hasta la victoria siempre VENCEREMOS

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Οι ιμπεριαλιστές τη Γη ξαναμοιράζουν - με των λαών το αίμα τα σύνορα αλλάζουν. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

29 Σεπτεμβρίου 2022

Η “δημοκρατική” Ευρώπη υπογράφει την ιμπεριαλιστική Συμφωνία του Μονάχου ενισχύοντας τη ναζιστική Γερμανία

Σαν σήμερα το 1938 αρχίζει στο Μόναχο 4μερής διάσκεψη μεταξύ Γερμανίας (Χίτλερ), Αγγλίας (Τσάμπερλεν), Γαλλίας (Νταλαντιέ), Ιταλίας (Μουσολίνι), που –τυπικά, αποφασίζουν να παραδώσει η Τσεχοσλοβακία την περιοχή της Σουδητίας στη Γερμανία, αλλά με ευρύτερες συνέπειες μπροστά στο ξέσπασμα του 2^ου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Η ιμπεριαλιστική Συμφωνία του Μονάχου
ήταν το κορύφωμα
της πολιτικής της ενθάρρυνσης των επιδρομέων

Οι κυβερνήσεις Αγγλίας και Γαλλίας, με την προτροπή της κυβέρνησης των ΗΠΑ, ικανοποίησαν όλες τις απαιτήσεις του Χίτλερ, πιστεύοντας ότι έτσι θα τον στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

Στις 20 Φλεβάρη του 1938 ο Αδόλφος Χίτλερ προχώρησε σε μια βαρυσήμαντη ομιλία στο Ράιχσταγκ, μέσω της οποίας ανακοίνωσε δημόσια σε ολόκληρο τον κόσμο ότι είχε σκοπό να ανακινήσει μειονοτικά ζητήματα στις χώρες όπου ζούσαν γερμανικές μειονότητες. «Περισσότερα από 10 εκατομμύρια Γερμανών - είπε - ζουν σε εδάφη κρατών με τα οποία έχομε κοινά σύνορα», προσθέτοντας ότι για τη Γερμανία ήταν πρωταρχικής σημασίας καθήκον να προστατεύσει αυτούς τους Γερμανούς και να τους εξασφαλίσει μία «απόλυτη ελευθερία πολιτική, προσωπική και ιδεολογική». Δεδομένου ότι ένα χρόνο νωρίτερα η Γερμανία είχε προσαρτήσει την Αυστρία, χωρίς να συναντήσει ιδιαίτερα εμπόδια, δε χρειαζόταν και πολλή σκέψη, στους απλούς ανθρώπους εκείνης της εποχής - πόσο μάλλον στους πολιτικούς - για να καταλάβουν ότι ο γερμανικός ιμπεριαλισμός με το πρόσωπο του φασισμού είχε βρει το νέο υποψήφιο θύμα του. Επρόκειτο για τη Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας. Μία χώρα, που, στην τότε μορφή της, ήταν δημιούργημα του «συστήματος των Βερσαλλιών», δηλαδή των συνθηκών «Ειρήνης» που σφράγισαν το τέλος του Α' Ιμπεριαλιστικού Παγκοσμίου Πολέμου και τη μεταπολεμική περίοδο που ακολούθησε αυτού. Συγκεκριμένα, από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, τη Συνθήκη του Τραϊανού, τη Συνθήκη του Αγίου Γερμανού, καθώς και το μοίρασμα του Δουκάτου του Τάσεν με την Πολωνία, στη, μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, Τσεχοσλοβακία - που τότε αριθμούσε 15 εκατομμύρια κατοίκους - ζούσαν 3 εκατομμύρια Σουδήτες Γερμανοί, 1 εκατομμύριο Ούγγροι, 500 χιλιάδες Ρουθήνοι και 2,5 εκατομμύρια Σλοβάκοι¹. Το πολύχρωμο αυτό παζλ εθνοτήτων καθιστούσε χωρίς αμφιβολία την Τσεχοσλοβακική Δημοκρατία αρκετά ευάλωτη σε εθνικιστικές - σοβινιστικές διεκδικήσεις, ιδιαίτερα δε από την πλευρά της Γερμανίας, της οποίας οι ομοεθνείς στη χώρα αποτελούσαν την πολυπληθέστερη μειονότητα. Ομως, η Γερμανία δεν έφτασε από τη μια στιγμή στην άλλη, να καταλαμβάνει την Αυστρία, να θέτει μειονοτικό πρόβλημα σε βάρος της Τσεχοσλοβακίας και να απειλεί ολόκληρη την Ευρώπη - πολύ περισσότερο που από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο είχε βγει ηττημένη και συντριμμένη. Για να συμβούν όλα αυτά, χρειάστηκε να μεσολαβήσει μια πολύ προσεκτική και ταυτόχρονα αλματώδης στους ρυθμούς της προετοιμασία, την οποία αξίζει, όσο πιο συνοπτικά γίνεται, να έχουμε υπόψη.

Από τη συντριβή στην ανόρθωση

Οι ιμπεριαλιστικές συμφωνίες των Βερσαλλιών μπορεί από οικονομική άποψη να ήταν επωφελείς για τους νικητές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, γιατί τους έδιναν τη δυνατότητα να καρπώνονται την αγορά και το πλούτο των ηττημένων, αλλά κάθε άλλο παρά συνέβαλαν στη γεωπολιτική σταθερότητα του μεταπολεμικού καπιταλιστικού κόσμου. Σ' αυτόν τον κόσμο δεν υπήρχε πια η ισχυρή Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία η οποία είχε διαμελιστεί, δεν υπήρχε η Οθωμανική Αυτοκρατορία που είχε την ίδια τύχη με την Αυστροουγγαρία, δεν υπήρχε επίσης η τσαρική Ρωσία που στη θέση της είχε δημιουργηθεί το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο, η ΕΣΣΔ, και δεν υπήρχε, τέλος, η ισχυρή προπολεμική Γερμανία που τώρα ήταν σωριασμένη πάνω στα συντρίμμια της ήττας της. Ετσι από πολύ νωρίς, οι νικητές του πολέμου διαπίστωσαν την ανάγκη για ένα νέο σύστημα γεωπολιτικής ισορροπίας στην Ευρώπη, που όφειλαν να επιδιώξουν τη διαμόρφωσή του, στο μέτρο του δυνατού, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους και κυρίως ως εμπροσθοφυλακή κατά της ΕΣΣΔ. Η Γερμανία, παρά την ήττα της, ήταν κατάλληλη. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Γερμανία θα μπορούσε να είναι το ισχυρό αντίβαρο στη δύναμη της Αγγλίας και της Γαλλίας και, ταυτόχρονα, ο διάδρομος της αμερικανικής διείσδυσης - πολιτικής και οικονομικής - στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Από την άλλη, η Αγγλία - ιδιαίτερα μετά την εισβολή της Γαλλίας στο Ρουρ το 1923 - αντιλαμβανόταν πως η αποδυνάμωση της Γερμανίας σήμαινε την ενίσχυση της Γαλλίας σε βάρος των βρετανικών συμφερόντων. Τέλος, η Γαλλία δεν μπορούσε να αντιταχθεί στην ανόρθωση της Γερμανίας, εφόσον αυτό επιδίωκαν ΗΠΑ και Μ. Βρετανία.

Το θέμα μιας ισχυρής Γερμανίας σκόνταφτε στο γεγονός ότι η τελευταία κάποια στιγμή, που θα ένιωθε αρκετά ισχυρή, θα αναζητούσε ζωτικό χώρο για τα συμφέροντά της πέραν των συνόρων της, πράγμα που σήμαινε ότι μπορούσε να αποτελέσει απειλή για τα συμφέροντα των υπολοίπων ιμπεριαλιστικών χωρών που της είχαν αρπάξει τις αποικίες και τις προπολεμικές της αγορές. Αυτό, βέβαια, για τις ΗΠΑ δεν ήταν καθόλου κακό, αλλά για τη Μεγάλη Βρετανία ήταν πραγματική απειλή. Το ίδιο και για τη Γαλλία. Επρεπε συνεπώς η πολιτικοοικονομική ανόρθωση της Γερμανίας να έχει προσανατολισμό ως προς το ζωτικό χώρο που η χώρα αυτή θα έπρεπε να καταλάβει, ούτως ώστε να μην αποτελεί άμεση απειλή για τα γαλλοβρετανικά συμφέροντα, αλλά και να ικανοποιεί τους γενικότερους στρατηγικούς αμερικανικούς σχεδιασμούς. Η λύση του προβλήματος ήταν μία: Να δημιουργηθεί μια ισχυρή Γερμανία με ελεύθερο το δικαίωμα να αναζητήσει το μελλοντικό ζωτικό της χώρο στην Ανατολή: Στη Σοβιετική Ενωση κυρίως, αλλά και στις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Ετσι επιτυγχανόταν κι ένας κοινός στόχος των απανταχού ιμπεριαλιστών, που δεν ήταν άλλος από τη δημιουργία όρων για την εξάλειψη της Σοβιετικής Ενωσης ως εργατικού κράτους.

Η πρώτη προσπάθεια ανόρθωσης της Γερμανίας εκδηλώθηκε με το σχέδιο Ντοζ που υιοθετήθηκε τον Αύγουστο του 1924. Το σχέδιο αυτό - που οφείλει την ονομασία του στον Μόργκαν Ντοζ, αντιπρόσωπο της αμερικάνικης χρηματιστικής ομάδας και πρόεδρο της διεθνούς επιτροπής εμπειρογνωμόνων που συγκροτήθηκε το Νοέμβρη του 1923 με απόφαση της επιτροπής επανορθώσεων - είχε μια απλή επίσημη λογική που το συνόδευε: Η Γερμανία για να μπορέσει να καταβάλει τις πολεμικές επανορθώσεις που όφειλε στην Ευρώπη και ειδικά στις μεγάλες δυνάμεις έπρεπε να ανορθωθεί οικονομικά και να αποκαταστήσει στο μέτρο του δυνατού και των συνθηκών το στρατιωτικο-οικονομικό της δυναμικό. Για το σκοπό αυτό θα ενισχυόταν με αγγλοαμερικανικά δάνεια. Επίσης η Γαλλία μέσα σ' ένα χρόνο όφειλε να αποσύρει τα στρατεύματά της από το Ρουρ.

Από το 1924 έως το 1929 που ίσχυσε το σχέδιο, η Γερμανία πήρε από τις ΗΠΑ και την Αγγλία με τη μορφή δανείων, πιστώσεων και επενδύσεων 20-25 δισεκατομμύρια μάρκα και στο ίδιο χρονικό διάστημα πλήρωσε για επανορθώσεις μόνο 11 δισεκατομμύρια μάρκα. Η σημαντικότερη, όμως, πλευρά είναι ότι με την εφαρμογή του σχεδίου οι ΗΠΑ ενίσχυσαν σημαντικά τη θέση τους στην Ευρώπη μέσω του γερμανικού παράγοντα. Τα μεγαλύτερα αμερικάνικα μονοπώλια - «Στάνταρντ όιλ», «Τζένεραλ Ελέκτρικ», «Τζένεραλ Μότορς», «Ιντερνέισνλ Τέλεγκραφ εντ Τέλεφον Κόμπανι», «Φορντ», «Ανακόντα» κλπ. - διεισδύσανε στη Γερμανική Βιομηχανία με τη μέθοδο των απευθείας επενδύσεων. Από την άλλη, η σύνδεση των γερμανικών μονοπωλίων με τα διεθνή καρτέλ βοηθούσε τη Γερμανία να παρακάμπτει τη Συνθήκη των Βερσαλλιών στον τομέα της παραγωγής όπλων. Μέσω των διεθνών καρτέλ, τα γερμανικά μονοπώλια επενδύσανε μεγάλα κεφάλαια στην πολεμική βιομηχανία άλλων κρατών, όπως της Ολλανδίας, της Ισπανίας, της Σουηδίας, της Φιλανδίας, και τις έθεσαν υπό τον έλεγχό τους².

«Το σχέδιο Ντοζ - έλεγε ο Στάλιν στο 14ο Συνέδριο του Σοβιετικού ΚΚ³- που καταστρώθηκε στην Αμερική είναι το εξής: Η Ευρώπη πληρώνει τα χρέη της στην Αμερική σε βάρος της Γερμανίας που είναι υποχρεωμένη να πληρώσει επανορθώσεις στην Ευρώπη. Επειδή, όμως, η Γερμανία δεν μπορεί να αντλήσει από το κενό όλο αυτό το ποσό, θα πρέπει να αποκτήσει μια σειρά ελεύθερες αγορές που δεν καταλήφθηκαν από τις άλλες κεφαλαιοκρατικές χώρες και από τις οποίες θα μπορούσε να αντλήσει νέες δυνάμεις και νέο αίμα για να πληρώσει τις επανορθώσεις».

Μ' άλλα λόγια, η Γερμανία σπρωχνόταν είτε ήθελε είτε όχι να ξεκινήσει ένα νέο πόλεμο που ο ιμπεριαλισμός ήλπιζε πως θα ελέγξει την κατεύθυνσή του. Προς τα πού θα κινούνταν αυτός ο πόλεμος, μας το δείχνει το Σύμφωνο του Λοκάρνο, που υπογράφηκε το 1925. Με βάση αυτό το Σύμφωνο, η Γερμανία αποδεχόταν το συνοριακό, προς τα δυτικά (Γαλλία, Βέλγιο), καθεστώς που είχε επιβληθεί με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών και οι Γάλλοι αναγνώριζαν τα γερμανικά σύνορα. Το Λοκάρνο άφηνε ανοιχτό το πεδίο για επεκτατικές διαθέσεις της Γερμανίας προς Ανατολάς, προς την ΕΣΣΔ κυρίως, αλλά και προς την Τσεχοσλοβακία και Πολωνία. Ετσι ορθά ο Στάλιν υπογράμμιζε ότι «το Λοκάρνο εγκυμονεί ένα νέο πόλεμο στην Ευρώπη»⁴.

Αν το σχέδιο Ντοζ συνέβαλε αποφασιστικά στην ανόρθωση της οικονομίας της Γερμανίας, το σχέδιο Γιανγκ που υιοθετήθηκε τον Αύγουστο του 1929 έδωσε ισχυρότατη ώθηση στην εξασθένιση των περιορισμών της Συνθήκης Ειρήνης των Βερσαλλιών που είχαν επιβληθεί στη Γερμανία και αποτέλεσε ένα καινούριο βήμα στην ανόρθωση του γερμανικού στρατιωτικο-οικονομικού δυναμικού. Εμπνευστής και αυτού του σχεδίου ήταν η αμερικάνικη χρηματιστική ολιγαρχία και το όνομά του οφείλεται στον Αμερικανό μεγαλοκεφαλαιούχο Οουεν Γιανγκ, ο οποίος ήταν πρόεδρος της επιτροπής εμπειρογνωμόνων που το εισηγήθηκε.

Με το σχέδιο Γιανγκ μειώθηκε το ύψος των γερμανικών επανορθώσεων από τα 132 δισ. χρυσά μάρκα - που είχε αποφασίσει η συμμαχική επιτροπή επανορθώσεων το 1921 - σε 113,9 δισ. μάρκα. Επίσης σε σχέση με το σχέδιο Ντοζ μειώθηκαν οι χρονιάτικες δόσεις για τις επανορθώσεις που έπρεπε να καταβάλει η Γερμανία κατά 20% ή 2 περίπου δισ. μάρκα για μια περίοδο 37 ετών (μέχρι 31/3/1966) και κατά 1,6-1,7 δισ. μάρκα για τα 22 υστερότερα χρόνια (μέχρι το 1988). Τέλος, το σχέδιο Γιανγκ κατάργησε κάθε έλεγχο των συμμάχων πάνω στη γερμανική οικονομία.

Η οικονομική ανόρθωση της Γερμανίας και η ισχυροποίηση της αστικής της τάξης επανέφεραν στην ημερήσια διάταξη και τις ιμπεριαλιστικές της διαθέσεις, που μετά τον πόλεμο είχαν αντικειμενικά περάσει σε λανθάνουσα, δεύτερη μοίρα⁵. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες άρχισε να αναπτύσσεται ραγδαία το ρεύμα του φασισμού.

Στη Γερμανία το μονοπωλιακό κεφάλαιο αρχίζει να ενισχύει το φασισμό από τη δεκαετία του 1920. Ομως ο φασισμός, με τη μορφή του Εθνικοσοσιαλισμού, ήρθε στην εξουσία στα τέλη Γενάρη του 1933, όταν ο Χίτλερ χρίστηκε Καγκελάριος της χώρας. Χωρίς να χάσουν χρόνο οι Ναζί συνέτριψαν τον πιο αποφασιστικό εχθρό τους που ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας, διέλυσαν το συνδικαλιστικό κίνημα και στο τέλος έθεσαν εκτός νόμου και τους σοσιαλδημοκράτες, μετατρέποντας την πολιτική τους υπεροχή σε μια στυγνή δικτατορία. Ταυτόχρονα, άρχισαν να προσανατολίζουν τη χώρα προς την κατεύθυνση του πολέμου. Συνοπτικά, αναφέρουμε: Προχώρησαν στη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και της χώρας ολόκληρης. Από το καλοκαίρι του 1933 έθεσαν θέμα αποικιών και ζήτησαν να επιστραφούν στη χώρα τους οι αποικίες που είχε πριν από τον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο στην Αφρική. Στις 19/10/1933 έθεσαν τη Γερμανία εκτός της Κοινωνίας των Εθνών και περίπου δύο χρόνια μετά - στις 16/3/1935 - εξέδωσαν νόμο με τον οποίο επανέφεραν τη γενική υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Ο νόμος αυτός προέβλεπε επίσης τη δημιουργία στρατού μισού εκατομμυρίου ατόμων. Στη συνέχεια, το Μάρτη του 1936, χιτλερικά στρατεύματα κατέλαβαν την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη του Ρήνου. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, η Γερμανία μπήκε στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο στο πλευρό του Φράνκο. Το Μάρτη του 1938, η Αυστρία προσαρτάται στη Γερμανία και το φθινόπωρο του ίδιου έτους αρχίζει η αποψίλωση της Τσεχοσλοβακίας⁶.

Πρέπει ακόμη να σημειωθεί ότι μέσα στη δεκαετία του '30 διαμορφώθηκαν και οι συμμαχίες των φασιστικών κρατών. Στις 25/10/1936 υπογράφηκε στο Βερολίνο Ιταλογερμανική συμφωνία για το διαχωρισμό των σφαιρών οικονομικής επιρροής στα Βαλκάνια και στο λεκανοπέδιο του Δούναβη, για κοινό αγώνα εναντίον της Δημοκρατικής Ισπανίας, για αναγνώριση της ιταλικής κατάληψης της Αιθιοπίας. Ετσι συγκροτήθηκε ο άξονας Ρώμης - Βερολίνου. Τρία χρόνια αργότερα, στις 22/5/1939, πάλι στο Βερολίνο, υπογράφηκε η διμερής στρατιωτική συμφωνία Γερμανίας - Ιταλίας, που πήρε την ονομασία «Χαλύβδινο Σύμφωνο». Το 1936, στις 25 Νοέμβρη, Γερμανία και Ιαπωνία υπέγραψαν το ΑΝΤΙΚΟΜΙΤΕΡΝ (αντικομμουνιστικό) ΣΥΜΦΩΝΟ⁷. Ενα χρόνο μετά, στις 6/11/1937, προσχώρησε σ' αυτό και η Ιταλία και το Φλεβάρη - Μάρτη του 1939 στο αντικομιτέρν σύμφωνο μπήκαν η Ουγγαρία, η Ισπανία και το κράτος - μαριονέτα Μαντσουκούο. Το σύμφωνο αυτό, κατά κύριο λόγο, στρεφόταν ενάντια στην ΕΣΣΔ και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

Ας δούμε, όμως, πώς διαμορφώθηκε η γερμανοτσεχοσλοβάκικη κρίση.

Η γερμανοτσεχοσλοβάκικη κρίση,
ο ρόλος των Αγγλογάλλων και η στάση της ΕΣΣΔ

Η Γερμανία άρχισε να δείχνει τα δόντια της στην Τσεχοσλοβακία αμέσως μετά την προσάρτηση της Αυστρίας, χρησιμοποιώντας γι' αυτό το σκοπό - όπως ήδη προαναφέραμε - τη Γερμανική μειονότητα που ζούσε στην Τσεχοσλοβακική επικράτεια και συγκεκριμένα στην περιοχή της Σουδητίας. Το έδαφος, όμως, είχε καλλιεργηθεί πολύ νωρίτερα, αφού από το 1933, με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, τα φιλοναζιστικά στοιχεία στην Τσεχοσλοβακία δημιούργησαν το Σουδητικό Γερμανικό Κόμμα, το οποίο λειτουργούσε στη χώρα με την παρασκηνιακή επιχορήγηση και καθοδήγηση του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών. Το κόμμα αυτό ήταν πραγματικό πρακτορείο του Χίτλερ, γεγονός που εξόργιζε την τσεχοσλοβακική κυβέρνηση, ενώ βασικό αίτημά του ήταν να αυτονομηθούν οι περιοχές της Τσεχοσλοβακίας που συνόρευαν με τη Γερμανία και στις οποίες κατοικούσαν οι Σουδήτες.

Σε μια συνάντηση στο Βερολίνο, στις 28 Μάρτη του 1938, ο Χίτλερ συμβούλεψε τον ηγέτη του Γερμανικού Σουδητικού Κόμματος Χενλάιν να ανεβάσει όλες τις αξιώσεις του τόσο ψηλά, ώστε ποτέ να μην μπορούν να ικανοποιηθούν. Ο Χενλάιν υπάκουσε αμέσως και στο συνέδριο του κόμματός του που έγινε στις 24 Απρίλη του 1938 στο Κάρσμπαντ (Κάρλοβι Βάρι) ζήτησε όχι μόνο την πλήρη αυτονομία για τους Γερμανούς της Τσεχοσλοβακίας, αλλά και αποζημιώσεις για αδικίες σε βάρος των Σουδητών Γερμανών από το 1918. Εφτασε δε στο σημείο να κάνει λόγο και για δημιουργία γερμανικών συνταγμάτων εντός του Τσεχοσλοβακικού στρατού⁸. Παράλληλα, ο Χίτλερ και οι επιτελείς του στο Βερολίνο επεξεργάζονταν σχέδιο στρατιωτικής κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας στο οποίο έδωσαν την κωδική ονομασία «Πράσινο Σχέδιο» ή «Πράσινη υπόθεση»⁹. Οι πιέσεις και οι προκλήσεις σε βάρος της Τσεχοσλοβακίας συνεχίστηκαν και εντάθηκαν το επόμενο διάστημα με τις ισχυρές δυνάμεις της Δύσης, την Αγγλία και τη Γαλλία να ζητούν από την τσεχοσλοβάκικη κυβέρνηση να επιδείξει πνεύμα συμβιβασμού.

Το καλοκαίρι του 1938 η γερμανοτσεχοσλοβάκικη κρίση εντάθηκε ακόμη περισσότερο, η απειλή στρατιωτικής εισβολής από μέρους της Γερμανίας πρόβαλε ως βεβαιότητα το γερμανοσουδητικό στοιχείο - ιδίως το φιλοχιτλερικό τμήμα του - συνέχιζε να παίζει το ρόλο του στις γερμανικές αξιώσεις, με προτροπή του Χίτλερ προστέθηκαν και αξιώσεις από την Πολωνία και την Ουγγαρία, ενώ οι πιέσεις των Αγγλογάλλων πάνω στην τσεχοσλοβακική κυβέρνηση να υποταχθεί γίνονταν αφόρητες. Στην κατεύθυνση αυτή εντάσσεται και η κοινή επιτροπή που συγκρότησαν οι δύο χώρες, η οποία με επικεφαλής τον Αγγλο χιτλερόφιλο Λόρδο Ράνσιμαν επισκέφθηκε την Τσεχοσλοβακία τον Αύγουστο του 1938 για να διατυπώσει προτάσεις για τη λύση της γερμανοτσεχοσλοβακικής κρίσης αφού θα εξέταζε, δήθεν, επιτόπου την κατάσταση. Η επιτροπή Ράνσιμαν εμφανίστηκε ως «ουδέτερος» μεσολαβητής ανάμεσα στους Σουδήτες και την τσεχοσλοβακική κυβέρνηση, αλλά μόνο αυτό δεν ήταν. Ετσι στην έκθεσή της «ήταν άκρως επικριτική για τη μεταχείριση των μειονοτήτων στην Τσεχοσλοβακία», γράφει ο Γάλλος ιστορικός Μορίς Μπομόν. Και προσθέτει: «Ο Ράνσιμαν επέστησε την προσοχή στα δεινά των Γερμανών Σουδητών που όπως ήταν ευνόητο, δεν εμπιστεύονταν τους Τσέχους κυριάρχους τους, και γι' αυτό συνετάχθη με την ιδέα του διαμελισμού της Τσεχοσλοβακίας»¹⁰.

Έχοντας στη βαλίτσα του τις προτάσεις της Επιτροπής Ράνσιμαν, ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσάμπερλεν συναντήθηκε με τον Χίτλερ στο Μπερχεσγκάντεν στις 15/9/1938. Αποτέλεσμα εκείνης της συνάντησης ήταν η κοινή αγγλογαλλική νότα που απευθύνθηκε προς την τσεχοσλοβακική κυβέρνηση τέσσερις ημέρες αργότερα, ύστερα από τις συνομιλίες ανάμεσα στην κυβέρνηση της Αγγλίας και της Γαλλίας στο Λονδίνο, στις 18 και 19 Σεπτέμβρη. Η νότα έγραφε¹¹: «Οι εκπρόσωποι της γαλλικής και της βρετανικής κυβερνήσεως είχαν σήμερα διαβουλεύσεις επί της γενικής καταστάσεως και μελέτησαν την έκθεση του Βρετανού πρωθυπουργού για τις συνομιλίες του με τον χερ Χίτλερ. Οι Βρετανοί υπουργοί εξέθεσαν επίσης στους Γάλλους συναδέλφους τους τα συμπεράσματα τα οποία αποκόμισαν από τον απολογισμό που τους υπέβαλλε ο λόρδος Ράνσιμαν περί του έργου της Αποστολής του. Είμεθα αμφότεροι πεπεισμένοι ότι, κατόπιν των τελευταίων συμβάντων, έφτασε το σημείο όπου η περαιτέρω διατήρηση εντός των ορίων του Τσεχοσλοβακικού κράτους των περιοχών οι οποίες κατοικούνται κυρίως από Γερμανούς Σουδήτες δεν μπορεί πράγματι να συνεχιστεί χωρίς να εκθέσει σε κίνδυνο τα συμφέροντα της ίδιας της Τσεχοσλοβακίας και της Ευρωπαϊκής Ειρήνης. Υπό το φως των σκέψεων αυτών και οι δύο κυβερνήσεις κατέληξαν υποχρεωτικώς στο συμπέρασμα ότι η διατήρηση της ειρήνης και η ασφάλεια των ζωτικών συμφερόντων της Τσεχοσλοβακίας δεν μπορούν να διασφαλιστούν αποτελεσματικά εάν δε μεταβιβασθούν οι περιοχές αυτές στο Ράιχ. Τόσο η γαλλική όσο και η βρετανική κυβέρνηση αναγνωρίζουν πόσο μεγάλη είναι η θυσία που ζητείται από την τσεχοσλοβακική κυβέρνηση για την υπόθεση της ειρήνης. Επειδή όμως η υπόθεση αυτή είναι κοινή τόσο για την Ευρώπη εν γένει όσο και για την Τσεχοσλοβακία ειδικότερα, αισθάνονται την υποχρέωση να εκθέσουν από κοινού με ειλικρίνεια τους ουσιώδεις όρους για τη διασφάλισή της. Ο πρωθυπουργός (σ.σ. ο Τσάμπερλεν δηλαδή) πρέπει να επαναλάβει τις συνομιλίες του με τον χερ Χίτλερ όχι αργότερα από την Τετάρτη και ει δυνατόν ενωρίτερα. Γι' αυτό θεωρούμε ότι πρέπει να σας παρακαλέσομε όπως απαντήσετε όσο το δυνατόν ταχύτερα».

Πρέπει να σημειωθεί ότι το κοινό σχέδιο για τη λύση του τσεχοσλοβακικού προβλήματος που αποφάσισαν οι Αγγλογάλλοι στο Λονδίνο το Σεπτέμβρη του 1938, προέβλεπε ότι οι στρατιωτικές συμφωνίες της Τσεχοσλοβακίας με τη Γαλλία και την ΕΣΣΔ θα ακυρώνονταν¹². Αυτό σήμαινε ότι η Γαλλία παραιτούνταν από την υποχρέωσή της να παράσχει στην Τσεχοσλοβακία στρατιωτική υποστήριξη σε περίπτωση που η τελευταία δεχόταν στρατιωτική επίθεση από άλλο κράτος. Σήμαινε επίσης ότι η Τσεχοσλοβακία έπρεπε να καταγγείλει τη σχετική συμφωνία που είχε με την ΕΣΣΔ. Ομως, δεν το έπραξε. Στις 19 Σεπτέμβρη του 1938 η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση ζήτησε να μάθει, αν η Σοβιετική Ενωση θα ανταποκρινόταν στα συμφωνηθέντα στην περίπτωση που και η Γαλλία έπραττε το ίδιο¹³. Η σοβιετική απάντηση ήταν άμεση και κάτι περισσότερο από καταφατική.

Δύο ημέρες μετά, στις 21 Σεπτέμβρη, ο Σοβιετικός υπουργός Εξωτερικών Λιτβίνωφ, προέβη στην παρακάτω δημόσια και βαρυσήμαντη δήλωση από το βήμα της Κοινωνίας των Εθνών στη Γενεύη¹⁴: «Η Τσεχοσλοβακία υφίσταται σήμερα την επέμβαση ενός γειτονικού κράτους, το οποίο δημόσια και με θορυβώδεις εκδηλώσεις, απειλεί εναντίον της επίθεση. Μία από τις παλαιότερες, τις περισσότερο πολιτισμένες και εντατικά εργαζόμενες χώρες της Ευρώπης, η οποία απέκτησε την ανεξαρτησία της έπειτα από καταπιέσεις που διήρκεσαν αιώνες ολόκληρους, είναι δυνατόν, σήμερα ή αύριο, να υποχρεωθεί να καταφύγει στα όπλα για τη διάσωση της ελευθερίας της. Ενα γεγονός τόσο σημαντικό όσον υπήρξε η εξαφάνιση της Αυστρίας άφησε ασυγκίνητη την Κοινωνία των Εθνών. Η σοβιετική κυβέρνηση, που έχει συνείδηση της σημασίας αυτού του γεγονότος, τόσο για το σύνολο της Ευρώπης όσο και για την Τσεχοσλοβακία την ίδια, και μάλιστα μετά το Ανσλους, ήλθε σε επίσημες συνεννοήσεις με τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Επρότεινε στις δυνάμεις αυτές να αρχίσουν αμέσως συζητήσεις για τις πιθανές συνέπειες της προσαρτήσεως της Τσεχοσλοβακίας και να αποφασίσουν από κοινού την εφαρμογή προληπτικών μέτρων. Με μεγάλη μας λύπη διαπιστώσαμε ότι δεν εξετιμήθη η πραγματική αξία της προτάσεως αυτής, ενώ αν εδίδετο συνέχεια στην πρότασή μας θα είχαμε απαλλαγεί από την αγωνία που κατέχει σήμερα πιεστικά τον κόσμο ολόκληρο. Μερικές ημέρες πριν από την αναχώρησή μου για τη Γενεύη, η γαλλική κυβέρνηση, για πρώτη φορά, εζήτησε πληροφορίες για τη στάση που θα κρατούσαμε σε περίπτωση επιθέσεως εναντίον της Τσεχοσλοβακίας. Εξ ονόματος της κυβερνήσεώς μου, της έδωσα την ακόλουθη απάντηση, την οποία θεωρώ απολύτως σαφή και απερίφραστη: "Εχομε την πρόθεση να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη Συνθήκη και να βοηθήσουμε την Τσεχοσλοβακία παρά το πλευρόν της Γαλλίας με όσες δυνάμεις διαθέτουμε. Το υπουργείο Στρατιωτικών της χώρας μου είναι από τώρα έτοιμο να μετάσχει σε διάσκεψη με εκπροσώπους των υπουργείων Στρατιωτικών της Γαλλίας και της Τσεχοσλοβακίας για να εξετασθεί ποια μέτρα επιβάλλεται να ληφθούν υπό τας σημερινάς περιστάσεις...". Μόλις πριν από δύο ημέρες η Τσεχοσλοβάκικη κυβέρνηση εζήτησε επισήμως από την κυβέρνησή μου να πληροφορηθεί αν η Σοβιετική Ενωση, στο πλαίσιο της συνθήκης περί αμοιβαίας βοήθειας μεταξύ Σοβιετικής Ενώσεως και Τσεχοσλοβακίας, θα παράσχει στην Τσεχοσλοβακία αποτελεσματική και άμεση βοήθεια, αν η Γαλλία, πιστή στις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει, παράσχει ανάλογη βοήθεια. Η κυβέρνησή μου απάντησε σαφώς ότι θα παράσχει τη βοήθειά της».

Η δημόσια αυτή δήλωση του Σοβιετικού υπουργού Εξωτερικών άφησε ασυγκίνητους τους Αγγλογάλλους, γεγονός που οδήγησε τη Σοβιετική κυβέρνηση σε ένα ακόμη τολμηρότερο βήμα. Η ΕΣΣΔ διαμήνυσε στην τσεχοσλοβάκικη κυβέρνηση πως θα ανταποκρινόταν στις υποχρεώσεις της ακόμη και στην περίπτωση που η Γαλλία δεν έπραττε κάτι ανάλογο¹⁵. Μόνη προϋπόθεση για να βοηθήσει η ΕΣΣΔ την Τσεχοσλοβακία στρατιωτικά ήταν η ίδια η Τσεχοσλοβακία να αντισταθεί τόσο στη Χιτλερική όσο και στην αγγλογαλλική πίεση. Η τσεχοσλοβακική όμως αστική τάξη είχε αποφασίσει να ακολουθήσει το δρόμο του συμβιβασμού. Στις 2 το πρωί της 21ης Σεπτεμβρίου του 1938 ο Τσεχοσλοβάκος πρόεδρος Μπένες υπέκυψε στις αγγλογαλλικές πιέσεις και δήλωσε στους πρεσβευτές των δύο χώρων τη συμμόρφωση της χώρας του στο αγγλογαλλικό σχέδιο επίλυσης του προβλήματος με τη Γερμανία. Ετσι τα πράγματα μοιραία οδηγήθηκαν στη Διάσκεψη του Μονάχου που, όπως υπογραμμίζει ο Γερμανός ιστορικός Κ. Χ. Γιάνσεν, είχε περισσότερο τυπικό παρά ουσιαστικό χαρακτήρα με την έννοια ότι επικύρωσε προειλημμένες αποφάσεις. «Η μοίρα της Τσεχοσλοβακίας - γράφει ο Γιάνσεν¹⁶- είχε σφραγιστεί πριν από τη Συνδιάσκεψη του Μονάχου. Πραγματικά η θανατική καταδίκη εξεδόθη σε δύο σημαντικές προγενέστερες συναντήσεις. Η πρώτη ήταν ανάμεσα στον Νέβιλ Τσάμπερλεν και τον Χίτλερ στο Μπερχεσγκάντεν, η δεύτερη ανάμεσα στο Βρετανό και Γάλλο πρεσβευτή και στον πρόεδρο Μπένες στην Πράγα τη νύχτα της 20ής - 21ης Σεπτεμβρίου. Στη δεύτερη αυτή περίσταση η Τσεχοσλοβακία εξαναγκάστηκε να παραδώσει το Ράιχ τις επαρχίες εκείνες που ο πληθυσμός τους ήταν πάνω από 50% γερμανικός. Ο,τι ακολούθησε δέκα μέρες αργότερα στο Μόναχο ήταν απλώς η επισημοποίηση μιας συμφωνίας για την οποία είχαν γίνει πλήρεις διαπραγματεύσεις και η οποία ήταν νομικά δεσμευτική».

Το αίσχος του Μονάχου

Μισή ώρα μετά το μεσημέρι της 29ης Σεπτεμβρίου του 1938 ο Αδόλφος Χίτλερ υποδέχτηκε στο Μόναχο τους αρχηγούς των κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας Ν. Τσάμπερλεν, της Γαλλίας Εντ. Νταλαντιέ και της Ιταλίας Μπ. Μουσολίνι για την πραγματοποίηση κοινής διάσκεψης που, όπως εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε, σφράγισε τις διεθνείς εξελίξεις προς την κατεύθυνση έκρηξης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου¹⁷. Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Ουίλιαμ Σίρερ χρωματίζει τη συνάντηση των τεσσάρων ηγετών στο Μόναχο ως εξής¹⁸: «Εις την βαυαρικήν αυτήν πόλιν με τον μπαρόκ ρυθμόν ένθα εις τους σκοτεινούς οπισθοδρόμους των μικρών της καφενείων είχε κάμει την βραδείαν έναρξιν της πολιτικής του σταδιοδρομίας και εις τους δρόμους της οποίας είχεν υποστή το φιάσκο του κινήματος της Μπυραρίας, ο Αδόλφος Χίτλερ υπεδέχθη, ως κατακτητής, τους αρχηγούς των κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας». Ο Σίρερ δεν έχει καθόλου άδικο. Στο Μόναχο ο Χίτλερ είχε τον κυρίαρχο λόγο κι αυτό φάνηκε μέσα σε λίγες ώρες, όταν η διάσκεψη έφτασε στο τέλος της.

Η Διάσκεψη του Μονάχου ξεκίνησε στις 12 και 45΄ της ίδιας ημέρας και κράτησε περί τις 13 ώρες έχοντας ως μοναδικό θέμα τη διευθέτηση της γερμανοτσεχοσλοβάκικης κρίσης που τυπικά μόνο αφορούσε την «αυτοδιάθεση» των γερμανόφωνων που ζούσαν στη Σουδητία της Τσεχοσλοβακίας, ενώ το κύριο ζήτημα ήταν ο διαμελισμός του τσεχοσλοβακικού κράτους και εντέλει η κατάλυσή του προς όφελος των στρατιωτικών και οικονομικών συμφερόντων του Τρίτου Ράιχ. «Οσο συνταρακτική κι αν υπήρξε η συνάντηση κορυφής των τεσσάρων δυνάμεων για τον κόσμο - γράφει ο Ian Kershaw¹⁹- η απόφαση είχε ήδη παρθεί γύρω στο μεσημέρι της 28ης Σεπτεμβρίου, όταν ο Χίτλερ είχε συμφωνήσει με την πρόταση του Μουσολίνι για έναν κανονισμό με διαπραγματεύσεις. Τελικά γύρω στις 2.30 π.μ., το πρωί της 30ής Σεπτεμβρίου, το προσχέδιο της συμφωνίας υπογράφτηκε».

Με βάση τη συμφωνία των τεσσάρων στο Μόναχο η Τσεχοσλοβακία ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει στη Γερμανία τη Σουδητία μέσα σε δέκα ημέρες και μέσα σε τρεις μήνες να ικανοποιήσει τις εδαφικές αξιώσεις που πρόβαλλαν σε βάρος της - με την παρότρυνση του Χίτλερ - η Ουγγαρία και η Πολωνία. Ολες οι βιομηχανικές επιχειρήσεις, τα ορυχεία, οι συγκοινωνίες και τα μέσα τηλεπικοινωνίας, το τροχαίο υλικό, τα στρατιωτικά οχυρά, οι αποθήκες και οι πρώτες ύλες που βρίσκονταν στα παραχωρούμενα εδάφη θα παραδίδονταν σε απολύτως καλή κατάσταση. Συνολικά, από την Τσεχοσλοβακία αφαιρέθηκε μια εδαφική έκταση από 41.098 τετραγωνικά χιλιόμετρα με περίπου πέντε εκατομμύρια κατοίκους, από τους οποίους το ένα εκατομμύριο ήταν Τσέχοι και Σλοβάκοι. Με τη συμφωνία, η Αγγλία και η Γαλλία παρέδιδαν στα χέρια του Χίτλερ βιομηχανικές περιοχές με σπουδαία μεταλλουργικά και χημικά εργοστάσια, μεθοριακά οχυρά και μια σημαντική ποσότητα οπλισμού²⁰. Σε λιγότερο από έξι μήνες, το Μάρτη του 1939, η Τσεχοσλοβακία έπαψε και τυπικά να υπάρχει, αφού πέρασε ολοκληρωτικά στην κατοχή της Γερμανίας.

Στη Διάσκεψη του Μονάχου δεν κλήθηκε να συμμετάσχει η Σοβιετική Ενωση. Το χειρότερο, μάλιστα, είναι ότι δεν κλήθηκε να συμμετάσχει ούτε η Τσεχοσλοβακία, για την τύχη της οποίας αποφάσισαν ερήμην της οι ηγέτες της Μ. Βρετανίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας. Γράφει ο Ιβάν Μάισκι²¹: «Στις 29 του Σεπτέμβρη έφτασαν μετά από πρόσκληση δύο εκπρόσωποι της Τσεχοσλοβακικής κυβέρνησης (ο Τσεχοσλοβάκος πρέσβης στο Βερολίνο Α. Μάστνυ και ανώτατος υπάλληλος του τσεχοσλοβακικού υπουργείου Εξωτερικών Χούμπερτ Μάζαρυκ) όχι για να συμμετέχουν στη διάσκεψη, ω όχι! Μόνο για να ακούσουν την απόφαση και όχι ενώπιον όλων γιατί οι Γερμανοί και οι Ιταλοί εγκατέλειψαν την αίθουσα των συνεδριάσεων κι άφησαν τον Τσάμπερλαιν και τον Νταλαντιέ να δεχτούν μόνοι τους τους Τσέχους εκπροσώπους. Ο Νταλαντιέ φέρθηκε πολύ απότομα, ο Τσάμπερλαιν αντίθετα σαν όσιος ήταν και πιο ομιλητικός. Οι δηλώσεις των δύο πρωθυπουργών... ήταν με δυο λόγια: "Αν δεν αποδεχτείτε, θα λύσετε τα προβλήματά σας μόνοι σας με τους Γερμανούς"».

Ο αποκλεισμός της ΕΣΣΔ από τη Διάσκεψη του Μονάχου ήταν επίσης ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, που συγκέντρωσε εκείνη την εποχή, αλλά και αργότερα, πολλές επικρίσεις. Γράφει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ²²: «Δεν υπήρξε επιθυμία να ζητηθή η βοήθεια των Ρώσων εναντίον του Χίτλερ, και η στάση μας απέναντί τους ήταν αδιάφορη - για να μην είπω περιφρονητική - που ο Στάλιν διετήρησε πάντοτε την ανάμνησή της. Τα γεγονότα ακολούθησαν την πορεία τους ωσάν να μην υπήρχε η Σοβιετική Ρωσία. Και τούτο μας εκόστισε ακριβά αργότερα». Στο ίδιο πνεύμα, ο Λίντελ Χαρτ σημειώνει²³: «Θα έπρεπε να προστεθεί ότι, όταν η απειλή κατά των Τσέχων έφτασε στο κατακόρυφο, το Σεπτέμβριο του 1938, η κυβέρνηση της Ρωσίας γνωστοποίησε και πάλι, επίσημα και ανεπίσημα, την πρόθεσή της να συνεργαστεί με τη Γαλλία και τη Βρετανία για τη λήψη μέτρων προς υπεράσπιση της Τσεχοσλοβακίας. Η προσφορά αγνοήθηκε. Και ακόμη, η Ρωσία αποκλείστηκε επιδεικτικά από τη διάσκεψη του Μονάχου, όπου κανονίστηκε η τύχη της Τσεχοσλοβακίας. Αυτός ο παραμερισμός είχε μοιραίες συνέπειες τον επόμενο χρόνο».

Στο πλαίσιο μιας γενικότερης θεώρησης της Συμφωνίας του Μονάχου, ο Alastair Parker υπογραμμίζει²⁴: «Αυτό το αποκορύφωμα της "πολιτικής κατευνασμού" έχει εγείρει έντονες αντιπαραθέσεις. Λέγεται ότι το "Μόναχο" πολλαπλασίασε τις πιθανότητες να ξεσπάσει πόλεμος. Αν η Βρετανία κι η Γαλλία "όρθωναν το ανάστημά τους στον Χίτλερ", θα τον είχαν αναγκάσει να αποδεχτεί την ήττα ή, αν επιχειρούσε πόλεμο, θα ανατρεπόταν - υπήρχαν - τουλάχιστον, τέτοιες πληροφορίες είχαν οι Βρετανοί - στρατιωτικοί σε θέσεις-κλειδιά, έτοιμοι να εκθρονίσουν τον Χίτλερ αν οι απαιτήσεις του στην Τσεχοσλοβακία συναντούσαν τη σθεναρή αντίσταση των δυτικών Συμμάχων. Αντ' αυτού, το "Μόναχο" ενίσχυσε το γόητρο του Χίτλερ και μείωσε τις πιθανότητες οποιασδήποτε χαλιναγώγησής του στο μέλλον. Επιπλέον, η Γερμανία κέρδισε σε δύναμη, ιδιαίτερα χάρη στην εξουδετέρωση του τσεχοσλοβακικού στρατού. Η συμπεριφορά των Συμμάχων, οι πιέσεις προς την Τσεχοσλοβακία να παραδοθεί, δυσκόλεψαν τη συσπείρωση για μελλοντική αντίσταση κατά της Γερμανίας μάλιστα, είναι πολύ πιθανό η Συμφωνία του Μονάχου να ανάγκασε τον Στάλιν να εγκαταλείψει τις προσπάθειές του για οργάνωση της αντίστασης κατά του Χίτλερ, οδηγώντας τη Σοβιετική Ενωση στην υπογραφή του σοβιετοναζιστικού συμφώνου, τον Αύγουστο του 1939. Το ότι αγνοήθηκαν τα σοβιετικά συμφέροντα - η Ρωσία αφέθηκε έξω από τις διαπραγματεύσεις του Μονάχου - προκάλεσε πολλά επικριτικά σχόλια στη Δύση εκείνη την εποχή, κυρίως επειδή αυτό ισοδυναμούσε με περιφρόνηση της Κοινωνίας των Εθνών και του δόγματος της "συλλογικής ασφάλειας". Η Κοινωνία των Εθνών είχε πάρα πολλούς υποστηρικτές στη Βρετανία, κυρίως στις τάξεις των φιλελεύθερων, των προοδευτικών και των σοσιαλιστών, ως όργανο αποτροπής πολέμων. Αλλά οι βρετανικές κυβερνήσεις σκόπιμα παρέκαμψαν την Κοινωνία των Εθνών (και τη Σοβιετική Ενωση, που μετά το 1935 κατείχε εξέχουσα θέση στην Κοινωνία των Εθνών), επειδή πίστευαν ότι θα τους δυσκόλευε περισσότερο στην επίτευξη συμφωνιών με τον Χίτλερ».

Υπάρχει μία ακόμη ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια στο όλο ζήτημα που αξίζει να την παραθέσουμε. Μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, στη δίκη της Νυρεμβέργης ο εκπρόσωπος της Τσεχοσλοβακίας συνταγματάρχης Εγκερ ρώτησε τον Γερμανό στρατάρχη Κάιτελ, τον άνθρωπο που είχε υπογράψει την άνευ όρων συνθηκολόγηση της χώρας του το Μάη του 1945: «Το Ράιχ θα επιτίθετο εναντίον της Τσεχοσλοβακίας το 1938, αν οι δυτικές δυνάμεις είχαν υποστηρίξει την Πράγα;».

Η απάντηση του Κάιτελ ήταν αποστομωτική: «Βεβαίως, όχι. Από στρατιωτική άποψη δεν ήμαστε αρκετά ισχυροί. Ο σκοπός του Μονάχου (δηλαδή της συμφωνίας η οποία υπεγράφη στο Μόναχο) ήταν να κρατήσει τη Ρωσία μακριά από την Ευρώπη, να κερδίσουμε χρόνο και να ολοκληρώσουμε τους εξοπλισμούς μας»²⁵. Τα σχόλια περιττεύουν…

1. Βλάσης Μ. Βλαγκόπουλος: «Συνθήκες Σταθμοί της Ιστορίας - Οδοιπορικό 146 χρόνων 1821-1967», Εκδόσεις Σάκκουλα, σελ. 391.
². Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Θ1-Θ2, σελ. 72-75.
³. Ι. Στάλιν: «Απαντα», εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, 1952, τόμος 7ος, σελ. 298-299.
⁴. Στο ίδιο, σελ. 301.
⁵. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Θ1-Θ2, σελ. 221.
⁶. «Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος», «Σύγχρονη Εποχή», τόμος 1ος, σελ. 22-25.
⁷. Ρίτσαρντ Στόρι: «Η Ιαπωνία και το Σύμφωνο Αντικομιτέρν» στο «Παρνέλ: Ιστορία του 20ού αιώνα», εκδόσεις Χρυσός Τύπος, τόμος 4ος, σελ. 1.626-1.630.
⁸. Ian Kershaw, στο ίδιο, σελ. 90.
⁹. Ρ. Α. Στέινιγκερ: «Η δίκη της Νυρεμβέργης», Αθήνα 1960, σελ. 87.
¹⁰. Μορίς Μπομόν: «Μόναχο, σύμβολο Καταισχύνης», «Παρνέλ: Ιστορία του 20ού αιώνα», εκδόσεις Χρυσός Τύπος, τόμος 4ος, σελ. 1.656.
¹¹. Βέρα Ολίβοβα: «Η θυσία της Τσεχοσλοβακίας», «Παρνέλ: Ιστορία του 20ού αιώνα», εκδόσεις Χρυσός Τύπος, τόμος 4ος, σελ. 1.647-1.650.
¹². Ιβάν Μάισκι: «Το δράμα του Μονάχου», εκδόσεις Ιδεολογική Πάλη, Αθήνα 1977, σελ. 48.
¹³. Ιβάν Μάισκι, στο ίδιο, σελ. 50.
¹⁴. Ουίν. Τσόρτσιλ: «2ος Παγκόσμιος Πόλεμος - Απομνημονεύματα», εκδόσεις: Ελληνική Μορφωτική Εστία, μετάφραση Α. Σαμαράκη, τόμος Α΄, σελ. 264-265.
¹⁵. Υπουργείο Αμύνης ΕΣΣΔ: Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, εκδόσεις ΚΑΔΜΟΣ, Αθήνα 1959, τόμος Α΄ σελ. 43.
¹⁶. Κ. Χ. Γιάνσεν: «Οταν ο Χίτλερ ενέδωσε», «Παρνέλ: Ιστορία του 20ού αιώνα», εκδόσεις Χρυσός Τύπος, τόμος 4ος, σελ. 1.651.
¹⁷. Στη Διάσκεψη του Μονάχου συμμετείχαν επίσης οι υπουργοί Εξωτερικών την Αγγλίας Χάλιφαξ, της Γαλλίας Μπονέ, της Γερμανίας Ρίμπεντροπ και της Ιταλίας Τσιάνο.
¹⁸. William Shirer: «Η Ανοδος και η Πτώσις του Γ΄ Ράιχ», εκδόσεις Αρσενίδη, τόμος Α΄, σελ. 617.
¹⁹. Ian Kershaw: «Χίτλερ 1936-1945: Νέμεσις», εκδόσεις SCRIPTA, σελ. 114.
²⁰. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Θ1-Θ2, σελ. 694-695.
²¹. Ιβάν Μάισκι, στο ίδιο, σελ. 65.
²². Ουίν. Τσόρτσιλ: «2ος Παγκόσμιος Πόλεμος - Απομνημονεύματα», εκδόσεις: Ελληνική Μορφωτική Εστία, μετάφραση Α. Σαμαράκη, τόμος Α΄, σελ. 266.
²³. Λ. Χαρτ: «Ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου», έκδοση 7ου ΕΓ/ΓΕΣ, τόμος Α΄, σελ. 10.
²⁴. Alastair Parker: «Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος», εκδόσεις ΕΠΙΛΟΓΗ/ ΘΥΡΑΘΕΝ - Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, σελ. 28-29.
²⁵. Ουίν. Τσόρτσιλ: «2ος Παγκόσμιος Πόλεμος - Απομνημονεύματα», εκδόσεις Ελληνική Μορφωτική Εστία, μετάφραση Α. Σαμαράκη, τόμος Α΄, σελ. 27.

Δείτε
Η ναζιστική επίθεση εναντίον της ΕΣΣΔ

Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου: «Κάθε μήνα και μια νέα γεωπολιτική κρίση... »

26 Μαρτίου 2022

Συναγερμός! στο "κόκκινο" η συγκέντρωση δυνάμεων - πολεμικές απειλές από το ΝΑΤΟ απέναντι σε Ρωσία - Κίνα

Την εγκατάσταση τεσσάρων νέων Σχηματισμών Μάχης (Battlegroups) στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία, τη συνολική παραπέρα ενίσχυση δυνάμεων, αλλά και την αύξηση των πολεμικών δαπανών αποφάσισαν οι ηγέτες του ΝΑΤΟ, στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της λυκοσυμμαχίας, στις Βρυξέλλες, όπου πήρε μέρος και ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι.

Σύμφωνα με όσα παρατέθηκαν στη Σύνοδο - και αποτυπώνονται στον πίνακα - εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες σε όλα τα μήκη και πλάτη του ΝΑΤΟ βρίσκονται «με το δάχτυλο στη σκανδάλη» στην Ανατ. Ευρώπη, υποστηριζόμενοι από μια τεράστια συγκέντρωση πολεμικών μέσων κάθε είδους.

Στα αμέσως επόμενα βήματα προς μια περαιτέρω ενίσχυση στο ανατολικό κομμάτι της συμμαχίας, οι ΝΑΤΟικοί αποφάσισαν την ανάπτυξη επιπλέον 4 Battlegroups, που θα επιχειρούν σε Ουγγαρία, Σλοβακία, Ρουμανία και Βουλγαρία, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό τέτοιων Σχηματισμών σε 8 συνολικά (επιχειρούν ήδη 3 στις Βαλτικές συν 1 στην Πολωνία), καλύπτοντας πια όλη τη συνοριογραμμή με τη Ρωσία.

Σημειωτέον, ήδη τα 4 προϋπάρχοντα έχουν ενισχυθεί τόσο που διπλασιάστηκε η δύναμή τους (πριν ήταν επιπέδου τάγματος), ενώ - με βάση όσα ειπώθηκαν στη Σύνοδο - τα 4 νέα έχουν ήδη σχηματοποιηθεί, καθώς δυνάμεις του ΝΑΤΟ από άλλες χώρες έχουν ήδη μετακινηθεί σε Ουγγαρία, Σλοβακία, Ρουμανία και Βουλγαρία και «αλληλεπιδρούν» με τις εκεί «εθνικές».

Στη Σύνοδο πάρθηκαν επίσης αποφάσεις για παροχή πρόσθετης βοήθειας στην Ουκρανία στον τομέα της «κυβερνο-ασφάλειας», όπως και εξοπλισμού «ενάντια σε χημικές, βιολογικές, ραδιολογικές και πυρηνικές απειλές».
Αποφασίστηκε, επίσης, παροχή στρατιωτικής βοήθειας «προσαρμοσμένης πάνω στις ανάγκες τους», σε Γεωργία και Βοσνία - Ερζεγοβίνη, ζώνες όπου θεωρούνται λίγο - πολύ το επόμενο μέτωπο αναμέτρησης με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Ενώ, στην ατζέντα της Συνόδου στο κάδρο μπήκε και η Κίνα, με τους ΝΑΤΟικούς να καλούν χαρακτηριστικά στην απόφασή τους «όλα τα κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, να υποστηρίξουν τη διεθνή τάξη (...) να απόσχουν από την υποστήριξη της πολεμικής προσπάθειας της Ρωσίας με οποιονδήποτε τρόπο και να απέχουν από οποιαδήποτε ενέργεια που βοηθά τη Ρωσία να παρακάμψει τις κυρώσεις. Ανησυχούμε για τα πρόσφατα δημόσια σχόλια αξιωματούχων της Κίνας και την καλούμε να σταματήσει να ενισχύει τις ψευδείς αφηγήσεις του Κρεμλίνου, ιδίως για τον πόλεμο και το ΝΑΤΟ...».

Εξάλλου, οι 30 εξουσιοδότησαν τους ανώτατους στρατιωτικούς ηγήτορες της λυκοσυμμαχίας να προχωρήσουν σε σχέδια αναπροσαρμογής της Δομής Αμυνας και Αποτροπής του ΝΑΤΟ με βάση τις νέες συνθήκες ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, με βασική παράμετρο βέβαια την ενίσχυση της ΝΑΤΟικής παρουσίας στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία, όπως προωθείται ήδη. Οι τέτοιες τελικές αποφάσεις θα οριστικοποιηθούν στη Σύνοδο Κορυφής του Ιούνη στη Μαδρίτη.
Τέλος, καθώς όλα τα παραπάνω συνεπάγονται αυξημένα κόστη, οι ΝΑΤΟικοί επανέλαβαν την ανάγκη όλα τα κράτη - μέλη να πιάσουν την ευρωατλαντική νόρμα του ΝΑΤΟ καθένα τους να δαπανά ετησίως το 2% του ΑΕΠ του για στρατιωτικές δαπάνες

ℹ️ Με την όποια επιφύλαξη...

Ο Συγγραφέας – Αναλυτής, Ιστορικός ερευνητής Γιώργος Ρωμανός αναλύει όσα συμβαίνουν στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, όχι με εκτιμήσεις ή με βάση όσα μεταδίδονται από μέσα ενημέρωσης, της μίας ή της άλλης εμπόλεμης πλευράς. Ούτε καν με όσα μεταδίδουν τα δυτικά ΜΜΕ που έχουν πάρει θέση.
Ο κ. Ρωμανός αναλύει την κατάσταση «διαβάζοντας» τον χάρτη των επιχειρήσεων. Τα συμπεράσματα που συνάγονται από αυτή την ανάγνωση είναι χρήσιμα.
Επιπλέον παρουσιάζει μία σειρά εγγράφων μέσω των οποίων περιγράφεται τι είχε προηγηθεί του πολέμου και πως αυτά που σχεδιάζονταν έκαναν το ενδεχόμενο να ξεσπάσει, βεβαιότητα που η Δύση αρνιόταν να δει (πηγή Militaire.gr)

Σημειωτέον, η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες που το κάνουν. Τα τελευταία 7 χρόνια, από το 2014 και μετά, η Ελλάδα καταλάμβανε τη 2η θέση σε αυτές τις δαπάνες, πίσω μόνο από τις ΗΠΑ. Για το 2021 (και με τα κονδύλια π.χ. για μαχητικά αεροσκάφη και φρεγάτες) αναμένεται να περάσει στην πρώτη με 3,82%, σύμφωνα με εκτιμήσεις της ίδιας της λυκοσυμμαχίας, όπως παρουσιάστηκαν πριν μερικούς μήνες. Οι Αμερικανοί υπολογίζεται να ...περιοριστούν στο 3,52% του ΑΕΠ τους. Η τελική κατάταξη αναμένεται να ανακοινωθεί στις 31 του μήνα, οπότε και ο Στόλτενμπεργκ προγραμματίζεται να παρουσιάσει και επισήμως την ετήσια έκθεσή του για τον χρόνο που έκλεισε.

Στο μεταξύ, οι ηγέτες των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ παρέτειναν τη θητεία του Γενς Στόλτενμπεργκ ως επικεφαλής της δυτικής στρατιωτικής συμμαχίας κατά ένα χρόνο, έως τις 30 Σεπτέμβρη 2023, «λόγω των ιδιαίτερων περιστάσεων που δημιουργεί ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία».

Πολεμικές απειλές
και ακόμα περισσότερα στο τραπέζι

Ο ίδιος ο γγ της λυκοσυμμαχίας, Γ. Στόλτενμπεργκ, με δηλώσεις του στο τέλος της Συνόδου έλεγε ότι ήδη παρέχουν στην Ουκρανία «προηγμένα συστήματα αεράμυνας, αντιαρματικά όπλα, πυρομαχικά και καύσιμα». Επανέλαβε την άρνηση για αποστολή στρατού και ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στην Ουκρανία, σημειώνοντας ωστόσο πως «οποιαδήποτε χρήση χημικών όπλων θα άλλαζε θεμελιωδώς τη φύση της σύγκρουσης - θα ήταν κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και θα έχει εκτεταμένες και σοβαρές συνέπειες» και ότι αυτό θα σήμαινε μεταξύ άλλων «εξάπλωση χημικών παραγόντων και στο έδαφος του ΝΑΤΟ».

Στο παρασκήνιο «τρέχουν» βέβαια κι άλλα επικίνδυνα σχέδια. «Εχουμε αρχίσει τις διαβουλεύσεις με τους συμμάχους μας για την παροχή πυραύλων κατά πλοίων στην Ουκρανία», επεσήμανε χαρακτηριστικά αξιωματούχος των ΗΠΑ στο περιθώριο της Συνόδου.

Λόγος γίνεται για το σύστημα «Naval Strike Missile» (NSM), το οποίο διαθέτουν χώρες όπως οι Πολωνία και Ρουμανία. «Ενδέχεται να υπάρχουν κάποιες τεχνικές προκλήσεις για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου, αλλά είναι κάτι για το οποίο διαβουλευόμαστε με τους συμμάχους και πάνω στο οποίο έχουμε ξεκινήσει να εργαζόμαστε», τόνισε, σε άλλη μια απόδειξη ότι οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις έχουν περάσει πια σε άλλο επίπεδο.

Εξάλλου, στο βιντεοσκοπημένο μήνυμα που προβλήθηκε στη Σύνοδο Κορυφής, ο Ουκρανός Πρόεδρος, Β. Ζελένσκι, απευθυνόμενος στους ΝΑΤΟικούς είπε πως «η Ουκρανία έχει ανάγκη από στρατιωτική βοήθεια χωρίς περιορισμούς, όπως η Ρωσία χρησιμοποιεί χωρίς περιορισμούς όλο το οπλοστάσιό της εναντίον μας» και επανέλαβε το αίτημα για χορήγηση αεροσκαφών και αρμάτων μάχης.

Φαρδιά πλατιά η υπογραφή
της κυβέρνησης ΝΔ που εντείνει την εμπλοκή

Οι επικίνδυνες αυτές αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, «προαναγγελία» νέων πολέμων, ακόμα και ενός γενικευμένου στην πραγματικότητα, φέρουν φαρδιά πλατιά και την υπογραφή της ελληνικής κυβέρνησης, που συμμετέχει άλλωστε με όλους τους τρόπους και τα μέσα στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια.

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά την παρέμβασή του στη Σύνοδο, είπε ότι η κυβέρνησή του υποστηρίζει σταθερά την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας και το δικαίωμά της στην αυτοάμυνα και αναφέρθηκε στα μέτρα που έλαβε η Ελλάδα από την πρώτη στιγμή για την υποστήριξη της Ουκρανίας, με την αποστολή όπλων και ανθρωπιστικής βοήθειας, στη στήριξη των κυρώσεων και στην υποδοχή άνω των 13.000 Ουκρανών προσφύγων.

Την ίδια ώρα, όπως αποτυπώνει και το διπλανό γραφικό, ολόκληρη η χώρα έχει μετατραπεί σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση, με μια τεράστια δύναμη πυρός των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ να έχει μεταφερθεί στη χώρα, ΑμερικανοΝΑΤΟικούς να προωθούνται στην πρώτη γραμμή του μετώπου με τη Ρωσία μέσω της Ελλάδας και συνεκπαιδεύσεις - πρόβες πολέμου, όπως η «Ηνίοχος», να γίνονται η μία πίσω από την άλλη, με την αστική τάξη να βλέπει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ως ευκαιρία για την αναβάθμιση της συμμετοχής της στο πλιάτσικο σε βάρος των λαών.

Ο στόχος αυτός άλλωστε αποτελεί «κοινό έδαφος» και με τα άλλα αστικά κόμματα και πρώτα πρώτα τον ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάζει όλα τα παραπάνω ως «δεδομένες και αυτονόητες συμμαχικές υποχρεώσεις», που τίμησε και με το παραπάνω και εκείνος ως κυβέρνηση, και παρουσιάζοντας ότι η εμπλοκή της χώρας ξεκινά τάχα με την κατάπτυστη απόφαση για την αποστολή «Καλάσνικοφ» στην Ουκρανία.

Άσκηση
«στρατηγικού σχεδιασμού»
στην Αθήνα

Στο μεταξύ, σύμφωνα με πληροφορίες την Πέμπτη έγινε στην Αθήνα «άσκηση στρατηγικού σχεδιασμού», υπό τον σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας του πρωθυπουργού Θ. Ντόκο (θυμίζουμε ότι στις 16/3 είχε συνάντηση στην Ουάσιγκτον με τον Αμερικανό ομόλογό του Τζ. Σάλιβαν) και με τη συμμετοχή επιτελών και αξιωματούχων από μια σειρά υπουργεία και υπηρεσίες που εμπλέκονται σε τέτοια ζητήματα «εθνικής ασφάλειας».
Επίσης, τη Δευτέρα, λίγες μόλις μέρες μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, με ευθύνη της Διεύθυνσης Α5 του ΓΕΝ προγραμματίζεται να γίνει στην Αθήνα ΝΑΤΟική σύνοδος επιτελών από κράτη - μέλη της λυκοσυμμαχίας, με αντικείμενο επιχειρήσεις.
Και το Πολεμικό Ναυτικό άλλωστε είναι χωμένο μέχρι τα μπούνια στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, με χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στις 21-23/3 συμμετείχε στην πολυεθνική άσκηση «Noble Dina 2022» στην Ανατολική Μεσόγειο, μαζί και με ναυτικές ομάδες από Γαλλία, ΗΠΑ, Ισραήλ και Κύπρο.

Σε μια παράλληλη εξέλιξη, στις 22-24/3 ο αρχηγός ΓΕΣ, αντιστράτηγος Χ. Λαλούσης, συμμετείχε στην 8η Σύνοδο των αρχηγών των Ευρωπαϊκών Χερσαίων Δυνάμεων, η οποία διεξήχθη στην έδρα του EUROCORPS, στο Στρασβούργο. Κύριο θέμα της Συνόδου ήταν «συν-επιχειρήσεις», ενώ στο περιθώριο της Συνόδου ο Χ. Λαλούσης συναντήθηκε μεταξύ άλλων με τον διοικητή της Διοίκησης Αμερικανικών Δυνάμεων Ευρώπης - Αφρικής (USAREUR-AF), στρατηγό Κρ. Καβόλι, ο οποίος φέρεται να εξέφρασε την «ευαρέσκειά» του για τον ρόλο της Ελλάδας στην υλοποίηση αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών, π.χ. μέσω Αλεξανδρούπολης.

Συνέντευξη του Jens Stoltenberg

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη Τύπου του ΓΓ του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg στο Bardufoss της Νορβηγίας για την Άσκηση Cold Response | 25-3- 2022

Είναι υπέροχο να είμαι εδώ στο Bardufoss.
Παρέα με τις δυνάμεις που συμμετέχουν στην άσκηση.
Πριν από μια εβδομάδα τέσσερις Αμερικανοί πεζοναύτες έχασαν τη ζωή τους σε τραγικό αεροπορικό δυστύχημα.
Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω εκφράζοντας τα θερμά μου συλλυπητήρια στις οικογένειες και τους αγαπημένους τους.
Και σε όλους τους συναδέλφους τους στρατιώτες που στέκονται μαζί για να υπερασπιστούν το έδαφος του ΝΑΤΟ.
Θέλω να ευχαριστήσω τη Νορβηγία που ηγήθηκε αυτής της σημαντικής άσκησης.
Η Cold Response δείχνει την ενότητα και τη δύναμη του ΝΑΤΟ στη δράση.
Συμμετέχουν 30.000 άτομα από 27 χώρες.
Συμπεριλαμβανομένων των στενότερων εταίρων του ΝΑΤΟ, της Φινλανδίας και της Σουηδίας.
Έχουμε αναπτύξει 220 αεροσκάφη, συμπεριλαμβανομένων μαχητικών αεροσκαφών πέμπτης γενιάς.
Και περισσότερα από 50 πλοία, συμπεριλαμβανομένων δύο ομάδων αεροπλανοφόρων από το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιταλία.
Ο πόλεμος της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας είναι μια στιγμή ορόσημο.
Είναι μια νέα κανονικότητα για την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Και επίσης για την ασφάλεια της Αρκτικής.
Το ΝΑΤΟ είναι μια Αρκτική Συμμαχία.
4 στα 5 παράκτια κράτη της Αρκτικής είναι κράτη του ΝΑΤΟ.
Είναι μια περιοχή στρατηγικής σημασίας για την ασφάλεια ολόκληρου του ευρωατλαντικού χώρου.Και είναι κρίσιμο για τις επικοινωνιακές συνδέσεις μεταξύ Βόρειας Αμερικής και Ευρώπης.

Είναι επίσης μια περιοχή αυξανόμενου στρατηγικού ανταγωνισμού.

Τα τελευταία χρόνια, έχουμε δει μια σημαντική αύξηση της ρωσικής στρατιωτικής δραστηριότητας εδώ.
Η Ρωσία έχει αποκαταστήσει τις βάσεις της Αρκτικής της Σοβιετικής εποχής.
Αυτό είναι ένα πεδίο δοκιμής για πολλά από τα νέα οπλικά συστήματα της Ρωσίας.
Είναι η έδρα του στρατηγικού στόλου υποβρυχίων της Ρωσίας.
Η στρατιωτική συσσώρευση από πλευράς Ρωσίας είναι η πιο σοβαρή πρόκληση για τη σταθερότητα και την ασφάλεια των Συμμάχων στον Ανώτατο Βορρά.

Βλέπουμε επίσης αυξημένο κινεζικό ενδιαφέρον για την περιοχή.

Η Κίνα έχει αυτοπροσδιοριστεί ως ένα κράτος «κοντά στην Αρκτική» και στοχεύει να οικοδομήσει μια παρουσία εδώ.
Για όλους αυτούς τους λόγους, ο Υψηλός Βορράς είναι μια περιοχή κρίσιμης σημασίας για όλους τους Συμμάχους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Σύμμαχοι του ΝΑΤΟ έχουν αυξήσει τη στρατιωτική τους παρουσία στο Βορρά. Και αυτή η άσκηση είναι ένα παράδειγμα αυτού. Θα απαιτηθούν περισσότερα στο μέλλον.
Μια ισχυρή, σταθερή και προβλέψιμη συμμαχική παρουσία είναι ο καλύτερος τρόπος για να διασφαλίσουμε τη σταθερότητα και να προστατεύσουμε τα συμφέροντά μας. Δεν μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά ένα κενό ασφαλείας στον Υψηλό Βορρά. Θα μπορούσε να τροφοδοτήσει τις ρωσικές φιλοδοξίες, να εκθέσει το ΝΑΤΟ και να κινδυνεύσει με λανθασμένους υπολογισμούς και παρεξηγήσεις.

Τα τελευταία χρόνια, το ΝΑΤΟ έχει ενισχυθεί.

Ίδρυσε νέα διοίκηση του ΝΑΤΟ για τον Ατλαντικό.

Ασκήθηκε πιο συχνά, με τις δύο μεγαλύτερες ασκήσεις από τον Ψυχρό Πόλεμο να πραγματοποιούνται σε αυτή την περιοχή.

Σύμμαχοι όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Νορβηγία έχουν επενδύσει περισσότερα σε δυνατότητες αιχμής.

Εμφάνιση μεγαλύτερης παρουσίας στη θάλασσα και στον αέρα. Και παρακολουθούμε πολύ στενά τις εξελίξεις στην περιοχή και ανταλλάσσουμε πληροφορίες.

Η παρουσία του ΝΑΤΟ δεν είναι για να προκαλέσει μια σύγκρουση, αλλά για να αποτρέψει τη σύγκρουση και να διατηρήσει την ειρήνη (σσ. sic!!).

Το Cold Response είναι μια κρίσιμη άσκηση.

Αποδεικνύει την ικανότητα του ΝΑΤΟ να αμύνεται έναντι κάθε απειλής, από οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Αυτή η άσκηση είναι αμυντική και μακροπρόθεσμη. Είμαστε ανοιχτοί και διαφανείς. Όπως είμαστε με όλες μας τις ασκήσεις.

Η Νορβηγία κάλεσε και τα 57 μέλη του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη να τηρήσουν την Ψυχρή Απόκριση. Αλλά η Ρωσία απέρριψε αυτή την πρόσκληση. Αυτή την επικίνδυνη στιγμή για την ασφάλειά μας, είναι ακόμη πιο σημαντικό να ασκήσουμε την ετοιμότητα των δυνάμεών μας.

Και την ικανότητά μας να ενισχύσουμε τα στρατεύματά μας πέρα από τον Ατλαντικό.
Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ χθες, οι Σύμμαχοι συμφώνησαν να συνεχίσουν να επιβάλλουν κόστος στη Ρωσία και να υποστηρίξουν περαιτέρω τον στενό μας εταίρο την Ουκρανία.

Με επιπλέον στρατιωτικά εφόδια.

Καθώς και σημαντική οικονομική και ανθρωπιστική βοήθεια. Αποφασίσαμε επίσης να ξεκινήσουμε την επαναφορά της άμυνας και της αποτροπής μας.

Το πρώτο βήμα είναι να αναπτύξουμε τέσσερις νέες ομάδες μάχης στα ανατολικά της Συμμαχίας μας. Και αναμένω από τους ηγέτες του ΝΑΤΟ να συμφωνήσουν περαιτέρω βήματα στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής μας τον Ιούνιο.

Για να κρατήσουμε τους ανθρώπους μας ασφαλείς.

Δημοσιογράφος: Καταρχήν θα ήθελα να σας ρωτήσω, πώς κρίνετε την ιταλική συμβολή στο ΝΑΤΟ; Και τότε τι μπορεί να συμβεί σε περίπτωση που η Ρωσία θα χρησιμοποιήσει σε αυτή τη σύγκρουση, σε αυτόν τον πόλεμο, πυρηνικά ή χημικά όπλα;

Γενς Στόλτενμπεργκ ΓΓ ΝΑΤΟ: Η Ιταλία είναι ένας πολύτιμος σύμμαχος του ΝΑΤΟ. Είναι ιδρυτικό μέλος της Συμμαχίας μας και συμβάλλει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους στην κοινή μας ασφάλεια. με θαλάσσιες δυνατότητες, με την παρουσία σας στο Κοσσυφοπέδιο, στο Ιράκ, αλλά εξίσου σημαντικό, τη συμβολή σας στην ενισχυμένη Εμπρός Παρουσία μας στην περιοχή της Βαλτικής. Και φυσικά, η Ιταλία είναι μέρος αυτής της άσκησης. Η Ιταλία βρίσκεται στο βορρά με μια ομάδα κρούσης αερομεταφορέων, με εκατοντάδες στρατιώτες που συμμετέχουν σε αυτή την άσκηση, καθώς και με άλλες βασικές δυνατότητες. Εκτιμούμε πραγματικά αυτή την ισχυρή ιταλική συνεισφορά σε αυτή την άσκηση, αποδεικνύοντας ότι ολόκληρη η Συμμαχία συμμετέχει στην άσκηση Ψυχρής Απόκρισης και ότι ο υψηλός Βορράς έχει σημασία για ολόκληρη τη Συμμαχία. Η Ιταλία στο νότο της Συμμαχίας συμβάλλει στην ασφάλεια στο βόρειο τμήμα της Συμμαχίας, επειδή ο υψηλός Βορράς έχει σημασία και για την Ιταλία, όπως έχει σημασία για όλους τους συμμάχους.
Οποιαδήποτε χρήση χημικών όπλων ή πυρηνικών όπλων θα αλλάξει εντελώς τη φύση του πολέμου στην Ουκρανία. Θα είναι απολύτως απαράδεκτο και θα είναι κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Και ως εκ τούτου, οι σύμμαχοι δήλωσαν επίσης ξεκάθαρα ότι η Ρωσία δεν πρέπει να χρησιμοποιεί χημικά, βιολογικά ή φυσικά πυρηνικά όπλα και υπογραμμίζει επίσης τη σημασία του τερματισμού αυτού του παράλογου πολέμου. Είναι ένας επικίνδυνος πόλεμος, είναι ένας φρικτός πόλεμος και είναι σημαντικό να τελειώσει το συντομότερο δυνατό. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Σύμμαχοι του ΝΑΤΟ ασκούν πίεση στη Ρωσία με κυρώσεις χωρίς προηγούμενο, και γιατί υποστηρίζουμε την Ουκρανία και γιατί επίσης φροντίζουμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποτρέψουμε μια κλιμάκωση της σύγκρουσης πέρα από την Ουκρανία, αυξάνοντας τη στρατιωτική μας παρουσία στο ανατολικό τμήμα της ΣΥΜΜΑΧΙΑ.

Δημοσιογράφος: Το ΝΑΤΟ έχει ήδη διαπιστώσει ότι πρόκειται να αυξήσει την παρουσία του στο ανατολικό τμήμα της συμμαχίας και τώρα μιλάτε για τον υψηλό Βορρά και την ανάγκη να αυξήσει την παρουσία του στο μέλλον . Θα μπορούσατε να διευκρινίσετε με ποιον τρόπο θα αυξήσει την παρουσία της στα βόρεια; Θα γίνει συζήτηση για τη δημιουργία νέων βάσεων του ΝΑΤΟ πιο κοντά στα ρωσικά σύνορα προς τον Βορρά;

Στόλτενμπεργκ: Το ΝΑΤΟ είναι μια Αρκτική Συμμαχία γιατί βρισκόμαστε στην Αρκτική. Τέσσερα από τα πέντε παράκτια κράτη στην Αρκτική Θάλασσα, στην πολική θάλασσα, είναι κράτη του ΝΑΤΟ. Καναδάς, Ηνωμένες Πολιτείες, Δανία και Νορβηγία. Έχουμε παρουσία στο έδαφός μας με τις δικές μας εθνικές δυνάμεις και επίσης δυνάμεις από όλες τις συμμαχικές χώρες του ΝΑΤΟ, αυτό ισχύει για όλους τους Συμμάχους του ΝΑΤΟ επειδή βρισκόμαστε στο βορρά.
Έχουμε αυξήσει την παρουσία μας στον αέρα και στη θάλασσα. Και μετά βλέπουμε ότι διαφορετικοί σύμμαχοι συμμετέχουν σε διαφορετικούς τύπους αποστολών. επιτήρηση, παρακολούθηση και επίσης παρουσία στο υψηλό βορρά.
Αυτό που κάναμε στη σύνοδο κορυφής χθες ήταν να αναθέσουμε στους στρατιωτικούς μας διοικητές να υποβάλουν προτάσεις, ώστε οι ηγέτες των Συμμάχων να μπορούν να λάβουν αποφάσεις τον Ιούνιο και είναι λίγο νωρίς για μένα να προλάβω ακριβώς τις συγκεκριμένες αποφάσεις που θα λάβουν. Αλλά αναμένω ότι θα συστήσουν -και ότι οι Σύμμαχοι θα συμφωνήσουν, τόσο να αυξήσουμε την παρουσία μας στην ξηρά, αλλά και φυσικά να αυξήσουμε τις ναυτικές μας δυνατότητες, ομάδες κρούσης αερομεταφορέων, υποβρύχια, πολεμικά πλοία, αλλά και φυσικά πιο σύγχρονες αεροπορικές δυνατότητες συμπεριλαμβανομένων αεροσκαφών πέμπτης γενιάς και αεροσκαφών θαλάσσιας επιτήρησης.

Αυτές είναι δυνατότητες στις οποίες ήδη επενδύουν οι σύμμαχοι, αλλά βλέπω την ανάγκη να κλιμακώσουμε, να κάνουμε περισσότερα -να κάνουμε περισσότερα μαζί. Και στη συνέχεια, αυτή η άσκηση δείχνει τους τύπους δυνατοτήτων και το είδος δραστηριότητας που πρέπει να δούμε περισσότερο σε ολόκληρη τη Συμμαχία και περιμένω από τους συμμάχους να λάβουν αποφάσεις για τις πιο συγκεκριμένες λεπτομέρειες όταν συναντηθούν αργότερα αυτό το έτος.

Δημοσιογράφος: Ήθελα απλώς να μάθω τις σκέψεις σας σχετικά με το πόσο συγκεκριμένα έχει επηρεάσει η κατάσταση στην Ουκρανία αυτή την άσκηση εδώ στο βορρά; Και επίσης αν μπορείτε να πείτε κάτι για το ότι η Ρωσία αρνήθηκε να είναι παρατηρητής, πόσο προβληματικό είναι αυτό σε αυτό το σημείο;

Στόλτενμπεργκ: Αυτή η άσκηση σχεδιάζεται εδώ και καιρό, αλλά έχει γίνει ακόμη πιο σημαντική μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Διότι καταδεικνύει την ανάγκη των συμμάχων να είναι ενωμένοι. Καταδεικνύει την ανάγκη να παρέχεται καθημερινά αξιόπιστη αποτροπή και άμυνα όχι για να προκαλέσει σύγκρουση αλλά για να αποτρέψει τη σύγκρουση.
Αν δεν υπάρξει “παρεξήγηση” με τη Μόσχα σχετικά με την ετοιμότητα των Συμμάχων του ΝΑΤΟ να προστατεύσουν και να υπερασπιστούν κάθε εκατοστό του εδάφους του ΝΑΤΟ, τότε δεν θα υπάρξει επίθεση, δεν θα υπάρξει πόλεμος, δεν θα υπάρξει σύγκρουση. Ο σκοπός λοιπόν της αποτροπής είναι η αποτροπή του πολέμου, η διατήρηση της ειρήνης. Αλλιώς…

Αλλά η αποτροπή πρέπει να είναι αξιόπιστη και για να διασφαλιστεί ότι η αποτροπή μας είναι αξιόπιστη, χρειαζόμαστε ασκήσεις όπως η Ψυχρή Απόκριση, που να επιδεικνύει ικανότητα προστασίας και άμυνας, να επιδεικνύει την ικανότητα γρήγορης ενίσχυσης εάν χρειαστεί και να επιδείξει την ενότητα των συμμάχων του ΝΑΤΟ σε όλη την Συμμαχία, συμπεριλαμβανομένης της συνεργασίας με δύο πολύτιμους εταίρους, τη Φινλανδία και τη Σουηδία. Και αυτό ακριβώς κάνει αυτή η άσκηση. Και επομένως η Ψυχρή Απόκριση είναι μια σημαντική άσκηση, κυρίως υπό το πρίσμα της ανούσιας και παράλογης ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία.

Για εμάς είναι σημαντικό, ειδικά τώρα που βλέπουμε αυξημένες εντάσεις, περισσότερες στρατιωτικές δραστηριότητες, να αποτρέπουμε επεισόδια, ατυχήματα, λάθος υπολογισμούς και αν συμβούν περιστατικά ή ατυχήματα, τουλάχιστον να διασφαλίσουμε ότι δεν θα ξεφύγουν από τον έλεγχο και θα δημιουργήσουν πραγματικά επικίνδυνες καταστάσεις . Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ΝΑΤΟ υποστηρίζει τόσο σθεναρά τις συμφωνίες που έχουμε, συμπεριλαμβανομένου αυτού που ονομάζεται Έγγραφο της Βιέννης, το οποίο είναι μια συμφωνία μεταξύ όλων των εθνών στην Ευρώπη για τη διαφάνεια, τις αμοιβαίες παρατηρήσεις των ασκήσεων, την κοινοποίηση ασκήσεων, για να διασφαλιστεί ότι όταν έχετε μεγάλες ασκήσεις όπως αυτή, ότι δεν υπάρχουν παρεξηγήσεις ή περιστατικά που προκαλούνται από αυτή την άσκηση

(σσ.)
Το Έγγραφο Βιέννης 2011 είναι ουσιαστικά ένας Κατάλογος Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης και Ασφάλειας (ΜΟΕΑ), που περιλαμβάνει μέτρα σχετικά με την ανταλλαγή πληροφοριών και καθιέρωση επικοινωνίας μεταξύ των Κρατών-μελών, με ανταλλαγή πληροφοριών που γίνεται σε καθορισμένα χρονικά πλαίσια και αφορά μεταξύ άλλων: Τη διακίνηση συμβατικών όπλων και σχετικής τεχνογνωσίας | Την εφαρμογή του Κειμένου για τα μικρά και ελαφρά όπλα | Τον Κώδικα Συμπεριφοράς | Τον Αμυντικό Σχεδιασμό και τις στρατιωτικές δαπάνες | Την Παγκόσμια Ανταλλαγή Πληροφοριών | Το δίκτυο επικοινωνιών | Την εφαρμογή των ΜΟΕΑ | προγραμματισμό επισκέψεων αξιολογήσεων – επιθεωρήσεων κλπ

Είμαστε πάντα διαφανείς. Σχεδιάζουμε και κοινοποιούμε τις ασκήσεις μας και προσκαλούμε άλλες χώρες να παρακολουθήσουν. Ως εκ τούτου, λυπούμαστε φυσικά που η Ρωσία αρνήθηκε να παρακολουθήσει αυτήν την άσκηση. Αλλά λυπούμαστε ακόμη περισσότερο που η Ρωσία δεν μας καλεί ποτέ να λάβουμε μέρος σε υποχρεωτικές επιθεωρήσεις παρατήρησης στις ασκήσεις της. Και πρέπει να θυμάστε ότι η εισβολή που διεξάγουν τώρα, ή ο πόλεμος που κάνει ο Πρόεδρός τους Πούτιν κατά της Ουκρανίας, ήταν στην αρχή μεταμφιεσμένη ως άσκηση. Μας είπαν ότι αυτό είναι απλώς μια άσκηση και το επανέλαβαν ξανά και ξανά και ξανά, και στη συνέχεια ξαφνικά η άσκηση μετατράπηκε σε πλήρη πόλεμο.
Κάθε έθνος έχει το δικαίωμα να ασκεί τις δικές του δυνάμεις στην επικράτειά του. Αλλά είναι εξαιρετικά σημαντικό να είμαστε διαφανείς, προβλέψιμοι σε ό,τι κάνουμε σχετικά με μεγάλες στρατιωτικές ασκήσεις όπως αυτή. Είμαστε, αλλά η Ρωσία δεν τήρησε ποτέ τις δεσμεύσεις της στο έγγραφο της Βιέννης να είναι διαφανής στις στρατιωτικές ασκήσεις.

Δημοσιογράφος: Σε τι διαφέρει η συνεργασία με τη Σουηδία και τη Φινλανδία από τη συνεργασία με τις χώρες του ΝΑΤΟ;

Στόλτενμπεργκ: Το ΝΑΤΟ έχει πολύ στενή συνεργασία με τη Φινλανδία και τη Σουηδία και έχουμε ενισχύσει αυτή τη συνεργασία υπό το πρίσμα του πολέμου στην Ουκρανία, της εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία. Ασκούμαστε μαζί, λειτουργούμε μαζί, ανταλλάσσουμε πληροφορίες και έχουμε πολιτικές διαβουλεύσεις, και η Φινλανδία και η Σουηδία συμμετέχουν τακτικά στις ασκήσεις του ΝΑΤΟ και αποτελούν μέρος της άσκησης Cold Response, όπως ήταν μέρος της άσκησης Trident Juncture και πολλών άλλων ασκήσεων.

Για να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο η στενή συνεργασία μεταξύ ΝΑΤΟ και Φινλανδίας και Σουηδίας, υπάρχει επίσης μια σκανδιναβική αμυντική συνεργασία με ακόμη περισσότερες κοινές δραστηριότητες, διαβουλεύσεις και ειδικά για παράδειγμα, η Πολεμική Αεροπορία ασκεί σε όλο τον εναέριο χώρο στη Νορβηγία, τη Φινλανδία και τη Σουηδία. Αυτό είναι σημαντικό για το ΝΑΤΟ. Είναι επίσης σημαντικό για τη Φινλανδία και τη Σουηδία, και φυσικά κάτι που καλωσορίζουμε πολύ. Αλλά φυσικά, θα υπάρχει πάντα διαφορά μεταξύ ενός συμμάχου και ενός στενού εταίρου, της Φινλανδίας και της Σουηδίας. είναι στενοί εταίροι, αλλά όχι πλήρη μέλη. Σεβόμαστε αυτή την απόφαση. Είναι μια κυρίαρχη απόφαση της Φινλανδίας και της Σουηδίας να αποφασίσουν αν θέλουν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ ή όχι και φυσικά είναι εξαιρετικά σημαντικό να μεταφέρουμε ένα σαφές μήνυμα ότι σεβόμαστε την κυρίαρχη απόφαση της Φινλανδίας και της Σουηδίας να είναι στενοί εταίροι αλλά να μην είναι μέλη.

Δημοσιογράφος από το TV2: Έχετε πει ότι τα μέλη του ΝΑΤΟ πρέπει να επενδύσουν περισσότερο στην άμυνά τους. Πριν από ένα χρόνο το ΝΑΤΟ επέκρινε τη Νορβηγία ότι δεν επένδυσε αρκετά στη δική μας άμυνα. Πώς κρίνετε τη νορβηγική άμυνα σήμερα σχετικά με την κατάσταση στην Ουκρανία;

Στόλτενμπεργκ: Όλοι οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ έχουν αυξήσει τα τελευταία χρόνια τις αμυντικές δαπάνες. Χαιρετίζω ότι επειδή πήραμε την απόφαση να πάρουμε τους συμμάχους του ΝΑΤΟ το 2014, στη σύνοδο κορυφής της Ουαλίας, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, τότε και μετά τη ρωσική παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας, τότε οι σύμμαχοι συνειδητοποίησαν ότι στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουμε έναν πιο επικίνδυνο κόσμο και μετά χρόνια μείωσης των αμυντικών δαπανών, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι Σύμμαχοι του ΝΑΤΟ αποφάσισαν ότι πρέπει να επενδύσουμε περισσότερα.

Η Νορβηγία και άλλοι σύμμαχοι έχουν αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες από το 2014, μετά την απόφασή μας, γι' αυτό το καλωσορίζω. Και χαιρετίζω το γεγονός ότι η Νορβηγία αποκτά νέες σύγχρονες δυνατότητες, συμπεριλαμβανομένων αεροσκαφών θαλάσσιας περιπολίας, αεροσκαφών πέμπτης γενιάς και πολλών άλλων τύπων σύγχρονων στρατιωτικών δυνατοτήτων. Περιμένω από τους συμμάχους να κάνουν περισσότερα, τόσο για να τηρήσουν την κατευθυντήρια γραμμή του 2%, αλλά ακόμη και να προχωρήσουν παραπέρα, και επομένως περιμένω από τη Νορβηγία, όπως όλοι οι άλλοι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ, που δεν είναι στο 2%, να συνεχίσουν και να ενισχύσουν και να ξοδέψουν τουλάχιστον 2% στην άμυνα.

Δημοσιογράφος: Την περασμένη Δευτέρα (δεν ακούγεται) ρωτάμε (δεν ακούγεται) τι θα κάνει η Σουηδία εάν η Νορβηγία δεχόταν επίθεση από τη Ρωσία και επιβεβαίωσε ότι η Σουηδία θα σταθεί μαζί με τη Νορβηγία. Πρόσφατα, ο Πούτιν απείλησε τη Φινλανδία και τη Σουηδία εάν κοιτάξουν προς στο ΝΑΤΟ. Το ερώτημά μου είναι, εάν η Σουηδία και η Φινλανδία δεχθούν επίθεση ή απειληθούν, τι θα κάνει το ΝΑΤΟ;

Στόλτενμπεργκ: Το ΝΑΤΟ έχει πολύ στενή συνεργασία με τη Φινλανδία και τη Σουηδία. Δουλεύουμε μαζί τους, λειτουργούμε μαζί τους. Δεν υπάρχουν άλλες χώρες στον κόσμο που να είναι πιο στενοί εταίροι στο ΝΑΤΟ, μετά η Φινλανδία και η Σουηδία. Μοιραζόμαστε την ίδια γειτονιά, μοιραζόμαστε τις ίδιες προκλήσεις ασφαλείας και είμαστε μαζί καταδικάζοντας, για παράδειγμα, τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Αλλά φυσικά υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να είσαι μέλος και στο να μην είσαι μέλος. Οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ έχουν υποχρέωση συνθήκης, τη Συνθήκη της Ουάσιγκτον, την ιδρυτική μας συνθήκη, να προστατεύουν και να υπερασπίζονται όλους τους συμμάχους. Αυτό είναι το Άρθρο 5, που δηλώνει ξεκάθαρα ότι εάν ένας σύμμαχος δεχθεί επίθεση, θα θεωρηθεί επίθεση σε ολόκληρη τη Συμμαχία. σε όλους τους συμμάχους, θα πυροδοτήσει μια απάντηση από ολόκληρη τη Συμμαχία. Αυτή είναι η ρήτρα συλλογικής υπεράσπισης μας, αυτή είναι μία για όλους, όλοι για έναν. Αυτή η απόλυτη εγγύηση ασφάλειας ισχύει για τα μέλη. Δεν ισχύει για μη μέλη του ΝΑΤΟ. Επομένως, αυτό που μπορώ να πω είναι ότι η Σουηδία είναι στενοί εταίροι, η ασφάλειά τους φυσικά έχει σημασία για εμάς, αλλά οι απόλυτες εγγυήσεις ασφάλειας που παρέχουμε για τους συμμάχους του ΝΑΤΟ είναι μόνο για τους συμμάχους του ΝΑΤΟ.

(σσ.) -δείτε
Δ. Κουτσούμπας Αδιέξοδη και επικίνδυνη για το λαό η πολιτική που υπερασπίζεται τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ
Θανάσης Παφίλης Οι στρατηγικοί σας σύμμαχοι φουσκώνουν τα πανιά της επιθετικότητας της Τουρκίας

Martina Colt Δανία: Είναι το ΝΑΤΟ αρκετά ισχυρό στην περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας με ό,τι έχει ήδη γίνει ή πρέπει να κάνουμε περισσότερα εκεί τώρα; Υπάρχουν συγκεκριμένα σχέδια για αύξηση της παρουσίας του ΝΑΤΟ;

Στόλτενμπεργκ: Έχουμε αυξήσει σημαντικά την παρουσία μας στην περιοχή της Βαλτικής τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα τις τελευταίες εβδομάδες. Μετά την παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 από τη Ρωσία, δημιουργήσαμε για πρώτη φορά στην ιστορία του ΝΑΤΟ, έτοιμες ομάδες μάχης στις τρεις χώρες της Βαλτικής και την Πολωνία. Αυξήσαμε επίσης την αεροπορική αστυνόμευση και τη ναυτική παρουσία. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει από το 2014.

Στη συνέχεια, όταν είδαμε τις πληροφορίες, τις προειδοποιήσεις για μια πιθανή ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, προχωρήσαμε ακόμη περισσότερο και από την εισβολή προσθέσαμε ακόμη περισσότερες. Υπάρχουν τώρα εκατοντάδες χιλιάδες στρατεύματα, όχι στην περιοχή της Βαλτικής αλλά σε ολόκληρη τη Συμμαχία που βρίσκονται σε αυξημένη επιφυλακή, και έχουμε 100.000 στρατιώτες των ΗΠΑ στην Ευρώπη, που είναι μια σημαντική αύξηση. Και έχουμε 40.000 στρατιώτες στην άμεση διοίκηση του ΝΑΤΟ που υποστηρίζονται από σημαντική θαλάσσια, Πολεμική Ναυτική, όπως και στις αεροπορικές και θαλάσσιες δυνατότητες.
Ένα μεγάλο μέρος της αυξημένης παρουσίας μας στο ανατολικό τμήμα των Συμμαχιών βρίσκεται στην πραγματικότητα στην περιοχή της Βαλτικής. Για παράδειγμα, το Ηνωμένο Βασίλειο έχει διπλασιάσει το μέγεθος της ομάδας μάχης του ΝΑΤΟ στην Εσθονία. Η Γερμανία έχει διπλασιάσει το μέγεθος της ομάδας μάχης στη Λιθουανία και έχουμε επίσης σημαντική αύξηση της παρουσίας μας στη Λετονία και περισσότερη θαλάσσια παρουσία. Και τότε έχουμε την ικανότητα να ενισχύσουμε λόγω περισσότερων δυνάμεων στην υψηλή ετοιμότητα.

Έχουμε ήδη κάνει πολλά σε αυτήν την περιοχή, εν μέρει ως μακροπρόθεσμη απάντηση σε ό,τι συνέβη το 2014 και εν μέρει ως επικείμενη απάντηση στην εισβολή στην Ουκρανία. Έχουμε αρκετές δυνάμεις τώρα για να μπορούμε να προστατεύσουμε και να υπερασπιστούμε όλους τους συμμάχους. Αλλά, φυσικά, θα αξιολογούμε πάντα την ανάγκη περαιτέρω ενίσχυσης και έχουμε αναθέσει στους στρατιωτικούς μας διοικητές, αυτή ήταν η απόφαση που λήφθηκε στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ χθες, να εξετάσουν τις πιο μακροπρόθεσμες συνέπειες. Η ανάγκη για πιο ουσιαστική επαναφορά. Αυτή ήταν λοιπόν η επικείμενη απάντηση, αυτό που είδαμε τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά αναμένω ότι θα λάβουμε κάποιες πιο θεμελιώδεις αποφάσεις για τη δύναμη, το είδος της παρουσίας, αλλά αυτές είναι αποφάσεις που θα πάρουμε λίγο αργότερα στη Σύνοδο Κορυφής τον Ιούνιο.

Δημοσιογράφος: Πώς πιστεύετε ότι θα είναι οι επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία και πιστεύετε ότι αυτές οι επιπτώσεις θα επηρεάσουν τις βόρειες περιοχές και πιο συγκεκριμένα την άμυνα της Νορβηγίας;

Στόλτενμπεργκ: Ο πόλεμος του Πούτιν κατά της Ουκρανίας έχει αλλάξει ριζικά την πραγματικότητα ασφάλειας στην Ευρώπη και έχει δημιουργήσει μια νέα κανονικότητα για την ασφάλειά μας. Έτσι, ακόμα κι αν ο πόλεμος τελειώσει αύριο, θα έχει επιπτώσεις διαρκείας. Διότι αυτό που είδαμε είναι ότι η Ρωσία είναι πρόθυμη να αμφισβητήσει τις βασικές αρχές για την ασφάλειά μας. Αμφισβήτησε το δικαίωμα κάθε έθνους να επιλέξει τον δικό του δρόμο.

Αρνούνται στην Ουκρανία το δικαίωμα να ακολουθήσει τον δρόμο που θέλουν να ακολουθήσουν ως κυρίαρχο, ανεξάρτητο έθνος. Η Ρωσία αμφισβητεί επίσης το δικαίωμα του ΝΑΤΟ να προστατεύει και να υπερασπίζεται όλους τους συμμάχους επειδή στις απαιτήσεις που πρότειναν πριν από την εισβολή ζήτησε επίσης από το ΝΑΤΟ να απομακρύνει όλες τις υποδομές και όλες τις δυνάμεις από το ανατολικό τμήμα της Συμμαχίας, πράγμα που σημαίνει ότι σχεδόν τα μισά μέλη του ΝΑΤΟ μπορούσαν να μην υπερασπίζονται και να προστατεύονται με τον ίδιο τρόπο όπως οι υπόλοιποι. Όλοι οι σύμμαχοι που εντάχθηκαν μετά το 1997 δεν μπορούσαν να έχουν τον ίδιο τύπο προστασίας. Αυτό σημαίνει ότι επρόκειτο να έχουμε κάποιου είδους ένταξη “2^ης κατηγορίας” στο ΝΑΤΟ. Όσοι εντάχθηκαν μετά και πριν από το 1997.
Έτσι, η Ρωσία αμφισβήτησε τις βασικές αρχές της ασφάλειάς μας και έχουν δείξει τη βούλησή τους να χρησιμοποιήσουν στρατιωτική δύναμη για να επιτύχουν τους στόχους τους, για να πάρουν αυτό που θέλουν. Αυτό είναι ένα πιο επικίνδυνο περιβάλλον ασφαλείας από ό,τι έχουμε δει εδώ και δεκαετίες. Και αυτό αντικατοπτρίζεται στον πιο βάναυσο πόλεμο που έχουμε δει στην Ευρώπη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να επανεξετάσουμε ριζικά, να επαναφέρουμε την αποτροπή και την άμυνά μας για να βεβαιωθούμε ότι εμείς, σε αυτόν τον πιο επικίνδυνο κόσμο, παρέχουμε την ίδια προβλέψιμη, σταθερή, αξιόπιστη αποτροπή, όπως έκανε το ΝΑΤΟ εδώ και πολλά χρόνια.

Έχουμε ξεκινήσει αυτή τη διαδικασία, ποια ακριβώς θα είναι τα συμπεράσματα, που θα αποφασίσουν οι Σύμμαχοι αργότερα. Κάνουμε πολλά επικείμενα βήματα και μετά πρέπει να συνεχίσουμε την προσαρμογή του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ είναι η πιο επιτυχημένη συμμαχία στην ιστορία, επειδή μπορέσαμε να σταθούμε ενωμένοι και να αλλάξουμε όταν ο κόσμος αλλάζει. Τώρα ο κόσμος αλλάζει, και ως εκ τούτου το ΝΑΤΟ πρέπει να αλλάξει ξανά.

News

· NATO Secretary General visits exercise Cold Response in Norway 25 Mar. 2022

Organization

Topics

Newsroom

e-Library

Quicklinks