Η λέξη «μαγιό», προέρχεται από την γαλλική λέξη "maillot". Το 1530 δήλωνε πως ήταν ένα κομμάτι ύφασμα στο οποίο τύλιγαν το σώμα του νεογέννητου. Το 1820 ήταν ένα είδος καλσόν που φορούσαν οι χορεύτριες στην σκηνή του θεάτρου και το 1900 καθιερώθηκε ως "costume de bain", δλδ "μπανιερό".

Και εγένετο topless

Τόπλες _top-less όρος αρχικά από την αγγλική γλώσσα που σημαίνει χωρίς το πάνω, δλδ, χωρίς ένδυση που καλύπτει τον κορμό, κατάσταση στην οποία η γυναίκα είναι γυμνή από τη μέση επάνω, με τα στήθη εκτεθειμένα (στη θάλασσα και γενικά)
Οι κοινωνικοί κανόνες σχετικά με το γυμνό του είδους ποικίλλουν ανάλογα με το πλαίσιο και την τοποθεσία. Πολλές αυτόχθονες κοινωνίες θεωρούν την έκθεση του στήθους φυσιολογική και αδιαμφισβήτητη. Σε συγκεκριμένες παραλίες και θέρετρα, ιδίως στην Ευρώπη και την Αυστραλία, τα κορίτσια και οι γυναίκες μπορούν να κάνουν ηλιοθεραπεία γυμνόστηθες, αλλά και γυμνές 100% είτε βάσει νόμου είτε βάσει εθίμου. Ωστόσο, στις περισσότερες χώρες, οι κανόνες της γυναικείας σεμνότητας απαιτούν από τα κορίτσια και τις γυναίκες να καλύπτουν το στήθος τους δημόσια και συχνά διώκουν ποινικά την δημόσια γυμνή γυναίκα ως άσεμνη έκθεση. Το κίνημα topfreedom αντιτίθεται σε τέτοιους νόμους για λόγους ισότητας των φύλων.Η τέχνη και τα οπτικά μέσα σε όλη την ιστορία, από τη ζωγραφική και τη γλυπτική μέχρι τον κινηματογράφο και τη φωτογραφία, έχουν συχνά παρουσιάσει τόπλες και πολύ παραπάνω _αναπαραστάσεις που υπερασπίζονται την γυμνή γυναίκα με βάση την καλλιτεχνική της αξία. Αυτό επίσης συχνά έχει να κάνει με εκπαιδευτικούς, ιατρικούς ή πολιτικούς λόγους. Η γυμνή γυναίκα κατέχει επίσης εξέχουσα θέση στην ερωτική, την πορνογραφική και μη σε χώρους ενηλίκων, από στριπτιτζάδικα μέχρι καμπαρέ υψηλής ποιότητας (Moulin Rouge).

Οι στάσεις απέναντι στο topless έχουν ποικίλλει σημαντικά μεταξύ των πολιτισμών και με την πάροδο του χρόνου. Η έλλειψη ρούχων πάνω από τη μέση για τις γυναίκες ήταν ο κανόνας στους παραδοσιακούς πολιτισμούς της Βόρειας Αμερικής, της Αφρικής, της Αυστραλίας και των Νήσων του Ειρηνικού μέχρι την άφιξη των Χριστιανών ιεραποστόλων και συνεχίζει να είναι σε πολλούς αυτόχθονες πολιτισμούς σήμερα. Η πρακτική ήταν επίσης ο κανόνας σε διάφορους ασιατικούς πολιτισμούς πριν από την επέκταση των Μουσουλμάνων τον 13^ο και 14^ο αιώνα. Κατά τη Μεσομινωική εποχή (2000–1600 π.Χ.), οι γυναίκες φορούσαν στενές μπλούζες που έκοβαν χαμηλά μπροστά και αποκάλυπταν το στήθος με έμφαση στις ρόγες. Το στήθος τονιζόταν περαιτέρω από μια στενή μέση, παρόμοια με το σχήμα που έδιναν οι κορσέδες στις γυναίκες στα τέλη του 19^ου αιώνα. Στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες, αποτελεί πολιτισμικό κανόνα για τα κορίτσια μετά την εφηβεία, αν όχι νωρίτερα, να καλύπτουν το στήθος τους, ειδικά σε δημόσιο χώρο, ως πράξη σεμνότητας _δεν είναι πολιτισμικά αποδεκτό για τις γυναίκες να εκθέτουν τις θηλές τους δημόσια. Αν και πολλές γυναίκες δεν θεωρούν το στήθος τους σεξουαλικό (αντικείμενο), οι περισσότερες δεν θα πήγαιναν ενάντια στον κοινωνικό κανόνα, πόσο μάλλον να αμφισβητήσουν νόμους περί topless. Μέχρι πρόσφατα, γυναίκες που εμφανίζονταν έτσι στη θάλασσα και σε δημόσιο χώρο έχουν κατηγορηθεί για άσεμνη έκθεση, ασέλγεια και σχετικά. Ορισμένες οργανώσεις αγωνίζονται για αυτό που αποκαλούν “topfreedom”, επιδιώκοντας να αλλάξουν αυτούς τους νόμους και εξαντλώντας εκεί τη χειραφέτηση. Η αυστηρότητα της εθιμοτυπίας ποικίλλει ανάλογα με το κοινωνικό πλαίσιο. Για παράδειγμα, σε συγκεκριμένες πολιτιστικές εκδηλώσεις ο κανόνας μπορεί να χαλαρώσει (Fantasy Fest _Mardi Gras στη Νέα Ορλεάνη Καρναβάλι στο Ρίο ντε Τζανέιρο κλπ.) Το ίδιο μπορεί να ισχύει και σε καθορισμένες παραλίες γυμνιστών.

Σε πολλές ευρωπαϊκές κοινωνίες μεταξύ της Αναγέννησης και 19^ου αιώνα, τα γυμνά στήθη ήταν 100% αποδεκτά, ενώ τα γυμνά πόδια, οι αστράγαλοι ή οι ώμοι μιας γυναίκας θεωρούνταν ριζοσπαστικά έως επαναστατικά. Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, πολλοί καλλιτέχνες επηρεάστηκαν έντονα από τα κλασικά ελληνικά στυλ και τον πολιτισμό, και εικόνες γυμνών και ημίγυμνων θεμάτων σε πολλές μορφές πολλαπλασιάστηκαν στην τέχνη, τη γλυπτική και την αρχιτεκτονική της περιόδου. Στους αριστοκρατικούς και ανώτερους κύκλους η επίδειξη στήθους προκαλούσε επίσης συσχετισμούς με τα κλασικά ελληνικά γυμνά γλυπτά και τέχνη και ένα κλασικό σχήμα στήθους θεωρούνταν κατά καιρούς σύμβολο κύρους, ως ένδειξη ομορφιάς, πλούτου ή κοινωνικής θέσης. Για να διατηρήσουν σφριγηλό το νεανικό τους στήθος, οι γυναίκες προσλάμβαναv τροφούς για να θηλάζουν τα παιδιά τους. Οι γυναικείες μόδες με γυμνό στήθος έχουν εντοπιστεί στην εταίρα του 15^ου αιώνα Agnès Sorel, ερωμένη του Καρόλου Ζ΄ της Γαλλίας, της οποίας τα φορέματα στη γαλλική αυλή μερικές φορές εξέθεταν το ένα ή και τα δύο στήθη της. (Η απεικόνιση της Παναγίας με το αριστερό της στήθος ακάλυπτο από τον Jean Fouquet πιστεύεται ότι πήρε ως μοντέλο τη Sorel.) Οι αριστοκρατικές γυναίκες επιδίωξαν να απαθανατίσουν το στήθος τους με ζωγραφική, όπως στην περίπτωση της Simonetta Vespucci, της οποίας το πορτρέτο με τα εκτεθειμένα στήθη ζωγραφίστηκε από τον Piero di Cosimo (1480). Κατά τη διάρκεια του 16^ου αιώνα, οι γυναικείες μόδες που έδειχναν το στήθος τους ήταν συνηθισμένες στην κοινωνία, από τις Βασίλισσες μέχρι τις κοινές πόρνες, και μιμούνταν όλες τις τάξεις. Παρόμοιες μόδες έγιναν δημοφιλείς στην Αγγλία κατά τη διάρκεια του 17^ου αιώνα, όταν φορέθηκαν από τη Βασίλισσα Μαρία Β' και την Henrietta Maria, σύζυγο του Καρόλου Α' της Αγγλίας, για την οποία ο αρχιτέκτονας Inigo Jones σχεδίασε μια στολή μάσκας που αποκάλυπτε πλήρως και τα δύο στήθη της.
Σε μια έρευνα 190 διαφορετικών κοινωνιών, διαπιστώθηκε ότι πολύ λίγες συνέδεαν τα εκτεθειμένα στήθη με τη σεξουαλικότητα, αλλά ότι υπήρχε μια επιμονή οι γυναίκες να κρύβουν το στήθος τους (τουλάχιστον να μην είναι εμφανείς οι ρόγες). Ισχύουν διαφορετικά πρότυπα για την τέχνη, με ένα παράδειγμα να είναι ο τρούλος του Καπιτωλίου των Ηνωμένων Πολιτειών με μια τοιχογραφία του 1865 που απεικονίζει θεές με εκτεθειμένα τα στήθη τους. Αν και ορισμένες κοινωνικές αντιλήψεις για την αυξημένη έκθεση του σώματος άρχισαν να μαλακώνουν στα τέλη της δεκαετίας του 1960, οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες εξακολουθούν γενικά να αντιμετωπίζουν την γυμνή όψη αρνητικά. Κατά τη διάρκεια μιας σύντομης περιόδου το 1964, σχέδια φορεμάτων "γυμνών" εμφανίστηκαν σε επιδείξεις μόδας, αλλά όσοι φορούσαν τα φορέματα δημόσια βρέθηκαν να συλλαμβάνονται με κατηγορίες απρέπειας. Ωστόσο, η γυμνή όψη έχει γίνει ένα χαρακτηριστικό στις σύγχρονες επιδείξεις μόδας υψηλής ραπτικής.

Ως μορφή απελευθέρωσης: ενώ ένα εκτεθειμένο στήθος _και πολύ περισσότερο σώμα, σε δημόσιο χώρο μπορεί να έχει πολλές σχετικές συνδηλώσεις, πολλές γυναίκες ανά τον κόσμο υποστηρίζουν ότι είναι σύμβολο των απελευθερωμένων, μιλώντας για ισότητα με τους άνδρες κλπ. Αυτό μπορεί να φανεί ιδιαίτερα στο έργο των Φεμινιστριών του Δεύτερου Κύματος (ΗΠΑ) που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Η αντίδραση στο εκτεθειμένο στήθος ως σύμβολο απελευθέρωσης ήταν αμφίπλευρη. Οι γυναίκες που συμμετείχαν στο κίνημα εξέφρασαν την επιθυμία τους να στρέψουν την προσοχή μακριά από την υπερβολική ερωτικοποίηση του γυναικείου σώματος στην ποπ κουλτούρα σε πιο ουσιαστικές κοινωνικές ανάγκες. Η αντίθεση στο κίνημα χωρίς σουτιέν το θεωρήθηκε ειρωνικά ως επίθεση στην ηθική και τη δημόσια ευπρέπεια. Ενώ ορισμένες γυναίκες εξέθεταν το στήθος τους στο πουθενά και κατά μόνας, υπήρξε επίσης μια έξαρση στις διαδηλώσεις γυμνόστηθων που χρησιμοποιήθηκαν για να επιστήσουν την προσοχή του κοινού σε γυναικεία ζητήματα, όπως η πορνογραφία και ο σεξισμός. Η σεξουαλικοποίηση του στήθους συναντάται μόνο σε λίγα δυτικά έθνη και αυτό, όπως υποστηρίζουν πολλές γυναίκες, τις ωθεί να στραφούν και στην πλαστική χειρουργική και να θεωρούν το στήθος τους ως καθοριστικό παράγοντα ομορφιάς. Εξαιτίας αυτού, οι γυναίκες είναι σε θέση να απελευθερώσουν το στήθος τους ως έναν τρόπο να τραβήξουν την προσοχή, να κάνουν πολιτικές δηλώσεις και να καταπολεμήσουν την ενίσχυση της υποτιθέμενης ανεξέλεγκτης σαγηνευτικής φύσης του από τους νόμους περί έκθεσης …

Γυμνό και διαμαρτυρία _απελευθέρωση της θηλής: Στις δυτικές χώρες, η γυμνόστηθη δημόσια έκθεση συχνά δημιουργεί κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης, οδηγώντας ορισμένες γυναίκες πολιτικές διαδηλώτριες να εκθέσουν σκόπιμα το στήθος τους δημόσια για να επιστήσουν την προσοχή των ΜΜΕ και ΜΚΔ. Για παράδειγμα, το 2012, μέλη της ουκρανικής ομάδας διαμαρτυρίας FEMEN προσέλκυσαν την προσοχή των ΜΜΕ αφού διοργάνωσαν μια διαμαρτυρία γυμνόστηθων στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας.
Στη θρησκεία: Στις ευρωπαϊκές προϊστορικές κοινωνίες, τα γλυπτά γυναικείων μορφών με έντονα ή πολύ υπερτονισμένα στήθη ήταν συνηθισμένα. Ένα τυπικό παράδειγμα είναι η λεγόμενη Αφροδίτη του Βίλεντορφ, ένα από τα πολλά ειδώλια Αφροδίτης της παλαιολιθικής εποχής με άφθονους γοφούς και πλούσιο στήθος. Αντικείμενα όπως κύπελλα, βραχογραφίες και ιερά αγάλματα με στήθη έχουν καταγραφεί από το 15.000 π.Χ. έως τα τέλη της αρχαιότητας σε όλη την Ευρώπη, τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Πολλές γυναικείες θεότητες που αντιπροσώπευαν τον έρωτα και τη γονιμότητα συνδέονταν με το στήθος και το μητρικό γάλα. Οι μορφές της φοινικικής θεάς Αστάρτης απεικονίζονταν ως κολόνες γεμάτες με στήθη. Η αιγυπτιακή θεά Ίσις, που αντιπροσώπευε, μεταξύ πολλών άλλων, την ιδανική μητρότητα, συχνά απεικονιζόταν ως θηλάζουσα Φαραώ, επιβεβαιώνοντας έτσι τη θεϊκή τους θέση ως ηγεμόνες. Ακόμη και ορισμένες ανδρικές θεότητες που αντιπροσώπευαν την αναγέννηση και τη γονιμότητα απεικονίζονταν περιστασιακά με στήθη, όπως ο θεός του ποταμού Χάπι, ο οποίος θεωρούνταν υπεύθυνος για την ετήσια υπερχείλιση του Νείλου. Τα γυναικεία στήθη ήταν επίσης εξέχοντα στον Μινωικό πολιτισμό με τη μορφή των διάσημων αγαλματιδίων της Θεάς των Φιδιών. Στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχαν αρκετές λατρείες που λάτρευαν την «Κουροτρόφο», τη θηλάζουσα μητέρα, που αντιπροσωπευόταν από θεές όπως η Γαία, η Ήρα και η Άρτεμις. Η λατρεία των θεοτήτων που συμβολίζονταν από το γυναικείο στήθος στην Ελλάδα έγινε λιγότερο συνηθισμένη κατά την πρώτη χιλιετία. Η λαϊκή λατρεία των γυναικείων θεών μειώθηκε σημαντικά κατά την άνοδο των ελληνικών πόλεων-κρατών, μια κληρονομιά που πέρασε στη μεταγενέστερη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Κατά τα μέσα της πρώτης χιλιετίας π.Χ., ο ελληνικός πολιτισμός γνώρισε μια σταδιακή αλλαγή στην αντίληψη για τα γυναικεία στήθη. Οι γυναίκες στην τέχνη ήταν καλυμμένες με ρούχα από το λαιμό και κάτω, συμπεριλαμβανομένων γυναικείων θεών όπως η Αθηνά, αλλά υπήρχαν εξαιρέσεις: Η Αφροδίτη, η θεά του έρωτα, απεικονιζόταν συχνότερα εντελώς γυμνή, αν και σε στάσεις που αποσκοπούσαν στην απεικόνιση της ντροπαλότητας ή της σεμνότητας, μια απεικόνιση που έχει συγκριθεί με τα σύγχρονα pin-up από την ιστορικό Μέριλιν Γιάλομ. Αν και γυμνοί άνδρες απεικονίζονταν όρθιοι, οι περισσότερες απεικονίσεις γυναικείου γυμνού στην ελληνική τέχνη γίνονταν συνήθως με κουρτίνες κοντά και με μια στάση σώματος που σκύβει προς τα εμπρός, αυτοπροστατευόμενη. Ένας δημοφιλής θρύλος εκείνη την εποχή ήταν για τις Αμαζόνες, μια φυλή άγριων γυναικών πολεμιστριών που συναναστρέφονταν με άνδρες μόνο για αναπαραγωγή και μάλιστα αφαιρούσαν το ένα στήθος για να γίνουν καλύτερες πολεμίστριες. Ο θρύλος ήταν ένα δημοφιλές μοτίβο στην τέχνη κατά την ελληνική και ρωμαϊκή αρχαιότητα και χρησίμευσε ως μια αντιθετική προειδοποιητική ιστορία.

Κινηματογράφος: ήδη τη δεκαετία του 1920, το γυμνό _στήθος και όχι μόνο, παρουσιάστηκε σε ορισμένες βωβές ταινίες του Χόλιγουντ, καθώς και στο θέατρο, αν και όχι χωρίς αντιρρήσεις από διάφορες ομάδες: στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού δημιούργησαν επιτροπές λογοκρισίας ταινιών. Τη 10ετία του 1930, ο Κώδικας Hays έθεσε τέλος στο γυμνό σε όλες τις μορφές του στις ταινίες του Χόλιγουντ. Για να παραμείνουν εντός των κατευθυντήριων γραμμών της λογοκρισίας ή των κοινοτικών προτύπων ευπρέπειας και σεμνότητας, τα στήθη των ηθοποιών σε μια κατά τα άλλα γυμνή σκηνή θα καλύπτονταν, ειδικά οι θηλές και οι θηλές, με τα χέρια τους (χρησιμοποιώντας στάση "σουτιέν"), μπράτσα, πετσέτα, , κάποιο άλλο αντικείμενο ή με γωνία του σώματος σε σχέση με την κάμερα. Η παραγωγή ταινιών σε άλλα κέντρα δεν υπόκειτο στον Κώδικα Hays, αλλά υπόκειτο σε διάφορα εθνικά καθεστώτα λογοκρισίας. Η ιταλική ταινία Era lui... sì! sì! (1951), για παράδειγμα, είχε επίσης μια γαλλική έκδοση που περιελάμβανε γυμνές ηθοποιούς στη σκηνή του χαρεμιού. Αυτή η έκδοση δημιουργήθηκε ειδικά για τη γαλλική αγορά, όπου η λογοκρισία ήταν λιγότερο αυστηρή από ό,τι στην Ιταλία. Οι κοινωνικές και επίσημες αντιλήψεις για την γυμνότητα είχαν χαλαρώσει μέχρι τη 10ετία του 1960 και ο Κώδικας Hays αμφισβητήθηκε επανειλημμένα. Για παράδειγμα, στην ταινία "Ανταρσία στο Μπάουντι" (1962) όλα τα κορίτσια της Ταϊτής ήταν γυμνά και υπήρχε μια μεγάλη σκηνή ιθαγενούς χορού, αν και τα στήθη των γυμνών χορευτριών ήταν καλυμμένα με στεφάνια. Η ιστορική επική ταινία "Χαβάη" (1966) παρουσίαζε επίσης σκηνές γυμνών κοριτσιών ιθαγενών, με τα στήθη τους να καλύπτονται στρατηγικά με στεφάνια. Το 1968 ο Κώδικας Hays αντικαταστάθηκε από το σύστημα αξιολόγησης ταινιών MPAA. Οι γυναίκες εμφανίζονται πλέον γυμνές στον mainstream κινηματογράφο, αν και συνήθως για λίγο. Ο κριτικός κινηματογράφου Ρότζερ Έμπερτ υποστήριξε ότι υπήρχε διπλό πρότυπο σε σχέση με την ανωτερότητα των "ιθαγενών" γυναικών. Έγραψε ότι οι παραγωγοί της ταινίας Rapa-Nui (1994), η οποία περιείχε επαναλαμβανόμενες σκηνές με γυμνές γυναίκες ιθαγενείς, τη γλίτωσαν με τις ασταμάτητες γυμνές εμφανίσεις λόγω του καφέ δέρματος των γυναικών: Το Rapa Nui γλιστράει μέσα από το παραθυράκι του National Geographic: Αυτή είναι η σύμβαση του Χόλιγουντ που μας διδάσκει ότι τα καφέ στήθη δεν είναι τόσο αμαρτωλά όσο τα λευκά, και έτσι, ενώ μπορεί να είναι κακό να κοιτάμε ένα ξανθό κεντρικό πρόσωπο του Playboy και να νιώθουμε πόθο στις καρδιές μας, είναι εκπαιδευτικό να παρακολουθούμε Πολυνήσιες κοπέλες να παίζουν γυμνές στα κύματα. Αυτό δεν είναι σεξ. είναι γεωγραφία.

Εκτός από εκείνες τις ηθοποιούς που έχουν πάγια εμφανίζονται γυμνές ή μερικώς γυμνές σε ταινίες, έχει γίνει επίσης όλο και πιο συνηθισμένο το τόπλες: Τζέιν Φόντα (Coming Home, 1978), Τζούλι Άντριους (S.O.B., 1981), Κέιτ Γουίνσλετ (Τιτανικός, 1997), την Γκουίνεθ Πάλτροου (Shakespeare in Love, 1998), Ρις Γουίδερσπουν (Twilight, 1998), Ρενέ Ρούσο (The Thomas Crown Affair, 1999), Κέιτι Χολμς (The Gift, 2000) Χάλι Μπέρι (Swordfish, 2001) κά. Σε μια συνέντευξη το 2007, η Χάλι Μπέρι είπε ότι η τόπλες εμφάνισή της στο Swordfish ήταν άσκοπη για την ταινία, αλλά ότι έπρεπε να κάνει τη σκηνή για να ξεπεράσει τον φόβο της για το γυμνό και ότι ήταν το καλύτερο πράγμα που έκανε για την καριέρα της. Έχοντας ξεπεράσει τις αναστολές της, πήρε έναν ρόλο στο Monster's Ball, το οποίο περιελάμβανε μια γυμνή σκηνή και το οποίο της χάρισε ένα Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου. Ορισμένες ηθοποιοί προτιμούν να μην εκθέτουν το στήθος τους και χρησιμοποιούν σωσία. Γυναίκες ηθοποιοί φορούσαν ειδικά αόρατα διαφανή σοκολατί κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων γυμνής σκηνής χωρίς τίποτε άλλο, με τη σεξουαλικότητα να αποτυπώνεται από τη γωνία της κάμερας και το θόλωμα.

Χορός _pole dancer: Ήδη καλοκαίρι 1964, η εφημερίδα San Francisco Chronicle παρουσίασε μια γυναίκα που φορούσε monokini με εκτεθειμένο στήθος στην πρώτη της σελίδα. Δύο εβδομάδες αργότερα, η Carol Doda άρχισε να χορεύει με monokini (σχεδιασμένο από τον Rudi Gernreich) στο Condor Club του Σαν Φρανσίσκο. Το ντεμπούτο της δημοσιεύτηκε στο Playboy και έκανε θραύση 9ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες) ανανεώνοντας την εποχή του μπουρλέσκ των αρχών του 20ού αιώνα στις ΗΠΑ. Ο δήμαρχος του Σαν Φρανσίσκο, δήλωσε: “το τόπλες είναι στον πάτο της πορνογραφίας”, αλλά ποιος τον άκουγε… μέσα σε λίγες μέρες, χιλιάδες γυναίκες έδειχναν το στήθος τους σε πολλά από τα κλαμπ της οδού Broadway, εγκαινιάζοντας νέα ήθη. Αυτά μέχρι τον Απρίλη 1965, όταν το Αστυνομικό Τμήμα του Σαν Φρανσίσκο συνέλαβε την Ντόντα με κατηγορίες για ασέλγεια. Εκατοντάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν έξω από το αστυνομικό τμήμα, ζητώντας την απελευθέρωση της Ντόντα όσο και του ακτιβιστή για την ελευθερία του λόγου Μάριο Σάβιο, ο οποίος κρατούνταν στο ίδιο τμήμα. Η Ντόντα έγινε γρήγορα σύμβολο σεξουαλικής ελευθερίας, ενώ εμφανίστηκε τόπλες σε εστιατόρια, γυαλιστικά παπουτσιών, πάγκους με παγωτά και τα γυναικεία συγκροτήματα πολλαπλασιάστηκαν παντού. Μέχρι και Το San Francisco Examiner δημοσίευσε διαφήμιση ακινήτων που υπόσχεται ότι “τα ολόγυμνα επιτρέπονται σε μας”.

Scopri la collezione _από Ιταλία, Μαγιό \ 30.473 προϊόντα σε ένα μέρος .bikini ριπ i bikini σλιπ, Μαγιό - Temu, με δωρεάν μεταφορικά από την Κίνα σε εκπληκτικά χαμηλή τιμή, Μόνο Σήμερα . μαγιό με έκπτωση έως 90% _ Βιαστείτε & Αγοράστε Τώρα!!, οι πέντε δημοφιλέστερες κατηγορίες σε αριθμό παραγγελιών το 2023 σε ό,τι αφορά τις αγορές από ηλεκτρονικά καταστήματα μόδας ήταν οι εξής: 1. μαγιό μπικίνι 2…
Το μέγεθος της παγκόσμιας αγοράς μαγιό αποτιμήθηκε σε 2.983,85 εκατομμύρια USD το 2023 και θα φτάσει τα 4.230,52 εκατομμύρια USD το 2028, με CAGR +5,99% κατά την περίοδο 2023-2028.

·     __statista.com
Εν όψει του 2028, ο όγκος στην αγορά Swimwear αναμένεται να φτάσει τα 4,0 δισεκατομμύρια τεμάχια _θα υπάρξει ετήσια αύξηση όγκου 3,0%
·     Ποιες γυναίκες επενδύουν στο μαγιό (το ελληνικό niche);
·     Ένα απλό (;) μπίζνες πλαν: Με την παγκόσμια αύξηση στον τουρισμό, το επονομαζόμενο swimwear εξελίχθηκε σε διεθνή αγορά. Οι εταιρείες μαγιό δεν περιορίζονται μόνο στο μπικίνι ή το ολόσωμο προϊόν, που θα φορέσει κανείς για τη βουτιά του. Υπάρχει μία ολόκληρη γκαρνταρόμπα «οπλοστάσιο» με το οποίο μπορεί να παρουσιαστεί μια γυναίκα γύρω από τη θάλασσα και την πισίνα.

§ Οι ελληνίδες επιχειρηματίες συνειδητοποίησαν την καίρια στιγμή (εν πολλοίς πριν από την κρίση) πόσο εκτεθειμένες νιώθουν οι γυναίκες στην παραλία, τώρα που η «τέλεια εικόνα» κυκλοφορεί παντού. Αλλά και πόση ώρα κάθε μέρα βρίσκεται κανείς σε δραστηριότητες γύρω από το νερό; Επί πόσους μήνες κάθε σαιζόν;
§ Ενώ η ευκολία με την οποία ταξιδεύει ο κόσμος σε συνδυασμό με τις διαδικτυακές αγορές και τις πωλήσεις μέσω κοινωνικών μέσων δικτύωσης, διευρύνει απεριόριστα την πελατεία ανάλογων εταιρειών. Όσες επένδυσαν σε αυτή τη γυναικεία ανάγκη βγήκαν κερδισμένες. Έχουν μακροημερεύσει.

Σ' αγαπώ Ελληνικά
ίο τι άμο ιταλικά
ζε βουζέμ φραντσέζικα
άι λάβ γιού εγγλέζικα

Γιο τε άμο ισπανικά
και πορτογαλέζικα
για χα μπίπι αράβικα
τσε τσα κο κινέζικα

Σ' αγαπώ ιχ λίμπε ντιχ
Πως αλλιώς να σου το πω
μόνο εσένα αγαπώ
σ' αγαπώ γιά βας λιου μπλιου
μόνο εσένα αγαπώ
πως αλλιώς να σου το πω.

Υπάρχει ελληνική λέξη για το μαγιό; ΝΑΙ!! η ελληνική γλώσσα έχει λέξη για να περιγράψει την “κατάλληλη ενδυμασία για λουτρό” _Μαγιό _ “Λουτρίς” !! …γαλλικά και κατ' επέκταση λατινικά, ελληνικά “λουτρίς” = “ένδυμα που χρησιμοποιούνταν στην αρχαιότητα για το μπάνιο για να κρύψει τα γεννητικά όργανα” (εννοείται τα γυναικεία, γιατί τα ανδρικά μόρια ενδημούσαν σε αγάλματα και αγγεία).

Από το “λουτρικόν ένδυμα”
στο “μπανιερό”
κι από το “μπανιερό” στο “μαγιό”

Καυτός Ιούλιος του 1837. Η γυναίκα ιππεύει από το αρχοντικό Βούρου (στη σημερινή πλατεία Κλαυθμώνος), ίσαμε τις Τζιτζιφιές συνοδευόμενη από έφιππους άνδρες. Στην καρδιά του καλοκαιριού, τα φουντωμένα δένδρα, φορτωμένα γλυκό καρπό, πρωτοστατούν στην άγρια φύση που έχει στήσει το βασίλειό της στην περιοχή. Γενικά, ετούτη η δίοδος από την καρδιά της πόλης ως τη θάλασσα είναι πνιγμένη στα ψηλά απειλητικά αγριόχορτα και οι λιγοστοί Αθηναίοι δεν τολμούν να πλησιάσουν φοβούμενοι τα πάσης φύσεως ερπετά. Άσε που αυτή την εποχή την εξοχή της πόλης λυμαίνονται ληστές. Για κείνη, όμως, τη γυναίκα του βασιλιά Όθωνα, την Αμαλία, ο τόπος είναι οικείος. Από τότε που παντρεύτηκε και ήρθε στην Ελλάδα, έχει εξερευνήσει με το άλογό της κάθε εξοχή της Αθήνας και μάλιστα τις περισσότερες φορές χωρίς συνοδεία. Αλλά αυτό το μεσημέρι που βράζει ο τόπος, δεν ακολουθείται μόνον από έφιππους φρουρούς. Ένα άλογο σέρνει μια ξύλινη άμαξα, όπου η βασίλισσα σκοπεύει να ντυθεί -ή μάλλον να γδυθεί- για να βουτήξει στη θάλασσα! Αυτές οι ιππήλατες ξύλινες καμπίνες είναι η πολυτέλεια των αριστοκρατών της Ευρώπης, που έχουν ανακαλύψει από καιρό τη θαλασσινή δροσιά και έχουν ανάγκη από έναν κλειστό χώρο για να βάζουν το μπανιερό τους. Η διαδικασία, που αφορά μόνο τη γυναίκα λουόμενη και δεκαετίες μετά, θα μοιάζει του… παραλόγου, είναι αυτονόητη. Πριν ακόμα φτάσει στην παραλία, θα μπει στην καμπίνα, θα βάλει το ειδικό ρούχο και θα περιμένει έως ότου το άλογο οδηγήσει την άμαξα στη θάλασσα και την … ξεφορτώσει εκεί, μακριά από τα όποια αδιάκριτα βλέμματα. Μόλις εκείνη τελειώσει και είναι η στιγμή να βγει από τη θάλασσα, θα κάνει σινιάλο με το σημαιάκι που έχει δεμένο στον καρπό της, θα το δει ο αμαξάς, θα φέρει το άλογο κοντά, και με την ίδια διαδικασία θα τη φορτώσει στην καμπίνα! Το ζητούμενο είναι να μην την πάρει κανένα αδιάκριτο μάτι…

Οι παραθαλάσσιες Τζιτζιφιές είναι η περιοχή, όπου πρωτοεμφανίζονται λουόμενοι στην Αθήνα. Κι αν οι δυτικοευρωπαίοι έχουν από καιρό εξοικειωθεί με το θαλασσινό νερό, οι τιτλούχοι μεγαλοαστοί της Ελλάδας εξακολουθούν να μη καλοβλέπουν αυτή τη συνήθεια, που αφήνει ακάλυπτα τα άκρα του σώματος και θέτει σε κίνδυνο τη λευκή επιδερμίδα, καταφανές δείγμα της αριστοκρατικής καταγωγής τους… Έτσι λοιπόν, εκείνοι που αψηφούν κινδύνους και αγκυλώσεις είναι λίγοι. Ώσπου η Αμαλία εμφανίζεται λουόμενη στα κρυστάλλινα νερά της περιοχής, ενθαρρύνοντας ακόμη και τους πλέον επιφυλακτικούς.

Τα θαλάσσια λουτρά κερδίζουν σιγά σιγά τις καρδιές των Αθηναίων, που έως πρότινος τα καλοκαίρια αναζητούσαν δροσιά στις ορεινές εξοχές. Τώρα πια βρίσκουν δροσερές γωνιές πλάι στη θάλασσα και μάλιστα μακρύτερα από τις Τζιτζιφιές, όπου στο μεταξύ, ένα παλιό κτήριο έχει διαμορφωθεί στοιχειωδώς σε καμπίνες για τους Αθηναίους που θέλουν να βάλουν το μπανιερό τους. Για την ώρα, η απόλαυση περιορίζεται στους κύκλους των… εχόντων, οι οποίοι άλλωστε διαθέτουν άμαξες και άρα τρόπο πρόσβασης στις ακροθαλασσιές τις Αττικής. Ώσπου να βγει ο 19ος αι. οι εκδρομείς όχι μόνον έχουν ανακαλύψει το Καβούρι και τη Λούτσα, αλλά ακολουθώντας τον συρμό του εξωτερικού, έχουν αποκτήσει και παραθεριστικές κατοικίες. Οι πρώτες βίλες στο… εξωτικό Φάληρο, σε απόσταση αναπνοής από τη θάλασσα, κάνουν την εμφάνισή τους το 1878! Το 1885, χτίζεται στην περιοχή το μεγαλοπρεπές ξενοδοχείο «Grand Hotel» και το 1903 το πολυτελές «Ακταίον».

Στον Πειραιά
η πρώτη οργανωμένη πλαζ της Ελλάδας

Από τη μεριά του Πειραιά, ο δρόμος λουομένων προς τη θάλασσα έχει ανοίξει ευκολότερα και πολύ πριν την ίδρυση της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων το 1845, στην παραλία του Χατζηκυριάκειου, όπου έτσι κι αλλιώς βουτούν στη θάλασσα και εκπαιδεύονται οι σπουδαστές. Την περίοδο των Οθωμανών ο Πειραιάς είναι ακατοίκητος. Για την ακρίβεια «φιλοξενεί» τέσσερις όλες κι όλες οικογένειες. Είναι, όμως, προικισμένος με τα χαρακτηριστικά μιας πολλά υποσχόμενης εμπορικής πύλης και πρέπει γρήγορα να αναπτυχθεί. Με την απελευθέρωση, η Ελλάδα χρειάζεται ένα λιμάνι. Ο ρυθμός ανάπτυξης της πόλης είναι εντυπωσιακός. Σε μία πενταετία ανεγείρονται περί τα 1.000 κτήρια! Η δραστηριότητα του αστικού ιστού επικεντρώνεται πέριξ της Μουνυχίας (του κατοπινού Πασά Λιμανιού). Εκεί θα δημιουργηθεί και η πρώτη οργανωμένη ελληνική πλαζ, παρότι ο λασπώδης πυθμένας δεν είναι κι ό,τι καλύτερο. Ωστόσο, το σημείο είναι κεντρικό και προσβάσιμο από τις περισσότερες περιοχές της πόλης.

Στις 19 Μαρτίου του 1838 το Δημοτικό Συμβούλιο Πειραιά υπό τον Υδραίο δήμαρχο Κυριάκο Σερφιώτη, με την υπ΄ αριθμ 34 πράξη του, αποφασίζει την ανέγερση λουτρικών παραπηγμάτων στη θέση Μουνυχία, στις 10 Απριλίου του 1840 με την υπ΄ αριθμ. 69 πράξη τη σύσταση ενός δημοτικού καφενείου στην περιοχή και στις 18 Μαΐου του ίδιου έτους την κατασκευή/επισκευή δρόμων που οδηγούν στον χώρο των λουομένων. Τη φροντίδα της πλαζ και την εκμετάλλευση αναλαμβάνουν ιδιώτες, οι οποίοι πρέπει να καθαρίσουν τον πυθμένα της θάλασσας, να διανοίξουν τους δρόμους πρόσβασης και να κτίσουν τα παραπήγματα, που αποφάσισε το Συμβούλιο του δήμου. Από την άνοιξη του 1839 και για τη διασφάλιση της τάξης, ο επικεφαλής αστυνόμος της πόλης, Ι. Πάγκαλος, εκδίδει εγκύκλιο με την οποία ορίζεται η «μετοχή των λουτρών εις τον ωραίον λιμένα της Μουνυχίας χωριστά και εις τα δύο φύλα των ανθρώπων…» διευκρινίζοντας πως «η Αστυνομία βλέπουσα την συρροήν των οικογενειών της πόλεως Πειραιώς και πολλών εκ των Αθηνών δια να λάβωσι τα λουτρά εις τον ωραίον λιμένα της Μουνυχίας και θέλουσα να φυλάττηται η απαιτουμένη ευσχημοσύνη μεταξύ ανδρών τε και γυναικών, προσδιώρισε ώστε το μεν αριστερόν μέρος καταβαίνοντες να ήναι δια τας Κυρίας, το δε δεξιόν δια τους Κυρίους».
Αριστερά, λοιπόν, οι γυναίκες και δεξιά οι άνδρες. Αλλά μία εντολή ανωτέρας Αρχής δεν είναι αρκετή… Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του αστυνόμου να διαφυλάξει την τάξη, οι κυρίες μονίμως διαμαρτύρονται ότι παρενοχλούνται από αρσενικά που παρεισφρέουν στη μεριά τους!

Το αληθές της υπόθεσης έρχεται να επικυρώσει, το μεσοκαλόκαιρο του 1841, μία απόφαση του δημάρχου, σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται η διέλευση εις οιονδήποτε άνδρα, λουόμενο και μη, μέσω της αμμώδους παραλίας και της οριοθετημένης περιοχής των γυναικών, διότι -όπως σημειώνει ο Σερφιώτης- υπάρχουν καταγγελίες στον δήμο ότι κάποιοι μεταβαίνουν, δήθεν για τη θάλασσα, στην παραλία και δη στην περιοχή των λουόμενων γυναικών, προξενώντας δυσαρέσκεια. Ο δήμαρχος αποφασίζει να τοποθετήσει φράχτη με ξύλινες τάβλες ανάμεσα στις περιοχές των δύο φύλων, αλλά οι γυναίκες έχουν ήδη αποθαρρυνθεί και δεν πατούν στην πλαζ. Απόδειξη ότι τα μισά από συνολικά 16 παραπήγματα που έχουν στηθεί γι’ αυτές παραμένουν αχρησιμοποίητα, σε αντίθεση με κείνα των ανδρών που συντηρούνται τακτικά.

Το πρόβλημα στην παραλία, λοιπόν, θα περιοριστεί μόνο με την καθιέρωση ωρών προσέλευσης διαφορετικών για τους άνδρες και τις γυναίκες. Στο μεταξύ, ένα δραστήριο εμπορικό σκηνικό στήνεται πέριξ της Μουνυχίας. Μικρομάγαζα που πωλούν καφέ προς 10 λεπτά της δραχμής και καπνό χύμα, μικροεπιχειρηματίες, που -όπως περιγράφει στον Τρελαντώνη της η Πηνελόπη Δέλτα- νοικιάζουν στα παιδιά κολοκύθες για να ξανοίγονται στα βαθιά, άμαξες, που πηγαίνουν και φέρνουν τους λουόμενους από την πλαζ. Ειδικά δε για τους αμαξάδες και προκειμένου να αποφευχθεί η κερδοσκοπία, εκδίδεται αστυνομική διάταξη, που ορίζει κόμιστρο για κάθε διαφορετική περίπτωση: Από 50 λεπτά έως μία δραχμή καταβάλλει ο μετακινούμενος για μία θέση ανάμεσα σε άλλους. Αν επιθυμεί να έχει την άμαξα στην αποκλειστική διάθεσή του, πρέπει να καταβάλει 4,5 δραχμές κι αν θέλει την άμαξα όλη την ημέρα μετ΄ επιστροφής, θα πρέπει να διαθέσει 9 δραχμές. Ως εκ τούτου, για ένα λουτρό στη θάλασσα απαιτείται ένα αξιοσέβαστο ποσό, που μπορούν να διαθέσουν μόνον οι έχοντες, πολλοί από τους οποίους -άλλωστε- διαθέτουν τις δικές τους άμαξες. Οι μη έχοντες προγραμματίζουν τη δροσιστική βουτιά τους κατά το βαλάντιό τους.

Τα λουτρά του Πειραιά είναι πια μόδα. Οι κοσμικοί τα εντάσσουν στον θερινό προγραμματισμό, ενώ αρκετοί από αυτούς φτάνουν στο σημείο ακόμα και να δημοσιεύουν τη… λουτρική δραστηριότητά τους! «Μετά 20μερον ενταύθα διαμονήν χάριν λουτρών ανεχώρησαν εις Πειραιά η αξιότιμος κ. …… μετά της δεσποινίδος θυγατρός της» δημοσιεύει αυτή την εποχή στη στήλη των κοινωνικών η εφημερίδα «ΧΡΟΝΟΣ», ενώ σε φύλο της εφημερίδας «ΕΛΠΙΣ» κοινοποιείται: «ανεχώρησε προχθές εις Πειραιά αποπερατώσας τα λουτρά του ο φίλτατός μας κ. Ιωάννης…»!

Αλλά εκτός από την οργανωμένη πλαζ της Μουνυχίας, οι λουόμενοι ανακαλύπτουν ότι για δροσιά στη θάλασσα προσφέρονται τόσο τα παρακείμενα βραχάκια της Πειραϊκής όσο και τα Βοτσαλάκια έξω από το μεγάλο λιμάνι. Αφορμή στέκεται η ολοκληρωτική καταστροφή της εγκατάστασης από μία σφοδρή κακοκαιρία τον χειμώνα του 1842, γεγονός που αναγκάζει τη δημοτική Αρχή να αναθέσει σε μηχανικό του δήμου νέα μελέτη και κατασκευή της υποδομής. Για καιρό, η πλαζ δεν λειτουργεί.
Στο μεταξύ, καθώς τα χρόνια περνούν μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα ανακαλύπτουν την ευκολία του ατμοκίνητου σιδηρόδρομου, που εγκαινιάζεται το 1869 και εκτελεί δρομολόγιο Θησείο-Πειραιάς. Τον πρώτο καιρό το τρενάκι εξυπηρετεί τη μεταφορά εμπορευμάτων. Πριν εκπνεύσει ο 19ος αι. μετατρέπεται στο επίσημο μεταφορικό μέσο των εκδρομέων της θάλασσας. Το συγκεκριμένο μέσο μάλιστα γίνεται η αφορμή να χάσει ο Πειραιάς την πρωτοκαθεδρία στα λουτρά. Όλα ξεκινούν όταν ύστερα από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να αποκτήσει η χώρα το πρώτο της ατμοκίνητο τρενάκι, η ελληνική κυβέρνηση καταφέρνει επιτέλους να συνάψει συμφωνία εγκατάστασης της γραμμής με τον Άγγλο επιχειρηματία Έντουαρντ Πίκερινγκ, αντί εκμεταλλεύσεως του έργου για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Μέσα στη σύμβαση, ωστόσο, συμπεριλαμβάνεται και όρος του επιχειρηματία ότι του παρέχεται και το δικαίωμα κατασκευής λουτρικών και εγκαταστάσεων εστίασης και φιλοξενίας στην παραλία του Νέου Φαλήρου. Ο δήμαρχος Πειραιά, που διαβλέπει ανακοπή της κίνησης στα λουτρά της Μουνυχίας, αντιδρά, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο συρμός των θαλάσσιων λουτρών επεκτείνεται…

Μαγιό:
Το υγρό ταξίδι του με μπίζνες _business

Όπως είναι γνωστό οι αρχαίοι ουδέν πρόβλημα είχαν με το γυμνό, μάλιστα το επιζητούσαν οι προύχοντες (άρχουσα τάξη σα να λέμε, κάνοντας υποχείρια παίδες και παιδίσκες κατά προτίμηση _όπως εξάλλου και σήμερα). Κάποια γράφει πως η ιστορία του μαγιό ουσιαστικά ξεκινάει από όταν οι άνθρωποι ζηλέψανε τα ψάρια και βουτήξανε στις θάλασσες για να τις κολυμπήσουν Μπορεί να ξεκινήσανε τις βουτιές γυμνοί, αλλά πολύ γρήγορα ξεκίνησαν να ντύνουν τις υδρόβιες εμφανίσεις τους_λάθος!.. Από τότε, το μαγιό χάραξε τη δική του πορεία μέσα στον χρόνο (business =ουσιαστικό μπίζνες θηλυκό, μόνο στον πληθυντικό άκλιτο = εμπορικές δοσοληψίες _κατ’ επέκταση_ ο κόσμος των επιχειρήσεων, ή πιο απλά “ένας είναι ο εχθρός ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός)”

Ήδη από την αρχαιότητα εμφανίζονται μικροσκοπικά ενδύματα, τα οποία έμοιαζαν με τα σημερινά μπικίνι. Στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη υπήρχαν λουτρά, στα οποία οι γυναίκες φορούσαν τέτοιου τύπου ρούχα δύο τεμαχίων. Ρωμαϊκές τοιχογραφίες απεικονίζουν γυναίκες να παίζουν αθλήματα, φορώντας ενδύματα που καλύπτουν στήθος και γοφούς, αλλά και απολαυστικές περιπτύξεις _η ακολασία, πήγαινε παρέα με τον άνθρωπο _ο άντρας είχε το πάνω χέρι, από τότε.

Για να μην το πολυτραβάμε αιώνες αργότερα και καθώς μπαίνουμε στον 19^ο αιώνα, κατασκευάζονται ειδικές τουαλέτες θαλάσσης για να μπορούν οι γυναίκες να απολαμβάνουν στη θάλασσα, χωρίς να αποκαλύπτουν πολλά σημεία του σώματός τους. Τα φορέματα αυτά ήταν τόσο βαριά και ογκώδη, συν το βάρος που αποκτούσαν όταν βρέχονταν, που “υποχρέωναν” τις γυναίκες να πλατσουρίζουν μόνο στα ρηχά. Το 1870, το μαγιό εξακολουθεί να καλύπτει όλο το σώμα, οι υπερβολικοί όγκοι μειώνονται και πλέον μοιάζει περισσότερο με ρούχο περιπάτου και όχι με τουαλέτα. Μάλιστα, υπήρχαν αυστηροί κανόνες σχετικά με το μήκος του και εμφανίζεται το φαινόμενο να μετράνε στις παραλίες με τις μεζούρες τα φουστάνια-μαγιό για να διασφαλίσουν το σωστό και πρέπον μήκος του.

Το 1907, η Αυστραλή αθλήτρια, χορεύτρια του «βαριετέ» και συγγραφέας, Annette Kellerman, έβαλε το δικό της λιθαράκι στην εξέλιξη του μαγιό αλλά και της απελευθέρωσης του γυναικείου σώματος. Υπήρξε μία από τις πρώτες γυναίκες παγκοσμίως που τόλμησαν να εμφανιστούν δημόσια σε παραλία φορώντας κολλητό μαγιό ενός τεμαχίου, αμφισβητώντας με την κίνησή της τα μέχρι τότε δύσχρηστα και περιοριστικά φορέματα θαλάσσης. Οι αρχές την συνέλαβαν για «προσβολή της δημοσίας αιδούς». Η Kellerman, που ήταν επαγγελματίας κολυμβήτρια, ισχυρίστηκε στο δικαστήριο ότι ο στόχος της δεν ήταν να σκανδαλίσει, αλλά επέλεξε ένα μαγιό που θα την διευκόλυνε στην προπόνησή της. Έτσι, ο δικαστής την αθώωσε …με την προϋπόθεση κάτω από το μαγιό της να φοράει ένα μαύρο κολλάν, προκειμένου να μην εκθέτει τα πόδια της σε δημόσια θέα! Η Kellerman αργότερα ίδρυσε δικό της οίκο μόδας ως business woman με γυναικεία ολόσωμα μαγιό. Χωρίς κολλάν από κάτω, εννοείται!

1916 Η Καναδή ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός Mary Pickford (Μαίρη Πίκφορντ 8 Απριλίου 1892 – 29 Μαΐου 1979) γίνεται σαν σήμερα η πρώτη γυναίκα ηθοποιός του κινηματογράφου που υπογράφει _με το μαγιό της (εποχής) συμβόλαιο ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Βραβεύτηκε με Όσκαρ Γυναικείας Ερμηνείας για την πρώτη ομιλούσα ταινία της, του 1929 Η Κοκέτα (Coquette). Η Πίκφορντ υπήρξε επίσης συνιδρύτρια της εταιρίας παραγωγής ταινιών United Artists καθώς κι ένα από τα 36 ιδρυτικά μέλη της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών. Ως ηθοποιός ήταν μια από τις μεγαλύτερες σταρ του βωβού κινηματογράφου και στα χρόνια της δόξας της ήταν γνωστή ως Η Αγαπημένη της Αμερικής ως Μικρή Μαίρη ή Το κορίτσι με τις χρυσές μπούκλες. Σημαντικότερες ταινίες της Πίκφορντ ήταν οι Rebecca of Sunnybrook Farm, 1917, Stella Maris, 1918, Μικρός Λόρδος (Little Lord Fauntleroy, 1921), Μπεν Χουρ (Ben-Hur: A Tale of the Christ, 1925) και My Best Friend, 1927.
Αποτέλεσε μια από τις πρωτοπόρους ηθοποιούς της πρώιμης περιόδου του Χόλιγουντ και είχε τεράστια επιρροή, όσον αφορά την υποκριτική μπροστά από τον κινηματογραφικό φακό, για τις γενιές που ακολούθησαν. Παραμένει μέχρι και τις μέρες μας μια από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες και παραγωγούς της περιόδου του βωβού κινηματογράφου και οι όροι σύμβασης που έθετε στους παραγωγούς με τους οποίους συνεργαζόταν ήταν καίριοι για τη διαμόρφωση της κινηματογραφικής βιομηχανίας του Χόλιγουντ τα χρόνια που ακολούθησαν. Λόγω της τεράστιας προσφοράς της στον Αμερικανικό Κινηματογράφο, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε στην 24^η θέση στη λίστα με τις μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών

1920-1930 _απαρχές της αλλαγής

Μπαίνοντας στον 20ό αιώνα, πλέον, τα μαγιό αρχίζουν να μοιάζουν όλο και περισσότερο στα σημερινά ολόσωμα. Είχαν είτε κοντό μανικάκι είτε φαρδιές ή λεπτές τιράντες και τελείωναν λίγο πιο κάτω από τους γοφούς. Επιτέλους, γίνονται πιο λειτουργικά και ενσωματώνουν και διακοσμητικά στοιχεία.
Η «αστυνομία της παραλίας» εξακολουθεί να ελέγχει τα μήκη των μαγιό, με άνδρες και γυναίκες «ελεγκτές» που ξεχύνονται στις παραλίες με τις μεζούρες ανά χείρας. Στη 10ετία του 1930, τα γυμνά χέρια και πόδια γίνονται σιγά-σιγά κανόνας. Αρχίζουν τα μαγιό να παίρνουνε μορφή ακόμη πιο κοντά στη σημερινή (πλην στρινγκ) . Τα κοψίματα στους γοφούς ανεβαίνουν, τα μανίκια εξαφανίζονται και οι πλευρές του μαγιό κόβονται γιατί σφίγγουν. Ο δρόμος για τα μπικίνι έχει αρχίσει να ανοίγΤει!

Η σκανδαλώδης ιστορία του μπικίνι που χωρούσε σε ένα σπιρτόκουτο

Το πρώτο σύγχρονο μπικίνι, σχεδιασμένο από τον γάλλο μηχανικό Λουί Ρεάρ, παρουσιάστηκε στις 5 Ιουλίου του 1946, σε υπαίθρια επίδειξη μόδας στο Παρίσι. Πήρε το όνομά του από την Ατόλη Μπικίνι στα νησιά Μάρσαλ, όπου έγιναν οι πρώτες δοκιμές ατομικής βόμβας, με τις εκρήξεις των οποίων παρομοιάστηκε η έκρηξη ενθουσιασμού που προκλήθηκε στον ανδρικό πληθυσμό από τη δημιουργία του νέου μαγιό.

Ο σχεδιαστής, πρώην μηχανικός Louis Réard, προσέλαβε το μοναδικό μοντέλο που ήταν πρόθυμο να εκθέσει το σώμα του τόσο πολύ, μια 19χρονη χορεύτρια από το Casino de Paris με το όνομα Micheline Bernardini. Φόρεσε τα τέσσερα μικρά κομμάτια υφάσματος που είχε ενώσει ο Réard και έδειξε στον κόσμο για πρώτη φορά τον γυναικείο αφαλό.

1940-1950
Η αρχή του μπικίνι

Εδώ τα μαγιό γίνονται αρκετά πιο αποκαλυπτικά. Μοιάζουν με όμορφους κορσέδες που αναδεικνύουν τις γυναικείες καμπύλες και κολακεύουν τη μέση.

Και εγένετο μπικίνι!

Ο Γαλλοελβετός Λουί Ρεάρ, στις καλοκαιρινές του εξορμήσεις στο κοσμοπολίτικο Σεν Τροπέ της Γαλλικής Ριβιέρας, παρατηρούσε συχνά τις γυναίκες να προσπαθούν να απαλλαγούν από τα ολόσωμα μαγιό τους για να πετύχουν καλύτερο μαύρισμα. Έτσι, του ήρθε η ιδέα για ένα μαγιό που θα κάλυπτε μόνο τα επίμαχα σημεία του γυναικείου σώματος. Έτσι, το 1946, σε μία υπαίθρια επίδειξη μόδας, παρουσιάζει το μαγιό μπικίνι, επιστρατεύοντας τελικά την 19χρονη στριπτιζέζ Μισελίν Μπερναντινί, αφού αντιμετώπισε φοβερές δυσκολίες στην ανεύρεση μοντέλου που θα δεχόταν να παρουσιαστεί στην επίδειξη φορώντας το αποκαλυπτικό μπικίνι του.

1960-1980
Μπικίνι παντού!

1960
Κυκλοφορεί το τραγούδι του Bryan Hyland, «Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini», το οποίο σηματοδοτεί την ανατροπή της μόδας στα μαγιό. Γυναίκες και άντρες απελευθερώνονται, πετάνε τα παλιά μαγιό και μαζί και τα ταμπού και απολαμβάνουν τον ήλιο και τη θάλασσα με τα μικροσκοπικά μαγιό τους.
Το 1964, μάλιστα, ο Αυστριακός σχεδιαστής Ruddi Gernreich, λανσάρει το άκρως προχωρημένο «μονοκίνι» του, το οποίο αφήνει πλήρως ακάλυπτο το γυναικείο στήθος.

1970

Σε αυτήν τη δεκαετία δεν υπάρχει κάποια φοβερή στυλιστική επανάσταση όσον αφορά τα μαγιό. Το μπικίνι έχει βρει τη θέση του σε απόλυτο βαθμό και μεσουρανεί στις παραλίες σχεδόν όλου του κόσμου.
Στη Βραζιλία όμως, στα μέσα της δεκαετίας αυτής, οι πρώτες τολμηρές εμφανίζονται στις παραλίες φορώντας τα ελάχιστα δυνατά κι έτσι εμφανίζεται το μαγιό στρινγκ. Αρχικά περιορίστηκε στην εξωτική Κόπα Καμπάνα του Ρίο, μέχρι που ξεκίνησε δειλά-δειλά να μεταναστεύει και σε άλλα μέρη του κόσμου.

1980

Σε αυτήν τη δεκαετία το μπικίνι γίνεται πολύ ψηλό στους γοφούς. Την ίδια γραμμή ακολουθούν και τα ολόσωμα μαγιό, τα οποία αποκτούν εκκεντρικά σχέδια και μοτίβα. Προς το τέλος της δεκαετίας, τα μαγιό αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο αθλητικά με το κόψιμο όμως να παραμένει ψηλά. Στα τέλη του ’80, επίσης, τα ολόσωμα μαγιό, που είναι και αυτά μικροσκοπικά και ταυτόχρονα αθλητικά, είναι στο απόγειό τους μέσω του δρόμου που άνοιξε η σειρά Baywatch, η οποία ξεκίνησε να προβάλλεται το 1989.

2000-σήμερα

Οι 10ετίες της επανάληψης

2000
Το άνοιγμα της νέας χιλιετίας βρίσκει και πάλι τους απανταχού λουόμενους με μπικίνι. Κάνουν την εμφάνισή τους τα Brazilian και όλα τα μαγιό αφαιρούν όλο και περισσότερο ύφασμα από πάνω τους. Είναι η εποχή που στην αγορά μπορείς πια να βρεις μαγιό για όλα τα γούστα: ποικιλία σε χρώματα, κοψίματα, σχέδια και όλους τους δυνατούς συνδυασμούς αυτών.

2010-σήμερα
Από το 2010 και μετά αρχίζει η ανακύκλωση της μόδας του μαγιό, αφού κάθε χρονιά επιστρέφουν στη μόδα κοψίματα και σχέδια προηγούμενων δεκαετιών. Άλλοτε ψηλοκάβαλα, άλλοτε χαμηλοκάβαλα, μονόχρωμα, με περίτεχνα σχέδια, απλά τριγωνάκια, παλ χρώματα, φλούο χρώματα, με τιράντες ή χωρίς. Το πολύ ενδιαφέρον, βέβαια, είναι ότι τα τελευταία χρόνια το μαγιό έχει ξανά αποκτήσει τη διάσταση ρούχου. Υπάρχουν μαγιό με τόσο πολύ ύφασμα, τόσο περίτεχνα κοψίματα και τόσα μπιχλιμπίδια πάνω τους, που φοριούνται καλύτερα ως ρούχα, αφού ως μαγιό είναι αρκετά δύσχρηστα.

Το μαγιό πάει Αθήνα

Το περιοδικό Εστία, σε τεύχος του 1903, περιγράφει τους στυλιστικούς κανόνες για τα φορέματα κολύμβησης της εποχής και τα αξεσουάρ που πρέπει να τα συνοδεύουν:
«Είναι απλή, απλουστάτη, η μόδα (του λουτρού ενδύσεως) κυρίως, δε, βασίζεται εις τον συνδυασμόν των χρωμάτων. Τα ναυτικά χρώματα μπλε-μαρέν, το ανοικτό γαλανό, το μαύρο, το υπόλευκον και το ερυθρόν είνε τα συνήθη χρώματα του χιτώνος, όστις, ελαφρός, ημιδιαφανής, πορώδης, περιβάλλει το σώμα με ελεύθερον ντελκολτάζ, με κεντήματα δαντελλόπλεκτα περί τον λαιμόν και τα άκρα και μονογράμματα ή άγκυραν επί του στήθους».
«Επικρατέστερα χρώματα θα είνε αι διάφοροι παραλλαγαί του κυανού και λευκού, το δε ερυθρόν ως δευτερεύον. Τα πέδιλλα από πλεκτόν καραβόπανον θα φέρουν και αυτά άγκυραν κεντημένην εις το έμπροσθεν μέρος. Ως προς τας άλλας λεπτομερείας επαφίεται πλήρης ελευθερία εις τας λουομένας —ως προς την μπλούζαν την οποίαν θα φέρουν προσωρινώς άμα τη εκ της θαλάσσης εξόδω, το καπέλλο δια την προφύλαξιν από του ηλίου κ.τ.λ. Αυτά άλλως κανονίζονται εκ παραλλήλου με τας λεπτομερείας του χιτώνος του λουτρού και μία φιλόκαλος δεν έχει ανάγκην ιδιαιτέρων υποδείξεων».

Ο συγγραφέας Δημήτρης Γιαννουκάκης σχολιάζει, το 1936, τα όσα βλέπει να συμβαίνουν στα παραθαλάσσια μέρη πέριξ των Αθηνών.
Κατά τις επισκέψεις του στον Άγιο Κοσμά, αναφέρει: «Εδώ θρυλλείται, αν τυχόν αι φήμαι είναι σωσταί, / Πάρα πολλοί λουόμενοι είναι και… γυμνισταί, / Ενδυμασίας λουτρικής πως δεν υπάρχει χρεία, / Κι’ άλλοι φορούν κάτι μαγιό καταφανώς ξετσίπωτα; / Που και το φύλλον της συκής, εμπρός των θα ωχρία… / Και είναι κι άλλοι μερικοί που δεν φοράνε τίποτα (…)».

Το κλίμα της εποχής καταφέρνει να το περάσει και μέσα από τις επισκέψεις του στη Γλυφάδα:
«Ας πάψουν οι μεμψίμοιροι κι ας λείψουνε οι ψόγοι / τύφλα να έχουν φίλοι μου οι κοινωνιολόγοι! / Εδώ, εις την ισότητα, κανένας δεν γλυτώνει / Μαγιό φορά κι ο κουλουρτζής, μαγιό κι’ ο κτηματίας / Αρκεί λοιπόν ένα μαγιό για να ισοπεδώνη / κάθε τυχόν διαφορά φτώχειας-πλουτοκρατίας». Ο αείμνηστος ευθυμογράφος έγραφε, κατά κάποιον τρόπο και με αφορμή τα μαγιό, τον επίλογο της αντιπαράθεσης των παραδοσιακών ενδυμασιών με τα φράγκικα: Και θριαμβεύει το μαγιό. Κυκλοφορεί παντού / Πότε μιλάει βλάχικα, πότε μιλάει φράγκικα / Ακούς μαγιό να λέει: μερσί και χαου ντου γιου ντου… / Όπως υπάρχει και μαγιό που τα μιλάει μάγκικα (…)»!

Ο φίλος μου ο Στρατής έλεγε από πάντα “γιατί να μπω στη θάλασσα αφού μπορώ να την απολαμβάνω απέξω”, κι ο Άκης … “μόλις γύρισα από κέντρο (Αθήνας) άστα!!” (ερώτηση δική μου) “Τι εννοείς;;” (απάντηση Άκη) “πας σπίτι, βλέπεις τη γυναίκα σου και της λες _πώς είσαι έτσι μωρή!!”

Καλές διακοπές!!

Όπως τους παλιούς, καλούς καιρούς δωρεάν και για όλους στην ΕΣΣΔ