10 χρόνια από την ανάληψη της αστικής διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ

Όταν οι μύθοι των «προοδευτικών» κυβερνήσεων
καταρρέουν με πάταγο...
«Η κυβερνητική εναλλαγή και η ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν συνιστά πολιτική αλλαγή υπέρ του λαού (...) Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα συνεχίσει τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις της χώρας στην ΕΕ και τους δανειστές, και φυσικά αυτό θα είναι ανάσα στο αστικό πολιτικό σύστημα, που επιδιώκει την πιο βαθιά ενσωμάτωση του λαού μέσα από την ανασύνθεση του αστικού κομματικού συστήματος, σε μια κρίσιμη στιγμή για τον λαό και το κίνημά του».
Αυτά εκτιμούσε η ανακοίνωση του ΚΚΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα, μία μόλις μέρα μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015, που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην αστική διακυβέρνηση. Από μια άποψη δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς για να φανεί ποιος δικαιώθηκε από τη ζωή και ποιος διαψεύστηκε. Τα ίδια τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα «έσκιζε τα μνημόνια» και θα τα καταργούσε με «έναν νόμο και ένα άρθρο», ήταν εκείνος που ψήφισε τελικά το τρίτο μνημόνιο των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων. Ηταν εκείνος που έκανε την περίφημη «κωλοτούμπα» στην περιβόητη διαπραγμάτευση. Ηταν εκείνος που κατάφερε να «βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά» για το κεφάλαιο, κάνοντας τη δύσκολη δουλειά που δεν είχαν καταφέρει πριν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, λόγω της λαϊκής κατακραυγής.

Το ΚΚΕ ασφαλώς δεν χρειαζόταν μαντικές ικανότητες για να προβλέψει την κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη από τον ίδιο τον χαρακτήρα του και την πολιτική του, από τις δεσμεύσεις που εξάλλου είχε αναλάβει απέναντι στην εγχώρια άρχουσα τάξη και στις διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, από τις «εξετάσεις» που είχε δώσει και είχε περάσει ο Αλ. Τσίπρας σε ΕΕ και ΗΠΑ, όπως με τη δέσμευση για την προώθηση των σχεδίων επέκτασης του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια με τη «Συμφωνία των Πρεσπών».

Αυτή η κριτική του ΚΚΕ που αποκάλυπτε την αλήθεια, που δέχτηκε τότε σφοδρή επίθεση από τον ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά από το αστικό πολιτικό σύστημα, όχι μόνο δικαιώθηκε αλλά αποτέλεσε και ασπίδα ώστε ένα κρίσιμο τμήμα λαϊκών δυνάμεων να μην εγκλωβιστεί, να απαγκιστρωθεί από αυταπάτες, να οργανώσει την αντεπίθεση απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές που ακολούθησαν, να μη βρεθεί πλήρως αφοπλισμένο το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να ανασυνταχθεί και να δώσει τις μάχες υπεράσπισης των λαϊκών δικαιωμάτων, απέναντι στις κυβερνήσεις τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΝΔ που ακολούθησε.

Σε ότι μας αφορά, παρακολουθούμε _από τη σωστή πλευρά της ιστορίας ΚΚΕδικα το Τσιπρέικο _στο blog μας μπορείτε να βρείτε πάνω από 100 αναρτήσεις ___ενδεικτικά

·        Καλοκαίρι 2018: Μέρες Συριζα …επανάσταση στην επανάσταση!

·        Παλιά + νέα υλικά του προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ

·        Σύριζα: Στρογγυλέματα με ψηφιακό άλμα και η μπάλα στο κέντρο με τον Τσίπρα αριστερό εξτρέμ

§  Τσιπρέικο: Ρέκβιεμ Missa pro defunctis _Dies Irae _Tuba mirum

·        «Brussels Group» ...

·        ΕΞΩ από την ΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ΑΜΜΟ ! ...ΨΗΦΙΖΩ ΚΚΕ !!

·        Συριζα: Διεργασίες, χαμαιλεοντισμοί και ...τέλος στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο!

§  “Severna Makedonija”  Μοναδικοί κερδισμένοι οι ευρωνατοϊκοί ιμπεριαλιστές

§  Περάστε, ψηφίστε, τελειώσατε... __«Στις 25 ψηφίζουμε - στις 26 φεύγουν».

§  "Σάπια" & μπανανόφλουδες

_______________________________

Ρεσιτάλ εξαπάτησης
και κοροϊδίας του λαού

Όταν ο Αλέξης έγινε διεθνής ως κωλοτούμπας

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε πραγματικά να δώσει «ανάσα» στο αστικό πολιτικό σύστημα, που δοκιμάστηκε εκείνη την περίοδο και υποχρεώθηκε σε ευρεία αναμόρφωση, για να μπορέσει να διαχειριστεί την ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Η εκδήλωση της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που ακολούθησαν γέννησαν μεγάλη λαϊκή οργή. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, ως κόμματα που είχαν κυβερνήσει τις προηγούμενες δεκαετίες, δυσκολεύτηκαν να απορροφήσουν τους κραδασμούς της λαϊκής δυσαρέσκειας, εν μέσω μάλιστα και ενδοαστικών ανταγωνισμών για την αναζήτηση του κατάλληλου μείγματος διαχείρισης που θα φόρτωνε τα βάρη στον λαό προς όφελος του κεφαλαίου.

Υπενθυμίζουμε ότι διαδοχικά δοκιμάστηκαν, μετά την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ, διάφορα σχήματα κυβερνητικών συνεργασιών (συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΛΑ.Ο.Σ. με τον Λ. Παπαδήμο, συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ με τον Αντ. Σαμαρά). Το ΠΑΣΟΚ ιδιαίτερα υπέστη εκλογική κατακρήμνιση, φτάνοντας από το σχεδόν 40%, με το οποίο είχε αναδειχθεί στην κυβέρνηση το 2009, να καταγράφει 4,5% το 2015, βρισκόμενο στα όρια της επιβίωσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε εκείνη τη φάση στηρίχθηκε πολύπλευρα από το κεφάλαιο για να παίξει τον ρόλο αναστύλωσης της σοσιαλδημοκρατίας, αναπληρώνοντας το κενό. Μεγάλο μέρος στελεχών και μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ, εξάλλου, «μετακόμισε» σε εκείνη τη φάση στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ως κόμμα άφθαρτο, που δεν είχε δοκιμαστεί στην αστική διακυβέρνηση, είχε πλεονεκτήματα για την ενσωμάτωση και τον εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Εξάλλου αυτό δεν συνέβη μόνο στη χώρα μας. Στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης που χτυπούσε όλες τις ευρωπαϊκές οικονομίες, ανισόμετρα και με διαφορετική ένταση ασφαλώς σε κάθε χώρα, πολλά κραταιά μέχρι τότε σοσιαλδημοκρατικά κόμματα υπέστησαν σημαντικές απώλειες (σε Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Ισπανία κ.α.), ενώ συγκροτήθηκαν νεοπαγή πολιτικά κόμματα που γνώρισαν ιλιγγιώδη εκλογική άνοδο, όπως τα «Πέντε Αστέρια» στην Ιταλία και οι «Ποδέμος» στην Ισπανία (τα οποία ακολούθησαν μια πορεία εξίσου γρήγορης εκλογικής συρρίκνωσης, παρόμοια με του ΣΥΡΙΖΑ, τα τελευταία χρόνια).

Ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποίησε όλα τα τεχνάσματα της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας: Επιδόθηκε σε ένα ρεσιτάλ ψεύτικων υποσχέσεων για να υφαρπάξει τη λαϊκή ψήφο. Καλλιέργησε αυταπάτες, τάζοντας στον λαό εύκολες λύσεις, χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο, χωρίς σύγκρουση με την ΕΕ. Ανέσυρε τους κάλπικους διαχωρισμούς των συστημικών πολιτικών δυνάμεων σε «προοδευτικές» και «συντηρητικές», μιλώντας για «μέτωπο των αριστερών δυνάμεων», την ώρα που με την «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνησή του ξεφτίλιζε οτιδήποτε μπορεί να είχε κανείς στον νου του ως «αριστερό» ή «ριζοσπαστικό»...

Έργα και ημέρες

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από το πλούσιο ρεπερτόριο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

·         Προχώρησε στην εξαπάτηση του λαού μέσω του περιβόητου δημοψηφίσματος τον Ιούλη του 2015, προχωρώντας στην ψήφιση του τρίτου μνημονίου.

·         Συγκυβέρνησε με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ.

·         Ισχυροποίησε τη συνεργασία με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ακολούθησε πολιτική εμβάθυνσης της στρατιωτικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ, οι οποίες ενίσχυσαν τη στρατιωτική παρουσία τους στη χώρα μας (Σούδα, Αλεξανδρούπολη κ.λπ.).

·         Αποτέλεσε εξάλλου την κυβέρνηση με την οποία οι ΗΠΑ, κατά δήλωση του τότε πρέσβη τους, Τζ. Πάιατ, «είχαν την καλύτερη συνεργασία». Με τον Αλ. Τσίπρα άλλωστε να αποκαλεί τον Ντ. Τραμπ «διαβολικά καλό».

·         Προώθησε τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών, παίζοντας παράλληλα ρόλο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ενίσχυσης και επέκτασης της παρουσίας των ΝΑΤΟ και ΕΕ στα Δυτικά Βαλκάνια.

·         Προώθησε αντεργατική νομοθεσία, με χαρακτηριστικό τον νόμο Αχτσιόγλου, που χτυπούσε το απεργιακό δικαίωμα, ενώ έθεσε σε εφαρμογή τις διατάξεις του νόμου Βρούτση της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ για τον κατώτατο μισθό (δίκαια έτσι κέρδισε ο νέος νόμος της το προσωνύμιο «νόμος Αχτσιόγλου - Βρούτση») που χτυπούσαν τις Συλλογικές Συμβάσεις.

·         Με τον νόμο - λαιμητόμο, του Κατρούγκαλου, προχώρησε σε παραπέρα μείωση των συντάξεων και αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, συρρίκνωσε το εισόδημα των αυτοαπασχολούμενων.

·         Πανηγύριζε για το «δημοσιονομικό μαξιλαράκι» που εξασφάλισε, εφαρμόζοντας τις μνημονιακές διατάξεις και τα ματωμένα πλεονάσματα.

Και αυτά είναι μόνο μερικά από τα highlights της διακυβέρνησής του..

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στο αστικό πολιτικό σύστημα και, παρά τις κατά καιρούς αντεγκλήσεις ανάμεσα στα αστικά πολιτικά κόμματα, αυτό συχνά του αναγνωρίζεται. Οπως δήλωσε σε μια στιγμή ειλικρίνειας η Ντ. Μπακογιάννη, «και εδώ πρέπει να πω ότι μπορεί να λένε ό,τι λένε στον ΣΥΡΙΖΑ (...) επί της ουσίας όμως, όταν κάνεις κουβέντα μαζί τους, επί των στρατηγικών επιλογών της χώρας δεν υπάρχουν διαφορές».

Η στάση του ΚΚΕ
αποτέλεσε πολύτιμη παρακαταθήκη

Το ΚΚΕ δέχτηκε μια ενορχηστρωμένη επίθεση τότε, γιατί έμπαινε καρφί στο μάτι στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Και η επίθεση αυτή ξεδιπλώθηκε από ένα ευρύ φάσμα δυνάμεων, από τη φασιστική Χρυσή Αυγή μέχρι τις δυνάμεις του οπορτουνιστικού χώρου, που στην ουσία κατηγορούσαν το ΚΚΕ γιατί δεν γινόταν «ουρά» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έκαναν οι ίδιες.

Απέναντι στις αυταπάτες που έσπερνε ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ εξηγούσε ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο και την πολιτική του. Στα καλέσματα να συμμετέχει σε «αριστερή» κυβέρνηση μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ απαντούσε ότι καμία κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, με την αστική τάξη να κρατά τα κλειδιά της οικονομίας, δεν μπορεί να φέρει φιλολαϊκές αλλαγές, και καλούσε τον λαό να οργανώσει άμεσα την αντεπίθεσή του. Οπως έγραφε ο «Ριζοσπάστης» τη μέρα που συγκροτούνταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, «το ΚΚΕ καλεί τον λαό να μη χάσει άλλο χρόνο. Συνεπές με όσα έλεγε προεκλογικά, δεν θα στηρίξει ούτε θα δώσει ανοχή στη νέα κυβέρνηση. Θα αξιοποιήσει και την εκλογική του δύναμη για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για την ανάπτυξη της λαϊκής αλληλεγγύης, για την οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας ενάντια στα μονοπώλια και στο καπιταλιστικό σύστημα».

Η στάση αυτή, που δέχτηκε τα λυσσαλέα πυρά των αστικών κομμάτων και του οπορτουνισμού, δικαιώθηκε. Αποτέλεσε σημαντική παρακαταθήκη, γιατί σάλπισε την αφετηρία νέων αγώνων ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική που άρχιζε να εφαρμόζει η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Υπενθυμίζουμε ότι την ίδια ώρα που το ΚΚΕ καλούσε σε οργάνωση της λαϊκής αντίστασης, διάφορες ομάδες του οπορτουνισμού χαριεντίζονταν με τον ΣΥΡΙΖΑ στις λεγόμενες διερευνητικές εντολές σχηματισμού κυβέρνησης, συμμετείχαν στα συλλαλητήρια υποστήριξης της κυβέρνησης, έγιναν μέρος της κοροϊδίας του δημοψηφίσματος.

Το ΚΚΕ από τη μεριά του δεν άφησε ούτε μια μέρα να πάει χαμένη σε αυταπάτες και ανοχή. Από την πρώτη στιγμή οργάνωσε τον αγώνα και τις διεκδικήσεις, συνέβαλε με την αποφασιστική πολιτική του παρέμβαση ώστε να σπάσουν οι χρεοκοπημένες ψευδαισθήσεις που καλλιεργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και αυτή η αταλάντευτη στάση ήταν που έδωσε τη δυνατότητα όλη τη δεκαετία που μεσολάβησε να αναπτυχθούν και να δυναμώσουν εστίες αντίστασης, να διευρυνθεί το τμήμα εκείνο των εργαζομένων που έχει βγάλει συμπεράσματα, να δυναμώνει το ρεύμα αμφισβήτησης και ανυπακοής απέναντι στην πολιτική του κεφαλαίου και των κάθε λογής διαχειριστών της, του ΣΥΡΙΖΑ σε εκείνη τη φάση, της ΝΔ στη συνέχεια, που πήρε τη σκυτάλη στην αστική διακυβέρνηση.

Το ΚΚΕ μπορεί να κοιτάει τα γεγονότα του 2015 κοιτώντας στα μάτια και τον λαό. Ποτέ δεν του είπε ψέματα, ποτέ δεν τον κορόιδεψε. Πάντα στάθηκε δίπλα του, μπροστάρης στον αγώνα και στην αποκάλυψη της αλήθειας. Σ' αυτόν τον δρόμο συνεχίζουμε αποφασιστικά, με εμπιστοσύνη στη δύναμη της εργατικής τάξης και του λαού.

_______________________________________________

Σε «ειδική αποστολή»
για όλες τις ΝΑΤΟικές βρωμοδουλειές...

Αν το ένα «ποδάρι» της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν η εφαρμογή του βάρβαρου τρίτου μνημονίου και των προηγούμενων δύο των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, το άλλο χωρίς αμφιβολία ήταν η «πέρα από κάθε φαντασία» εμπλοκή στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Εκεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ «έδωσε τα ρέστα της», διεκδικώντας την αναβάθμιση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια για λογαριασμό της αστικής τάξης και των συμφερόντων της, αποσπώντας - και όχι άδικα - τα ειλικρινή συγχαρητήρια των ιμπεριαλιστών συμμάχων της. Σήμερα, με την απόσταση του χρόνου, είναι ακόμα πιο φανερό ότι αυτή η «ειδική αποστολή» ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πήρε τότε το χρίσμα τη αστικής τάξης.

Από τον «διαβολικά καλό» Τραμπ...

Η εμβληματικότερη σχετική εικόνα, άλλωστε, δεν είναι άλλη από αυτή του Αλ. Τσίπρα στο πλευρό του Ντ. Τραμπ μπροστά από τον Λευκό Οίκο, εκεί όπου ο τότε πρωθυπουργός έλεγε ότι «από την επαφή μου με τον Ντ. Τραμπ διαπίστωσα ότι η προσέγγισή του στα πράγματα και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την πολιτική μπορεί να μοιάζει διαβολική, αλλά γίνεται για καλό».

Για το «καλό» των ευρωατλαντικών σχεδιασμών που στο αμέσως επόμενο βήμα έβαλαν φωτιά σε όλη την περιοχή από την Ουκρανία έως τη Μέση Ανατολή, ο ΣΥΡΙΖΑ:

·         Εγκαινίασε τον «Στρατηγικό Διάλογο» με τις ΗΠΑ, που αποτέλεσε «άλμα εμπλοκής», διαμορφώνοντας «σχέσεις στρατηγικού εταίρου» με τους Αμερικανούς, με ό,τι αυτό σηματοδοτεί μέχρι και σήμερα, όχι μόνο για τη συμμετοχή στα στρατιωτικά σχέδια αλλά και σε άλλα πεδία, από τον κρατικό μηχανισμό έως το «προβάδισμα» των αμερικανικών επιχειρηματικών ομίλων σε μια σειρά τομείς, την προώθηση των αμερικάνικων σχεδιασμών για την Ενέργεια, που φουντώνει τους ανταγωνισμούς, κ.ο.κ.

·         Προετοίμασε τη συμφωνία για τη χρονική και χωρική επέκταση των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, την οποία υπέγραψε αμέσως μετά η κυβέρνηση της ΝΔ. Επί ημερών του άρχισε η αμερικανοΝΑΤΟική «αναβάθμιση» όλων των σχετικών τοποθεσιών, π.χ. με την εγκατάσταση των Αμερικανών «ελικοπτεράδων» στον Βόλο και τις συνεχείς συνεκπαιδεύσεις με τις ΗΠΑ, ενώ στο τραπέζι έπεσαν προτάσεις για αμερικανικές βάσεις στα νησιά του Αιγαίου.

·         Απογείωσε τις ΝΑΤΟικές δαπάνες, με την Ελλάδα να αναδεικνύεται «δευτεραθλήτρια» σε αυτές (ως ποσοστό του ΑΕΠ) και τον λαό να κουβαλάει στις πλάτες του και συμφωνίες όπως αυτή για την αναβάθμιση των F-16. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο συνυπέγραψε τη νέα Στρατηγική του ΝΑΤΟ, που ακόνιζε μαχαίρια για πόλεμο, αλλά πρωτοστάτησε σε μια σειρά ΝΑΤΟικές βρωμοδουλιές, π.χ. στις ΝΑΤΟικές ναυτικές αποστολές στη Μέση Θάλασσα με τις κάνες στραμμένες στη Ρωσία.

...στη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών

Ακόμα πιο βαθιά στον βούρκο της εμπλοκής και των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών έβαλαν τον λαό και οι συμφωνίες που συνυπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παίζοντας τον ρόλο του «ζευγολάτη» των ΑμερικανοΝΑΤΟικών. Αυτές τις συμφωνίες που μέχρι και σήμερα βαφτίζουν με θράσος ...«πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική»:

·         Με την ομπρέλα των ΗΠΑ έστησε τον άξονα Ισραήλ - Κύπρου, αναβάθμισε σε «στρατηγικές» τις σχέσεις με το κράτος - δολοφόνο, «τρέχοντας» μια σειρά στρατιωτικές, ενεργειακές και άλλες συνεργασίες, ενώ έθαψε στα συρτάρια της την απόφαση της Βουλής για αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους.

·         Εστησε μια σειρά διμερή και τριμερή σχήματα, π.χ. με τις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, την Ιορδανία, την Αίγυπτο, με στόχο την προώθηση των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών στη Μέση Ανατολή, που κυλιόταν στο αίμα από το σάρωμα της «Αραβικής Ανοιξης». Και από πάνω «υποδέχτηκε» τους πρόσφυγες από τη διαλυμένη Συρία - και όχι μόνο - φυλακίζοντάς τους στα απάνθρωπα κέντρα κράτησης στα νησιά, που έστησε η ΕΕ.

·         Πέρασε τη Συμφωνία των Πρεσπών για να μπει η Βόρεια Μακεδονία στο ΝΑΤΟ και για να «τρέξουν» οι ενεργειακοί και άλλοι σχεδιασμοί των ΗΠΑ - ΕΕ στα Βαλκάνια, ρίχνοντας κι άλλο «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών με την Κίνα και τη Ρωσία. Συμφωνία που όπως επιβεβαιώνεται σήμερα αφήνει άθικτο το «σπέρμα» του αλυτρωτισμού, με τα απαράδεκτα και ανιστόρητα περί «μακεδονικής γλώσσας» και «μακεδονικού λαού».

·         Εβαλε ακόμα παραμέσα στο «κάδρο» των ευρωατλαντικών σχεδιασμών και της «ΝΑΤΟικής συνοχής» στην περιοχή τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, την προσπάθεια διευθετήσεων και τα σχέδια συνεκμετάλλευσης με την Τουρκία, το Κυπριακό, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για παραπέρα αναβάθμιση των τουρκικών διεκδικήσεων.

Ολα αυτά μάλιστα ντυμένα με μανδύα ...φιλειρηνικής πολιτικής, ακόμα και «αντιιμπεριαλισμού», με τον ΣΥΡΙΖΑ να προσφέρει έτσι άλλη μια πολύτιμη υπηρεσία στην αστική τάξη: Την προσπάθεια να περάσει στον λαό ο ΝΑΤΟικός «ρεαλισμός», να χτυπηθούν αντιιμπεριαλιστικά «αντανακλαστικά». Διόλου τυχαία, ο Κυρ. Μητσοτάκης, μιλώντας στο CNN όταν αναλάμβανε πρωθυπουργός και ερωτηθείς για τον «αντιαμερικανισμό» στην Ελλάδα, είχε πει: «Δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό πλέον. Ενα από τα θετικά που έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν άλλαξε την πολιτική για τη στρατηγική συνεργασία με τις ΗΠΑ». Ο δε Πάιατ υπερθεμάτιζε ότι καμία άλλη κυβέρνηση δεν έκανε όσα ο ΣΥΡΙΖΑ για το «χτύπημα του αντιαμερικανισμού»...

«Προβλέψιμος» ΝΑΤΟικός και ως αντιπολίτευση

Την «εθνική» αυτή γραμμή της εμπλοκής υπηρετεί εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ απαρέγκλιτα και από τις θέσεις της αντιπολίτευσης μέχρι και σήμερα, ξεσκεπάζοντας έτσι και τα παραμύθια που διακινούσε ένα τμήμα του, ότι τάχα ως κυβέρνηση «ήταν αναγκασμένος» ...για τον λαό να κάνει τέτοιες «υποχωρήσεις», αλλά και αποκαλύπτοντας το «στρατηγικό βάθος» της συμφωνίας όλων των αστικών κομμάτων.

Και σε τι δεν έβαλε την υπογραφή του από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, από εκεί δηλαδή όπου έφτασε να χειροκροτεί μαζί με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ελ. Λύση - Βαρουφάκηδες και λοιπούς μέχρι και τους ναζί Αζοφίτες: Από διμερείς στρατιωτικές συμφωνίες έως δεκάδες δισ. ΝΑΤΟικών εξοπλισμών, από τις φρεγάτες «Μπελαρά» έως τα 7 δισ. του φετινού προϋπολογισμού για πολεμικούς εξοπλισμούς. Και την ίδια ώρα δεν έμεινε ούτε ένα μέτωπο όπου να μην έσπευσε να βάλει «μπουγάδα» για να ξεπλύνει τα σχέδια της «ιερής συμμαχίας του ΝΑΤΟ»: Από το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» μέχρι τη «σωστή πλευρά» των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών στην Ουκρανία, και από τις «παπάτζες» για εμπλοκή στον πόλεμο «με μέτρο» και με «σφραγίδα ΕΕ» μέχρι την «κριτική» στην κυβέρνηση ότι αργεί να κλείσει τις ΝΑΤΟικές διευθετήσεις στα Ελληνοτουρκικά και να «τρέξει» τα ευρωατλαντικά σχέδια στα Βαλκάνια, παντού ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει «ετοιμοπόλεμος» για τα σχέδια αυτά.

 

 

Διαρκής σφαγή στα μουλωχτά με τη σφραγίδα του αστικού κράτους

Οι θαλάσσιες δίαυλοι που ακολουθούν κάθε χρόνο δεκάδες-εκατοντάδες, χιλιάδες γυναίκες, άνδρες και παιδιά που αναζητούν ασφάλεια σε σκάφη φέρετρα- και έχουν γίνει όλο και πιο επικίνδυνες με υψηλά ποσοστά θνησιμότητας είναι βασικά δύο: Η εξ ανατολών –δική μας, στο Αιγαίο και η λεγόμενη της Κεντρικής Μεσογείου.
Άτομα που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και προσπαθούν να γλυτώσουν από πολέμους, διωγμούς και λιμούς διασχίζοντας πάνω σε καρυδότσουφλα νερά επικίνδυνα – τις περισσότερες φορές έχουν ήδη δοκιμαστεί από παρατεταμένες περιόδους κράτησης στις φυλακές και στρατόπεδα.

Οι γαλάζιοι και ροζ διαχειριστές της ΕΕ, που θεωρούσαν άλλοτε «θαυματουργή» τη Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, ή με τη Λιβύη γιατί λόγω και μόνο της ύπαρξής της, όπως έλεγαν, σταματούσε τις προσφυγικές ροές, αλλάζουν κατά το δοκούν τροπάρι κάθε φορά που οξύνεται το πρόβλημα, ότι δηλ. –δήθεν το θέμα δεν είναι οι Συμφωνίες (που είναι καλές και άγιες), αλλά η εφαρμογή τους.
Και -με κοινή ευρωενωσιακή στρατηγική, μόνιμη επωδός τόσο της κυβέρνησης της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι «αυτές τις ώρες δεν χρειάζεται μικροπολιτική και μπαλάκι ευθυνών».
Είναι όντως άβολη για αυτούς η αναζήτηση ευθυνών όταν και οι δυο έχουν στηρίξει με όλα τα μέσα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις επεμβάσεις των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ στις χώρες των ξεριζωμένων προσφύγων για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, ενώ συμφωνούν απόλυτα κι οι δυο με τους  ευρωενωσιακούς σχεδιασμούς.

Από την άλλη κάποιοι «υπεράνω κομμάτων» εντοπίζουν το πρόβλημα στην προοδευτική εξαφάνιση ατόμων και οντοτήτων -διεθνών, κυβερνητικών και ΜηΚυΟ- «αφιερωμένων στη διάσωση στη θάλασσα».

Θυμίζουμε πως η Ευρώπη, από το 2016 και νωρίτερα, άρχισε να επενδύει στην ενίσχυση της ικανότητας των θαλάσσιων αρχών της Λιβύης να περιπολούν τις ακτές τους, να παρακολουθούν πρόσφυγες και μετανάστες που κατευθύνθηκαν προς την Ευρώπη και να τους φέρουν πίσω στη Λιβύη, κάνοντας άτυπες συμφωνίες με «πολιτοφυλακές» που εμπλέκονταν στο λαθρεμπόριο προσφύγων και μεταναστών.
Παραδίπλα οργανώσεις της «κοινωνίας των πολιτών» ζητούσαν από το λύκο να φυλάξει τα πρόβατα, με διαρθρωτική μεταρρύθμιση των ευρωπαϊκών πολιτικών μετανάστευσης και την εξασφάλιση ανοίγματος ασφαλών και τακτικών διαύλων για πρόσφυγες.
Από τον Ιούνιο του 2018, η νέα –τότε, ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε να εντυπωσιάσει διασφαλίζοντας αποκλεισμό νέων αφίξεων «χωρίς νομική βάση ή δικαστική απόφαση» με τον πρώην υπΕξ Marco Minniti να ορίζει κώδικες συμπεριφοράς

Το τέλος του Mare Nostrum

Ήταν καλοκαίρι του 2013. Η Λιβύη είχε μετατραπεί μέσα από ένα λουτρό αίματος σε προτεκτοράτο (20- Οκτ-2011 έγιναν οι τελευταίοι σφοδροί βομβαρδισμοί στη Σύρτη και ο Καντάφι, συνελήφθη από «αντάρτες» και εκτελέστηκε)  και τα ναυάγια των σκαφών με πρόσφυγες διαδέχονταν το ένα το άλλο (τον Οκτώβρη του 2012 πνίγηκαν με μιας πάνω από 200) προσπαθώντας να διασχίσουν τη «Σικελική Μάγχη».
Η ΕΕνωσιακή επιχείρηση Mare Nostrum (όνομα και πράμα), έδωσε τη θέση της στην Triton, η οποία στόχευε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον έλεγχο των συνόρων και επικαιροποιήθηκε με την  Sophia το 2015 και την «Θέμιδα» -Themis το 2018.

Τα νούμερα

Πάνω από 15.000 πέθαναν στη Μεσόγειο Θάλασσα μεταξύ 2014 και 2019 (με στοιχεία UNHCR ~1.000 το 2019 & ~1.300 το 2020)
Η σχέση μεταξύ αναχωρήσεων και ατόμων που πνίγηκαν στη θάλασσα αλλάζει δραματικά: το 2018, 1 στα 29 που ξεκίναγαν το ταξίδι, το 2019 1 στα 6 –έκτοτε δεν υπάρχουν στοιχεία.
Η έκδοση 2019 της έκθεσης Desperate Travel της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ καταγράφει ότι Ιαν-Σεπ-2019, περίπου 80.800 άτομα έφτασαν στην Ευρώπη κατά μήκος των διαδρομών της Μεσογείου (102.700 άτομα την ίδια περίοδο το 2018) με πάνω από το ένα τέταρτο ανήλικα παιδιά χωρίς γονείς.
Αν προσθέσουμε τις ροές «εξ ανατολών» μιλάμε για ασύλληπτα νούμερα.

Παράλληλα με ευρωπαϊκό «διάταγμα ασφάλειας» που εγκρίθηκε τον Σεπτέμβριο του 2018, νέοι απαγορευτικοί κανόνες μπήκαν σε εφαρμογή: εκτός από την εμπορία ναρκωτικών, σεξουαλική επίθεση κλπ τώρα η «αντίσταση σε δημόσιο αξιωματούχο» είναι κυρίαρχη, ενώ ακυρώνεται η «προστασία για ανθρωπιστικούς λόγους».
Μέχρι τότε, η ανθρωπιστική προστασία εκδίδονταν σε περιπτώσεις όπου «τα άτομα διαφεύγουν από συγκρούσεις, διώξεις, φυσικές καταστροφές ή άλλα σοβαρά γεγονότα» επιτρέποντας (προσωρινά για δύο χρόνια) την πρόσβαση στην εργασία, τις κοινωνικές παροχές και την κοινωνική στέγαση. Εν ολίγοις, ήταν μια άδεια παραμονής, η οποία με κάποιο τρόπο εισήγαγε τον δικαιούχο της στον κοινωνικοοικονομικό ιστό της χώρας.
Τώρα πάνε κι αυτά: όσοι είχαν ανθρωπιστική άδεια εκδιώχθηκαν από τα κέντρα υποδοχής όπου στεγάστηκαν (τα περισσότερα Μόριες). Τους χορηγήθηκε -από τη μια στιγμή στην άλλη, μόνο μια προσωρινή άδεια που τους οδηγεί σε κατάσταση παρατυπίας, εάν η άδεια δεν μετατραπεί πριν από τη λήξη της.
Το Διάταγμα προβλέπει ακόμη σοβαρά μέτρα –ακόμη και προσωποκράτηση εναντίον όσων βοηθούν «παράνομους» μετανάστες.

ΟΗΕ: Σχεδόν 1.000 νεκροί σε προσφυγικές τραγωδίες σ΄ένα χρόνο

Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης κατέγραψε αύξηση των αναχωρήσεων μεταναστών, αλλά και των αναχαιτίσεων στην κεντρική Μεσόγειο.
Ο εκπρόσωπος του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης Πολ Ντίλον είπε «ζητώντας καλύτερες πρακτικές διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών, καλύτερη διακυβέρνηση των μεταναστευτικών ροών και μεγαλύτερη αλληλεγγύη εκ μέρους των κρατών-μελών της ΕΕ, μπορούμε να καταλήξουμε σε μια πιο σαφή, ασφαλή και ανθρωπιστική προσέγγιση αυτού του θέματος, αρχής γενομένης με το να σώζουμε ζωές στη θάλασσα» υπογράμμισε.
Και προσέθεσε πως «έφθασε η ώρα» για την υιοθέτηση μιας «νέας προσέγγισης» (;;) Παρά την «αβεβαιότητα» στη Λιβύη, αυτή παραμένει σημαντικό σημείο διέλευσης για δεκάδες χιλιάδες μετανάστες που επιδιώκουν κάθε χρόνο να φθάσουν στην Ευρώπη από τις ιταλικές ακτές, που απέχουν περίπου 300 χιλιόμετρα.

ΜΚΟ …και πάσης Ευρώπης

Ευρωενωσιακός ο άξονας καθώς και η εμπλοκή του κυκλώματος των ΜΚΟ που λυμαίνονται τα κονδύλια και αποτελούν «κράτος εν κράτη» σε πολλά hot spots και κέντρα φιλοξενίας, την ώρα μάλιστα που συνεχίζει το σχεδιασμένο χάος αρμοδιοτήτων ανάμεσα στα υπουργείο.
Ο πυρήνας αυτής της αντιδραστικής στρατηγικής σ΄ότι αφορά τη χώρα μας υλοποιείται:

• Με την απαράδεκτη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, με βάση την οποία οι επαναπροωθήσεις στην Τουρκία θα γίνονται μόνο από τα ελληνικά νησιά των hot spots, με εξαίρεση τους λεγόμενους ευάλωτους, εξ ου και ο εγκλωβισμός τους εκεί.
• Με τον αντιδραστικό Κανονισμό του Δουβλίνου και το αντίστοιχο ευρωενωσιακό πλαίσιο ασύλου, που θεωρεί τις χώρες πρώτης γραμμής (σαν την Ελλάδα) ως αυτόματα υπεύθυνες για τους αιτούντες άσυλο, απαγορεύοντας τις λεγόμενες δευτερογενείς μετακινήσεις, δηλαδή να μεταβούν οι πρόσφυγες και μετανάστες στις χώρες του πραγματικού προορισμού τους.
• Με τη στρατηγική του κεφαλαίου για ελεγχόμενη ροή όσων προσφύγων έχει ανάγκη το κεφάλαιο ως εργατική δύναμη.

Πολυεργαλείο...

Η ΕΕ αντιλαμβάνεται το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό ως κάτι πολύ περισσότερο από μια πηγή άντλησης φθηνού, ευέλικτου και ειδικευμένου προσωπικού για τους επιχειρηματικούς ομίλους της:
Ενα «πολυεργαλείο» πίεσης και μέσο διείσδυσης σε κρίσιμης γεωπολιτικής σημασίας περιοχές όπως η Μ. Ανατολή και η Αφρική, όπου η επικράτηση στα πεδία των αγορών και των πολεμικών αναμετρήσεων θα παίξει σημαντικό ρόλο στην έκβαση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, την οποία προσμένουν τα επιτελεία της ΕΕ.
Με τον ίδιο στόχο η ΕΕ ήδη διαχωρίζει τις χώρες σε «ασφαλείς και μη», υιοθετώντας και σχετικό κατάλογο που ανανεώνεται με βάση τα γεωπολιτικά συμφέροντά της σε χώρες της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και τις συμφωνίες που επιδιώκουν εκεί οι επιχειρηματικοί της όμιλοι, προσδοκώντας να προλάβει τους παγκόσμιους ανταγωνιστές τους (βασικά τις ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία).

Οι εντεινόμενοι ανταγωνισμοί μεταξύ τους δεν περιορίζονται στο Προσφυγικό. Στην ουσία αυτό περιλαμβάνεται σε μια σύνθετη διαπραγμάτευση.
Η κίνηση της αστικής τάξης της Γερμανίας και της Γαλλίας για συγκρότηση μηχανισμού ελεγχόμενης αποδοχής προσφύγων που θα προέρχονται από την Ιταλία - και τη Μάλτα - παρακάμπτοντας σε αυτήν τη φάση τις χώρες του Βίσεγκραντ (η λεγόμενη «Συμφωνία της Μάλτας») αποτελεί συμβιβασμό με την Ιταλία μετά την αλλαγή κυβέρνησης, με στόχο να φέρει σε πλεονεκτική θέση στη γειτονική χώρα τα ευρωενωσιακά μονοπώλια σε βάρος των ρωσικών.

Η Άγκυρα, έχοντας ανοίξει τη «στρόφιγγα», παζαρεύει και ζητά επί της ουσίας νέα συμφωνία με επικαιροποιημένα, ευρύτερα γεωπολιτικά ανταλλάγματα, που δεν περιορίζονται μόνο στην κατοχύρωση «ζώνης ασφαλείας» στο έδαφος της Συρίας ως δήθεν ασπίδα στους Κούρδους, στις θεωρήσεις εισόδου για την ΕΕ ή τις νέες χρηματοδοτήσεις και τους όρους για μια αναβαθμισμένη τελωνειακή συμφωνία με την ΕΕ.
Η αστική τάξη της Τουρκίας παρεμβαίνει συστηματικά για να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των βλέψεών της στο Κυπριακό, στο Αιγαίο αποσπώντας μερίδιο στο μοίρασμα της πίτας της Ενέργειας.

Η ΝΔ παρουσιάζει ως «διέξοδο» την κλιμάκωση της ίδιας αντιδραστικής πολιτικής που αναπαράγει τον διπλό εγκλωβισμό και οξύνει τα προβλήματα για τους χιλιάδες κατατρεγμένους και τους κατοίκους των νησιών.
Αξιοποιεί το έδαφος που έστρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, με την αποδοχή και εφαρμογή της Συμφωνίας Τουρκίας - ΕΕ, την πρόσκληση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και την εμβάθυνση της εμπλοκής της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς, που γεννούν και οξύνουν το Προσφυγικό.