσας κοινωνίας. Με αναφορές σε μια τεράστια σειρά λογοτεχνικών, μουσικών, ιστορικών και λαϊκών πηγών, εκφράζει τον τρόμο, τη ματαιότητα και την αποξένωση της ζωής μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέσα από εικόνες και σύμβολα - είναι αξιοσημείωτο για τη φαινομενικά ασύνδετη δομή του, ενδεικτική του μοντερνισμού - αποτυπώνει την αγωνία και απελπισία του ποιητή για τον πολιτισμό που διαλύεται. Η αναθεώρηση πριν τη δημοσίευση, στην οποία ο ποιητής συντόμευσε το χειρόγραφο σχεδόν στο μισό, βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στις υποδείξεις του Έζρα Πάουντ, στον οποίο είναι αφιερωμένο το ποίημα. Στα ελληνικά το ποίημα μεταφράστηκε αρκετές φορές, μεταξύ των οποίων το 1933 από τον Τάκη Παπατσώνη με τον τίτλο Ο ερημότοπος και το 1936 από τον Γιώργο Σεφέρη ως Η έρημη χώρα.

Στην Έρημη Χώρα πρωταγωνιστούν οι Γιώργος Κέντρος, Δανάη Σκιάδη, Γιώργος Καραμίχος, Άννα Μαρία Μαρινάκη, Νίκος Αρβανίτης, Γιώργος Γιαννόπουλος (Σερίφης),, Κίττυ Παϊταζόγλου, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Χρήστος Κοντογιώργης, Αλεξία Σαπρανίδου, Δημήτρης Αριανούτσος, Στέλιος Ξανθουδάκης, Κωνσταντίνος Μαγκλάρας, Φιντέλ Ταλαμπούκας _ Έντα Γκάμπλερ, Ο Γλάρος, Το σπίτι, Θείος Βάνιας, οι 7 τρελοί, Νερό της Κολωνίας, Έντα Γκάμπλερ, Απολογίες 4&5, Ο θρύλος του αγίου Κάρτακ και το μικρό λουλούδι, Απολογίες 4&5, Domino (κάποιες από τις 25+ θεατρικές εμφανίσεις του την τελευταί 10ετία), Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Αγγελική Μαρίνου, Στεφανία Μαρόλα, Ντίνα Αβαγιανού, Δημήτρης Τοπαλίδης, Αδελαΐδα Κατσίδε, Καλλιόπη Παναγιωτίδου, Δέσποινα Ρεμεδιάκη, Έφη Σισμανίδου, Βαγγέλης Δουκουτσέλης, Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, Σοφία Σεϊρλή, Άλκης Παναγιωτίδης, Άννα Καλαϊτζίδου, Λαέρτης Μαλκότσης, Νίκος Γκέλια, Ιώβη Φραγκάτου, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Στάθης Κόκκορης, Νικολίτσα Ντρίζη, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Κωνσταντίνος Καβακιώτης και οι Ρουμάνοι ηθοποιοί Stefania Marola (Ντανιέλα), Carmen Ionescu (Ελένα), Mihai Dinvale (Βλαντ) _με επισήμανση κάποιοι που ξεχωρίσαμε. Το τελευταίο επεισόδιο (της 2^ης σεζόν), είναι και «όλα τα λεφτά» _τελειώνοντας συμβολικά, όπως άρχισε: μες κοντόκανες καραμπίνες και το τρίο Κέντρος-Σερίφης-Αρβανίτης «αγκαλιά» να …

Ογκόλιθος ο Γιώργος Κέντρος

Ο Γιώργος Κέντρος (γεννημένος στην Αθήνα το 1951) ηθοποιός θεάτρου, κινηματογράφου και  τηλεόρασης είναι απόφοιτος της Νομικής αλλά και της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, μαθητής του Μίνωα Βολανάκη, του Κάρολου Κουν και του Μάνου Χατζηδάκι, που δραστηριοποιήθηκε στην υποκριτική τέχνη από το 1974, έχοντας ερμηνεύσει πάρα πολλούς ρόλους κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Επίσης έχει εμφανισθεί σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές, όπως και σε κινηματογραφικές ταινίες.
Θέατρο (ενδεικτικά): 1978/1979 _Η ερυθρά νήσος _Λαϊκό Πειραματικό _Θέατρο Πορεία _Λεωνίδας Τριβιζάς, 1992/1993 _Αμερικάνικος Βούβαλος | Ουόλτερ Κόουλ στο Θέατρο Εμπρός,1995/1996 _Βασιλιάς Ληρ -Κόμης του Γκλώστερ Θέατρο Τζένης Καρέζη και μετά σε περιοδεία, 1997/1998 _Γερτρούδη Γκούσταβ Κάνιγκ | Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας , 1998/1999 Πως έμαθα να οδηγώ _Θειος Πεκ στο Απλό Θέατρο , 2002/2003 Proof _Ρόμπερτ_    Θέατρο Μουσούρη, 2011/2012 Το φως του γκαζιού στο Θέατρο Χυτήριο, 2013/2014          Βρυκόλακες στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, 2016/2017  _Πόθοι κάτω από τις λεύκες | Εφραίμ Κάμποτ στο Εθνικό κά

_Γιώργος Κέντρος:
«Ο ηθοποιός είναι ένα πολύ ταλαιπωρημένο ον
στην Ελλάδα»

Από συνέντευξη στην συνδρομητική “Καθημερινή”
Ο Γιώργος Κέντρος, που μετράει πια πάνω από 50 χρόνια πορείας στον χώρο της τέχνης, βετεράνος του θεάτρου, λάτρης όχι μόνο του ελληνικού, αλλά και του αγγλικού και ρωσικού σινεμά, επιβλητικός στη μικρή οθόνη, στην ερώτηση Τι ήταν εκείνο που σας έκανε να πείτε το «ναι» σε αυτήν την παραγωγή; Απαντά:
Το βασικότερο κατ’ αρχάς είναι ο σκηνοθέτης, που εδώ τυχαίνει να έχει γράψει και το σενάριο, και η σύνθεση της ομάδας των ηθοποιών. Μοιάζει με τη διεργασία που ακολουθείται, τουλάχιστον από μένα, και στο θέατρο. Δηλαδή η ταυτότητα του έργου· αν είναι ξένο, ποιος το έχει μεταφράσει και αν «μιλιέται» η μετάφραση – γιατί αυτό είναι πάντα το πρόβλημα. Και μετά, με ποιους ανθρώπους παίζεις. Ένας λόγος, λοιπόν, ήταν ο σκηνοθέτης Γιώργος Γκικαπέππας. Κατάλαβα αμέσως ότι υπήρχε ταύτιση, γιατί είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει καλά την υποκριτική λειτουργία. Είναι καίριες οι υποδείξεις που θα κάνει και βέβαια γίνεται και πρόβα στη διαδικασία.

Γιατί επιλέξατε την καριέρα του ηθοποιού;

Δεν θα την έλεγα καριέρα, σε εμένα αυτή είναι μια άγνωστη λέξη. Η πορεία η δική μου έχει να κάνει πάντα με ποιους ανθρώπους συναντιέμαι και αν «γουστάρουν» το παιχνίδι. Γιατί το θέατρο είναι ένα παιχνίδι, που από τη μία πλευρά είναι ακριβό, αλλά από την άλλη είναι θαυμάσιο όταν συναντηθούν οι άνθρωποι και πραγματώσουν τη θεατρική πράξη. Δεν με απασχόλησε ποτέ ποια καριέρα θα κάνω ή τι με συμφέρει. ΟΧΙ επειδή δεν μπορούσα, αλλά επειδή έχω επιλέξει να θέλω να ικανοποιούμαι από αυτό που κάνω και να καταθέτω το εγώ μου στο εμείς. Αυτό είναι κάτι άγνωστο, ειδικότερα σε αυτή τη δουλειά. Σε αυτή τη χώρα έχουμε ένα πολύ μεγάλο μειονέκτημα: ο καθένας είναι ένα τεράστιο «εγώ».

Ποιοι ήταν οι πιο σημαντικοί δάσκαλοι για εσάς;

Ξεκίνησα από το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά, ενός σκηνοθέτη με πολλές περγαμηνές από το Παρίσι, που τον έφερε ο Χορν. Ολοκλήρωσα τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Δάσκαλοι τότε ήταν ο Αγγελος Τερζάκης, που έκανε δραματολόγιο, ο Αλέξης Διαμαντόπουλος και ο Στέλιος Βόκοβιτς, ένας πολύ σημαντικός ηθοποιός – δάσκαλος στον οποίο χρωστάω πολλά. Από αυτόν κατανόησα την ελληνική τραγωδία. Επέλεξα το Εθνικό επειδή είχα μπει πρώτος και θα είχα μια υποτροφία από το ΙΚΥ. Παρακολούθησα όμως λίγα μαθήματα για μία εβδομάδα και στη σχολή του Κουν, όπου είχα επίσης περάσει πριν βγουν τα αποτελέσματα του Εθνικού Θεάτρου. Εζησα τον Κουν, ένα απίστευτο ον της τέχνης, για δύο ώρες περίπου που έκανε ανάλυση. Ηταν ένας ευρυμαθής άνθρωπος που, πέραν της γοητείας που είχε ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε, είχε τη δυνατότητα να σε κάνει να μπαίνεις μέσα στα «πράγματα» και να τα ζεις.

Ποια είναι η ανάμνησή σας από την πρώτη θεατρική παράσταση που συμμετείχατε;

Προσπαθούσα να ησυχάσω τα πόδια μου, που από το τρακ χτυπούσαν όπως χτυπούν τα δόντια. Η αλήθεια είναι ότι αυτό με συνόδευε πάντα όταν πλησίαζε κάθε πρεμιέρα. Σιγά σιγά όμως, με την τριβή και την πείρα, το αίσθημα μετατρεπόταν σε δημιουργία. Το ξεκινούσα από τη διαδικασία της πρόβας –η πρόβα για έναν ηθοποιό είναι από τη στιγμή που λες «ναι» σε ένα έργο– μέχρι το τέλος. Οσο καλύτερα ήμουν προετοιμασμένος, τόσο πιο ήσυχα έμπαινα στην πρεμιέρα του θεατρικού. Στην τηλεόραση, όταν γυρίζουμε μια σκηνή, δεν βλέπω το μόνιτορ. Κοιτάζω μόνο τον σκηνοθέτη. Κι αυτό γιατί κρίνω τον εαυτό μου, είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και με τους άλλους.

Ποια θεατρική παράσταση στην οποία συμμετείχατε σας έχει μείνει αξέχαστη;

Η μια είναι ο «Αμερικανικός βούβαλος» στο θέατρο Εμπρός. Ηταν μια επιτυχημένη παράσταση και ο Ντέιβιντ Μάμετ είναι ένας αγαπημένος συγγραφέας. Επίσης, του ίδιου συγγραφέα, τα «Οικόπεδα με θέα» στο θέατρο του Τάρλοου, σε σκηνοθεσία του Λιβαθινού. Αυτές οι δύο παραστάσεις μού έχουν μείνει, γιατί ο Μάμετ ασχολείται με λούμπεν πρόσωπα και, για να αποδώσεις την αλήθεια αυτών των προσώπων, πρέπει να έχεις γεύσεις και μυρωδιές από αυτά τα πρόσωπα, να τα έχεις γνωρίσει. Δεν μπορείς να τα φτιάξεις εγκεφαλικά και να τα παίξεις.

Πώς βλέπετε τον χώρο της τέχνης σήμερα και τους νέους ηθοποιούς;

Η Ελλάδα είναι ένα μικρό χωριό όσον αφορά την τέχνη. Λείπουν πολλά και αρχικά η θεατρική παιδεία. Ο ηθοποιός είναι ένα πολύ ταλαιπωρημένο ον σε αυτόν τον τόπο. Ταλαιπωρημένο από πλευράς μισθού, δουλειάς, συμπεριφοράς. Είναι παρήγορο το ότι σιγά σιγά οι νέοι ηθοποιοί αποκτούν κάποιες περγαμηνές σε αυτό που κάνουν. Ο ηθοποιός πρέπει να ρουφάει τη μάθηση, πρέπει να είναι ένας δέκτης πραγμάτων. Πρέπει να αγαπά πολύ αυτό που κάνει. Οσο για τον κινηματογράφο, δεν υπάρχει σχολή υποκριτικής. Μπορεί το θέατρο να είναι μια συναφής τέχνη όσον αφορά τη διαδικασία, αλλά είναι άλλο πράγμα η λειτουργία του ηθοποιού στον κινηματογράφο. Εκεί πρέπει να ελέγχει τα εκφραστικά του μέσα, να έχει ισορροπία σε αυτό που κάνει, πυκνό περιεχόμενο, συγκέντρωση. Αυτό με πονάει ως ηθοποιό. Λέω: «Γιατί να μην έχουμε μια σχολή υποκριτικής;»

Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας βήματα;

Έχω να κάνω θέατρο γύρω στα πέντε χρόνια. Αρχίζω να το αποζητώ. Νομίζω ότι του χρόνου τον Οκτώβρη θα παίξω στο θέατρο.

Θέατρο, κινηματογράφος ή τηλεόραση;

Επειδή έκανα περίπου 43 χρόνια θέατρο, μια φορά που τόλμησα να κάνω τηλεόραση με τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου, δεν μπορούσα να κάνω θέατρο και γυρίσματα. Και στερήθηκα το σινεμά. Αυτό που θα ήθελα είναι να με φωνάζουν να κάνω δουλειές όπως αυτή της «Ερημης Χώρας». Δηλαδή δουλειά συμπυκνωμένη, οκτώ επεισόδια που υπάρχουν εξαρχής, να παίρνεις τα κείμενα και να γνωρίζεις τα πρόσωπα με τα οποία θα παίξεις.

2008_στο ΒΗΜΑ _έκλεινε τότε 26 χρόνια στο θέατρο και έδινε διπλό παρών στο Εθνικό με την «Αντίθετη ψυχολογία» του Λάντλαμ και με το «Καμίνο Ρεάλ» του Τενεσί Γουίλιαμς _Προτιμά τους ιδιόρρυθμους ρόλους και αυτούς ερμηνεύει συνήθως στη σκηνή.

"Με ενοχλεί το ορθόδοξο"

Ο Γιώργος Κέντρος δίνει σταθερά το παρών στο θέατρο με τον δικό του τρόπο. Εφέτος _2008 παίζει για πρώτη φορά στο Εθνικό, και ας έχει τελειώσει τη σχολή του. Ετσι κι αλλιώς ο χώρος του προκαλούσε πάντα ανάμεικτα συναισθήματα. Θα ερμηνεύσει σε μία σεζόν δύο ρόλους πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, κάτι που δεν έχει συνηθίσει να κάνει. Δεν ανήκει άλλωστε σε εκείνους τους ηθοποιούς που βιάζονται. «Μέχρι στιγμής προσπαθώ να αντιμετωπίσω το θέατρο ως κάτι που μου αρέσει και όχι ως επάγγελμα» λέει. «Ένα πράγμα που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω είναι η καριέρα. Από μικρός είχα μια αδιαφορία ως προς αυτό». Έχοντας μάθει να δουλεύει με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ξέρει ότι τα πράγματα είναι πιο δύσκολα εκτός ομάδας. Όχι μόνο λόγω ανασφάλειας. «Είμαι πολύ μαζεμένος και ντροπαλός, ώστε να μπορώ να τα βγάζω πέρα στη θεατρική πραγματικότητα. Δεν μπορώ να τα κάνω όλα μαζί. Ξέρω να κάνω μόνο αυτό. Έτσι έμαθα: Να διαβάζω, να καταλαβαίνω τη διαδικασία. Οχι βέβαια και να φθάνω στο άλλο άκρο, γιατί έχω κάνει ακόμη και 12 μήνες πρόβα. Ωστόσο η επιλογή μου αυτή έχει κόστος ως προς την οικονομική πλευρά. Γιατί το ψυχικό κόστος ισοφαρίζεται με τη διαδικασία της δουλειάς. Πρέπει να είσαι εργάτης και να επιμένεις για να κάνεις το φινίρισμα στους ρόλους, στην παράσταση. Για μένα η τέχνη έχει την εκλεκτικότητα της λεπτομέρειας» καταλήγει. Άλλωστε στις αποσκευές του κουβαλά πάντα αυτά που του έμαθαν οι δάσκαλοί του: ο Στέλιος Βόκοβιτς, ο Αγγελος Τερζάκης, ο Τάκης Μουζενίδης, ο Νίκος Τζόγιας. «Με την ενθάρρυνσή του ο Βόκοβιτς μου έμαθε πολλά. Αλλά και μετά τη σχολή οι συναντήσεις μου με τον Τριβιζά, δούλεψα στο Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο, με τον Λευτέρη Βογιατζή ήταν εκλεκτές. Μάθαμε να έχουμε υπομονή. Τότε το θέατρο ήταν πιο χειροποίητο» καταλήγει. Ξεκινώντας από το δεδομένο ότι κανένας χαρακτήρας δεν είναι μονόχορδος, άρα και κανένας ρόλος, ο Γιώργος Κέντρος επέλεξε από νωρίς τους ρόλους των «κακών», χωρίς να αποδέχεται τον όρο. «Οτιδήποτε ορθόδοξο με ενοχλεί. Ο,τι έχω κάνει ως τώρα έχει γίνει από επιθυμία, με κόπο και μεράκι, αλλά πάντα συνδυασμένο με την ομάδα, έννοια που δεν υπάρχει πια. Ισως και η λέξη ομάδα να είναι μια λέξη ψευδής». Η πρώτη εμπειρία της ομάδας ήρθε με τη «Σκηνή». Η διάλυσή της τον έφερε στις «Μορφές», στο θέατρο «Εμπρός», μια ομάδα που επίσης διαλύθηκε. Εκείνος όμως είχε φύγει νωρίς και η επιλογή του ήταν συνειδητή. «Πιστεύω πάντα στις ομάδες, αρκεί να υπάρχουν διακριτοί ρόλοι».

Τα γυρίσματα της «Έρημης Χώρας» διήρκεσαν 48 ημέρες και περιλάμβαναν ατελείωτες ώρες προβών, όπου συμμετείχαν περίπου 50 άτομα, μεταξύ των οποίων ηθοποιοί, τεχνικοί και μέλη της ομάδας παραγωγής. Ο Γιώργος Γκικαπέππας λέει για το εξαιρετικό καστ: «Εμένα οι ηθοποιοί αποτελούν την αγαπημένη μου φυλή. Είτε κάνω παρέα εκτός δουλειάς είτε όχι, οι ηθοποιοί είναι το οικείο μου σύμπαν και κυρίως είναι οι άνθρωποι που θα ζωντανέψουν αυτό που έχω γράψει, άρα εξαρτώμαι απ’ αυτούς και γι’ αυτό δεν φοβάμαι την ομαδικότητα και να δουλεύω συνεχώς μαζί τους. Πρέπει να τους εξηγήσω με ακρίβεια αυτό που έχω γράψει, να το νιώσουν και μετά να τους ζητήσω τρόπους και μεθόδους προσέγγισης. Αν συμβεί αυτό, αν ζητήσεις δηλαδή από τους ηθοποιούς να «διαβάσουν» μια συγκεκριμένη συναισθηματική διαδρομή και δεν τους αφήσεις να χαθούν ποτέ στο δρόμο, όλα γίνονται πιο εύκολα. Στη συγκεκριμένη δουλειά, στην Έρημη Χώρα, οι ηθοποιοί αγάπησαν το σενάριο και αυτό ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για να εκφραστούν. Συνεργαστήκαμε από την αρχή των δοκιμών με πολύ μεγάλη όρεξη, με άκουγαν πολύ, άκουγα κι εγώ φυσικά τις ιδέες τους, ένιωθα την αγωνία τους να ανταπεξέλθουν σε δύσκολους χαρακτήρες και ένιωθαν κι εκείνοι τη δική μου αγωνία για το αποτέλεσμα. Η συνεργασία μας ήταν εξαιρετικά γόνιμη και νιώσαμε πολύ ωραία μαζί».

Ο Γιώργος είναι αφοσιωμένος σκηνοθέτης και του θεάτρου και του ανεξάρτητου σινεμά. Μάλιστα για τις ταινίες του, «Η πόλη των παιδιών» (2011) και «Silent» (2015), έχει διακριθεί με το Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών (Fipresci Prize). «Το θέατρο διαφέρει για το δια ζώσης φυσικό του χαρακτήρα. Το θέατρο είναι η αρχετυπική εδώ και τώρα δημόσια μοιρασιά μιας συνθήκης όπου ένας αφηγείται και ένας άλλος τον παρακολουθεί. Μπορεί να επιζήσει και στο δρόμο και σε μια πλατεία κάτω από το φυσικό φως. Το θέατρο είναι η γενέτειρα των πάντων», λέει. Και συμπληρώνει για το σινεμά: «Ο κινηματογράφος ήρθε πριν εκατόν τριάντα χρόνια περίπου ως μια νέα επαναστατική τέχνη που επιβλήθηκε με τη σαρωτική της δύναμη, δημιουργώντας ένα καινούργιο «θέατρο εικόνων», γιατί πέρα από τη γοητεία του μην ξεχνάμε ότι ο κινηματογράφος έχει κι εκείνος μια αρχετυπική ταύτιση: αυτήν των ονείρων μας, του ιδιωτικού σινεμά που βλέπουμε τη νύχτα».

Έρημη Χώρα

Όσον αφορά την πλοκή, μια οδυνηρή περιπέτεια κηδεμονίας αποτελεί τον συνδετικό κρίκο που ενώνει τους ήρωες της ιστορίας. H Εύα, μια 11χρονη κοπέλα που πάσχει από εκλεκτική αλαλία και χάνει σε μία ημέρα και τους δύο γονείς της, ο Λουκάς, ο 70χρονος μοναχικός παππούς της, που αρνείται πεισματικά την επιμέλειά της, η Μαρίνα, μια 40χρονη κοινωνική λειτουργός που προσπαθεί να μην οδηγηθεί η Εύα σε ίδρυμα, και ο Μάνος, ένας 45χρονος εισαγγελέας ανηλίκων που ζει έναν «άγονο» γάμο που καταρρέει, εμπλέκονται σε μια περιπέτεια κηδεμονίας που θα τους φέρει αντιμέτωπους με τους δαίμονές τους, αλλά ταυτόχρονα θα αναγκάσει την παγωμένη καρδιά τους να ξυπνήσει ξανά.

Ένας φιλήσυχος αγρότης και τρελά ερωτευμένος με τη Μάρθα, τη γυναίκα του, βλέπει τη ζωή του να καταρρέει όταν εκείνη δολοφονείται μέσα στο αγρόκτημά τους. Έκτοτε, ο 70χρονος Λουκάς κλείνεται στον εαυτό του και, εκτός από έναν παιδικό του φίλο, δεν επιθυμεί να δει κανέναν, ούτε τον γιο του. Οπλοφορεί διαρκώς και κάθε τόσο ανεβαίνει στο βουνό με το άλογό του. Δώδεκα χρόνια μετά τη δολοφονία, ζει σαν ερημίτης που έχει πάρει τον νόμο στα χέρια του, χωρίς κανείς, ωστόσο, να έχει στοιχεία για να τον κατηγορήσει και χωρίς κανείς να τολμά να τον πλησιάσει. Την εγγονή του, την Εύα, κόρη του γιου και της Ρουμάνας νύφης του, δεν την έχει δει ποτέ. Η 40χρονη Μαρίνα μεγάλωσε με τη μητέρα της, ενώ είχε μεγάλη αδυναμία στον πατέρα της, που διεκδικούσε να βλέπει συχνότερα. Επέλεξε να σπουδάσει κοινωνική λειτουργός, με ειδίκευση στους ανηλίκους, προκειμένου να προσφέρει όσα δεν της προσφέρθηκαν στο οικογενειακό της περιβάλλον. Οι σχέσεις που ανέπτυξε στην πορεία της ζωής της ενίσχυσαν αυτό το βαθύ αίσθημα μοναξιάς και εγκατάλειψης. Στην αρχή της ιστορίας μας, βρίσκουμε τη Μαρίνα να έχει χάσει τον πατέρα της και να έχει εγκαταλείψει έναν αποτυχημένο γάμο, γεγονός που την οδηγεί στην πόρτα της κατάθλιψης.

Ο ψύχραιμος 45χρονος εισαγγελέας ανηλίκων Μάνος Σωτηρίου εκφράζει το ανθρώπινο πρόσωπο του δικαστικού, που δεν κρύβει την ευαισθησία του για τον κόσμο των «χαμένων» παιδιών. Εκπέμποντας μια σταθερή αύρα ηρεμίας και ωριμότητας, φέρει την εικόνα μιας συγκροτημένης προσωπικότητας, που σε πείθει ότι το βλέμμα του δεν είναι επικριτικό, ότι μπορεί να χωρέσει και το καλό και το κακό δίχως να βιαστεί να δικάσει. Η φαινομενική του, όμως, ηρεμία πολύ συχνά διαταράσσεται από τις δυσκολίες στον γάμο του, αφού με τη γυναίκα του αδυνατούν να αποκτήσουν παιδί ύστερα από πολλές προσπάθειες. Το κλίμα μες στο σπίτι αρχίζει να γίνεται νευρωτικό, γεγονός που θα αποκαλύψει πλευρές της σχέσης αλλά και του ίδιου τους του εαυτού, που ούτε οι ίδιοι είχαν συνειδητοποιήσει ποτέ.

Η Άννα Μαρία Μαρινάκη στο ρόλο της 11χρονης Εύας πάσχει από εκλεκτική αλαλία, μια αγχώδη διαταραχή που επηρεάζει την ομιλία, με αποτέλεσμα να μιλάει μόνον όπου το ένστικτό της το υπαγορεύει. Μιλάει στη μητέρα της, αλλά όχι στον πατέρα της. Η σχέση των γονιών της περνά κρίση καιρό τώρα και μέσα στα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, η Εύα γίνεται πολλές φορές μάρτυρας οικογενειακής έντασης και βίαιης συμπεριφοράς, κυρίως από την πλευρά του πατέρα της. Ζει αρκετά συχνά κλεισμένη στον εαυτό της, της αρέσει να ζωγραφίζει άλογα, πλάθοντας μια φανταστική ελευθερία, αλλά και μια ζωική δύναμη που, όπως αποδεικνύεται, δεν είναι μόνο η άμυνά της για να επιβιώσει, αλλά το κύριο χαρακτηριστικό της. Αν και μόλις 14, την έχουμε δει ήδη σε 5 σειρές με την υποκριτική να είναι το όνειρό της, αν και όπως δήλωσε σε συνέντευξή της στο «Πρωίαν σε είδον» θα ήθελε να κάνει και άλλες σπουδές.

·  Έχει ακόμα 4 αδέλφια. Τρία αγόρια και ένα κορίτσι.

·  Είναι μαθήτρια στην Α’ τάξη του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου Περιστερίου.

·  Έχει κάνει kick boxing.

·  Της αρέσει να ζωγραφίζει και να χορεύει.

·  Για πρώτη φορά στην τηλεόραση η Άννα Μαρία Μαρινάκη εμφανίστηκε στα 9 της χρόνια στη σειρά «Σιωπηλός Δρόμος». Ακολούθησε η «Νύχτα του Αυγούστου» όπου η σκηνοθέτιδα της σειράς τη φώναζε «Βουγιουκλάκη» κάθε φορά που έμπαινε στο σετ. Έπειτα ήρθε «Το βραχιόλι της φωτιάς», το «Σώσε με» και η «Έρημη χώρα». Έχει κάνει ακόμα γυρίσματα για τη σειρά «Μαύροι πίνακες».

·  Έχει συμμετάσχει σε πολλά διαφημιστικά και σε δύο ταινίες.

·  Ξυπνά στις 4 το πρωί για να προλαβαίνει να κάνει τα μαθήματά της.

·  Μελλοντικά θα ήθελε να ασχοληθεί με την υποκριτική, αλλά θα ήθελε να σπουδάσει παιδαγωγικά ή ψυχολογία.

Μαύροι πίνακες

Πρόκειται για μια μεγάλη τηλεοπτική παραγωγή, με ατμοσφαιρικά γυρίσματα σε εξωτερικούς χώρους, με ένα δυνατό cast σπουδαίων πρωταγωνιστών του θεάτρου, του κινηματογράφου, της τηλεόρασης, αλλά και πρωτοεμφανιζόμενων. Σε σκηνοθεσία Κατερίνας Φιλιώτου, σε σενάριο που υπογράφει το ζευγάρι (και στη ζωή) Σοφία Καζαντζιάν και Μάριος Ιορδάνου. Πρωταγωνιστούν: Κάτια Γκουλιώνη, Σοφία Κόκκαλη, Αντίνοος Αλμπάνης, Δημήτρης Κίτσος, Iωάννης Παπαζήσης, Λένα Παπαληγούρα, Θοδωρής Κατσαφάδος, Ελένη Βεργέτη, Σωτήρης Χατζάκης, Μελέτης Γεωργιάδης και η κυρία Όλγα Πολίτου.

Οι ύποπτοι πολλοί και όλοι έχουν κίνητρο… Ο χρόνος μετράει αντίστροφα… Ο δολοφόνος έτοιμος να χτυπήσει ξανά… «Ο ύπνος της λογικής, γεννάει τέρατα»
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Δημήτρης Λεφάκης \ Πρωτότυπη Μουσική: Χρήστος Αλεξόπουλος \ Executive Producer: Kωνσταντίνος Κυριακού \ Παραγωγή: Green Pixel _Εκτέλεση Barking Well

Μάριος Ιορδάνου: Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου και μεγάλωσε. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο στην παράσταση "Σαλόνικα" δίπλα στον Αλέκο Αλεξανδράκη (Εθνικό). Στην πορεία συνεργάστηκε με ονόματα όπως ο Μίνωας Βολανάκης, ο Θανάσης Βέγγος, ο Κώστας Αρζόγλου, ο Γιώργος Φούντας, ο Χάρης Ρώμας κ.ά., ενώ συνέθεσε μουσική για την παράσταση "Νίτσε" (Μέγαρο Μουσικής). Έχει σκηνοθετήσει δύο μικρού μήκους ταινίες, το "Gone with the sea" (επίσημη συμμετοχή στο Hollywood International Cinerockom Film Festival, London Greek Film Festival) και "Το μυστικό του Θησέα", που προλογίζεται και επιλογίζεται με λόγια της Ασκητικής του Νίκου Καζαντζάκη και που κέρδισε το Α' Βραβείο Φωτογραφίας στο London Greek Film Festival.
Στην τηλεόραση έχει εμφανιστεί σε γνωστές παραγωγές όπως "Μεγάλος Θυμός" (Κ. Κουτσομύτης), "Ο Τελευταίος Άρχοντας των Βαλκανίων" (Μισέλ Φαβάρ), "Για την Καρδιά ενός Αγγέλου", "Εξαφάνιση", "Χωρίς όρια" (Στράτος Μαρκίδης) κ.ά. Τα τελευταία χρόνια μαζί με τη σύζυγο συνάδελφό του, Σοφία Καζαντζιάν (ηθοποιός, σεναριογράφος, χορογράφος _παντρεύτηκαν το 2014 με πολιτικό γάμο _μαζί από το 2008, σε μια λιτή τελετή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας) υπογράφουν τις δικές τους θεατρικές παραγωγές. Το 2013, ο Μάριος Ιορδάνου σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Δε φοβάμαι. Δεν ελπίζω. Είμαι..." για τη ζωή και το έργο του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη. Η παράσταση, της οποίας υπογράφει και τη διασκευή των κειμένων, έχει ανέβει σε Διεθνή Φεστιβάλ της Ελλάδας, ενώ παρουσιάστηκε και σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, όπως το Βερολίνο και η Ζυρίχη και εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Έτος Ελληνορωσικής Φιλίας στη Μόσχα το 2016. Ακολούθησε η θεατρική παράσταση "Ο Κρητικός" βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Διονύσιου Σολωμού, η οποία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στον Καθεδρικό Ναό της Ζυρίχης, στην Ελβετία και στη συνέχεια ανέβηκε στο Great Hall στο Λονδίνο και στην Αίθουσα Καλλιτεχνών στο Μόναχο, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Άλλη θεατρική του δουλειά είναι "Η Σονάτα του Σεληνόφωτος (Venceremos)", εμπνευσμένη από το ομώνυμο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου και διανθισμένη με έργα και στίχους του Φ. Γκ. Λόρκα, Τσε Γκεβάρα, Ν. Χικμέτ και Π. Νερούδα. Η παράσταση έκανε παγκόσμια πρεμιέρα σε ένα από τα σημαντικότερα Πανεπιστήμια της Ευρώπης, το Trinity College, με απόφοιτους όπως ο Σάμιουελ Μπέκετε και ο Όσκαρ Ουάιλντ.
Το 2020 ανέβασε τη μαύρη κωμωδία "Στο μυαλό του Φραντς Κάφκα" υποδυόμενος τον Τσέχο συγγραφέα. Το 2021 θα βγει στους κινηματογράφους η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, της οποίας υπογράφει το σενάριο μαζί με τη Σοφία. Πρόκειται για το The Bachelor 4, την τέταρτη κατά σειρά ταινία της επιτυχημένης σειράς ταινιών "The Bachelor". Το σενάριο είναι μαύρη κωμωδία (comedy thriller/ dark comedy).

Εκτός από θέατρο, έχει σπουδάσει μουσική (πιάνο) και ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μάιντς στη Γερμανία, όπου έζησε για αρκετά χρόνια.

Οι ηθοποιοί &
οι χαρακτήρες

Άννα _Κάτια Γκουλιώνη

Η Άννα είναι μια παραπάνω από ιδιόρρυθμη _«ξυνή» αστυνομικός. Όμορφο κορμί –λαμπάδα, πρόσωπο όχι και τόσο _το γνωστό της Κάτιας έχει παραμελήσει κιόλας την εξωτερική της εμφάνιση. Είναι δυναμική, ιδιαίτερα αιχμηρή και απόλυτη και δε φιλτράρει όσα λέει. Διατηρεί ένα αυστηρό προφίλ απέναντι στους συνεργάτες της, αλλά και στην οικογένειά της, ακόμη και στην έφηβη κόρη της, την Ειρήνη, που μεγαλώνει μόνη της με τη βοήθεια του ανάπηρου πατέρα της, Σταύρου _άλλη πονεμένη ιστορία. Ο άντρας της την εγκατέλειψε με το παιδί τους πριν χρόνια, γεγονός που δεν έχει ξεπεράσει ακόμα. Έχει υψηλή αίσθηση δικαίου και δεν το βάζει εύκολα κάτω, είναι επίμονη και θέλει πάντα να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Είναι εργασιομανής και λείπει πολύ από το σπίτι, παραμελώντας συχνά την κόρη της, γι’ αυτό και η σχέση τους είναι γεμάτη ένταση και συγκρούσεις. Διατηρεί παράνομη σχέση με τον Νίκο, τον παντρεμένο Δήμαρχο της περιοχής. Θα αναλάβει επικεφαλής της ομάδας και θα προσπαθήσει να λύσει το μυστήριο των δολοφονιών, που συνταράσσουν την μικρή επαρχιακή κωμόπολη _τις Λεύκες, στην επαρχία (δήμο Μάνδρας – Ειδυλλίας).

Ιόλη _Σοφία Κόκκαλη

Η Ιόλη είναι η νέα αστυνομικός του τμήματος. Έρχεται με μετάθεση στην πόλη, όταν γίνεται η πρώτη δολοφονία και εντάσσεται στην ομάδα της Άννας, με την οποία θα συγκρουστούν από την αρχή. Στο παρελθόν έχει διαπράξει απόπειρα αυτοκτονίας, λόγω ενός τραυματικού γεγονότος, που δε θέλει να μοιράζεται με κανέναν. Ζήτησε η ίδια τη μετάθεσή της, ώστε να γυρίσει σελίδα στη ζωή της και να αφήσει πίσω όσα τη βαραίνουν. Είναι ανεξάρτητη, οριακά αντικοινωνική, εσωστρεφής και ιδιαίτερα καλλιεργημένη. Θα έρθει γρήγορα κοντά με τον Άλκη και σταδιακά θα τον ερωτευθεί.

Άλκης _Δημήτρης Κίτσος

Ο Άλκης είναι ο τρίτος αστυνομικός της ομάδας, όμορφος και ταλαντούχος, με ιδιαίτερη αγάπη για την Τέχνη. Προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στην Άννα και στην Ιόλη. Το ενδιαφέρον του για τη νέα του συνεργάτιδα θα εξελιχθεί γρήγορα από επαγγελματικό σε προσωπικό. Ευγενικός, ειλικρινής, με χιούμορ και κρυφά ερωτευμένος με την Ιόλη, θα βάλει τα δυνατά του για να συνεισφέρει στην εξιχνίαση των εγκλημάτων. Διατηρεί, ωστόσο, και κάποιες σκοτεινές πτυχές, που φροντίζει να κρατά καλά κρυμμένες…

Άρης (Αντίνοος Αλμπάνης)

O Άρης είναι ο profiler αξιωματικός του Τμήματος Ανθρωποκτονιών, που έρχεται από την Αθήνα για να βοηθήσει στην έρευνα. Είναι έξυπνος, λιγομίλητος, καταρτισμένος, δυναμικός και ιδιαίτερα σοβαρός στη δουλειά του. Διαθέτει μία εσωτερική δύναμη και αποφασιστικότητα. Κατά τη διάρκεια της έρευνας, δένεται με την Άννα, παρ’ ότι στην αρχή κοντράρονται για το ποιος ηγείται της υπόθεσης. Οι ιδιαίτερες γνώσεις και η καλλιέργειά του θα αποδειχτούν καθοριστικές στο κυνήγι του δολοφόνου.

Νίκος _Ιωάννης Παπαζήσης

Ο Νίκος είναι ο δήμαρχος της πόλης και πατέρας του πρώτου θύματος. Είναι μεγάλο τομάρι σκληρός, αυστηρός, επιβλητικός και συνάμα γοητευτικός. Αντιμετωπίζει προβλήματα στο γάμο του και διατηρεί κρυφή σχέση με την Άννα. Φροντίζει να προβάλλει την εικόνα του άψογου οικογενειάρχη, αλλά πίσω από το προσεκτικά «τέλειο» προφίλ του, κρύβεται ένα αδίστακτο πρόσωπο. Αριβίστας και υπερφιλόδοξος, οφείλει την οικονομική του ευμάρεια στην περιουσία της γυναίκας του _παρόλ΄αυτά, είναι κακοποιητικός απέναντί της. Η δολοφονία της κόρης τους, θα βγάλει στην επιφάνεια τον βίαιο εαυτό του και θα αποδείξει πόσο επικίνδυνος είναι, χωρίς συναισθηματισμούς. Οι αναδρομές στο παρελθόν αναδεικνύουν όλο και χειρότερες πλευρές του, με κορύφωση προς τα τελευταία επεισόδια που φαίνεται εμπλεκόμενος μέχρι και σε εν ψυχρώ δολοφονία

Αγάπη _Λένα Παπαληγούρα

Η Αγάπη είναι η σύζυγος του Νίκου. Ιδιαίτερα ευκατάστατη, είναι αυτή που τον βοήθησε να ανέλθει κοινωνικά και να μπει στον χώρο της πολιτικής. Είναι αδύναμη, υποτακτική και φοβισμένη. Βρίσκεται υπό τη διαρκή επιρροή του άντρα της, επιλέγοντας να μη βλέπει τον πραγματικό του χαρακτήρα. Τον αγαπάει και νιώθει μία ψυχική εξάρτηση από εκείνον, ακόμα και όταν πέφτει θύμα της βίαιης συμπεριφοράς του. Η απώλεια της κόρης τους, Ισαβέλλας, θα την κάνει να αναθεωρήσει και να αντλήσει από μέσα της δυνάμεις, από χρόνια ξεχασμένες.

Σταύρος _Θοδωρής Κατσαφάδος

Ο ηλικιωμένος πατέρας της Άννας και της Έλλης. Ένας γλυκός, στοργικός άνθρωπος, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Έχει χάσει εδώ και χρόνια τη σύζυγό του, την οποία λάτρευε. Μετά τον θάνατό της δεν έχει αποχωριστεί την αγαπημένη τους κοινή συνήθεια: να βλέπουν σινεφίλ-κλασικές ταινίες. Φροντίζει σαν πατέρας την εγγονή του Ειρήνη και λειτουργεί ως κυματοθραύστης στη σχέση της με την Άννα.

Ελπίδα _κυρία Όλγα Πολίτου

Ηλικιωμένη κάτοικος του χωριού, που ζει μόνη της σε ένα απομονωμένο παλιό αρχοντικό, απέναντι από την εκκλησία. Ο άντρας της έχει πεθάνει εδώ και χρόνια και ζει με τον σκύλο της, που λατρεύει. Είναι γλυκιά, φιλόξενη, καλοσυνάτη. Όταν έρχεται στην πόλη η Ιόλη, νοικιάζει ένα δωμάτιο στον πάνω όροφο του σπιτιού της και αρχίζει να τη φροντίζει. Είναι η γυναίκα που βρίσκει την Ισαβέλλα νεκρή και ειδοποιεί την αστυνομία. Αποτελεί συνδετικό κρίκο στα γεγονότα _γνωρίζοντας σχεδόν τα πάντα

Κυρία Όλγα Πολίτου
μια από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς της γενιάς της.

Γεννήθηκε στην Πάτρα καταγωγή από τα Επτάνησα. Με σπουδές σε Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου. Έχει δραστηριοποιηθεί στον κινηματογράφο με τη συμμετοχή της σε ταινίες όπως "Η Μεσόγειος φλέγεται" (1970), "3 πουλάκια κάθονται" (2003), "Αλιόσα" (1999), "Θεοδώρα η Αγία των Φτωχών" (1996) και στην τηλεόραση, συμμετέχοντας σε τηλεοπτικές σειρές όπως "Επτά θανάσιμες πεθερές", "Κατοχή", "Το μονοπάτι της αγάπης", "Αέρινες σιωπές", "Τμήμα Ηθών", "Καλημέρα Ζωή", "Η Λάμψη" κά.
Στην 40χρονη πορεία μου έχω ζήσει στιγμές ανεπανάληπτες, γιατί εγώ είχα την τύχη να συνεργαστώ με εξαιρετικούς σκηνοθέτες, έπαιξα όλα τα είδη θεάτρου. Εκείνο που είχα επίσης την τύχη να μου συμβεί, είναι ότι δεν ταυτίστηκα με ρόλους ή με είδη θεάτρου. Εκεί που έκανα τραγωδία, μετά έκανα τραγωδία και δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Δεν με "σφράγισαν" με κανένα είδος και επίσης δεν με μπέρδεψαν ποτέ με κανέναν ρόλο απ' όσους υποδύθηκα», έχει πει. Στους “Μαύρους πίνακες” ένα από τα πρόσωπα που εντυπωσίασαν κοινό και κριτικούς είναι η Όλγα Πολίτου. Η αγαπημένη πρωταγωνίστρια του χθες, επιστρέφει στο σήμερα και τους ξαφνιάζει όλους με την πληθωρική παρουσία της.
«Ήταν όντως μεγάλη η αποχή μου. Ωστόσο, μετά τις πεθερές είχα προτάσεις, αλλά ήμουν απορροφημένη ήδη στο θέατρο. Συνεργάστηκα πολλάκις με το Εθνικό θέατρο, τον Γιώργο Μεσάλα, τη Μιμή Ντενίση, τον Γιάννη Βόγλη, τον Μανούσο Μανουσάκη. Προέκυψε μια πλειάδα ρόλων, ο ένας μετά τον άλλο, οπότε δεν προλάβαινε να μου λείψει η τηλεόραση. Ήμουν αφοσιωμένη. δοσμένη ψυχή τε και σώματι. Στο μυαλό μου. άλλωστε, είχα πάντα να βρεθεί μια κατάλληλη συνθήκη για να υπάρξω μέσα σε αυτή. Όπως ήταν το γκεστ που έκανα στη σειρά “Αυτή η νύχτα μένει". Ήταν ένας ρόλος που μου πρότεινε η σκηνοθέτης της σειράς, Κατερίνα Φιλιώτου. όπου και υποδύθηκα μια γυναίκα που διευθύνει οίκο ανοχής. Ακρως κατάλληλος ρόλος για μένα ήταν και αυτός της κυρίας Ελπίδας στους “Μαύρους πίνακες". Είμαι γεμάτη από ρόλους. δεν είμαι αχάριστη. Τώρα πρέπει να δοθεί τόπος στα νιάτα... να προχωρήσουν οι νέοι και να χαράξουν τη δική τους διαδρομή» _Θυμάμαι … «Η απώλεια είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στη ζωή του ανθρώπου. Ο άντρας μου έφυγε από τη ζωή και το βράδυ έπαιξα παράσταση».

Δεν ήμουν ποτέ σε αυλές.
Δεν έχω πρόσβαση στους ανθρώπους που δημιουργούν σειρές

«Δεν ήμουν ποτέ σε αυλές και κύκλους. Δεν έχω λοιπόν, πρόσβαση στους ανθρώπους που δημιουργούν σειρές ούτε κατάφερα να φτιάξω ένα δικό μου θέατρο ή να ηγηθώ ενός θιάσου. Αφενός απαιτούνται προϋποθέσεις για να κάνεις κάτι δικό σου, αφετέρου δεν είναι πάντα κακό το να κρατάς μια απόσταση από τα πράγματα για κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα. Είναι και το χρήμα… πού να τα βρώ;». (…)

Πατήρ Ιωσήφ _Σωτήρης Χατζάκης

Ο παπάς της ενορίας. Επιβλητικός, προσκολλημένος στα κοινωνικά «πρέπει» και τις θρησκευτικές επιταγές. Με σκοτεινό παρελθόν ζει έναν βίο απόλυτα «χριστιανικό» κι ενώ γνωρίζει όλα τα μυστικά της περιοχής, προσπαθεί να διατηρεί ουδέτερη στάση σε ό,τι συμβαίνει. Οι δολοφονίες θα τον κάνουν να επανεξετάσει την πίστη του, καθώς βλέπει το κακό να κυριεύει την πόλη.

Έλλη _Ελένη Βεργέτη

Η Έλλη είναι η αδελφή της Άννας. Είναι καθηγήτρια καλλιτεχνικών στο λύκειο της περιοχής. Είχε απωθημένο να γίνει ζωγράφος. Βρίσκεται σε κόντρα με την αδελφή της, διότι είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες. Η Έλλη είναι πιο εύθραυστη, ευάλωτη και συναισθηματική. Μετά από μία αποβολή που είχε, δεν κατάφερε να κάνει παιδιά, γεγονός που δεν μπορεί να ξεπεράσει. Έχει πολύ καλές σχέσεις με την ανιψιά της, την Ειρήνη. Είναι παντρεμένη με τον διευθυντή του λυκείου, τον Μηνά, αλλά η μεταξύ τους επικοινωνία έχει χαθεί και μετά την αποβολή, που είχε, τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα χειρότερα.

Μιλτιάδης _Μελέτης Γεωργιάδης

Ο αρχηγός του τοπικού αστυνομικού τμήματος. Η δολοφονία της Ισαβέλλας τον βρίσκει λίγες εβδομάδες πριν τη συνταξιοδότηση. Δίκαιος και σοβαρός άνθρωπος, πάντα υπέρ του νόμου και της δικαιοσύνης. Στέκεται με κατανόηση απέναντι στην Άννα, υποστηρίζοντάς την, παρά τις διαφωνίες του για τον τρόπο που χειρίζεται τα πράγματα.

Νατάσα _Μαριλού Κατσαφάδου

Η Νατάσα είναι η τοπική ιατροδικαστής. Συμπαθής, φιλική, εύστοχη, έξυπνη και συνεργάσιμη, κάνει ό,τι μπορεί για να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του δολοφόνου. Εκτός από την Άννα και τους συνεργάτες της, έχει συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν και με τον Άρη. Θυμίζουμε πως είναι κόρη ηθοποιών, του Θοδωρή Κατσαφάδου και της Χριστίνας Βαρζοπούλου. Αποκαλεί μια εύθυμη νότα και με το παρουσιαστικό της

Μηνάς (Αντρέας Κοντόπουλος)

Ο σύζυγος της Έλλης, διευθυντής του σχολείου και κολλητός του Δημάρχου. Ιδιαίτερα αγαπητός στους μαθητές του, αλλά και στην οικογένεια της Έλλης. Λόγω των προβλημάτων στο γάμο του, έχει απομακρυνθεί από την Έλλη και διατηρεί εξωσυζυγικές σχέσεις. Τα σκοτεινά του μυστικά θα τον οδηγήσουν σταδιακά στην καταστροφή.

Φάνης _Mιχάλης Βαλάσογλου

Ο πλούσιος έμπορος της περιοχής και πατέρας της Μαρήλιας, που είναι συμμαθήτρια της Ισαβέλλας και της Ειρήνης. Είναι παντρεμένος με την Ελένη. Πάσχει από καρκίνο σε τελικό στάδιο και καθώς έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο τον βασανίζουν πολλά μυστικά του παρελθόντος, που θα επηρεάσουν καθοριστικά τις ζωές των ηρώων.

Φίλιππος _Μάριος Ιορδάνου

Ο Φίλιππος είναι δημοσιογράφος της τοπικής εφημερίδας. Είναι φιλόδοξος, έντιμος, καριερίστας και για αυτό ενοχλητικός. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να ανακαλύψει την αλήθεια για τις δολοφονίες, που συγκλονίζουν την πόλη. Δεν θα διστάσει να εναντιωθεί σε όποιον χρειαστεί για να το πετύχει, ερχόμενος σε σύγκρουση ακόμη και με τα «λάθος» πρόσωπα.

Ελένη _Σοφία Καζαντζιάν

Η σύζυγος του Φάνη. Μια απλή, ήρεμη γυναίκα, που ασχολείται με τα οικιακά, φροντίζοντας τον άντρα της και την κόρη της. Ένα συνταρακτικό γεγονός θα κλονίσει όλες τις μέχρι τώρα κανονικότητές της.

Ειρήνη _Eύα Σαμιώτη

Η έφηβη κόρη της Άννας. Έξυπνη και ατίθαση, είναι μόνιμα θυμωμένη με τη μητέρα της, η οποία περνάει όλο της το χρόνο δουλεύοντας και έρχεται σε συνεχείς συγκρούσεις μαζί της. Έχει ιδιαίτερη αδυναμία στον παππού της. Είναι κολλητή της Ισαβέλλας, αν και οι σχέσεις τους τελευταία είχαν διαταραχθεί, λόγω του αλαζονικού χαρακτήρα της Ισαβέλλας. Είναι κλειστός χαρακτήρας, ευαίσθητη και περιποιητική προς τον παππού της, αλλά και ιδιαίτερα παρορμητική, ως προς τις αντιδράσεις της.

Ισαβέλλα _Ευδοκία Μιμιλίδη

Η δεκαεξάχρονη κόρη του δημάρχου, κακομαθημένη, αλαζονική, αλλά πολύ δημοφιλής. Εκφοβίζει παιδιά στο σχολείο και φέρεται άσχημα στους γύρω της. Για το λόγο αυτό, έχει τσακωθεί με την Ειρήνη, αν και είναι φίλες από παιδιά. Προσπαθεί να ανακαλύψει τη σεξουαλικότητά της και έρχεται σε κόντρα με τον πατέρα της, όταν μαθαίνει για τον κρυφό δεσμό του με την Άννα. Η δολοφονία της θα συνταράξει την τοπική κοινωνία.

 

Μαρήλια _Ειρήνη Αγγελοπούλου

Η τρίτη φίλη της νεανικής παρέας. Είναι «ακόλουθος» της Ισαβέλλας και έχει την ίδια εριστική συμπεριφορά. Τη ζηλεύει, όμως και αυτό τις οδηγεί συχνά σε διαμάχες, τις οποίες προσπαθεί να κατευνάσει η Ειρήνη.

 

Νικήτας _Άδωνις Χατζής

Συμμαθητής της Ειρήνης και ο ωραίος της τάξης. Είναι έξυπνος και ερωτευμένος με την Ειρήνη. Συναισθηματικός, διακριτικός, τρυφερός και ονειροπόλος, με κλίση στις τέχνες και στο πιάνο. Προσπαθεί να σταθεί δίπλα της, καθώς ο κόσμος της καταρρέει μετά τη δολοφονία της κολλητής της. Γρήγορα, όμως, διαπιστώνει ότι τα πράγματα μαζί της είναι πιο περίπλοκα από όσο φαίνονται.

Λίγα για την υπόθεση

Στην επαρχιακή κωμόπολη που είπαμε, η έφηβη κόρη του δημάρχου βρίσκεται άγρια δολοφονημένη και η Άννα, ιδιόρρυθμη και πολλά ακόμη αστυνομικός, καλείται να εξιχνιάσει το έγκλημα μαζί με τους συνεργάτες της και μία νέα συνάδελφο, που φτάνει με μετάθεση στην περιοχή. Οι δύο γυναίκες από την πρώτη στιγμή δεν τα πηγαίνουν καλά, αναγκάζονται να συνεργαστούν για την επίλυση της υπόθεσης, αργότερα τα βρίσκουν κάπως. Γρήγορα, αποδεικνύεται ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό, αλλά για μία προμελετημένη σειρά τελετουργικών δολοφονιών, από έναν μυστηριώδη δράστη, με άγνωστα κίνητρα. Καθώς τα θύματα αυξάνονται, οι αστυνομικοί διακρίνουν ένα συγκεκριμένο μοτίβο στον τρόπο με τον οποίο ο δολοφόνος στήνει τις σκηνές των εγκλημάτων του, ο οποίος παραπέμπει ευθέως στους «Μαύρους Πίνακες» του Φρανσίσκο Γκόγια. Παρά την επίμονη αναζήτηση, τα στοιχεία μοιάζουν να μην οδηγούν πουθενά και ο μυστηριώδης δράστης βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά, τρομοκρατώντας τους ντόπιους. Κανένας δεν αισθάνεται πια ασφαλής τα βράδια και η ησυχία του απομονωμένου τόπου έχει διαταραχθεί οριστικά. Παράλληλα, καθώς η έρευνα προχωρά, οι υποψίες πέφτουν διαδοχικά από το ένα πρόσωπο στο άλλο. Τα ένοχα μυστικά και τα ψέματα των κατοίκων της κλειστής κοινωνίας έρχονται στην επιφάνεια. Η αλήθεια, όταν αποκαλυφθεί, θα είναι σοκαριστική, ενώ όλο και κάποιος, δείχνει διατεθειμένος να κάνει ό,τι χρειαστεί, προκειμένου να μείνει θαμμένη για πάντα… Ο χρόνος μετρά αντίστροφα και ο δολοφόνος ετοιμάζεται να χτυπήσει ξανά…

Στο 1^ο επεισόδιο στην ορεινή περιοχή Λεύκες, η 16χρονη κόρη του δημάρχου Νίκου Αλεξίου βρίσκεται δολοφονημένη και στο πρόσωπό της, ο δράστης έχει ζωγραφίσει έναν μαύρο πίνακα, που καλύπτει τα χαρακτηριστικά της. Η Άννα, επικεφαλής της τοπικής αστυνομίας μαζί με τον συνεργάτη της Άλκη, καλούνται να βρουν τον άνθρωπο που αφαίρεσε τη ζωή της Ισαβέλλας. Την ίδια στιγμή, η Ιόλη, μία νέα αστυνομικός, φτάνει από την Αθήνα, με μετάθεση, κοντράρεται με τον δυναμικό χαρακτήρας της Άννας, της οποίας εμφανίζονται και τα πρώτα σχετικά με την οικογένειά της (μεγαλώνει μόνη της την έφηβη κόρη της, Ειρήνη, η μεταξύ τους σχέση δεν είναι ιδιαίτερα καλή, ενώ έχει σταματήσει να μιλάει και στην αδελφή της, την Έλλη κλπ). Παράλληλα, ο δήμαρχος μοιάζει αποφασισμένος να φτάσει στα άκρα _δε φαίνεται ακόμη πόσο κάθαρμα είναι, προκειμένου να βρεθεί ο δολοφόνος της κόρης του. Ένα ιατροδικαστικό εύρημα είναι αυτό που θα δώσει το πρώτο στοιχείο που θα αρχίσει να ξεδιπλώνει το κουβάρι για την αποκάλυψη της ταυτότητας του δράστη.

2^ο: Η Άννα ανακρίνει τους καθηγητές της Ισαβέλλας. Ανάμεσά τους, είναι και ο άνδρας της αδελφής της, ο Μηνάς. Τους ενημερώνει όλους ότι θα διεξαχθεί άμεσα έλεγχος DNA στους άντρες που βρίσκονταν στο στενό κύκλο του θύματος. Ο Μηνάς κλονίζεται και αυτό προκαλεί μια καινούργια ένταση στο γάμο του με την Έλλη, ο οποίος ήδη κρεμόταν από μία κλωστή. Η Ιόλη και ο Άλκης ανακαλύπτουν ότι από το δωμάτιο της Ισαβέλλας λείπει ο υπολογιστής της. Καταλαβαίνουν ότι ο πατέρας της έχει αποφασίσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να αναζητήσει ο ίδιος τον δράστη. Παράλληλα, ο Άλκης προσπαθεί να πλησιάσει την Ιόλη, αλλά εκείνη παραμένει απόμακρη και αφοσιωμένη αποκλειστικά στη δουλειά της. Ψάχνοντας στο δωμάτιο της Ισαβέλλας, η Ιόλη ανακαλύπτει ένα ακόμα στοιχείο.
Παράλληλα, τα ευρήματα από το κινητό της Ισαβέλλας αποκαλύπτουν τη σχέση της με τον Μηνά. Ένα τηλεφώνημα που δέχεται η Άννα από τον Νίκο θα φέρει τα πάνω κάτω και θα εντείνει περισσότερο την ήδη έκρυθμη κατάσταση.

3^ο: Η Ελένη, η μητέρα της Μαρήλιας, ενημερώνει την αστυνομία ότι η κόρη της αγνοείται από την προηγούμενη νύχτα. Ο Μιλτιάδης, ο αστυνομικός διευθυντής, δίνει εντολή να χτενίσουν την περιοχή, ενώ η Άννα επισκέπτεται τον Μηνά στο νοσοκομείο και αποκαλύπτει στην αδερφή της την αλήθεια για τη σχέση του με την Ισαβέλλα. Ο Μηνάς δεν καταθέτει μήνυση για επίθεση και ξυλοδαρμό και έτσι ο Νίκος αφήνεται ελεύθερος. Γυρίζοντας στο σπίτι, η Αγάπη προσπαθεί να τον πλησιάσει για να μάθει τι συνέβη, αλλά εκείνος είναι απόμακρος. Η Ιόλη με τον Άλκη πηγαίνουν στο σπίτι της Άννας για να μιλήσουν με την Ειρήνη. Την ενημερώνουν για τη Μαρήλια και τη ρωτάνε μήπως γνωρίζει πού μπορεί να βρίσκεται. Η Ιόλη, πριν φύγουν, ανακαλύπτει ότι η Ειρήνη έχει πάρει τις επιστολές από το δωμάτιο της Ισαβέλλας και ζητάει εξηγήσεις. Η Άννα προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον Νίκο, αλλά εκείνος έχει κλειστεί στον εαυτό του. Κι ενώ η Μαρήλια συνεχίζει να αγνοείται, ένα απρόσμενο μήνυμα στο κινητό της Άννας δίνει νέα τροπή στην ιστορία...

4^ο: Κατά τη διάρκεια της κηδείας της Ισαβέλλας, η Αγάπη επιτίθεται στην Έλλη. Η Ιόλη, εμφανώς ταραγμένη, ενημερώνει την Άννα για τη σύνδεση του Άλκη με τις επιστολές που έστελνε ο δράστης στην κόρη του δημάρχου. Παράλληλα, ο Άρης Παυλίδης από το τμήμα Ανθρωποκτονιών της Αθήνας φτάνει στις Λεύκες, προκειμένου να ηγηθεί της έρευνας. Αυτό δεν αρέσει καθόλου στην Άννα, που θέλει να έχει η ίδια τον έλεγχο. Ο μαύρος πίνακας στο πρόσωπο της Μαρήλιας επιβεβαιώνει ότι ο δράστης και των δύο δολοφονιών είναι ο ίδιος, ενώ ένα ακόμα ιατροδικαστικό εύρημα συνδέει τις δύο δολοφονίες. Η Έλλη προσπαθεί να διαχειριστεί την αυτοκτονία του Μηνά και την αλήθεια για όσα αγνοούσε τόσα χρόνια, έχοντας δίπλα της την Ειρήνη. Ο Άλκης καλείται να δώσει εξηγήσεις για τη σχέση του με την Ισαβέλλα. Ταυτόχρονα, η Άννα προσπαθεί να προσεγγίσει τον Νίκο, προκειμένου να είναι δίπλα του σε όσα περνάει, αλλά ένα περιστατικό στο σπίτι του θα ανατρέψει όσα ήξερε για εκείνον όλα αυτά τα χρόνια και θα τη φέρει αντιμέτωπη με τη σκληρή αλήθεια.

5^ο: Η Έλλη οδηγείται στο τμήμα για ανάκριση. Την ίδια στιγμή, ο Φίλιππος δίνει στην αστυνομία μία φωτογραφία από την κηδεία της Ισαβέλλας, που μπορεί να βοηθήσει στην έρευνα. Παράλληλα, η Νατάσα ενημερώνει την ομάδα για τα πρώτα αποτελέσματα από το DNA που βρέθηκε στο σώμα της Μαρήλιας. Η Ιόλη και ο Άλκης είναι αμήχανοι, ύστερα από τη νύχτα που πέρασαν μαζί, ενώ η Άννα προσπαθεί να αποδεχτεί την προσθήκη του Άρη στην ομάδα. Ο τελευταίος φαίνεται να είναι γοητευμένος από τον ατίθασο χαρακτήρα της Άννας, κάτι που αντιλαμβάνεται ο Νίκος και οι δύο άντρες έρχονται αντιμέτωποι. Ο Φάνης μπαίνει στο νοσοκομείο. Ζητάει από την Ελένη να ειδοποιήσει τον Νίκο ότι θέλει να τον δει πριν πεθάνει. Η Ελένη τον καλεί επανειλημμένα, αλλά εκείνος αγνοεί τα τηλεφωνήματά της. Η Ειρήνη με τον Νικήτα είναι πλέον ζευγάρι. Ο Φίλιππος δέχεται μία απρόσμενη επίσκεψη, ενώ ο Άρης προσπαθεί να καταλάβει τι συνδέει τον δράστη με τη ζωγραφική. Η αποκάλυψη του μοτίβου του πλησιάζει και μαζί της μία σοκαριστική εξέλιξη, που θα κλονίσει την Άννα.

6^ο επεισόδιο: Η Ειρήνη αγνοείται και η Άννα αγωνιά. Ο Μιλτιάδης έχει καλέσει ενισχύσεις, ενώ ο Άρης δε σταματάει να την αναζητά, μαζί με την Άννα. Εκτός από την Ειρήνη, αγνοείται και ο Νικήτας και αυτό βάζει σε υποψίες την Ιόλη και τον Άλκη. Ο Σταύρος πάει να τρελαθεί από την ανησυχία του, ενώ ο σκύλος της Ελπίδας βρίσκει το κινητό της Ειρήνης στο δάσος. Η Έλλη πηγαίνει στο σχολείο να ρωτήσει για την Ειρήνη, αλλά δέχεται επίθεση από τους μαθητές, εξαιτίας των όσων έκανε ο Μηνάς. Παράλληλα, ο Φάνης επιμένει να δει τον Νίκο, ο οποίος εξακολουθεί να τον αγνοεί. Η Ελένη αποκαλύπτει στην Άννα ένα περιστατικό που συνέβη στο νοσοκομείο την προηγούμενη ημέρα, και αυτό τη βάζει σε υποψίες για την ταυτότητα του δράστη. Ο Φίλιππος προσπαθεί να μάθει τι συμβαίνει με την Ειρήνη, αλλά η αστυνομία τον κρατάει στο σκοτάδι, μη θέλοντας να βγει στη δημοσιότητα κανένα στοιχείο για Μαύρους Πίνακες. Κι ενώ οι έρευνες για την Ειρήνη συνεχίζονται, ο δολοφόνος επικοινωνεί με την Άννα...

7^ο: Η δολοφονία του πατέρα Ιωσήφ ανατρέπει τα έως τώρα δεδομένα, σε σχέση με το μοτίβο που ακολουθεί ο δράστης στις δολοφονίες του. Η τοπική κοινωνία είναι συγκλονισμένη από τη δολοφονία του ιερέα της περιοχής, ενώ η αστυνομία ετοιμάζεται για την προγραμματισμένη συνέντευξη Τύπου. Η Ελένη, συντετριμμένη από το θάνατο του Φάνη, δέχεται την επίσκεψη της Αγάπης και της αφήνει σαφή υπονοούμενα ότι γνωρίζει για τη βίαιη συμπεριφορά του Νίκου. Η Ειρήνη, με τη βοήθεια του Νικήτα και του Σταύρου, προσπαθεί να ξεπεράσει την τραυματική εμπειρία που βίωσε. Η Άννα καλεί τον Άρη για φαγητό με εκείνη και την οικογένειά της και ο Σταύρος τους αποκαλύπτει ένα μυστικό, που φαίνεται ότι μπορεί να φωτίσει την κατάσταση με διαφορετικό τρόπο. Η Ιόλη και ο Άλκης ανακαλύπτουν στο σπίτι του πατέρα Ιωσήφ ένα στοιχείο που φαίνεται ότι μπορεί να συνδέσει τις τρεις δολοφονίες και να τους οδηγήσει ένα βήμα πιο κοντά στην ταυτότητα του δολοφόνου.

8^ο: Έχοντας βρει τις φωτογραφίες της κόρης του Ιωσήφ στα Παλιά Ερείπια, η ομάδα, αντιλαμβάνεται ότι ο δολοφόνος θέλει να τους κάνει γνωστό τι συνέβη σε εκείνο το κορίτσι, πριν είκοσι χρόνια. Η Άννα ζητάει από την Ελπίδα να της μιλήσει για το παρελθόν. Παράλληλα, η Ειρήνη έχει καθυστέρηση και μοιράζεται με τον Νικήτα την ανησυχία της ότι μπορεί να είναι έγκυος. Η Ελένη επιτίθεται στον Νίκο στην κηδεία του Φάνη και της Μαρήλιας. Έχοντας διαβάσει το γράμμα που άφησε ο Φάνης για την Άννα, προβληματίζεται για το αν πρέπει να της το δώσει. Τελικά, παίρνει την απόφαση και το παραδίδει στην αστυνομία. Η Άννα μαθαίνει για την ιστορία του κοριτσιού, τη στιγμή που ο Άρης την ενημερώνει για το γράμμα του Φάνη. Ο Νίκος προσπαθεί, για μια ακόμα φορά, να χειραγωγήσει την Αγάπη, ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζεται για την επάνοδό του στις επερχόμενες εκλογές και ζητάει από τον Φίλιππο να τον βοηθήσει στην προβολή του. Κι ενώ οι σχέσεις της Άννας με την Ειρήνη είναι καλύτερες από ποτέ, ένας επισκέπτης από το παρελθόν έρχεται να ταράξει τα νερά…

9^ο: Η Άννα και ο Άρης τρέχουν στο Δημαρχείο, προκειμένου να προλάβουν τη δολοφονική επίθεση εναντίον του Νίκου. Η Νατάσα προσπαθεί να τους βρει, έχοντας στα χέρια της τα αποτελέσματα DNA, που φέρνουν στην επιφάνεια ένα ακόμα συνταρακτικό μυστικό. Η Αγάπη μαθαίνει για το παρελθόν του Νίκου και καλείται να πάρει μία σημαντική απόφαση για τη ζωή της. Κι ενώ ο Φίλιππος ετοιμάζει ένα άρθρο για τον δήμαρχο, προς έκπληξή του, δέχεται μία δελεαστική προσφορά. Η Ειρήνη καλείται να αντιμετωπίσει για πρώτη φορά τον πατέρα της, που της ζητάει να φύγει μαζί του. Στο μεταξύ, η Ιόλη και ο Άλκης προσπαθούν να μάθουν περισσότερες πληροφορίες για το παρελθόν από την Ελπίδα. Η Έλλη, η Άννα και ο Άρης οδηγούνται σε μία νέα αποκάλυψη για τον δολοφόνο, που τους οδηγεί σε μία μοιραία σύγκρουση μαζί του…

10^ο _τελευταίο επεισόδιο: Η σύγκρουση με τον δολοφόνο οδηγεί ένα από τα μέλη της ομάδας στο νοσοκομείο, σε κρίσιμη κατάσταση. Οι ώρες δραματικές. Ο Μιλτιάδης δίνει εντολή να κλείσουν όλες οι είσοδοι στις Λεύκες και να στηθούν μπλόκα στους σταθμούς. Η Άννα, ξεσπάει και, πιεσμένη, σκέφτεται να παραιτηθεί. Η Ελπίδα, σοκαρισμένη από όσα διαδραματίστηκαν μπροστά στα μάτια της πηγαίνει στην αστυνομία, αποκαλύπτοντας ένα μυστικό που θα δώσει απαντήσεις για την επιλογή των Μαύρων Πινάκων του Γκόγια, στις δολοφονίες. Η Έλλη προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και να κάνει μία νέα αρχή, όπως και η Αγάπη, που έχει εγκαταλείψει τον Νίκο. Η Ελένη την πηγαίνει σε ένα ξενοίκιαστο διαμέρισμά της, προκειμένου να τη βοηθήσει στο νέο της ξεκίνημα. Ο Νίκος, όμως, έχει άλλα σχέδια. Κι ενώ η αστυνομία προσπαθεί να βάλει ένα τέλος στην υπόθεση, ο δολοφόνος δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Ποιος θα μείνει ζωντανός; Και ενώ τελικά φαίνεται πως ανακάλυψαν το δολοφόνο και γιορτάζει όλη η ομάδα με τσιμπουσάκι στο σπίτι της Άννας 10λ πριν τους τίτλους τέλους ένα ντριν τηλεφώνου οδηγεί στην τελική ανατροπή _την οποία φυσικά δεν θα αποκαλύψουμε … δείτε το video