.JPG)
Γεννήθηκε 27-Ιουλ-1917 στο Prétot-Vicquemare (της Νορμανδίας) και πέθανε στα 53 του χρόνια (23-Σεπ-1970 στο Παρίσι). Γιος αγροτών, θαυμάζει τον Φερνάντελ και, όπως αυτός, προσπαθεί να γίνει καλλιτέχνης. Αρχικά μουσικός και στη συνέχεια music-hall και τραγουδιστής οπερέτας, γνώρισε επιτυχία με το τραγούδι Les Crayons.
Δημιούργησε χαρακτήρα καρικατούρας ενός αφελούς και απλοϊκού Νορμανδού χωρικού και μετά ερμήνευσε άλλα τραγούδια για δύο δεκαετίες, όπως το À bicyclette, το Salade de fruits, το Un clair de lune à Maubeuge και το La Tendresse.
Γίνεται επίσης πρωτοσέλιδο δημοφιλών εκπομπών και κωμωδιών, συμπεριλαμβανομένων των La Route fleurie _ Ανθισμένος δρόμος, Pacifico _ Ειρηνικός, La Bonne Planque _ Το καλό κρησφύγετο και Ouah! Ουάου !
Ο χαρακτήρας του εξελίσσεται σιγά σιγά και η καριέρα του παίρνει στροφή χάρη στον δραματικό ρόλο του ανέργου που κάνει τη μαύρη αγορά υπό την Κατοχή στο La Traversée de Paris (1956), που του χάρισε το βραβείο ερμηνείας της Βενετίας.
Έκτοτε, πέτυχε τη θέση του σταρ με ένα ευρύ ρεπερτόριο, εναλλάσσοντας κωμωδίες και δράματα μέχρι το θάνατό του το 1970, χωρίς να αναλάβει ρόλους που ασχολούνταν με κοινωνικά ζητήματα, κυρίως με την συμπαραγωγή ταινιών με τον Jean-Pierre Mocky (La Cité de l'indicible peur, La Grande Lessive (!) κ.λπ.). Πολλές από τις ταινίες του σημείωσαν επιτυχία με την κυκλοφορία τους ή έγιναν κλασικές του γαλλικού κινηματογράφου, όπως οι Les Misérables et Le Miroir à deux faces (1958), Le Bossu (1959), Le Capitan et Fortunat (1960), Un drôle de paroissien, Le Magot de Josefa et La Cuisine au beurre (1963), Le Corniaud, La Grosse Caisse et Les Grandes Gueules (1965), La Grande Vadrouille (1966), Le Cerveau et L'Arbre de Noël (1969), et enfin Le Mur de l'Atlantique et Le Cercle rouge (1970). Είναι πατέρας του πολιτικού Dominique Raimbourg (με το κόμμα των “σοσιαλιστών” και του οικονομολόγου Philippe Raimbourg.
Νιάτα και πρώιμη καριέρα
Ο André Robert Raimbourg, το δεύτερο αγόρι του Albert René Raimbourg (1889-1918), ο οποίος πέθανε από την ισπανική γρίπη κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και της Eugénie Pascaline Hortense Marie Pesquet (1891-1970) _αμφότεροι αγρότες. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια με τη μητέρα του και τον νέο της σύζυγο, (αγρότη επίσης) τον Joseph Ménard, στο Bourville, το γενέθλιο χωριό της μητέρας του όπου επέστρεψε το 1921. Έτσι είχε έναν μεγαλύτερο αδερφό, τον René Raimbourg (οφθαλμίατρο στη Χάβρη), τη μικρότερη αδελφή Denise (1919-2006), μια ετεροθαλή την Thérèse και ένας ετεροθαλής αδερφό, τον Marcel Ménard, μελλοντικό δήμαρχο.
Καλός μαθητής, απέκτησε το απολυτήριο του σχολείου του το 1931 με άριστα. Ήταν _βιοποριστικά, προορισμένος να γίνει αγρότης, αλλά άρχισε να σπουδάζει δάσκαλος στο ανώτερο σχολείο αρρένων του Doudeville, αλλά απορρίφθηκε από τους αυστηρούς κανόνες του οικοτροφείου, και επέστρεψε δύο χρόνια αργότερα στην οικογενειακή φάρμα. Υπήρξε ένα άτακτο αγόρι που διοργανώνει τακτικά οικογενειακές γιορτές, συμπόσια και πανηγύρια. Διασκευάζει τα τραγούδια του Fernandel ενώ ενεργεί σαν κλόουν, κάτι που του χάρισε γρήγορα το παρατσούκλι “Norman Fernandel”, ενώ κάθε τόσο αρπάζει το άλογο της φάρμας και πηγαίνει στην αγορά στο Fontaine-le-Dun, την πρωτεύουσα του καντονιού. Ήταν το 1934, σε αυτή την κοινότητα που εντάχθηκε στο συγκρότημα χάλκινων πνευστών (παίζοντας φυσαρμόνικα, ακορντεόν και κορνέ) και στη συνέχεια το 1935 στη δημοτική αρμονία της Ρουέν-Σαιν-Σεβέρ.
Σε ηλικία 17 ετών έγινε αρτοποιός στο Saint-Laurent-en-Caux, στη Ρουέν το 1936 και δημιούργησε ένα μουσικό τρίο με τον Victor Gemptel, μηχανικό (ακορντεόν), τον Dr. Piory, γιατρό (βιολί) και αυτός στην τρομπέτα. Το 1937, όταν παρακολούθησε το σόου του είδωλου του Φερνάντελ στο τσίρκο της Ρουέν, αποφάσισε να γίνει ο ίδιος καλλιτέχνης.
Προκειμένου να ενταχθεί στη στρατιωτική μπάντα, επέλεξε να προλάβει το κάλεσμα και να καταταγεί στο στρατό για δύο χρόνια (1937) στο Παρίσι. Παίκτης κορνέτας στο συγκρότημα του συντάγματος, έκανε τους συναδέλφους του να γελούν με τα καμώματά του, έτσι τον προκάλεσαν το 1938 να εγγραφεί στη ραδιοφωνική εκπομπή Les Fiancés de Byrrh στο Radio-Paris. Με το ψευδώνυμο Andrel (σε αναφορά στο μοντέλο του Fernandel), ερμήνευσε το τραγούδι Ignace και κέρδισε το βραβείο Byrrh, τριακόσια φράγκα αμέσως για να αγοράσει ένα ακορντεόν.
Αποστρατεύτηκε μετά τη Μάχη της Γαλλίας, εργάστηκε σε πολλές μικρές δουλειές (υδραυλικός, μικρός για θελήματα σε εταιρεία καταπιστεύματος) στην πρωτεύουσα, αλλά συνέχισε τη μουσική του καριέρα: εκτός από μαθήματα τρομπέτας στο Ωδείο του Παρισιού (ως ελεύθερος υποψήφιος), διευθύνει ραδιοφωνικές εκπομπές, καμπαρέ, αίθουσες μουσικής. Καθώς οι απομιμήσεις του Φερνάντελ δεν ήταν πλέον δημοφιλείς, δημιούργησε τον χαρακτήρα του “comique paysan _αφελής χωρικός” διπλώνοντας τα κτυπήματα του πάνω από το μέτωπό του και ντυμένος με μαύρο παντελόνι και ένα τρύπιο σακάκι: Ο Andrel έγινε Bourvil το 1942 (ο μακρινός ξάδερφός του, Lucien Raimbourg, όντας ήδη στο επάγγελμα, επέλεξε αυτό το καλλιτεχνικό όνομα για να αποφύγει οποιαδήποτε σύγχυση, σε σχέση με το χωριό των παιδικών του χρόνων, προσθέτοντας μερικές φορές το όνομά του σε αυτό: είναι επομένως με το όνομα André Bourvil που εμφανίζεται στους τίτλους και στην αφίσα της προτελευταίας ταινίας του, Le Cercle rouge (ο κόκκινος κύκλος_ με Alain Delon και Gian Maria Volontè 1970).
Οι πρώτες ταινίες τον περιορίζουν στον απλό χαρακτήρα του, αλλά σταδιακά συνειδητοποιεί ότι πρέπει να ανανεωθεί. Η δημοτικότητά του άρχισε να μειώνεται και γνώρισε την πρώτη του πικρή αποτυχία το 1951: προσκλήθηκε να εμφανιστεί μπροστά στο κοινό του σε ένα γκαλά στο τσίρκο της Ρουέν και σφυρίχτηκε από τους Νορμανδούς, (αναστατωμένους από την εικόνα του “χωρικού” όπου έβλεπαν τους εαυτούς τους). Στη συνέχεια, εγκατέλειψε τις μουσικές περιοδείες τραγουδιού και ξεκίνησε να ασχολείται με την οπερέτα, κυρίως με μεγάλη συνεργό του για πάνω από 10 χρόνια την τσαχπίνα Pierrette Bruno (Πιερέτ Μπρούνο), από τον οποίο έπρεπε να χωρίσει το 1962 όταν ο Τύπος ανέφερε την (ερωτική) σχέση τους. Παρά την αρχική απροθυμία του Marcel Ayme και του παραγωγού, προσλήφθηκε από τον Claude Autant-Lara το 1956 στην ταινία La Traversée de Paris όπου έδειξε όλο το φάσμα των υποκριτικών του δεξιοτήτων. Θα περιοδεύσει ξανά υπό τη διεύθυνση του Claude Autant-Lara στο Le Magot de Josefa, που κυκλοφόρησε το 1963.
Στις πενήντα ταινίες που έχει κάνει, η κωμωδία του Bourvil βασίζεται κυρίως σε ρόλους καρατερίστα, μερικές φορές λίγο ανόητους ή αφελείς, όπως οι ρόλοι που έπαιξε απέναντι από τον ενεργητικό Louis de Funès: ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Bourvil καταφέρνει πάντα, μέσω της καλοσύνης του, να μην κάνει τον κόσμο μόνο να γελάσει, αλλά και να ξεφύγει από τους χειρισμούς των μακιαβελικών χαρακτήρων που υποδύεται ο de Funès.
Ήταν το 1963 που γνώρισε τον Jean-Pierre Mocky, ο οποίος του πρότεινε τον ρόλο ενός πλιατσικολόγου στο Un drôle de paroissien (ένας αστείος ενορίτης _που ο Fernandel είχε αρνηθεί). Κόντρα σε κάθε προσδοκία, αυτή η ταινία γνώρισε τεράστια λαϊκή επιτυχία. Ο Bourvil θα κάνει άλλες τρεις ταινίες με τον Mocky. Όταν θα ονομάσει τις έξι αγαπημένες του ταινίες, θα είναι το Le Cercle rouge, το La Traversée de Paris και οι τέσσερις που γύρισε με τον Mocky.
Έπαιξε ωστόσο πιο δραματικούς ρόλους, όπως ο πολυτεχνίτης στο The Christmas Tree, όπου βοηθά ένα αγοράκι που πάσχει από λευχαιμία να ικανοποιήσει το πάθος του για τους λύκους. Σε αυτή την ταινία, όπως και στις κωμωδίες, ο θεατής μπορεί εύκολα να ταυτιστεί με τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Bourvil, ο οποίος φαίνεται να είναι ένας απλός άνθρωπος. Στο Le Miroir à deux faces (ο καθρέφτης έχει δύο όψεις) η ερμηνεία του είναι αγνώριστη: απέναντι από τη Michèle Morgan, υποδύεται έναν άντρα που χειραγωγεί μια άσχημη γυναίκα για να την παντρευτεί και, όταν γίνεται όμορφη χάρη σε μια εγχείρηση, γίνεται επιθετικός μαζί της, μέχρι το σημείο την παρενόχληση και την αφαίρεση των παιδιών της Μπορούμε επιτέλους να αναφέρουμε τον ρόλο του ως ο απεχθής Thénardier στην κινηματογραφική μεταφορά του Les Misérables (οι Άθλιοι) ή τον προτελευταίο ρόλο του, αυτόν ενός αστυνομικού επιτρόπου στο Le Cercle rouge, που προαναφέραμε. Αυτός ο σπουδαίος κωμικός καταφέρνει ακόμη και να δακρύσει στο Fortunat όταν μαθαίνει για τον θάνατο μιας δασκάλας την οποία θεωρούσε μητέρα του.
Ο Bourvil ήταν ένας πολύ καλλιεργημένος άνθρωπος. Το 1955, αγαπώντας την ηρεμία της υπαίθρου, προτιμώντας την οικογενειακή ζωή και την κηπουρική από τις εγκόσμιες υποθέσεις, απέκτησε ένα ακίνητο σκαρφαλωμένο σε έναν λόφο στο μικρό χωριό Μοντένβιλ, που συνδέεται καλά με το Παρίσι μέσω αυτοκινητόδρομου που του επέτρεπε να φτάσει γρήγορα στη Βουλώνη, Στούντιο όπου έκανε συχνά γυρίσματα. Ο φίλος του Georges Brassens, που ζούσε όχι πολύ μακριά από εκεί, στο Crespières (Yvelines) στο Moulin de La Bonde, εκμυστηρεύτηκε ότι ήταν ο τέλειος έντιμος άνθρωπος, στυλ του 17ου αιώνα, και ότι του πρότεινε διαβάσματα. Μοιράστηκε με τον Brassens μια εγκυκλοπαιδική γνώση του γαλλικού τραγουδιού. Γνώριζε επίσης τον Ζαν Πωλ Σαρτρ και συζητούσε τις ιδέες του. Σήμερα παραμένει σημείο αναφοράς για πολλούς καλλιτέχνες. Ο François Morel και ο Antoine de Caunes δημιούργησαν ένα πορτρέτο του, τον Μάρτιο του 2005, ως μέρος του τηλεοπτικού προγράμματος “Le Plus Grand Français de tous les temps” (ο Μεγαλύτερος Γάλλος όλων των εποχών), στην 7η θέση ακροαματικότητας, εγγύηση πολύ μεγάλης δημοτικότητας, 35 χρόνια μετά τον θάνατό του. Μιλούσε καλά αγγλικά, λίγα ισπανικά και μεταγλώττιζε τις ταινίες του στα αγγλικά.
.JPG)
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων (Μάης-Σεπτέμβρης 1967) του Cracks, ο Bourvil έπεσε από το ποδήλατό του και χτύπησε άσχημα. Στο νοσοκομείο, βρήκε την ευκαιρία να υποβληθεί στην αφαίρεση μιας απλής κύστης στο αυτί του που τον ταλαιπωρούσε εδώ και δύο χρόνια. Στη συνέχεια, ο χειρουργός παίρνει δείγμα και διαγιγνώσκει τη νόσο Kahlern (σσ. Πολλαπλό ή πλασματοκυτταρικό μυέλωμα μυέλωμα: κακοήθεια των πλασματοκυττάρων, ένα τύπο λευκών αιμοσφαιρίων τα οποία παράγουν φυσιολογικά αντισώματα). Όταν ο γιατρός του τον ενημερώνει, ο Bourvil αποφασίζει να μην επικοινωνήσει για την ασθένειά του, αλλά οι φήμες για τον καρκίνο του εξαπλώνονται …Οι μέρες του είναι μετρημένες ενώ βρίσκεται στο ζενίθ της δόξας του. Για να προσπαθήσει να αποδείξει την καλή του υγεία, δέχεται να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην L'Étalon _ο Επιβήτορας με Francis Blanche και Jacques Legras, μια ταινία που γυρίστηκε σε δεκαέξι μέρες με καθημερινά συμβόλαια, επειδή οι ασφαλιστικές εταιρείες τον καλύπτουν μόνο για δεκαεπτά ημέρες (ο σκηνοθέτης Jean-Pierre Mocky του ξύρισε το κεφάλι να κρύψει την αλωπεκία, παρενέργεια της χημειοθεραπείας).
Από τον Ιανουάριο έως τον Απρίλιο του 1970, γύρισε το Le Cercle Rouge του Jean-Pierre Melville, με τους Alain Delon, Gian Maria Volonté και Yves Montand, όπου του αποδόθηκε για πρώτη φορά το όνομα «André Bourvil». Θέλοντας να κρύψει τη σοβαρότητα της κατάστασής του, τον Απρίλιο δήλωσε στον Τύπο ότι ήταν “ένας χαρούμενος, υγιής και διαυγής άνθρωπος” και ανακοίνωσε τη μεγάλη του επιστροφή στο music hall, το οποίο είχε εγκαταλείψει πριν από δεκαοκτώ χρόνια, με τους Les Companions των το τραγούδι: “Ετοιμάζουμε, χρησιμοποιώντας μια πολύ νέα φόρμουλα, μια ζωντανή παράσταση, που θα διαρκέσει δυόμιση ώρες. Θα τραγουδήσω, είτε μόνος είτε σε χορωδία μαζί τους, τις πρώτες μου επιτυχίες, Les Crayons και Les Cartes posteaux, ή νέα τραγούδια25”.
Το τελευταίο του μεγάλο γύρισμα, Le Mur de l'Atlantique, το οποίο ξεκίνησε στις 5 Ιουνίου 1970, ήταν εξαντλητικό, με τον ηθοποιό να υποφέρει πάρα πολύ, αν και ο σκηνοθέτης Marcel Camus έκανε τα πάντα για να τον γλιτώσει, κυρίως βάζοντάς τον να παίζει τις περισσότερες φορές καθισμένος. Τον Ιούλιο έκανε επίσης μια σύντομη εμφάνιση στο Clodo, από φιλία για τον σκηνοθέτη Georges Clair, με τα γυρίσματα της ταινίας να γίνονται σε μια μέρα. Η φωνή του είναι τόσο καταβεβλημένη από τη χημειοθεραπεία που χρειάστηκε να τον μεταγλωττίσουν.
Μετά από μακρά αγωνία, ο Bourvil πέθανε σε ηλικία 53 ετών στις 23 Σεπτεμβρίου 1970, ανάμεσα στην οικογένειά του, στο παρισινό διαμέρισμά του στην rue Ernest-Hébert. Οι Le Cercle rouge και Le Mur de l'Atlantique βγήκαν λίγες μόνο εβδομάδες μετά τον θάνατό του και ήταν θρίαμβοι. Αναπαύεται στο Μοντένβιλ (Yvelines), το χωριό όπου είχε το εξοχικό του. Η Jeanne Lefrique, η σύζυγός του, πέθανε το 1985 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ενώ ταξίδευε από το Παρίσι για να επισκεφτεί τον τάφο του συζύγου της. Ο θάνατος του Bourvil θέτει τέλος σε πολλά κινηματογραφικά έργα στα οποία αρχικά επρόκειτο να συμμετάσχει: L'Albatros του Jean-Pierre Mocky, μια ταινία για τους Γαλατικούς Πόλεμους, τις δοκιμασίες δύο Γάλλων στις Ηνωμένες Πολιτείες, με τον Louis de Funès, και οι περιπέτειες ενός τονωτικού ιερέα της επαρχίας από το Pays de Caux. Στο θέατρο είχε να βρει τον de Funès στο Le Contrat, ένα έργο που έγραψε ο Francis Veber και σκηνοθέτησε ο Jean Le Poulain. Μόνο το L'Albatros, το La Folie des grandeurs (από τον Ruy Blas με τον Yves Montand ως αντικαταστάτη) και το L'Emmerdeur (από το Contract, με τον Jacques Brel ως τον πρώτο François Pignon) παρήχθησαν στη συνέχεια.
Ιδιωτική
ζωήΤο 1943, στο Petit-Quevillyο η Bourvil παντρεύτηκε τη Jeanne Marie Lefrique (1918-1985), την οποία γνώρισε το 1936 ένα βράδυ σε μια χοροεσπερίδα στο Fontaine-le-Dun (με την οποία είχε ήδη σχέση _ο πατέρας ήταν επιστάτης στο εργοστάσιο ζάχαρης της πόλης). Το ζευγάρι θα αποκτήσει δύο γιους:
· Dominique Raimbourg (γεν. 28 Απριλίου 1950), ποινικός δικηγόρος και αναπληρωτής για το Loire-Atlantique από το 2007 έως το 2017
· Philippe Raimbourg (γεν. 18 Μαρτίου 1953), καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Paris 1 Panthéon-Sorbonne και στο ESCP Europe.
Θέατρο / Music-hall
· 1937: Αγγλικά όπως τα λέμε, θέατρο Στρατού, στρατώνας Pépinière (24ο σύνταγμα πεζικού)
· 1937: L'Arlésienne, θέατρο στο Στρατό, Gaîté-Lyrique
· 1941: The Bearded Woman με τον Étienne Lorin, ABC, ως ακορντεονίστα
· 1942: La Revue du laughter, με τους Ouvrard, Roger Pierre…, θέατρο Αλάμπρα (Οκτώβριος)
· 1943: Μυρίζει τόσο ωραία κριτική, θέατρο Αλάμπρα (Ιούλιος) με τον Georges Guétary…
· 1946: La Bonne Hôtesse, οπερέτα των Jean-Jacques Vital και Serge Veber, μουσική Bruno Coquatrix, σκηνοθεσία Alfred Pasquali, θέατρο Αλάμπρα
· 1946: Τρίμηνη καλοκαιρινή περιοδεία που ανοίγει για τους Collégiens του Ray Ventura
· 1947: Le Maharajah, εντυπωσιακή οπερέτα των Serge Veber και Jean-Jacques Vital, μουσική Bruno Coquatrix, σκηνοθεσία Alfred Pasquali, Alhambra: Jules
· 1948: Les Contes d'Hoffmann, φανταστική όπερα του Jacques Offenbach, Théâtre des Champs-Élysées με την ορχήστρα Opéra-Comique
· 1949: Le Bouillant Achille του Paul Nivoix, σε σκηνοθεσία Robert Dhéry, Théâtre des Variétés
· 1950: Λίγα βήματα στο γυάλισμα παπουτσιών, τρίμηνη περιοδεία στο Κεμπέκ, με τους Roger Pierre, Jean Richard, Darry Cowl, ως μέρος του θιάσου Les Burlesques de Paris σε σκηνοθεσία Max Révol.
· 1950: M’sieur Nanar, οπερέτα των Jean-Jacques Vital, Pierre Ferrary και André Hornez, μουσική Bruno Coquatrix, σκηνοθεσία Fred Pasquali, Théâtre de l'Étoile
· 1952: La Route fleurie, οπερέτα του Raymond Vincy, μουσική Francis Lopez, σκηνοθεσία Max Révol, Théâtre des Célestins και στη συνέχεια Théâtre de l'ABC
§ Το έργο παίχτηκε για τέσσερα χρόνια χωρίς διακοπή, δηλαδή 1.302 παραστάσεις στο Παρίσι + περιοδεία στις επαρχίες.
· 1958: Knock or the Triumph of Medicine του Jules Romains, σε σκηνοθεσία Jean-Louis Barrault
· 1958: Pacifico, οπερέτα του Paul Nivoix, μουσική Jo Moutet, σκηνοθεσία Max Révol, Théâtre de la Porte-Saint-Martin
· 1962: La Bonne Planque του Michel André, σε σκηνοθεσία Roland Bailly, Théâtre des Nouveautés. επαναλήφθηκε το 1964 στο θέατρο Vaudeville στις Βρυξέλλες (Απρίλιος) και στη συνέχεια στο Théâtre des Arts στη Ρουέν (1 παράσταση): Antoine
· 1965: Ουάου! Ouah!, οπερέτα του Michel André, σκηνοθεσία Roland Bailly, μουσική Étienne Lorin και Gaby Wagenheim, θέατρο Αλάμπρα: Nicolas
Sketchs και μονόλογοι
§ The Story of the Jockey (με τίτλο επίσης No Laughing About It)
§ Ο Μηχανικός
§ Ο εφευρέτης
§ Ο Μόνος Σωματοφύλακας
§ The Anti-Alcoholic Chat, σκίτσο γραμμένο από τον Roger Pierre34
§ Ο Υπουργός Γεωργίας
§ Το Φτερό
§ Το ποδήλατο
§ Οι Καστανέτες
§ Ο σκύλος μου
§ Ένα φόρεμα
§ Το Ωδείο
§ Όταν βρέχει
§ Θετός πατέρας
§ Οι Γήινοι
§ Ο χασάπης
§ Ο Άσχημος
§ Φρέντο ο αχθοφόρος
§ Ζήτω η νύφη
Ραδιόφωνο
§ 1938: The Music Hall of Young Amateurs, στο Radio-Cité
§ 1945-1947: Jumble, στο Ράδιο-Λουξεμβούργο, που μεταδόθηκε από τον Jean-Jacques Vital, με τον Monsieur Champagne aux jeux, τον Ray Ventura και τους Collégiens του, Henri Génès. Κείμενα Bourvil γραμμένα από τον Robert Rocca
§ 1947-1948: Constellation 48, ραδιοφωνικό πρόγραμμα μουσικής αίθουσας στο RDF σε γραμμένο από τους Robert Picq και Pierre Ferrary, παρουσίαση από τον Mauricet, με τον Ray Ventura και την ορχήστρα του, Henri Salvador, κ.λπ. ; Κείμενα Bourvil γραμμένα από τον Robert Rocca
§ 1949-1950: Le Café du coin, ραδιοφωνικό πρόγραμμα του Jean-Jacques Vital στο Radio-Luxembourg, κείμενα των Maurice Horgues και Robert Rocca. Ο Jacques Grello είναι ο μπάρμαν και ο Bourvil Monsieur Chose.
§ 1951-1952: The Adventures of Bourvil, στο Ράδιο-Λουξεμβούργο, σκηνοθεσία André Sallée, κείμενα Robert Picq. Ο Bourvil είναι ο Marcel Lapierre.
§ 1951: Flying Saucers, που μεταδόθηκε από τους Louis Merlin και Jean Nohain στο Radio-Luxembourg. Ο Bourvil είναι ο καθηγητής Soucupe, μαζί με την Pauline Carton και τον André Gillois
§ 1952: Phi-Pi ηχογράφηση της διάσημης οπερέτας του Albert Willemetz
§ 1956: Cavalcade στο Ράδιο-Λουξεμβούργο με τον Georges Guétary, καθένας από τους οποίους προπονεί μια ομάδα ανταγωνιστών καλλιτεχνών
§ 1956: La Course à l'émeraude, μουσική σειρά στο Radio-Luxembourg και στο Radio Monte-Carlo με τον Georges Guétary
§ 1969-1970: Paillasson, καθημερινή πρωινή εκπομπή στο Europe 1, με τους Robert Rocca και Maurice Horgues, υπό τη διεύθυνση του Lucien Morisse, για μερικές εβδομάδες. Τον διαδέχθηκε ο Ζαν Ρίτσαρντ.
Βραβεία
§ 1938: 1ος στο διαγωνισμό Georges Briquet για τα Παριζιάνικα Ταχυδρομεία
§ 1938 Βραβείο Byrrh για το ραδιοφωνικό άγκιστρο Les Fiancés de Byrrh στο Radio-Paris
§ Μεγάλο Βραβείο της Γαλλικής Δισκογραφικής Ακαδημίας 1953, με τους Pierrots Parisiens και την ορχήστρα Nelly Marco για το άλμπουμ 8 τραγούδια για τους μικρούς
§ 1953: Ο πιο δημοφιλής Γάλλος κωμικός της χρονιάς για το Radio-Luxembourg (έρευνα)
§ Φεστιβάλ Βενετίας 1956: Κύπελλο Volpi για καλύτερη ανδρική ερμηνεία στην 7η για το La Traversée de Paris.
§ Crystal Stars 1957: βραβείο ερμηνείας για το La Traversée de Paris
§ Νίκη για τον γαλλικό κινηματογράφο 1959: Καλύτερος ηθοποιός για το The Two-Faced Mirror
§ Βραβείο Courteline για το Χιούμορ 1961 για το Le Tracassin.
§ Βραβείο Courteline για το Χιούμορ 1964 για το La Cuisine au verre που μοιράστηκε με τον Fernandel
§ Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας 1965: ειδικό δίπλωμα για τον Le Corniaud
Αφιερώματα
§ Από το 1983, ένα μικρό παριζιάνικο θέατρο φέρει το όνομά του, Le Bourvil, rue des Boulets στο 11ο διαμέρισμα37. Υπάρχει επίσης ένας πολιτιστικός χώρος André-Bourvil στο Caudebec-lès-Elbeuf από το 1990.
§ Στη Γαλλία, περισσότεροι από 80 δρόμοι, σοκάκια, λεωφόροι κ.λπ. φέρουν το όνομα του Bourvil ή του André Raimbourg.
§ Η μία από τις δύο πίστες του χιονοδρομικού κέντρου La Bresse Hohneck ονομάζεται Bourvil.
§ Το κολέγιο του Doudeville, στο Seine-Maritime, φέρει το όνομά του.
§ Του έχει αφιερωθεί ένα μουσείο στο Froidchapelle του Βελγίου από το 2011.
§ Ένα ταχυδρομικό γραμματόσημο «Bourvil» κυκλοφόρησε από τα γαλλικά ταχυδρομεία το 1994, ως μέρος μιας σειράς αφιερωμένης στους Γάλλους ηθοποιούς του κινηματογράφου.
§ Ο αστεροειδής Νο. 6207 ονομάζεται προς τιμήν του.
Όλες οι ταινίες του εδώ
