Η ναζιστική επίθεση εναντίον της ΕΣΣΔ

 «Οταν στη συνέχεια έστρεψα το βάρος της επιθέσεως στα Ανατολικά και διέρρηξα το κομμουνιστικό απόστημα, έτρεφα την ελπίδα πως μ' αυτή μου την πράξη θα αναζωπύρωνα κάποιες σπίθες κοινού νου στις δυτικές δυνάμεις. Τους παρείχα τη δυνατότητα, χωρίς να καταβάλλουν το ελάχιστο τίμημα, να συνεισφέρουν σε μια πράξη καθάρσεως, αφήνοντας χωρίς φόβο το καθήκον απολυμάνσεως της Δύσεως και μόνο στα δικά μας χέρια. Το αβυσσαλέο όμως μίσος που νιώθουν οι υποκριτές αυτοί για έναν άνθρωπο καλής βουλήσεως και πίστεως είναι πολύ ισχυρότερο από το αίσθημα αυτοσυντηρήσεώς τους».
           Αδόλφος Χίτλερ

Στις 21 Ιούνη του 1941, γύρω στις 9 μ.μ., ένας Γερμανός στρατιώτης, που το όνομά του ήταν Αλφρεντ Λίσκοβ, πέρασε στις σοβιετικές γραμμές.
Στους σοβιετικούς αξιωματικούς που οδηγήθηκε μετά τη σύλληψή του είπε πως αυτομόλησε διότι τα γερμανικά στρατεύματα ετοίμαζαν επίθεση κατά της ΕΣΣΔ την οποία και θα εξαπέλυαν σε λίγες ώρες. Ο Λίσκοβ δεν ήταν ο μόνος αυτόμολος που ενημέρωνε τη σοβιετική στρατιωτική ηγεσία για ό,τι έμελλε να γίνει από στιγμή σε στιγμή.
Ο στρατάρχης Ζούκωφ γράφει στα απομνημονεύματά του: «Περίπου στις 12 τη νύχτα της 21ης Ιουνίου ο διοικητής της περιοχής Κιέβου Μ. Π. Κιρπονός, που βρισκόταν στο σταθμό διοίκησης του Τέρνοπολ ανέφερε τηλεφωνικώς ότι εκτός από έναν αυτόμολο, για τον οποίο ειδοποίησε ο στρατηγός Μ. Α. Πουρκάεφ, στις μονάδες μας παρουσιάστηκε ένας ακόμα Γερμανός στρατιώτης του 222ου Συντάγματος πεζικού της 74ης μεραρχίας πεζικού.
Πέρασε το ποτάμι κολυμπώντας, παρουσιάστηκε στους παραμεθόριους φρουρούς και μας είπε ότι στις 4 η ώρα τα γερμανικά στρατεύματα θα αρχίσουν επίθεση». Παρόμοια μηνύματα περί επικείμενης επίθεσης των γερμανικών δυνάμεων έρχονταν από παντού στη σοβιετική στρατιωτική διοίκηση.
Άλλωστε, μια τέτοιου είδους κίνηση προετοιμασίας της γερμανικής πολεμικής μηχανής δεν ήταν δυνατόν να κρυφτεί. Γι' αυτό και δόθηκε διαταγή τα παραμεθόρια σοβιετικά στρατεύματα να βρίσκονται σε πολεμική ετοιμότητα. «Μετά το θάνατο του Ι. Β. Στάλιν - σημειώνει ο Ζούκωφ - κυκλοφόρησε η εκδοχή ότι ορισμένοι διοικητές και τα επιτελεία τους, τη νύχτα στις 22 Ιουνίου, χωρίς να υποπτεύονται τίποτα, κοιμούνταν ήσυχα ή διασκέδαζαν αμέριμνα. Αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η τελευταία ειρηνική νύχτα ήταν τελείως διαφορετική».
Βλ Catherine Merridale: «Ο πόλεμος του Ιβάν», εκδόσεις «Ιωλκός», σελ. 151 & Στρατάρχης Γ. Κ. Ζούκωφ: «Αναμνήσεις και Στοχασμοί», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», τόμος 1ος, σελ. 301

Η Ημέρα της Νίκης, ήταν τόσο μακριά | Σαν μια σπίθα που συρρικνώθηκε στην ξεθωριασμένη φωτιά.
Τα βέρστια υπήρχαν, κάηκαν και ξεσκονίστηκαν, —
Κάναμε ότι μπορούσαμε για να επισπεύσουμε αυτή τη μέρα.
Ρεφραίν: Αυτή η Ημέρα της Νίκης Κορεσμένη με τη μυρωδιά του μπαρουτιού, Είναι μια γιορτή
Με γκρίζες τρίχες στους κροτάφους | Είναι χαρά Με δάκρυα στα μάτια, Ημέρα της Νίκης!
Ημέρα της Νίκης! Ημέρα της Νίκης!
Μέρες και νύχτες σε ανοιχτά καμίνια
Η Μητέρα Πατρίδα ξόδεψε, άγρυπνη Μέρες και νύχτες πολεμούσαμε σε σκληρή μάχη,
Κάναμε ότι μπορούσαμε για να επισπεύσουμε αυτή την ημέρα.
(Ρεφραίν) Γεια, Μητέρα, δεν ήρθαν όλοι μας πίσω...
Εύχομαι να τρέχω ξυπόλυτος στη δροσιά. Τη μισή Ευρώπη, περάσαμε τη μισή Γη.
Κάναμε ότι μπορούσαμε για να επισπεύσουμε αυτή την ημέρα... Velissarios Kossivakis

Αλήθειες και ψέματα

Πλαστογράφοι της Ιστορίας από κοινού με το πολιτικό κατεστημένο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ ανακήρυξαν την 23η Αυγούστου μέρα μνήμης κατά των ολοκληρωτικών καθεστώτων φασισμού και κομμουνισμού. Εξομοιώνουν τον κομμουνισμό με το φασισμό και βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τον Στάλιν με τον Χίτλερ.
Μαζί οι «φιλελεύθεροι», οι σοσιαλδημοκράτες, οι Οικολόγοι - Πράσινοι και ναζιστικά απολιθώματα πήραν αυτή την αντιδραστική επαίσχυντη απόφαση.

Λένε ότι το φασιστικό άξονα, που εξαπέλυσε πρώτος τον πόλεμο, τον νίκησε –δήθεν η δημοκρατία. Και όταν οι πολιτικοί ηγέτες των καπιταλιστικών κρατών μιλούν για δημοκρατία, δεν εννοούν τη δημοκρατία όπου κάνουν κουμάντο οι πολλοί, οι λαοί, αλλά αυτή όπου κάνει κουμάντο το κεφάλαιο.
Γι' αυτό και λένε ότι δε νίκησε παντού σ' όλη την Ευρώπη η δημοκρατία, αφού μια σειρά χωρών υποδουλώθηκαν στον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό.
Γι' αυτό και πανηγυρίζουν για την επανένωση της Ευρώπης μετά την «πτώση του τείχους». Την επανένωση στις αξίες της ελευθερίας και δημοκρατίας, δηλαδή της ιμπεριαλιστικής ελευθερίας και δημοκρατίας. Γι' αυτό και καθιέρωσαν αυτή τη μαύρη για τους λαούς της Ευρώπης μέρα.

Μιλούν για την ελευθερία και δημοκρατία που κατέκτησαν οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες με την αντεπανάσταση και την ίδια ώρα εντείνονται οι διώξεις σ' αυτές τις χώρες κατά των κομμουνιστών, Κομμουνιστικά Κόμματα είναι στην παρανομία ενώ οι συνεργάτες των Γερμανών, όπως στις Βαλτικές χώρες, αναδεικνύονται σε εθνικούς ήρωες.

Επιχειρούν να σβήσουν από την Ιστορία το ρόλο των λαϊκών κινημάτων στην οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ενάντια στην κατοχή της χιτλερικής συμμαχίας, το ρόλο των λαϊκών κινημάτων ενάντια στο φασισμό σε κάθε χώρα, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξήγαγε η αστική τάξη, το ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, όπως στην Ελλάδα, όπου υπήρξε εμπνευστής, ψυχή και οργανωτής της Εθνικής Αντίστασης.

Η ΕΡΤ προβάλει κάθε χρονιά -ως έργο δικής της παραγωγής, το γνωστό αντικομμουνιστικό, βρώμικο κατασκεύασμα ως ντοκιμαντέρ, ισάξιο των κατασκευασμάτων του πληρωμένου αντικομμουνισμού, που σκαρώνουν στα υπόγεια της CIA, του BBC και των κάθε είδους άντρων της παραπληροφόρησης, της κατασκευής «γεγονότων» και άλλων κατορθωμάτων του γκαιμπελισμού.
Ο κομμουνισμός και ο φασισμός -λέει, έχουν κοινή ιδεολογική βάση και αυτή είναι η δουλειά στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Ως αψευδή ...μάρτυρα γι' αυτό η ΕΤ1 επικαλείται τον Τσόρτσιλ!
Η ρίζα των ...εγκλημάτων του «σταλινισμού» βρίσκεται στη θεωρία των Μαρξ και Ενγκελς. Ο Στάλιν αρνήθηκε την αντιχιτλερική συμμαχία που ζητούσαν η Αγγλία και οι ΗΠΑ. Το φασισμό νίκησαν οι Τσόρτσιλ - Ρούσβελτ.
Στο κατάπτυστο αυτό κατασκεύασμα αναφέρεται το γνωστό παραμύθι ότι η Σοβιετική Ενωση παρέδωσε την Πολωνία στους Γερμανούς, ότι η Σοβιετική Ενωση αρνήθηκε τη σύναψη αντιχιτλερικού συμφώνου, ότι η Σοβιετική Ενωση επιτέθηκε κατά της ...δημοκρατικής και φιλειρηνικής Φινλανδίας! Η Ιστορία είναι τελείως διαφορετική. Ας την παρακολουθήσουμε.

Τι ήταν ο πόλεμος;

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αποτέλεσμα της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αλλά και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 1929 - 1933, που, παρά την όποια μικρή αναζωογόνηση στη δεκαετία του '30 δεν ξεπεράστηκε.
Ο πόλεμος, ως διέξοδος, αποτελούσε το μέσο για το εδαφικό ξαναμοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στις τότε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και πρώτ' απ' όλα στόχευε στη συντριβή του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, της ΕΣΣΔ, και στην ανατροπή του σοσιαλισμού, ώστε να ξανακερδίσουν ένα χαμένο κρίκο στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.

Πώς προετοιμάστηκε ο πόλεμος; Πώς ξαναξεπήδησε από την ηττημένη μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία το νέο και πιο βάρβαρο αιματηρό μακελειό που γνώρισε η ανθρωπότητα; Πώς η Γερμανία μετά από τους βαρείς όρους μετά την ήττα της και κυρίως την απαγόρευση να εξοπλίζεται, κατάφερε να αναπτύξει αυτήν την τεράστια πολεμική μηχανή; Οι απαντήσεις σε όλα αυτά, που αποτελούν ιστορικά γεγονότα, αλλά χρήσιμα, για να εξάγονται αναγκαία συμπεράσματα για την ταξική φύση του καπιταλισμού, βοηθούν να αντιληφθούμε όχι μόνο το πώς δημιουργούνται οι προϋποθέσεις εξαπόλυσης του πολέμου, αλλά σ' ένα βαθμό να προβλέπουμε κιόλας. Με δεδομένο ότι ο πόλεμος είναι σύμφυτος με το εκμεταλλευτικό σύστημα.

Η Γερμανία, παρά το ότι είχε ηττηθεί στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά την επιβολή σκληρών όρων με τη συνθήκη των Βερσαλλιών από τους νικητές (Αγγλία, Γαλλία), εξακολουθούσε να είναι ιμπεριαλιστική δύναμη. Η Αγγλία και η Γαλλία γνώριζαν ότι η Γερμανία μπορούσε πάλι να προπορευτεί απ' τις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Ετσι θα έπρεπε λογικά οι αστικές τάξεις της Αγγλίας και της Γαλλίας με όλες τους τις δυνάμεις να εμποδίσουν την οικονομική αναγέννηση και τη στρατιωτική ανάπτυξη της Γερμανίας. Αλλά έκαναν εντελώς το αντίθετο, και εδώ αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά, ότι η ταξική αλληλεγγύη συνυπάρχει με τους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου, πολύ δε περισσότερο που τώρα υπήρχε και ο κοινός εχθρός, ο μπολσεβικισμός. Οχι μόνο ως ιδεολογία και πολιτική, αλλά ως κρατική οντότητα και οργάνωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στην Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.

Ετσι συνέβαλαν τα μέγιστα για την αναγέννηση της οικονομικής και πολεμικής ισχύος της Γερμανίας. Απ' το 1924 - 1925 τα καπιταλιστικά κράτη της Δυτικής Ευρώπης εφάρμοσαν μια τέτοια πολιτική. Η Γερμανία ανορθώθηκε οικονομικά με τα σχέδια Ντοζ (1924) και Γιανκ (1929), τα οποία εμπνεύστηκαν κι έθεσαν σε εφαρμογή οι κύριοι εκπρόσωποι του αμερικανικού και του αγγλογαλλικού χρηματιστικού κεφαλαίου. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο που με την εφαρμογή αυτών των σχεδίων τα μεγαλύτερα αμερικανικά μονοπώλια («Στάνταρντ Οϊλ», «Τζένεραλ Ελέκτρικ», «Τζένεραλ Μότορς», «Ιντερνάσιοναλ Τέλεγκραφ εντ Τέλεφον Κόμπανι», «Φορντ», «Ανακόντα» κ.λπ.) διεισδύσανε στη γερμανική βιομηχανία με τη μέθοδο των απευθείας επενδύσεων. Στην καθαρά πολεμική παραγωγή, η πρόοδος της ναζιστικής Γερμανίας, χάρη στα ξένα κεφάλαια, υπήρξε εντυπωσιακή. Στα χρόνια 1933 - '39 τα πολεμικά έξοδα της Γερμανίας αυξήθηκαν περισσότερο από 12 φορές, ενώ η γερμανική πολεμική παραγωγή αυξήθηκε 22 φορές. Οι ένοπλες δυνάμεις της την 1η Σεπτέμβρη του 1939 έφταναν τα 4,6 εκατομ. άνδρες και διέθεταν 26 χιλ. πυροβόλα και όλμους, 3,2 χιλ. άρματα μάχης, 4,4 χιλ. πολεμικά αεροπλάνα, 115 πολεμικά πλοία (από αυτά 57 υποβρύχια).

Σχεδίαζαν κατάληψη και μοίρασμα της ΕΣΣΔ

Το βασικό περιεχόμενο των διεθνών εξελίξεων καθοριζόταν βασικά από την αντίθεση ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό, που εκφραζόταν ως αντίθεση ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και τα καπιταλιστικά κράτη. Οι αστικές κυβερνήσεις επιδίωκαν να τσακίσουν το σοσιαλισμό. Απ' αυτό το σκοπό καθοδηγούνταν και στο γερμανικό ζήτημα οι κυβερνήσεις των νικηφόρων κρατών. Τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, μετά την αποτυχία της στρατιωτικής επέμβασής τους κατά του σοβιετικού κράτους, στα πρώτα δύο χρόνια μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, δεν εγκατέλειψαν τα σχέδιά τους για την εξόντωση του σοσιαλισμού με την ένοπλη βία. ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία συνέχισαν να καταστρώνουν σχέδια για νέες αντισοβιετικές πολεμικές περιπέτειες. Και προσπαθώντας να βρουν τις απαραίτητες στρατιωτικές δυνάμεις για να πραγματοποιήσουν αυτά τους τα σχέδια έστρεψαν την προσοχή τους προς τη Γερμανία.

Η Γερμανία με τη μεγάλη στρατιωτική και οικονομική της ισχύ, με την ικανότητά της να παραθέσει στο μέτωπο σημαντικό στρατό, με τη μιλιταριστική της παράδοση, ήταν ικανή να εξαπολύσει πόλεμο για την καταστροφή της ΕΣΣΔ.

ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία σχεδίαζαν την υποκίνηση ενός πολέμου Γερμανίας και Ιαπωνίας κατά της ΕΣΣΔ με σκοπό να λύσουν δύο ζητήματα: Με τις Γερμανία και Ιαπωνία να εξαφανίσουν τη Σοβιετική Ενωση αλλά και να εξασθενίσουν Γερμανία και Ιαπωνία με έναν παρατεταμένο εξοντωτικό πόλεμο.

Έτσι διαμορφώθηκαν δύο μεγάλες και επικίνδυνες πολεμικές εστίες: Η Γερμανία στην Ευρώπη, η Ιαπωνία στην Απω Ανατολή. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, αφού δυνάμωσε αρκετά, με πρόσχημα την εξάλειψη της αδικίας, που δημιούργησαν οι αποφάσεις της Συνθήκης των Βερσαλιών (συνθήκη που θεσμοθετούσε τα αποτελέσματα του Α' Παγκόσμιου Πολέμου ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές), άρχισε να αξιώνει το ξαναμοίρασμα του κόσμου προς όφελός του. Η εγκαθίδρυση στη Γερμανία, το 1933, του ναζισμού, μιας ωμής δικτατορίας του τρόμου και των διωγμών, και ας είχε ανέβει στην κυβερνητική εξουσία με κοινοβουλευτική μορφή (τα μονοπώλια είχαν επιλέξει τον Χίτλερ για την εξουσία), μετέβαλε αυτή τη χώρα σε δύναμη κρούσης του ιμπεριαλισμού, που στρεφόταν, κατά πρώτο λόγο, ενάντια στην ΕΣΣΔ. Σ' αυτή την κατεύθυνση έδιναν συμβουλές οι Αγγλογάλλοι και οι Αμερικάνοι, ακόμη και ως προς το σχέδιο επίθεσης. Αρχικά στην Πολωνία, μετά στην Τσεχοσλοβακία και από κει στην ΕΣΣΔ.

Αλλά τα σχέδια του γερμανικού ιμπεριαλισμού δεν περιορίζονταν μόνο στην υποδούλωση των λαών της Σοβιετικής Ένωσης. Το πρόγραμμα της παγκόσμιας κυριαρχίας τους πρόβλεπε τη μετατροπή της Γερμανίας σε κέντρο μιας γιγαντιαίας αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας, που η εξουσία και η επιρροή της θα απλώνονταν σε ολόκληρη την Ευρώπη και στα πιο πλούσια μέρη της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής. Και τότε τα πετρέλαια και οι δρόμοι τους αποτελούσαν ισχυρό δέλεαρ για κατακτήσεις εδαφών και πόλεμο.

Η συντριβή και η κατάκτηση της Σοβιετικής Ένωσης, με σκοπό την εξαφάνιση πρώτα απ' όλα του κέντρου του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, καθώς και η διεύρυνση του «ζωτικού χώρου» του γερμανικού ιμπεριαλισμού, υπήρξε η βασικότερη πολιτική επιδίωξη του ναζιστικού καθεστώτος και ταυτόχρονα η βασικότερη προϋπόθεση για την παραπέρα επιτυχή ανάπτυξη της επιδρομής σε παγκόσμια κλίμακα.
Το ξαναμοίρασμα του κόσμου και την εγκαθίδρυση «νέας τάξης» επιδίωκαν, επίσης, και οι ιμπεριαλιστές της Ιταλίας και της Ιαπωνίας. Οι κυβερνήσεις των άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών, ΗΠΑ, Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας, ακολουθούσαν πολιτική συνωμοσίας με τον Χίτλερ ενάντια στην ΕΣΣΔ.

Η προετοιμασία του πολέμου

Στη δεκαετία του 1930 η χιτλερική κυβέρνηση επιδόθηκε σε μια διπλωματική, στρατηγική και οικονομική προπαρασκευή του παγκόσμιου πολέμου. Τον Οκτώβρη του 1933 η Γερμανία εγκατέλειψε τη Διάσκεψη της Γενεύης του 1932 -1945 για τον αφοπλισμό και κατέθεσε δήλωση αποχώρησης από την Κοινωνία των Εθνών. Στις 16 Μάρτη 1935 ο Χίτλερ παραβίασε τα άρθρα, τα σχετικά με τον πόλεμο, που περιλαμβάνονταν στη Συνθήκη Ειρήνης των Βερσαλιών του 1919 και κήρυξε στη χώρα γενική επιστράτευση. Το Μάρτη του 1936 τα γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη της Ρηνανίας. Το Νοέμβρη του 1936 η Γερμανία και η Ιαπωνία υπέγραψαν το «αντικομμουνιστικό σύμφωνο» (ενάντια στη Γ' Διεθνή), στο οποίο το 1937 προσχώρησε και η Ιταλία. Η δραστηριοποίηση των επιθετικών δυνάμεων του ιμπεριαλισμού οδήγησε σε μια σειρά διεθνείς πολιτικές κρίσεις και τοπικούς πολέμους. Με τους επιθετικούς πολέμους, με την εισβολή της Ιαπωνίας στην Κίνα (άρχισε το 1931), την εισβολή της Ιταλίας στην Αιθιοπία (1935 - 1936) και τη γερμανοϊταλική επέμβαση στην Ισπανία (1936 - 1939) τα φασιστικά κράτη δυνάμωσαν τις θέσεις τους σε Ευρώπη, Αφρική και Ασία. Η Γερμανία επωφελούμενη από την πολιτική της «μη επέμβασης» που ακολουθούσαν η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, κατέλαβε το Μάρτη του 1938 την Αυστρία και άρχισε να προετοιμάζει επίθεση κατά της Τσεχοσλοβακίας. Η Τσεχοσλοβακία, όμως, διέθετε έναν καλά οργανωμένο στρατό, που στηριζόταν στο ισχυρό σύστημα οχύρωσης των συνόρων. Εκτός από αυτό, τα σύμφωνα με τη Γαλλία το 1924 και με την ΕΣΣΔ το 1935 πρόβλεπαν στρατιωτική βοήθεια αυτών των κρατών στην Τσεχοσλοβακία.

Εξάλλου, η Σοβιετική Ένωση δεν παρέλειπε να δηλώνει, όποτε αυτό της επιτρεπόταν, ότι ήταν έτοιμη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της και να προσφέρει στην Τσεχοσλοβακία στρατιωτική βοήθεια, ακόμα και στην περίπτωση που το παράδειγμά της δε θα το ακολουθούσε και η Γαλλία.

Παρ' όλα αυτά η κυβέρνηση Ε. Μπένες της Τσεχοσλοβακίας δε δέχτηκε τη βοήθεια της ΕΣΣΔ. Αποτέλεσμα της συμφωνίας του Μονάχου, του 1938, ήταν να προδώσουν, η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, την Τσεχοσλοβακία στη Γερμανία και επιπλέον να συμφωνήσουν για την κατάληψη, από τη Γερμανία, της περιοχής των Σουδητών, υπολογίζοντας με τον τρόπο αυτό να ανοίξουν στη φασιστική Γερμανία «το δρόμο προς Ανατολάς». Ετσι, λύθηκαν πια τα χέρια της φασιστικής ηγεσίας για την επίθεση.

Προς το τέλος του 1938 η Γερμανία άρχισε διπλωματική επίθεση κατά της Πολωνίας, δημιουργώντας τη λεγόμενη κρίση του Γκντανσκ, που σήμαινε ότι, με το πρόσχημα των αξιώσεων για την εξάλειψη των «αδικιών της Συνθήκης Ειρήνης των Βερσαλιών», σχετικά με την ελεύθερη ζώνη της πόλης Γκντανσκ, προσπαθούσαν να πραγματοποιήσουν εισβολή κατά της Πολωνίας. Ετσι η Γερμανία δημιούργησε μια προβοκάτσια για να εισβάλει στην Πολωνία. Στις 31 Αυγούστου του 1939 το βράδυ, όλοι οι γερμανικοί ραδιοσταθμοί ανακοίνωσαν πως τάχα οι Πολωνοί είχαν επιτεθεί αιφνιδιαστικά εναντίον της γερμανικής πόλης Γκλάιβιτς, πως κατέλαβαν το ραδιοσταθμό και είχαν με­ταδώσει έκκληση για πόλεμο εναντίον της Γερμανίας. Η προκλητική αυτή σκηνοθεσία που σκάρωσαν οι Γερμανοί φασίστες με την καθοδήγηση του αρχηγού της μυστικής αστυνομίας, Χίμλερ, είχε σκοπό να εξαπατήσει την παγ­κόσμια κοινή γνώμη και να δικαιολογήσει την ύπουλη επίθεση που είχε προε­τοιμάσει η Γερμανία. Τα ξημερώματα της 1ης Σεπτέμβρη 1939 εισβάλλει στην Πολωνία.

Και οι ΗΠΑ; Κήρυξαν στάση «ουδετερότητας»!! Και οι Αγγλογάλλοι; «Κήρυξαν» τον πόλεμο κατά της Γερμανίας, αλλά δεν τον έκαναν και στην πράξη!!! («παράξενος πόλεμος» ονομάστηκε)... Επί περίπου ένα χρόνο τον είχαν κηρυγμένο, δίχως να τον διεξάγουν...

Προηγουμένως η κυβέρνηση της Πολωνίας διαπραγματευόταν με τον Χίτλερ, έτοιμη και πρόθυμη να χτυπήσει μαζί του τη Σοβιετική Ενωση! Αλλά η συμφωνία χάλασε στο θέμα του Γκντανσκ, που ο Χίτλερ ζητούσε να προσαρτήσει, και στο «διάδρομο» στην Πομερανία. Τότε η αστική τάξη της Πολωνίας, για να προστατευθεί από τη Γερμανία, άρχισε να κάνει «Σύμφωνα» με τους Αγγλογάλλους, ενώ αρνήθηκε να κάνει «Σύμφωνο» με τη Σοβιετική Ενωση, όπως της ζητούσε, για κοινή πάλη κατά της χιτλερικής επιδρομής. Και, τελικά, την έπαθε τόσο από τους Γερμανούς, όσο και από τους Αγγλογάλλους...

Η Γερμανία επελαύνει...

Το Μάρτη του 1939 η Γερμανία κατέλαβε ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία. Στη συνέχεια κατέλαβε την περιοχή Μέμελ της Λετονίας και επέβαλε στη Ρουμανία υποδουλωτικό «οικονομικό» σύμφωνο.
Η Ιταλία τον Απρίλη του 1939 κατέλαβε την Αλβανία. Σαν απάντηση στη διεύρυνση της φασιστικής εισβολής, οι κυβερνήσεις Μεγάλης Βρετανίας και Γαλλίας για να περιφρουρήσουν τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντά τους στην Ευρώπη, υποσχέθηκαν «εγγυήσεις ανεξαρτησίας» σε Πολωνία, Ρουμανία, Ελλάδα και Τουρκία. Η Γαλλία ανέλαβε, επιπλέον, την υποχρέωση να δώσει στρατιωτική βοήθεια στην Πολωνία σε περίπτωση επίθεσης της Γερμανίας εναντίον της. Τον Απρίλιο - Μάιο του 1939 η Γερμανία κατάγγειλε την αγγλοαμερικανική ναυτική συμφωνία του 1935, ακύρωσε το σύμφωνο μη επίθεσης με την Πολωνία, που υπογράφτηκε το 1934 και έκλεισε με την Ιταλία το λεγόμενο Χαλύβδινο σύμφωνο, με βάση το οποίο η ιταλική κυβέρνηση υποχρεωνόταν να βοηθήσει τη Γερμανία, αν αυτή εμπλακεί σε πόλεμο με τις δυτικές δυνάμεις.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, οι κυβερνήσεις της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, κάτω από το φόβο της παραπέρα ισχυροποίησης της Γερμανίας, άρχισαν διαπραγματεύσεις με την ΕΣΣΔ που έγιναν στη Μόσχα το καλοκαίρι του 1939.
Αλλά δε δέχτηκαν την υπογραφή συμφωνίας, που πρότεινε η ΕΣΣΔ και που μιλούσε για κοινό αγώνα κατά των φασιστών επιδρομέων. Προτείνοντας, μάλιστα, στη Σοβιετική Ενωση να αναλάβει μονομερείς υποχρεώσεις να βοηθήσει οποιοδήποτε Ευρωπαίο γείτονα σε περίπτωση επίθεσης εναντίον του, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία ήθελαν να παρασύρουν την ΕΣΣΔ σε πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και να την αφήσουν ύστερα να αγωνίζεται μόνη της.
Οι διαπραγματεύσεις του Αυγούστου 1939 δεν έδωσαν κανένα αποτέλεσμα γιατί το Παρίσι και το Λονδίνο τορπίλιζαν κάθε φορά τις σοβιετικές εποικοδομητικές προτάσεις. Την ώρα που οδηγούσε τις διαπραγματεύσεις της Μόσχας σε αποτυχία, η αγγλική κυβέρνηση ερχόταν σε μυστικές επαφές με τους χιτλερικούς, μέσω του πρεσβευτή τους στο Λονδίνο Χ. Ντίρκσεν, επιδιώκοντας να πετύχει συμφωνία για το ξαναμοίρασμα του κόσμου σε βάρος της ΕΣΣΔ.
Η πολιτική αυτή προκαθόρισε τη ματαίωση των διαπραγματεύσεων της Μόσχας και έθεσε τη Σοβιετική Ενωση μπροστά στον άμεσο κίνδυνο επίθεσης της φασιστικής Γερμανίας.

Ισχυρή στήριξη πρόσφερε στην ενίσχυση της Γερμανίας και της Ιταλίας το Βατικανό, που συστάθηκε ως κράτος το 1929 από τον Μουσολίνι. Το Βατικανό αναγνώρισε αμέσως το Γ΄ Ράιχ. Στο πρόσωπο της Γερμανίας έβλεπε τη δύναμη που θα συντρίψει τη Σοβιετική Ενωση. Γι' αυτό, όταν η Γερμανία κατέλαβε την Καθολική Πολωνία, το Βατικανό δεν αντέδρασε. Το ίδιο έκανε και για το ολοκαύτωμα των Εβραίων.

Στην Κροατία, η Καθολική Εκκλησία ήταν από τους φανατικούς υποστηρικτές των Γερμανών κατακτητών. Παροιμιώδεις έχουν μείνει οι σφαγές που διέπραξε εναντίον αγωνιστών Κροατών.
Ανάλογος ήταν και ο ρόλος της Εκκλησίας στην Ισπανία, εναντίον του Δημοκρατικού Στρατού στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου (1936 - 1939).
Το Βατικανό φυγάδευσε ηγέτες των ναζί στις ΗΠΑ και στην Αργεντινή μετά τη συντριβή της Γερμανίας, ενώ σε όλη τη διάρκεια του πολέμου επέμενε να δημιουργηθεί ενιαίο καπιταλιστικό μέτωπο κατά της ΕΣΣΔ.

Κατά τη σύγκρουση ΕΣΣΔ - Φινλανδίας (30 Νοέμβρη 1939 - 12 Μάρτη 1940), οι Αγγλογάλλοι οργάνωσαν πολεμική επιχείρηση εναντίον των στρατευμάτων της Σοβιετικής Ενωσης. Επενέβησαν στη Φινλανδία με μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις. Στα τέλη του 1939 σχεδίασαν το βομβαρδισμό των σοβιετικών εγκαταστάσεων πετρελαίου στο Μπατούμ. Και ενώ ο «Αξονας» κατακτούσε χώρες, οι ΗΠΑ κήρυσσαν «ουδετερότητα».

Μια αναπόφευκτη τακτική

Μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση, η ΕΣΣΔ επιμένει στην αναγκαιότητα συμφωνίας με Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία, προκειμένου να αντιμετωπιστεί όσο μπορούσε η εξελισσόμενη σε παγκόσμιο πόλεμο πραγματικότητα, με βασικό πεδίο το έδαφος της Ευρώπης. Οι κυβερνήσεις της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας άρχισαν διαπραγματεύσεις με την ΕΣΣΔ που έγιναν στη Μόσχα το καλοκαίρι του 1939. Βεβαίως στόχευαν, όχι στο να υπογράψουν συμφωνία, αλλά κωλυσιεργώντας στις διαπραγματεύσεις να επιταχύνουν την επίθεση της Γερμανίας στην ΕΣΣΔ. Ετσι δε δέχτηκαν την υπογραφή συμφωνίας, που πρότεινε η ΕΣΣΔ και που μιλούσε για κοινό μέτωπο κατά των ναζιστών. Πρότειναν μάλιστα στη Σοβιετική Ενωση να αναλάβει μονομερείς υποχρεώσεις να βοηθήσει οποιοδήποτε Ευρωπαίο γείτονά της σε περίπτωση επίθεσης εναντίον του. Επιδίωξή τους μ' αυτήν την τακτική ήταν να παρασύρουν την ΕΣΣΔ σε πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και να την αφήσουν μόνη της. Ετσι δεν επήλθε συμφωνία.

Η Σοβιετική Ενωση μπροστά στον άμεσο κίνδυνο επίθεσης της ναζιστικής Γερμανίας και έχοντας προβλέψει το αναπόφευκτο του πολέμου, αφού δεν ευοδώθηκαν οι διαπραγματεύσεις υπογραφής συμφωνίας με τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία, οδηγείται στην υπογραφή του προτεινόμενου, από τη Γερμανία, σύμφωνου μη επίθεσης, του γνωστού και ως συμφώνου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ. Σκοπός της από άποψη τακτικής ήταν να καθυστερήσει όσο γίνεται περισσότερο τη ναζιστική επίθεση ενάντιά της και να προετοιμαστεί επίσης όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένα για την αντιμετώπιση του πολέμου της Γερμανίας ενάντιά της. Αυτή η επιλογή ήταν αναπόφευκτη και με μια έννοια επιβλήθηκε από την τακτική των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η υπογραφή στις 23 Αυγούστου 1939 του σοβιετικογερμανικού συμφώνου είχε τη δική του συμβολή ώστε, παρά τους υπολογισμούς των πολιτικών του ενός ιμπεριαλιστικού συνασπισμού (Γαλλίας - Βρετανίας), αλλά και των ΗΠΑ, ο παγκόσμιος πόλεμος να αρχίσει με τη σύγκρουση στους κόλπους του καπιταλιστικού κόσμου.

Συμπέρασμα

Τα ιμπεριαλιστικά κράτη συμμετείχαν ενεργά στην προετοιμασία του πολέμου. Αυτή τους η ετοιμότητα φαίνεται παντοτινή, αφού είναι αναπόσπαστο τμήμα της δράσης τους, όταν δεν μπορούν να λύσουν τις οξύτατες αντιθέσεις τους με προσωρινούς συμβιβασμούς. Αλλά είχαν και ένα κοινό κίνητρο, την ανατροπή του σοσιαλισμού και την καταστροφή της ΕΣΣΔ.

Βεβαίως ακόμη και σήμερα που φαίνονται ανίκητοι, λόγω της ανατροπής του σοσιαλισμού, δεν είναι. Οι λαοί όταν θέλουν μπορούν να τους συντρίψουν, όταν βεβαίως η αντιιμπεριαλιστική πάλη σε κάθε κράτος, μαζί με τη διεθνή αντιιμπεριαλιστική πάλη, αξιοποιήσουν και τις αντικειμενικές συνθήκες της κρίσης που δε θα επιτρέπει στα κράτη να εξουσιάζουν, που δε θα θέλουν οι μάζες να εξουσιάζονται από το χρηματιστικό κεφάλαιο, και η επαναστατική τους δράση θα οδηγείται από την επαναστατική πρωτοπορία σε κάθε κράτος προς τη λαϊκή εξουσία.

ΠΕΑΕΑ ΔΣΕ

Με αφορμή την επέτειο των 80 χρόνων της εισβολής της ναζιστικής Γερμανίας στην ΕΣΣΔ, η Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ) τιμά «το σοβιετικό λαό και στρατό, το πρώτο εργατικό κράτος στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, που κατάφερε να συντρίψει το ναζισμό – φασισμό στην Ευρώπη, να καθορίσει την εξέλιξη του πολέμου, να εμπνεύσει τα απελευθερωτικά αντιστασιακά κινήματα όπου γης».

«Η ναζιστική Γερμανία υπολόγιζε ότι μέσα σε λίγες βδομάδες θα είχε συντρίψει τη Σοβιετική Ένωση. Έπεσε έξω αφού αποδείχτηκε ότι ήταν καταλυτική η συμβολή της ΕΣΣΔ στη Νίκη, η οποία εδραζόταν στην εργατική σοβιετική σοσιαλιστική εξουσία, στον πρωταγωνιστικό ρόλο των λαϊκών μαζών, της εργατικής τάξης, στο ρόλο του ΚΚ ως επαναστατικής εργατικής πρωτοπορίας.

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Για την επέτειο των 80 χρόνων από την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην ΕΣΣΔ.

Την 22^η Ιουνίου του 1941 πάνω από 3 εκ. γερμανοί στρατιώτες πέρασαν τα σοβιετικά σύνορα, με την υποστήριξη πάνω από 3.600 αρμάτων μάχης, 600.000 μηχανοκίνητων οχημάτων, 7.000 πυροβόλων και 2.500 αεροπλάνων. Η ναζιστική Γερμανία υπολόγιζε ότι μέσα σε λίγες βδομάδες θα είχε συντρίψει τη Σοβιετική Ένωση. Έπεσε έξω αφού αποδείχτηκε ότι ήταν καταλυτική η συμβολή της ΕΣΣΔ στη Νίκη, η οποία εδραζόταν στην εργατική σοβιετική σοσιαλιστική εξουσία, στον πρωταγωνιστικό ρόλο των λαϊκών μαζών, της εργατικής τάξης, στον ρόλο του ΚΚ ως επαναστατικής εργατικής πρωτοπορίας.

Η ΕΣΣΔ αντιμετώπισε τις δυνάμεις του Άξονα στην ηπειρωτική Ευρώπη μόνη της επί 2 ολόκληρα χρόνια. Έδωσε 20 εκατομ. νεκρούς σε μάχιμο και άμαχο πληθυσμό, ενώ συνολικά τα θύματα υπολογίζονται σε περίπου 30 εκατομ. μαζί με τους ανάπηρους και τους τραυματίες, ενώ η Μ. Βρετανία είχε 375 χιλ νεκρούς και οι ΗΠΑ 405 χιλ.
Σε σωρούς ερειπίων μετατράπηκαν 1.710 πόλεις της ΣΕ, κάηκαν 70 χιλιάδες χωριά.

Η εποποιία της ΣΕ συντελέστηκε πάνω στην ύπαρξη ισχυρών θεμελίων, που μπήκαν μέσα σε λίγα χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Στηρίχτηκε στην σοσιαλιστική οικονομία. Ο Κόκκινος Στρατός πάτησε γερά πάνω στις βάσεις μιας πανίσχυρης πολεμικής οικονομίας που οικοδομήθηκε από την εργατική εξουσία, με τα πλεονεκτήματα που προσφέρουν η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας.

Στηρίχτηκε στο ρόλο του ΚΚ Μπολσεβίκων, το οποίο με τη ναζιστική εισβολή μετατράπηκε σε συλλογικό καθοδηγητή και οργανωτή της αμυντικής- πολεμικής προσπάθειας, στην πρώτη γραμμή και στα μετόπισθεν. Το Κόμμα έδωσε 3 εκατομμύρια νεκρούς.

Δεν μπορεί να σταθεί η προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού πως ο σοβιετικός λαός έδρασε στον πόλεμο υπό την πίεση ενός αυταρχικού πολιτικού συστήματος. Η έκρηξη αυτενέργειας που έδειξε, η συνειδητή πειθαρχία, τέτοιες γιγάντιες στρατιωτικές επιχειρήσεις, όπως αυτές που διεξήγαγε ο Κόκκινος Στρατός, δεν μπορούν να υπάρξουν σε συνθήκες τρόμου σε βάρος του λαού, δίχως την ελεύθερη επιλογή του. Καμία πλαστογραφία δεν θα υποβαθμίσει ούτε θα σβήσει ποτέ τον απίστευτο ηρωισμό εκατομμυρίων ανθρώπων, των οικοδόμων του σοσιαλισμού.

Δεν μπορεί επίσης να αμαυρώσει τη μεγάλη σοβιετική εποποιία η επικίνδυνη προπαγάνδα της ΕΕ για εξίσωση φασισμού-κομμουνισμού που ενισχύει το φασισμό όπως βλέπουμε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες που γκρεμίζουν τα μνημεία των σοβιετικών απελευθερωτών ή στην Ουκρανία και τις Βαλτικές που αναβιώνουν οι ίδιες οι κυβερνήσεις το φασιστικό τέρας.

Η ανάρτηση της κόκκινης σημαίας στο Ράιχσταγκ, ο ρόλος της ΕΣΣΔ ήταν από τότε καρφί στο μάτι του ιμπεριαλισμού, ο οποίος σήμερα ασκεί ιδεολογική και πολιτική τρομοκρατία, με την αναστήλωση των χιτλερικών συμβόλων, τις διώξεις κομμουνιστών, τη στήριξη φασιστών, την παραχάραξη της Ιστορίας του Β΄ΠΠ, με την ΕΕ σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Επιδιώκουν να ξεχάσει ο κόσμος, να μη μάθουν ποτέ οι νέοι ότι στόχος των καπιταλιστικών δυνάμεων ήταν η Σοβιετική Ένωση, την οποία ήθελαν να εξαφανίσουν από προσώπου γης. Τη χώρα που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του πολέμου, μαζί με τα λαϊκά απελευθερωτικά κινήματα στις κατεχόμενες χώρες, από τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό του φασιστικού άξονα.

Ο διεθνής ιμπεριαλισμός δεν μπόρεσε ποτέ να ανεχθεί ότι η λήξη του πολέμου συνοδεύτηκε με το πέρασμα στο σοσιαλισμό μιας σειράς χωρών της Ευρώπης και της Ασίας. Το διεθνές σοσιαλιστικό σύστημα, ως αποτέλεσμα του Β΄ΠΠ, αποτελούσε το αντίπαλο δέος στο διεθνή καπιταλισμό, το καθοριστικό εμπόδιο στην εκμεταλλευτική δράση του, στα πολεμοκάπηλα σχέδιά του.
Ταυτόχρονα αποσιωπούν το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ κατέβαλε μεγάλες και πολύχρονες  προσπάθειες για να αποσοβηθεί η πολεμική έκρηξη, επειδή μόνο με πολιτική ειρήνης μπορούσε να οικοδομήσει τη σοσιαλιστική κοινωνία και δεν είχε κίνητρο για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, αφού είχε καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Η ΕΣΣΔ διεξήγαγε ένα δίκαιο πόλεμο τον οποίο δε ήθελε, αλλά τον προκάλεσε ο ιμπεριαλισμός.

Ο Β΄ ΠΠ όπως και ο Α΄ΠΠ γεννήθηκε από τη μήτρα του καπιταλιστικού συστήματος, ως αποτέλεσμα της όξυνσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής. Οι ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο από τη διεθνή καπιταλιστική κρίση του 1929-1933.

Σκοπός των ΗΠΑ, Αγγλίας, Γαλλίας ήταν να στρέψουν τη Γερμανία εναντίον της ΕΣΣΔ. Αναγκάστηκαν να συμμαχήσουν με την ΕΣΣΔ και παράλληλα επεξεργάζονταν νέες μορφές και μηχανισμούς υπονόμευσής της. Είναι γεγονός ότι η απόβαση στη Νορμανδία έγινε μόλις τον Ιούνη του 1944. Σκόπιμα καθυστερούσαν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ- Μ.Βρετανίας αναμένοντας την εξέλιξη στο Ανατολικό Μέτωπο.
Σκοπός τους ήταν να αποδυναμωθούν η ΕΣΣΔ και η Γερμανία, προκειμένου να κυριαρχήσουν και να επιβάλουν τους όρους τους.

Ο φασισμός στον Β΄ΠΠ υπήρξε μια εναλλακτική λύση για τη διάσωση του καπιταλιστικού συστήματος. Εμφανίστηκε σε όλες σχεδόν τις καπιταλιστικές χώρες, όχι μόνο στη Γερμανία και την Ιταλία. Στηρίχτηκε οικονομικά από το μεγάλο κεφάλαιο, εξ αιτίας και της διακηρυγμένης επιθετικότητάς του απέναντι στην ΕΣΣΔ.
Ο φασισμός είναι μια μορφή άσκησης της αστικής διακυβέρνησης, γι΄αυτό οι αστικές δυνάμεις πότε δείχνουν ανοχή και πότε στήριξη στο φασισμό, ανάλογα με τη συγκυρία και τις ανάγκες του καπιταλιστικού συστήματος.

Ο αγώνας κατά του φασισμού είναι αποτελεσματικός όταν διεξάγεται σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, και όχι όταν γίνεται από τη σκοπιά υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας, ούτε και των εθνικών πατριωτικών-αντιφασιστικών μετώπων, που δεν θίγουν καν τη μήτρα που τον γεννά, τα μονοπώλια, το κεφάλαιο. Ο πόλεμος και ο φασισμός είναι τέκνα του καπιταλισμού.

Δεν ήταν η αιτία του Β΄ ΠΠ, ο φασισμός ως κυβερνητική εξουσία. Άλλωστε και σήμερα που δεν υπάρχει ως τέτοια γίνονται περιφερειακοί ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι με καταστροφικές για τους λαούς συνέπειες. Οι αιτίες του πολέμου είναι πάντα οι ίδιες, το μοίρασμα και ξαναμοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των αγορών, των εδαφών, της γεωστρατηγικής ισχύος.

Με αφορμή την επέτειο των 80 χρόνων της εισβολής της ναζιστικής Γερμανίας στην ΕΣΣΔ τιμούμε το σοβιετικό λαό και στρατό, το πρώτο εργατικό κράτος στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, που κατάφερε να συντρίψει το ναζισμό- φασισμό στην Ευρώπη, να καθορίσει την εξέλιξη του πολέμου, να εμπνεύσει τα απελευθερωτικά αντιστασιακά κινήματα όπου γης.

Τιμούμε τα εκατομμύρια των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών σε όλες τις χώρες που έδωσαν τη ζωή τους για ένα καλύτερο κόσμο. Επίσης, τιμούμε τον μεγαλειώδη αντιστασιακό απελευθερωτικό ταξικό αγώνα στη χώρα μας, καθόλη τη δεκαετία του 1940, που αντλούσε δύναμη από τις νίκες του Κόκκινου Στρατού. Την εποποιία των ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΕΛΑΝ, Εθνικής Αλληλεγγύης, ΟΠΛΑ, τις οργανώσεις που δημιουργήθηκαν με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, στις οποίες συσπειρώθηκε η πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, με αιμοδότη καικαθοδηγητή το ΚΚΕ.

Η αστική τάξη της Ελλάδας μετά την απελευθέρωση ήθελε να τσακίσει το λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα για να επιβάλει την εξουσία της γιατί ο αστικός πολιτικός κόσμος δεν είχε λαϊκό έρεισμα. Αυτό επιχείρησε το Δεκέμβρη του 1944, με τις ένοπλες δολοφονικές επιθέσεις κατά του λαού της Αθήνας, που αντιμετώπισε σε άνισο αγώνα την στρατιωτική δύναμη Εγγλέζικων και εγχώριων αστικών δυνάμεων, οι οποίες στη συνέχεια εξαπέλυσαν όργιο τρομοκρατίας. Έτσι έγινε επιβεβλημένη η δημιουργία του ΔΣΕ που έγραψε τις πιο ηρωικές σελίδες της μεγαλύτερης ταξικής αναμέτρησης στην Ελλάδα.

Η πολύτιμη ιστορική εμπειρία δείχνει ότι η αντιφασιστική πάλη πρέπει να κατευθύνεται ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του για να ξεριζώσει οριστικά τις δυνάμεις που γεννούν και αναπαράγουν το φασισμό.

Σήμερα που η τεράστια όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μαζεύει σύννεφα πολέμου πάνω στους λαούς. Το ζούμε έντονα στην ευρύτερη περιοχή μας με τη συμμετοχή και της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική δράση.
Γι' αυτό η πάλη για την Ειρήνη απαιτεί αγώνα σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των μονοπωλίων, των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και την εξουσία τους. Παλεύουμε ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους των ΗΠΑ -ΝΑΤΟ -ΕΕ, για καμιά αλλαγή συνόρων που την πληρώνουν με το αίμα τους οι λαοί.
Παλεύουμε ενάντια στην μετατροπή της χώρας μας σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο. Να κλείσει η βάση της Σούδας και όλες οι βάσεις τωνΑμερικαΝΑΤΟϊκών, να επιστρέψουν οι φαντάροι από τις ξένες χώρες. Αγώνας στο δρόμο της αντεπίθεσης των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.