Συλλεκτική κασετίνα από την Εύα Φάμπα στο Αρχείο του ΚΚΕ αφιερωμένη στην Οκτωβριανή Επανάσταση

Μία νέα προσφορά έγινε στο Αρχείο του ΚΚΕ.
Πρόκειται για μια συλλεκτική κασετίνα με σπιρτόκουτα αφιερωμένα στα 60 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση, την οποία προσέφερε η Εύα Φάμπα.

Υπουργείο Δασών της ΕΣΣΔ
Ενωμένη Ένωση Αλιείας και Αλιείας
Εργοστάσιο σπίρτων
“Proletarskoye Znamya”
Τσούντοβο, Περιφέρεια Νόβγκοροντ
TU 13-600-17-76 Τιμή 70 καπίκια

Η κασετίνα κυκλοφόρησε από το υπουργείο Δασοκομείας της Ένωσης Σοβιετικών Δημοκρατιών. Στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής οικονομίας και του κεντρικού σχεδιασμού της, υπήρχε ενιαίο υπουργείο Δασοκομείας στο οποίο υπάγονταν κατά περιόδους το υπουργείο Βιομηχανίας Ξύλου, Χαρτοπολτού και Βιομηχανίας Χάρτου.

Στα σπιρτόκουτα αποτυπώθηκαν στιγμές από τη Σοσιαλιστική Οικοδόμηση και τα επιτεύγματα του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ

Η Εύα (Ευανθία) Φάμπα _Αθήνα, 1964 Ιστότοπος είναι κιθαρίστα _Πατέρας της ήταν ο συνθέτης Δημήτρης Φάμπας. Σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο, κιθάρα με καθηγητή τον πατερα και ανώτερα θεωρητικά με τον συνθέτη Δημήτρη Δραγατάκη. Έχει τιμηθεί με α΄ βραβείο και χρυσό μετάλλιο στον 16ο Διεθνή Διαγωνισμό Κιθάρας της Ακαδημίας Κιθάρας του Μιλάνου, με μετάλλια  Δήμων, από το Ινστιτούτο Κουλτούρας του Περού !! κ.ά. Εμφανίζεται ως σολίστ από ηλικία 12 ετών και έχει δώσει εκατοντάδες ρεσιτάλ στην Ελλάδα και σε περισσότερες από 25 χώρες, επίσης συχνά στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Έχει συνεργαστεί με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Ρωσίας, τη Μοσχοβίτικη ARCO, τη Συμφωνική UAEH του Μεξικού, το σύνολο εγχόρδων της ΚΟΑ, τη Συμφωνική Καλαμαριάς, τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων κ.ά.
Έχει συνεργαστεί με την Ένωση Ελλήνων Μουσουργών, το Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής του Θ. Αντωνίου. Παράλληλα είναι συγγραφέας και επιμελείται μουσικές εκδόσεις, δίνει διαλέξεις και σεμινάρια σε όλο τον κόσμο. Το 1999, με πρωτοβουλία της ιδρύθηκε ο Σύλλογος Φίλων της Κιθάρας Δημήτρης Φάμπας στον οποίο είναι πρόεδρος. Είναι επίσης μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Μουσικής.

Ο κορυφαίος δάσκαλος, κιθαρίστας και συνθέτης Δημήτρης Φάμπας δίδαξε κιθάρα και ήθος

"Για μένα, η κιθάρα είναι το όργανο που μπορεί να είναι μια συνέχεια του εαυτού μου, αποκλειστικά και μόνο δική μου, την κρατώ αγκαλιά, κυριαρχώ πάνω της, της είμαι πολύ πιστός και μου τ' ανταποδίδει.
Είναι πάντα ακουμπισμένη πάνω στο στήθος μου, μπορείς τόσα, ή μάλλον όλα, να τα πεις μαζί της. Μου απαντά και εκείνη με τους παλμούς της πάνω στο στήθος μου. Εχει, όμως, και μια μικρή αντίθεση, είναι τρομερά απαιτητική, όσο πιο πολύ την αγαπάω, τόσο πιο πολλά ζητάει...".

Μια σχέση αγάπης, μια σχέση ζωής. Ανάμεσα στον Δημήτρη Φάμπα και την κιθάρα, το γλυκό αυτό όργανο, με το οποίο ο κορυφαίος ερμηνευτής, συνθέτης και ακούραστος δάσκαλος σύνδεσε τη ζωή του, την ίδια του την ύπαρξη.
Ο Δ. Φάμπας έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 75 χρόνων, χτυπημένος από τον καρκίνο, αφήνοντας τη μουσική μας φτωχότερη. Κατόρθωσε, όμως, στη διάρκεια της πολύχρονης, πολύμοχθης πορείας του, να δει το δημιουργικό του "σπόρο" να ριζώνει σε δεκάδες νέους κιθαριστές, τους οποίους ο ίδιος με αγάπη και γνώση "έθρεψε" και την κιθάρα, που πολύ αγάπησε, να κερδίζει τη μάχη.

Οραματιστής και συνεπής στο δύσκολο δρόμο που διάλεξε, μετέδωσε το πάθος του για μάθηση και ανάπτυξη της κιθαριστικής τεχνικής και ερμηνείας, κατορθώνοντας να τοποθετήσει την κιθάρα σε μια αξιόλογη θέση στη μουσική ζωή της πατρίδας μας.
Σε μια εποχή δύσκολη, ο Δ. Φάμπας υπήρξε ο στυλοβάτης της τεχνικής "Σεγκόβια" στην Ελλάδα. Όπως και ο ίδιος έλεγε, "η κιθάρα από κομπάρσος έγινε συμπρωταγωνιστής με τα άλλα όργανα". Έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του ένα πολύτιμο έργο 

                    Μουσική όχι για τους λίγους

Σε όλη τη μακρόχρονη καλλιτεχνική πορεία του, ο Δ. Φάμπας δεν είδε ποτέ την τέχνη του ξεκομμένη από την κοινωνία.
«Οπως κάθε τέχνη, έλεγε σε συνέντευξή του στην "Πρωινή", η μουσική πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να παίρνει κάποια θέση έναντι της κοινωνίας. Έτσι, μέσα από τις συνθέσεις μου, εκφράζω το "πιστεύω μου" στον άνθρωπο και στην αξία της ειρήνης. Τη βαρύτητα που έχει η ειρήνη στην πρόοδο γενικά των λαών. Και βέβαια, η μουσική παίζει το δικό της ρόλο στη σημερινή κοσμογονία θετικά... Ο κάθε καλλιτέχνης πρέπει κατά κάποιο τρόπο να είναι ταγμένος στη σωστή κοινωνική εξυπηρέτηση».
Η αγωνία του διαρκής, ώστε «η μουσική να γίνεται κατανοητή από τον κόσμο και όχι να είναι για τους πολύ λίγους. Γιατί είναι γεγονός πως η μουσική διαπλάθει, συν τοις άλλοις, και τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Ετσι, με αρχή τη μουσική του 15ου αιώνα, με τη "βιχουέλα" ακόμα - μιλάμε για ένα είδος μικρής κιθάρας - μέχρι και τις μέρες μας, με έργα σύγχρονων, προσπαθώ να υποστηρίξω ότι η μουσική παίζει τον σοβαρό της ρόλο στη σωστή διάπλαση και διαπαιδαγώγηση των χαρακτήρων»

Μεγάλος οραματιστής και συνεπής αγωνιστής, ο Δ. Φάμπας συμπορεύτηκε με το ΚΚΕ, παλεύοντας για την αναβάθμιση του πολιτιστικού τοπίου στη χώρα μας, για την αλλαγή των μουσικών μας πραγμάτων προς όφελος του λαού.
«Αλλαγή στα μουσικά μας πράγματα, έλεγε σε συνέντευξή του στο "Ριζοσπάστη" (28/5/85), θα σήμαινε: Πολλά χρήματα και πολλή αγάπη από το κράτος για να φτιαχτεί υποδομή. Για να γίνουν κρατικά ωδεία. Για να γίνουν αίθουσες μουσικής, χορωδίες και ορχήστρες. Για να αρχίζει η μουσική παιδεία από το δημοτικό σχολείο».
Επιθυμώντας να συμβάλει στην πολιτιστική αναγέννηση της Αθήνας, ο Δ. Φάμπας συμμετείχε δύο φορές (1978 και 1986) ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, στους συνδυασμούς που υποστήριζε το ΚΚΕ.
Στα οράματά του για την Αθήνα, ήταν «η δημιουργία ενός Δημοτικού Ωδείου, που οι σπουδές σε αυτό πρέπει να είναι δωρεάν για να μη χάνονται τόσα ταλέντα, που οι γονείς τους δεν έχουν χοντρά πορτοφόλια. Μέσα από το Δημοτικό Ωδείο, θα γεννηθούν χορωδίες, συμφωνικά σύνολα, μπάντες και σολίστες» ("Ριζοσπάστης" 6/9/86).

Δε βρήκα συμπαράσταση...

Παρά τη μεγάλη του προσφορά και τη διεθνή του αναγνώριση, ο Δημήτρης Φάμπας, στην πολύμοχθη πορεία του, από τη χώρα του δεν αξιώθηκε καμιά βοήθεια. "Από τον τόπο μου, έλεγε στο "Ριζοσπάστη" (28/5/85), δε βρήκα ποτέ καμιά συμπαράσταση για τίποτα. Και από τη σημερινή κυβέρνηση, δεν είδα να ενδιαφέρεται και να βοηθά τους καλλιτέχνες... Μόνο από τον εαυτό μου, αντλούσα δυνατότητες. Όλη μου η ζωή ήταν ένας διαρκής αγώνας, δίχως βοήθεια από πουθενά, ιδίως από την πολιτεία.
Αγωνίστηκα να πείσω πως η κιθάρα είναι ένα σοβαρό όργανο για κοντσέρτα και αίθουσες συναυλιών. Με πίστεψαν πολλά παιδιά, που σήμερα είναι πολύ σημαντικοί καλλιτέχνες, όπως ο Ασημακόπουλος, η Ζώη, ο Μαυρουδής, ο Μπουντούνης και πολλοί άλλοι μαθητές μου, που διαπρέπουν. Οσο για τις εκδόσεις έργων μου, η ελληνική πολιτεία ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε".

Ιδιαίτερα σεμνός και ακούραστος, ο Δ. Φάμπας έγραψε τις δικές του "σελίδες" στο μεγάλο "βιβλίο" της μουσικής ζωής του τόπου μας. Διανύοντας μια πορεία, που χαράχτηκε από δυσκολίες, αγώνες, μα και νίκες. Τα λόγια του - παρακαταθήκη: "Μήπως την επιμονή μου να ζω μόνο από την κιθάρα δεν την είπαν τρέλα; Μήπως όταν άκουσα ένα δίσκο του Σεγκόβια και άφησα νύχια στο δεξί χέρι, δε μου παράγγειλαν οι παλιοί συνάδελφοι να σκαλίσω τον κήπο μου με τα νύχια κι όχι να παίζω κιθάρα; Τελικά, άφησαν όλοι νύχια ή μήπως σαν είδαν τα αποτελέσματα από τα δικά μου θαρραλέα ανοίγματα, δεν ακολούθησαν κι αυτοί; Τι να πρωτοθυμηθώ; Ανεδαφικό και ανόητο με χαρακτήριζαν όταν διοχέτευα κάθε τι που έπαιρνα, σπουδάζοντας στο εξωτερικό με τον Σεγκόβια, τον Πούχολ, τους μαθητές μου!! Η που μου έκοψαν την καλημέρα γιατί προωθούσα τους μαθητές - κιθαριστές με ρεσιτάλ και συναυλίες; Τελικά, νομίζω πως με ατσάλωναν αυτά κι άλλα".