Reinhard Kleist: στην αιώρα με τον Φιντέλ Κάστρο

Ο όρος graphic novel κάτι σαν κόμικ χρησιμοποιείται ευρέως, συμπεριλαμβανομένης μυθοπλασίας και μη από τους επαγγελματίες καρτουνίστες, συνήθως με διαδοχικά σκίτσα, που κάνουν την ιστορία. Μερικές φορές συγχέεται με την πολιτική γελοιογραφία. Υπάρχουν ακόμη σχεδιαστές κινουμένων σχεδίων, που σήμερα _με τη βοήθεια των υπολογιστών βρίσκονται σε ανώτερο επίπεδο, ενώ υπάρχουν και ταινίες όπου τα καρτούν παίζουν, μαζί με ηθοποιούς.

Η αποτύπωση της ζωής του επαναστάτη ηγέτη, Φιντέλ Κάστρο, είναι πρόκληση ακόμη και για τον πιο καλά ενημερωμένο βιογράφο, που παρουσιάζεται σαν “μυστήριο” από τους αστούς. Από την άποψη αυτή η προσπάθεια (τέλος του 2011 _με τον Φιντέλ ακόμη εν ζωή) ενός γερμανού σκιτσογράφου να αφηγηθεί την ιστορία του με εικόνες, φαίνεται στην καλύτερη περίπτωση φιλόδοξη - στη χειρότερη, ακόμη και ανόητη. Παρόλα αυτά, ο Reinhard Kleist έχει παραδώσει μια εντυπωσιακά ζωντανή βιογραφία του Comandante en jefe που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, κάνοντας τους φαν των κόμικς να ζητάνε περισσότερα. Το graphic novel του Kleist “Castro” σηματοδοτεί ένα σημείο καμπής για τα γερμανικά κόμικς, σύμφωνα με τον κορυφαίο ειδικό του είδους, Paul Gravett … χρειάστηκαν χρόνο για να ωριμάσουν, αλλά η στιγμή τους «έφθασε» με την κυκλοφορία αυτού του βιβλίου. “Τα τελευταία 10 χρόνια, έχετε δει αρκετούς γερμανούς συγγραφείς να βγαίνουν στη διεθνή σκηνή και ο Κλάιστ είναι πρωτοπόρος αυτής της νέας μορφής», σημείωσε.
Ερωτηθείς πόσο δύσκολο ήταν να απεικονίσεις τον Κάστρο σε φωτογραφίες, ο Ράινχαρντ Κλάιστ σταμάτησε για να σκεφτεί. “Ήταν πραγματικά μεγάλο έργο να γράψω την ιστορία”, παραδέχτηκε. “Απογοητευόμουν για εβδομάδες γιατί δεν είχα ιδέα από πού να το ξεκινήσω και πώς να το τελειώσω”. Είπε ότι αυτό που του άρεσε στο βιβλίο ήταν ότι είχε βρει έναν τρόπο να γράψει για την κουβανική επανάσταση. “Δεν νομίζω ότι αυτό το βιβλίο αφορά ειδικά τον Φιντέλ Κάστρο”, πρόσθεσε. “Είναι πραγματικά για την επανάσταση και τον ισχυρό χαρακτήρα του Φιντέλ Κάστρο _τον πρωτοποριακό του ρόλο”.

Ο Κλάιστ είπε ότι η χαρτογράφηση της ζωής του Κάστρο του έδωσε την ευκαιρία να αμφισβητήσει το δικό του σύστημα πεποιθήσεων και ότι ο ίδιος έφτασε στην Κούβα απελπιστικά αφελής. "Υπάρχει ένα θέμα που υπογραμμίζει ολόκληρο το βιβλίο: πώς να ακολουθήσεις τα ιδανικά σου. Έχουμε δύο διαφορετικούς χαρακτήρες, τον Καρλ, τον αφηγητή και τον Φιντέλ Κάστρο - και οι δύο ακολουθούν τα ιδανικά τους με πολύ διαφορετικό τρόπο", παρατήρησε ο Kleist _ ένας νεαρός, ιδεαλιστής ρεπόρτερ, που εγκαταλείπει γρήγορα την προσπάθεια να είναι ουδέτερος. "Σε τριακόσιες σελίδες δεν μπορείς να πλησιάσεις το μπόι του Φιντέλ".Η προσπάθεια του Kleist να αντιμετωπίσει μια από τις πιο πολωτικές φιγούρες της ιστορίας δεν αφαιρεί τη διασκέδαση από το βιβλίο, σύμφωνα με τον Paul Gravett, κορυφαίο ειδικό και διευθυντή του Comica, του Διεθνούς Φεστιβάλ Κόμικς του Λονδίνου. Το βιβλίο είναι γεμάτο ειρωνεία και χιούμορ. Ο ίδιος ο Kleist επισημαίνει μια αγαπημένη ενότητα, στην οποία σκιαγραφεί τις εκατοντάδες πραγματικές πλοκές για τη ζωή του Κάστρο - συμπεριλαμβανομένου ενός σχεδίου να τοποθετήσει μια υποβρύχια βόμβα ενώ ο Κουβανός ηγέτης κάνει κατάδυση.

Τήρηση ισορροπίας
Αλλά μήπως η προσπάθεια να είσαι αστείος σε ένα κόμικ με κάποιο τρόπο ευτελίζει την κουβανική επανάσταση και το τίμημα της ανθρώπινης ζωής; Όχι σύμφωνα με τον Paul Gravett, ο οποίος λέει ότι ο Kleist αποτυπώνει το ψυχολογικό κίνητρο του Κάστρο, χωρίς να προσπαθεί να γράψει μια οριστική βιογραφία. "Δεν προσπαθεί να ζωγραφίσει κάποια μεγάλη πινελιά της ιστορίας - προσπαθεί να μπει στη νοοτροπία και την προσωπικότητα αυτού του πολύ συναρπαστικού ηγέτη", είπε ο Gravett. Για τον Ράινχαρντ Κλάιστ, η αντιμετώπιση του Κάστρο αντιπροσωπεύει ένα σκληρό, συναισθηματικό ταξίδι. Ερωτηθείς αν θα έστελνε στον Κάστρο ένα αντίγραφο, είπε ότι είχε ακούσει τον Κάστρο να διαβάζει κάθε βιβλίο που βγαίνει για αυτόν ελπίζοντας ότι ο “Comandante en jefe” θα διαβάσει τον δικό του.

Πρόλογος Volker Skierka (Φόλκερ Σκιέρκα)
Αν υπάρχει ένα πρόσωπο της σύγχρονης ιστορίας, που η ζωή του, εκτός από δοκίμιο και ντοκιμαντέρ, μας επιβάλλει σχεδόν να την αφηγηθούμε με τη μορ­φή εικονογραφημένης ιστορίας, αυτό είναι ο Φιντέλ Κάστρο. Μια ζωή βγαλμένη σαν μέσα από ένα λατινοαμερικάνικο περιπετειώδες μυθιστόρημα -με μια μικρή διαφορά: ότι η ιστορία δεν είναι φανταστική, αλλά αληθινή. Τόσο αληθινή, που θα ήταν αδύνατο να την επινοήσουμε χωρίς ν' ακουστεί απίστευτη. Ο ηγέτης της κουβανέζικης επανάστασης είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και αμφιλεγόμενα πρόσω­πα της σύγχρονης ιστορίας, μια προσωπικότητα εξί­σου μισητή και ηρωική, μυθική και διαβολική. Ακόμα και ο Τσε Γκεβάρα, το αιώνιο ίνδαλμα, δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τον Φιντέλ Κάστρο. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος πολιτικός της νεότερης εποχής, που να ήταν τόσο έξυπνος, μορφωμένος και διαβα­σμένος, επιβλητικός και ευειδής, χαρισματικός και γο­ητευτικός, που να διαθέτει ένα εξουσιαστικό ένστι­κτο τόσο πειστικό αλλά και επικίνδυνο. Κάποιος που μπορούσε να κρατάει καθηλωμένους εχθρούς και φί­λους, απλώς με πολύωρους λόγους. Θα έπρεπε να έχει κανείς τα δικά του προσόντα, για να πάρει τα όπλα εναντίον μιας βάρβαρης δικτατορίας που είχε την εύνοια των ΗΠΑ και που συνεργαζόταν με τη Μαφία, να προκαλέσει μια επανάσταση, να την οδη­γήσει στη νίκη, και έπειτα να παραμείνει για πολλά χρόνια στην εξουσία. Και στην περίοδο αυτή να γλι­τώσει από εκατοντάδες δολοφονικές απόπειρες. Ο Κάστρο και μετά τον θάνατό του θα καταλάβει σί­γουρα μια περίοπτη θέση στην ιστορία. Πάμπολλοι συγγραφείς αισθάνθηκαν τον χαρακτήρα αυτόν σαν πρόκληση. Αλλά τώρα ένας τόλμησε να σκιαγραφήσει (με την κυριολεκτική ση­μασία της λέξης), τη διαδρομή αυτού του λαϊκού ηγέ­τη από την Καραϊβική, με έναν τρόπο ασυνήθιστο -σαν κόμικ.

Η ιδέα για το βιβλίο αυτό γεννήθηκε λίγα χρόνια πριν. Σε μια συνάντηση σ' ένα καφέ του Βερολίνου, ο Ράινχαρτ Κλάιστ μου μίλησε για τα σχέδιά του. Ετοί­μαζε ένα ταξίδι στην Κούβα και με ρώτησε, ως βιο­γράφο του Κάστρο, την άποψή μου για την πολιτι­κή κατάσταση μετά την ασθένεια του ηγέτη και παραίτησή του από το αξίωμά του. Αποτέλεσμα του ταξιδιού αυτού ήταν ένα βιβλίο κόμικ με τίτλο Αβάνα, στο οποίο σκιαγραφεί πολύ αισθαντικά και με αυθεντικές πινελιές την καθημερινότητα και τις δύσκολες συνθήκες ζωής, κυρίως των νεαρών Κουβανών μέσα στο εξίσου αντιφατικό μοντέλο ενός ιδιότυπου σοσιαλισμού. Το κόμικ Αβάνα κατά κάποιο τρόπο η εισαγωγή του Κλάιστ στο βιβλίο αυτό για τον Φιντέλ Κάστρο και την κουβανική επανάσταση. Αφού μέσα από την Αβάνα «ζεστάθηκε» και πήρε μια γεύση από τον τρόπο ζωής των Κουβανών, αποτόλμησε το μείζον -μια βιογραφία του «Maximo Lider», του Ανώτατου Ηγέτη που κυβέρνησε για δεκαετίες με στιβαρό χέρι τη χώρα.

Τη δύναμή του ο γιος των μεγαλοτσιφλικάδων, μαθητής των Ιησουιτών καλόγερων την άντλησε από το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος κουβανός Caudillo που σαν άλλος Δαβίδ απάλλαξε τη χώρα του από την κυριαρχία του αμερικανού Γολιάθ, δίνοντας στo λαό του, για πρώτη φορά στην ιστορία, εθνική ταυτότητα και αξιοπρέπεια. Η στενόμυαλη ρεπουμπλικάνικη κυβέρνηση του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον (που ήδη από τότε ήταν σε “θολά νερά”), τον έριξαν στις ανοιχτές αγκάλες της Σοβιετικής Ένωσης. Από τότε ο Κάστρο έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στη διεθνή πολιτική. Με ατσάλινο πείσμα είδε να έρχονται και να παρέρχονται αμερικάνοι πρόεδροι, σοβιετικοί γενικοί γραμματείς, αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων, δημοκράτες, άρχοντες και εκπρόσωποι του Θεού στη γη, μέχρι που αποδείχτηκε ο πιο μακρόβιος ηγέτης του 20ού αιώνα, της επανάστασής του, που είχε σαν επακόλουθο ο Κάστρο να πάρει από τους Αμερικάνους όλα όσα κατείχαν στην Κούβα, η αποτυχημένη απόβαση στων Κουβανών μισθοφόρων το 1961, υπό την καθοδήγηση της CIA στον Κόλπο των Χοίρων, η εγκατάσταση σοβιετικών ατομικών πυραύλων το 1962 παραλίγο να προκαλέσει τον τρίτο παγκόσμιο κυρίως όμως η επί δεκαετίες επιβίωση του καθεστώτος του, παρά τον ασφυκτικό οικονομικό αποκλεισμό από τις ΗΠΑ -αυτές οι πάμπολλες ναρκισσιστικές προκλήσεις σε βάρος της ιστορίας και της κοινής γνώμης, η υπερδύναμη στον δικό του Βορρά δεν πρόκειται να του τα συγχωρήσει ποτέ, και μετά τον θάνατό του.

Σε μια παρουσίαση του βιβλίου Αβάνα, το 2009 στο Αμβούργο, ο Ράινχαρτ Κλάιστ και ο Μίχαελ Γκρένεβαλντ των εκδόσεων Carlsen, μου πρότειναν να αναλάβω συμβουλευτικό ρόλο στο κόμικ για τον Φιντέλ Κάστρο, πράγμα που δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Όχι μόνο επειδή είχα ασχοληθεί πολλά χρόνια με τον κουβανό ηγέτη για τη δική μου βιογραφία, αλλά κι επειδή εδώ επρόκειτο για μια νέα, εντελώς διαφορε­τική, πολύ συναρπαστική λογοτεχνική μορφή μιας βι­ογραφίας. Γιατί ο τρόπος αφήγησης ενός κόμικ, ανοί­γει πεδία για φανταστικές αλήθειες και συμπεράσμα­τα, που δεν επιτρέπονται στο ειδικό βιβλίο. Τα απο­καλυπτικά τσιτάτα, οι κλιμακώσεις και μια λογοτε­χνική εξιστόρηση των ιστορικών γεγονότων σε ένα “εικονογραφημένο μυθιστόρημα” μπορούν να γεννή­σουν μια συναισθηματική αλήθεια, που ίσως να σκι­αγραφεί με μεγαλύτερη ακρίβεια τα πραγματικά γε­γονότα.

Ο Ράινχαρτ Κλάιστ μετέφερε, ζωγραφικά και αφη­γηματικά, με ιδανικό τρόπο τις ιδέες του και τις συζη­τήσεις μας για τον Κάστρο και την κουβανέζικη επα­νάσταση. Η φιγούρα του Καρλ Μέρτενς, που θα μπο­ρούσε να είναι από οπουδήποτε -από τη Γερμανία, αλλά και από τις Η ΠΑ, την Ισπανία, την Αγγλία ή την Γαλλία ή από κάποια άλλη χώρα της γης- καθοδηγεί τον αναγνώστη μέσα στα γεγονότα. Κάθε άλλο από —πολιτικώς ορθά βέβαια, ο πρωταγωνιστής από δη­μοσιογράφος μετατρέπεται σε ιδεαλιστή, που πολύ γρήγορα εγκαταλείπει την πολιτική ουδετερότητα του επαγγέλματος του. Είναι συνεπαρμένος από μια ιστορία αγάπης, και συγκλονισμένος από τα εγκλή­ματα της κυβέρνησης του Μπατίστα, που την πο­λεμάει ο Κάστρο στη δεκαετία του 1950. Ο Κλάιστ χρησιμοποιεί ένα εύρημα: ο Καρλ Μέρτενς μαθαίνει για την επανάσταση από μια πραγματική συνέντευξη του Χέρμπερτ Μάθιους, που δημοσιεύτηκε στους New York Times. Έτσι αποφασίζει να πάει κι αυτός εκεί και να συναντήσει τον ηγέτη, που του παραχωρεί μια συνέντευξη -ξαπλωμένος στην αιώρα του αρχηγείου του μέσα στη ζούγκλα. Έτσι ο Μέρτενς ακολουθεί τα γεγονότα και παραδίδεται στη γοητεία, όχι μόνο της επανάστασης και του αρχηγού της, αλλά και μιας νεαρής επαναστάτριας. Υπήρξαν πράγματι τέτοιες ιστορίες ξένων (ανάμεσά τους υπάρχουν δημοσιογράφοι, ακόμα κι ένας πρώην πράκτορας της CIA), που πήγαν να προσκυνήσουν στην Κούβα, και έστω και για περιορισμένο χρόνο αφιερώθηκαν στην επανάσταση. Ο Κλάιστ σκιαγραφεί ζοφερά τον τύπο του διανοούμενου από μια πλούσια χώρα, που σπεύ­δει να υποκύψει στον σοσιαλιστικό ρομαντισμό ενός τέτοιου κινήματος, μέσα σ' έναν πολιτιστικό περίγυ­ρο που του είναι εντελώς ξένος.

Η ζωγραφική απεικόνιση, κυρίως του ήρωα και των κύριων προσώπων, σε έναν χρονικό ορίζοντα μισού αιώνα έχει μια συναρπαστική αυθεντικότητα. Η απεικόνιση των τοπίων, του περιβάλλοντος και της ατμόσφαιρας στις διάφορες φάσεις της ζωής και της επιβίωσης της επανάστασης και των πρωταγω­νιστών της, έχουν μια ακρίβεια που προβάλλει και αντανακλά τη σοβαρότητα και την αξιοπιστία της αφήγησης του Κλάιστ. Η περιγραφή του Κάστρο εί­ναι πολύ αυθεντική, όχι μόνο οπτικά, στις διάφορες περιόδους της ζωής του, αλλά και στην προβολή του χαρακτήρα του. Ένας από τους τελευταίους φίλους του Κάστρο στη δύση της ζωής του, ο συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, έγραψε κάποτε σ' ένα κείμενό του: «Ένα εί­ναι βέβαιο: όπου και να βρίσκεται και με όποιον -ο Φιντέλ Κάστρο είναι εδώ, για να νικήσει. Δεν πιστεύω να υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο, που να αντιμε­τωπίζει χειρότερα μια ήττα. Η συμπεριφορά του σε μια ήττα, ακόμα και για τα μικρότερα πράγματα, δεί­χνει υποταγμένη σε μια προσωπική νομοτέλεια: δεν θα το χωνέψει ποτέ και δεν θα ησυχάσει, αν δεν κα­ταφέρει να αντιστρέφει τους όρους και μετατρέψει την ήττα σε νίκη». Ακριβώς σαν τον Γκαρσία Μάρκες, σκιαγράφησε στον παρόντα τόμο ο Κλάιστ τον δικό του Κάστρο. Ταυτόχρονα, μέσα από τα μπαλόνια και την αφήγηση διαφαίνεται ένα υπόγειο χιούμορ, πλα­νιέται μια ευχάριστη ειρωνική διάσταση του συγγρα­φέα προς τον Φιντέλ Κάστρο -κι ως εκ τούτου αθέ­λητα του Κάστρο προς τον εαυτό του- πράγμα που μεγαλώνει την απόλαυση του διαβάσματος. Και στο τέλος μένει ανοιχτή η συνέχεια.

Ο Volker Skierka είναι συγγραφέας του βιβλίου “Φιντέλ Κάστρο”: Μια βιογραφία, που έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Επίσης είναι ένας από τους σεναριογράφους του ντοκιμαντέρ Φιντέλ Κάστρο _Ο αιώνιος επαναστάτης.

Ο Reinhard Kleist (γεννημένος το 1970 στο Hürth, Γερμανία) είναι γραφίστας και σκιτσογράφος:σπούδασε γραφιστική στο Fachhochschule Münster. Εκεί δημιούργησε τα άλμπουμ του «Lovecraft», «Dorian» και ως διατριβή «Abenteur eines Weichenstellers». Τελειώνοντας το πτυχίο του μετακόμισε στο Βερολίνο. Το 1996, στο Διεθνές Σαλόνι Κόμικς στο Ερλάνγκεν, κέρδισε το βραβείο Max-and-Moritz για το καλύτερο γερμανόφωνο κόμικ άλμπουμ. Από το 2003 εργάζεται μαζί με τον συγγραφέα Tobias O. Meißner στη σειρά κόμικς "Berlinoir", το 2006, κυκλοφόρησε η βιογραφία του για τον Elvis Presley με τον τίτλο "Elvis" και το 2008, έμαθε ισπανικά για να ταξιδέψει στην Κούβα, όπου σχεδίασε και σκιαγράφησε σκηνές δρόμου από την Αβάνα, τις οποίες συγκέντρωσε στο κόμικ "Havanna" το 2007. Το 2011, κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Der Boxer» (Ο Μποξέρ), το οποίο αφηγείται την ιστορία του Εβραίου μποξέρ Χάρι Χάφ και το 2015 με τον τίτλο "Der Traum von Olympia" (Το όνειρο της Ολυμπίας) για τη Σομαλή δρομέα Samia Yusuf Omar . Αρκετά από τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, αραβικά και ελληνικά.

 

Καταδικάστε 🇨🇺 μας _δεν έχει σημασία! Οι λαοί θα πουν την τελευταία λέξη!

Τιμούμε τα 70 χρόνια της έναρξης ενός μακρόχρονου αγώνα –που, «Δεν ήταν το τέλος, αλλά η αρχή», όπως είπε ο Φιδέλ Κάστρο.
Η 26^η Ιούλη είναι και θα παραμένει μία από τις πιο σημαντικές σελίδες στην ιστορία της Κούβας.
Η επίθεση εναντίον των στρατώνων της Moncada (Μονκάδα) και Carlos Manuel de Céspedes (Κάρλος Μανουέλ ντε Σέσπεδες) — υπό την ηγεσία του Φιδέλ ταρακούνησε τα θεμέλια της δικτατορίας του Μπατίστα.

Εκείνη την ημέρα, όταν όλοι ήταν έτοιμοι, διαβάστηκε το μανιφέστο της Moncada, γραμμένο από τον νεαρό ποιητή Raúl Gómez García (Ραούλ Γκόμεζ Γκαρσία) υπό την καθοδήγηση του Φιντέλ.
Ο Γκόμεζ Γκαρσία διάβασε τους στίχους του «Είμαστε ήδη σε μάχη» και ο Φιδέλ απηύθυνε αυτή τη σύντομη προτροπή σε όλους:
«Σύντροφοι:
Μπορεί να λήξουν όλα σε λίγες ώρες ή να νικηθούμε.
Ωστόσο, ακούστε, σύντροφοι!
Σε κάθε περίπτωση, το κίνημα θα θριαμβεύσει.
Αν κερδίσουμε αύριο, αυτό που φιλοδοξούσε ο Μαρτί θα γίνει νωρίτερα.
Εάν συμβεί το αντίθετο, η χειρονομία θα χρησιμεύσει ως παράδειγμα στον λαό της Κούβας, για να πάρει τη σημαία και να προχωρήσει μπροστά»

Η νίκη θα έρθει λίγα χρόνια αργότερα με τους barbudos (σσ. γενειοφόρους), όταν –πάλι  με επικεφαλής τον Φιντέλ, κατέβηκαν νικηφόροι από τη Σιέρα Μαέστρα την 1η Ιανουαρίου 1959.
Δείτε __ Movimiento 26 de Julio

Σύντομο Χρονικό της Επανάστασης

1906 — 1921: Οι επαναστατικές ιδέες υπό την επίδραση της Οχτωβριανής Επανάστασης κερδίζουν έδαφος στην Κούβα.
1925: Ο Αντόνιο Μέγια και ο Κάρλος Μπαλίνιο, συνθέτης του εθνικού ύμνου της Κούβας, ιδρύουν το ΚΚ Κούβας
1947: Ιδρύεται σοσιαλιστικό κόμμα. Από τη διάσπασή του προέκυψε αργότερα η ομάδα του Φιντέλ κάστρο

26 Ιουλίου 1953: Η έφοδος στους στρατώνες του Μονκάδα. Ομάδες 160 οπλισμένων ανταρτών εξαπολύουν ταυτόχρονες επιθέσεις στο στρατώνα Μονκάδα, στο Σαντιάγο της Κούβας, και στη στρατιωτική εγκατάσταση «Κάρλος Μανουέλ ντε Σέσπεδες» του Μπαγιάμο. Σκοπός τους να αιφνιδιάσουν τις δυνάμεις του δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα, που είχε καταλάβει την εξουσία με πραξικόπημα ένα χρόνο νωρίτερα (10 Μάρτη 1952) και να τον ανατρέψουν. Οι δυνάμεις του Μπατίστα αποκρούουν τις επιθέσεις και συλλαμβάνουν τους περισσότερους από αντάρτες, μεταξύ αυτών και τον επικεφαλής τους, Φιντέλ Κάστρο. Ο Λαός έσωσε τον Κάστρο και τους συλληφθέντες από το θάνατο. Υπό την πίεση του λαού ο Μπατίστα αναγκάστηκε να τους δώσει χάρη. Χωρίς τη Μονκάδα δεν θα υπήρχε η «Γκράνμα» ούτε η Σιέρα Μαέστρα, ούτε η ανεπανάληπτη νίκη του Κουβανικού λαού. Ο λαός πίστεψε ότι η δικτατορία δεν είναι παντοδύναμη

2 Δεκεμβρίου 1956: Ξεκινά η ένοπλη εξέγερση όταν 82 επαναστάτες αποβιβάζονται στις ακτές της Κούβας.
28 Δεκέμβρη 1958: Ο Τσε καταλαμβάνει τη Σάντα Κλάρα. Ο δικτάτορας Μπατίστα φεύγει κυνηγημένος από τη χώρα αρπάζοντας 40 εκατομμύρια δολάρια. Καταφεύγει στην Ισπανία του φασίστα Φράνκο.
2 Ιανουαρίου 1959: Οι αντάρτες εισέρχονται στην Αβάνα. Χιλιάδες λαού ξεχύνεται στους δρόμους για να τους υποδεχτεί. Η επανάσταση επικρατεί…

Αρχίζει ένας νέος πόλεμος, πιο δύσκολος, μα κι αυτός νικηφόρος. Κόντρα στις συνωμοσίες, στον εξοντωτικό οικονομικό αποκλεισμό, στην Κούβα οικοδομείται μια κοινωνία άλλη. Μια κοινωνία που έχει στο κέντρο της προσοχής της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
62+ χρόνια μετά το Νησί της Επανάστασης συνεχίζει να δίνει μάχες, χωρίς ποτέ να ξεχνά το διεθνιστικό του καθήκον.

Το Cubadebate και ο ιστότοπος Fidel Soldado de las Ideas προτείνουν να ακολουθήσουμε το μονοπάτι αυτής της ιστορικής ημερομηνίας, μέσω των ομιλιών του Comandante en Jefe (σσ. προσωνύμιο του Φιδέλ) στις 26^ες Ιουλίου.

Ακριβώς όταν νίκησε η Επανάσταση, ο Φιδέλ σε μια συγκέντρωση αγροτών, στις 26 Ιουλίου 1959 είπε:
«Με τη σημερινή ματιά, βλέποντας πόσο ψηλά έχουμε βάλει τη σημαία μας, αισθάνομαι τόσο ευτυχισμένος που βλέπω σε εκείνη τη στιγμή να ανταμείβονται όλες οι θυσίες που κάναμε και όλες όσε θα χρειαστεί να κάνουμε στο μέλλον».

Ο Fidel
κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων
2003 στο Santiago de Cuba

Ένα χρόνο αργότερα, θυμάται την ίδια μέρα, στη Mercedes, στους πρόποδες της Sierra Maestra, ως εξής:
«(…) 26 Ιουλίου και Sierra Maestra. είναι δύο ονόματα που πρέπει να ζυγίζουν πολύ βαθιά στις καρδιές του καθενός μας».
«Και έτσι, εκείνη η 26^η Ιούλη δεν ήταν παρά μια στιγμή για μας, όταν μια προσπάθεια φάνηκε να σβήνει, όταν μια προσπάθεια να ξεκινήσουμε τη μάχη για την απελευθέρωση του λαού μας φάνηκε να τελειώνει, δεν ήταν το τέλος, αλλά η αρχή»
«Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι και αντίθετα, οι αναμνήσεις εκείνης της πρώτης 26 Ιούλη, εκείνο το απόγευμα όταν όλα ήταν πίκρα και πόνος, στον οποίο η θλίψη για τους νεκρούς συντρόφους που και ο πόνος για την ήττα που ανάγκασε τη χώρα να περιμένει, των οποίων τα όρια ήταν αδύνατο να φανταστεί κανείς εκείνη τη στιγμή»

(σσ. Η Μάχη της Las Mercedes (29 Ιουλίου‑8 Αυγούστου 1958) ήταν η τελευταία μάχη κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Verano, κατά τη διάρκεια της Κουβανικής Επανάστασης στους λόφους της Σιέρα Μαέστρα.
Μια πύρρεια νίκη και αρχή του τέλους του δικτάτορα Batista, αφού οι barbudos  (με επί κεφαλής τους Fidel Castro, René Ramos Latour και Che Guevara) κατάφεραν να αναδιπλωθούν και να εξαφανιστούν κυριολεκτικά, αποφεύγοντας την παγίδα του Eulogio Cantillo που προσπάθησε να τους περικυκλώσει –έχοντας 10πλάσιες+ δυνάμεις (1500+ άνδρες άριστα εξοπλισμένους).
Πρόκειται για μια μάχη –ο χώρος δεν επιτρέπει περισσότερα, όπου έλαμψε –από πλευράς πολεμικής τακτικής το άστρο των Τσε και Φιδέλ με την εκεχειρία που πρότεινε ο Κάστρο και την οποία δέχτηκε ο στρατηγός του Batista  Eulogio Cantillo. Κατά τη διάρκεια της κατάπαυσης του πυρός, οι επαναστατικές δυνάμεις διέφυγαν πίσω στους λόφους.
Όταν ο Cantillo κάλεσε ακόμη περισσότερες δυνάμεις ήταν πλέον αργά
Στις 8 Αυγούστου, όταν ο στρατός επανέλαβε την επίθεσή του, δεν βρήκαν κανέναν να πολεμήσει και η Επιχείρηση (Verano = καλοκαίρι) είχε ουσιαστικά καταλήξει σε αποτυχία για την κυβέρνηση Μπατίστα.

(συνεχίζει ο Φιδέλ)
«Και έτσι ο λαός αναδείχτηκε σε έναν από αυτούς τους λαούς που δε φοβήθηκαν ποτέ τη θυσία, αποτελεί ένα λαό που δεν τρέμει ποτέ μπροστά στο τίμημα που αναγκάστηκε να πληρώσει για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του.
Ένας λαός που δεν τρέμει ούτε φοβήθηκε ποτέ μπροστά στο τίμημα που θα χρειαστεί να πληρώνει μέχρι το αίσιο τέλος»

Η Μονκάδα μας έμαθε πως να κάνουμε την ήττα Νίκη 

Ο Φιδέλ υπογράφει την αγροτική μεταρρύθμιση
(La Plata, Sierra Maestra, 17 Μάη 1959) 

Μονκάδα 26 Ιούλη — 55η επέτειος

Στα 30χρονα, στο Santiago de Cuba (Σαντιάγο ντε Κούβα, στις 26 Ιουλίου 1983, ο Comandante είπε:
«Σε ένα πράγμα είμαστε ακριβώς το ίδιο με την 26^η  Ιούλη 1953: 
Έχουμε την ίδια πίστη στα πεπρωμένα της πατρίδας, την ίδια εμπιστοσύνη στις αρετές του λαού μας, την ίδια βεβαιότητα στη νίκη, την ίδια ικανότητα να ονειρευόμαστε την πραγματικότητα του αύριο σε σχέση με τα χθεσινά όνειρα που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί».

Ο Agustín DíazCartaya που συνέθεσε τον ύμνο της 26ης Ιούλη

Σε στηρίζουμε Φιδέλ! — Αβάνα 26 Ιούλη 1959

Ο Φιδέλ μιλάει με μαχητές της 26ης Ιούλη

Πολύ αργότερα, στις 26 Ιούλη 1987 θα μιλούσε για την (σσ. σοσιαλιστική) επανάσταση και την απόφαση επικαιροποίησης (σσ. χρησιμοποιείται ο όρος «rectificar», που σημαίνει και διορθώνω, αποκαθιστώ, προσαρμόζω ‑αλλά σίγουρα το πνεύμα των λόγων του Φιδέλ, καμιά σχέση δεν έχει με την οπορτουνιστική αναθεώρηση)
«“Rectificar” ήταν, στις 26 Ιούλη του 1953, να αγωνιζόμαστε για να διαγράφουμε το παλιό, να ανοίξουμε μια δίαυλο, να κάνουμε μια επανάσταση, να δημιουργήσουμε μια νέα ζωή.
Σήμερα είμαστε επίσης στο “Rectificar”.
Αυτό εμπεριέχει μια πολύ ευρεία αίσθηση, και στην πραγματικότητα μπορώ να πω πως είμαι ικανοποιημένος, ενθουσιασμένος από αυτό που βλέπω, από τα αποτελέσματα που βλέπω, παρόλο που όλοι γνωρίζουμε ότι απέχουμε πολύ από όλες τις δυνατότητές μας, ότι υπάρχουν πολλές ακόμη μπροστά μας»

Μπροστά στις νέες απαιτήσεις
πολιτικοοικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης 

 

 

 

Οι μαχητές της εποποιίας στην Plaza Che Guevara της Santa Clara 

Το Santiago de Cuba γιορτάζει την 26η Ιούλη

Πιο πρόσφατα, μετά από αρκετά χρόνια με την επανάσταση στη εξουσία, στην κεντρική εκδήλωση για την 45η επέτειο της επίθεσης κατά των στρατώνων της Moncada και Carlos Manuel de Céspedes, που πραγματοποιήθηκε στο Σαντιάγο της Κούβας, το 1998, αναγνώρισε:
«Πιστεύουμε ότι έχουμε εκπληρώσει το καθήκον μας, μια ολόκληρη γενιά, που αγωνίστηκε ασταμάτητα χωρίς ούτε μια στιγμή να ξαποστάσει για 45 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την 26η Ιουλίου 1953, στέκεται σταθερά στα χαρακώματά μας, στις αρχές μας, με τις ίδιες ιδέες που μας ενέπνευσαν εκείνη την ημέρα.

Και αργότερα στην 49^η επέτειο, το 2002, στο Ciego de Ávila, δήλωνε:
“(…) Τι είναι αυτή η 26^η Ιούλη;
Ο άφθαρτος δρόμος που δένει τη σκέψη, τον ηρωισμό και τη βούληση να πολεμήσουμε από τον ανεξάντλητο προμαχώνα απ’ όπου ξεκίνησε ο Μαρτί για την ανεξαρτησία, θέλοντας να αποτρέψει και να εμποδίσει τον ισχυρό και επεκτατικό γείτονα του Βορρά να εξαπλωθεί στις Αντίλλες και να αλώσει, σαν μεγάλη δύναμη, τη χώρα μας».

Ο πρώτος γιορτασμός _Μονκάδα 1960

Την επικαιρότητα της επαναστατικής ιδεολογίας και την επίδρασή της στους λαούς, θύμισε στην 50ή επέτειο:
«Το πρόγραμμα Moncada εκπληρώθηκε και ξεπεράστηκε.
Εδώ και πολύ καιρό πηγαίνουμε για πολύ υψηλότερα και αδιανόητα όνειρα.
Σήμερα, μεγάλες μάχες διεξάγονται στον τομέα των ιδεών και αντιμετωπίζουμε προβλήματα που σχετίζονται με την παγκόσμια κατάσταση, ίσως το πιο κρίσιμο που έχει βιώσει ποτέ η ανθρωπότητα».
«Θέλω να σας διαβεβαιώσω για κάτι παρόμοιο με αυτό που είπα ενώπιον του ψευτοδικαστηρίου που με έκρινε και καταδίκασε για τον αγώνα που ξεκινήσαμε πριν από πέντε δεκαετίες σήμερα, αλλά αυτή τη φορά δεν θα είμαι αυτός που θα το πω.
Ένας λαός που πραγματοποίησε μια βαθιά, υπερβατική και ιστορική Επανάσταση, που την σχεδίασε, την επιβεβαίωσε και ήξερε πώς να την υπερασπιστεί:
¡Condenadme, no importa! ¡Los pueblos dirán la última palabra!
Καταδικάστε με, δεν έχει σημασία! Οι λαοί θα πουν την τελευταία λέξη!»

---

ℹ️ Όλο το αρχείο ομιλιών του Fidel Castro εδώ

¡Condenadme, no importa, la historia me absolverá!

“Καταδικάστε με, δεν έχει σημασία, η Ιστορία θα με δικαιώσει”!

En cuanto a mí, sé que la cárcel será dura como no la ha sido nunca para nadie, preñada de amenazas, de ruin y cobarde ensañamiento, pero no la temo, como no temo la furia del tirano miserable que arrancó la vida a setenta hermanos míos. Condenadme, no importa, La historia me absolverá. (Όσο για μένα, ξέρω ότι η φυλακή θα είναι σκληρή, όπως ποτέ δεν υπήρξε για κανέναν, με απειλές, βάσανα και δειλή σκληρότητα, αλλά δεν φοβάμαι, γιατί δεν φοβάμαι τη μανία του άθλιου τυράννου που δολοφόνησε εβδομήντα αδέλφια  Καταδικάστε, δεν έχει σημασία, η Ιστορία θα με απαλλάξει [δικαιώσει]).

Με τούτες τις λέξεις έκλεινε την ιστορική του απολογία, στις 6 Οκτώβρη 1953 ενώπιον του δικαστηρίου του Σαντιάγκο, ο Φιντέλ Κάστρο, κατηγορούμενος για την επίθεση στους στρατώνες της Μονκάδα στις 26 του Ιούλη του ίδιου έτους.

Η επίθεση εκείνη, σηματοδότησε την απαρχή της μαζικής εξέγερσης κατά της δικτατορίας του Φουλχένσιο Μπατίστα, που πέντε χρόνιο αργότερα, θα γκρεμίζονταν ολοκληρωτικά από τις επαναστατικές δυνάμεις.

Η επιχείρηση στους στρατώνες της Μονκάδα μπορεί να απέτυχε, καθώς ελάχιστοι από τους επαναστάτες της Μονκάδα κατάφεραν να επιζήσουν ενώ ο ίδιος ο Κάστρο συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Ωστόσο ήταν αρκετή ώστε να ανάψει τη σπίθα για την προετοιμασία του ένοπλου αγώνα.

Έπειτα από δύο χρόνια φυλάκισης ο Φιντέλ απελευθερώθηκε και αυτοεξορίστηκε στο Μεξικό όπου ξεκίνησε την οργάνωση της αντεπίθεσης ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς. Εκεί, μέσω του αδελφού του Ραούλ, συνάντησε για πρώτη φορά τον αργεντίνο γιατρό Ερνέστο Τσε Γκεβάρα που, λίγα χρόνια αργότερα, έμελλε να αναδειχθεί ως μια από τις πλέον εμβληματικές μορφές της κουβανικής Επανάστασης.

Ουσιαστικά η 26η Ιούλη- από την οποία πήρε το όνομα του το επαναστατικό Movimiento 26 deJulio «Κίνημα της 26ης Ιούλη» – σηματοδότησε τον προάγγελο του τριετούς ένοπλου επαναστατικού αγώνα (1956–1959) που οδήγησε στην απελευθέρωση της Κούβας από το αιματοβαμμένο καθεστώς του Μπατίστα και τους βορειοαμερικανούς ιμπεριαλιστές — πάτρωνες του.

Η σημαία του κινήματος 26ης Ιούλη _26 de Julio

Την 1η Γενάρη του 1959, έπειτα από τη μεγάλη νίκη στην Σάντα Κλάρα, οι επαναστάτες με επικεφαλής τον Φιντέλ έμπαιναν θριαμβευτικά στην Αβάνα. Ο δικτάτορας Μπατίστα είχε ήδη εγκαταλείψει τη χώρα και το καθεστώς είχε καταρρεύσει.

Σήμερα, 66+ χρόνια από την επίθεση στη Μονκάδα και (πλέον) στο Año 60^ο de la revolución — 60+ χρόνια από το θρίαμβο της Επανάστασης, μπορούν να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα από τον αγώνα του μικρού αλλά ηρωικού λαού της Κούβας.

Η Κούβα, παρ’ ότι ξεκίνησε από πολύ χαμηλό επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων, κατάφερε με την στήριξη της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών να ξεπεράσει τεράστια εμπόδια, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τον οικονομικό, εμπορικό και χρηματοπιστωτικό ανηλεή πόλεμο του εγκληματικού εμπάργκο των ΗΠΑ.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα, η σοσιαλιστική οικοδόμηση στην Κούβα απέδειξε την ανωτερότητά του σοσιαλιστικού συστήματος προσφέροντας κατακτήσεις- σε μια σειρά τομείς της κοινωνικής ζωής- που αποτελούν ακόμη και σήμερα άπιαστο όνειρο για τους εργαζόμενους στον καπιταλιστικό κόσμο.

Ο αγώνας της εργατικής τάξης της Κούβας για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ανέδειξε ένα νέο σύστημα αξιών, όπως αυτή του διεθνισμού, της ανιδιοτελούς αλληλεγγύης και προσφοράς, όπλισε με δύναμη το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης των λαών και αποδυνάμωσε τους ντόπιους και ξένους φορείς της αντεπανάστασης.

Στο δρόμο που κληρονόμησε από την Επανάσταση, προς την κατεύθυνση της εμβάθυνσης και ενίσχυσης των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, κλείνοντας τ’ αυτιά του στις «σειρήνες» του ρεφορμισμού, ο κουβανικός λαός μπορεί και πρέπει να πορευτεί ‑και πορεύεται ήδη, έχοντας την αμέριστη αλληλεγγύη και στήριξη του εργατικού-λαϊκού κινήματος, των εργαζομένων, κάθε χώρας, απ’ άκρη σε άκρη της γης.

Όλη η απολογία του Φιντέλ εδώ:

Αφίσα του Κουβανέζικου ΚΚ
για την επίθεση στη Μονκάδα

1. Ρεπορτάζ της Granma (όργανου της ΚΕ του ΚΚ Κούβας) ‑El mundo celebra, junto a Cuba, este 26 de julio (με μηνύματα από προσωπικότητες και απλούς ανθρώπους φίλους της Κούβας απ’ όλο τον κόσμο)
2. [πηγή]

(2023)

Με την παρουσία του Στρατηγού Raúl Castro Ruz, ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης, και του Πρώτου Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος και Προέδρου της Δημοκρατίας, Miguel Díaz-Canel Bermúdez, πραγματοποιήθηκε στην Κούβα η κεντρική εκδήλωση για την 70ή επέτειο της επίθεσης στους στρατώνες Moncada και Carlos Manuel de Céspedes.

Χαράματα όπως τότε, ακριβώς στις πέντε το πρωί και κάτω από τους ήχους των conga, με 10.000 άτομα από το Σαντιάγο να εκπροσωπούν τον λαό της Κούβας και με φίλους από 26 έθνη, στη βιομηχανική περιοχή του παλιών στρατώνων τίμησαν τον άθλο του Comandante en Jefe, Φιντέλ Κάστρο Ρουζ, στις 26 Ιούλη 1953.

Μαζί με τον Ραούλ, και ως μέρος της ιστορικής γενιάς, ήταν οι μαχητές στελέχη της Επανάστασης Ramiro Valdés Menéndez, και Guillermo García Frías, που είχαν πάρει μέρος στην ιστορική  επίθεση στη Moncada.

Παρόντες ήταν επίσης μέλη του Πολιτικού Γραφείου (ο Esteban Lazo Hernández, πρόεδρος της Asamblea Nacional del Poder Popular _Εθνοσυνέλευσης και ο πρωθυπουργός Manuel Marrero Cruz) μαζί με 10άδες άλλα τοπικά στελέχη του Κόμματος και της Κυβέρνησης.

Μια χαρτογράφηση βίντεο παρέπεμπε ζωντανά στα γεγονότα, δείχνοντας τους μάρτυρες και τα λόγια του Φιντέλ “¡condenadme, no importa! Los pueblos dirán la última palabra!” _“καταδικάστε με, δεν πειράζει! Οι λαοί θα πουν την τελευταία λέξη!”.

Το ταξίδι της Granma, ο ανταρτοπόλεμος που έλαβε χώρα στη Σιέρα Μαέστρα, υπό αφροκουβανικής προέλευσης ήχους, ο θρίαμβος του Γενάρη και τα λόγια _: “σήμερα, με την ανεξαρτησία που έχει ήδη κερδηθεί και τη μόνιμη παρουσία του Φιντέλ... όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες, ο λαός θα υπερασπιστεί τη σοσιαλιστική του Επανάσταση. Η ιστορία έχει δείξει ότι ήταν δυνατό, μπορεί να γίνει και πάντα θα είναι δυνατό”.

Τα συνθήματα “Ζήτω η Επανάσταση”, (ζήτω) “οι μάρτυρες της”, “ο Φιντέλ”, “ο Ραούλ”, “το Κόμμα” και ο Ντίαζ-Κανέλ υποδήλωναν την υποστήριξη του λαού στους ηγέτες του και τη δέσμευση στην κληρονομιά της.

Είναι αληθινό προνόμιο να “περπατάς”
μέσα από τα γεγονότα
μαζί με κάποιους από τους πρωταγωνιστές του…

Ο José Ramón Monteagudo Ruiz, πρώτος Γραμματέας της Επαρχιακής Επιτροπής του Κόμματος στο Σαντιάγο ντε Κούβα, ευχαρίστησε “στο όνομα του λαού, επειδή (εκεί) ήταν η βάση της Εθνικής αυτής Πράξης, επειδή ο εορτασμός της Ημέρας του Η Εθνική Εξέγερση πολλαπλασιάζει τη θέρμη του επαναστάτη των ανθρώπων του Σαντιάγο που λένε σ΄ ευχαριστούμε Φιντέλ!”.

«Έχουν μεταμορφωθεί 81 γειτονιές, πραγματοποιήθηκαν 1.600 δράσεις σε διάφορους ζωτικούς τομείς και στη βελτίωση των οδικών υποδομών. Κατασκευάστηκαν 784 σπίτια και σημειώνεται πρόοδος στη φύτευση και τη συγκομιδή αγροτικών προϊόντων», δήλωσε ο Monteagudo Ruiz, ο οποίος τόνισε: «Λέμε στον Raúl και στον Díaz-Canel ότι το Σαντιάγο δεν θα τους απογοητεύσει και η νίκη θα τους περιμένει πάντα».

Ο πρώτος γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος, Miguel Díaz-Canel Bermúdez, κατά τη διάρκεια των προσφωνήσεων, διαβεβαίωσε ότι «για άλλη μια φορά το Σαντιάγο μας φέρνει κοντά σε μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Πατρίδας» ως ένα είδος σύνθεσης του τι σημαίνει η γιορτή για την Κούβα, την Ciudad Héroe _πόλη ήρωα, η οποία συμπλήρωσε χθες την 508^η επέτειό της.

 «Σήμερα η ιστορία ζητά να μιλήσουμε για την εποχή εκείνων των νέων που άλλαξαν την ιστορία και εδώ είμαστε 70 χρόνια μετά, και μπήκαμε σε έναν στρατώνα που έγινε σχολείο χωρίς ούτε μία ντουφεκιά», είπε ο αρχηγός του κράτους, επιμένοντας ότι “όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρεί τον αποκλεισμό εμείς θα έχουμε μια Moncada να επιτεθεί _Όσο δεν μας αφήνουν να έχουμε αξιοπρεπή ευημερία, θα έχουμε μια Moncada... κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό θα έχουμε μια Moncada στα όπλα”.

Ο Κουβανός Πρόεδρος υπενθύμισε στο λαό του νησιού της επανάστασης και στον κόσμο ότι «από το 1959 είμαστε ένας λαός που υπερασπίζεται την Επανάσταση και τον Σοσιαλισμό» και απεικόνισε τη σοβαρότητα της πολιτικής του αποκλεισμού κατά της Κούβας με πέντε μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση των ΗΠΑ κατά του νησιού:

·       Ένταξη της χώρας μας στη λίστα των κρατικών χορηγών της τρομοκρατίας.

·       Εφαρμογή του Κεφ III του νόμου Helms-Burton.

·       Δίωξη όσων μας προμηθεύουν καύσιμα.

·       Έντονες διώξεις και δαιμονοποίηση διεθνιστικών ιατρικών υπηρεσιών και αποστολών.

·       Δημιουργία λίστας κουβανικών οντοτήτων με τις οποίες δεν μπορούν να συνδεθούν οι Αμερικανοί.

Αντιμέτωπος με τέτοια σκληρότητα ιμπεριαλισμού, ο Πρώτος Γραμματέας αποφάνθηκε ότι «η λογική είναι με το μέρος της Κούβας, ο αποκλεισμός και η εχθρότητα απομονώνουν τις Ηνωμένες Πολιτείες», ενώ ευχαρίστησε «τις εκφράσεις αλληλεγγύης που μας έρχονται από πολλές χώρες».

Τίμησε την επαρχία του Σαντιάγο «για την ιστορία, το έργο και τα αποτελέσματά της επειδή ήταν επικεφαλής των πιο ξεχωριστών στην Κούβα», όπως εκείνων των Cienfuegos και Sancti Spíritus, για τη σταθερότητα και την πρόοδό τους στα κύρια καθήκοντα, αναγνώρισε επίσης τα αποτελέσματα των Ciego de Ávila και Matanzas.

·       Ως μια δύσκολη Moncada περιέγραψε τον πληθωρισμό, τις υψηλές τιμές και το σύνθετο οικονομικό πλαίσιο που, αναγκαστικά, πρέπει να ξεπεραστεί, προκειμένου να επιτευχθεί όλη η κοινωνική δικαιοσύνη που πρεσβεύουμε.

·       Κάλεσε να «επικυρωθεί εδώ για να διαφυλάξει και να προστατεύσει τη μνήμη», αναφέροντας, κατά κάποιο τρόπο, την αρχή της Φιντελίστα ότι οι πεσόντες «δεν ξεχνιούνται ούτε έχουν πεθάνει».

Χιλιάδες φωνές τραγούδησαν, για άλλη μια φορά, τον ύμνο για την 26^η Ιουλίου, ολοκληρώνοντας με ένα δυναμικό «Ζήτω η Επανάσταση» _οι κάτοικοι του Σαντιάγο ντε Κούβα γιόρτασαν τη νίκη των ιδεών που οι Μπατίστα δεν μπόρεσαν να σκοτώσουν.

Δείτε και

·      _Ριζοσπάστης ΚΟΥΒΑ - Από την επίθεση στη Μονκάδα στην Επανάσταση που συνεχίζει

·       Alt.gr: Καταδικάστε με, δεν έχει σημασία, η Ιστορία θα με απαλλάξει